1)

Czy pod pojęciem „miejsca zamieszkania konsumenta” zgodnie z art. 17 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 (1) z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, wersja przekształcona, obowiązującego od dnia 10 stycznia 2015 r., rozumieć należy miejsce zamieszkania konsumenta w dniu wniesienia powództwa, czy też w dniu powstania stosunku zobowiązaniowego między konsumentem a jego kontrahentem (a więc np. w dniu zawarcia umowy), czyli, czy chodzi o umowę konsumencką w rozumieniu art. 17 ust. 1 lit. c) cytowanego rozporządzenia także w przypadku, gdy konsument na dzień wniesienia powództwa ma miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo, w którym kontrahent konsumenta prowadzi swoją działalność zawodową lub gospodarczą?

2)

Czy konsument mający miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim może, zgodnie z art. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych, wersja przekształcona, obowiązującego od dnia 10 stycznia 2015 r., zostać pozwany przed sąd miejsca, w którym zobowiązanie zostało wykonane albo miało zostać wykonane (niezależnie od art. 18 ust. 2 i art. 26 ust. 2 tego rozporządzenia), z tego powodu, że kontrahent konsumenta nie prowadzi działalności zawodowej lub gospodarczej w państwie, w którym konsument ma miejsce zamieszkania w dniu wniesienia powództwa?