1.5.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 113/20

1)

Czy dyrektywy 2001/29 (1) et 2004/48 (2), w związku z dyrektywami 95/46 (3), 2000/31 (4) i 2002/58 (5), interpretowane w szczególności w świetle art. 8 i 10 europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, pozwalają państwom członkowskim upoważnić sąd krajowy, który ma orzekać co do istoty sprawy i jedynie na podstawie przepisu stanowiącego, że „[sad krajowy] może również wydać nakaz przeciwko pośrednikowi, którego usługi są wykorzystywane przez osobę trzecią do naruszania praw autorskich i pokrewnych”, nakazać dostawcy dostępu do Internetu (w skrócie ISP) wprowadzenie, w stosunku do wszystkich swoich klientów, in abstracto i w celach zapobiegawczych, na wyłączny koszt ISP i bez ograniczeń w czasie, systemu filtrowania wszystkich połączeń elektronicznych, zarówno wchodzących jak wychodzących, przekazywanych za pośrednictwem jego usług, w szczególności przy zastosowaniu programów peer to peer, w celu zidentyfikowania w jego sieci przypadków przekazywania plików elektronicznych zawierających utwory muzyczne, kinematograficzne lub audiowizualne, co do których strona pozywająca rości sobie prawa, a następnie zablokowania transferu tych plików, bądź na etapie próby ich ściągnięcia bądź na etapie ich wysłania?

2)

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy te dyrektywy nakładają na sąd krajowy, mający orzekać w zakresie wniosku o wydanie nakazu przeciwko pośrednikowi, którego usługi są wykorzystywane przez osobę trzecią w celu naruszania prawa autorskiego, obowiązek zastosowania zasady proporcjonalności, w przypadku, gdy sąd ten ma orzec co do zakresu skuteczności i skutku odstraszającego wnioskowanego środka?