This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62018CN0122
Case C-122/18: Action brought on 14 February 2018 — European Commission v Italian Republic
Sprawa C-122/18: Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Włoska
Sprawa C-122/18: Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Włoska
Dz.U. C 123 z 9.4.2018, p. 13–14
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
9.4.2018 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 123/13 |
Skarga wniesiona w dniu 14 lutego 2018 r. – Komisja Europejska / Republika Włoska
(Sprawa C-122/18)
(2018/C 123/19)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Gattinara i C. Zadra, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Włoska
Żądania strony skarżącej
— |
stwierdzenie, że nie zapewniając, aby organy publiczne unikały przekraczania terminów 30 lub 60 dni kalendarzowych do zapłaty swoich długów handlowych, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, jakie na niej ciążą na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (Dz.U. L 48, s. 1), a w szczególności zobowiązaniom wynikającym z art. 4 owej dyrektywy; |
— |
obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Z posiadanych przez Komisję danych, które oparte są na informacjach dostarczonych przez Republikę Włoską w toku postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, wynika, że określone w art. 4 dyrektywy 2011/7/UE w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych terminy płatności wynoszące 30 i 60 dni są przekraczane, i to nie przez pojedyncze podmioty, lecz przez całe kategorie organów publicznych, przy czym nie chodzi o pojedyncze transakcje handlowe, lecz o przeciętne terminy zapłaty, tzn. z uwzględnieniem wszystkich transakcji zawartych przez owe organy, i wreszcie nie przez ograniczony okres czasu, lecz stale, od września 2014 r. do daty wniesienia niniejszej skargi. Komisja uważa zatem za wykazane stałe i systematyczne naruszanie art. 4 dyrektywy.