This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 52013PC0721
Proposal for a COUNCIL DIRECTIVE amending Directive 2006/112/EC on the common system of value added tax as regards a standard VAT return
Wniosek DYREKTYWA RADY zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w zakresie standardowej deklaracji VAT
Wniosek DYREKTYWA RADY zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w zakresie standardowej deklaracji VAT
/* COM/2013/0721 final - 2013/0343 (CNS) */
Wniosek DYREKTYWA RADY zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w zakresie standardowej deklaracji VAT /* COM/2013/0721 final - 2013/0343 (CNS) */
UZASADNIENIE 1. KONTEKST WNIOSKU Zgodnie z systemem VAT przedsiębiorstwa
są zobowiązane do wypełnienia okresowych deklaracji VAT, podając szczegółowe
informacje niezbędne do celów płatności i kontroli VAT, co może być szczególnie
skomplikowane w przypadku składania deklaracji VAT w różnych państwach
członkowskich. Złożoność ta wynika z przedstawiania różnych informacji,
informacji, które nie mają zharmonizowanych definicji, braku dobrych wspólnych
wytycznych, istnienia różnych zasad i procedur dotyczących składania deklaracji
i wprowadzania korekt oraz z konieczności stosowania języka narodowego. To
wszystko prowadzi również do większych obciążeń po stronie przedsiębiorstw, mniejszej
dokładności i aktualności deklaracji VAT oraz ogranicza handel transgraniczny. Aby rozwiązać te problemy,
Komisja zebrała opinie zainteresowanych stron na temat standardowej deklaracji
VAT w trakcie konsultacji dotyczących zielonej księgi w sprawie przyszłości
podatku VAT[1].
Pozytywne odpowiedzi od zainteresowanych stron sprawiły, że Komisja uwzględniła
w komunikacie w sprawie przyszłości podatku VAT[2]
zobowiązanie do opracowania wniosku w sprawie standardowej deklaracji VAT przed
końcem 2013 r. Wniosek wspiera pozostałe
inicjatywy Komisji. Grupa wysokiego szczebla, działająca do października 2014
r., wspiera Program działań na rzecz zmniejszenia obciążeń administracyjnych w
UE, doradzając Komisji w sprawie ograniczenia obciążeń administracyjnych
związanych z prawodawstwem UE. Grupa skupia się przede wszystkim na MŚP i
mikroprzedsiębiorstwach, a także na tym, jak zwiększyć skuteczność administracji
publicznej państwa członkowskiego oraz sprawić, by w większym stopniu
odpowiadała ona na potrzeby zainteresowanych stron przy wdrażaniu prawodawstwa
UE. Standardowa deklaracja VAT dobrze wpisuje się w cel, jakim jest ograniczenie
tych obciążeń. Kluczowym celem Komisji
jest zmniejszenie formalności administracyjnych po stronie MŚP w oparciu o
zasadę „najpierw myśl na małą skalę” zawartą w programie Small Business Act. W
ostatnim komunikacie Inteligentne regulacje – odpowiedź na potrzeby małych i
średnich przedsiębiorstw Komisja na podstawie ankiety internetowej skierowanej
do MŚP podkreśliła, że dyrektywa VAT[3]
jest obszarem prawodawstwa UE, który wiąże się z największymi obciążeniami. Jako
obszar, w którym istniejące rozbieżności stanowią barierę dla handlu UE,
wskazuje się w szczególności deklarację VAT. Celem niniejszego wniosku jest
ograniczenie obciążeń po stronie wszystkich przedsiębiorstw, w szczególności
MŚP, jak podkreślono również w komunikacie w sprawie inteligentnych regulacji[4]. Coraz więcej
przedsiębiorstw skarży się, że prowadząc działalność w UE, ciężko jest zachować
zgodność z przepisami w zakresie VAT. Dotyczy to przede wszystkim handlu
elektronicznego i dostaw towarów na rynku wewnętrznym, w którym klient jest prywatną
osobą fizyczną, a dostawca musi zarejestrować, zadeklarować i zapłacić podatek
VAT w państwie członkowskim klienta. Tego rodzaju zobowiązania mogą tworzyć bariery
w handlu transgranicznym, zaś standardowa deklaracja VAT może je ograniczyć. W
Akcie o jednolitym rynku II[5]
wzywa się zatem do wprowadzenia standardowej deklaracji VAT. Ponadto konsolidacja
budżetowa sprzyjająca wzrostowi stanowi jeden z pięciu priorytetów określonych
w rocznej analizie wzrostu gospodarczego z 2012 r. Z uwagi na fakt, że VAT
stanowi około 21 % krajowych dochodów podatkowych, a 12 % należności z tytułu
podatku VAT nie jest windykowanych, konieczne jest wprowadzenie
skuteczniejszego i odpornego na oszustwa sytemu VAT. Na ograniczenie oszustw i
poprawę zgodności istotny wpływ ma wymiana aktualnych informacji między
państwami członkowskimi, którą ułatwić może standardowa deklaracja VAT. 2. WYNIKI KONSULTACJI Z
ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW Konsultacje z zainteresowanymi stronami Standardowa deklaracja VAT
stanowiła przedmiot szeregu konsultacji. Uwzględniono ją w zielonej księdze w
sprawie przyszłości podatku VAT, a wyniki konsultacji są dostępne pod adresem: http://ec.europa.eu/taxation_customs/common/consultations/tax/2010_11_future_vat_en.htm Konsultacje z
przedsiębiorstwami i państwami członkowskimi przeprowadzono w ramach badania zrealizowanego
przez PwC, które objęło również seminarium Fiscalis zorganizowane w
październiku 2012 r. Ponadto przeprowadzono dalsze konsultacje z
przedsiębiorstwami w trakcie posiedzeń grupy ekspertów ds. podatku VAT, które
odbyły się w styczniu 2012 r., z MŚP będącymi zainteresowanymi stronami w
trakcie spotkania uzupełniającego dotyczącego programu Small Business Act,
które odbyło się w kwietniu 2013 r., oraz z państwami członkowskimi w ramach
posiedzenia grupy ds. przyszłości podatku VAT zorganizowanego w styczniu 2013
r. Wyniki konsultacji z posiedzenia
grupy ekspertów ds. podatku VAT są dostępne pod adresem: http://ec.europa.eu/taxation_customs/taxation/vat/key_documents/expert_group/index_en.htm Wyniki konsultacji z
posiedzenia grupy ds. przyszłości podatku VAT są dostępne pod adresem: http://ec.europa.eu/taxation_customs/taxation/vat/key_documents/discussions_member_states/index_en.htm Ocena skutków Do wniosku dołączono ocenę
skutków. Spośród szczegółowo
przeanalizowanych wariantów wariantem preferowanym jest standardowa deklaracja
VAT obowiązkowa dla państw członkowskich i przedsiębiorstw, która zawiera wykaz
znormalizowanych informacji, w ramach którego tylko niewielka liczba pozycji
jest wymagana we wszystkich przypadkach. W ten sposób obciążenia po stronie
przedsiębiorców zostają maksymalnie zmniejszone przy jednoczesnym ograniczeniu
kosztów po stronie państw członkowskich. Szacuje się, że wariant
preferowany ograniczy obciążenia administracyjne maksymalnie o 15 mld EUR
rocznie. 3. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU Podstawą wniosku jest art.
113 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w zakresie, w jakim
harmonizacja ta jest niezbędna do zapewnienia funkcjonowania rynku wewnętrznego
oraz uniknięcia zakłóceń konkurencji. Zasada pomocniczości Cele zawarte we wniosku
nie mogą być w dostateczny sposób zrealizowane przez państwa członkowskie. Normalizacja
obowiązku składania deklaracji VAT jest możliwa jedynie w drodze procesu
legislacyjnego UE poprzez zmianę dyrektywy VAT, w której określono stosowne zasady
dotyczące deklaracji VAT. Zakres wniosku jest
ograniczony do tego, co może być osiągnięte jedynie poprzez ustanowienie
przepisów na poziomie UE, a zatem jest zgodny z zasadą pomocniczości. Zasada proporcjonalności Zmiany w dyrektywie VAT są
konieczne do osiągnięcia normalizacji deklaracji VAT i ograniczenia wymogów
dotyczących informacji niezbędnych do kontroli i poboru podatku VAT w celu ograniczenia
obciążeń po stronie przedsiębiorców i usunięcia barier w prawidłowym
funkcjonowaniu rynku wewnętrznego. Ponadto, zwiększając
możliwości kontroli, jakie zapewnia państwom członkowskim standardowy formularz,
można skuteczniej unikać zakłóceń konkurencji. Wniosek jest zatem zgodny
z zasadą proporcjonalności. Wybór instrumentów Proponowanym instrumentem
jest dyrektywa, ponieważ aktem prawnym podlegającym zmianie jest dyrektywa, a
zatem żaden inny akt prawny nie byłby właściwy. Dokumenty wyjaśniające Państwa członkowskie mają
obowiązek przekazania Komisji tekstu przepisów krajowych przyjętych w celu
transpozycji dyrektywy, jak również dokumentu wyjaśniającego związek między
elementami niniejszej dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych
instrumentów transpozycyjnych. Jest to uzasadnione i proporcjonalne. 4. WPŁYW NA BUDŻET Wniosek nie ma jakiegokolwiek
negatywnego wpływu na budżet UE. 5. SZCZEGÓŁOWE OBJAŚNIENIE
WNIOSKU Ideą standardowej
deklaracji VAT jest, aby wszystkie przedsiębiorstwa miały możliwość
przedstawienia znormalizowanych informacji każdemu z państw członkowskich w
jednakowym, najlepiej elektronicznym formacie. W ten sposób przedsiębiorstwo
składające deklarację VAT w jednym państwie członkowskim może łatwo wypełnić i
złożyć deklarację VAT w innym państwie członkowskim, ponieważ informacje i
procedura składania są standardowe. Wszystkie przedsiębiorstwa
powinny mieć dostęp do standardowej deklaracji VAT, ponieważ udostępnienie jej
określonym kategoriom przedsiębiorstw zmniejszyłoby jedynie zakres deklaracji,
zwiększyło złożoność, a tym samym zmniejszyłoby ograniczenie obciążeń. Podobnie
w celu obniżenia również kosztów i złożoności po stronie państw członkowskich
należy oferować wyłącznie jedną deklarację VAT na szczeblu UE – mianowicie standardową
deklarację VAT. Wniosek dotyczy kwestii
związanych z treścią, terminem i sposobem składania deklaracji oraz korektami standardowej
deklaracji VAT. Jeżeli chodzi o treść, kluczową rolę w ograniczaniu obciążeń po
stronie przedsiębiorstw odgrywa ilość informacji i ich normalizacja. Wniosek wymienia
maksymalną liczbę 26 rubryk informacyjnych, które maja wypełnić przedsiębiorstwa,
przy czym państwa członkowskie nie mogą zwolnić przedsiębiorstw tylko z pięciu z
tych rubryk. Przedstawiane informacje powinny być spójne we wszystkich
państwach członkowskich, tak aby informacje zadeklarowane w jednym państwie członkowskim
były określone w taki sam sposób, jak we wszystkich pozostałych państwach
członkowskich. Ponadto państwa
członkowskie mogą wymagać podania dodatkowych informacji do celów kontroli i
administracji VAT w odniesieniu do określonych regionów, terytoriów lub szczególnych
systemów uwzględnionych w drodze wyjątku w przepisach dotyczących VAT. Jedynie
w tych należycie uzasadnionych przypadkach państwo członkowskie może wymagać od
przedsiębiorstw podania większej ilości informacji niż te zawarte w 26 standardowych
rubrykach informacyjnych. W przypadku składania
deklaracji wniosek przewiduje minimalną normę. Wszystkie przedsiębiorstwa
powinny mieć prawo do składania miesięcznych deklaracji VAT, z podatkiem od
wartości dodanej należnym i zapłaconym do końca miesiąca następującego po
okresie objętym deklaracją VAT. Oprócz tego państwa członkowskie mogą wprowadzić
dalsze ograniczenia obciążenia poprzez dopuszczenie dłuższych okresów objętych
deklaracją VAT do jednego roku oraz wydłużenie terminu wymagalności w
odniesieniu do składania deklaracji i uiszczania płatności o dodatkowy miesiąc.
Dzięki temu żadne przedsiębiorstwo nie będzie zobowiązane do częstszego
składania deklaracji VAT ani zgłaszania lub zapłaty należnego VAT w
ograniczonym terminie. We wniosku zachęca się
również do elektronicznego wypełniania deklaracji. Przedsiębiorcy powinni mieć
prawo do składania standardowej deklaracji VAT drogą elektroniczną we
wszystkich państwach członkowskich, w tym poprzez elektroniczny transfer plików
przy użyciu zaawansowanych interoperacyjnych podpisów elektronicznych w całej
UE lub innych technologii oferujących podobny poziom bezpieczeństwa. Aby zapewnić normalizację
określonych aspektów technicznych związanych z deklaracją VAT, której nie można
osiągnąć poprzez przyjęcie dyrektywy, we wniosku przewidziano zakres stosowania
procedury komitetowej. Tego rodzaju procedurę stosuje się w razie potrzeby w
odniesieniu do szczegółowych danych technicznych dotyczących zwrotu, jednolitych
definicji i procedur, szczegółowego rozpatrzenia korekt, jak również
ustanowienia metod elektronicznego składania deklaracji. Artykuły 178, 185, 211, 271 i 318 Pojęcie „deklaracja VAT”
stosowane w dyrektywie VAT zastąpiono pojęciem „standardowa deklaracja VAT” w
celu uniknięcia nieporozumień, gdyż rozdział 5 w tytule XI został podzielony na
dwie sekcje, a mianowicie „Standardowa deklaracja VAT” i „Inne deklaracje i
informacje”. Tym samym następuje zmiana w art. 178, 185, 211, 271 i 318. Definicja „deklaracji VAT”
w pkt 5 art. 357 i pkt 4 art. 358 od dnia 1 stycznia 2015 r. odnosi się do rozdziału
na temat procedur szczególnych dotyczących podatników niemających siedziby,
którzy świadczą usługi telekomunikacyjne, nadawcze i drogą elektroniczną na
rzecz osób niebędących podatnikami, w związku z czym może pozostać
niezmieniona. Artykuły 206 i 252 Artykuł 206 w obecnej formie
zezwala państwom członkowskim na ustalenie innego terminu zapłaty niż termin
złożenia deklaracji VAT i pobranie zaliczki od tej kwoty. Taki przepis, który
pozwala na współistnienie różnych terminów płatności zmniejszyłby częściowo
korzyści wynikające z proponowanej standardowej deklaracji VAT. W związku z tym
w art. 206 utrzymano ogólną zasadę, że kwotę VAT należy zapłacić w momencie
składania standardowej deklaracji VAT, ale możliwość wyboru dowolnego innego
terminu płatności przez państwa członkowskie została zniesiona. Zgodnie z art. 252
standardową deklarację VAT składa się w terminie do końca miesiąca po
zakończeniu okresu objętego standardową deklaracją VAT. Aby uniknąć w
niektórych przypadkach skrócenia terminów płatności w odniesieniu do przedsiębiorstw,
państwa członkowskie mogą przedłużyć termin składania standardowej deklaracji
VAT o kolejny miesiąc. Termin złożenia deklaracji VAT i uiszczenia płatności przypada
zatem przynajmniej na jeden miesiąc i maksymalnie dwa miesiące po zakończeniu
okresu objętego deklaracją VAT. Okres objęty standardową deklaracją
VAT określony w art. 252 wynosi jeden miesiąc. Aby przedsiębiorstwa nie musiały
jednak składać standardowych deklaracji VAT częściej niż w chwili obecnej,
państwa członkowskie mogą zezwolić przedsiębiorstwom na składanie standardowych
deklaracji VAT za okres nieprzekraczający jednego roku. Zgodnie ze wspólną
polityką Unii w sprawie definicji mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw[6] mikroprzedsiębiorstwa,
których obrót roczny jest mniejszy niż 2 000 000 EUR, mogą składać deklaracje
VAT co kwartał, chyba że istnieje ryzyko w zakresie kontroli i poboru podatku
VAT. Artykuł 250 We wszystkich
standardowych deklaracjach VAT wymaga się podania pięciu informacji
odpowiadających podatkowi należnemu i naliczonemu, powiązanym kwotom netto oraz
kwotom netto należnym do zapłaty lub zwrotu. Obecnie wszystkie państwa
członkowskie wymagają podania tych informacji, o czym stanowi obecny art. 250
ust. 1. Konieczne jest
ustanowienie wspólnych zasad wprowadzania korekt do deklaracji VAT w celu
osiągnięcia wymaganego poziomu normalizacji. Państwa członkowskie powinny
jednak mieć możliwość ustanowienia własnego okresu wprowadzania korekt,
ponieważ okresy te są ściśle powiązane z krajowymi procedurami kontroli. Dlatego
też w drugim ustępie wprowadzono zasadę, zgodnie z którą podatnicy mogą
korygować deklaracje VAT w ramach okresu ustanowionego przez państwa
członkowskie. Całkowitą wartość wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów i wewnątrzwspólnotowego
nabycia towarów ustala się na podstawie unijnych wykazów sprzedaży, a więc nie
należy uwzględniać ich w standardowej deklaracji VAT. Okres przejściowy jest
jednak konieczny, aby dostosować krajowe systemy statystyczne, które do celów
zestawienia statystyk dotyczących wewnątrzwspólnotowego handlu towarami[7] w dużym stopniu
opierają się obecnie na informacjach przedstawionych w deklaracjach VAT. Artykuł 251 Poza obowiązkowymi
informacjami przedstawionymi w standardowej deklaracji VAT państwa członkowskie
mogą wymagać podania innych informacji do celów analizy ryzyka i kontroli. Aby ograniczyć
obciążenia po stronie przedsiębiorstw i wykluczyć informacje potrzebne do celów
statystycznych, nie zaś do celów rozliczenia VAT, należy znormalizować
dodatkowe wymogi w zakresie informacji i ograniczyć je do minimum. Część dodatkowych
informacji jest specyficzna dla niektórych transakcji wymienionych w dyrektywie
VAT i została poddana normalizacji. Artykuł 251 ust. 1 przewiduje dodatkowe
informacje znormalizowane w odniesieniu do sprzedaży i należnego podatku VAT
oraz zawiera osiem informacji. Artykuł 251 ust. 2 przewiduje 13 informacji
znormalizowanych w odniesieniu do zakupu i podlegającego odliczeniu podatku
VAT. Inne dodatkowe informacje
są jednak niezbędne, jeżeli państwa członkowskie stosują szczególne zasady w
określonych regionach lub na określonych terytoriach lub stosują je w
odniesieniu do procedur szczególnych systemów mających zastosowanie do
niektórych podatników lub transakcji. Jest to przewidziane w art. 251 ust. 3. Ze
względu na szczególny charakter treść informacji dodatkowych, o których mowa w
art. 251 ust. 3, zostanie znormalizowana w ramach procedury komitetowej. Aby zapewnić przejrzystość
oraz ułatwić przedsiębiorstwom osiąganie zgodności, w przypadku gdy państwa
członkowskie wymagają dodatkowych informacji, należy powiadomić o tym właściwy
komitet. Nowy artykuł 252a System elektronicznego
składania deklaracji powinien być dodatkowo promowany i chociaż państwa
członkowskie muszą pozwolić i mogą wymagać, by deklaracje składano drogą
elektroniczną, należy dodatkowo wzmocnić ten system, aby umożliwić przesyłanie
plików, jak w przypadku informacji podsumowujących, oraz aby zapewnić jednolite
bezpieczne metody przesyłania obejmujące korzystanie z zaawansowanych podpisów
elektronicznych. Definicje zastosowane w tym artykule są zgodne z dyrektywą
1999/93/WE[8]
w sprawie podpisów elektronicznych. Definicje te mogą jednak wymagać
dostosowania po przyjęciu wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia w sprawie
identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji
elektronicznych na rynku wewnętrznym[9]. Artykuł ten normalizuje
dodatkowo obecny art. 250 ust. 2. Artykuł 253 Artykuł ten usunięto,
ponieważ dotyczył szczególnego środka mającego zastosowanie wyłącznie do
Szwecji i byłby sprzeczny z celami standardowej deklaracji VAT. Artykuł 254 Treść tego artykułu
przeniesiono do nowego art. 257a w nowej sekcji 2 pod nagłówkiem „Inne
deklaracje i informacje”. Wynika to z faktu, iż standardowa deklaracja VAT nie
powinna zawierać jakichkolwiek szczegółowych informacji wymaganych od
sprzedawcy nowych środków transportu na mocy obecnego art. 254, mimo to
informacje te są jednak niezbędne. Artykuł 255 Artykuł ten zastępuje i
łączy w sobie art. 255, 256 i 257. Nie wprowadzono żadnych zmian co do treści
tych artykułów. Artykuły 256 i 257 Treść tych artykułów
przeniesiono do art. 255. Artykuły 258 i 259 Artykuł 258 dotyczący
przekazywania informacji odnoszących się do wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych
środków transportu i wyrobów podlegających akcyzie oraz art. 259 dotyczący
informacji koniecznych do sprawdzenia prawidłowego stosowania przepisów
odnoszących się do nabywania nowych środków transportu są w dalszym ciągu
niezbędne, zostały jednak zmienione w celu odzwierciedlenia faktu, iż informacje
te mogą być wymagane w innych deklaracjach. Artykuł 260 Informacje na temat przywozu
towarów znajdują się obecnie w art. 251 ust. 1 lit. g) i art. 251 ust. 2 lit.
g), w związku z czym artykuł ten należy usunąć. Artykuł 261 Państwa członkowskie nie
mogą już wymagać od podatników złożenia rocznej podsumowującej deklaracji VAT
zawierającej szczegółowe dane dotyczące wszystkich transakcji zgłoszonych w ubiegłorocznych
okresowych deklaracjach VAT oraz zawierającej wszystkie informacje niezbędne do
ewentualnych korekt. Korekty uwzględnia się w standardowej deklaracji VAT na
podstawie art. 251 ust. 2 lit. h), a zatem należy usunąć art. 261. Nowe artykuły 255a i 255b Tak jak miało to miejsce w
przypadku deklaracji VAT w odniesieniu do procedur szczególnych dotyczących podatników
niemających siedziby, którzy świadczą usługi telekomunikacyjne, nadawcze i
elektroniczne na rzecz osób niebędących podatnikami, w dyrektywie VAT należy
określić wymogi w zakresie informacji, zaś rozporządzenie wykonawcze Komisji
powinno zawierać szczegółowe dane techniczne. W artykułach tych powtórzono wspomnianą
procedurę, przewidując, że w drodze rozporządzenia wykonawczego Komisji z
wykorzystaniem procedury komitetowej możliwe jest uzgodnienie szczegółowych
danych technicznych odnoszących się do informacji, o których mowa w art. 250 i
251, jednolitych definicji i procedur przekazywania informacji, jednolitych
procedur wprowadzania korekt i jednolitych metod elektronicznych wykraczających
poza korzystanie z zaawansowanych podpisów elektronicznych. Nowy artykuł 257a Artykuł 254 przeniesiono
do nowej sekcji 2 „Inne deklaracje i informacje”, ponieważ w standardowej
deklaracji VAT nie uwzględnia się informacji na temat sprzedaży nowych środków
transportu. Artykuł 272 W celu zapewnienia spójnego
stosowania standardowej deklaracji VAT państwa członkowskie mogą jedynie w
niektórych ograniczonych przypadkach zwalniać podatników z obowiązku składania
deklaracji VAT. Możliwe jest to wówczas, gdy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów
podatnika nie podlega VAT bądź gdy podatnik objęty jest zwolnieniem dla małych
przedsiębiorstw lub wspólnym systemem ryczałtu dla rolników. Artykuł 273 W celu zapewnienia
faktycznej normalizacji standardowej deklaracji VAT państwa członkowskie nie
powinny mieć prawa do nakładania na przedsiębiorstwa dodatkowych, innych niż wymienione
zobowiązań związanych ze standardową deklaracją VAT, a zatem wariant, który zezwala
na takie działania, zawarty w art. 273, należy usunąć w odniesieniu do standardowej
deklaracji VAT. 2013/0343 (CNS) Wniosek DYREKTYWA RADY zmieniająca dyrektywę
2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w zakresie
standardowej deklaracji VAT RADA UNII
EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113, uwzględniając wniosek
Komisji Europejskiej, po przekazaniu projektu
aktu ustawodawczego parlamentom narodowym, uwzględniając opinię
Parlamentu Europejskiego[10], uwzględniając opinię
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[11], stanowiąc zgodnie ze
specjalną procedurą ustawodawczą, a także mając na uwadze,
co następuje: (1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE[12]
nakłada na podatników obowiązek składania deklaracji VAT, pozostawiając
państwom członkowskim swobodę w określaniu wymaganych informacji. Przyczynia
się to do powstawania odmiennych zasad i procedur regulujących składanie
deklaracji VAT w Unii, komplikuje działanie przedsiębiorstw i wypełnianie
obowiązków w zakresie VAT, co z kolei utrudnia handel w UE. (2) Aby ograniczyć obciążenia po
stronie przedsiębiorstw i poprawić funkcjonowanie rynku wewnętrznego, należy
wprowadzić standardową deklarację VAT dla wszystkich przedsiębiorstw prowadzących
wymianę handlową w Unii. Korzystanie ze standardowych deklaracji powinno
ułatwić państwom członkowskim kontrolę deklaracji VAT. (3) Niezbędne jest ograniczenie
obciążeń administracyjnych do minimum. Informacje wymagane w standardowej
deklaracji VAT powinny zatem obejmować ograniczony zbiór informacji
obowiązkowych. Ponadto, jeżeli chodzi o standardową deklarację VAT i inne
deklaracje, państwa członkowskie nie powinny mieć możliwości wymagania innych
informacji niż te określone w tytule XI rozdział 5 dyrektywy. (4) Państwa członkowskie powinny
mieć możliwość wymagania od podatników dodatkowych informacji, dlatego też w
tym celu właściwe jest ustanowienie znormalizowanego wykazu dodatkowych
informacji, które mogą być wymagane. Jest to użyteczne do celów analizy ryzyka
i kontroli. Aby zapewnić przejrzystość i normalizację, państwa członkowskie
wymagające tego rodzaju dodatkowych informacji powinny powiadomić Stały Komitet
ds. Współpracy Administracyjnej. (5) W celu umożliwienia państwom
członkowskim dostosowania ich systemów zestawiania statystyk dotyczących dostaw
i nabycia towarów w Unii obowiązkowe informacje określone w standardowej deklaracji
VAT do dnia 31 grudnia 2019 r. powinny obejmować informacje na temat całkowitej
wartości dostaw towarów i całkowitej wartości nabytych towarów w Unii. (6) Okres rozliczeniowy powinien obejmować
jeden miesiąc w przypadku wszystkich przedsiębiorstw z wyjątkiem
mikroprzedsiębiorstw, które powinny składać standardowe deklaracje VAT co
kwartał. Państwa członkowskie nadal powinny mieć możliwość wydłużenia tego
okresu do jednego roku w celu ograniczenia obciążeń administracyjnych. (7) Należy wyznaczyć najkrótszy
wspólny termin składania standardowej deklaracji VAT jako przypadający na
koniec miesiąca następującego po okresie rozliczeniowym, aby stworzyć minimalny
wymóg, ale jednocześnie należy pozostawić państwom członkowskim swobodę w
kwestii wydłużania tego okresu o kolejny miesiąc w celu uniknięcia zwiększenia
obciążeń po stronie przedsiębiorstw. (8) Terminy płatności należy
zharmonizować w celu ograniczenia obciążeń administracyjnych, a kwoty netto VAT
należy zapłacić w momencie składania standardowej deklaracji VAT lub w każdym
przypadku w terminie, w którym należało złożyć standardową deklarację VAT. (9) Aby zachęcić do
elektronicznego składania dokumentów, należy zezwolić na składanie standardowej
deklaracji VAT drogą elektroniczną. (10) Z uwagi na fakt, że
standardowa deklaracja VAT obejmuje wszystkie informacje niezbędne do
przeprowadzenia ewentualnych korekt, należy zrezygnować ze szczególnych wymogów
dotyczących przywozu towarów i rocznych podsumowujących deklaracji VAT. (11) Ze standardowych deklaracji
VAT powinny korzystać wszystkie przedsiębiorstwa dokonujące określonych podobnych
dostaw, dlatego też należy ograniczyć możliwości państw członkowskich w
zakresie zwalniania określonych przedsiębiorstw z obowiązku składania
standardowej deklaracji VAT, aby wymóg składania tego rodzaju deklaracji
stosowany był w sposób jednolity w całej Unii. (12) W przypadku nowych środków
transportu i wyrobów podlegających akcyzie wymagane informacje są konkretne i mają
charakter ograniczony. Normalizacja tego rodzaju informacji w standardowej
deklaracji VAT nie jest właściwa. Informacje powinno się raczej zbierać w
ramach osobnych deklaracji, aby zmniejszyć obciążenia po stronie większości
przedsiębiorstw. (13) W celu zapewnienia jednolitych
warunków wdrażania dyrektywy 2006/112/WE Komisji należy powierzyć uprawnienia
wykonawcze w zakresie dostarczania szczegółów technicznych, w tym jednolitej
wiadomości elektronicznej w celu przekazywania informacji, jednolitego zbioru
definicji i procedur dotyczących składania informacji, jednolitych procedur
wprowadzania korekt i jednolitych metod elektronicznych zapewniających poziom
bezpieczeństwa wystarczający do składania standardowej deklaracji VAT. Uprawnienia
te powinno się wykonywać zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i
Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady
ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania
uprawnień wykonawczych przez Komisję[13]. (14) Zgodnie ze wspólną deklaracją
polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą
dokumentów wyjaśniających[14] państwa
członkowskie zobowiązały się w uzasadnionych przypadkach do złożenia wraz z
powiadomieniem o ich środkach transpozycji co najmniej jednego dokumentu
wyjaśniającego związek między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im
częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej
dyrektywy prawodawca uznaje przekazanie takich dokumentów za uzasadnione. (15) Należy zatem odpowiednio
zmienić dyrektywę 2006/112/WE, PRZYJMUJE NINIEJSZĄ
DYREKTYWĘ: Artykuł 1 W dyrektywie 2006/112/WE
wprowadza się następujące zmiany: 1) art. 178 lit. c)
otrzymuje brzmienie: „c) w celu dokonania
odliczenia, o którym mowa w art. 168 lit. c), w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowego
nabycia towarów musi uwzględnić w standardowej deklaracji VAT przewidzianej w
art. 250 kwotę VAT należną z tytułu dokonanych przez niego wewnątrzwspólnotowych
nabyć towarów oraz posiadać fakturę sporządzoną zgodnie z tytułem XI rozdział 3
sekcje 3, 4 i 5;”; 2) art. 185 ust. 1
otrzymuje brzmienie: „1. Korekta jest
dokonywana w szczególności, w przypadku gdy po złożeniu standardowej deklaracji
VAT nastąpi zmiana czynników uwzględnianych przy określaniu kwoty odliczenia,
na przykład w przypadku anulowania zakupów lub uzyskania obniżek ceny.”; 3) art. 206 otrzymuje
brzmienie: „Artykuł 206 Każdy podatnik zobowiązany
do zapłaty VAT musi zapłacić kwotę netto VAT w momencie składania deklaracji
VAT przewidzianej w art. 250 lub w każdym przypadku w terminie, w którym należy
złożyć standardową deklarację VAT.”; 4) art. 211 akapit drugi otrzymuje brzmienie: „Państwa członkowskie mogą
w szczególności postanowić, że w przypadku importu towarów przez podatników lub
osoby zobowiązane do zapłaty VAT lub przez niektóre kategorie tych podatników
lub osób, VAT należny z tytułu importu nie musi zostać zapłacony w momencie
importu, pod warunkiem że podatek ten zostanie wyszczególniony jako należny w
standardowej deklaracji VAT sporządzonej zgodnie z art. 250.”; 5) przed art. 250 dodaje
się tytuł sekcji w brzmieniu: „Sekcja 1 Standardowa deklaracja VAT”; 6) art. 250, 251 i 252
otrzymują brzmienie: „Artykuł 250 [Artykuł
250 ust. 1] 1. Każdy podatnik składa
standardową deklarację VAT, która zawiera jego numer identyfikacyjny VAT lub
numer rejestracji podatkowej i dany okres rozliczeniowy, określając: a) kwotę
wymagalnego podatku; b) kwotę podatku, w
odniesieniu do której dokonuje się odliczenia; c) kwotę netto VAT
do zapłaty lub zwrotu; d) całkowitą
wartość, z wyłączeniem VAT, transakcji, w odniesieniu do których VAT stał się
wymagalny, w tym wartość wszelkich transakcji zwolnionych; e) całkowitą
wartość, z wyłączeniem VAT, transakcji, w odniesieniu do których dokonuje się odliczenia; f) całkowitą
wartość dostaw towarów, o których mowa w art. 138, w przypadku okresów
rozliczeniowych trwających do dnia 31 grudnia 2019 r.; g) całkowitą
wartość, z wyłączeniem VAT, wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów lub transakcji
uznawanych za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w przypadku okresów
rozliczeniowych trwających do dnia 31 grudnia 2019 r. 2. Państwa członkowskie
zezwalają na wprowadzanie korekt do standardowej deklaracji VAT i ustanawiają
okres, w którym możliwe jest ich wprowadzanie. Artykuł 251 [Artykuł
251] 1. W przypadku transakcji,
w związku z którymi VAT stał się wymagalny w danym okresie rozliczeniowym, poza
informacjami, o których mowa w art. 250 ust. 1, państwa członkowskie mogą
wymagać objęcia standardową deklaracją VAT danego okresu rozliczeniowego, aby przedstawić
którąkolwiek lub wszystkie z następujących informacji: a) kwotę podatku i
całkowitą wartość, z wyłączeniem VAT, dostaw towarów i usług dla każdej stawki; b) całkowitą wartość
dostaw towarów, o których mowa w art. 138, w przypadku okresów rozliczeniowych
obowiązujących po dniu 31 grudnia 2019 r.; c) całkowitą wartość, z
wyłączeniem VAT, dostaw usług innych niż usługi zwolnione z VAT w państwie
członkowskim, w którym dana transakcja podlega opodatkowaniu, odnośnie do
których usługobiorca jest zobowiązany do zapłaty podatku zgodnie z art. 196; d) całkowitą wartość, z
wyłączeniem VAT, dostaw towarów lub usług nieobjętych zakresem lit. c),
odnośnie do których usługobiorca jest zobowiązany do zapłaty podatku; e) całkowitą wartość
dostaw towarów, o których mowa w art. 146 ust. 1 lit. a) i b); f) całkowitą wartość wszelkich
innych transakcji zwolnionych nieobjętych zakresem lit. b)–e); g) podatek od: (i) wewnątrzwspólnotowych
nabyć towarów lub transakcji uznawanych za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów
zgodnie z art. 21 lub 22; (ii) otrzymanych dostaw
towarów lub usług, w odniesieniu do których usługobiorca jest zobowiązany do
zapłaty VAT; (iii) importu towarów, w
przypadku których państwo członkowskie korzysta z możliwości przewidzianej w art.
211 akapit drugi. 2. W przypadku
transakcji, w związku z którymi dokonuje się odliczenia VAT w danym okresie
rozliczeniowym, poza informacjami, o których mowa w art. 250 ust. 1, państwa
członkowskie mogą wymagać objęcia standardową deklaracją VAT danego okresu
rozliczeniowego, aby przedstawić którąkolwiek lub wszystkie z następujących
informacji: a) kwotę podatku i
całkowitą wartość, z wyłączeniem VAT, otrzymanych dostaw towarów i usług innych
niż te, o których mowa w lit. b)–g); b) całkowitą wartość, z
wyłączeniem VAT, wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów lub transakcji uznawanych
za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w przypadku okresów rozliczeniowych obowiązujących
po dniu 31 grudnia 2019 r.; c) kwotę podatku od
wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów lub transakcji uznawanych za
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów; d) kwotę podatku i
całkowitą wartość, z wyłączeniem VAT, otrzymanych dostaw towarów lub usług, w
odniesieniu do których usługobiorca jest zobowiązany do zapłaty podatku zgodnie
z art. 199 lub 199a lub krajowym środkiem dozwolonym na mocy art. 199b lub art.
395; e) kwotę podatku i całkowitą
wartość, z wyłączeniem VAT, otrzymanych dostaw usług innych niż usługi
zwolnione z VAT w państwie członkowskim, w którym dana transakcja podlega
opodatkowaniu, odnośnie do których usługobiorca jest zobowiązany do zapłaty
podatku zgodnie z art. 196; f) kwotę podatku i
całkowitą wartość, z wyłączeniem VAT, dostaw towarów lub usług nieobjętych
zakresem lit. c) i d), odnośnie do których usługobiorca jest zobowiązany do
zapłaty podatku; g) kwotę podatku i
całkowitą wartość, z wyłączeniem VAT, importu towarów; h) wszelkie korekty
odliczeń objęte zakresem art. 184. 3. W przypadku
transakcji mających początek w określonym regionie lub na określonym terytorium
bądź przeznaczone dla tego regionu lub terytorium, w odniesieniu do których zastosowanie
mają określone przepisy lub które są objęte procedurą szczególną inną niż zasady
ogólne VAT, w związku z którymi VAT stał się wymagalny w danym okresie
rozliczeniowym, poza informacjami, o których mowa w art. 250 ust. 1, państwa
członkowskie mogą wymagać objęcia standardową deklaracją VAT danego okresu
rozliczeniowego w celu uwzględnienia jednej lub obu z poniższych informacji: a) informacji
niezbędnych do obliczenia podatku, który stał się wymagalny; b) informacji
niezbędnych do obliczenia podlegającego odliczeniu podatku VAT. 4. Państwa członkowskie
informują komitet ustanowiony artykułem 58 rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010[15] o krajowych
środkach ustawodawczych przyjętych na podstawie ust. 1, 2 i 3 niniejszego
artykułu. Artykuł 252 [Artykuł
252] 1. Standardową deklarację
VAT składa się w terminie ustalanym przez państwa członkowskie. Termin ten nie
może być krótszy niż jeden miesiąc ani dłuższy niż dwa miesiące po zakończeniu
każdego okresu rozliczeniowego. 2. Okres rozliczeniowy
wynosi jeden miesiąc kalendarzowy. Państwa członkowskie
zezwalają jednak na okres rozliczeniowy wynoszący trzy miesiące kalendarzowe w
odniesieniu do podatników, których roczny obrót nie jest większy niż kwota 2
000 000 EUR lub równowartość w walucie krajowej, obliczony zgodnie z art. 288,
chyba że w szczególnych przypadkach jeden miesiąc kalendarzowy jest konieczny,
aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub oszustwom podatkowym. W innych przypadkach
państwa członkowskie mogą zezwolić na dłuższe okresy rozliczeniowe, pod
warunkiem że nie będą one przekraczać jednego roku.”; 7) dodaje się art. 252a w
brzmieniu: „Artykuł 252a [Artykuł
250 ust. 2 i nowy] Państwa członkowskie
zezwalają na składanie standardowej deklaracji VAT drogą elektroniczną; mogą
też wymagać stosowania takiej drogi. Obejmuje to możliwość zastosowania
elektronicznego przekazywania plików. Państwa członkowskie
akceptują standardowe deklaracje VAT złożone drogą elektroniczną, jeżeli zapewniono
autentyczność pochodzenia deklaracji i integralność ich treści za pomocą
zaawansowanego podpisu elektronicznego w rozumieniu art. 2 pkt 2 dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/93/WE[16],
na podstawie certyfikatu kwalifikowanego i utworzony za pomocą bezpiecznego
urządzenia służącego do składania podpisów w rozumieniu art. 2 pkt 6 i 10
dyrektywy 1999/93/WE lub innych metod zapewniających podobny poziom
bezpieczeństwa.”; 8) skreśla się art. 253 i
254; 9) art. 255 otrzymuje
brzmienie: „Artykuł 255 [Artykuły
255, 256, 257] Państwa członkowskie
podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia wypełniania obowiązków
dotyczących składania standardowych deklaracji VAT przewidzianych w niniejszej
sekcji przez następujące osoby: a) nabywcę złota
inwestycyjnego jako osobę zobowiązaną do zapłaty VAT zgodnie z art. 198 ust. 1
lub nabywcę, gdy w przypadku złota w postaci surowca, półproduktów lub złota
inwestycyjnego określonego w art. 344 ust. 1 państwo członkowskie korzysta z
przewidzianej w art. 198 ust. 2 możliwości wyznaczenia nabywcy jako osoby
zobowiązanej do zapłaty VAT; b) osoby, które
zgodnie z art. 194–197 i art. 204 uznawane są za osoby zobowiązane do zapłaty
VAT zamiast podatnika niemającego siedziby na ich terytorium; c) osoby prawne
niebędące podatnikami, które są zobowiązane do zapłaty VAT należnego z tytułu
wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. b)
pkt (i).”; 10) dodaje się art. 255a i
255b w brzmieniu: „Artykuł 255a [nowy] Poniższe elementy
ustanawia się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 255b: a) szczegóły
techniczne, w tym jednolitą wiadomość elektroniczną, w celu przekazywania
informacji, o których mowa w art. 250 i 251; b) jednolity zbiór
definicji i procedur dotyczących składania informacji, o których mowa w art.
250 i 251 c) jednolite procedury
wprowadzania korekt do standardowych deklaracji VAT; d) jednolite metody
elektroniczne zapewniające poziom bezpieczeństwa wystarczający do składania
standardowej deklaracji VAT. Artykuł 255b [nowy] 1. Komisja jest wspomagana
przez komitet ustanowiony artykułem 58 rozporządzenia Rady (UE) nr 904/2010(*).
Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) nr 182/2011(**). 2. W przypadku odesłania
do niniejszego ustępu, zastosowanie ma art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. __________________________ (*) Dz.U. L 268 z
12.10.2010, s. 1 (**) Dz.U. L 55 z
28.2.2011, s. 13.”; 11) skreśla się art. 256 i
257; 12) po art. 255b dodaje
się tytuł sekcji w brzmieniu: „Sekcja 2 Inne deklaracje i informacje”; 13) dodaje się art. 257a w
brzmieniu: „Artykuł 257a [Artykuł 254] W przypadku dostaw nowych
środków transportu dokonywanych na warunkach przewidzianych w art. 138 ust. 2
lit. a) przez podatnika zidentyfikowanego do celów VAT na rzecz nabywcy
niezidentyfikowanego do celów VAT lub przez podatnika, o którym mowa w art. 9
ust. 2, państwa członkowskie podejmują środki niezbędne, aby zapewnić
przekazywanie przez sprzedawcę wszystkich informacji niezbędnych do stosowania
VAT i jego kontroli przez organy podatkowe.”; 14) art. 258 i 259
otrzymują brzmienie: „Artykuł 258 Państwa członkowskie
określają szczegółowe zasady dotyczące składania deklaracji w odniesieniu do
wewnątrzwspólnotowych nabyć nowych środków transportu, o których mowa w art. 2
ust. 1 lit. b) pkt (ii), jak również do wewnątrzwspólnotowych nabyć wyrobów
podlegających akcyzie, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (iii). Artykuł 259 Państwa członkowskie mogą
wymagać od osób, które dokonują wewnątrzwspólnotowych nabyć nowych środków
transportu, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b) pkt (ii), aby wraz ze
składaną deklaracją dostarczyły wszystkie informacje niezbędne do stosowania
VAT i jego kontroli przez organy podatkowe.”; 15) skreśla się art. 260 i
261; 16) w art. 271 formuła
wprowadzająca otrzymuje brzmienie: „Na mocy upoważnienia, o
którym mowa w art. 269, państwa członkowskie, które ustaliły, że okres
rozliczeniowy, za który podatnik składa standardową deklarację VAT przewidzianą
w art. 250, przekracza trzy miesiące, mogą zezwolić temu podatnikowi na
złożenie informacji podsumowującej za ten sam okres, jeżeli podatnik ten
spełnia następujące trzy warunki:”; 17) w art. 272 wprowadza
się następujące zmiany: a) w ust. 1 skreśla się
akapit drugi; b) dodaje się ust. 1a w
brzmieniu: „1a. Państwa członkowskie
nie mogą zwolnić następujących podatników z następujących obowiązków: a) podatników, o
których mowa w ust. 1 lit. b), z obowiązków dotyczących wystawiania faktur
przewidzianych w rozdziale 3 sekcje 3–6 i rozdziale 4 sekcja 3; b) podatników, o
których mowa w ust. 1 lit. b) i c), z obowiązków dotyczących składania
standardowych deklaracji VAT przewidzianych w rozdziale 5 sekcja 1.”; 18) art. 273 akapit drugi
otrzymuje brzmienie: „Możliwość przewidziana w
akapicie pierwszym nie może zostać wykorzystana do nałożenia dodatkowych
obowiązków związanych z fakturowaniem i składaniem standardowych deklaracji VAT
poza obowiązkami, które zostały określone w rozdziale 3 i w rozdziale 5 sekcja 1.”; 19) art. 318 ust. 1 akapit
pierwszy otrzymuje brzmienie: „W celu uproszczenia
poboru podatku i po konsultacji z Komitetem ds. VAT, państwa członkowskie mogą
postanowić, że dla niektórych transakcji lub niektórych kategorii
podatników-pośredników, podstawę opodatkowania w odniesieniu do dostaw towarów
podlegających procedurze marży należy ustalić dla każdego okresu
rozliczeniowego, za który podatnik-pośrednik musi złożyć standardową deklarację
VAT przewidzianą w art. 250.”. Artykuł 2 1. Państwa
członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i
administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia
31 grudnia 2016 r. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów. Przepisy przyjęte przez
państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub
odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania
takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie. 2. Państwa
członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego,
przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą. Artykuł 3 Niniejsza dyrektywa
wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej. Artykuł 4 Niniejsza
dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia […] r. W
imieniu Rady Przewodniczący [1] COM(2010) 695 final. [2] COM(2011) 851 final. [3] Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28
listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej
(Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1). [4] COM(2013) 122 final. [5] COM(2012) 573 final. [6] Zalecenie Komisji z dnia 6 maja 2003
r. w sprawie definicji makro-, małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. L 124 z
20.5.2003, s. 36). [7] Rozporządzenie (WE) nr 638/2004
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie danych
statystycznych Wspólnoty odnoszących się do handlu towarami między Państwami
Członkowskimi oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3330/91 (Dz.U. L 102
z 7.4.2004, s. 1). [8] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i
Rady 1999/93/WE z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnotowych ram w
zakresie podpisów elektronicznych (Dz.U. L 13 z 19.1.2000, s. 12). [9] COM/2012/0238 final - 2012/0146
(COD). [10] Dz.U. C […] z […], s. […]. [11] Dz.U. C […] z […], s. […]. [12] Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28
listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej
(Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1). [13] Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13. [14] Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 14. [15] Rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 z
dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz
zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 268 z
12.10.2010, s. 1). [16] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i
Rady 1999/93/WE z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnotowych ram w
zakresie podpisów elektronicznych (Dz.U. L 13 z 19.1.2000, s. 12).