1)

Czy art. 7 dyrektywy 2003/96/WE (1) należy interpretować w ten sposób, że jego zakresem zastosowania objęte są wszystkie publiczne lub prywatne przedsiębiorstwa oraz podmioty prowadzące działalność w sektorze przewozu osób autobusem, w tym w zakresie wynajmu autobusu wraz z kierowcą, oraz czy przepis ten sprzeciwia się przepisom krajowym transponującym tę dyrektywę w zakresie, w jakim nie zaliczają one do podmiotów wykorzystujących olej gazowy do celów handlowych również podmiotów wykonujących działalność w zakresie wynajmu autobusu wraz z kierowcą?

2)

Czy przyznany państwom zakres uznania, o którym mowa we wspomnianym art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/96/WE („Państwa członkowskie mogą rozróżniać między handlowym i niehandlowym zastosowaniem oleju gazowego stosowanego jako materiał napędowy, pod warunkiem że wspólnotowe minimalne poziomy są przestrzegane i że stawka dla handlowego oleju gazowego wykorzystywanego jako materiał napędowy nie spada poniżej krajowego poziomu opodatkowania obowiązującego od dnia 1 stycznia 2003 r.”), oznacza, że przepis, który zalicza do handlowego oleju gazowego olej gazowy wykorzystywany do „okazjonalnego przewozu osób”, nie jest bezpośrednio skuteczny i bezwarunkowy?

3)

Czy art. 7 wspomnianej dyrektywy jest z punktu widzenia jego treści, po pierwsze, wystarczająco precyzyjny, a po drugie, bezwarunkowy, aby jednostka mogła się na niego bezpośrednio powoływać wobec władz danego państwa członkowskiego?