Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 28 lutego 2008 r. w sprawie T-215/06 American Clothing Associates przeciwko OHIM, wniesione w dniu 20 maja 2008 r. przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-208/08 P)

(2008/C 209/32)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: American Clothing Associates

Żądania wnoszącego odwołanie

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi na poparcie odwołania jedyny zarzut dotyczący naruszenia art. 7 ust. 1 lit. h) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w związku z art. 6ter Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 r. z późniejszymi zmianami (2). Wbrew temu, co orzekł Sąd, ten ostatni przepis, do którego odsyła art. 7 ust. 1 lit. h) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego na poparcie, znajduje w istocie bez rozróżnienia zastosowanie zarówno do znaków oznaczających towary, jak i do znaków oznaczających usługi.

W tym zakresie wnoszący odwołanie wskazuje, po pierwsze, że Sąd naruszył prawo, dokonując literalnej i oderwanej od kontekstu wykładni art. 6ter konwencji paryskiej, nie biorąc pod uwagę ducha tego przepisu i samej konwencji, która po wprowadzeniu zmian aktem lizbońskim z dnia 31 października 1958 r. zaleca rozciągnięcie wszystkich przepisów odnoszących się do znaków fabrycznych lub handlowych na znaki usługowe, z wyjątkiem kilku przepisów, które nie znajdują zastosowania w niniejszej sprawie.

Wnoszący odwołanie podnosi, po drugie, że sam prawodawca wspólnotowy kwestionuje dokonywanie rozróżnienia między znakami towarowymi a znakami usługowymi, ponieważ art. 29 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, który stanowi transpozycję art. 4A konwencji paryskiej, odnoszący się do prawa pierwszeństwa, wyraźnie wymienia usług objęte wnioskiem o rejestrację znaku.

Wskazuje on, po trzecie, że wbrew temu, co Sąd orzekł w zaskarżonym wyroku, art. 6 traktatu o prawie znaków towarowych sporządzonego w Genewie dnia 27 października 1994 r. należy interpretować w ten sposób, że objaśnia on zakres stosowania konwencji paryskiej, nie rozciągając jednak zakresu stosowania na sytuacje, które są wykluczone w obecnym brzmieniu tej konwencji.

Wreszcie wnoszący odwołanie podkreśla, że w niedawnym wyroku sam Trybunał Sprawiedliwości dopuścił, przynajmniej domyślnie, że konwencja paryska zaleca równe traktowanie znaków towarowych i znaków usługowych.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, str. 1).

(2)  Zbiór traktatów Organizacji Narodów Zjednoczonych, tom 828, nr 11847, str. 108.