52015DC0063

Wstęp

Priorytetem Komisji i priorytetem Europy jest tworzenie miejsc pracy i wzrost gospodarczy. Aby przywrócić wzrost gospodarczy w Europie, naszym wyzwaniem jest uwolnienie inwestycji w europejskie przedsiębiorstwa i w infrastrukturę. Pakiet dotyczący inwestycji w wysokości 315 mld euro ułatwi rozpoczęcie tego procesu. Jednak w celu zwiększenia inwestycji w perspektywie długoterminowej musimy stworzyć prawdziwy jednolity rynek kapitałowy – unię rynków kapitałowych – dla wszystkich 28 państw członkowskich Unii.

W porównaniu z innymi częściami świata europejskie przedsiębiorstwa są nadal w dużym stopniu zależne od banków, jeśli chodzi o finansowanie, i stosunkowo mniej zależne od rynków kapitałowych. Silniejsze rynki kapitałowe uzupełniłyby banki jako źródło finansowania i przyczyniłyby się do:

· zwiększenia inwestycji dla wszystkich przedsiębiorstw, w szczególności MŚP, oraz dla projektów w zakresie infrastruktury;

· przyciągnięcia większej liczby inwestycji do UE z reszty świata; oraz

· zapewnienia większej stabilności systemu finansowego poprzez poszerzenie źródeł finansowania.

Istotą naszego zadania jest znalezienie sposobów powiązania inwestorów i oszczędzających ze wzrostem gospodarczym. Nie ma jednego rozwiązania, które pozwoliłoby stworzyć unię rynków kapitałowych. Zamiast tego dokonamy szeregu kroków, z których niektóre będą pojedynczo miały małe znaczenie, ale których łączne skutki będą znaczące. Konieczne jest zidentyfikowanie i usunięcie barier, które stoją między pieniędzmi inwestorów a możliwościami inwestycyjnymi, oraz pokonanie przeszkód uniemożliwiających przedsiębiorstwom dotarcie do inwestorów. Musimy również dysponować możliwie najefektywniejszym systemem kierowania tych środków – zwanym łańcuchem inwestycyjnym – zarówno na szczeblu krajowym, jak i transgranicznym.

Dlaczego to się opłaca? Kilka przykładów ilustruje potencjalne korzyści. W USA średnie przedsiębiorstwa – które są motorem wzrostu gospodarczego w wielu krajach – pozyskują pięć razy więcej środków finansowych na rynkach kapitałowych niż ma to miejsce w UE. Jeżeli nasze rynki kapitału wysokiego ryzyka byłyby równie głębokie jak w USA, w latach 2008–2013 przedsiębiorstwa miałyby dostęp do finansowania w wysokości 90 mld EUR. Jeżeli sekurytyzacje MŚP mogłyby powrócić – w sposób bezpieczny – do poziomu nawet o połowę niższego w porównaniu z poziomami z roku 2007, dałoby to około 20 mld EUR dodatkowych funduszy.

To prawda, że wiele z istotnych w tym kontekście kwestii – przepisy dotyczące niewypłacalności i prawo papierów wartościowych, kwestie opodatkowania – jest dyskutowanych od wielu lat. Konieczność poczynienia postępów w tej dziedzinie jest jednak bardziej nagląca niż kiedykolwiek. Choć będzie to projekt długoterminowy, wymagający stałego wysiłku przez wiele lat, nie powinno to nas zniechęcać do dokonywania szybkich postępów. W związku z tym w ciągu najbliższych miesięcy będziemy:

· opracowywać wnioski mające na celu wspieranie sekurytyzacji wysokiej jakości i odciążenie bilansów banków tak, aby mogły udzielać kredytów;

· dokonywać przeglądu dyrektywy w sprawie prospektu emisyjnego w celu ułatwienia przedsiębiorstwom, zwłaszcza mniejszym, pozyskiwania środków i dotarcia do inwestorów transgranicznych;

· rozpoczynać prace nad poprawą dostępności informacji kredytowych na temat MŚP, tak aby ułatwić inwestorom inwestowanie w nie;

· współpracować z branżą w celu wprowadzenia ogólnoeuropejskiego systemu ofert na rynki niepublicznym, aby zachęcić do bezpośredniego inwestowania w mniejsze przedsiębiorstwa; oraz

· wspierać korzystanie z nowych europejskich długoterminowych funduszy inwestycyjnych w celu nakierowania inwestycji na projekty z zakresu infrastruktury i inne projekty długoterminowe.

Publikacja niniejszej zielonej księgi rozpoczyna trzymiesięczny okres przeznaczony na konsultacje. Chcemy wysłuchać opinii parlamentarzystów, państw członkowskich, podmiotów działających na rynkach kapitałowych i wszystkich grup zainteresowanych zatrudnieniem, wzrostem gospodarczym i interesami obywateli europejskich. Takie informacje zwrotne pomogą nam opracować plan działania w celu ustanowienia fundamentów pełnego funkcjonowania unii rynków kapitałowych do roku 2019.

Kierunek, który musimy przyjąć, jest jasny: stworzyć jednolity rynek kapitałowy od podstaw, identyfikując bariery i obalając je jedna po drugiej; nadać nową dynamikę i stworzyć podstawy rosnącego zaufania do inwestowania w przyszłość Europy. Swobodny przepływ kapitału jest jedną z podstawowych zasad, na których zbudowano UE. Ponad pięćdziesiąt lat od traktatu rzymskiego powinniśmy skorzystać z okazji, by tę wizję urzeczywistnić.

Sekcja 1: Tworzenie unii rynków kapitałowych

Swobodny przepływ kapitału został zapisany w traktacie rzymskim ponad pięćdziesiąt lat temu. Jest to jedna z podstawowych wolności w Unii Europejskiej i powinna być w centrum jednolitego rynku. Jednak mimo postępów rynki kapitałowe są dzisiaj nadal rozdrobnione i zazwyczaj zorganizowane na poziomie krajowym. Po okresie pogłębienia stopień integracji rynku finansowego w UE zmniejszył się od czasu kryzysu, a banki i inwestorzy wycofali się na rynki krajowe.

W porównaniu z innymi jurysdykcjami finansowanie oparte na rynku kapitałowym jest w Europie stosunkowo słabo rozwinięte. Nasze rynki udziałowych i dłużnych papierów wartościowych, a także rynki innych instrumentów odgrywają mniejszą rolę w finansowaniu wzrostu gospodarczego, a europejskie przedsiębiorstwa są w dalszym ciągu mocno uzależnione od banków, co powoduje, że nasze gospodarki są narażone w przypadku zaostrzenia warunków udzielania kredytów przez banki. Brak jest również wystarczającego zaufania ze strony inwestorów, a oszczędności Europejczyków nie zawsze są wykorzystywane w najbardziej produktywny sposób. Poziomy inwestycji w Europie są znacznie poniżej swych normalnych poziomów historycznych, a europejskie rynki kapitałowe są mniej konkurencyjne na arenie międzynarodowej.

Aby wspomóc trwały powrót wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, obok innych reform mających na celu poprawę otoczenia biznesowego, rynki kapitałowe muszą odgrywać większą rolę w zapewnieniu finansowania gospodarce. W praktyce oznacza to, że należy zidentyfikować i usunąć przeszkody w przepływie kapitału między inwestorami a tymi, którzy potrzebują finansowania, czy to w obrębie państwa członkowskiego czy transgranicznie.

Tworzenie unii rynków kapitałowych jest jedną z głównych inicjatyw w programie prac Komisji. Zapewniłaby ona większą dywersyfikację sposobów finansowania gospodarki i obniżyła koszt pozyskiwania kapitału, zwłaszcza dla MŚP. Bardziej zintegrowane rynki kapitałowe, w szczególności rynki akcji, wzmocniłyby zdolność gospodarki europejskiej do amortyzowania wstrząsów i umożliwiłyby więcej inwestycji bez zwiększania poziomu zadłużenia. Dzięki wydajnej infrastrukturze rynkowej i pośrednikom unia rynków kapitałowych powinna zwiększyć przepływ kapitału od inwestorów do europejskich projektów inwestycyjnych, zapewniając lepszą alokację ryzyka i kapitału w całej UE i, w ostatecznym rozrachunku, czyniąc Europę bardziej odporną na przyszłe wstrząsy.

Komisja zobowiązała się zatem do ustanowienia do 2019 r. fundamentów dobrze uregulowanej i zintegrowanej unii rynków kapitałowych obejmującej wszystkie państwa członkowskie, w celu zmaksymalizowania korzyści płynących z rynków kapitałowych i instytucji finansowych niebędących bankami dla całej gospodarki.

Unia rynków kapitałowych powinna pozwolić UE znaleźć się w sytuacji, w której: MŚP będą mogły pozyskiwać finansowanie z taką samą łatwością jak duże przedsiębiorstwa, koszty inwestycji i dostępu do produktów inwestycyjnych będą podobne w całej UE, pozyskiwanie finansowania za pośrednictwem rynków kapitałowych będzie coraz łatwiejsze, ubieganie się o finansowanie w innym państwie członkowskim nie będzie ograniczone zbędnymi barierami prawnymi lub nadzorczymi. Zmiany te przyczynią się do ograniczenia zależności od finansowania przez banki, jednak banki, jako kredytodawcy znacznej części gospodarki i pośrednicy na rynkach kapitałowych, będą nadal odgrywać kluczową rolę w unii rynków kapitałowych i w gospodarce europejskiej.

Nie wszystkie z tych wymaganych wyzwań są nowe, ale potrzeba zwiększenia dynamiki wzrostu gospodarczego w UE sprawia, że stały się pilne do podjęcia. Daje to również impuls niezbędny do czynienia postępów. Celem niniejszej zielonej księgi jest rozpoczęcie debaty na szczeblu UE i na szczeblu krajowym, z udziałem współustawodawców, innych instytucji UE, parlamentów krajowych i wszystkich zainteresowanych, na temat ewentualnych krótko- i długoterminowych środków służących osiągnięciu tych celów.

Unia rynków kapitałowych będzie różnić się od unii bankowej: pogłębienie rynków kapitałowych wymaga działań, które będą odrębne od kluczowych elementów unii bankowej. Jednakże cel unii bankowej polegający na zerwaniu zależności między sytuacją banków i państw w strefie euro stworzy stabilną podstawę rozwoju unii rynków kapitałowych we wszystkich państwach członkowskich UE. Podobnie dobrze zintegrowane rynki kapitałowe przyczynią się do wzmocnienia odporności unii gospodarczej i walutowej.

Unia rynków kapitałowych powinna opierać się na następujących głównych zasadach:

- zmaksymalizowanie korzyści płynących z rynków kapitałowych dla gospodarki, zatrudnienia i wzrostu gospodarczego;

- zapewnienie osiągnięcia jednolitego rynku kapitałowego dla wszystkich 28 państw członkowskich, poprzez usunięcie barier w inwestycjach transgranicznych w UE i umocnienie silniejszych powiązań z globalnymi rynkami kapitałowymi;

- oparcie się na solidnych podstawach stabilnego systemu finansowego, obejmujących jednolity zbiór przepisów dla usług finansowych, skutecznie i konsekwentnie egzekwowany;

- zagwarantowanie skutecznej ochrony konsumentów i inwestorów; oraz

- wkład w przyciąganie inwestycji z całego świata i zwiększanie konkurencyjności UE.

1.1         Stworzenie unii rynków kapitałowych

Tworzenie unii rynków kapitałowych to projekt długoterminowy. Trwają już prace nad ustanowieniem jednolitego zbioru przepisów, a duża liczba kluczowych reform[1] jest w trakcie realizacji. Podejście Komisji opiera się na ocenie pozostających do zrealizowania priorytetów, zarówno pod względem ich możliwego wpływu, jak i wykonalności, w oparciu o dogłębną analizę ekonomiczną, ocenę skutków i konsultacje.

Na podstawie wyników tych konsultacji Komisja będzie starała się określić działania niezbędne do osiągnięcia następujących celów:

- poprawa dostępu do finansowania dla wszystkich przedsiębiorstw w całej Europie (w szczególności MŚP) i dla projektów inwestycyjnych, na przykład w obszarze infrastruktury;

- zwiększenie i zróżnicowanie źródeł finansowania pochodzącego od inwestorów w UE i na całym świecie; oraz

- zwiększenie skuteczności i wydajności rynków łączących inwestorów z tymi, którzy potrzebują finansowania, przy niższych kosztach, zarówno w obrębie państw członkowskich, jak i w kontekście transgranicznym.

Komisja prowadzi szerokie konsultacje w sprawie charakteru problemów, możliwych środków i ich hierarchizacji. Prawodawstwo nie zawsze może stanowić właściwą odpowiedź polityczną na te wyzwania; w wielu przypadkach rynek będzie sam musiał znaleźć rozwiązania. W innych obszarach działania o charakterze nieustawodawczym oraz skuteczne egzekwowanie prawa konkurencji i rynku wewnętrznego mogą być najlepszym sposobem na osiągnięcie postępów. Komisja będzie wspierać rozwiązania rynkowe, jeśli mogą okazać się skuteczne, a zmiany regulacyjne tylko tam, gdzie są one potrzebne.

Niniejsza księga jest podzielona w następujący sposób: W sekcji 2 opisano, w jaki sposób europejskie rynki kapitałowe są obecnie zorganizowane, oraz przedstawiono wstępną analizę niektórych barier utrudniających głębszą i szerszą integrację rynków kapitałowych. Dalsza analiza jest dostępna w dokumencie roboczym służb Komisji. W sekcji 3 Komisja zwraca się o opinie na temat najpilniejszych proponowanych priorytetów politycznych, w oparciu o komunikat Komisji zatytułowany „Plan inwestycyjny dla Europy”[2], wśród których można wymienić wdrożenie rozporządzenia w sprawie europejskiego długoterminowego funduszu inwestycyjnego (ELTIF), sekurytyzację wysokiej jakości, informacje kredytowe o MŚP, system ofert na rynki niepublicznym i przegląd dyrektywy w sprawie prospektu emisyjnego. W sekcji 4 Komisja zwraca się o opinie na temat przeszkód istniejących w dostępie do finansowania, poszerzenia źródeł finansowania, bardziej skutecznego funkcjonowania rynków, w przypadku których podjęte działania mogą być kontynuowane w oparciu o otrzymane opinie. Przeszkody utrudniające transgraniczne przepływy kapitału stanowią również przepisy prawa upadłościowego, prawa spółek, prawa podatkowego i prawa papierów wartościowych; są to kwestie, w odniesieniu do których potrzebna jest dalsza analiza i informacje zwrotne w celu określenia skali problemów w każdym z tych obszarów, odpowiednich rozwiązań i ustalenia priorytetów.

Dzięki dalszemu otwarciu krajowych rynków dla inwestorów, emitentów i pośredników oraz wspieraniu dzięki temu swobodnego przepływu kapitału i wymiany najlepszych praktyk, unia rynków kapitałowych powinna również być postrzegana jako sposób wspomagania rozwoju rynków na szczeblu krajowym. Biorąc pod uwagę zróżnicowane poziomy rozwoju rynków kapitałowych w UE oraz istnienie szczególnych wyzwań w poszczególnych państwach członkowskich, odpowiedź polityczna może wymagać odpowiednio dostosowanych działań na poziomie krajowym, opartych między innymi na zaleceniach dla poszczególnych państw, przygotowywanych przez Komisję w kontekście europejskiego semestru. Komisja zachęca państwa członkowskie do przeprowadzenia konsultacji w sprawie szczególnych wyzwań w zakresie rozwoju ich rynków kapitałowych oraz do wzbogacenia dyskusji swoimi wnioskami.

Sekcja 2: Dzisiejsze wyzwania stojące przed rynkami kapitałowymi w Europie

2.1         Obecna sytuacja rynków kapitałowych w Europie

Poza bezpośrednimi kredytami bankowymi rynki kapitałowe stanowią podstawowy mechanizm, za pośrednictwem którego potencjalni inwestorzy mogą spotkać podmioty poszukujące finansowania; oferują one szereg zróżnicowanych źródeł finansowania dla gospodarki. Wykres 1 ilustruje w uproszczony sposób przepływ środków finansowych w gospodarce. Mimo iż ich główną działalnością jest finansowanie bezpośrednie, rynki kapitałowe są również ściśle powiązane z pośrednikami finansowymi, którzy często zapewniają przepływ środków finansowych od oszczędzających do inwestorów.

Wykres 1. Schematyczne przedstawienie roli rynków kapitałowych w całym systemie finansowym

Rynki kapitałowe rozwinęły się w UE ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat. Na przykład łączna kapitalizacja rynku akcji w UE sięgnęła 8,4 bln EUR (około 65 % PKB) pod koniec 2013 r., w porównaniu z 1,3 bln EUR w 1992 r. (22 % PKB). Łączna wartość pozostających do spłaty dłużnych papierów wartościowych przekroczyła kwotę 22,3 bln EUR (171 % PKB) w 2013 r. w porównaniu z 4,7 bln EUR (74 % PKB) w 1992 r.[3].

Niemniej jednak rynki UE pozostają słabo rozwinięte w porównaniu z innymi jurysdykcjami. Publiczne rynki akcji w USA są prawie dwukrotnie większe niż w UE (jako procent PKB), a w Szwajcarii – ponad 3 i pół raza (wykres 2).

Wykres 2: Kapitalizacja rynku giełdowego i dłużne papiery wartościowe (% PKB) || || || ||

|| Niepubliczne rynki kapitałowe w Stanach Zjednoczonych są również około dwa razy większe niż w UE, a rynki ofert niepublicznych w przypadku obligacji są w USA trzy razy większe. Jednocześnie istnieją duże różnice w rozwoju rynku kapitałowego w poszczególnych państwach członkowskich UE. Na przykład kapitalizacja krajowego rynku giełdowego przekroczyła 121 % PKB w Zjednoczonym Królestwie, ale wynosi poniżej 10 % na Łotwie, na Cyprze i na Litwie. || || ||

Źródło: ECMI Statistical package. || || || ||

Wykres 3: Sposoby finansowania przedsiębiorstw (w % zobowiązań ogółem) || Europa jest tradycyjnie bardziej uzależniona od finansowania bankowego, a kredyty bankowe odgrywają znacznie większą rolę w finansowaniu sektora przedsiębiorstw niż emisja i oferowanie na rynku dłużnych papierów wartościowych (wykres 3). Ogólnie rzecz biorąc, taka większa zależność gospodarki europejskiej, a szczególnie MŚP, od kredytów bankowych czyni je bardziej wrażliwymi na zaostrzenie warunków udzielania kredytów przez banki, jak miało to miejsce podczas kryzysu finansowego. || || ||

Źródło: Eurostat, OECD. Uwaga: Kredyty obejmują kredyty bankowe i pożyczki wewnętrzne. || || || ||

Dostęp do rynków kapitałowych różni się znacznie, w zależności od przedsiębiorstwa i państwa członkowskiego UE. Odnotowano wyraźny wzrost emisji obligacji korporacyjnych przez przedsiębiorstwa niefinansowe w UE, co częściowo odzwierciedla korzystne warunki na rynku w odniesieniu do emitentów obligacji, ze względu na niskie stopy procentowe. Jednak obligacje te są emitowane głównie przez duże firmy, a nie małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP). Emisja obligacji koncentruje się również raczej na dużych rynkach, a nie na rynkach, na których istnieją najpoważniejsze problemy z finansowaniem przedsiębiorstw.

Chociaż przed rozpoczęciem kryzysu rynki kapitałowe w UE stały się bardziej zintegrowane, jeśli wziąć pod uwagę transgraniczne pakiety instrumentów finansowych, kryzys wykazał jednak, że część tej integracji wynikała z przepływów mających swoje źródło w emisji papierów dłużnych na rynkach międzybankowych, które były podatne na nagłe zwroty w przypadku wstrząsów. Rynki akcji w UE nadal charakteryzują się „lokalnością”, co oznacza, że potencjalne ryzyko i korzyści nie przekraczają granic danego kraju. Transgraniczne pakiety dłużnych papierów wartościowych utrzymują się na niższym poziomie, niż można byłoby tego oczekiwać na w pełni zintegrowanym rynku. Nawet najlepiej funkcjonującym rynkom krajowym w UE brakuje masy krytycznej, co prowadzi do istnienia mniejszej bazy inwestorów i mniejszej oferty instrumentów finansowych.

2.2         Wyzwania i szanse związane z utworzeniem unii rynków kapitałowych

Istnieje szereg różnych przeszkód na drodze do integracji i rozwoju rynków kapitałowych w UE, mających źródła historyczne, kulturowe, gospodarcze i prawne; niektóre z nich są głęboko zakorzenione i trudne do pokonania. Obejmują one na przykład od dawna ugruntowane preferencje dawane przez przedsiębiorstwa określonym formom finansowania, cechy systemu świadczeń emerytalnych, przepisy ostrożnościowe i przeszkody administracyjne, pewne aspekty ładu korporacyjnego i prawa spółek, luki w danych i charakter wielu systemów podatkowych, jak również nieefektywne struktury rynkowe. Nawet na dobrze zintegrowanych rynkach kapitałowych niektóre z tych różnic utrzymają się. W celu osiągnięcia korzyści z pełnej integracji jednolitego rynku kapitałowego konieczne jest podjęcie wyzwań w szczególności w trzech opisanych poniżej kluczowych obszarach.

Po pierwsze, po stronie popytu, priorytetem jest poprawa dostępu do finansowania, w tym do kapitału wysokiego ryzyka, zwłaszcza dla MŚP (na przykład innowacyjnych i szybko rozwijających się nowych przedsiębiorstw). Osiągnięcie powodzenia będzie zależeć od przezwyciężenia z czasem problemów związanych z informowaniem i fragmentacji kluczowych segmentów rynku oraz od obniżenia kosztów dostępu do rynków kapitałowych. Ponadto istnieją szczególne przeszkody w finansowaniu projektów długoterminowych, w tym inwestycji w infrastrukturę.

Po drugie, po stronie podaży, rozwój rynków kapitałowych w UE będzie zależeć od przepływu środków finansowych do instrumentów rynku kapitałowego. Stymulowanie napływu inwestycji od inwestorów instytucjonalnych i detalicznych na rynki kapitałowe pozwoliłoby zróżnicować źródła finansowania. Rozwój pracowniczych i prywatnych systemów emerytalnych w Europie mógłby doprowadzić do zwiększenia – za pośrednictwem instrumentów rynku kapitałowego – przepływu środków w stronę bardziej zróżnicowanego zbioru obszarów wykazujących potrzeby inwestycyjne oraz ułatwić przejście na rynkowe źródła finansowania. Wzmocnienie zaufania inwestorów detalicznych do rynków kapitałowych i pośredników finansowych mogłoby zwiększyć przepływ oszczędności z gospodarstw domowych w stronę instrumentów rynku kapitałowego, które to oszczędności w znacznym stopniu mają obecnie formę depozytów bankowych lub służą do finansowania nieruchomości. Zwiększenie w ten sposób globalnej konkurencyjności i atrakcyjności europejskich rynków kapitałowych mogłoby również stymulować przepływ inwestycji.

Po trzecie, osiągnięcie większych, bardziej zintegrowanych i głębszych rynków kapitałowych zależy od pokonania barier, które prowadzą do fragmentacji rynków i hamują rozwój specyficznych segmentów rynku. Poprawa skuteczności rynków umożliwiłaby UE osiągnięcie korzyści płynących ze zwiększonej wielkości i głębokości rynku. Można wśród nich wymienić silniejszą konkurencję, większy wybór i niższe koszty dla inwestorów, jak również bardziej wydajny i lepszy podział ryzyka. Bardziej zintegrowane rynki kapitałowe, w szczególności jeśli chodzi o instrumenty udziałowe, wzmocniłyby zdolność gospodarki europejskiej do amortyzowania wstrząsów i umożliwiłyby więcej inwestycji bez zwiększania poziomu zadłużenia. Dobrze funkcjonujące rynki kapitałowe poprawią alokację kapitału w gospodarce, sprzyjając przedsiębiorczości i podejmowaniu ryzyka oraz inwestycjom w infrastrukturę i nowe technologie.

Sekcja 3: Priorytety w zakresie najpilniejszych działań

Komisja określiła kilka obszarów, w których potrzeba osiągnięcia postępów jest powszechnie znana i które mają potencjał, by przynieść szybciej korzyści. W niniejszej sekcji pokrótce przedstawiono te możliwości i zwrócono się o opinie zainteresowanych stron na temat poszczególnych elementów każdego obszaru.

3.1         Obniżenie barier w dostępie do rynków kapitałowych

Prospekt emisyjny jest to szczegółowy dokument przedstawiający informacje o przedsiębiorstwie oraz o warunkach inwestycji i związanym z nią ryzyku. Dla przedsiębiorstw ubiegających się o finansowanie jest to etap niezbędny, aby mieć dostęp do rynków kapitałowych: większość przedsiębiorstw, które chcą emitować papiery dłużne lub udziałowe, musi przygotować taki prospekt. Istotne jest, aby nie stał się on niepotrzebna barierą w dostępie do rynków kapitałowych. Komisja dokona przeglądu obecnych regulacji w zakresie prospektu emisyjnego w drodze szczegółowych konsultacji społecznych przeprowadzanych równolegle z konsultacjami dotyczącymi niniejszej zielonej księgi, w celu ułatwienia przedsiębiorstwom (w tym MŚP) pozyskiwania kapitału w całej UE[4] oraz w celu pobudzenia rynków na rzecz wzrostu MŚP. Przedmiotem przeglądu będą warunki, w których prospekt emisyjny jest konieczny, usprawnienie procesu zatwierdzania, a także uproszczenie informacji zawartych w prospektach emisyjnych.

3.2         Poszerzanie bazy inwestorów dla MŚP

W czasie kryzysu MŚP ucierpiały bardziej, jeśli chodzi o dostęp do finansowania, niż większe przedsiębiorstwa. Informacje na temat MŚP są zazwyczaj ograniczone i znajdują się w posiadaniu banków; niektóre MŚP mają duże problemy z dotarciem do szerszej bazy inwestorów innych niż banki, którzy mogliby lepiej pasować do ich potrzeb w zakresie finansowania. Lepsze informacje kredytowe przyczyniłyby się do stworzenia wydajnego i trwałego rynku kapitałowego dla MŚP. Opracowanie wspólnego minimalnego zestawu porównywalnych informacji w odniesieniu do sprawozdawczości i oceny kredytowej mogłoby przyczynić się do przyciągnięcia środków finansowych dla MŚP. Ponadto standardowe informacje o jakości kredytowej mogłyby przyczynić się do rozwoju instrumentów finansowych służących refinansowaniu kredytów dla MŚP, takich jak sekurytyzacja MŚP.

Rozpoczęto prace w zakresie punktowej oceny kredytowej (credit scoring) i spotkały się one z szerokim poparciem państw członkowskich. Punktowe oceny kredytowe dostarczają inwestorom i kredytodawcom informacji na temat zdolności kredytowej MŚP. Jednak w Europie około 25 % wszystkich przedsiębiorstw i około 75 % przedsiębiorstw rodzinnych nie posiada punktowej oceny kredytowej. Potencjalne działania w tej dziedzinie mogłyby przyczynić się do dywersyfikacji finansowania innowacyjnych i szybko rozwijających się nowych przedsiębiorstw. W pierwszym etapie, w ramach kontynuacji tych prac, Komisja planuje zorganizowanie w 2015 r. warsztatów na temat informacji o zdolności kredytowej MŚP.

3.3         Tworzenie trwałego rynku sekurytyzacji

Proces sekurytyzacji, w ramach którego aktywa takie jak kredyty hipoteczne są ze sobą łączone w portfele oferowane inwestorom, może stanowić potężny mechanizm transferu ryzyka i zwiększać zdolność banków do udzielania kredytów. Działalność ta nie powróciła jednak jeszcze do poziomu sprzed kryzysu, chociaż w Europie wskaźnik strat związanych z sekurytyzacjami jest niski. Emisje sekurytyzacyjne w Europie w 2014 r. osiągnęły wartość 216 mld EUR w porównaniu z 594 mld EUR w 2007 r.[5]. Trwały unijny rynek sekurytyzacji wysokiej jakości, opierający się na prostych, przejrzystych i standardowych instrumentach sekurytyzacji, mógłby stanowić pomost pomiędzy bankami a rynkami kapitałowymi.

Opublikowane niedawno akty delegowane w sprawie Solvency II i w sprawie wskaźnika pokrycia wypływów netto świadczą o tym, że rozpoczęto już prace w celu zapewnienia kompleksowego i spójnego podejścia ostrożnościowego na potrzeby prostych, przejrzystych i standardowych sekurytyzacji. Oprócz tych inicjatyw banki centralne, organy regulacyjne, organy krajowe i przedstawiciele sektora prywatnego opowiadają się za bardziej kompleksowym podejściem do ożywienia rynku sekurytyzacji w UE.

Jeśli chodzi o inwestorów, ogólnounijna inicjatywa będzie musiała zapewnić wysokie standardy, pewność prawa i porównywalność w przypadku wszystkich instrumentów sekurytyzacyjnych. Ramy te powinny zwiększyć przejrzystość, spójność i dostępność kluczowych informacji, szczególnie w dziedzinie kredytów dla MŚP, i promować rozwój rynków wtórnych, aby ułatwić zarówno emisję, jak i inwestycje. Komisja będzie prowadzić konsultacje w sprawie określonych środków służących realizacji tych celów równocześnie z konsultacjami dotyczącymi niniejszej zielonej księgi.

3.4          Pobudzenie inwestycji długoterminowych

Poziomy inwestycji w UE spadły znacznie poniżej wartości szczytowej z 2007 r. i nie przekraczają swoich średnich wartości historycznych. Komisja Europejska ogłosiła już plan inwestycyjny, który w ciągu następnych trzech lat uwolni środki w wysokości co najmniej 315 mld EUR na inwestycje publiczne i prywatne w gospodarkę, dzięki utworzeniu nowego Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS)[6], oraz opublikowała komunikat w sprawie długoterminowego finansowania gospodarki europejskiej, określający szereg środków na rzecz pobudzenia inwestycji. Sfinalizowane niedawno ramy prawne europejskich długoterminowych funduszy inwestycyjnych (ELTIF) pozwolą inwestorom długoterminowo inwestować środki pieniężne w przedsiębiorstwa i projekty w zakresie infrastruktury. ELTIF powinny być szczególnie atrakcyjne dla inwestorów takich jak zakłady ubezpieczeń i fundusze emerytalne, które wymagają stałego źródła dochodu lub wzrostu kapitału w perspektywie długoterminowej.

Oczekuje się przedstawienia opinii na temat dalszej roli, jaką Komisja i państwa członkowskie mogą odegrać we wspieraniu wykorzystania funduszy ELTIF, w tym ewentualnego rozszerzenia na ELTIF korzyści dostępnych obecnie dla systemów krajowych.

3.5         Rozwój niepublicznych rynków plasowania w Europie

Jednym ze sposobów pozyskiwania przez przedsiębiorstwo środków finansowych jest plasowanie na rynkach niepublicznych, w przypadku którego przedsiębiorstwo oferuje papiery wartościowe jednemu inwestorowi lub małej grupie inwestorów poza rynkiem publicznym. Może to zapewnić przedsiębiorstwom bardziej opłacalny pod względem kosztów sposób pozyskiwania środków finansowych i zwiększyć dostępność finansowania dla średnich do dużych przedsiębiorstw i potencjalnie dla projektów infrastrukturalnych.

Średniej wielkości przedsiębiorstwa europejskie są już od wielu lat aktywne na rynkach niepublicznych w USA i pozyskały tam w 2013 r. środki w wysokości 15,3 mld USD[7]. Od początku kryzysu finansowego wzrosła w Europie popularność ofert na rynkach niepublicznych, a niektóre państwa członkowskie stworzyły niepubliczne rynki plasowania. W Niemczech i we Francji krajowe niepubliczne rynki plasowania sfinansowały ok. 15 mld EUR długu w roku 2013. Do barier w rozwoju ogólnoeuropejskich rynków zaliczają się różnice w krajowych systemach prawa upadłościowego, brak standardowych procesów, dokumentacji oraz informacji na temat wiarygodności kredytowej emitentów.

Jako pierwszy krok w kierunku rozwoju europejskich niepublicznych rynków plasowania konsorcjum organów branżowych opracowało rynkowy przewodnik po wspólnych praktykach rynkowych, zasadach i standardowej dokumentacji w zakresie plasowania na rynku niepublicznym, który jest zgodny z różnorodnymi ramami prawnymi. Przewodnik ten został niedawno opublikowany, a pierwsze emisje powinny nastąpić wkrótce. Komisja z zadowoleniem przyjmuje to podejście rynkowe, które może ułatwić utworzenie europejskiego niepublicznego rynku plasowania w perspektywie krótkoterminowej.

Pytania

1) Poza pięcioma dziedzinami priorytetowymi wskazanymi dla działań krótkoterminowych, jakie inne obszary powinny zostać uznane za priorytetowe?

2) Jakie dalsze kroki dotyczące większej dostępności i standaryzacji informacji kredytowych na temat MŚP mogłyby wesprzeć pogłębienie rynku finansowania MŚP i nowo powstających przedsiębiorstw oraz poszerzenie bazy inwestorów?

3) Jakiego wsparcia można udzielić funduszom ELTIF, aby zachęcić do korzystania z nich?

4) Czy jakiekolwiek działanie ze strony UE jest konieczne do wsparcia rozwoju niepublicznych rynków plasowania, inne niż wspieranie rynkowych starań na rzecz uzgodnienia wspólnych standardów?

Sekcja 4: Środki na rzecz rozwoju i integracji rynków kapitałowych

W celu osiągnięcia korzyści z pełnej integracji jednolitego rynku kapitałowego konieczne jest podjęcie wyzwań w szczególności w trzech następujących kluczowych obszarach:

- poprawa dostępu do finansowania dla wszystkich przedsiębiorstw w całej Europie (w szczególności MŚP) i dla projektów inwestycyjnych, na przykład w obszarze infrastruktury;

- zwiększenie i zróżnicowanie źródeł finansowania pochodzącego od inwestorów w UE i na całym świecie; oraz

- zwiększenie skuteczności i wydajności rynków łączących inwestorów z tymi, którzy potrzebują finansowania, bardziej efektywnie i po niższych kosztach, zarówno w obrębie państw członkowskich, jak i w kontekście transgranicznym.

4.1 Lepszy dostęp do finansowania

Ze względu na ich rozmiar i znaczenie, dobrze funkcjonujące rynki akcji i obligacji będą kluczowe w zapewnieniu skutecznej unii rynków kapitałowych i jak najszerszego dostępu do finansowania. Istnieją jednakże duże tarcia w przepływie środków finansowych, w szczególności dla mniejszych lub nieco większych przedsiębiorstw oraz dla projektów długoterminowych, jak np. projekty dotyczące infrastruktury, mających zasadnicze znaczenie dla zwiększania zdolności produkcyjnych i wzrostu gospodarczego. Te problemy z finansowaniem są zwłaszcza widoczne w państwach członkowskich, które zostały najbardziej dotknięte przez kryzys.

MŚP były od zawsze zależne w głównej mierze od finansowania bankowego. W czasie kryzysu decyzje banków o udzieleniu kredytu nieuchronnie stały się bardziej selektywne, zarówno ze względu na ograniczenia związane z bilansami samych banków, jak i na rosnące prawdopodobieństwo niewykonania zobowiązań przez kredytobiorców. Wprawdzie rynki kapitałowe mogą być komplementarne w stosunku do banków udzielających kredytów MŚP, różnorodność tych przedsiębiorstw i ograniczone informacje na temat ich wypłacalności powodują, że często kredytowanie oparte na budowaniu osobistych stosunków jest lepiej dostosowane.

Inne źródła finansowania mogą jednak odgrywać ważną rolę, w szczególności w odniesieniu do dopiero rozpoczynających działalność, jak również małych, ale szybko rozwijających się przedsiębiorstw w innowacyjnych sektorach przemysłu. Przedsiębiorstwa te dysponują zazwyczaj na początku niskimi poziomami przepływów pieniężnych i są zależne od finansowania zewnętrznego w celu rozwijania własnej działalności. Finansowanie przez bank, jak również inne instrumenty finansowania, takie jak leasing i faktoring, są często trudno dostępne lub niewystarczające dla przedsiębiorstw o znaczących aktywach niematerialnych, które nie mogą łatwo zostać wykorzystane jako zabezpieczenie w celu uzyskania kredytów bankowych.

Dostęp do publicznych rynków kapitałowych jest kosztowny nie tylko dla nieco większych niż małe, ale także dla średniej wielkości przedsiębiorstw, które mogą częściej niż MŚP pozyskiwać fundusze na rynkach publicznych. Emisje instrumentów udziałowych i gwarantowanie emisji papierów dłużnych cechują się znacznymi kosztami stałymi związanymi z wymogami należytej staranności i wymogami regulacyjnymi. Obejmuje to koszty ujawnienia informacji wymaganych przez inwestorów lub organy regulacyjne, spełniania innych wymogów dotyczących ładu korporacyjnego oraz zlecania ratingów zewnętrznych. Ponadto przedsiębiorstwa na wczesnym etapie rozwoju mogą ze względów handlowych nie być zainteresowane udostępnianiem szczegółowych informacji na temat swojej działalności. Mogą one również nie chcieć tracić kontroli lub poddawać się w większym stopniu kontroli zewnętrznej. Ten aspekt uniemożliwia często małym i średnim przedsiębiorstwom uzyskanie dostępu do publicznych rynków instrumentów udziałowych i dłużnych, kierując je w stronę rynków prywatnych, które zasadniczo są mniej ustandaryzowane, bardziej złożone i często bardziej kosztowne.

Duże przedsiębiorstwa są na ogół wystarczająco duże, aby uzasadnić koszty stałe pozyskiwania środków z rynków kapitałowych oraz aby każda emisja była wystarczająco znaczna, by przyciągnąć uwagę subemitentów, inwestorów i analityków. Jednakże, chociaż emisja obligacji korporacyjnych w ostatnich latach znacząco wzrosła, częściowo rekompensując spadek kredytów bankowych, emisja akcji notowanych na giełdach utrzymywała się w Europie na niskim poziomie. Bardziej skuteczne i wydajne rynki mogą przyczynić się do zmniejszenia kosztów dostępu do tych rynków i byłyby korzystne dla wszystkich przedsiębiorstw.

UE potrzebuje również znacznych, nowych inwestycji w infrastrukturę, aby utrzymać swoją konkurencyjność. Przepływ środków finansowych na tego rodzaju projekty jest jednak ograniczony przez perspektywę krótkoterminową, bariery regulacyjne i inne czynniki. Ponadto wiele projektów infrastrukturalnych wykazuje cechy dóbr publicznych, co oznacza, że samo prywatne finansowanie może nie być odpowiednie, aby zapewnić osiągnięcie optymalnego poziomu inwestycji. EFIS w istotny sposób przyczyni się do zwiększenia inwestycji w projekty infrastrukturalne[8]. Komisja oczekuje jednak na opinie w sprawie innych sposobów osiągnięcia tego celu.

Rozwiązywanie problemów informacyjnych

W Europie większość MŚP zwraca się wyłącznie do banków przy ubieganiu się o finansowanie. Jednak prawie 13 % tych wniosków jest odrzucanych, ponieważ często nie spełniają one pożądanego przez banki profilu ryzyka, nawet jeśli są rentowne. Chociaż banki odsyłają czasem MŚP do alternatywnych źródeł finansowania, nie zawsze to działa: czasami ani banki, ani MŚP nie są wystarczająco świadome istnienia alternatywnych rozwiązań. Banki można zachęcać do dawania lepszych informacji zwrotnych MŚP, których wnioski kredytowe odrzucono, i szerszego informowania na temat alternatywnych możliwości finansowania dla MŚP, którym odmówiono kredytu.

Międzynarodowe standardy sprawozdawczości finansowej (MSSF) odgrywają kluczową rolę w promowaniu jednego języka rachunkowości w UE, ułatwiając dużym unijnym spółkom notowanym na giełdzie dostęp do światowych rynków kapitałowych. Wprowadzenie wymogu stosowania pełnych MSSF w odniesieniu do mniejszych przedsiębiorstw, zwłaszcza tych, które chcą mieć dostęp do specjalnych systemów obrotu, może być jednak źródłem dodatkowych kosztów. Opracowanie uproszczonego, wspólnego i wysokiej jakości standardu rachunkowości dostosowanego do przedsiębiorstw notowanych w niektórych systemach obrotu[9] może stanowić krok naprzód, jeśli chodzi o przejrzystość i porównywalność, a jeżeli standard ten będzie stosowany w sposób proporcjonalny, mógłby przyczynić się do podniesienia atrakcyjności spółek w oczach inwestorów transgranicznych. Standard ten mógłby stać się elementem rynków na rzecz wzrostu MŚP oraz być dostępny do szerszego stosowania.

Przejrzystość projektów infrastrukturalnych lub wykazów projektów może zwiększyć ich atrakcyjność dla inwestycji prywatnych, a także pomóc organom regulacyjnym w przyjęciu systemu nadzoru ostrożnościowego bardziej dostosowanego do inwestycji w infrastrukturę. W sprawozdaniu grupy zadaniowej ds. inwestycji z grudnia 2014 r. zaproponowano utworzenie centralnej strony internetowej na szczeblu UE, z linkami do projektów/wykazów projektów państw członkowskich, zawierającej informacje na temat projektów europejskich (np. w ramach instrumentu „Łącząc Europę” i europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych). W oparciu o sprawozdanie grupy zadaniowej ds. inwestycji Komisja zaproponowała utworzenie wykazu europejskich projektów inwestycyjnych w celu ułatwienia inwestorom dostępu do informacji w zakresie możliwości inwestycyjnych w całej UE oraz zwiększenia udziału inwestorów w finansowaniu[10]. Będzie to obejmować stworzenie specjalnej strony internetowej oraz wspólnych standardów przedstawiania informacji. Przy tworzeniu takiego wykazu projektów będzie się korzystać z prac już rozpoczętych w niektórych państwach członkowskich.

Standaryzacja jako mechanizm uruchamiania rynków

Choć standaryzacja nie jest pozbawiona wad, niektóre rynki można stymulować dzięki wspólnemu zestawowi zasad rynkowych, przejrzystości w zakresie cech produktu i spójnemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa. Pewien stopień standaryzacji może przyciągnąć więcej inwestorów i zwiększyć głębokość i płynność rynków. Ma to miejsce w szczególności w mniejszych państwach członkowskich, w których rynki nie mogą osiągnąć minimalnej, zapewniającej wydajność wielkości, jeżeli pozostają ograniczone do krajowych zasobów kapitału. W przypadku gdy wspólne standardy nie będą konieczne lub są trudne do osiągnięcia, działania polityczne mogą zamiast tego być ukierunkowane na ustanowienie najlepszych praktyk w całej UE, aby ułatwić rozwój określonych instrumentów finansowych.

Rozwój bardziej zintegrowanego europejskiego rynku obligacji zabezpieczonych może się przyczynić do racjonalnego pod względem kosztów finansowania banków i zapewnić inwestorom większy zakres możliwości inwestycyjnych. Powodzenie obligacji zabezpieczonych jako instrumentów finansowania jest ściśle związane z rozwojem szczególnych krajowych ram prawnych. W 2015 r. Komisja przeprowadzi konsultacje na temat zalet i potencjalnego kształtu unijnych ram prawnych obligacji zabezpieczonych oraz przedstawi warianty strategiczne służące osiągnięciu większej integracji rynków obligacji zabezpieczonych, korzystając z doświadczeń zdobytych w dobrze funkcjonujących ramach krajowych. Komisja przeanalizuje również, czy inwestorzy powinni otrzymywać więcej informacji na temat zabezpieczeń będących podstawą obligacji zabezpieczonych i innych strukturyzowanych instrumentów dłużnych, w oparciu o model wymogów dotyczących ujawniania informacji na temat pożyczek stosowany wobec strukturyzowanych instrumentów finansowych.

Pomimo niedawnego wzrostu emisji obligacji korporacyjnych, sytuacja charakteryzuje się niskim poziomem standaryzacji i przejrzystości cen. Chociaż w ostatnich latach w niektórych państwach członkowskich pojawiły się nowe elektroniczne platformy obrotu obligacjami nakierowane na inwestorów indywidualnych, brak standaryzacji może zahamować rozwój systemów obrotu obligacjami i płynnego rynku wtórnego. Większe ujednolicenie emisji papierów dłużnych przedsiębiorstw mogłoby umożliwić rozwój bardziej płynnego rynku wtórnego obligacji korporacyjnych. Komisja pragnie poznać opinie na temat tego, czy należy dogłębniej rozważyć możliwość stworzenia bardziej jednorodnego rynku papierów dłużnych przedsiębiorstw oraz czy cel ten można najlepiej osiągnąć za pomocą inicjatywy rynkowej czy też interwencji regulacyjnej.

Inną nową kategorią inwestycji mających potencjał zapewnienia szerszego dostępu do finansowania są inwestycje środowiskowe, społeczne i inwestycje związane z ładem korporacyjnym, takie jak obligacje ekologiczne. Wpływy z emisji obligacji ekologicznych są przeznaczone na projekty i działania służące przeciwdziałaniu zmianom klimatu lub inne cele związane ze zrównoważeniem środowiskowym. Szybki wzrost tego rynku wspomaga proces standaryzacji na zasadach rynkowych, uwzględniających kryteria wyboru obligacji ekologicznych opracowane, między innymi, przez Bank Światowy, Europejski Bank Inwestycyjny i Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju. Uczestnicy rynku opracowują obecnie dobrowolne wytyczne, zwane „zasadami obligacji ekologicznych”, w których zalecają przejrzystość i promują integralność podczas rozwoju rynku obligacji ekologicznych, poprzez doprecyzowanie podejścia do emisji obligacji ekologicznych.

Umożliwienie rozwoju alternatywnych środków finansowania

Chociaż internetowy charakter mechanizmów takich jak pożyczki społecznościowe (peer to peer lending) czy finansowanie społecznościowe (crowdfunding) powinien znacznie przyczyniać się do finansowania gospodarki ponad granicami krajowymi, w rzeczywistości wymiar transgraniczny czy ogólnoeuropejski w tym obszarze jest ograniczony. W ślad za komunikatem w sprawie finansowania społecznościowego[11] Komisja gromadzi informacje na temat podejścia branży do ujawniania informacji i stanowisk państw członkowskich wobec regulacji. Wstępne wyniki sugerują, że zróżnicowane podejścia krajowe w tych dziedzinach mogą zachęcać do finansowania społecznościowego prowadzonego lokalnie, lecz nie zawsze są ze sobą zgodne w kontekście transgranicznym.

Pytania

5) Jakie kolejne środki mogą przyczynić się do zwiększenia dostępu do finansowania i kierowania funduszy do tych, którzy ich potrzebują?

6) Czy należy przyjąć środki w celu wspierania większej płynności na rynkach obligacji korporacyjnych, takie jak standaryzacja? Jeśli tak, jakie środki są konieczne i czy są możliwe do osiągnięcia przez sam rynek, czy też wymagane jest raczej działanie regulacyjne?

7) Czy konieczne są jakiekolwiek działania ze strony UE, aby ułatwić rozwój standardowych, przejrzystych i rozliczalnych inwestycji ESG (środowisko, sprawy społeczne i ład korporacyjny), w tym obligacji ekologicznych, inne niż wspieranie rozwoju wytycznych przez rynek?

8) Czy warto opracowywać wspólny unijny standard rachunkowości dla małych i średnich przedsiębiorstw notowanych na MTF? Czy standard ten powinien stać się elementem rynków na rzecz wzrostu MŚP? Jeżeli tak, to na jakich warunkach?

9) Czy istnieją bariery w rozwoju odpowiednio uregulowanych platform finansowania społecznościowego lub pożyczek społecznościowych, w tym w wymiarze transgranicznym? Jeżeli tak, w jaki sposób można je usunąć?

4.2 Rozwój i dywersyfikacja źródeł finansowania

Wielkość rynków kapitałowych zależy ostatecznie od przepływu oszczędności w stronę instrumentów rynku kapitałowego. Tak więc dynamiczny rozwój rynków kapitałowych wymaga, aby przyciągnąć inwestorów instytucjonalnych, inwestorów detalicznych i inwestorów międzynarodowych.

Wzmocnienie inwestycji instytucjonalnych

Znaczenie długoterminowych inwestorów instytucjonalnych na rynkach kapitałowych wyraźnie rośnie. Bariery regulacyjne i inne czynniki mogą jednak ograniczyć przepływ długoterminowych inwestycji instytucjonalnych do projektów długoterminowych, w tym inwestycji w infrastrukturę.

Zarządzając aktywami o wartości ponad 17 bln EUR, europejska branża zarządzania aktywami odgrywa zasadniczą rolę w kierowaniu środków od inwestorów do gospodarki. Sukces ten jest w dużym stopniu bezpośrednim wynikiem europejskich ram regulacyjnych w zakresie funduszy inwestycyjnych. Ramy dla funduszy inwestycyjnych UCITS (przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe)[12] stanowią uznany międzynarodowy standard, podczas gdy dyrektywa w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (dyrektywa w sprawie ZAFI)[13] stworzyła ramy, w obrębie których mogą działać zarządzający alternatywnymi inwestycjami europejskimi.

Ustanowienie funduszu, stanie się jego upoważnionym zarządzającym i jego komercjalizacja transgraniczna niosą za sobą koszty związane ze spełnieniem wymogów regulacyjnych, które obecnie różnią się w zależności od państwa członkowskiego. Zmniejszenie kosztów zakładania funduszu i transgranicznego wprowadzania go do obrotu mogłoby obniżyć bariery wchodzenia na rynek i zwiększyć konkurencję. Oprócz zwiększenia liczby nowych podmiotów wchodzących na rynek ważne jest również, aby fundusze mogły rozwijać się i osiągać korzyści skali. Komisja oczekuje na opinie na temat tego, jakie dalsze środki polityczne mogłyby zachęcić inwestorów instytucjonalnych do pozyskiwania i inwestowania większych kwot w szerszy zakres aktywów, takich jak projekty długoterminowe, przedsiębiorstwa rozpoczynające działalność oraz MŚP.

Również branża ubezpieczeń i emerytur jest w posiadaniu znacznych aktywów o wartości około 12 bln EUR, co może wspomóc finansowanie inwestycji. Nowy system nadzoru ostrożnościowego Solvency II[14], który od dnia 1 stycznia 2016 r. będzie stosować się do ubezpieczycieli, pozwoli przedsiębiorstwom inwestować więcej w aktywa długoterminowe, usuwając ograniczenia krajowe dotyczące struktury ich portfela aktywów[15]. Komisja dopilnowała ponadto, by standardowy wzór do obliczania wymogów kapitałowych ubezpieczycieli nie stanowił przeszkody w inwestycjach długoterminowych i dopasowaniu zobowiązań długoterminowych do aktywów długoterminowych[16]. Mimo iż wysiłek ten został przyjęty z zadowoleniem, niektóre podmioty opowiedziały się za specjalnym traktowaniem inwestycji infrastrukturalnych, w odniesieniu do kalibracji wymogów kapitałowych ubezpieczycieli i banków. Konieczne jest kontynuowanie prac w celu zidentyfikowania inwestycji w infrastrukturę, w formie inwestycji wierzycielskich lub kapitałowych, o niższym poziomie ryzyka, z myślą o ewentualnym przeglądzie przepisów ostrożnościowych i stworzeniu podkategorii infrastruktury.

Kapitałowe systemy emerytalne odgrywają coraz większą rolę w niektórych państwach członkowskich. Takie systemy, zarządzane w sposób ostrożny i odzwierciedlający ich funkcję społeczną, mogą przyczyniać się do stabilności i adekwatności systemów emerytalno-rentowych i są coraz ważniejszymi inwestorami w gospodarce europejskiej. Nowe przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych, które są obecnie przedmiotem dyskusji, mogą zlikwidować przeszkody uniemożliwiające systemom emerytalnym zwiększenie inwestycji w aktywa długoterminowe. Wymiana najlepszych praktyk mogłaby ponadto również zwiększyć kompatybilność systemów krajowych.

Jeśli chodzi o emerytury indywidualne, usługodawcy podlegają wielu różnym przepisom unijnym. W związku z tym powstaje pytanie, czy wprowadzenie standardowego produktu, na przykład za pomocą systemu ogólnoeuropejskiego lub systemu nr 29, usuwającego przeszkody w dostępie transgranicznym, może potencjalnie wzmocnić jednolity rynek indywidualnych świadczeń emerytalnych. Wszelkie zmiany będą musiały gwarantować skuteczny poziom ochrony konsumentów, przy jednoczesnej poprawie zasięgu i wykorzystania, oraz odpowiednie zabezpieczenie oszczędności.

Jako alternatywna forma finansowania w stosunku do tradycyjnych kredytów bankowych lub emisji dłużnych bądź udziałowych papierów wartościowych, fundusze private equity oraz venture capital odgrywają istotną rolę w gospodarce europejskiej. Rynkom kapitału wysokiego ryzyka często brakuje jednak odpowiedniej wielkości; dotyczy to nie tylko giełd specjalizujących się w finansowaniu przedsiębiorstw o wysokim tempie wzrostu, lecz także inwestycji kapitału wysokiego ryzyka w przedsiębiorstwa będące na etapie rozruchu lub rozwijające się, bądź przedsiębiorstwa sektora zaawansowanych technologii. Istnieją również duże różnice w rozwoju rynków kapitału wysokiego ryzyka w poszczególnych państwach członkowskich: około 90 % wszystkich zarządzających funduszami venture capital koncentruje się w ośmiu państwach członkowskich[17].

W niektórych państwach członkowskich fundusze venture capital mają problem z osiągnięciem skali koniecznej do obniżenia ryzyka portfela. Brak tradycji w zakresie inwestycji kapitałowych, brak informacji, rozdrobniony rynek i wysokie koszty wydają się należeć do głównych przyczyn tego zjawiska.

Aby promować udostępnianie, na określonych warunkach, kapitału wysokiego ryzyka w formie udziałów kapitałowych lub pożyczek nowo powstającym przedsiębiorstwom oraz przedsiębiorstwom społecznym, UE wprowadziła w 2013 r. rozporządzenia w sprawie europejskiego funduszu venture capital[18] i europejskiego funduszu na rzecz przedsiębiorczości społecznej[19]. Sukces, jaki dotąd odniosły te fundusze, napawa optymizmem, lecz istnieją możliwości dalszego wzrostu. Istnieje prawdopodobnie wiele przeszkód uniemożliwiających ich szersze wykorzystanie. Szczególnym zasygnalizowanym problemem jest to, że zarządzający, których portfel przekracza kwotę 500 mln EUR, nie mogą wystąpić o zgodę na ustanowienie tego rodzaju funduszu ani o zarządzanie nim, ani też nie mogą wykorzystywać oznaczeń EuVECA i EuSEF w przypadku wprowadzania funduszu do obrotu w UE. Większa liczba uczestników rynku mogłaby przełożyć się na zwiększenie liczby dostępnych funduszy typu EuVECA i EuSEF.

Finansowanie ze środków publicznych może również odegrać pewną rolę, a władze regionalne są ważnym podmiotem dostarczającym funduszy venture capital w kilku państwach członkowskich. Instrumenty finansowe UE, takie jak program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP), europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne (ESIF)[20] oraz finansowanie poprzez udostępniania kapitału własnego wspierane przez programy w ramach funduszy strukturalnych sprawdziły się jako sposoby mobilizowania kapitału wysokiego ryzyka dla MŚP. Program UE na rzecz konkurencyjności MŚP (COSME)[21] i program „Horyzont 2020” będą opierać się na tym sukcesie. Ponadto w lipcu 2014 r. zmieniono zasady pomocy państwa w celu umożliwienia większej interwencji państwa, w stosownych przypadkach, w rozwój rynku finansowania ryzyka oraz w celu poprawy dostępu dla MŚP oraz małych lub innowacyjnych spółek o średniej kapitalizacji[22]. Problem polega na tym, jak zwiększyć skalę funduszy kapitału wysokiego ryzyka oraz jak włączyć w to publiczne i prywatne źródła finansowania.

Brak możliwości wyjścia dla inwestorów może również być przeszkodą w rozwoju funduszy typu „venture capital”. Komisja pragnie wiedzieć, czy można podjąć działania służące stworzeniu lepszego otoczenia dla aniołów biznesu[23], kapitału wysokiego ryzyka i pierwszych ofert publicznych, tak by zapewnić inwestorom lepsze strategie wyjścia, a przedsiębiorstwom rozpoczynającym działalność – dynamiczniejszy napływ kapitału wysokiego ryzyka.

Banki prawdopodobnie pozostaną głównymi podmiotami oraz uczestnikami rynków kapitałowych, jako emitenci papierów wartościowych, inwestorzy i pośrednicy, i będą w dalszym ciągu odgrywać główną rolę w pośrednictwie kredytowym poprzez swoją rolę w finansowaniu i dostarczaniu informacji. Jednocześnie pojawiają się nowe technologie i modele biznesowe, takie jak pożyczki społecznościowe lub inne rodzaje niebankowych pożyczek bezpośrednich, które oferują finansowanie MŚP i przedsiębiorstwom rozpoczynającym działalność. Komisja oczekuje na opinie na temat tego, czy istnieją istotne bariery na wejściu, jeśli chodzi o świadczenie tych usług i ich rozwój, stanowiących uzupełnienie kredytów bankowych.

Pytania

10) Jakie środki polityczne zachęcałyby inwestorów instytucjonalnych do pozyskiwania większych kwot i ich inwestowania w szerszy zakres aktywów, w szczególności projekty długoterminowe, MŚP oraz innowacyjne i szybko rozwijające się nowe przedsiębiorstwa?

11) Jakie należy podjąć kroki w celu ograniczenia kosztów dla podmiotów zarządzających funduszami, ponoszonych podczas zakładania funduszy i ich wprowadzania do obrotu w całej UE? Jakie istnieją przeszkody uniemożliwiające funduszom osiąganie korzyści skali?

12) Czy prace nad odrębnym traktowaniem inwestycji infrastrukturalnych powinny skupiać się na określonych, dających się jednoznacznie wyodrębnić podkategoriach aktywów? Jeśli tak, to które z nich Komisja powinna priorytetowo potraktować w przyszłych przeglądach przepisów ostrożnościowych, takich jak dyrektywa w sprawie wymogów kapitałowych IV lub rozporządzenie w sprawie wymogów kapitałowych i Solvency II?

13) Czy wprowadzenie standardowego produktu lub zniesienie istniejących barier w dostępie transgranicznym może wzmocnić jednolity rynek świadczeń emerytalnych?

14) Czy zmiany rozporządzeń dotyczących EuVECA i EuSEF ułatwiłyby większej liczbie unijnych podmiotów zarządzających funduszami prowadzenie tego rodzaju funduszy? Jakich innych zmian, o ile w ogóle, należy dokonać w celu zwiększenia liczby tego typu funduszy?

15) W jaki sposób UE może dalej rozwijać kapitał private equity lub venture capital jako alternatywne źródła finansowania gospodarki? Jakie środki mogą w szczególności rozszerzyć skalę funduszy kapitału wysokiego ryzyka i zwiększyć możliwości wyjścia dla inwestorów udostępniających tego rodzaju kapitał?

16) Czy istnieją przeszkody utrudniające bezpieczne zwiększenie bezpośrednich kredytów bankowych i pożyczek pozabankowych dla przedsiębiorstw, które potrzebują finansowania?

Wzmocnienie inwestycji dokonywanych przez inwestorów detalicznych

Zainteresowanie inwestorów detalicznych inwestowaniem bezpośrednio na rynkach kapitałowych jest zasadniczo małe w skali unijnej, jako że dokonuje się głównie za pośrednictwem zbiorowych inwestycji instytucjonalnych. Jednak europejskie gospodarstwa domowe mają znaczące oszczędności na rachunkach bankowych, które w niektórych przypadkach mogłyby być wykorzystywane bardziej produktywnie. Spadek stóp oprocentowania depozytów może zachęcić gospodarstwa domowe do przeniesienie większej części swoich zasobów finansowych z banków na rynek papierów wartościowych.

Produkty funduszy wspólnego inwestowania takich jak UCTIS są popularną drogą dla inwestorów detalicznych do inwestowania na rynkach kapitałowych. Mimo to wskaźnik bezpośredniego udziału inwestorów detalicznych w UCITS jest nadal stosunkowo niski: gospodarstwa domowe posiadały tylko 26 % udziałów w funduszach inwestycyjnych w strefie euro w 2013 r.[24] W celu zapewnienia szerszego wyboru produktów funduszy inwestycyjnych i zwiększonej konkurencji Komisja byłaby zainteresowana opiniami na temat sposobów, w jakie można by zwiększyć transgraniczny udział indywidualnych inwestorów w UCITS.

Inwestorzy detaliczni będą chcieli inwestować na rynkach kapitałowych wyłącznie, jeżeli będą ufać zarówno samym rynkom, jak również działającym na nich pośrednikom finansowym, oraz jeżeli będą mogli założyć, że uzyskają wyższy zysk ze swoich oszczędności. Przywrócenie zaufania inwestorów jest głównym obowiązkiem i wyzwaniem dla sektora finansowego. Również lepsza edukacja finansowa umożliwiłaby konsumentom skuteczniejszy i łatwiejszy wybór produktów finansowych oraz łatwiejsze porównanie produktów. Wdrożono wiele krajowych programów mających na celu poprawę wiedzy i edukacji finansowej, jak na przykład unijny projekt „Consumer Classroom”. W niektórych przypadkach mogą również być przydatne prostsze i bardziej standardowe produkty, które są dostępne w niektórych państwach członkowskich.

Regulacja i nadzór mogą przyczynić się do budowania zaufania inwestorów. Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA) i Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA) otrzymały większe uprawnienia dotyczące ochrony inwestorów, dzięki MiFID II[25] i innym przepisom. Jak wspomniano w wydanym niedawno przez Komisję przeglądzie dotyczącym europejskich organów nadzoru (ESA)[26], ich kompetencje w dziedzinie ochrony konsumentów/inwestorów mogłyby zostać doprecyzowane, a tam gdzie to konieczne, rozszerzone.

Zwiększenie transgranicznej konkurencji w sektorze detalicznych usług finansowych mogłoby przyczynić się do zwiększenia oferty, niższych cen i lepszej jakości usług. Usługi finansowe świadczone drogą elektroniczną i przez mobilne narzędzia mają potencjał, by się do tego przyczynić, pod warunkiem że problemy dotyczące ochrony przed nadużyciami, hakerstwem i praniem pieniędzy zostaną rozwiązane przy jednoczesnym utrzymaniu łatwości korzystania dla klientów. Komisja zamierza rozpocząć prace przygotowawcze dotyczące dalszych korzyści, jakie jednolity rynek detalicznych usług finansowych może przynieść konsumentom.

Pytania

17) W jaki sposób można zwiększyć transgraniczny udział klientów detalicznych w UCITS?

18) W jaki sposób europejskie urzędy nadzoru mogą przyczynić się do zapewnienia ochrony konsumentów i inwestorów?

19) Jakie środki polityczne mogłyby zwiększyć inwestycje inwestorów detalicznych? Co jeszcze można zrobić w celu upodmiotowienia i ochrony obywateli UE inwestujących na rynkach kapitałowych?

20) Czy istnieją krajowe najlepsze praktyki przy opracowywaniu prostych i przejrzystych produktów inwestycyjnych przeznaczonych dla konsumentów, którymi można by się podzielić?

Przyciąganie inwestorów międzynarodowych

Europejskie rynki kapitałowe muszą być otwarte i konkurencyjne w skali światowej, dobrze uregulowane i zintegrowane w celu przyciągnięcia inwestycji zagranicznych, co oznacza utrzymanie wysokich standardów UE, aby zapewnić integralność rynku, stabilność finansową i ochronę inwestorów. Ze względu na globalny charakter rynków kapitałowych ważne jest, by unia rynków kapitałowych rozwijała się z uwzględnieniem szerszego kontekstu globalnego.

O ile po kryzysie wszystkie regiony odnotowały spadek przepływów kapitału brutto, to w UE (a w szczególności w strefie euro) nastąpił najbardziej znaczny spadek wielkości napływów i wypływów kapitału brutto, mierzony jako procent PKB. Wszystkie składniki napływów kapitałowych brutto (inwestycje portfelowe, bezpośrednie inwestycje zagraniczne oraz kredyty bankowe) były w 2013 r. na niższym poziomie niż w roku 2007.

Zgodnie z danymi Międzynarodowego Funduszu Walutowego, na koniec 2013 r. światowa łączna kwota transgranicznych inwestycji portfelowych wyniosła 25 bln EUR. Całkowita kwota transgranicznych inwestycji portfelowych między państwami członkowskimi UE wyniosła 9,6 bln EUR, natomiast inwestycje portfelowe pochodzące spoza UE wyniosły 5 bln EUR. W związku z powyższym istnieje w dalszym ciągu wiele możliwości przyciągania dodatkowych inwestycji z krajów trzecich w formie instrumentów udziałowych i dłużnych.

Prowadzona przez UE międzynarodowa polityka handlowa i inwestycyjna[27] ma do odegrania ważną rolę we wspieraniu inwestycji międzynarodowych. Międzynarodowe umowy handlowe i inwestycyjne uwalniają przepływ kapitału, regulują dostęp do rynku i inwestycji, w tym dla usług finansowych, i mogą pomóc w osiągnięciu zarówno odpowiedniego poziomu ochrony inwestorów w Europie, jak i równych warunków prowadzenia działalności w całej UE[28]. Komisja bierze ponadto udział w międzynarodowych pracach dotyczących swobodnego przepływu kapitału, w tym na przykład nad kodeksami OECD dotyczącymi liberalizacji przepływu kapitału.

Należy ułatwić bezpośrednie wprowadzanie do obrotu funduszy inwestycyjnych UE i innych instrumentów inwestycyjnych w państwach trzecich. Można to osiągnąć poprzez ograniczenie barier dla instytucji i usług finansowych z UE w dostępie do rynków państw trzecich, w tym, w stosownych przypadkach, poprzez otwarcie rynków dla transgranicznego zarządzania aktywami w przyszłych umowach handlowych.

W świetle tych tendencji Komisja jest zainteresowana opiniami na temat działań, które można podjąć, aby zwiększyć atrakcyjność rynków UE dla inwestorów zagranicznych.

Pytania 21) Czy istnieją dodatkowe działania w dziedzinie regulacji usług finansowych, które można podjąć, by UE była konkurencyjna w skali międzynarodowej i atrakcyjna dla inwestorów? 22) Jakie środki można podjąć, aby ułatwić dostęp przedsiębiorstw z UE do inwestorów i rynków kapitałowych w państwach trzecich?

4.3 Poprawa efektywności rynków – pośrednicy, infrastruktura i szersze ramy prawne

Jednolity zbiór przepisów, egzekwowanie przepisów i konkurencja

Opracowanie w ciągu ostatnich lat jednolitego zbioru przepisów jest istotnym krokiem na drodze do bardziej zharmonizowanych ram regulacyjnych dotyczących rynków kapitałowych, w których przedsiębiorstwa mogłyby konkurować ponad granicami krajowymi na równych warunkach. Sukces jednolitego zbioru przepisów zależy również od skutecznego wdrożenia i spójnego egzekwowania przepisów. Nadal istnieją jednak pewne kluczowe akty prawne UE, które umożliwiają dodawanie wymogów przez państwa członkowskie, zwane„pozłacaniem”. Pojawiła się również kwestia rozbieżnych interpretacji przepisów. Komisja, we współpracy z państwami członkowskimi i europejskimi urzędami nadzoru, dąży do tego, aby prawodawstwo finansowe UE było prawidłowo wdrażane i egzekwowane w praktyce.

Konkurencja odgrywa kluczową rolę w zagwarantowaniu, że konsumenci uzyskają najlepsze produkty i usługi po odpowiednich cenach, oraz że przepływy inwestycyjne zostaną ukierunkowane na najbardziej produktywne cele. Bariery dla konkurentów należy usunąć, jeśli jest to możliwe, i zapewnić dostęp do infrastruktury rynku finansowego. W celu zapewnienia bardziej efektywnego i prawidłowego funkcjonowania rynków kapitałowych, w ostatnich latach Komisja skorzystała w szeregu przypadków ze swoich uprawnień w dziedzinie konkurencji. Komisja będzie nadal czuwać nad tym, by prawo konkurencji było rygorystycznie stosowane w celu uniknięcia ograniczeń lub zakłóceń konkurencji wpływających negatywnie na proces powstawania zintegrowanych i sprawnie funkcjonujących rynków kapitałowych.

Należy również umocnić zasadę swobodnego przepływu kapitału, aby usunąć nieuzasadnione przeszkody blokujące przepływ inwestycji w całej UE. Na przykład wymogi nałożone przez przyjmujące państwo członkowskie na uczestników rynku, posiadających europejski paszport umożliwiający wprowadzanie produktów do obrotu i wydany przez ich rodzime państwo członkowskie, mogą w niektórych przypadkach stanowić nieuzasadnioną przeszkodę w swobodnym przepływie kapitału. Bardziej stabilne, przejrzyste i przewidywalne ramy dla inwestorów mogą przyczynić się do budowania zaufania i zwiększenia atrakcyjności jednolitego rynku jako miejsca do inwestowania w perspektywie długoterminowej.

Spójność w zakresie nadzoru

Chociaż ramy regulacyjne dla rynków kapitałowych zostały w dużej mierze zharmonizowane, powodzenie reform zależy również od wdrożenia i spójnego egzekwowania przepisów. Europejskie urzędy nadzoru odgrywają kluczową rolę w promowaniu takiej spójności. Komisja opublikowała niedawno sprawozdanie na temat funkcjonowania europejskich urzędów nadzoru i Europejskiego Systemu Nadzoru Finansowego (ESNF)[29], w którym zidentyfikowano szereg obszarów, w których można by dokonać potencjalnych ulepszeń w krótkiej i średniej perspektywie czasowej. Komisja będzie kontynuować przegląd funkcjonowania i działalności europejskich urzędów nadzoru, jak również zarządzania nimi oraz ich finansowania.

Europejskie urzędy nadzoru mają do odegrania ważną rolę w zakresie dalszego wspierania większej spójności w zakresie nadzoru, zwiększając nacisk na system wzajemnej oceny, jego stosowanie i odpowiednie działania następcze. Ponadto korzystanie z procedur rozstrzygania sporów w przypadku, gdy jest to konieczne, oraz uprawnienia dochodzeniowe w odniesieniu do domniemanych naruszeń prawa UE mogą ułatwić spójne wdrożenie i stosowanie prawa UE na całym jednolitym rynku.

Należałoby ponadto głębiej rozważyć rolę odgrywaną przez europejskie urzędy nadzoru w tym kontekście. Ponieważ krajowe systemy nadzoru mogą prowadzić do zróżnicowania poziomu ochrony inwestorów, barier w transakcjach transgranicznych i zniechęceniu przedsiębiorstw do ubiegania się o finansowanie w innych państwach członkowskich, europejskie urzędy nadzoru mogą mieć dodatkową rolę do odegrania w zwiększeniu spójności.

Dane i sprawozdawczość

Opracowanie wspólnych standardów dotyczących danych i sprawozdawczości w UE może pomóc w ściślejszej integracji rynku kapitałowego. Na przykład na rynkach akcji „publikacja informacji skonsolidowanych” jest niezbędna do zapewnienia jakości, dostępności i aktualności informacji potransakcyjnych. Jeżeli wysiłki rynkowe okażą się niewystarczające, aby zapewnić publikowanie informacji skonsolidowanych, które, na rozsądnych warunkach handlowych, byłyby łatwo dostępne i łatwe do wykorzystania dla uczestników rynku, należy rozważyć inne rozwiązania, w tym możliwość powierzenia podmiotowi komercyjnemu eksploatacji systemu publikacji informacji skonsolidowanych. Komisja będzie także dążyć do zagwarantowania, że przekazywanie skonsolidowanych informacji na rozsądnych warunkach handlowych odbywa się bez przeszkód.

Bardziej efektywne podejście do sprawozdawczości nadzorczej i rynkowej z udziałem krajowych organów lub EUNGiPW, na przykład w odniesieniu do wspólnego podejścia w zakresie technologii informacyjnych co do niektórych wymogów w zakresie sprawozdawczości, może również być pomocne dla uczestników rynku. Oczekuje się na uwagi co do tego, czy i jakie dalsze działania są konieczne w celu poprawy jakości danych i sprawozdawczości w UE.

Infrastruktura rynkowa i prawo papierów wartościowych

Infrastruktura rynkowa i prawo papierów wartościowych, czyli kanały, którymi kierowane są inwestycje, oraz przepisy, które się do nich odnoszą, są kluczowymi czynnikami decydującymi o wydajności i łatwości inwestowania. Obecnie ma miejsce wprowadzanie w życie ram regulacyjnych mających zastosowanie do infrastruktury rynkowej, obejmujących przepisy służące zapewnieniu solidności kontrahentów centralnych (CCP) i centralnych depozytów papierów wartościowych (CDPW) oraz projekt TARGET2-Securities (T2S) prowadzony przez Eurosystem. Jak ogłoszono w programie prac Komisji, Komisja zamierza przedstawić wniosek legislacyjny w sprawie utworzenia europejskich ram prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji finansowych o znaczeniu systemowym, takich jak kontrahenci centralni. Istnieją jednak pewne aspekty dotyczące infrastruktury rynku wspierającej handel, w których może kryć się potencjał dalszej poprawy.

Zabezpieczenia są istotną częścią systemu finansowego, ponieważ leżą u podstaw dużej liczby transakcji na rynku i stanowią siatkę bezpieczeństwa w przypadku wystąpienia problemów. Płynność zabezpieczenia w całej UE jest obecnie ograniczona, co uniemożliwia wydajne działanie rynków. Od czasu kryzysu finansowego popyt na zabezpieczenie wzrósł z powodu zapotrzebowania rynkowego na bardziej bezpieczne finansowanie, a także nowych wymogów prawnych, takich jak określone w rozporządzeniu w sprawie infrastruktury rynku europejskiego (EMIR)[30] oraz rozporządzeniu w sprawie wymogów kapitałowych (CRR)[31]. Przy rosnącym zapotrzebowaniu na zabezpieczenie istnieje ryzyko, że te same papiery wartościowe są wielokrotnie wykorzystywane do wspierania szeregu transakcji, jak miało to miejsce przed kryzysem; toczą się prace na szczeblu międzynarodowym w celu zbadania tych zagadnień. Oczekuje się na opinie co do tego, czy należy podjąć działania w celu ułatwienia właściwie uregulowanego przepływu zabezpieczenia w całej UE.

Ponadto, chociaż poczyniono znaczne postępy w harmonizacji przepisów niezbędnych dla przejrzystości i integralności rynków papierów wartościowych, przepisy odnoszące się do praw inwestorów w zakresie papierów wartościowych różnią się w poszczególnych państwach członkowskich. W rezultacie inwestorzy mają trudności w ocenie ryzyka inwestycji kapitałowych w różnych państwach członkowskich. Dyskusje w tej sprawie rozpoczęły się ponad dziesięć lat temu, począwszy od drugiego sprawozdania Giovaninniego z 2003 r. Jednak temat ten jest skomplikowany, ponieważ dotyczy prawa własności, prawa umów, prawa spółek i prawa upadłościowego, a także przepisów dotyczących posiadania papierów wartościowych i przepisów kolizyjnych. Przeciwnicy głoszą, że harmonizacja na szczeblu UE oraz utworzenie jednolitej unijnej definicji papierów wartościowych nie jest konieczne. Ponadto argumentuje się, że uruchomienie systemu TARGET2-Securities w połowie 2015 r. pozwoli wyeliminować ryzyko prawne i ryzyko operacyjne związane z przeniesieniem i posiadaniem papierów wartościowych w różnych jurysdykcjach, zmniejszy koszty i zwiększy inwestycje transgraniczne. W świetle tych ograniczeń oczekuje się na opinie na temat tego, czy jakiekolwiek ukierunkowane zmiany przepisów dotyczących własności papierów wartościowych, które mogłyby w istotny sposób przyczynić się do większej integracji rynków kapitałowych w UE, są wykonalne i pożądane.

Innym ważnym aspektem rozwoju ogólnoeuropejskiego rynku sekurytyzacji i uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych, a także innych rodzajów działalności, takich jak faktoring, jest osiągnięcie większej pewności prawa w przypadkach transgranicznego przeniesienia roszczeń i hierarchizacja takich przeniesień, w szczególności w sytuacjach takich jak upadłość. Sprawozdanie wskazujące problemy i możliwe rozwiązania zostanie opublikowane przez Komisję w roku 2015.

Banki odgrywają kluczową rolę nie tylko w kredytowaniu, ale także w pośredniczeniu na rynku kapitałowym, w szczególności poprzez zapewnianie płynności przez animatorów rynku. Niektóre badania wskazują, że płynność zmniejsza się w niektórych segmentach rynku, ale również że koszty płynności były zaniżone w okresie bezpośrednio poprzedzającym kryzys. Spadek płynności jest przypisywany przez niektórych pewnym niezbędnym korektom na rynku, jak również spadkowi zaufania do rynku w następstwie kryzysu, inni zaś widzą w tym konsekwencję ogólnych działań regulacyjnych podjętych po kryzysie. Komisja jest zainteresowana opiniami na temat tego, w jaki sposób można uzyskać lepiej wycenione i solidniejsze warunki płynności, w szczególności, czy można podjąć działania w celu wsparcia płynności w segmentach znajdujących się w trudnej sytuacji i czy istnieją bariery we wchodzeniu na rynek dla nowych uczestników rynku, którzy mogą odegrać ważną rolę w kojarzeniu popytu i podaży.

Prawo spółek, ład korporacyjny, niewypłacalność i opodatkowanie

Istnieją przepisy UE w dziedzinie ładu korporacyjnego (np. w sprawie oświadczenia o stosowaniu zasad ładu korporacyjnego[32], w sprawie transgranicznego wykonywania praw akcjonariuszy[33]), lecz ład korporacyjny często pozostaje w gestii prawa krajowego i norm krajowych. W następstwie kryzysu finansowego przegląd unijnych ram ładu korporacyjnego został zrealizowany w ramach dwóch konsultacji[34]. Zmiana dyrektywy w sprawie praw akcjonariuszy, nad którą trwają aktualnie prace, ma na celu zachęcenie inwestorów instytucjonalnych i zarządzających aktywami do oferowania przedsiębiorstwom większej ilości kapitału w perspektywie długoterminowej.

Ochrona praw akcjonariuszy mniejszościowych poprawia ład korporacyjny i atrakcyjność przedsiębiorstw dla inwestorów zagranicznych, gdyż często są oni akcjonariuszami mniejszościowymi. Innym aspektem właściwego ładu korporacyjnego jest skuteczność rad nadzorczych spółek pod względem kontroli zarządów spółek. Ponieważ rady nadzorcze spółek chronią interesy inwestorów, skuteczne i dobrze działające rady nadzorcze są również kluczowe dla przyciągnięcia inwestycji.

Pomimo kilku dyrektyw dotyczących prawa spółek[35] przedsiębiorstwa nadal napotykają na poważne bariery w przypadku transgranicznej mobilności i restrukturyzacji. Dalsze reformy prawa spółek mogą być pomocne w przezwyciężaniu barier w transgranicznym zakładaniu przedsiębiorstwa i prowadzeniu przez nie działalności.

Rozbieżne krajowe przepisy kolizyjne dotyczące wewnętrznego funkcjonowania spółki mogą prowadzić do braku pewności prawa, ponieważ mogą one prowadzić do sytuacji, w których przedsiębiorstwo podlega przepisom prawa różnych państw członkowskich w tym samym czasie, na przykład w przypadkach, w których przedsiębiorstwo jest zarejestrowane w jednym państwie członkowskim, ale działa głównie z innego państwa członkowskiego.

O ile dyskusje na temat ujednolicenia materialnego prawa upadłościowego były niezbyt owocne w ciągu ostatnich 30 lat ze względu na stopień jego złożoności, osiągnięto jednak istotne postępy w obszarze przepisów kolizyjnych w zakresie transgranicznych postępowań upadłościowych[36]. Jednakże podstawowe krajowe ramy dotyczące niewypłacalności są nadal rozbieżne pod względem ich głównych cech i skuteczności[37]. Zmniejszenie tych rozbieżności może przyczynić się do powstania ogólnoeuropejskich rynków instrumentów udziałowych i dłużnych, ograniczając niepewność inwestorów, którzy muszą oceniać ryzyko w kilku państwach członkowskich. Ponadto brak lub nieadekwatność przepisów umożliwiających wczesną restrukturyzację długu w wielu państwach członkowskich, brak przepisów dotyczących „drugiej szansy” oraz zbyt długie i kosztowne formalne postępowania upadłościowe mogą prowadzić do niskiej stopy odzysku dla wierzycieli i zniechęcić inwestorów. Z myślą o poczynieniu postępów w zakresie niewypłacalności Komisja przyjęła zalecenie w sprawie nowego podejścia do niepowodzenia w działalności gospodarczej i niewypłacalności[38], w którym wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia procedur restrukturyzacyjnych na wczesnym etapie oraz przepisów dotyczących „drugiej szansy”. Ponadto w zaleceniu tym zachęca się również państwa członkowskie do rozważenia stosowania tych zasad w odniesieniu do nadmiernego zadłużenia i niewypłacalności konsumentów. Ocenę zalecenia planuje się na rok 2015.

Różnice pomiędzy systemami podatkowymi w państwach członkowskich mogą utrudnić rozwój jednolitego rynku kapitałowego. Mogą one na przykład tworzyć przeszkody dla transgranicznych inwestycji, takich jak ubezpieczenia emerytalne i ubezpieczenia na życie. W następstwie białej księgi w sprawie emerytur[39] Komisja przeprowadziła badanie w sprawie dyskryminujących zasad dotyczących kapitału w ubezpieczeniach emerytalnych i ubezpieczeniach na życie, składek i wypłat. Komisja podejmie na późniejszym etapie niezbędne działania, jeżeli stwierdzi istnienie jakichkolwiek dyskryminacyjnych przepisów lub dyskryminacyjnych przepisów podatkowych dotyczących transgranicznych inwestycji w nieruchomości realizowanych przez zakłady ubezpieczeń na życie i fundusze emerytalne. Komisja pracuje również w dalszym ciągu nad uproszczeniem procedur w zakresie ulg w podatku u źródła odnoszących się do rozliczania i rozrachunku transakcji.

Oprócz różnego opodatkowania różnych uczestników rynku w poszczególnych państwach członkowskich istnieją także różnice w zakresie opodatkowania różnych form finansowania, które mogą powodować zakłócenia. Na przykład różnice w opodatkowaniu finansowania dłużnego i udziałowego mogą powodować decydowanie się przedsiębiorstw na emisję długu i kredyty bankowe. Co więcej, różne definiowanie przez państwa członkowskie długu i kapitału własnego oraz różne ich traktowanie pod względem podatkowym, w tym w odniesieniu do instrumentów kapitału regulacyjnego, może zakłócać równe warunki prowadzenia działalności, a także prowadzić do fragmentacji rynków i sprzyjać tworzeniu nowych możliwości przenoszenia zysków.

Na koniec należy wspomnieć, że uzyskiwanie finansowania jest szczególnie trudne dla przedsiębiorstw rozpoczynających działalność, ponieważ nie posiadają one zabezpieczeń ani udokumentowanej historii potwierdzającej, że mogą zapewnić pewność kredytodawcom. Rozpoczynające działalność przedsiębiorstwa mają jednak potencjał innowacyjny, który jest w stanie podważyć pozycję rynkową dużych, zasiedziałych przedsiębiorstw. W wyniku niedawnych badań zleconych przez Komisję Europejską[40] stwierdzono, że ukierunkowanie zachęt podatkowych stymulujących badania i rozwój na młode innowacyjne przedsiębiorstwa jest skuteczną praktyką.

Technologia

Istotnym czynnikiem integracji rynków kapitałowych jest szybki rozwój nowych technologii, które przyczyniają się na przykład do rozwoju elektronicznych platform obrotu, transakcji o wysokiej częstotliwości oraz przedsiębiorstw określanych jako „FinTech”. Przedsiębiorstwa „FinTech” można zdefiniować jako połączenie innowacyjnych usług finansowych i dostępności kapitału poprzez zastosowanie nowych technologii (cyfrowych) takich jak finansowanie społecznościowe. Zgodnie z najnowszym sprawozdaniem, od roku 2008 globalne inwestycje w przedsięwzięcia „FinTech” zwiększyły się do prawie 3 mld dolarów w 2013 r.; tendencja ta będzie się utrzymywać, przy czym globalne inwestycje prawdopodobnie wzrosną do 8 mld dolarów w 2018 r.[41]

Europejskie i krajowe prawo spółek nie nadąża za rozwojem technologicznym, na przykład niedostatecznie uwzględniając zalety cyfryzacji. Wymiana informacji między przedsiębiorstwami, udziałowcami i organami publicznymi w dalszym ciągu często odbywa się w formie papierowej. W wielu spółkach akcjonariusze nadal nie mogą na przykład głosować drogą elektroniczną i nie istnieje ogólnoeuropejska platforma rejestracji spółek przez internet. Wykorzystanie nowoczesnych technologii w tych obszarach mogłoby pomóc w zmniejszeniu kosztów i obciążeń, a także zapewnić bardziej skuteczną komunikację, zwłaszcza w kontekście transgranicznym.

Pytania

23) Czy istnieją mechanizmy mające na celu poprawę funkcjonowania i wydajności rynków, które nie są ujęte w niniejszym dokumencie, w szczególności jeśli chodzi o funkcjonowanie i płynność rynku akcji i obligacji?

24) Czy Państwa zdaniem istnieją obszary, w których jednolity zbiór przepisów jest nadal niewystarczająco rozwinięty?

25) Czy uważają Państwo, że uprawnienia europejskich urzędów nadzoru do zapewnienia spójnego nadzoru są wystarczające? Jakie dodatkowe środki dotyczące nadzoru na szczeblu UE mogą w istotny sposób przyczynić się do rozwoju unii rynków kapitałowych?

26) Uwzględniając dotychczasowe doświadczenia, czy można sobie wyobrazić ukierunkowane zmiany przepisów dotyczących własności papierów wartościowych, które mogłyby przyczynić się do większej integracji rynków kapitałowych w UE?

27) Jakie środki można podjąć w celu poprawy transgranicznego przepływu zabezpieczeń? Czy należy podjąć prace w celu poprawy prawnej wykonalności zabezpieczenia oraz uzgodnień dotyczących kompensowania sald w skali transgranicznej?

28) Jakie są główne przeszkody na drodze do integracji rynków kapitałowych wynikające z prawa spółek, w tym przepisów dotyczących ładu korporacyjnego? Czy istnieją ukierunkowane środki, które mogłyby przyczynić się do ich przezwyciężenia?

29) Jakie konkretne aspekty prawa upadłościowego powinny zostać zharmonizowane, aby wesprzeć powstanie ogólnoeuropejskiego rynku kapitałowego?

30) Jakie przeszkody istnieją w kontekście opodatkowania, które powinny być traktowane priorytetowo, aby przyczynić się do większej integracji rynków kapitałowych w UE oraz stabilniejszej struktury finansowania na poziomie przedsiębiorstwa, i przy użyciu jakich instrumentów?

31) W jaki sposób UE może najlepiej wesprzeć rynek w rozwoju nowych technologii i modeli biznesowych, z korzyścią dla zintegrowanych i wydajniejszych rynków kapitałowych?

32) Czy istnieją inne kwestie, które nie zostały ujęte w niniejszej zielonej księdze, a które Państwa zdaniem wymagają podjęcia działań, aby osiągnąć unię rynków kapitałowych? Jeśli tak, jakie to działania i jaką formę mają przyjąć?

Sekcja 5: Dalsze działania

Na podstawie wyników niniejszej konsultacji Komisja określi działania priorytetowe niezbędne do stworzenia do 2019 r. podstawowych elementów zintegrowanej, dobrze uregulowanej, przejrzystej i płynnej unii rynków kapitałowych dla wszystkich 28 państw członkowskich. Oprócz wsparcia inicjatyw rynkowych tam, gdzie jest to możliwe, działania UE mogą przyjąć formę środków nielegislacyjnych, aktów prawnych, działań na rzecz egzekwowania przepisów prawa konkurencji i postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, jak również zaleceń dla poszczególnych państw członkowskich w ramach europejskiego semestru. Zachęca się państwa członkowskie do rozważenia, czy istnieją bariery i przeszkody wynikające z krajowego ustawodawstwa i praktyk, oraz jak najlepiej je przezwyciężyć.

Zainteresowane strony proszone są o przesłanie swoich odpowiedzi na pytania postawione w niniejszej zielonej księdze do dnia 13 maja 2015 r. – za pomocą kwestionariusza on-line:

http://ec.europa.eu/finance/consultations/2015/capital-markets-union/index_en.htm Podczas procesu konsultacji Komisja Europejska:

będzie współpracować z Parlamentem Europejskim w celu uzyskania bezpośrednich informacji zwrotnych od jego członków; będzie wzywać państwa członkowskie do organizowania konsultacji i wydarzeń z udziałem społeczeństwa i krajowych parlamentarzystów w celu wspierania dyskusji na temat unii rynków kapitałowych na szczeblu krajowym; oraz zorganizuje w sposób przejrzysty i wyważony warsztaty, aby zapoznać się z opinią ekspertów z konkretnych dziedzin (takich jak naukowcy, uczestnicy rynku) w celu uzyskania odpowiednich informacji na temat konkretnych zagadnień.

Komisja zorganizuje konferencję w lecie 2015 r. w celu zakończenia konsultacji. Plan działania w sprawie unii rynków kapitałowych zostanie następnie opublikowany w drugiej połowie 2015 r.

[1] Na przykład ustawodawstwo dotyczące rynków instrumentów finansowych (MiFID II), nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku/dyrektywa w sprawie nadużyć na rynku), zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (dyrektywa w sprawie ZAFI), infrastruktury rynku europejskiego (EMIR) i centralnych depozytów papierów wartościowych (rozporządzenie w sprawie CDPW).

[2] COM(2014) 903 final z 26.11.2014.

[3] ECMI Statistical package 2014.

[4] Część programu REFIT (program sprawności i wydajności regulacyjnej).

[5] SIFMA/AFME European Structured Finance Data Tables (IV kw. 2014 r.).

[6] Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych i zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1291/2013 i (UE) nr 1316/2013, COM(2015) 10.

[7] Zob. sprawozdanie ICMA (Międzynarodowe Stowarzyszenie Rynków Kapitałowych) za trzeci kwartał 2014 r.

[8] W kontekście inwestycji w infrastrukturę europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne (EFIS) mogą również odgrywać ważną rolę, pod warunkiem że spełnione zostaną odpowiednie kryteria kwalifikowalności.

[9] Jak np. wielostronne platformy obrotu (MTF).

[10] Zob. COM(2015) 10 final, art. 9.

[11] COM(2014) 172.

[12] Dyrektywa 2014/91/UE.

[13] Dyrektywa 2011/61/UE zmieniająca dyrektywy 2003/41/WE i 2009/65/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 1095/2010.

[14] Dyrektywa 2009/138/WE.

[15] Dodatkowo, w obszarze regulacji ostrożnościowej dotyczącej banków, akt delegowany Komisji w sprawie wskaźnika pokrycia wypływów netto (LRC) zapewnia większe zachęty do inwestowania w infrastrukturę oraz MŚP, które ułatwią inwestowanie w MŚP.

[16] http://europa.eu/rapid/press-release_MEMO-14-578_en.htm

[17] Są to: Zjednoczone Królestwo, Niemcy, Szwecja, Dania, Finlandia, Niderlandy, Francja i Hiszpania.

[18] Rozporządzenie (UE) nr 345/2013.

[19] Rozporządzenie (UE) nr 346/2013.

[20] Rozporządzenie (UE) nr 1303/2013.

[21] Rozporządzenie (UE) nr 1287/2013.

[22] 2014/C 19/04.

[23] Anioły biznesu to indywidualni inwestorzy, zazwyczaj z doświadczeniem w biznesie, którzy zapewniają kapitał przedsiębiorstwom rozpoczynającym działalność.

[24] Fact Book 2014, European Fund and Asset Management Association.

[25] Dyrektywa 2014/65/UE zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE.

[26] COM(2014) 509.

[27] COM(2010) 343.

[28] UE stara się również zapewnić w swoich umowach handlowych i inwestycyjnych odpowiednie gwarancje zapewniające właściwą ochronę w obszarach takich jak bezpieczeństwo, zdrowie, ochrona środowiska czy różnorodność kulturowa.

[29] COM(2014) 509.

[30] Rozporządzenie (UE) nr 648/2012.

[31] Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012.

[32] Dyrektywa 2006/46/WE.

[33] Dyrektywa 2007/36/WE.

[34] COM(2010) 284 i COM(2011) 164.

[35] Na przykład rozporządzenie Rady (WE) nr 2157/2001 i dyrektywa 2005/56/WE.

[36] Rozporządzenie 1346/2000 w sprawie postępowania upadłościowego zostanie zastąpione ulepszonym instrumentem prawnym w 2015 r.

[37] Dokument roboczy służb Komisji (2014) 61 final.

[38] Zalecenie Komisji C(2014) 1500.

[39] Biała księga zatytułowana „Plan na rzecz adekwatnych, bezpiecznych i stabilnych emerytur” została przyjęta w dniu 16 lutego 2012 r., opierając się na konsultacjach w ramach zielonej księgi z 2010 r. Biała księga przedstawia wyzwania związane z adekwatnością i stabilnością systemów emerytalnych i proponuje szereg środków politycznych na szczeblu UE.

[40] CPB (2014), „Study on R&D tax incentives”, Taxation papers Nr 52.

[41] http://www.accenture.com/SiteCollectionDocuments/PDF/Accenture-Rise-of-Fintech-New-York.pdf