EUR-Lex Access to European Union law
This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 32012R0231
Commission Regulation (EU) No 231/2012 of 9 March 2012 laying down specifications for food additives listed in Annexes II and III to Regulation (EC) No 1333/2008 of the European Parliament and of the Council Text with EEA relevance
Rozporządzenie Komisji (UE) nr 231/2012 z dnia 9 marca 2012 r. ustanawiające specyfikacje dla dodatków do żywności wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady Tekst mający znaczenie dla EOG
Rozporządzenie Komisji (UE) nr 231/2012 z dnia 9 marca 2012 r. ustanawiające specyfikacje dla dodatków do żywności wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady Tekst mający znaczenie dla EOG
OJ L 83, 22.3.2012, p. 1–295 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
Special edition in Croatian: Chapter 13 Volume 037 P. 3 - 297
In force: This act has been changed. Current consolidated version: 02/07/2020
|
22.3.2012 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 83/1 |
ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 231/2012
z dnia 9 marca 2012 r.
ustanawiające specyfikacje dla dodatków do żywności wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (1), w szczególności jego art. 14 i art. 30 ust. 4, oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1331/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. ustanawiające jednolitą procedurę wydawania zezwoleń na stosowanie dodatków do żywności, enzymów spożywczych i środków aromatyzujących (2), w szczególności jego art. 7 ust. 5,
a także mając na uwadze, co następuje:
|
(1) |
Dla dodatków do żywności wymienionych w unijnych wykazach w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 należy przyjąć specyfikacje dotyczące pochodzenia, kryteriów czystości i innych niezbędnych informacji. |
|
(2) |
W tym celu należy uaktualnić i przejąć do niniejszego rozporządzenia specyfikacje dla dodatków do żywności, opracowane wcześniej w dyrektywie Komisji 2008/128/WE z dnia 22 grudnia 2008 r. ustanawiającej szczególne kryteria czystości dotyczące barwników stosowanych w środkach spożywczych (3), dyrektywie Komisji 2008/84/WE z dnia 27 sierpnia 2008 r. ustanawiającej szczególne kryteria czystości dla dodatków do środków spożywczych innych niż barwniki i substancje słodzące (4) oraz dyrektywie Komisji 2008/60/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiającej szczególne kryteria czystości dotyczące substancji słodzących stosowanych w środkach spożywczych (5). W związku z powyższym wymienione dyrektywy należy uchylić. |
|
(3) |
Należy uwzględnić specyfikacje i techniki analityczne ustanowione w Kodeksie Żywnościowym sporządzonym przez Wspólny Komitet Ekspertów FAO/WHO ds. Dodatków do Żywności (JECFA). |
|
(4) |
Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwany dalej „Urzędem”) wydał opinię na temat bezpieczeństwa zasadowego kopolimeru metakrylanu (6) jako substancji glazurującej. Ten dodatek do żywności został następnie zatwierdzony na podstawie szczególnych zastosowań i został mu przydzielony numer E 1205. Należy zatem przyjąć specyfikacje dla tego dodatku do żywności. |
|
(5) |
Zgodnie z informacjami przedłożonymi przez producentów żywności barwniki spożywcze: ester etylowy kwasu beta-apo-8'-karotenowego (E 160 f) i brąz FK (E 154), a także bentonit (E 558) – nośnik zawierający glin nie są już stosowane. W związku z tym do niniejszego rozporządzenia nie należy przejmować obecnych specyfikacji dla tych dodatków do żywności. |
|
(6) |
W dniu 10 lutego 2010 r. Urząd wydał opinię na temat bezpieczeństwa estrów sacharozy i kwasów tłuszczowych (E 473) przygotowanych z estrów winylowych kwasów tłuszczowych (7). Należy odpowiednio dostosować obecne specyfikacje, w szczególności przez zmniejszenie maksymalnych poziomów dla zanieczyszczeń budzących obawy co do bezpieczeństwa. |
|
(7) |
Należy dostosować obecnie obowiązujące szczegółowe kryteria czystości przez zmniejszenie maksymalnych poziomów dla poszczególnych, wybranych metali ciężkich, jeżeli jest to wykonalne i jeżeli poziomy JECFA są niższe niż obecnie obowiązujące. Zgodnie z tym podejściem należy obniżyć maksymalne poziomy dla zanieczyszczenia 4-metyloimidazolu w karmelu amoniakalnym (E 150 c), popiołu siarczanowego w beta-karotenie (E 160 a (i)) oraz sole magnezu i sole zasadowe w węglanie wapnia (E 170). Należy odstąpić od tego podejścia jedynie w przypadku dodatków: cytrynian trisodowy (Ε 331 (iii)) (zawartość ołowiu), karagen (E 407) i przetworzone wodorosty morskie z gatunku Eucheuma (E 407 a) (zawartość kadmu), ponieważ producenci oświadczyli, że zgodność z bardziej restrykcyjnymi przepisami unijnymi, odzwierciedlającymi poziomy JECFA, nie będzie technicznie wykonalna. Udział w całkowitym pobraniu tych dwóch zanieczyszczeń (ołowiu i kadmu) w tych trzech poszczególnych dodatkach do żywności nie jest uznawany za istotny. Dla fosforanów (E 338–E 341 oraz E 450–E 452) należy natomiast ustanowić nowe, znacznie niższe wartości w porównaniu z wartościami wskazanymi przez JECFA ze względu na postępy w procesach produkcji, uwzględniając najnowsze zalecenia Urzędu w sprawie zmniejszenia pobrania arsenu, zwłaszcza w postaci nieorganicznej (8). Ponadto ze względów bezpieczeństwa należy wprowadzić nowy przepis dotyczący arsenu dla kwasu glutaminowego (E 620). Całkowity bilans tych zmian przynosi korzyści konsumentom, ponieważ maksymalne poziomy dla metali ciężkich stają się coraz bardziej rygorystyczne, ogólnie oraz w większości dodatków do żywności. Do specyfikacji należy włączyć szczegółowe informacje dotyczące procesu produkcji oraz materiałów wyjściowych do produkcji dodatków do żywności w celu ułatwienia podejmowania w przyszłości decyzji zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1333/2008. |
|
(8) |
Specyfikacje nie powinny zawierać odniesień do testów organoleptycznych, odnoszących się do smaku, ponieważ nie można oczekiwać, aby organy kontrolne podejmowały ryzyko spożywania substancji chemicznej. |
|
(9) |
Specyfikacje nie powinny też zawierać odniesień do klas, ponieważ takie odniesienie nie ma żadnej wartości dodanej. |
|
(10) |
Specyfikacje nie powinny zawierać odniesień do ogólnego parametru „metale ciężkie”, ponieważ parametr ten nie jest związany z toksycznością, lecz z ogólną metodą analityczną. Parametry dotyczące poszczególnych metali ciężkich odnoszą się do toksyczności i zostały uwzględnione w specyfikacjach. |
|
(11) |
Niektóre dodatki do żywności są obecnie wymienione pod różnymi nazwami (karboksymetyloceluloza (E 466), sól sodowa karboksymetylocelulozy, usieciowana (E 468), enzymatycznie zhydrolizowana karboksymetyloceluloza (E 469) oraz wosk pszczeli, biały i żółty (E 901) w różnych przepisach dyrektywy 95/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (9). Specyfikacje ustanawiane niniejszym rozporządzeniem powinny zatem odnosić się do tych różnych nazw. |
|
(12) |
Obecne przepisy dotyczące wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych (WWA) są zbyt ogólne i nie mają istotnego znaczenia dla bezpieczeństwa, powinny zatem zostać zastąpione przez maksymalne poziomy dla poszczególnych WWA mających znaczenie dla dodatków do żywności: węgiel roślinny (E 153) oraz wosk mikrokrystaliczny (E 905). Podobne maksymalne poziomy należy ustanowić dla formaldehydu w karagenie (E 407) i przetworzonych wodorostach morskich z gatunku Eucheuma (E 407 a), dla szczególnych kryteriów mikrobiologicznych w agarze (E 406) oraz dla zawartości Salmonella spp. w mannitolu (E 421 (ii)) wyprodukowanym w drodze fermentacji. |
|
(13) |
Należy zezwolić na stosowanie 2-propanolu (izopropanolu, alkoholu izopropylowego) w produkcji dodatków: kurkumina (E 100) oraz ekstrakt z papryki (E 160 c) zgodnie ze specyfikacjami JECFA, ponieważ to konkretne zastosowanie Urząd uznał za bezpieczne (10). Należy zezwolić na stosowanie etanolu w zastępstwie 2-propanolu w produkcji gumy gellan (E 418) w przypadkach, gdy produkt końcowy nadal jest zgodny ze wszystkimi pozostałymi specyfikacjami, a etanol uznaje się za budzący mniejsze obawy co do bezpieczeństwa. |
|
(14) |
Należy określić udział procentowy głównego składnika barwiącego w koszenili, kwasie karminowym, karminach (E 120), ponieważ maksymalne poziomy mają mieć zastosowanie do ilości tego głównego składnika. |
|
(15) |
Należy zaktualizować system numerowania podkategorii karotenów (E 160 a), aby był on zgodny z systemem numerowania w Kodeksie Żywnościowym. |
|
(16) |
Do specyfikacji należy włączyć stałą postać kwasu mlekowego (E 270), ponieważ obecnie może być on wytwarzany w tej postaci i nie budzi obaw co do bezpieczeństwa. |
|
(17) |
Należy dostosować obecną wartość temperatury w stracie przy suszeniu dla cytrynianu monosodowego (Ε 331 (i)), postać bezwodna, ponieważ w obecnie wymienionych warunkach substancja ta ulega rozkładowi. Należy również dostosować warunki suszenia dla cytrynianu trisodowego (Ε 331 (iii)) w celu poprawy odtwarzalności metody. |
|
(18) |
Należy poprawić obecną wartość absorpcji specyficznej dla alfa-tokoferolu (E 307), a także zastąpić „punkt sublimacji” dla kwasu sorbowego (E 200) „badaniem rozpuszczalności”, ponieważ ten pierwszy nie ma znaczenia. Należy uaktualnić specyfikację źródeł bakterii do produkcji nizyny (E 234) i natamycyny (E 235) zgodnie z aktualną nomenklaturą taksonomiczną. |
|
(19) |
Należy ograniczyć obecność glinu w dodatkach do żywności, ponieważ dostępne są nowe, innowacyjne technologie produkcji powodujące mniej zanieczyszczeń w dodatkach do żywności. W celu zwiększenia pewności prawa i zapewnienia niedyskryminacji właściwe jest przewidzenie okresu przejściowego dla producentów dodatków do żywności, aby mogli stopniowo dostosować się do tych ograniczeń. |
|
(20) |
Należy ustanowić maksymalne poziomy glinu w dodatkach do żywności, w stosownych przypadkach, w szczególności dla fosforanów wapnia (E 341 (i)–(iii)) przeznaczonych do stosowania w żywności dla niemowląt i małych dzieci (11), zgodnie z opinią Komitetu Naukowego ds. Żywności wydaną w dniu 7 czerwca 1996 r. (12). Podobnie należy ustanowić maksymalny poziom dla glinu w cytrynianie wapnia (E 333). |
|
(21) |
Maksymalne poziomy dla glinu w fosforanach wapnia (E 341 (i)–(iii)), difosforanie disodowym (E 450 (i)) oraz diwodorodifosforanie wapnia (E 450 (vii)) powinny być zgodne z opinią Urzędu z dnia 22 maja 2008 r. (13). Obecne poziomy powinny zostać zmniejszone, jeżeli jest to technicznie wykonalne oraz jeżeli udział w całkowitym pobraniu glinu jest znaczny. Podobnie laki glinowe poszczególnych barwników spożywczych powinny być dozwolone tylko wówczas, gdy są technicznie potrzebne. |
|
(22) |
Przepisy dotyczące maksymalnych poziomów dla glinu w fosforanie diwapniowym (E 341 (ii)), fosforanie triwapniowym (E 341 (iii)) oraz diwodorodifosforanie wapnia (E 450 (vii)) nie powinny powodować zakłóceń rynku ze względu na ewentualny brak dostaw. |
|
(23) |
Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 258/2010 z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie wprowadzenia szczególnych warunków dotyczących przywozu gumy guar pochodzącej lub wysyłanej z Indii w związku z ryzykiem zanieczyszczenia pentachlorofenolem i dioksynami (14) należy ustanowić maksymalne poziomy dla zanieczyszczenia pentachlorofenolu w gumie guar (E 412). |
|
(24) |
Zgodnie z motywem 48 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1881/2006 z dnia 19 grudnia 2006 r. ustalającego najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych (15) państwa członkowskie są zobowiązane do badania środków spożywczych innych niż przewidziane w tym rozporządzeniu pod kątem występowania zanieczyszczenia 3-MCPD w celu rozważenia potrzeby ustalenia maksymalnych poziomów dla tej substancji. Władze francuskie przedstawiły dane o wysokich stężeniach 3-MCPD w dodatku do żywności glicerol (E 422) oraz dane o średnim poziomie zastosowania tego dodatku do żywności w różnych kategoriach żywności. Należy określić maksymalne poziomy dla 3-MCPD w tym konkretnym dodatku do żywności w celu uniknięcia zanieczyszczenia produktu końcowego na wyższym poziomie niż dopuszczalny, z uwzględnieniem współczynnika rozcieńczenia. |
|
(25) |
Ze względu na rozwój metod analitycznych niektóre obecne specyfikacje powinny zostać uaktualnione. Obecna wartość graniczna „niewykrywalny” jest związana z ewolucją metodologii analitycznych i powinna zostać zastąpiona konkretną wartością liczbową dla dodatków: mono- i diglicerydy kwasów tłuszczowych estryfikowane kwasem octowym (E 472 a–f), estry kwasów tłuszczowych i poliglicerolu (E 475) oraz estry kwasów tłuszczowych i glikolu propylenowego (E 477). |
|
(26) |
Należy uaktualnić specyfikacje odnoszące się do procesu produkcji dla mono- i diglicerydów kwasów tłuszczowych estryfikowanych kwasem cytrynowym (E 472 c), ponieważ obecnie zasady zastępuje się ich łagodniej działającymi solami. |
|
(27) |
Obecne kryterium „wolne kwasy tłuszczowe” dla dodatków: mono- i diglicerydy kwasów tłuszczowych estryfikowane kwasem cytrynowym (E 472 c) oraz mono- i diglicerydy kwasów tłuszczowych estryfikowane kwasem mono- i diacetylowinowym (E 472 e) nie jest właściwe. Należy je zastąpić kryterium „liczba kwasowa”, ponieważ lepiej wyraża ono otrzymane metodą miareczkowania dane szacunkowe dotyczące wolnych grup kwasowych. Jest to zgodne z 71 sprawozdaniem w sprawie dodatków do żywności, sporządzonym przez JECFA (16), w przypadkach, w których taka zmiana została przyjęta dla mono- i diglicerydów kwasów tłuszczowych estryfikowanych kwasem mono- i diacetylowinowym (E 472 e). |
|
(28) |
Obecny błędny opis dodatku tlenek magnezu (E 530) powinien zostać poprawiony zgodnie z informacjami przedstawionymi przez producentów, aby zapewnić jego zgodność z Farmakopeą Europejską (17). Należy również uaktualnić obecne maksymalne wartości dla substancji redukujących w dodatku kwas glukonowy (E 574), ponieważ osiągnięcie tego poziomu nie jest technicznie wykonalne. Obecna metoda szacowania zawartości wody w ksylitolu (E 967) oparta na „stracie przy suszeniu” powinna zostać zastąpiona bardziej odpowiednią metodą. |
|
(29) |
Niektóre obowiązujące parametry w specyfikacji dla dodatku wosk candelilla (E 902) nie powinny zostać przejęte do niniejszego rozporządzenia, ponieważ są błędne. We wpisie dla diwodorodifosforanu wapnia (E 450 (vii)) należy poprawić zawartość P2O5. |
|
(30) |
We wpisie „oznaczenie zawartości” dla taumatyny (E 957) należy poprawić współczynnik obliczeniowy. Współczynnik ten ma być stosowany w metodzie Kjeldahla w odniesieniu do szacowania całkowitej zawartości substancji w oparciu o pomiar azotu. Współczynnik obliczeniowy powinien zostać zaktualizowany zgodnie z odpowiednią literaturą naukową na temat taumatyny (E 957). |
|
(31) |
Urząd ocenił bezpieczeństwo glikozydów stewiolowych jako substancji słodzącej i przedstawił swoją opinię w dniu 10 marca 2010 r. (18). Stosowanie glikozydów stewiolowych, którym przypisano numer E 960, zostało następnie dopuszczone na podstawie dobrze określonych warunków stosowania. Należy zatem przyjąć specyfikacje dla tego dodatku do żywności. |
|
(32) |
Ze względu na zmiany w taksonomii należy uaktualnić obecne specyfikacje dla materiałów wyjściowych (drożdże) stosowanych do wytwarzania erytrytolu (E 968). |
|
(33) |
Obecna specyfikacja dla ekstraktu Quillaia (E 999) odnosząca się do zakresu pH powinna zostać dostosowana, aby była zgodna z JECFA. |
|
(34) |
Należy zezwolić na połączenie kwasu cytrynowego oraz kwasu fosforowego (które obecnie są dozwolone indywidualnie do stosowania w produkcji dodatku polidekstrozy (E 1200)), jeżeli produkt końcowy nadal jest zgodny ze specyfikacjami czystości, gdyż poprawia to wydajność i powoduje lepszą kontrolę kinetyki reakcji. Zmiany te nie budzą obaw co do bezpieczeństwa. |
|
(35) |
Inaczej niż w przypadku drobnych cząsteczek, masa cząsteczkowa polimeru nie jest wartością unikatową. Dany polimer może cechować się rozkładem cząsteczek o różnych masach. Ich rozkład może zależeć od sposobu produkcji polimeru. Właściwości fizyczne i zachowanie polimeru związane są z masą i z rozmieszczeniem cząsteczek o określonych masach w mieszaninie. Mieszaniny te są różnie opisywane w różnych modelach matematycznych wyjaśniających rozkład cząsteczek w mieszaninie. Mimo tych różnic w dostępnych modelach w literaturze naukowej do opisu polimerów zaleca się stosowanie średniej wagowo masy cząsteczkowej (Mw). Należy odpowiednio dostosować specyfikacje dla poliwinylopirolidonu (E 1201). |
|
(36) |
Kryterium „zakres temperatur destylacji”, o którym mowa w obecnych specyfikacjach dla glikolu propylenowego (E 1520), prowadzi do sprzecznych wniosków w porównaniu z wynikami z analizy. Należy zatem poprawić to kryterium i zmienić jego nazwę na „badanie destylacji”. |
|
(37) |
Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, przy czym ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły wobec nich sprzeciwu, |
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Artykuł 1
Specyfikacje dla dodatków do żywności
Specyfikacje dla dodatków do żywności, w tym dla barwników i substancji słodzących wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008, określa się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 2
Uchylenie
Dyrektywy 2008/60/WE, 2008/84/WE oraz 2008/128/WE tracą moc ze skutkiem od dnia 1 grudnia 2012 r.
Artykuł 3
Środki przejściowe
Środki spożywcze zawierające dodatki do żywności, które w sposób zgodny z prawem zostały wprowadzone do obrotu przed dniem 1 grudnia 2012 r., ale które nie są zgodne z niniejszym rozporządzeniem, mogą być nadal sprzedawane aż do wyczerpania zapasów.
Artykuł 4
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 grudnia 2012 r.
Ustanowione w załączniku specyfikacje dla dodatków: glikozydy stewiolowe (E 960) oraz zasadowy kopolimer metakrylanu (E 1205) stosuje się jednak od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 9 marca 2012 r.
W imieniu Komisji
José Manuel BARROSO
Przewodniczący
(1) Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 16.
(2) Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 1.
(3) Dz.U. L 6 z 10.1.2009, s. 20.
(4) Dz.U. L 253 z 20.9.2008, s. 1.
(5) Dz.U. L 158 z 18.6.2008, s. 17.
(6) Panel EFSA ds. dodatków do żywności i składników pokarmowych dodawanych do żywności (ANS); Opinia naukowa w sprawie stosowania zasadowego kopolimeru metakrylanu jako dodatku do żywności sporządzona na wniosek Komisji Europejskiej. Dziennik EFSA 2010; 8(2):1513.
(7) Panel EFSA ds. dodatków do żywności i składników pokarmowych dodawanych do żywności (ANS); Opinia naukowa dotycząca bezpieczeństwa estrów sacharozy i kwasów tłuszczowych przygotowywanych z estrów winylowych kwasów tłuszczowych oraz w sprawie rozszerzenia stosowania estrów sacharozy i kwasów tłuszczowych w środkach aromatyzujących sporządzona na wniosek Komisji Europejskiej. Dziennik EFSA 2010; 8(3):1512.
(8) Panel EFSA ds. środków trujących w łańcuchu żywnościowym (CONTAM); Opinia naukowa dotycząca arsenu w żywności. Dziennik EFSA 2009; 7(10):1351.
(9) Dz.U. L 61 z 18.3.1995, s. 1.
(10) Panel EFSA ds. dodatków do żywności i składników pokarmowych dodawanych do żywności (ANS); Opinia naukowa w sprawie ponownej oceny kurkuminy (E 100) jako dodatku do żywności. Dziennik EFSA 2010; 8(9):1679.
(11) Zgodnie z definicją w dyrektywie Komisji 2006/125/WE z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie przetworzonej żywności na bazie zbóż oraz żywności dla niemowląt i małych dzieci (wersja ujednolicona), Dz.U. L 339 z 6.12.2006, s. 16.
(12) Opinia na temat dodatków w preparatach odżywczych do stosowania w preparatach do początkowego żywienia niemowląt, preparatach do dalszego żywienia niemowląt i żywności podawanej w czasie odstawiania od piersi. Sprawozdania Komitetu Naukowego ds. Żywności (seria 40), s. 13-30, (1997).
(13) Opinia naukowa panelu ds. dodatków do żywności, aromatów, substancji pomagających w przetwarzaniu i materiałów pozostających w kontakcie z żywnością w sprawie bezpieczeństwa aluminium pobieranego z żywnością sporządzona na wniosek Komisji Europejskiej. Dziennik EFSA (2008) 754, 1-34.
(14) Dz.U. L 80 z 26.3.2010, s. 28.
(15) Dz.U. L 364 z 20.12.2006, s. 5.
(16) WHO Technical Report Series, Nr 956, 2010 r.
(17) Ph.Eur. 7, tom 2, s. 2415-2416.
(18) Opinia naukowa panelu ds. dodatków do żywności i składników pokarmowych dodawanych do żywności w sprawie bezpieczeństwa glikozydów stewiolowych we wnioskowanych zastosowaniach jako dodatek do żywności. Dziennik EFSA (2010); 8(4):1537.
ZAŁĄCZNIK
Uwaga: Tlenek etylenu nie może być stosowany do wyjaławiania dodatków do żywności
Laki glinowe do stosowania w barwnikach tylko w wyraźnie określonych przypadkach.
|
Definicja |
Laki glinowe są otrzymywane w wyniku reakcji barwników spełniających kryteria czystości, określone w monografii w odpowiedniej specyfikacji, z tlenkiem glinu w środowisku wodnym. Tlenek glinu to zazwyczaj świeżo przygotowywany niewysuszony materiał otrzymywany w wyniku reakcji siarczanu lub chlorku glinu z węglanem lub diwęglanem sodu lub wapnia albo z amoniakiem. Po uzyskaniu laku produkt jest filtrowany, przemywany wodą i suszony. W końcowym produkcie może być również obecny nieprzereagowany tlenek glinu. |
|
Substancje nierozpuszczalne w HCl |
Nie więcej niż 0,5 % |
|
Substancje nierozpuszczalne w NaOH |
Nie więcej niż 0,5 %, tylko dla E 127 (erytrozyna) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Nie więcej niż 0,2 % (w warunkach neutralnych) Stosuje się szczegółowe kryteria czystości dla odpowiednich barwników. |
E 100 KURKUMINA
|
Nazwy synonimowe |
CI żółcień naturalna 3; żółcień kurkumowa; diferoil metanu |
||||||||
|
Definicja |
Kurkuminę otrzymuje się w wyniku ekstrakcji rozpuszczalnikami kurkumy, tj. zmielonych kłączy odmian Curcuma longa L. W celu otrzymania skoncentrowanej kurkuminy w proszku ekstrakt jest oczyszczany poprzez krystalizację. Produkt składa się głównie z kurkumin, tj. składnika barwiącego (1,7-bis(4-hydroksy-3-metoksyfenylo) hepta-1,6-dien-3,5-dionu) i jego dwóch dezmetoksy pochodnych w różnych proporcjach. Mogą być obecne niewielkie ilości olejów i żywic naturalnie występujących w kurkumie. Kurkumina jest także stosowana jako lak glinowy; zawartość glinu wynosi mniej niż 30 %. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: octan etylu, aceton, dwutlenek węgla, dichlorometan, n-butanol, metanol, etanol, heksan, 2-propanol. |
||||||||
|
Numer wg Colour Index |
75300 |
||||||||
|
Numer wg EINECS |
207-280-5 |
||||||||
|
Nazwa chemiczna |
|
||||||||
|
Wzór chemiczny |
|
||||||||
|
Masa cząsteczkowa |
|
|
|
||||||
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 90 % substancji barwiących ogółem.
|
||||||||
|
Opis |
Pomarańczowożółty krystaliczny proszek |
||||||||
|
Identyfikacja |
|||||||||
|
Spektrometria |
Maksimum w etanolu przy około 426 nm |
||||||||
|
Zakres temperatur topnienia |
179–182 °C |
||||||||
|
Czystość |
|||||||||
|
Pozostałości rozpuszczalników |
Octan etylu |
Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie |
|||||||
|
Aceton |
|||||||||
|
n-butanol |
|||||||||
|
Metanol |
|||||||||
|
Etanol |
|||||||||
|
Heksan |
|||||||||
|
Propan-2-ol |
|||||||||
|
Dichlorometan: nie więcej niż 10 mg/kg |
|||||||||
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
||||||||
|
Ołów |
Nie więcej niż 10 mg/kg |
||||||||
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
||||||||
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
||||||||
1 607 przy około 426 nm w etanoluLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 101 (i) RYBOFLAWINA
|
Nazwy synonimowe |
Laktoflawina; |
|
|
Definicja |
||
|
Numer wg Colour Index |
|
|
|
Numer wg EINECS |
201-507-1 |
|
|
Nazwa chemiczna |
7,8-dimetylo-10-(D-rybo-2,3,4,5-tetrahydroksypentylo)-benzo(g)pterydyno-2,4(3H, 10H)-dion; 7,8-dimetylo-10-(1'-D-rybitylo)izoalloksazyna |
|
|
Wzór chemiczny |
C17H20N4O6 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
376,37 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 98 % w przeliczeniu na bezwodną masę.
|
|
|
Opis |
Krystaliczny proszek o słabym zapachu i barwie żółtej do pomarańczowożółtej |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Stosunek A375/A267 wynosi od 0,31 do 0,33 |
w roztworze wodnym |
|
Stosunek A444/A267 wynosi od 0,36 do 0,39 |
||
|
Maksimum w wodzie przy około 375 nm |
||
|
Skręcalność właściwa |
[α]D 20 pomiędzy -115° i -140° w 0,05N roztworze wodorotlenku sodu |
|
|
Czystość |
||
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 1,5 % (105 °C, 4 godz.) |
|
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
|
Pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 100 mg/kg (w przeliczeniu na anilinę) |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
328 przy około 444 nm w roztworze wodnymE 101 (ii) RYBOFLAWINY-5′-FOSFORAN
|
Nazwy synonimowe |
Ryboflawiny-5’-fosforan sodu |
|
|
Definicja |
Niniejsze specyfikacje odnoszą się do 5’-fosforanu ryboflawiny łącznie z niewielkimi ilościami wolnej ryboflawiny oraz difosforanu ryboflawiny. |
|
|
Numer wg Colour Index |
|
|
|
Numer wg EINECS |
204-988-6 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Monosodowy fosforan (2R,3R,4S)-5-(3')10'-dihydro-7',8'-dimetylo-2',4'-diokso-10'-benzo[γ]pterydynylo)2,3,4-trihydroksypentylu; monosodowa sól 5'-monofosforanowego estru ryboflawiny |
|
|
Wzór chemiczny |
Dla postaci diwodzianu: C17H20N4NaO9P · 2H2O |
|
|
Dla postaci bezwodnej: C17H20N4NaO9P |
||
|
Masa cząsteczkowa |
514,36 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 95 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na C17H20N4NaO9P.2H2O
|
|
|
Opis |
Krystaliczny, higroskopijny proszek o słabym zapachu i barwie żółtej do pomarańczowej |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Stosunek A375/A267 wynosi od 0,30 do 0,34 |
w roztworze wodnym |
|
Stosunek A444/A267 wynosi od 0,35 do 0,40 |
||
|
Maksimum w wodzie przy około 375 nm |
||
|
Skręcalność właściwa |
[α]D 20 pomiędzy + 38° i + 42° w 5-molowym roztworze HCl |
|
|
Czystość |
||
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 8 % (100 °C, 5 godzin w próżni nad P2O5) dla postaci diwodzianu |
|
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 25 % |
|
|
Fosfor nieorganiczny |
Nie więcej niż 1,0 % (jako PO4 w przeliczeniu na bezwodną masę) |
|
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Ryboflawina (wolna): Nie więcej niż 6 % Difosforan ryboflawiny: Nie więcej niż 6 % |
|
|
Pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 70 mg/kg (w przeliczeniu na anilinę) |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
250 przy około 375 nm w roztworze wodnymE 102 TARTRAZYNA
|
Nazwy synonimowe |
CI żółcień spożywcza 4 |
|
Definicja |
Tartrazyna jest otrzymywana z kwasu 4-amino-benzenosulfonowego, który jest diazowany przy użyciu kwasu solnego i azotynu sodu. Związek diazowy jest następnie sprzęgany z kwasem 4,5-dihydro-5-okso-1-(4-sulfofenylo)-1H-pirazolo-3-karboksylowym lub z estrem metylowym, estrem etylowym lub solą tego kwasu karboksylowego. Otrzymany barwnik jest oczyszczany i izolowany jako sól sodowa. Tartrazyna składa się głównie z 5-hydroksy-1-(4-sulfonianofenylo)-4-(4-sulfonianofenylazo)-H-pirazolo-3-karboksylanu trisodowego i dodatkowych substancji barwiących, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Tartrazyna jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. |
|
Numer wg Colour Index |
19140 |
|
Numer wg EINECS |
217-699-5 |
|
Nazwa chemiczna |
5-hydroksy-1-(4-sulfonianofenylo)-4-(4-sulfonianofenylazo)-H-pirazolo-3-karboksylan trisodowy |
|
Wzór chemiczny |
C16H9N4Na3O9S2 |
|
Masa cząsteczkowa |
534,37 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową.
|
|
Opis |
Jasnopomarańczowy proszek lub granulki |
|
Barwa roztworu wodnego |
Żółty |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie przy około 426 nm |
|
Czystość |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 1,0 % |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Kwas 4-hydrazynobenzeno sulfonowy |
Ogółem nie więcej niż 0,5 % |
|
Kwas 4-aminobenzeno-1-sulfonowy |
|
|
Kwas 5-okso-1-(4-sulfofenylo)-2-pirazolino-3-karboksylowy |
|
|
4,4′-diazoaminodi(benzenosulfonowy kwas) |
|
|
Kwas tetrahydroksybursztynowy |
|
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
530 przy ok. 426 nm w roztworze wodnymLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 104 ŻÓŁCIEŃ CHINOLINOWA
|
Nazwy synonimowe |
CI żółcień spożywcza 13 |
||||||
|
Definicja |
Żółcień chinolinowa jest otrzymywana w wyniku sulfonowania 2- (2-chinolilo)indan-1,3-dionu lub mieszaniny zawierającej około dwóch trzecich 2-(2-chinolilo)indano-1,3-dionu oraz jedną trzecią 2-(2-(6-metylochinolilo))indan-1,3-dionu. Żółcień chinolinowa składa się głównie z soli sodowych mieszaniny disulfonianów (głównie), monosulfonianów i trisulfonianów powyższego związku i dodatkowych substancji barwiących, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Żółcień chinolinowa jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. |
||||||
|
Numer wg Colour Index |
47005 |
||||||
|
Numer wg EINECS |
305-897-5 |
||||||
|
Nazwa chemiczna |
Sól disodowa disulfonianów 2-(2-chinolilo) indan-1,3-dionu (główny składnik) |
||||||
|
Wzór chemiczny |
C18H9N Na2O8S2 (główny składnik) |
||||||
|
Masa cząsteczkowa |
477,38 (główny składnik) |
||||||
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 70 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową. Żółcień chinolinowa ma następujący skład: W odniesieniu do wszystkich obecnych substancji barwiących:
|
||||||
|
Opis |
Żółty proszek lub granulki |
||||||
|
Barwa roztworu wodnego |
Żółty |
||||||
|
Identyfikacja |
|||||||
|
Spektrometria |
Maksimum w wodnym roztworze kwasu octowego o pH 5 przy około 411 nm |
||||||
|
Czystość |
|||||||
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
||||||
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 4,0 % |
||||||
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
||||||
|
2-metylochinolina |
Ogółem nie więcej niż 0,5 % |
||||||
|
Kwas 2-metylochinolinosulfonowy |
|||||||
|
Kwas ftalowy |
|||||||
|
2,6-dimetylochinolina |
|||||||
|
Kwas 2,6-dimetylochinolinosulfonowy |
|||||||
|
2-(2-chinolilo)indan-1,3-dion |
Nie więcej niż 4 mg/kg |
||||||
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
||||||
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych |
||||||
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
||||||
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
||||||
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
||||||
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
||||||
865 (główny składnik) przy około 411 nm w wodnym roztworze kwasu octowegoLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 110 ŻÓŁCIEŃ POMARAŃCZOWA FCF
|
Nazwy synonimowe |
CI żółcień spożywcza 3; żółcień pomarańczowa S |
|
Definicja |
Żółcień pomarańczowa FCF zawiera głównie 2-hydroksy-1-(4-sulfonianofenylazo)naftaleno-6-sulfonian disodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Żółcień pomarańczowa FCF jest otrzymywana w wyniku diazotowania kwasu 4-aminobenzenosulfonowego przy użyciu kwasu chlorowodorowego i azotynu sodu lub kwasu siarkowego i azotynu sodu. Związek diazowy jest sprzęgany z kwasem 6-hydroksy-2-naftaleno-sulfonowym. Barwnik jest izolowany jako sól sodowa i suszony. Żółcień pomarańczowa FCF jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. |
|
Numer wg Colour Index |
15985 |
|
Numer wg EINECS |
220-491-7 |
|
Nazwa chemiczna |
2-hydroksy-1-(4-sulfonianofenylazo)naftaleno-6-sulfonian disodowy |
|
Wzór chemiczny |
C16H10N2Na2O7S2 |
|
Masa cząsteczkowa |
452,37 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową.
|
|
Opis |
Pomarańczowoczerwony proszek lub granulki |
|
Barwa roztworu wodnego |
Pomarańczowy |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie przy około 485 nm i pH 7 |
|
Czystość |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 5,0 % |
|
1-(fenylazo)-2-naftol (Sudan I) |
Nie więcej niż 0,5 mg/kg |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Kwas 4-aminobenzeno-1-sulfonowy |
Ogółem nie więcej niż 0,5 % |
|
Kwas 3-hydroksynaftaleno-2,7-disulfonowy |
|
|
Kwas 6-hydroksynaftaleno-2-sulfonowy |
|
|
Kwas 7-hydroksynaftaleno-1,3-disulfonowy |
|
|
4,4′-diazoaminodi(benzenosulfonowy kwas) |
|
|
6,6′-oksydi(naftaleno-2-sulfonowy kwas) |
|
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
555 przy około 485 nm w roztworze wodnym o pH 7Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 120 KOSZENILA, KWAS KARMINOWY, KARMINY
|
Nazwy synonimowe |
CI czerwień naturalna 4 |
|
Definicja |
Karminy i kwas karminowy są otrzymywane w wyniku wodnej, wodnoalkoholowej lub alkoholowej ekstrakcji koszenili, tj. wysuszonych żeńskich osobników owadów Dactylopius coccus Costa. Głównym składnikiem barwiącym jest kwas karminowy. Można uzyskać również laki glinowe kwasu karminowego (karminów), w których stosunek molowy glinu i kwasu karminowego będzie wynosił 1:2. W produktach handlowych składnik barwiący występuje w połączeniach z kationami amonu, wapnia, potasu lub sodu, pojedynczo lub łącznie, a kationy te mogą być również obecne w nadmiarze. Produkty handlowe mogą również zawierać substancje białkowe pochodzące z owadów, mogą również zawierać wolne karminiany lub niewielkie ilości niezwiązanych kationów glinu. |
|
Numer wg Colour Index |
75470 |
|
Numer wg EINECS |
Koszenila: 215-680-6; kwas karminowy: 215-023-3; karminy: 215-724-4 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwas 7-β-D-glukopiranozylo-3,5,6,8-tetrahydroksy-1-metylo-9,10-dioksoantraceno-2-karboksylowy (kwas karminowy); karmin jest wodzianem chelatu glinowego tego kwasu |
|
Wzór chemiczny |
C22H20O13 (kwas karminowy) |
|
Masa cząsteczkowa |
492,39 (kwas karminowy) |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 2,0% kwasu karminowego w ekstraktach zawierających kwas karminowy, nie mniej niż 50% kwasu karminowego w związkach chelatowych. |
|
Opis |
Krucha substancja stała lub proszek o barwie czerwonej do ciemnoczerwonej. Ekstrakt koszenili jest zazwyczaj ciemnoczerwoną cieczą, może też występować w postaci wysuszonej jako proszek. |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodnym roztworze amoniaku przy około 518 nm Maksimum w rozcieńczonym roztworze kwasu chlorowodorowego przy około 494 nm dla kwasu karminowego
|
|
Czystość |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 5 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
139 w piku przy około 494 nm w rozcieńczonym kwasie chlorowodorowym dla kwasu karminowegoLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 122 AZORUBINA, KARMOIZYNA
|
Nazwy synonimowe |
CI czerwień spożywcza 3 |
|
Definicja |
Azorubina zawiera głównie 4-hydroksy-3-(4-sulfoniano-1-naftylazo)naftaleno-1-sulfonian disodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Azorubina jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. |
|
Numer wg Colour Index |
14720 |
|
Numer wg EINECS |
222-657-4 |
|
Nazwa chemiczna |
4-hydroksy-3-(4-sulfoniano-1-naftylazo)naftaleno-1-sulfonian disodowy |
|
Wzór chemiczny |
C20H12N2Na2O7S2 |
|
Masa cząsteczkowa |
502,44 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową
|
|
Opis |
Proszek lub granulki o barwie czerwonej do kasztanowej |
|
Barwa roztworu wodnego |
Czerwony |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie przy około 516 nm |
|
Czystość |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 1 % |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Kwas 4-aminonaftaleno-1-sulfonowy |
Ogółem nie więcej niż 0,5 % |
|
Kwas 4-hydroksynaftaleno-1-sulfonowy |
|
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
510 przy około 516 nm w roztworze wodnymLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 123 AMARANT
|
Nazwy synonimowe |
CI czerwień spożywcza 9 |
|
Definicja |
Amarant zawiera głównie 2-hydroksy-1-(4-sulfoniano-1-naftylazo)naftaleno-3,6-disulfonian trisodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Amarant otrzymuje się w wyniku sprzężenia kwasu 4-amino-1-naftalenosulfonowego z kwasem 3-hydroksy-2,7-naftalenodisulfonowym. Amarant jest opisany jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. |
|
Numer wg Colour Index |
16185 |
|
Numer wg EINECS |
213-022-2 |
|
Nazwa chemiczna |
2-hydroksy-1-(4-sulfoniano-1-naftylazo)naftaleno-3,6-disulfonian trisodowy |
|
Wzór chemiczny |
C20H11N2Na3O10S3 |
|
Masa cząsteczkowa |
604,48 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową
|
|
Opis |
Czerwonawobrązowy proszek lub granulki |
|
Barwa roztworu wodnego |
Czerwony |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie przy około 520 nm |
|
Czystość |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 3,0 % |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Kwas 4-aminonaftaleno-1-sulfonowy |
Ogółem nie więcej niż 0,5 % |
|
Kwas 3-hydroksynaftaleno-2,7-disulfonowy |
|
|
Kwas 6-hydroksynaftaleno-2-sulfonowy |
|
|
Kwas 7-hydroksynaftaleno-1,3-disulfonowy |
|
|
Kwas 7-hydroksynaftaleno-1,3-6-trisulfonowy |
|
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
440 przy około 520 nm w roztworze wodnymLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 124 PĄS 4R, CZERWIEŃ KOSZENILOWA A
|
Nazwy synonimowe |
CI czerwień spożywcza 7; nowa kokcyna |
|
Definicja |
Pąs 4R zawiera głównie 2-hydroksy-1-(4-sulfoniano-1-naftylazo)naftaleno-6,8-disulfonian trisodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Pąs 4R otrzymuje się w wyniku sprzężenia diazotowanego kwasu naftonowego z kwasem G (kwas 2-naftolo-6,8-disulfonowy) i przekształcenia produktu sprzężenia do soli trisodowej. Pąs 4R jest opisany jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. |
|
Numer wg Colour Index |
16255 |
|
Numer wg EINECS |
220-036-2 |
|
Nazwa chemiczna |
2-hydroksy-1-(4-sulfoniano-1-naftylazo)naftaleno-6,8-disulfonian trisodowy |
|
Wzór chemiczny |
C20H11N2Na3O10S3 |
|
Masa cząsteczkowa |
604,48 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 80 % substancji barwiących ogółem, w przeliczeniu na sól sodową
|
|
Opis |
Czerwonawy proszek lub granulki |
|
Barwa roztworu wodnego |
Czerwony |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie przy około 505 nm |
|
Czystość |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 1,0 % |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Kwas 4-aminonaftaleno-1-sulfonowy |
Ogółem nie więcej niż 0,5 % |
|
Kwas 7-hydroksynaftaleno-1,3-disulfonowy |
|
|
Kwas 3-hydroksynaftaleno-2,7-disulfonowy |
|
|
Kwas 6-hydroksynaftaleno-2-sulfonowy |
|
|
Kwas 7-hydroksynaftaleno-1,3-6-trisulfonowy |
|
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
430 przy około 505 nm w roztworze wodnymLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 127 ERYTROZYNA
|
Nazwy synonimowe |
CI czerwień spożywcza 14 |
|
Definicja |
Erytrozyna zawiera głównie monowodzian 2-(2,4,5,7-tetrajodo-3-oksydo-6-oksoksanten-9-ylo)benzoesanu disodowego i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z wodą, chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Erytrozynę otrzymuje się w wyniku jodynowania fluoresceiny, produktu kondensacji rezorcynolu i bezwodnika ftalowego. Erytrozyna jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. |
|
Numer wg Colour Index |
45430 |
|
Numer wg EINECS |
240-474-8 |
|
Nazwa chemiczna |
Monowodzian 2-(2,4,5,7-tetrajodo-3-oksydo-6-oksoksanten-9-ylo)benzoesanu disodowego |
|
Wzór chemiczny |
C20H6I4Na2O5 H2O |
|
Masa cząsteczkowa |
897,88 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 87 % substancji barwiących ogółem, w przeliczeniu na bezwodną sól sodową
|
|
Opis |
Czerwony proszek lub granulki. |
|
Barwa roztworu wodnego |
Czerwony |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie przy około 526 nm i pH 7 |
|
Czystość |
|
|
Nieorganiczne jodki |
Nie więcej niż 0,1 % (w przeliczeniu na jodek sodu) |
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące (z wyjątkiem fluoresceiny) |
Nie więcej niż 4,0 % |
|
Fluoresceina |
Nie więcej niż 20 mg/kg |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Trijodorezorcynol |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Kwas 2-(2,4-dihydroksy-3,5-dijodobenzoilo)benzoesowy |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Z roztworu o pH od 7 do 8, nie więcej niż 0,2 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
1 100 przy około 526 nm w roztworze wodnym o pH 7Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 129 CZERWIEŃ ALLURA AC
|
Nazwy synonimowe |
CI czerwień spożywcza 17 |
|
Definicja |
Czerwień Allura AC zawiera głównie 2-hydroksy-1-(2-metoksy-5-metylo-4-sulfonianofenylazo)naftaleno-6-sulfonian disodowy i dodatkowe substancje barwiące łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Czerwień Allura AC otrzymuje się w wyniku sprzężenia diazowanego kwasu 5-amino-4-metoksy-2-toluenosulfonowego z kwasem 6-hydroksy-2-naftalenosulfonowym. Czerwień Allura AC jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. |
|
Numer wg Colour Index |
16035 |
|
Numer wg EINECS |
247-368-0 |
|
Nazwa chemiczna |
2-hydroksy-1-(2-metoksy-5-metylo-4-sulfonianofenylazo)naftaleno-6-sulfonian disodowy |
|
Wzór chemiczny |
C18H14N2Na2O8S2 |
|
Masa cząsteczkowa |
496,42 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową
|
|
Opis |
Ciemnoczerwony proszek lub granulki |
|
Barwa roztworu wodnego |
Czerwony |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie przy około 504 nm |
|
Czystość |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 3,0 % |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Sól sodowa kwasu 6-hydroksy-2-naftalenosulfonowego |
Nie więcej niż 0,3 % |
|
Kwas 4-amino-5-metoksy-2-metylobenezenosulfonowy |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Sól disodowa 6,6-oksybis kwasu (2-naftalenosulfonowego) |
Nie więcej niż 1,0 % |
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Z roztworu o pH 7, nie więcej niż 0,2 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
540 przy około 504 nm w roztworze wodnym o pH 7Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 131 BŁĘKIT PATENTOWY V
|
Nazwy synonimowe |
CI błękit spożywczy 5 |
|
Definicja |
Błękit patentowy V zawiera głównie wapniowy lub sodowy związek [4-(α-(4-dietyloaminofenylo)-5-hydroksy-2,4-disulfofenylo-metylideno)-2,5-cyckloheksadien-1-yliden] dietyloamoniowego wodorotlenku soli wewnętrznej i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu albo siarczanem wapnia jako głównymi składnikami niebarwnymi. Dozwolona jest również sól potasowa. |
|
Numer wg Colour Index |
42051 |
|
Numer wg EINECS |
222-573-8 |
|
Nazwa chemiczna |
Wapniowy lub sodowy związek [4-(α-(4-dietyloaminofenylo)-5-hydroksy-2,4-disulfofenylo-metylideno)-2,5-cykloheksadien-1-yliden] dietyloamoniowego wodorotlenku soli wewnętrznej |
|
Wzór chemiczny |
Związek wapniowy: C27H31N2O7S2Ca1/2 Związek sodowy: C27H31N2O7S2Na |
|
Masa cząsteczkowa |
Związek wapniowy: 579,72 Związek sodowy: 582,67 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową
|
|
Opis |
Ciemnoniebieski proszek lub granulki |
|
Barwa roztworu wodnego |
Niebieski |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie przy 638 nm i pH 5 |
|
Czystość |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 2,0 % |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
3-hydroksybenzaldehyd |
Ogółem nie więcej niż 0,5 % |
|
Kwas 3-hydroksybenzoesowy |
|
|
Kwas 3-hydroksy-4-sulfobenzoesowy |
|
|
Kwas Ν,Ν-dietyloaminobenzenosulfonowy |
|
|
Leukozwiązek |
Nie więcej niż 4,0 % |
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Z roztworu o pH 5 nie więcej niż 0,2 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
2 000 przy około 638 nm w roztworze wodnym o pH 5Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 132 INDYGOTYNA, INDYGOKARMIN
|
Nazwy synonimowe |
CI błękit spożywczy 1 |
|
Definicja |
Indygotyna zawiera głównie mieszaninę 3,3'diokso-2,2'-bi-indolylideno-5,5'-disulfonianu disodowego i 3,3'-diokso-2,2'-bi-indolylideno-5,7'-disulfonianu disodowego i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Indygotyna jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. Indygokarmin otrzymuje się w wyniku sulfonowania indygo. Odbywa się to w wyniku ogrzewania indygo (lub pasty indygo) w obecności kwasu siarkowego. Barwnik jest izolowany i poddawany oczyszczaniu. |
|
Numer wg Colour Index |
73015 |
|
Numer wg EINECS |
212-728-8 |
|
Nazwa chemiczna |
3,3'-diokso-2,2'-bi-indolylideno-5,5'-disulfonian disodowy |
|
Wzór chemiczny |
C16H8N2Na2O8S2 |
|
Masa cząsteczkowa |
466,36 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową; 3,3'-diokso-2,2'-bi-indolylideno-5,7'-disulfonian disodowy: nie więcej niż 18 %
|
|
Opis |
Ciemnoniebieski proszek lub granulki |
|
Barwa roztworu wodnego |
Niebieski |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie przy około 610 nm |
|
Czystość |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Oprócz 3,3'-diokso-2,2'-bi-indolylideno-5,7'-disulfonianu disodowego: nie więcej niż 1,0 % |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Kwas izatyno-5-sulfonowy |
Ogółem nie więcej niż 0,5 % |
|
Kwas 5-sulfoantranilowy |
|
|
Kwas antranilowy |
|
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
480 przy około 610 nm w roztworze wodnymLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 133 BŁĘKIT BRYLANTOWY FCF
|
Nazwy synonimowe |
CI błękit spożywczy 2 |
|
Definicja |
Błękit brylantowy FCF zawiera głównie α-(4-(N-etylo-3-sulfonianobenzylamino)fenylo)-α-(4-N-etylo-3-sulfonianobenzylamino)cykloheksa-2,5-dienylideno)tolueno-2-sulfonian disodowy oraz jego izomery i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Błękit brylantowy FCF jest opisany jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. |
|
Numer wg Colour Index |
42090 |
|
Numer wg EINECS |
223-339-8 |
|
Nazwa chemiczna |
α-(4-(N-etylo-3-sulfonianobenzylamino)fenylo)-α-(4-N-etylo-3-sulfonianobenzylamino)cykloheksa-2,5-dienylideno)tolueno-2-sulfonian disodowy |
|
Wzór chemiczny |
C37H34N2Na2O9S3 |
|
Masa cząsteczkowa |
792,84 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 85 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową
|
|
Opis |
Czerwonawoniebieski proszek lub granulki |
|
Barwa roztworu wodnego |
Niebieski |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie przy około 630 nm |
|
Czystość |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 6,0 % |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Kwasy 2-, 3- i 4-formylobenzenosulfonowe łącznie |
Nie więcej niż 1,5 % |
|
Kwas 3-((etylo)(4-sulfofenylo)amino)metylobenzenosulfonowy |
Nie więcej niż 0,3 % |
|
Leukozwiązek |
Nie więcej niż 5,0 % |
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Nie więcej niż 0,2 % przy pH 7 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
1 630 przy około 630 nm w roztworze wodnymLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 140 (i) CHLOROFILE
|
Nazwy synonimowe |
CI zieleń naturalna 3; chlorofil magnezowy; feofityna magnezowa |
|
|
Definicja |
Chlorofile są otrzymywane w wyniku ekstrakcji rozpuszczalnikami odmian jadalnych surowców roślinnych, trawy, lucerny i pokrzywy. Podczas usuwania rozpuszczalników naturalnie występujący magnez koordynacyjny może być całkowicie lub częściowo usunięty z chlorofili i utworzyć odpowiednio feofityny. Głównymi składnikami barwiącymi są feofityny i chlorofile magnezowe. Produkt otrzymany w wyniku ekstrakcji, z którego usunięto rozpuszczalnik, zawiera zarówno inne pigmenty, takie jak karotenoidy, jak i olejki, tłuszcze i woski pochodzące z surowca. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: aceton, keton etylowo-metylowy, dichlorometan, dwutlenek węgla, metanol, etanol, 2-propanol i heksan. |
|
|
Numer wg Colour Index |
75810 |
|
|
Numer wg EINECS |
Chlorofile: 215-800-7, Chlorofil a: 207-536-6, Chlorofil b: 208-272-4 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Głównymi składnikami barwiącymi są: Fityl(132R,17S,18S,)-3-(8-etylo-132-metoksykarbonylo-2,7,12,18-tetrametylo-13'-okso-3-winylo-131-132-17,18-tetrahydrocyklopenta[at]-porfiryn-17-ylo)propionian, (Feofityna a) lub jako kompleks magnezowy (Chlorofil a) Fityl (132R,17S,18S)-3-(8-etylo-7-formylo-132-metoksykarbonylo-2,12,18-trimetylo-13′-okso-3-winylo-131-132-17,18-tetrahydrocyklopenta[at]-porfiryno-17-ylo)propionian, (Feofityna b) lub jako kompleks magnezowy (Chlorofil b) |
|
|
Wzór chemiczny |
Chlorofil a (kompleks magnezowy): C55H72MgN4O5 Chlorofil a: C55H74N4O5 Chlorofil b (kompleks magnezowy): C55H70MgN4O6 Chlorofil b: C55H72N4O6 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Chlorofil a (kompleks magnezowy): 893,51 Chlorofil a: 871,22 Chlorofil b (kompleks magnezowy): 907,49 Chlorofil b: 885,20 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Łączna zawartość chlorofili i ich kompleksów magnezowych wynosi nie mniej niż 10 %
|
|
|
Opis |
Woskowa substancja stała o barwie od oliwkowozielonej do ciemnozielonej w zależności od zawartości magnezu koordynacyjnego |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Maksimum w chloroformie przy około 409 nm |
|
|
Czystość |
||
|
Pozostałości rozpuszczalników |
Aceton |
Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie |
|
Keton etylowo-metylowy |
||
|
Metanol |
||
|
Etanol |
||
|
2-propanol |
||
|
Heksan |
||
|
Dichlorometan: |
Nie więcej niż 10 mg/kg |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 5 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
700 przy około 409 nm w chloroformieE 140 (ii) CHLOROFILINY
|
Nazwy synonimowe |
CI zieleń naturalna 5; chlorofilina sodowa; chlorofilina potasowa |
|||||
|
Definicja |
Sole zasadowe chlorofilin otrzymuje się w wyniku zmydlania ekstraktów odmian jadalnych surowców roślinnych, trawy, lucerny i pokrzywy. W wyniku zmydlania zostają usunięte grupy estrowe metylowe i fitolowe, a pierścienie cyklopentenylowe mogą ulec częściowemu rozszczepieniu. Grupy kwasowe ulegają neutralizacji tworząc sole potasowe lub sodowe. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: aceton, keton etylowo-metylowy, dichlorometan, dwutlenek węgla, metanol, etanol, 2-propanol i heksan. |
|||||
|
Numer wg Colour Index |
75815 |
|||||
|
Numer wg EINECS |
287-483-3 |
|||||
|
Nazwa chemiczna |
Głównymi składnikami barwiącymi w formach kwasowych są:
W zależności od stopnia hydrolizy pierścień cyklopentenylowy może zostać rozszczepiony, prowadząc do utworzenia trzeciej funkcji karboksylowej. Mogą być również obecne kompleksy magnezowe. |
|||||
|
Wzór chemiczny |
Chlorofilina a (postać kwasowa): C34H34N4O5 Chlorofilina b (postać kwasowa): C34H32N4O6 |
|||||
|
Masa cząsteczkowa |
Chlorofilina a: 578,68 Chlorofilina b: 592,66 Każda z ww. wartości może ulec powiększeniu o 18 daltonów, jeżeli nastąpi rozszczepienie pierścienia cyklopentenylowego. |
|||||
|
Oznaczenie zawartości |
Łączna zawartość chlorofilin wynosi nie mniej niż 95 % próbki suszonej w temperaturze około 100 °C przez 1 godzinę.
|
|||||
|
Opis |
Proszek o barwie ciemnozielonej do niebieskoczarnej |
|||||
|
Identyfikacja |
||||||
|
Spektrometria |
Maksimum w wodnym buforze fosforanowym o pH 9 przy około 405 nm i przy około 653 nm |
|||||
|
Czystość |
||||||
|
Pozostałości rozpuszczalników |
Aceton |
Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie |
||||
|
Keton etylowo-metylowy |
||||||
|
Metanol |
||||||
|
Etanol |
||||||
|
2-propanol |
||||||
|
Heksan |
||||||
|
Dichlorometan: |
nie więcej niż 10 mg/kg |
|||||
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|||||
|
Ołów |
Nie więcej niż 10 mg/kg |
|||||
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|||||
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|||||
700 przy około 405 nm w roztworze wodnym o pH 9
140 przy około 653 nm w roztworze wodnym o pH 9E 141 (i) KOMPLEKSY MIEDZIOWE CHROLOFILI
|
Nazwy synonimowe |
CI zieleń naturalna 3; chlorofil miedziowy; feofityna miedziowa |
|
|
Definicja |
Chlorofile miedziowe otrzymuje się w wyniku dodania soli miedzi do substancji otrzymanej przez ekstrakcję rozpuszczalnikami odmian jadalnych surowców roślinnych, trawy, lucerny i pokrzywy. Produkt, z którego został usunięty rozpuszczalnik, zawiera zarówno inne pigmenty, takie jak karotenoidy, jak i tłuszcze i woski pochodzące z surowca. Głównymi składnikami barwiącymi są feofityny miedziowe. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: aceton, keton etylowo-metylowy, dichlorometan, dwutlenek węgla, metanol, etanol, 2-propanol i heksan. |
|
|
Numer wg Colour Index |
75810 |
|
|
Numer wg EINECS |
Chlorofil miedziowy a: 239-830-5; chlorofil miedziowy b: 246-020-5 |
|
|
Nazwa chemiczna |
[Fityl (132R,17S,18S)-3-(8-etylo-132-metoksykarbonylo-2,7,12,18-tetrametylo-13′-okso-3-winylo-131-132-17,18-tetrahydrocyklopenta[at]-porfiryno-17-ylo)propionian] miedzi (II) (chlorofil miedziowy a) [Fityl (132R,17S,18S)-3-(8-etylo-7-formylo-132-metoksykarbonylo-2,12,18-trimetylo-13′-okso-3-winylo-131-132-17,18-tetrahydrocyklopenta[at]-porfiryno-17-ylo)propionian] miedzi (II) (chlorofil miedziowy b) |
|
|
Wzór chemiczny |
Chlorofil miedziowy a: C55H72Cu N4O5 Chlorofil miedziowy b: C55H70Cu N4O6 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Chlorofil miedziowy a: 932,75 Chlorofil miedziowy b: 946,73 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Łączna zawartość chlorofili miedziowych wynosi nie mniej niż 10 %.
|
|
|
Opis |
Woskowa substancja stała o barwie od niebieskozielonej do ciemnozielonej w zależności od surowca |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Maksimum w chloroformie przy około 422 nm i przy około 652 nm |
|
|
Czystość |
||
|
Pozostałości rozpuszczalników |
Aceton |
Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie |
|
Keton etylowo-metylowy |
||
|
Metanol |
||
|
Etanol |
||
|
2-propanol |
||
|
Heksan |
||
|
Dichlorometan: |
nie więcej niż 10 mg/kg |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Jony miedziowe |
Nie więcej niż 200 mg/kg |
|
|
Miedź całkowita |
Nie więcej niż 8,0 % feofityn miedziowych ogółem |
|
540 przy około 422 nm w chloroformie
300 przy około 652 nm w chloroformieLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 141 (ii) KOMPLEKSY MIEDZIOWE CHLOROFILIN
|
Nazwy synonimowe |
chlorofilina sodowo-miedziowa; chlorofilina potasowo-miedziowa; CI zieleń naturalna 5 |
|
|
Definicja |
Sole zasadowe chlorofilin miedziowych otrzymuje się w wyniku dodania miedzi do produktu otrzymanego przez zmydlanie ekstraktów odmian jadalnych surowców roślinnych, trawy, lucerny i pokrzywy. W wyniku zmydlania zostają usunięte grupy estrowe metylowe i fitolowe, a pierścienie cyklopentenylowe mogą ulec częściowemu rozszczepieniu. Po dodaniu miedzi do oczyszczonych chlorofilin grupy kwasowe ulegają neutralizacji tworząc sole potasowe lub sodowe. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: aceton, keton etylowo-metylowy, dichlorometan, dwutlenek węgla, metanol, etanol, 2-propanol i heksan. |
|
|
Numer wg Colour Index |
75815 |
|
|
Numer wg EINECS |
|
|
|
Nazwa chemiczna |
Główne składniki barwiące w postaci kwasowej to: 3-(10-karboksylano-4-etylo-1,3,5,8-tetrametylo-9-okso-2-winyloforbin-7-yl)propionian, kompleks miedziowy (chlorofilina miedziowa a) oraz 3-(10-karboksylano-4-etylo-3-formylo-1,5,8-trimetyl-9-okso-2-winyloforbin-7-yl)propionian, kompleks miedziowy (chlorofilina miedziowa b) |
|
|
Wzór chemiczny |
Chlorofilina miedziowa a (postać kwasowa): C34H32Cu N4O5 Chlorofilina miedziowa b (postać kwasowa): C34H30Cu N4O6 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Chlorofilina miedziowa a: 640,20 Chlorofilina miedziowa b: 654,18 Każda z ww. wartości może ulec powiększeniu o 18 daltonów, jeżeli nastąpi rozszczepienie pierścienia cyklopentenylowego. |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Łączna zawartość chlorofilin miedziowych wynosi nie mniej niż 95 % próbki suszonej w temperaturze 100 °C przez 1 godz.
|
|
|
Opis |
Proszek o barwie ciemnozielonej do niebieskoczarnej |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Maksimum w wodnym buforze fosforanowym o pH 7,5 przy około 405 nm i przy 630 nm |
|
|
Czystość |
||
|
Pozostałości rozpuszczalników |
Aceton |
Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie |
|
Keton etylowo-metylowy |
||
|
Metanol |
||
|
Etanol |
||
|
2-propanol |
||
|
Heksan |
||
|
Dichlorometan: |
nie więcej niż 10 mg/kg |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 5 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Jony miedziowe |
Nie więcej niż 200 mg/kg |
|
|
Miedź całkowita |
Nie więcej niż 8,0 % chlorofilin miedziowych ogółem |
|
565 przy około 405 nm w wodnym buforze fosforanowym o pH 7,5
145 przy ok. 630 nm w wodnym buforze fosforanowym o pH 7,5Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 142 ZIELEŃ S
|
Nazwy synonimowe |
CI zieleń spożywcza 4; zieleń brylantowa BS |
|
Definicja |
Zieleń S zawiera głównie N-[4-[[4-(dimetyloamino)fenylo] 2-hydroksy-3,6-disulfo-1-naftalenylo)metyleno]-2,5-cykloheksadien-1-ylideno]-N-metylometanoaminian sodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Zieleń S jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. |
|
Numer wg Colour Index |
44090 |
|
Numer wg EINECS |
221-409-2 |
|
Nazwa chemiczna |
N-[4-[[4-(dimetyloamino)fenylo](2-hydroksy-3,6-disulfo-1-naftalenylo)metyleno]2,5-cykloheksadien-1-ylideno]-N-metylometanaminian sodowy; 5-[4-dimetyloamino-α-(4-dimetyloiminocykloheksa-2,5-dienylidenobenzylo]-6-hydroksy-7-sulfonianonaftaleno-2-sulfonian sodowy (alternatywna nazwa chemiczna) |
|
Wzór chemiczny |
C27H25N2NaO7S2 |
|
Masa cząsteczkowa |
576,63 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 80 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową.
|
|
Opis |
Ciemnoniebieski lub ciemnozielony proszek lub granulki |
|
Barwa roztworu wodnego |
Niebieski lub zielony |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie przy około 632 nm |
|
Czystość |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 1,0 % |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Alkohol 4,4′-bis(dimetyloamino)-benzhydrylowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
4,4'-bis(dimetyloamino)-benzofenon |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Kwas 3-hydroksynaftaleno-2,7-disulfonowy |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Leukozwiązek |
Nie więcej niż 5,0 % |
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
1 720 przy około 632 nm w roztworze wodnymLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 150a KARMEL
|
Nazwy synonimowe |
Karmel kaustyczny |
|
Definicja |
Karmel otrzymuje się w drodze kontrolowanej obróbki cieplnej węglowodanów (dostępnych w handlu środków spożywczych o właściwościach słodzących posiadających wartość odżywczą, będących monomerami glukozy i fruktozy lub ich polimerami, np. syropy glukozowe, sacharoza lub syropy inwertowane i dekstroza). W celu ułatwienia karmelizacji można zastosować kwasy, zasady i sole, z wyjątkiem związków amonu oraz siarczynów. |
|
Numer wg Colour Index |
|
|
Numer wg EINECS |
232-435-9 |
|
Nazwa chemiczna |
|
|
Wzór chemiczny |
|
|
Masa cząsteczkowa |
|
|
Oznaczenie zawartości |
|
|
Opis |
Ciecz lub substancja stała o barwie ciemnobrązowej do czarnej |
|
Identyfikacja |
|
|
Czystość |
|
|
Barwnik związany przez celulozę DEAE |
Nie więcej niż 50 % |
|
Barwnik związany przez fosforylocelulozę |
Nie więcej niż 50 % |
|
Intensywność barwy (1) |
0,01–0,12 |
|
Azot ogółem |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Siarka ogółem |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
E 150b KARMEL SIARCZYNOWY
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
Karmel siarczynowy otrzymuje się w wyniku kontrolowanej obróbki cieplnej węglowodanów (dostępnych w handlu środków spożywczych o właściwościach słodzących posiadających wartość odżywczą, które są monomerami glukozy i fruktozy lub ich polimerami, np. syropy glukozowe, sacharoza lub syropy inwertowane i dekstroza) z dodatkiem kwasów lub zasad lub bez, w obecności związków siarczynowych (kwas siarkawy, siarczyn potasu, disiarczyn potasu, siarczyn sodu i disiarczyn sodu); związki amonu nie są stosowane. |
|
Numer wg Colour Index |
|
|
Numer wg EINECS |
232-435-9 |
|
Nazwa chemiczna |
|
|
Wzór chemiczny |
|
|
Masa cząsteczkowa |
|
|
Oznaczenie zawartości |
|
|
Opis |
Ciecz lub substancja stała o barwie ciemnobrązowej do czarnej |
|
Identyfikacja |
|
|
Czystość |
|
|
Barwnik związany przez celulozę DEAE |
Więcej niż 50 % |
|
Intensywność barwy (2) |
0,05–0,13 |
|
Azot ogółem |
Nie więcej niż 0,3 % (3) |
|
Dwutlenek siarki |
Nie więcej niż 0,2 % (3) |
|
Siarka ogółem |
0,3–3,5 % (3) |
|
Siarka związana przez celulozę DEAE |
Więcej niż 40 % |
|
Stosunek absorbancji barwnika związanego przez celulozę DEAE |
19–34 |
|
Stosunek absorbancji (A 280/560) |
Większy niż 50 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
E 150c KARMEL AMONIAKALNY
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
Karmel amoniakalny otrzymuje się w wyniku kontrolowanej obróbki cieplnej węglowodanów (dostępnych w handlu środków spożywczych o właściwościach słodzących posiadających wartość odżywczą, które są monomerami glukozy i fruktozy lub ich polimerami, np. syropy glukozowe, sacharoza, lub syropy inwertowane, i cukier gronowy) z dodatkiem kwasów lub zasad lub bez, w obecności związków amonu (wodorotlenek amonu, węglan amonu, wodorowęglan amonu i fosforan amonu); związki siarczynowe nie są stosowane. |
|
Numer wg Colour Index |
|
|
Numer wg EINECS |
232-435-9 |
|
Nazwa chemiczna |
|
|
Wzór chemiczny |
|
|
Masa cząsteczkowa |
|
|
Oznaczenie zawartości |
|
|
Opis |
Ciecz lub substancja stała o barwie ciemnobrązowej do czarnej |
|
Identyfikacja |
|
|
Czystość |
|
|
Barwnik związany przez celulozę DEAE |
Nie więcej niż 50 % |
|
Barwnik związany przez fosforylocelulozę |
Więcej niż 50 % |
|
Intensywność barwy (4) |
0,08–0,36 |
|
Azot amoniakalny |
Nie więcej niż 0,3 % (5) |
|
4-metyloimidazol |
Nie więcej niż 200 mg/kg (5) |
|
2-acetylo-4-tetrahydroksy-butylomidazol |
Nie więcej niż 10 mg/kg (5) |
|
Siarka ogółem |
Nie więcej niż 0,2 % (5) |
|
Azot ogółem |
0,7–3,3 % (5) |
|
Stosunek absorbancji barwnika związanego przez fosforylocelulozę |
13–35 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
E 150d KARMEL AMONIAKALNO-SIARCZYNOWY
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
Karmel amoniakalno-siarczynowy otrzymuje się w wyniku kontrolowanej obróbki cieplnej węglowodanów (dostępnych w handlu środków spożywczych o właściwościach słodzących posiadających wartość odżywczą, które są monomerami glukozy i fruktozy lub ich polimerami, np. syropy glukozowe, sacharoza lub syropy inwertowane i dekstroza) z dodatkiem kwasów lub zasad lub bez, w obecności zarówno związków amonu, jak i siarczynowych (kwas siarkawy, siarczyn potasu, disiarczyn potasu, siarczyn sodu, disiarczyn sodu, wodorotlenek amonu, węglan amonu, wodorowęglan amonu, fosforan amonu, siarczan amonu, siarczyn amonu oraz wodorosiarczyn amonu). |
|
Numer wg Colour Index |
|
|
Numer wg EINECS |
232-435-9 |
|
Nazwa chemiczna |
|
|
Wzór chemiczny |
|
|
Masa cząsteczkowa |
|
|
Oznaczenie zawartości |
|
|
Opis |
Ciecz lub substancja stała o barwie ciemnobrązowej do czarnej |
|
Identyfikacja |
|
|
Czystość |
|
|
Barwnik związany przez celulozę DEAE |
Więcej niż 50 % |
|
Intensywność barwy (6) |
0,10–0,60 |
|
Azot amoniakalny |
Nie więcej niż 0,6 % (7) |
|
Dwutlenek siarki |
Nie więcej niż 0,2 % (7) |
|
4-metyloimidazol |
Nie więcej niż 250 mg/kg (7) |
|
Azot ogółem |
0,3–1,7 % (7) |
|
Siarka ogółem |
0,8–2,5 % (7) |
|
Stosunek azot/siarka w osadzie alkoholowym |
0,7–2,7 |
|
Stosunek absorbancji osadu alkoholowego (8) |
8–14 |
|
Stosunek absorbancji (A 280/560) |
Nie wyższy niż 50 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
E 151 CZERŃ BRYLANTOWA BN, CZERŃ PN
|
Nazwy synonimowe |
CI czerń spożywcza 1 |
|
Definicja |
Czerń brylantowa BN zawiera głównie 4-acetamido-5-hydroksy-6-[7-sulfoniano-4-(4-sulfonianofenylazo)-1-naftylazo]naftaleno-1,7-disulfonian tetrasodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Czerń brylantowa BN jest opisana jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. |
|
Numer wg Colour Index |
28440 |
|
Numer wg EINECS |
219-746-5 |
|
Nazwa chemiczna |
4-acetamido-5-hydroksy-6-[7-sulfoniano-4-(4-sulfonianofenylazo)-1-naftylazo]naftaleno-1,7-disulfonian tetrasodowy |
|
Wzór chemiczny |
C28H17N5Na4O14S4 |
|
Masa cząsteczkowa |
867,69 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 80 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową.
|
|
Opis |
Czarny proszek lub granulki |
|
Barwa roztworu wodnego |
Czarnoniebieskawy |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie przy około 570 nm |
|
Czystość |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 4 % (w przeliczeniu na zawartość barwnika) |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Kwas 4-acetamido-5-hydroksynaftaleno-1,7-disulfonowy |
Ogółem nie więcej niż 0,8 % |
|
Kwas 4-amino-5-hydroksynaftaleno-1,7-disulfonowy |
|
|
Kwas 8-aminonaftaleno-2-sulfonowy |
|
|
Kwas 4,4′-diazoaminodi-(benzenosulfonowy) |
|
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Nie więcej niż 0,2 % w warunkach neutralnych |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
530 przy około 570 nm w roztworzeLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 153 WĘGIEL ROŚLINNY
|
Nazwy synonimowe |
Czerń roślinna |
|
Definicja |
Aktywny węgiel roślinny jest otrzymywany w wyniku karbonizacji surowców roślinnych, takich jak drewno, pozostałości celulozy, torf, skorupki orzechów kokosowych i innych. Tak wyprodukowany węgiel aktywny jest mielony młynkiem walcowym, a powstały w wyniku tego procesu proszek węglowy o wysokiej aktywności jest traktowany cyklonem. Drobna frakcja z cyklonu jest oczyszczana przez przemywanie kwasem chlorowodorowym, neutralizowana, a następnie suszona. Otrzymany produkt jest tradycyjnie określany jako czerń roślinna. Produkty o wyższej sile barwiącej są otrzymywane z drobnej frakcji przez dalszą obróbkę cyklonem lub dodatkowe mielenie, a następnie przemywane kwasem, neutralizowane i suszone. Węgiel roślinny zawiera głównie miałki węgiel. Może zawierać niewielkie ilości azotu, wodoru i tlenu. Po wytworzeniu produkt może wchłonąć pewną ilość wilgoci. |
|
Numer wg Colour Index |
77266 |
|
Numer wg EINECS |
231-153-3 |
|
Nazwa chemiczna |
Węgiel |
|
Wzór chemiczny |
C |
|
Masa atomowa |
12,01 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 95 % węgla w przeliczeniu na bezwodną i wolną od popiołu masę |
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 12 % (120 °C, 4 godz.) |
|
Opis |
Czarny, bezwonny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Rozpuszczalność |
Nierozpuszczalny w wodzie i rozpuszczalnikach organicznych |
|
Palność |
Ogrzewany do czerwoności pali powoli bez płomienia |
|
Czystość |
|
|
Popiół (ogółem) |
Nie więcej niż 4,0 % (temperatura zapłonu: 625 °C) |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne |
Benzo(a)piren mniej niż 50 μg/kg w ekstrakcie, otrzymany w wyniku ekstrakcji 1 g produktu 10 g czystego cykloheksanu przy zastosowaniu ciągłej ekstrakcji. |
|
Substancje rozpuszczalne w zasadach |
Przesącz otrzymany w wyniku gotowania 2 g próbki w 20 ml N wodorotlenku sodu i przefiltrowania powinien być bezbarwny. |
E 155 BRĄZ HT
|
Nazwy synonimowe |
CI brąz spożywczy 3 |
|
Definicja |
Brąz HT zawiera głównie 4,4′-(2,4-dihydroksy-5-hydroksymetylo-1,3-fenyleno-bisazo)di(naftaleno-1-sulfonian) disodowy i dodatkowe substancje barwiące, łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. Brąz HT jest opisany jako sól sodowa. Dozwolone są również sole wapnia i potasu. |
|
Numer wg Colour Index |
20285 |
|
Numer wg EINECS |
224-924-0 |
|
Nazwa chemiczna |
4,4′-(2,4-dihydroksy-5-hydroksymetylo-1,3-fenyleno-bisazo)di(naftaleno-1-sulfonian) disodowy |
|
Wzór chemiczny |
C27H18N4Na2O9S2 |
|
Masa cząsteczkowa |
652,57 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 70 % substancji barwiących ogółem w przeliczeniu na sól sodową.
|
|
Opis |
Czerwonawobrązowy proszek lub granulki |
|
Barwa roztworu wodnego |
Brązowy |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie o pH 7 przy około 460 nm |
|
Czystość |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 10 % (metoda TLC) |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Kwas 4-aminonaftaleno1-sulfonowy |
Nie więcej niż 0,7 % |
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Nie więcej niż 0,2 % w roztworze o pH 7 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
403 przy około 460 nm w roztworze wodnym o pH 7Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 160 a (i) BETA-KAROTEN
|
Nazwy synonimowe |
CI pomarańcz spożywczy 5 |
|
Definicja |
Niniejsze specyfikacje dotyczą głównie wszystkich izomerów trans beta-karotenu łącznie z niewielkimi ilościami innych karotenoidów. Rozcieńczone i stabilizowane preparaty mogą charakteryzować się różnymi stosunkami izomerów trans/cis. |
|
Numer wg Colour Index |
40800 |
|
Numer wg EINECS |
230-636-6 |
|
Nazwa chemiczna |
Beta-karoten; beta, beta-karoten |
|
Wzór chemiczny |
C40H56 |
|
Masa cząsteczkowa |
536,88 |
|
Oznaczenie zawartości |
Nie mniej niż 96 % substancji barwiących ogółem (w przeliczeniu na beta-karoten)
|
|
Opis |
Kryształy lub proszek krystaliczny o barwie czerwonej do brązowawoczerwonej |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w cykloheksanie przy 453 nm do 456 nm |
|
Czystość |
|
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Karotenoidy inne niż beta-karoten: nie więcej niż 3,0 % substancji barwiących ogółem |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
2 500 przy około 440 nm do 457 nm w cykloheksanieE 160 a (ii) KAROTENY OTRZYMYWANE Z ROŚLIN
|
Nazwy synonimowe |
CI pomarańcz spożywczy 5 |
|
|
Definicja |
Mieszaninę otrzymywaną z roślin uzyskuje się w wyniku ekstrakcji rozpuszczalnikami odmian roślin jadalnych, marchwi, olejów roślinnych, trawy, alfalfy (lucerny) oraz pokrzywy. Głównym składnikiem barwiącym są karotenoidy, z których większą część stanowi beta-karoten. Mogą być obecne również alfa-, gamma-karoten i inne pigmenty. Oprócz pigmentów barwiących substancja może zawierać oleje, tłuszcze i woski naturalnie występujące w surowcach. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: aceton, keton etylowo-metylowy, metanol, etanol, 2-propanol, heksan (9), dichlorometan oraz dwutlenek węgla. |
|
|
Numer wg Colour Index |
75130 |
|
|
Numer wg EINECS |
230-636-6 |
|
|
Nazwa chemiczna |
|
|
|
Wzór chemiczny |
Beta-karoten: C40H56 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Beta-karoten: 536,88 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Zawartość karotenów (w przeliczeniu na beta-karoten) nie mniej niż 5 %. Dla produktów otrzymanych przez ekstrakcję olejów roślinnych: nie mniej niż 0,2 % w tłuszczach jadalnych.
|
|
|
Opis |
|
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Maksimum w cykloheksanie przy 440 nm do 457 nm i 470 nm do 486 nm |
|
|
Czystość |
||
|
Pozostałości rozpuszczalników |
Aceton |
Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie |
|
Keton etylowo-metylowy |
||
|
Metanol |
||
|
2-propanol |
||
|
Heksan |
||
|
Etanol |
||
|
Dichlorometan |
Nie więcej niż 10 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
2 500 przy około 440 nm do 457 nm w cykloheksanieE 160 a (iii) BETA-KAROTEN OTRZYMYWANY Z Blakeslea trispora
|
Nazwy synonimowe |
CI pomarańcz spożywczy 5 |
|
|
Definicja |
Otrzymywany w procesie fermentacji z użyciem mieszanej kultury fizjologicznie różnych osobników typów (+) i (-) odmian grzyba Blakeslea trispora. Beta-karoten jest ekstrahowany z biomasy za pomocą octanu etylu lub octanu izobutylu i 2-propanolu, a następnie krystalizowany. Skrystalizowany produkt zawiera głównie trans beta-karoten. W wyniku naturalnego procesu około 3 % produktu zawiera mieszaninę karotenoidów, co jest specyficzne dla produktu. |
|
|
Numer wg Colour Index |
40800 |
|
|
Numer wg EINECS |
230-636-6 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Beta-karoten; beta, beta-karoten |
|
|
Wzór chemiczny |
C40H56 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
536,88 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Nie mniej niż 96 % substancji barwiących ogółem (w przeliczeniu na beta-karoten)
|
|
|
Opis |
Kryształy lub proszek krystaliczny o barwie czerwonej, brązowawoczerwonej lub purpurowofioletowej (barwa zależy od użytego rozpuszczalnika ekstrakcyjnego i warunków krystalizacji) |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Maksimum w cykloheksanie przy 453 nm do 456 nm |
|
|
Czystość |
||
|
Pozostałości rozpuszczalników |
Octan etylu |
Nie więcej niż 0,8 %, pojedynczo lub łącznie |
|
Etanol |
||
|
Octan izobutylu: Nie więcej niż 1,0% |
||
|
2-propanol: Nie więcej niż 0,1% |
||
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Karotenoidy inne niż beta-karoten: nie więcej niż 3,0 % substancji barwiących ogółem |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Kryteria mikrobiologiczne |
||
|
Pleśnie |
Nie więcej niż 100 kolonii na gram |
|
|
Drożdże |
Nie więcej niż 100 kolonii na gram |
|
|
Salmonella spp. |
Nieobecne w 25 g |
|
|
Escherichia coli |
Nieobecne w 5 g |
|
2 500 przy około 440 nm do 457 nm w cykloheksanieE 160 a (iv) KAROTENY OTRZYMYWANE Z ALG
|
Nazwy synonimowe |
CI pomarańcz spożywczy 5 |
|
Definicja |
Mieszanina karotenów może być również otrzymywana z odmian alg Dunaliella salina, rozwijających się w dużych słonych jeziorach położonych w Whyalla, w południowej Australii. Beta-karoten jest ekstrahowany przy użyciu olejków eterycznych. Preparat jest zawiesiną o stężeniu 20–30 % w oleju jadalnym. Stosunek izomerów trans-cis mieści się w zakresie 50/50 do 71/29. Głównym składnikiem barwiącym są karotenoidy, z których większą część stanowi beta-karoten. Mogą być również obecne alfa-karoten, luteina, zeaksantyna i beta-kryptoksantyna. Oprócz pigmentów barwiących substancja może zawierać oleje, tłuszcze i woski naturalnie występujące w surowcach. |
|
Numer wg Colour Index |
75130 |
|
Numer wg EINECS |
|
|
Nazwa chemiczna |
|
|
Wzór chemiczny |
Beta-karoten: C40H56 |
|
Masa cząsteczkowa |
Beta-karoten: 536,88 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawartość karotenów (w przeliczeniu na beta-karoten) nie mniej niż 20 %.
|
|
Opis |
|
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w cykloheksanie przy 440 nm do 457 nm i 474 nm do 486 nm |
|
Czystość |
|
|
Naturalne tokoferole w oleju jadalnym |
Nie więcej niż 0,3 % |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
2 500 przy około 440 nm do 457 nm w cykloheksanieE 160 b ANNATO, BIKSYNA, NORBIKSYNA
(I) BIKSYNA I NORBIKSYNA EKSTRAHOWANE PRZY UŻYCIU ROZPUSZCZALNIKÓW
|
Nazwy synonimowe |
CI pomarańcz naturalny 4 |
|
|
Definicja |
Biksynę otrzymuje się w wyniku ekstrakcji zewnętrznych warstw nasion drzewa annato (Bixa orellana L.) przy użyciu jednego lub kilku z następujących rozpuszczalników: aceton, metanol, heksan lub dichlorometan, dwutlenek węgla, a następnie usunięciu rozpuszczalnika. Norbiksynę otrzymuje się w wyniku hydrolizy ekstraktu biksyny wodnym roztworem zasady. Biksyna i norbiksyna mogą zawierać inne substancje wyekstrahowane z nasion annato. Biksyna w proszku zawiera kilka składników barwnych, głównym z nich jest biksyna, która może występować w formach cis-i trans-. Mogą również występować produkty rozkładu termicznego biksyny. Norbiksyna w proszku jako główne składniki barwiące zawiera produkty hydrolizy biksyny w postaci soli sodowej lub potasowej. Mogą występować formy cis i trans. |
|
|
Numer wg Colour Index |
75120 |
|
|
Numer wg EINECS |
Annato: 215-735-4, ekstrakt z nasion annato: 289-561-2; biksyna: 230-248-7 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Biksyna: |
6'-metylowodoro-9'-cis-6,6'-diapokaroteno-6,6'-dionian |
|
6'-metylowodoro-9'-trans-6,6'-diapokaroteno-6,6'-dionian |
||
|
Norbiksyna: |
Kwas 9'-cis-6,6'-diapokaroteno-6,6'-diowy |
|
|
Kwas 9'-trans-6,6'-diapokaroteno-6,6'-diowy |
||
|
Wzór chemiczny |
Biksyna: |
C25H30O4 |
|
Norbiksyna: |
C24H28O4 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Biksyna: |
394,51 |
|
Norbiksyna: |
380,48 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Zawartość biksyny w proszku nie mniej niż 75 % karotenoidów ogółem, w przeliczeniu na biksynę. |
|
|
Zawartość norbiksyny w proszku nie mniej niż 25 % karotenoidów ogółem, w przeliczeniu na norbiksynę |
||
|
Biksyna: |
|
|
|
Norbiksyna: |
|
|
|
Opis |
Czerwonawobrązowy proszek, zawiesina lub roztwór |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Biksyna: |
Maksimum w chloroformie przy około 502 nm |
|
Norbiksyna: |
Maksimum w rozcieńczonym roztworze KOH przy około 482 nm |
|
|
Czystość |
||
|
Pozostałości rozpuszczalników |
Aceton |
Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie |
|
Metanol |
||
|
Heksan |
||
|
Dichlorometan: |
nie więcej niż 10 mg/kg |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
(II) ANNATO EKSTRAHOWANE PRZY UŻYCIU ZASAD
|
Nazwy synonimowe |
CI pomarańcz naturalny 4 |
|
|
Definicja |
Annato rozpuszczalne w wodzie otrzymuje się w wyniku ekstrakcji wodnym roztworem zasad (wodorotlenku sodu lub potasu) zewnętrznych warstw nasion drzewa annato (Bixa orellana L.). Głównym składnikiem barwiącym annato rozpuszczalnego w wodzie jest norbiksyna, produkt hydrolizy biksyny, w postaci soli sodowej lub potasowej. Mogą występować formy cis i trans. |
|
|
Numer wg Colour Index |
75120 |
|
|
Numer wg EINECS |
Annato: 215-735-4, ekstrakt z nasion annato: 289-561-2; biksyna: 230-248-7 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Biksyna: |
6'-metylowodoro-9'-cis-6,6'-diapokaroteno-6,6'-dionian |
|
6'-metylowodoro-9'-trans-6,6'-diapokaroteno-6,6'-dionian |
||
|
Norbiksyna: |
Kwas 9'-cis-6,6'-diapokaroteno-6,6'-diowy |
|
|
Kwas 9'-trans-6,6'-diapokaroteno-6,6'-diowy |
||
|
Wzór chemiczny |
Biksyna: |
C25H30O4 |
|
Norbiksyna: |
C24H28O4 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Biksyna: |
394,51 |
|
Norbiksyna: |
380,48 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 0,1 % karotenoidów ogółem, w przeliczeniu na norbiksynę |
|
|
Norbiksyna: |
|
|
|
Opis |
Czerwonawobrązowy proszek, zawiesina lub roztwór |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Biksyna: |
Maksimum w chloroformie przy około 502 nm |
|
Norbiksyna: |
Maksimum w rozcieńczonym roztworze KOH przy około 482 nm |
|
|
Czystość |
||
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
(III) ANNATO EKSTRAHOWANE PRZY UŻYCIU OLEJU
|
Nazwy synonimowe |
CI pomarańcz naturalny 4 |
|
|
Definicja |
Ekstrakty annato w oleju w postaci roztworu lub zawiesiny otrzymuje się w wyniku ekstrakcji zewnętrznych warstw nasion drzewa annato (Bixa orellana L.) przy użyciu jadalnych olejów roślinnych. Ekstrakt annato w oleju zawiera szereg składników barwnych, z których głównym jest biksyna, występująca w formach cis- i trans-. Mogą również występować produkty rozkładu termicznego biksyny. |
|
|
Numer wg Colour Index |
75120 |
|
|
Numer wg EINECS |
Annato: 215-735-4, ekstrakt z nasion annato: 289-561-2; biksyna: 230-248-7 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Biksyna: |
6'-metylowodoro-9'-cis-6,6'-diapokaroteno-6,6'-dionian |
|
6'-metylowodoro-9'-trans-6,6'-diapokaroteno-6,6'-dionian |
||
|
Norbiksyna: |
Kwas 9'-cis-6,6'-diapokaroteno-6,6'-diowy |
|
|
Kwas 9'-trans-6,6'-diapokaroteno-6,6'-diowy |
||
|
Wzór chemiczny |
Biksyna: |
C25H30O4 |
|
Norbiksyna: |
C24H28O4 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Biksyna: |
394,51 |
|
Norbiksyna: |
380,48 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 0,1 % karotenoidów ogółem, w przeliczeniu na biksynę |
|
|
Biksyna: |
|
|
|
Opis |
Czerwonawobrązowy proszek, zawiesina lub roztwór |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Biksyna: |
Maksimum w chloroformie przy około 502 nm |
|
Norbiksyna: |
Maksimum w rozcieńczonym roztworze KOH przy około 482 nm |
|
|
Czystość |
||
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
E 160 c EKSTRAKT Z PAPRYKI, KAPSANTYNA, KAPSORUBINA
|
Nazwy synonimowe |
Oleożywica z papryki |
|
|
Definicja |
Ekstrakt z papryki otrzymuje się w wyniku ekstrakcji rozpuszczalnikami zmielonych strąków różnych odmian papryki Capsicum annuum L. z pestkami lub bez, zawierających główne składniki barwiące tej przyprawy. Głównymi substancjami barwiącymi są kapsantyna i kapsorubina. Występują również liczne inne składniki barwiące. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: metanol, etanol, aceton, heksan, dichlorometan, octan etylu, 2-propanol oraz dwutlenek węgla. |
|
|
Numer wg Colour Index |
|
|
|
Numer wg EINECS |
Kapsantyna: 207-364-1, kapsorubina: 207-425-2 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Kapsantyna: (3R, 3'S, 5'R)-3,3'-dihydroksy-β,κ-karoten-6-on Kapsorubina: (3S, 3'S, 5R, 5R')-3,3'-dihydroksy-κ,κ-karoten-6,6'-dion |
|
|
Wzór chemiczny |
Kapsantyna: |
C40H56O3 |
|
Kapsorubina: |
C40H56O4 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Kapsantyna: |
584,85 |
|
Kapsorubina: |
600,85 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Ekstrakt z papryki: zawiera nie mniej niż 7,0 % karotenoidów Kapsantyna/kapsorubina: nie mniej niż 30 % karotenoidów ogółem
|
|
|
Opis |
Ciemnoczerwona lepka ciecz |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Maksimum w acetonie przy około 462 nm |
|
|
Reakcja barwna |
Po dodaniu jednej kropli kwasu siarkowego do jednej kropli próbki w 2-3 kroplach chloroformu powstaje głębokie niebieskie zabarwienie. |
|
|
Czystość |
||
|
Pozostałości rozpuszczalników |
Octan etylu |
Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie |
|
Metanol |
||
|
Etanol |
||
|
Aceton |
||
|
Heksan |
||
|
2-propanol |
||
|
Dichlorometan: |
nie więcej niż 10 mg/kg |
|
|
Kapsaicyna |
Nie więcej niż 250 mg/kg |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
2 100 przy około 462 nm w acetonieE 160 d LIKOPEN
(i) LIKOPEN SYNTETYCZNY
|
Nazwy synonimowe |
Likopen otrzymywany w drodze syntezy chemicznej |
|
Definicja |
Likopen syntetyczny, będący mieszaniną geometrycznych izomerów likopenu, otrzymuje się, poddając kondensacji Wittiga syntetyczne produkty pośrednie wykorzystywane powszechnie do produkcji innych karotenoidów stosowanych w żywności. Likopen syntetyczny zawiera głównie all-trans-likopen, łącznie z 5-cis-likopenem i niewielkimi ilościami innych izomerów. Dostępne w handlu preparaty likopenu przeznaczone do stosowania w żywności mogą mieć postać zawiesin w olejach jadalnych albo proszku rozprowadzanego wodą lub rozpuszczalnego w wodzie. |
|
Numer wg Colour Index |
75125 |
|
Numer wg EINECS |
207-949-1 |
|
Nazwa chemiczna |
ψ,ψ-karoten, all-trans-likopen, (all-E-likopen), (all-E) 2,6,10,14,19,23,27,31-oktametylo-dotriakonta-2,6,8,10,12,14,16,18,20,22,24,26,30-tridekaen |
|
Wzór chemiczny |
C40H56 |
|
Masa cząsteczkowa |
536,85 |
|
Oznaczenie zawartości |
Nie mniej niż 96 % całkowitej zawartości likopenów (nie mniej niż 70 % all-trans-likopenu).
|
|
Opis |
Czerwony krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrofotometria |
Roztwór w heksanie wykazuje maksimum absorpcji przy około 470 nm. |
|
Próba na obecność karotenoidów |
Barwa roztworu próbki w acetonie znika po stopniowym dodaniu 5 % roztworu azotynu sodu i 1N kwasu siarkowego |
|
Rozpuszczalność |
Nierozpuszczalny w wodzie, dobrze rozpuszczalny w chloroformie |
|
Właściwości 1 % roztworu w chloroformie |
Przejrzysty, o intensywnie czerwonopomarańczowej barwie |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,5 % (40 °C, 4 godz. pod ciśnieniem 20 mm Hg) |
|
Apo-12’-likopenal |
Nie więcej niż 0,15% |
|
Tlenek trifenylofosfiny |
Nie więcej niż 0,01% |
|
Pozostałości rozpuszczalników |
Metanol: nie więcej niż 200 mg/kg, Heksan, 2-propanol: nie więcej niż 10 mg/kg każdy. Dichlorometan: Nie więcej niż 10 mg/kg (wyłącznie w preparatach dostępnych w handlu) |
|
Ołów |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
przy 465–475 nm w heksanie (dla 100 % czystego all-(ii) LIKOPEN OTRZYMYWANY Z CZERWONYCH POMIDORÓW
|
Nazwy synonimowe |
Żółcień naturalna 27 |
|
|
Definicja |
Likopen otrzymuje się przez ekstrakcję rozpuszczalnikami czerwonych pomidorów (Lycopersicon esculentum L.), a następnie usunięcie rozpuszczalnika. Można używać jedynie następujących rozpuszczalników: dwutlenek węgla, octan etylu, aceton, 2-propanol, metanol, etanol i heksan. Głównym składnikiem barwiącym pomidorów jest likopen, mogą również występować niewielkie ilości innych pigmentów karotenoidowych. Oprócz pigmentów produkt może zawierać oleje, tłuszcze, woski oraz składniki smakowe naturalnie występujące w pomidorach. |
|
|
Numer wg Colour Index |
75125 |
|
|
Numer wg EINECS |
207-949-1 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Ψ,Ψ-karoten, all-trans-likopen, (all-E)-likopen, (all-E)-2,6,10,14,19,23,27,31-oktametylo-2,6,8,10,12,14,16,18,20,22,24,26,30-dotriakontatridekaen |
|
|
Wzór chemiczny |
C40H56 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
536,85 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 5 % substancji barwiących ogółem. |
|
|
Opis |
Ciemnoczerwona lepka ciecz |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrofotometria |
Maksimum w heksanie przy około 472 nm |
|
|
Czystość |
||
|
Pozostałości rozpuszczalników |
2-propanol |
Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie |
|
Heksan |
||
|
Aceton |
||
|
Etanol |
||
|
Metanol |
||
|
Octan etylu |
||
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 1 % |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
przy 465–475 nm w heksanie (dla 100 % czystego all-(iii) LIKOPEN OTRZYMYWANY Z BLAKESLEA TRISPORA
|
Nazwy synonimowe |
Żółcień naturalna 27 |
|
Definicja |
Likopen z Blakeslea trispora jest ekstrahowany z biomasy grzybów i oczyszczany poprzez krystalizację i filtrowanie. Zawiera głównie all-trans-likopen. Zawiera również niewielkie ilości innych karotenoidów. Jedynymi rozpuszczalnikami stosowanymi do produkcji są 2-propanol i octan izobutylu. Dostępne w handlu preparaty likopenu przeznaczone do stosowania w żywności mogą mieć postać zawiesin w olejach jadalnych albo proszku rozprowadzanego wodą lub rozpuszczalnego w wodzie. |
|
Numer wg Colour Index |
75125 |
|
Numer wg EINECS |
207-949-1 |
|
Nazwa chemiczna |
Ψ,Ψ-karoten, all-trans-likopen, (all-E)-likopen, (all-E)-2,6,10,14,19,23,27,31-oktametylo-2,6,8,10,12,14,16,18,20,22,24,26,30-dotriakontatridekaen |
|
Wzór chemiczny |
C40H56 |
|
Masa cząsteczkowa |
536,85 |
|
Oznaczenie zawartości |
Nie mniej niż 95 % całkowitej zawartości likopenów i nie mniej niż 90 % all-trans-likopenu w stosunku do całkowitej zawartości substancji barwiących
|
|
Opis |
Czerwony krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrofotometria |
Roztwór w heksanie wykazuje maksimum absorpcji przy około 470 nm. |
|
Próba na obecność karotenoidów |
Barwa roztworu próbki w acetonie znika po stopniowym dodaniu 5 % roztworu azotynu sodu i 1N kwasu siarkowego |
|
Rozpuszczalność |
Nierozpuszczalny w wodzie, dobrze rozpuszczalny w chloroformie |
|
Właściwości 1 % roztworu w chloroformie |
Przejrzysty, o intensywnie czerwonopomarańczowej barwie |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,5 % (40 °C, 4 godz. pod ciśnieniem 20 mm Hg) |
|
Pozostałe karotenoidy |
Nie więcej niż 5% |
|
Pozostałości rozpuszczalników |
2-propanol: Nie więcej niż 0,1% Octan izobutylu: Nie więcej niż 1,0% Dichlorometan: Nie więcej niż 10 mg/kg (wyłącznie w preparatach dostępnych w handlu) |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,3 % |
|
Ołów |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
przy 465–475 nm w heksanie (dla 100 % czystego all-E 160 e BETA-APO-8′-KAROTENAL (C30)
|
Nazwy synonimowe |
CI pomarańcz spożywczy 6 |
|
Definicja |
Niniejsza specyfikacja dotyczy głównie all-trans izomerów β-apo-8′-karotenalu łącznie z niewielkimi ilościami innych karotenoidów. Specyfikacja ta obejmuje również rozcieńczone i stabilizowane preparaty β-apo-8′-karotenalu łącznie z roztworami lub zawiesinami β-apo-8′-karotenalu w jadalnych tłuszczach lub olejach, emulsjami i proszkami ulegającymi dyspersji w wodzie. Preparaty te mogą charakteryzować się różnym stosunkiem izomerów cis/trans. |
|
Numer wg Colour Index |
40820 |
|
Numer wg EINECS |
214-171-6 |
|
Nazwa chemiczna |
β-apo-8'-karotenal, aldehyd trans-β-apo-8 'karotenowy |
|
Wzór chemiczny |
C30H40O |
|
Masa cząsteczkowa |
416,65 |
|
Oznaczenie zawartości |
Nie mniej niż 96 % substancji barwiących ogółem
|
|
Opis |
Ciemnofioletowe kryształy o metalicznym połysku lub krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w cykloheksanie przy 460–462 nm |
|
Czystość |
|
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Karotenoidy inne niż β-apo-8′-karotenal: nie więcej niż 3,0 % substancji barwiących ogółem |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
2 640 przy 460–462 nm w cykloheksanieE 161 b LUTEINA
|
Nazwy synonimowe |
Mieszanina karotenoidów, ksantofile |
|
|
Definicja |
Luteinę otrzymuje się w wyniku ekstrakcji rozpuszczalnikami różnych odmian jadalnych owoców i roślin, trawy, lucerny (alfalfy) i Tagetes erecta. Głównymi składnikami barwiącymi są karotenoidy, których większą część stanowi luteina i jej estry z kwasami tłuszczowymi. Mogą być również obecne zmienne ilości karotenów. Luteina może zawierać tłuszcze, oleje i woski naturalnie występujące w surowcu roślinnym. Do ekstrakcji mogą być użyte tylko następujące rozpuszczalniki: metanol, etanol, 2-propanol, heksan, aceton, keton etylowo-metylowy i dwutlenek węgla. |
|
|
Numer wg Colour Index |
|
|
|
Numer wg EINECS |
204-840-0 |
|
|
Nazwa chemiczna |
3,3′-dihydroksy-d-karoten |
|
|
Wzór chemiczny |
C40H56O2 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
568,88 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Zawartość substancji barwiących ogółem nie mniej niż 4 % w przeliczeniu na luteinę.
|
|
|
Opis |
Ciemna żółtawobrązowa ciecz |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Maksimum w mieszaninie chloroform/etanol (1:9) przy około 445 nm |
|
|
Czystość |
||
|
Pozostałości rozpuszczalników |
Aceton |
Nie więcej niż 50 mg/kg, pojedynczo lub łącznie |
|
Keton etylowo-metylowy |
||
|
Metanol |
||
|
Etanol |
||
|
2-propanol |
||
|
Heksan |
||
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
2 550 przy około 445 nm w mieszaninie chloroform/etanol (10 + 90) lub w mieszaninie heksan/etanol/aceton (80 + 10 + 10)E 161g KANTAKSANTYNA
|
Nazwy synonimowe |
CI pomarańcz spożywczy 8 |
|
|
Definicja |
Niniejsza specyfikacja dotyczy głównie all-trans izomerów kantaksantyny łącznie z niewielkimi ilościami innych karotenoidów. Specyfikacja ta obejmuje również rozcieńczone i stabilizowane preparaty kantaksantyny łącznie z roztworami lub zawiesinami kantaksantyny w jadalnych tłuszczach lub olejach, emulsjami i proszkami ulegającymi dyspersji w wodzie. Preparaty te mogą charakteryzować się różnym stosunkiem izomerów cis/trans. |
|
|
Numer wg Colour Index |
40850 |
|
|
Numer wg EINECS |
208-187-2 |
|
|
Nazwa chemiczna |
β-karoten-4,4'-dion; kantaksantyna, 4,4'-diokso-b-karoten |
|
|
Wzór chemiczny |
C40H52O2 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
564,86 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Nie mniej niż 96 % substancji barwiących ogółem(w przeliczeniu na kantaksantynę). |
|
|
|
przy około 485 nm w chloroformie |
|
|
przy 468–472 nm w cykloheksanie |
||
|
przy 464–467 nm w eterze naftowym |
||
|
Opis |
Ciemnofioletowe kryształy lub krystaliczny proszek |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Maksimum w chloroformie przy około 485 nm Maksimum w cykloheksanie przy 468–472 nm Maksimum w eterze naftowym przy 464–467 nm |
|
|
Czystość |
||
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Karotenoidy inne niż kantaksantyna: nie więcej niż 5,0 % substancji barwiących ogółem |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
E 162 CZERWIEŃ BURACZANA, BETANINA
|
Nazwy synonimowe |
Czerwień buraczana |
|
Definicja |
Czerwień buraczaną otrzymuje się z korzenia różnych odmian buraka ćwikłowego (Beta vulgaris L. var. rubra) w wyniku wyciskania soku z utartych buraków lub ekstrakcji wodnej poszatkowanych korzeni buraka, a następnie wzbogacania w składniki aktywne. Barwnik zawiera różne pigmenty należące do klasy betalain. Głównymi składnikami barwiącymi są betacyjaniny (czerwień), z których betanina stanowi 75–95 %. Mogą być także obecne niewielkie ilości betaksantyny (żółcień) i produkty rozpadu betalain (jasny brąz). Oprócz barwiących pigmentów sok lub ekstrakt zawiera cukry, sole lub białka naturalnie występujących w buraku ćwikłowym. Roztwór może być zagęszczony, a niektóre produkty mogą być oczyszczane w celu usunięcia większości cukrów, soli i białek. |
|
Numer wg Colour Index |
|
|
Numer wg EINECS |
231-628-5 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwas (S-(R',R')-4-(2-(2-karboksy-5(β-D-glukopiranozyloksy)-2,3-dihydro-6-hydroksy-1H-indolo-1-ylo)etenylo)-2,3-dihydro-2,6-pirydyno-dikarboksylowy; 1-(2-(2,6-dikarboksy-1,2,3,4-tetrahydro-4-pirydylideno) etylideno)-5-β-D-glukopiranozyloksy)-6-hydroksyindolo-2-karboksylan |
|
Wzór chemiczny |
Betanina: C24H26N2O13 |
|
Masa cząsteczkowa |
550,48 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawartość barwnika czerwonego (w przeliczeniu na betaninę) nie mniej niż 0,4 %.
|
|
Opis |
Czerwona lub ciemnoczerwona ciecz, pasta, proszek lub substancja stała |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w wodzie o pH 5 przy około 535 nm |
|
Czystość |
|
|
Azotany |
Nie więcej niż 2 g anionu azotanowego/g czerwonego barwnika (obliczonego podczas oznaczania zawartości) |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
1 120 przy około 535 nm w roztworze wodnym o pH 5E 163 ANTOCYJANY
|
Nazwy synonimowe |
|
|
|
Definicja |
Antocyjany otrzymuje się w wyniku maceracji lub ekstrakcji wodą siarczynowaną, zakwaszoną wodą, ditlenkiem węgla, metanolem lub etanolem różnych odmian jadalnych warzyw i jadalnych owoców, a następnie, w razie konieczności, zagęszczania lub oczyszczania. Uzyskany produkt można przekształcić na proszek w drodze przemysłowego procesu suszenia. Antocyjany zawierają wspólny składnik surowca zwany antocyjanem, a także kwasy organiczne, garbniki, cukry, składniki mineralne itp., ale niekoniecznie w takich samych proporcjach, w jakich występują one w surowcu. Etanol może być naturalnie obecny w wyniku procesu maceracji. Głównym składnikiem barwiącym jest antocyjan. Produkty są wprowadzane do obrotu zgodnie z siłą barwiącą, określoną podczas oznaczania zawartości. Zawartość barwnika nie jest wyrażana przy zastosowaniu jednostek ilościowych. |
|
|
Numer wg Colour Index |
|
|
|
Numer wg EINECS |
208-438-6 (cyjanidyna); 205-125-6 (peonidyna); 208-437-0 (delfinidyna); 211-403-8 (malwidyna); 205-127-7 (pelargonidyna); 215-849-4 (petunidyna) |
|
|
Nazwa chemiczna |
chlorek 3,3′,4′,5,7-pentahydroksyflawilu (cyjanidyna) chlorek 3,4′,5,7-tetrahydroksy-3′-metoksyflawilu (peonidyna) chlorek 3,4′,5,7-tetrahydroksy-3′,5′-dimetoksyflawilu (malwidyna) chlorek 3,5,7-trihydroksy-2-(3,4,5,trihydroksyfenylo)-1-benzopirylu (delfinidyna) chlorek 3,3′4′,5,7-pentahydroksy-5′-metoksyflawilu (petunidyna) chlorek 3,5,7-trihydroksy-2-(4-hydroksyfenylo)-1-benzopirylu (pelargonidyna) |
|
|
Wzór chemiczny |
Cyjanidyna: C15H11O6Cl Peonidyna: C16H13O6Cl Malwidyna: C17H15O7Cl Delfinidyna: C15H11O7Cl Petunidyna: C16H13O7Cl Pelargonidyna: C15H11O5Cl |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Cyjanidyna: 322,6 Peonidyna: 336,7 Malwidyna: 366,7 Delfinidyna: 340,6 Petunidyna: 352,7 Pelargonidyna: 306,7 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
|
|
|
Opis |
Fioletowawoczerwona ciecz, proszek lub pasta o słabym charakterystycznym zapachu |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Spektrometria |
Maksimum w metanolu z 0,01 % stężonego HCl Cyjanidyna: 535 nm Peonidyna: 532 nm Malwidyna: 542 nm Delfinidyna: 546 nm Petunidyna: 543 nm Pelargonidyna: 530 nm |
|
|
Czystość |
||
|
Pozostałości rozpuszczalników |
Metanol |
Nie więcej niż 50 mg/kg |
|
Etanol |
Nie więcej niż 200 mg/kg |
|
|
Dwutlenek siarki |
Nie więcej niż 1 000 mg/kg na procent barwnika |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Laki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 170 WĘGLAN WAPNIA
|
Nazwy synonimowe |
CI Pigment biały 18; kreda |
|
Definicja |
Węglan wapnia jest produktem otrzymanym z rozdrobnionego wapienia lub w wyniku wytrącania jonów wapnia jonami węglanowymi. |
|
Numer wg Colour Index |
77220 |
|
Numer wg EINECS |
Węglan wapnia: 207-439-9 Wapień: 215-279-6 |
|
Nazwa chemiczna |
Węglan wapnia |
|
Wzór chemiczny |
CaCO3 |
|
Masa cząsteczkowa |
100,1 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 98 %w przeliczeniu na bezwodną masę. |
|
Opis |
Biały proszek, krystaliczny lub amorficzny, bez zapachu i smaku |
|
Identyfikacja |
|
|
Rozpuszczalność |
Praktycznie nierozpuszczalny w wodzie i alkoholu. Rozpuszcza się musując w rozcieńczonym kwasie octowym, rozcieńczonym kwasie chlorowodorowym i rozcieńczonym kwasie azotowym, a powstałe roztwory, po zagotowaniu, dają wynik dodatni próby na obecność wapnia. |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 2,0 % (200 °C, 4 godz.) |
|
Substancje nierozpuszczalne w kwasach |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Sole magnezu i sole zasadowe |
Nie więcej niż 1 % |
|
Fluorki |
Nie więcej niż 50 mg/kg |
|
Antymon (Sb) |
Nie więcej niż 100 mg/kg, pojedynczo lub łącznie |
|
Miedź (Cu) |
|
|
Chrom (Cr) |
|
|
Cynk (Zn) |
|
|
Bar (Ba) |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
E 171 DWUTLENEK TYTANU
|
Nazwy synonimowe |
CI pigment biały 6 |
|
Definicja |
Dwutlenek tytanu zawiera głównie czysty anataz lub rutyl ditlenku tytanu, który może być pokryty niewielkimi ilościami glinu lub krzemu w celu poprawy właściwości technologicznych produktu. Postacie anatazowe pigmentu ditlenku tytanu można otrzymać wyłącznie metodą siarczanową, w wyniku której powstają duże ilości kwasu siarkowego jako produktu ubocznego. Postacie rutylowe ditlenku tytanu są zwykle otrzymywane metodą chlorkową. Niektóre postacie rutylowe ditlenku tytanu są produkowane przy użyciu miki (zwanej również glinokrzemianem potasu) jako wzorca w celu utworzenia podstawowej struktury płytkowej. Powierzchnia miki jest powlekana ditlenkiem tytanu przy zastosowaniu specjalistycznego, opatentowanego procesu. Postać rutylowa ditlenku tytanu w formie płytek jest wytwarzana przez poddawanie miki pokrytej perłowym pigmentem ditlenku tytanu (rutylem) ekstrakcyjnemu rozpuszczaniu w kwasie, a następnie ekstrakcyjnemu rozpuszczaniu w zasadzie. Podczas tego procesu mika jest w całości usuwana, a powstały produkt to postać rutylowa ditlenku tytanu w formie płytkowej. |
|
Numer wg Colour Index |
77891 |
|
Numer wg EINECS |
236-675-5 |
|
Nazwa chemiczna |
Dwutlenek tytanu |
|
Wzór chemiczny |
TiO2 |
|
Masa cząsteczkowa |
79,88 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na masę wolną od glinu i krzemu |
|
Opis |
Biały lub lekko zabarwiony proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Rozpuszczalność |
Nierozpuszczalny w wodzie i rozpuszczalnikach organicznych. Rozpuszcza się powoli w kwasie fluorowodorowym i w gorącym, stężonym kwasie siarkowym. |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,5 % (105 °C, 3 godz.) |
|
Strata przy prażeniu |
Nie więcej niż 1,0 % w przeliczeniu na masę wolną od substancji lotnych (800 °C) |
|
Tlenek glinu lub dwutlenek krzemu |
Ogółem nie więcej niż 2,0 % |
|
Substancje rozpuszczalne w 0,5 N HCl |
Nie więcej niż 0,5 % w przeliczeniu na masę wolną od glinu i krzemu, dodatkowo, dla produktów zawierających glin lub krzem, nie więcej niż 1,5 % w przeliczeniu na masę produktu handlowego. |
|
Substancje rozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,5 % |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg po ekstrakcji 0,5 N HCl. |
|
Antymon |
Nie więcej niż 2 mg/kg po ekstrakcji 0,5 N HCl. |
|
Arsen |
Nie więcej niż 1 mg/kg po ekstrakcji 0,5 N HCl. |
|
Ołów |
Nie więcej niż 10 mg/kg po ekstrakcji 0,5 N HCl. |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg po ekstrakcji 0,5 N HCl. |
E 172 TLENKI ŻELAZA I WODOROTLENKI ŻELAZA
|
Nazwy synonimowe |
Żółty tlenek żelaza: CI pigment żółty 42 i 43 |
|
|
Czerwony tlenek żelaza: CI pigment czerwony 101 i 102 |
||
|
Czarny tlenek żelaza: CI pigment czarny 11 |
||
|
Definicja |
Tlenki i wodorotlenki żelaza są otrzymywane w wyniku syntezy chemicznej i zawierają głównie bezwodne lub uwodnione tlenki żelaza. Odcienie barwy obejmują żółcie, czerwienie, brązy i czernie. Tlenki żelaza o czystości nadającej się do produktów żywnościowych od technicznych tlenków żelaza odróżnia stosunkowo niski poziom zanieczyszczenia innymi metalami. Uzyskuje się to przez selekcję i kontrolę źródeł żelaza lub przez zwiększenie stopnia oczyszczenia chemicznego podczas procesu wytwarzania. |
|
|
Numer wg Colour Index |
Żółty tlenek żelaza: |
77492 |
|
Czerwony tlenek żelaza: |
77491 |
|
|
Czarny tlenek żelaza: |
77499 |
|
|
Numer wg EINECS |
Żółty tlenek żelaza: |
257-098-5 |
|
Czerwony tlenek żelaza: |
215-168-2 |
|
|
Czarny tlenek żelaza: |
235-442-5 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Żółty tlenek żelaza: uwodniony tlenek żelazowy, uwodniony tlenek żelaza(III) |
|
|
Czerwony tlenek żelaza: bezwodny tlenek żelazowy, bezwodny tlenek żelaza(III) |
||
|
Czarny tlenek żelaza: tlenek żelazawo-żelazowy, tlenek żelaza(II, III) |
||
|
Wzór chemiczny |
Żółty tlenek żelaza: |
FeO(OH) · H2O |
|
Czerwony tlenek żelaza: |
Fe2O3 |
|
|
Czarny tlenek żelaza: |
FeO.Fe2O3 |
|
|
Masa cząsteczkowa |
88,85: |
FeO(OH) |
|
159,70: |
Fe2O3 |
|
|
231,55: |
FeO.Fe2O3 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Żółty nie mniej niż 60 %, czerwony i czarny nie mniej niż 68 % żelaza ogółem, w przeliczeniu na żelazo |
|
|
Opis |
Proszek o barwie żółtej, czerwonej, brązowej lub czarnej. |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Rozpuszczalność |
Nierozpuszczalny w wodzie i rozpuszczalnikach organicznych Rozpuszczalny w stężonych kwasach mineralnych |
|
|
Czystość |
||
|
Substancje rozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 1,0 % |
Po całkowitym roztworzeniu |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Chrom |
Nie więcej niż 100 mg/kg |
|
|
Miedź |
Nie więcej niż 50 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 10 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
|
Nikiel |
Nie więcej niż 200 mg/kg |
|
|
Cynk |
Nie więcej niż 100 mg/kg |
|
E 173 GLIN
|
Nazwy synonimowe |
CI pigment metaliczny |
|
Definicja |
Proszek glinowy otrzymuje się w wyniku rozdrobnienia kawałków glinu. Rozdrabnianie może (ale nie musi) być wykonywane w obecności jadalnych olejów roślinnych lub kwasów tłuszczowych spełniających kryteria stawiane dodatkom do żywności. Jest wolny od domieszek substancji innych niż jadalne tłuszcze roślinne lub kwasy tłuszczowe spełniające kryteria czystości substancji dodatków do żywności. |
|
Numer wg Colour Index |
77000 |
|
Numer wg EINECS |
231-072-3 |
|
Nazwa chemiczna |
Glin |
|
Wzór chemiczny |
Al |
|
Masa atomowa |
26,98 |
|
Oznaczenie zawartości |
Nie mniej niż 99 % jako Al w przeliczeniu na masę wolną od tłuszczów |
|
Opis |
Srebrnoszary proszek lub drobne listki |
|
Identyfikacja |
|
|
Rozpuszczalność |
Nierozpuszczalny w wodzie i rozpuszczalnikach organicznych. Rozpuszczalny w rozcieńczonym kwasie chlorowodorowym. |
|
Próba na obecność glinu |
Próbka rozpuszczona w rozcieńczonym kwasie chlorowodorowym daje wynik dodatni. |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,5 % (105 °C, do stałej masy) |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 10 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
E 174 SREBRO
|
Nazwy synonimowe |
Argentum |
|
Definicja |
|
|
Numer wg Colour Index |
77820 |
|
Numer wg EINECS |
231-131-3 |
|
Nazwa chemiczna |
Srebro |
|
Wzór chemiczny |
Ag |
|
Masa atomowa |
107,87 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99,5 % Ag |
|
Opis |
Srebrny proszek lub drobne listki |
|
Identyfikacja |
|
|
Czystość |
|
E 175 ZŁOTO
|
Nazwy synonimowe |
Pigment metaliczny 3; Aurum |
|
|
Definicja |
||
|
Numer wg Colour Index |
77480 |
|
|
Numer wg EINECS |
231-165-9 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Złoto |
|
|
Wzór chemiczny |
Au |
|
|
Masa atomowa |
197,0 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 90 % Au |
|
|
Opis |
Złoty proszek lub drobne listki |
|
|
Identyfikacja |
|
|
|
Czystość |
||
|
Srebro |
Nie więcej niż 7 % |
po całkowitym rozpuszczeniu |
|
Miedź |
Nie więcej niż 4 % |
|
E 180 CZERWIEŃ LITOLOWA BK
|
Nazwy synonimowe |
CI pigment czerwony 57; pigment rubinowy; karmin 6B |
|
Definicja |
Czerwień litolowa BK zawiera głównie 3-hydroksy-4-(4-metylo-2-sulfonianofenylazo)-2-naftalenokarboksylan wapnia i dodatkowe substancje barwiące łącznie z chlorkiem sodu lub siarczanem sodu jako głównymi składnikami niebarwnymi. |
|
Numer wg Colour Index |
15850:1 |
|
Numer wg EINECS |
226-109-5 |
|
Nazwa chemiczna |
3-hydroksy-4-(4-metylo-2-sulfonianofenylazo)-2-naftalenokarboksylan wapnia |
|
Wzór chemiczny |
C18H12CaN2O6S |
|
Masa cząsteczkowa |
424,45 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 90 % substancji barwiących ogółem.
|
|
Opis |
Czerwony proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum w dimetyloformamidzie przy około 442 nm |
|
Czystość |
|
|
Dodatkowe substancje barwiące |
Nie więcej niż 0,5 % |
|
Związki organiczne inne niż substancje barwiące: |
|
|
Kwas 2-amino-5-metylobenzenosulfonowy, sól wapniowa |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Kwas 3-hydroksy-2-naftalenokarboksylowy, sól wapniowa |
Nie więcej niż 0,4 % |
|
Niesulfonowane pierwszorzędowe aminy aromatyczne |
Nie więcej niż 0,01 % (w przeliczeniu na anilinę) |
|
Substancje ulegające wyekstrahowaniu eterem |
Z roztworu o pH 7, nie więcej niż 0,2 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Kadm |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
200 przy około 442 nm w dimetyloformamidzieLaki glinowe tego barwnika mogą być stosowane.
E 200 KWAS SORBOWY
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
203-768-7 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwas sorbowy; kwas trans, trans-2,4-heksadienowy |
|
Wzór chemiczny |
C6H8O2 |
|
Masa cząsteczkowa |
112,12 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na bezwodną masę |
|
Opis |
Bezbarwne igiełki lub biały, sypki proszek o lekkim, charakterystycznym zapachu, niezmieniający barwy po ogrzewaniu przez 90 minut w temp. 105 °C |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia |
Między 133 °C a 135 °C, po suszeniu w próżni przez cztery godziny w eksykatorze z kwasem siarkowym |
|
Spektrometria |
Roztwór 2-propanolu (1:4 000 000) wykazuje maksimum absorbancji przy 254 ± 2 nm |
|
Próba na obecność podwójnych wiązań |
Wynik dodatni |
|
Rozpuszczalność |
Słabo rozpuszczalny w wodzie, rozpuszczalny w etanolu. |
|
Czystość |
|
|
Zawartość wody |
Nie więcej niż 0,5 % (metoda Karla Fischera) |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Aldehydy |
Nie więcej niż 0,1 % (w przeliczeniu na formaldehyd) |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 202 SORBINIAN POTASU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
246-376-1 |
|
Nazwa chemiczna |
Sorbinian potasu; (E,E)-2,4-heksadienian potasu; sól potasowa kwasu trans, trans-2,4-heksadienowego |
|
Wzór chemiczny |
C6H7O2K |
|
Masa cząsteczkowa |
150,22 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na suchą masę. |
|
Opis |
Biały, krystaliczny proszek niezmieniający barwy po ogrzewaniu przez 90 minut w temp. 105 °C |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia kwasu sorbowego |
Zakres temperatur topnienia kwasu sorbowego otrzymanego w wyniku zakwaszenia i niepoddanego rekrystalizacji wynosi 133–135 °C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym. |
|
Próba na obecność potasu |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność podwójnych wiązań |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 1,0 % (105 °C, 3 godz.) |
|
Kwasowość lub zasadowość |
Nie więcej niż około 1,0 % (w przeliczeniu na kwas sorbowy lub K2CO3) |
|
Aldehydy |
Nie więcej niż 0,1 % w przeliczeniu na formaldehyd |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 203 SORBINIAN WAPNIA
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
231-321-6 |
|
Nazwa chemiczna |
Sorbinian wapnia; sól wapniowa kwasu trans, trans-2,4-heksadienowego |
|
Wzór chemiczny |
C12H14O4Ca |
|
Masa cząsteczkowa |
262,32 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 98 % w przeliczeniu na suchą masę. |
|
Opis |
Drobny, biały, krystaliczny proszek niezmieniający barwy po ogrzewaniu przez 90 minut w temp. 105 °C |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia kwasu |
Zakres temperatur topnienia kwasu sorbowego otrzymanego w wyniku zakwaszenia i niepoddanego rekrystalizacji wynosi 133–135 °C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym. |
|
Próba na obecność wapnia |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność podwójnych wiązań |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 2,0 % oznaczone po suszeniu w próżni przez cztery godziny w eksykatorze z kwasem siarkowym |
|
Aldehydy |
Nie więcej niż 0,1 % (w przeliczeniu na formaldehyd) |
|
Fluorki |
Nie więcej niż 10 mg/kg |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 210 KWAS BENZOESOWY
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
200-618-2 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwas benzoesowy; kwas benzenokarboksylowy; kwas fenylokarboksylowy |
|
Wzór chemiczny |
C7H6O2 |
|
Masa cząsteczkowa |
122,12 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99,5 % w przeliczeniu na bezwodną masę |
|
Opis |
Biały krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia |
121,5–123,5 °C |
|
Sublimation test |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność benzoesanów |
Wynik dodatni |
|
pH |
Około 4 (roztwór wodny) |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,5 % (3 godz., nad kwasem siarkowym) |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,05 % |
|
Chlorowane związki organiczne |
Nie więcej niż 0,07 % w przeliczeniu na chlorki, co odpowiada 0,3 % w przeliczeniu na kwas monochlorobenzoesowy |
|
Substancje łatwo ulegające utlenieniu |
Do 100 ml wody dodać 1,5 ml kwasu siarkowego, ogrzać do wrzenia i dodawać kroplami 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 30 sekund. 1 g próbki odważonej z dokładnością do mg rozpuścić w ogrzewanym roztworze i miareczkować 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 15 sekund. Ilość zużytej substancji nie powinna przekraczać 0,5 ml. |
|
Substancje łatwo ulegające zwęgleniu |
Barwa chłodnego roztworu 0,5 g kwasu benzoesowego w 5 ml 94,5–95,5 % kwasu siarkowego nie może być intensywniejsza niż barwa płynu wzorcowego zawierającego 0,2 ml chlorku kobaltu TSC (10), 0,3 ml chlorku żelazowego TSC (11), 0,1 ml siarczanu miedziowego TSC (12) i 4,4 ml wody |
|
Kwasy wielopierścieniowe |
Temperatura topnienia pierwszego osadu uzyskanego w wyniku frakcyjnego zakwaszenia zobojętnionego roztworu kwasu benzoesowego nie może się różnić od temperatury topnienia kwasu benzoesowego. |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 211 BENZOESAN SODU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
208-534-8 |
|
Nazwa chemiczna |
Benzoesan sodu; sól sodowa kwasu benzenokarboksylowego; sól sodowa kwasu fenylokarboksylowego |
|
Wzór chemiczny |
C7H5O2Na |
|
Masa cząsteczkowa |
144,11 |
|
Oznaczenie zawartości |
Nie mniej niż 99 % C7H5O2Na po suszeniu w temperaturze 105 °C przez cztery godziny |
|
Opis |
Biały, prawie bezwonny, krystaliczny proszek lub granulki |
|
Identyfikacja |
|
|
Rozpuszczalność |
Dobrze rozpuszczalny w wodzie, trudno rozpuszczalny w etanolu |
|
Zakres temperatur topnienia kwasu benzoesowego |
Zakres temperatur topnienia kwasu benzoesowego wyizolowanego w wyniku zakwaszania i niepoddanego rekrystalizacji wynosi 121,5–123,5°C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym |
|
Próba na obecność benzoesanów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 1,5 % (105°C, 4 godz.) |
|
Substancje łatwo ulegające utlenieniu |
Do 100 ml wody dodać 1,5 ml kwasu siarkowego, ogrzać do wrzenia i dodawać kroplami 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 30 sekund. 1 g próbki odważonej z dokładnością do mg rozpuścić w ogrzewanym roztworze i miareczkować 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 15 sekund. Ilość zużytej substancji nie powinna przekraczać 0,5 ml. |
|
Kwasy wielopierścieniowe |
Temperatura topnienia pierwszego osadu uzyskanego w wyniku frakcyjnego zakwaszenia (zobojętnionego) roztworu kwasu benzoesowego nie może się różnić od temperatury topnienia kwasu benzoesowego. |
|
Chlorowane związki organiczne |
Nie więcej niż 0,06 % w przeliczeniu na chlorki, co odpowiada wartości 0,25 % w przeliczeniu na kwas monochlorobenzoesowy. |
|
Kwasowość lub zasadowość |
Ilość 0,1 NaOH lub 0,1 N HCl potrzebna do zobojętnienia 1 g benzoesanu sodu w obecności fenoloftaleiny nie może być większa niż 0,25 ml |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 212 BENZOESAN POTASU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
209-481-3 |
|
Nazwa chemiczna |
Benzoesan potasu; sól potasowa kwasu benzenokarboksylowego; sól potasowa kwasu fenylokarboksylowego |
|
Wzór chemiczny |
C7H5KO2·3H2O |
|
Masa cząsteczkowa |
214,27 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % C7H5KO2 po suszeniu w temperaturze 105 °C do stałej masy |
|
Opis |
Biały krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia kwasu benzoesowego |
Zakres temperatur topnienia kwasu benzoesowego otrzymanego w wyniku zakwaszenia i niepoddanego rekrystalizacji wynosi 121,5–123,5 °C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym. |
|
Próba na obecność benzoesanów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność potasu |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 26,5 % (105 °C, 4 godz.) |
|
Chlorowane związki organiczne |
Nie więcej niż 0,06 % w przeliczeniu na chlorki, co odpowiada wartości 0,25 % w przeliczeniu na kwas monochlorobenzoesowy. |
|
Substancje łatwo ulegające utlenieniu |
Do 100 ml wody dodać 1,5 ml kwasu siarkowego, ogrzać do wrzenia i dodawać kroplami 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 30 sekund. 1 g próbki odważonej z dokładnością do mg rozpuścić w ogrzewanym roztworze i miareczkować 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 15 sekund. Ilość zużytej substancji nie powinna przekraczać 0,5 ml. |
|
Substancje łatwo ulegające zwęgleniu |
Barwa chłodnego roztworu 0,5 g kwasu benzoesowego w 5 ml 94,5–95,5 % kwasu siarkowego nie może być intensywniejsza niż barwa płynu wzorcowego zawierającego 0,2 ml chlorku kobaltu TSC, 0,3 ml chlorku żelazowego TSC, 0,1 ml siarczanu miedziowego TSC i 4,4 ml wody |
|
Kwasy wielopierścieniowe |
Zakres temperatur topnienia pierwszego osadu uzyskanego w wyniku frakcyjnego zakwaszenia (zobojętnionego) roztworu benzoesanu potasu nie może się różnić od zakresu temperatur topnienia kwasu benzoesowego. |
|
Kwasowość lub zasadowość |
Ilość 0,1 NaOH lub 0,1 N HCl potrzebna do zobojętnienia 1 g benzoesanu potasu w obecności fenoloftaleiny nie może być większa niż 0,25 ml |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 213 BENZOESAN WAPNIA
|
Nazwy synonimowe |
Benzoesan monowapniowy |
|
|
Definicja |
||
|
Numer wg EINECS |
218-235-4 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Benzoesan wapnia; dibenzoesan wapnia |
|
|
Wzór chemiczny |
Bezwodny: |
C14H10O4Ca |
|
Jednowodzian: |
C14H10O4Ca·H2O |
|
|
Trójwodzian: |
C14H10O4Ca·3H2O |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Bezwodny: |
282,31 |
|
Jednowodzian: |
300,32 |
|
|
Trójwodzian: |
336,36 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % po suszeniu w temperaturze 105 °C |
|
|
Opis |
Białe lub bezbarwne kryształy lub biały proszek |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Zakres temperatur topnienia kwasu benzoesowego |
Zakres temperatur topnienia kwasu benzoesowego otrzymanego w wyniku zakwaszenia i niepoddanego rekrystalizacji wynosi 121,5–123,5 °C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym. |
|
|
Próba na obecność benzoesanów |
Wynik dodatni |
|
|
Próba na obecność wapnia |
Wynik dodatni |
|
|
Czystość |
||
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 17,5 % (105 °C, do stałej masy) |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,3 % |
|
|
Chlorowane związki organiczne |
Nie więcej niż 0,06 % w przeliczeniu na chlorek, odpowiadające 0,25 % w przeliczeniu na kwas monochlorobenzoesowy |
|
|
Substancje łatwo ulegające utlenieniu |
Do 100 ml wody dodać 1,5 ml kwasu siarkowego, ogrzać do wrzenia i dodawać kroplami 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 30 sekund. 1 g próbki odważonej z dokładnością do mg rozpuścić w ogrzewanym roztworze i miareczkować 0,1 Ν KMnO4, dopóki różowy kolor nie będzie utrzymywał się przez 15 sekund. Ilość zużytej substancji nie powinna przekraczać 0,5 ml. |
|
|
Substancje łatwo ulegające zwęgleniu |
Barwa chłodnego roztworu 0,5 g kwasu benzoesowego w 5 ml 94,5–95,5 % kwasu siarkowego nie może być intensywniejsza niż barwa płynu wzorcowego zawierającego 0,2 ml chlorku kobaltu TSC, 0,3 ml chlorku żelazowego TSC, 0,1 ml siarczanu miedziowego TSC i 4,4 ml wody. |
|
|
Kwasy wielopierścieniowe |
Zakres temperatur topnienia pierwszego osadu uzyskanego w wyniku frakcyjnego zakwaszenia (zobojętnionego) roztworu benzoesanu wapnia nie może się różnić od zakresu temperatur topnienia kwasu benzoesowego. |
|
|
Kwasowość lub zasadowość |
Ilość 0,1 NaOH lub 0,1 N HCl potrzebna do zobojętnienia 1 g benzoesanu wapnia w obecności fenoloftaleiny nie może być większa niż 0,25 ml. |
|
|
Fluorki |
Nie więcej niż 10 mg/kg |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ε 214 p-HYDROKSYBENZOESAN ETYLU
|
Nazwy synonimowe |
Etyloparaben; p-oksybenzoesan etylu |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
204-399-4 |
|
Nazwa chemiczna |
p-hydroksybenzoesan etylu; ester etylowy kwasu p-hydroksybenzoesowego |
|
Wzór chemiczny |
C9H10O3 |
|
Masa cząsteczkowa |
166,8 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99,5 % po suszeniu przez dwie godziny w temperaturze 80 °C |
|
Opis |
Prawie bezwonne, małe, bezbarwne kryształy lub biały, krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia |
115 °C–118 °C |
|
Próba na obecność p-hydroksybenzoesanu |
Zakres temperatur topnienia dla kwasu p-hydroksybenzoesowego otrzymanego w wyniku zakwaszenia i niepoddanego rekrystalizacji: 213 °C do 217 °C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym |
|
Próba na obecność alkoholu |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,5 % (80 °C, 2 godz.) |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,05 % |
|
Kwas p-hydroksybenzoesowy i kwas salicylowy |
Nie więcej niż 0,35 % w przeliczeniu na kwas p-hydroksybenzoesowy |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 215 SÓL SODOWA p-HYDROKSYBENZOESANU ETYLU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
252-487-6 |
|
Nazwa chemiczna |
Sól sodowa p-hydroksybenzoesanu etylu; związek sodowy estru etylowego kwasu p-hydroksybenzoesowego |
|
Wzór chemiczny |
C9H9O3Na |
|
Masa cząsteczkowa |
188,8 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 83 % estru etylowego kwasu p-hydroksybenzoesowego w przeliczeniu na bezwodną masę |
|
Opis |
Biały, krystaliczny, higroskopijny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia |
115–118 °C, po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym |
|
Próba na obecność p-hydroksybenzoesanu |
Zakres temperatur topnienia kwasu p-hydroksybenzoesowego otrzymanego z próbki wynosi 213–217 °C |
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
pH |
9,9–10,3 (0,1 % roztwór wodny) |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 5 % (po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym) |
|
Popiół siarczanowy |
37 do 39 % |
|
Kwas p-hydroksybenzoesowy i kwas salicylowy |
Nie więcej niż 0,35 % w przeliczeniu na kwas p-hydroksybenzoesowy |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 218 p-HYDROKSYBENZOESAN METYLU
|
Nazwy synonimowe |
Metyloparaben; p-oksybenzoesan metylu |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
243-171-5 |
|
Nazwa chemiczna |
p-hydroksybenzoesan metylu; ester metylowy kwasu p-hydroksybenzoesowego |
|
Wzór chemiczny |
C8H8O3 |
|
Masa cząsteczkowa |
152,15 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % po suszeniu przez dwie godziny w temperaturze 80 °C |
|
Opis |
Prawie bezwonne, małe, bezbarwne kryształy lub biały krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia |
125–128 °C |
|
Próba na obecność p-hydroksybenzoesanu |
Zakres temperatur topnienia kwasu p-hydroksybenzoesowego otrzymanego z próbki wynosi 213–217 °C, po suszeniu przez dwie godziny w temperaturze 80 °C |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,5 % (80 °C, 2 godz.) |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,05 % |
|
Kwas p-hydroksybenzoesowy i kwas salicylowy |
Nie więcej niż 0,35 % w przeliczeniu na kwas p-hydroksybenzoesowy |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 219 SÓL SODOWA p-HYDROKSYBENZOESANU METYLU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
|
|
Nazwa chemiczna |
Sól sodowa p-hydroksybenzoesanu metylu; związek sodowy estru metylowego kwasu p-hydroksybenzoesowego |
|
Wzór chemiczny |
C8H7O3Na |
|
Masa cząsteczkowa |
174,15 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99,5 % w przeliczeniu na bezwodną masę |
|
Opis |
Biały higroskopijny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia |
Zakres temperatur topnienia białego osadu otrzymanego w wyniku zakwaszenia kwasem chlorowodorowym 10 % (m/v) wodnego roztworu sodowej pochodnej p-hydroksybenzoesanu metylu (przy użyciu papierka lakmusowego jako wskaźnika), przemytego wodą i wysuszonego w temperaturze 80 °C przez dwie godziny, wynosi 125–128 °C |
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
pH |
9,7–10,3 (0,1 % roztwór wodny wolny od ditlenku węgla) |
|
Czystość |
|
|
Zawartość wody |
Nie więcej niż 5 % (metoda Karla Fischera) |
|
Popiół siarczanowy |
40–44,5 % w przeliczeniu na bezwodną masę |
|
Kwas p-hydroksybenzoesowy i kwas salicylowy |
Nie więcej niż 0,35 % w przeliczeniu na kwas p-hydroksybenzoesowy |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 220 DWUTLENEK SIARKI
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
231-195-2 |
|
Nazwa chemiczna |
Dwutlenek siarki; bezwodnik kwasu siarkawego |
|
Wzór chemiczny |
SO2 |
|
Masa cząsteczkowa |
64,07 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % |
|
Opis |
Bezbarwny, niepalny gaz o silnym, ostrym, duszącym zapachu |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność związków siarkawych |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Zawartość wody |
Nie więcej niż 0,05 % (metoda Karla Fischera) |
|
Pozostałości nielotne |
Nie więcej niż 0,01 % |
|
Tritlenek siarki |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Selen |
Nie więcej niż 10 mg/kg |
|
Inne gazy, które nie są normalnie obecne w powietrzu |
Brak śladów |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 5 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 221 SIARCZYN SODU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
|
Definicja |
||
|
Numer wg EINECS |
231-821-4 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Siarczyn sodu (bezwodny lub siedmiowodzian) |
|
|
Wzór chemiczny |
Bezwodny: |
Na2SO3 |
|
Siedmiowodzian: |
Na2SO37H2O |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Bezwodny: |
126,04 |
|
Siedmiowodzian: |
252,16 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Bezwodny: |
Nie mniej niż 95 % Na2SO3 i nie mniej niż 48 % SO2 |
|
Siedmiowodzian: |
Nie mniej niż 48 % Na2SO3 i nie mniej niż 24 % SO2 |
|
|
Opis |
Biały krystaliczny proszek lub bezbarwne kryształy |
|
|
Identyfikacja |
||
|
Próba na obecność siarczynów |
Wynik dodatni |
|
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
|
pH |
8,5–11,5 (bezwodny: 10 % roztwór; siedmiowodzian: 20 % roztwór) |
|
|
Czystość |
||
|
Tiosiarczany |
Nie więcej niż 0,1 % w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
|
Żelazo |
Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
|
Selen |
Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ε 222 WODOROSIARCZYN SODU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
231-921-4 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwaśny siarczyn sodu; wodorosiarczyn sodu |
|
Wzór chemiczny |
NaHSO3 w roztworze wodnym |
|
Masa cząsteczkowa |
104,06 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 32 % m/m NaHSO3 |
|
Opis |
Klarowny roztwór, bezbarwny do żółtego |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność siarczynów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
pH |
2,5–5,5 (10 % roztwór wodny) |
|
Czystość |
|
|
Żelazo |
Nie więcej niż 10 mg/kg Na2SO3 w przeliczeniu na SO2 |
|
Selen |
Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 223 PIROSIARCZYN SODU
|
Nazwy synonimowe |
Pirosiarczyn |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
231-673-0 |
|
Nazwa chemiczna |
Disiarczyn sodu; pentaoksodisiarczan disodowy |
|
Wzór chemiczny |
Na2S2O5 |
|
Masa cząsteczkowa |
190,11 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 95 % Na2S2O5 i nie mniej niż 64 % SO2 |
|
Opis |
Białe kryształy lub krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność siarczynów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
pH |
4,0–5,5 (10 % roztwór wodny) |
|
Czystość |
|
|
Tiosiarczany |
Nie więcej niż 0,1 % w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Żelazo |
Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Selen |
Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 224 PIROSIARCZYN POTASU
|
Nazwy synonimowe |
Pirosiarczyn potasu |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
240-795-3 |
|
Nazwa chemiczna |
Disiarczyn potasu; pentaoksodisiarczan potasu |
|
Wzór chemiczny |
K2S2O5 |
|
Masa cząsteczkowa |
222,33 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 90 % K2S2O5 i nie mniej niż 51,8 % SO2, pozostałość składa się prawie całkowicie z siarczanu potasu |
|
Opis |
Bezbarwne kryształy lub biały krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność siarczynów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność potasu |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Tiosiarczany |
Nie więcej niż 0,1 % w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Żelazo |
Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Selen |
Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 226 SIARCZYN WAPNIA
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
218-235-4 |
|
Nazwa chemiczna |
Siarczyn wapnia |
|
Wzór chemiczny |
CaSO3·2H2O |
|
Masa cząsteczkowa |
156,17 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 95 % CaSO3·2H2O i nie mniej niż 39 % SO2 |
|
Opis |
Białe kryształy lub biały krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność siarczynów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność wapnia |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Żelazo |
Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Selen |
Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 227 WODOROSIARCZYN WAPNIA
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
237-423-7 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwaśny siarczyn wapnia; wodorosiarczyn wapnia |
|
Wzór chemiczny |
Ca(HSO3)2 |
|
Masa cząsteczkowa |
202,22 |
|
Oznaczenie zawartości |
6–8 % (m/v) ditlenku siarki i 2,5–3,5 % (m/v) ditlenku wapnia odpowiadające 10–14 % (m/v) wodorosiarczynu wapnia [Ca(HSO3)2] |
|
Opis |
Klarowny, zielonkawożółty roztwór wodny o wyraźnym zapachu ditlenku siarki |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność siarczynów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność wapnia |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Żelazo |
Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Selen |
Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 228 WODOROSIARCZYN POTASU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
231-870-1 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwaśny siarczyn potasu; wodorosiarczyn potasu |
|
Wzór chemiczny |
KHSO3 w roztworze wodnym |
|
Masa cząsteczkowa |
120,17 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 280 g KHSO3 na litr (lub 150 g SO2 na litr) |
|
Opis |
Klarowny, bezwonny roztwór wodny |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność siarczynów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność potasu |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Żelazo |
Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Selen |
Nie więcej niż 5 mg/kg w przeliczeniu na zawartość SO2 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
E 234 NIZYNA
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
Nizyna zawiera szereg ściśle powiązanych polipeptydów wytwarzanych przez szczepy Lactococcus lactis subsp. lactis |
|
Numer wg EINECS |
215-807-5 |
|
Nazwa chemiczna |
|
|
Wzór chemiczny |
C143H230N42O37S7 |
|
Masa cząsteczkowa |
3 354,12 |
|
Oznaczenie zawartości |
Koncentrat nizyny zawiera nie mniej niż 900 jednostek na mg mieszaniny składającej się z substancji stałych odtłuszczonego mleka i co najmniej 50 % chlorku sodu |
|
Opis |
Biały proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 3 % (102–103 °C, do stałej masy) |
|
Arsen |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 235 NATAMYCYNA
|
Nazwy synonimowe |
Pimarycyna |
||||
|
Definicja |
Natamycyna jest środkiem przeciwgrzybiczym z grupy makrolidów polienowych wytwarzanym przez szczepy Streptomyces natalensis lub inne właściwe szczepy. |
||||
|
Numer wg EINECS |
231-683-5 |
||||
|
Nazwa chemiczna |
Stereoizomer kwasu 22-(3-amino-3,6-dideoksy-β-D-mannopiranosiloksy)-1,3,26-trihydroksy-12-metyl-10-okso-6,11,28-trioksatricyklo[22.3.1.05,7]oktakoza-8,14,16,18,20-pentaene-25-karboksylowego |
||||
|
Wzór chemiczny |
C33H47O13N |
||||
|
Masa cząsteczkowa |
665,74 |
||||
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 95 % w przeliczeniu na suchą masę. |
||||
|
Opis |
Krystaliczny proszek o barwie białej do kremowobiałej |
||||
|
Identyfikacja |
|||||
|
Reakcja barwna |
W wyniku dodania kilku kryształów natamycyny na szkiełko podstawowe do kropli:
|
||||
|
Spektrometria |
0,0005 % m/v roztwór w 1 % metanolowym roztworze kwasu octowego wykazuje maksima absorpcji przy około 290 nm, 303 nm i 318 nm, punkt przecięcia przy około 280 nm i wykazuje minima przy około 250 nm, 295,5 nm i 311 nm |
||||
|
pH |
5,5–7,5 (1 % m/v roztwór w uprzednio zobojętnionej mieszaninie 20 części dimetyloformamidu i 80 części wody) |
||||
|
Skręcalność właściwa |
[α]D 20 + 250° do + 295° (1 % m/v roztwór w lodowatym kwasie octowym, w temperaturze 20 °C i w przeliczeniu na suchą masę) |
||||
|
Czystość |
|||||
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 8 % (nad P2O5 w próżni w temperaturze 60 °C do stałej masy) |
||||
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,5 % |
||||
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
||||
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
||||
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
||||
|
Kryteria mikrobiologiczne |
|||||
|
Ogólna liczba drobnoustrojów |
Nie więcej niż 100 kolonii na gram |
||||
Ε 239 HEKSAMETYLENOCZTEROAMINA
|
Nazwy synonimowe |
Heksamina; urotropina |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
202-905-8 |
|
Nazwa chemiczna |
1,3,5,7-tetraazatricyklo [3.3.1.13,7]-dekan, heksametylenotetramina |
|
Wzór chemiczny |
C6H12N4 |
|
Masa cząsteczkowa |
140,19 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na bezwodną masę |
|
Opis |
Bezbarwny lub biały, krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność formaldehydów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność amoniaku |
Wynik dodatni |
|
Punkt sublimacji: |
Około 260 °C |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,5 % (w temp. 105 °C w próżni nad P2O5, przez 2 godz.) |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,05 % |
|
Siarczany |
Nie więcej niż 0,005 % w przeliczeniu na SO4 |
|
Chlorki |
Nie więcej niż 0,005 % w przeliczeniu na Cl |
|
Sole amonowe |
Niewykrywalne |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 242 DIMETYLODIWĘGLAN
|
Nazwy synonimowe |
DMDC; pirowęglan dimetylowy |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
224-859-8 |
|
Nazwa chemiczna |
Diwęglan dimetylu; ester dimetylowy kwasu pirowęglowego |
|
Wzór chemiczny |
C4H6O5 |
|
Masa cząsteczkowa |
134,09 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99,8 % |
|
Opis |
Bezbarwna ciecz rozkładająca się w roztworze wodnym. Wykazuje właściwości żrące dla skóry i oczu oraz toksyczne w przypadku wdychania i spożywania. |
|
Identyfikacja |
|
|
Rozkład |
Po rozpuszczeniu dodatni wynik próby na obecność CO2 i metanolu |
|
Temperatura topnienia |
17 °C |
|
Temperatura wrzenia |
172 °C z rozkładem |
|
Gęstość w 20 °C |
Około 1,25 g/cm3 |
|
Widmo absorpcji w podczerwieni |
Maksima przy 1 156 i 1 832 cm– 1 |
|
Czystość |
|
|
Węglan dimetylu |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Chlor ogółem |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 249 AZOTYN POTASU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
231-832-4 |
|
Nazwa chemiczna |
Azotyn potasu |
|
Wzór chemiczny |
KNO2 |
|
Masa cząsteczkowa |
85,11 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 95 % w przeliczeniu na bezwodną masę (14) |
|
Opis |
Białe lub lekko żółte granulki rozpływające się pod wpływem wilgoci w powietrzu |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność azotynów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność potasu |
Wynik dodatni |
|
pH |
6,0–9,0 (5 % roztwór) |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 3 % (4 godz., nad żelem krzemionkowym) |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 250 AZOTYN SODU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
231-555-9 |
|
Nazwa chemiczna |
Azotyn sodu |
|
Wzór chemiczny |
NaNO2 |
|
Masa cząsteczkowa |
69,00 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 97 % w przeliczeniu na bezwodną masę (15) |
|
Opis |
Biały, krystaliczny proszek lub żółtawe grudki |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność azotynów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,25 % (4 godz., nad żelem krzemionkowym) |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
E 251 AZOTAN SODU
I. AZOTAN SODU W POSTACI STAŁEJ
|
Nazwy synonimowe |
Saletra chilijska; azotan sodu lub saletra sodowa |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
231-554-3 |
|
Nazwa chemiczna |
Azotan sodu |
|
Wzór chemiczny |
NaNO3 |
|
Masa cząsteczkowa |
85,00 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na bezwodną masę |
|
Opis |
Biały, krystaliczny, lekko higroskopijny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność azotanów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
pH |
5,5–8,3 (5 % roztwór) |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 2 % (105 °C, 4 godz.) |
|
Azotyny |
Nie więcej niż 30 mg/kg w przeliczeniu na NaNO2 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
II. |
AZOTAN SODU W POSTACI PŁYNNEJ |
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
Płynny azotan sodu jest roztworem wodnym azotanu sodu otrzymanym w wyniku reakcji chemicznej wodorotlenku sodu i kwasu azotowego w ilościach stechiometrycznych, bez późniejszej krystalizacji. Standardowe postacie przygotowane z płynnego azotanu sodu, zgodne z niniejszą specyfikacją, mogą zawierać kwas azotowy w nadmiernej ilości, jeżeli jest to wyraźnie stwierdzone i oznakowane |
|
Numer wg EINECS |
231-554-3 |
|
Nazwa chemiczna |
Azotan sodu |
|
Wzór chemiczny |
NaNO3 |
|
Masa cząsteczkowa |
85,00 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera 33,5 %–40,0 % NaNO3 |
|
Opis |
Jasna, bezbarwna ciecz |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność azotanów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
pH |
1,5–3,5 |
|
Czystość |
|
|
Wolny kwas azotowy |
Nie więcej niż 0,01 % |
|
Azotyny |
Nie więcej niż 10 mg/kg w przeliczeniu na NaNO2 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 0,3 mg/kg |
Specyfikacja dotyczy 35 % roztworu wodnego
Ε 252 AZOTAN POTASU
|
Nazwy synonimowe |
Saletra chilijska; azotan sodu lub saletra sodowa |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
231-818-8 |
|
Nazwa chemiczna |
Azotan potasu |
|
Wzór chemiczny |
KNO3 |
|
Masa cząsteczkowa |
101,11 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na bezwodną masę |
|
Opis |
Biały, krystaliczny proszek lub przezroczyste graniastosłupy o orzeźwiającym, słonym, ostrym smaku |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność azotanów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność potasu |
Wynik dodatni |
|
pH |
4,5–8,5 (5 % roztwór) |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 1 % (105 °C, 4 godz.) |
|
Azotyny |
Nie więcej niż 20 mg/kg w przeliczeniu na KNO2 |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 260 KWAS OCTOWY
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
200-580-7 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwas octowy; kwas etanowy |
|
Wzór chemiczny |
C2H4O2 |
|
Masa cząsteczkowa |
60,05 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99,8 % |
|
Opis |
Klarowna, bezbarwna ciecz o ostrym, charakterystycznym zapachu |
|
Identyfikacja |
|
|
Temperatura wrzenia |
118 °C przy ciśnieniu 760 mm (słupa rtęci) |
|
Ciężar właściwy |
Około 1049 |
|
Próba na obecność octanów |
Roztwór trzykrotnie rozcieńczony daje dodatni wynik próby na obecność octanów |
|
Temperatura krzepnięcia |
Nie niższa niż 14,5 °C |
|
Czystość |
|
|
Pozostałości nielotne |
Nie więcej niż 100 mg/kg |
|
Kwas mrówkowy, mrówczany i inne substancje łatwo ulegające utlenieniu |
Nie więcej niż 1 000 mg/kg w przeliczeniu na kwas mrówkowy |
|
Substancje łatwo ulegające utlenieniu |
W naczyniu ze szklanym korkiem rozcieńczyć 2 ml próbki w 10 ml wody i dodać 0,1 ml 0,1 N nadmanganianu potasu. Różowy kolor nie zmienia się na brązowy przez 30 minut. |
|
Arsen |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 0,5 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 261 OCTAN POTASU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
204-822-2 |
|
Nazwa chemiczna |
Octan potasu |
|
Wzór chemiczny |
C2H3O2K |
|
Masa cząsteczkowa |
98,14 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % w przeliczeniu na bezwodną masę |
|
Opis |
Bezbarwne kryształy rozpływające się pod wpływem wilgoci w powietrzu lub biały, krystaliczny proszek, bezwonny lub o słabym zapachu octu |
|
Identyfikacja |
|
|
pH |
7,5–9,0 (5 % roztwór wodny) |
|
Próba na obecność octanów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność potasu |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 8 % (150 °C, 2 godz.) |
|
Kwas mrówkowy, mrówczany i inne substancje łatwo ulegające utlenieniu |
Nie więcej niż 1 000 mg/kg w przeliczeniu na kwas mrówkowy |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 262 (i) OCTAN SODU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
|
Definicja |
||
|
Numer wg EINECS |
204-823-8 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Octan sodu |
|
|
Wzór chemiczny |
C2H3NaO2·nH2O (n = 0 lub 3) |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Bezwodny: |
82,03 |
|
Trójwodzian: |
136,08 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera (dla obu postaci: bezwodnej i trójwodzianu) nie mniej niż 98,5 % w przeliczeniu na bezwodną masę |
|
|
Opis |
Bezwodny: |
Biały, bezwonny, ziarnisty, higroskopijny proszek |
|
Trójwodzian: |
Bezbarwne, przezroczyste kryształy lub ziarnisty, krystaliczny proszek, bezwonny lub o słabym zapachu octu Traci wodę krystalizacyjną pod wpływem ciepłego, suchego powietrza. |
|
|
Identyfikacja |
||
|
pH |
8,0–9,5 (1% roztwór wodny) |
|
|
Próba na obecność octanów |
Wynik dodatni |
|
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
|
Czystość |
||
|
Strata przy suszeniu |
Bezwodny: |
Nie więcej niż 2 % (120 °C, 4 godz.) |
|
Trójwodzian: |
Między 36 a 42 % (120 °C, 4 godz.) |
|
|
Kwas mrówkowy, mrówczany i inne substancje łatwo ulegające utlenieniu |
Nie więcej niż 1 000 mg/kg w przeliczeniu na kwas mrówkowy |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ε 262 (ii) DIOCTAN SODU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
Dioctan sodu jest molekularnym związkiem octanu sodu i kwasu octowego |
|
Numer wg EINECS |
204-814-9 |
|
Nazwa chemiczna |
Wodorodioctan sodu |
|
Wzór chemiczny |
C4H7NaO4·nH2O (n = 0 lub 3) |
|
Masa cząsteczkowa |
142,09 (postać bezwodna) |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera 39–41 % wolnego kwasu octowego i 58–60 % octanu sodu |
|
Opis |
Biała, higroskopijna, krystaliczna substancja stała o zapachu octu |
|
Identyfikacja |
|
|
pH |
4,5–5,0 (10 % roztwór wodny) |
|
Próba na obecność octanów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Zawartość wody |
Nie więcej niż 2 % (metoda Karla Fischera) |
|
Kwas mrówkowy, mrówczany i inne substancje łatwo ulegające utlenieniu |
Nie więcej niż 1 000 mg/kg w przeliczeniu na kwas mrówkowy |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 263 OCTAN WAPNIA
|
Nazwy synonimowe |
|
|
|
Definicja |
||
|
Numer wg EINECS |
200-540-9 |
|
|
Nazwa chemiczna |
Octan wapnia |
|
|
Wzór chemiczny |
Bezwodny: |
C4H6O4Ca |
|
Jednowodzian: |
C4H6O4Ca·H2O |
|
|
Masa cząsteczkowa |
Bezwodny: |
158,17 |
|
Jednowodzian: |
176,18 |
|
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 98 % w przeliczeniu na bezwodną masę. |
|
|
Opis |
Bezwodny octan wapnia jest białą, higroskopijną, objętościową, krystaliczną substancją stałą o lekko gorzkim smaku. Może posiadać słaby zapach kwasu octowego. Jednowodzian występuje w postaci igiełek, granulek lub proszku. |
|
|
Identyfikacja |
||
|
pH |
6,0–9,0 (10 % roztwór wodny) |
|
|
Próba na obecność octanów |
Wynik dodatni |
|
|
Próba na obecność wapnia |
Wynik dodatni |
|
|
Czystość |
||
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 11 % (155 °C, do stałej masy, w przypadku jednowodzianu) |
|
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,3 % |
|
|
Kwas mrówkowy, mrówczany i inne substancje łatwo ulegające utlenieniu |
Nie więcej niż 1 000 mg/kg w przeliczeniu na kwas mrówkowy |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ε 270 KWAS MLEKOWY
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
Zawiera mieszaninę kwasu mlekowego (C3H6O3) i mleczanu kwasu mlekowego C6H10O5). Jest otrzymywany w drodze fermentacji mlekowej cukrów lub wytwarzany syntetycznie. Kwas mlekowy jest higroskopijny, a kiedy jest zatężany przez gotowanie, kondensuje do postaci mleczanu kwasu mlekowego, który w wyniku rozcieńczenia i ogrzania ulega hydrolizie do kwasu mlekowego. |
|
Numer wg EINECS |
200-018-0 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwas mlekowy; kwas 2-hydroksypropionowy; kwas 1-hydroksyetano-1-karboksylowy |
|
Wzór chemiczny |
C3H6O3 |
|
Masa cząsteczkowa |
90,08 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 76 % |
|
Opis |
Bezbarwna lub żółtawa, prawie bezwonna ciecz o konsystencji syropu lub substancja stała |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność mleczanów |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Chlorki |
Nie więcej niż 0,2 % |
|
Siarczany |
Nie więcej niż 0,25 % |
|
Żelazo |
Nie więcej niż 10 mg/kg |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Uwaga: Niniejsza specyfikacja dotyczy 80 % roztworu wodnego; w przypadku słabszych roztworów wodnych należy wyliczyć wartości odpowiednio do zawartości kwasu mlekowego
Ε 280 KWAS PROPIONOWY
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
201-176-3 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwas propionowy; kwas propanowy |
|
Wzór chemiczny |
C3H6O2 |
|
Masa cząsteczkowa |
74,08 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99,5 % |
|
Opis |
Bezbarwna lub lekko żółtawa, oleista ciecz o lekko ostrym zapachu |
|
Identyfikacja |
|
|
Temperatura topnienia |
– 22 °C |
|
Zakres temperatur destylacji |
138,5 °C do 142,5 °C |
|
Czystość |
|
|
Pozostałości nielotne |
Nie więcej niż 0,01 %, po suszeniu w temperaturze 140 °C do stałej masy |
|
Aldehydy |
Nie więcej niż 0,1 % w przeliczeniu na formaldehyd |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 281 PROPIONIAN SODU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
205-290-4 |
|
Nazwa chemiczna |
Propionian sodu; propanian sodu |
|
Wzór chemiczny |
C3H5O2Na |
|
Masa cząsteczkowa |
96,06 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % po suszeniu przez dwie godziny w temperaturze 105 °C |
|
Opis |
Biały, krystaliczny, higroskopijny proszek lub drobny, biały proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność propionianów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
pH |
7,5–10,5 (10 % roztwór wodny) |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 4 % (105 °C, 2 godz.) |
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Żelazo |
Nie więcej niż 50 mg/kg |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 5 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 282 PROPIONIAN WAPNIA
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
223-795-8 |
|
Nazwa chemiczna |
Propionian wapnia |
|
Wzór chemiczny |
C6H10O4Ca |
|
Masa cząsteczkowa |
186,22 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % po suszeniu przez dwie godziny w temperaturze 105 °C |
|
Opis |
Biały krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność propionianów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność wapnia |
Wynik dodatni |
|
pH |
6,0–9,0 (10 % roztwór wodny) |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 4 % (105 °C, 2 godz.) |
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,3 % |
|
Żelazo |
Nie więcej niż 50 mg/kg |
|
Fluorki |
Nie więcej niż 10 mg/kg |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 5 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 283 PROPIONIAN POTASU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
206-323-5 |
|
Nazwa chemiczna |
Propionian potasu; propanian potasu |
|
Wzór chemiczny |
C3H5KO2 |
|
Masa cząsteczkowa |
112,17 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % po suszeniu przez dwie godziny w temperaturze 105 °C |
|
Opis |
Biały krystaliczny proszek |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność propionianów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność potasu |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 4 % (105 °C, 2 godz.) |
|
Substancje nierozpuszczalne w wodzie |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Żelazo |
Nie więcej niż 30 mg/kg |
|
Fluorki |
Nie więcej niż 10 mg/kg |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 5 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 284 KWAS BOROWY
|
Nazwy synonimowe |
Kwas borny; kwas ortoborowy; borofaks |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
233-139-2 |
|
Nazwa chemiczna |
|
|
Wzór chemiczny |
H3BO3 |
|
Masa cząsteczkowa |
61,84 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99,5 % |
|
Opis |
Bezbarwne, bezwonne, przezroczyste kryształy lub białe granulki lub proszek, lekko oleiste w dotyku; w naturze występują jako minerał sassolin |
|
Identyfikacja |
|
|
Temperatura topnienia |
Przy około 171 °C |
|
Próba palności |
Pali się delikatnym, zielonym płomieniem |
|
pH |
3,8–4,8 (3,3 % roztwór wodny) |
|
Czystość |
|
|
Nadtlenki |
Po dodaniu roztworu KI nie pojawia się zabarwienie |
|
Arsen |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 5 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 285 CZTEROBORAN SODU (BORAKS)
|
Nazwy synonimowe |
Boran sodu |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
215-540-4 |
|
Nazwa chemiczna |
Tetraboran sodu; biboran sodu; piroboran sodu; bezwodny tetraboran |
|
Wzór chemiczny |
Na2B4O7 Na2B4O7·10H2O |
|
Masa cząsteczkowa |
201,27 |
|
Oznaczenie zawartości |
|
|
Opis |
Proszek lub podobne do szkła płytki, matowiejące pod wpływem powietrza; powoli rozpuszczalne w wodzie |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia |
Między 171 °C a 175 °C z rozkładem |
|
Czystość |
|
|
Nadtlenki |
Po dodaniu roztworu KI nie pojawia się zabarwienie |
|
Arsen |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 5 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 290 DWUTLENEK WĘGLA
|
Nazwy synonimowe |
Gazowy dwutlenek węgla; suchy lód (w postaci stałej); bezwodnik węglowy |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
204-696-9 |
|
Nazwa chemiczna |
Dwutlenek węgla |
|
Wzór chemiczny |
CO2 |
|
Masa cząsteczkowa |
44,01 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % v/v w przeliczeniu na substancję gazową |
|
Opis |
W normalnych warunkach otoczenia bezbarwny gaz o lekko gryzącym zapachu. Dwutlenek węgla jako produkt handlowy jest transportowany i sprzedawany w postaci ciekłej w butlach ciśnieniowych lub systemach magazynowania luzem, lub w sprasowanych blokach jako „suchy lód”. W postaci stałej (suchy lód) zawiera zazwyczaj dodane substancje, takie jak glikol propylenowy lub olej mineralny, jako substancje wiążące. |
|
Identyfikacja |
|
|
Tworzenie osadu |
Podczas przepuszczania strumienia próbki przez roztwór wodorotlenku baru powstaje biały osad, który musując rozpuszcza się w rozcieńczonym kwasie octowym. |
|
Czystość |
|
|
Kwasowość |
915 ml gazu przepuszczonego przez 50 ml świeżo przegotowanej wody nie może wytworzyć więcej kwasu oznaczanego przy użyciu oranżu metylowego niż jest zawarte w 50 ml świeżo przegotowanej wody, do której dodano 1 ml kwasu chlorowodorowego (0,01 N). |
|
Substancje redukujące, wodorofosforki i siarczki |
915 ml gazu przepuszczonego przez 25 ml amoniakalnego azotanu srebra, do którego dodano 3 ml amoniaku, nie może powodować zmętnienia lub sczernienia roztworu. |
|
Tlenek węgla |
Nie więcej niż 10 μl/l |
|
Oil content |
Nie więcej niż 5 mg/kg |
E 296 KWAS JABŁKOWY
|
Nazwy synonimowe |
Kwas DL-jabłkowy |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
230-022-8, 210-514-9, 202-601-5 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwas DL-jabłkowy; kwas hydroksybutanodiowy; kwas hydroksybursztynowy |
|
Wzór chemiczny |
C4H6O5 |
|
Masa cząsteczkowa |
134,09 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99,0 % |
|
Opis |
Biały lub prawie biały krystaliczny proszek lub granulki |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia |
127 °C–132 °C |
|
Próba na obecność jabłczanów |
Wynik dodatni |
|
Czystość |
|
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Kwas fumarowy |
Nie więcej niż 1,0 % |
|
Kwas maleinowy |
Nie więcej niż 0,05 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
E 297 KWAS FUMAROWY
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
203-743-0 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwas trans-butenediowy; kwas trans- 1,2-etylenodikarboksylowy |
|
Wzór chemiczny |
C4H4O4 |
|
Masa cząsteczkowa |
116,07 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99,0 % w przeliczeniu na bezwodną masę |
|
Opis |
Biały, krystaliczny proszek lub granulki |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia |
286 °C–302 °C (zamknięta kapilara, szybkie podgrzewanie) |
|
Próba na obecność podwójnych wiązań |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność kwasu 1,2-dikarboksylowego |
Wynik dodatni |
|
pH |
3,0–3,2 (0,05 % roztwór w temperaturze 25 °C) |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,5 % (120 °C, 4 godz.) |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Kwas maleinowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
E 300 KWAS ASKORBINOWY, KWAS L-ASKORBINOWY
|
Nazwy synonimowe |
Kwas L-ksylo-askorbinowy; kwas L(+)-askorbinowy |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
200-066-2 |
|
Nazwa chemiczna |
Kwas L-askorbinowy; kwas askorbinowy; 2,3-didehydro-L-treo-heksono-1,4-lakton; 3-keto-L-gulofuranolakton |
|
Wzór chemiczny |
C6H8O6 |
|
Masa cząsteczkowa |
176,13 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % C6H8O6 po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym przez 24 godz. |
|
Opis |
Bezwonny, krystaliczny proszek o barwie białej do bladożółtej |
|
Zakres temperatur topnienia |
Między 189 °C a 193 °C z rozkładem |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność kwasu askorbinowego |
Wynik dodatni |
|
pH |
Między 2,4 a 2,8 (2 % roztwór wodny) |
|
Skręcalność właściwa |
[α]D 20 między + 20,5° a + 21,5° (10 % m/v roztwór wodny) |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,4 % (w próżni nad kwasem siarkowym, przez 24 godz.) |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 301 ASKORBINIAN SODU
|
Nazwy synonimowe |
L-askorbinian sodu, sól monosodowa kwasu L-askorbinowego |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
205-126-1 |
|
Nazwa chemiczna |
Askorbinian sodu; L-askorbinian sodu; 2,3-didehydro-L-treo-heksono- 1,4-lakton enolanu sodowego; 3-keto-L-gulofurano-lakton enolanu sodowego |
|
Wzór chemiczny |
C6H7O6Na |
|
Masa cząsteczkowa |
198,11 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 99 % C6H7O6Na askorbinianu sodu po suszeniu w próżni w eksykatorze z kwasem siarkowym przez 24 godz. |
|
Opis |
Bezwonny, krystaliczny proszek o barwie białej lub prawie białej, ciemniejący pod wpływem światła |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność askorbinianów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność sodu |
Wynik dodatni |
|
pH |
Między 6,5 a 8,0 (10 % roztwór wodny) |
|
Skręcalność właściwa |
[α]D 20 między + 103° a + 106° (10 % m/v roztwór wodny) |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,25 % (w próżni nad kwasem siarkowym, przez 24 godz.) |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 302 ASKORBINIAN WAPNIA
|
Nazwy synonimowe |
Diwodzian askorbinianu wapnia |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
227-261-5 |
|
Nazwa chemiczna |
Diwodzian askorbinianu wapnia; sól wapniowa 2,3-didehydro-L-treo-heksono-1,4-laktonu, diwodzian |
|
Wzór chemiczny |
C12H14O12Ca·2H2O |
|
Masa cząsteczkowa |
426,35 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 98 % w przeliczeniu na masę wolną od substancji lotnych |
|
Opis |
Bezwonny, krystaliczny proszek o barwie białej do lekko bladoszarawożółtej |
|
Identyfikacja |
|
|
Próba na obecność askorbinianów |
Wynik dodatni |
|
Próba na obecność wapnia |
Wynik dodatni |
|
pH |
Między 6,0 a 7,5 (10 % roztwór wodny) |
|
Skręcalność właściwa |
[α]D 20 między + 95° a + 97° (5 % m/v roztwór wodny) |
|
Czystość |
|
|
Fluorki |
Nie więcej niż 10 mg/kg (w przeliczeniu na fluor) |
|
Substancje lotne |
Nie więcej niż 0,3 % oznaczone po suszeniu w temperaturze pokojowej przez 24 godz. w eksykatorze z kwasem siarkowym lub pięciotlenkiem fosforu |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 304 (i) PALMITYNIAN ASKORBYLU
|
Nazwy synonimowe |
Palmitynian L-askorbylu |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
205-305-4 |
|
Nazwa chemiczna |
Palmitynian askorbylu; palmitynian L-askorbylu; 2,3-didehydro-L-treo-heksono-1,4-laktono-6-palmitynian; 6-palmitoilo-3-keto-L-gulofuranolakton |
|
Wzór chemiczny |
C22H38O7 |
|
Masa cząsteczkowa |
414,55 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 98 % w przeliczeniu na suchą masę. |
|
Opis |
Biały lub żółtawobiały proszek o zapachu cytrusowym |
|
Identyfikacja |
|
|
Zakres temperatur topnienia |
Między 107 °C a 117 °C |
|
Skręcalność właściwa |
[α]D 20 między + 21° a + 24° (5 % m/v roztwór metanolu) |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 2,0 % (piec próżniowy, 56 °C–60 °C, 1 godz.) |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 304 (ii) STEARYNIAN ASKORBYLU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
246-944-9 |
|
Nazwa chemiczna |
Stearynian askorbylu; stearynian L-askorbylu; 2,3-didehydro-L-treo-heksono-1,4-laktono-6-stearynian; 6-stearoilo-3-keto-L-gulofuranolakton |
|
Wzór chemiczny |
C24H42O7 |
|
Masa cząsteczkowa |
442,6 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 98 % |
|
Opis |
Biały lub żółtawobiały proszek o zapachu cytrusopodobnym |
|
Identyfikacja |
|
|
Temperatura topnienia |
Około 116 °C |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 2,0 % (piec próżniowy, 56 °C–60 °C, 1 godz.) |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 306 MIESZANINA TOKOFEROLI
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
Produkt otrzymywany w wyniku destylacji próżniowej z parą wodną jadalnych produktów zawierających oleje roślinne, składających się ze skoncentrowanych tokoferoli i tokotrienoli Zawiera tokoferole takie, jak d-α-, d-β-, d-γ- i d-δ-tokoferole |
|
Numer wg EINECS |
|
|
Nazwa chemiczna |
|
|
Wzór chemiczny |
|
|
Masa cząsteczkowa |
430,71 (d-α-tokoferol) |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 34 % tokoferoli ogółem |
|
Opis |
Klarowny, lepki olej o łagodnym, charakterystycznym zapachu i smaku, o barwie brązowawoczerwonej do czerwonej. Może wykazywać się nieznacznym rozdzieleniem składników woskopodobnych w formie mikrokryształków |
|
Identyfikacja |
|
|
Za pomocą odpowiedniej metody chromatografii gazowo-cieczowej |
|
|
Skręcalność właściwa |
[α]D 20 nie mniej niż + 20° |
|
Rozpuszczalność |
Nierozpuszczalny w wodzie. Rozpuszczalny w etanolu. Miesza się z eterem |
|
Czystość |
|
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
Ε 307 ALFA-TOKOFEROL
|
Nazwy synonimowe |
dl-α-tokoferol; (all rac)-α-tokoferol |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
233-466-0 |
|
Nazwa chemiczna |
DL-5,7,8-trimetylotokol; DL-2,5,7,8-tetrametylo-2-(4',8',12'-trimetylotridecylo)-6-chromanol |
|
Wzór chemiczny |
C29H50O2 |
|
Masa cząsteczkowa |
430,71 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 96 % |
|
Opis |
Prawie bezwonny, klarowny, lepki olej o barwie lekko żółtej do bursztynowej, utleniający się i ciemniejący pod wpływem powietrza lub światła |
|
Identyfikacja |
|
|
Rozpuszczalność |
Nierozpuszczalny w wodzie, dobrze rozpuszczalny w etanolu, miesza się z eterem |
|
Spektrofotometria |
W etanolu absolutnym maksimum absorpcji przy około 292 nm |
|
Skręcalność właściwa |
[α]D 25 0° ± 0,05° (1:10 roztwór w chloroformie) |
|
Czystość |
|
|
Współczynnik załamania światła |
[n]D 20 1,503–1,507 |
|
Absorpcja specyficzna w etanolu |
(0,01 g w 200 ml etanolu absolutnego) |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
(292 nm) 71–76Ε 308 GAMMA-TOKOFEROL
|
Nazwy synonimowe |
dl-γ-tokoferol |
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
231-523-4 |
|
Nazwa chemiczna |
2,7,8-trimetylo-2-(4’,8’,12’-trimetylotridecylo)-6-chromanol |
|
Wzór chemiczny |
C28H48O2 |
|
Masa cząsteczkowa |
416,69 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 97 % |
|
Opis |
Klarowny, lepki olej o barwie bladożółtej, który utlenia się i ciemnieje pod wpływem powietrza lub światła |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum absorpcji w etanolu absolutnym przy około 298 nm i 257 nm |
|
Czystość |
|
|
Absorpcja specyficzna w etanolu |
|
|
Współczynnik załamania światła |
[n] D 20 1,503–1,507 |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
(298 nm) między 91 a 97
(257 nm) między 5,0 a 8,0Ε 309 DELTA-TOKOFEROL
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
204-299-0 |
|
Nazwa chemiczna |
2,8-dimetylo-2-(4’,8’,12’-trimetyltridecylo)-6-chromanol |
|
Wzór chemiczny |
C27H46O2 |
|
Masa cząsteczkowa |
402,7 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 97 % |
|
Opis |
Klarowny, lepki olej o barwie bladożółtej lub pomarańczowej, który utlenia się i ciemnieje pod wpływem powietrza lub światła |
|
Identyfikacja |
|
|
Spektrometria |
Maksimum absorpcji w etanolu absolutnym przy około 298 nm i 257 nm |
|
Czystość |
|
| Absorpcja specyficzna
|
|
|
Współczynnik załamania światła |
[n] D 20 1,500–1,504 |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
(298 nm) między 89 a 95
(257 nm) między 3,0 a 6,0Ε 310 GALUSAN PROPYLU
|
Nazwy synonimowe |
|
|
Definicja |
|
|
Numer wg EINECS |
204-498-2 |
|
Nazwa chemiczna |
Galusan propylu; ester propylowy kwasu galusowego; ester n-propylowy kwasu 3,4,5-trihydroksybenzoesowego |
|
Wzór chemiczny |
C10H12O5 |
|
Masa cząsteczkowa |
212,20 |
|
Oznaczenie zawartości |
Zawiera nie mniej niż 98 % w przeliczeniu na bezwodną masę. |
|
Opis |
Krystaliczna, bezwonna substancja stała o barwie białej do kremowobiałej |
|
Identyfikacja |
|
|
Rozpuszczalność |
Słabo rozpuszczalny w wodzie, dobrze rozpuszczalny w etanolu, eterze i propan-l,2-diolu |
|
Zakres temperatur topnienia |
Między 146 °C a 150 °C po suszeniu w temperaturze 110 °C przez cztery godziny |
|
Czystość |
|
|
Strata przy suszeniu |
Nie więcej niż 0,5% (110 °C, 4 godz.) |
|
Popiół siarczanowy |
Nie więcej niż 0,1 % |
|
Wolny kwas |
Nie więcej niż 0,5 % (w przeliczeniu na kwas galusowy) |
|
Chlorowane związki organiczne |
Nie więcej niż 100 mg/kg (w przeliczeniu na C1) |
|
Absorpcja specyficzna w etanolu |
|
|
Arsen |
Nie więcej niż 3 mg/kg |
|
Ołów |
Nie więcej niż 2 mg/kg |
|
Rtęć |
Nie więcej niż 1 mg/kg |
