1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 41 ust. 1 i 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ art. 13 ust. 3 europejskiego aktu wyborczego (1976) i art. 4 ust. 7 regulaminu Parlamentu Europejskiego należy interpretować w ten sposób, że wymagają one postępowania szanującego te prawa, umożliwiającego podniesienie i przeciwstawienie wyjątków w odniesieniu do stwierdzenia wakatu mandatu O. Junquerasa i Viesa.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia art. 39 ust. 1 i 39 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 14 ust. 3 TUE, art. 1 ust. 3 europejskiego aktu wyborczego (1976), zasady lojalnej współpracy z art. 4 ust. 3 TUE (w niniejszej sprawie przez Tribunal Supremo) zasady pierwszeństwa prawa Unii, art. 9 (ust. 2) protokołu (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów oraz art. 6 regulaminu Parlamentu Europejskiego w ten sposób, że pozostawiono bez żadnego praktycznego skutku wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie C-502/19, dotyczącej właśnie O. Junquerasa i Viesa, w którym stwierdzono, że konieczny jest wniosek (uchylenie immunitetu) do Parlamentu Europejskiego. Subsudiarnie podnoszona jest konieczność wykładni zgodnej z zapisami art. 13 ust. 3 europejskiego aktu wyborczego i art. 4 ust. 7 regulaminu Parlamentu Europejskiego w ten sposób, że Parlament może stwierdzić istnienie przewidzianych w tych artykułach wyjątków od wakatu mandatu, jeżeli powód można ocenić bez jakiejkolwiek oceny prawa wewnętrznego danego państwa.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia art. 39 ust. 1 i 39 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 4 ust. 7 regulaminu Parlamentu Europejskiego, ponieważ decyzje organów państwa, na których podstawie stwierdzono wakat mandatu, nie są ostateczne.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia art. 39 ust. 1 i 39 ust. 2 Karty praw odstawowych Unii Europejskiej, art. 3 protokołu nr 1 do Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC), art. 9 [ust. 1 lit. a) i b)] protokołu (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów oraz art. 6 regulaminu Parlamentu Europejskiego w ten sposób, że wobec O. Junquerasa i Viesa bezprawnie wykluczono skuteczność immunitetów, do których skarżący ma prawo.

5.

Zarzut piąty, dotyczący naruszenia art. 9 [ust. 1 lit. a)] protokołu (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów, art. 39 ust. 1 i 39 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 3 protokołu nr 1 do EKPC, art. 6 regulaminu Parlamentu Europejskiego i art. 13 ust. 3 europejskiego aktu wyborczego (1976), polegającego na tym, że ustawodawstwo hiszpańskie wymaga wcześniejszego wniosku w celu sądzenia wybranych posłów, a przeciwne orzecznictwo Tribunal Supremo ma charakter contra legem oraz ad hoc i ad homine, przy czym nie istnieje żaden precedens, co przyznaje sam Tribunal Supremo.