—

W powyższym względzie skarżące twierdzą między innymi, że pozwana powinna była rozpatrzyć uwagi innych adresatów w kwestii pisma w sprawie przedstawienia zarzutów w związku z dostępem do akt sprawy tak samo jak inne ewentualnie odciążające pisma procesowe.

—

Następnie skarżące podnoszą, że w przypadkach jednolitego i powtarzającego się względnie jednego i ciągłego naruszenia dostęp do uwag innych uczestników w przedmiocie pisma w sprawie przedstawienia zarzutów stanowi proceduralny korelat przypisania naruszeń innych uczestników.

—

Ponadto przedstawione zostaje twierdzenie, że skarżące jako przedsiębiorstwa mające siedzibę w niemieckojęzycznym kantonie Argowia (Szwajcaria) mają prawo prowadzić korespondencję ze skarżącą w języku niemieckim, ponieważ stanowi on język urzędowy, a nawet język roboczy pozwanej.

—

W tym miejscu skarżące utrzymują, że samo ogólne twierdzenie co do istnienia jednolitego i powtarzającego się względnie jednego i ciągłego naruszenia nie wystarcza do ustalenia kompetencji pozwanej w zakresie naruszeń popełnionych przez państwa trzecie. Wręcz przeciwnie, także w takim przypadku pozwana powinna była ich zdaniem szczegółowo zbadać projekty bądź zachowania poza EOG w świetle ich bezpośrednich, istotnych i przewidywalnych skutków w EOG.

—

Zdaniem skarżącym naruszeniom brakuje jednolitości, zwłaszcza jeśli chodzi o kable lądowe i morskie. Nie mamy tu bowiem do czynienia z identycznością towarów i usług, jak również sposobu wykonania, przy czym istnieje tylko częściowa identyczność przedsiębiorstw i osób fizycznych biorących udział w naruszeniach. Co więcej, naruszenia nie są komplementarne.

—

Pozwana powinna była przedłożyć osobno dla każdego z przedsiębiorstw niepodważalne i spójne dowody naruszenia w szczególności odnoszące się do początku udziału w naruszeniu, ale także do jego nieprzerwanego czasu trwania.

—

W przypadku zwykłego częściowego pośredniego udziału w jednolitym i powtarzającym się względnie jednym i ciągłym naruszeniu pozwana powinna konkretnie wykazać, że dane przedsiębiorstwo chciało przyczynić się do osiągnięcia wszystkich wspólnych celów i wiedziało o wszystkich pozostałych niezgodnych z prawem zachowaniach pozostałych uczestników w ramach całościowego planu bądź mogło było je rozsądnie przewidzieć. Jako że pozwanej nie udało się przedstawić tego dowodu względnie uczyniła to ona w sposób niekompletny, nie powinna ona była pociągnąć skarżących do odpowiedzialności za całość antykonkurencyjnego zachowania.

—

W opinii skarżących decyzja opiera się na szeregu założeń faktycznych, w odniesieniu do których pozwana nie przedłożyła niepodważalnych i spójnych dowodów. W szczególności jeśli chodzi o domniemany początek udziału skarżących, pozwana fałszuje dowody, wyciąga spekulacyjne wnioski i nie rozważyła co najmniej tak samo wiarygodnych alternatywnych wyjaśnień.

—

Co więcej, zdaniem skarżących decyzja jest wewnętrznie sprzeczna, gdyż w jej sentencji stwierdzono jedno i ciągłe naruszenie, podczas gdy w uzasadnieniu jest mowa o jednolitym i powtarzającym się naruszeniu.

—

Zdaniem skarżących odejście od podstawowej reguły przewidzianej w pkt 13 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien przy ustalaniu roku odniesienia jest arbitralne, zwłaszcza że nie zostało to wystarczająco uzasadnione.

—

Ponadto paradoksalne i sprzeczne z zakazem ne bis in idem jest postępowanie tego rodzaju, że przy ustalaniu wagi naruszenia w ramach obliczania podstawowej kwoty grzywny za podstawę przyjmuje się jednolite i powtarzające się względnie jedno i ciągłe naruszenie, którego waga została jednolicie ustalona na 15 %, przy czym jednocześnie ustala się dodatkową podwyżkę w wysokości 2 % za udział w niektórych częściach tego całego kartelu. Już przy ustalaniu podstawowej kwoty grzywny pozwana powinna była uwzględnić fakt, że skarżące nie były odpowiedzialne za cały kartel.

—

Przy zaliczaniu skarżących do kategorii współuczestników lub uczestników ubocznych pozwana powinna była wziąć pod uwagę faktyczną rolę skarżących w całym kartelu, a nie przypadkową i niemającą znaczenia liczbę środków dowodowych.

—

Skarżące podnoszą także, iż obniżka kwoty grzywny o 5 % jest zbyt mała i nie odzwierciedla różnego znaczenia organizatorów kartelu i głównych uczestników z jednej strony oraz niewielkiego udziału skarżących z drugiej strony.