1)

Czy art. 38 ust. 3 zdanie drugie rozporządzenia (UE) 2016/679 (1) (ogólnego rozporządzenia o ochronie danych; zwanego dalej „RODO”) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego, takiemu jak sporny w niniejszej sprawie § 38 ust. 1 i ust. 2 w zw. z § 6 ust. 4 zdanie drugie Bundesdatenschutzgesetz (BDSG), na mocy którego niedozwolone jest wypowiedzenie w zwyczajnym trybie stosunku pracy inspektora ochrony danych przez administratora będącego jego pracodawcą, niezależnie od tego, czy następuje ono z powodu wykonywania jego zadań?

W razie udzielenie odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

2)

Czy art. 38 ust. 3 zdanie drugie RODO stoi na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego również w wypadku, gdy wyznaczenie inspektora ochrony danych nie jest obligatoryjne na podstawie art. 37 ust. 1 RODO, lecz jedynie na podstawie prawa państwa członkowskiego?

W razie udzielenie odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

3)

Czy art. 38 ust. 3 zdanie drugie RODO jest oparty na wystarczającej podstawie upoważniającej, w szczególności w zakresie, w jakim obejmuje inspektorów ochrony danych pozostających w stosunku pracy z administratorem?