(1)

Dyrektywa 2014/59/UE nakłada na państwa członkowskie wymóg ustanowienia mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w celu zapewnienia skutecznego zastosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz skutecznego wykonania uprawnień w zakresie prowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Te mechanizmy finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji muszą dysponować odpowiednimi zasobami finansowymi, tak aby umożliwić skuteczne funkcjonowanie ram restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w związku z czym posiadają one uprawnienia do pobierania składek ex ante od instytucji, które uzyskały na ich terytorium zezwolenie na prowadzenie działalności, w tym również od oddziałów unijnych („instytucje”).

(2)

Państwa członkowskie mają zatem obowiązek pobierać składki ex ante na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nie tylko od instytucji, ale zgodnie z art. 103 ust. 1 wspomnianej dyrektywy również od oddziałów unijnych. Oddziały unijne są również objęte uprawnieniami Komisji do przyjęcia aktów delegowanych na podstawie art. 103 ust. 7 i 8 wspomnianej dyrektywy. Uwzględniając jednak fakt, na mocy art. 47 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (2), że wymogi ostrożnościowe i zasady nadzoru w stosunku do oddziałów unijnych wchodzą w zakres kompetencji państw członkowskich, wiele wskaźników korekty o ryzyko określonych w niniejszym rozporządzeniu delegowanym jest niewłaściwych z punktu widzenia ich bezpośredniego stosowania do oddziałów unijnych. W związku z tym oddziały unijne nie są objęte zakresem niniejszego rozporządzenia, ale mogą zostać objęte specjalnym systemem opracowanym w przyszłości przez Komisję w akcie delegowanym.

(3)

Zgodnie z art. 6, 15, 16, 95 i 96 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (3) niektóre firmy inwestycyjne, które mają zezwolenie na świadczenie usług i prowadzenie działalności jedynie w ograniczonym zakresie, nie podlegają określonym wymogom kapitałowym i wymogom dotyczącym płynności lub mogą zostać z nich zwolnione. W związku z tym wiele wskaźników korekty o ryzyko, które należy określić, nie miałoby do nich zastosowania. Mimo iż zgodnie z art. 103 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE państwa członkowskie mają obowiązek pobierania od tych firm inwestycyjnych składek ex ante, właściwe jest pozostawienie im uprawnień do określenia korekty o ryzyko, tak aby uniknąć nakładania nieproporcjonalnych obciążeń na te firmy. W związku z tym te firmy inwestycyjne nie powinny być objęte zakresem niniejszego rozporządzenia.

(4)

Zgodnie z art. 102 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE państwa członkowskie powinny zapewnić, aby w okresie między datą wejścia w życie tej dyrektywy a dniem 31 grudnia 2024 r. wysokość dostępnych środków finansowych posiadanych przez ich krajowe mechanizmy finansowania osiągnęła poziom co najmniej 1 % kwoty depozytów gwarantowanych wszystkich instytucji, które uzyskały na ich terytorium zezwolenie na prowadzenie działalności. W okresie tym składki na rzecz mechanizmów finansowania powinny być rozłożone w czasie możliwie równomiernie aż do osiągnięcia poziomu docelowego, przy uwzględnieniu fazy cyklu koniunkturalnego oraz wpływu, jaki procykliczne składki mogą mieć na sytuację finansową instytucji wnoszących składki.

(5)

Art. 103 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE nakłada wymóg pobierania składek co najmniej raz w roku, tak aby osiągnąć poziom docelowy określony w art. 102 tej dyrektywy. Zgodnie z art. 103 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE składka roczna powinna odzwierciedlać wielkość instytucji, gdyż podstawę składki powinna stanowić stała kwota obliczana w oparciu o wysokość zobowiązań danej instytucji („podstawowa składka roczna”); ponadto odzwierciedla ona poziom ryzyka stosownych rodzajów działalności instytucji, jako że podstawowa składka roczna powinna zostać skorygowana proporcjonalnie do profilu ryzyka danej instytucji („dodatkowa korekta o ryzyko”). Wielkość instytucji stanowi pierwszy wskaźnik ryzyka stwarzanego przez tę instytucję. Im większa instytucja, tym większe jest prawdopodobieństwo, że w przypadku trudnej sytuacji organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji będzie uważał, że w interesie publicznym leży przeprowadzenie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji tej instytucji i skorzystanie z mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w celu zapewnienia skutecznego zastosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(6)

Sprecyzowanie sposobu dokonywania przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji korekty składek proporcjonalnie do profilu ryzyka instytucji wymaga określenia elementów ryzyka i wskaźników ryzyka, które powinny być stosowane na potrzeby wyznaczenia profilu ryzyka instytucji, określenia mechanizmu stosowania korekty o ryzyko w odniesieniu do podstawowej składki rocznej, a także określenia podstawowej składki rocznej jako punktu wyjścia dla korekty o ryzyko. Elementy, które miałyby stanowić uzupełnienie kryteriów ryzyka przewidzianych w art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE, należy określić w sposób umożliwiający utrzymanie równych warunków działania w państwach członkowskich oraz silnego rynku wewnętrznego, poprzez uniknięcie różnic między podejściami państw członkowskich w zakresie obliczania składek na rzecz ustanowionych przez nie mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Dzięki temu składki wnoszone przez instytucje na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogą być porównywalne i przewidywalne między poszczególnymi rodzajami banków, co stanowi istotny element równych warunków działania na rynku wewnętrznym.

(7)

Art. 5 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 (4) stanowi, że Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji („Jednolitą Radę”) ustanowioną na podstawie art. 42 ust. 1 tego rozporządzenia uznaje się, do celów stosowania tego rozporządzenia i dyrektywy 2014/59/UE, za odpowiedni krajowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w przypadku gdy wykonuje ona zadania i uprawnienia, które zgodnie z tą dyrektywą mają być wykonywane przez krajowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Zważywszy, że art. 70 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 upoważnia Jednolitą Radę do obliczania — w drodze stosowania niniejszego rozporządzenia przyjętego na mocy art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE — składek instytucji na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, który z dniem 1 stycznia 2016 r. zastąpi mechanizmy finansowania państw członkowskich uczestniczących w jednolitym mechanizmie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, pojęcie organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w ramach niniejszego rozporządzenia powinno również obejmować Jednolitą Radę.

(8)

Obliczanie składek na poziomie indywidualnym prowadziłoby w przypadku grup do podwójnego liczenia niektórych zobowiązań przy określaniu podstawowej składki rocznej dla poszczególnych podmiotów wchodzących w skład grupy, jako że zobowiązania związane z umowami zawieranymi między sobą przez podmioty należące do tej samej grupy stanowiłyby część zobowiązań ogółem uwzględnianych przy określaniu podstawowej składki rocznej każdego podmiotu należącego do grupy. W związku z tym w przypadku grup należy doprecyzować określanie podstawowej składki rocznej celem uwzględnienia wzajemnych powiązań między podmiotami grupy i uniknięcia podwójnego liczenia ekspozycji wewnątrzgrupowych. Aby zapewnić równe warunki działania między podmiotami wchodzącymi w skład grupy a instytucjami, które są członkami tego samego instytucjonalnego systemu ochrony lub są trwale powiązane z tym samym organem centralnym, instytucje te powinny podlegać takiemu samemu traktowaniu.

(9)

Do celów obliczania podstawowej składki rocznej podmiotu należącego do grupy, zobowiązania ogółem, które należy uwzględnić, nie powinny obejmować zobowiązań wynikających z jakichkolwiek umów, które dany podmiot należący do grupy zawarł z jakimkolwiek innym podmiotem należącym do tej samej grupy. Wyłączenie to powinno jednak być możliwe wyłącznie w przypadku, gdy każdy z podmiotów należących do grupy ma siedzibę w Unii, jest w pełni objęty tym samym nadzorem skonsolidowanym, podlega odpowiednim scentralizowanym procedurom oceny, pomiaru i kontroli ryzyka oraz jeżeli nie istnieją obecnie i nie są przewidywane w przyszłości istotne przeszkody praktyczne lub prawne w odniesieniu do szybkiej spłaty stosownych zobowiązań w terminie ich wymagalności. Powinno to zapobiec nieuwzględnianiu zobowiązań w podstawie obliczania składek w przypadku, gdy nie ma gwarancji, że ekspozycje z tytułu pożyczek wewnątrzgrupowych zostaną pokryte w sytuacji pogorszenia sytuacji finansowej grupy. Ponadto, aby uniknąć sytuacji, w której wyłączenie zobowiązań wewnątrzgrupowych prowadzi do przyznania korzyści podmiotom należącym do grupy, które korzystają z takiego wyłączenia, wyłączenie to nie powinno umożliwiać zainteresowanym instytucjom korzystania z uproszczonego systemu składek dostępnego dla małych instytucji, jeżeli — po wyłączeniu zobowiązań wewnątrzgrupowych — instytucja kwalifikowałaby się do systemu uproszczonego. Aby zapewnić równe warunki działania między podmiotami wchodzącymi w skład grupy a instytucjami, które są członkami tego samego instytucjonalnego systemu ochrony lub są trwale powiązane z tym samym organem centralnym, instytucje te powinny podlegać takiemu samemu traktowaniu.

(10)

W drodze odstępstwa od zasady, że obliczenia składek należy dokonywać na poziomie indywidualnym, w przypadku organu centralnego z powiązanymi z nim instytucjami kredytowymi, które są całkowicie lub częściowo zwolnione z wymogów ostrożnościowych w prawie krajowym zgodnie z art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013, przepisy dotyczące składek ex ante powinny mieć zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do organu centralnego i powiązanych instytucji kredytowych jako całości na zasadzie skonsolidowanej, ponieważ wypłacalność i płynność organu centralnego i wszystkich powiązanych instytucji są monitorowane jako całość na podstawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych tych instytucji.

(11)

Obliczanie podstawowej składki rocznej należy również doprecyzować w przypadku infrastruktur rynku finansowego. Niektóre infrastruktury rynku finansowego, np. kontrahenci centralni lub centralne depozyty papierów wartościowych, posiadają również zezwolenie na prowadzenie działalności jako instytucje kredytowe. W szczególności niektóre centralne depozyty papierów wartościowych świadczą usługi bankowe, które mają charakter pomocniczy w stosunku do ich działalności jako infrastruktura rynkowa. W przeciwieństwie do instytucji kredytowych centralne depozyty papierów wartościowych nie utrzymują gwarantowanych depozytów, lecz głównie salda śróddzienne lub jednodniowe (overnight) wynikające z rozrachunku transakcji na papierach wartościowych, który świadczą na rzecz instytucji finansowych lub banków centralnych. Zasadniczo nie prowadzi to do powstawania sald gotówkowych, które można by przyrównać do środków finansowych pozyskiwanych w celu prowadzenia działalności bankowej. Ponieważ usługi bankowe świadczone przez infrastruktury rynku finansowego mają charakter pomocniczy w stosunku do ich głównych rodzajów działalności, jakie stanowią rozliczenie lub rozrachunek, w odniesieniu do których podmioty te podlegają surowym wymogom ostrożnościowym na podstawie rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 (5) oraz (UE) nr 909/2014 (6), jak również stosownym przepisom rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i dyrektywy 2013/36/UE, a także ponieważ model biznesowy infrastruktur rynku finansowego nie pociąga za sobą ryzyk porównywalnych z ryzykami związanymi z działalnością instytucji kredytowej, przy określaniu kwoty ich zobowiązań ogółem do celów obliczania ich podstawowej składki rocznej należy uwzględniać jedynie zobowiązania związane z pomocniczą działalnością bankową tych podmiotów.

(12)

Rachunkowość instrumentów pochodnych jest w Unii niezharmonizowana w odniesieniu do jednostkowych sprawozdań finansowych, co może wpływać na kwotę zobowiązań uwzględnianych do celów obliczenia składek poszczególnych banków. Metodyka wskaźnika dźwigni, o której mowa w art. 429 ust. 6 i 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, ma zastosowanie do wszystkich banków i zapewnia, że te same kontrakty pochodne, a w szczególności kompensowanie kontraktów pochodnych, będą uwzględniane w ten sam sposób niezależnie od ram rachunkowości, którym podlega dany bank. W związku z tym, aby zapewnić zharmonizowane traktowanie instrumentów pochodnych przy określaniu podstawowej składki rocznej, umożliwiające porównywalność ich wyceny między instytucjami oraz zapewniające równe warunki działania w całej Unii, instrumenty pochodne powinny być wyceniane zgodnie z przepisami art. 429 ust. 6 i 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013. Jednakże aby zapewnić przewidywalność wyceny instrumentów pochodnych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 575/2013, należy przewidzieć, by wycena ta nie mogła prowadzić do wartości, która jest mniejsza niż 75 % wartości danych instrumentów pochodnych określonej zgodnie z mającymi zastosowanie ramami rachunkowości.

(13)

Niektóre instytucje kredytowe mają status banków rozwoju, których celem jest promowanie celów polityki publicznej rządu centralnego lub regionalnego lub samorządu lokalnego w państwie członkowskim, zazwyczaj poprzez udzielanie kredytów preferencyjnych na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk. Kredyty udzielane przez tego rodzaju instytucje są bezpośrednio lub pośrednio częściowo gwarantowane przez rząd centralny lub regionalny lub samorząd lokalny. Kredyty preferencyjne są udzielane na zasadach niekonkurencyjnych i w sposób nienastawiony na zysk w celu promowania celów polityki publicznej Unii bądź rządu centralnego lub regionalnego w państwie członkowskim. Kredyty preferencyjne są niekiedy udzielane przez inną instytucję działającą w charakterze pośrednika (kredyty pass through). W takich przypadkach instytucja kredytowa działająca w charakterze pośrednika otrzymuje kredyt preferencyjny od wielostronnego banku rozwoju lub podmiotu sektora publicznego i przekazuje go dalej innym instytucjom kredytowym, które udzielają go faktycznym klientom. Ponieważ instytucja kredytowa działająca w charakterze pośrednika przekazuje płynność z tych kredytów od inicjującego banku rozwoju do instytucji kredytującej lub innej instytucji pośredniczącej, tego rodzaju zobowiązania nie powinny być zawarte w zobowiązaniach ogółem uwzględnianych do celów określenia podstawowej składki rocznej.

(14)

Art. 103 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE zobowiązuje wszystkie instytucje do wnoszenia składek na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Konieczne jest jednak zapewnienie proporcjonalnej i sprawiedliwej równowagi między obowiązkiem każdej instytucji do wnoszenia składek na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji a jej wielkością, profilem ryzyka, zakresem i stopniem złożoności jej działalności, jej powiązaniami z innymi instytucjami lub z systemem finansowym ogółem, wpływem, jaki jej upadłość może mieć na rynki finansowe, inne instytucje, warunki finansowania lub na gospodarkę w szerszym ujęciu, a tym samym prawdopodobieństwem, że instytucja zostanie objęta restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją oraz skorzysta z mechanizmu finansowania. Wyżej wymienione elementy są zgodnie z art. 4 dyrektywy 2014/59/UE uwzględniane przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przy podejmowaniu decyzji, czy określone instytucje powinny być objęte uproszczonymi obowiązkami w odniesieniu do wymogów w zakresie planów naprawy oraz planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Oceniając zachowanie właściwej równowagi między przestrzeganiem wymogów określonych w dyrektywie 2014/59/UE a specyfiką różnych instytucji objętych jej zakresem, należy również uwzględnić obciążenia administracyjne, które dla niektórych instytucji i organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wiążą się z obliczaniem składek rocznych.

(15)

Małe instytucje zazwyczaj nie mają wysokiego profilu ryzyka, często są źródłem mniejszego ryzyka systemowego niż duże instytucje, a w wielu przypadkach wpływ ich upadłości na gospodarkę ogółem jest mniejszy niż w przypadku dużych instytucji. Jednocześnie nie można całkowicie wykluczyć potencjalnego wpływu upadłości małych instytucji na stabilność finansową, gdyż również małe instytucje mogą generować ryzyko systemowe ze względu na ich rolę w szerzej rozumianym systemie bankowym, skumulowane skutki związane z siecią ich powiązań lub efekt domina, do którego mogą się przyczynić, gdy ich upadłość spowoduje spadek zaufania do systemu bankowego.

(16)

Uwzględniając fakt, że w większości przypadków małe instytucje nie stwarzają ryzyka systemowego i mniejsze jest prawdopodobieństwo objęcia ich restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, co w konsekwencji zmniejsza prawdopodobieństwo, że będą one korzystać z mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (w porównaniu z dużymi instytucjami), należy uprościć metodykę obliczania ich rocznych składek na rzecz tych mechanizmów. Roczne składki małych instytucji powinny obejmować kwotę ryczałtową ustaloną wyłącznie na podstawie podstawowej składki rocznej, proporcjonalnej do ich wielkości. Taka metodyka powinna umożliwić proporcjonalny system składek rocznych, gdyż –określając roczną składkę każdej instytucji — organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji musi przestrzegać rocznego docelowego poziomu mechanizmu finansowania. W tej sytuacji kwota ryczałtowa odzwierciedla fakt, że w wielu przypadkach małe instytucje stanowią mniejsze ryzyko, oraz umożliwia szersze dostosowanie składek większych instytucji — o zasadniczo większym znaczeniu systemowym — proporcjonalnie do ich profilu ryzyka.

(17)

Aby ustalić, które instytucje należy uznawać za małe, należy posłużyć się dwiema wartościami progowymi; pierwszą z nich stanowi wartość zobowiązań ogółem (z wyłączeniem funduszy własnych) pomniejszonych o gwarantowane depozyty, która powinna wynosić maksymalnie 300 mln EUR, zaś drugą — wartość aktywów ogółem, która nie powinna przekraczać 1 mld EUR. Ta druga wartość progowa powinna uniemożliwić większym instytucjom, które spełniają pierwszą wartość progową dotyczącą kwoty zobowiązań, korzystanie z systemu uproszczonego.

(18)

W obrębie kategorii małych instytucji należy dokonać dalszego rozróżnienia, gdyż niektóre z nich są bardzo małe, podczas gdy inne są bliskie przekroczenia maksymalnych wartości progowych umożliwiających im korzystanie z systemu uproszczonego. W ramach systemu jednej kwoty ryczałtowej roczne składki bardzo małych instytucji byłyby nieproporcjonalnie wyższe od składek tych małych instytucji, które są bliskie przekroczenia maksymalnych wartości progowych. Jednocześnie należy uniknąć sytuacji, w której system uproszczony prowadzi do nieproporcjonalnych różnic pod względem rocznych składek między największymi wśród małych instytucji a instytucjami, które nie kwalifikują się do objęcia systemem uproszczonym, gdyż nieznacznie przekraczają wartości progowe. Aby uniknąć tych niepożądanych skutków właściwe jest zatem ustanowienie systemu obejmującego kilka kategorii małych instytucji, których roczne składki powinny stanowić różnej wielkości kwoty ryczałtowe. Powinno to umożliwić progresję składek w obrębie systemu uproszczonego, jak również między najwyższą składką w formie kwoty ryczałtowej a najniższą składką obliczaną zgodnie z metodą, w ramach której podstawowa składka roczna jest dostosowywana odpowiednio do profilu ryzyka instytucji.

(19)

Jeżeli organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji stwierdzi, że mała instytucja posiada szczególnie wysoki profil ryzyka, organ ten powinien mieć możliwość podjęcia decyzji, że dana instytucja nie powinna już być objęta systemem uproszczonym, lecz jej składka powinna być obliczana zgodnie z metodą, w ramach której roczna składka podstawowa jest korygowana zgodnie z czynnikami ryzyka innymi niż wielkość instytucji.

(20)

Instytucje, o których mowa w art. 45 ust. 3 dyrektywy 2014/59/UE, nie będą dokapitalizowywane przy wykorzystaniu mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z art. 44 i 101 dyrektywy 2014/59/UE, gdyż będą one likwidowane w ramach krajowych procedur upadłości lub innych typów procedur wykonywanych zgodnie z art. 38, 40 lub 42 dyrektywy 2014/59/UE i zaprzestaną one działalności. Wspomniane procedury gwarantują, że wierzyciele tych instytucji, w tym w stosownych przypadkach posiadacze obligacji zabezpieczonych, będą obciążani stratami w sposób spełniający cele restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W związku z tym składki wnoszone przez te instytucje na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny uwzględniać tę szczególną sytuację. Mechanizmy finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogą jednak zostać wykorzystane do innych celów, o których mowa w art. 101 dyrektywy 2014/59/UE. Jeżeli jakakolwiek tego rodzaju instytucja korzysta z mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w którymkolwiek z tych celów, organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien mieć możliwość porównania profilu ryzyka wszystkich innych instytucji objętych art. 45 ust. 3 dyrektywy 2014/59/UE z profilem ryzyka instytucji, która skorzystała z mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz zastosowania metodyki określonej w niniejszym akcie delegowanym w odniesieniu do tych instytucji, których profil ryzyka jest podobny do profilu ryzyka instytucji, które korzystały z mechanizmu finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, lub jest od niego wyższy. Właściwe jest również ustanowienie wykazu elementów, które organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien uwzględnić, dokonując porównania profilów ryzyka.

(21)

Aby organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w państwach członkowskich dysponowały zharmonizowaną interpretacją kryteriów określonych w art. 103 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE, dzięki czemu określenie wskaźnika ryzyka instytucji do celów obliczenia indywidualnych składek na rzecz mechanizmów finansowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji następowałoby w podobny sposób w całej Unii, należy określić szereg elementów ryzyka oraz odpowiadających każdemu z nich wskaźników ryzyka, które powinny być uwzględniane przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przy ocenie profilu ryzyka instytucji. Aby zapewnić spójność z praktykami nadzorczymi, wskaźniki ryzyka powinny obejmować aktualne wartości odniesienia, które są stosowane obecnie do celów regulacyjnych bądź są dopiero opracowywane.

(22)

Jeżeli właściwe przepisy przewidują wyłączenia, które zwalniają instytucje z określania niektórych wskaźników ryzyka na poziomie instytucji, oraz — w stosownych przypadkach — pod warunkiem że właściwe organy zezwalają na stosowanie tych wyłączeń, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny oceniać stosowne wskaźniki na poziomie skonsolidowanym lub — w stosownych przypadkach — subskonsolidowanym, tak aby zagwarantować spójność z praktyką nadzorczą i zapewnić, aby grupy korzystające z tych wyłączeń nie były w nieuzasadniony sposób stawiane w gorszej sytuacji.

(23)

Aby organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogły dysponować spójnym podejściem w kwestii znaczenia poszczególnych elementów ryzyka i wskaźników ryzyka, które powinny uwzględniać do celów określenia profilu ryzyka instytucji, w niniejszym rozporządzeniu należy również określić względne wagi każdego elementu ryzyka i wskaźnika ryzyka. Istotne jest jednak, by organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przyznać wystarczającą elastyczność w ocenie profilu ryzyka instytucji, poprzez zapewnienie im możliwości modulowania stosowania elementów ryzyka i wskaźników ryzyka zgodnie ze specyfiką każdej instytucji. Ponieważ nie można tego osiągnąć wyłącznie poprzez stworzenie określonego zakresu dla oceny profilu ryzyka, lecz wymaga to pewnego stopnia uznaniowości w podejmowaniu decyzji o wadze określonych wskaźników ryzyka na zasadzie indywidualnej, waga niektórych wskaźników ryzyka powinna mieć jedynie charakter orientacyjny lub też w odniesieniu do nich należy określić zakres, tak aby umożliwić organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podjęcie decyzji o znaczeniu tych wskaźników w danym przypadku.

(24)

Przy określaniu znaczenia poszczególnych wskaźników odpowiadających danemu elementowi ryzyka, agregacji w obrębie elementów należy dokonywać przy wykorzystaniu ważonej średniej arytmetycznej poszczególnych wskaźników. Jeśli chodzi o obliczenie ostatecznego złożonego wskaźnika ryzyka odpowiadającego każdej instytucji, aby uniknąć efektu kompensaty między elementami ryzyka polegającego na tym, że instytucja osiągająca stosunkowo dobre wyniki pod względem kilku elementów oraz bardzo słabe wyniki pod względem innych elementów uzyskałaby ogółem średni wynik zgodnie ze średnią arytmetyczną poszczególnych elementów, obliczenie to powinno być oparte na ważonej średniej geometrycznej poszczególnych wskaźników.

(25)

Zakres na potrzeby oceny stopnia ryzyka stwarzanego przez instytucję powinien być taki, aby umożliwiał wystarczającą modulację profilu ryzyka instytucji zgodnie z poszczególnymi elementami ryzyka i wskaźnikami ryzyka określonymi w niniejszym rozporządzeniu, zapewniając jednocześnie wystarczającą pewność i przewidywalność w odniesieniu do rocznych kwot składek, jakie instytucje muszą wnosić zgodnie z dyrektywą 2014/59/UE i niniejszym rozporządzeniem.

(26)

Aby zagwarantować, że składki są faktycznie opłacane, należy określić warunki i sposoby dokonywania płatności. W szczególności w odniesieniu do składek, które są wnoszone nie w gotówce, lecz w postaci nieodwołalnych zobowiązań do płatności zgodnie z art. 103 dyrektywy 2014/59/UE, należy określić udział nieodwołalnych zobowiązań do płatności, jaki każda instytucja może stosować, oraz rodzaj zabezpieczenia, jaki jest akceptowany celem zabezpieczenia tych nieodwołalnych zobowiązań do płatności, tak aby umożliwić organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zagwarantowanie faktycznej płatności przy wykonywaniu nieodwołalnego zobowiązania do płatności, jeżeli organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji napotka trudności w wykonaniu nieodwołalnego zobowiązania do płatności. Aby zagwarantować, że składki roczne są faktycznie opłacane, konieczne jest określenie szczególnego uprawnienia organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji do nakładania kar administracyjnych oraz innych środków administracyjnych na instytucje, które naruszają określone w niniejszym rozporządzeniu wymogi w zakresie obliczania i dostosowywania składek, np. poprzez niewywiązywanie się z obowiązku przekazania informacji żądanych przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien również posiadać uprawnienia do nakładania kar dziennych na instytucję, jeżeli dana instytucja jedynie częściowo opłaciła należną składkę roczną, nie opłaciła składki rocznej lub jeżeli instytucja ta nie stosuje się do wymogów określonych w powiadomieniu dokonanym przez organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Ponadto konieczne jest określenie szczególnych obowiązków dotyczących wymiany informacji między właściwymi organami a organami ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

(27)

Aby zapewnić, by korekta o ryzyko w dalszym ciągu odzwierciedlała rozwój sytuacji w sektorze bankowym, a tym samym w sposób ciągły spełniała wymogi dyrektywy 2014/59/UE, w oparciu o doświadczenie zgromadzone w trakcie jej stosowania Komisja dokona do dnia 1 czerwca 2016 r. przeglądu korekty o ryzyko na potrzeby obliczania składek rocznych, a w szczególności adekwatności mnożnika korekty o ryzyko określonego w niniejszym rozporządzeniu i ewentualnej potrzeby zwiększenia górnego limitu mnożnika korekty o ryzyko.

(28)

Ponieważ zgodnie z art. 130 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE państwa członkowskie mają obowiązek pobierać od dnia 1 stycznia 2015 r. roczne składki od instytucji, które uzyskały na ich terytorium zezwolenie na prowadzenie działalności, niniejsze rozporządzenie powinno również obowiązywać od dnia 1 stycznia 2015 r.,