26.1.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 22/27

—

uznanie za wniesione we właściwej formie i w terminie odwołania od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 12 września 2007 r. w sprawie T-363/04 wniesionego z uwagi na naruszenie prawa wspólnotowego;

—

zgodnie z art. 61 statutu Trybunału i art. 113 regulaminu — uwzględnienie odwołania i w konsekwencji uchylenie wspomnianego wyroku Sądu w całości;

—

jeżeli stan sprawy na to pozwoli, wydanie orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie;

—

posiłkowo — przekazanie sprawy Sądowi, żeby orzekł zgodnie z wiążącymi kryteriami określonymi przez Trybunał oraz, jeżeli Trybunał uzna to za konieczne, wskazanie, jakie są skutki nieważnej decyzji, które winny zostać uznane za ostateczne dla stron sporu, oraz obciążenie na podstawie art. 112 regulaminu strony skarżącej w pierwszej instancji i pozwanej w postępowaniu odwoławczym kosztami postępowania.

—

za przeciwstawione wcześniejsze znaki towarowe nie uznano wyłącznie hiszpańskich znaków towarowych CARBONELL nr 994364, 1238745 i 1698613;

—

z przeciwstawionych znaków nie wykluczono wyraźnie późniejszego wspólnotowego znaku towarowego CARBONELL nr 338681;

—

w konsekwencji dwóch powyższych stwierdzeń nie określono prawidłowo „odbiorców na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony”; w istocie z uwagi na to, że wcześniejsze znaki towarowe są wyłącznie hiszpańskie, odbiorcy na rozpatrywanym terytorium to hiszpańscy konsumenci oliwy z oliwek;

—

nawet jeżeli Sąd w niektórych fragmentach wyroku odwołał się do „hiszpańskiego rynku oliwy z oliwek”, to uwzględnił tę informację w sposób bardzo wybiórczy i ograniczony, ponieważ wziął on ją pod uwagę jedynie na potrzeby oceny charakteru odróżniającego graficznych elementów spornych oznaczeń;

—

w konsekwencji Sąd nie uwzględnił tej informacji ani w celu oceny całości czynnika dotyczącego podobieństwa oznaczeń (ponieważ nie wspomniano nic o „hiszpańskim rynku oliwy z oliwek” na potrzeby oceny, na przykład, charakteru odróżniającego elementów słownych spornych oznaczeń), ani w celu wzięcia pod uwagę innych czynników, które były równie istotne w niniejszej sprawie dla orzeczenia w przedmiocie istnienia prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku rozpatrywanych spornych oznaczeń.

—

w zaskarżonym wyroku analizy spornych oznaczeń dokonano nie na podstawie kryterium „całościowej oceny” i „całościowego wrażenia”, ale na podstawie odrębnego i następującego po sobie — czyli „analitycznego” — rozpatrzenia elementów składających się na sporne złożone znaki towarowego, skutkiem czego Sąd naruszył art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 i orzecznictwo, w którym dokonano wykładni tego przepisu.

Sąd nie uczynił tego, co winien był uczynić w pierwszej kolejności, czyli rozpatrzyć znaki towarowe w świetle kryterium „całościowej oceny” i „całościowego wrażenia” wywieranego przez sporne znaki. Daleki od działania w ten sposób, Sąd stosował od początku metodę analityczną i dokonywał odrębnego i następującego po sobie badania najpierw elementów figuratywnych (pkt 75-87), a następnie elementów słownych (pkt 88-93), przypisując decydujące znaczenie elementom figuratywnym i odmawiając wszelkiego — nawet minimalnego — znaczenia elementom słownym. Wprawdzie w wyroku odwołano się do kryterium całościowej oceny i całościowego wrażenia (pkt 99), jednak by działać zgodnie z prawem nie wystarczy zacytować kryterium wypracowanego w orzecznictwie — należy ponadto prawidłowo zastosować je w danej sprawie, a to nie miało miejsca w zaskarżonym wyroku. W istocie w celu oceny czynnika podobieństwa spornych oznaczeń w zaskarżonym wyroku nie zastosowano jako pierwszego i głównego kryterium całościowej oceny i całościowego wrażenia, a wprowadzono kryterium analityczne, dokonując w pierwszej kolejności rozłożenia znaków towarowych na ich dwa elementy figuratywne i słowne, i w drugiej kolejności przeprowadzając odrębną ocenę najpierw dwóch elementów figuratywnych spornych znaków towarowych a następnie elementu słownego LA ESPAÑOLA, bez odwołania się w jakikolwiek sposób do drugiego elementu słownego spornych znaków towarowych, czyli nazwiska CARBONELL.

Ponadto w zaskarżonym wyroku naruszono art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 również dlatego, że nie dokonano w nim oceny dwóch czynników istotnych w sprawie — takich jak wcześniejsze współistnienie na rynku przez długi okres czasu oraz powszechna znajomość znaku — które były wysoce istotne dla oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd przez pomylenie zgłoszonego wspólnotowego znaku towarowego LA ESPAÑOLA nr 236588 z przeciwstawionymi mu wcześniejszymi hiszpańskimi znakami towarowymi CARBONELL.

—

Sposób postrzegania przez przeciętnego hiszpańskiego konsumenta oliwy z oliwek oraz rzekome prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku spornych znaków towarowych.

Nawet jeżeli w zaskarżonym wyroku odwołano się do profilu przeciętnego konsumenta wypracowanego w orzecznictwie wspólnotowym, to Sąd nie wykorzystał tego modelu konsumenta, tylko nadał przeciętnemu hiszpańskiemu konsumentowi oliwy z oliwek profil, który jest bardziej zbliżony do modelu przeciętnego konsumenta przyjmowanego przez orzecznictwo niemieckie — a mianowicie „konsument nieuważny i nierozważny” — niż obranemu przez orzecznictwo wspólnotowe modelowi konsumenta europejskiego, „konsumenta właściwie poinformowanego, uważnego i rozsądnego” (wyroki w sprawie LLOYD, pkt 26, i w sprawie PICASSO, pkt 38). Poza tym istotnym błędem w wyroku można dopatrzyć się kolejnego, nie mniej istotnego błędu, który polega na „uwzględnieniu niższego poziomu uwagi”, który mogą wykazywać odbiorcy względem znaków towarowych oliwy z oliwek zamiast wzięcia pod uwagę poziomu uwagi wykazywanego zwykle przez właściwie poinformowanego, uważnego i rozsądnego przeciętnego hiszpańskiego konsumenta oliwy z oliwek.