52004DC0820

Bruksela, dnia 15.12.2004

COM(2004) 820 końcowy

KOMUNIKAT KOMISJI

Perspektywy uproszczenia i poprawy środowiska regulacyjnegoWspólnej Polityki Rybołówstwa

{SEC(2004) 1596}

1. WSTęP

Poprawa środowiska regulacyjnego w Unii Europejskiej stanowi jeden z kluczowych priorytetów Komisji i jest wspólnym zadaniem instytucji Unii Europejskiej i Państw Członkowskich. W czerwcu 2002 r. Komisja przyjęła Plan działania zatytułowany „Uproszczenie i poprawa środowiska regulacyjnego”[1]. Na tej podstawie w grudniu 2003 r. zawarte zostało Porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie lepszego stanowienia prawa[2]. Te inicjatywy określają ogólną strategię Unii Europejskiej i zapewniają ramy instytucjonalne pozwalające osiągnąć konkretne rezultaty w zakresie uproszczenia prawodawstwa Wspólnoty.

W tym kontekście Komisja zaproponowała w lutym 2003 r. działanie ramowe zmierzające do „aktualizacji i uproszczenia dorobku wspólnotowego”[3], które ma zapewnić jasną, zrozumiałą, aktualną i łatwą w użytkowaniu (user-friendly) zasadniczą część prawa wtórnego Wspólnoty Europejskiej z korzyścią dla obywateli, podmiotów gospodarczych i administracji publicznej. Działanie to odbywa się w zakresie: uproszczenia, konsolidacji, kodyfikacji, wycofania, przedawnienia oraz organizacji i prezentacji dorobku.”

W odniesieniu do Wspólnej Polityki Rybołówstwa uproszczenie wpisuje się w naturalny sposób w reformę, o której postanowiono w 2002 r.[4], zaś znaczne wysiłki w tym względzie zostały już poczynione lub są obecnie podejmowane. Mają one postać wkładu we wdrożenie wspomnianego działania ramowego (wycofanie, przedawnienie, systematyczne rewizje („screening”) oraz innych specjalnych inicjatyw. Wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie utworzenia nowego Europejskiego Funduszu Rybołówstwa (EFR)[5] przedstawia zastosowanie takiego upraszczającego podejścia. Rozważania nasiliły się od ostatniego kwartału 2003 r., co zaowocowało licznymi kontaktami i debatami. Niekiedy dyskusje wychodziły poza ścisłe ramy uproszczenia w rozumieniu działania ramowego[6] regulując inne działania, które mogą poprawić skuteczne wdrożenie Wspólnej Polityki Rybołówstwa. Niniejszy komunikat opiera się na wnioskach wypracowanych w Komisji oraz w trakcie wszystkich wspomnianych debat.

2. STAN RZECZY

Doświadczenie i podjęte konsultacje wykazują, że poprawa ram regulacyjnych Wspólnej Polityki Rybołówstwa wymaga podjęcia wysiłków na poziomie architektury regulacyjnej, lecz również innych wysiłków zmierzających do realizacji trzech celów:

- poprawy przejrzystości istniejących tekstów, ich uproszczenia oraz większej dostępności do nich;

- ograniczenia obciążeń i kosztów administracyjnych dla administracji publicznej[7];

- zmniejszenie obciążeń administracyjnych i ograniczeń dla specjalistów.

Realizacja tych celów umożliwiłaby nie tylko uproszczenie Wspólnej Polityki Rybołówstwa, lecz również zwiększenie jej skuteczności.

Niektóre kwestie są szczególnie istotne. Dotyczy to przede wszystkim czytelności i dostępności tekstów wspólnotowych. Wiele osób skarży się na liczbę i obszerność istniejących rozporządzeń i rozproszenie przepisów w różnych tekstach. Indywidualni odbiorcy mają trudności z wyodrębnieniem z całości treści, która jest dla nich istotna. Obawy wzbudzają również zobowiązania przekazywania informacji i danych. Źródłem niepokoju dla administracji krajowych jest konieczność okresowego przekazywania sprawozdań do DG ds. Rybołówstwa, ich liczba oraz w niektórych przypadkach ich termin przedstawienia, a także konkretne wykorzystanie przekazanych informacji. Najwięcej problemów stwarza specjalistom konieczność przekazywania danych dotyczących dzienników połowowych oraz innych dokumentów administracyjnych.

Ponadto niektóre aspekty Wspólnej Polityki Rybołówstwa wydają się przysparzać więcej trudności. Dotyczy to po pierwsze kontroli wywołujących obawy związane z rozproszeniem przepisów, pewnymi rozbieżnościami w ich stosowaniu między Państwami Członkowskimi i obciążeniami wynikającymi z przekazywania sprawozdań i danych. Jednym z najczęściej sygnalizowanych problemów są środki ochrony zasobów. Połączone wdrażanie różnych narzędzi zarządzania, które mają oddziaływać na ograniczenie środków produkcji (zdolność połowowa i nakład połowowy), na wielkość połowów (TAC i kwoty), na skład połowów (środki techniczne), stanowi poważne źródło trudności; złożoność jest tym większa, że środki mogą nakładać się na siebie, a przepisy przyjęte w związku z corocznymi rozporządzeniami o ogólnym dopuszczalnym połowie (TAC) i kwotach lub planami odnawiania uzupełniają zwykłe środki techniczne.

Istotne jest ponadto, aby właściwie ocenić przyczyny złożoności obecnego rozwiązania, co pozwoli lepiej określić elementy wymagające poprawy.

Niektóre czynniki złożoności są w rzeczywistości nieuniknione.

- Zrozumiałość tekstów dla przeciętnego obywatela jest trudna do pogodzenia z wolą ekspertów.

- Wspólna Polityka Rybołówstwa z jednej strony obejmuje łowiska jako jednolitą całość, zaś z drugiej strony zawiera wiele odrębnych elementów: strukturę, ochronę i środowisko, zasoby zewnętrzne, rynki, kontrolę.

- W sytuacji nadmiernej zdolności połowowej i nadmiernej eksploatacji większości zasobów, w której całość podstawowych zasobów jest zagrożona, należy promować komplementarność różnych rodzajów środków ochronnych.

- Sytuacja zmienia się szybko, w szczególności na płaszczyźnie biologicznej, a zatem należy dostosować teksty prawne.

- Jeżeli chodzi o zasoby zewnętrzne, różni partnerzy w negocjacjach wyznaczają sobie własne cele, które ponadto są zróżnicowane.

- Zasady zarządzania rybołówstwem odpowiadają wysiłkom zmierzającym do przełożenia wniosków naukowych na przepisy prawne, co zawsze stanowi trudne zadanie, zwłaszcza w sytuacji gdy wnioski te są szybko podważane lub zmieniane.

Szczególna historia Wspólnej Polityki Rybołówstwa przyczyniła się również do obecnego poziomu złożoności. Rozwiązanie wprowadzone w 1983 r. i zmienione w 1992 r. było niewystarczające w ujęciu ogólnym, co wykazały debaty, które doprowadziły do reformy, o której postanowiono w 2002 r. Należy zatem ponieść konsekwencje postanowień, które doprowadziły do obecnej sytuacji nadmiernej zdolności połowowej i nadmiernej eksploatacji. Oprócz problemu zasadniczego również procedury przygotowywania decyzji przyczyniły się do złożonego charakteru obecnego rozwiązania.

- Negocjacje w Radzie i Parlamencie często prowadziły do przyjęcia tekstu końcowego, bardziej skomplikowanego niż pierwotne propozycje.

- Liczne istotne prace musiały być ponownie podejmowane, gdyż przyjmowane środki okazywały się niewystarczające.

- Dyskusje dotyczące różnych elementów musiały być często prowadzone oddzielnie.

- Procedura przyjmowania decyzji w Radzie na koniec roku, w połączeniu z corocznym ustalaniem TAC i kwot doprowadziła do sytuacji, w której trudno było przeprowadzić wszystkie niezbędne konsultacje i zachować wymagane okresy między datami decyzji a datami zastosowania.

- Przepisy zostały umieszczone w rozporządzeniach o wyższym poziomie prawnym i politycznym niż było to bezwzględnie konieczne, co utrudnia ich zmianę i uproszczenie.

Debata dotycząca rybołówstwa musi ponadto mieścić się w ogólnym kontekście uproszczenia. Wiele elementów niniejszego komunikatu wynika z zastosowania do rybołówstwa strategii opracowanej przez Komisję w lutym 2003 r. zaś Wspólna Polityka Rybołówstwa może jedynie skorzystać z wysiłków podjętych na płaszczyźnie horyzontalnej w celu uproszczenia prawa w Unii Europejskiej. Niektóre elementy często przywoływane poza dziedziną rybołówstwa nie stosują się jednak do tego sektora. Konkurencja w przyszłości między wspólnotowymi statkami rybackimi zależy w większym stopniu od odtworzenia zasobów, a więc od skuteczności środków zarządzania, niż od zmniejszenia obciążeń i ograniczeń regulacyjnych. Ponadto odwołanie się do zastosowania mniej regulacyjnego i legislacyjnego podejścia, na przykład przy wyznaczaniu obowiązków związanych z wynikami bez wyszczególnienia obowiązków związanych ze środkami, szybko napotyka w dziedzinie rybołówstwa na problemy związane z kontrolą. Specjaliści wyrażają duże zaniepokojenie uczciwością konkurencji między Państwami Członkowskimi, zaś kwestia jest bezpośrednio powiązana z bezstronnością kontroli zagwarantowanej jedynie podstawami regulacyjnymi.

Podsumowując, z powyższej analizy wynika, że obecne rozwiązanie stało się stopniowo zbyt złożone, choć nie należy podważać zasadności pewnego stopnia złożoności w zarządzaniu rybołówstwem wspólnotowym. Wielu specjalistów ma wrażenie, że nawet poza elementami Wspólnej Polityki Rybołówstwa, które mogłyby zostać uproszczone z pożytkiem, niepotrzebna złożoność charakteryzuje inne przepisy, które mimo to są prawdopodobnie niezbędne. Wrażenia te również są istotne.

3. DALSZY POSTęP

Niektóre zmiany mogłyby stanowić wkład w osiągnięcie trzech celów wymienionych powyżej (podniesienie jakości tekstów, większa dostępność, ograniczenie obciążeń i ograniczeń dla administracji oraz specjalistów.

- Najważniejszy element w tym względzie odpowiada rozwojowi konsultacji poprzedzających podjęcie decyzji oraz elementom powiązanym, na przykład wydłużeniu okresu między datą podjęcia decyzji a datą jej zastosowania. Wspomniany rozwój konsultacji wstępnych powinien uwzględniać minimalne standardy konsultacji[8] (wystarczający czas trwania konsultacji, obowiązek publikowania jej wyników, obowiązek dostarczenia informacji zwrotnej („feed back”) w odpowiedzi na otrzymane komentarze, stosowanie jednego punktu wyjścia przy konsultacjach). Pozwoli to na poprawę jakości tekstów, ułatwienie włączenia i informowania specjalistów, a zatem ułatwienie pracy administracji krajowych.

- Rozwój konsultacji wstępnych jest w znacznym stopniu powiązany z wdrożeniem wieloletnich planów zarządzania , które oprócz posiadanych zalet pozwoliłyby również lepiej zorganizować proces przygotowywania testów poprzez wydłużenie terminów. Ograniczenie częstotliwości kolejnych aktów prawnych związanych z TAC i kwotami corocznymi pozwoliłoby również zmniejszyć częstotliwość konsultacji instytucji naukowych i zmniejszyć związane z tym obciążenia.

- Użyteczne byłoby również przegrupowanie w zintegrowanych planach zarządzania zasad, które odwołują się do nich w różnych częściach Wspólnej Polityki Rybołówstwa i uniknięcie w ten sposób sytuacji, w której zarządzanie jawiłoby się jako zestawienie środków.

- Wreszcie wdrożenie i skuteczne funkcjonowanie Regionalnych Komitetów Doradczych, w ramach przewidzianych w reformie Wspólnej Polityki Rybołówstwa[9], stanowi niezbędny warunek postępu w kierunku udoskonalenia konsultacji wstępnych i rozwoju wieloletnich zintegrowanych planów zarządzania.

- Ponadto zwiększone wykorzystanie informatyki ułatwiłoby dostęp do tekstów wspólnotowych drogą elektroniczną. Urząd Publikacji udostępnia całe prawodawstwo w skonsolidowanej postaci w bazie EUR-Lex[10]. Łatwiejszy dostęp i przedstawienie ustawodawstwa mającego zastosowanie do sektora rybołówstwa byłyby realizowane w ramach inicjatyw już podjętych na rzecz ulepszenia bazy EUR-Lex przy współpracy z Urzędem Publikacji. Bardziej systematyczne wykorzystywanie informatyki w dużym stopniu ułatwiłoby również przyjmowanie i przesyłanie danych do administracji krajowych oraz specjalistów.

Również inne konkretne działania są niezbędne do udoskonalenia zasadniczej części regulacyjnej.

- Proces opracowywania tekstów musi zostać udoskonalony. Podkreślono już konieczność udoskonalenia konsultacji wstępnych i związek między powołaniem Regionalnych Komitetów Doradczych, jednakże możliwe są inne rodzaje zmian.

- Hierarchia różnych poziomów złożonej legislacji musi zostać ograniczona.

- Niektóre przepisy mogłyby zostać przeniesione do tekstu o poziomie niższym niż ten, w którym się obecnie znajdują lub zależeć od szerszego zastosowania subsydiarności.

- Należy uściślić rolę decyzji podejmowanych na poziomie krajowym, które uzupełniają reguły wspólnotowe.

- Jeżeli Wspólna Polityka Rybołówstwa może opierać się wyłącznie na podstawach regulacyjnych, należy zatem określić w sposób bardziej precyzyjny sytuacje, w których rozporządzenie jest bezwzględnie niezbędne.

- W miarę możliwości każdorazowo należy opracować ograniczoną ilość tekstów syntetycznych. Ułatwi to zachowanie spójności tekstów i zwiększy ich czytelność.

Należy również poprawić praktyczną dostępność tekstów, które mają zastosowanie do Wspólnej Polityki Rybołówstwa. Oprócz aspektu ściśle związanego z informatyką, który został poruszony powyżej, trudności mogą dotyczyć dostrzeżenia struktury korpusu tekstu, powiązania i wyszczególnienia. Aspekty te należałoby sprecyzować za pomocą syntetycznej prezentacji istniejącego korpusu. W dalszym ciągu wszystkie zainteresowane strony nie będą mogły w szybki sposób konsultować tekstów referencyjnych ze względu na fakt, iż ich struktura i sposób redagowania, niezależnie od poczynionych postępów, nie pozwalają np. na codzienny użytek przez indywidualnych rybaków. Należy zatem ponowić wcześniejsze próby opracowania broszur pedagogicznych przeznaczonych do ograniczonej grupy specjalistów, na przykład osób pracujących na łowiskach w szczegółowo określonym regionie, dokładając jednak starań, aby uniknąć sytuacji, w których broszury informacyjne zostaną pomylone z tekstami posiadającymi wartość prawną. Za pośrednictwem krótkich broszur we właściwym języku specjaliści mieliby również dostęp do treści przepisów, które się do nich odnoszą, uzupełnionych w razie potrzeby odniesieniami do oficjalnych tekstów referencyjnych. Regionalne Komitety Doradcze mogłyby odgrywać w tej kwestii zasadniczą rolę autorów broszur określając odbiorców docelowych i treści każdej z nich.

Ograniczenie obciążeń dla administracji również zasługuje na specjalne działania[11]. Zobowiązania związane z przekazywaniem sprawozdań muszą być przedmiotem szczególnej uwagi. Właściwe funkcjonowanie zarządzania rybołówstwem wymaga przepływu informacji między administracjami krajowymi a DG ds. Rybołówstwa, jednakże możliwe jest uproszczenie obecnych zasad i procedur prowadzących do ograniczenia liczby sprawozdań poprzez ich przegrupowanie, dostosowanie ich treści do niezbędnych i wykorzystywanych informacji oraz - w miarę potrzeby- ograniczenie ich częstotliwości. Wreszcie należy opracować metodyczny zwrot informacji do administracji krajowych. Dla administracji krajowej znaczne obciążenia i stanowią ponadto zadania związane z inspekcją i kontrolą, przy czym środki, którymi dysponują w sposób nieunikniony pozostaną ograniczone. Niezwykle istotna jest zatem poprawa stosunku kosztów do skuteczności Wspólnej Polityki Rybołówstwa poprzez przyjęcie w miarę możliwości środków ochrony i kontroli o podobnej skuteczności, lecz o mniejszych kosztach wdrożenia i nadzoru, które odpowiadają zasadzie proporcjonalności. W celu znalezienia optymalnego rozwiązania, pozyskanie i wdrożenie środków kontroli musi być poprzedzone odpowiednimi analizami.

Jeżeli chodzi o zmniejszenie wydatków i ograniczeń dla specjalistów , wiele użytecznych rozwiązań już omówiono. Warto jednak dokonać dodatkowej analizy innych elementów. Specjaliści często zwracają uwagę na obciążenia związane z gromadzeniem danych począwszy od dzienników połowowych, które według nich niekiedy nie są dostosowane do niektórych łowisk. Skarżą się oni w szczególności na konieczność dostarczania informacji różnymi kanałami, które ich zdaniem są zbyt obszerne a nawet które powtarzają się i często są wykorzystywane w niedostatecznym stopniu. Aby zaradzić tego typu trudnościom, należy zwiększyć wspomniane już wykorzystanie informatyki. Perspektywy te nie zwalniają w ujęciu średniookresowym z dostosowania dzienników połowowych i innych dokumentów do ścisłych potrzeb związanych z zarządzaniem rybołówstwa, włącznie z kontrolą. Należy ponadto udoskonalić zwrot informacji do specjalistów, również poprzez promowanie wykorzystania dostarczonych danych przez naukowców. Rybacy domagają się również harmonizacji zasad przeprowadzania kontroli przez Państwa Członkowskie. Podstawowe rozporządzenie przewiduje w tym względzie możliwość regulacyjnego określenia praktyk i poziomów działań referencyjnych (analiza porównawcza lub benchmarking). Ułatwi to pracę Europejskiej Agencji Kontroli Rybołówstwa, jednakże nie wyklucza rozważań na temat poziomu szczegółowości, który należy osiągnąć w podejściu regulacyjnym i normatywnym, ani rozwoju alternatywnego podejścia opartego na zaleceniach, współpracy i wymianie dobrych praktyk.

Zasoby zewnętrzne stanowią odrębny problem.

- Przy założeniu, że każda ze stron w negocjacjach wielostronnych (organizacje Narodów Zjednoczonych i Regionalne Organizacje ds. Rybołówstwa (ROR)) lub dwustronnych (między Wspólnotą Europejską a państwem trzecim lub grupą państw trzecich) może mieć własny punkt widzenia, którego Unia Europejska nie jest w stanie znormalizować, zasugerowano określenie strategii średnioterminowej w odniesieniu do rodzaju umowy, dużego regionu lub rodzaju łowisk, która zapewniałaby spójność działań wspólnotowych na rzecz odnowienia zrównoważonego rybołówstwa przy zachowaniu interesów wspólnotowych.

- Obrona jednolitych zasad określonych przez Wspólnotę w ramach Organizacji Regionalnej ds. Rybołówstwa doprowadzi do konsolidacji stanowiska europejskiego i ułatwi realizację określonych celów. Ponadto, mimo że zobowiązania Wspólnoty występującej w charakterze Umawiającej się Strony zostały precyzyjnie określone, ich transpozycja do prawodawstwa wspólnotowego wymaga długich i skomplikowanych procedur. Należy zatem rozważyć możliwość wdrożenia procedur uproszczonych.

- Jeżeli chodzi o stosunki dwustronne (umowy o partnerstwie), stopniowe ustanowienie standardowych ram normatywnych, bez poddawania w wątpliwość możliwości uwzględnienia wyzwań i cech szczególnych określonych łowisk oraz udoskonalenie procedur negocjacyjnych i monitorujących przyczynią się również do ułatwienia działań Wspólnoty Europejskiej, zainteresowanych specjalistów i Państw Członkowskich, także w ramach polityk europejskich.

4. ZAPOBIEGANIE RYZYKU I PRZEWIDYWANIE TRUDNOśCI

Pierwsze ryzyko związane jest z ewentualnym złudzeniem dotyczącym racjonalnej skali uproszczeń oraz niewłaściwej oceny niezbędnych środków i wysiłków. W ujęciu krótkoterminowym nie można zastąpić obecnej Wspólnej Polityki Rybołówstwa zdecydowanie prostszym rozwiązaniem. Liczne źródła złożoności wynikają z jej struktury. Obecna sytuacja nadmiernej zdolności połowowej i nadmiernej eksploatacji zasobów stanowi ponadto główny czynnik niezbędnej złożoności, która w nadchodzących latach nadal będzie stanowić znaczne obciążenie. Należy unikać sytuacji, w której uproszczenie doprowadzi do osłabienia obecnego zarządzania lub będzie stanowiło pretekst do odrzucenia nowych środków, które okażą się niezbędne w kontekście i zmianach. Istnieje również ryzyko, że uproszczenie wymagające wielu wysiłków i zaangażowania straci zbyt szybko swój priorytetowy charakter, a przyczyny, które doprowadziły do obecnego nadmiaru złożoności, odzyskają nadrzędną pozycję. Należy zatem czuwać, aby ustawodawca potraktował w wystarczająco priorytetowy sposób potrzebę uproszczenia, zaś wykonanie Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (w szczególności poprawy metod działań Rady i Parlamentu Europejskiego na rzecz oceny wniosków o uproszczenie) jak również stosowanie Porozumienia międzyinstytucjonalnego w odniesieniu do jakości redakcyjnej prawodawstwa stanowią w tej kwestii solidne podstawy[12].

Oprócz ogólnych źródeł ryzyka, które zostały przytoczone, należy uwzględnić ograniczenia właściwe dla niektórych narzędzi uproszczenia proponowanych powyżej. Zwiększone wykorzystanie informatyki może na przykład zwiększyć trudności osób, które nie opanowały tego rodzaju narzędzi, zaś niektóre podejścia mogą okazać się nieproporcjonalne w stosunku do małych statków. Ponadto brak możliwości ciągłego udoskonalania na wszystkich płaszczyznach nałoży konieczność wyborów i kompromisów. Przykładowo uproszczenie zakłada zaangażowanie odpowiednich służb począwszy od DG ds. Rybołówstwa. Służby te nie będą w stanie poświęcić się jednocześnie i masowo natychmiastowym udoskonaleniom, lecz będą wdrażać je stopniowo w oparciu o zmiany globalne, które przyniosą rezultaty w perspektywie czasu.

5. NATYCHMIASTOWE NASTęPSTWO: PRZYGOTOWANIE PLANU DZIAłANIA

Uproszczenie Wspólnej Polityki Rybołówstwa oraz poprawa rzeczywistego wdrożenia wymaga ogólnej strategii rozłożonej w czasie. Niektóre działania mogłyby i powinny szybko przynieść rezultaty. Inne przyniosą istotne wyniki stopniowo. Niektóre podejścia wymagają etapu eksperymentalnego, inne muszą być poprzedzone rozważaniem. W takim kontekście niezbędny jest wieloletni plan działania. Szczegółowa treść takiego planu nie może zostać ustalona natychmiast, gdyż jego przygotowanie wymaga zastanowienia i dogłębnych dyskusji. Jednakże już teraz narzucają się niektóre zasady, które powinny stanowić punkt wyjścia dla przygotowań.

Elementy opracowywane w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa powinny przede wszystkim stanowić element ogólnego procesu uproszczenia dorobku wspólnotowego i opierać się na Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z grudnia 2003 r.

Czas trwania planu powinien wynosić około pięciu lat i obejmować niezbędne podsumowanie w połowie okresu. Plan powinien zawierać działania krótkoterminowe, które szybko przyniosą konkretne rezultaty i wytworzą pozytywną dynamikę. Powinien on również obejmować działania średnioterminowe oraz działania długoterminowe, co zagwarantuje, że wysiłek uproszczenia będzie stale podejmowany.

Przygotowanie planu będzie wymagało szerokiego zaangażowania, zarówno ze strony Państw Członkowskich, jak i specjalistów i innych zaangażowanych stron, w celu sprecyzowania aktów i artykułów wymagających uproszczenia, sposobu, w jaki można je osiągnąć i rozwiązań odmiennych od istniejących uregulowań. Aby ułatwić to zadanie, przygotowany został Dokument Roboczy służb Komisji, który zawiera w szczególności wstępną listę przewidywanych działań, aby ukierunkować debaty i zawrzeć je w konkretnych projektach.

Wyznaczony plan powinien być dostosowany do dostępnych środków i tempa postępów, które rzeczywiście można osiągnąć. Nie będzie mógł on obejmować wszystkich działań, które są wymagane w ujęciu ogólnym, ani nawet tych, które są zawarte we wspomnianym Dokumencie Roboczym. Każde przewidywane działanie powinno być przedmiotem analizy, aby określić niezbędny wkład, dokonać oceny przeszkód i ryzyka porażki oraz koniecznych zasobów ludzkich. W odniesieniu do każdego wyznaczonego działania należy sprecyzować rolę każdego uczestnika oraz terminy realizacji.

Udział Państw Członkowskich będzie niezbędny do opracowania skutecznego planu działania. Dotyczy to również innych uczestników, począwszy od specjalistów, których opinia ma ogromne znaczenie dla precyzyjnego określenia celów. Struktury konsultacyjne, w tym istniejące Regionalne Komitety Doradcze, na przykład Komitet Doradczy ds. Rybołówstwa i Akwakultury powinny by aktywnie włączane do zadania.

Wszystkie konsultacje niezbędne do opracowania planu działania mogłyby odbyć się na początku 2005 r., tak aby sam plan można było przedstawić jak najszybciej jeszcze w tym samym roku.

6. WNIOSKI

Rozpoczęcie dyskusji na temat możliwości uproszczenia Wspólnej Polityki Rybołówstwa pokazało, że ten obszar działania jest istotny i ważny. Debaty uwidoczniły oczekiwania wszystkich uczestników, lecz również pokazały trudności, do których pokonania należy się przygotować. Podkreślono w ten sposób, że istotne udoskonalenia są możliwe, lecz wymagają chęci osiągnięcia postępów i podjęcia wysiłków jednoczących wszystkich uczestników. Należy teraz je wesprzeć i rozpocząć działania na rzecz wspólnej dynamiki, która szybko zaowocuje konkretnymi projektami, stwarzając jednocześnie warunki do osiągnięcia trwałego postępu w celu uproszczenia i poprawy środowiska regulacyjnego Wspólnej Polityki Rybołówstwa.

[1] COM(2002) 278 z dnia 6 czerwca 2002 r.

[2] Porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie „lepszego stanowienia prawa” zostało podpisane w dniu 16 grudnia 2003 r. przez Parlament Europejski, Radę i Komisję. Nadrzędnym celem tego Porozumienia jest poprawa prawodawstwa wspólnotowego i jego transpozycja do krajowych systemów prawnych. Zawiera ono przykłady lepszych praktyk (best practices), wyznacza nowe cele i nowe zobowiązania. Jego główne elementy odpowiadają poprawie koordynacji i przejrzystości między instytucjami, określeniu stabilnych ram w odniesieniu do „instrumentów alternatywnych”, wzmożonemu/większemu/częstszemu wykorzystaniu analiz wpływu we wspólnotowym procesie decyzyjnym, wreszcie dostępności (willingness) do celów wyznaczenia terminów transpozycji dyrektyw do prawa krajowego (zob. Dz.U. C 321 z 31.12.2003 oraz sprostowanie, Dz.U. C z 8.1.2004) .

[3] COM(2003) 71 z dnia 11 lutego 2003 r. Zob. także dwa raporty dotyczące wdrożenia ramowych działań: COM(2003) 623 i SEC(2003)1085; COM(2004)432 i SEC(2004)774).

[4] (Rozporządzenie Rady 2371/2002)

[5] COM (2004) 497 wersja ostateczna.

[6] W drugim raporcie dotyczącym wdrażania ramowych działań z lutego 2003 r. (Zob. COM(2004)432), Komisja rozróżnia w sposób bardziej szczegółowy trzy rodzaje działań:

- uproszczenie (zmiana treści prawodawstwa skierowanego do obywateli, podmiotów gospodarczych i administracji publicznej).

- ograniczenie ilości tekstów (konsolidacja, kodyfikacja i usunięcie przestarzałych aktów prawnych poprzez wycofanie lub ogłoszenie przedawnienia).

- organizacja i prezentacja dorobku (obejmuje wszystkie aspekty związane z prezentacją i dostępnością oficjalnych referencyjnych baz danych CELEX i Eur-Lex).

[7] Specyfika sektora rybołówstwa każe rozróżniać obciążenia nałożone na administrację publiczną od obciążeń spoczywających na specjalistach. Niemniej jedne i drugie odpowiadają obciążeniom administracyjnym („administrative burden”) w zwyczajowym znaczeniu ogólnym przyjętym przez Komisję.

[8] Komunikat Komisji „W kierunku wzmocnionej kultury konsultacji i dialogu – zasady ogólne i minimalne normy mające zastosowanie do konsultacji podjętych przez Komisję z zainteresowanymi stronami” COM(2002)704.

[9] Decyzja Rady 2004/585/WE z dnia 19 lipca 2004 r. ustanawiająca Regionalne Komitety Doradcze w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa. Dz.U. L 256 z 3.8.2004 str. 17 – 22.

[10] http://europa.eu.int/eur-lex/en/index.html

[11] Komisja zamierza przedstawić na początku 2005 roku komunikat dotyczący metod określenia kosztów administracyjnych oraz wprowadzić fazę pilotażową określającą, czy należy wziąć pod uwagę podejście wspólnotowe na szczeblu Unii Europejskiej. Jeżeli metodologia wspólnotowa służąca do oceny obciążeń administracyjnych wynikających z ustawodawstwa zostanie przyjęta, służby Komisji zastosują tę metodologię w chwili oceny wpływu istniejącego lub nowego ustawodawstwa.

[12] Porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie „lepszego stanowienia prawa" Dz.U. C 321 z 31.12.2003 oraz sprostowanie Dz.U. C z 8.1.2004) ; Porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie wspólnych założeń dotyczących jakości redakcyjnej prawodawstwa wspólnotowego ( Dz.U. C 73 z 17.3.1999, str. 1.); zob. również Wspólny przewodnik praktyczny Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, Urząd Publikacji, 2003.