02018R0841-20210314

English (current language)
Language
My EUR-Lex
- My EUR-Lex
- Sign in
- Register
- My recent searches (0)

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Search tips

Need more search options? Use the Advanced search

Document 02018R0841-20210314

Consolidated text: Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/841 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie włączenia emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w wyniku działalności związanej z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem do ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030 i zmieniające rozporządzenie (UE) nr 525/2013 oraz decyzję nr 529/2013/UE (Tekst mający znaczenie dla EOG)Tekst mający znaczenie dla EOG.

Access initial legal act

(

In force

)

Access latest version (11/05/2023)

ELI: http://data.europa.eu/eli/reg/2018/841/2021-03-14

Languages and formats available

HTML

PDF

Multilingual display

Text

02018R0841 — PL — 14.03.2021 — 001.001

Dokument ten służy wyłącznie do celów informacyjnych i nie ma mocy prawnej. Unijne instytucje nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za jego treść. Autentyczne wersje odpowiednich aktów prawnych, włącznie z ich preambułami, zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i są dostępne na stronie EUR-Lex. Bezpośredni dostęp do tekstów urzędowych można uzyskać za pośrednictwem linków zawartych w dokumencie

►B

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2018/841

z dnia 30 maja 2018 r.

w sprawie włączenia emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w wyniku działalności związanej z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem do ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030 i zmieniające rozporządzenie (UE) nr 525/2013 oraz decyzję nr 529/2013/UE

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(Dz.U. L 156 z 19.6.2018, s. 1)

zmienione przez:

		Dziennik Urzędowy
		nr	strona	data
►M1	ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2021/268 z dnia 28 października 2020 r.	L 60	21	22.2.2021

▼B

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2018/841

z dnia 30 maja 2018 r.

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

Artykuł 1

Przedmiot

W niniejszym rozporządzeniu określa się zobowiązania państw członkowskich w zakresie sektora użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów i leśnictwa („LULUCF”), przyczyniające się do osiągnięcia celów Porozumienia paryskiego i do realizacji unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych w okresie od 2021 r. do 2030 r., niniejsze rozporządzenie określa również zasady rozliczania emisji i pochłaniania w odniesieniu do LULUCF i sprawdzania wypełniania przez państwa członkowskie tych zobowiązań.

Artykuł 2

Zakres stosowania

Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do następujących na terytoriach państw członkowskich emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych wymienionych w jego załączniku I sekcja A zgłoszonych na podstawie art. 7 rozporządzenia (UE) nr 525/2013 w dowolnej z następujących kategorii rozliczania gruntów:

w okresach od 2021 r. do 2025 r. i od 2026 r. do 2030 r.:

(i)	„grunty zalesione” : użytkowane grunty zgłoszone jako grunty uprawne, grunty trawiaste, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty, które zostały przekształcone w grunty leśne;

(ii)	„grunty wylesione” : użytkowane grunty zgłoszone jako grunty leśne przekształcone w grunty uprawne, grunty trawiaste, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty;

(iii)

„zarządzane grunty uprawne” :

użytkowane grunty zgłoszone jako:

—

grunty uprawne pozostające gruntami uprawnymi,

—

grunty trawiaste, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty przekształcone w grunty uprawne, lub

—

grunty uprawne przekształcone w tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty;

(iv)

„zarządzane grunty trawiaste” :

użytkowane grunty zgłoszone jako:

—

grunty trawiaste pozostające gruntami trawiastymi,

—

przekształcone w grunty trawiaste grunty uprawne, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty, lub

—

grunty trawiaste przekształcone w tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty;

(v)	„zarządzane grunty leśne” : użytkowane grunty zgłoszone jako grunty leśne pozostające gruntami leśnymi;

począwszy od 2026 r.: „zarządzane tereny podmokłe”: użytkowane grunty zgłoszone jako:

—

tereny podmokłe pozostające terenami podmokłymi,

—

przekształcone w tereny podmokłe grunty zabudowane lub inne grunty, lub

—

tereny podmokłe przekształcone w grunty zabudowane lub inne grunty.

W okresie od 2021 r. do 2025 r. państwo członkowskie może włączyć w zakres swojego zobowiązania na podstawie art. 4 niniejszego rozporządzenia emisje i pochłanianie gazów cieplarnianych wymienionych w załączniku I sekcja A do niniejszego rozporządzenia zgłoszonych na podstawie art. 7 rozporządzenia (UE) nr 525/2013, które następują na terenach należących na jego terytorium do kategorii rozliczania gruntów „zarządzane tereny podmokłe”. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie również do takich emisji i pochłaniania włączonych przez państwo członkowskie.

W przypadku gdy państwo członkowskie zamierza, zgodnie z ust. 2, włączyć w zakres swojego zobowiązania zarządzane tereny podmokłe, powiadamia o tym Komisję do dnia 31 grudnia 2020 r.

Jeżeli będzie to konieczne w świetle doświadczeń zdobytych w związku ze stosowaniem wytycznych udoskonalających wytyczne IPCC, Komisja może przedłożyć wnioski mające na celu odroczenie obowiązku rozliczania dla zarządzanych terenów podmokłych o dodatkowy okres pięciu lat.

Artykuł 3

Definicje

Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

„pochłaniacz” oznacza dowolny proces, działalność lub mechanizm, pochłaniające z atmosfery gaz cieplarniany, aerozol lub prekursor gazu cieplarnianego;

„źródło” oznacza dowolny proces, dowolną działalność lub dowolny mechanizm, uwalniające do atmosfery gaz cieplarniany, aerozol lub prekursor gazu cieplarnianego;

„rezerwuar węgla” oznacza całość lub część elementu lub systemu biogeochemicznego na terytorium państwa członkowskiego, w którym przechowywane są węgiel pierwiastkowy, dowolny prekursor gazu cieplarnianego zawierający węgiel lub dowolny gaz cieplarniany zawierający węgiel;

„zasoby węgla” oznaczają masę węgla przechowywaną w rezerwuarze węgla;

„produkt z pozyskanego drewna” oznacza dowolny produkt pochodzący z pozyskania drewna, znajdujący się poza miejscem, w którym pozyskuje się drewno;

„las” oznacza obszar gruntu wyznaczony minimalnymi wartościami wielkości obszaru, zwarcia drzewostanu lub równoważnego stopnia zadrzewienia oraz potencjalnej wysokości drzew w stanie dojrzałym w miejscu wzrostu drzew, jak określono dla każdego państwa członkowskiego w załączniku II. Obejmuje on obszary z drzewami, w tym grupy rosnących młodych drzew naturalnych, lub plantacje, które jeszcze nie osiągnęły minimalnych wartości zwarcia drzewostanu lub równoważnego stopnia zadrzewienia lub minimalnej wysokości drzew, jak określono w załączniku II, w tym każdy obszar, który zwykle stanowi część obszaru lasu, ale na którym tymczasowo nie ma drzew w wyniku interwencji człowieka, takiej jak pozyskiwanie, lub z przyczyn naturalnych, lecz co do którego można się spodziewać, że ponownie stanie się lasem;

„poziom referencyjny dla lasów” oznacza szacunkowy poziom referencyjny dla lasów wyrażony w tonach ekwiwalentu CO2 rocznie, średni roczny poziom netto emisji lub pochłaniania pochodzących z zarządzanych gruntów leśnych na terytorium danego państwa członkowskiego w okresach do 2021 r. do 2025 r. oraz od 2026 r. do 2030 r. w oparciu o kryteria określone w niniejszym rozporządzeniu;

„okres połowicznego rozpadu” oznacza liczbę lat niezbędną, aby ilość węgla przechowywana w kategorii produktów z pozyskanego drewna zmalała do połowy jej pierwotnej wartości;

„zjawiska katastrofalne” oznaczają wszelkie nieantropogeniczne zdarzenia lub okoliczności, które prowadzą do znacznych emisji z lasów i których występowanie leży poza kontrolą odpowiedniego państwa członkowskiego, oraz których skutków dane państwo członkowskie obiektywnie nie jest w stanie znacząco ograniczyć nawet po ich wystąpieniu;

10)

„natychmiastowe utlenianie” oznacza metodę rozliczania, która zakłada, że uwolnienie do atmosfery całej ilości węgla przechowywanego w produktach z pozyskanego drewna występuje w momencie pozyskania.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 16 aktów delegowanych w celu zmiany lub usunięcia definicji zawartych w ust. 1 niniejszego artykułu lub dodania w nim nowych definicji w celu dostosowania tego ustępu do postępu naukowego lub technicznego oraz w celu zapewnienia spójności tych definicji z wszelkimi zmianami odpowiednich definicji w wytycznych IPCC przyjętymi przez Konferencję Stron UNFCCC lub Konferencję Stron służącą jako spotkanie Stron Porozumienia paryskiego.

Artykuł 4

Zobowiązania

W okresach od 2021 r. do 2025 r. oraz od 2026 r. do 2030 r., z uwzględnieniem mechanizmów elastyczności przewidzianych w art. 12 i 13, każde państwo członkowskie zapewnia, aby emisje nie przewyższały pochłaniania, co oblicza się jako sumę całkowitych emisji i całkowitego pochłaniania na jego terytorium łącznie we wszystkich kategoriach rozliczania gruntów, o których mowa w art. 2, rozliczanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 5

Ogólne zasady rozliczania

Każde państwo członkowskie przygotowuje i prowadzi rachunki rozliczeniowe prawidłowo odzwierciedlające emisje i pochłanianie w odniesieniu do kategorii rozliczania gruntów, o których mowa w art. 2. Państwa członkowskie zapewniają dokładność, kompletność, spójność, porównywalność i przejrzystość swoich rozliczeń i innych danych przekazywanych na podstawie niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie oznaczają emisje znakiem dodatnim (+), a pochłanianie – znakiem ujemnym (-).

Państwa członkowskie zapobiegają podwójnemu liczeniu emisji lub pochłaniania, w szczególności poprzez zapewnienie, aby emisje i pochłanianie nie były rozliczane w więcej niż jednej kategorii rozliczania gruntów.

W przypadku zmiany użytkowania gruntu państwa członkowskie, po upływie 20 lat od daty tego przekształcenia zmieniają klasyfikację gruntów leśnych, gruntów uprawnych, gruntów trawiastych, terenów podmokłych, gruntów zabudowanych i innych gruntów z kategorii takich gruntów przekształconych na inny rodzaj gruntów do kategorii takich gruntów pozostających takim samym rodzajem gruntu.

Państwa członkowskie uwzględniają w swoich rozliczeniach dla każdej kategorii rozliczania gruntów wszelkie zmiany w zasobach węgla w rezerwuarach węgla wymienionych w załączniku I sekcja B. Państwa członkowskie mogą zdecydować o nieuwzględnianiu w swoich rozliczeniach zmian zasobów węgla dla rezerwuarów węgla, w przypadku gdy dany rezerwuar węgla nie jest źródłem. Decyzja o takim nieuwzględnianiu zmian zasobów węgla w rozliczeniach nie ma zastosowania do będących rezerwuarem węgla nadziemnej biomasy, martwego drewna i produktów z pozyskanego drewna w kategorii rozliczania gruntów obejmującej zarządzane grunty leśne.

Państwa członkowskie prowadzą kompletny i dokładny rejestr wszystkich danych wykorzystywanych w swoich rozliczeniach.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 16 aktów delegowanych w celu zmiany załącznika I, aby uwzględnić zmiany w wytycznych IPCC przyjęte przez Konferencję Stron UNFCCC lub Konferencję Stron służącą jako spotkanie Stron Porozumienia paryskiego.

Artykuł 6

Rozliczenia dotyczące gruntów zalesionych i gruntów wylesionych

Państwa członkowskie rozliczają emisje i pochłanianie w odniesieniu do gruntów zalesionych i gruntów wylesionych jako sumaryczne emisje i sumaryczne pochłanianie dla każdego roku w okresach od 2021 r. do 2025 r. i od 2026 r. do 2030 r.

W drodze odstępstwa od wymogu stosowania domyślnej liczby lat określonej w art. 5 ust. 3, w przypadku gdy zmieniono sposób użytkowania gruntów z gruntów uprawnych, gruntów trawiastych, terenów podmokłych, gruntów zabudowanych lub innych gruntów na grunty leśne, państwo członkowskie może zmienić kategoryzację takiego gruntu z „gruntu przekształconego na grunt leśny” na „grunt leśny pozostający gruntem leśnym” po upływie 30 lat od daty tego przekształcenia, jeżeli jest to należycie uzasadnione na podstawie wytycznych IPCC.

Przy obliczaniu emisji i pochłaniania w odniesieniu do gruntów zalesionych i gruntów wylesionych każde państwo członkowskie ustala powierzchnię lasu stosując parametry określone w załączniku II.

Artykuł 7

Rozliczenia dotyczące zarządzanych gruntów uprawnych, zarządzanych gruntów trawiastych i zarządzanych terenów podmokłych

Każde państwo członkowskie rozlicza emisje i pochłanianie w odniesieniu do zarządzanych gruntów uprawnych obliczone jako emisje i pochłanianie w okresach od 2021 r. do 2025 r. i od 2026 r. do 2030 r. pomniejszone o pięciokrotność średnich rocznych emisji i pochłaniania państwa członkowskiego w odniesieniu do zarządzanych gruntów uprawnych w okresie bazowym od 2005 r. do 2009 r.

Każde państwa członkowskie rozlicza emisje i pochłanianie w odniesieniu do zarządzanych gruntów trawiastych obliczone jako emisje i pochłanianie w okresach od 2021 r. do 2025 r. i od 2026 r. do 2030 r. pomniejszone o pięciokrotność średnich rocznych emisji i pochłaniania państwa członkowskiego w odniesieniu do zarządzanych gruntów trawiastych w okresie bazowym od 2005 r. do 2009 r.

W okresie od 2021 r. do 2025 r. każde państwo członkowskie, które zgodnie z art. 2 ust. 2 włącza w zakres swojego zobowiązania zarządzane tereny podmokłe, a w okresie od 2026 r. do 2030 r. – wszystkie państwa członkowskie rozliczają emisje i pochłanianie w odniesieniu do zarządzanych terenów podmokłych obliczone jako emisje i pochłanianie w odpowiednich okresach pomniejszone o pięciokrotność średnich rocznych emisji i pochłaniania państwa członkowskiego w odniesieniu do zarządzanych terenów podmokłych w okresie bazowym od 2005 r. do 2009 r.

W okresie od 2021 r. do 2025 r. państwa członkowskie, które zgodnie z art. 2 ust. 2 nie zdecydowały o włączeniu zarządzanych terenów podmokłych w zakres swoich zobowiązań, zgłaszają mimo to Komisji emisje i pochłanianie w odniesieniu do użytkowania gruntów zgłoszonych jako:

tereny podmokłe pozostające terenami podmokłymi;

grunty zabudowane lub inne grunty przekształcone w tereny podmokłe; lub

tereny podmokłe przekształcone w grunty zabudowane lub inne grunty.

Artykuł 8

Rozliczenia dotyczące zarządzanych gruntów leśnych

Każde państwo członkowskie rozlicza emisje i pochłanianie w odniesieniu do zarządzanych gruntów leśnych obliczone jako emisje i pochłanianie w okresach od 2021 r. do 2025 r. i od 2026 r. do 2030 r. pomniejszone o pięciokrotność poziomu referencyjnego dla lasów danego państwa członkowskiego.

Jeżeli wynik obliczenia, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, jest ujemny w odniesieniu do poziomu referencyjnego dla lasów dla danego państwa członkowskiego, państwo to włącza do swoich rozliczeń dotyczących zarządzanych gruntów leśnych całkowite pochłanianie netto w wysokości nie więcej niż pięciokrotność równowartości 3,5 % emisji tego państwa członkowskiego w roku bazowym lub okresie bazowym, jak określono w załączniku III. Ograniczenie to nie obejmuje pochłaniania netto z rezerwuarów węgla, jakie stanowią martwe drewno oraz produkty z pozyskanego drewna, z wyjątkiem kategorii papieru, o której mowa w art. 9 ust. 1 lit. a), w kategorii rozliczania gruntów obejmującej zarządzane grunty leśne.

Państwa członkowskie przedkładają Komisji swoje krajowe plany rozliczania dla leśnictwa, w tym proponowany poziom referencyjny dla lasów, do dnia 31 grudnia 2018 r. – na okres od 2021 r. do 2025 r. oraz do dnia 30 czerwca 2023 r. – na okres od 2026 r. do 2030 r. Krajowy plan rozliczania dla leśnictwa zawiera wszystkie elementy wymienione w załączniku IV sekcja B i jest podawany do wiadomości publicznej, również za pośrednictwem internetu.

Państwa członkowskie ustalają swój poziom referencyjny dla lasów w oparciu o kryteria określone w załączniku IV sekcja A. W przypadku Chorwacji jej poziom referencyjny dla lasów może również uwzględniać, oprócz kryteriów określonych w załączniku IV sekcja A, okupację jej terytorium, okres wojenny i okoliczności powojenne, które miały wpływ na gospodarkę leśną w okresie referencyjnym.

Poziom referencyjny dla lasów opiera się na kontynuacji praktyki zrównoważonej gospodarki leśnej udokumentowanej w okresie od 2000 r. do 2009 r. w odniesieniu do dynamicznych cech lasu powiązanych z wiekiem w lasach krajowych przy użyciu najlepszych dostępnych danych.

Poziomy referencyjne dla lasów ustalone zgodnie z akapitem pierwszym uwzględniają przyszły wpływ dynamicznych cech lasu powiązanych z wiekiem, tak aby uniknąć nadmiernego ograniczania intensywności gospodarki leśnej jako podstawowego elementu praktyki zrównoważonej gospodarki leśnej, mając na celu utrzymanie lub wzmocnienie w perspektywie długoterminowej pochłaniaczy dwutlenku węgla.

Państwa członkowskie wykazują zgodność metod i danych używanych do ustalenia proponowanego poziomu referencyjnego dla lasów w krajowym planie rozliczania dla leśnictwa oraz zgodność metod i danych używanych w sprawozdawczości dotyczącej zarządzanych gruntów leśnych.

Komisja w porozumieniu z ekspertami wyznaczonymi przez państwa członkowskie przeprowadza ocenę techniczną krajowych planów rozliczania dla leśnictwa przedłożonych przez państwa członkowskie zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu w celu dokonania oceny, w jakim zakresie proponowane poziomy referencyjne dla lasów zostały ustalone zgodnie z zasadami i wymogami określonymi w ust. 4 i 5 niniejszego artykułu oraz w art. 5 ust. 1. Ponadto Komisja zasięga opinii zainteresowanych stron i społeczeństwa obywatelskiego. Komisja publikuje podsumowanie przeprowadzonych prac, w tym opinie wyrażone przez ekspertów wyznaczonych przez państwa członkowskie, a także wynikające z nich wnioski.

Komisja w razie konieczności wydaje państwom członkowskim zalecenia techniczne odzwierciedlające wnioski z oceny technicznej, aby ułatwić przegląd techniczny proponowanych poziomów referencyjnych dla lasów. Komisja publikuje te zalecenia techniczne.

W razie konieczności w oparciu o oceny techniczne oraz, w stosownych przypadkach, o zalecenia techniczne państwa członkowskie przekazują Komisji swoje zmienione proponowane poziomy referencyjne dla lasów do dnia 31 grudnia 2019 r. – na okres od 2021 r. do 2025 r. oraz do dnia 30 czerwca 2024 r. – na okres od 2026 r. do 2030 r. Komisja publikuje proponowane poziomy referencyjne dla lasów przekazane jej przez państwa członkowskie.

Na podstawie proponowanych poziomów referencyjnych dla lasów przedłożonych przez państwa członkowskie, oceny technicznej przeprowadzonej na podstawie ust. 6 niniejszego artykułu oraz, w stosownych przypadkach, zmienionych proponowanych poziomów referencyjnych dla lasów przedłożonych na podstawie ust. 7 niniejszego artykułu Komisja przyjmuje zgodnie z art. 16 akty delegowane zmieniające załącznik IV w celu określenia poziomów referencyjnych dla lasów, które mają być stosowane przez państwa członkowskie w okresach od 2021 r. do 2025 r. oraz od 2026 r. do 2030 r.

Jeżeli państwo członkowskie nie przedłoży Komisji swojego poziomu referencyjnego dla lasów w terminach określonych w ust. 3 niniejszego artykułu oraz, w stosownych przypadkach, w ust. 7 niniejszego artykułu, Komisja przyjmuje zgodnie z art. 16 akty delegowane zmieniające załącznik IV w celu określenia poziomu referencyjnego dla lasów, który ma być stosowany przez to państwo członkowskie w okresie od 2021 r. do 2025 r. lub od 2026 r. do 2030 r., na podstawie dowolnej oceny technicznej przeprowadzonej zgodnie z ust. 6 niniejszego artykułu.

10.

Akty delegowane, o których mowa w ust. 8 i 9, przyjmuje się do dnia 31 października 2020 r. – dla okresu od 2021 r. do 2025 r. oraz do dnia 30 kwietnia 2025 r. – dla okresu od 2026 r. do 2030 r.

11.

W celu zapewnienia zgodności, o której mowa w ust. 5 niniejszego artykułu, państwa członkowskie, w razie konieczności, najpóźniej w terminach, o których mowa w art. 14 ust. 1, przedkładają Komisji korekty techniczne niewymagające zmian aktów delegowanych przyjętych na podstawie ust. 8 lub 9 niniejszego artykułu.

Artykuł 9

Rozliczenia dotyczące produktów z pozyskanego drewna

W rozliczeniach przewidzianych w art. 6 ust. 1 i art. 8 ust. 1 dotyczących produktów z pozyskanego drewna państwa członkowskie wykazują emisje i pochłanianie wynikające ze zmian w rezerwuarze węgla, jaki stanowią produkty z pozyskanego drewna objęte następującymi kategoriami, stosując funkcję rozpadu pierwszego stopnia, metody i standardowe okresy połowicznego rozpadu określone w załączniku V:

papier;

płyty drewniane;

tarcica.

Komisja przyjmuje zgodnie z art. 16 akty delegowane w celu zmiany ust. 1 niniejszego artykułu i załącznika V przez dodanie nowych kategorii po produktów z pozyskanego drewna, w których występuje efekt sekwestracji węgla, na podstawie wytycznych IPCC przyjętych przez Konferencję Stron UNFCCC lub Konferencję Stron służącą jako spotkanie Stron Porozumienia paryskiego i przy zapewnieniu integralności środowiskowej.

Państwa członkowskie mogą określić produkty z materiałów drewnopochodnych, w tym kory, w ramach istniejących i nowych kategorii, o których mowa w, odpowiednio, ust. 1 i 2, na podstawie wytycznych IPCC przyjętych przez Konferencję Stron UNFCCC lub Konferencję Stron służącą jako spotkanie Stron Porozumienia paryskiego, pod warunkiem że dostępne dane są przejrzyste i weryfikowalne.

Artykuł 10

Rozliczanie dotyczące zjawisk katastrofalnych

Na koniec każdego z okresów od 2021 r. do 2025 r. i od 2026 r. do 2030 r. państwa członkowskie mogą wyłączyć ze swoich rozliczeń dotyczących gruntów zalesionych i zarządzanych gruntów leśnych emisje gazów cieplarnianych wynikające ze zjawisk katastrofalnych, które przewyższają średnie emisje spowodowane przez zjawiska katastrofalne w okresie od 2001 r. do2020 r., z wyjątkiem statystycznych wartości odstających (zwane dalej „poziomem tła”). Poziom tła jest obliczany zgodnie z niniejszym artykułem i załącznikiem VI.

W przypadku gdy państwo członkowskie stosuje ust. 1:

przedkłada ono Komisji informacje na temat poziomu tła dla kategorii rozliczania gruntów określonych w ust. 1 oraz na temat danych i metod stosowanych zgodnie z załącznikiem VI; oraz

wyłącza z rozliczania do 2030 r. wszelkie późniejsze pochłanianie w odniesieniu do gruntów dotkniętych zjawiskami katastrofalnymi.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 16 aktów delegowanych w celu zmiany załącznika VI, aby dokonać przeglądu metodyki i wymogów informacyjnych zawartych w tym załączniku w celu uwzględnienia zmian w wytycznych IPCC przyjętych przez Konferencję Stron UNFCCC lub Konferencję Stron służącą jako spotkanie Stron Porozumienia paryskiego.

Artykuł 11

Elastyczność

Państwo członkowskie może zastosować:

elastyczność ogólną określoną w art. 12; oraz

aby spełnić zobowiązanie zawarte w art. 4, elastyczność dotyczącą zarządzanych gruntów leśnych określoną w art. 13.

Jeżeli państwo członkowskie nie spełnia wymogów monitorowania ustanowionych w art. 7 ust. 1 lit. da) rozporządzenia (UE) nr 525/2013, główny zarządca wyznaczony na podstawie art. 20 dyrektywy 2003/87/WE (zwany dalej „głównym zarządcą”) tymczasowo zakazuje temu państwu członkowskiemu przenoszenia lub przechowywania na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 niniejszego rozporządzenia lub stosowania elastyczności dotyczącej zarządzanych gruntów leśnych na podstawie art. 13 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 12

Elastyczność ogólna

W przypadku gdy w danym państwie członkowskim sumaryczne emisje przewyższają sumaryczne pochłanianie, a państwo to zdecydowało się zastosować elastyczność i zwróciło się o wykreślenie rocznych limitów emisji na podstawie rozporządzenia (UE) 2018/842, tę wykreśloną ilość limitów emisji uwzględnia się przy ocenie przestrzegania przez to państwo członkowskie jego zobowiązania na podstawie art. 4 niniejszego rozporządzenia.

W zakresie, w jakim w danym państwie członkowskim sumaryczne pochłanianie przewyższa sumaryczne emisje oraz po odjęciu wszelkich ilości uwzględnionych na podstawie art. 7 rozporządzenia (UE) 2018/842, to państwo członkowskie może przenieść pozostałą ilość pochłaniania na inne państwo członkowskie. Przeniesioną ilość uwzględnia się przy ocenie przestrzegania przez otrzymujące państwo członkowskie jego zobowiązania na podstawie art. 4 niniejszego rozporządzenia.

W zakresie, w jakim w danym państwie członkowskim w okresie od 2021 r. do 2025 r. sumaryczne pochłanianie przewyższa sumaryczne emisje, oraz po odjęciu wszelkich ilości uwzględnionych na podstawie art. 7 rozporządzenia (UE) 2018/842 lub przeniesionych na inne państwo członkowskie na podstawie ust. 2 niniejszego artykułu, to państwo członkowskie może przechować pozostałą ilość pochłaniania na okres od 2026 r. do 2030 r.

W celu uniknięcia podwójnego liczenia, ilość pochłaniania netto uwzględnianą na podstawie art. 7 rozporządzenia (UE) 2018/842 odejmuje się od ilości, którą to państwo członkowskie może przenieść na inne państwo członkowskie lub przechować zgodnie z ust. 2 i 3 niniejszego artykułu.

Artykuł 13

Elastyczność dotycząca zarządzanych gruntów leśnych

W przypadku gdy w danym państwie członkowskim w kategoriach rozliczania gruntów, o których mowa w art. 2, rozliczanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem sumaryczne emisje przewyższają sumaryczne pochłanianie, państwo to może zastosować elastyczność dla zarządzanych gruntów leśnych określoną w niniejszym artykule w celu osiągnięcia zgodności z art. 4.

W przypadku gdy wynik obliczenia, o którym mowa w art. 8 ust. 1, jest dodatni, dane państwo członkowskie ma prawo do skompensowania tych emisji, pod warunkiem że:

w swojej strategii przedłożonej zgodnie z art. 4 rozporządzenia (UE) nr 525/2013 państwo to uwzględniło trwające lub planowane szczególne środki mające na celu zapewnienie ochrony lub zwiększenia, stosownie do okoliczności, pochłaniaczy i rezerwuarów, jakimi są lasy; oraz

w obrębie Unii w okresie, w którym dane państwo członkowskie zamierza zastosować kompensację, sumaryczne emisje w kategoriach rozliczania gruntów, o których mowa w art. 2 niniejszego rozporządzenia, nie przewyższają sumarycznego pochłaniania. Oceniając, czy w obrębie Unii sumaryczne emisje przewyższają sumaryczne pochłanianie, Komisja zapewnia, aby państwa członkowskie unikały podwójnego liczenia, w szczególności przy korzystaniu z elastyczności przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu oraz w rozporządzeniu (UE) 2018/842.

W odniesieniu do wielkości kompensacji państwo członkowskie może stosować jedynie kompensację:

dla pochłaniaczy rozliczanych jako emisje w odniesieniu do swojego poziomu referencyjnego dla lasów; oraz

do wysokości maksymalnej wielkości kompensacji dla tego państwa członkowskiego określonej w załączniku VII dla okresu od 2021 r. do 2030 r.

Finlandia może skompensować do 10 mln ton ekwiwalentu emisji CO2, pod warunkiem że spełnione są warunki wymienione w ust. 2 lit. a) i b).

Artykuł 14

Ocena zgodności z przepisami

Do dnia 15 marca 2027 r., na okres od 2021 r. do 2025 r., oraz do dnia 15 marca 2032 r. oraz na okres od 2026 r. do 2030 r. państwa członkowskie przedkładają Komisji sprawozdanie dotyczące zgodności zawierające saldo sumarycznych emisji i sumarycznego pochłaniania za odpowiedni okres dla każdej z kategorii rozliczania gruntów, o których mowa w art. 2, przy stosowaniu zasad rozliczania określonych w niniejszym rozporządzeniu.

Takie sprawozdanie zawiera również, w stosownych przypadkach, dane dotyczące zamiaru stosowania elastyczności, o których mowa w art. 11, oraz związanych z nimi wielkości lub dane dotyczące stosowania takich elastyczności oraz związanych z nimi wielkości.

Komisja przeprowadza kompleksowy przegląd sprawozdań dotyczących zgodności na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu w celu oceny zgodności z art. 4.

Komisja przedłoży w 2027 r. – za okres od 2021 r. do 2025 r. – i w 2032 r. – za okres od 2026 r. do 2030 r. – sprawozdanie dotyczące sumarycznych unijnych emisji i sumarycznego unijnego pochłaniania gazów cieplarnianych dla każdej z kategorii rozliczania gruntów, o których mowa w art. 2, obliczonych jako całkowite zgłoszone emisje i całkowite zgłoszone pochłanianie dla danego okresu pomniejszone o pięciokrotność średnich rocznych emisji i pochłaniania w Unii w okresie od 2000 r. do 2009 r.

Europejska Agencja Środowiska wspiera Komisję we wdrażaniu ram monitorowania i zgodności przewidzianych w niniejszym artykule, zgodnie ze swoim rocznym programem prac.

Artykuł 15

Rejestr

Komisja przyjmuje zgodnie z art. 16 niniejszego rozporządzenia akty delegowane w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia, aby ustanowić przepisy dotyczące rejestrowania ilości emisji i pochłaniania w odniesieniu do każdej kategorii rozliczania gruntów w każdym państwie członkowskim i aby zapewnić dokładne rozliczenia w odniesieniu do korzystania z elastyczności na podstawie art. 12 i 13 niniejszego rozporządzenia za pomocą rejestru unijnego ustanowionego na podstawie art. 10 rozporządzenia (UE) nr 525/2013.

Główny zarządca przeprowadza zautomatyzowaną kontrolę każdej transakcji zawartej na podstawie niniejszego rozporządzenia oraz, w stosownych przypadkach, wstrzymuje transakcje w celu wyeliminowania nieprawidłowości.

Informacje, o których mowa w ust. 1 i 2, są udostępniane publicznie.

Artykuł 16

Wykonywanie przekazanych uprawnień

Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 3 ust. 2, art. 5 ust. 6, art. 8 ust. 8 i 9, art. 9 ust. 2, art. 10 ust. 3 oraz art. 15 ust. 1, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 9 lipca 2018 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż na dziewięć miesięcy przed końcem tego pięcioletniego okresu. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed zakończeniem każdego okresu.

Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 3 ust. 2, art. 5 ust. 6, art. 8 ust. 8 i 9, art. 9 ust. 2, art. 10 ust. 3 i art. 15 ust. 1, może zostać odwołane w dowolnym momencie przez Parlament Europejski lub Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność obowiązujących już aktów delegowanych.

Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 ust. 2, art. 5 ust. 6, art. 8 ust. 8 i 9, art. 9 ust. 2, art. 10 ust. 3 i art. 15 ust. 1 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski lub Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub jeżeli przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 17

Przegląd

Niniejsze rozporządzenie poddaje się przeglądowi z uwzględnieniem między innymi sytuacji międzynarodowej i działań podejmowanych, aby osiągnąć długoterminowe cele Porozumienia paryskiego.

W oparciu o ustalenia zawarte w sprawozdaniu przedłożonym na podstawie art. 14 ust. 3 i wyniki oceny przeprowadzonej na podstawie art. 13 ust. 2 lit. b) Komisja, w stosownych przypadkach, przedkłada wnioski mające na celu zapewnienie przestrzegania integralności ogólnego unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2030 r. i jego wkładu Unii w realizację celów Porozumienia paryskiego.

W ciągu sześciu miesięcy od zakończenia każdego globalnego przeglądu uzgodnionego na podstawie art. 14 Porozumienia paryskiego Komisja składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w sprawie stosowania niniejszego rozporządzenia w stosowanych przypadkach wraz z oceną skutków elastyczności, o których mowa w art. 1, oraz wkładu niniejszego rozporządzenia na rzecz osiągnięcia ogólnego unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2030 r. oraz realizacji celów Porozumienia paryskiego, w szczególności w odniesieniu do potrzeby dodatkowych unijnych strategii politycznych i środków, w tym ram na okres po 2030 r., z myślą o niezbędnym zwiększeniu redukcji emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w Unii; w stosownych przypadkach Komisja przedkłada odpowiednie wnioski.

Artykuł 18

Zmiany rozporządzenia (UE) nr 525/2013

W rozporządzeniu (UE) nr 525/2013 wprowadza się następujące zmiany:

w art. 7 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

dodaje się literę w brzmieniu:

„da)

począwszy od 2023 r. swoje emisje i pochłanianie objęte art. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/841 ( *1 ) zgodnie z metodykami określonymi w załączniku IIIa do niniejszego rozporządzenia;

dodaje się akapit w brzmieniu:

„Państwo członkowskie może zwrócić się o przyznanie przez Komisję odstępstwa od akapitu pierwszego lit. da), aby zastosować inną metodykę niż określona w załączniku IIIa, jeżeli wymaganego usprawnienia metodyki nie można osiągnąć w takim czasie, by móc uwzględnić jej w wykazach gazów cieplarnianych dla okresu od 2021 r. do 2030 r., lub jeżeli koszt usprawnienia metodyki byłby nieproporcjonalnie wysoki w stosunku do korzyści płynących ze stosowania takiej metodyki służącej usprawnieniu rozliczania emisji i pochłaniania z uwagi na małe znaczenie emisji i pochłaniania w rezerwuarach węgla, których to dotyczy. Państwo członkowskie pragnące skorzystać z tego odstępstwa przekazuje Komisji uzasadniony wniosek do dnia 31 grudnia 2020 r., wskazując termin, w którym możliwe będzie wprowadzenie usprawnienia metodyki, proponowaną metodykę alternatywną lub zarówno ten termin jak i metodykę alternatywną; wniosek obejmuje też ocenę potencjalnego wpływu wnioskowanego odstępstwa na dokładność rozliczeń. Komisja może zwrócić się o przekazanie dodatkowych informacji w określonym rozsądnym terminie. W przypadku gdy Komisja uzna, że wniosek jest zasadny, przyznaje odstępstwo. W przypadku odrzucenia wniosku Komisja przedstawia uzasadnienie swojej decyzji.”;

w art. 13 ust. 1 lit. c) dodaje się podpunkt w brzmieniu:

„(viii)

począwszy od 2023 r. informacje na temat krajowych polityk i środków wdrażanych w celu realizacji swoich obowiązków wynikających z rozporządzenia (UE) 2018/841 oraz informacje o dodatkowych krajowych strategiach politycznych i środkach, planowanych z myślą o ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych lub wzmocnieniu pochłaniaczy w stopniu większym niż ich zobowiązania na podstawie tego rozporządzenia;”;

w art. 14 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu:

„ba)

począwszy od 2023 r. prognozy sumarycznych emisji gazów cieplarnianych i odrębne oszacowania prognozowanych emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych objętych rozporządzeniem (UE) 2018/841;”;

dodaje się załącznik IIIa w brzmieniu:

„ZAŁĄCZNIK IIIA
Metodyka monitorowania i sprawozdawczości, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. da)
Podejście 3: Jednoznaczne geograficznie dane dotyczące zmiany użytkowania gruntów zgodnie z wytycznymi IPCC z roku 2006 dotyczącymi krajowych wykazów gazów cieplarnianych.
Metodyka poziomu 1 zgodnie z wytycznymi IPCC z roku 2006 dotyczącymi krajowych wykazów gazów cieplarnianych.
W odniesieniu do emisji i pochłaniania w rezerwuarze węgla, który stanowi co najmniej 25–30 % emisji lub pochłaniania w kategorii danego źródła lub pochłaniacza będącej priorytetem w krajowym wykazie państwa członkowskiego, ponieważ jego oszacowanie ma znaczny wpływ na sumaryczny wykaz gazów cieplarnianych państwa pod względem bezwzględnego poziomu emisji i pochłaniania, trendu w zakresie emisji i pochłaniania lub niepewności pod względem emisji i pochłaniania w kategoriach użytkowania gruntów, metodyka co najmniej poziomu 2 zgodnie z wytycznymi IPCC z roku 2006 dotyczącymi krajowych wykazów gazów cieplarnianych.
Zachęca się państwa członkowskie do stosowania metodyki poziomu 3 zgodnie z wytycznymi IPCC z roku 2006 dotyczącymi krajowych wykazów gazów cieplarnianych.”.

Artykuł 19

Zmiana decyzji nr 529/2013/UE

W decyzji nr 529/2013/UE wprowadza się następujące zmiany:

uchyla się art. 3 ust. 2 akapit pierwszy;

uchyla się art. 6 ust. 4.

Artykuł 20

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

ZAŁĄCZNIK I

GAZY CIEPLARNIANE I REZERWUARY WĘGLA

Gazy cieplarniane, o których mowa w art. 2:

dwutlenek węgla (CO2);

metan (CH4);

podtlenek azotu (N2O).

Te gazy cieplarniane są wyrażane w tonach ekwiwalentu CO2 i określane na podstawie rozporządzenia (UE) nr 525/2013.

Rezerwuary węgla, o których mowa w art. 5 ust. 4:

biomasa nadziemna;

biomasa podziemna;

ściółka;

martwe drewno;

węgiel organiczny w materii gleby;

produkty z pozyskanego drewna w kategoriach rozliczania gruntów obejmujących grunty zalesione i zarządzane grunty leśne.

ZAŁĄCZNIK II

MINIMALNE WARTOŚCI PARAMETRÓW WIELKOŚCI OBSZARU, ZWARCIA DRZEWOSTANU I WYSOKOŚCI DRZEW

Państwo członkowskie	Powierzchnia (ha)	Zwarcie drzewostanu (%)	Wysokość drzew (m)
Belgia	0,5	20	5
Bułgaria	0,1	10	5
Republika Czeska	0,05	30	2
Dania	0,5	10	5
Niemcy	0,1	10	5
Estonia	0,5	30	2
Irlandia	0,1	20	5
Grecja	0,3	25	2
Hiszpania	1,0	20	3
Francja	0,5	10	5
Chorwacja	0,1	10	2
Włochy	0,5	10	5
Cypr	0,3	10	5
Łotwa	0,1	20	5
Litwa	0,1	30	5
Luksemburg	0,5	10	5
Węgry	0,5	30	5
Malta	1,0	30	5
Niderlandy	0,5	20	5
Austria	0,05	30	2
Polska	0,1	10	2
Portugalia	1,0	10	5
Rumunia	0,25	10	5
Słowenia	0,25	30	2
Słowacja	0,3	20	5
Finlandia	0,5	10	5
Szwecja	0,5	10	5
Zjednoczone Królestwo	0,1	20	2

ZAŁĄCZNIK III

ROK LUB OKRES ODNIESIENIA NA UŻYTEK OBLICZANIA PUŁAPU NA PODSTAWIE ART. 8 UST. 2

Państwo członkowskie	Rok/okres odniesienia
Belgia	1990
Bułgaria	1988
Republika Czeska	1990
Dania	1990
Niemcy	1990
Estonia	1990
Irlandia	1990
Grecja	1990
Hiszpania	1990
Francja	1990
Chorwacja	1990
Włochy	1990
Cypr	1990
Łotwa	1990
Litwa	1990
Luksemburg	1990
Węgry	1985–87
Malta	1990
Niderlandy	1990
Austria	1990
Polska	1988
Portugalia	1990
Rumunia	1989
Słowenia	1986
Słowacja	1990
Finlandia	1990
Szwecja	1990
Zjednoczone Królestwo	1990

ZAŁĄCZNIK IV

KRAJOWY PLAN ROZLICZANIA DLA LEŚNICTWA ZAWIERAJĄCY POZIOM REFERENCYJNY DANEGO PAŃSTWA CZŁONKOWSKIEGO

A. Kryteria i wskazówki dotyczące określania poziomu referencyjnego dla lasów

Poziom referencyjny dla lasów danego państwa członkowskiego określa się zgodnie z następującymi kryteriami:

poziom referencyjny musi być spójny z celem polegającym na osiągnięciu w drugiej połowie bieżącego wieku równowagi między emisjami antropogenicznymi z poszczególnych źródeł a pochłanianiem gazów cieplarnianych przez ich pochłaniacze, w tym na zwiększeniu potencjalnego pochłaniania przez starzejące się zasoby leśne, które w innym przypadku mogą stopniowo stawać się malejącymi pochłaniaczami;

poziom referencyjny musi zapewniać, aby sama obecność zasobów węgla była wyłączona z rozliczania;

poziom referencyjny powinien zapewniać solidny i wiarygodny system rozliczania, który zapewnia odpowiednie rozliczanie emisji i pochłaniania w związku ze stosowaniem biomasy;

poziom referencyjny musi uwzględniać rezerwuar węgla, jaki stanowią produkty z pozyskanego drewna, pozwalając na porównanie między założeniem ich natychmiastowego utleniania a zastosowaniem funkcji rozpadu pierwszego stopnia i okresów połowicznego rozpadu;

przyjmuje się stały stosunek między biomasą stałą a biomasą wykorzystywaną do celów energetycznych, jaki został udokumentowany w okresie od 2000 r. do 2009 r.;

poziom referencyjny powinien być spójny z celem, jakim jest przyczynianie się do ochrony różnorodności biologicznej i zrównoważone wykorzystywanie zasobów naturalnych, jak określono w strategii leśnej UE, krajowych politykach leśnych państw członkowskich i unijnej strategii dotyczącej różnorodności biologicznej;

poziom referencyjny musi być spójny z krajowymi prognozami dotyczącymi antropogenicznych emisji gazów cieplarnianych z poszczególnych źródeł oraz pochłanianiem przez pochłaniacze zgłoszonym na podstawie rozporządzenia (UE) nr 525/2013;

poziom referencyjny musi być spójny z wykazami gazów cieplarnianych i odpowiednimi danymi historycznymi i opierać się na przejrzystych, pełnych, spójnych, porównywalnych i dokładnych informacjach. W szczególności model stosowany do ustalenia poziomu referencyjnego musi być w stanie odtworzyć dane historyczne z krajowego wykazu gazów cieplarnianych.

B. Elementy krajowego planu rozliczania dla leśnictwa

Krajowy plan rozliczania dla leśnictwa przedkładany na podstawie art. 8 zawiera następujące elementy:

ogólny opis określania poziomu referencyjnego dla lasów oraz opis, w jaki sposób kryteria zawarte w niniejszym rozporządzeniu zostały wzięte pod uwagę;

identyfikację rezerwuarów węgla i gazów cieplarnianych włączonych do poziomu referencyjnego dla lasów, powody nieuwzględnienia danego rezerwuaru węgla przy określaniu poziomu referencyjnego dla lasów, oraz wykazanie spójności między rezerwuarami węgla włączonymi do poziomu referencyjnego dla lasów;

opis podejścia, metod i modeli, w tym dane ilościowe, wykorzystane przy ustalaniu poziomu referencyjnego dla lasów, spójne z najnowszym przedłożonym sprawozdaniem dotyczącym wykazu krajowego oraz opis dokumentacji na temat praktyk zrównoważonej gospodarki leśnej i jej intensywności a także przyjętych polityk krajowych;

informacje w jaki sposób wskaźniki zmieniają się w odniesieniu do różnych scenariuszy polityki;

opis, w jaki sposób przy określaniu poziomu referencyjnego dla lasów uwzględniono każdy z poniższych elementów:

(i)

obszar objęty gospodarką leśną;

(ii)

emisje i pochłanianie związane z lasami i produkty z pozyskanego drewna, jak pokazano w wykazach gazów cieplarnianych oraz w odpowiednich danych historycznych;

(iii)

cechy lasu, w tym dynamiczne cechy lasu powiązane z wiekiem, przyrosty, długość rotacji i inne informacje dotyczące działalności związanej z gospodarką leśną w dotychczasowym scenariuszu postępowania;

(iv)

historyczne i przyszłe wskaźniki użytkowania w podziale na zastosowania energetyczne i pozaenergetyczne.

▼M1

C. Poziomy referencyjne dla lasów, które mają być stosowane przez państwa członkowskie w latach 2021–2025

Państwo członkowskie	Poziom referencyjny dla lasów na lata 2021-2025 w tonach ekwiwalentu CO2 rocznie
Belgia	– 1 369 009
Bułgaria	– 5 105 986
Czechy	– 6 137 189
Dania	+354 000
Niemcy	– 34 366 906
Estonia	– 1 750 000
Irlandia	+112 670
Grecja	– 2 337 640
Hiszpania	– 32 833 000
Francja	– 55 399 290
Chorwacja	– 4 368 000
Włochy	– 19 656 100
Cypr	– 155 779
Łotwa	– 1 709 000
Litwa	– 5 164 640
Luksemburg	– 426 000
Węgry	– 48 000
Malta	-38
Niderlandy	– 1 531 397
Austria	– 4 533 000
Polska	– 28 400 000
Portugalia	– 11 165 000
Rumunia	– 24 068 200
Słowenia	– 3 270 200
Słowacja	– 4 827 630
Finlandia	– 29 386 695
Szwecja	– 38 721 000
Zjednoczone Królestwo	– 20 701 550

▼B

ZAŁĄCZNIK V

FUNKCJA ROZPADU PIERWSZEGO STOPNIA, METODOLOGIE I STANDARDOWE OKRESY POŁOWICZNEGO ROZPADU W ODNIESIENIU DO PRODUKTÓW Z POZYSKANEGO DREWNA

Kwestie metodologiczne

—

Jeżeli nie jest możliwe rozróżnienie pomiędzy produktami z pozyskanego drewna w kategoriach rozliczania gruntów obejmujących grunty zalesione i zarządzane grunty leśne, państwa członkowskie mogą zdecydować o rozliczeniu produktów z pozyskanego drewna, zakładając, że wszystkie emisje i pochłanianie wystąpiły na zarządzanych gruntach leśnych.

—

Produkty z pozyskanego drewna w obiektach unieszkodliwiania odpadów stałych oraz produktów z pozyskanego drewna pozyskane w celach energetycznych rozlicza się na podstawie natychmiastowego utleniania.

—

Państwo członkowskie przywozu nie rozlicza importowanych produktów z pozyskanego drewna, niezależnie od ich pochodzenia („podejście produkcyjne”).

—

W przypadku eksportu produktów z pozyskanego drewna dane dotyczące poszczególnych państw odnoszą się do okresów połowicznego rozpadu i wykorzystania produktów z pozyskanego drewna właściwych dla poszczególnych państw importerów.

—

Okresy połowicznego rozpadu dotyczące poszczególnych państw, odnoszące się do produktów z pozyskanego drewna wprowadzonych do obrotu w Unii, nie powinny odbiegać od wartości stosowanych przez państwo członkowskie, które jest importerem.

—

Państwa członkowskie mogą, wyłącznie do celów informacyjnych, przekazywać dane na temat udziału drewna wykorzystanego w celach energetycznych, które zostało przywiezione spoza Unii, oraz krajów pochodzenia takiego drewna.

Zamiast metodyk i standardowych okresów połowicznego rozpadu określonych w niniejszym załączniku państwa członkowskie mogą stosować metodyki i okresy połowicznego rozpadu dotyczące poszczególnych państw, pod warunkiem że te metodyki i okresy są ustalane na podstawie przejrzystych i weryfikowalnych danych oraz że stosowane metodyki są przynajmniej równie szczegółowe i dokładne jak metodyki określone w niniejszym załączniku.

Standardowe okresy połowicznego rozpadu:

Okres połowicznego rozpadu oznacza liczbę lat niezbędną, aby ilość węgla przechowywana w kategorii produktów z pozyskanego drewna zmalała do połowy jej pierwotnej wartości.

Standardowe okresy połowicznego rozpadu są następujące:

2 lata dla papieru;

25 lat dla płyt drewnianych;

35 lat dla tarcicy.

Państwa członkowskie mogą określić produkty z materiałów drewnopochodnych, w tym kory, w ramach kategorii, o których mowa w lit. a), b i c) powyżej, na podstawie wytycznych IPCC przyjętych przez Konferencję Stron UNFCCC lub Konferencję Stron służącą jako spotkanie Stron Porozumienia paryskiego, pod warunkiem że dostępne dane są przejrzyste i weryfikowalne. Państwa członkowskie mogą w każdej z tych kategorii stosować również własne, szczególne podkategorie.

ZAŁĄCZNIK VI

OBLICZANIE POZIOMÓW TŁA DLA ZJAWISK KATASTROFALNYCH

Na użytek obliczania poziomu tła podaje się następujące informacje:

historyczne poziomy emisji wywołanych zjawiskami katastrofalnymi;

rodzaj lub rodzaje zjawisk katastrofalnych uwzględnianych w oszacowaniu;

łączne roczne szacunki emisji dla tych rodzajów zjawisk katastrofalnych dla okresu od 2001 r. do 2020 r., w podziale na kategorie rozliczania gruntów;

wykazanie, że zachowana jest spójność szeregów czasowych dla wszystkich odnośnych parametrów, w tym minimalnego obszaru, metodyki szacunków emisji, uwzględnienia rezerwuarów węgla i gazów.

Poziom tła oblicza się jako średnią szeregu czasowego 2001–2020 z wyłączeniem wszystkich lat, w odniesieniu do których zanotowano anormalne poziomy emisji, tj. z wyłączeniem wszystkich statystycznych wartości odstających. Identyfikacji statystycznych wartości odstających dokonuje się w następujący sposób:

oblicza się średnią arytmetyczną i odchylenie standardowe pełnego szeregu czasowego 2001–2020;

wyłącza się z szeregu czasowego wszystkie lata, w odniesieniu do których roczne emisje wykraczają poza przedział wyznaczony dwukrotnością standardowego odchylenia od średniej;

ponownie oblicza się średnią arytmetyczną i standardowe odchylenie szeregu czasowego 2001–2020 oprócz lat wyłączonych zgodnie z lit. b);

powtarza się czynności określone w lit. b) i c) do momentu, aż nie będzie można znaleźć wartości odstających.

Po obliczeniu poziomu tła na podstawie pkt 2 niniejszego załącznika, jeżeli emisje w danym roku w okresach od 2021 r. do 2025 r. oraz od 2026 r. do 2030 r. przewyższają poziom tła z pewnym marginesem, ilość emisji przekraczająca poziom tła może zostać wyłączona zgodnie z art. 10. Margines ten jest równy poziomowi prawdopodobieństwa wynoszącemu 95 %.

Nie można wyłączać następujących emisji:

emisji pochodzących z działań – związanych z pozyskiwaniem drewna oraz pozyskiwaniem drewna z gruntów objętych zjawiskami katastrofalnymi – które zostały przeprowadzone na tych gruntach po wystąpieniu zjawisk katastrofalnych;

emisji pochodzących z zalecanego wypalania, które miało miejsce na tych gruntach w dowolnym roku z okresu od 2021 r. do 2025 r. lub od 2026 r. do 2030 r.;

emisji na gruntach, które podlegały wylesianiu po wystąpieniu zjawisk katastrofalnych.

Wymogi informacyjne na podstawie art. 10 ust. 2 obejmują:

oznaczenie wszystkich obszarów gruntowych dotkniętych zjawiskami katastrofalnymi w tym danym roku, z uwzględnieniem ich położenia geograficznego, okresu i rodzajów zjawisk katastrofalnych;

udowodnienie, że do końca okresu od 2021 r. do 2025 r. lub od 2026 r. do 2030 r. na gruntach, które zostały dotknięte zjawiskami katastrofalnymi i w odniesieniu do których emisje zostały wyłączone z rozliczania, nie wystąpiło wylesianie;

opis weryfikowalnych metod i kryteriów, które będą stosowane do zidentyfikowania wylesienia na tych gruntach w kolejnych latach okresu od 2021 r. do 2025 r. lub od 2026 r. do 2030 r.;

w miarę możliwości opis środków, które państwo członkowskie podjęło, aby przeciwdziałać skutkom tych zjawisk katastrofalnych lub je ograniczyć;

w miarę możliwości opis środków, które państwo członkowskie podjęło, aby rekultywować obszary dotknięte tymi zjawiskami katastrofalnymi.

ZAŁĄCZNIK VII

MAKSYMALNA WIELKOŚĆ KOMPENSACJI DOSTĘPNA W RAMACH ELASTYCZNOŚCI DOTYCZĄCEJ ZARZĄDZANYCH GRUNTÓW LEŚNYCH, O KTÓREJ MOWA W ART. 13 UST. 3 LIT. B)

Państwo członkowskie	Zgłoszone średnie pochłanianie przez pochłaniacze z lasów w okresie od 2000 r. do 2009 r. w milionach ton ekwiwalentu CO2 rocznie	Limit kompensacji wyrażony w milionach ton ekwiwalentu CO2 w okresie od 2021 r. do 2030 r.
Belgia	-3,61	-2,2
Bułgaria	-9,31	-5,6
Republika Czeska	-5,14	-3,1
Dania	0,56	0,1
Niemcy	-45,94	-27,6
Estonia	-3,07	-9,8
Irlandia	0,85	0,2
Grecja	-1,75	-1,0
Hiszpania	-26,51	-15,9
Francja	-51,23	-61,5
Chorwacja	-8,04	-9,6
Włochy	-24,17	-14,5
Cypr	0,15	0,03
Łotwa	-8,01	-25,6
Litwa	-5,71	-3,4
Luksemburg	0,49	0,3
Węgry	-1,58	0,9
Malta	0,00	0,0
Niderlandy	-1,72	0,3
Austria	-5,34	-17,1
Polska	-37,50	-22,5
Portugalia	-5,13	-6,2
Rumunia	-22,34	-13,4
Słowenia	-5,38	-17,2
Słowacja	-5,42	-6,5
Finlandia	-36,79	-44,1
Szwecja	-39,55	-47,5
Zjednoczone Królestwo	-16,37	-3,3

( *1 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/841 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie włączenia emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych w wyniku działalności związanej z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem do ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030 i zmieniające rozporządzenie (UE) nr 525/2013 oraz decyzję nr 529/2013/UE (Dz.U. L 156 z 19.6.2018, s. 1).”;

Top