WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (izba ds. odwołań)

z dnia 26 listopada 2008 r.

Sprawa T‑284/07 P

Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego
(znaki towarowe i wzory) (OHIM)

przeciwko

Adelaidzie López Teruel

Odwołanie – Służba publiczna – Urzędnicy – Dopuszczalność – Niezdolność do pracy – Wniosek o zwołanie komitetu ds. inwalidztwa – Ograniczona swoboda organu powołującego

Przedmiot: Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie F‑97/06 López Teruel przeciwko OHIM, dotychczas nieopublikowanego w Zbiorze, mające na celu uchylenie tego wyroku.

Orzeczenie: Odwołanie zostaje oddalone. Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) zostaje obciążony kosztami postępowania.

Streszczenie

1.      Odwołanie – Dopuszczalność – Ocena w odniesieniu do rozpatrywanego w danej instancji sporu prawnego – Strona, której wnioski nie zostały uwzględnione w całości lub w części przed Sądem do spraw Służby Publicznej

(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 9)

2.      Odwołanie – Zarzuty – Kontrola przez Sąd Pierwszej Instancji ustalenia przedmiotu skargi przez Sąd do spraw Służby Publicznej

(regulamin Sądu Pierwszej Instancji, art. 44 § 1 lit. c))

3.      Odwołanie – Zarzuty – Błąd w ustaleniach faktycznych – Niedopuszczalność – Kontrola przez Sąd Pierwszej Instancji oceny dowodów – Wykluczenie, z wyjątkiem przypadku ich przeinaczenia

(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 ust. 1)

4.      Urzędnicy – Niezdolność do pracy – Wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy

(regulamin pracowniczy, art. 78, akapit pierwszy; załącznik VIII, art. 13 ust. 1)

5.      Odwołanie – Zarzuty – Zarzut podniesiony po raz pierwszy w odwołaniu – Niedopuszczalność

(statut Trybunału Sprawiedliwości, załącznik I, art. 11 § 1)

6.      Urzędnicy – Niezdolność do pracy – Wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia niezdolności do pracy – Przesłanki – Wszczęcie na wniosek zainteresowanego – Ograniczona swoboda administracji

(regulamin pracowniczy, art. 78 akapit pierwszy; załącznik VIII, art. 13 ust. 1)

1.      Ponieważ oceny przesłanek dopuszczalności odwołania wskazanych w art. 9 akapit drugi załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości dokonuje się w odniesieniu do rozpatrywanego w tej instancji sporu prawnego i tylko w odniesieniu do niego, strona może wnieść odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej, który opiera się na zasadach wywiedzionych w innym wyroku, który stał się prawomocny, i to nawet jeśli w wyroku będącym przedmiotem odwołania Sąd do spraw Służby Publicznej badał podobne kwestie prawne. Okoliczność, że uzasadnienie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej, który stał się prawomocny, uwzględnia dany zarzut, nie zabrania bowiem wnoszącemu dopuszczalne odwołanie kwestionować w innym sporze dokonanej przez Sąd do spraw Służby Publicznej oceny zarzutu podobnego do zarzutu badanego w wyroku, który stał się prawomocny.

Z art. 9 akapit drugi załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości wynika poza tym, że wystarczy, by wnioski danej strony nie zostały uwzględnione w całości lub w części, aby mogła ona wnieść odwołanie przed Sąd Pierwszej Instancji.

(zob. pkt 23–26)

Odesłanie: Trybunał: sprawy połączone C‑432/98 P i C‑433/98 P Rada przeciwko Chvatal i in., 5 października 2000 r., Rec. s. I‑8535, pkt 22, 24; Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑119/05 Gesner przeciwko OHIM, 16 stycznia 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze

2.      Ustalenie przedmiotu skargi w wyroku wydanym przez Sąd do spraw Służby Publicznej stanowi kwestię prawną, która może zostać poddana ocenie Sądu Pierwszej Instancji w ramach odwołania. Skarga stanowi w tym względzie pismo wszczynające postępowanie, w którym strony mają obowiązek oznaczyć przedmiot sporu.

(zob. pkt 33, 34)

Odesłanie: Trybunał: sprawa C‑242/07 P Belgia przeciwko Komisji, 8 listopada 2007 r., Rec. s. I‑9757, pkt 41; sprawa C‑135/06 P Weißenfels przeciwko Parlamentowi, 18 grudnia 2007 r., Zb.Orz. s. I‑12041, pkt 51–57

3.      Sąd rozpatrujący spór w pierwszej instancji, w tym przypadku Sąd do spraw Służby Publicznej, jest wyłącznie właściwy, po pierwsze, do dokonania ustaleń faktycznych, chyba że nieprawidłowość tych ustaleń wynika z przedłożonych mu akt sprawy, a po drugie, do dokonania oceny stanu faktycznego. Ocena stanu faktycznego nie stanowi więc, z wyjątkiem przypadków przeinaczenia przedstawionych przed tym sądem dowodów, kwestii prawnej, która podlega kontroli Sądu Pierwszej Instancji jako instancji odwoławczej. Takie przeinaczenie musi wynikać w sposób oczywisty z akt sprawy bez konieczności dokonywania nowej oceny faktów i dowodów.

(zob. pkt 46, 47)

Odesłanie: Trybunał: sprawa C‑397/03 P Archer Daniels Midland i Archer Daniels Midland Ingredients przeciwko Komisji, 18 maja 2006 r., Zb.Orz. s. I‑4429, pkt 85; sprawa C‑167/04 P JCB Service przeciwko Komisji, 21 września 2006 r., Zb.Orz. s. I‑8935, pkt 107, 108; Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑252/06 P Beau przeciwko Komisji, 12 lipca 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 45–47

4.      Sąd do spraw Służby Publicznej nie dopuszcza się naruszenia prawa, gdy opiera się na art. 78 akapit pierwszy regulaminu pracowniczego i art. 13 ust. 1 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego celem oceny zgodności z prawem wniosku urzędnika o zwołanie komitetu ds. inwalidztwa. Z brzmienia tych przepisów wynika bowiem, że urzędnikowi, który nie ukończył 65. roku życia, a w okresie, w którym nabywał uprawnienia emerytalne, uznany został przez komitet ds. inwalidztwa za całkowicie i trwale niezdolnego do pracy, przez co nie jest on w stanie wykonywać obowiązków na stanowisku w swojej kategorii i w związku z tym musi zakończyć służbę, przysługuje w okresie niezdolności do pracy renta inwalidzka. Celem zapewnienia skuteczności tego uprawnienia, którego nabycie może zostać stwierdzone dopiero po zakończeniu postępowania w sprawie orzeczenia niezdolności do pracy, należy uznać, że uprawnienie to z konieczności obejmuje prawo do żądania przez takiego urzędnika wszczęcia przez organ powołujący omawianego postępowania.

(zob. pkt 65–67)

Odesłanie: Trybunał: sprawa 12/83 Bähr przeciwko Komisji, 17 maja 1984 r., Rec. s. 2155, pkt 12, 13; Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑59/01 Nardone przeciwko Komisji, 26 lutego 2003 r., RecFP s. I‑A‑55, II‑323, pkt 31, 32

5.      Ponieważ w ramach odwołania właściwość Sądu Pierwszej Instancji ogranicza się do oceny rozstrzygnięcia prawnego w zakresie zarzutów rozpatrywanych przed Sądem do spraw Służby Publicznej, argument podniesiony w odwołaniu, który nie został powołany w ramach postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, należy odrzucić jako niedopuszczalny.

(zob. pkt 72, 73)

Odesłanie: Trybunał: sprawa C‑136/92 P Komisja przeciwko Brazzelli Lualdi i in., 1 czerwca 1994 r., Rec. s. I‑1981, pkt 59; sprawy połączone C‑24/01 P i C‑25/01 P Glencore i Compagnie Continentale przeciwko Komisji, 7 listopada 2002 r., Rec. s. I‑10119, pkt 62; sprawa C‑104/05 P El Corte Inglés przeciwko OHIM i Pucci, 28 września 2006 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 40

6.      Organ powołujący, rozpatrujący wniosek urzędnika o otwarcie postępowania w sprawie orzeczenia niezdolności do pracy jest co do zasady zobowiązany, zgodnie z przepisami art. 78 regulaminu pracowniczego, uściślonymi przez art. 13 ust. 1 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego, do wszczęcia takiego postępowania. Przepisy te przyznają temu organowi ograniczoną swobodę w wykonywaniu kompetencji w tym znaczeniu, że jest on zobowiązany do otwarcia postępowania w sprawie orzeczenia niezdolności do pracy, gdy stwierdzi, że zostały spełnione przesłanki przewidziane w tych przepisach. W tym względzie przyznanie, że administracja ma jedynie możliwość zwołania komitetu ds. inwalidztwa, byłoby sprzeczne z tymi przepisami, ponieważ takie warunki zwołania komitetu powodowałyby pozbawienie skuteczności uprawnienia przyznanego urzędnikowi na mocy tych przepisów. W tych okolicznościach organ ten, który nie jest właściwy w zakresie dokonywania ocen o charakterze medycznym, może oddalić wniosek o zwołanie komitetu ds. inwalidztwa tylko w sytuacji, gdy jest w posiadaniu obiektywnych i niekwestionowanych dowodów na to, że materialne przesłanki tych przepisów nie zostały spełnione.

Ponadto nie ma sprzeczności w stwierdzeniu, że organ powołujący korzysta z ograniczonej swobody w wykonywaniu kompetencji w zakresie zwołania komitetu ds. inwalidztwa, a jednocześnie uznaniu, że przy wykonywaniu tej kompetencji mogą wchodzić w grę pewne kryteria oceny. Organ ten może bowiem weryfikować, nie mając jednak zakresu uznania w tym obszarze, czy któryś z warunków takiego ograniczonego wykonania jego kompetencji nie został spełniony.

(zob. pkt 78–82)