(1)

Ustanowienie obszaru bez granic wewnętrznych, w ramach którego osoby mogą się swobodnie przemieszczać, jest jednym z głównych osiągnięć Unii. W związku z tym przywracanie kontroli granicznej na granicach wewnętrznych powinno pozostać wyjątkiem i powinno mieć miejsce wyłącznie jako ostateczność.

(2)

Rozporządzenie (UE) 2016/399 zobowiązuje państwa członkowskie, które przeprowadzają kontrolę graniczną na granicach wewnętrznych, do przedstawienia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji sprawozdania z przywrócenia i, w stosownych przypadkach, przedłużenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych w ciągu czterech tygodni po zniesieniu kontroli granicznej na granicach wewnętrznych.

(3)

Komisja ma przyjąć akt wykonawczy w celu ustanowienia jednolitego wzoru sprawozdania z przywrócenia lub, w stosownych przypadkach, przedłużenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych.

(4)

Jednolity wzór powinien zawierać wszystkie elementy, które państwa członkowskie są zobowiązane zapewnić na mocy rozporządzenia (UE) 2016/399.

(5)

Komisja może wydać opinię dotyczącą tej przeprowadzonej ex post oceny tymczasowego przywrócenia kontroli granicznej na co najmniej jednej granicy wewnętrznej lub jej części.

(6)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczyła w przyjęciu rozporządzenia (UE) 2024/1717 zmieniającego rozporządzenie (UE) 2016/399 i nie jest nim związana ani go nie stosuje. Jednak ze względu na to, że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1717 (2) opiera się na dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania powiadomiła w dniu 19 listopada 2024 r. o swojej decyzji w sprawie wdrożenia rozporządzenia (UE) 2024/1717 do swojego prawa krajowego. W związku z powyższym na mocy prawa międzynarodowego Dania ma obowiązek wprowadzenia w życie przepisów niniejszej decyzji.

(7)

Niniejsza decyzja nie stanowi rozwinięcia przepisów dorobku Schengen, które mają zastosowanie do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (3). Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(8)

W odniesieniu do Cypru niniejsza decyzja jest aktem opartym na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związanym w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r.

(9)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (4), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE (5).

(10)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (6), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (7).

(11)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (8), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (9).

(12)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Kodeksu Granicznego Schengen,