1)

Czy dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/42/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zabezpieczenia i konfiskaty narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa w Unii Europejskiej (Dz.U. L 127/39 z dnia 29 kwietnia 2014 r., sprostowanie, Dz.U. L 138/114 z dnia 13 maja 2014 r.) i Karta praw podstawowych Unii Europejskiej mają zastosowanie do przestępstwa polegającego na posiadaniu środków odurzających w celu ich wprowadzenia do obrotu, popełnionego przez bułgarskiego obywatela na terytorium Republiki Bułgarii, i gdy ewentualne korzyści majątkowe również zostały osiągnięte i znajdują się na terytorium Republiki Bułgarii?

2)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, co należy rozumieć pod wskazanym w art. 2 pkt 1 dyrektywy pojęciem „korzyści majątkowych pochodzących, […] pośrednio z przestępstwa”, a także czy kwota środków pieniężnych znalezionych i zajętych w lokalu mieszkalnym skazanego i jego rodziny oraz w posiadanym przez niego samochodzie osobowym może stanowić taką korzyść majątkową?

3)

Czy art. 2 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu prawnemu takiemu jak określone w art. 53 ust. 2 Nakazatelen kodeks (kodeksu karnego) Republiki Bułgarii, w którym nie przewidziano przepadku „korzyści majątkowych pochodzących, […] pośrednio z przestępstwa”?

4)

Czy art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie krajowemu uregulowaniu takiemu jak zawarte w art. 306 ust. 1 pkt 1 Nakazatełno-procesualen kodeks (kodeksu postępowania karnego) Republiki Bułgarii, w którym umożliwiono orzeczenie przepadku na rzecz państwa kwoty środków pieniężnych, co do których podniesiono, że stanowią one własność innej osoby niż osoba, która popełniła przestępstwo – bez możliwości wstąpienia przez tę osobę trzecią do tego postępowania w charakterze strony i zapewnienia jej bezpośredniego dostępu do wymiaru sprawiedliwości[?]