2.6.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 157/8

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2012/35/WPZiB z dnia 23 stycznia 2012 r. zmieniającej decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (1) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 54/2012 z dnia 23 stycznia 2012 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 961/2010 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (2) w zakresie w jakim akty te dotyczą strony skarżącej;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania, w szczególności nakładów poniesionych przez stronę skarżącą.

1)

Zarzut pierwszy: Naruszenie praw skarżącej do obrony

2)

Zarzut drugi: Brak podstawy prawnej dla zaskarżonego rozporządzenia

Według skarżącej, zaskarżone rozporządzenie wykonawcze nie ma podstawy prawnej choćby z tego powodu, że wyrokiem z dnia 7 grudnia 2011 r. wydanym w sprawie T-562/10 Sąd stwierdził nieważność rozporządzenia nr 961/2010 w zakresie w jakim akt ten dotyczył skarżącej. Pomimo utrzymania w mocy skutków rozporządzenia nr 961/2010 przez okres 2 miesięcy rozporządzenie to nie może stanowić w przypadku skarżącej prawidłowej podstawy prawnej dla przyjęcia rozporządzenia wykonawczego.

3)

Zarzut trzeci: Naruszenie art. 266 TFUE

Skarżąca podnosi następnie, iż Rada nie podjęła żadnych środków w celu wykonania wyroku Sądu z dnia 7 grudnia 2011 r. w sprawie T-562/10 a zamiast tego, wbrew temu wyrokowi ponownie umieściła nazwę skarżącej w wykazie osób, organów i podmiotów objętych sankcjami.

4)

Zarzut czwarty: brak powodów umieszczenia skarżącej w wykazie osób, organów i podmiotów objętych sankcjami

Skarżąca podnosi również, iż powody przedstawione przez Radę w odniesieniu do umieszczenia jej w wykazie osób, organów i podmiotów objętych sankcjami są w dużej mierze nieodpowiednie i nie mogą stanowić uzasadnienia dla umieszczenia skarżącej we wspomnianym wykazie.

5)

Zarzut piąty: Naruszenie prawa podstawowego skarżącej do poszanowania własności

Ponowne umieszczenie skarżącej w wykazie podmiotów objętych sankcjami stanowi nieuzasadnione naruszenie podstawowego prawa własności, ponieważ w związku z niewystarczającym uzasadnieniem Rady, nie może ona zrozumieć, z jakich względów została umieszczona w tym wykazie. Ponowne umieszczenie skarżącej w wykazie podmiotów objętych sankcjami opiera się ponadto na oczywistym błędzie w ocenie jej sytuacji i działalności przez Radę i jest również nieproporcjonalne.