—

nakazanie Komisji natychmiastowej zapłaty kwoty odsetek za zwłokę odpowiadającej odsetkom za zwłokę w kwocie 3 382 129,97 EUR według stopy refinansowania EBC powiększonej o 3,5 % za okres od dnia 19 czerwca 2017 r. do dnia 25 maja 2022 r. lub, tytułem żądania ewentualnego, według takiej stopy i za taki okres, jakie Sąd uzna za odpowiednie (w ramach podnoszonych przez stronę skarżącą zarzutów pierwszego lub drugiego);

—

nakazanie Komisji natychmiastowej zapłaty odsetek składanych od odsetek za zwłokę w kwocie 3 382 129,97 EUR (lub innej kwocie ustalonej przez Sąd na rzecz skarżącej), odpowiadającej stopie refinansowania EBC powiększonej o 3,5 % za okres od dnia 25 maja 2022 r. do dnia zapłaty takiej kwoty odsetek za zwłokę lub ewentualnie według takiej stopy i za taki okres, jakie Sąd uzna za odpowiednie;

—

ponadto lub tytułem żądania ewentualnego – stwierdzenie nieważności odmownej decyzji Komisji z dnia 7 lipca 2022 r., w wyniku czego Komisja będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz strony skarżącej odsetek za zwłokę i odsetek składanych od tej kwoty ze skutkiem natychmiastowym; tytułem dalszego żądania ewentualnego – stwierdzenie niezgodności z prawem zaniechania przez Komisję zapłaty odsetek za zwłokę i odsetek składanych od tej kwoty (lub jakichkolwiek odsetek); oraz

—

obciążenie Komisji kosztami poniesionymi przez skarżącą w niniejszym postępowaniu.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że strona skarżąca jest uprawniona do odzyskania kwoty odsetek za zwłokę w wysokości 3 382 129,97 EUR lub ewentualnie odsetek naliczonych za taki okres i według takiej stopy, jakie Sąd uzna za odpowiednie, w ramach roszczenia na podstawie art. 266 akapit pierwszy TFUE, ze względu na to, że Komisja była zobowiązana do zapłaty takich odsetek w celu zastosowania się do wyroku Sądu w sprawie T-341/17. W tym względzie strona skarżąca powołuje się tytułem ewentualnym na art. 277 TFUE, na wypadek gdyby Komisja zamierzała oprzeć się na akcie prawa wtórnego i gdyby taki akt był interpretowany w sposób sprzeczny z uprawnieniami traktatowymi strony skarżącej.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że strona skarżąca jest uprawniona, tytułem uzupełniającym lub ewentualnym, do odzyskania takich odsetek za zwłokę w drodze skargi wniesionej na podstawie art. 266 akapit drugi TFUE i art. 268 TFUE oraz art. 41 ust. 3 karty z tytułu odpowiedzialności pozaumownej Unii Europejskiej ze względu na brak zapłaty przez Komisję takich odsetek w wykonaniu wyroku Sądu w sprawie T-341/17. W tym względzie skarżąca ponownie powołuje się tytułem ewentualnym na art. 277 TFUE, na wypadek gdyby Komisja zamierzała oprzeć się na akcie prawa wtórnego i gdyby taki akt był interpretowany w sposób sprzeczny z uprawnieniami traktatowymi strony skarżącej.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że stronie skarżąca przysługują odsetki składane w związku z niezapłaceniem przez Komisję takich odsetek za zwłokę, w ramach roszczeń wniesionych na podstawie art. 266 akapit pierwszy lub, subsydiarnie, akapitu drugiego, art. 268 i art. 340 TFUE oraz art. 41 ust. 3 karty. W tym względzie strona skarżąca ponownie powołuje się tytułem ewentualnym na art. 277 TFUE, na wypadek gdyby Komisja zamierzała oprzeć się na akcie prawa wtórnego i gdyby taki akt był interpretowany w sposób sprzeczny z uprawnieniami traktatowymi BA.

4.

Ponadto i w koniecznym zakresie, w zarzucie czwartym strona skarżąca wnosi o stwierdzenie – na podstawie art. 263 ust. 4 TFUE – nieważności decyzji Komisji z dnia 7 lipca 2022 r. odmawiającej zapłaty odsetek za zwłokę i odsetek składanych od tej kwoty, ze względu na naruszenie art. 266 TFUE lub ogólnej zasady prawa Unii, zgodnie z którą instytucje Unii są zobowiązane dokonać zwrotu w następstwie wyroku stwierdzającego nieważność danego środka.

5.

Tytułem ewentualnym w stosunku do zarzutu czwartego, powołując się na zarzut piąty, strona skarżąca wnosi o stwierdzenie na podstawie art. 265 TFUE, że Komisja działała niezgodnie z prawem, nie płacąc stronie skarżącej odsetek za zwłokę i odsetek składanych od tej kwoty w następstwie żądania skarżącej z dnia 8 czerwca 2022 r., wbrew art. 266 TFUE lub wbrew ogólnej zasadzie prawa Unii, zgodnie z którą instytucje Unii są zobowiązane dokonać zwrotu w następstwie wyroku stwierdzającego nieważność danego środka.