(1)

Porozumienie z Marrakeszu ustanawiające Światową Organizację Handlu („porozumienie WTO”) weszło w życie w dniu 1 stycznia 1995 r.

(2)

Art. II ust. 2 porozumienia WTO stanowi, że „porozumienia i związane z nimi instrumenty prawne zawarte w załącznikach 1, 2 i 3 do porozumienia WTO (»wielostronne porozumienia handlowe«) stanowią integralne części porozumienia WTO i są wiążące dla wszystkich Członków”.

(3)

Zgodnie z artykułem IX ust. 3 w wyjątkowych okolicznościach konferencja ministerialna może podjąć decyzję o zniesieniu obowiązku nałożonego na członka na mocy porozumienia WTO lub jakichkolwiek wielostronnych porozumień handlowych.

(4)

W art. IX ust. 3 i 4 porozumienia WTO określono procedury przyznawania zwolnień dotyczących wielostronnych porozumień handlowych zawartych w załącznikach 1A, 1B lub 1C do porozumienia WTO i w załącznikach do nich.

(5)

Zgodnie z art. IV ust. 1 porozumienia WTO konferencja ministerialna jest upoważniona do podejmowania decyzji we wszystkich kwestiach wynikających z wielostronnych porozumień handlowych.

(6)

Zgodnie z art. IV ust. 2 porozumienia WTO w przerwach między posiedzeniami konferencji ministerialnej Światowej Organizacji Handlu (WTO) Rada Generalna WTO pełni funkcje konferencji ministerialnej.

(7)

Zgodnie z art. IX ust. 1 porozumienia WTO, WTO zazwyczaj podejmuje decyzje w drodze konsensusu.

(8)

W dniu 15 lutego 1985 r. Stany Zjednoczone zostały zwolnione z obowiązków przewidzianych w art. I ust. 1 układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu WTO („GATT”) z 1994 r. na okres od dnia 1 stycznia 1984 r. do dnia 30 września 1995 r. W dniu 15 listopada 1995 r. członkowie przedłużyli to zwolnienie do dnia 30 września 2005 r., a następnie ponownie w dniu 29 maja 2009 r. do dnia 31 grudnia 2014 r. W dniu 5 maja 2015 r. członkowie przedłużyli wspomniane zwolnienie w odniesieniu do art. I ust. 1 GATT z 1994 r. do dnia 31 grudnia 2019 r. oraz rozszerzyli je, by obejmowało również art. XIII ust. 1 i 2 GATT z 1994 r., w zakresie niezbędnym dla Stanów Zjednoczonych do zapewnienia bezcłowego traktowania przywozu kwalifikujących się produktów pochodzących z krajów korzystających, wskazanych w ustawie o odbudowie gospodarczej w basenie Morza Karaibskiego („CBERA”).

(9)

Na mocy art. IX ust. 3 i 4 porozumienia WTO Stany Zjednoczone zwróciły się do Rady Generalnej o podjęcie decyzji w sprawie przedłużenia obowiązującego zwolnienia WTO w celu umożliwienia im od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 30 września 2025 r. bezcłowego traktowania na mocy CBERA kwalifikujących się produktów pochodzących z państw i terytoriów Ameryki Centralnej i Karaibów.

(10)

Stany Zjednoczone uzasadniają swój wniosek powszechnie występującym ubóstwem i niestabilną sytuacją w krajach basenu Morza Karaibskiego, zwłaszcza Haiti. Korzyści przyznane na mocy CBERA mają zwiększyć możliwości gospodarcze i przyczynić się do poprawy stabilności i zamożności tego regionu.

(11)

Przedłużenie tego zwolnienia nie wpłynie negatywnie na ani gospodarkę Unii, ani na stosunki handlowe Unii z krajami korzystającymi ze zwolnienia. Ponadto Unia wspiera działania na rzecz stabilności i walki z ubóstwem.

(12)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii na forum Rady Generalnej w celu poparcia wniosku Stanów Zjednoczonych o przedłużenie zwolnienia zgodnie z art. 218 ust. 9 TFUE, ponieważ przedłużenie zwolnienia będzie wiążące dla członków WTO,