EUR-Lex Access to European Union law
This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62013TN0294
Case T-294/13: Action brought on 27 May 2013 — Fialtor v Commission and ECB
Sprawa T-294/13: Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2013 r. — Fialtor przeciwko Komisji i EBC
Sprawa T-294/13: Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2013 r. — Fialtor przeciwko Komisji i EBC
Dz.U. C 226 z 3.8.2013, p. 19–21
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
Dz.U. C 226 z 3.8.2013, p. 5–5
(HR)
3.8.2013 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 226/19 |
Skarga wniesiona w dniu 27 maja 2013 r. — Fialtor przeciwko Komisji i EBC
(Sprawa T-294/13)
(2013/C 226/26)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: Fialtor Ltd (Belize, Belize) (przedstawiciele: C. Paschalides, Solicitor i adwokat A. Paschalides)
Strona pozwana: Europejski Bank Centralny, Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
zasądzenie odszkodowania w kwocie 278 925,79 EUR na tej podstawie, że klauzule protokołu ustaleń z dnia 26 kwietnia 2013 r. podpisanego przez Cypr i pozwanych zawierają w pkt 1.23 — 1.27 wymagania stanowiące wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne, a mianowicie art. 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej i art. 1 protokołu nr 1 do europejskiej konwencji praw człowieka; |
— |
uznanie stosownych klauzul za nieważne i niebyłe oraz nakazanie pilnego przeglądu instrumentów pomocy finansowej przewidzianych w art. 14 — 18 Traktatu ustanawiającego europejski mechanizm stabilności (zwanego dalej „traktatem EMS”), zgodnie z art. 19 tego traktatu, w świetle orzeczenia Sądu i celem wprowadzenia zmian niezbędnych, by zastosować się do tego orzeczenia; |
— |
jeżeli odszkodowanie wskazane w żądaniu pierwszym nie zostanie przyznane z tego powodu, że stosowne klauzule powinny zostać uznane za nieważne — zasądzenie odszkodowania z tytułu naruszenia art. 263 TFUE. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.
1) |
Zarzut pierwszy, zgodnie z którym stosowne klauzule protokołu ustaleń zawierają wymagania stanowiące „wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu chroniącej podmioty indywidualne” (1), z tego względu, że:
|
2) |
Zarzut drugi, zgodnie z którym poniższe naruszenia rozpatrywane łącznie są tak rozległe, że stanowią wystarczająco poważne naruszenie normy prawnej wyższego rzędu:
|
3) |
Zarzut trzeci, zgodnie z którym wskazane pozbawienie depozytów strony skarżącej nie było konieczne, ani proporcjonalne. |
4) |
Zarzut czwarty, zgodnie z którym ostatecznie to pozwani spowodowali pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych, ponieważ gdyby nie to wystarczająco poważne naruszenie depozyty bankowe strony skarżącej byłyby chronione prawami wynikającymi z karty i protokołu, skutkiem czego szkoda poniesiona przez stronę skarżącą jest wystarczająco bezpośrednia i przewidywalna. |
5) |
Zarzut piąty, zgodnie z którym skoro powyższe żądania są uzasadnione, stosowne klauzule należy uznać za nieważne i niebyłe pomimo faktu, że odnoszą się one do Cypru, ponieważ dotyczą strony skarżącej bezpośrednio i indywidualnie na tej podstawie, że stosowne klauzule i sposób ich wykonania naruszają traktat lub reguły prawne związane z jego stosowaniem, lub — w zakresie w jakim zostałoby orzeczone, że pozbawienie strony skarżącej jej depozytów bankowych podważało zasadę prawną wyrażoną w art. 6 ust. 1 TUE — że miało miejsce nadużycie władzy. |
(1) Zobacz wyrok z dnia 2 grudnia 1971 r. w sprawie 5/71 Zuckerfabrik Schoeppenstedt przeciwko Radzie, Rec. s. 975.
(2) Artykuł 52 ust. 1 karty.