1)

Czy zasady – stanowiące integralną część prawa Unii – prawa do dobrej administracji, zapisanego w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”), oraz prawa do skutecznego środka prawnego i do rzetelnego procesu, zapisanego w art. 47 Karty, jak również zasadę pewności prawa wyrażoną w preambule traktatu UE, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom prawa krajowego – a mianowicie § 127 ust. 5 lit. b) oraz § 127 ust. 6 az adóigazgatási rendtartásról szóló 2017. évi CLI. törvény (ustawy nr CLI z 2017 r. o postępowaniu administracyjnym w sprawach podatkowych, zwanej dalej „ustawą o postępowaniu podatkowym”) – oraz krajowej praktyce ich wykładni i stosowania, zgodnie z którymi w przypadku gdy organ podatkowy drugiej instancji postanawia samodzielnie podjąć działania w celu uzupełnienia ustaleń faktycznych i w tym zakresie zobowiązuje organ podatkowy pierwszej instancji do przeprowadzenia – bez rozstrzygania co do istoty sprawy – niezbędnego w tym celu postępowania, organ ten wzywa podatnika do wskazania, czy chce on uzupełnić swoje odwołanie, i wyznacza mu w tym celu termin 5 dni roboczych, podczas gdy ani ustawa o postępowaniu podatkowym, ani jakikolwiek inny przepis normujący postępowanie podatkowe nie znają ani nie regulują instytucji „odwołania uzupełniającego”, ustawa o postępowaniu podatkowym nie określa terminu na złożenie takiego odwołania uzupełniającego, a termin 5 dni roboczych na jego złożenie został wyznaczony przez organ podatkowy pierwszej instancji według jego własnego uznania i w sposób dyskrecjonalny?

2)

Czy zasady – stanowiące integralną część prawa Unii – prawa do dobrej administracji, zapisanego w art. 41 Karty, oraz prawa do skutecznego środka prawnego i do rzetelnego procesu, zapisanego w art. 47 Karty, jak również zasadę pewności prawa wyrażoną w preambule traktatu UE, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie systemowi, w którym § 127 ust. 5 lit. b) oraz § 127 ust. 6 ustawy o postępowaniu podatkowym nie przewidują doręczenia podatnikowi postanowienia incydentalnego organu podatkowego drugiej instancji nakazującego uzupełnienie ustaleń faktycznych, w którym ustawa ta nie zawiera także przepisów określających, jakie prawa i uprawnienia przysługują podatnikowi w ramach postępowania uzupełniającego ustalenia faktyczne oraz w jakim trybie i w jakim terminie może on z tych praw skorzystać, a także w którym wspomniana ustawa nie precyzuje również trybu wykonywania uprawnień i obowiązków organów podatkowych?

3)

Czy zasady – stanowiące integralną część prawa Unii – prawa do dobrej administracji, zapisanego w art. 41 Karty, oraz prawa do skutecznego środka prawnego i do rzetelnego procesu, zapisanego w art. 47 Karty, jak również prawo do obrony przysługujące podatnikowi oraz zasadę równości broni, należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom prawa krajowego i praktyce krajowej, zgodnie z którymi organ podatkowy wyznacza podatnikowi jedynie termin 5 dni roboczych na przedstawienie (za pomocą „odwołania uzupełniającego”) uwag w ramach postępowania służącego uzupełnieniu ustaleń faktycznych, podczas gdy – zgodnie z § 127 ust. 6 ustawy o postępowaniu podatkowym – termin na zakończenie postępowania służącego uzupełnieniu ustaleń faktycznych wynosi 90 dni, a dodatkowo czasu trwania tego postępowania nie wlicza się do 60-dniowego terminu na przeprowadzenie postępowania odwoławczego?