—

Uchylenie wyroku wydanego w dniu 28 listopada 2018 r. przez szóstą izbę Sądu Unii Europejskiej w sprawie T-161/17.

—

Stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 6 stycznia 2017 r., wydanej na podstawie art. 68 decyzji Prezydium Parlamentu Europejskiego 2009/C 159/01 z dni 19 maja i 9 lipca 2008 r.„ustanawiającej przepisy wykonawcze do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego” ze zmianami, stwierdzającej wierzytelność w kwocie 41 554 EUR.

—

Stwierdzenie nieważności noty debetowej nr 2017-22 z dnia 11 stycznia 2017 r. informującej skarżącą, że stwierdzono względem niej wierzytelność w kwocie 41 554 EUR w związku z decyzją sekretarza generalnego z dnia 6 stycznia 2017 r., że postanowiono odzyskać nienależnie wypłacone kwoty z tytułu zatrudniania asystentów parlamentarnych i zastosować art. 68 przepisów wykonawczych do Statutu posła oraz art. 78, 79 i 80 rozporządzenia finansowego;

—

Obciążenie Parlamentu całością kosztów postępowania.

A –

Zarzut oparty na normie porządku publicznego: Naruszenie prawa Unii – Naruszenia prawa – Naruszenie Istotnych wymogów proceduralnych – Naruszenie prawa do obrony

Zarzut ten dotyczy braku osobistego wysłuchania skarżącej i braku udostępnienia jej akt, w szczególności sprawozdania OLAF, przez sekretarza generalnego.

Prawa wnoszącej odwołanie do obrony zostały naruszone przez Sąd w szczególności w kontekście Karty praw podstawowych Unii oraz art. 6 EKPC.

B –

Naruszenie prawa Unii – Naruszenia prawa – Naruszenie zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa – Błąd w kwalifikacji charakteru prawnego faktów, przeinaczenie faktów i dowodów

Sąd przeinaczył znaczenie materiałów przedstawionych przez wnoszącą odwołanie w załączniku do jej pisma z dnia 14 marca 2016 r., adresowanego do OLAF.

Nie sposób utrzymywać, że kwoty wypłacone na podstawie „sztucznej” umowy nie zostały wykorzystane w sposób zgodny z przepisami wykonawczymi do Statutu posła. Nie ma zatem miejsca obejście celu lub charakteru tych środków, nie została też wyrządzona szkoda Parlamentowi.

C –

Nadużycie władzy – Fumus persecutionis

Dyskryminacja, zatajenie dowodów, nielojalność i naruszenie prawa do obrony, których dopuścił się sekretarz generalny Parlamentu wobec wnoszącej odwołanie, stanowią i powinny były stanowić w oczach Sądu „obiektywne, właściwe dla danej sprawy i spójne poszlaki wynika, że decyzja została przyjęta wyłącznie lub w znacznej mierze w celu innym niż wskazany albo w celu obejścia procedury przewidzianej w traktacie dla okoliczności danej sprawy” i wskazują na fumus persecutionis z pokrzywdzeniem wnoszącej odwołanie.