(1)

Pod koniec lutego 2019 r. władze Gambii podjęły jednostronnie decyzję o wprowadzeniu moratorium na wszystkie operacje przymusowych powrotów, co uniemożliwiło skuteczne powroty przez większą część 2019 r. Po zniesieniu moratorium w styczniu 2020 r. państwa członkowskie musiały się mierzyć z powtarzającymi się przeszkodami stwarzanymi przez Gambię w dziedzinie organizacji i realizacji operacji powrotowych. Zmienne poziomy współpracy utrudniają również wszystkie etapy procesu powrotu, w tym przy stosowaniu istniejących dobrych praktyk i innych ustaleń operacyjnych wcześniej uzgodnionych między Unią a Gambią. W dniu 6 kwietnia 2021 r. władze Gambii oświadczyły, że kraj ten nie jest w stanie do odwołania przyjmować osób powracających, a w czerwcu 2021 r. potwierdziły istnienie „moratorium na przymusowe powroty lub repatriację do czasu następującego po wyborach w grudniu”.

(2)

Od 2019 r. Komisja podejmuje działania mające na celu poprawę poziomu współpracy Gambii w zakresie readmisji nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich. Działania te polegały na zorganizowaniu kilku spotkań z władzami Gambii, zarówno na szczeblu technicznym, jak i politycznym, mających na celu znalezienie wzajemnie akceptowalnych rozwiązań oraz uzgodnienie dalszych projektów wsparcia z korzyścią dla Gambii. Jednocześnie prowadzony był dialog na wysokim szczeblu między Komisją a Gambią. Kwestie readmisji poruszano również z Gambią na spotkaniach zorganizowanych przez ESDZ.

(3)

Biorąc pod uwagę działania podejmowane dotychczas przez Komisję w celu podniesienia poziomu współpracy i poprawy ogólnych stosunków Unii z Gambią, uznaje się, że współpraca Gambii z Unią w kwestiach readmisji nie jest wystarczająca i niezbędne jest podjęcie działań przez Unię.

(4)

Należy zatem czasowo zawiesić stosowanie niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 810/2009 w odniesieniu do obywateli Gambii podlegających obowiązkowi wizowemu na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1806 (2). Powinno to zachęcić władze Gambii do podjęcia niezbędnych działań w celu poprawy współpracy w kwestiach readmisji.

(5)

Przepisy czasowo zawieszone zostały określone w art. 25a ust. 5 lit. a) kodeksu wizowego: zawieszenie możliwości odstąpienia od wymogów w odniesieniu do przedkładanych przez osoby ubiegające się o wizę dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 14 ust. 6, zawieszenie ogólnego terminu na rozpatrzenie wniosku wynoszącego 15 dni kalendarzowych, o którym mowa w art. 23 ust. 1 (co w konsekwencji wyklucza również stosowanie zasady przedłużania tego terminu maksymalnie do 45 dni w indywidualnych przypadkach), zawieszenie wydawania wiz wielokrotnego wjazdu zgodnie z art. 24 ust. 2 i 2c oraz zawieszenie fakultatywnego zniesienia opłaty wizowej względem posiadaczy paszportów dyplomatycznych zgodnie z art. 16 ust. 5 lit. b).

(6)

Art. 21 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) stanowi, że każdy obywatel Unii ma prawo do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków ustanowionych w Traktatach i w środkach przyjętych w celu ich wykonania. Dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) nadaje skuteczność tym ograniczeniom i warunkom. Niniejsza decyzja nie ma wpływu na stosowanie tej dyrektywy, w której rozszerzono prawo do swobodnego przemieszczania się na członków rodziny, bez względu na ich przynależność państwową, którzy towarzyszą obywatelowi Unii lub do niego dołączają. Niniejszej decyzji nie stosuje się zatem do członków rodziny obywatela Unii, do których stosuje się dyrektywę 2004/38/WE, ani do członków rodziny obywateli państw trzecich korzystających z prawa do swobodnego przemieszczania się równoważnego prawu przysługującemu obywatelom Unii na mocy umowy między Unią i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a państwem trzecim, z drugiej strony.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji powinny pozostawać bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich z zakresu prawa międzynarodowego jako państw przyjmujących międzynarodowe organizacje międzyrządowe lub międzynarodowe konferencje zwołane przez międzynarodowe organizacje międzyrządowe, których państwem przyjmującym są państwa członkowskie. A zatem to czasowe zawieszenie nie powinno mieć zastosowania do obywateli Gambii ubiegających się o wizę w zakresie, w jakim jest to konieczne do wypełnienia przez państwa członkowskie ich zobowiązań jako państw przyjmujących takie organizacje lub takie konferencje.

(8)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje. Ponieważ niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania podejmuje w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszej decyzji decyzję, czy dokona jej transpozycji do swego prawa krajowego.

(9)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (4); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(10)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (5), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji Rady 1999/437/WE (6).

(11)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (8).

(12)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (9), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (10).

(13)

Niniejsza decyzja jest aktem stanowiącym rozwinięcie dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związanym w rozumieniu, odpowiednio, art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r., art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r. i art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2011 r.,