This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 52013PC0539
Proposal for a COUNCIL DECISION on the signing, on behalf of the European Union, of the Protocol to Eliminate Illicit Trade in Tobacco Products to the World Health Organisation's Framework Convention on Tobacco Control, in so far as the provisions of the Protocol are concerned which fall under Title V of Part III of the Treaty on the Functioning of the European Union
Wniosek DECYZJA RADY dotycząca podpisania w imieniu Unii Europejskiej Protokołu w sprawie wyeliminowania nielegalnego obrotu wyrobami tytoniowymi do Ramowej konwencji Światowej Organizacji Zdrowia o ograniczeniu użycia tytoniu, w zakresie w jakim dotyczy to postanowień Protokołu objętych częścią III tytuł V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
Wniosek DECYZJA RADY dotycząca podpisania w imieniu Unii Europejskiej Protokołu w sprawie wyeliminowania nielegalnego obrotu wyrobami tytoniowymi do Ramowej konwencji Światowej Organizacji Zdrowia o ograniczeniu użycia tytoniu, w zakresie w jakim dotyczy to postanowień Protokołu objętych częścią III tytuł V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
/* COM/2013/0539 final - 2013/0260 (NLE) */
Wniosek DECYZJA RADY dotycząca podpisania w imieniu Unii Europejskiej Protokołu w sprawie wyeliminowania nielegalnego obrotu wyrobami tytoniowymi do Ramowej konwencji Światowej Organizacji Zdrowia o ograniczeniu użycia tytoniu, w zakresie w jakim dotyczy to postanowień Protokołu objętych częścią III tytuł V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej /* COM/2013/0539 final - 2013/0260 (NLE) */
UZASADNIENIE 1. KONTEKST WNIOSKU W 2003 r. Światowe Zgromadzenie Zdrowia
przyjęło Ramową konwencję Światowej Organizacji
Zdrowia o ograniczeniu użycia tytoniu (FCTC), której celem jest ogólne
zmniejszenie liczby zgonów i chorób spowodowanych używaniem tytoniu na
całym świecie. Do chwili obecnej 176
stron ratyfikowało tę konwencję. UE
zawarła konwencję decyzją Rady 2004/513/WE z dnia 2 lipca 2004
r.[1]. W art. 15 konwencji uznano, że
usunięcie wszelkich form nielegalnego obrotu wyrobami tytoniowymi,
łącznie z przemytem, nielegalną produkcją i podrabianiem,
stanowi istotny element działań na rzecz ograniczenia użycia
tytoniu oraz zobowiązano strony do przyjęcia i wprowadzenia w
życie skutecznych środków w celu wyeliminowania takiego nielegalnego
obrotu. W art. 33 konwencji przewidziano możliwość przyjmowania
protokołów do konwencji w ramach Konferencji Stron. Na podstawie tych
artykułów Konferencja Stron FCTC zdecydowała na swoim drugim
posiedzeniu w czerwcu/lipcu 2007 r. o ustanowieniu międzyrządowego
organu negocjacyjnego w celu wynegocjowania i sporządzenia protokołu
w sprawie wyeliminowania nielegalnego obrotu wyrobami tytoniowymi (zwanego
dalej „Protokołem”). Decyzją z dnia 20 grudnia 2007 r. Rada
upoważniła Komisję do negocjacji Protokołu w imieniu UE. Wspomniana
decyzja zmieniła wytyczne negocjacyjne dotyczące konwencji w
odniesieniu do Protokołu. Rada przyjęła wytyczne dotyczące
konwencji w dniu 22 października 1999 r. i uzupełniła je w dniu
21 kwietnia 2001 r. Po piątej sesji swojego posiedzenia międzyrządowy
organ negocjacyjny zalecił, by projekt Protokołu będącego
podstawą konsensusu został rozpatrzony podczas piątej
Konferencji Stron FCTC. W dniu 12 listopada
2012 r. podczas piątej Konferencji Stron, która odbyła się w
Seulu w Republice Korei, przyjęto Protokół. Zgodnie z art. 43 Protokół
udostępniono wszystkim stronom konwencji do podpisania w Nowym Jorku do
dnia 9 stycznia 2014 r. UE powinna
niezwłocznie podpisać ten Protokół. Protokół
składa się z podstawowych postanowień w sprawie kontroli
łańcucha dostaw wyrobów tytoniowych i urządzeń do ich
wytwarzania (część III: kontrola łańcucha dostaw).
Zawiera wymóg wprowadzenia licencji, równorzędnego systemu zgód lub
nadzoru przez właściwy organ osób fizycznych lub prawnych
zaangażowanych w wytwarzanie oraz przywóz i wywóz wyrobów tytoniowych, a
także urządzeń do ich wytwarzania (art. 6 – Licencja). Ponadto
nakłada na wszystkie osoby fizyczne i prawne zaangażowane w
łańcuch dostaw tytoniu, wyrobów tytoniowych i urządzeń do
ich wytwarzania wymóg przeprowadzenia kompleksowej analizy
ekonomiczno-finansowej w odniesieniu do swoich klientów (art. 7 - Kompleksowa
analiza ekonomiczno-finansowa). W Protokole przewidziano utworzenie, w terminie
pięciu lat od jego wejścia w życie, ogólnoświatowego
systemu śledzenia ruchu i pochodzenia obejmującego krajowe systemy
śledzenia ruchu i pochodzenia kontrolowane przez Strony i dotyczące
wszystkich wyrobów tytoniowych wytwarzanych lub przywożonych na ich
terytorium (art. 8 - Śledzenie ruchu i pochodzenia). Wymienione
artykuły uzupełniono postanowieniami w sprawie prowadzenia rejestru
oraz dotyczącymi środków bezpieczeństwa i zapobiegawczych,
włącznie ze środkami przeciwdziałania praniu
pieniędzy, oraz przekazywaniem informacji o transakcjach podejrzanych
(art. 9 i 10). Kolejne postanowienia dotyczą sprzedaży przez
internet, kanały sprzedaży oparte na technologii telekomunikacyjnej
lub dowolnej innej zaawansowanej technologii (art. 11), sprzedaży
bezcłowej wyrobów tytoniowych oraz obowiązku wdrożenia
skutecznej kontroli tytoniu i wyrobów tytoniowych w wolnych obszarach celnych,
włącznie z oddzieleniem wyrobów tytoniowych od wyrobów innych
niż tytoniowe w momencie wyprowadzenia towarów z wolnego obszaru celnego
(art. 12). W części
IV Protokołu określono czyny uznawane za zabronione na mocy prawa
Stron (art. 14) oraz nałożono na Strony wymóg dopilnowania, by osoby
fizyczne i prawne zostały pociągnięte do odpowiedzialności
za czyny zabronione, w tym przestępstwa (art. 15 i 16). Dalsze postanowienia
dotyczą opłat z tytułu zajęcia towaru (art. 17),
obchodzenia się ze skonfiskowanym tytoniem (art. 18) oraz specjalnych
technik śledczych (art. 19). Część V Protokołu zawiera
postanowienia dotyczące wymiany informacji między Stronami (art. 20
do 22), współpracy i wzajemnej pomocy (administracyjnej i prawnej w
związku ze sprawami karnymi – art. 23 i 24 oraz art. 27 do 29),
jurysdykcji (art. 26) i ekstradycji (art. 30 i 31). 2. WYNIKI KONSULTACJI Z
ZAINTERESOWANYMI STRONAMI W trakcie negocjacji przeprowadzono
konsultacje z państwami członkowskimi w ramach Grupy Roboczej Rady
ds. Unii Celnej oraz w ramach spotkań koordynacyjnych podczas sesji
międzyrządowego organu negocjacyjnego i międzysesyjnych grup
roboczych. Parlament Europejski został poinformowany
o wyniku negocjacji. 3. ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU Protokół zawiera kompleksowy zestaw
środków i zasad. Głównym celem Protokołu jest przyczynienie
się do ogólnego ograniczenia użycia tytoniu poprzez zwalczanie
wszelkich form nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi i urządzeniami do
ich wytwarzania. Do osiągnięcia tego celu służą
różne zestawy środków, które są równie ważne i
uzupełniają się. Wskazane środki są objęte
różnymi obszarami działania UE, które można podzielić
następująco: a) wytwarzanie, prezentacja i
sprzedaż wyrobów tytoniowych, b) zharmonizowane opodatkowanie i
przepisy z tym związane, c) kontrole celne i współpraca
celna, włącznie ze wzajemną pomocą administracyjną w
sprawach celnych, d) zbliżenie przepisów
dotyczących przestępstw, współpraca sądowa w sprawach
karnych i współpraca policyjna. Poszczególne postanowienia są zwykle
objęte jednym z wymienionych obszarów, a w kilku przypadkach
większą liczbą obszarów. W konsekwencji UE dysponuje
zewnętrzną kompetencją do zajmowania się tymi kwestiami. W
pewnych przypadkach ta kompetencja ma charakter wyłączny, zgodnie z
art. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). W odniesieniu do obszaru a) Protokół zawiera postanowienia objęte prawem UE na podstawie
art. 114 TFUE dotyczące śledzenia ruchu i pochodzenia oraz
sprzedaży przez internet, kanały sprzedaży oparte na technologii
telekomunikacyjnej lub dowolnej innej zaawansowanej technologii. W odniesieniu do obszaru b) Protokół zawiera postanowienia objęte prawem UE w sprawie
opodatkowania, zwłaszcza licencji, prowadzenia rejestru, sprzedaży
bezcłowej i współpracy administracyjnej na podstawie art. 113 TFUE. W odniesieniu do obszaru c) Protokół zawiera postanowienia objęte
obowiązującym prawem UE na podstawie art. 33 i 207 TFUE
dotyczące środków kontroli i weryfikacji mających zastosowanie
do międzynarodowego tranzytu lub przeładunku wyrobów tytoniowych oraz
urządzeń do ich wytwarzania, a także dotyczące
międzynarodowej współpracy obejmującej wzajemną pomoc
administracyjną. Protokół zawiera także postanowienia
w sprawie definicji czynu zabronionego, który może być uznany przez
strony za przestępstwo lub wykroczenie. Wykroczenia są objęte
działaniami UE w obszarach a) do c). Powyższe kwestie są objęte
częścią IV tytuł II i VII oraz częścią V
tytuł II TFUE. Dlatego też w zakresie, w jakim dotyczy to
postanowień Protokołu nieobjętych częścią III
tytuł V TFUE, Protokół powinien zostać podpisany przez Unię
w drodze odrębnej decyzji Rady, która jest przedmiotem oddzielnego
wniosku. W odniesieniu do obszaru d) Protokół zawiera postanowienia objęte
obowiązującym prawem UE w sprawie zbliżenia przepisów
dotyczących przestępstw, współpracy w dziedzinie egzekwowania
prawa oraz współpracy sądowej w sprawach karnych (odpowiednio
rozdział 4 i 5 część III tytuł V TFUE). Postanowienia
części III tytuł V TFUE są objęte specjalnym systemem,
ponieważ Dania, Zjednoczone Królestwo i Irlandia nie uczestniczą w
środkach objętych tym tytułem. Zjednoczone Królestwo i Irlandia
mają jednak możliwość wzięcia udziału we
wprowadzaniu i stosowaniu tych środków. Protokół zawiera postanowienia w sprawie
definicji czynu zabronionego, który może być uznany przez strony za
przestępstwo lub wykroczenie, włącznie z określeniem
odpowiedzialności osób fizycznych i prawnych. W odniesieniu do
przestępstw UE ma w tym obszarze kompetencję na podstawie art. 83
TFUE. Wykaz czynów zabronionych zawiera także legalizację zysków z
czynów zabronionych uznanych za przestępstwa. Na mocy decyzji ramowej Rady
2001/500/WSiSW[2]
z dnia 26 czerwca 2001 r. w sprawie prania brudnych pieniędzy oraz identyfikacji,
wykrywania, zamrożenia, zajęcia i konfiskaty narzędzi oraz
zysków pochodzących z przestępstwa, państwa członkowskie
zapewniają, aby niektóre przestępstwa związane z praniem
brudnych pieniędzy podlegały sankcjom karnym. Protokół
zawiera środki dotyczące współpracy sądowej w sprawach
karnych (wzajemna pomoc prawna i ekstradycja). UE ma w tym obszarze
kompetencję na podstawie art. 82 ust. 1 TFUE. Na mocy decyzji ramowej Rady
2002/584/WSiSW[3]
z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i
procedury wydawania osób między państwami członkowskimi,
państwa członkowskie mogą wydać nakaz aresztowania za
niektóre przestępstwa określone w tej decyzji, takie jak
nadużycia finansowe i udział w organizacjach przestępczych,
jeżeli spełnione są pewne warunki. W decyzji ramowej Rady
2003/577/WSiSW[4]
z dnia 22 lipca 2003 r. w sprawie wykonania w Unii Europejskiej
postanowień o zabezpieczeniu mienia i środków dowodowych
określono zasady, na podstawie których państwa członkowskie
uznają i wykonują na swoich terytoriach postanowienie o
zabezpieczeniu mienia wydane przez organ sądowy innych państw
członkowskich w ramach postępowań karnych do celów
zabezpieczenia środków dowodowych lub późniejszej konfiskaty mienia.
W decyzji ramowej Rady 2006/783/WSiSW z dnia 6 października 2006 r. w
sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do nakazów konfiskaty[5] określono zasady, na
podstawie których państwa członkowskie uznają i wykonują na
swoich terytoriach nakaz konfiskaty wydany przez sąd właściwy w
sprawach karnych innych państw członkowskich. Konwencja o pomocy
prawnej w sprawach karnych między państwami członkowskimi Unii
Europejskiej ustanowiona przez Radę zgodnie z art. 34 Traktatu o Unii
Europejskiej[6]
uzupełnia i ułatwia stosowanie już istniejących
instrumentów opisanych w jej art. 1. Wzajemna pomoc może być
udzielona w postępowaniu wszczynanym przez organy administracyjne w
odniesieniu do czynów karalnych na mocy prawa krajowego państwa
członkowskiego będącego wnioskodawcą lub państwa
członkowskiego, do którego wniosek jest skierowany, lub obydwu, dlatego
że stanowią one naruszenie norm prawnych, a decyzja może
stać się powodem wszczęcia postępowania przed sądem
właściwym, szczególnie w sprawach karnych. Wzajemna pomoc może
być również udzielona w związku z postępowaniami karnymi i
postępowaniami odnoszącymi się do przestępstw,
wykroczeń lub naruszeń, za które osoby prawne mogą zostać
pociągnięte do odpowiedzialności w państwie członkowskim
będącym wnioskodawcą. W Protokole przewidziano środki dotyczące
współpracy sądowej i policyjnej w sprawach karnych, które są
objęte kompetencją UE na podstawie art. 87 ust. 2 TFUE. Decyzja Rady
2009/917/WSiSW z dnia 30 listopada 2009 r.[7]
w sprawie stosowania technologii informatycznej do potrzeb celnych jest podstawą
prawną do celów utworzenia i stosowania systemu informacji celnej, aby
wspomagać państwa członkowskie w zapobieganiu poważnym
naruszeniom prawa krajowego oraz ich wykrywaniu i ściganiu. Na mocy aktu
Rady 98/C 24/01 z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającego na podstawie
artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej Konwencję w sprawie pomocy
wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi[8], państwa członkowskie
udzielają sobie wzajemnej pomocy i współpracują ze sobą za
pośrednictwem swoich służb celnych w celu zapobiegania
naruszeniom krajowych przepisów celnych i wykrywania ich oraz ścigania i
karania naruszeń wspólnotowych i krajowych przepisów celnych.
Współpraca transgraniczna jest dozwolona na mocy konwencji w odniesieniu
do zapobiegania naruszeniom dotyczącym nielegalnego transgranicznego
obrotu towarami podlegającymi podatkom, prowadzonego z naruszeniem
zobowiązań podatkowych lub w celu niezgodnego z prawem uzyskania
środków pomocy publicznej związanych z przywozem lub wywozem towarów,
w przypadkach gdy wielkość transakcji i wynikające z nich ryzyko
odnośnie do podatków i subwencji może spowodować poważne
obciążenia finansowe dla budżetu Wspólnot Europejskich lub
państw członkowskich, oraz w odniesieniu do dochodzenia i
ścigania takich naruszeń (art. 19). W decyzji ramowej Rady 2006/960/WSiSW[9] z dnia 18 grudnia
2006 r. w sprawie uproszczenia wymiany informacji i danych
wywiadowczych między organami ścigania państw członkowskich
Unii Europejskiej („inicjatywa szwedzka”) ustanowiono przepisy, na mocy których
organy ścigania państw członkowskich mogą dokonywać
szybkiej i skutecznej wymiany istniejących informacji i danych
wywiadowczych w celu prowadzenia dochodzeń karnych lub operacji
wywiadowczych w sprawie przestępstw. W związku z powyższym art. 82 ust.
1, art. 83 oraz art. 87 ust. 2 stanowią podstawę prawną na mocy
części III tytuł V TFUE dla UE w celu podpisania Protokołu.
2013/0260 (NLE) Wniosek DECYZJA RADY dotycząca podpisania w imieniu Unii
Europejskiej Protokołu w sprawie wyeliminowania nielegalnego obrotu
wyrobami tytoniowymi do Ramowej konwencji Światowej Organizacji Zdrowia o
ograniczeniu użycia tytoniu, w zakresie w jakim dotyczy to
postanowień Protokołu objętych częścią III
tytuł V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 82 ust. 1,
art. 83 i art. 87 ust. 2 w związku z art. 218 ust. 5, uwzględniając wniosek Komisji
Europejskiej, a także mając na uwadze, co
następuje: (1) W dniu 22 października
1999 r. Rada upoważniła Komisję do negocjowania, w
kontekście Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), Ramowej Konwencji o
Ograniczeniu Użycia Tytoniu (FCTC) i powiązanych protokołów. To
upoważnienie zostało zmienione przez Radę w dniu 21 kwietnia
2001 r., a w dniu 20 grudnia 2007 r. Rada zmieniła je w odniesieniu do
Protokołu w sprawie wyeliminowania nielegalnego obrotu wyrobami
tytoniowymi (zwanego dalej „Protokołem”). Negocjacje były prowadzone
przez Komisję w ramach wytycznych negocjacyjnych przyjętych przez
Radę i zostały pomyślnie zakończone przyjęciem
Protokołu na piątej Konferencji Stron WHO FCTC w dniu 12 listopada
2012 r. w Seulu, Republika Korei. (2) Zawarcie konwencji
zostało zatwierdzone w imieniu Wspólnoty decyzją Rady 2004/513/WE z dnia
2 czerwca 2004 r. w sprawie zawarcia Ramowej Konwencji Antytytoniowej
Światowej Organizacji Zdrowia[10],
co było warunkiem przystąpienia Unii Europejskiej do Protokołu. (3) Protokół reprezentuje
znaczący wkład w międzynarodowe starania zmierzające do
wyeliminowania wszelkich form nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi, które
stanowią istotny element działań na rzecz ograniczenia
użycia tytoniu. (4) [Zgodnie z art. 1, 2, 3 i 4
Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa w
odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i
sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i
Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Zjednoczone Królestwo
powiadomiło o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu
niniejszej decyzji.] LUB [Nie naruszając art. 4 Protokołu (nr 21) w
sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa w odniesieniu do przestrzeni
wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości,
załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu
Unii Europejskiej, Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w przyjęciu
niniejszej decyzji i nie jest nią związane, ani jej nie
stosuje.] (5) [Zgodnie z art. 1, 2, 3 i 4
Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Irlandii w odniesieniu do
przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości,
załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Irlandia powiadomiła o chęci
uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.] LUB [Nie
naruszając art. 4 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Irlandii w
odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i
sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i
Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Irlandia nie uczestniczy
w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią
związana, ani jej nie stosuje.] (6) Zgodnie z art. 1 i 2
Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do
Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana
ani jej nie stosuje. (7) W zakresie, w jakim dotyczy
to postanowień Protokołu objętych częścią III
tytuł V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Protokół
powinien zostać podpisany w imieniu Unii Europejskiej. (8) W zakresie, w jakim dotyczy
to postanowień Protokołu nieobjętych częścią III
tytuł V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Protokół
powinien zostać podpisany w imieniu Unii Europejskiej na podstawie
odrębnej decyzji Rady, PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ: Artykuł 1 Niniejszym zatwierdza się podpisanie w
imieniu Unii Europejskiej Protokołu w sprawie wyeliminowania nielegalnego
obrotu wyrobami tytoniowymi do Ramowej konwencji Światowej Organizacji
Zdrowia o ograniczeniu użycia tytoniu, z zastrzeżeniem zawarcia tego
Protokołu. Tekst Protokołu do podpisania
załączony jest do niniejszej decyzji. Artykuł 2 Niniejsza decyzja ma zastosowanie w zakresie,
w jakim postanowienia Protokołu są objęte częścią
III tytuł V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Artykuł
3 Sekretariat
Generalny Rady ustanawia instrument przekazujący pełne uprawnienia do
podpisania Protokołu, z zastrzeżeniem jego zawarcia, osobie wskazanej
przez negocjatora Protokołu. Artykuł 4 Niniejsza
decyzja wchodzi w życie w dniu jej opublikowania w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej. Sporządzono w Brukseli dnia […] r. W
imieniu Rady Przewodniczący Załącznik PROTOKÓŁ
W SPRAWIE WYELIMINOWANIA NIELEGALNEGO OBROTU WYROBAMI TYTONIOWYMI Preambuła Strony
niniejszego Protokołu, uwzględniając fakt, iż w dniu 21 maja 2003 r. pięćdziesiąte
szóste Światowe Zgromadzenie Zdrowia w drodze konsensusu
przyjęło Ramową Konwencję WHO o ograniczeniu użycia
tytoniu, która weszła w życie z dniem 27 lutego 2005 r.; uznając, że Ramowa Konwencja WHO o ograniczeniu użycia tytoniu jest
jednym z najszybciej uchwalonych traktatów Organizacji Narodów Zjednoczonych
oraz zasadniczym narzędziem osiągnięcia celów Światowej
Organizacji Zdrowia; przywołując Preambułę do Konstytucji Światowej Organizacji Zdrowia,
która stanowi, że dostęp do możliwie najwyższych standardów
zdrowia jest podstawowym prawem każdego człowieka bez względu na
rasę, wyznanie, przekonania polityczne, czy status społeczny; ustaliwszy, że prawo do ochrony zdrowia publicznego należy
traktować priorytetowo; zaniepokojone faktem, że nielegalny handel wyrobami tytoniowymi sprzyja
szerzeniu się epidemii tytoniowej będącej problemem
ogólnoświatowym o poważnych konsekwencjach dla zdrowia, która wymaga
skutecznej, właściwej i kompleksowej reakcji na szczeblu krajowym i
międzynarodowym; uznając
ponadto, że nielegalny handel wyrobami
tytoniowymi osłabia środki cenowe i podatkowe służące
kontroli rynku wyrobów tytoniowych, a tym samym zwiększa
dostępność i przystępność takich wyrobów; zaniepokojone szkodliwymi skutkami, jakie większa dostępność i
przystępność nielegalnych wyrobów tytoniowych wywiera na zdrowie
publiczne i dobrostan przede wszystkim ludzi młodych, ubogich i innych
grup szczególnie wrażliwych; zaniepokojone nieproporcjonalnymi
gospodarczymi i społecznymi następstwami nielegalnego handlu wyrobami
tytoniowymi dla krajów rozwijających się i krajów będących
w okresie transformacji; świadome konieczności wypracowania potencjału naukowego, technicznego
i instytucjonalnego w zakresie planowania i wdrażania właściwych
krajowych, regionalnych i międzynarodowych środków eliminowania
wszelkich form nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi; uznając fakt, że dostęp do zasobów i odpowiednich technologii ma
ogromne znaczenie dla poszerzenia możliwości Stron, zwłaszcza
krajów rozwijających się oraz krajów będących w okresie
transformacji, w zakresie wyeliminowania wszelkich form nielegalnego handlu
wyrobami tytoniowymi; uznając
również fakt, że mimo iż wolne obszary
celne ustanowiono w celu uproszczenia legalnej wymiany handlowej, wykorzystano
je do globalizacji nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi, zarówno
nielegalnego tranzytu wyrobów z przemytu, jak i wytwarzania nielegalnych
wyrobów tytoniowych; uznając również, że nielegalny
handel wyrobami tytoniowymi szkodzi gospodarkom Stron oraz wywiera negatywny
wpływ na ich stabilność i bezpieczeństwo; świadome
też, że nielegalny handel wyrobami
tytoniowymi przynosi zyski finansowe wykorzystywane do finansowania
międzynarodowej działalności przestępczej, co jest
sprzeczne z celami polityki rządowej; uznając, że nielegalny handel wyrobami tytoniowymi opóźnia
osiągnięcie celów zdrowotnych, nakłada na system ochrony zdrowia
dodatkowe obciążenia i powoduje uszczuplenie dochodów gospodarek
Stron; mając na
uwadze art. 5 ust. 3 Ramowej Konwencji WHO o
ograniczeniu użycia tytoniu, w których Strony zgadzają się,
że dzięki opracowaniu i wdrożeniu strategii dotyczących
zdrowia publicznego w zakresie kontrolowania wyrobów tytoniowych Strony
podejmą zgodne z przepisami prawa krajowego działania na rzecz
zabezpieczenia tych strategii politycznych przed interesami handlowymi i innymi
interesami przemysłu tytoniowego; podkreślając konieczność zachowania czujności wobec faktu, że
działania podejmowane przez przedstawicieli przemysłu tytoniowego
umniejszają bądź podważają strategie polityczne na
rzecz zwalczania nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi oraz
konieczność uzyskiwania informacji o działaniach przemysłu
tytoniowego, które są szkodliwe dla strategii politycznych
służących zwalczaniu nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi; mając na
uwadze postanowienia art. 6 ust. 2 Ramowej Konwencji
WHO o ograniczeniu użycia tytoniu, które zachęcają Strony do
zakazywania bądź, stosownie do sytuacji, ograniczania sprzedaży
lub przywozu bezcłowych i bezakcyzowych wyrobów tytoniowych przez
międzynarodowych podróżnych; uznając
ponadto, że tytoń i wyroby tytoniowe
trafiają do kanału nielegalnego handlu poprzez tranzyt i
przeładunek międzynarodowy; uwzględniając, że skuteczne działania na rzecz zapobiegania i zwalczania
nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi wymagają kompleksowego
podejścia międzynarodowego oraz ścisłej współpracy w
zakresie wszystkich aspektów nielegalnego handlu, w tym stosownie do sytuacji,
nielegalnego handlu tytoniem, wyrobami tytoniowymi i urządzeniami do ich
wytwarzania; przywołując
i podkreślając znaczenie innych istotnych
umów międzynarodowych, np. Konwencji ONZ przeciwko międzynarodowej
przestępczości zorganizowanej, Konwencji przeciwko korupcji i
Konwencji o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami
psychotropowymi oraz zobowiązanie Stron tych Konwencji do stosowania,
odpowiednio do sytuacji, właściwych ich postanowień do
nielegalnego handlu tytoniem, wyrobami tytoniowymi i urządzeniami do ich
wytwarzania oraz zachęcając Strony, które nie są jeszcze
Stronami tych umów, do rozważenia możliwości przystąpienia
do nich; uznając potrzebę nawiązania szerszej współpracy z Sekretariatem
Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu oraz Biurem Narodów
Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości, Światową
Organizacją Celną i, stosownie do sytuacji, innymi organami; przywołując postanowienia art. 15 Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu użycia
tytoniu, w których Strony uznają m.in., że wyeliminowanie wszystkich
form nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi, w tym przemytu i nielegalnego
wytwarzania, jest zasadniczym elementem ograniczania użycia tytoniu; uznając, że celem niniejszego Protokołu nie jest odniesienie
się do zagadnień dotyczących praw własności
intelektualnej; oraz wyrażając przekonanie, że
Protokół uzupełniający Ramową Konwencję WHO o
ograniczeniu użycia tytoniu to ważny, skuteczny środek
przeciwdziałania nielegalnemu handlowi wyrobami tytoniowymi i jego
poważnym konsekwencjom, niniejszym
uzgadniają, co następuje: CZĘŚĆ
I: WPROWADZENIE Artykuł 1 Stosowane terminy 1.
„Pośrednictwo” oznacza pełnienie roli przedstawiciela podczas
negocjowania umów, zakupów lub sprzedaży w zamian za honorarium lub
prowizję. 2. „Papieros” oznacza zrolowany tytoń
przeznaczony do palenia, owinięty w papierową bibułę. Z definicji tej wyklucza się wyroby
regionalne, takie jak papierosy „bidi”, „ang hoon” lub inne tego typu produkty,
które można zawijać w bibułę lub liście. Do celów art. 8 wyrażenie „papieros”
obejmuje również tytoń cięty do „samodzielnego skręcania”
przeznaczony do wyrobu papierosów. 3. „Konfiskata”, przez którą stosownie do
sytuacji rozumie się również przepadek, oznacza trwałe
pozbawienie własności na mocy orzeczenia sądu lub innego
właściwego organu. 4. „Przesyłka niejawnie nadzorowana” oznacza
technikę umożliwiającą przemieszczenie nielegalnych lub
podejrzanych przesyłek przez lub na terytorium przynajmniej jednego
państwa za zgodą i pod kontrolą właściwych organów w
celu przeprowadzenia postępowania sprawdzającego dotyczącego
przestępstwa lub wykroczenia oraz ustalenia osób zaangażowanych w
popełnienie przestępstwa lub wykroczenia. 5. „Wolny obszar
celny” oznacza część terytorium Strony, na której wszelkie
wprowadzane towary są ogólnie postrzegane jako znajdujące się
poza obszarem celnym, w odniesieniu do należności celnych
przywozowych i podatków. 6. „Nielegalny handel” oznacza wszelkie praktyki
lub czyny zabronione przepisami prawa dotyczące wytwarzania, wysyłki,
przyjmowania, posiadania, dystrybucji, sprzedaży bądź zakupu, w
tym wszelkie praktyki bądź czyny zmierzające do
umożliwienia tych czynności. 7. „Licencja”
oznacza pozwolenie wydane przez właściwy organ po otrzymaniu
wymaganego wniosku lub innych dokumentów. 8. a)
„Urządzenia do wytwarzania” oznaczają urządzenia przeznaczone
lub dostosowane do wykorzystania wyłącznie w celach wytworzenia
wyrobów tytoniowych i stanowiące integralną część
procesu produkcji[11]. b) „Dowolna ich część” - w kontekście
urządzeń do wytwarzania wyrobów tytoniowych - oznacza dowolną,
możliwą do zidentyfikowania część
charakterystyczną dla urządzeń wykorzystywanych do wytwarzania
wyrobów tytoniowych. 9. „Strona” oznacza, o ile
kontekst nie stanowi inaczej, Stronę niniejszego Protokołu. 10. „Dane osobowe” oznaczają wszelkie
informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do
zidentyfikowania osoby fizycznej. 11. „Regionalna
organizacja integracji gospodarczej” oznacza organizację
złożoną z kilku suwerennych państw, której państwa
członkowskie przekazały kompetencje w odniesieniu do szeregu
zagadnień, w tym upoważnienie do podejmowania decyzji
wiążących dla tych państw w zakresie dotyczących ich
kwestii[12]. 12. „Łańcuch dostaw” obejmuje wyroby
tytoniowe i urządzenia do ich wytwarzania, a także przywóz i wywóz
wyrobów tytoniowych i urządzeń do ich wytwarzania; a w stosownych
przypadkach i według uznania Strony może być rozszerzony na
jedną z następujących działalności lub
większą ich liczbę: a) handel detaliczny wyrobami tytoniowymi; b) uprawianie tytoniu, z wyjątkiem
tradycyjnych plantatorów, rolników i producentów prowadzących
działalność na małą skalę; c) transport handlowych ilości wyrobów
tytoniowych lub urządzeń do ich wytwarzania; oraz d) prowadzenie sprzedaży hurtowej,
pośredniczenie, składowanie lub dystrybucja tytoniu i wyrobów
tytoniowych lub urządzeń do ich wytwarzania. 13. „Wyroby tytoniowe” oznacza wyroby w
całości lub w części wykonane z liści tytoniu
wykorzystywanego jako surowiec i przeznaczone do palenia, ssania, żucia
lub wciągania. 14. „Śledzenie ruchu i pochodzenia” oznacza
systematyczne monitorowanie i odtwarzanie przez właściwe organy lub
inne podmioty działające w ich imieniu trasy lub ruchu towarów w
łańcuchu dostaw zgodnie z art. 8. Artykuł 2 Powiązanie między niniejszym Protokołem a innymi umowami
i instrumentami prawnymi 1. Postanowienia Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu użycia
tytoniu, które mają zastosowanie do jej protokołów, stosują
się do niniejszego Protokołu. 2. Strony, które
przystąpiły do umów z rodzaju wymienionych w art. 2 Ramowej Konwencji
WHO o ograniczeniu użycia tytoniu, informują o takich umowach
Posiedzenie Stron za pośrednictwem Sekretariatu Konwencji. 3. Żadne z
postanowień ujętych w niniejszym Protokole nie wpływa na prawa i
zobowiązania jakiejkolwiek Strony wynikające z innej konwencji
międzynarodowej, traktatu lub umowy międzynarodowej
wiążących tę Stronę i uznawanych za bardziej
sprzyjające wyeliminowaniu nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi. 4. Stosownie do
sytuacji, żadne z postanowień niniejszego Protokołu nie
wpływa na pozostałe prawa, zobowiązania i
odpowiedzialność Stron wynikające z przepisów prawa
międzynarodowego, w tym Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko
międzynarodowej przestępczości zorganizowanej. Artykuł 3 Cel Celem niniejszego
Protokołu jest wyeliminowanie wszelkich form nielegalnego handlu wyrobami
tytoniowymi zgodnie z ustaleniami art. 15 Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu
użycia tytoniu. CZĘŚĆ
II: ZOBOWIĄZANIA OGÓLNE Artykuł 4 Zobowiązania ogólne 1. Oprócz
postanowień art. 5 Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu użycia
tytoniu, Strony: a) ustanawiają i wdrażają skuteczne
środki kontroli lub regulacji łańcucha dostaw towarów
objętych niniejszym Protokołem w celu zapobiegania nielegalnemu
handlowi tymi wyrobami oraz powstrzymywania, wykrywania, ścigania i karania
go, a także współpracują ze sobą w tym zakresie; b) podejmują wszelkie niezbędne
działania zgodne z przepisami ich prawa krajowego mające na celu
zwiększenie skuteczności właściwych dla nich organów i
służb, w tym służb celnych i policji, odpowiedzialnych za
zapobieganie wszelkim formom nielegalnego handlu towarami objętymi
niniejszym Protokołem oraz ich powstrzymywanie, wykrywanie, dochodzenie,
ściganie i eliminowanie; c) wdrażają skuteczne środki
ułatwiające lub umożliwiające uzyskanie pomocy technicznej
i wsparcia finansowego, budowanie zdolności i nawiązywanie
współpracy międzynarodowej, aby osiągnąć cele
niniejszego Protokołu oraz zagwarantować właściwym organom
dostępność informacji oraz bezpieczną wymianę informacji
określonych w niniejszym Protokole; d) ściśle współpracują ze
sobą zgodnie z przepisami krajowych systemów prawnych i administracyjnych
na rzecz zwiększenia efektywności działań
służących ściganiu czynów zabronionych, w tym
przestępstw określonych w art. 14 niniejszego Protokołu; e) współpracują i stosownie do sytuacji
kontaktują się z właściwymi regionalnymi i
międzynarodowymi organizacjami międzyrządowymi w celu
bezpiecznej[13]
wymiany informacji określonych w niniejszym Protokole i wsparcia
skutecznego wdrażania postanowień niniejszego Protokołu oraz f) w granicach dostępnych im środków i
zasobów współpracują w celu uruchomienia zasobów finansowych na rzecz
efektywnego wdrażania niniejszego Protokołu poprzez dwustronne i
wielostronne mechanizmy finansowania. 2. Wykonując zobowiązania
wynikające z niniejszego Protokołu, Strony stosują
maksymalną przejrzystość wszelkich powiązań
między nimi a przedstawicielami przemysłu tytoniowego. Artykuł 5 Ochrona danych osobowych Wykonując
postanowienia niniejszego Protokołu, Strony chronią dane osobowe osób
bez względu na ich narodowość czy miejsce zamieszkania z
zastrzeżeniem przepisów prawa krajowego, uwzględniając
międzynarodowe standardy ochrony danych osobowych. CZĘŚĆ
III: KONTROLA ŁAŃCUCHA DOSTAW Artykuł 6 Licencja, równorzędny system zgód lub nadzoru 1. Aby
osiągnąć cele Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu użycia
tytoniu oraz wyeliminować nielegalny handel wyrobami tytoniowymi i
urządzeniami do ich wytwarzania, każda ze Stron zakazuje osobom
fizycznym i prawnym wymienionych poniżej czynności, chyba że dana
osoba fizyczna lub prawna posiada licencję lub równorzędną
zgodę (zwaną dalej „licencją”) lub wdrożyła system
kontroli zatwierdzony przez właściwy organ zgodnie z przepisami prawa
krajowego: a) produkcji wyrobów tytoniowych i
urządzeń do ich wytwarzania; oraz b) przywozu i wywozu wyrobów tytoniowych i
urządzeń do ich wytwarzania. 2. Każda ze
Stron dąży do przyznania jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej
prowadzącej wymienione poniżej działania licencji, w
uzasadnionym zakresie, jeżeli działania te nie są zabronione
przepisami prawa krajowego: a) handel detaliczny wyrobami tytoniowymi; b) uprawianie tytoniu, z wyjątkiem
tradycyjnych plantatorów, rolników i producentów prowadzących
działalność na małą skalę; c) transport handlowych ilości wyrobów
tytoniowych lub urządzeń do ich wytwarzania oraz d) prowadzenie sprzedaży hurtowej,
pośredniczenia, składowania lub dystrybucji tytoniu i wyrobów
tytoniowych lub urządzeń do ich wytwarzania. 3. W celu
zagwarantowania skutecznego systemu licencjonowania, każda ze Stron: a) powołuje lub mianuje właściwy
organ lub organy zajmujące się wydawaniem, odnawianiem, zawieszaniem,
odwoływaniem lub anulowaniem licencji z zastrzeżeniem
postanowień niniejszego Protokołu oraz w sposób zgodny z
właściwym prawem krajowym, umożliwiających wykonywanie
czynności wymienionych w ust. 1; b) wymaga, aby każdy wniosek o wydanie
licencji zawierał wszystkie niezbędne informacje dotyczące
wnioskodawcy, które stosownie do sytuacji, powinny obejmować
następujące informacje: (i) jeżeli wnioskodawca jest osobą
fizyczną – informacje dotyczące jego tożsamości, w tym
pełne imię i nazwisko, nazwę handlową, numer w rejestrze
gospodarczym (jeśli występuje), numery rejestracji podatkowej
(jeśli występują) oraz wszelkie inne informacje
umożliwiające identyfikację; (ii) jeżeli wnioskodawca jest osobą
prawną – informacje dotyczące jego tożsamości, w tym
pełną nazwę prawną, nazwę handlową, numer w
rejestrze gospodarczym, datę i miejsce założenia
działalności, lokalizację siedziby głównej oraz adres
prowadzenia działalności podstawowej, właściwy numer
rejestracji podatkowej, odpisy statutu lub równorzędnych dokumentów, nazwy
filii, imiona i nazwiska dyrektorów oraz wszelkich powołanych
przedstawicieli prawnych, w tym wszelkie inne informacje
umożliwiające identyfikację; (iii) dokładny adres miejsca prowadzenia
działalności przez jednostki produkcyjne oraz moce produkcyjne
zakładu prowadzonego przez wnioskodawcę; (iv) szczegółowe dane dotyczące wyrobów
tytoniowych i urządzeń do ich wytwarzania objętych wnioskiem, na
przykład opis produktu, nazwę oraz, stosownie do sytuacji,
zarejestrowany znak towarowy, projekt, model lub markę i numer seryjny
sprzętu produkcyjnego; (v) opis miejsca, w którym sprzęt do
wytwarzania zostanie zainstalowany i będzie użytkowany; (vi) dokumentację lub deklarację dotyczącą
wszelkich wpisów w rejestrze karnym; (vii) pełne dane rachunków bankowych
wykorzystywanych dla potrzeb prowadzenia właściwych transakcji; oraz (viii) opis przewidywanego użycia i rynku
sprzedaży wyrobów tytoniowych ze szczególnym uwzględnieniem zapewnienia,
aby wytwarzanie lub dostawa wyrobu tytoniowego były proporcjonalne do
przewidywanego zapotrzebowania; c) stosownie do sytuacji, monitoruje i pobiera
wszelkie opłaty licencyjne, które mogą zostać
nałożone, i wykorzystuje je do skutecznego administrowania oraz
wdrożenia systemu licencjonowania lub systemu zdrowia publicznego
bądź innej powiązanej działalności zgodnej z
przepisami prawa krajowego; d) wprowadza właściwe środki
zmierzające do zapobiegania wszelkim niezgodnym z prawem lub nieuczciwym
praktykom dotyczącym funkcjonowania systemu licencjonowania oraz do ich
wykrywania i dochodzenia; e) stosownie do sytuacji, podejmuje stosowne
działania, w tym okresowe przeglądy, wznowienia, badania lub kontrole
licencji; f) stosownie do sytuacji, określa terminy
wygaśnięcia licencji i konieczności złożenia ponownego
wniosku lub uaktualnienia informacji zawartych we wniosku; g) zobowiązuje każdą
dysponującą licencją osobę fizyczną lub prawną do
informowania właściwego organu z wyprzedzeniem o każdej zmianie
miejsca prowadzenia działalności lub zmianie informacji istotnych dla
działalności objętej licencją; h) zobowiązuje każdą
licencjonowaną osobę fizyczną lub prawną do informowania
organu właściwego dla danego działania o nabyciu lub zbyciu
sprzętu produkcyjnego oraz i) zapewnia, aby zniszczenie tego sprzętu
produkcyjnego lub dowolnej jego części odbyło się pod
kontrolą właściwego organu. 4. Każda ze
Stron zapewnia, aby żadna z licencji nie została przyznana lub
przeniesiona, zanim potencjalny licencjobiorca nie przekaże informacji
określonych w ust. 3 oraz bez uprzedniej pisemnej zgody
właściwego organu. 5. W terminie
pięciu lat od wejścia w życie niniejszego Protokołu
Posiedzenie Stron na kolejnej sesji zapewnia, aby przeprowadzono poparte
dowodami badanie stwierdzające istnienie jakichkolwiek ewentualnych
czynników produkcji, które byłyby istotne dla wytwarzania wyrobów
tytoniowych, możliwe do zidentyfikowania i oferujące
możliwość poddania ich mechanizmowi skutecznej kontroli. Na
podstawie tego badania Posiedzenie Stron rozważa podjęcie
właściwych działań. Artykuł 7 Analiza due diligence 1. Zgodnie z
przepisami prawa krajowego i celami Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu
użycia tytoniu każda ze Stron wymaga, aby wszystkie osoby fizyczne i
prawne uczestniczące w łańcuchu dostaw tytoniu, wyrobów
tytoniowych i urządzeń do ich wytwarzania: a) przed przystąpieniem i w toku
współpracy handlowej przeprowadziły analizę due diligence; b) monitorowały sprzedaż wyrobów swoim
klientom w celu dopilnowania, by sprzedawane ilości były
proporcjonalne do zapotrzebowania na te wyroby na planowanym rynku lub
przewidywanego ich wykorzystania oraz c) przekazywały właściwemu organowi
wszelkie dowody stwierdzające, że dany klient podejmuje
działania sprzeczne z jego zobowiązaniami wynikającymi z
niniejszego Protokołu. 2. Stosownie do
sytuacji, analiza due diligence zgodna z warunkami podanymi w ust. 1 oraz
przepisami prawa krajowego i celami Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu
użycia tytoniu uwzględnia m.in., wymagania dotyczące identyfikacji
klienta, np. pozyskiwanie i uaktualnianie informacji dotyczących: a) ustalenia, że osoba fizyczna lub prawna
posiada licencję wydaną zgodnie z art. 6; b) jeżeli klient jest osobą
fizyczną –, informacji odnoszących się do jego
tożsamości, w tym pełnego imienia i nazwiska, nazwy handlowej,
numeru w rejestrze gospodarczym (o ile istnieje), właściwych numerów
identyfikacji podatkowej (o ile istnieją) oraz potwierdzenia
urzędowej identyfikacji; c) jeżeli wnioskodawca jest osobą
prawną – informacji dotyczących jego tożsamości, w tym
pełnej nazwy, nazwy handlowej, numeru w rejestrze gospodarczym, daty i
miejsca założenia, lokalizacji siedziby głównej oraz adresu
prowadzenia działalności podstawowej, właściwego numeru
rejestracji podatkowej, odpisy statutu lub równorzędnych dokumentów, nazwy
filii, nazwisk dyrektorów oraz wszelkich przedstawicieli prawnych, w tym
nazwisk przedstawicieli oraz potwierdzenia urzędowej identyfikacji; d) opisu zamierzonego użycia i przewidywanego
rynku sprzedaży tytoniu, wyrobów tytoniowych lub urządzeń do ich
wytwarzania; oraz e) opisu miejsca, w którym urządzenia do ich
wytwarzania będą zainstalowane i użytkowane. 3. Zgodnie z ust. 1 analiza due diligence
może obejmować wymogi odnośnie do identyfikacji klienta, na
przykład pozyskiwanie i uaktualnianie następujących informacji: a) dokumentacji lub deklaracji dotyczącej
wszelkich wpisów w rejestrze karnym; oraz b) identyfikacji rachunków bankowych
wykorzystywanych do realizacji transakcji. 4. Na podstawie informacji podanych w ust. 1
lit. c) każda ze Stron podejmuje wszelkie działania gwarantujące
zgodność z zobowiązaniami wynikającymi z niniejszego
Protokołu, co może uwzględniać uznanie klienta
działającego na terytorium jurysdykcji Strony za klienta
zablokowanego zgodnie z przepisami prawa krajowego. Artykuł 8 Śledzenie ruchu i pochodzenia 1. Dla potrzeb
skutecznego zabezpieczenia łańcucha dostaw oraz usprawnienia
ścigania nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi, Strony
postanawiają ustanowić, w terminie pięciu lat od wejścia w
życie niniejszego Protokołu, ogólnoświatowy system
śledzenia ruchu i pochodzenia obejmujący krajowe lub regionalne
systemy śledzenia ruchu i pochodzenia oraz wspólny, ogólnoświatowy
punkt kontaktowy, którym będzie Sekretariat Ramowej Konwencji WHO o
ograniczeniu użycia tytoniu, dostępny dla wszystkich Stron i
umożliwiający Stronom składanie zapytań oraz uzyskiwanie
właściwych informacji. 2. Zgodnie z
niniejszym artykułem każda ze Stron ustanawia kontrolowany przez
nią system śledzenia ruchu i pochodzenia dotyczący wszystkich
wyrobów tytoniowych wytworzonych lub będących przedmiotem przywozu na
jej terytorium, uwzględniając własne potrzeby krajowe lub
regionalne i w oparciu o najlepsze dostępne praktyki. 3. Aby
umożliwić skuteczne śledzenie ruchu i pochodzenia, każda ze
Stron wymaga, aby niepowtarzalne, bezpieczne i nieusuwalne oznaczenia
identyfikacyjne (zwane dalej „niepowtarzalnymi oznaczeniami
identyfikacyjnymi”), na przykład kody lub pieczęcie, zostały
umieszczone na wszystkich opakowaniach jednostkowych i kartonach zbiorczych
oraz wszelkich zewnętrznych opakowaniach papierosów, lub stanowiły
ich część, w terminie pięciu lat, a dla innych produktów w
terminie dziesięciu lat od daty wejścia w życie wiążących
dla danej Strony postanowień niniejszego Protokołu. 4.1 Dla
celów ust. 3 oraz w ramach części ogólnoświatowego systemu
śledzenia ruchu i pochodzenia każda ze Stron wymaga, by przekazano
jej następujące informacje, bezpośrednio lub za pomocą
łącza, które pozwolą Stronom ustalić pochodzenie wyrobów
tytoniowych, a także stosownie do sytuacji, punkt docelowy, oraz
monitorować i kontrolować przepływ wyrobów tytoniowych, a
także ich status prawny: a) data i miejsce wytworzenia; b) zakład produkcyjny; c) urządzenia użyte do wytworzenia
wyrobów tytoniowych; d) zmiana produkcyjna lub czas wytworzenia; e) imię i nazwisko, faktura, numer zamówienia
i dane dotyczące płatności pierwszego klienta, który nie jest
stowarzyszony z producentem; f) planowany rynek sprzedaży detalicznej; g) opis
produktu; h) składowanie i wysyłka; i) tożsamość wszystkich kolejnych,
znanych nabywców; oraz j) planowana trasa wysyłki, data
wysyłki, miejsce docelowe wysyłki, punkt odprawy przesyłki i
odbiorca. 4.2 Informacje podane w lit. a), b), g) oraz, stosownie do sytuacji,
f), stanowią część niepowtarzalnych oznaczeń
identyfikacyjnych. 4.3 Jeżeli
informacje podane w lit. f) nie są dostępne z chwilą oznaczania,
zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu
użycia tytoniu, Strony wymagają dołączenia tych informacji. 5. W terminach
określonych w niniejszym artykule każda ze Stron wymaga, aby
informacje podane w ust. 4 zostały odnotowane w czasie produkcji lub z
chwilą pierwszej wysyłki przez producenta albo z chwilą przywozu
na jej terytorium. 6. Każda ze
Stron zapewnia, aby informacje odnotowane na mocy ust. 5 udostępniono
danej Stronie przez odniesienie do niepowtarzalnych oznaczeń
identyfikacyjnych wymaganych na mocy ust. 3 i 4. 7. Każda ze
Stron zapewnia, aby informacje odnotowane zgodnie z ust. 5, a także
niepowtarzalne oznaczenia identyfikacyjne zawierające te informacje
udostępnione zgodnie z ust. 6 zostały podane w formacie
określonym przez Stronę i właściwe dla niej organy. 8. Każda ze Stron zapewnia, aby
informacje podane zgodnie z ust. 5 były dostępne w ogólnoświatowym
punkcie wymiany informacji na żądanie, z zastrzeżeniem ust. 9
oraz za pomocą bezpiecznego, elektronicznego interfejsu
połączonego z krajowym lub regionalnym punktem centralnym. Ogólnoświatowy punkt wymiany
informacji przygotowuje wykaz właściwych organów Stron i przekazuje
go wszystkim Stronom. 9. Każda ze Stron lub właściwy
organ: a) ma dostęp do informacji wymienionych w
ust. 4 w odpowiednim czasie po złożeniu zapytania do
ogólnoświatowego punktu wymiany informacji; b) składa wniosek o udzielenie tych informacji
tylko wówczas, gdy jest to konieczne do celów wykrycia lub ścigania
nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi; c) nie wstrzymuje bezzasadnie udzielenia
informacji; d) udziela odpowiedzi na wnioski o udzielenie
informacji podanych w ust. 4 zgodnie z przepisami prawa krajowego; oraz e) na mocy wspólnych uzgodnień, zabezpiecza i
traktuje jako poufne wszelkie wymieniane informacje. 10.
Każda ze Stron wymaga rozwijania i poszerzania zakresu
właściwego systemu śledzenia ruchu i pochodzenia do punktu, w którym
wszystkie należności celne, właściwe należności
podatkowe oraz, stosownie do sytuacji, inne zobowiązania zostaną
wypełnione na poziomie wytwarzania, przywozu, zwolnienia przez organy
celne lub kontroli akcyzowej. 11. Strony
współpracują ze sobą oraz z właściwymi organizacjami
międzynarodowymi w oparciu o wzajemne uzgodnienia dotyczące wymiany i
opracowywania najlepszych praktyk śledzenia ruchu i pochodzenia, w tym: a) ułatwianie tworzenia, przekazywania i
nabywania usprawnionych technologii śledzenia ruchu i pochodzenia, w tym
wiedzy, umiejętności, potencjału i doświadczenia; b) wsparcie szkolenia i poszerzanie
możliwości dla Stron, które zgłaszają taką
potrzebę; oraz c) doskonalenie technologii znakowania i
skanowania opakowań jednostkowych i kartonów zbiorczych wyrobów
tytoniowych w celu przekazywania informacji wymienionych w ust. 4. 12. Zobowiązania nałożone na
Stronę nie mogą być przenoszone na przedstawicieli
przemysłu tytoniowego ani przez nich wykonywane. 13. Każda ze Stron zapewnia, aby
właściwe dla niej organy uczestniczące w systemie śledzenia
ruchu i pochodzenia współpracowały z przemysłem tytoniowym i
jego przedstawicielami wyłącznie w zakresie bezwzględnie
niezbędnym do wykonania postanowień niniejszego artykułu. 14. Każda ze
Stron może zażądać od przemysłu tytoniowego pokrycia
wszelkich kosztów związanych z wypełnieniem przez tę Stronę
zobowiązań ciążących na niej na mocy niniejszego
artykułu. Artykuł 9 Przechowywanie dokumentacji 1. Stosownie do
sytuacji, każda ze Stron wymaga, aby wszystkie osoby fizyczne i prawne
zaangażowane w łańcuch dostaw tytoniu, wyrobów tytoniowych i
urządzeń do ich wytwarzania prowadziły pełne i
dokładne rejestry wszystkich transakcji.
Rejestry te muszą umożliwiać pełną
identyfikację materiałów stosowanych przez te podmioty w produkcji
wyrobów tytoniowych. 2. Stosownie do
sytuacji, każda ze Stron wymaga od osoby posiadającej licencję
wydaną zgodnie z art. 6 przedłożenia właściwym
organom, na ich wniosek, następujących informacji: a) informacji ogólnych dotyczących wielkości
rynków, tendencji, prognoz i innych istotnych danych; oraz b) ilości wyrobów tytoniowych i
urządzeń do ich wytwarzania posiadanych przez licencjobiorcę,
pozostających pod jego kontrolą albo w składach celnych lub
podatkowych podlegających systemowi tranzytu, przeładunku lub
zawieszeniu ceł w dniu złożenia wniosku. 3. W odniesieniu
do wyrobów tytoniowych lub urządzeń do ich wytwarzania sprzedawanych
lub wytwarzanych na terytorium Strony z przeznaczeniem na wywóz lub
objętych tranzytem bądź przeładunkiem podlegającym
zawieszeniu ceł na terytorium danej Strony, stosownie do sytuacji,
każda ze Stron wymaga, aby osoby posiadające licencję
wydaną zgodnie z art. 6 przedkładały właściwym organom
państwa odprawy, na ich wniosek (elektronicznie, o ile istnieje
odpowiednia infrastruktura) w czasie opuszczania obszaru ich kontroli,
następujące informacje: a) datę wysyłki z ostatniego punktu
fizycznej kontroli wyrobów; b) informacje dotyczące wysłanych
wyrobów (w tym marka, ilość, magazyn); c) przewidywane trasy wysyłki i miejsce
docelowe; d) tożsamość osób fizycznych lub
prawnych, do których wysłano wyroby; e) środek transportu, w tym
tożsamość przewoźnika; f) spodziewaną datę dostawy wysyłki
w przewidywanym miejscu przeznaczenia wysyłki; oraz g) planowany rynek sprzedaży detalicznej lub
użytkowania. 4. O ile to
możliwe, każda ze Stron wymaga, aby zgodnie z przepisami prawa
krajowego sprzedawcy detaliczni i plantatorzy tytoniu, z wyjątkiem
tradycyjnych plantatorów pracujących na zasadach niekomercyjnych, prowadzili
pełne i dokładne rejestry wszystkich istotnych transakcji, w których
uczestniczą. 5. Do celów
wykonania ust. 1, każda ze Stron wprowadza skuteczne środki
prawodawcze, wykonawcze, administracyjne lub inne, na podstawie których
wymagane jest, aby wszystkie rejestry: a) były prowadzone przez okres przynajmniej
czterech lat; b) zostały udostępnione
właściwym organom; oraz c) były prowadzone w formacie wymaganym przez
właściwe organy. 6. Stosownie do sytuacji i z
zastrzeżeniem przepisów prawa krajowego, każda ze Stron ustanawia
system wymiany z innymi Stronami szczegółowych danych zawartych we
wszystkich rejestrach prowadzonych zgodnie z niniejszym artykułem. 7. Strony
dokładają wszelkich starań, aby nawiązać
współpracę między sobą i z właściwymi
organizacjami międzynarodowymi w zakresie stopniowej wymiany i tworzenia
doskonalszych systemów prowadzenia rejestrów. Artykuł
10 Bezpieczeństwo i środki zapobiegawcze 1. Stosownie do
sytuacji oraz zgodnie z przepisami prawa krajowego i celami Ramowej Konwencji
WHO o ograniczeniu użycia tytoniu, każda ze Stron wymaga, aby
wszystkie osoby fizyczne i prawne podlegające postanowieniom art. 6
podjęły niezbędne działania mające na celu
zapobieżenie przeniknięciu wyrobów tytoniowych do kanałów handlu
nielegalnego, w tym między innymi: a) przekazywały właściwym organom
informacje o: (i) transgranicznym transferze środków
pieniężnych w kwotach określonych w przepisach prawa krajowego
lub transgranicznych płatnościach rzeczowych; oraz (ii) wszystkich „transakcjach podejrzanych”; oraz b) dostarczały wyroby lub urządzenia do
ich wytwarzania wyłącznie w ilościach proporcjonalnych do
zapotrzebowania na te wyroby na rynku docelowym sprzedaży detalicznej lub
użytkowania. 2. Stosownie do
sytuacji oraz zgodnie z przepisami prawa krajowego i celami Ramowej Konwencji
WHO o ograniczeniu użycia tytoniu, każda ze Stron wymaga, aby
płatności za transakcje dokonywane przez osoby fizyczne
bądź prawne podlegające postanowieniom art. 6 były
realizowane wyłącznie w walucie i w kwocie identycznej ze wskazanymi
na fakturze oraz wyłącznie za pomocą legalnych sposobów
zapłaty obsługiwanych przez instytucje finansowe znajdujące
się na terytorium rynku docelowego, a nie przez jakikolwiek inny,
alternatywny system przekazywania płatności. 3. Strona może zażądać, aby
płatności dokonywane przez osobę fizyczną lub prawną
podlegającą postanowieniom art. 6 za surowce wykorzystane do
wytworzenia wyrobów tytoniowych w ramach jej jurysdykcji były realizowane
wyłącznie w walucie i kwocie wskazanej na fakturze i wyłącznie
za pośrednictwem legalnych sposobów zapłaty obsługiwanych przez
instytucje finansowe znajdujące się na terytorium rynku docelowego, a
nie przez jakikolwiek inny, alternatywny system przekazywania
płatności. 4. Każda ze
Stron zapewnia, aby wszelkie naruszenie wymogów niniejszego artykułu
podlegało właściwym procedurom karnym, cywilnym lub
administracyjnym oraz skutecznym, proporcjonalnym i odstraszającym
sankcjom, w tym, stosownie do sytuacji, zawieszeniu lub anulowaniu licencji. Artykuł
11 Sprzedaż przez internet, kanały sprzedaży oparte na
technologii telekomunikacyjnej lub dowolnej innej zaawansowanej technologii 1. Każda ze
Stron wymaga, aby wszystkie osoby prawne i fizyczne zaangażowane w
dowolną transakcję dotyczącą sprzedaży wyrobów
tytoniowych przez internet, kanał sprzedaży oparty na technologii
telekomunikacyjnej lub innej zaawansowanej technologii przestrzegały
wszystkich zobowiązań ujętych w niniejszym Protokole. 2. Każda ze
Stron uwzględnia możliwość zakazania sprzedaży
detalicznej wyrobów tytoniowych przez internet, kanał sprzedaży
oparty na technologii telekomunikacyjnej lub innej zaawansowanej technologii. Artykuł
12 Wolne obszary celne i tranzyt międzynarodowy 1. W terminie
trzech lat od wejścia w życie niniejszego Protokołu dla danej
Strony, Strona ta wdroży skuteczną kontrolę całości
produkcji i transakcji dotyczących tytoniu oraz wyrobów tytoniowych w
wolnych obszarach celnych, wykorzystując wszystkie mające
zastosowanie środki przewidziane w niniejszym Protokole. 2. Ponadto
zakazuje się umieszczania wyrobów tytoniowych z wyrobami innymi niż
tytoniowe w jednym kontenerze lub każdym innym pojemniku
służącym do ich przewożenia w momencie wyprowadzania tych
wyrobów z wolnych obszarów celnych. 3. Zgodnie z
przepisami prawa krajowego, każda ze Stron wprowadza i stosuje na swoim
terytorium środki kontroli i weryfikacji międzynarodowego tranzytu
lub przeładunku wyrobów tytoniowych i urządzeń do ich
wytwarzania zgodnie z postanowieniami niniejszego Protokołu w celu zapobiegania
nielegalnemu handlowi tymi produktami. Artykuł
13 Sprzedaż bezcłowa 1. Każda ze
Stron wdraża skuteczne środki dotyczące wszelkiego rodzaju
sprzedaży bezcłowej w zakresie wszystkich istotnych postanowień
niniejszego Protokołu uwzględniając postanowienia art. 6 Ramowej
Konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu. 2. Nie
później niż w terminie pięciu lat od wejścia w życie
niniejszego Protokołu, Posiedzenie Stron na swej kolejnej sesji
zagwarantuje przeprowadzenie popartych dowodami badań dotyczących
ustalenia zasięgu nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi w ramach
bezcłowej sprzedaży tych wyrobów. Na podstawie tego badania
Posiedzenie Stron rozważy podjęcie właściwych dalszych
działań. CZĘŚĆ
IV: PRZESTĘPSTWA I WYKROCZENIA Artykuł
14 Czyny zabronione, w tym przestępstwa 1. Każda ze
Stron przyjmuje, z zastrzeżeniem podstawowych zasad prawa krajowego, takie
środki prawodawcze i inne, jakie mogą być konieczne do uznania
wszystkich wymienionych poniżej czynów za niezgodne z przepisami prawa
krajowego: a) wytwarzanie, sprzedaż hurtowa,
pośrednictwo, sprzedaż, transport, dystrybuowanie, składowanie,
wysyłanie, przywóz lub wywóz tytoniu, wyrobów tytoniowych lub
urządzeń do ich wytwarzania w sposób sprzeczny z postanowieniami
niniejszego Protokołu; b) (i) wytwarzanie, sprzedaż hurtowa, pośrednictwo,
sprzedaż, transport, dystrybuowanie, składowanie, wysyłanie,
przywóz lub wywóz tytoniu, wyrobów tytoniowych lub urządzeń do ich
wytwarzania bez opłacenia właściwych ceł,
należności podatkowych i innych opłat lub bez
właściwych znaków akcyzy, nanoszenia niepowtarzalnych oznaczeń
identyfikacyjnych lub wszelkich innych wymaganych oznaczeń lub etykiet; (ii) wszelkie inne czyny polegające na
przemycie lub próbie przemytu tytoniu, wyrobów tytoniowych lub
urządzeń do ich wytwarzania nieobjętych postanowieniami lit. b)
ppkt (i); c) (i) wszelkie inne formy nielegalnego
wytwarzania tytoniu, wyrobów tytoniowych lub urządzeń do ich
wytwarzania albo opakowań papierosów opatrzonych podrobionymi znakami
akcyzy, niepowtarzalnymi oznaczeniami identyfikacyjnymi lub wszelkimi innymi
wymaganymi oznaczeniami lub etykietami; (ii) wytwarzanie, sprzedaż hurtowa,
pośrednictwo, sprzedaż, transport, dystrybuowanie, składowanie,
wysyłanie, przywóz lub wywóz nielegalnie wytworzonego tytoniu,
nielegalnych wyrobów tytoniowych, wyrobów opatrzonych fałszywymi znakami
akcyzy lub innymi wymaganymi oznaczeniami albo etykietami, lub nielegalnych
urządzeń do ich wytwarzania; d) mieszanie wyrobów tytoniowych z wyrobami innymi
niż tytoniowe podczas ich przeprowadzania przez łańcuch dostaw w
celu ukrycia lub zakamuflowania wyrobów tytoniowych; e) mieszanie wyrobów tytoniowych z wyrobami innymi
niż tytoniowe, niezgodnie z art. 12 ust. 2 niniejszego Protokołu; f) wykorzystywanie internetu, kanałów
sprzedaży wyrobów tytoniowych opartych na technologii telekomunikacyjnej
lub innej zaawansowanej technologii w sposób niezgodny z postanowieniami
niniejszego Protokołu; g) pozyskanie tytoniu, wyrobów tytoniowych lub
urządzeń do ich wytwarzania przez osobę posiadającą
licencję wydaną zgodnie z postanowieniami art. 6 od osoby, która
powinna posiadać licencję zgodnie z postanowieniami art. 6, jednak
jej nie uzyskała; h) utrudnianie jakiemukolwiek funkcjonariuszowi
publicznemu lub uprawnionemu przedstawicielowi wykonywania obowiązków
dotyczących zapobiegania nielegalnemu handlowi tytoniem, wyrobami
tytoniowymi lub urządzeniami do ich wytwarzania oraz powstrzymywania,
wykrywania, ścigania lub eliminowania takiego handlu. i) (i) sporządzenie jakiegokolwiek
oświadczenia, które jest niezgodne z prawdą, wprowadzające w
błąd lub niepełne, albo nie zawiera żadnych informacji,
których przekazania domaga się urzędnik publiczny lub uprawniony
funkcjonariusz w toku wykonywania obowiązków dotyczących zapobiegania
nielegalnemu handlowi tytoniem, wyrobami tytoniowymi lub urządzeniami do
ich wytwarzania albo powstrzymywania, wykrywania, ścigania lub
eliminowania takiego handlu oraz jeżeli nie jest to sprzeczne z prawem do
nieskładania zeznań obciążających samego siebie; (ii) podanie w formularzu urzędowym
niezgodnego z prawdą opisu, ilości lub wartości tytoniu, wyrobów
tytoniowych albo urządzeń do ich wytwarzania albo wszelkich innych
informacji podanych w Protokole w celu: (a) uniknięcia uiszczenia
właściwych ceł, należności podatkowych i innych
kosztów lub (b) ograniczenia wszelkich środków kontroli
dotyczących zapobiegania nielegalnemu handlowi tytoniem, wyrobami
tytoniowymi lub urządzeniami do ich wytwarzania albo powstrzymywania,
wykrywania, ścigania lub eliminowania takiego handlu; (iii) niedopełnienie obowiązku
utworzenia lub prowadzenia rejestrów przewidzianych w niniejszym Protokole lub
prowadzenie fałszywych rejestrów; oraz j) legalizacja zysków z czynów zabronionych
uznanych za przestępstwa na mocy postanowień ust. 2. 2. Z
zastrzeżeniem podstawowych zasad prawa krajowego każda ze Stron
ustala, które z czynów zabronionych wymienionych w ust. 1, bądź
jakikolwiek inny czyn dotyczący nielegalnego handlu tytoniem, wyrobami
tytoniowymi i urządzeniami do ich wytwarzania sprzeczny z postanowieniami
niniejszego Protokołu, zostaną uznane za przestępstwa oraz
wprowadza środki prawodawcze i inne niezbędne dla takiego ustalenia. 3. Każda
Strona powiadamia Sekretariat niniejszego Protokołu, które z czynów
zabronionych wymienionych w ust. 1 i 2 Strona uznała za przestępstwa
na podstawie postanowienia ust. 2 oraz przedkłada Sekretariatowi odpisy
swoich przepisów lub ich opisy będące rezultatem wykonania
postanowień ust. 2, oraz wszelkie kolejne nowelizacje tych przepisów. 4. W celu
rozszerzenia współpracy międzynarodowej w zakresie ścigania
przestępstw związanych z nielegalnym handlem tytoniem, wyrobami
tytoniowymi i urządzeniami do ich wytwarzania, Strony zachęca
się do dokonania przeglądu przepisów krajowych dotyczących
prania brudnych pieniędzy, wzajemnej pomocy prawnej i ekstradycji,
uwzględniając właściwe konwencje międzynarodowe,
których są stronami, i do zapewnienia, aby były one skuteczne w
zakresie wykonywania postanowień niniejszego Protokołu. Artykuł
15 Odpowiedzialność osób prawnych 1. Każda ze
Stron wprowadza konieczne środki, spójne z zasadami prawa,
umożliwiające ustalenie zakresu odpowiedzialności osób prawnych
z tytułu czynów zabronionych, w tym przestępstw uznanych za takie
zgodnie z art. 14 niniejszego Protokołu. 2. Z
zastrzeżeniem zasad prawnych obowiązujących dla każdej ze
Stron, odpowiedzialność osób prawnych może mieć charakter
karny, cywilny lub administracyjny. 3.
Odpowiedzialność ta pozostaje bez wpływu na
odpowiedzialność osób fizycznych, które popełniły czyny
zabronione lub przestępstwa określone zgodnie z przepisami prawa
krajowego oraz postanowieniami art. 14 niniejszego Protokołu. Artykuł
16 Ściganie i sankcje 1. Każda ze
Stron wprowadza konieczne środki, zgodne z prawem krajowym, w celu
dopilnowania, by osoby fizyczne i prawne pociągnięte do
odpowiedzialności za czyny zabronione, w tym przestępstwa,
określone zgodnie z postanowieniami art. 14 podlegały skutecznym,
proporcjonalnym i zniechęcającym sankcjom karnym i innym niż
karne, w tym sankcjom finansowym. 2. Każda ze
Stron dokłada wszelkich starań w celu zapewnienia, aby wszelkie
uznaniowe pełnomocnictwa prawne wynikające z prawa krajowego
dotyczące ścigania osób z tytułu dopuszczenia się czynów zabronionych,
w tym przestępstw, określonych zgodnie art. 14, były wykonywane
w celu zmaksymalizowania skuteczności środków wdrażania prawa w
zakresie tych czynów zabronionych, w tym przestępstw oraz z należytym
uwzględnieniem konieczności zapobiegania tym czynom, w tym
przestępstwom i wykroczeniom. 3. Żadne z
postanowień zawartych w niniejszym Protokole nie ma wpływu na
zasadę stanowiącą, że opis czynu zakazanego, w tym
przestępstwa, określonego zgodnie z postanowieniami niniejszego
Protokołu, i stosowanych środków obrony bądź innych zasad
prawnych dotyczących zgodności czynów z prawem jest zarezerwowany dla
prawa krajowego Strony, oraz że czyny zakazane, w tym przestępstwa,
są ścigane i karane zgodnie z przepisami tego prawa. Artykuł
17 Opłaty z tytułu zajęcia towaru Zgodnie z
przepisami właściwego prawa krajowego Strony powinny
rozważyć wprowadzenie środków prawodawczych i innych, które
mogą być konieczne, aby upoważnić właściwe organy
do ściągania kwot proporcjonalnych do utraconych należności
podatkowych i celnych należnych od producenta, wytwórcy, dystrybutora,
importera lub eksportera zajętego tytoniu, wyrobów tytoniowych lub
urządzeń do ich wytwarzania. Artykuł
18 Zbycie lub zniszczenie Cały
skonfiskowany tytoń, wyroby tytoniowe i urządzenia do ich wytwarzania
są niszczone z zastosowaniem – w możliwie najszerszym zakresie –
metod przyjaznych dla środowiska lub usuwane zgodnie z przepisami prawa
krajowego. Artykuł
19 Specjalne techniki ścigania 1. Jeżeli
podstawowe zasady krajowego systemu prawnego na to zezwalają, każda
ze Stron, w granicach jej możliwości i na warunkach przewidzianych w
przepisach prawa krajowego, wprowadza konieczne środki
umożliwiające odpowiednie wykorzystanie niejawnego nadzorowania
przesyłki oraz, jeżeli jest to właściwe, wykorzystanie
innych specjalnych technik śledzenia, na przykład kontroli
elektronicznej lub innej i operacji tajnych, przez organy właściwe na
jej terytorium oraz w celu skutecznego zwalczania nielegalnego handlu tytoniem,
wyrobami tytoniowymi lub urządzeniami do ich wytwarzania. 2. Do celów
ścigania przestępstw określonych zgodnie z postanowieniami art.
14, zachęca się Strony do zawarcia, stosownie do sytuacji,
właściwych umów dwustronnych lub wielostronnych, albo uzgodnień
dotyczących technik określonych w ust. 1, w kontekście
współpracy na szczeblu międzynarodowym. 3. Wobec braku
umowy lub uzgodnienia wspomnianego w ust. 2, decyzje o wykorzystaniu
specjalnych technik ścigania na szczeblu międzynarodowym są
podejmowane dla każdego przypadku osobno, a w razie potrzeby można
rozważyć wprowadzenie uzgodnień finansowych i porozumień
dotyczących sprawowania jurysdykcji przez dane Strony. 4. Strony
uznają znaczenie oraz konieczność nawiązania
współpracy międzynarodowej i pomocy w tym obszarze oraz
nawiązują ze sobą i z organizacjami międzynarodowymi
współpracę na rzecz poszerzania możliwości
osiągnięcia celów niniejszego artykułu. CZĘŚĆ
V: WSPÓŁPRACA MIĘDZYNARODOWA Artykuł
20 Postanowienia ogólne dotyczące wymiany informacji 1. Dla potrzeb
osiągnięcia celów niniejszego Protokołu, z zastrzeżeniem
przepisów prawa krajowego oraz stosownie do sytuacji, Strony przekazują
właściwe informacje w ramach instrumentu sprawozdawczego
będącego częścią Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu
użycia tytoniu, w następującym zakresie: a) zbiorczo: szczegóły zajęcia tytoniu,
wyrobów tytoniowych lub urządzeń do ich wytwarzania, ilość,
wartość zajęcia, opisy wyrobu, daty i miejsca; oraz
należności podatkowe, od których się uchylono; b) przywóz, wywóz, tranzyt, zapłacone podatki
i sprzedaż bezcłowa oraz ilość lub wartość
wytworzonego tytoniu, wyrobów tytoniowych lub urządzeń do ich
wytwarzania; c) tendencje, metody zatajania i sposoby
działania stosowane w nielegalnym handlu tytoniem, wyrobami tytoniowymi
lub urządzeniami do ich wytwarzania; oraz d) wszelkie inne informacje uzgodnione przez
Strony. 2. Strony
współpracują ze sobą oraz z właściwymi organizacjami
międzynarodowymi na rzecz poszerzania możliwości gromadzenia i
wymiany informacji. 3. Strony
uznają wymienione informacje za poufne i przeznaczone do wykorzystania
wyłącznie przez Strony, chyba że Strona je przekazująca
postanowi inaczej. Artykuł
21 Wymiana informacji związana z egzekwowaniem prawa 1. Z
zastrzeżeniem przepisów prawa krajowego lub dowolnych właściwych
traktatów międzynarodowych, Strony wymieniają wyszczególnione
poniżej informacje z własnej inicjatywy lub na wniosek Strony
przedstawiającej właściwe uzasadnienie stwierdzające,
że uzyskanie tych informacji jest niezbędne dla potrzeb śledzenia
lub ścigania nielegalnego handlu tytoniem, wyrobami tytoniowymi lub
urządzeniami do ich wytwarzania: a) rejestry licencjonowania właściwych
osób fizycznych i prawnych; b) informacje dotyczące identyfikacji,
monitorowania i ścigania osób fizycznych lub prawnych zaangażowanych
w nielegalny handel tytoniem, wyrobami tytoniowymi lub urządzeniami do ich
wytwarzania; c) akta śledztw i dochodzeń; d) rejestry płatności za przywóz, wywóz
lub bezcłową sprzedaż tytoniu, wyrobów tytoniowych lub
sprzętu do ich wytwarzania; oraz e) szczegóły zajęcia tytoniu, wyrobów
tytoniowych lub urządzeń do wytwarzania (w tym, stosownie do
sytuacji, informacje referencyjne, ilość, wartość
zajęcia, opis produktu, podmioty zaangażowane, data i miejsce
wyprodukowania) oraz sposobów działania (w tym środki transportu,
sposób ukrycia, trasa i wykrycie). 2. Informacje
uzyskane od Stron na podstawie niniejszego artykułu są wykorzystywane
wyłącznie dla osiągnięcia celów niniejszego Protokołu. Strony mogą ustalić, że
informacji tych nie wolno przekazywać bez zgody Strony, która udzieliła
tych informacji. Artykuł
22 Wymiana informacji: poufność i ochrona informacji 1. Każda ze
Stron wyznacza właściwe organy krajowe, którym przekazuje dane
wymienione w postanowieniach art. 20, 21 i 24, oraz powiadamia Strony o
wyznaczonych organach za pośrednictwem Sekretariatu Konwencji. 2.
Wymiana informacji prowadzona na podstawie niniejszego Protokołu podlega
przepisom prawa krajowego dotyczącym poufności i prywatności. Na mocy wzajemnych ustaleń Strony
chronią wszelkie wymieniane informacje poufne. Artykuł
23 Pomoc i współpraca: szkolenie, pomoc techniczna i współpraca
w dziedzinie nauki, techniki i technologii 1. Aby
osiągnąć cele niniejszego Protokołu, w ramach wzajemnych
uzgodnień, Strony nawiązują współpracę między
sobą lub z właściwymi organizacjami międzynarodowymi i
regionalnymi w zakresie organizowania szkolenia, udzielania pomocy technicznej
i współpracy w dziedzinie nauki, techniki i technologii. Taka pomoc może obejmować
transfer doświadczenia lub właściwej technologii w obszarze
gromadzenia informacji, wykonywania prawa, śledzenia ruchu i pochodzenia,
zarządzania informacjami, ochrony danych osobowych, izolacji, kontroli
elektronicznej, analizy kryminalistycznej, wzajemnej pomocy prawnej i
ekstradycji. 2. Stosownie do
sytuacji, Strony mogą przystąpić do dwustronnych, wielostronnych
lub innych porozumień lub uzgodnień w celu promowania szkolenia,
pomocy technicznej i współpracy w dziedzinie nauki, techniki i
technologii, uwzględniając potrzeby Stron będących krajami
rozwijającymi się i Stron, których gospodarki znajdują się
w okresie transformacji. 3. Stosownie do sytuacji, Strony
nawiązują współpracę na rzecz stworzenia i przeanalizowania
możliwości dokładnego ustalenia miejsca pochodzenia
geograficznego zajętego tytoniu oraz wyrobów tytoniowych. Artykuł
24 Pomoc i współpraca: ściganie i karanie przestępstw i
wykroczeń 1. Zgodnie z
przepisami prawa krajowego, stosownie do sytuacji, Strony podejmują
wszelkie konieczne działania na rzecz wzmocnienia współpracy
prowadzonej na mocy uzgodnień wielostronnych, regionalnych lub
dwustronnych dotyczących zapobiegania nielegalnemu handlowi tytoniem,
wyrobami tytoniowymi lub urządzeniami do ich wytwarzania oraz wykrywania,
dochodzenia i ścigania takiego handlu, a także karania osób fizycznych
i prawnych zaangażowanych w taki handel. 2. Każda ze
Stron, zgodnie z prawem obowiązującym w jej kraju, zapewnia, aby
administracyjne i regulacyjne organy ścigania oraz inne organy
zaangażowane w zwalczanie nielegalnego handlu tytoniem, wyrobami
tytoniowymi lub urządzeniami do jego wytwarzania (w tym, o ile przepisy
prawa krajowego na to zezwalają, organy sądowe)
współpracowały ze sobą i wymieniały między sobą
właściwe informacje na szczeblu krajowym i międzynarodowym w
ramach warunków przewidzianych w przepisach prawa krajowego. Artykuł
25 Ochrona suwerenności 1. Strony
wypełniają obowiązki na mocy postanowień niniejszego
Protokołu w sposób zgodny z zasadami suwerenności i
integralności terytorialnej państw oraz powstrzymują się od
ingerowania w sprawy wewnętrzne pozostałych państw. 2. Żadne z
postanowień niniejszego Protokołu nie uprawnia danej Strony do
wykonywania na terytorium innego państwa jurysdykcji i sprawowania funkcji
zarezerwowanych wyłącznie dla organów innego państwa
określonych w prawie wewnętrznym tego państwa. Artykuł
26 Jurysdykcja 1. Każda ze
Stron wprowadza środki konieczne do ustanowienia swojej jurysdykcji wobec
przestępstw określonych zgodnie art. 14, gdy: a) przestępstwo lub wykroczenie
popełniono na terytorium danej Strony; lub b) przestępstwo lub wykroczenie
popełniono na pokładzie statku, który w czasie popełnienia
przestępstwa lub wykroczenia pływał pod banderą danej
Strony, lub na pokładzie statku powietrznego, który w czasie
popełnienia przestępstwa lub wykroczenia był zarejestrowany na
mocy przepisów prawa danej Strony. 2. Z
zastrzeżeniem art. 25, Strona może również ustanowić
swoją jurysdykcję wobec każdego przestępstwa lub
wykroczenia, gdy: a) popełnione przestępstwo lub
wykroczenie było wymierzone przeciwko tej Stronie; b) przestępstwo lub wykroczenie zostało
popełnione przez obywatela tej Strony lub bezpaństwowca, który
zamieszkuje na jej terytorium; lub c) przestępstwo lub wykroczenie jest jednym z
czynów określonych zgodnie z art. 14 i zostało popełnione poza
terytorium danej Strony z zamiarem popełnienia na terytorium tej Strony
przestępstwa lub wykroczenia uznanego za takie zgodnie z postanowieniami
art. 14. 3. Dla potrzeb
art. 30, każda ze Stron wprowadza środki niezbędne do
ustanowienia swojej jurysdykcji wobec przestępstw określonych zgodnie
z art. 14, jeżeli domniemany sprawca przebywa na terytorium tej Strony i
nie podlega ekstradycji wyłącznie na takiej podstawie, że jest
obywatelem danej Strony. 4. Każda ze
Stron może wprowadzić środki konieczne w celu ustanowienia
swojej jurysdykcji wobec przestępstw określonych zgodnie z art. 14,
gdy domniemany sprawca przebywa na jej terytorium i nie podlega ekstradycji. 5. Jeżeli
Strona sprawująca swoją jurysdykcję na mocy ust. 1 lub 2
została powiadomiona lub w inny sposób dowiedziała się, że
przynajmniej jedna Strona prowadzi dochodzenie, postępowanie karne lub
sądowe dotyczące tego samego czynu, właściwe organy tych
Stron stosownie do sytuacji skonsultują się ze sobą w celu
skoordynowania działań. 6. Bez uszczerbku dla norm ogólnego prawa międzynarodowego,
postanowienia niniejszego Protokołu nie wykluczają wykonywania
jurysdykcji karnej ustanowionej przez Stronę zgodnie z przepisami prawa
krajowego. Artykuł
27 Współpraca w zakresie egzekwowania prawa 1. Zgodnie z
przepisami właściwego prawa krajowego i administracyjnego, każda
ze Stron wprowadza skuteczne środki mające na celu: a) rozszerzenie oraz, stosownie do sytuacji,
ustanowienie kanałów komunikacji między właściwymi
organami, agencjami i służbami w celu umożliwienia bezpiecznej i
szybkiej wymiany informacji dotyczących wszystkich aspektów
przestępstw określonych zgodnie z art. 14; b) zagwarantowanie skutecznej współpracy
między właściwymi organami, urzędami, służbą
celną, policją i innymi organami ścigania; c) nawiązanie współpracy z pozostałymi
Stronami w zakresie prowadzenia śledztwa w konkretnych sprawach
dotyczących przestępstw określonych zgodnie z art. 14,
dotyczących: (i) tożsamości, miejsca pobytu i
działań osób podejrzewanych o udział w tych przestępstwach
lub wykroczeniach lub miejsca pobytu innych osób podejrzanych; (ii) ruchu zysków z przestępstwa lub
majątku uzyskanego wskutek popełnienia tych przestępstw lub
wykroczeń; oraz (iii) ruchu majątku, sprzętu lub innych
narzędzi wykorzystywanych lub przewidzianych do wykorzystania przy popełnianiu
tych przestępstw lub wykroczeń; d) udostępnienia, stosownie do sytuacji,
niezbędnych elementów lub ilości substancji do celów analitycznych
lub śledczych; e) umożliwienia skutecznej koordynacji
między właściwymi organami, agencjami i służbami oraz
promowanie wymiany personelu i innych ekspertów, w tym, z zastrzeżeniem
umów i uzgodnień dwustronnych zawartych między danymi Stronami,
mianowania oficerów łącznikowych; f) wymiany z pozostałymi Stronami
właściwych informacji dotyczących konkretnych środków i
metod wykorzystywanych przez osoby fizyczne przy popełnianiu tych
przestępstw lub wykroczeń, w tym, stosownie do sytuacji,
dotyczących tras i środków transportu, a także wykorzystywania
fałszywej tożsamości, podrobionych lub fałszywych
dokumentów albo innych środków zatajania ich działań; oraz g) wymiany właściwych informacji oraz
koordynowania środków administracyjnych i innych uznanych za
właściwe dla potrzeb wczesnego wykrycia przestępstw
określonych zgodnie z art. 14. 2. Aby
wykonać postanowienia niniejszego Protokołu, Strony
uwzględniają wszystkie zawarte dwu- lub wielostronne umowy
bądź uzgodnienia dotyczące bezpośredniej współpracy
między organami ścigania oraz, jeżeli umowy lub uzgodnienia tego
typu już istnieją, odpowiednio je zmieniają. Wobec braku tych umów lub uzgodnień
między zainteresowanymi Stronami, Strony mogą uznać
postanowienia niniejszego Protokołu za podstawę wzajemnej
współpracy w dziedzinie egzekwowania prawa w zakresie przestępstw lub
wykroczeń uwzględnionych w niniejszym Protokole O ile to możliwe, Strony w pełni
stosują postanowienia umów lub uzgodnień, w tym określonych
przez organizacje międzynarodowe lub regionalne, dotyczących
rozszerzania współpracy między organami ścigania. 3. Strony
dokładają wszelkich starań, aby nawiązać w ramach
swoich możliwości współpracę w zakresie reagowania na
nielegalny handel międzynarodowy wyrobami tytoniowymi z wykorzystaniem
zaawansowanej technologii. Artykuł
28 Wzajemna pomoc administracyjna Zgodnie z
właściwymi dla danego kraju systemami prawa i administracji, Strony
na wniosek lub z własnej inicjatywy przekazują sobie wzajemnie
informacje gwarantujące właściwe stosowanie prawa celnego i
innego do zapobiegania nielegalnemu handlowi tytoniem, wyrobami tytoniowymi lub
urządzeniami do ich wytwarzania oraz wykrywania, dochodzenia,
ścigania i zwalczania takiego handlu. Strony
uznają wymienione informacje za poufne i przeznaczone do ograniczonego
wykorzystania, chyba że Strona przekazująca informacje postanowi
inaczej. Informacje te mogą
obejmować: a) nowe techniki celne i inne techniki
związane z egzekwowaniem prawa o udowodnionej skuteczności; b) nowe tendencje, środki lub metody
angażowania się w nielegalny handel tytoniem, wyrobami tytoniowymi i
urządzeniami do ich wytwarzania; c) towary uznane za przedmiot nielegalnego handlu
tytoniem, wyrobami tytoniowymi i urządzeniami do ich wytwarzania, a
także szczegóły opisu, pakowania, przewozu i składowania oraz
metod wykorzystywanych w odniesieniu do tych towarów; d) dane osób fizycznych lub prawnych, o których
wiadomo, że popełniły przestępstwo lub wykroczenie, lub
są stroną przestępstwa lub wykroczenia określonego zgodnie
z art. 14; oraz e) wszelkie inne dane, które mogłyby pomóc
wyznaczonym organom w ocenie ryzyka dotyczącego kontroli oraz mogłyby
zostać wykorzystane w innych celach związanych z egzekwowaniem prawa. Artykuł
29 Wzajemna pomoc prawna 1. Strony udzielają sobie w możliwie
najszerszym zakresie wzajemnej pomocy prawnej w dochodzeniu i prowadzeniu
postępowania karnego i sądowego dotyczącego przestępstw
określonych zgodnie z art. 14 niniejszego Protokołu. 2. Wzajemna pomoc prawna jest udzielana w
możliwie najszerszym zakresie dopuszczalnym na mocy właściwych
przepisów, traktatów, umów i uzgodnień Strony będącej adresatem
wniosku o pomoc w dochodzeniu i prowadzeniu postępowania karnego lub
sądowego dotyczącego przestępstw lub wykroczeń, za które
osoby prawne odpowiadają zgodnie z art. 15 wobec Strony zwracającej
się o pomoc prawną. 3. Zgodnie z
niniejszym artykułem, o udzielenie wzajemnej pomocy prawnej można
się zwrócić w każdym z wymienionych poniżej celów: a) zebranie dowodów lub zeznań od osób; b) dostarczenie dokumentów sądowych; c) wykonanie przeszukań i zajęć
oraz zabezpieczenie dowodów; d) przeszukanie obiektów i miejsc; e) udzielenie informacji, uzyskanie dowodów i
opinii biegłych; f) złożenie oryginałów lub
poświadczonych odpisów właściwych dokumentów i rejestrów, w tym
rejestrów rządowych, bankowych, finansowych, firmowych lub biznesowych; g) ustalenie lub śledzenie zysków z
przestępstw, majątku, narzędzi lub innych przedmiotów dla celów
dowodowych; h) umożliwienie dobrowolnego pojawienia
się danych osób na terytorium Strony zwracającej się o pomoc
prawną; oraz i) uzyskanie każdej innej pomocy, która nie
jest sprzeczna z przepisami prawa krajowego Strony będącej adresatem
wniosku o udzielenie pomocy. 4. Postanowienia
niniejszego artykułu nie wpływają na zobowiązania
wynikające z dowolnych innych traktatów, dwu- lub wielostronnych, które w
całości lub w części regulują lub będą
regulowały wzajemną pomocą prawną. 5. Na zasadzie
wzajemności, postanowienia ust. 6 do 24 stosuje się do wniosków
złożonych zgodnie z niniejszym artykułem, jeżeli dane
Strony nie są związane traktatem lub umową
międzyrządową o wzajemnej pomocy prawnej. Jeżeli Strony są związane takim traktatem lub
umową międzyrządową, zastosowanie mają
właściwe postanowienia takiego traktatu lub umowy
międzyrządowej, o ile Strony nie zdecydują się zamiast tego
na stosowanie postanowień ust. 6 do 24.
Strony zdecydowanie zachęca się do stosowania postanowień
tych ustępów, jeżeli ułatwiają one współpracę. 6. Strony
powołują organ centralny odpowiedzialny oraz uprawniony do
otrzymywania wniosków o udzielenie wzajemnej pomocy prawnej oraz za ich
realizację albo przekazanie do realizacji odpowiednim organom
właściwym. Jeżeli
Strona dysponuje odrębnym regionem lub terytorium, na którym
obowiązuje odrębny system wzajemnej pomocy prawnej, może
wyznaczyć odrębny organ centralny pełniący tę
samą funkcję, co organ centralny w regionie lub na terytorium tej
Strony. Organy centralne
gwarantują niezwłoczną i właściwą realizację
lub przekazanie otrzymanych wniosków. Przy
przekazywaniu wniosku przez organ centralny do realizacji właściwemu
organowi, organ centralny zachęca właściwy organ do
niezwłocznej i prawidłowej realizacji wniosku. Z chwilą przystąpienia, przyjęcia, zatwierdzenia,
formalnego potwierdzenia lub ratyfikowania niniejszego Protokołu,
każda ze Stron powiadamia Szefa Sekretariatu Konwencji o wyznaczonym do
tego celu organie centralnym. Organy
centralne wyznaczone przez Strony zajmują się przekazywaniem wniosków
o wzajemną pomoc prawną oraz wszelkich informacji jej
dotyczących. Wymóg ten
pozostaje bez uszczerbku dla prawa Strony do żądania skierowania do
niej tych informacji kanałem dyplomatycznym oraz, w okolicznościach
wyjątkowych, jeżeli Strony tak postanowią i o ile to
możliwe, za pomocą właściwych organizacji
międzynarodowych. 7. Wnioski są
sporządzane na piśmie lub, w miarę możliwości, za
pomocą środków umożliwiających zarejestrowanie dokumentu w
formie pisemnej w języku akceptowanym przez Stronę zgodnie z
warunkami umożliwiającymi Stronie stwierdzenie autentyczności
dokumentu. Szef Sekretariatu
Konwencji zostaje powiadomiony o języku lub językach dopuszczalnych
przez Strony z chwilą przystąpienia, przyjęcia, zatwierdzenia,
formalnego potwierdzenia lub ratyfikowania niniejszego Protokołu. W sytuacjach pilnych oraz jeżeli
Strony tak postanowią, wnioski mogą być przedkładane
ustnie, ale należy je w późniejszym terminie potwierdzić na
piśmie. 8. Wniosek o
udzielenie wzajemnej pomocy prawnej określa: a) tożsamość organu
sporządzającego wniosek; b) przedmiot i charakter dochodzenia,
postępowania karnego lub sądowego, którego wniosek dotyczy, a
także nazwę i funkcję organu prowadzącego to dochodzenie,
postępowanie karne lub sądowe; c) omówienie właściwych faktów z
wyjątkiem wniosków o przekazanie akt sądowych; d) opis żądanej pomocy oraz
szczegóły procedury, która zgodnie z życzeniem Strony powinna
być stosowana; e) stosownie do sytuacji, tożsamość,
miejsce pobytu i narodowość danej osoby; f) cel, dla którego wnioskuje się o
przekazanie dowodu, informacji lub podjęcie działania; oraz g) przepisy prawa krajowego właściwe dla
przestępstwa i kar za nie. 9. Strona
będąca adresatem wniosku o udzielenie pomocy może
zażądać dodatkowych informacji, jeżeli są one
konieczne dla realizacji wniosku zgodnie z przepisami prawa krajowego lub
jeżeli mogą ułatwić realizację wniosku. 10. Wniosek
realizuje się zgodnie z przepisami prawa krajowego Strony
będącej adresatem wniosku o udzielenie pomocy oraz w zakresie, który
nie jest sprzeczny z przepisami prawa krajowego Strony będącej
adresatem wniosku i, o ile to możliwe, zgodnie z procedurami
określonymi we wniosku. 11. Strona
wnioskująca nie przekazuje ani nie wykorzystuje informacji lub dowodów
dostarczonych przez Stronę będącą adresatem wniosku
dotyczącego dochodzeń, postępowań karnych lub sądowych
innych niż te, które wymieniono we wniosku, bez uprzedniego uzyskania
zgody Strony będącej adresatem wniosku. Żadne z postanowień niniejszego ustępu nie
uniemożliwia Stronie wnioskującej ujawnienia w postępowaniu
informacji lub dowodów uniewinniających oskarżonego. W ostatnim z wymienionych przypadków
Strona wnioskująca powiadamia Stronę będącą adresatem
wniosku przed takim ujawnieniem, a jeżeli jest to konieczne, konsultuje
się ze Stroną będącą adresatem wniosku. Jeżeli w okolicznościach
wyjątkowych wcześniejsze powiadomienie nie jest możliwe, Strona
wnioskująca bezzwłocznie informuje o tym Stronę
będącą adresatem wniosku. 12. Strona
wnioskująca może zażądać, aby Strona będąca
adresatem wniosku utajniła okoliczności i treść wniosku
poza zakresem niezbędnym do realizacji wniosku. Jeżeli Strona będąca adresatem wniosku nie
może spełnić wymogu poufności, niezwłocznie informuje
o tym Stronę wnioskującą. 13. O ile to
możliwe oraz zgodnie z podstawowymi zasadami prawa krajowego, jeżeli
dana osoba przebywa na terytorium Strony i została przesłuchana przez
organy sądowe drugiej Strony w charakterze świadka lub biegłego,
pierwsza z wymienionych Stron, na wniosek drugiej Strony, może
zezwolić na przesłuchanie w formie wideokonferencji, jeżeli
osobiste stawienie się tej osoby na terytorium Strony wnioskującej
jest niemożliwe lub niepożądane. Strony mogą postanowić, że przesłuchanie zostanie
przeprowadzone przez organ sądowy Strony wnioskującej z udziałem
organu sądowego Strony będącej adresatem wniosku. 14. Udzielenia
wzajemnej pomocy prawnej można odmówić: a) jeżeli wniosek nie został
sporządzony zgodnie z niniejszym artykułem; b) jeżeli Strona będąca adresatem
wniosku uzna, że realizacja wniosku przyniesie uszczerbek dla
suwerenności, bezpieczeństwa, porządku publicznego lub innych
podstawowych interesów; c) jeżeli organy Strony będącej
adresatem wniosku podlegałyby zakazowi na mocy przepisów prawa krajowego
dotyczącego wykonania wnioskowanego działania odnoszącego
się do każdego podobnego przestępstwa lub wykroczenia, które
byłoby przedmiotem dochodzenia, postępowania karnego lub
sądowego w jej własnej jurysdykcji; d) jeżeli wniosek dotyczy przestępstwa,
za które kara maksymalna na terytorium Strony będącej adresatem
wniosku wynosi mniej niż dwa lata więzienia, lub innego rodzaju
pozbawienia wolności, bądź jeżeli według osądu
Strony będącej adresatem wniosku udzielenie pomocy stanowiłoby
dla niej obciążenie nieproporcjonalne do ciężaru
przestępstwa; lub e) jeżeli udzielenie wnioskowanej pomocy
prawnej byłoby sprzeczne z systemem prawnym Strony będącej
adresatem wniosku dotyczącym udzielania wzajemnej pomocy prawnej. 15. Każdą odmowę udzielenia
wzajemnej pomocy prawnej należy uzasadnić. 16. Strona nie
może odmówić udzielenia wzajemnej pomocy prawnej przewidzianej w
niniejszym artykule, uzasadniając odmowę względami zachowania
tajemnicy bankowej. 17. Strony nie mogą odrzucić wniosku o udzielenie wzajemnej
pomocy prawnej wyłącznie w oparciu przesłanki stanowiące,
że przestępstwo lub wykroczenie uznaje się za dotyczące
również spraw podatkowych. 18. Strony mogą odmówić udzielenia
wzajemnej pomocy prawnej przewidzianej w niniejszym artykule, uzasadniając
ją brakiem podwójnej karalności. Niemniej jednak Strona
będąca adresatem wniosku, jeżeli uzna to za właściwe,
może udzielić pomocy w zakresie określonym wedle jej uznania bez
względu na to, czy na podstawie przepisów prawa krajowego Strony
będącej adresatem wniosku dany czyn zostałby uznany za
przestępstwo lub wykroczenie, czy też nie. 19. Strona
będąca adresatem wniosku rozpatruje wniosek o udzielenie wzajemnej
pomocy prawnej w możliwie najszybszym terminie i uwzględnia przy tym
wszelkie terminy zaproponowane przez Stronę wnioskującą we
wniosku. Strona będąca
adresatem wniosku udziela odpowiedzi na uzasadnione zapytania Strony
wnioskującej dotyczące postępów w rozpatrywaniu wniosku. Strona wnioskująca niezwłocznie
informuje Stronę będącą adresatem wniosku, jeżeli
pomoc, o którą wnioskowano, nie jest już konieczna. 20. Strona będąca adresatem wniosku może odroczyć
udzielenie wzajemnej pomocy prawnej, uzasadniając to tym, że
zakłóca ona prowadzone dochodzenie, postępowanie karne lub
sądowe. 21. Przed
odrzuceniem wniosku zgodnie z ust. 14 lub odroczeniem jego realizacji zgodnie z
ust. 20 Strona będąca adresatem wniosku skonsultuje się ze
Stroną wnioskującą w celu ustalenia, czy pomocy można
udzielić na zasadach i warunkach uznanych za niezbędne. Jeżeli Strona wnioskująca
przyjmuje pomoc na tych warunkach, musi ich przestrzegać. 22. Zwyczajowe
koszty przygotowania wniosku ponosi Strona wnioskująca, chyba że
zainteresowane Strony postanowią inaczej.
W przypadku gdy do wykonania wniosku konieczne jest lub będzie
poniesienie znacznych lub nadzwyczajnych wydatków, Strony podejmują
konsultacje w celu ustalenia warunków, na jakich wniosek zostanie wykonany,
oraz sposobu pokrycia kosztów. 23. W przypadku
złożenia wniosku, Strona będąca adresatem wniosku: a) przedkłada Stronie wnioskującej
odpisy akt urzędowych, dokumentów lub informacji znajdujących
się w jej posiadaniu, które na mocy przepisów prawa krajowego są
ogólnie dostępne; oraz b) może, według własnego uznania,
przekazać Stronie wnioskującej w całości bądź w
części lub z zastrzeżeniem warunków, które uznaje za
właściwe, odpisy wszelkich akt urzędowych, dokumentów lub
informacji znajdujących się w jej posiadaniu, które nie są
ogólnie dostępne. 24. Stosownie do sytuacji Strony rozważą
możliwość zawarcia dwu- lub wielostronnych umów bądź
uzgodnień, które służyłyby celom niniejszego artykułu,
jego skutecznemu wdrożeniu lub jego ulepszeniu. Artykuł
30 Ekstradycja 1. Postanowienia niniejszego artykułu stosuje się do
przestępstw określonych zgodnie z art. 14 niniejszego Protokołu,
jeżeli: a) osoba, której dotyczy wniosek o
ekstradycję, przebywa na terytorium Strony będącej adresatem
wniosku; b) przestępstwo, za które żąda
się ekstradycji, podlega karze na mocy prawa krajowego Strony
wnioskującej i Strony będącej adresatem wniosku; oraz c) przestępstwo podlega karze więzienia
lub innego rodzaju karze pozbawienia wolności na okres przynajmniej
czterech lat, albo cięższej karze lub krótszemu okresowi kary
uzgodnionemu przez zainteresowane Strony zgodnie z traktatami dwu- lub
wielostronnymi, albo umowami międzynarodowymi 2. Każde z przestępstw, do których
niniejszy artykuł ma zastosowanie, uznaje się za przestępstwo
podlegające ekstradycji na mocy jakiegokolwiek, zawartego między
Stronami układu o ekstradycji. Strony
zobowiązują się do uznania tych przestępstw za
przestępstwa podlegające ekstradycji w każdym układzie o
ekstradycji zawieranym między nimi. 3. Jeżeli
Strona uzależniająca ekstradycję od zawarcia układu otrzyma
wniosek o ekstradycję od innej Strony, z którą nie zawarła
układu o ekstradycji, może uznać postanowienia niniejszego
Protokołu za podstawę prawną ekstradycji dotyczącą
każdego przestępstwa, do którego mają zastosowanie postanowienia
niniejszego artykułu. 4. Strony nieuzależniające
ekstradycji od zawarcia układu wzajemnie uznają przestępstwa, do
których mają zastosowanie postanowienia niniejszego artykułu, za
podlegające ekstradycji. 5. Ekstradycja podlega warunkom przewidzianym
w przepisach prawa Strony będącej adresatem wniosku lub
właściwych układów o ekstradycji, w tym między innymi
warunkom dotyczącym wymogu kary minimalnej objętej ekstradycją
oraz przesłankom, na podstawie których Strona będąca adresatem
wniosku może odmówić ekstradycji. 6. Z zastrzeżeniem przepisów prawa
krajowego, Strony dążą do wykonania procedur ekstradycyjnych
oraz uproszczenia wymogów dowodowych ich dotyczących i odnoszących
się do wszelkich przestępstw, do których mają zastosowanie
postanowienia niniejszego artykułu. 7. Jeżeli Strona, na której terytorium
przebywa domniemany sprawca, nie dokona ekstradycji tej osoby z tytułu
przestępstwa, do którego mają zastosowanie postanowienia niniejszego
artykułu, na podstawie przesłanki stanowiącej, że osoba ta
jest jej obywatelem, na wniosek Strony wnioskującej o ekstradycję ma
obowiązek przekazania sprawy bez zbędnej zwłoki do
właściwych organów celem ścigania tej osoby. Organy te podejmują decyzję i
prowadzą postępowanie w taki sam sposób, w jaki na mocy przepisów
prawa krajowego tej Strony byłoby ono prowadzone w przypadku każdego
innego przestępstwa o zbliżonym charakterze. Zainteresowane Strony współpracują ze sobą
głównie w zakresie aspektów proceduralnych i dowodowych w celu
zagwarantowania skuteczności ścigania. 8. Jeżeli
prawo krajowe Strony pozwala jej na ekstradycję lub innego rodzaju wydanie
jej obywateli wyłącznie pod takim warunkiem, że osoba ta
zostanie zawrócona na terytorium tej Strony w celu wydania wyroku w sprawie lub
postępowaniu, w którym wnioskowano o ekstradycję lub innego rodzaju
wydanie danej osoby oraz że Strona ta i Strona dążąca do
ekstradycji danej osoby wyrażą zgodę na tę
możliwość oraz inne ustalenia, które Strony mogą uznać
za właściwe, taka ekstradycja lub innego rodzaju wydanie warunkowe
są wystarczające dla wykonania zobowiązań określonych
w ust. 7. 9. W przypadku
odmowy ekstradycji, o którą wnioskowano dla potrzeb wykonania wyroku,
ponieważ osoba poszukiwana jest obywatelem Strony będącej
adresatem wniosku, jeżeli przepisy prawa krajowego na to zezwalają
oraz zgodnie z wymogami tego prawa, Strona będąca adresatem wniosku
na prośbę Strony wnioskującej bierze pod uwagę wykonanie
wyroku wydanego na mocy przepisów prawa krajowego Strony wnioskującej lub
innych przepisów. 10. Każdej
osobie, przeciwko której prowadzi się postępowanie związane z
popełnieniem przestępstw, do których mają zastosowanie
postanowienia niniejszego artykułu, gwarantuje się równe traktowanie
na wszystkich etapach postępowania, w tym korzystanie ze wszystkich praw i
gwarancji przewidzianych na mocy przepisów prawa krajowego Strony, na której
terytorium osoba ta przebywa. 11. Żadnego z postanowień niniejszego
Protokołu nie należy interpretować jako nakładającego
obowiązek ekstradycji, jeżeli Strona będąca adresatem
wniosku dysponuje przesłankami uzasadniającymi przekonanie, że
wniosek złożono w celu ścigania lub ukarania danej osoby ze
względu na jej płeć, rasę, wyznanie, narodowość,
pochodzenie etniczne lub poglądy polityczne, lub że wniosek
zaszkodziłby sytuacji tej osoby z którejkolwiek z wymienionych przyczyn. 12. Strony nie
mogą odrzucić wniosku o ekstradycję wyłącznie na
podstawie przesłanek stanowiących, że przestępstwo uznano
również za przestępstwo lub wykroczenie dotyczące spraw
podatkowych. 13. Stosownie do
sytuacji, przed odmówieniem ekstradycji Strona będąca adresatem
wniosku konsultuje się ze Stroną wnioskującą w celu
zapewnienia jej możliwości przedłożenia opinii oraz
informacji istotnych w kontekście przedstawionych zarzutów. 14. Strony
dążą do zawarcia umów lub uzgodnień dwu- lub wielostronnych
umożliwiających wykonanie lub rozszerzenie skuteczności
ekstradycji. Jeżeli Strony
są związane obowiązującym układem lub uzgodnieniami
międzyrządowymi, zastosowanie mają postanowienia tego
układu bądź uzgodnienia międzyrządowego, chyba że
Strony postanowią o stosowaniu zamiast tego postanowień ust. 1 do 13. Artykuł
31 Środki gwarantowania ekstradycji 1. Z zastrzeżeniem przepisów prawa
krajowego oraz układów o ekstradycji, Strona będąca adresatem
wniosku, po stwierdzeniu, że okoliczności to uzasadniają oraz
mają pilny charakter i na wniosek Strony wnioskującej, przejmuje
kontrolę nad przebywającą na jej terytorium osobą, wobec
której wnioskuje się o ekstradycję lub podejmuje inne
właściwe działania zabezpieczające stawiennictwo tej osoby
podczas postępowania ekstradycyjnego. 2. Stosownie do sytuacji
i bez zbędnej zwłoki oraz zgodnie z przepisami prawa krajowego
powiadamia się Stronę wnioskującą o działaniach
podjętych zgodnie z ust. 1. 3. Każda osoba, której dotyczą działania podjęte
zgodnie z ust. 1, ma prawo do: a)
bezzwłocznego skontaktowania się z najbliższym
właściwym przedstawicielem państwa, którego osoba ta jest
obywatelem, lub, jeżeli osoba ta jest osobą bez
przynależności państwowej, państwa, na którego terytorium
osoba ta zamieszkuje; oraz b) wizyty
przedstawiciela tego państwa. CZĘŚĆ
VI: SPRAWOZDAWCZOŚĆ Artykuł
32 Sprawozdawczość i wymiana informacji 1. Każda ze
Stron składa Posiedzeniu Stron, za pośrednictwem Sekretariatu
Konwencji, okresowe sprawozdania z wykonania postanowień niniejszego
Protokołu. 2. Format i
treść tych sprawozdań ustala Posiedzenie Stron. Sprawozdania te są
częścią instrumentu systematycznej sprawozdawczości Ramowej
Konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu. 3. Treść
sprawozdań okresowych określonych w ust. 1 jest ustalona z
uwzględnieniem m.in. następujących elementów: a) informacji w sprawie prawodawczych,
wykonawczych, administracyjnych i innych środków wprowadzonych w celu
wykonania postanowień niniejszego Protokołu; b) stosownie do sytuacji, informacji
dotyczących wszelkich przeszkód lub barier przy wykonaniu postanowień
niniejszego Protokołu oraz środków wprowadzonych w celu pokonania
tych barier; c) stosownie do sytuacji, informacji o udzielonej,
otrzymanej lub wnioskowanej pomocy finansowej i technicznej dotyczącej
działań związanych z wyeliminowaniem nielegalnego handlu
wyrobami tytoniowymi; oraz d) informacji podanych w art. 20. W
przypadkach, w których właściwe dane zgromadzono już w ramach
części mechanizmu sprawozdawczego Konferencji Stron,
Posiedzenie Stron nie powiela tych działań. 4. Zgodnie z art.
33 i 36, Posiedzenie Stron rozważa przyjęcie uzgodnień
dotyczących udzielenia Stronom będącym krajami
rozwijającymi się i Stronom, których gospodarki są w okresie
transformacji, na ich wniosek, pomocy w wykonywaniu zobowiązań
wynikających z niniejszego artykułu. 5. Przekazywanie
informacji zgodnie z niniejszymi artykułami podlega przepisom prawa
krajowego dotyczącym poufności i prywatności. Na podstawie wzajemnych ustaleń
Strony zapewniają ochronę wszelkich przekazanych lub wymienionych
informacji poufnych. CZĘŚĆ
VII: UZGODNIENIA INSTYTUCJONALNE I ZASOBY FINANSOWE Artykuł
33 Posiedzenie Stron 1. Niniejszym
ustanawia się Posiedzenie Stron. Pierwszą
sesję Posiedzenia Stron zwołuje Sekretariat Konwencji
niezwłocznie przed pierwszą zwykłą sesją Konferencji
Stron, jaka odbędzie się po wejściu w życie
postanowień niniejszego Protokołu, lub niezwłocznie po niej. 2. Kolejne,
zwyczajne sesje Posiedzenia Stron Sekretariat Konwencji zwołuje
niezwłocznie przed zwyczajnymi sesjami Konferencji Stron lub
niezwłocznie po nich. 3. Nadzwyczajne
sesje Posiedzenia Stron odbywają się w takich terminach, jakie
Posiedzenie uzna za właściwe, lub na pisemny wniosek jakiejkolwiek
Strony pod warunkiem, że w terminie sześciu miesięcy od
przekazania wniosku przez Sekretariat Konwencji zostanie on poparty
przynajmniej przez jedną trzecią Stron. 4. Regulamin oraz
przepisy finansowe Konferencji Stron Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu
użycia tytoniu mają zastosowanie odpowiednio do Posiedzenia Stron,
chyba że Posiedzenie Stron postanowi inaczej. 5. Posiedzenie Stron dokonuje
systematycznych przeglądów wdrażania niniejszego Protokołu i
podejmuje decyzje niezbędne do wsparcia jego skutecznego wdrażania. 6. Posiedzenie
Stron podejmuje decyzję o skali i mechanizmie dobrowolnych wkładów
Stron do Protokołu w celu realizacji niniejszego Protokołu, a
także możliwych innych zasobach dotyczących jego wdrażania. 7. Na każdej
sesji zwyczajnej Posiedzenie Stron w drodze konsensusu przyjmuje budżet i
plan pracy na okres finansowania obowiązujący do terminu kolejnej
zwyczajnej sesji, który jest odrębny od budżetu i planu prac Ramowej
Konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu. Artykuł
34 Sekretariat 1. Sekretariat
Konwencji jest sekretariatem niniejszego Protokołu. 2. Do zadań
Sekretariatu Konwencji w odniesieniu do jego roli sekretariatu niniejszego
Protokołu należy: a) wprowadzanie uzgodnień dotyczących
sesji Posiedzenia Stron i organów pomocniczych, a także grup roboczych i
innych organów ustanowionych przez Posiedzenie Stron oraz, stosownie do
sytuacji, świadczenie im usług; b) odbieranie, analizowanie, przekazywanie i
dostarczanie niezbędnych informacji zwrotnych od i do zainteresowanych
Stron i Posiedzeniu Stron w sprawie sprawozdań otrzymanych zgodnie z
postanowieniami niniejszego Protokołu oraz ułatwianie wymiany
informacji między Stronami; c) udzielanie Stronom, zwłaszcza Stronom
będącym krajami rozwijającymi się i Stronom, których
gospodarki są w okresie transformacji, na ich wniosek, pomocy w zbieraniu,
przekazywaniu i wymianie informacji niezbędnych zgodnie z niniejszym
Protokołem oraz pomocy w identyfikowaniu dostępnych zasobów
umożliwiających wykonanie zobowiązań wynikających z
niniejszego Protokołu; d) przygotowywanie sprawozdań z
działań przewidzianych w niniejszym Protokole pod nadzorem i do przedłożenia
na Posiedzeniu Stron; e) zagwarantowanie, pod kierunkiem Posiedzenia
Stron, niezbędnej koordynacji z właściwymi międzynarodowymi
i regionalnymi organizacjami lub organami międzyrządowymi; f) przystępowanie, pod kierunkiem Posiedzenia
Stron, do takich uzgodnień administracyjnych lub umownych, które mogą
być konieczne dla skutecznego wykonania zadań sekretariatu
wynikających z niniejszego Protokołu; g) otrzymywanie i przegląd wniosków
organizacji międzyrządowych i pozarządowych
wyrażających wolę pełnienia funkcji akredytowanych
obserwatorów przy Posiedzeniu Stron przy jednoczesnym dopilnowaniu, by nie
były one powiązane z przemysłem tytoniowym, oraz
przedkładanie Posiedzeniu Stron zweryfikowanych wniosków do rozpatrzenia; oraz h) wykonywanie innych zadań sekretariatu
określonych w niniejszym Protokole oraz innych zadań określonych
przez Posiedzenie Stron. Artykuł
35 Powiązania między Posiedzeniem Stron a organizacjami
międzyrządowymi Aby
zagwarantować współpracę techniczną i finansową
umożliwiającą osiągnięcie celu niniejszego
Protokołu, Posiedzenie Stron może wnioskować o nawiązanie
współpracy z właściwymi organizacjami międzynarodowymi oraz
regionalnymi organizacjami międzyrządowymi, w tym instytucjami ds.
finansów i rozwoju. Artykuł
36 Zasoby finansowe 1. Strony
uznają rolę zasobów finansowych w osiągnięciu celu
niniejszego Protokołu oraz potwierdzają znaczenie postanowień
art. 26 Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu dla
osiągnięcia celów Konwencji. 2. Każda ze
Stron udziela wsparcia finansowego w odniesieniu do prowadzonych przez siebie
działań krajowych służących osiągnięciu celu
niniejszego Protokołu zgodnie z jej planami, priorytetami i programami
krajowymi. 3. Stosownie do
sytuacji Strony wspierają wykorzystanie dwustronnych, regionalnych,
subregionalnych i innych kanałów wielostronnych w celu finansowania
potencjału Stron będących krajami rozwijającymi się i
Stron, których gospodarki są w okresie transformacji, na rzecz
osiągnięcia celów niniejszego Protokołu. 4. Nie
naruszając postanowień art. 18, Strony zachęca się, z
zastrzeżeniem przepisów prawa krajowego i strategii politycznych oraz
stosownie do sytuacji, do wykorzystywania wszelkich skonfiskowanych zysków z
przestępstw polegających na nielegalnym handlu tytoniem, wyrobami tytoniowymi
i urządzeniami do ich wytwarzania do osiągnięcia celów
niniejszego Protokołu. 5. Strony
reprezentowane we właściwych organizacjach regionalnych i
międzynarodowych, a także instytucjach ds. finansów i rozwoju
zachęcają te podmioty do udzielania pomocy finansowej Stronom
będącym krajami rozwijającymi się oraz Stronom, których
gospodarki są w okresie transformacji, w celu wspierania ich w wykonywaniu
zobowiązań wynikających z niniejszego Protokołu bez ograniczania
prawa członkostwa w tych organizacjach. 6. Strony
uzgadniają, że: a) aby wspomóc Strony w wypełnieniu
zobowiązań ciążących na nich na mocy niniejszego
Protokołu, należy zmobilizować i wykorzystać wszystkie
właściwe, potencjalne i istniejące zasoby przeznaczane na
działania dotyczące celu niniejszego Protokołu dla dobra
wszystkich Stron, w szczególności Stron będących krajami
rozwijającymi się i Stron, których gospodarki są w okresie
transformacji; oraz b) Sekretariat Konwencji przekazuje Stronom
będącym krajami rozwijającymi się i Stronom, których
gospodarki są w okresie transformacji, na ich wniosek, dostępne
zasoby finansowe umożliwiające wykonanie zobowiązań
spoczywających na nich na mocy niniejszego Protokołu. 7. Strony
mogą zażądać, aby przemysł tytoniowy pokrył
wszelkie koszty poniesione przez Stronę w związku z wypełnianiem
przez nią jej zobowiązań na rzecz osiągnięcia celów
niniejszego Protokołu, zgodnie z art. 5 ust. 3 Ramowej Konwencji WHO o
ograniczeniu użycia tytoniu. 8. Z
zastrzeżeniem przepisów prawa krajowego, Strony dążą do samofinansowania
wdrażania Protokołu, w tym poprzez nakładanie na wyroby
tytoniowe podatków i innych opłat. CZĘŚĆ
VIII: ROZSTRZYGANIE SPORÓW Artykuł
37 Rozstrzyganie sporów Rozstrzyganie
zaistniałych między Stronami sporów dotyczących wykładni
lub stosowania postanowień niniejszego Protokołu podlega art. 27
Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu. CZĘŚĆ
IX: ZMIANY PROTOKOŁU Artykuł
38 Zmiany w niniejszym Protokole 1. Każda ze
Stron może proponować zmiany do niniejszego Protokołu. 2. Posiedzenie Stron
rozpatruje i zatwierdza zmiany do niniejszego Protokołu. Tekst proponowanej zmiany do
Protokołu podaje do wiadomości Stron Sekretariat Konwencji
przynajmniej na sześć miesięcy przed sesją, na której
proponuje się taką zmianę. Sekretariat Konwencji przekazuje
również proponowaną zmianę sygnatariuszom niniejszego
Protokołu oraz, do celów informacyjnych, depozytariuszowi. 3. Strony
podejmują starania, aby osiągnąć porozumienie w sprawie
każdej proponowanej zmiany do Protokołu na drodze konsensusu. Jeżeli wszelkie próby
osiągnięcia konsensusu zostały wyczerpane i porozumienie nie
zostało osiągnięte, taka zmiana tylko w ostateczności
zostaje przyjęta większością trzech czwartych głosów
Stron obecnych i biorących udział w głosowaniu na sesji. Do celów niniejszego artykułu „Strony
obecne i biorące udział w głosowaniu” oznaczają Strony
obecne i oddające głos za lub przeciw. Przyjętą zmianę podaje do wiadomości
Sekretariat Konwencji, który rozsyła ją wszystkim Stronom do
akceptacji. 4. Dokumenty przyjęcia zmiany są
składane depozytariuszowi. Zmiana przyjęta zgodnie z ust. 3 wchodzi w
życie dla tych Stron, które ją przyjęły, po upływie
90. dnia od daty otrzymania przez depozytariusza dokumentu przyjęcia co
najmniej od dwóch trzecich Stron. 5. Zmiana wchodzi w życie dla każdej innej Strony 90. dnia od
daty złożenia przez tę Stronę depozytariuszowi dokumentu
przyjęcia danej zmiany. Artykuł
39 Zatwierdzanie i wprowadzanie zmian do załączników do
niniejszego Protokołu 1. Każda
Strona może zaproponować załącznik do Protokołu lub
zmiany do załączników do Protokołu. 2.
Załączniki ograniczają się do wykazów, formularzy i innych
materiałów opisowych dotyczących kwestii proceduralnych, naukowych,
technicznych lub administracyjnych. 3. Załączniki do niniejszego Protokołu i zmiany do nich
są proponowane, zatwierdzane i wprowadzane w życie zgodnie z
procedurą określoną w art. 38. CZĘŚĆ
X: POSTANOWIENIA KOŃCOWE Artykuł
40 Zastrzeżenia Do niniejszego
Protokołu nie można zgłaszać żadnych
zastrzeżeń. Artykuł
41 Odstąpienie 1. W dowolnym
terminie po upływie dwóch lat od daty, z którą postanowienia
niniejszego Protokołu zaczęły obowiązywać daną Stronę,
Strona ta może odstąpić od Protokołu, kierując do
depozytariusza pisemne powiadomienie. 2. Każde takie odstąpienie wchodzi w
życie po upływie jednego roku od dnia otrzymania przez depozytariusza
zawiadomienia o odstąpieniu lub w takim późniejszym terminie, jaki
został określony w zawiadomieniu o odstąpieniu. 3. Stronę,
która odstąpiła od Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu użycia
tytoniu, uznaje się również za Stronę, która odstąpiła
od postanowień niniejszego Protokołu ze skutkiem od daty
odstąpienia tej Strony od Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu użycia
tytoniu. Artykuł
42 Prawo do głosowania 1. Każda ze
Stron niniejszego Protokołu dysponuje jednym głosem, z wyjątkiem
przypadków określonych w ust. 2. 2. Regionalne
organizacje integracji gospodarczej w sprawach podlegających ich
kompetencji rozporządzają prawem do głosowania z liczbą
głosów równą liczbie państw członkowskich
będących Stronami Protokołu. Organizacja
taka nie może korzystać z prawa głosu, jeżeli którekolwiek
z jej państw członkowskich korzysta ze swego prawa głosu i
odwrotnie. Artykuł
43 Podpis Protokół
udostępnia się do podpisania przez wszystkie Strony Ramowej Konwencji
WHO o ograniczeniu użycia tytoniu w siedzibie głównej Światowej
Organizacji Zdrowia w Genewie, od 10 do 11 stycznia 2013 r. oraz w
późniejszym terminie w Siedzibie Głównej Narodów Zjednoczonych w
Nowym Jorku, do 9 stycznia 2014 r. Artykuł
44 Ratyfikowanie, przyjęcie, zatwierdzenie, formalne
poświadczenie lub przystąpienie 1. Niniejszy
Protokół podlega ratyfikacji, przyjęciu, zatwierdzeniu lub
przystąpieniu przez państwa i formalnemu zatwierdzeniu lub
przystąpieniu ze strony regionalnych organizacji integracji gospodarczej,
będących Stronami Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu użycia
tytoniu. Protokół jest otwarty do
przystąpienia w dniu następującym po dacie, z którą
zamknięto go do podpisu. Instrumenty
ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia, formalnego poświadczenia lub
przystąpienia są składane u depozytariusza. 2.
Każda regionalna organizacja integracji gospodarczej, która zostaje
Stroną w przypadku, gdy żadne z jej państw członkowskich
nie jest Stroną, jest związana wszystkimi zobowiązaniami
wynikającymi z niniejszego Protokołu. W przypadku organizacji, których Stroną jest przynajmniej
jedno państwo członkowskie, organizacja i jej państwa
członkowskie podejmują decyzję w sprawie właściwych
dla nich zakresów odpowiedzialności za wykonanie swoich
zobowiązań wynikających z niniejszego Protokołu. W takich przypadkach organizacja i
państwa członkowskie nie są upoważnione do jednoczesnego
wykonywania praw wynikających z niniejszego Protokołu. 3. W instrumentach
dotyczących formalnego poświadczenia lub w instrumentach
dotyczących przystąpienia regionalnej organizacji integracji
gospodarczej mogą określić zakres swoich kompetencji
dotyczących kwestii uregulowanych postanowieniami niniejszego
Protokołu. Organizacje te
informują również depozytariusza, który z kolei informuje Strony, o
wszelkich istotnych modyfikacjach zakresu ich kompetencji. Artykuł
45 Wejście w życie 1. Postanowienia
niniejszego Protokołu wchodzą w życie 90. dnia po dacie
złożenia do depozytariusza 40. instrumentu ratyfikacji,
przyjęcia, zatwierdzenia, formalnego poświadczenia lub
przystąpienia. 2. W odniesieniu
do każdej Strony Ramowej Konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu,
która ratyfikuje, przyjmuje, zatwierdza lub formalnie poświadcza niniejszy
Protokół lub przystępuje do niego po spełnieniu warunków
określonych w ust. 1 dotyczących wejścia w życie,
postanowienia niniejszego Protokołu wchodzą w życie
dziewięćdziesiątego dnia po dacie złożenia instrumentu
ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub formalnego poświadczenia. 3. Do celów
niniejszego artykułu żadnego instrumentu złożonego przez
regionalną organizację integracji gospodarczej nie uznaje się za
instrument dodatkowy obok instrumentów złożonych przez państwa
członkowskie tej organizacji. Artykuł
46 Depozytariusz Funkcję
depozytariusza niniejszego Protokołu pełni Sekretarz Generalny
Organizacji Narodów Zjednoczonych. Artykuł
47 Teksty autentyczne Oryginał
niniejszego Protokołu, którego wersje w języku arabskim,
chińskim, angielskim, francuskim, rosyjskim i hiszpańskim mają
jednakową moc prawną, składa się u Sekretarza Generalnego
Narodów Zjednoczonych. [1] Dz.U. L 312 z 15.6.2004, s. 8. [2] Dz.U. L 172 z 5.7.2001, s. 1. [3] Dz.U. L 190 z 18.7.2002, s. 1. [4] Dz.U. L 196 z 2.8.2003, s. 45. [5] Dz.U. L 328 z 2.11.2006, s. 59. [6] Akt Rady 2000/C 197/01 z dnia 29 maja 2000 r.
ustanawiający, zgodnie z art. 34 Traktatu o Unii Europejskiej,
Konwencję o wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych pomiędzy
państwami członkowskimi Unii Europejskiej, Dz.U. C 197 z 12.7.2000,
s.1. [7] Dz.U. L 323 z 10.7.2009, s. 20. [8] Dz.U. C 24 z 23.1.1998, s. 1. [9] Dz.U. L 386 z 29.12.2006, s. 89. [10] Dz.U. L 312 z 15.6.2004, s. 8. [11] W tym celu i w stosownych przypadkach Strony mogą
umieścić odniesienie do Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i
Kodowania Towarów Światowej Organizacji Celnej. [12] Stosownie do sytuacji narodowe lub krajowe organizacje
integracji gospodarczej mają znaczenie równorzędne, jak organizacje
regionalne. [13] Bezpieczna wymiana informacji między dwoma stronami
jest chroniona przed przejęciem i manipulowaniem (fałszowaniem).
Oznacza to, że strona trzecia nie może odczytać ani
modyfikować informacji wymienianych między dwoma stronami.