20.7.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 236/31

—

uchylenie pkt 2 sentencji zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim oddalono zarzut trzeci skargi dotyczący dotacji na inwestycje i sprzedaży gruntu państwowego;

—

uchylenie pkt 3–5 sentencji zaskarżonego wyroku;

—

obciążenie Komisji i Land Hessen kosztami postępowania odwoławczego.

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji K (2008)6017 wersja ostateczna z dnia 21 października 2008 r., pomoc państwa N 512/2007 – Niemcy, Abalon Hardwood Hessen GmbH w zakresie, w jakim zostało stwierdzone, że zgłoszona pomoc regionalna stanowi istniejącą pomoc w rozumieniu art. 1 lit. b) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 659/1999;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji K (2008)6017 wersja ostateczna z dnia 21 października 2008 r., pomoc państwa N 512/2007 – Niemcy, Abalon Hardwood Hessen GmbH w zakresie, w jakim zostało stwierdzone, że sprzedaż gruntu państwowego nie oznacza pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE;

—

obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania w pierwszej instancji.

1.

W kwestii dotacji na inwestycje Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że decyzja z dnia 6 grudnia 2007 r. nie ma znaczenia dla badania trzeciego zarzutu skargi, ponieważ pomimo przeprowadzonego dokładnego badania w ramach postępowania administracyjnego Komisja nie mogła wiedzieć o istnieniu tej decyzji oraz co więcej decyzja ta nie mogła mieć wpływu na wynik badania Komisji.

2.

Sąd popełnił oczywisty błąd w ocenie i szereg dalszych naruszeń prawa, uznając, że w opinii rzeczoznawcy dotyczącej wartości gruntu państwowego sprzedanego beneficjentowi rzeczoznawca stwierdził, że budynki znajdujące się na części gruntu nie miały żadnej wartości.

3.

Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że w postępowaniu administracyjnym Komisja była uprawniona do przyjęcia, że kwota równa 1 4 00  000 EUR, która została odjęta od ustalonej zgodnie z opinią rzeczoznawcy ceny sprzedaży, odpowiadała rynkowej cenie wyburzenia wszystkich budynków znajdujących się na części gruntu sprzedanego beneficjentowi.

4.

Sąd popełnił szereg naruszeń prawa, oceniając § 4 pkt 6 umowy sprzedaży nieruchomości, który przewidywał, że beneficjent musi wyburzyć wszystkie budynki znajdujące się na nieruchomości oraz że musi dokonać dodatkowej płatności na rzecz sprzedawcy, w przypadku gdy w czasie dziesięciu lat po przejęciu nieruchomości wyburzenie nie odbędzie się w całości lub częściowo albo okaże się, że zwyczajne koszty wyburzenia są niższe niż wymieniona początkowo kwota 1 4 00  000 EUR.

5.

Sąd niesłusznie obciążył wnoszącą odwołanie częścią kosztów postępowania, ponieważ skarga była uzasadniona w odniesieniu do trzech z pięciu kwestionowanych środków pomocy, a wnosząca odwołanie wniosła skargę na oba dalsze kwestionowane środki pomocy tylko dlatego, że ani przekazane jej w trakcie postępowania administracyjnego dokumenty, ani decyzja Komisji nie zawierały dokładnych informacji ich dotyczących.