—

świeże owoce i warzywa,

—

przetworzone owoce i warzywa,

—

włókno lniane,

—

żywe rośliny i produkty ogrodnictwa ozdobnego,

—

oliwa z oliwek i oliwki deserowe,

—

oleje z nasion,

—

mleko i produkty mleczne,

—

świeże, schłodzone lub mrożone mięso, wyprodukowane zgodnie ze wspólnotowym lub krajowym systemem jakości,

—

oznakowanie jaj przeznaczonych do konsumpcji,

—

miód i produkty pszczelarskie,

—

wysokiej jakości wina psr, wina stołowe ze wskazaniem regionu ich pochodzenia,

—

znak graficzny dla najbardziej odległych regionów ustanowiony w prawodawstwie rolnym,

—

chroniona nazwa pochodzenia produktu (PDO), chronione oznaczenie geograficzne (PGI) lub gwarantowana tradycyjna specjalność (TSG) zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2081/92 (1) lub z rozporządzeniem (EWG) nr 2082/92 (2) i produkty zarejestrowane w ramach tych systemów,

—

rolnictwo ekologiczne zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2092/91 (3) i produkty zarejestrowane zgodnie z tym rozporządzeniem.

—

w przypadku gdy składane są wnioski przez więcej niż jedno Państwo Członkowskie, programy powinny zawierać skoordynowane strategie, akcje i przesłania,

—

programy powinny raczej być programami wieloletnimi z wystarczającym zakresem, który pozwoli im na wywarcie znaczącego wpływu na rynki docelowe. Jeśli to stosowne, powinny być realizowane na rynkach więcej niż jednego Państwa Członkowskiego,

—

za pomocą swoich przesłań, programy powinny dostarczać obiektywnej informacji na temat istotnej charakterystyki i/lub wartości odżywczej tych produktów, będących częścią zrównoważonej diety, metod ich produkcji lub przyjaznego nastawienia do środowiska naturalnego,

—

programy powinny zawierać główne przesłanie, które jest istotne dla tych konsumentów, fachowców i/lub handlu prowadzonego przez kilka Państw Członkowskich.

—

gospodarstwa domowe prowadzone przez osoby wieku poniżej 35 roku życia,

—

dzieci w wieku szkolnym, młodzież i ich rodzice,

—

masowi dostawcy środków spożywczych i stołówki szkolne,

—

lekarze i dietetycy.

—

promowanie stylu »5 razy dziennie« (zalecenie spożywania owoców i warzyw co najmniej pięć razy dziennie),

—

produkty te są naturalne i świeże,

—

wysoka jakość (bezpieczeństwo, wartość odżywcza i smak, metody produkcyjne, ochrona środowiska, powiązanie z pochodzeniem produktu),

—

radość spożywania,

—

zrównoważona dieta,

—

różnorodność i sezonowy charakter dostarczanych świeżych produktów; informacja na temat ich smaku i wykorzystania,

—

możliwość odtworzenia historii produktu,

—

dostępność i łatwość przygotowania: wiele świeżych owoców i warzyw nie wymaga gotowania.

—

kanały elektroniczne (strony internetowe przedstawiające dostępne produkty, z uruchamianymi on-line grami dla dzieci),

—

telefoniczna linia informacyjna,

—

kontakty PR z mediami oraz agencjami reklamowymi (np. wyspecjalizowani dziennikarze, prasa kobieca, czasopisma i pisma dla młodzieży),

—

kontakty z lekarzami i dietetykami,

—

środki edukacyjne skierowane do dzieci i młodzieży poprzez mobilizowanie nauczycieli i zarządzających szkolnymi stołówkami,

—

działania informacyjne skierowane do konsumentów w punktach sprzedaży,

—

inne kanały (ulotki i broszury z informacjami o produktach i przepisami kulinarnymi, gry dla dzieci itd.),

—

media wizualne (kino, specjalistyczne kanały telewizyjne),

—

reklama radiowa,

—

uczestnictwo w targach branżowych.

—

gospodarstwa domowe,

—

masowi dostawcy środków spożywczych i stołówki szkolne,

—

lekarze i dietetycy.

—

jakość (bezpieczeństwo, wartość odżywcza i smak, metody przygotowania),

—

łatwość wykorzystania,

—

radość spożywania,

—

różnorodność zasobów i dostępność w ciągu całego roku,

—

zrównoważona dieta,

—

możliwość odtworzenia historii produktu.

—

kanały elektroniczne (strona internetowa),

—

telefoniczna linia informacyjna,

—

kontakty PR z mediami oraz agencjami reklamowymi (np. wyspecjalizowani dziennikarze, prasa kobieca, prasa kulinarna i fachowa),

—

pokazy w punktach sprzedaży,

—

kontakty z lekarzami i dietetykami,

—

inne kanały (ulotki i broszury opisujące cechy produktów i podające przepisy kulinarne),

—

media wizualne,

—

uczestnictwo w targach branżowych.

—

wykreowanie wizerunku i opinii na temat włókna pochodzącego ze Wspólnoty oraz podkreślenie wyróżniających go cech,

—

zwiększenie konsumpcji tego produktu,

—

informowanie konsumentów o charakterystyce nowych produktów, które pojawiają się na rynku.

—

główni specjaliści w sektorze (styliści, projektanci, twórcy, redaktorzy),

—

dystrybutorzy,

—

koła edukacyjne z zakresu przemysłu tekstylnego, mody i projektowania wnętrz (nauczyciele i studenci),

—

osoby kształtujące opinię publiczną,

—

konsumenci.

—

wysoka jakość tego produktu wynika z warunków, w jakich produkowany jest surowiec, wykorzystania odpowiednich odmian oraz wiedzy know-how wykorzystywanej w całym łańcuchu produkcyjnym,

—

len pochodzący ze Wspólnoty daje możliwość wytworzenia szerokiej gamy produktów (odzież, elementy dekoracyjne, bielizna pościelowa i stołowa) oraz bogactwa kreatywności i innowacji.

—

kanały elektroniczne (strony internetowe),

—

profesjonalne pokazy i targi,

—

działania informacyjne skierowane do dalszych użytkowników (projektanci, twórcy, dystrybutorzy, redaktorzy),

—

informacja w punktach sprzedaży,

—

kontakty z prasą specjalistyczną,

—

działania edukacyjno-informacyjne w szkołach projektowania, kursy inżynierów tekstylnych itd.

—

zwiększenie wykorzystania kwiatów i roślin pochodzących z rynku wspólnotowego,

—

sprzyjanie praktykom, które korzystnie działają na środowisko naturalne i zwiększają wiedzę o metodach przyjaznych dla środowiska,

—

umocnienienie współpracy pomiędzy specjalistami z kilku Państw Członkowskich, co umożliwi m.in. dzielenie się najbardziej zaawansowaną wiedzą w sektorze i lepsze informowanie wszystkich uczestników łańcucha produkcyjnego.

—

producenci, szkółki roślin, dystrybutorzy i pozostali operatorzy z tego sektora,

—

studenci i młodzież szkolna,

—

osoby przekazujące informacje: dziennikarze, nauczyciele,

—

konsumenci.

—

informacje na temat jakości i odmian produktów ze Wspólnoty,

—

metody produkcyjne przyjazne dla środowiska,

—

techniki skierowane na uzyskanie bardziej trwałych produktów,

—

optymalna mieszanka odmian roślin i kwiatów,

—

znaczenie roślin i kwiatów dla dobrego samopoczucia i jakości życia.

—

kontakty z mediami,

—

targi i wystawy: stoiska przedstawiające produkty kilku Państw Członkowskich,

—

działania szkoleniowe dla specjalistów, konsumentów i studentów,

—

działania mające na celu szerzenie wiedzy na temat większej trwałości produktu,

—

działania mające na celu informowanie konsumenta poprzez prasę oraz poprzez takie inicjatywy, jak publikowanie katalogów, kalendarzy ogrodniczych i kampanii w stylu »roślina miesiąca«

—

większe wykorzystanie mediów elektronicznych (Internet, CD-ROM itd.).

—

priorytet: zwiększenie konsumpcji w »nowych konsumenckich« Państwach Członkowskich poprzez większą penetrację rynku i intensyfikacja wykorzystania tych produktów poprzez ich dywersyfikację oraz poprzez dostarczanie koniecznych informacji,

—

konsolidowanie i rozwijanie konsumpcji w »tradycyjnych konsumenckich« Państwach Członkowskich poprzez ulepszanie informacji konsumenckiej na temat mniej znanych aspektów oraz wyrabianie u młodych ludzi zwyczaju kupowania tych produktów.

—

osoby odpowiedzialne za zakup: w przypadku »tradycyjnych konsumenckich« Państw Członkowskich są to głównie osoby pomiędzy 20 i 40 rokiem życia,

—

osoby kształtujące opinię publiczną (smakosze, szefowie kuchni, restauracje, dziennikarze) oraz prasa ogólna i specjalistyczna (gastronomiczna, kobieca, różne style),

—

prasa medyczna i paramedyczna,

—

dystrybutorzy (w »nowych konsumenckich« Państwach Członkowskich).

—

gastronomiczna jakość i właściwości organoleptyczne oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia (dodatek smakowy, kolor, smak) posiadają rozbieżności związane z różnymi odmianami, obszarami, zbiorami, oznaczeniami PDO/PGI itd. Ta różnorodność oferuje szerokie wachlarz doznań kulinarnych i możliwości,

—

różne rodzaje oliwy z oliwek,

—

oliwa z oliwek, dzięki swoim wartościom odżywczym, jest ważnym elementem zdrowej i zrównoważonej diety: udaje się jej łączyć przyjemności kulinarne i wymagania zrównoważonej i zdrowej diety,

—

informacje na temat zasad dotyczących kontroli, certyfikatów jakości i etykietowania oliwy z oliwek,

—

informacje na temat wszystkich oliw z oliwek i/lub oliwek deserowych zarejestrowanych z oznaczeniami PDO/PGI w całej Wspólnocie,

—

oliwki deserowe stanowią zdrowy i naturalny produkt, nadający się zarówno do konsumpcji, jak i do przygotowania skomplikowanych potraw,

—

urozmaicona charakterystyka oliwek stołowych.

—

oliwa z oliwek, a zwłaszcza rodzaj oliwy z oliwek z podwójnego pierwszego tłoczenia, jest produktem naturalnym powstałym w wyniku kombinacji tradycji i starożytnej wiedzy specjalistycznej, która jest odpowiednia dla nowoczesnej kuchni pełnej smaków; można ją z powodzeniem łączyć nie tylko z kuchnią śródziemnomorską, ale także z każdą nowoczesną kuchnią,

—

rady dotyczące wykorzystania produktu w gotowaniu.

—

korzyści z zakupu przetworzonego oleju z oliwek (z etykietą zawierającą informacje przydatne dla konsumenta),

—

unowocześnienie wizerunku tego produktu, który posiada długą historię i istotny wymiar kulturowy.

—

Internet i inne elektroniczne środki przekazu (CD-ROM, DVD itd.),

—

promocja w punktach sprzedaży (degustacja, przepisy kulinarne, informacje),

—

kontakty z prasą oraz kontakty public relations (wydarzenia, uczestnictwo w targach konsumenckich itd.),

—

reklama (lub artykuły reklamowe) w prasie (ogólnej, kobiecej, gastronomicznej, typu lifestyle),

—

wspólne akcje z przedstawicielami zawodów medycznych i paramedycznych (medyczne public relations),

—

media audiowizualne (TV i radio),

—

uczestnictwo w targach branżowych.

—

podniesienie świadomości cech charakterystycznych oleju rzepakowego i jego niedawnego rozwoju,

—

zwiększenie konsumpcji poprzez informowanie konsumentów, specjalistów z branży medycznej i paramedycznej o wykorzystaniu i wartości odżywczych oleju rzepakowego.

—

gospodarstwa domowe, zwłaszcza osoby odpowiedzialne za zakupy,

—

osoby kształtujące opinie publiczną (dziennikarze, szefowie kuchni, przedstawiciele branży medycznej i dietetycy),

—

dystrybutorzy,

—

prasa medyczna i paramedyczna,

—

przemysł rolno-spożywczy.

—

wartość odżywcza oleju rzepakowego sprawia, że staje się on istotnym elementem zrównoważonej i zdrowej diety,

—

pożyteczne kwasy tłuszczowe wchodzące w skład oleju rzepakowego,

—

rady dotyczące wykorzystania produktu w gotowaniu,

—

informacje na temat rozwoju produktu i jego odmian.

—

promocja w punktach sprzedaży (degustacja, przepisy kulinarne, informacje),

—

reklama (lub artykuły reklamowe) w prasie ogólnej, kobiecej, gastronomicznej, typu lifestyle,

—

public relations (wydarzenia, uczestnictwo w targach konsumenckich),

—

wspólne działania z przedstawicielami zawodów medycznych i paramedycznych,

—

działania podejmowane wspólnie z restauracjami, przemysłem zaopatrzeniowym i szefami kuchni,

—

Internet.

—

różne sposoby wykorzystania oleju słonecznikowego, jego charakterystyka i wartość odżywcza,

—

ustawodawstwo i normy wyznaczające jakość, przepisy dotyczące etykietowania.

—

gospodarstwa domowe, zwłaszcza osoby odpowiedzialne za zakupy,

—

osoby kształtujące opinie publiczną (dziennikarze, szefowie kuchni, przedstawiciele branży medycznej i dietetycy),

—

dystrybutorzy,

—

przemysł rolno-spożywczy.

—

korzyści płynące z odpowiedniego wykorzystania oleju słonecznikowego. Na przykład, olej słonecznikowy produkowany z oleju z ziaren słonecznika zawiera dużo witaminy E w porównaniu z innymi olejami roślinnymi. Olej słonecznikowy jest znany ze swojego delikatnego smaku i przydatności do smażenia,

—

ustawodawstwo i normy wyznaczające jakość oleju słonecznikowego,

—

kwasy tłuszczowe wchodzące w skład oleju słonecznikowego i jego wartość odżywcza,

—

wyniki badań naukowych i rozwoju technicznego oleju słonecznikowego i innych olejów roślinnych.

—

dystrybucja materiałów informacyjnych w punktach sprzedaży (punkty sprzedaży i dla handlu),

—

reklama (lub artykuły reklamowe) w prasie ogólnej, kulinarnej i fachowej,

—

public relations (wydarzenia, uczestnictwo w targach żywności),

—

Internet.

—

zwiększenie konsumpcji mleka spożywczego na rynkach, na których istnieje potencjał dla wzrostu i utrzymania poziomów spożycia na rynkach nasyconych,

—

zwiększenie ogólnie spożycia przetworów mlecznych,

—

pobudzenie spożycia wśród ludzi młodych jako przyszłych dorosłych konsumentów.

—

dzieci i nastolatki, zwłaszcza dziewczynki w wieku 8 do 13 lat,

—

kobiety w różnych grupach wiekowych,

—

ludzie starsi.

—

mleko i przetwory mleczne są zdrowymi i naturalnymi produktami przystosowanymi do współczesnego życia a ich spożywanie jest przyjemnością,

—

mleko i przetwory mleczne mają szczególną wartość odżywczą, która jest korzystna zwłaszcza dla pewnych grup wiekowych,

—

przesłania muszą być pozytywne i uwzględniać swoisty charakter spożycia na różnych rynkach,

—

istnieje duża różnorodność przetworów mlecznych odpowiednich dla różnych konsumentów w różnych sytuacjach konsumpcyjnych,

—

dostępne są mleko i przetwory o niższej zawartości tłuszczu, które mogą bardziej odpowiadać niektórym konsumentom,

—

trzeba zapewnić ciągłość przesłań w czasie całego programu w celu przekonania konsumentów do korzyści płynących z regularnego spożycia mleka i przetworów mlecznych.

—

kanały elektroniczne,

—

telefoniczna linia informacyjna,

—

kontakty z mediami i reklama (np. specjalistyczne czasopisma, prasa kobieca, prasa młodzieżowa),

—

kontakty z lekarzami i dietetykami,

—

kontakty z nauczycielami i szkołami,

—

inne kanały (ulotki i broszury, gry dla dzieci itd.),

—

prezentacje w punktach sprzedaży,

—

media wizualne (kino, specjalistyczne kanały TV),

—

reklamy radiowe,

—

uczestnictwo w wystawach i targach.

—

kampanie informacyjne ograniczone są do produktów wytwarzanych w ramach europejskich systemów jakości (PDO/PGI/TSG i Rolnictwo Ekologiczne) i w ramach systemów jakości uznawanych przez Państwa Członkowskie i wypełniania kryteriów określonych w art. 24b rozporządzenia (WE) 1257/1999. Kampanie informacyjne finansowane w ramach tego rozporządzenia nie powinny być finansowane w ramach rozporządzenia (WE) 1257/1999,

—

celem kampanii jest zapewnienie obiektywnych i wyczerpujących informacji na temat wspólnotowych przepisów i krajowych systemów jakości dotyczących produktów mięsnych. Mają one informować konsumentów, osoby kształtujące opinię publiczną i dystrybutorów o specyfikacji produktów i efektywnych kontrolach stosowanych do tych systemów jakości.

—

konsumenci i stowarzyszenia konsumenckie,

—

osoby odpowiedzialne za zakupy w gospodarstwach domowych,

—

instytucje (restauracje, szpitale, szkoły itd.),

—

dystrybutorzy i stowarzyszenia dystrybutorów,

—

prasa i osoby kształtujące opinię publiczną.

—

systemy jakości zapewniają szczególną metodę produkcji i kontroli, które są surowsze niż te wymagane na mocy ustawodawstwa,

—

produkty mięsne dobrej jakości mają szczególną charakterystykę lub jakość wyższą od zwyczajowych norm handlowych,

—

wspólnotowe i krajowe systemy jakości są przejrzyste i zapewniają całkowitą możliwość odtworzenia historii produktów,

—

etykietowanie mięsa pozwala konsumentowi na zidentyfikowanie produktów o wysokiej jakości, ich pochodzenia i charakterystyki.

—

Internet,

—

kontakty public relations z mediami i reklama (prasa naukowa i specjalistyczna, czasopisma kobiece i kulinarne),

—

kontakty ze stowarzyszeniami konsumenckimi,

—

media audiowizualne,

—

dokumentacja pisemna (broszury, ulotki itd.),

—

informacje w punktach sprzedaży,

—

informowanie konsumentów o nowych normach znakowania jaj i pełne wyjaśnienie znaczenia kodu umieszczonego na jajach,

—

dostarczenie informacji na temat systemów produkcji jaj za pomocą kodu umieszczonego na jajach,

—

dostarczenie informacji na temat istniejących systemów odtworzenia historii produktu.

—

konsumenci i dystrybutorzy,

—

osoby kształtujące opinię publiczną.

—

rozpowszechnianie i wyjaśnianie nowego kodu umieszczanego na jajach zgodnie z dyrektywą Komisji 2002/4/WE (2) i charakterystyki różnych kategorii jaj, do których odnosi się ten kod,

—

przesłania te nie powinny faworyzować jednej metody produkcyjnej kosztem drugiej i nie powinny zawierać informacji dotyczących wartości odżywczej i wpływu na zdrowie wynikającego z konsumpcji jaj. Dyskryminacja pomiędzy jajami pochodzącymi z różnych Państw Członkowskich nie jest dozwolona.

—

kanały elektroniczne (strony internetowe itd.),

—

materiały drukowane (broszury, ulotki itd.),

—

informacje w punktach sprzedaży,

—

reklama w prasie i magazynach poświęconych żywności, czasopismach kobiecych itd.,

—

kontakty z mediami.

—

informowanie konsumentów o różnorodności, o właściwościach organoleptycznych i warunkach produkcji wspólnotowych produktów pszczelarskich,

—

informowanie konsumentów o cechach niefiltrowanych i niepasteryzowanych miodów Wspólnoty,

—

pomaganie konsumentom w zrozumieniu etykiet umieszczonych na miodach Wspólnoty i zachęcanie producentów do pracy nad tym, aby ich etykiety były bardziej czytelne,

—

skierowanie konsumpcji miodu na produkty wysokiej klasy poprzez zwrócenie uwagi na możliwość odtworzenia ich historii.

—

konsumenci, szczególnie pomiędzy 20 a 40 rokiem życia,

—

ludzie starsi i dzieci,

—

osoby kształtujące opinię publiczną.

—

informacje na temat ustawodawstwa wspólnotowego w sprawie bezpieczeństwa, higieny produkcji, certyfikatu jakości oraz etykietowania,

—

miód jest produktem naturalnym produkowanym zgodnie z tradycją i uznaną wiedzą know-how, mającym wiele zastosowań w nowoczesnej kuchni,

—

duża różnorodność miodów pochodzących z różnych regionów geograficznych i botanicznych i/lub różnych sezonów,

—

rady na temat wykorzystania i wartości odżywczej,

—

zapylenie ochronne jest istotne do podtrzymania bioróżnorodności.

—

reklamy w prasie ogólnej i specjalistycznej (gastronomiczna – typu lifestyle),

—

Internet, kino i inne media audiowizualne (TV, radio),

—

punkty sprzedaży,

—

uczestnictwo w wystawach i targach,

—

public relations dla ogółu społeczeństwa, organizowanie imprez promocyjnych w restauracjach i dla przemysłu dostawczego,

—

informacje w szkołach (zalecenia dla nauczycieli oraz dla uczniów szkół hotelarskich i gastronomicznych).

—

zwiększenie konsumpcji wina pochodzącego ze Wspólnoty,

—

informowanie konsumentów o wyborze, jakości i warunkach produkcji europejskich win oraz o wynikach badań naukowych.

—

dystrybutorzy,

—

konsumenci z wyłączeniem ludzi młodych i dorastających, o których mowa w zaleceniu Rady 2001/458/WE (4),

—

osoby kształtujące opinię publiczną: dziennikarze, eksperci gastronomii,

—

instytucje edukacyjne w sektorze hotelarskim i gastronomicznym.

—

legislacja wspólnotowa ściśle reguluje produkcję, wskaźniki jakości, etykietowanie i wprowadzanie do obrotu, gwarantując konsumentom w ten sposób jakość i możliwość odtworzenia historii oferowanego wina,

—

możliwość wyboru z bardzo szerokiej oferty europejskich win pochodzących z różnych miejsc,

—

informacje na temat uprawy winorośli we Wspólnocie oraz jego powiązania z warunkami regionalnymi i lokalnymi, kulturą i gustami.

—

środki informacyjne i środki PR,

—

szkolenia dystrybutorów i dostawców środków spożywczych,

—

kontakty z prasą specjalistyczną,

—

inne kanały (strona internetowa, ulotki i broszury) pomagające konsumentom przy wyborze i tworzenie sposobności spożywania na imprezach rodzinnych i podczas uroczystości,

—

targi i wystawy: stoiska zbierające razem produkty z kilku Państw Członkowskich.

—

dostarczanie zrozumiałych informacji na temat zawartości, funkcjonowania i natury przepisów Wspólnoty, a zwłaszcza ich wpływu na wartość handlową produktów mających chronione nazwy, które po zarejestrowaniu będą posiadały ochronę wynikającą z tych systemów,

—

zwiększenie wiedzy konsumentów, dystrybutorów i specjalistów od żywności na temat znaków graficznych obowiązujących we Wspólnocie dla produktów PDO/PGI i TSG,

—

zachęcanie grup producentów/przetwórców, którzy nie stosują jeszcze tych przepisów, aby korzystali z tego systemu poprzez rejestrowanie nazw produktów, które spełniają podstawowe wymagania do uzyskania rejestracji,

—

zachęcanie grup producentów/przetwórców z omawianych regionów, ale którzy jeszcze nie stosują tych przepisów, aby wzięli udział w wytwarzaniu tych produktów noszących zarejestrowane nazwy poprzez dostosowanie do zatwierdzonych przepisów i wskazań kontroli ustalonych dla różnych nazw chronionych,

—

pobudzanie popytu na produkty, o których mowa, poprzez informowanie konsumentów i dystrybutorów o istnieniu, znaczeniu i korzyściach płynących z tych systemów, jak również przez informowanie ich o znakach graficznych, warunkach przyznawania oznaczeń, odpowiednim sprawdzaniu i kontroli, systemu odtworzenia historii produktu.

—

producenci i przetwórcy,

—

dystrybutorzy (supermarkety, hurtownicy, detaliści, zaopatrzeniowcy, stołówki, restauracje),

—

konsumenci i ich stowarzyszenia konsumenckie,

—

osoby kształtujące opinię publiczną.

—

produkty posiadające nazwy chronione mają specyficzne cechy charakterystyczne związane z ich pochodzeniem geograficznym; w przypadku produktów ze znakiem PDO, jakość lub cechy charakterystyczne tych produktów są związane głównie lub wyłącznie ze szczególnym środowiskiem geograficznym (z jego nieodłącznymi czynnikami naturalnymi i ludzkimi); w przypadku produktów ze znakiem PGI, posiadają one szczególną jakość lub opinię, które można przypisać do pochodzenia geograficznego, a powiązanie geograficzne musi mieć miejsce przynajmniej na jednym z etapów produkcji, przetwarzania lub przygotowania,

—

produkty z oznakowaniem TSG mają specyficzne cechy charakterystyczne związane z ich szczególnymi tradycyjnymi metodami produkcji lub z wykorzystaniem tradycyjnych surowców,

—

znaki graficzne PDO, PGI i TSG we Wspólnocie są symbolami, które są zrozumiałe w całej Wspólnocie jako produkty spełniające szczególne warunki produkcji powiązane z ich geograficznym regionem pochodzenia lub z ich tradycją i podlegają kontroli,

—

inne aspekty jakości (bezpieczeństwo, wartość odżywcza, smak, odtworzenie historii produktu) omawianych produktów,

—

prezentowanie niektórych produktów z oznaczeniem PDO, PGI lub TSG jako przykładów potencjału udanego handlowego rozwoju produktów, których nazwy są zarejestrowane zgodnie z systemami ochronnymi,

—

systemy ochronne wspierają kulturalną spuściznę Wspólnoty oraz różnorodność produkcji rolnej, jak również zachowanie w dobrym stanie terenów wiejskich.

—

elektroniczne (strony internetowe),

—

kontakty PR z mediami (prasa specjalistyczna, kobieca i kulinarną),

—

kontakty z organizacjami konsumenckimi,

—

punkty sprzedaży i pokazy,

—

media audio/wizualne (m.in. tematyczne spoty telewizyjne),

—

dokumentacja pisemna (ulotki, broszury itd.),

—

uczestnictwo w targach branżowych i wystawach,

—

informacje i seminaria/działania szkoleniowe na temat funkcjonowania przepisów Wspólnoty odnośnie PDO, PGI i TSG.

—

upowszechnienie istnienia, znaczenia i korzyści płynących ze znaku graficznego,

—

zachęcanie producentów i przetwórców w odpowiednich regionach do używania znaku graficznego,

—

podniesienie świadomości znaku graficznego wśród dystrybutorów i konsumentów.

—

lokalni producenci i przetwórcy,

—

dystrybutorzy i konsumenci,

—

osoby kształtujące opinię publiczną.

—

produkt ten jest typowy i naturalny,

—

pochodzi on z regionu Wspólnoty,

—

jakość (bezpieczeństwo, wartość odżywcza i smak, metoda produkcji, powiązanie z pochodzeniem),

—

egzotyczny charakter produktu,

—

zróżnicowanie źródła zaopatrzenia, włącznie z pozasezonowymi,

—

możliwość odtworzenia historii produktu.

—

kanały elektroniczne (strona internetowa itd.),

—

telefoniczna linia informacyjna,

—

kontakty PR z mediami (np. prasa specjalistyczna, kobieca, kulinarna),

—

degustacje w punktach sprzedaży, na targach i pokazach itd.,

—

kontakty z lekarzami i specjalistami od żywienia,

—

inne kanały (ulotki, broszury, przepisy kulinarne itd.),

—

media wizualne,

—

reklama w prasie specjalistycznej i lokalnej.

—

sprzyjanie konsumpcji żywności ekologicznej,

—

zwiększanie wiedzy konsumentów na temat etykietowania, łącznie ze znakiem graficznym Wspólnoty dla produktów ekologicznych,

—

dostarczanie wystarczających informacji i zwiększanie świadomości na temat korzyści płynących z produkcji ekologicznej, zwłaszcza w zakresie ochrony środowiska, dobrego stanu zwierząt, zachowania i rozwoju terenów wiejskich,

—

dostarczanie wyczerpujących informacji na temat zawartości i funkcjonowania systemu Wspólnoty w zakresie rolnictwa ekologicznego,

—

zachęcanie indywidualnych producentów, przetwórców oraz grup producentów/ przetwórców/detalistów, którzy jeszcze nie wykorzystują rolnictwa ekologicznego do przestawienia się na tę metodę produkcji; zachęcanie sprzedawców, grup detalistów i restauracji do sprzedawania produktów ekologicznych.

—

ogół konsumentów, stowarzyszenia konsumenckie i konkretne podgrupy konsumentów,

—

osoby kształtujące opinię publiczną,

—

dystrybutorzy (supermarkety, hurtownicy, wyspecjalizowani detaliści, dostawcy, stołówki, restauracje), osoby zajmujące się przetwarzaniem żywności,

—

nauczyciele i szkoły.

—

produkty ekologiczne są produktami naturalnymi, dostosowanymi do współczesnego trybu codziennego życia a ich spożywanie jest przyjemnością; uzyskuje się je stosując metody uprawy w szczególności uwzględniające ochronę środowiska naturalnego i dobro zwierząt; rolnictwo ekologiczne wspiera różnorodność produkcji rolniczej, jak również zachowanie terenów wiejskich,

—

produkty te podlegają surowym przepisom produkcji i kontroli, włącznie z pełnym odtworzeniem historii produktu w celu zapewnienia, że produkty pochodzą z gospodarstwa objętego systemem kontroli ekologicznej,

—

użycie słów »organiczny«, »ekologiczny«, i »biologiczny« oraz ich odpowiedników w innych językach w odniesieniu do produktów spożywczych jest prawnie chronione,

—

wspólnotowy znak graficzny jest symbolem produktów ekologicznych, który jest zrozumiały w całej Wspólnocie i który oznacza, że produkty te spełniają surowe kryteria produkcyjne Wspólnoty oraz, że zostały poddane surowym kontrolom. Informacja na temat wspólnotowego znaku graficznego może być uzupełniona informacjami o znakach graficznych wprowadzonych przez poszczególne Państwa Członkowskie,

—

inne aspekty jakości (bezpieczeństwo, wartość odżywcza, smak) omawianych produktów mogą być podkreślone.

—

elektroniczne (strony internetowe),

—

telefoniczna linia informacyjna,

—

kontakty PR z mediami (prasa specjalistyczna, kobieca, magazyny kulinarne, prasa przemysłu żywieniowego),

—

kontakty ze stowarzyszeniami konsumenckimi,

—

informacje w punktach sprzedaży,

—

akcje w szkołach,

—

media audiowizualne (m.in. nakierowane spoty telewizyjne),

—

dokumenty pisemne (ulotki, broszury itd.),

—

uczestnictwo w targach branżowych i pokazach,

—

informacje i seminaria/działania szkoleniowe na temat funkcjonowania przepisów Wspólnoty dotyczących żywności ekologicznej i upraw ekologicznych.