—

uznanie, że skarga o stwierdzenie nieważności jest dopuszczalna;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji ares (2014) 3694540 z dnia 6 listopada 2014 r. w zakresie, w którym na jej mocy odmówiono udzielenia skarżącej pełnego dostępu do żądanych dokumentów za wyjątkiem zawartych w niej danych osobowych;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Komisję art. 15 ust. 3 TFUE i art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 (2) poprzez brak wykazania, że pełne ujawnienie skarżącej żądanych dokumentów naruszyłoby „konkretnie i rzeczywiście” ochronę określonych „postępowań sądowych” oraz poprzez brak dokonania właściwej oceny, czy nadrzędny interes publiczny mógł mimo to usprawiedliwić pełne ujawnienie. Skarżąca podniosła, że Komisja nie wykazała, że pełne ujawnienie skarżącej żądanych dokumentów naruszyłoby „konkretnie i rzeczywiście” ochronę określonych „postępowań sądowych” ponieważ, po pierwsze, żądane dokumenty nie mogą korzystać z domniemania ochrony mającego zastosowanie do pism procesowych, po drugie, abstrakcyjne odesłanie Komisji do zasady równości broni nie może uzasadnić rozszerzenia tego domniemania do dokumentów niesądowych, oraz po trzecie, abstrakcyjne odesłanie Komisji do zawisłych postępowań, równości broni i zdolności służby prawnej do obrony ważności dyrektywy w sprawie wyrobów tytoniowych nie jest wystarczające do wykazania, że w kontekście okoliczności faktycznych ujawnienie naruszyłoby konkretnie i rzeczywiście ochronę „postępowań sądowych”.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przez Komisję art. 15 ust. 3 TFUE i art. 4 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia nr 1049/2001 poprzez brak wykazania, że pełne ujawnienie żądanych dokumentów skarżącej naruszyłoby „konkretnie i rzeczywiście” jej proces decyzyjny. Skarżąca podnosi, że Komisja wyraziła niejasne przypuszczenia dotyczące rzekomego naruszenia współpracy pomiędzy służbami, ale nie wykazała wystąpienia istotnej zewnętrznej presji mogącej w sposób poważny naruszyć proces decyzyjny. Komisja dopuściła się również oczywistego błędu w ocenie nadrzędnego interesu publicznego, ponieważ wskazała niewłaściwy interes podlegający wyważeniu względem ochrony procesu decyzyjnego.