1)

Czy art. 4 ust. 3 i art. 19 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej przy uwzględnieniu wynikającej z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zasady równoważności, należy interpretować w ten sposób, że wydane na podstawie art. 267 ust. 1 TFUE orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości UE w przedmiocie wykładni prawa Unii, stanowi podstawę wznowienia postępowania cywilnego zakończonego wcześniejszym prawomocnym orzeczeniem, jeżeli przepis prawa krajowego, taki jak art. 4011 Kodeksu postępowania cywilnego, dopuszcza wznowienie postępowania w przypadku wydania prawomocnego orzeczenia na podstawie przepisu, który został uznany wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego za niezgodny z aktem prawnym wyższego rzędu?

2)

Czy wynikająca z art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zasada wykładni prawa krajowego zgodnie z prawem Unii wymaga dokonania rozszerzającej interpretacji przepisu prawa krajowego, takiego jak art. 401 pkt 2 Kodeksu postępowania cywilnego, w taki sposób, aby objąć określoną w nim podstawą wznowienia postępowania prawomocny wyrok zaoczny, w którym sąd – naruszając obowiązki wynikające z wyroku TSUE w sprawie C- 176/17 Profi Credit – zaniechał zbadania umowy łączącej konsumenta z pożyczkodawcą pod kątem nieuczciwych warunków umownych, ograniczając się jedynie do zbadania formalnej ważności weksla?