32012R0231

English (current language)
Language
My EUR-Lex
- My EUR-Lex
- Sign in
- Register
- My recent searches (0)

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Search tips

Need more search options? Use the Advanced search

Document 32012R0231

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 231/2012 z dnia 9 marca 2012 r. ustanawiające specyfikacje dla dodatków do żywności wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady Tekst mający znaczenie dla EOG

OJ L 83, 22.3.2012, p. 1–295 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
Special edition in Croatian: Chapter 13 Volume 037 P. 3 - 297

In force: This act has been changed. Current consolidated version: 11/05/2022

ELI: http://data.europa.eu/eli/reg/2012/231/oj

Languages, formats and link to OJ

HTML

PDF

Official Journal

Multilingual display

Text

22.3.2012

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/1

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 231/2012

z dnia 9 marca 2012 r.

ustanawiające specyfikacje dla dodatków do żywności wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (1), w szczególności jego art. 14 i art. 30 ust. 4, oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiające jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (2), w szczególności jego art. 7 ust. 5,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Dla dodatków do żywności wymienionych w unijnych wykazach w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 należy przyjąć specyfikacje dotyczące pochodzenia, kryteriów czystości i innych niezbędnych informacji.

(2)

W tym celu należy uaktualnić i przejąć do niniejszego rozporządzenia specyfikacje dla dodatków do żywności, opracowane wcześniej w dyrektywie Komisji 2008/128/WE z dnia 22 grudnia 2008 r. ustanawiającej szczególne kryteria czystości dotyczące barwników stosowanych w środkach spożywczych (3), dyrektywie Komisji 2008/84/WE z dnia 27 sierpnia 2008 r. ustanawiającej szczególne kryteria czystości dla dodatków do środków spożywczych innych niż barwniki i substancje słodzące (4) oraz dyrektywie Komisji 2008/60/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiającej szczególne kryteria czystości dotyczące substancji słodzących stosowanych w środkach spożywczych (5). W związku z powyższym wymienione dyrektywy należy uchylić.

(3)	Należy uwzględnić specyfikacje i techniki analityczne ustanowione w Kodeksie Żywnościowym sporządzonym przez Wspólny Komitet Ekspertów FAO/WHO ds. Dodatków do Żywności (JECFA).

(4)

Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwany dalej „Urzędem”) wydał opinię na temat bezpieczeństwa zasadowego kopolimeru metakrylanu (6) jako substancji glazurującej. Ten dodatek do żywności został następnie zatwierdzony na podstawie szczególnych zastosowań i został mu przydzielony numer E 1205. Należy zatem przyjąć specyfikacje dla tego dodatku do żywności.

(5)

Zgodnie z informacjami przedłożonymi przez producentów żywności barwniki spożywcze: ester etylowy kwasu beta-apo-8'-karotenowego (E 160 f) i brąz FK (E 154), a także bentonit (E 558) – nośnik zawierający glin nie są już stosowane. W związku z tym do niniejszego rozporządzenia nie należy przejmować obecnych specyfikacji dla tych dodatków do żywności.

(6)

W dniu 10 lutego 2010 r. Urząd wydał opinię na temat bezpieczeństwa estrów sacharozy i kwasów tłuszczowych (E 473) przygotowanych z estrów winylowych kwasów tłuszczowych (7). Należy odpowiednio dostosować obecne specyfikacje, w szczególności przez zmniejszenie maksymalnych poziomów dla zanieczyszczeń budzących obawy co do bezpieczeństwa.

(7)

Należy dostosować obecnie obowiązujące szczegółowe kryteria czystości przez zmniejszenie maksymalnych poziomów dla poszczególnych, wybranych metali ciężkich, jeżeli jest to wykonalne i jeżeli poziomy JECFA są niższe niż obecnie obowiązujące. Zgodnie z tym podejściem należy obniżyć maksymalne poziomy dla zanieczyszczenia 4-metyloimidazolu w karmelu amoniakalnym (E 150 c), popiołu siarczanowego w beta-karotenie (E 160 a (i)) oraz sole magnezu i sole zasadowe w węglanie wapnia (E 170). Należy odstąpić od tego podejścia jedynie w przypadku dodatków: cytrynian trisodowy (Ε 331 (iii)) (zawartość ołowiu), karagen (E 407) i przetworzone wodorosty morskie z gatunku Eucheuma (E 407 a) (zawartość kadmu), ponieważ producenci oświadczyli, że zgodność z bardziej restrykcyjnymi przepisami unijnymi, odzwierciedlającymi poziomy JECFA, nie będzie technicznie wykonalna. Udział w całkowitym pobraniu tych dwóch zanieczyszczeń (ołowiu i kadmu) w tych trzech poszczególnych dodatkach do żywności nie jest uznawany za istotny. Dla fosforanów (E 338–E 341 oraz E 450–E 452) należy natomiast ustanowić nowe, znacznie niższe wartości w porównaniu z wartościami wskazanymi przez JECFA ze względu na postępy w procesach produkcji, uwzględniając najnowsze zalecenia Urzędu w sprawie zmniejszenia pobrania arsenu, zwłaszcza w postaci nieorganicznej (8). Ponadto ze względów bezpieczeństwa należy wprowadzić nowy przepis dotyczący arsenu dla kwasu glutaminowego (E 620). Całkowity bilans tych zmian przynosi korzyści konsumentom, ponieważ maksymalne poziomy dla metali ciężkich stają się coraz bardziej rygorystyczne, ogólnie oraz w większości dodatków do żywności. Do specyfikacji należy włączyć szczegółowe informacje dotyczące procesu produkcji oraz materiałów wyjściowych do produkcji dodatków do żywności w celu ułatwienia podejmowania w przyszłości decyzji zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008.

(8)	Specyfikacje nie powinny zawierać odniesień do testów organoleptycznych, odnoszących się do smaku, ponieważ nie można oczekiwać, aby organy kontrolne podejmowały ryzyko spożywania substancji chemicznej.

(9)	Specyfikacje nie powinny też zawierać odniesień do klas, ponieważ takie odniesienie nie ma żadnej wartości dodanej.

(10)	Specyfikacje nie powinny zawierać odniesień do ogólnego parametru „metale ciężkie”, ponieważ parametr ten nie jest związany z toksycznością, lecz z ogólną metodą analityczną. Parametry dotyczące poszczególnych metali ciężkich odnoszą się do toksyczności i zostały uwzględnione w specyfikacjach.

(11)

Niektóre dodatki do żywności są obecnie wymienione pod różnymi nazwami (karboksymetyloceluloza (E 466), sól sodowa karboksymetylocelulozy, usieciowana (E 468), enzymatycznie zhydrolizowana karboksymetyloceluloza (E 469) oraz wosk pszczeli, biały i żółty (E 901) w różnych przepisach dyrektywy 95/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (9). Specyfikacje ustanawiane niniejszym rozporządzeniem powinny zatem odnosić się do tych różnych nazw.

(12)

Obecne przepisy dotyczące wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych (WWA) są zbyt ogólne i nie mają istotnego znaczenia dla bezpieczeństwa, powinny zatem zostać zastąpione przez maksymalne poziomy dla poszczególnych WWA mających znaczenie dla dodatków do żywności: węgiel roślinny (E 153) oraz wosk mikrokrystaliczny (E 905). Podobne maksymalne poziomy należy ustanowić dla formaldehydu w karagenie (E 407) i przetworzonych wodorostach morskich z gatunku Eucheuma (E 407 a), dla szczególnych kryteriów mikrobiologicznych w agarze (E 406) oraz dla zawartości Salmonella spp. w mannitolu (E 421 (ii)) wyprodukowanym w drodze fermentacji.

(13)

Należy zezwolić na stosowanie 2-propanolu (izopropanolu, alkoholu izopropylowego) w produkcji dodatków: kurkumina (E 100) oraz ekstrakt z papryki (E 160 c) zgodnie ze specyfikacjami JECFA, ponieważ to konkretne zastosowanie Urząd uznał za bezpieczne (10). Należy zezwolić na stosowanie etanolu w zastępstwie 2-propanolu w produkcji gumy gellan (E 418) w przypadkach, gdy produkt końcowy nadal jest zgodny ze wszystkimi pozostałymi specyfikacjami, a etanol uznaje się za budzący mniejsze obawy co do bezpieczeństwa.

(14)	Należy określić udział procentowy głównego składnika barwiącego w koszenili, kwasie karminowym, karminach (E 120), ponieważ maksymalne poziomy mają mieć zastosowanie do ilości tego głównego składnika.

(15)	Należy zaktualizować system numerowania podkategorii karotenów (E 160 a), aby był on zgodny z systemem numerowania w Kodeksie Żywnościowym.

(16)	Do specyfikacji należy włączyć stałą postać kwasu mlekowego (E 270), ponieważ obecnie może być on wytwarzany w tej postaci i nie budzi obaw co do bezpieczeństwa.

(17)

Należy dostosować obecną wartość temperatury w stracie przy suszeniu dla cytrynianu monosodowego (Ε 331 (i)), postać bezwodna, ponieważ w obecnie wymienionych warunkach substancja ta ulega rozkładowi. Należy również dostosować warunki suszenia dla cytrynianu trisodowego (Ε 331 (iii)) w celu poprawy odtwarzalności metody.

(18)

Należy poprawić obecną wartość absorpcji specyficznej dla alfa-tokoferolu (E 307), a także zastąpić „punkt sublimacji” dla kwasu sorbowego (E 200) „badaniem rozpuszczalności”, ponieważ ten pierwszy nie ma znaczenia. Należy uaktualnić specyfikację źródeł bakterii do produkcji nizyny (E 234) i natamycyny (E 235) zgodnie z aktualną nomenklaturą taksonomiczną.

(19)

Należy ograniczyć obecność glinu w dodatkach do żywności, ponieważ dostępne są nowe, innowacyjne technologie produkcji powodujące mniej zanieczyszczeń w dodatkach do żywności. W celu zwiększenia pewności prawa i zapewnienia niedyskryminacji właściwe jest przewidzenie okresu przejściowego dla producentów dodatków do żywności, aby mogli stopniowo dostosować się do tych ograniczeń.

(20)

Należy ustanowić maksymalne poziomy glinu w dodatkach do żywności, w stosownych przypadkach, w szczególności dla fosforanów wapnia (E 341 (i)–(iii)) przeznaczonych do stosowania w żywności dla niemowląt i małych dzieci (11), zgodnie z opinią Komitetu Naukowego ds. Żywności wydaną w dniu 7 czerwca 1996 r. (12). Podobnie należy ustanowić maksymalny poziom dla glinu w cytrynianie wapnia (E 333).

(21)

Maksymalne poziomy dla glinu w fosforanach wapnia (E 341 (i)–(iii)), difosforanie disodowym (E 450 (i)) oraz diwodorodifosforanie wapnia (E 450 (vii)) powinny być zgodne z opinią Urzędu z dnia 22 maja 2008 r. (13). Obecne poziomy powinny zostać zmniejszone, jeżeli jest to technicznie wykonalne oraz jeżeli udział w całkowitym pobraniu glinu jest znaczny. Podobnie laki glinowe poszczególnych barwników spożywczych powinny być dozwolone tylko wówczas, gdy są technicznie potrzebne.

(22)	Przepisy dotyczące maksymalnych poziomów dla glinu w fosforanie diwapniowym (E 341 (ii)), fosforanie triwapniowym (E 341 (iii)) oraz diwodorodifosforanie wapnia (E 450 (vii)) nie powinny powodować zakłóceń rynku ze względu na ewentualny brak dostaw.

(23)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 258/2010 z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie wprowadzenia szczególnych warunków dotyczących przywozu gumy guar pochodzącej lub wysyłanej z Indii w związku z ryzykiem zanieczyszczenia pentachlorofenolem i dioksynami (14) należy ustanowić maksymalne poziomy dla zanieczyszczenia pentachlorofenolu w gumie guar (E 412).

(24)

Zgodnie z motywem 48 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1881/2006 z dnia 19 grudnia 2006 r. ustalającego najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych (15) państwa członkowskie są zobowiązane do badania środków spożywczych innych niż przewidziane w tym rozporządzeniu pod kątem występowania zanieczyszczenia 3-MCPD w celu rozważenia potrzeby ustalenia maksymalnych poziomów dla tej substancji. Władze francuskie przedstawiły dane o wysokich stężeniach 3-MCPD w dodatku do żywności glicerol (E 422) oraz dane o średnim poziomie zastosowania tego dodatku do żywności w różnych kategoriach żywności. Należy określić maksymalne poziomy dla 3-MCPD w tym konkretnym dodatku do żywności w celu uniknięcia zanieczyszczenia produktu końcowego na wyższym poziomie niż dopuszczalny, z uwzględnieniem współczynnika rozcieńczenia.

(25)

Ze względu na rozwój metod analitycznych niektóre obecne specyfikacje powinny zostać uaktualnione. Obecna wartość graniczna „niewykrywalny” jest związana z ewolucją metodologii analitycznych i powinna zostać zastąpiona konkretną wartością liczbową dla dodatków: mono- i diglicerydy kwasów tłuszczowych estryfikowane kwasem octowym (E 472 a–f), estry kwasów tłuszczowych i poliglicerolu (E 475) oraz estry kwasów tłuszczowych i glikolu propylenowego (E 477).

(26)	Należy uaktualnić specyfikacje odnoszące się do procesu produkcji dla mono- i diglicerydów kwasów tłuszczowych estryfikowanych kwasem cytrynowym (E 472 c), ponieważ obecnie zasady zastępuje się ich łagodniej działającymi solami.

(27)

Obecne kryterium „wolne kwasy tłuszczowe” dla dodatków: mono- i diglicerydy kwasów tłuszczowych estryfikowane kwasem cytrynowym (E 472 c) oraz mono- i diglicerydy kwasów tłuszczowych estryfikowane kwasem mono- i diacetylowinowym (E 472 e) nie jest właściwe. Należy je zastąpić kryterium „liczba kwasowa”, ponieważ lepiej wyraża ono otrzymane metodą miareczkowania dane szacunkowe dotyczące wolnych grup kwasowych. Jest to zgodne z 71 sprawozdaniem w sprawie dodatków do żywności, sporządzonym przez JECFA (16), w przypadkach, w których taka zmiana została przyjęta dla mono- i diglicerydów kwasów tłuszczowych estryfikowanych kwasem mono- i diacetylowinowym (E 472 e).

(28)

Obecny błędny opis dodatku tlenek magnezu (E 530) powinien zostać poprawiony zgodnie z informacjami przedstawionymi przez producentów, aby zapewnić jego zgodność z Farmakopeą Europejską (17). Należy również uaktualnić obecne maksymalne wartości dla substancji redukujących w dodatku kwas glukonowy (E 574), ponieważ osiągnięcie tego poziomu nie jest technicznie wykonalne. Obecna metoda szacowania zawartości wody w ksylitolu (E 967) oparta na „stracie przy suszeniu” powinna zostać zastąpiona bardziej odpowiednią metodą.

(29)	Niektóre obowiązujące parametry w specyfikacji dla dodatku wosk candelilla (E 902) nie powinny zostać przejęte do niniejszego rozporządzenia, ponieważ są błędne. We wpisie dla diwodorodifosforanu wapnia (E 450 (vii)) należy poprawić zawartość P2O5.

(30)

We wpisie „oznaczenie zawartości” dla taumatyny (E 957) należy poprawić współczynnik obliczeniowy. Współczynnik ten ma być stosowany w metodzie Kjeldahla w odniesieniu do szacowania całkowitej zawartości substancji w oparciu o pomiar azotu. Współczynnik obliczeniowy powinien zostać zaktualizowany zgodnie z odpowiednią literaturą naukową na temat taumatyny (E 957).

(31)

Urząd ocenił bezpieczeństwo glikozydów stewiolowych jako substancji słodzącej i przedstawił swoją opinię w dniu 10 marca 2010 r. (18). Stosowanie glikozydów stewiolowych, którym przypisano numer E 960, zostało następnie dopuszczone na podstawie dobrze określonych warunków stosowania. Należy zatem przyjąć specyfikacje dla tego dodatku do żywności.

(32)	Ze względu na zmiany w taksonomii należy uaktualnić obecne specyfikacje dla materiałów wyjściowych (drożdże) stosowanych do wytwarzania erytrytolu (E 968).

(33)	Obecna specyfikacja dla ekstraktu Quillaia (E 999) odnosząca się do zakresu pH powinna zostać dostosowana, aby była zgodna z JECFA.

(34)

Należy zezwolić na połączenie kwasu cytrynowego oraz kwasu fosforowego (które obecnie są dozwolone indywidualnie do stosowania w produkcji dodatku polidekstrozy (E 1200)), jeżeli produkt końcowy nadal jest zgodny ze specyfikacjami czystości, gdyż poprawia to wydajność i powoduje lepszą kontrolę kinetyki reakcji. Zmiany te nie budzą obaw co do bezpieczeństwa.

(35)

Inaczej niż w przypadku drobnych cząsteczek, masa cząsteczkowa polimeru nie jest wartością unikatową. Dany polimer może cechować się rozkładem cząsteczek o różnych masach. Ich rozkład może zależeć od sposobu produkcji polimeru. Właściwości fizyczne i zachowanie polimeru związane są z masą i z rozmieszczeniem cząsteczek o określonych masach w mieszaninie. Mieszaniny te są różnie opisywane w różnych modelach matematycznych wyjaśniających rozkład cząsteczek w mieszaninie. Mimo tych różnic w dostępnych modelach w literaturze naukowej do opisu polimerów zaleca się stosowanie średniej wagowo masy cząsteczkowej (Mw). Należy odpowiednio dostosować specyfikacje dla poliwinylopirolidonu (E 1201).

(36)	Kryterium „zakres temperatur destylacji”, o którym mowa w obecnych specyfikacjach dla glikolu propylenowego (E 1520), prowadzi do sprzecznych wniosków w porównaniu z wynikami z analizy. Należy zatem poprawić to kryterium i zmienić jego nazwę na „badanie destylacji”.

(37)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, przy czym ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Specyfikacje dla dodatków do żywności

Specyfikacje dla dodatków do żywności, w tym dla barwników i substancji słodzących wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, określa się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Uchylenie

Dyrektywy 2008/60/WE, 2008/84/WE oraz 2008/128/WE tracą moc ze skutkiem od dnia 1 grudnia 2012 r.

Artykuł 3

Środki przejściowe

Środki spożywcze zawierające dodatki do żywności, które w sposób zgodny z prawem zostały wprowadzone do obrotu przed dniem 1 grudnia 2012 r., ale które nie są zgodne z niniejszym rozporządzeniem, mogą być nadal sprzedawane aż do wyczerpania zapasów.

Artykuł 4

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 grudnia 2012 r.

Ustanowione w załączniku specyfikacje dla dodatków: glikozydy stewiolowe (E 960) oraz zasadowy kopolimer metakrylanu (E 1205) stosuje się jednak od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 9 marca 2012 r.

W imieniu Komisji

José Manuel BARROSO

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 16.

(2) Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 1.

(3) Dz.U. L 6 z 10.1.2009, s. 20.

(4) Dz.U. L 253 z 20.9.2008, s. 1.

(5) Dz.U. L 158 z 18.6.2008, s. 17.

(6) Panel EFSA ds. dodatków do żywności i składników pokarmowych dodawanych do żywności (ANS); Opinia naukowa w sprawie stosowania zasadowego kopolimeru metakrylanu jako dodatku do żywności sporządzona na wniosek Komisji Europejskiej. Dziennik EFSA 2010; 8(2):1513.

(7) Panel EFSA ds. dodatków do żywności i składników pokarmowych dodawanych do żywności (ANS); Opinia naukowa dotycząca bezpieczeństwa estrów sacharozy i kwasów tłuszczowych przygotowywanych z estrów winylowych kwasów tłuszczowych oraz w sprawie rozszerzenia stosowania estrów sacharozy i kwasów tłuszczowych w środkach aromatyzujących sporządzona na wniosek Komisji Europejskiej. Dziennik EFSA 2010; 8(3):1512.

(8) Panel EFSA ds. środków trujących w łańcuchu żywnościowym (CONTAM); Opinia naukowa dotycząca arsenu w żywności. Dziennik EFSA 2009; 7(10):1351.

(9) Dz.U. L 61 z 18.3.1995, s. 1.

(10) Panel EFSA ds. dodatków do żywności i składników pokarmowych dodawanych do żywności (ANS); Opinia naukowa w sprawie ponownej oceny kurkuminy (E 100) jako dodatku do żywności. Dziennik EFSA 2010; 8(9):1679.

(11) Zgodnie z definicją w dyrektywie Komisji 2006/125/WE z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie przetworzonej żywności na bazie zbóż oraz żywności dla niemowląt i małych dzieci (wersja ujednolicona), Dz.U. L 339 z 6.12.2006, s. 16.

(12) Opinia na temat dodatków w preparatach odżywczych do stosowania w preparatach do początkowego żywienia niemowląt, preparatach do dalszego żywienia niemowląt i żywności podawanej w czasie odstawiania od piersi. Sprawozdania Komitetu Naukowego ds. Żywności (seria 40), s. 13-30, (1997).

(13) Opinia naukowa panelu ds. dodatków do żywności, aromatów, substancji pomagających w przetwarzaniu i materiałów pozostających w kontakcie z żywnością w sprawie bezpieczeństwa aluminium pobieranego z żywnością sporządzona na wniosek Komisji Europejskiej. Dziennik EFSA (2008) 754, 1-34.

(14) Dz.U. L 80 z 26.3.2010, s. 28.

(15) Dz.U. L 364 z 20.12.2006, s. 5.

(16) WHO Technical Report Series, Nr 956, 2010 r.

(17) Ph.Eur. 7, tom 2, s. 2415-2416.

(18) Opinia naukowa panelu ds. dodatków do żywności i składników pokarmowych dodawanych do żywności w sprawie bezpieczeństwa glikozydów stewiolowych we wnioskowanych zastosowaniach jako dodatek do żywności. Dziennik EFSA (2010); 8(4):1537.

ZAŁĄCZNIK

Uwaga: Tlenek etylenu nie może być stosowany do wyjaławiania dodatków do żywności

Laki glinowe do stosowania w barwnikach tylko w wyraźnie określonych przypadkach.

Definicja	Laki glinowe są otrzymywane w wyniku reakcji barwników spełniających kryteria czystości, określone w monografii w odpowiedniej specyfikacji, z tlenkiem glinu w środowisku wodnym. Tlenek glinu to zazwyczaj świeżo przygotowywany niewysuszony materiał otrzymywany w wyniku reakcji siarczanu lub chlorku glinu z węglanem lub diwęglanem sodu lub wapnia albo z amoniakiem. Po uzyskaniu laku produkt jest filtrowany, przemywany wodą i suszony. W końcowym produkcie może być również obecny nieprzereagowany tlenek glinu.
Substancje nierozpuszczalne w HCl	Nie więcej niż 0,5 %
Substancje nierozpuszczalne w NaOH	Nie więcej niż 0,5 %, tylko dla E 127 (erytrozyna)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Nie więcej niż 0,2 % (w warunkach neutralnych) Stosuje się szczegółowe kryteria czystości dla odpowiednich barwników.

E 100 KURKUMINA

Nazwy synonimowe

CI żółcień naturalna 3; żółcień kurkumowa; diferoil metanu

Definicja

Kurkuminę otrzymuje się w wyniku ekstrakcji rozpuszczalnikami kurkumy, tj. zmielonych kłączy odmian Curcuma longa L. W celu otrzymania skoncentrowanej kurkuminy w proszku ekstrakt jest oczyszczany poprzez krystalizację. Produkt składa się głównie z kurkumin, tj. składnika barwiącego (1,7-bis(4-hydroksy-3-metoksyfenylo) hepta-1,6-dien-3,5-dionu) i jego dwóch dezmetoksy pochodnych w różnych proporcjach. Mogą być obecne niewielkie ilości olejów i żywic naturalnie występujących w kurkumie.

Kurkumina jest także stosowana jako lak glinowy; zawartość glinu wynosi mniej niż 30 %.

Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: octan etylu, aceton, dwutlenek węgla, dichlorometan, n-butanol, metanol, etanol, heksan, 2-propanol.

Numer wg Colour Index

75300

Numer wg EINECS

207-280-5

Nazwa chemiczna

I	1,7-bis(4-hydroksy-3-metoksyfenylo)hepta-1,6-dieno-3,5-dion

II	1-(4-hydroksyfenylo)-7-(4-hydroksy-3-metoksy-fenylo-)hepta-1,6-dien-3,5-dion

III	1,7-bis(4-hydroksyfenylo)hepta-1,6-dien-3,5-dion

Wzór chemiczny

C21H20O6

C20H18O5

III

C19H16O4

Masa cząsteczkowa

368,39

II.

338,39

III.

308,39

Oznaczenie zawartości

Zawiera nie mniej niż 90 % substancji barwiących ogółem.

Formula 1 607 przy około 426 nm w etanolu

Opis

Pomarańczowożółty krystaliczny proszek

Identyfikacja

Spektrometria

Maksimum w etanolu przy około 426 nm

Zakres temperatur topnienia

179–182 °C

Czystość

Pozostałości rozpuszczalników

Octan etylu

Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie

Aceton

n-butanol

Metanol

Etanol

Heksan

Propan-2-ol

Dichlorometan: nie więcej niż 10 mg/kg

Arsen

Nie więcej niż 3 mg/kg

Ołów

Nie więcej niż 10 mg/kg

Rtęć

Nie więcej niż 1 mg/kg

Kadm

Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 101 (i) RYBOFLAWINA

Nazwy synonimowe	Laktoflawina;
Definicja
Numer wg Colour Index
Numer wg EINECS	201-507-1
Nazwa chemiczna	7,8-dimetylo-10-(D-rybo-2,3,4,5-tetrahydroksypentylo)-benzo(g)pterydyno-2,4(3H, 10H)-dion; 7,8-dimetylo-10-(1'-D-rybitylo)izoalloksazyna
Wzór chemiczny	C17H20N4O6
Masa cząsteczkowa	376,37
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 98 % w przeliczeniu na bezwodną masę. 328 przy około 444 nm w roztworze wodnym
Opis	Krystaliczny proszek o słabym zapachu i barwie żółtej do pomarańczowożółtej
Identyfikacja
Spektrometria	Stosunek A375/A267 wynosi od 0,31 do 0,33	w roztworze wodnym
	Stosunek A444/A267 wynosi od 0,36 do 0,39
	Maksimum w wodzie przy około 375 nm
Skręcalność właściwa	[α]D 20 pomiędzy -115° i -140° w 0,05N roztworze wodorotlenku sodu
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 1,5 % (105 °C, 4 godz.)
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,1 %
Pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 100 mg/kg (w przeliczeniu na anilinę)
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 101 (ii) RYBOFLAWINY-5′-FOSFORAN

Nazwy synonimowe	Ryboflawiny-5’-fosforan sodu
Definicja	Niniejsze specyfikacje odnoszą się do 5’-fosforanu ryboflawiny łącznie z niewielkimi ilościami wolnej ryboflawiny oraz difosforanu ryboflawiny.
Numer wg Colour Index
Numer wg EINECS	204-988-6
Nazwa chemiczna	Monosodowy fosforan (2R,3R,4S)-5-(3')10'-dihydro-7',8'-dimetylo-2',4'-diokso-10'-benzo[γ]pterydynylo)2,3,4-trihydroksypentylu; monosodowa sól 5'-monofosforanowego estru ryboflawiny
Wzór chemiczny	Dla postaci diwodzianu: C17H20N4NaO9P · 2H2O
	Dla postaci bezwodnej: C17H20N4NaO9P
Masa cząsteczkowa	514,36
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 95 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na C17H20N4NaO9P.2H2O 250 przy około 375 nm w roztworze wodnym
Opis	Krystaliczny, higroskopijny proszek o słabym zapachu i barwie żółtej do pomarańczowej
Identyfikacja
Spektrometria	Stosunek A375/A267 wynosi od 0,30 do 0,34	w roztworze wodnym
	Stosunek A444/A267 wynosi od 0,35 do 0,40
	Maksimum w wodzie przy około 375 nm
Skręcalność właściwa	[α]D 20 pomiędzy + 38° i + 42° w 5-molowym roztworze HCl
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 8 % (100 °C, 5 godzin w próżni nad P2O5) dla postaci diwodzianu
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 25 %
Fosfor nieorganiczny	Nie więcej niż 1,0 % (jako PO4 w przeliczeniu na bezwodną masę)
Dodatkowe substancje barwiące	Ryboflawina (wolna): Nie więcej niż 6 % Difosforan ryboflawiny: Nie więcej niż 6 %
Pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 70 mg/kg (w przeliczeniu na anilinę)
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 102 TARTRAZYNA

Nazwy synonimowe	CI żółcień spożywcza 4
Definicja	Tartrazyna jest otrzymywana z kwasu 4-amino-benzenosulfonowego, który jest diazowany przy użyciu kwasu solnego i azotynu sodu. Związek diazowy jest następnie sprzęgany z kwasem 4,5-dihydro-5-okso-1-(4-sulfofenylo)-1H-pirazolo-3-karboksylowym lub z estrem metylowym, estrem etylowym lub solą tego kwasu karboksylowego. Otrzymany barwnik jest oczyszczany i izolowany jako sól sodowa. Tartrazyna składa się głównie z 5-hydroksy-1-(4-sulfonianofenylo)-4-(4-sulfonianofenylazo)-H-pirazolo-3-karboksylanu trisodowego i dodatkowych substancji barwiących, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Tartrazyna jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu.
Numer wg Colour Index	19140
Numer wg EINECS	217-699-5
Nazwa chemiczna	5-hydroksy-1-(4-sulfonianofenylo)-4-(4-sulfonianofenylazo)-H-pirazolo-3-karboksylan trisodowy
Wzór chemiczny	C16H9N4Na3O9S2
Masa cząsteczkowa	534,37
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową. 530 przy ok. 426 nm w roztworze wodnym
Opis	Jasnopomarańczowy proszek lub granulki
Barwa roztworu wodnego	Żółty
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie przy około 426 nm
Czystość
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Nie więcej niż 1,0 %
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Kwas 4-hydrazynobenzeno sulfonowy	Ogółem nie więcej niż 0,5 %
Kwas 4-aminobenzeno-1-sulfonowy
Kwas 5-okso-1-(4-sulfofenylo)-2-pirazolino-3-karboksylowy
4,4′-diazoaminodi(benzenosulfonowy kwas)
Kwas tetrahydroksybursztynowy
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 104 ŻÓŁCIEŃ CHINOLINOWA

Nazwy synonimowe

CI żółcień spożywcza 13

Definicja

Żółcień chinolinowa jest otrzymywana w wyniku sulfonowania 2- (2-chinolilo)indan-1,3-dionu lub mieszaniny zawierającej około dwóch trzecich 2-(2-chinolilo)indano-1,3-dionu oraz jedną trzecią 2-(2-(6-metylochinolilo))indan-1,3-dionu. Żółcień chinolinowa składa się głównie z soli sodowych mieszaniny disulfonianów (głównie), monosulfonianów i trisulfonianów powyższego związku i dodatkowych substancji barwiących, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi.

Żółcień chinolinowa jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu.

Numer wg Colour Index

47005

Numer wg EINECS

305-897-5

Nazwa chemiczna

Sól disodowa disulfonianów 2-(2-chinolilo) indan-1,3-dionu (główny składnik)

Wzór chemiczny

C18H9N Na2O8S2 (główny składnik)

Masa cząsteczkowa

477,38 (główny składnik)

Oznaczenie zawartości

Zawiera nie mniej niż 70 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową.

Żółcień chinolinowa ma następujący skład:

W odniesieniu do wszystkich obecnych substancji barwiących:

—	nie mniej niż 80 % soli sodowej disulfonianów 2-(2-chinolilo)indan-1,3-dionu

—	nie więcej niż 15 % soli sodowej monosulfonianów 2-(2-chinolilo) indan-1,3-dionu

—	nie więcej niż 7,0 % soli trisodowej trisulfonianu 2-(2-chinolilo) indan-1,3-dionu

Formula 865 (główny składnik) przy około 411 nm w wodnym roztworze kwasu octowego

Opis

Żółty proszek lub granulki

Barwa roztworu wodnego

Żółty

Identyfikacja

Spektrometria

Maksimum w wodnym roztworze kwasu octowego o pH 5 przy około 411 nm

Czystość

Substancje nierozpuszczalne w wodzie

Nie więcej niż 0,2 %

Dodatkowe substancje barwiące

Nie więcej niż 4,0 %

Związki organiczne inne niż substancje barwiące:

2-metylochinolina

Ogółem nie więcej niż 0,5 %

Kwas 2-metylochinolinosulfonowy

Kwas ftalowy

2,6-dimetylochinolina

Kwas 2,6-dimetylochinolinosulfonowy

2-(2-chinolilo)indan-1,3-dion

Nie więcej niż 4 mg/kg

Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne

Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)

Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem

Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych

Arsen

Nie więcej niż 3 mg/kg

Ołów

Nie więcej niż 2 mg/kg

Rtęć

Nie więcej niż 1 mg/kg

Kadm

Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 110 ŻÓŁCIEŃ POMARAŃCZOWA FCF

Nazwy synonimowe	CI żółcień spożywcza 3; żółcień pomarańczowa S
Definicja	Żółcień pomarańczowa FCF zawiera głównie 2-hydroksy-1-(4-sulfonianofenylazo)naftaleno-6-sulfonian disodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Żółcień pomarańczowa FCF jest otrzymywana w wyniku diazotowania kwasu 4-aminobenzenosulfonowego przy użyciu kwasu chlorowodorowego i azotynu sodu lub kwasu siarkowego i azotynu sodu. Związek diazowy jest sprzęgany z kwasem 6-hydroksy-2-naftaleno-sulfonowym. Barwnik jest izolowany jako sól sodowa i suszony. Żółcień pomarańczowa FCF jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu.
Numer wg Colour Index	15985
Numer wg EINECS	220-491-7
Nazwa chemiczna	2-hydroksy-1-(4-sulfonianofenylazo)naftaleno-6-sulfonian disodowy
Wzór chemiczny	C16H10N2Na2O7S2
Masa cząsteczkowa	452,37
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową. 555 przy około 485 nm w roztworze wodnym o pH 7
Opis	Pomarańczowoczerwony proszek lub granulki
Barwa roztworu wodnego	Pomarańczowy
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie przy około 485 nm i pH 7
Czystość
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Nie więcej niż 5,0 %
1-(fenylazo)-2-naftol (Sudan I)	Nie więcej niż 0,5 mg/kg
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Kwas 4-aminobenzeno-1-sulfonowy	Ogółem nie więcej niż 0,5 %
Kwas 3-hydroksynaftaleno-2,7-disulfonowy
Kwas 6-hydroksynaftaleno-2-sulfonowy
Kwas 7-hydroksynaftaleno-1,3-disulfonowy
4,4′-diazoaminodi(benzenosulfonowy kwas)
6,6′-oksydi(naftaleno-2-sulfonowy kwas)
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 120 KOSZENILA, KWAS KARMINOWY, KARMINY

Nazwy synonimowe	CI czerwień naturalna 4
Definicja	Karminy i kwas karminowy są otrzymywane w wyniku wodnej, wodnoalkoholowej lub alkoholowej ekstrakcji koszenili, tj. wysuszonych żeńskich osobników owadów Dactylopius coccus Costa. Głównym składnikiem barwiącym jest kwas karminowy. Można uzyskać również laki glinowe kwasu karminowego (karminów), w których stosunek molowy glinu i kwasu karminowego będzie wynosił 1:2. W produktach handlowych składnik barwiący występuje w połączeniach z kationami amonu, wapnia, potasu lub sodu, pojedynczo lub łącznie, a kationy te mogą być również obecne w nadmiarze. Produkty handlowe mogą również zawierać substancje białkowe pochodzące z owadów, mogą również zawierać wolne karminiany lub niewielkie ilości niezwiązanych kationów glinu.
Numer wg Colour Index	75470
Numer wg EINECS	Koszenila: 215-680-6; kwas karminowy: 215-023-3; karminy: 215-724-4
Nazwa chemiczna	Kwas 7-β-D-glukopiranozylo-3,5,6,8-tetrahydroksy-1-metylo-9,10-dioksoantraceno-2-karboksylowy (kwas karminowy); karmin jest wodzianem chelatu glinowego tego kwasu
Wzór chemiczny	C22H20O13 (kwas karminowy)
Masa cząsteczkowa	492,39 (kwas karminowy)
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 2,0% kwasu karminowego w ekstraktach zawierających kwas karminowy, nie mniej niż 50% kwasu karminowego w związkach chelatowych.
Opis	Krucha substancja stała lub proszek o barwie czerwonej do ciemnoczerwonej. Ekstrakt koszenili jest zazwyczaj ciemnoczerwoną cieczą, może też występować w postaci wysuszonej jako proszek.
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodnym roztworze amoniaku przy około 518 nm Maksimum w rozcieńczonym roztworze kwasu chlorowodorowego przy około 494 nm dla kwasu karminowego 139 w piku przy około 494 nm w rozcieńczonym kwasie chlorowodorowym dla kwasu karminowego
Czystość
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 5 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 122 AZORUBINA, KARMOIZYNA

Nazwy synonimowe	CI czerwień spożywcza 3
Definicja	Azorubina zawiera głównie 4-hydroksy-3-(4-sulfoniano-1-naftylazo)naftaleno-1-sulfonian disodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Azorubina jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu.
Numer wg Colour Index	14720
Numer wg EINECS	222-657-4
Nazwa chemiczna	4-hydroksy-3-(4-sulfoniano-1-naftylazo)naftaleno-1-sulfonian disodowy
Wzór chemiczny	C20H12N2Na2O7S2
Masa cząsteczkowa	502,44
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową 510 przy około 516 nm w roztworze wodnym
Opis	Proszek lub granulki o barwie czerwonej do kasztanowej
Barwa roztworu wodnego	Czerwony
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie przy około 516 nm
Czystość
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Nie więcej niż 1 %
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Kwas 4-aminonaftaleno-1-sulfonowy	Ogółem nie więcej niż 0,5 %
Kwas 4-hydroksynaftaleno-1-sulfonowy	Ogółem nie więcej niż 0,5 %
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 123 AMARANT

Nazwy synonimowe	CI czerwień spożywcza 9
Definicja	Amarant zawiera głównie 2-hydroksy-1-(4-sulfoniano-1-naftylazo)naftaleno-3,6-disulfonian trisodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Amarant otrzymuje się w wyniku sprzężenia kwasu 4-amino-1-naftalenosulfonowego z kwasem 3-hydroksy-2,7-naftalenodisulfonowym. Amarant jest opisany jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu.
Numer wg Colour Index	16185
Numer wg EINECS	213-022-2
Nazwa chemiczna	2-hydroksy-1-(4-sulfoniano-1-naftylazo)naftaleno-3,6-disulfonian trisodowy
Wzór chemiczny	C20H11N2Na3O10S3
Masa cząsteczkowa	604,48
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową 440 przy około 520 nm w roztworze wodnym
Opis	Czerwonawobrązowy proszek lub granulki
Barwa roztworu wodnego	Czerwony
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie przy około 520 nm
Czystość
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Nie więcej niż 3,0 %
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Kwas 4-aminonaftaleno-1-sulfonowy	Ogółem nie więcej niż 0,5 %
Kwas 3-hydroksynaftaleno-2,7-disulfonowy
Kwas 6-hydroksynaftaleno-2-sulfonowy
Kwas 7-hydroksynaftaleno-1,3-disulfonowy
Kwas 7-hydroksynaftaleno-1,3-6-trisulfonowy
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 124 PĄS 4R, CZERWIEŃ KOSZENILOWA A

Nazwy synonimowe	CI czerwień spożywcza 7; nowa kokcyna
Definicja	Pąs 4R zawiera głównie 2-hydroksy-1-(4-sulfoniano-1-naftylazo)naftaleno-6,8-disulfonian trisodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Pąs 4R otrzymuje się w wyniku sprzężenia diazotowanego kwasu naftonowego z kwasem G (kwas 2-naftolo-6,8-disulfonowy) i przekształcenia produktu sprzężenia do soli trisodowej. Pąs 4R jest opisany jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu.
Numer wg Colour Index	16255
Numer wg EINECS	220-036-2
Nazwa chemiczna	2-hydroksy-1-(4-sulfoniano-1-naftylazo)naftaleno-6,8-disulfonian trisodowy
Wzór chemiczny	C20H11N2Na3O10S3
Masa cząsteczkowa	604,48
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 80 % substancji barwiących ogółem, w przeliczeniu na sól sodową 430 przy około 505 nm w roztworze wodnym
Opis	Czerwonawy proszek lub granulki
Barwa roztworu wodnego	Czerwony
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie przy około 505 nm
Czystość
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Nie więcej niż 1,0 %
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Kwas 4-aminonaftaleno-1-sulfonowy	Ogółem nie więcej niż 0,5 %
Kwas 7-hydroksynaftaleno-1,3-disulfonowy
Kwas 3-hydroksynaftaleno-2,7-disulfonowy
Kwas 6-hydroksynaftaleno-2-sulfonowy
Kwas 7-hydroksynaftaleno-1,3-6-trisulfonowy
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 127 ERYTROZYNA

Nazwy synonimowe	CI czerwień spożywcza 14
Definicja	Erytrozyna zawiera głównie monowodzian 2-(2,4,5,7-tetrajodo-3-oksydo-6-oksoksanten-9-ylo)benzoesanu disodowego i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z wodą, chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Erytrozynę otrzymuje się w wyniku jodynowania fluoresceiny, produktu kondensacji rezorcynolu i bezwodnika ftalowego. Erytrozyna jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu.
Numer wg Colour Index	45430
Numer wg EINECS	240-474-8
Nazwa chemiczna	Monowodzian 2-(2,4,5,7-tetrajodo-3-oksydo-6-oksoksanten-9-ylo)benzoesanu disodowego
Wzór chemiczny	C20H6I4Na2O5 H2O
Masa cząsteczkowa	897,88
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 87 % substancji barwiących ogółem, w przeliczeniu na bezwodną sól sodową 1 100 przy około 526 nm w roztworze wodnym o pH 7
Opis	Czerwony proszek lub granulki.
Barwa roztworu wodnego	Czerwony
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie przy około 526 nm i pH 7
Czystość
Nieorganiczne jodki	Nie więcej niż 0,1 % (w przeliczeniu na jodek sodu)
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące (z wyjątkiem fluoresceiny)	Nie więcej niż 4,0 %
Fluoresceina	Nie więcej niż 20 mg/kg
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Trijodorezorcynol	Nie więcej niż 0,2 %
Kwas 2-(2,4-dihydroksy-3,5-dijodobenzoilo)benzoesowy	Nie więcej niż 0,2 %
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Z roztworu o pH od 7 do 8, nie więcej niż 0,2 %
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 129 CZERWIEŃ ALLURA AC

Nazwy synonimowe	CI czerwień spożywcza 17
Definicja	Czerwień Allura AC zawiera głównie 2-hydroksy-1-(2-metoksy-5-metylo-4-sulfonianofenylazo)naftaleno-6-sulfonian disodowy i dodatkowe substancje barwiące łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Czerwień Allura AC otrzymuje się w wyniku sprzężenia diazowanego kwasu 5-amino-4-metoksy-2-toluenosulfonowego z kwasem 6-hydroksy-2-naftalenosulfonowym. Czerwień Allura AC jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu.
Numer wg Colour Index	16035
Numer wg EINECS	247-368-0
Nazwa chemiczna	2-hydroksy-1-(2-metoksy-5-metylo-4-sulfonianofenylazo)naftaleno-6-sulfonian disodowy
Wzór chemiczny	C18H14N2Na2O8S2
Masa cząsteczkowa	496,42
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową 540 przy około 504 nm w roztworze wodnym o pH 7
Opis	Ciemnoczerwony proszek lub granulki
Barwa roztworu wodnego	Czerwony
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie przy około 504 nm
Czystość
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Nie więcej niż 3,0 %
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Sól sodowa kwasu 6-hydroksy-2-naftalenosulfonowego	Nie więcej niż 0,3 %
Kwas 4-amino-5-metoksy-2-metylobenezenosulfonowy	Nie więcej niż 0,2 %
Sól disodowa 6,6-oksybis kwasu (2-naftalenosulfonowego)	Nie więcej niż 1,0 %
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Z roztworu o pH 7, nie więcej niż 0,2 %
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 131 BŁĘKIT PATENTOWY V

Nazwy synonimowe	CI błękit spożywczy 5
Definicja	Błękit patentowy V zawiera głównie wapniowy lub sodowy związek [4-(α-(4-dietyloaminofenylo)-5-hydroksy-2,4-disulfofenylo-metylideno)-2,5-cyckloheksadien-1-yliden] dietyloamoniowego wodorotlenku soli wewnętrznej i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu albo siarczanem wapnia jako głównymi składnikami niebarwnymi. Dozwolona jest również sól potasowa.
Numer wg Colour Index	42051
Numer wg EINECS	222-573-8
Nazwa chemiczna	Wapniowy lub sodowy związek [4-(α-(4-dietyloaminofenylo)-5-hydroksy-2,4-disulfofenylo-metylideno)-2,5-cykloheksadien-1-yliden] dietyloamoniowego wodorotlenku soli wewnętrznej
Wzór chemiczny	Związek wapniowy: C27H31N2O7S2Ca1/2 Związek sodowy: C27H31N2O7S2Na
Masa cząsteczkowa	Związek wapniowy: 579,72 Związek sodowy: 582,67
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową 2 000 przy około 638 nm w roztworze wodnym o pH 5
Opis	Ciemnoniebieski proszek lub granulki
Barwa roztworu wodnego	Niebieski
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie przy 638 nm i pH 5
Czystość
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Nie więcej niż 2,0 %
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
3-hydroksybenzaldehyd	Ogółem nie więcej niż 0,5 %
Kwas 3-hydroksybenzoesowy
Kwas 3-hydroksy-4-sulfobenzoesowy
Kwas Ν,Ν-dietyloaminobenzenosulfonowy
Leukozwiązek	Nie więcej niż 4,0 %
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Z roztworu o pH 5 nie więcej niż 0,2 %
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 132 INDYGOTYNA, INDYGOKARMIN

Nazwy synonimowe	CI błękit spożywczy 1
Definicja	Indygotyna zawiera głównie mieszaninę 3,3'diokso-2,2'-bi-indolylideno-5,5'-disulfonianu disodowego i 3,3'-diokso-2,2'-bi-indolylideno-5,7'-disulfonianu disodowego i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Indygotyna jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. Indygokarmin otrzymuje się w wyniku sulfonowania indygo. Odbywa się to w wyniku ogrzewania indygo (lub pasty indygo) w obecności kwasu siarkowego. Barwnik jest izolowany i poddawany oczyszczaniu.
Numer wg Colour Index	73015
Numer wg EINECS	212-728-8
Nazwa chemiczna	3,3'-diokso-2,2'-bi-indolylideno-5,5'-disulfonian disodowy
Wzór chemiczny	C16H8N2Na2O8S2
Masa cząsteczkowa	466,36
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową; 3,3'-diokso-2,2'-bi-indolylideno-5,7'-disulfonian disodowy: nie więcej niż 18 % 480 przy około 610 nm w roztworze wodnym
Opis	Ciemnoniebieski proszek lub granulki
Barwa roztworu wodnego	Niebieski
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie przy około 610 nm
Czystość
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Oprócz 3,3'-diokso-2,2'-bi-indolylideno-5,7'-disulfonianu disodowego: nie więcej niż 1,0 %
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Kwas izatyno-5-sulfonowy	Ogółem nie więcej niż 0,5 %
Kwas 5-sulfoantranilowy
Kwas antranilowy
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 133 BŁĘKIT BRYLANTOWY FCF

Nazwy synonimowe	CI błękit spożywczy 2
Definicja	Błękit brylantowy FCF zawiera głównie α-(4-(N-etylo-3-sulfonianobenzylamino)fenylo)-α-(4-N-etylo-3-sulfonianobenzylamino)cykloheksa-2,5-dienylideno)tolueno-2-sulfonian disodowy oraz jego izomery i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Błękit brylantowy FCF jest opisany jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu.
Numer wg Colour Index	42090
Numer wg EINECS	223-339-8
Nazwa chemiczna	α-(4-(N-etylo-3-sulfonianobenzylamino)fenylo)-α-(4-N-etylo-3-sulfonianobenzylamino)cykloheksa-2,5-dienylideno)tolueno-2-sulfonian disodowy
Wzór chemiczny	C37H34N2Na2O9S3
Masa cząsteczkowa	792,84
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową 1 630 przy około 630 nm w roztworze wodnym
Opis	Czerwonawoniebieski proszek lub granulki
Barwa roztworu wodnego	Niebieski
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie przy około 630 nm
Czystość
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Nie więcej niż 6,0 %
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Kwasy 2-, 3- i 4-formylobenzenosulfonowe łącznie	Nie więcej niż 1,5 %
Kwas 3-((etylo)(4-sulfofenylo)amino)metylobenzenosulfonowy	Nie więcej niż 0,3 %
Leukozwiązek	Nie więcej niż 5,0 %
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Nie więcej niż 0,2 % przy pH 7
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 140 (i) CHLOROFILE

Nazwy synonimowe	CI zieleń naturalna 3; chlorofil magnezowy; feofityna magnezowa
Definicja	Chlorofile są otrzymywane w wyniku ekstrakcji rozpuszczalnikami odmian jadalnych surowców roślinnych, trawy, lucerny i pokrzywy. Podczas usuwania rozpuszczalników naturalnie występujący magnez koordynacyjny może być całkowicie lub częściowo usunięty z chlorofili i utworzyć odpowiednio feofityny. Głównymi składnikami barwiącymi są feofityny i chlorofile magnezowe. Produkt otrzymany w wyniku ekstrakcji, z którego usunięto rozpuszczalnik, zawiera zarówno inne pigmenty, takie jak karotenoidy, jak i olejki, tłuszcze i woski pochodzące z surowca. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: aceton, keton etylowo-metylowy, dichlorometan, dwutlenek węgla, metanol, etanol, 2-propanol i heksan.
Numer wg Colour Index	75810
Numer wg EINECS	Chlorofile: 215-800-7, Chlorofil a: 207-536-6, Chlorofil b: 208-272-4
Nazwa chemiczna	Głównymi składnikami barwiącymi są: Fityl(132R,17S,18S,)-3-(8-etylo-132-metoksykarbonylo-2,7,12,18-tetrametylo-13'-okso-3-winylo-131-132-17,18-tetrahydrocyklopenta[at]-porfiryn-17-ylo)propionian, (Feofityna a) lub jako kompleks magnezowy (Chlorofil a) Fityl (132R,17S,18S)-3-(8-etylo-7-formylo-132-metoksykarbonylo-2,12,18-trimetylo-13′-okso-3-winylo-131-132-17,18-tetrahydrocyklopenta[at]-porfiryno-17-ylo)propionian, (Feofityna b) lub jako kompleks magnezowy (Chlorofil b)
Wzór chemiczny	Chlorofil a (kompleks magnezowy): C55H72MgN4O5 Chlorofil a: C55H74N4O5 Chlorofil b (kompleks magnezowy): C55H70MgN4O6 Chlorofil b: C55H72N4O6
Masa cząsteczkowa	Chlorofil a (kompleks magnezowy): 893,51 Chlorofil a: 871,22 Chlorofil b (kompleks magnezowy): 907,49 Chlorofil b: 885,20
Oznaczenie zawartości	Łączna zawartość chlorofili i ich kompleksów magnezowych wynosi nie mniej niż 10 % 700 przy około 409 nm w chloroformie
Opis	Woskowa substancja stała o barwie od oliwkowozielonej do ciemnozielonej w zależności od zawartości magnezu koordynacyjnego
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w chloroformie przy około 409 nm
Czystość
Pozostałości rozpuszczalników	Aceton	Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie
	Keton etylowo-metylowy
	Metanol
	Etanol
	2-propanol
	Heksan
	Dichlorometan:	Nie więcej niż 10 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 5 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 140 (ii) CHLOROFILINY

Nazwy synonimowe

CI zieleń naturalna 5; chlorofilina sodowa; chlorofilina potasowa

Definicja

Sole zasadowe chlorofilin otrzymuje się w wyniku zmydlania ekstraktów odmian jadalnych surowców roślinnych, trawy, lucerny i pokrzywy. W wyniku zmydlania zostają usunięte grupy estrowe metylowe i fitolowe, a pierścienie cyklopentenylowe mogą ulec częściowemu rozszczepieniu. Grupy kwasowe ulegają neutralizacji tworząc sole potasowe lub sodowe.

Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: aceton, keton etylowo-metylowy, dichlorometan, dwutlenek węgla, metanol, etanol, 2-propanol i heksan.

Numer wg Colour Index

75815

Numer wg EINECS

287-483-3

Nazwa chemiczna

Głównymi składnikami barwiącymi w formach kwasowych są:

—	3-(10-karboksylato-4-etylo-1,3,5,8-tetrametylo-9-okso-2-winyloforbin-7-ylo)propionian (chlorofilina a) oraz

—	3-(10-karboksylato-4-etylo-3-formylo-1,5,8-trimetylo-9-okso-2-winyloforbin-7-ylo)propionian (chloroflina b)

W zależności od stopnia hydrolizy pierścień cyklopentenylowy może zostać rozszczepiony, prowadząc do utworzenia trzeciej funkcji karboksylowej.

Mogą być również obecne kompleksy magnezowe.

Wzór chemiczny

Chlorofilina a (postać kwasowa): C34H34N4O5

Chlorofilina b (postać kwasowa): C34H32N4O6

Masa cząsteczkowa

Chlorofilina a: 578,68

Chlorofilina b: 592,66

Każda z ww. wartości może ulec powiększeniu o 18 daltonów, jeżeli nastąpi rozszczepienie pierścienia cyklopentenylowego.

Oznaczenie zawartości

Łączna zawartość chlorofilin wynosi nie mniej niż 95 % próbki suszonej w temperaturze około 100 °C przez 1 godzinę.

Formula 700 przy około 405 nm w roztworze wodnym o pH 9

Formula 140 przy około 653 nm w roztworze wodnym o pH 9

Opis

Proszek o barwie ciemnozielonej do niebieskoczarnej

Identyfikacja

Spektrometria

Maksimum w wodnym buforze fosforanowym o pH 9 przy około 405 nm i przy około 653 nm

Czystość

Pozostałości rozpuszczalników

Aceton

Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie

Keton etylowo-metylowy

Metanol

Etanol

2-propanol

Heksan

Dichlorometan:

nie więcej niż 10 mg/kg

Arsen

Nie więcej niż 3 mg/kg

Ołów

Nie więcej niż 10 mg/kg

Rtęć

Nie więcej niż 1 mg/kg

Kadm

Nie więcej niż 1 mg/kg

E 141 (i) KOMPLEKSY MIEDZIOWE CHROLOFILI

Nazwy synonimowe	CI zieleń naturalna 3; chlorofil miedziowy; feofityna miedziowa
Definicja	Chlorofile miedziowe otrzymuje się w wyniku dodania soli miedzi do substancji otrzymanej przez ekstrakcję rozpuszczalnikami odmian jadalnych surowców roślinnych, trawy, lucerny i pokrzywy. Produkt, z którego został usunięty rozpuszczalnik, zawiera zarówno inne pigmenty, takie jak karotenoidy, jak i tłuszcze i woski pochodzące z surowca. Głównymi składnikami barwiącymi są feofityny miedziowe. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: aceton, keton etylowo-metylowy, dichlorometan, dwutlenek węgla, metanol, etanol, 2-propanol i heksan.
Numer wg Colour Index	75810
Numer wg EINECS	Chlorofil miedziowy a: 239-830-5; chlorofil miedziowy b: 246-020-5
Nazwa chemiczna	[Fityl (132R,17S,18S)-3-(8-etylo-132-metoksykarbonylo-2,7,12,18-tetrametylo-13′-okso-3-winylo-131-132-17,18-tetrahydrocyklopenta[at]-porfiryno-17-ylo)propionian] miedzi (II) (chlorofil miedziowy a) [Fityl (132R,17S,18S)-3-(8-etylo-7-formylo-132-metoksykarbonylo-2,12,18-trimetylo-13′-okso-3-winylo-131-132-17,18-tetrahydrocyklopenta[at]-porfiryno-17-ylo)propionian] miedzi (II) (chlorofil miedziowy b)
Wzór chemiczny	Chlorofil miedziowy a: C55H72Cu N4O5 Chlorofil miedziowy b: C55H70Cu N4O6
Masa cząsteczkowa	Chlorofil miedziowy a: 932,75 Chlorofil miedziowy b: 946,73
Oznaczenie zawartości	Łączna zawartość chlorofili miedziowych wynosi nie mniej niż 10 %. 540 przy około 422 nm w chloroformie 300 przy około 652 nm w chloroformie
Opis	Woskowa substancja stała o barwie od niebieskozielonej do ciemnozielonej w zależności od surowca
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w chloroformie przy około 422 nm i przy około 652 nm
Czystość
Pozostałości rozpuszczalników	Aceton	Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie
	Keton etylowo-metylowy
	Metanol
	Etanol
	2-propanol
	Heksan
	Dichlorometan:	nie więcej niż 10 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg
Jony miedziowe	Nie więcej niż 200 mg/kg
Miedź całkowita	Nie więcej niż 8,0 % feofityn miedziowych ogółem

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 141 (ii) KOMPLEKSY MIEDZIOWE CHLOROFILIN

Nazwy synonimowe	chlorofilina sodowo-miedziowa; chlorofilina potasowo-miedziowa; CI zieleń naturalna 5
Definicja	Sole zasadowe chlorofilin miedziowych otrzymuje się w wyniku dodania miedzi do produktu otrzymanego przez zmydlanie ekstraktów odmian jadalnych surowców roślinnych, trawy, lucerny i pokrzywy. W wyniku zmydlania zostają usunięte grupy estrowe metylowe i fitolowe, a pierścienie cyklopentenylowe mogą ulec częściowemu rozszczepieniu. Po dodaniu miedzi do oczyszczonych chlorofilin grupy kwasowe ulegają neutralizacji tworząc sole potasowe lub sodowe. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: aceton, keton etylowo-metylowy, dichlorometan, dwutlenek węgla, metanol, etanol, 2-propanol i heksan.
Numer wg Colour Index	75815
Numer wg EINECS
Nazwa chemiczna	Główne składniki barwiące w postaci kwasowej to: 3-(10-karboksylano-4-etylo-1,3,5,8-tetrametylo-9-okso-2-winyloforbin-7-yl)propionian, kompleks miedziowy (chlorofilina miedziowa a) oraz 3-(10-karboksylano-4-etylo-3-formylo-1,5,8-trimetyl-9-okso-2-winyloforbin-7-yl)propionian, kompleks miedziowy (chlorofilina miedziowa b)
Wzór chemiczny	Chlorofilina miedziowa a (postać kwasowa): C34H32Cu N4O5 Chlorofilina miedziowa b (postać kwasowa): C34H30Cu N4O6
Masa cząsteczkowa	Chlorofilina miedziowa a: 640,20 Chlorofilina miedziowa b: 654,18 Każda z ww. wartości może ulec powiększeniu o 18 daltonów, jeżeli nastąpi rozszczepienie pierścienia cyklopentenylowego.
Oznaczenie zawartości	Łączna zawartość chlorofilin miedziowych wynosi nie mniej niż 95 % próbki suszonej w temperaturze 100 °C przez 1 godz. 565 przy około 405 nm w wodnym buforze fosforanowym o pH 7,5 145 przy ok. 630 nm w wodnym buforze fosforanowym o pH 7,5
Opis	Proszek o barwie ciemnozielonej do niebieskoczarnej
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodnym buforze fosforanowym o pH 7,5 przy około 405 nm i przy 630 nm
Czystość
Pozostałości rozpuszczalników	Aceton	Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie
	Keton etylowo-metylowy
	Metanol
	Etanol
	2-propanol
	Heksan
	Dichlorometan:	nie więcej niż 10 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 5 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg
Jony miedziowe	Nie więcej niż 200 mg/kg
Miedź całkowita	Nie więcej niż 8,0 % chlorofilin miedziowych ogółem

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 142 ZIELEŃ S

Nazwy synonimowe	CI zieleń spożywcza 4; zieleń brylantowa BS
Definicja	Zieleń S zawiera głównie N-[4-[[4-(dimetyloamino)fenylo] 2-hydroksy-3,6-disulfo-1-naftalenylo)metyleno]-2,5-cykloheksadien-1-ylideno]-N-metylometanoaminian sodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Zieleń S jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu.
Numer wg Colour Index	44090
Numer wg EINECS	221-409-2
Nazwa chemiczna	N-[4-[[4-(dimetyloamino)fenylo](2-hydroksy-3,6-disulfo-1-naftalenylo)metyleno]2,5-cykloheksadien-1-ylideno]-N-metylometanaminian sodowy; 5-[4-dimetyloamino-α-(4-dimetyloiminocykloheksa-2,5-dienylidenobenzylo]-6-hydroksy-7-sulfonianonaftaleno-2-sulfonian sodowy (alternatywna nazwa chemiczna)
Wzór chemiczny	C27H25N2NaO7S2
Masa cząsteczkowa	576,63
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 80 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową. 1 720 przy około 632 nm w roztworze wodnym
Opis	Ciemnoniebieski lub ciemnozielony proszek lub granulki
Barwa roztworu wodnego	Niebieski lub zielony
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie przy około 632 nm
Czystość
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Nie więcej niż 1,0 %
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Alkohol 4,4′-bis(dimetyloamino)-benzhydrylowy	Nie więcej niż 0,1 %
4,4'-bis(dimetyloamino)-benzofenon	Nie więcej niż 0,1 %
Kwas 3-hydroksynaftaleno-2,7-disulfonowy	Nie więcej niż 0,2 %
Leukozwiązek	Nie więcej niż 5,0 %
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 150a KARMEL

Nazwy synonimowe	Karmel kaustyczny
Definicja	Karmel otrzymuje się w drodze kontrolowanej obróbki cieplnej węglowodanów (dostępnych w handlu środków spożywczych o właściwościach słodzących posiadających wartość odżywczą, będących monomerami glukozy i fruktozy lub ich polimerami, np. syropy glukozowe, sacharoza lub syropy inwertowane i dekstroza). W celu ułatwienia karmelizacji można zastosować kwasy, zasady i sole, z wyjątkiem związków amonu oraz siarczynów.
Numer wg Colour Index
Numer wg EINECS	232-435-9
Nazwa chemiczna
Wzór chemiczny
Masa cząsteczkowa
Oznaczenie zawartości
Opis	Ciecz lub substancja stała o barwie ciemnobrązowej do czarnej
Identyfikacja
Czystość
Barwnik związany przez celulozę DEAE	Nie więcej niż 50 %
Barwnik związany przez fosforylocelulozę	Nie więcej niż 50 %
Intensywność barwy (1)	0,01–0,12
Azot ogółem	Nie więcej niż 0,1 %
Siarka ogółem	Nie więcej niż 0,2 %
Arsen	Nie więcej niż 1 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 150b KARMEL SIARCZYNOWY

Nazwy synonimowe
Definicja	Karmel siarczynowy otrzymuje się w wyniku kontrolowanej obróbki cieplnej węglowodanów (dostępnych w handlu środków spożywczych o właściwościach słodzących posiadających wartość odżywczą, które są monomerami glukozy i fruktozy lub ich polimerami, np. syropy glukozowe, sacharoza lub syropy inwertowane i dekstroza) z dodatkiem kwasów lub zasad lub bez, w obecności związków siarczynowych (kwas siarkawy, siarczyn potasu, disiarczyn potasu, siarczyn sodu i disiarczyn sodu); związki amonu nie są stosowane.
Numer wg Colour Index
Numer wg EINECS	232-435-9
Nazwa chemiczna
Wzór chemiczny
Masa cząsteczkowa
Oznaczenie zawartości
Opis	Ciecz lub substancja stała o barwie ciemnobrązowej do czarnej
Identyfikacja
Czystość
Barwnik związany przez celulozę DEAE	Więcej niż 50 %
Intensywność barwy (2)	0,05–0,13
Azot ogółem	Nie więcej niż 0,3 % (3)
Dwutlenek siarki	Nie więcej niż 0,2 % (3)
Siarka ogółem	0,3–3,5 % (3)
Siarka związana przez celulozę DEAE	Więcej niż 40 %
Stosunek absorbancji barwnika związanego przez celulozę DEAE	19–34
Stosunek absorbancji (A 280/560)	Większy niż 50
Arsen	Nie więcej niż 1 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 150c KARMEL AMONIAKALNY

Nazwy synonimowe
Definicja	Karmel amoniakalny otrzymuje się w wyniku kontrolowanej obróbki cieplnej węglowodanów (dostępnych w handlu środków spożywczych o właściwościach słodzących posiadających wartość odżywczą, które są monomerami glukozy i fruktozy lub ich polimerami, np. syropy glukozowe, sacharoza, lub syropy inwertowane, i cukier gronowy) z dodatkiem kwasów lub zasad lub bez, w obecności związków amonu (wodorotlenek amonu, węglan amonu, wodorowęglan amonu i fosforan amonu); związki siarczynowe nie są stosowane.
Numer wg Colour Index
Numer wg EINECS	232-435-9
Nazwa chemiczna
Wzór chemiczny
Masa cząsteczkowa
Oznaczenie zawartości
Opis	Ciecz lub substancja stała o barwie ciemnobrązowej do czarnej
Identyfikacja
Czystość
Barwnik związany przez celulozę DEAE	Nie więcej niż 50 %
Barwnik związany przez fosforylocelulozę	Więcej niż 50 %
Intensywność barwy (4)	0,08–0,36
Azot amoniakalny	Nie więcej niż 0,3 % (5)
4-metyloimidazol	Nie więcej niż 200 mg/kg (5)
2-acetylo-4-tetrahydroksy-butylomidazol	Nie więcej niż 10 mg/kg (5)
Siarka ogółem	Nie więcej niż 0,2 % (5)
Azot ogółem	0,7–3,3 % (5)
Stosunek absorbancji barwnika związanego przez fosforylocelulozę	13–35
Arsen	Nie więcej niż 1 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 150d KARMEL AMONIAKALNO-SIARCZYNOWY

Nazwy synonimowe
Definicja	Karmel amoniakalno-siarczynowy otrzymuje się w wyniku kontrolowanej obróbki cieplnej węglowodanów (dostępnych w handlu środków spożywczych o właściwościach słodzących posiadających wartość odżywczą, które są monomerami glukozy i fruktozy lub ich polimerami, np. syropy glukozowe, sacharoza lub syropy inwertowane i dekstroza) z dodatkiem kwasów lub zasad lub bez, w obecności zarówno związków amonu, jak i siarczynowych (kwas siarkawy, siarczyn potasu, disiarczyn potasu, siarczyn sodu, disiarczyn sodu, wodorotlenek amonu, węglan amonu, wodorowęglan amonu, fosforan amonu, siarczan amonu, siarczyn amonu oraz wodorosiarczyn amonu).
Numer wg Colour Index
Numer wg EINECS	232-435-9
Nazwa chemiczna
Wzór chemiczny
Masa cząsteczkowa
Oznaczenie zawartości
Opis	Ciecz lub substancja stała o barwie ciemnobrązowej do czarnej
Identyfikacja
Czystość
Barwnik związany przez celulozę DEAE	Więcej niż 50 %
Intensywność barwy (6)	0,10–0,60
Azot amoniakalny	Nie więcej niż 0,6 % (7)
Dwutlenek siarki	Nie więcej niż 0,2 % (7)
4-metyloimidazol	Nie więcej niż 250 mg/kg (7)
Azot ogółem	0,3–1,7 % (7)
Siarka ogółem	0,8–2,5 % (7)
Stosunek azot/siarka w osadzie alkoholowym	0,7–2,7
Stosunek absorbancji osadu alkoholowego (8)	8–14
Stosunek absorbancji (A 280/560)	Nie wyższy niż 50
Arsen	Nie więcej niż 1 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 151 CZERŃ BRYLANTOWA BN, CZERŃ PN

Nazwy synonimowe	CI czerń spożywcza 1
Definicja	Czerń brylantowa BN zawiera głównie 4-acetamido-5-hydroksy-6-[7-sulfoniano-4-(4-sulfonianofenylazo)-1-naftylazo]naftaleno-1,7-disulfonian tetrasodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Czerń brylantowa BN jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu.
Numer wg Colour Index	28440
Numer wg EINECS	219-746-5
Nazwa chemiczna	4-acetamido-5-hydroksy-6-[7-sulfoniano-4-(4-sulfonianofenylazo)-1-naftylazo]naftaleno-1,7-disulfonian tetrasodowy
Wzór chemiczny	C28H17N5Na4O14S4
Masa cząsteczkowa	867,69
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 80 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową. 530 przy około 570 nm w roztworze
Opis	Czarny proszek lub granulki
Barwa roztworu wodnego	Czarnoniebieskawy
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie przy około 570 nm
Czystość
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Nie więcej niż 4 % (w przeliczeniu na zawartość barwnika)
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Kwas 4-acetamido-5-hydroksynaftaleno-1,7-disulfonowy	Ogółem nie więcej niż 0,8 %
Kwas 4-amino-5-hydroksynaftaleno-1,7-disulfonowy
Kwas 8-aminonaftaleno-2-sulfonowy
Kwas 4,4′-diazoaminodi-(benzenosulfonowy)
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 153 WĘGIEL ROŚLINNY

Nazwy synonimowe	Czerń roślinna
Definicja	Aktywny węgiel roślinny jest otrzymywany w wyniku karbonizacji surowców roślinnych, takich jak drewno, pozostałości celulozy, torf, skorupki orzechów kokosowych i innych. Tak wyprodukowany węgiel aktywny jest mielony młynkiem walcowym, a powstały w wyniku tego procesu proszek węglowy o wysokiej aktywności jest traktowany cyklonem. Drobna frakcja z cyklonu jest oczyszczana przez przemywanie kwasem chlorowodorowym, neutralizowana, a następnie suszona. Otrzymany produkt jest tradycyjnie określany jako czerń roślinna. Produkty o wyższej sile barwiącej są otrzymywane z drobnej frakcji przez dalszą obróbkę cyklonem lub dodatkowe mielenie, a następnie przemywane kwasem, neutralizowane i suszone. Węgiel roślinny zawiera głównie miałki węgiel. Może zawierać niewielkie ilości azotu, wodoru i tlenu. Po wytworzeniu produkt może wchłonąć pewną ilość wilgoci.
Numer wg Colour Index	77266
Numer wg EINECS	231-153-3
Nazwa chemiczna	Węgiel
Wzór chemiczny	C
Masa atomowa	12,01
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 95 % węgla w przeliczeniu na bezwodną i wolną od popiołu masę
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 12 % (120 °C, 4 godz.)
Opis	Czarny, bezwonny proszek
Identyfikacja
Rozpuszczalność	Nierozpuszczalny w wodzie i rozpuszczalnikach organicznych
Palność	Ogrzewany do czerwoności pali powoli bez płomienia
Czystość
Popiół (ogółem)	Nie więcej niż 4,0 % (temperatura zapłonu: 625 °C)
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg
Wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne	Benzo(a)piren mniej niż 50 μg/kg w ekstrakcie, otrzymany w wyniku ekstrakcji 1 g produktu 10 g czystego cykloheksanu przy zastosowaniu ciągłej ekstrakcji.
Substancje rozpuszczalne w zasadach	Przesącz otrzymany w wyniku gotowania 2 g próbki w 20 ml N wodorotlenku sodu i przefiltrowania powinien być bezbarwny.

E 155 BRĄZ HT

Nazwy synonimowe	CI brąz spożywczy 3
Definicja	Brąz HT zawiera głównie 4,4′-(2,4-dihydroksy-5-hydroksymetylo-1,3-fenyleno-bisazo)di(naftaleno-1-sulfonian) disodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Brąz HT jest opisany jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu.
Numer wg Colour Index	20285
Numer wg EINECS	224-924-0
Nazwa chemiczna	4,4′-(2,4-dihydroksy-5-hydroksymetylo-1,3-fenyleno-bisazo)di(naftaleno-1-sulfonian) disodowy
Wzór chemiczny	C27H18N4Na2O9S2
Masa cząsteczkowa	652,57
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 70 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową. 403 przy około 460 nm w roztworze wodnym o pH 7
Opis	Czerwonawobrązowy proszek lub granulki
Barwa roztworu wodnego	Brązowy
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie o pH 7 przy około 460 nm
Czystość
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Nie więcej niż 10 % (metoda TLC)
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Kwas 4-aminonaftaleno1-sulfonowy	Nie więcej niż 0,7 %
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Nie więcej niż 0,2 % w roztworze o pH 7
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 160 a (i) BETA-KAROTEN

Nazwy synonimowe	CI pomarańcz spożywczy 5
Definicja	Niniejsze specyfikacje dotyczą głównie wszystkich izomerów trans beta-karotenu łącznie z niewielkimi ilościami innych karotenoidów. Rozcieńczone i stabilizowane preparaty mogą charakteryzować się różnymi stosunkami izomerów trans/cis.
Numer wg Colour Index	40800
Numer wg EINECS	230-636-6
Nazwa chemiczna	Beta-karoten; beta, beta-karoten
Wzór chemiczny	C40H56
Masa cząsteczkowa	536,88
Oznaczenie zawartości	Nie mniej niż 96 % substancji barwiących ogółem (w przeliczeniu na beta-karoten) 2 500 przy około 440 nm do 457 nm w cykloheksanie
Opis	Kryształy lub proszek krystaliczny o barwie czerwonej do brązowawoczerwonej
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w cykloheksanie przy 453 nm do 456 nm
Czystość
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,1 %
Dodatkowe substancje barwiące	Karotenoidy inne niż beta-karoten: nie więcej niż 3,0 % substancji barwiących ogółem
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg

E 160 a (ii) KAROTENY OTRZYMYWANE Z ROŚLIN

Nazwy synonimowe	CI pomarańcz spożywczy 5
Definicja	Mieszaninę otrzymywaną z roślin uzyskuje się w wyniku ekstrakcji rozpuszczalnikami odmian roślin jadalnych, marchwi, olejów roślinnych, trawy, alfalfy (lucerny) oraz pokrzywy. Głównym składnikiem barwiącym są karotenoidy, z których większą część stanowi beta-karoten. Mogą być obecne również alfa-, gamma-karoten i inne pigmenty. Oprócz pigmentów barwiących substancja może zawierać oleje, tłuszcze i woski naturalnie występujące w surowcach. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: aceton, keton etylowo-metylowy, metanol, etanol, 2-propanol, heksan (9), dichlorometan oraz dwutlenek węgla.
Numer wg Colour Index	75130
Numer wg EINECS	230-636-6
Nazwa chemiczna
Wzór chemiczny	Beta-karoten: C40H56
Masa cząsteczkowa	Beta-karoten: 536,88
Oznaczenie zawartości	Zawartość karotenów (w przeliczeniu na beta-karoten) nie mniej niż 5 %. Dla produktów otrzymanych przez ekstrakcję olejów roślinnych: nie mniej niż 0,2 % w tłuszczach jadalnych. 2 500 przy około 440 nm do 457 nm w cykloheksanie
Opis
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w cykloheksanie przy 440 nm do 457 nm i 470 nm do 486 nm
Czystość
Pozostałości rozpuszczalników	Aceton	Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie
	Keton etylowo-metylowy
	Metanol
	2-propanol
	Heksan
	Etanol
	Dichlorometan	Nie więcej niż 10 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg

E 160 a (iii) BETA-KAROTEN OTRZYMYWANY Z Blakeslea trispora

Nazwy synonimowe	CI pomarańcz spożywczy 5
Definicja	Otrzymywany w procesie fermentacji z użyciem mieszanej kultury fizjologicznie różnych osobników typów (+) i (-) odmian grzyba Blakeslea trispora. Beta-karoten jest ekstrahowany z biomasy za pomocą octanu etylu lub octanu izobutylu i 2-propanolu, a następnie krystalizowany. Skrystalizowany produkt zawiera głównie trans beta-karoten. W wyniku naturalnego procesu około 3 % produktu zawiera mieszaninę karotenoidów, co jest specyficzne dla produktu.
Numer wg Colour Index	40800
Numer wg EINECS	230-636-6
Nazwa chemiczna	Beta-karoten; beta, beta-karoten
Wzór chemiczny	C40H56
Masa cząsteczkowa	536,88
Oznaczenie zawartości	Nie mniej niż 96 % substancji barwiących ogółem (w przeliczeniu na beta-karoten) 2 500 przy około 440 nm do 457 nm w cykloheksanie
Opis	Kryształy lub proszek krystaliczny o barwie czerwonej, brązowawoczerwonej lub purpurowofioletowej (barwa zależy od użytego rozpuszczalnika ekstrakcyjnego i warunków krystalizacji)
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w cykloheksanie przy 453 nm do 456 nm
Czystość
Pozostałości rozpuszczalników	Octan etylu	Nie więcej niż 0,8 %, pojedynczo lub łącznie
	Etanol
	Octan izobutylu: Nie więcej niż 1,0%
	2-propanol: Nie więcej niż 0,1%
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,2 %
Dodatkowe substancje barwiące	Karotenoidy inne niż beta-karoten: nie więcej niż 3,0 % substancji barwiących ogółem
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Kryteria mikrobiologiczne
Pleśnie	Nie więcej niż 100 kolonii na gram
Drożdże	Nie więcej niż 100 kolonii na gram
Salmonella spp.	Nieobecne w 25 g
Escherichia coli	Nieobecne w 5 g

E 160 a (iv) KAROTENY OTRZYMYWANE Z ALG

Nazwy synonimowe	CI pomarańcz spożywczy 5
Definicja	Mieszanina karotenów może być również otrzymywana z odmian alg Dunaliella salina, rozwijających się w dużych słonych jeziorach położonych w Whyalla, w południowej Australii. Beta-karoten jest ekstrahowany przy użyciu olejków eterycznych. Preparat jest zawiesiną o stężeniu 20–30 % w oleju jadalnym. Stosunek izomerów trans-cis mieści się w zakresie 50/50 do 71/29. Głównym składnikiem barwiącym są karotenoidy, z których większą część stanowi beta-karoten. Mogą być również obecne alfa-karoten, luteina, zeaksantyna i beta-kryptoksantyna. Oprócz pigmentów barwiących substancja może zawierać oleje, tłuszcze i woski naturalnie występujące w surowcach.
Numer wg Colour Index	75130
Numer wg EINECS
Nazwa chemiczna
Wzór chemiczny	Beta-karoten: C40H56
Masa cząsteczkowa	Beta-karoten: 536,88
Oznaczenie zawartości	Zawartość karotenów (w przeliczeniu na beta-karoten) nie mniej niż 20 %. 2 500 przy około 440 nm do 457 nm w cykloheksanie
Opis
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w cykloheksanie przy 440 nm do 457 nm i 474 nm do 486 nm
Czystość
Naturalne tokoferole w oleju jadalnym	Nie więcej niż 0,3 %
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg

E 160 b ANNATO, BIKSYNA, NORBIKSYNA

(I) BIKSYNA I NORBIKSYNA EKSTRAHOWANE PRZY UŻYCIU ROZPUSZCZALNIKÓW

Nazwy synonimowe	CI pomarańcz naturalny 4
Definicja	Biksynę otrzymuje się w wyniku ekstrakcji zewnętrznych warstw nasion drzewa annato (Bixa orellana L.) przy użyciu jednego lub kilku z następujących rozpuszczalników: aceton, metanol, heksan lub dichlorometan, dwutlenek węgla, a następnie usunięciu rozpuszczalnika. Norbiksynę otrzymuje się w wyniku hydrolizy ekstraktu biksyny wodnym roztworem zasady. Biksyna i norbiksyna mogą zawierać inne substancje wyekstrahowane z nasion annato. Biksyna w proszku zawiera kilka składników barwnych, głównym z nich jest biksyna, która może występować w formach cis-i trans-. Mogą również występować produkty rozkładu termicznego biksyny. Norbiksyna w proszku jako główne składniki barwiące zawiera produkty hydrolizy biksyny w postaci soli sodowej lub potasowej. Mogą występować formy cis i trans.
Numer wg Colour Index	75120
Numer wg EINECS	Annato: 215-735-4, ekstrakt z nasion annato: 289-561-2; biksyna: 230-248-7
Nazwa chemiczna	Biksyna:	6'-metylowodoro-9'-cis-6,6'-diapokaroteno-6,6'-dionian
		6'-metylowodoro-9'-trans-6,6'-diapokaroteno-6,6'-dionian
	Norbiksyna:	Kwas 9'-cis-6,6'-diapokaroteno-6,6'-diowy
		Kwas 9'-trans-6,6'-diapokaroteno-6,6'-diowy
Wzór chemiczny	Biksyna:	C25H30O4
	Norbiksyna:	C24H28O4
Masa cząsteczkowa	Biksyna:	394,51
	Norbiksyna:	380,48
Oznaczenie zawartości	Zawartość biksyny w proszku nie mniej niż 75 % karotenoidów ogółem, w przeliczeniu na biksynę.
	Zawartość norbiksyny w proszku nie mniej niż 25 % karotenoidów ogółem, w przeliczeniu na norbiksynę
	Biksyna:	2 870 przy około 502 nm w chloroformie
	Norbiksyna:	2 870 przy około 482 nm w roztworze KOH
Opis	Czerwonawobrązowy proszek, zawiesina lub roztwór
Identyfikacja
Spektrometria	Biksyna:	Maksimum w chloroformie przy około 502 nm
	Norbiksyna:	Maksimum w rozcieńczonym roztworze KOH przy około 482 nm
Czystość
Pozostałości rozpuszczalników	Aceton	Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie
	Metanol
	Heksan
	Dichlorometan:	nie więcej niż 10 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

(II) ANNATO EKSTRAHOWANE PRZY UŻYCIU ZASAD

Nazwy synonimowe	CI pomarańcz naturalny 4
Definicja	Annato rozpuszczalne w wodzie otrzymuje się w wyniku ekstrakcji wodnym roztworem zasad (wodorotlenku sodu lub potasu) zewnętrznych warstw nasion drzewa annato (Bixa orellana L.). Głównym składnikiem barwiącym annato rozpuszczalnego w wodzie jest norbiksyna, produkt hydrolizy biksyny, w postaci soli sodowej lub potasowej. Mogą występować formy cis i trans.
Numer wg Colour Index	75120
Numer wg EINECS	Annato: 215-735-4, ekstrakt z nasion annato: 289-561-2; biksyna: 230-248-7
Nazwa chemiczna	Biksyna:	6'-metylowodoro-9'-cis-6,6'-diapokaroteno-6,6'-dionian
		6'-metylowodoro-9'-trans-6,6'-diapokaroteno-6,6'-dionian
	Norbiksyna:	Kwas 9'-cis-6,6'-diapokaroteno-6,6'-diowy
		Kwas 9'-trans-6,6'-diapokaroteno-6,6'-diowy
Wzór chemiczny	Biksyna:	C25H30O4
	Norbiksyna:	C24H28O4
Masa cząsteczkowa	Biksyna:	394,51
	Norbiksyna:	380,48
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 0,1 % karotenoidów ogółem, w przeliczeniu na norbiksynę
	Norbiksyna:	2 870 przy około 482 nm w roztworze KOH
Opis	Czerwonawobrązowy proszek, zawiesina lub roztwór
Identyfikacja
Spektrometria	Biksyna:	Maksimum w chloroformie przy około 502 nm
	Norbiksyna:	Maksimum w rozcieńczonym roztworze KOH przy około 482 nm
Czystość
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

(III) ANNATO EKSTRAHOWANE PRZY UŻYCIU OLEJU

Nazwy synonimowe	CI pomarańcz naturalny 4
Definicja	Ekstrakty annato w oleju w postaci roztworu lub zawiesiny otrzymuje się w wyniku ekstrakcji zewnętrznych warstw nasion drzewa annato (Bixa orellana L.) przy użyciu jadalnych olejów roślinnych. Ekstrakt annato w oleju zawiera szereg składników barwnych, z których głównym jest biksyna, występująca w formach cis- i trans-. Mogą również występować produkty rozkładu termicznego biksyny.
Numer wg Colour Index	75120
Numer wg EINECS	Annato: 215-735-4, ekstrakt z nasion annato: 289-561-2; biksyna: 230-248-7
Nazwa chemiczna	Biksyna:	6'-metylowodoro-9'-cis-6,6'-diapokaroteno-6,6'-dionian
		6'-metylowodoro-9'-trans-6,6'-diapokaroteno-6,6'-dionian
	Norbiksyna:	Kwas 9'-cis-6,6'-diapokaroteno-6,6'-diowy
		Kwas 9'-trans-6,6'-diapokaroteno-6,6'-diowy
Wzór chemiczny	Biksyna:	C25H30O4
	Norbiksyna:	C24H28O4
Masa cząsteczkowa	Biksyna:	394,51
	Norbiksyna:	380,48
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 0,1 % karotenoidów ogółem, w przeliczeniu na biksynę
	Biksyna:	2 870 przy około 502 nm w chloroformie
Opis	Czerwonawobrązowy proszek, zawiesina lub roztwór
Identyfikacja
Spektrometria	Biksyna:	Maksimum w chloroformie przy około 502 nm
	Norbiksyna:	Maksimum w rozcieńczonym roztworze KOH przy około 482 nm
Czystość
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 160 c EKSTRAKT Z PAPRYKI, KAPSANTYNA, KAPSORUBINA

Nazwy synonimowe	Oleożywica z papryki
Definicja	Ekstrakt z papryki otrzymuje się w wyniku ekstrakcji rozpuszczalnikami zmielonych strąków różnych odmian papryki Capsicum annuum L. z pestkami lub bez, zawierających główne składniki barwiące tej przyprawy. Głównymi substancjami barwiącymi są kapsantyna i kapsorubina. Występują również liczne inne składniki barwiące. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: metanol, etanol, aceton, heksan, dichlorometan, octan etylu, 2-propanol oraz dwutlenek węgla.
Numer wg Colour Index
Numer wg EINECS	Kapsantyna: 207-364-1, kapsorubina: 207-425-2
Nazwa chemiczna	Kapsantyna: (3R, 3'S, 5'R)-3,3'-dihydroksy-β,κ-karoten-6-on Kapsorubina: (3S, 3'S, 5R, 5R')-3,3'-dihydroksy-κ,κ-karoten-6,6'-dion
Wzór chemiczny	Kapsantyna:	C40H56O3
	Kapsorubina:	C40H56O4
Masa cząsteczkowa	Kapsantyna:	584,85
	Kapsorubina:	600,85
Oznaczenie zawartości	Ekstrakt z papryki: zawiera nie mniej niż 7,0 % karotenoidów Kapsantyna/kapsorubina: nie mniej niż 30 % karotenoidów ogółem 2 100 przy około 462 nm w acetonie
Opis	Ciemnoczerwona lepka ciecz
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w acetonie przy około 462 nm
Reakcja barwna	Po dodaniu jednej kropli kwasu siarkowego do jednej kropli próbki w 2-3 kroplach chloroformu powstaje głębokie niebieskie zabarwienie.
Czystość
Pozostałości rozpuszczalników	Octan etylu	Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie
	Metanol
	Etanol
	Aceton
	Heksan
	2-propanol
	Dichlorometan:	nie więcej niż 10 mg/kg
Kapsaicyna	Nie więcej niż 250 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 160 d LIKOPEN

(i) LIKOPEN SYNTETYCZNY

Nazwy synonimowe	Likopen otrzymywany w drodze syntezy chemicznej
Definicja	Likopen syntetyczny, będący mieszaniną geometrycznych izomerów likopenu, otrzymuje się, poddając kondensacji Wittiga syntetyczne produkty pośrednie wykorzystywane powszechnie do produkcji innych karotenoidów stosowanych w żywności. Likopen syntetyczny zawiera głównie all-trans-likopen, łącznie z 5-cis-likopenem i niewielkimi ilościami innych izomerów. Dostępne w handlu preparaty likopenu przeznaczone do stosowania w żywności mogą mieć postać zawiesin w olejach jadalnych albo proszku rozprowadzanego wodą lub rozpuszczalnego w wodzie.
Numer wg Colour Index	75125
Numer wg EINECS	207-949-1
Nazwa chemiczna	ψ,ψ-karoten, all-trans-likopen, (all-E-likopen), (all-E) 2,6,10,14,19,23,27,31-oktametylo-dotriakonta-2,6,8,10,12,14,16,18,20,22,24,26,30-tridekaen
Wzór chemiczny	C40H56
Masa cząsteczkowa	536,85
Oznaczenie zawartości	Nie mniej niż 96 % całkowitej zawartości likopenów (nie mniej niż 70 % all-trans-likopenu). przy 465–475 nm w heksanie (dla 100 % czystego all-trans-likopenu) wynosi 3 450
Opis	Czerwony krystaliczny proszek
Identyfikacja
Spektrofotometria	Roztwór w heksanie wykazuje maksimum absorpcji przy około 470 nm.
Próba na obecność karotenoidów	Barwa roztworu próbki w acetonie znika po stopniowym dodaniu 5 % roztworu azotynu sodu i 1N kwasu siarkowego
Rozpuszczalność	Nierozpuszczalny w wodzie, dobrze rozpuszczalny w chloroformie
Właściwości 1 % roztworu w chloroformie	Przejrzysty, o intensywnie czerwonopomarańczowej barwie
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 0,5 % (40 °C, 4 godz. pod ciśnieniem 20 mm Hg)
Apo-12’-likopenal	Nie więcej niż 0,15%
Tlenek trifenylofosfiny	Nie więcej niż 0,01%
Pozostałości rozpuszczalników	Metanol: nie więcej niż 200 mg/kg, Heksan, 2-propanol: nie więcej niż 10 mg/kg każdy. Dichlorometan: Nie więcej niż 10 mg/kg (wyłącznie w preparatach dostępnych w handlu)
Ołów	Nie więcej niż 1 mg/kg

(ii) LIKOPEN OTRZYMYWANY Z CZERWONYCH POMIDORÓW

Nazwy synonimowe	Żółcień naturalna 27
Definicja	Likopen otrzymuje się przez ekstrakcję rozpuszczalnikami czerwonych pomidorów (Lycopersicon esculentum L.), a następnie usunięcie rozpuszczalnika. Można używać jedynie następujących rozpuszczalników: dwutlenek węgla, octan etylu, aceton, 2-propanol, metanol, etanol i heksan. Głównym składnikiem barwiącym pomidorów jest likopen, mogą również występować niewielkie ilości innych pigmentów karotenoidowych. Oprócz pigmentów produkt może zawierać oleje, tłuszcze, woski oraz składniki smakowe naturalnie występujące w pomidorach.
Numer wg Colour Index	75125
Numer wg EINECS	207-949-1
Nazwa chemiczna	Ψ,Ψ-karoten, all-trans-likopen, (all-E)-likopen, (all-E)-2,6,10,14,19,23,27,31-oktametylo-2,6,8,10,12,14,16,18,20,22,24,26,30-dotriakontatridekaen
Wzór chemiczny	C40H56
Masa cząsteczkowa	536,85
Oznaczenie zawartości	przy 465–475 nm w heksanie (dla 100 % czystego all-trans-likopenu) wynosi 3 450. Zawiera nie mniej niż 5 % substancji barwiących ogółem.
Opis	Ciemnoczerwona lepka ciecz
Identyfikacja
Spektrofotometria	Maksimum w heksanie przy około 472 nm
Czystość
Pozostałości rozpuszczalników	2-propanol	Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie
	Heksan
	Aceton
	Etanol
	Metanol
	Octan etylu
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 1 %
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg

(iii) LIKOPEN OTRZYMYWANY Z BLAKESLEA TRISPORA

Nazwy synonimowe	Żółcień naturalna 27
Definicja	Likopen z Blakeslea trispora jest ekstrahowany z biomasy grzybów i oczyszczany poprzez krystalizację i filtrowanie. Zawiera głównie all-trans-likopen. Zawiera również niewielkie ilości innych karotenoidów. Jedynymi rozpuszczalnikami stosowanymi do produkcji są 2-propanol i octan izobutylu. Dostępne w handlu preparaty likopenu przeznaczone do stosowania w żywności mogą mieć postać zawiesin w olejach jadalnych albo proszku rozprowadzanego wodą lub rozpuszczalnego w wodzie.
Numer wg Colour Index	75125
Numer wg EINECS	207-949-1
Nazwa chemiczna	Ψ,Ψ-karoten, all-trans-likopen, (all-E)-likopen, (all-E)-2,6,10,14,19,23,27,31-oktametylo-2,6,8,10,12,14,16,18,20,22,24,26,30-dotriakontatridekaen
Wzór chemiczny	C40H56
Masa cząsteczkowa	536,85
Oznaczenie zawartości	Nie mniej niż 95 % całkowitej zawartości likopenów i nie mniej niż 90 % all-trans-likopenu w stosunku do całkowitej zawartości substancji barwiących przy 465–475 nm w heksanie (dla 100 % czystego all-trans-likopenu) wynosi 3 450.
Opis	Czerwony krystaliczny proszek
Identyfikacja
Spektrofotometria	Roztwór w heksanie wykazuje maksimum absorpcji przy około 470 nm.
Próba na obecność karotenoidów	Barwa roztworu próbki w acetonie znika po stopniowym dodaniu 5 % roztworu azotynu sodu i 1N kwasu siarkowego
Rozpuszczalność	Nierozpuszczalny w wodzie, dobrze rozpuszczalny w chloroformie
Właściwości 1 % roztworu w chloroformie	Przejrzysty, o intensywnie czerwonopomarańczowej barwie
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 0,5 % (40 °C, 4 godz. pod ciśnieniem 20 mm Hg)
Pozostałe karotenoidy	Nie więcej niż 5%
Pozostałości rozpuszczalników	2-propanol: Nie więcej niż 0,1% Octan izobutylu: Nie więcej niż 1,0% Dichlorometan: Nie więcej niż 10 mg/kg (wyłącznie w preparatach dostępnych w handlu)
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,3 %
Ołów	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 160 e BETA-APO-8′-KAROTENAL (C30)

Nazwy synonimowe	CI pomarańcz spożywczy 6
Definicja	Niniejsza specyfikacja dotyczy głównie all-trans izomerów β-apo-8′-karotenalu łącznie z niewielkimi ilościami innych karotenoidów. Specyfikacja ta obejmuje również rozcieńczone i stabilizowane preparaty β-apo-8′-karotenalu łącznie z roztworami lub zawiesinami β-apo-8′-karotenalu w jadalnych tłuszczach lub olejach, emulsjami i proszkami ulegającymi dyspersji w wodzie. Preparaty te mogą charakteryzować się różnym stosunkiem izomerów cis/trans.
Numer wg Colour Index	40820
Numer wg EINECS	214-171-6
Nazwa chemiczna	β-apo-8'-karotenal, aldehyd trans-β-apo-8 'karotenowy
Wzór chemiczny	C30H40O
Masa cząsteczkowa	416,65
Oznaczenie zawartości	Nie mniej niż 96 % substancji barwiących ogółem 2 640 przy 460–462 nm w cykloheksanie
Opis	Ciemnofioletowe kryształy o metalicznym połysku lub krystaliczny proszek
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w cykloheksanie przy 460–462 nm
Czystość
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,1 %
Dodatkowe substancje barwiące	Karotenoidy inne niż β-apo-8′-karotenal: nie więcej niż 3,0 % substancji barwiących ogółem
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 161 b LUTEINA

Nazwy synonimowe	Mieszanina karotenoidów, ksantofile
Definicja	Luteinę otrzymuje się w wyniku ekstrakcji rozpuszczalnikami różnych odmian jadalnych owoców i roślin, trawy, lucerny (alfalfy) i Tagetes erecta. Głównymi składnikami barwiącymi są karotenoidy, których większą część stanowi luteina i jej estry z kwasami tłuszczowymi. Mogą być również obecne zmienne ilości karotenów. Luteina może zawierać tłuszcze, oleje i woski naturalnie występujące w surowcu roślinnym. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: metanol, etanol, 2-propanol, heksan, aceton, keton etylowo-metylowy i dwutlenek węgla.
Numer wg Colour Index
Numer wg EINECS	204-840-0
Nazwa chemiczna	3,3′-dihydroksy-d-karoten
Wzór chemiczny	C40H56O2
Masa cząsteczkowa	568,88
Oznaczenie zawartości	Zawartość substancji barwiących ogółem nie mniej niż 4 % w przeliczeniu na luteinę. 2 550 przy około 445 nm w mieszaninie chloroform/etanol (10 + 90) lub w mieszaninie heksan/etanol/aceton (80 + 10 + 10)
Opis	Ciemna żółtawobrązowa ciecz
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w mieszaninie chloroform/etanol (1:9) przy około 445 nm
Czystość
Pozostałości rozpuszczalników	Aceton	Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie
	Keton etylowo-metylowy
	Metanol
	Etanol
	2-propanol
	Heksan
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 3 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 161g KANTAKSANTYNA

Nazwy synonimowe	CI pomarańcz spożywczy 8
Definicja	Niniejsza specyfikacja dotyczy głównie all-trans izomerów kantaksantyny łącznie z niewielkimi ilościami innych karotenoidów. Specyfikacja ta obejmuje również rozcieńczone i stabilizowane preparaty kantaksantyny łącznie z roztworami lub zawiesinami kantaksantyny w jadalnych tłuszczach lub olejach, emulsjami i proszkami ulegającymi dyspersji w wodzie. Preparaty te mogą charakteryzować się różnym stosunkiem izomerów cis/trans.
Numer wg Colour Index	40850
Numer wg EINECS	208-187-2
Nazwa chemiczna	β-karoten-4,4'-dion; kantaksantyna, 4,4'-diokso-b-karoten
Wzór chemiczny	C40H52O2
Masa cząsteczkowa	564,86
Oznaczenie zawartości	Nie mniej niż 96 % substancji barwiących ogółem(w przeliczeniu na kantaksantynę).
	2 200	przy około 485 nm w chloroformie
		przy 468–472 nm w cykloheksanie
		przy 464–467 nm w eterze naftowym
Opis	Ciemnofioletowe kryształy lub krystaliczny proszek
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w chloroformie przy około 485 nm Maksimum w cykloheksanie przy 468–472 nm Maksimum w eterze naftowym przy 464–467 nm
Czystość
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,1 %
Dodatkowe substancje barwiące	Karotenoidy inne niż kantaksantyna: nie więcej niż 5,0 % substancji barwiących ogółem
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 162 CZERWIEŃ BURACZANA, BETANINA

Nazwy synonimowe	Czerwień buraczana
Definicja	Czerwień buraczaną otrzymuje się z korzenia różnych odmian buraka ćwikłowego (Beta vulgaris L. var. rubra) w wyniku wyciskania soku z utartych buraków lub ekstrakcji wodnej poszatkowanych korzeni buraka, a następnie wzbogacania w składniki aktywne. Barwnik zawiera różne pigmenty należące do klasy betalain. Głównymi składnikami barwiącymi są betacyjaniny (czerwień), z których betanina stanowi 75–95 %. Mogą być także obecne niewielkie ilości betaksantyny (żółcień) i produkty rozpadu betalain (jasny brąz). Oprócz barwiących pigmentów sok lub ekstrakt zawiera cukry, sole lub białka naturalnie występujących w buraku ćwikłowym. Roztwór może być zagęszczony, a niektóre produkty mogą być oczyszczane w celu usunięcia większości cukrów, soli i białek.
Numer wg Colour Index
Numer wg EINECS	231-628-5
Nazwa chemiczna	Kwas (S-(R',R')-4-(2-(2-karboksy-5(β-D-glukopiranozyloksy)-2,3-dihydro-6-hydroksy-1H-indolo-1-ylo)etenylo)-2,3-dihydro-2,6-pirydyno-dikarboksylowy; 1-(2-(2,6-dikarboksy-1,2,3,4-tetrahydro-4-pirydylideno) etylideno)-5-β-D-glukopiranozyloksy)-6-hydroksyindolo-2-karboksylan
Wzór chemiczny	Betanina: C24H26N2O13
Masa cząsteczkowa	550,48
Oznaczenie zawartości	Zawartość barwnika czerwonego (w przeliczeniu na betaninę) nie mniej niż 0,4 %. 1 120 przy około 535 nm w roztworze wodnym o pH 5
Opis	Czerwona lub ciemnoczerwona ciecz, pasta, proszek lub substancja stała
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w wodzie o pH 5 przy około 535 nm
Czystość
Azotany	Nie więcej niż 2 g anionu azotanowego/g czerwonego barwnika (obliczonego podczas oznaczania zawartości)
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 163 ANTOCYJANY

Nazwy synonimowe
Definicja	Antocyjany otrzymuje się w wyniku maceracji lub ekstrakcji wodą siarczynowaną, zakwaszoną wodą, ditlenkiem węgla, metanolem lub etanolem różnych odmian jadalnych warzyw i jadalnych owoców, a następnie, w razie konieczności, zagęszczania lub oczyszczania. Uzyskany produkt można przekształcić na proszek w drodze przemysłowego procesu suszenia. Antocyjany zawierają wspólny składnik surowca zwany antocyjanem, a także kwasy organiczne, garbniki, cukry, składniki mineralne itp., ale niekoniecznie w takich samych proporcjach, w jakich występują one w surowcu. Etanol może być naturalnie obecny w wyniku procesu maceracji. Głównym składnikiem barwiącym jest antocyjan. Produkty są wprowadzane do obrotu zgodnie z siłą barwiącą, określoną podczas oznaczania zawartości. Zawartość barwnika nie jest wyrażana przy zastosowaniu jednostek ilościowych.
Numer wg Colour Index
Numer wg EINECS	208-438-6 (cyjanidyna); 205-125-6 (peonidyna); 208-437-0 (delfinidyna); 211-403-8 (malwidyna); 205-127-7 (pelargonidyna); 215-849-4 (petunidyna)
Nazwa chemiczna	chlorek 3,3′,4′,5,7-pentahydroksyflawilu (cyjanidyna) chlorek 3,4′,5,7-tetrahydroksy-3′-metoksyflawilu (peonidyna) chlorek 3,4′,5,7-tetrahydroksy-3′,5′-dimetoksyflawilu (malwidyna) chlorek 3,5,7-trihydroksy-2-(3,4,5,trihydroksyfenylo)-1-benzopirylu (delfinidyna) chlorek 3,3′4′,5,7-pentahydroksy-5′-metoksyflawilu (petunidyna) chlorek 3,5,7-trihydroksy-2-(4-hydroksyfenylo)-1-benzopirylu (pelargonidyna)
Wzór chemiczny	Cyjanidyna: C15H11O6Cl Peonidyna: C16H13O6Cl Malwidyna: C17H15O7Cl Delfinidyna: C15H11O7Cl Petunidyna: C16H13O7Cl Pelargonidyna: C15H11O5Cl
Masa cząsteczkowa	Cyjanidyna: 322,6 Peonidyna: 336,7 Malwidyna: 366,7 Delfinidyna: 340,6 Petunidyna: 352,7 Pelargonidyna: 306,7
Oznaczenie zawartości	300 dla czystego pigmentu przy 515–535 nm i pH 3,0
Opis	Fioletowawoczerwona ciecz, proszek lub pasta o słabym charakterystycznym zapachu
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w metanolu z 0,01 % stężonego HCl Cyjanidyna: 535 nm Peonidyna: 532 nm Malwidyna: 542 nm Delfinidyna: 546 nm Petunidyna: 543 nm Pelargonidyna: 530 nm
Czystość
Pozostałości rozpuszczalników	Metanol	Nie więcej niż 50 mg/kg
	Etanol	Nie więcej niż 200 mg/kg
Dwutlenek siarki	Nie więcej niż 1 000 mg/kg na procent barwnika
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 170 WĘGLAN WAPNIA

Nazwy synonimowe	CI Pigment biały 18; kreda
Definicja	Węglan wapnia jest produktem otrzymanym z rozdrobnionego wapienia lub w wyniku wytrącania jonów wapnia jonami węglanowymi.
Numer wg Colour Index	77220
Numer wg EINECS	Węglan wapnia: 207-439-9 Wapień: 215-279-6
Nazwa chemiczna	Węglan wapnia
Wzór chemiczny	CaCO3
Masa cząsteczkowa	100,1
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 98 %w przeliczeniu na bezwodną masę.
Opis	Biały proszek, krystaliczny lub amorficzny, bez zapachu i smaku
Identyfikacja
Rozpuszczalność	Praktycznie nierozpuszczalny w wodzie i alkoholu. Rozpuszcza się musując w rozcieńczonym kwasie octowym, rozcieńczonym kwasie chlorowodorowym i rozcieńczonym kwasie azotowym, a powstałe roztwory, po zagotowaniu, dają wynik dodatni próby na obecność wapnia.
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 2,0 % (200 °C, 4 godz.)
Substancje nierozpuszczalne w kwasach	Nie więcej niż 0,2 %
Sole magnezu i sole zasadowe	Nie więcej niż 1 %
Fluorki	Nie więcej niż 50 mg/kg
Antymon (Sb)	Nie więcej niż 100 mg/kg, pojedynczo lub łącznie
Miedź (Cu)
Chrom (Cr)
Cynk (Zn)
Bar (Ba)
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 3 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 171 DWUTLENEK TYTANU

Nazwy synonimowe	CI pigment biały 6
Definicja	Dwutlenek tytanu zawiera głównie czysty anataz lub rutyl ditlenku tytanu, który może być pokryty niewielkimi ilościami glinu lub krzemu w celu poprawy właściwości technologicznych produktu. Postacie anatazowe pigmentu ditlenku tytanu można otrzymać wyłącznie metodą siarczanową, w wyniku której powstają duże ilości kwasu siarkowego jako produktu ubocznego. Postacie rutylowe ditlenku tytanu są zwykle otrzymywane metodą chlorkową. Niektóre postacie rutylowe ditlenku tytanu są produkowane przy użyciu miki (zwanej również glinokrzemianem potasu) jako wzorca w celu utworzenia podstawowej struktury płytkowej. Powierzchnia miki jest powlekana ditlenkiem tytanu przy zastosowaniu specjalistycznego, opatentowanego procesu. Postać rutylowa ditlenku tytanu w formie płytek jest wytwarzana przez poddawanie miki pokrytej perłowym pigmentem ditlenku tytanu (rutylem) ekstrakcyjnemu rozpuszczaniu w kwasie, a następnie ekstrakcyjnemu rozpuszczaniu w zasadzie. Podczas tego procesu mika jest w całości usuwana, a powstały produkt to postać rutylowa ditlenku tytanu w formie płytkowej.
Numer wg Colour Index	77891
Numer wg EINECS	236-675-5
Nazwa chemiczna	Dwutlenek tytanu
Wzór chemiczny	TiO2
Masa cząsteczkowa	79,88
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na masę wolną od glinu i krzemu
Opis	Biały lub lekko zabarwiony proszek
Identyfikacja
Rozpuszczalność	Nierozpuszczalny w wodzie i rozpuszczalnikach organicznych. Rozpuszcza się powoli w kwasie fluorowodorowym i w gorącym, stężonym kwasie siarkowym.
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 0,5 % (105 °C, 3 godz.)
Strata przy prażeniu	Nie więcej niż 1,0 % w przeliczeniu na masę wolną od substancji lotnych (800 °C)
Tlenek glinu lub dwutlenek krzemu	Ogółem nie więcej niż 2,0 %
Substancje rozpuszczalne w 0,5 N HCl	Nie więcej niż 0,5 % w przeliczeniu na masę wolną od glinu i krzemu, dodatkowo, dla produktów zawierających glin lub krzem, nie więcej niż 1,5 % w przeliczeniu na masę produktu handlowego.
Substancje rozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,5 %
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg po ekstrakcji 0,5 N HCl.
Antymon	Nie więcej niż 2 mg/kg po ekstrakcji 0,5 N HCl.
Arsen	Nie więcej niż 1 mg/kg po ekstrakcji 0,5 N HCl.
Ołów	Nie więcej niż 10 mg/kg po ekstrakcji 0,5 N HCl.
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg po ekstrakcji 0,5 N HCl.

E 172 TLENKI ŻELAZA I WODOROTLENKI ŻELAZA

Nazwy synonimowe	Żółty tlenek żelaza: CI pigment żółty 42 i 43
	Czerwony tlenek żelaza: CI pigment czerwony 101 i 102
	Czarny tlenek żelaza: CI pigment czarny 11
Definicja	Tlenki i wodorotlenki żelaza są otrzymywane w wyniku syntezy chemicznej i zawierają głównie bezwodne lub uwodnione tlenki żelaza. Odcienie barwy obejmują żółcie, czerwienie, brązy i czernie. Tlenki żelaza o czystości nadającej się do produktów żywnościowych od technicznych tlenków żelaza odróżnia stosunkowo niski poziom zanieczyszczenia innymi metalami. Uzyskuje się to przez selekcję i kontrolę źródeł żelaza lub przez zwiększenie stopnia oczyszczenia chemicznego podczas procesu wytwarzania.
Numer wg Colour Index	Żółty tlenek żelaza:	77492
	Czerwony tlenek żelaza:	77491
	Czarny tlenek żelaza:	77499
Numer wg EINECS	Żółty tlenek żelaza:	257-098-5
	Czerwony tlenek żelaza:	215-168-2
	Czarny tlenek żelaza:	235-442-5
Nazwa chemiczna	Żółty tlenek żelaza: uwodniony tlenek żelazowy, uwodniony tlenek żelaza(III)
	Czerwony tlenek żelaza: bezwodny tlenek żelazowy, bezwodny tlenek żelaza(III)
	Czarny tlenek żelaza: tlenek żelazawo-żelazowy, tlenek żelaza(II, III)
Wzór chemiczny	Żółty tlenek żelaza:	FeO(OH) · H2O
	Czerwony tlenek żelaza:	Fe2O3
	Czarny tlenek żelaza:	FeO.Fe2O3
Masa cząsteczkowa	88,85:	FeO(OH)
	159,70:	Fe2O3
	231,55:	FeO.Fe2O3
Oznaczenie zawartości	Żółty nie mniej niż 60 %, czerwony i czarny nie mniej niż 68 % żelaza ogółem, w przeliczeniu na żelazo
Opis	Proszek o barwie żółtej, czerwonej, brązowej lub czarnej.
Identyfikacja
Rozpuszczalność	Nierozpuszczalny w wodzie i rozpuszczalnikach organicznych Rozpuszczalny w stężonych kwasach mineralnych
Czystość
Substancje rozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 1,0 %	Po całkowitym roztworzeniu
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg
Chrom	Nie więcej niż 100 mg/kg
Miedź	Nie więcej niż 50 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 10 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Nikiel	Nie więcej niż 200 mg/kg
Cynk	Nie więcej niż 100 mg/kg

E 173 GLIN

Nazwy synonimowe	CI pigment metaliczny
Definicja	Proszek glinowy otrzymuje się w wyniku rozdrobnienia kawałków glinu. Rozdrabnianie może (ale nie musi) być wykonywane w obecności jadalnych olejów roślinnych lub kwasów tłuszczowych spełniających kryteria stawiane dodatkom do żywności. Jest wolny od domieszek substancji innych niż jadalne tłuszcze roślinne lub kwasy tłuszczowe spełniające kryteria czystości substancji dodatków do żywności.
Numer wg Colour Index	77000
Numer wg EINECS	231-072-3
Nazwa chemiczna	Glin
Wzór chemiczny	Al
Masa atomowa	26,98
Oznaczenie zawartości	Nie mniej niż 99 % jako Al w przeliczeniu na masę wolną od tłuszczów
Opis	Srebrnoszary proszek lub drobne listki
Identyfikacja
Rozpuszczalność	Nierozpuszczalny w wodzie i rozpuszczalnikach organicznych. Rozpuszczalny w rozcieńczonym kwasie chlorowodorowym.
Próba na obecność glinu	Próbka rozpuszczona w rozcieńczonym kwasie chlorowodorowym daje wynik dodatni.
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 0,5 % (105 °C, do stałej masy)
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 10 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 174 SREBRO

Nazwy synonimowe	Argentum
Definicja
Numer wg Colour Index	77820
Numer wg EINECS	231-131-3
Nazwa chemiczna	Srebro
Wzór chemiczny	Ag
Masa atomowa	107,87
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99,5 % Ag
Opis	Srebrny proszek lub drobne listki
Identyfikacja
Czystość

E 175 ZŁOTO

Nazwy synonimowe	Pigment metaliczny 3; Aurum
Definicja
Numer wg Colour Index	77480
Numer wg EINECS	231-165-9
Nazwa chemiczna	Złoto
Wzór chemiczny	Au
Masa atomowa	197,0
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 90 % Au
Opis	Złoty proszek lub drobne listki
Identyfikacja
Czystość
Srebro	Nie więcej niż 7 %	po całkowitym rozpuszczeniu
Miedź	Nie więcej niż 4 %

E 180 CZERWIEŃ LITOLOWA BK

Nazwy synonimowe	CI pigment czerwony 57; pigment rubinowy; karmin 6B
Definicja	Czerwień litolowa BK zawiera głównie 3-hydroksy-4-(4-metylo-2-sulfonianofenylazo)-2-naftalenokarboksylan wapnia i dodatkowe substancje barwiące łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi.
Numer wg Colour Index	15850:1
Numer wg EINECS	226-109-5
Nazwa chemiczna	3-hydroksy-4-(4-metylo-2-sulfonianofenylazo)-2-naftalenokarboksylan wapnia
Wzór chemiczny	C18H12CaN2O6S
Masa cząsteczkowa	424,45
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 90 % substancji barwiących ogółem. 200 przy około 442 nm w dimetyloformamidzie
Opis	Czerwony proszek
Identyfikacja
Spektrometria	Maksimum w dimetyloformamidzie przy około 442 nm
Czystość
Dodatkowe substancje barwiące	Nie więcej niż 0,5 %
Związki organiczne inne niż substancje barwiące:
Kwas 2-amino-5-metylobenzenosulfonowy, sól wapniowa	Nie więcej niż 0,2 %
Kwas 3-hydroksy-2-naftalenokarboksylowy, sól wapniowa	Nie więcej niż 0,4 %
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne	Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę)
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem	Z roztworu o pH 7, nie więcej niż 0,2 %
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg
Kadm	Nie więcej niż 1 mg/kg

Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.

E 200 KWAS SORBOWY

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	203-768-7
Nazwa chemiczna	Kwas sorbowy; kwas trans, trans-2,4-heksadienowy
Wzór chemiczny	C6H8O2
Masa cząsteczkowa	112,12
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na bezwodną masę
Opis	Bezbarwne igiełki lub biały, sypki proszek o lekkim, charakterystycznym zapachu, niezmieniający barwy po ogrzewaniu przez 90 minut w temp. 105 °C
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia	Między 133 °C a 135 °C, po suszeniu w próżni przez cztery godziny w eksykatorze z kwasem siarkowym
Spektrometria	Roztwór 2-propanolu (1:4 000 000) wykazuje maksimum absorbancji przy 254 ± 2 nm
Próba na obecność podwójnych wiązań	Wynik dodatni
Rozpuszczalność	Słabo rozpuszczalny w wodzie, rozpuszczalny w etanolu.
Czystość
Zawartość wody	Nie więcej niż 0,5 % (metoda Karla Fischera)
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,2 %
Aldehydy	Nie więcej niż 0,1 % (w przeliczeniu na formaldehyd)
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 202 SORBINIAN POTASU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	246-376-1
Nazwa chemiczna	Sorbinian potasu; (E,E)-2,4-heksadienian potasu; sól potasowa kwasu trans, trans-2,4-heksadienowego
Wzór chemiczny	C6H7O2K
Masa cząsteczkowa	150,22
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na suchą masę.
Opis	Biały, krystaliczny proszek niezmieniający barwy po ogrzewaniu przez 90 minut w temp. 105 °C
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia kwasu sorbowego	Zakres temperatur topnienia kwasu sorbowego otrzymanego w wyniku zakwaszenia i niepoddanego rekrystalizacji wynosi 133–135 °C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym.
Próba na obecność potasu	Wynik dodatni
Próba na obecność podwójnych wiązań	Wynik dodatni
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 1,0 % (105 °C, 3 godz.)
Kwasowość lub zasadowość	Nie więcej niż około 1,0 % (w przeliczeniu na kwas sorbowy lub K2CO3)
Aldehydy	Nie więcej niż 0,1 % w przeliczeniu na formaldehyd
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 203 SORBINIAN WAPNIA

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	231-321-6
Nazwa chemiczna	Sorbinian wapnia; sól wapniowa kwasu trans, trans-2,4-heksadienowego
Wzór chemiczny	C12H14O4Ca
Masa cząsteczkowa	262,32
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 98 % w przeliczeniu na suchą masę.
Opis	Drobny, biały, krystaliczny proszek niezmieniający barwy po ogrzewaniu przez 90 minut w temp. 105 °C
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia kwasu	Zakres temperatur topnienia kwasu sorbowego otrzymanego w wyniku zakwaszenia i niepoddanego rekrystalizacji wynosi 133–135 °C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym.
Próba na obecność wapnia	Wynik dodatni
Próba na obecność podwójnych wiązań	Wynik dodatni
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 2,0 % oznaczone po suszeniu w próżni przez cztery godziny w eksykatorze z kwasem siarkowym
Aldehydy	Nie więcej niż 0,1 % (w przeliczeniu na formaldehyd)
Fluorki	Nie więcej niż 10 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 210 KWAS BENZOESOWY

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	200-618-2
Nazwa chemiczna	Kwas benzoesowy; kwas benzenokarboksylowy; kwas fenylokarboksylowy
Wzór chemiczny	C7H6O2
Masa cząsteczkowa	122,12
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99,5 % w przeliczeniu na bezwodną masę
Opis	Biały krystaliczny proszek
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia	121,5–123,5 °C
Sublimation test	Wynik dodatni
Próba na obecność benzoesanów	Wynik dodatni
pH	Około 4 (roztwór wodny)
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 0,5 % (3 godz., nad kwasem siarkowym)
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,05 %
Chlorowane związki organiczne	Nie więcej niż 0,07 % w przeliczeniu na chlorki, co odpowiada 0,3 % w przeliczeniu na kwas monochlorobenzoesowy
Substancje łatwo ulegające utlenieniu	Do 100 ml wody dodać 1,5 ml kwasu siarkowego, ogrzać do wrzenia i dodawać kroplami 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 30 sekund. 1 g próbki odważonej z dokładnością do mg rozpuścić w ogrzewanym roztworze i miareczkować 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 15 sekund. Ilość zużytej substancji nie powinna przekraczać 0,5 ml.
Substancje łatwo ulegające zwęgleniu	Barwa chłodnego roztworu 0,5 g kwasu benzoesowego w 5 ml 94,5–95,5 % kwasu siarkowego nie może być intensywniejsza niż barwa płynu wzorcowego zawierającego 0,2 ml chlorku kobaltu TSC (10), 0,3 ml chlorku żelazowego TSC (11), 0,1 ml siarczanu miedziowego TSC (12) i 4,4 ml wody
Kwasy wielopierścieniowe	Temperatura topnienia pierwszego osadu uzyskanego w wyniku frakcyjnego zakwaszenia zobojętnionego roztworu kwasu benzoesowego nie może się różnić od temperatury topnienia kwasu benzoesowego.
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 211 BENZOESAN SODU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	208-534-8
Nazwa chemiczna	Benzoesan sodu; sól sodowa kwasu benzenokarboksylowego; sól sodowa kwasu fenylokarboksylowego
Wzór chemiczny	C7H5O2Na
Masa cząsteczkowa	144,11
Oznaczenie zawartości	Nie mniej niż 99 % C7H5O2Na po suszeniu w temperaturze 105 °C przez cztery godziny
Opis	Biały, prawie bezwonny, krystaliczny proszek lub granulki
Identyfikacja
Rozpuszczalność	Dobrze rozpuszczalny w wodzie, trudno rozpuszczalny w etanolu
Zakres temperatur topnienia kwasu benzoesowego	Zakres temperatur topnienia kwasu benzoesowego wyizolowanego w wyniku zakwaszania i niepoddanego rekrystalizacji wynosi 121,5–123,5°C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym
Próba na obecność benzoesanów	Wynik dodatni
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 1,5 % (105°C, 4 godz.)
Substancje łatwo ulegające utlenieniu	Do 100 ml wody dodać 1,5 ml kwasu siarkowego, ogrzać do wrzenia i dodawać kroplami 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 30 sekund. 1 g próbki odważonej z dokładnością do mg rozpuścić w ogrzewanym roztworze i miareczkować 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 15 sekund. Ilość zużytej substancji nie powinna przekraczać 0,5 ml.
Kwasy wielopierścieniowe	Temperatura topnienia pierwszego osadu uzyskanego w wyniku frakcyjnego zakwaszenia (zobojętnionego) roztworu kwasu benzoesowego nie może się różnić od temperatury topnienia kwasu benzoesowego.
Chlorowane związki organiczne	Nie więcej niż 0,06 % w przeliczeniu na chlorki, co odpowiada wartości 0,25 % w przeliczeniu na kwas monochlorobenzoesowy.
Kwasowość lub zasadowość	Ilość 0,1 NaOH lub 0,1 N HCl potrzebna do zobojętnienia 1 g benzoesanu sodu w obecności fenoloftaleiny nie może być większa niż 0,25 ml
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 212 BENZOESAN POTASU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	209-481-3
Nazwa chemiczna	Benzoesan potasu; sól potasowa kwasu benzenokarboksylowego; sól potasowa kwasu fenylokarboksylowego
Wzór chemiczny	C7H5KO2·3H2O
Masa cząsteczkowa	214,27
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % C7H5KO2 po suszeniu w temperaturze 105 °C do stałej masy
Opis	Biały krystaliczny proszek
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia kwasu benzoesowego	Zakres temperatur topnienia kwasu benzoesowego otrzymanego w wyniku zakwaszenia i niepoddanego rekrystalizacji wynosi 121,5–123,5 °C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym.
Próba na obecność benzoesanów	Wynik dodatni
Próba na obecność potasu	Wynik dodatni
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 26,5 % (105 °C, 4 godz.)
Chlorowane związki organiczne	Nie więcej niż 0,06 % w przeliczeniu na chlorki, co odpowiada wartości 0,25 % w przeliczeniu na kwas monochlorobenzoesowy.
Substancje łatwo ulegające utlenieniu	Do 100 ml wody dodać 1,5 ml kwasu siarkowego, ogrzać do wrzenia i dodawać kroplami 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 30 sekund. 1 g próbki odważonej z dokładnością do mg rozpuścić w ogrzewanym roztworze i miareczkować 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 15 sekund. Ilość zużytej substancji nie powinna przekraczać 0,5 ml.
Substancje łatwo ulegające zwęgleniu	Barwa chłodnego roztworu 0,5 g kwasu benzoesowego w 5 ml 94,5–95,5 % kwasu siarkowego nie może być intensywniejsza niż barwa płynu wzorcowego zawierającego 0,2 ml chlorku kobaltu TSC, 0,3 ml chlorku żelazowego TSC, 0,1 ml siarczanu miedziowego TSC i 4,4 ml wody
Kwasy wielopierścieniowe	Zakres temperatur topnienia pierwszego osadu uzyskanego w wyniku frakcyjnego zakwaszenia (zobojętnionego) roztworu benzoesanu potasu nie może się różnić od zakresu temperatur topnienia kwasu benzoesowego.
Kwasowość lub zasadowość	Ilość 0,1 NaOH lub 0,1 N HCl potrzebna do zobojętnienia 1 g benzoesanu potasu w obecności fenoloftaleiny nie może być większa niż 0,25 ml
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 213 BENZOESAN WAPNIA

Nazwy synonimowe	Benzoesan monowapniowy
Definicja
Numer wg EINECS	218-235-4
Nazwa chemiczna	Benzoesan wapnia; dibenzoesan wapnia
Wzór chemiczny	Bezwodny:	C14H10O4Ca
	Jednowodzian:	C14H10O4Ca·H2O
	Trójwodzian:	C14H10O4Ca·3H2O
Masa cząsteczkowa	Bezwodny:	282,31
	Jednowodzian:	300,32
	Trójwodzian:	336,36
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % po suszeniu w temperaturze 105 °C
Opis	Białe lub bezbarwne kryształy lub biały proszek
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia kwasu benzoesowego	Zakres temperatur topnienia kwasu benzoesowego otrzymanego w wyniku zakwaszenia i niepoddanego rekrystalizacji wynosi 121,5–123,5 °C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym.
Próba na obecność benzoesanów	Wynik dodatni
Próba na obecność wapnia	Wynik dodatni
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 17,5 % (105 °C, do stałej masy)
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,3 %
Chlorowane związki organiczne	Nie więcej niż 0,06 % w przeliczeniu na chlorek, odpowiadające 0,25 % w przeliczeniu na kwas monochlorobenzoesowy
Substancje łatwo ulegające utlenieniu	Do 100 ml wody dodać 1,5 ml kwasu siarkowego, ogrzać do wrzenia i dodawać kroplami 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 30 sekund. 1 g próbki odważonej z dokładnością do mg rozpuścić w ogrzewanym roztworze i miareczkować 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 15 sekund. Ilość zużytej substancji nie powinna przekraczać 0,5 ml.
Substancje łatwo ulegające zwęgleniu	Barwa chłodnego roztworu 0,5 g kwasu benzoesowego w 5 ml 94,5–95,5 % kwasu siarkowego nie może być intensywniejsza niż barwa płynu wzorcowego zawierającego 0,2 ml chlorku kobaltu TSC, 0,3 ml chlorku żelazowego TSC, 0,1 ml siarczanu miedziowego TSC i 4,4 ml wody.
Kwasy wielopierścieniowe	Zakres temperatur topnienia pierwszego osadu uzyskanego w wyniku frakcyjnego zakwaszenia (zobojętnionego) roztworu benzoesanu wapnia nie może się różnić od zakresu temperatur topnienia kwasu benzoesowego.
Kwasowość lub zasadowość	Ilość 0,1 NaOH lub 0,1 N HCl potrzebna do zobojętnienia 1 g benzoesanu wapnia w obecności fenoloftaleiny nie może być większa niż 0,25 ml.
Fluorki	Nie więcej niż 10 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 214 p-HYDROKSYBENZOESAN ETYLU

Nazwy synonimowe	Etyloparaben; p-oksybenzoesan etylu
Definicja
Numer wg EINECS	204-399-4
Nazwa chemiczna	p-hydroksybenzoesan etylu; ester etylowy kwasu p-hydroksybenzoesowego
Wzór chemiczny	C9H10O3
Masa cząsteczkowa	166,8
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99,5 % po suszeniu przez dwie godziny w temperaturze 80 °C
Opis	Prawie bezwonne, małe, bezbarwne kryształy lub biały, krystaliczny proszek
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia	115 °C–118 °C
Próba na obecność p-hydroksybenzoesanu	Zakres temperatur topnienia dla kwasu p-hydroksybenzoesowego otrzymanego w wyniku zakwaszenia i niepoddanego rekrystalizacji: 213 °C do 217 °C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym
Próba na obecność alkoholu	Wynik dodatni
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 0,5 % (80 °C, 2 godz.)
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,05 %
Kwas p-hydroksybenzoesowy i kwas salicylowy	Nie więcej niż 0,35 % w przeliczeniu na kwas p-hydroksybenzoesowy
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 215 SÓL SODOWA p-HYDROKSYBENZOESANU ETYLU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	252-487-6
Nazwa chemiczna	Sól sodowa p-hydroksybenzoesanu etylu; związek sodowy estru etylowego kwasu p-hydroksybenzoesowego
Wzór chemiczny	C9H9O3Na
Masa cząsteczkowa	188,8
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 83 % estru etylowego kwasu p-hydroksybenzoesowego w przeliczeniu na bezwodną masę
Opis	Biały, krystaliczny, higroskopijny proszek
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia	115–118 °C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym
Próba na obecność p-hydroksybenzoesanu	Zakres temperatur topnienia kwasu p-hydroksybenzoesowego otrzymanego z próbki wynosi 213–217 °C
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
pH	9,9–10,3 (0,1 % roztwór wodny)
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 5 % (po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym)
Popiół siarczanowy	37 do 39 %
Kwas p-hydroksybenzoesowy i kwas salicylowy	Nie więcej niż 0,35 % w przeliczeniu na kwas p-hydroksybenzoesowy
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 218 p-HYDROKSYBENZOESAN METYLU

Nazwy synonimowe	Metyloparaben; p-oksybenzoesan metylu
Definicja
Numer wg EINECS	243-171-5
Nazwa chemiczna	p-hydroksybenzoesan metylu; ester metylowy kwasu p-hydroksybenzoesowego
Wzór chemiczny	C8H8O3
Masa cząsteczkowa	152,15
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % po suszeniu przez dwie godziny w temperaturze 80 °C
Opis	Prawie bezwonne, małe, bezbarwne kryształy lub biały krystaliczny proszek
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia	125–128 °C
Próba na obecność p-hydroksybenzoesanu	Zakres temperatur topnienia kwasu p-hydroksybenzoesowego otrzymanego z próbki wynosi 213–217 °C, po suszeniu przez dwie godziny w temperaturze 80 °C
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 0,5 % (80 °C, 2 godz.)
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,05 %
Kwas p-hydroksybenzoesowy i kwas salicylowy	Nie więcej niż 0,35 % w przeliczeniu na kwas p-hydroksybenzoesowy
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 219 SÓL SODOWA p-HYDROKSYBENZOESANU METYLU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS
Nazwa chemiczna	Sól sodowa p-hydroksybenzoesanu metylu; związek sodowy estru metylowego kwasu p-hydroksybenzoesowego
Wzór chemiczny	C8H7O3Na
Masa cząsteczkowa	174,15
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99,5 % w przeliczeniu na bezwodną masę
Opis	Biały higroskopijny proszek
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia	Zakres temperatur topnienia białego osadu otrzymanego w wyniku zakwaszenia kwasem chlorowodorowym 10 % (m/v) wodnego roztworu sodowej pochodnej p-hydroksybenzoesanu metylu (przy użyciu papierka lakmusowego jako wskaźnika), przemytego wodą i wysuszonego w temperaturze 80 °C przez dwie godziny, wynosi 125–128 °C
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
pH	9,7–10,3 (0,1 % roztwór wodny wolny od ditlenku węgla)
Czystość
Zawartość wody	Nie więcej niż 5 % (metoda Karla Fischera)
Popiół siarczanowy	40–44,5 % w przeliczeniu na bezwodną masę
Kwas p-hydroksybenzoesowy i kwas salicylowy	Nie więcej niż 0,35 % w przeliczeniu na kwas p-hydroksybenzoesowy
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 220 DWUTLENEK SIARKI

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	231-195-2
Nazwa chemiczna	Dwutlenek siarki; bezwodnik kwasu siarkawego
Wzór chemiczny	SO2
Masa cząsteczkowa	64,07
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 %
Opis	Bezbarwny, niepalny gaz o silnym, ostrym, duszącym zapachu
Identyfikacja
Próba na obecność związków siarkawych	Wynik dodatni
Czystość
Zawartość wody	Nie więcej niż 0,05 % (metoda Karla Fischera)
Pozostałości nielotne	Nie więcej niż 0,01 %
Tritlenek siarki	Nie więcej niż 0,1 %
Selen	Nie więcej niż 10 mg/kg
Inne gazy, które nie są normalnie obecne w powietrzu	Brak śladów
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 5 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 221 SIARCZYN SODU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	231-821-4
Nazwa chemiczna	Siarczyn sodu (bezwodny lub siedmiowodzian)
Wzór chemiczny	Bezwodny:	Na2SO3
	Siedmiowodzian:	Na2SO37H2O
Masa cząsteczkowa	Bezwodny:	126,04
	Siedmiowodzian:	252,16
Oznaczenie zawartości	Bezwodny:	Nie mniej niż 95 % Na2SO3 i nie mniej niż 48 % SO2
	Siedmiowodzian:	Nie mniej niż 48 % Na2SO3 i nie mniej niż 24 % SO2
Opis	Biały krystaliczny proszek lub bezbarwne kryształy
Identyfikacja
Próba na obecność siarczynów	Wynik dodatni
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
pH	8,5–11,5 (bezwodny: 10 % roztwór; siedmiowodzian: 20 % roztwór)
Czystość
Tiosiarczany	Nie więcej niż 0,1 % w przeliczeniu na zawartość SO2
Żelazo	Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Selen	Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 222 WODOROSIARCZYN SODU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	231-921-4
Nazwa chemiczna	Kwaśny siarczyn sodu; wodorosiarczyn sodu
Wzór chemiczny	NaHSO3 w roztworze wodnym
Masa cząsteczkowa	104,06
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 32 % m/m NaHSO3
Opis	Klarowny roztwór, bezbarwny do żółtego
Identyfikacja
Próba na obecność siarczynów	Wynik dodatni
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
pH	2,5–5,5 (10 % roztwór wodny)
Czystość
Żelazo	Nie więcej niż 10 mg/kg Na2SO3 w przeliczeniu na SO2
Selen	Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 223 PIROSIARCZYN SODU

Nazwy synonimowe	Pirosiarczyn
Definicja
Numer wg EINECS	231-673-0
Nazwa chemiczna	Disiarczyn sodu; pentaoksodisiarczan disodowy
Wzór chemiczny	Na2S2O5
Masa cząsteczkowa	190,11
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 95 % Na2S2O5 i nie mniej niż 64 % SO2
Opis	Białe kryształy lub krystaliczny proszek
Identyfikacja
Próba na obecność siarczynów	Wynik dodatni
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
pH	4,0–5,5 (10 % roztwór wodny)
Czystość
Tiosiarczany	Nie więcej niż 0,1 % w przeliczeniu na zawartość SO2
Żelazo	Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Selen	Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 224 PIROSIARCZYN POTASU

Nazwy synonimowe	Pirosiarczyn potasu
Definicja
Numer wg EINECS	240-795-3
Nazwa chemiczna	Disiarczyn potasu; pentaoksodisiarczan potasu
Wzór chemiczny	K2S2O5
Masa cząsteczkowa	222,33
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 90 % K2S2O5 i nie mniej niż 51,8 % SO2, pozostałość składa się prawie całkowicie z siarczanu potasu
Opis	Bezbarwne kryształy lub biały krystaliczny proszek
Identyfikacja
Próba na obecność siarczynów	Wynik dodatni
Próba na obecność potasu	Wynik dodatni
Czystość
Tiosiarczany	Nie więcej niż 0,1 % w przeliczeniu na zawartość SO2
Żelazo	Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Selen	Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 226 SIARCZYN WAPNIA

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	218-235-4
Nazwa chemiczna	Siarczyn wapnia
Wzór chemiczny	CaSO3·2H2O
Masa cząsteczkowa	156,17
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 95 % CaSO3·2H2O i nie mniej niż 39 % SO2
Opis	Białe kryształy lub biały krystaliczny proszek
Identyfikacja
Próba na obecność siarczynów	Wynik dodatni
Próba na obecność wapnia	Wynik dodatni
Czystość
Żelazo	Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Selen	Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 227 WODOROSIARCZYN WAPNIA

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	237-423-7
Nazwa chemiczna	Kwaśny siarczyn wapnia; wodorosiarczyn wapnia
Wzór chemiczny	Ca(HSO3)2
Masa cząsteczkowa	202,22
Oznaczenie zawartości	6–8 % (m/v) ditlenku siarki i 2,5–3,5 % (m/v) ditlenku wapnia odpowiadające 10–14 % (m/v) wodorosiarczynu wapnia [Ca(HSO3)2]
Opis	Klarowny, zielonkawożółty roztwór wodny o wyraźnym zapachu ditlenku siarki
Identyfikacja
Próba na obecność siarczynów	Wynik dodatni
Próba na obecność wapnia	Wynik dodatni
Czystość
Żelazo	Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Selen	Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 228 WODOROSIARCZYN POTASU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	231-870-1
Nazwa chemiczna	Kwaśny siarczyn potasu; wodorosiarczyn potasu
Wzór chemiczny	KHSO3 w roztworze wodnym
Masa cząsteczkowa	120,17
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 280 g KHSO3 na litr (lub 150 g SO2 na litr)
Opis	Klarowny, bezwonny roztwór wodny
Identyfikacja
Próba na obecność siarczynów	Wynik dodatni
Próba na obecność potasu	Wynik dodatni
Czystość
Żelazo	Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Selen	Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 234 NIZYNA

Nazwy synonimowe
Definicja	Nizyna zawiera szereg ściśle powiązanych polipeptydów wytwarzanych przez szczepy Lactococcus lactis subsp. lactis
Numer wg EINECS	215-807-5
Nazwa chemiczna
Wzór chemiczny	C143H230N42O37S7
Masa cząsteczkowa	3 354,12
Oznaczenie zawartości	Koncentrat nizyny zawiera nie mniej niż 900 jednostek na mg mieszaniny składającej się z substancji stałych odtłuszczonego mleka i co najmniej 50 % chlorku sodu
Opis	Biały proszek
Identyfikacja
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 3 % (102–103 °C, do stałej masy)
Arsen	Nie więcej niż 1 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 1 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 235 NATAMYCYNA

Nazwy synonimowe

Pimarycyna

Definicja

Natamycyna jest środkiem przeciwgrzybiczym z grupy makrolidów polienowych wytwarzanym przez szczepy Streptomyces natalensis lub inne właściwe szczepy.

Numer wg EINECS

231-683-5

Nazwa chemiczna

Stereoizomer kwasu 22-(3-amino-3,6-dideoksy-β-D-mannopiranosiloksy)-1,3,26-trihydroksy-12-metyl-10-okso-6,11,28-trioksatricyklo[22.3.1.05,7]oktakoza-8,14,16,18,20-pentaene-25-karboksylowego

Wzór chemiczny

C33H47O13N

Masa cząsteczkowa

665,74

Oznaczenie zawartości

Zawiera nie mniej niż 95 % w przeliczeniu na suchą masę.

Opis

Krystaliczny proszek o barwie białej do kremowobiałej

Identyfikacja

Reakcja barwna

W wyniku dodania kilku kryształów natamycyny na szkiełko podstawowe do kropli:

stężonego kwasu chlorowodorowego – powstaje niebieski kolor,

stężonego kwasu fosforowego – powstaje zielony kolor, który po kilku minutach przechodzi w bladoczerwony

Spektrometria

0,0005 % m/v roztwór w 1 % metanolowym roztworze kwasu octowego wykazuje maksima absorpcji przy około 290 nm, 303 nm i 318 nm, punkt przecięcia przy około 280 nm i wykazuje minima przy około 250 nm, 295,5 nm i 311 nm

5,5–7,5 (1 % m/v roztwór w uprzednio zobojętnionej mieszaninie 20 części dimetyloformamidu i 80 części wody)

Skręcalność właściwa

[α]D 20 + 250° do + 295° (1 % m/v roztwór w lodowatym kwasie octowym, w temperaturze 20 °C i w przeliczeniu na suchą masę)

Czystość

Strata przy suszeniu

Nie więcej niż 8 % (nad P2O5 w próżni w temperaturze 60 °C do stałej masy)

Popiół siarczanowy

Nie więcej niż 0,5 %

Arsen

Nie więcej niż 3 mg/kg

Ołów

Nie więcej niż 2 mg/kg

Rtęć

Nie więcej niż 1 mg/kg

Kryteria mikrobiologiczne

Ogólna liczba drobnoustrojów

Nie więcej niż 100 kolonii na gram

Ε 239 HEKSAMETYLENOCZTEROAMINA

Nazwy synonimowe	Heksamina; urotropina
Definicja
Numer wg EINECS	202-905-8
Nazwa chemiczna	1,3,5,7-tetraazatricyklo [3.3.1.13,7]-dekan, heksametylenotetramina
Wzór chemiczny	C6H12N4
Masa cząsteczkowa	140,19
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na bezwodną masę
Opis	Bezbarwny lub biały, krystaliczny proszek
Identyfikacja
Próba na obecność formaldehydów	Wynik dodatni
Próba na obecność amoniaku	Wynik dodatni
Punkt sublimacji:	Około 260 °C
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 0,5 % (w temp. 105 °C w próżni nad P2O5, przez 2 godz.)
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,05 %
Siarczany	Nie więcej niż 0,005 % w przeliczeniu na SO4
Chlorki	Nie więcej niż 0,005 % w przeliczeniu na Cl
Sole amonowe	Niewykrywalne
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 242 DIMETYLODIWĘGLAN

Nazwy synonimowe	DMDC; pirowęglan dimetylowy
Definicja
Numer wg EINECS	224-859-8
Nazwa chemiczna	Diwęglan dimetylu; ester dimetylowy kwasu pirowęglowego
Wzór chemiczny	C4H6O5
Masa cząsteczkowa	134,09
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99,8 %
Opis	Bezbarwna ciecz rozkładająca się w roztworze wodnym. Wykazuje właściwości żrące dla skóry i oczu oraz toksyczne w przypadku wdychania i spożywania.
Identyfikacja
Rozkład	Po rozpuszczeniu dodatni wynik próby na obecność CO2 i metanolu
Temperatura topnienia	17 °C
Temperatura wrzenia	172 °C z rozkładem
Gęstość w 20 °C	Około 1,25 g/cm3
Widmo absorpcji w podczerwieni	Maksima przy 1 156 i 1 832 cm– 1
Czystość
Węglan dimetylu	Nie więcej niż 0,2 %
Chlor ogółem	Nie więcej niż 3 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 249 AZOTYN POTASU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	231-832-4
Nazwa chemiczna	Azotyn potasu
Wzór chemiczny	KNO2
Masa cząsteczkowa	85,11
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 95 % w przeliczeniu na bezwodną masę (14)
Opis	Białe lub lekko żółte granulki rozpływające się pod wpływem wilgoci w powietrzu
Identyfikacja
Próba na obecność azotynów	Wynik dodatni
Próba na obecność potasu	Wynik dodatni
pH	6,0–9,0 (5 % roztwór)
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 3 % (4 godz., nad żelem krzemionkowym)
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 250 AZOTYN SODU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	231-555-9
Nazwa chemiczna	Azotyn sodu
Wzór chemiczny	NaNO2
Masa cząsteczkowa	69,00
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 97 % w przeliczeniu na bezwodną masę (15)
Opis	Biały, krystaliczny proszek lub żółtawe grudki
Identyfikacja
Próba na obecność azotynów	Wynik dodatni
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 0,25 % (4 godz., nad żelem krzemionkowym)
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 251 AZOTAN SODU

I. AZOTAN SODU W POSTACI STAŁEJ

Nazwy synonimowe	Saletra chilijska; azotan sodu lub saletra sodowa
Definicja
Numer wg EINECS	231-554-3
Nazwa chemiczna	Azotan sodu
Wzór chemiczny	NaNO3
Masa cząsteczkowa	85,00
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na bezwodną masę
Opis	Biały, krystaliczny, lekko higroskopijny proszek
Identyfikacja
Próba na obecność azotanów	Wynik dodatni
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
pH	5,5–8,3 (5 % roztwór)
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 2 % (105 °C, 4 godz.)
Azotyny	Nie więcej niż 30 mg/kg w przeliczeniu na NaNO2
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

II.	AZOTAN SODU W POSTACI PŁYNNEJ

Nazwy synonimowe
Definicja	Płynny azotan sodu jest roztworem wodnym azotanu sodu otrzymanym w wyniku reakcji chemicznej wodorotlenku sodu i kwasu azotowego w ilościach stechiometrycznych, bez późniejszej krystalizacji. Standardowe postacie przygotowane z płynnego azotanu sodu, zgodne z niniejszą specyfikacją, mogą zawierać kwas azotowy w nadmiernej ilości, jeżeli jest to wyraźnie stwierdzone i oznakowane
Numer wg EINECS	231-554-3
Nazwa chemiczna	Azotan sodu
Wzór chemiczny	NaNO3
Masa cząsteczkowa	85,00
Oznaczenie zawartości	Zawiera 33,5 %–40,0 % NaNO3
Opis	Jasna, bezbarwna ciecz
Identyfikacja
Próba na obecność azotanów	Wynik dodatni
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
pH	1,5–3,5
Czystość
Wolny kwas azotowy	Nie więcej niż 0,01 %
Azotyny	Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na NaNO2
Arsen	Nie więcej niż 1 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 1 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 0,3 mg/kg

Specyfikacja dotyczy 35 % roztworu wodnego

Ε 252 AZOTAN POTASU

Nazwy synonimowe	Saletra chilijska; azotan sodu lub saletra sodowa
Definicja
Numer wg EINECS	231-818-8
Nazwa chemiczna	Azotan potasu
Wzór chemiczny	KNO3
Masa cząsteczkowa	101,11
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na bezwodną masę
Opis	Biały, krystaliczny proszek lub przezroczyste graniastosłupy o orzeźwiającym, słonym, ostrym smaku
Identyfikacja
Próba na obecność azotanów	Wynik dodatni
Próba na obecność potasu	Wynik dodatni
pH	4,5–8,5 (5 % roztwór)
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 1 % (105 °C, 4 godz.)
Azotyny	Nie więcej niż 20 mg/kg w przeliczeniu na KNO2
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 260 KWAS OCTOWY

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	200-580-7
Nazwa chemiczna	Kwas octowy; kwas etanowy
Wzór chemiczny	C2H4O2
Masa cząsteczkowa	60,05
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99,8 %
Opis	Klarowna, bezbarwna ciecz o ostrym, charakterystycznym zapachu
Identyfikacja
Temperatura wrzenia	118 °C przy ciśnieniu 760 mm (słupa rtęci)
Ciężar właściwy	Około 1049
Próba na obecność octanów	Roztwór trzykrotnie rozcieńczony daje dodatni wynik próby na obecność octanów
Temperatura krzepnięcia	Nie niższa niż 14,5 °C
Czystość
Pozostałości nielotne	Nie więcej niż 100 mg/kg
Kwas mrówkowy, mrówczany i inne substancje łatwo ulegające utlenieniu	Nie więcej niż 1 000 mg/kg w przeliczeniu na kwas mrówkowy
Substancje łatwo ulegające utlenieniu	W naczyniu ze szklanym korkiem rozcieńczyć 2 ml próbki w 10 ml wody i dodać 0,1 ml 0,1 N nadmanganianu potasu. Różowy kolor nie zmienia się na brązowy przez 30 minut.
Arsen	Nie więcej niż 1 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 0,5 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 261 OCTAN POTASU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	204-822-2
Nazwa chemiczna	Octan potasu
Wzór chemiczny	C2H3O2K
Masa cząsteczkowa	98,14
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na bezwodną masę
Opis	Bezbarwne kryształy rozpływające się pod wpływem wilgoci w powietrzu lub biały, krystaliczny proszek, bezwonny lub o słabym zapachu octu
Identyfikacja
pH	7,5–9,0 (5 % roztwór wodny)
Próba na obecność octanów	Wynik dodatni
Próba na obecność potasu	Wynik dodatni
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 8 % (150 °C, 2 godz.)
Kwas mrówkowy, mrówczany i inne substancje łatwo ulegające utlenieniu	Nie więcej niż 1 000 mg/kg w przeliczeniu na kwas mrówkowy
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 262 (i) OCTAN SODU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	204-823-8
Nazwa chemiczna	Octan sodu
Wzór chemiczny	C2H3NaO2·nH2O (n = 0 lub 3)
Masa cząsteczkowa	Bezwodny:	82,03
	Trójwodzian:	136,08
Oznaczenie zawartości	Zawiera (dla obu postaci: bezwodnej i trójwodzianu) nie mniej niż 98,5 % w przeliczeniu na bezwodną masę
Opis	Bezwodny:	Biały, bezwonny, ziarnisty, higroskopijny proszek
	Trójwodzian:	Bezbarwne, przezroczyste kryształy lub ziarnisty, krystaliczny proszek, bezwonny lub o słabym zapachu octu Traci wodę krystalizacyjną pod wpływem ciepłego, suchego powietrza.
Identyfikacja
pH	8,0–9,5 (1% roztwór wodny)
Próba na obecność octanów	Wynik dodatni
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
Czystość
Strata przy suszeniu	Bezwodny:	Nie więcej niż 2 % (120 °C, 4 godz.)
	Trójwodzian:	Między 36 a 42 % (120 °C, 4 godz.)
Kwas mrówkowy, mrówczany i inne substancje łatwo ulegające utlenieniu	Nie więcej niż 1 000 mg/kg w przeliczeniu na kwas mrówkowy
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 262 (ii) DIOCTAN SODU

Nazwy synonimowe
Definicja	Dioctan sodu jest molekularnym związkiem octanu sodu i kwasu octowego
Numer wg EINECS	204-814-9
Nazwa chemiczna	Wodorodioctan sodu
Wzór chemiczny	C4H7NaO4·nH2O (n = 0 lub 3)
Masa cząsteczkowa	142,09 (postać bezwodna)
Oznaczenie zawartości	Zawiera 39–41 % wolnego kwasu octowego i 58–60 % octanu sodu
Opis	Biała, higroskopijna, krystaliczna substancja stała o zapachu octu
Identyfikacja
pH	4,5–5,0 (10 % roztwór wodny)
Próba na obecność octanów	Wynik dodatni
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
Czystość
Zawartość wody	Nie więcej niż 2 % (metoda Karla Fischera)
Kwas mrówkowy, mrówczany i inne substancje łatwo ulegające utlenieniu	Nie więcej niż 1 000 mg/kg w przeliczeniu na kwas mrówkowy
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 263 OCTAN WAPNIA

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	200-540-9
Nazwa chemiczna	Octan wapnia
Wzór chemiczny	Bezwodny:	C4H6O4Ca
	Jednowodzian:	C4H6O4Ca·H2O
Masa cząsteczkowa	Bezwodny:	158,17
	Jednowodzian:	176,18
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 98 % w przeliczeniu na bezwodną masę.
Opis	Bezwodny octan wapnia jest białą, higroskopijną, objętościową, krystaliczną substancją stałą o lekko gorzkim smaku. Może posiadać słaby zapach kwasu octowego. Jednowodzian występuje w postaci igiełek, granulek lub proszku.
Identyfikacja
pH	6,0–9,0 (10 % roztwór wodny)
Próba na obecność octanów	Wynik dodatni
Próba na obecność wapnia	Wynik dodatni
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 11 % (155 °C, do stałej masy, w przypadku jednowodzianu)
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,3 %
Kwas mrówkowy, mrówczany i inne substancje łatwo ulegające utlenieniu	Nie więcej niż 1 000 mg/kg w przeliczeniu na kwas mrówkowy
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 270 KWAS MLEKOWY

Nazwy synonimowe
Definicja	Zawiera mieszaninę kwasu mlekowego (C3H6O3) i mleczanu kwasu mlekowego C6H10O5). Jest otrzymywany w drodze fermentacji mlekowej cukrów lub wytwarzany syntetycznie. Kwas mlekowy jest higroskopijny, a kiedy jest zatężany przez gotowanie, kondensuje do postaci mleczanu kwasu mlekowego, który w wyniku rozcieńczenia i ogrzania ulega hydrolizie do kwasu mlekowego.
Numer wg EINECS	200-018-0
Nazwa chemiczna	Kwas mlekowy; kwas 2-hydroksypropionowy; kwas 1-hydroksyetano-1-karboksylowy
Wzór chemiczny	C3H6O3
Masa cząsteczkowa	90,08
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 76 %
Opis	Bezbarwna lub żółtawa, prawie bezwonna ciecz o konsystencji syropu lub substancja stała
Identyfikacja
Próba na obecność mleczanów	Wynik dodatni
Czystość
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,1 %
Chlorki	Nie więcej niż 0,2 %
Siarczany	Nie więcej niż 0,25 %
Żelazo	Nie więcej niż 10 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Uwaga: Niniejsza specyfikacja dotyczy 80 % roztworu wodnego; w przypadku słabszych roztworów wodnych należy wyliczyć wartości odpowiednio do zawartości kwasu mlekowego

Ε 280 KWAS PROPIONOWY

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	201-176-3
Nazwa chemiczna	Kwas propionowy; kwas propanowy
Wzór chemiczny	C3H6O2
Masa cząsteczkowa	74,08
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99,5 %
Opis	Bezbarwna lub lekko żółtawa, oleista ciecz o lekko ostrym zapachu
Identyfikacja
Temperatura topnienia	– 22 °C
Zakres temperatur destylacji	138,5 °C do 142,5 °C
Czystość
Pozostałości nielotne	Nie więcej niż 0,01 %, po suszeniu w temperaturze 140 °C do stałej masy
Aldehydy	Nie więcej niż 0,1 % w przeliczeniu na formaldehyd
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 281 PROPIONIAN SODU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	205-290-4
Nazwa chemiczna	Propionian sodu; propanian sodu
Wzór chemiczny	C3H5O2Na
Masa cząsteczkowa	96,06
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % po suszeniu przez dwie godziny w temperaturze 105 °C
Opis	Biały, krystaliczny, higroskopijny proszek lub drobny, biały proszek
Identyfikacja
Próba na obecność propionianów	Wynik dodatni
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
pH	7,5–10,5 (10 % roztwór wodny)
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 4 % (105 °C, 2 godz.)
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,1 %
Żelazo	Nie więcej niż 50 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 5 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 282 PROPIONIAN WAPNIA

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	223-795-8
Nazwa chemiczna	Propionian wapnia
Wzór chemiczny	C6H10O4Ca
Masa cząsteczkowa	186,22
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % po suszeniu przez dwie godziny w temperaturze 105 °C
Opis	Biały krystaliczny proszek
Identyfikacja
Próba na obecność propionianów	Wynik dodatni
Próba na obecność wapnia	Wynik dodatni
pH	6,0–9,0 (10 % roztwór wodny)
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 4 % (105 °C, 2 godz.)
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,3 %
Żelazo	Nie więcej niż 50 mg/kg
Fluorki	Nie więcej niż 10 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 5 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 283 PROPIONIAN POTASU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	206-323-5
Nazwa chemiczna	Propionian potasu; propanian potasu
Wzór chemiczny	C3H5KO2
Masa cząsteczkowa	112,17
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % po suszeniu przez dwie godziny w temperaturze 105 °C
Opis	Biały krystaliczny proszek
Identyfikacja
Próba na obecność propionianów	Wynik dodatni
Próba na obecność potasu	Wynik dodatni
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 4 % (105 °C, 2 godz.)
Substancje nierozpuszczalne w wodzie	Nie więcej niż 0,1 %
Żelazo	Nie więcej niż 30 mg/kg
Fluorki	Nie więcej niż 10 mg/kg
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 5 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 284 KWAS BOROWY

Nazwy synonimowe	Kwas borny; kwas ortoborowy; borofaks
Definicja
Numer wg EINECS	233-139-2
Nazwa chemiczna
Wzór chemiczny	H3BO3
Masa cząsteczkowa	61,84
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99,5 %
Opis	Bezbarwne, bezwonne, przezroczyste kryształy lub białe granulki lub proszek, lekko oleiste w dotyku; w naturze występują jako minerał sassolin
Identyfikacja
Temperatura topnienia	Przy około 171 °C
Próba palności	Pali się delikatnym, zielonym płomieniem
pH	3,8–4,8 (3,3 % roztwór wodny)
Czystość
Nadtlenki	Po dodaniu roztworu KI nie pojawia się zabarwienie
Arsen	Nie więcej niż 1 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 5 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 285 CZTEROBORAN SODU (BORAKS)

Nazwy synonimowe	Boran sodu
Definicja
Numer wg EINECS	215-540-4
Nazwa chemiczna	Tetraboran sodu; biboran sodu; piroboran sodu; bezwodny tetraboran
Wzór chemiczny	Na2B4O7 Na2B4O7·10H2O
Masa cząsteczkowa	201,27
Oznaczenie zawartości
Opis	Proszek lub podobne do szkła płytki, matowiejące pod wpływem powietrza; powoli rozpuszczalne w wodzie
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia	Między 171 °C a 175 °C z rozkładem
Czystość
Nadtlenki	Po dodaniu roztworu KI nie pojawia się zabarwienie
Arsen	Nie więcej niż 1 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 5 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 290 DWUTLENEK WĘGLA

Nazwy synonimowe	Gazowy dwutlenek węgla; suchy lód (w postaci stałej); bezwodnik węglowy
Definicja
Numer wg EINECS	204-696-9
Nazwa chemiczna	Dwutlenek węgla
Wzór chemiczny	CO2
Masa cząsteczkowa	44,01
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % v/v w przeliczeniu na substancję gazową
Opis	W normalnych warunkach otoczenia bezbarwny gaz o lekko gryzącym zapachu. Dwutlenek węgla jako produkt handlowy jest transportowany i sprzedawany w postaci ciekłej w butlach ciśnieniowych lub systemach magazynowania luzem, lub w sprasowanych blokach jako „suchy lód”. W postaci stałej (suchy lód) zawiera zazwyczaj dodane substancje, takie jak glikol propylenowy lub olej mineralny, jako substancje wiążące.
Identyfikacja
Tworzenie osadu	Podczas przepuszczania strumienia próbki przez roztwór wodorotlenku baru powstaje biały osad, który musując rozpuszcza się w rozcieńczonym kwasie octowym.
Czystość
Kwasowość	915 ml gazu przepuszczonego przez 50 ml świeżo przegotowanej wody nie może wytworzyć więcej kwasu oznaczanego przy użyciu oranżu metylowego niż jest zawarte w 50 ml świeżo przegotowanej wody, do której dodano 1 ml kwasu chlorowodorowego (0,01 N).
Substancje redukujące, wodorofosforki i siarczki	915 ml gazu przepuszczonego przez 25 ml amoniakalnego azotanu srebra, do którego dodano 3 ml amoniaku, nie może powodować zmętnienia lub sczernienia roztworu.
Tlenek węgla	Nie więcej niż 10 μl/l
Oil content	Nie więcej niż 5 mg/kg

E 296 KWAS JABŁKOWY

Nazwy synonimowe	Kwas DL-jabłkowy
Definicja
Numer wg EINECS	230-022-8, 210-514-9, 202-601-5
Nazwa chemiczna	Kwas DL-jabłkowy; kwas hydroksybutanodiowy; kwas hydroksybursztynowy
Wzór chemiczny	C4H6O5
Masa cząsteczkowa	134,09
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99,0 %
Opis	Biały lub prawie biały krystaliczny proszek lub granulki
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia	127 °C–132 °C
Próba na obecność jabłczanów	Wynik dodatni
Czystość
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,1 %
Kwas fumarowy	Nie więcej niż 1,0 %
Kwas maleinowy	Nie więcej niż 0,05 %
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 297 KWAS FUMAROWY

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	203-743-0
Nazwa chemiczna	Kwas trans-butenediowy; kwas trans- 1,2-etylenodikarboksylowy
Wzór chemiczny	C4H4O4
Masa cząsteczkowa	116,07
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99,0 % w przeliczeniu na bezwodną masę
Opis	Biały, krystaliczny proszek lub granulki
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia	286 °C–302 °C (zamknięta kapilara, szybkie podgrzewanie)
Próba na obecność podwójnych wiązań	Wynik dodatni
Próba na obecność kwasu 1,2-dikarboksylowego	Wynik dodatni
pH	3,0–3,2 (0,05 % roztwór w temperaturze 25 °C)
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 0,5 % (120 °C, 4 godz.)
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,1 %
Kwas maleinowy	Nie więcej niż 0,1 %
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

E 300 KWAS ASKORBINOWY, KWAS L-ASKORBINOWY

Nazwy synonimowe	Kwas L-ksylo-askorbinowy; kwas L(+)-askorbinowy
Definicja
Numer wg EINECS	200-066-2
Nazwa chemiczna	Kwas L-askorbinowy; kwas askorbinowy; 2,3-didehydro-L-treo-heksono-1,4-lakton; 3-keto-L-gulofuranolakton
Wzór chemiczny	C6H8O6
Masa cząsteczkowa	176,13
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % C6H8O6 po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym przez 24 godz.
Opis	Bezwonny, krystaliczny proszek o barwie białej do bladożółtej
Zakres temperatur topnienia	Między 189 °C a 193 °C z rozkładem
Identyfikacja
Próba na obecność kwasu askorbinowego	Wynik dodatni
pH	Między 2,4 a 2,8 (2 % roztwór wodny)
Skręcalność właściwa	[α]D 20 między + 20,5° a + 21,5° (10 % m/v roztwór wodny)
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 0,4 % (w próżni nad kwasem siarkowym, przez 24 godz.)
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,1 %
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 301 ASKORBINIAN SODU

Nazwy synonimowe	L-askorbinian sodu, sól monosodowa kwasu L-askorbinowego
Definicja
Numer wg EINECS	205-126-1
Nazwa chemiczna	Askorbinian sodu; L-askorbinian sodu; 2,3-didehydro-L-treo-heksono- 1,4-lakton enolanu sodowego; 3-keto-L-gulofurano-lakton enolanu sodowego
Wzór chemiczny	C6H7O6Na
Masa cząsteczkowa	198,11
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 99 % C6H7O6Na askorbinianu sodu po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym przez 24 godz.
Opis	Bezwonny, krystaliczny proszek o barwie białej lub prawie białej, ciemniejący pod wpływem światła
Identyfikacja
Próba na obecność askorbinianów	Wynik dodatni
Próba na obecność sodu	Wynik dodatni
pH	Między 6,5 a 8,0 (10 % roztwór wodny)
Skręcalność właściwa	[α]D 20 między + 103° a + 106° (10 % m/v roztwór wodny)
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 0,25 % (w próżni nad kwasem siarkowym, przez 24 godz.)
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 302 ASKORBINIAN WAPNIA

Nazwy synonimowe	Diwodzian askorbinianu wapnia
Definicja
Numer wg EINECS	227-261-5
Nazwa chemiczna	Diwodzian askorbinianu wapnia; sól wapniowa 2,3-didehydro-L-treo-heksono-1,4-laktonu, diwodzian
Wzór chemiczny	C12H14O12Ca·2H2O
Masa cząsteczkowa	426,35
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 98 % w przeliczeniu na masę wolną od substancji lotnych
Opis	Bezwonny, krystaliczny proszek o barwie białej do lekko bladoszarawożółtej
Identyfikacja
Próba na obecność askorbinianów	Wynik dodatni
Próba na obecność wapnia	Wynik dodatni
pH	Między 6,0 a 7,5 (10 % roztwór wodny)
Skręcalność właściwa	[α]D 20 między + 95° a + 97° (5 % m/v roztwór wodny)
Czystość
Fluorki	Nie więcej niż 10 mg/kg (w przeliczeniu na fluor)
Substancje lotne	Nie więcej niż 0,3 % oznaczone po suszeniu w temperaturze pokojowej przez 24 godz. w eksykatorze z kwasem siarkowym lub pięciotlenkiem fosforu
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 304 (i) PALMITYNIAN ASKORBYLU

Nazwy synonimowe	Palmitynian L-askorbylu
Definicja
Numer wg EINECS	205-305-4
Nazwa chemiczna	Palmitynian askorbylu; palmitynian L-askorbylu; 2,3-didehydro-L-treo-heksono-1,4-laktono-6-palmitynian; 6-palmitoilo-3-keto-L-gulofuranolakton
Wzór chemiczny	C22H38O7
Masa cząsteczkowa	414,55
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 98 % w przeliczeniu na suchą masę.
Opis	Biały lub żółtawobiały proszek o zapachu cytrusowym
Identyfikacja
Zakres temperatur topnienia	Między 107 °C a 117 °C
Skręcalność właściwa	[α]D 20 między + 21° a + 24° (5 % m/v roztwór metanolu)
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 2,0 % (piec próżniowy, 56 °C–60 °C, 1 godz.)
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,1 %
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 304 (ii) STEARYNIAN ASKORBYLU

Nazwy synonimowe
Definicja
Numer wg EINECS	246-944-9
Nazwa chemiczna	Stearynian askorbylu; stearynian L-askorbylu; 2,3-didehydro-L-treo-heksono-1,4-laktono-6-stearynian; 6-stearoilo-3-keto-L-gulofuranolakton
Wzór chemiczny	C24H42O7
Masa cząsteczkowa	442,6
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 98 %
Opis	Biały lub żółtawobiały proszek o zapachu cytrusopodobnym
Identyfikacja
Temperatura topnienia	Około 116 °C
Czystość
Strata przy suszeniu	Nie więcej niż 2,0 % (piec próżniowy, 56 °C–60 °C, 1 godz.)
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż 0,1 %
Arsen	Nie więcej niż 3 mg/kg
Ołów	Nie więcej niż 2 mg/kg
Rtęć	Nie więcej niż 1 mg/kg

Ε 306 MIESZANINA TOKOFEROLI

Nazwy synonimowe
Definicja	Produkt otrzymywany w wyniku destylacji próżniowej z parą wodną jadalnych produktów zawierających oleje roślinne, składających się ze skoncentrowanych tokoferoli i tokotrienoli Zawiera tokoferole takie, jak d-α-, d-β-, d-γ- i d-δ-tokoferole
Numer wg EINECS
Nazwa chemiczna
Wzór chemiczny
Masa cząsteczkowa	430,71 (d-α-tokoferol)
Oznaczenie zawartości	Zawiera nie mniej niż 34 % tokoferoli ogółem
Opis	Klarowny, lepki olej o łagodnym, charakterystycznym zapachu i smaku, o barwie brązowawoczerwonej do czerwonej. Może wykazywać się nieznacznym rozdzieleniem składników woskopodobnych w formie mikrokryształków
Identyfikacja
Za pomocą odpowiedniej metody chromatografii gazowo-cieczowej
Skręcalność właściwa	[α]D 20 nie mniej niż + 20°
Rozpuszczalność	Nierozpuszczalny w wodzie. Rozpuszczalny w etanolu. Miesza się z eterem
Czystość
Popiół siarczanowy	Nie więcej niż