—

ponieważ wnoszący odwołanie, jako były poseł Parlamentu Europejskiego, nie zgodził się z decyzją sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego (ani z wydaną na jej podstawie notą debetową) i uznał, że jest ona bezzasadna, wykonał on swe uprawnienie oraz spełnił wymogi przewidziane w art. 72 przepisów wykonawczych do statutu posła do Parlamentu Europejskiego, wnosząc zażalenie na tę decyzję najpierw do kwestorów, a następnie do prezydium i przewodniczącego Parlamentu Europejskiego;

—

dopiero później, kiedy to w dniu 10 września 2015 r. wnoszący odwołanie otrzymał wiadomość elektroniczną od przedstawiciela Parlamentu Europejskiego, a wraz z nią, wśród innych dokumentów, ostateczne pismo nr 311354 z dnia 26 czerwca 2015 r. od przewodniczącego Parlamentu Europejskiego, wystosowane na podstawie art. 72 ust. 3 przepisów wykonawczych do statutu posła do Parlamentu Europejskiego, po stronie wnoszącego odwołanie powstało prawo do wniesienia do Sadu skargi o stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego i wydanej na jej podstawie noty debetowej;

—

dokładnie w dniu, w którym ostateczne pismo nr 311354 z dnia 26 czerwca 2015 r. od przewodniczącego Parlamentu Europejskiego, wystosowane na podstawie art. 72 ust. 3 przepisów wykonawczych do statutu posła do Parlamentu Europejskiego zostało doręczone, a mianowicie w dniu 10 września 2015 r., zgodnie z art. 263 akapit szósty TFUE rozpoczął bieg dwumiesięczny termin, w ramach którego wnoszący odwołanie mógł wszcząć przed Sądem postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego i wydanej na jej podstawie noty debetowej;

—

wobec powyższego oraz w świetle art. 263 akapit szósty TFUE termin wszczęcia postępowania przed Sądem upłynął w dniu 10 grudnia 2015 r. Skarga wpłynęła do sekretariatu Sądu w dniu 4 listopada 2015 r. Oznacza to, że dwumiesięczny termin do wszczęcia postępowania, przewidziany w art. 263 akapit szósty TFUE, nie został przekroczony i że skarga nie została wniesiona „po upływie terminu”;

—

w postanowieniu Sąd wcale nie ocenił dokumentów i okoliczności, o których mowa w art. 72 przepisów wykonawczych do statutu posła do Parlamentu Europejskiego, do którego dyspozycji wnoszący odwołanie zastosował się i na którego podstawie złożył zażalenie na decyzję sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego i notę debetową w postępowaniu poprzedzającym wniesienie skargi do Sądu;

—

wydając postanowienie, Sąd nie tylko naruszył prawa i interesy wnoszącego odwołanie, ale także nieprawidłowo zastosował art. 263 TFUE, a poza tym naruszył art. 72 przepisów wykonawczych do statutu posła do Parlamentu Europejskiego;

—

co więcej, Sąd błędnie i bezzasadnie uznał w swym postanowieniu, że nie było możliwości zastosowania art. 45 statutu Trybunału Sprawiedliwości. Wszczęcie przedsądowej procedury umożliwiającej zbadanie sporu, aktywna, ostrożna, uważna i sumienna postawa wnoszącego odwołanie w czasie, w którym dokumenty zostały mu doręczone, a także inne okoliczności świadczą o tym, że nawet gdyby uznać w rozpatrywanej sytuacji, że termin do wszczęcia postępowania został przekroczony, to termin ten powinien zostać przywrócony, gdyż został on przekroczony z ważnych, obiektywnych i uzasadnionych przyczyn, a mianowicie ze względu na wdrożenie procedury przewidzianej w art. 72 przepisów wykonawczych do statutu posła do Parlamentu Europejskiego (art. 45 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości). Wnoszący odwołanie nie mógł wiedzieć, że przestrzeganie obowiązkowej procedury przewidzianej w art. 72 przepisów wykonawczych do statutu posła do Parlamentu Europejskiego może oznaczać, że utraci on prawo do wszczęcia postępowania przed Sądem (art. 45 akapit drugi statutu Trybunału Sprawiedliwości). Należy zaznaczyć, że wnoszący odwołanie poruszył później w swej skardze również kwestię, czy decyzje kwestorów i prezydium Parlamentu Europejskiego wydane na podstawie art. 72 przepisów wykonawczych do statutu posła do Parlamentu Europejskiego były zasadne i zgodne z prawem.

—

w swym postanowieniu Sąd uzasadnił zastosowanie art. 126 regulaminu postępowania jedną tylko okolicznością, a mianowicie, że postępowanie zostało wszczęte zbyt późno, czyli po upływie terminu przewidzianego w art. 263 akapit szósty TFUE;

—

w skardze wykazano, że przewidziany w art. 263 akapit szósty TFUE termin wszczęcia postępowania nie upłynął, co oznacza, że w swym postanowieniu Sąd błędnie i niezgodnie z prawem odrzucił skargę na podstawie art. 126 regulaminu postępowania;

—

w niniejszej sprawie nie zaistniały przesłanki zastosowania art. 126 regulaminu postępowania przed Sądem. Skarga została wniesiona przed upływem terminu określonego w art. 263 akapit szósty TFUE, wobec czego nie można jej uznać z a oczywiście niedopuszczalną. Sąd naruszył zatem art. 126 regulaminu postępowania, stosując go nieprawidłowo i niezgodnie z prawem.