18.5.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 141/9

1)

Czy dyrektywę Rady 93/13/EWG (1) z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz dyrektywę 2005/29/WE (2) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącą nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającą dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady („dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych”), w świetle art. 38 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że jest z nimi sprzeczny przepis prawa państwa członkowskiego, taki jak § 151j ust. 1 kodeksu cywilnego w związku z innymi przepisami prawa istotnymi w postępowaniu głównym, który umożliwia wierzycielowi, bez dokonania oceny postanowień umownych przez sąd, zażądanie spełnienia świadczenia wynikającego z niedozwolonych postanowień umownych w drodze egzekucji z nieruchomości stanowiącej przedmiot zabezpieczenia i będącej własnością konsumenta, pomimo iż między stronami istniej spór co do ewentualnego występowania niedozwolonych postanowień umownych.

2)

Czy przepisy prawne Unii Europejskiej wskazane w pytaniu pierwszym sprzeciwiają się obowiązywaniu przepisu prawa krajowego, takiego jak § 151j ust. 1 kodeksu cywilnego w związku z innymi przepisami prawa istotnymi w postępowaniu głównym, który umożliwiają wierzycielowi zażądanie spełnienia świadczenia wynikającego z niedozwolonych postanowień umownych w drodze egzekucji z nieruchomości stanowiącej przedmiot zabezpieczenia i będącej własnością konsumenta, bez dokonania oceny postanowień umownych przez sąd, pomimo iż między stronami istniej spór co do ewentualnego występowania niedozwolonych postanowień umownych?

3)

Czy wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 9 marca 1978 r. w sprawie [106/77] Simmenthal (3), należy rozumieć w ten sposób, że dla osiągnięcia celu dyrektyw wskazanych w pierwszym pytaniu, w świetle art. 38 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, sąd krajowy nie zastosuje przepisu prawa krajowego, takiego jak § 151j ust. 1 kodeksu cywilnego, w związku z innymi przepisami prawa istotnymi w postępowaniu głównym, które umożliwiają wierzycielowi zażądanie spełnienia świadczenia wynikającego z niedozwolonych postanowień umownych w drodze egzekucji z nieruchomości stanowiącej przedmiot zabezpieczenia i będącej własnością konsumenta, bez dokonania oceny postanowień umownych przez sąd, unikając w ten sposób, pomimo sporu między stronami, kontroli sądowej z urzędu postanowień umownych.

4)

Czy art. 4 dyrektywy Rady 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że postanowienie umowne w umowie konsumenckiej — zawartej bez udziału adwokata — które umożliwia wierzycielowi dokonanie pozasądowej egzekucji składnika majątku stanowiącego przedmiot zabezpieczenia bez kontroli sądu, stanowi obejście podstawowej zasady prawa Unii dotyczącej kontroli sądowej z urzędu postanowień umownych i jest zatem nieuczciwe także w przypadku gdy takie postanowienie umowne wynika z przepisu prawa krajowego.