7.1.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 6/2

—

orzeczenie, że skarga Laurenta Gbagbo jest dopuszczalna;

—

uchylenie postanowienia z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie T-348/11 i stwierdzenie, że nie doszło o prekluzji;

—

przekazanie sprawy Sądowi w celu umożliwienia wnoszącemu odwołanie powołania się na swoje prawa;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania na podstawie art. 69 i 73 regulaminu postępowania przed Trybunałem.

—

Siła wyższa w postaci wojny przerywająca prekluzję. Wydarzenia, z którymi wnoszący odwołanie zetknął się w od listopada 2010 r. w Wybrzeżu Kości Słoniowej, stanowią wypadek siły wyższej w rozumieniu art. 45 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z uwagi stan wojny, którego skutkiem było przerwanie terminów prekluzji w odniesieniu do aktów przyjętych wobec niego przez Radę.

—

Obecny wypadek siły wyższej w postaci wojny stanowi dla wnoszącego odwołanie przeszkodę w korzystaniu z możliwości swobodnego wykonywania prawa do zaskarżenia aktów, które w sposób oczywisty naruszają prawa podstawowe.

—

Prawa i wolności podstawowe są nadrzędne w stosunku do zasady pewności prawa. Przytaczając zasadę pewności prawa w celu stwierdzenia niedopuszczalności żądania wnoszącego odwołanie, Sąd naruszył jego zdaniem prawo podstawowe dostępu do sądu i praw do obrony. Wnoszący odwołanie został w ten sposób pozbawiony prawa do bycia wysłuchanym przez właściwy sąd.

—

Brak możliwości powołania się wobec wnoszącego odwołanie na termin uwzględniający odległość i termin do wniesienia skargi w wypadku wojny. Na termin uwzględniający odległość i termin do wniesienia skargi nie można powołać się przeciwko osobie zamieszkującej w państwie, w którym toczy się wojna. Takie terminy mają zastosowanie jedynie w czasie pokoju i na kontynencie europejskim. Tymczasem wnoszący odwołanie przebywa na innym kontynencie i z tego powodu ścisłe stosowanie art. 102 regulaminu postępowania przed Sądem w niniejszej sprawie stanowi bezsprzecznie naruszenie art. 6 ust. 1 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

—

Nadrzędność art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Art. 102 regulaminu postępowania przed Sądem niweczy wszelki obowiązek doręczenia w postaci przewidzianej w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który stanowi, że termin do wniesienia skargi rozpoczyna bieg od daty notyfikowania lub publikacji aktu, lub, w razie ich braku, od daty powzięcia przez zainteresowanego wiadomości o tym akcie. Tymczasem art. 102 regulaminu postępowania przed Sądem, w oderwaniu od tego obowiązku notyfikowania, nie bierze pod uwagę dnia, w którym skarżący rzeczywiście powziął wiadomość o akcie, ograniczając w ten literę i ducha art. 263 TFUE. Dlatego, zdaniem wnoszącego odwołanie, art. 102 podważa prawa ustanowione i chronione traktatem, który ma nadrzędną wartość prawną i do którego stosowania są zobowiązane instytucje składające się na Unię Europejską. W konsekwencji, skoro zaskarżone akty nie były notyfikowane wnoszącemu odwołanie i to z naruszeniem art. art. 263 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, termin do wniesienia skargi mógł rozpocząć bieg dopiero w chwili, gdy powziął on wiadomość o przyjętych wobec niego aktach.

—

Poważne naruszenie podstawowych praw i wolności. Zasada pewności prawa, tak jak przedstawia ją przez Sąd, poważnie podważa pewność prawa jako całość, skoro na jednostki zamieszkałe poza Unią Europejską i zamieszkałe w państwie objętym wojną nakładane są sankcje, przeciwko którym nie mogą skutecznie wykonywać praw do wniesienia środka zaskarżenia, ponieważ nie wiedzą o istnieniu sankcji.

—

Subsydiarnie wnoszący odwołanie żąda stwierdzenia nieważności aktów przyjętych w stosunku do niego przez Radę z powodu powagi naruszenia podstawowych praw i wolności. Skoro zaskarżone akty naruszają podstawowe wolności chronione różnymi traktatami międzynarodowymi, Trybunał powinien stwierdzić ich nieważność w zakresie w jakim ich niezgodność z prawem stoi w sprzeczności z ustalonym europejskim porządkiem i z tego powodu, że nie można powołać się przeciwko wnoszącemu odwołanie na żaden termin do wniesienia skargi ze względu na powagę naruszenia chronionych praw i wolności podstawowych.