This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62014TN0339
Case T-339/14: Action brought on 15 May 2014 — Kurchenko v Council
Sprawa T-339/14: Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2014 r. – Kurczenko przeciwko Radzie
Sprawa T-339/14: Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2014 r. – Kurczenko przeciwko Radzie
Dz.U. C 253 z 4.8.2014, p. 36–37
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
4.8.2014 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 253/36 |
Skarga wniesiona w dniu 15 maja 2014 r. – Kurczenko przeciwko Radzie
(Sprawa T-339/14)
2014/C 253/51
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Serhij Witalijowycz Kurczenko (Czuhujiw, Ukraina) (przedstawiciele: B. Kennelly i J. Pobjoy, barristers, M. Drury i A. Swan, solicitors)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 26) i rozporządzenia Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (Dz.U. L 66, s. 1) w zakresie, w jakim stosują się one do strony skarżącej; oraz |
— |
obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.
1. |
Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Rada nie zidentyfikowała właściwej podstawy prawnej. Artykuł 29 TUE nie był właściwą podstawą prawną dla decyzji, gdyż w zastrzeżeniach wysuniętych wobec skarżącego nie został on określony jako osoba, która działała na szkodę państwa prawnego i praw człowieka na Ukrainie (w rozumieniu art. 21 ust. 2 i art. 23 TUE). Ponieważ decyzja była nieważna, Rada nie mogła oprzeć się na art. 215 ust. 2 TUFE w celu uchwalenia rozporządzenia. W chwili nałożenia środków ograniczających przed żadnym sądem nie wysuwano wobec skarżącego jakiegokolwiek oskarżenia lub roszczenia, według których jego działalność groziła działaniem na szkodę państwa prawnego lub praw człowieka na Ukrainie. |
2. |
Zarzut drugi dotyczący tego, że Rada nie spełniła kryteriów dotyczących umieszczenia w wykazie, mianowicie w odniesieniu do tego, że osoba została „wskazana jako odpowiedzialna” za defraudację ukraińskich funduszy państwowych oraz za naruszenia praw człowieka na Ukrainie lub jest powiązana z kimkolwiek, kto został wskazany w tym charakterze. Jedynym wymienionym powodem umieszczenia skarżącego w wykazie było to, że twierdzono, iż wszczęto wobec niego na Ukrainie postępowanie karne, aby przeprowadzić „dochodzenie” w sprawie przestępstw powiązanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę. Nie wysuwa się zatem nawet twierdzenia (jeśli zastosować rozumowanie Sądu w wyroku w sprawie T-256/11 Ezz), że skarżący był osobą odpowiedzialną za defraudację ukraińskich funduszy państwowych lub za naruszenia praw człowieka na Ukrainie lub był powiązany z osobą właściwie wskazaną jako taka. |
3. |
Zarzut trzeci dotyczący tego, że Rada naruszyła przysługujące skarżącemu prawo do obrony i prawo do skutecznej ochrony sądowej. Skarżący na żadnym etapie nie uzyskał szczegółowych informacji w odniesieniu do „dochodzenia”, które jakoby uzasadnia umieszczenie go w wykazie, a tym mniej „poważnych i wiarygodnych” lub „konkretnych” dowodów w tym względzie. Pomimo żądań Rada nie przedstawiła takich informacji. |
4. |
Zarzut czwarty dotyczący tego, że Rada nie przedstawiła skarżącemu wystarczających powodów umieszczenia go w wykazie. Powody, które zostały podane, były niewystarczająco szczegółowe i ścisłe. Nie przedstawiono żadnych szczegółów co do czynów skarżącego, ze względu na które był jakoby uwikłany w „przestępstwa”, lub jak takie zarzucane uwikłanie w „przestępstwa” jest w jakikolwiek sposób powiązane z „sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych” i „ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę”. Nie przedstawiono żadnych szczegółów co do „dochodzenia”, podmiotu, które jakoby je prowadzi, jego charakteru lub daty, w której miałoby się rozpocząć. |
5. |
Zarzut piąty dotyczący tego, że Rada poważnie naruszyła przysługujące skarżącemu prawa podstawowe do własności i dobrego imienia. Środki ograniczające nie były „przewidziane ustawą”; zostały nałożone bez właściwych gwarancji umożliwiających skarżącemu skuteczne przedstawienie Radzie swoich argumentów; nie są one ograniczone do żadnej konkretnej własności, o której twierdzi się, że przedstawia zdefraudowane fundusze państwowe, ani nawet ograniczone do wysokości funduszy, które jakoby zostały zdefraudowane. |
6. |
Zarzut szósty dotyczący tego, że Rada oparła się na niedokładnych ustaleniach faktycznych. Wbrew jedynemu powodowi umieszczenia go w wykazie brak jest dostępnych informacji lub dowodów, że na Ukrainie prowadzone jest wobec skarżącego „dochodzenie” w rodzaju określonym w decyzji i rozporządzeniu. |
7. |
Zarzut siódmy dotyczący tego, że Rada nie upewniła się co do znaczenia i ważności dowodów leżących u podstaw umieszczenia skarżącego w wykazie: Rada nie sprawdziła, czy osoba obecnie pełniąca obowiązki prokuratora generalnego jest na podstawie konstytucji Ukrainy uprawniona do wszczęcia dochodzenia wobec skarżącego, i nie uwzględniła tego, że w rzeczywistości nie prowadzi się wobec skarżącego podnoszonego „dochodzenia”. |