(1)

W art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE ustalono maksymalną roczną ilość uprawnień stanowiącą podstawę do obliczania bezpłatnych uprawnień dla instalacji nieobjętych art. 10a ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE. Ilość ta jest sumą dwóch elementów, opisanych odpowiednio w art. 10a ust. 5 lit. a) i b) dyrektywy 2003/87/WE.

(2)

W celu zapewnienia, by maksymalna roczna ilość uprawnień nie została przekroczona, w stosownych przypadkach stosuje się międzysektorowy współczynnik korygujący, zmniejszający w jednolity sposób przydziały dla wszystkich instalacji kwalifikujących się do otrzymania bezpłatnych uprawnień.

(3)

Zgodnie z art. 15 ust. 3 decyzji 2011/278/UE Komisja ustala międzysektorowy współczynnik korygujący poprzez porównanie limitu określonego w art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE z sumą wstępnej całkowitej rocznej liczby bezpłatnych uprawnień dla wszystkich instalacji objętych dyrektywą 2003/87/WE znajdujących się na terytorium państw członkowskich.

(4)

W decyzji 2013/448/UE (3) Komisja określiła jednolity międzysektorowy współczynnik korygujący, przedstawiony w art. 4 oraz w załączniku II do tej decyzji.

(5)

Trybunał Sprawiedliwości w swoim wyroku z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawach połączonych C-191/14, C-192/14, C-295/14, C-389/14 i od C-391/14 do C-393/14 stwierdził, że przy ustalaniu maksymalnej rocznej liczby uprawnień zgodnie z art. 10a ust. 5 lit. b) dyrektywy 2003/87/WE Komisja nie powinna była brać pod uwagę emisji wynikających z działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE od roku 2013 w zakresie, w jakim emisje te pochodziły z instalacji objętych systemem handlu uprawnieniami do emisji przed tą datą. W związku z tym Trybunał stwierdził, że Komisja nie określiła maksymalnej rocznej liczby uprawnień zgodnie z wymogami art. 10a ust. 5 lit. b) dyrektywy 2003/87/WE oraz że jednolity międzysektorowy współczynnik korygujący określony w art. 4 oraz w załączniku II do decyzji 2013/448/UE również był sprzeczny z tym przepisem. Art. 4 oraz załącznik II do decyzji 2013/448/UE zostały zatem unieważnione przez Trybunał.

(6)

W celu wykonania tego wyroku Komisja jest zobowiązana do ponownego obliczenia maksymalnej rocznej liczby uprawnień dla instalacji kwalifikujących się do otrzymania bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do wymogów art. 10a ust. 5 lit. b) dyrektywy 2003/87/WE, a w związku z tym do odpowiedniej zmiany jednolitego międzysektorowego współczynnika korygującego.

(7)

Ponowne obliczenie ilości uprawnień, o której mowa w art. 10a ust. 5 lit. b) dyrektywy 2003/87/WE zostało przeprowadzone z zastosowaniem tej samej metodyki i z wykorzystaniem tych samych danych, co w przypadku pierwotnych obliczeń w 2013 r. Zgodnie z wyrokiem Trybunału, mając na uwadze, że pierwotnie Komisja uwzględniła emisje wytwarzane przez instalacje objęte systemem EU ETS przed dniem 1 stycznia 2013 r., wynikające z działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE dopiero od roku 2013, musiały one zostać usunięte z obliczenia maksymalnej rocznej liczby uprawnień określonej w art. 10a ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE.

(8)

Komisja wykorzystała jako punkt wyjścia pierwotne oficjalne informacje od państw członkowskich. Następnie Komisja przeprowadziła konsultacje z państwami członkowskimi w sprawie przedłożonych przez nie danych dotyczących emisji i w stosownych przypadkach zwróciła się o dalsze wyjaśnienia. Zgodnie z art. 10a ust. 5 uwzględnione zostały jedynie instalacje, w odniesieniu do których państwa członkowskie przedłożyły dane dotyczące zweryfikowanych emisji.

(9)

Następnie Komisja usunęła z obliczeń instalacje, które prowadziły działalność objętą dyrektywą 2003/87/WE dopiero od 2013 r., ale które były już częścią systemu handlu uprawnieniami do emisji przed 2013 r. Usunięto również emisje z instalacji, które zostały włączone przez państwa członkowskie zgodnie z art. 24 dyrektywy 2003/87/WE przed 2013 r.

(10)

Instalacje, które w okresie między datą pierwotnego zbierania danych a 2013 r. podlegały zmianom strukturalnym (takim jak połączenia, podziały lub zamknięcia) lub zmianom technicznym, w związku z czym nie osiągały już odpowiednich progów określonych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, nadal były brane pod uwagę podczas ponownego obliczania, ponieważ nie można było przewidzieć tych zmian w momencie zbierania danych. Instalacje wyłączone z systemu zgodnie z art. 27 dyrektywy 2003/87/WE również zostały uwzględnione podczas ponownego obliczania z tego samego powodu.

(11)

W ponownym obliczeniu uwzględniono zmiany służące korekcie błędów w krajowych środkach wykonawczych państw członkowskich na lata 2013–2020, wprowadzone do końca 2016 r., ponieważ prawidłowe wartości należało wprowadzić już w momencie pierwotnego obliczenia międzysektorowego współczynnika korygującego.

(12)

W swoim wyroku z dnia 28 kwietnia 2016 r. Trybunał wyraźnie ograniczył skutki czasowe stwierdzenia nieważności art. 4 i załącznika II do decyzji 2013/448/UE, tak aby, po pierwsze, wyrok nie wywoływał skutków przed upływem 10 miesięcy od daty ogłoszenia tego wyroku. Międzysektorowy współczynnik korygujący określony w decyzji 2013/448/UE jest zatem nieważny od dnia 1 marca 2017 r. Po drugie, środki przyjęte do tej daty na podstawie unieważnionych przepisów nie mogą zostać podważone.

(13)

Zgodnie z wyrokiem Trybunału podkreślającym nadrzędne przesłanki pewności prawa, środki wprowadzane przez państwa członkowskie dotyczące przydziałów uprawnień na okres 2013–2020 oraz wszelkie późniejsze zmiany i uzupełnienia podjęte przed wejściem w życie niniejszej decyzji pozostają w mocy. Międzysektorowy współczynnik korygujący określony w niniejszej decyzji ma być stosowany w decyzjach przyjmowanych od dnia 1 marca 2017 r., w których ustanawia się lub zmienia prawa do przydziałów i w których w celu ustalenia tych przydziałów stosuje się międzysektorowy współczynnik korygujący,

1)

art. 4 otrzymuje brzmienie:

2)

załącznik II zastępuje się tekstem załącznika do niniejszej decyzji.