This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 52013PC0162
Proposal for a DIRECTIVE OF THE EUROPEAN PARLIAMENT AND OF THE COUNCIL to approximate the laws of the Member States relating to trade marks (Recast)
Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (wersja przekształcona)
Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (wersja przekształcona)
/* COM/2013/0162 final - 2013/0089 (COD) */
Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (wersja przekształcona) /* COM/2013/0162 final - 2013/0089 (COD) */
UZASADNIENIE
1.
KONTEKST WNIOSKU
1.1.
Ogólny kontekst i podstawa wniosku
Ustawodawstwo państw członkowskich
dotyczące znaków towarowych zostało częściowo
zharmonizowane dyrektywą Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r.,
ujednoliconą jako dyrektywa 2008/95/WE (zwana dalej „dyrektywą”). Równolegle
i w powiązaniu z krajowymi systemami znaków towarowych
rozporządzeniem Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie
wspólnotowego znaku towarowego, ujednoliconym jako rozporządzenie (WE) nr
207/2009 (zwane dalej „rozporządzeniem”), ustanowiono niezależny
system rejestracji jednolitych praw wywołujących ten sam skutek w
całej UE. W tym kontekście utworzono Urząd Harmonizacji Rynku
Wewnętrznego (UHRW) odpowiedzialny za rejestrację wspólnotowych
znaków towarowych i administrowanie nimi. Znak towarowy służy odróżnieniu
towarów i usług danego przedsiębiorstwa. Za jego pomocą
przedsiębiorstwo jest w stanie zdobywać klientów i zapewniać
sobie ich lojalność, a także tworzyć swoją
wartość i generować wzrost. Znak towarowy pełni w tym
przypadku rolę motoru innowacji: konieczność zachowania jego
istotnego charakteru sprzyja innowacjom w obszarze B+R, co z kolei prowadzi do
stałego udoskonalania i rozwoju produktu. Ten dynamiczny proces ma
również korzystny wpływ na zatrudnienie. W coraz bardziej
konkurencyjnym otoczeniu jesteśmy świadkami stałego wzrostu
znaczenia znaków towarowych jako zasadniczego czynnika sukcesu rynkowego, lecz
także stałego wzrostu ich wartości handlowej. Zjawisko to
potwierdza rosnąca liczba zgłoszeń znaków towarowych na poziomie
tak krajowym, jak i unijnym, a także znaczna liczba użytkowników
znaków towarowych. Zmianom tym towarzyszą rosnące oczekiwania
zainteresowanych stron, które chciałyby widzieć skuteczniejsze, charakteryzujące
się wysoką jakością systemy rejestracji znaków towarowych,
które byłyby spójniejsze, powszechnie dostępne i aktualne pod
względem technologicznym. W 2007 r., ustosunkowując się do
kwestii perspektyw finansowych UHRW, Rada[1]
podkreśliła, że ustanowienie UHRW było wielkim sukcesem i
znacznie przyczyniło się do wzmocnienia konkurencyjności UE. Rada
przypomniała, że system wspólnotowego znaku towarowego ma w
założeniu współistnieć z krajowymi systemami znaków
towarowych, które nadal są konieczne dla tych przedsiębiorstw, które nie
dążą do objęcia ich znaków towarowych ochroną na
poziomie UE. Rada podkreśliła również znaczenie komplementarnej
działalności prowadzonej przez krajowe urzędy ds. znaków
towarowych i wezwała UHRW do poszerzenia zakresu współpracy z tymi
urzędami w interesie ogólnego funkcjonowania systemu wspólnotowego znaku
towarowego. Rada zauważyła także, że od stworzenia
wspólnotowego znaku towarowego upłynęła ponad dekada i w
związku z tym podkreśliła konieczność dokonania
ogólnej oceny funkcjonowania tego systemu. Rada zwróciła się do
Komisji o rozpoczęcie prac nad stosownym opracowaniem, zwłaszcza w
celu zintensyfikowania i poszerzenia współpracy między UHRW i
krajowymi urzędami ds. znaków towarowych prowadzonej w oparciu o dotychczasowe
instrumenty. W swoim programie Small Business Act[2] z 2008 r. Komisja
zobowiązała się do zwiększenia dostępności dla
MŚP systemu wspólnotowego znaku towarowego. Ponadto w komunikacie z 2008
r. „Europejska strategia w zakresie praw własności przemysłowej”[3] Komisja podkreśliła
swoje zobowiązanie do zapewnienia wydajnej i skutecznej ochrony znaków
towarowych oraz wysokiej jakości systemu znaków towarowych. Komisja
stwierdziła, że nadszedł już czas na dokonanie ogólnej
oceny, która mogłaby stanowić podstawę przyszłego
przeglądu systemu znaków towarowych w Europie, a także podstawę
dalszego ulepszenia współpracy między UHRW a urzędami krajowymi.
W 2010 r. w komunikacie dotyczącym strategii „Europa 2020”, w ramach
inicjatywy przewodniej „Unia innowacji”, Komisja zobowiązała się
unowocześnić ramy w zakresie znaków towarowych w celu poprawy
warunków ramowych sprzyjających innowacjom przedsiębiorstw[4]. W końcu, w swojej
strategii w zakresie praw własności intelektualnej w Europie z 2011
r.[5] Komisja ogłosiła
przegląd systemu znaków towarowych w Europie, który ma na celu
modernizację tego systemu, zarówno na poziomie unijnym, jak i krajowym,
poprzez uczynienie go skuteczniejszym, wydajniejszym i ogólnie bardziej
spójnym.
1.2.
Cel wniosku
Głównym wspólnym celem niniejszej
inicjatywy oraz równoległego wniosku w sprawie zmiany rozporządzenia
– traktowanych jako pakiet – jest pobudzenie innowacji i wzrostu gospodarczego
poprzez zwiększenie dostępności dla przedsiębiorstw i
skuteczności systemów rejestracji znaków towarowych w całej UE
dzięki zmniejszeniu związanych z nimi kosztów i
złożoności tych systemów, a także zwiększeniu
szybkości obsługi, przewidywalności i bezpieczeństwa
prawnego. Te zmiany stanowią uzupełnienie starań mających na
celu zapewnienie współistnienia i komplementarności systemu unijnego i
krajowych systemów rejestracji znaków towarowych. Obecnej inicjatywie, mającej na celu
przekształcenie dyrektywy, przyświecają w szczególności
następujące cele: ·
unowocześnienie i udoskonalenie
istniejących przepisów dyrektywy poprzez zmianę przestarzałych
przepisów, zwiększenie pewności prawa oraz uściślenie praw
wynikających ze znaków towarowych pod względem ich zakresu i
ograniczeń; ·
osiągnięcie większego zbliżenia
krajowych przepisów i procedur dotyczących znaków towarowych w celu
zwiększenia ich spójności z systemem wspólnotowego znaku towarowego
poprzez: a) wprowadzenie dalszych przepisów materialnych i b) wprowadzenie do
dyrektywy głównych przepisów proceduralnych zgodnie z przepisami zawartymi
w rozporządzeniu; ·
usprawnianie współpracy między
urzędami z państw członkowskich a UHRW w celu upowszechniania
harmonizacji praktyk i opracowywania wspólnych narzędzi poprzez
ustanowienie podstawy prawnej tej współpracy.
2.
WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ
OCENY SKUTKÓW
2.1.
Konsultacje społeczne
Niniejsza inicjatywa jest realizowana w
oparciu o ocenę sposobu funkcjonowania systemu rejestracji znaków
towarowych w całej Europie oraz zakrojonych na szeroką skalę
konsultacji ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, których ona dotyczy. Głównym elementem oceny było badanie
przeprowadzone na zlecenie Komisji przez Instytut Prawa Własności
Intelektualnej i Prawa Konkurencji im. Maxa Plancka. Badanie przeprowadzono w
okresie od listopada 2009 r. do lutego 2011 r.[6]
Obok specjalistycznej analizy, w ramach badania przeprowadzono konsultacje z
zainteresowanymi stronami. W ramach tych konsultacji zrealizowano badanie
wśród użytkowników systemu wspólnotowego znaku towarowego,
zgromadzono uwagi organizacji reprezentujących użytkowników znaków
towarowych na poziomie krajowym, europejskim i międzynarodowym oraz
zorganizowano w czerwcu 2010 r. spotkanie, na którym organizacje te miały
możliwość przedstawienia swojego stanowiska. Instytut odbył
także konsultacje z urzędami ds. własności intelektualnej
ze wszystkich państw członkowskich oraz z UHRW. W końcowym sprawozdaniu IMP stwierdzono,
że podstawy europejskiego systemu znaków towarowych są solidne. W
szczególności procedury stosowane przez UHRW zasadniczo zaspokajają
potrzeby i oczekiwania przedsiębiorstw. Istnieje również zgoda co do
tego, że współistnienie praw wynikających ze wspólnotowego znaku
towarowego i krajowych znaków towarowych ma zasadnicze znaczenie i jest
konieczne dla wydajnego funkcjonowania systemu znaków towarowych, który spełnia
wymagania przedsiębiorstw różnej wielkości, wymagania rynków
oraz zaspokaja potrzeby o charakterze geograficznym. W sprawozdaniu stwierdzono
jednak również, że istnieje potrzeba unowocześnienia i
udoskonalenia tego systemu. Podkreślono zwłaszcza potrzebę
osiągnięcia większej spójności między systemem
wspólnotowego znaku towarowego i krajowymi systemami znaków towarowych w drodze
dalszej harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących
znaków towarowych tak objętych zakresem obecnej dyrektywy, jak i
wykraczających poza jej zakres. Ustosunkowując się do
cząstkowych wyników badania, Rada przyjęła konkluzje w dniu 25
maja 2010 r.[7]
Dostrzegając istniejące rozbieżności miedzy systemem
wspólnotowego znaku towarowego a krajowymi systemami znaków towarowych, w
swoich konkluzjach Rada wezwała Komisję do uwzględnienia w
swoich wnioskach środków służących zwiększeniu
spójności dyrektywy z rozporządzeniem, przyczyniając się w
ten sposób do ograniczenia obszarów rozbieżności w ramach systemu
znaków towarowych w całej Europie. W nawiązaniu do badania IMP
służby Komisji zorganizowały w dniu 26 maja 2011 r. spotkanie ze
organizacjami użytkowników, aby umożliwić im przedstawienie
swojego stanowiska. Spotkanie to potwierdziło, że wśród
użytkowników systemu znaków towarowych w Europie panuje powszechna zgoda
co do tego, że obecny poziom harmonizacji krajowych przepisów w zakresie
znaków towarowych, a także harmonizacji systemów krajowych z systemem
wspólnotowego znaku towarowego jest niewystarczający. Organizacje
reprezentujące użytkowników jednogłośnie stwierdziły,
że konieczna jest dalsza harmonizacja krajowych przepisów w zakresie
znaków towarowych, pod względem tak przepisów materialnych, jak i kwestii
proceduralnych.
2.2.
Ocena skutków
W ramach oceny skutków przeprowadzonej w
kontekście przeglądu zarówno rozporządzenia, jak i dyrektywy
stwierdzono istnienie dwóch głównych problemów: pierwszy dotyczy
rozbieżnych przepisów dotychczasowych ram regulacyjnych, drugi natomiast –
niskiego poziomu współpracy między urzędami ds. znaków
towarowych w Unii. Podczas gdy pierwszy problem powinien zostać
wyeliminowany w ramach przeglądu rozporządzenia, problem
rozbieżnych przepisów należy rozwiązać w ramach
przeglądu dyrektywy. Konsultacje i oceny wykazały, że
warunki regulujące prowadzenie działalności gospodarczej w
obszarze znaków towarowych pozostają bardzo zróżnicowane pomimo
częściowej harmonizacji przepisów krajowych, która została
przeprowadzona we wczesnych lat 90-tych XX w. Poziom harmonizacji narzucony
dyrektywą był dosyć niewielki; skupiono się raczej na
ograniczonej liczbie przepisów materialnych, które w tamtym czasie uznano za
najbardziej bezpośrednio wpływające na funkcjonowanie rynku
wewnętrznego, natomiast dużą liczbę obszarów,
zwłaszcza obszarów związanych z procedurami, pozostawiono bez harmonizacji.
Ponadto rozporządzenie przyjęto kilka lat po przyjęciu
dyrektywy, co oznaczało, że w momencie wejścia dyrektywy w
życie nie istniał „wspólny punkt odniesienia”, w stosunku do którego
można by mierzyć skuteczność procedur krajowych. Niemniej
jednak procedury stosowane przez UHRW funkcjonują od ponad 15 lat i
zasadniczo uznaje się, że spełniają potrzeby i oczekiwania
przedsiębiorstw. W rezultacie istniejące unijne ramy
prawne dotyczące znaków towarowych nadal cechuje duża
rozbieżność zarówno w obrębie samych krajowych przepisów i
procedur, jak i między tymi krajowymi przepisami i procedurami a
przepisami i procedurami stosowanymi przez UHRW; dotychczas nie podjęto
też jeszcze próby zastosowania najlepszych praktyk w odniesieniu do procedur. Istniejące rozbieżności
między krajowymi systemami a systemem wspólnotowego znaku towarowego
należy uznać za znaczne. Wynikają one z tego, że dyrektywa
nie obejmuje swoim zakresem kwestii proceduralnych, a szereg istotnych kwestii
związanych z prawem materialnym nie został jeszcze zharmonizowany. Istniejąca
niespójność przepisów i procedur z zakresu znaków towarowych, a
także ograniczony – ze względu na niski poziom współpracy –
stopień harmonizacji praktyk i narzędzi w urzędach ds. znaków
towarowych ograniczają dostępność systemów ochrony znaków
towarowych, powodują poważny brak pewności prawa oraz
zagrażają komplementarnej relacji między systemem wspólnotowego
znaku towarowego a krajowymi systemami znaków towarowych. Ponadto
uniemożliwiają stworzenie równych warunków działania dla
przedsiębiorstw, co w konsekwencji niekorzystnie przekłada się
na konkurencyjność unijnych firm oraz konkurencyjność
całej Unii. Przeanalizowano następujące
możliwe sposoby rozwiązania tego problemu: ·
Wariant 1: brak
dalszego zbliżenia przepisów i procedur dotyczących znaków
towarowych; ·
Wariant 2:
częściowe zbliżenie przepisów krajowych oraz zwiększenie
ich spójności z systemem wspólnotowego znaku towarowego. Rozwiązanie
to polegałoby na ujednoliceniu głównych przepisów proceduralnych z
odpowiednimi przepisami rozporządzenia, w tym przepisami, w przypadku
których istniejące różnice stanowią źródło
poważnych problemów z punktu widzenia użytkowników i takie
ujednolicenie uznawane jest za niezbędne w celu stworzenia
skoordynowanego, komplementarnego systemu ochrony znaków towarowych w Europie.
Wariant ten objąłby również ujednolicenie dalszych aspektów
prawa materialnego zgodnie z przepisami rozporządzenia; ·
Wariant 3: pełne
zbliżenie krajowych przepisów i procedur dotyczących znaków
towarowych. Podejście to oparte byłoby na wariancie 2,
uwzględniając wszystkie jego części składowe, lecz
objęłoby także wszystkie pozostałe aspekty prawa
materialnego i procedur dotyczących znaków towarowych; ·
Wariant 4: jednolity
zbiór przepisów dotyczących znaków towarowych zastąpiłby w
całości przepisy państw członkowskich w zakresie znaków
towarowych poprzez ustanowienie jednolitych przepisów w całej Unii. W ramach oceny skutków stwierdzono, że
proporcjonalnym rozwiązaniem, które najskuteczniej przyczyni się do
osiągnięcia postawionych celów, jest wariant 2.
3.
PODSTAWA PRAWNA I ZASADA POMOCNICZOŚCI
Artykuł 114 ust. 1 Traktatu uprawnia
Parlament Europejski i Radę do przyjęcia środków
dotyczących zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i
administracyjnych państw członkowskich, które mają na celu
ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Stwierdzone problemy związane z
istnieniem znacznych rozbieżności ram regulacyjnych
uniemożliwiają stworzenie równych warunków działania dla
unijnych przedsiębiorstwa lub w znacznym stopniu zniekształcają
te warunki, powodując dalsze negatywne konsekwencje dla
konkurencyjności samych przedsiębiorstw, jak i całej Unii. Należy
zatem wprowadzić środki pozwalające poprawić warunki
funkcjonowania rynku wewnętrznego. Środki mające na celu
rozszerzenie obecnego zakresu zbliżenia przepisów w oparciu o
dyrektywę mogą zostać podjęte wyłącznie na
szczeblu Unii. Ponadto jedynie działanie na szczeblu Unii jest w stanie
zapewnić spójność wprowadzanych środków z systemem
wspólnotowego znaku towarowego. W tym kontekście należy
pamiętać, że system wspólnotowego znaku towarowego jest osadzony
w europejskim systemie znaków towarowych, który zbudowano w oparciu o
zasadę współistnienia i komplementarności między krajowymi
a ogólnounijnymi systemami ochrony znaków towarowych. W rozporządzeniu
przewidziano kompleksowy system regulujący wszystkie kwestie związane
z prawem materialnym i procesowym, natomiast zbliżenie przepisów
przewidziane w dyrektywie w obecnym stanie ograniczone jest wyłącznie
do wybranych przepisów prawa materialnego. Aby możliwe było
zapewnienie skutecznego i trwałego współistnienia i
komplementarności elementów składowych systemu, konieczne jest
stworzenie ogólnego skoordynowanego systemu ochrony znaków towarowych w Unii
cechującego się zasadniczo podobnymi przepisami materialnymi oraz
przynajmniej spójnymi głównymi przepisami proceduralnymi.
4.
WPŁYW NA BUDŻET
Wniosek nie będzie miał wpływu
na budżet Unii Europejskiej, dlatego też nie towarzyszy mu ocena
skutków finansowych przewidziana w art. 31 rozporządzenia finansowego
(rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012
z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających
zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające
rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002).
5.
SZCZEGÓŁOWE OMÓWIENIE WNIOSKU
Proponowane zmiany zostały przedstawione
w kontekście celów, których osiągnięciu służyć ma
przekształcenie dyrektywy, zgodnie z pkt 1.2 powyżej.
5.1.
Unowocześnienie i udoskonalenie
dotychczasowych przepisów
- definicja znaku towarowego (art. 3) Obecnie aby oznaczenie mogło być
chronione jako znak towarowy, musi istnieć możliwość
przedstawienia go w formie graficznej. Ten wymóg „graficznej
przedstawialności” jest anachronizmem. Stwarza dużą niepewność
prawa w sytuacjach związanych z koniecznością przedstawiania
pewnych nietradycyjnych znaków, na przykład dźwięków. W takich
przypadkach przedstawienie w formie innej niż graficzna (np. za
pośrednictwem pliku dźwiękowego) może być bardziej
wskazane niż przedstawienie w formie graficznej, jeżeli pozwala
precyzyjniej zidentyfikować dany znak, a tym samym pozwala
osiągnąć cel, jakim jest większa pewność prawa.
Proponowana nowa definicja nie ogranicza dopuszczalnych sposobów przedstawienia
do formy graficznej lub wizualnej, zostawia natomiast swobodę rejestracji
materiału, który może być przedstawiony za pośrednictwem
środków technologicznych zapewniających odpowiednie gwarancje.
Proponowane rozwiązanie nie zakłada nieograniczonego rozszerzenia
katalogu dopuszczalnych sposobów przedstawienia oznaczenia, lecz zapewnia
większą elastyczność w tym względzie, zapewniając
jednocześnie większą pewność prawa. - prawa wynikające ze znaku towarowego
(art. 10 i 11) 1. Prawa przyznane bez uszczerbku dla
wcześniejszych praw Ani dyrektywa, ani rozporządzenie nie
zawierają wyraźnego przepisu stanowiącego, że
właściciel znaku towarowego nie może powoływać
się na swoje prawa, aby sprzeciwić się korzystaniu z identycznego
lub podobnego oznaczenia, które jest już przedmiotem wcześniejszego
prawa. Zgodnie z art. 16 ust. 1 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw
własności intelektualnej (porozumienie TRIPS)[8] w niniejszym wniosku
doprecyzowano, że roszczenia z tytułu naruszenia pozostają bez
uszczerbku dla wcześniejszych praw. 2. Przypadki podwójnej
tożsamości Uznanie dodatkowych funkcji znaku towarowego
na podstawie art. 5 ust. 1 lit. a) dyrektywy spowodowało brak
pewności prawa. Mało przejrzysty stał się zwłaszcza
związek między przypadkami podwójnej tożsamości a
rozszerzonym zakresem ochrony udzielanej na podstawie art. 5 ust. 2 znakom
towarowym cieszącym się renomą[9].
Mając na względzie pewność prawa i spójność,
doprecyzowano, że w przypadkach zarówno podwójnej tożsamości na
podstawie art. 5 ust. 1 lit. a), jak i podobieństwa na podstawie art. 5
ust. 1 lit. b) liczy się jedynie pierwotna funkcja. 3. Wykorzystanie jako nazwa handlowa
lub firma Zgodnie w wyrokiem Trybunału
Sprawiedliwości[10]
art. 5 ust. 1 dyrektywy stosuje się w przypadku, gdy w oczach odbiorców
firma przedsiębiorstwa wykorzystywana jest (również) w odniesieniu do
towarów lub usług oferowanych przez to przedsiębiorstwo. Dlatego
też wykorzystanie chronionego znaku towarowego jako nazwy handlowej
należy uznać za czynność o znamionach naruszenia,
jeżeli spełnione zostało kryterium używania w odniesieniu
do towarów lub usług. 4. Wykorzystanie w reklamie
porównawczej Dyrektywa 2006/114/WE z dnia 12 grudnia 2006
r. dotycząca reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy
porównawczej[11]
reguluje warunki dopuszczalności reklamy, która wyraźnie lub przez
domniemanie identyfikuje konkurenta albo towary lub usługi oferowane przez
konkurenta. Związek między dyrektywą 2006/114/WE a przepisami w
zakresie znaków towarowych jest źródłem wątpliwości.
Należy zatem uściślić, że właściciel znaku
towarowego może uniemożliwić wykorzystanie swojego znaku
towarowego w reklamie porównawczej, jeżeli ta reklama porównawcza nie
spełnia wymogów art. 4 dyrektywy 2006/114/WE. 5. Przesyłki od dostawców
komercyjnych Należy sprecyzować, że przywóz
towarów do Unii jest zakazany również wtedy, gdy w celach handlowych
działa wyłącznie nadawca towarów. Regulacja ta ma na celu
zapewnić właścicielowi znaku towarowego prawo do
uniemożliwiania przedsiębiorstwom (mieszczącym się w UE lub
poza jej granicami) przywozu towarów znajdujących się poza UE, które
zostały sprzedane, zaoferowane, zareklamowane lub przesłane
konsumentom prywatnym, oraz zniechęcić do zamawiania i sprzedaży
towarów podrobionych zwłaszcza za pośrednictwem internetu. 6. Towary wprowadzane na obszar celny Zgodnie z wyrokiem Trybunału
Sprawiedliwości w sprawie Philips/Nokia[12] wprowadzenie na obszar celny
UE towarów nieunijnych, ich obecność lub przemieszczanie na tym
obszarze w ramach procedury zawieszającej nie stanowi – na podstawie
istniejącego prawodawstwa – naruszenia praw własności
intelektualnych przysługujących na mocy przepisów prawa materialnego
Unii lub jej państw członkowskich. Towary te można uznać za
podrobione wyłącznie wówczas, gdy istnieje dowód na to, że
są one przedmiotem czynności handlowej skierowanej do unijnych
konsumentów, takiej jak sprzedaż, oferta sprzedaży lub reklama. Wyrok
w sprawie Philips/Nokia wywołał falę silnej krytyki ze
strony zainteresowanych stron, gdyż w konsekwencji nakłada on na
posiadaczy praw niewspółmiernie wysoki ciężar dowodu oraz
utrudnia walkę z podrabianiem towarów. Oczywiste jest, że istnieje
pilna potrzeba wprowadzenia europejskich ram prawnych umożliwiających
skuteczniejszą walkę z podrabianiem towarów – procederem, który
nabiera coraz większego tempa. Proponuje się zatem wyeliminowanie
istniejącej luki poprzez przyznanie posiadaczom praw prawa do
uniemożliwiania osobom trzecim przywożenia na obszar celny Unii
towarów z państw trzecich, które opatrzone są – bez zgody – znakiem
towarowym zasadniczo identycznym ze znakiem towarowym zarejestrowanym w
odniesieniu do tych towarów, niezależnie od tego, czy dopuszczane są
one do swobodnego obrotu. 7. Czynności przygotowawcze Ani dyrektywa, ani rozporządzenie nie
zawierają żadnych przepisów umożliwiających wszczęcia
postępowania wymierzonego przeciwko dystrybucji i sprzedaży etykiet i
opakowań oraz podobnych artykułów, które mogą być
następnie użyte w połączeniu z nielegalnymi produktami.
Przepisy krajowe w niektórych państwach zawierają wyraźne
regulacje obejmujące działalność tego rodzaju. Wprowadzenie
w dyrektywie i rozporządzeniu przepisu regulującego tę
kwestię jest zatem właściwym krokiem przyczyniającym
się w praktyczny, istotny i skuteczny sposób do zwalczania procederu
podrabiania towarów. - ograniczenie skutków znaku towarowego
(art. 14) Ograniczenie przewidziane w art. 14 ust. 1
lit. a) dyrektywy zostało w niniejszym wniosku zawężone do
przypadku wykorzystania nazwisk wyłącznie zgodnie z treścią
wspólnego oświadczenia Rady i Komisji[13].
W celu zachowania spójności zakres ograniczenia przewidzianego w art. 14
ust. 1 lit. b) rozszerzono, aby objąć nim również wykorzystanie
niewyróżniających oznaczeń lub wskazań. Należy
również przewidzieć w art. 14 ust. 1 lit. c) wyraźne
ograniczenie obejmujące użycie polegające na szeroko rozumianym
nawiązaniu do produktu lub usługi. W oddzielnym ustępie
sprecyzowano ponadto kryteria określające przypadki, w których
użycie znaku towarowego nie może zostać uznane za zgodne z uczciwą
praktyką biznesową.
5.2.
Osiągnięcie większego zbliżenia
przepisów materialnych
- ochrona oznaczeń geograficznych i
określeń tradycyjnych (art. 4 i 5) Inaczej niż ma to miejsce w
rozporządzeniu, podstawy odmowy rejestracji zawarte w dyrektywie nie
obejmują kolizji z chronionymi oznaczeniami geograficznymi i
określeniami tradycyjnymi dla win i gwarantowanych tradycyjnych
specjalności. W rezultacie nie ma gwarancji, że poziom ochrony, jaki
tym prawom zapewniają inne instrumenty unijnego prawa[14], jest faktycznie stosowany w
jednolity i skrupulatny sposób przy rozpatrywaniu zgłoszeń znaków
towarowych w całej Unii, zwłaszcza przy stosowaniu bezwzględnych
podstaw odmowy. Dlatego też proponuje się wprowadzenie w dyrektywie
analogicznych przepisów dotyczących oznaczeń geograficznych,
określeń tradycyjnych dla wina i gwarantowanych tradycyjnych
specjalności. - ochrona znaków towarowych cieszących
się renomą (art. 5 i 10) W art. 5 i 10 rozszerzony zakres ochrony
przekształcono w obowiązkowe przepisy w celu zapewnienia – we
wszystkich państwach członkowskich – krajowym znakom towarowym
cieszącym się renomą tego samego poziomu ochrony, jaki
przysługuje wspólnotowym znakom towarowym. - znaki towarowe jako przedmiot
własności (art. 22, 23, 24, 25, 26 i 27) Oprócz pewnych podstawowych przepisów
dotyczących udzielania licencji oraz inaczej niż ma to miejsce w
rozporządzeniu, dyrektywa nie zawiera przepisów regulujących inne
aspekty znaków towarowych jako przedmiotu własności, takich jaki
przeniesienie lub prawa rzeczowe. W rezultacie istotne aspekty używania
znaków towarowych do celów handlowych są niedostatecznie lub
różnorako uregulowane w całej Unii. Zaproponowano zatem, aby przepisy
dyrektywy uzupełniał zbiór przepisów regulujących znaki towarowe
jako przedmiot własności o analogicznej treści jak przepisy
zawarte w rozporządzeniu. - znaki wspólne (art. 28, 30, 31, 32, 33,
34, 35, 36 i 37) W celu ujednolicenia przepisów dyrektywy z
przepisami rozporządzenia zmiany wymienionych artykułów dyrektywy
zakładają wprowadzenie zbioru szczegółowych przepisów
dotyczących rejestracji i ochrony znaków wspólnych. Znaki te objęte
są ochroną w szeregu państw członkowskich i wykazały
się szczególną skutecznością w chronieniu wartości
ekonomicznej, którą reprezentują te instrumenty handlowe.
Chociaż na poziomie UE oraz w większości państw
członkowskich znaki wspólne wymagają istnienia organizacji–posiadacza
(zazwyczaj stowarzyszenia), której członkowie używają dany znak,
to w innych państwach członkowskich jest to uregulowane inaczej, co
utrudnia wyraźne odróżnienie tego rodzaju znaku handlowego od znaków
certyfikujących.
5.3.
Osiągnięcie ujednolicenia podstawowych
przepisów proceduralnych
- oznaczenie tożsamości i
klasyfikacja towarów i usług (art. 40) Zgodnie z wnioskiem dotyczącym
rozporządzenia w przedmiotowym artykule określono wspólne przepisy w
zakresie oznaczania tożsamości i klasyfikacji towarów i usług.
Podstawą tych przepisów są zasady ustanowione przez Trybunał
Sprawiedliwości[15],
zgodnie z którymi towary i usługi, o których ochronę wnioskuje
się, powinny być wskazane przez zgłaszającego w sposób
wystarczająco jasny i precyzyjny, aby umożliwić
właściwym organom i przedsiębiorstwom ustalenie zakresu ochrony
przyznanej przez znak towarowy. W celu wskazania towarów lub usług
używać można ogólnych określeń nagłówków
klasyfikacyjnych klasyfikacji nicejskiej, pod warunkiem że te wskazanie
jest wystarczająco jasne i precyzyjne. W art. 40 doprecyzowano, że
stosowanie ogólnych terminów należy interpretować w sposób
obejmujący wyłącznie wszystkie towary lub usługi
wyraźnie objęte dosłownym znaczeniem danego terminu. - badanie z urzędu (art. 41) Zgodnie z rozwiązaniem przyjętym w
rozporządzeniu w artykule tym przewidziano, że badanie z urzędu
dotyczące tego, czy zgłoszenie znaku towarowego spełnia wymogi
rejestracji, należy ograniczyć do braku podstaw do odmowy rejestracji
w odniesieniu do samego znaku. Wszczynane z urzędu badanie względnych
podstaw tworzy szereg zbytecznych barier utrudniających rejestrację
znaków towarowych. Przedsiębiorstwa muszą ponosić niepotrzebne
koszty, doświadczają opóźnień i często padają
ofiarą wymuszenia. Wcześniejsze prawo stanowiące podstawę
sprzeciwu może nie być używane przez właściciela tego
prawa, co oznacza, że zainteresowane urzędy zgłaszają
sprzeciw w oparciu o prawo, na które jego właściciel nie może
się w ważny sposób powołać w celu uniemożliwienia
rejestracji lub użytkowania późniejszego znaku. Dlatego też
system badania z urzędu prowadzi do sztucznych sporów i zaburza
konkurencję, tworząc nieuzasadnione bariery wejścia na rynek. Podejście zakładające badanie z
urzędu jest ponadto źródłem niepewności prawa,
ponieważ urzędy stosujące mechanizm badania z urzędu
zgłaszają sprzeciwy – w zakresie wcześniejszych praw, których to
dotyczy – wyłącznie w oparciu o wcześniejsze zarejestrowane
prawa, które zgłoszono w odniesieniu do identycznych lub podobnych towarów
i usług. Nie są więc w stanie zagwarantować, że
zgłoszenie, które pomyślnie przeszło kontrolę z
urzędu, nie zostanie następnie zakwestionowane w oparciu o znak,
który zyskał renomę na rynku, lub w oparciu o wcześniejszy
dobrze znany znak, który nie został zarejestrowany. Prowadzi to zatem do
niedopuszczalnego dublowania procedur, które są zarówno czasochłonne,
jak i niewydajne. - opłaty (art. 44) W celu ograniczenia potencjalnego wprowadzanie
niepotrzebnych informacji do rejestrów artykuł ten ma na celu
ujednolicenie struktury opłat pobieranych przez urzędy poprzez
uzależnienie rejestracji i przedłużenia znaku towarowego od
zapłaty dodatkowej opłaty (za klasę) za każdą
dodatkową klasę towarów i usług, za wyjątkiem pierwszej
klasy, za którą opłata powinna być wliczona w
początkową opłatę (za zgłoszenie/rejestracyjną). - procedura sprzeciwu (art. 45) W tym artykule zobowiązano państwa
członkowskie do wprowadzenia wydajnej i szybkiej procedury
administracyjnej pozwalającej na zgłoszenie w urzędach na ich
terytorium sprzeciwu wobec rejestracji zgłoszenia znaku towarowego,
powołując się na wcześniejsze prawa. Administracyjna
procedura sprzeciwu jest już dostępna na podstawie
rozporządzenia oraz niemal we wszystkich państwach
członkowskich. - nieużywanie znaku towarowego jako
zarzut w postępowaniu w sprawie sprzeciwu (art. 46) Zgodnie z treścią
rozporządzenia w niniejszym artykule umożliwiono osobie
wnioskującej o rejestrację znaku towarowego podniesienie zarzutu
nieużywania znaku towarowego w odpowiedzi na sprzeciw zgłoszony przez
właściciela wcześniejszego znaku towarowego, w sytuacji gdy w
dniu dokonania zgłoszenia lub w dacie pierwszeństwa późniejszego
znaku towarowego wcześniejszy znak towarowy był już
zarejestrowany przez co najmniej pięć lat. - procedura stwierdzenia
wygaśnięcia lub nieważności (art. 47) W artykule tym zobowiązano państwa
członkowskie do wprowadzenia procedury administracyjnej pozwalającej
zakwestionować w urzędach na ich terytorium ważność
rejestracji znaku towarowego. W niektórych państwach członkowskich
zgłaszający znaki towarowe i właściciele znaków towarowych
nie mogą zakwestionować ważności wcześniejszych praw
stanowiących podstawę sprzeciwu wobec ich znaku towarowego w ramach
jednego postępowania, lecz muszą zaskarżyć
ważność wcześniejszego znaku towarowego w postępowaniu
sądowym. Powoduje to opóźnienia w postępowaniu i zwykle wymaga
wynajęcia wykwalifikowanego prawnika, który poprowadzi sprawę. Systemy
te są przewlekłe, uciążliwe i drogie. Dla kontrastu,
administracyjne procedury w zakresie unieważniania stosowane przez UHRW
oraz urzędy krajowe są znacznie prostsze, ponieważ
ważność wcześniejszych praw można zakwestionować
w tym samym postępowaniu i bez konieczności korzystania z
zastępstwa procesowego. W praktyce oznacza to, że
zgłaszający wspólnotowy znak towarowy mogą skutecznie
bronić się przed sprzeciwem oraz uzyskać rejestrację znaku
towarowego wiele lat wcześniej oraz przy znacznie niższych kosztach
niż zgłaszający znak krajowy. - nieużywanie znaku towarowego jako
zarzut w postępowaniu o stwierdzenie nieważności (art. 48) Zgodnie z treścią
rozporządzenia artykuł ten umożliwia osobie, na której rzecz
zarejestrowano znak towarowy, podniesienie zarzutu nieużywania znaku
towarowego w postępowaniu o stwierdzenie nieważności w oparciu o
wcześniejszy znak towarowy, jeżeli w dniu złożenia wniosku
o stwierdzenie nieważności wcześniejszy znak towarowy był
już zarejestrowany przez co najmniej pięć lat.
5.4.
Ułatwianie współpracy między
urzędami (art. 52)
Jako uzupełnienie ram prawnych w zakresie
współpracy zaproponowanych w kontekście zmiany rozporządzenia,
art. 52 stanowi podstawę prawną działań
służących ułatwianiu współpracy między UHRW i
urzędami ds. własności intelektualnej państw
członkowskich w celu upowszechniania zbliżania praktyk i
opracowywania wspólnych narzędzi. ê 2008/95/WE (dostosowany) 2013/0089 (COD) Wniosek DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY mająca na celu zbliżenie
ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków
towarowych (wersja przekształcona) (Tekst mający znaczenie dla EOG) PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII
EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską Ö o
funkcjonowaniu Unii Europejskiej Õ, w szczególności
jego art. 95 Ö 114 Õ, uwzględniając wniosek Komisji
Europejskiej, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego
parlamentom narodowym, uwzględniając opinię
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[16], stanowiąc zgodnie ze zwykłą
procedurą ustawodawczą, a także mając na uwadze, co
następuje: ê 2008/95/WE motyw
1 (dostosowany) ð nowy (1)
Treść W dyrektywiey Rady 89/104/EWG Rady z dnia 21 grudnia 1988 r.
Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z
dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie
ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków
towarowych[17]
ð należy wprowadzić szereg
zmian ï została zmieniona[18]. Dla zapewnienia
jasności i zrozumiałości powinna zostać sporządzona
jej wersja ujednolicona Ö zachowania
przejrzystości dyrektywę tę należy Õ ð przekształcić ï. ê 2008/95/WE motyw
2 (dostosowany) (2)
Ö Dyrektywą
2008/95/WE zharmonizowano główne Õ pPrzepisy
Ö prawa
materialnego Õ w zakresie znaków
towarowych stosowane w
państwach członkowskich przed wejściem w życie dyrektywy
89/104/EWG zawierały różnice, które mogły przeszkadzać w Ö , które w
momencie przyjęcia uznano za wywierające najbardziej bezpośredni
wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego, utrudniając Õ swobodnym przepływie towarów i swobodęzie
świadczenia usług Ö w Unii Õ oraz mogły zakłócać
konkurencję w ramach wspólnego rynku. Z tego względu niezbędne było
zbliżenie tych przepisów w celu zapewnienia prawidłowego
funkcjonowania rynku wewnętrznego. ê 2008/95/WE motyw
3 (dostosowany) Ważne jest, aby nie
pominąć rozwiązań i korzyści, jakie system znaku
towarowego Wspólnoty może przynieść przedsiębiorstwom
pragnącym uzyskiwać uprawnienia do znaków towarowych. ê 2008/95/WE motyw
4 Nie wydaje się konieczne podejmowanie procesu zbliżenia przepisów
państw członkowskich dotyczących znaków towarowych w pełnym
zakresie. Wystarczające będzie ograniczenie tego procesu do tych
przepisów prawa krajowego, które w sposób najbardziej bezpośredni
oddziałują na funkcjonowanie rynku wewnętrznego. ò nowy (3)
Ochrona znaków towarowych
w państwach członkowskich współistnieje z ochroną
dostępną na poziomie Unii za pośrednictwem europejskich znaków
towarowych stanowiących ważne w całej Unii prawa własności
intelektualnej o jednolitym charakterze, jak określono w
rozporządzeniu Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie
wspólnotowego znaku towarowego[19].
Współistnienie systemów znaków towarowych na poziomie krajowym i unijnym
stanowi podstawę unijnego podejścia do ochrony własności
intelektualnej. (4)
Zgodnie z komunikatem
Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. „Europejska strategia w zakresie praw
własności przemysłowej”[20]
Komisja przeprowadziła kompleksową ocenę ogólnego funkcjonowania
systemu znaków towarowych w całej Europie, obejmującą szczebel
unijny i szczeble krajowe oraz ich wzajemne powiązania. (5)
W swoich konkluzjach z
dnia 25 maja 2010 r. w sprawie przyszłych zmian systemu znaków towarowych
w Unii Europejskiej[21]
Rada wezwała Komisję do przedstawienia wniosków dotyczących
zmiany rozporządzenia (WE) nr 207/2009 i dyrektywy 2008/95/WE. W ramach
zmiany wspomnianej dyrektywy należy uwzględnić środki
służące zwiększeniu spójności przepisów tej dyrektywy
z przepisami rozporządzenia (WE) nr 207/2009, a tym samym ograniczeniu
obszarów rozbieżności w ramach systemu znaków towarowych w całej
Europie. (6)
W swoim komunikacie
„Jednolity rynek w obszarze praw własności intelektualnej” z dnia 24
maja 2011 r.[22]
Komisja stwierdziła, że w celu zaspokojenia zapotrzebowania
zainteresowanych stron na szybsze, uproszczone i lepsze jakościowo systemy
rejestracji znaków towarowych, które byłyby bardziej spójne,
przystępniejsze dla użytkowników i dostępne publicznie oraz
działałyby z wykorzystaniem najnowocześniejszych aktualnie
technologii, istnieje konieczność unowocześnienia systemu znaków
towarowych w całej Unii oraz dostosowania go do wymagań epoki
internetu. (7)
Konsultacje i ocena
przeprowadzone na potrzeby niniejszej dyrektywy wykazały, że pomimo
uprzedniej częściowej harmonizacji krajowych przepisów, warunki
prowadzenia działalności gospodarczej w Europie są nadal bardzo
zróżnicowane, ograniczając dostęp do powszechnej ochrony znaków
towarowych, a przez to wywierając szkodliwy wpływ na
konkurencyjność i wzrost gospodarczy. (8)
Aby zapewnić
realizację celu, jakim jest wspieranie i tworzenie prawidłowo
funkcjonującego jednolitego rynku, oraz by ułatwić uzyskiwanie
znaków towarowych i ich ochronę w Unii, konieczne jest przyjęcie
rozwiązań wykraczających poza ograniczony stopień zbliżenia
przepisów osiągnięty dzięki dyrektywie 2008/95/WE, a także
rozszerzenie zakresu środków służących zbliżeniu
przepisów na wszystkie aspekty przepisów prawa materialnego dotyczących
znaków towarowych regulujących znaki towarowe chronione w oparciu o
rejestrację, objęte rozporządzeniem (WE) nr 207/2009. (9)
W celu ułatwienia
rejestracji znaków towarowych w całej Unii i administrowania tym procesem
konieczne jest zbliżenie nie tylko przepisów prawa materialnego, lecz
także przepisów proceduralnych. Dlatego też należy ujednolicić
podstawowe przepisy proceduralne w państwach członkowskich oraz w
systemie europejskiego znaku towarowego, w tym przepisy, których
rozbieżność stanowi źródło poważnych problemów w
kontekście funkcjonowania rynku wewnętrznego. Jeśli chodzi o
procedury przewidziane w prawie krajowym, wystarczającym rozwiązaniem
jest ustanowienie ogólnych zasad i pozostawienie państwom
członkowskim swobody w ustanowieniu bardziej szczegółowych przepisów.
(10)
Kwestią
zasadniczą jest zapewnienie znakom towarowym tej samej ochrony w systemach
prawnych wszystkich państw członkowskich oraz zadbanie o to, by
ochrona przysługująca znakom towarowym na poziomie krajowym była
taka sama jak ochrona udzielana europejskim znakom towarowym. Zważywszy na
szeroką ochronę udzielaną europejskim znakom towarowym, które
cieszą się renomą w Unii, szerokiej ochrony należy
również udzielić na poziomie krajowym wszystkim zarejestrowanym
znakom towarowym, które cieszą się renomą w danym państwie
członkowskim. ê 2008/95/WE motyw
5 (dostosowany) (11)
Niniejsza dyrektywa nie powinna pozbawiać
państw członkowskich prawa do dalszego udzielania ochrony znakom
towarowym nabytym poprzez ich używanie, ale powinna brać je pod
uwagę jedynie w odniesieniu do Ö ich Õ związków między nimi a Ö ze Õ znakami towarowymi
nabytymi przez rejestrację. ê 2008/95/WE motyw
6 Państwa członkowskie powinny posiadać także
swobodę ustalania przepisów proceduralnych dotyczących rejestracji,
wygaśnięcia i nieważności znaków towarowych nabytych przez
rejestrację. Mogą one, na przykład, określać
formę rejestracji znaku towarowego oraz procedury w sprawie
unieważnienia, decydować o tym, czy prawa wcześniejsze powinny
być powoływane w procedurze rejestracji albo w procedurze w sprawie
unieważnienia bądź w obu procedurach, oraz, jeżeli
dopuszczają one powoływanie praw wcześniejszych w procedurze
rejestracji, mogą stosować procedurę wnoszenia sprzeciwu lub
procedurę badania z urzędu, bądź oba rodzaje procedur. Państwa
członkowskie powinny zachować swobodę ustalenia skutków
wygaśnięcia lub nieważności znaków towarowych. ê 2008/95/WE motyw
8 (dostosowany) ð nowy (12)
Osiągnięcie celów zamierzonych przez
zbliżanie ustawodawstw wymaga, aby warunki dla uzyskania i utrzymania w mocy
zarejestrowanego znaku towarowego były zasadniczo jednakowe we wszystkich
państwach członkowskich. (13)
W tym celu niezbędne jest sporządzenie
wykazu przykładowych oznaczeń, które mogą stanowić znak
towarowy, pod warunkiem że oznaczenia takie umożliwiają odróżnianie
towarów lub usług jednego przedsiębiorstwa od towarów lub usług
innych przedsiębiorstw. ðW celu realizacji celów systemu rejestracji
znaków towarowych, a mianowicie zapewnienia pewności prawa oraz skutecznej
administracji, konieczne jest również wprowadzenie wymogu
stanowiącego, że musi istnieć możliwość
przedstawienia oznaczenia w sposób umożliwiający precyzyjne
określenie przedmiotu ochrony. Należy zatem dopuścić możliwość
przedstawiania oznaczenia w dowolnej stosownej formie, a więc
niekoniecznie w formie graficznej, o ile dany sposób przedstawienia zapewnia
zadowalające gwarancje w tym względzie. ï (14)
Ö Ponadto Õ pPodstawy
do odmowy lub stwierdzenia nieważności dotyczące rejestracji
samego znaku towarowego, na
przykład Ö w tym Õ brak charakteru
odróżniającego, lub dotyczące kolizji pomiędzy znakiem
towarowym i prawami wcześniejszymi, powinny być wymienione w sposób
wyczerpujący, nawet jeżeli niektóre z tych podstaw wymienione są
jako alternatywa dla państw członkowskich, które dzięki temu
mogą utrzymać lub wprowadzić te podstawy do swoich przepisów
prawnych. Państwa członkowskie powinny mieć
możliwość utrzymania w swoich ustawodawstwach lub wprowadzenia
do nich podstawy do odmowy lub stwierdzenia nieważności rejestracji,
powiązanych z warunkami uzyskania lub utrzymania w mocy znaku towarowego,
które nie są objęte przepisami o zbliżaniu ustawodawstw, a
dotyczą, na przykład, możliwości przyznania znaku
towarowego, odnowienia znaku towarowego, zasad odnoszących się do
opłat lub niezachowania wymogów proceduralnych. ê 2008/95/WE motyw
9 W celu ograniczenia ogólnej liczby zarejestrowanych i chronionych we
Wspólnocie znaków towarowych i, w następstwie tego, liczby kolizji
powstających między nimi, istotne jest stosowanie wymogu, że
zarejestrowane znaki towarowe muszą być rzeczywiście
używane lub, jeżeli nie są używane, powinny podlegać
wygaśnięciu. Niezbędne jest zapewnienie, by znak towarowy nie
mógł być unieważniony na podstawie istnienia wcześniejszego
nieużywanego znaku towarowego, przy czym państwa członkowskie
powinny dysponować swobodą stosowania tej samej zasady w odniesieniu
do rejestracji znaku towarowego lub przyjęcia postanowienia, że znak
towarowy nie może być skutecznie powołany w postępowaniu w
sprawie naruszenia, jeżeli w wyniku rozpatrzenia skargi stwierdzono,
że znak towarowy podlega wygaśnięciu. We wszystkich tych
przypadkach państwo członkowskie podejmuje decyzję w sprawie
przyjęcia odpowiednich przepisów proceduralnych. ê 2008/95/WE motyw
10 Dla ułatwienia swobodnego przepływu towarów i usług
podstawowe znaczenie ma zapewnienie, by zarejestrowane znaki towarowe
korzystały z takiej samej ochrony na podstawie systemów prawnych wszystkich
państw członkowskich. Nie powinno to jednakże
uniemożliwiać państwom członkowskim udzielania, z ich
wyboru, szerokiej ochrony tym znakom towarowym, które cieszą się
renomą. ò nowy (15)
W celu zapewnienia
jednolitego i skrupulatnego stosowania zakresu ochrony udzielanej oznaczeniom
geograficznym na podstawie innych instrumentów unijnego prawa przy ocenie
bezwzględnych i względnych podstaw odmowy rejestracji w całej
Unii w niniejszej dyrektywie należy uwzględnić te same przepisy
dotyczące oznaczeń geograficznych, jak przepisy zawarte w
rozporządzeniu (WE) nr 207/2009. ê 2008/95/WE motyw
11 (16)
Ochrona udzielana zarejestrowanemu znakowi
towarowemu, która w szczególności ma mu zapewnić funkcję
wskazania pochodzenia, powinna być całkowita w przypadku
identyczności między znakiem i oznaczeniem oraz towarami lub
usługami. Ochrona powinna mieć zastosowanie również do
przypadków podobieństwa między znakiem a oznaczeniem oraz towarami
lub usługami. Pojęcie podobieństwa należy interpretować
w odniesieniu do prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Prawdopodobieństwo
wprowadzenia w błąd, którego ocena zależy od wielu czynników, w
szczególności rozpoznawalności znaku towarowego na rynku,
mogącego powodować skojarzenia ze znakiem używanym lub zarejestrowanym,
stopnia podobieństwa między znakiem towarowym i oznaczeniem,
między określonymi towarami lub usługami, powinno stanowić
szczególny warunek dla takiej ochrony. Sposoby ustalania
prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, w szczególności
ciężar dowodu, powinny być określone w krajowych przepisach
proceduralnych, których niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać. ò nowy (17)
W celu zapewnienia
pewności prawa oraz pełnej zgodności z zasadą
pierwszeństwa, zgodnie z którą wcześniejszy zarejestrowany znak
towarowy ma pierwszeństwo przed późniejszym zarejestrowanym znakiem
towarowym, należy przewidzieć, że egzekwowanie praw przyznanych
przez znak towarowy powinno przebiegać bez uszczerbku dla praw
właścicieli, nabytych przed datą zgłoszenia lub datą
pierwszeństwa znaku towarowego. Jest to zgodne z art. 16 ust. 1
Porozumienia w sprawie handlowych aspektów praw własności
intelektualnej z dnia 15 kwietnia 1994 r. (zwanego dalej „porozumieniem TRIPS”)[23]. (18)
Należy
przewidzieć, że stwierdzenia naruszenia praw ze znaku towarowego
można dokonać tylko wówczas, gdy ustalono, że znak lub
oznaczenie naruszające te prawa używane są w obrocie handlowym
do celów odróżnienia towarów lub usług pod względem ich
pochodzenia handlowego. Przypadki używania w innych celach powinny
być regulowane przepisami prawa krajowego. (19)
W celu zapewnienia
pewności i jasności prawa należy doprecyzować, że nie
tylko w przypadku podobieństwa, ale także w przypadku identycznego
oznaczenia używanego w odniesieniu do identycznych towarów i usług
ochrony należy udzielić znakowi towarowemu tylko wówczas, gdy – oraz
w zakresie, w jakim – zagrożona jest główna funkcja znaku towarowego,
a mianowicie gwarantowanie pochodzenia handlowego towarów lub usług. (20)
Za naruszenie praw ze
znaku towarowego należy również uznać używanie znaku jako
nazwy handlowej lub podobnego oznaczenia, jeśli użycia tego dokonano
w celu odróżnienia towarów lub usług pod względem ich
pochodzenia handlowego. (21)
Aby zapewnić
pewność prawa oraz pełną zgodność ze
szczegółowymi przepisami unijnego prawa, należy przewidzieć,
że właściciel znaku towarowego powinien mieć
możliwość zakazywania osobie trzeciej używania znaku w
reklamie porównawczej, w przypadku gdy taka reklama porównawcza jest sprzeczna
z dyrektywą 2006/114/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia
2006 r. dotycząca reklamy wprowadzającej w błąd i reklamy
porównawczej[24]. (22)
W celu wzmocnienia
ochrony znaku towarowego oraz skuteczniejszego zwalczania procederu podrabiania
towarów właścicielowi znaku towarowego należy przyznać
prawo do uniemożliwiania osobom trzecim wprowadzania towarów na obszar
celny państwa członkowskiego bez dopuszczenia ich do swobodnego
obrotu na terytorium tego państwa, w przypadku gdy towary te pochodzą
z państwa trzeciego i opatrzone są – bez upoważnienia – znakiem
towarowym, który jest zasadniczo identyczny ze znakiem towarowym
zarejestrowanym w odniesieniu do tych towarów. (23)
W celu
skuteczniejszego zapobiegania wprowadzaniu towarów naruszających prawo,
zwłaszcza w kontekście sprzedaży przez internet,
właściciel powinien mieć prawo zakazywania przywozu tych towarów
do Unii, gdy cel handlowy przyświeca wyłącznie nadawcy towarów. (24)
Aby umożliwić
właścicielom zarejestrowanych znaków towarowych skuteczniejsze
zwalczanie procederu podrabiania towarów, powinni być oni uprawnieni do
zakazywania umieszczania na towarach znaków towarowych naruszających ich
prawa, a także zakazywania niektórych czynności przygotowawczych
podejmowanych przed umieszczeniem tych znaków. (25)
Wyłączne prawa
przyznane przez znak towarowy nie powinny upoważniać
właściciela do zakazywania używania oznaczeń lub
określeń, które są używane w sposób rzetelny i zgodny z
uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu. Aby stworzyć równe warunki
dotyczące nazw handlowych i znaków towarowych w sytuacji, gdy nazwom
handlowym regularnie udziela się nieograniczonej ochrony wobec
późniejszych znaków towarowych, należy uznać, że
użycie tego rodzaju obejmuje użycie własnego nazwiska. Powinno
ono także obejmować użycie opisowych lub
nieodróżniających oznaczeń lub określeń ogólnych.
Ponadto właściciel nie powinien być uprawniony do
uniemożliwiania ogólnego używania znaku w rzetelny i uczciwy sposób w
celu wskazania lub odwołania się do danych towarów i usług jako
towarów i usług danego właściciela. (26)
Z zasady swobodnego
przepływu towarów wynika, że właścicielowi znaku towarowego
nie może przysługiwać prawo zakazywania używania tego znaku
przez osobę trzecią w odniesieniu do towarów, które zostały
wprowadzone do obrotu w Unii pod tym znakiem towarowym, przez niego lub za jego
zgodą, chyba że właściciel ma uzasadnione powody, aby
sprzeciwić się dalszemu obrotowi tymi towarami. ê 2008/95/WE motyw
12 (dostosowany) (27)
Ważne jest, ze względów pewności
prawanej
i bez nieuzasadnionego naruszenia interesów właściciela
wcześniejszego znaku towarowego, zapewnienie, by nie mógł on już
domagać się stwierdzenia nieważności ani sprzeciwiać
się używaniu znaku towarowego późniejszego w stosunku do jego
własnego, którego używanie świadomie tolerował przez
dość długi okres czasu, chyba że wniosek o rejestrację Ö zgłoszenia Õ tego
późniejszego znaku został
złożony Ö dokonano Õ w złej wierze. ò nowy (28)
W celu zapewnienia
pewności prawa i zagwarantowania legalnie nabytych praw ze znaku
towarowego właściwe i konieczne jest określenie – bez uszczerbku
dla zasady stanowiącej, że praw z późniejszego znaku towarowego
nie można egzekwować ze szkodą dla wcześniejszego znaku
towarowego – że właścicielom wcześniejszych znaków
towarowych nie powinna przysługiwać możliwość
uzyskania odmowy lub unieważnienia rejestracji znaku towarowego, czy
też możliwość zgłoszenia sprzeciwu wobec używania
późniejszego znaku towarowego, jeśli późniejszy znak towarowy
został uzyskany w czasie, gdy wobec wcześniejszego znaku towarowego
możliwe było stwierdzenie jego nieważności lub
wygaśnięcia, na przykład ponieważ nie nabył on jeszcze
odróżniającego charakteru w następstwie używania lub gdy
nie było możliwości egzekwowania praw z wcześniejszego
znaku towarowego w stosunku do późniejszego znaku towarowego,
ponieważ konieczne warunki nie miały zastosowania, na przykład
gdy wcześniejszy znak nie zyskał jeszcze renomy. (29)
Znaki towarowe – gdy
są rzeczywiście używane na rynku – mają za zadanie
odróżnianie towarów lub usług i umożliwienie konsumentom
dokonywania świadomych wyborów. Wymóg używania jest również
konieczny, aby ograniczyć łączną liczbę znaków
towarowych zarejestrowanych i chronionych w Unii, a przez to ograniczyć
liczbę konfliktów, do których między nimi dochodzi. Należy zatem
wprowadzić wymóg stanowiący, że zarejestrowane znaki towarowe
muszą być rzeczywiście używane w związku z towarami
lub usługami, w stosunku do których zostały zarejestrowane, a
jeśli nie są używane – musi istnieć możliwość
stwierdzenia ich wygaśnięcia. (30)
W rezultacie
zarejestrowany znak towarowy powinien być objęty ochroną tylko
wówczas, gdy jest rzeczywiście używany, a wcześniejszy
zarejestrowany znak towarowy nie powinien umożliwiać jego
właścicielowi zgłaszania sprzeciwu wobec późniejszego znaku
towarowego lub dochodzenia unieważnienia tego znaku, jeśli
właściciel ten nie rozpoczął rzeczywistego używania
swojego znaku towarowego. Ponadto państwa członkowskie powinny
postanowić, że nie można skutecznie powoływać się
na znak towarowy w postępowaniu o naruszenie, jeśli w wyniku
podniesienia zarzutu stwierdzono, że wobec tego znaku towarowego
można stwierdzić wygaśnięcie, lub – jeśli powództwo
wniesiono przeciwko późniejszemu prawu – że wobec tego znaku
można było stwierdzić wygaśnięcie w chwili gdy nabyto
późniejsze prawo. (31)
Należy
przewidzieć, że w przypadku gdy zastrzeżono starszeństwo
znaku krajowego wobec europejskiego znaku towarowego, a następnie
zrzeczono się tego znaku krajowego lub pozwolono mu wygasnąć,
nadal istnieje możliwość zakwestionowania ważności
tego znaku krajowego. Możliwość zakwestionowania znaku
towarowego powinna być ograniczona do sytuacji, w których istniała
możliwość stwierdzenia nieważności lub
wygaśnięcia znaku towarowego w momencie usuwania go z rejestru. (32)
Ze względu na
zachowanie spójności oraz w celu ułatwienia wykorzystywania znaków
towarowych do celów handlowych w Unii przepisy mające zastosowanie do
znaków towarowych jako przedmiotu własności należy
ujednolicić z przepisami już obowiązującymi w stosunku do
europejskich znaków towarowych, a w tych przepisach uwzględnić
należy przepisy dotyczące cesji i przeniesienia, udzielania licencji,
praw rzeczowych, wszczynania postępowań egzekucyjnych i
upadłościowych. (33)
Wspólne znaki towarowe
dowiodły swojej użyteczności jako instrument
służący promocji towarów lub usług posiadających
konkretne wspólne cechy. Należy zatem objąć krajowe wspólne
znaki towarowe przepisami podobnymi do przepisów mających zastosowania do
europejskich znaków wspólnych. (34)
W celu usprawnienia i
ułatwienia dostępu do ochrony znaków towarowych oraz zwiększenia
pewności i przewidywalności prawa procedura rejestracji znaków
towarowych w państwach członkowskich powinna być wydajna i
przejrzysta oraz powinna przebiegać w oparciu o przepisy podobne do tych,
które mają zastosowanie do europejskich znaków towarowych. W celu
osiągnięcia spójnego i zrównoważonego systemu znaków towarowych
zarówno na poziomie krajowym, jak i na poziomie Unii wszystkie centralne
urzędy zajmujące się ochroną własności
przemysłowej powinny zatem ograniczyć przeprowadzane z urzędu
badanie tego, czy zgłoszenie znaku towarowego kwalifikuje się do
rejestracji, wyłącznie do braku bezwzględnych podstaw odmowy.
Nie powinno to jednak naruszać prawa tych urzędów do przeprowadzania,
na wniosek zgłaszającego, poszukiwań wcześniejszych praw w
celach czysto informacyjnych oraz bez uszczerbku lub wiążących
skutków dla późniejszego procesu rejestracyjnego, w tym późniejszych
postępowań w sprawie sprzeciwu. (35)
W celu zapewnienia
pewności prawa w odniesieniu do zakresu praw ze znaków towarowych oraz
ułatwienia dostępu do ochrony znaków towarowych oznaczanie
tożsamości i klasyfikowanie towarów i usług objętych
zgłoszeniem znaku towarowego powinno przebiegać na podstawie tych
samych przepisów we wszystkich państwach członkowskich, a przepisy te
powinny być ujednolicone z przepisami mającymi zastosowanie do
europejskich znaków towarowych. Aby umożliwić właściwym
organom i podmiotom gospodarczym określenie zakresu ochrony znaku
towarowego wnioskowanej na podstawie samego zgłoszenia, oznaczenie
tożsamości towarów i usług powinno być wystarczająco
jasne i precyzyjne. Użycie ogólnych terminów należy
interpretować jako obejmujące wyłącznie wszystkie towary
lub usługi wyraźnie objęte dosłownym znaczeniem danego
terminu. (36)
W celu zapewnienia
skutecznej ochrony znaków towarowych państwa członkowskie powinny
udostępniać wydajną administracyjną procedurę
sprzeciwu, umożliwiającą właścicielom
wcześniejszych praw ze znaków towarowych zgłaszanie sprzeciwu wobec
rejestracji zgłoszonego znaku towarowego. Ponadto w celu zaoferowania
skutecznych środków stwierdzania wygaśnięcia lub
nieważności znaków towarowych państwa członkowskie powinny
przewidzieć administracyjną procedurę stwierdzania
wygaśnięcia lub nieważności podobną do tej, która ma
zastosowanie do europejskich znaków towarowych w Unii. (37)
Centralne urzędy
zajmujące się ochroną własności przemysłowej w
państwach członkowskich powinny współpracować ze sobą
nawzajem oraz z Agencją Unii Europejskiej ds. Znaków Towarowych i Wzorów
(„Agencja”) we wszystkich obszarach rejestracji znaków towarowych i
administrowania nimi w celu upowszechniania harmonizacji praktyk i
narzędzi poprzez działania takie jak tworzenie i aktualizowanie
wspólnych lub połączonych baz danych i portali do celów prowadzenia
konsultacji i wyszukiwania informacji. Urzędy państw
członkowskich oraz Agencja powinni także współpracować we
wszystkich innych obszarach swojej działalności, które są
istotne z punktu widzenia ochrony znaków towarowych w Unii. ê 2008/95/WE motyw
7 (38)
Niniejsza dyrektywa nie powinna wykluczać
stosowania do znaków towarowych przepisów państw członkowskich innych
niż zawarte w prawie o znakach towarowych, takich jak przepisy
dotyczące nieuczciwej konkurencji, odpowiedzialności cywilnej lub
ochrony konsumentów. ê 2008/95/WE motyw
13 (dostosowany) (39)
Wszystkie państwa członkowskie
związane są Konwencją paryską o ochronie
własności przemysłowej Ö („Konwencja
paryska”) i porozumieniem TRIPS Õ. Niezbędne
jest, aby przepisy niniejszej dyrektywy były w pełni zgodne z przepisami Ö postanowieniami Õ tej konwencji Ö i porozumienia Õ. Niniejsza dyrektywa
nie powinna mieć wpływu na zobowiązania państw
członkowskich wynikające z tej konwencji Ö i porozumienia Õ. Tam, gdzie jest to
właściwe, zastosowanie powinien mieć art. 307 Ö 351 Õ akapit drugi
Traktatu. ò nowy (40)
Zobowiązanie do
transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa krajowego należy
ograniczyć do tych przepisów, które stanowią merytoryczną
zmianę w porównaniu z wcześniejszą dyrektywą. Zobowiązanie
do transpozycji przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z
wcześniejszej dyrektywy. ê 2008/95/WE motyw
14 (dostosowany) (41)
Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać
zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do Ö dotyczących Õ terminu transpozycji
do prawa krajowego dyrektywy, 89/104/EWG
określonego w załączniku I, częścić
B załącznika I do dyrektywy 2008/95/WE. ê 2008/95/WE (dostosowany) PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ
DYREKTYWĘ: Rozdział
1 Ö Przepisy ogólne Õ ê 2008/95/WE
(dostosowany) Artykuł 1 Zakres stosowania Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do
każdego znaku towarowego w odniesieniu do towarów lub usług,
zarejestrowanego lub zgłoszonego do rejestracji jako indywidualny znak
towarowy w państwie członkowskim, znaku wspólnego oraz Ö lub Õ gwarancyjnego lub
certyfikującego, bądź będącego przedmiotem rejestracji
lub wniosku o Ö zgłoszenia Õ do rejestracjię
w Urzędzie Własności Intelektualnej Państw Beneluksu lub
rejestracji międzynarodowej, odnoszącej skutek w państwie
członkowskim. ò nowy Artykuł 2 Definicje Do celów niniejszej
dyrektywy stosuje się następujące definicje: a) „urząd”
oznacza centralny urząd zajmujący się ochroną
własności przemysłowej w państwie członkowskim lub
Urząd Własności Intelektualnej Państw Beneluksu; b) „Agencja”
oznacza Agencję Unii Europejskiej ds. Znaków Towarowych i Wzorów
ustanowioną zgodnie z art. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009; c) „rejestr”
oznacza rejestr znaków towarowych prowadzony przez urząd. ê 2008/95/WE (dostosowany) Rozdział
2 Ö Przepisy
dotyczące znaków towarowych Õ Sekcja 1 Ö Oznaczenia, z których może składać się znak
towarowy Õ Artykuł 23 Oznaczenia, z których może
składać się znak towarowy Znak towarowy może składać
się z jakichkolwiek oznaczeń, które można przedstawić w formie
graficznej, w szczególności z wyrazów,
łącznie z nazwiskami, rysunków Ö wzorów Õ , liter, cyfr, Ö barw jako
takich, Õ kształtu
towarów lub ich opakowań Ö lub
dźwięków Õ , pod warunkiem
że oznaczenia takie umożliwiają: a) odróżnianie towarów lub usług jednego przedsiębiorstwa
od towarów lub usług innych przedsiębiorstw.; ò nowy b) przedstawienie
ich w sposób umożliwiający właściwym organom i opinii
publicznej ustalenie dokładnego przedmiotu ochrony udzielonej jego
właścicielowi. ê 2008/95/WE (dostosowany) Sekcja 2 Ö Podstawy odmowy lub stwierdzenia nieważności
rejestracji Õ Artykuł 34 Ö Bezwzględne Õ pPodstawy
odmowy lub stwierdzenia nieważności rejestracji ê 2008/95/WE
(dostosowany) 1. Nie są rejestrowane,
a w przypadku gdy zostały już zarejestrowane, mogą zostać
uznane za nieważne: a) oznaczenia, które nie mogą
stanowić znaku towarowego; b) znaki towarowe, które pozbawione
są jakiegokolwiek odróżniającego charakteru; c) znaki towarowe, które składają
się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących
służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości,
ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu
produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych
właściwości towarów lub usług; d) znaki towarowe, które
składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek,
które weszły do języka potocznego lub są zwyczajowo używane
w uczciwych i utrwalonych praktykach handlowych; e) oznaczenia, które składają
się wyłącznie z: i) kształtu wynikającego z charakteru
samych towarów; (ii) kształtu towaru niezbędnego do
uzyskania efektu technicznego; (iii) kształtu zwiększającego
znacznie wartość towaru; f) znaki towarowe, które są
sprzeczne z porządkiem publicznym lub przyjętymi dobrymi obyczajami; g) znaki towarowe, które ze
względu na swój charakter mogą wprowadzać w błąd
opinię publiczną, na przykład co do charakteru, jakości lub
pochodzenia geograficznego towarów lub usługi; h) znaki towarowe, na które
właściwe Ö organy Õ władze nie
wydały zezwolenia, wobec których odmowa lub unieważnienie rejestracji
następuje na mocy art. 6terb Konwencji paryskiej o ochronie
własności przemysłowej, zwanej dalej „Konwencją
paryską”.; ò nowy i) znaki
towarowe, które są wyłączone z rejestracji i które nie mogą
być dalej używane na podstawie przepisów unijnego prawa lub
postanowień umów międzynarodowych, których Unia jest stroną,
przewidujących ochronę nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych;
j) znaki
towarowe, które są wyłączone z rejestracji na podstawie
przepisów unijnego prawa lub postanowień umów międzynarodowych,
których Unia jest stroną, przewidujących ochronę
określeń tradycyjnych dla wina i gwarantowanych tradycyjnych
specjalności. 2. Ustęp 1
stosuje się bez względu na fakt, że podstawy odmowy rejestracji
istnieją: a) w państwach
członkowskich innych niż te, w których dokonano zgłoszenia do
rejestracji; b)
wyłącznie w przypadku przetłumaczenia lub dokonania transkrypcji
znaku towarowego w obcym języku na dowolny alfabet lub język
urzędowy państw członkowskich. 3. Znak towarowy
może zostać uznany za nieważny, jeśli zgłaszający
dokonał zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji w złej
wierze. Państwa członkowskie mogą również postanowić, że
taki znak towarowy nie podlega rejestracji. ê 2008/95/WE 24. Każde państwo członkowskie może postanowić,
że znak towarowy nie zostanie zarejestrowany, a dokonana rejestracja
będzie podlegać unieważnieniu, jeżeli: ê 2008/95/WE (dostosowany) a) używanie tego znaku towarowego
może być zabronione stosownie do przepisów prawa innego niż
prawo o znakach towarowych danego państwa członkowskiego lub Ö Unii Õ Wspólnoty; ê 2008/95/WE b) znak towarowy zawiera oznaczenie o
wysokiej wartości symbolicznej, w szczególności symbol religijny; c) znak towarowy zawiera odznaki,
godła lub herby inne niż określone w art. 6terb
Konwencji paryskiej, które są przedmiotem interesu publicznego, chyba
że na ich rejestrację uzyskano zezwolenie właściwych
władz zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego;. d) wniosek o rejestrację znaku towarowego został
złożony przez wnioskodawcę w złej wierze. ê 2008/95/WE (dostosowany) ð nowy 35. Nie można odmówić rejestracji znaku towarowego ani
stwierdzać jego nieważności zgodnie z ust. 1 lit. b), c) lub d),
jeżeli przed datą złożenia
wniosku o Ö dokonania
zgłoszenia do Õ rejestracjię
ð lub po dacie rejestracji ï i w następstwie jego używania znak ten uzyskał
charakter odróżniający. 6. Każde państwo członkowskie
może ponadto postanowić, że niniejszy
przepis Ö ust. 5 Õ będzie
miał także zastosowanie, kiedy charakter odróżniający
został uzyskany po dacie złożenia
wniosku o Ö dokonania
zgłoszenia do Õ rejestracjię
lub
po ð a przed ï datącie rejestracji. 4. Każde państwo członkowskie może postanowić,
w drodze odstępstwa od ust. 1, 2 i 3, że podstawy do odmowy
rejestracji lub stwierdzenia nieważności, obowiązujące w
tym państwie przed datą wejścia w życie przepisów
niezbędnych do wykonania dyrektywy 89/104/EWG, będą miały
zastosowanie do znaków towarowych, w stosunku do których wniosek o
rejestrację został złożony przed tą datą. Artykuł 45 Dalsze Ö Względne Õ podstawy odmowy
lub stwierdzenia nieważności rejestracji dotyczące kolizji z prawami
wcześniejszymi ê 2008/95/WE
(dostosowany) 1. Znak towarowy nie
podlega rejestracji, a już zarejestrowany znak uznaje się za
nieważny, jeżeli: a) jest on
identyczny z wcześniejszym znakiem towarowym, a towary lub usługi,
dla których wnioskuje się o rejestrację, są identyczne z
towarami lub usługami, dla których wcześniejszy znak towarowy jest
chroniony; b) z powodu
swej identyczności z wcześniejszym znakiem towarowym lub
podobieństwa do niego oraz identyczności z towarami lub usługami
objętymi wcześniejszym znakiem towarowym lub podobieństwa do
nich, istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd opinii
publicznej, które obejmuje prawdopodobieństwo skojarzenia z
wcześniejszym znakiem towarowym. 2. W rozumieniu ust. 1
„wcześniejsze znaki towarowe” oznaczają: a) znaki
towarowe następujących rodzajów, w odniesieniu do których data złożenia wniosku o Ö dokonania
zgłoszenia do Õ rejestracjię
jest wcześniejsza od daty wniosku
o rejestrację Ö zgłoszenia Õ danego znaku
towarowego Ö do rejestracji Õ, biorąc pod
uwagę, w odpowiednim przypadku, prawo pierwszeństwa w odniesieniu do
tych znaków towarowych: ê 2008/95/WE (dostosowany) (i) Ö europejskie Õ znaki towarowe Wspólnoty; ê 2008/95/WE (ii) znaki towarowe
zarejestrowane w państwie członkowskim lub, w przypadku Belgii,
Luksemburga lub Niderlandów, w Urzędzie Własności Intelektualnej
Państw Beneluksu; (iii) znaki
towarowe rejestrowane na mocy międzynarodowych uzgodnień
obowiązujących w państwie członkowskim; ê 2008/95/WE (dostosowany) b) Ö europejskie Õ znaki towarowe Wspólnoty, Ö w odniesieniu do Õ któryche mają pierwszeństwo z uwagi na
wcześniejszy ich wpis Ö w odpowiedni
spsoób zastrzeżono starszeństwo Õ, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 40/94[25]
z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego 207/2009, ze znaków towarowych, o których mowa
w lit. a) ppkt (ii) oraz (iii), nawet jeżeli uprawniony zrzekł
się lub pozwolił na wygaśnięcie późniejszych znaków
towarowych; ê 2008/95/WE
(dostosowany) c) wnioski o rejestrację Ö zgłoszenia Õ znaków towarowych, o
których mowa w lit. a) i b), pod warunkiem ich rejestracji; d) znaki
towarowe, które w dniu dokonania zgłoszenia znaku towarowego Ö do rejestracji Õ lub, w odpowiednim
przypadku, w dniu zastrzeżenia pierwszeństwa dla zgłoszenia
znaku towarowego Ö do rejestracji Õ, są Ö powszechnie Õ notorycznie znane w
państwie członkowskim, w znaczeniu w jakim wyrażenie „Ö powszechnie Õ notorycznie znane”
jest używane w art. 6bisa Konwencji paryskiej. ê 2008/95/WE (dostosowany) ð nowy 3. Znaku towarowego nie
rejestruje się, a za nieważny uznaje się już zarejestrowany
znak,: a) jeżeli jest on identyczny z
wcześniejszym znakiem towarowym Wspólnoty w rozumieniu
ust. 2, lub do niego podobny i ma być lub już został ð niezależnie od tego, czy towary
lub usługi, dla których jest zgłaszany lub ï zarejestrowany dla towarów lub usług, które nie są ð identyczne z tymi, podobne lub ï podobne Ö niepodobne Õ do tych, dla których
został zarejestrowany wcześniejszy znak towarowy Wspólnoty, jeżeli wcześniejszy znak towarowy Wspólnoty cieszy się renomą na obszarze Wspólnoty ð w państwie członkowskim lub,
w przypadku europejskiego znaku towarowego, cieszy się renomą w Unii ï i jeżeli używanie późniejszego znaku towarowego bez właściwego
powodu przyniosłoby nieuzasadnioną korzyść lub byłoby
szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy
wcześniejszego znaku towarowego Wspólnoty;. ò nowy b) jeżeli
agent lub przedstawiciel właściciela znaku towarowego wnioskuje o
jego rejestrację na swoją rzecz bez zezwolenia właściciela,
chyba że agent lub przedstawiciel uzasadni swoje działanie; c) jeżeli
istnieje ryzyko pomylenia znaku towarowego z wcześniejszym znakiem
chronionym poza Unią, pod warunkiem że znak ten był
wciąż rzeczywiście używany w dniu zgłoszenia, a
zgłaszający działał w złej wierze; d) jeżeli
jest on wyłączony z rejestracji i nie będzie dalej używany
na postawie przepisów unijnego prawa przewidujących ochronę nazw
pochodzenia i oznaczeń geograficznych. ê 2008/95/WE (dostosowany) 4. Każde państwo członkowskie
może postanowić ponadto, że znak towarowy nie podlega rejestracji, a za nieważny
uznaje się już zarejestrowany znak, jeżeli: ê 2008/95/WE
(dostosowany) a) znak towarowy jest identyczny z wcześniejszym
krajowym znakiem towarowym w rozumieniu ust. 2, lub do niego podobny, i ma
być lub już został zarejestrowany dla towarów lub usług,
które nie są podobne do tych, dla których został zarejestrowany znak
wcześniejszy, jeżeli wcześniejszy znak towarowy cieszy się
renomą w danym państwie członkowskim i jeżeli używanie
późniejszego znaku towarowego bez właściwego powodu
przyniosłoby nieuzasadnioną korzyść lub byłoby szkodliwe
dla odróżniającego charakteru lub renomy wcześniejszego znaku
towarowego; ba) prawa
do niezarejestrowanego znaku towarowego lub innego oznaczenia używanego w
obrocie zostały nabyte przed datą złożenia wniosku o rejestrację Ö dokonania
zgłoszenia Õ późniejszego
znaku towarowego Ö do rejestracji Õ lub datą
pierwszeństwa podniesionąego we wniosku o rejestrację Ö zgłoszeniu Õ późniejszego
znaku towarowego Ö do rejestracji Õ, oraz w jakim Ö jeżeli Õ niezarejestrowany
znak towarowy lub inne oznaczenie przyznaje właścicielowi prawo
zakazania używania późniejszego znaku towarowego; cb) używanie
znaku towarowego może być zakazane w związku z istnieniem
wcześniejszego prawa, o którym mowa w ust. 2 i w lit. ab)
niniejszego ustępu, a zwłaszcza: (i) prawa do nazwiska; (ii) prawa do osobistego wizerunku; (iii) prawa autorskiego; (iv) prawa własności
przemysłowej.; d) znak towarowy jest identyczny z wcześniejszym
wspólnym znakiem towarowym, lub do niego podobny, przyznającym prawo,
które wygasło w okresie maksymalnie do trzech lat poprzedzających
złożenie wniosku; e) znak towarowy jest identyczny z wcześniejszym znakiem
gwarancyjnym lub certyfikującym, lub do niego podobny, przyznającym
prawo, które wygasło w okresie poprzedzającym złożenie
wniosku, którego długość jest ustalona przez państwo
członkowskie; f) znak towarowy jest identyczny z wcześniejszym
znakiem towarowym, lub do niego podobny, zarejestrowanym dla identycznych lub
podobnych towarów lub usług przyznającym prawo, które wygasło
wskutek zaniechania jego odnowienia w okresie maksymalnie dwóch lat
poprzedzających złożenie wniosku, chyba że
właściciel wcześniejszego znaku towarowego wyraził
zgodę na zarejestrowanie późniejszego znaku lub nie używał
swojego znaku towarowego; g) znak towarowy może być pomylony ze znakiem
używanym za granicą w dniu złożenia wniosku i jest tam
nadal używany, pod warunkiem że w dniu złożenia wniosku
składający wniosek działał w złej wierze. 5. Państwa członkowskie mogą
zezwolić na to, by w określonych okolicznościach decyzja o
odmowie rejestracji lub stwierdzająca nieważność znaku
towarowego nie była podejmowana, jeżeli właściciel
wcześniejszego znaku towarowego lub innego wcześniejszego prawa
wyrazi zgodę na rejestrację późniejszego znaku towarowego. 6. Każde państwo członkowskie
może postanowić, w drodze odstępstwa od ust. 1–5, że
podstawy do odmowy rejestracji lub stwierdzenia nieważności,
obowiązujące w tym państwie przed datą wejścia w
życie przepisów niezbędnych do wykonania dyrektywy 89/104/EWG,
będą miały zastosowanie do znaków towarowych, w stosunku do których
wniosek został
złożony Ö zgłoszenia
dokonano Õ przed tą
datą. ê 2008/95/WE (dostosowany) ð nowy Artykuł 146 Ustalenie a posteriori
nieważności lub wygaśnięcia praw do znaku towarowego Jeżeli uprzednie istnienie Ö starszeństwo Õ wcześniejszego Ö krajowego Õ znaku towarowego,
którego uprawniony się zrzekł lub na którego wygaśnięcie
pozwolił, zostaje podniesione w sprawie Ö europejskiego Õ znaku towarowego Wspólnoty,
stwierdzenie nieważności lub wygaśnięcia praw do wcześniejszego Ö krajowego Õ znaku towarowego
może nastąpić a posteriori ð , pod warunkiem że stwierdzenia
nieważności lub wygaśnięcia można było
również dokonać w momencie, gdy uprawniony zrzekł się tego
znaku lub pozwolił na jego wygaśnięcie. W takim przypadku
starszeństwo znaku towarowego przestaje wywierać swój skutek ï . Artykuł
7 Ö Podstawy
odmowy lub stwierdzenia nieważności dotyczące jedynie niektórych
towarów lub usług Õ Ö Jeżeli
podstawy do odmowy rejestracji lub stwierdzenia nieważności znaku
towarowego istnieją jedynie w odniesieniu do niektórych towarów lub
usług, dla których ten znak towarowy został zgłoszony lub
zarejestrowany, odmowa rejestracji lub stwierdzenie nieważności
dotyczy jedynie tych towarów lub usług. Õ ò nowy Artykuł 8 Brak
odróżniającego charakteru lub renomy wcześniejszego znaku
towarowego jako przesłanki wykluczające stwierdzenie
nieważności zarejestrowanego znaku towarowego Zarejestrowany znak
towarowy nie może zostać uznany za nieważny na podstawie
wcześniejszego znaku towarowego w którymkolwiek z następujących
przypadków: a) jeżeli
wcześniejszy znak towarowy, który może zostać uznany za
nieważny na podstawie art. 4 ust. 1 lit. b), c) lub d), nie nabył
odróżniającego charakteru zgodnie z art. 4 ust. 5 w dniu
zgłoszenia lub dacie pierwszeństwa zarejestrowanego znaku towarowego; b) jeżeli
podstawę wniosku o stwierdzenie nieważności stanowi art. 5 ust.
1 lit. b), a wcześniejszy znak towarowy nie zyskał wystarczająco
odróżniającego charakteru, aby na tej postawie możliwe było
stwierdzenie prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w rozumieniu
art. 5 ust. 1 lit. b) w dniu zgłoszenia lub w dacie pierwszeństwa
zarejestrowanego znaku towarowego; c) jeżeli
podstawę wniosku o stwierdzenie nieważności stanowi art. 5 ust.
3, a wcześniejszy znak towarowy nie cieszył się renomą w
rozumieniu art. 5 ust. 3 w dniu zgłoszenia lub w dacie pierwszeństwa
zarejestrowanego znaku towarowego. ê 2008/95/WE (dostosowany) ð nowy Artykuł 9 Ograniczenie Ö Wykluczenie
możliwości stwierdzenia nieważności Õ powstałe w wyniku przyzwolenia 1. Jeżeli w
państwie członkowskim właściciel wcześniejszego znaku
towarowego, o którym mowa w art. 45 ust. 2 ð i 3 ï, dawał przyzwolenie na używanie, przez okres kolejnych
pięciu lat późniejszego znaku towarowego zarejestrowanego w tym
państwie członkowskim, będąc jednocześnie
świadomy takiego używania, traci on uprawnienie do złożenia,
na podstawie wcześniejszego znaku towarowego, wniosku o unieważnienie
rejestracji późniejszego znaku towarowego oraz do
sprzeciwiania się używaniu późniejszego znaku towarowego w odniesieniu do towarów lub usług, dla których późniejszy
znak towarowy jest używany, chyba że złożenie wniosku o
rejestrację późniejszego znaku towarowego dokonane było w
złej wierze. 2. Każde
państwo członkowskie może postanowić, że ust. 1
stosuje się do właściciela wcześniejszego znaku towarowego, o
którym mowa w art. 4 ust. 4 lit. a), lub Ö dowolnego Õ innego
wcześniejszego prawa, o którym mowa w art. 45 ust.
4 lit. ab)
lub bc). ê 2008/95/WE
(dostosowany) 3. W przypadkach, o
których mowa w ust. 1 i 2, właściciel późniejszego zarejestrowanego
znaku towarowego nie jest uprawniony do sprzeciwiania się korzystaniu z
wcześniejszego prawa, nawet jeżeli Ö na Õ prawo to nie
możnae Ö już
się Õ być dłużej powoływaćne przeciwko późniejszemu znakowi
towarowemu. ê 2008/95/WE (dostosowany) ð nowy Sekcja 3 Ö Przyznane prawa i ograniczenia Õ Artykuł 510 Prawa wynikające ze znaku
towarowego 1. Zarejestrowany Ö Rejestracja Õ znaku towarowegoy przyznaje właścicielowi
wyłączne prawa do tego
znaku. Ö 2. Bez
uszczerbku dla praw właściciela nabytych przed dniem zgłoszenia
lub datą pierwszeństwa zarejestrowanego znaku towarowego, Õ wWłaściciel
Ö zarejestrowanego
znaku towarowego Õ jest uprawniony do
zakazania wszelkim osobom trzecim, które nie posiadają jego zgody,
używania w obrocie handlowym Ö jakiegokolwiek
znaku w odniesieniu do towarów lub usług, jeżeli Õ : a) oznaczeniea Ö jest Õ identycznego ze znakiem towarowym Ö i jest
używane Õ dla towarów lub
usług identycznych z tymi, dla których znak towarowy jest zarejestrowany ð a takie używanie wpływa lub
może wpływać na funkcję znaku towarowego jako instrumentu
gwarantującego konsumentom pochodzenie towarów lub usług ï; b) oznaczeniea, w którego przypadku z powodu jego
identyczności Ö jest identyczne
ze znakiem towarowym lub do niego podobne Õ lub podobieństwa do znaku towarowego oraz Ö jest
używane dla Õ identyczności lub podobieństwa towarów lub usług,
których dotyczy Ö , które są
identyczne z towarami lub usługami lub podobne do towarów lub usług,
dla których Õ znak towarowy Ö został
zarejestrowany Õ i to oznaczenie, Ö jeżeli Õ istnieje
prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd opinii publicznej;
prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje
prawdopodobieństwo skojarzenia oznaczenia ze znakiem towarowym.; 2. c) Każde
państwo członkowskie może również postanowić, że
właściciel jest uprawniony do zakazania wszelkim osobom trzecim,
które nie posiadają jego zgody, używania w obrocie handlowym: oznaczeniea Ö jest Õ identycznego Ö ze znakiem
towarowym Õ lub podobnego do znaku towarowego Ö bez
względu na to, czy jest on używany Õ w odniesieniu do
towarów lub usług, które nie są ð identyczne z tymi, podobne lub ï podobne Ö niepodobne Õ do tych, dla których
zarejestrowano znak towarowy, w przypadku gdy cieszy się on renomą we Wspólnocie Ö danym
państwie członkowskim Õ i w przypadku gdy
używanie tego oznaczenia bez uzasadnionego powodu stanowi nieuprawnione
wykorzystanie jego odróżniającego charakteru lub renomy lub jest dla
nich szkodliwe. ê 2008/95/WE (dostosowany) 3. Jeżeli
spełnione są warunki określone w ust. 1 i 2, mogą być zabronione, między innymi Ö w
szczególności Õ,
następujące działania: ê 2008/95/WE a) umieszczanie oznaczenia na towarach
lub ich opakowaniach; b) oferowanie towarów, wprowadzanie ich
do obrotu lub ich magazynowanie w tym celu pod takim oznaczeniem lub oferowanie
i świadczenie usług pod tym oznaczeniem; c) przywóz lub wywóz towarów pod takim
oznaczeniem; ò nowy d) używanie
oznaczenia jako nazwy handlowej lub firmy lub części nazwy handlowej
lub firmy; ê 2008/95/WE de) używanie
oznaczenia w dokumentach handlowych i w reklamie;. ò nowy f) używanie
oznaczenia w reklamie porównawczej w sposób sprzeczny z dyrektywą
2006/114/WE. 4. Właścicielowi zarejestrowanego znaku towarowego
przysługuje również prawo uniemożliwiania przywozu towarów na
podstawie ust. 3 lit. c), w przypadku gdy w celach handlowych działa
wyłącznie nadawca towarów. 5. Właścicielowi zarejestrowanego znaku towarowego
przysługuje również prawo uniemożliwienia wszystkim osobom
trzecim wprowadzenia towarów – w kontekście działalności
handlowej – na obszar celny państwa członkowskiego, w którym
zarejestrowany jest znak towarowy, bez dopuszczenia ich do swobodnego obrotu na
tym obszarze, w przypadku gdy towary te, w tym opakowania, pochodzą z
państw trzecich i opatrzone są – bez zgody – znakiem towarowym, który
jest identyczny ze znakiem towarowym zarejestrowanym w odniesieniu do tych
towarów, lub którego nie można odróżnić – pod względem jego
istotnych elementów – od tego znaku towarowego. ê 2008/95/WE 46. Jeżeli na podstawie prawa państwa członkowskiego
używanie oznaczenia zgodnie z warunkami, o których mowa w ust. 21 lit.
b) lub c) ust. 2, nie mogło być zabronione
przed datą wejścia w życie przepisów niezbędnych do
wykonania dyrektywy 89/104/EWG w danym państwie członkowskim, prawa
nadawane przez znak towarowy nie mogą stanowić podstawy do zakazu
dalszego używania tego oznaczenia. 57. Ustępy 1, 2, 3 i 6–4 nie mają wpływu na przepisy
obowiązujące w państwach członkowskich dotyczące
ochrony przed używaniem oznaczenia w celach innych niż
odróżnienie towarów lub usług, jeżeli używanie tego
oznaczenia bez właściwego powodu przyniosłoby
nieuzasadnioną korzyść lub byłoby szkodliwe dla
odróżniającego charakteru lub renomy znaku towarowego. ò nowy Artykuł 11 Naruszenie
praw właściciela w wyniku używania wizualnej postaci produktu,
opakowania lub innych środków W przypadku gdy
istnieje prawdopodobieństwo, że wizualna postać produktu,
opakowanie lub inne środki, na których umieszczony jest znak towarowy,
będę używane w odniesieniu do towarów lub usług a takie
użycie w stosunku do tych towarów i usług stanowiłoby naruszenie
praw właściciela na podstawie art. 10 ust. 2 i 3,
właściciel ma prawo zakazać: a) umieszczania
w ramach obrotu handlowego oznaczenia identycznego ze znakiem towarowym lub do
niego podobnego na wizualnej postaci produktu, opakowaniu lub innych
środkach, na których znak może zostać umieszczony; b) oferowania
lub wprowadzania do obrotu, lub magazynowania w tych celach, lub też
przywozu lub wywozu wizualnej postaci produktu, opakowania lub innych
środków, na których umieszczony jest znak. Artykuł 12 Reprodukcja
znaków towarowych w słownikach Jeżeli
reprodukcja znaku towarowego w słowniku, encyklopedii lub w podobnym
zbiorze informacji stwarza wrażenie, że stanowi on nazwę
rodzajową towarów lub usług, dla których znak towarowy jest
zarejestrowany, wydawca utworu zapewnia, na żądanie
właściciela znaku towarowego, aby reprodukcji znaku towarowego,
najpóźniej w następnym wydaniu publikacji, towarzyszyło
wskazanie, że jest to zarejestrowany znak towarowy. Artykuł 13 Zakaz
używania znaku towarowego zarejestrowanego na rzecz agenta lub
przedstawiciela 1. W przypadku gdy
znak towarowy został zarejestrowany na rzecz agenta lub przedstawiciela
osoby będącej właścicielem znaku towarowego, bez zgody
właściciela, właściciel ma prawo do podjęcia
któregokolwiek z poniższych działań: a) wniesienia
sprzeciwu wobec używania jego znaku przez jego agenta lub przedstawiciela; b) żądania
od agenta lub przedstawiciela dokonania cesji znaku towarowego na swoją
rzecz. 2. Ustępu 1 nie
stosuje się w przypadku, gdy agent lub przedstawiciel uzasadni swoje
działanie. ê 2008/95/WE Artykuł 614 Ograniczenie skutków znaku towarowego 1. Znak towarowy nie
uprawnia właściciela do zakazania osobie trzeciej używania w
obrocie handlowym: ê 2008/95/WE (dostosowany) ð nowy a) jej
własnego nazwiska lub adresu; b) ð oznaczeń lub ï wskazówek ð , które nie mają
odróżniającego charakteru lub które ï dotyczących rodzaju, jakości, ilości, zamierzonego przeznaczenia,
wartości, pochodzenia geograficznego, daty produkcji towarów lub
świadczenia usług, lub innych cech charakterystycznych towarów lub
usług; c) znaku
towarowego ð do celów wskazania lub odwołania
się do towarów lub usług jako towarów lub usług danego
właściciela znaku towarowego, zwłaszcza ï,
jeżeli Ö użycie
znaku towarowego Õ jest to niezbędne dla
wskazania zamierzonego przeznaczenia towarów lub usług, zwłaszcza
akcesoriów lub części zamiennych;. pod warunkiem że
osoba ta używa ich Ö Akapit pierwszy
stosuje się wyłącznie w przypadku, gdy używanie znaku
towarowego przez osobę trzecią przebiega Õ zgodnie z uczciwymi
praktykami w handlu i przemyśle. ò nowy 2. Uznaje się,
że używanie znaku towarowego przez osobę trzecią nie
przebiega zgodnie z uczciwymi praktykami zwłaszcza w
następujących przypadkach: a) stwarza
wrażenie, że istnieje związek handlowy między osobą
trzecią a właścicielem znaku towarowego; b) stanowi
nieuczciwe wykorzystanie odróżniającego charakteru lub renomy znaku
towarowego bez uzasadnionego powodu lub jest dla nich szkodliwe. ê 2008/95/WE 23. Znak towarowy nie uprawnia właściciela do zakazania osobie
trzeciej używania, w obrocie handlowym, wcześniejszego prawa, które
ma zastosowanie jedynie na konkretnym obszarze, jeżeli prawo to jest
uznawane przez ustawodawstwo danego państwa członkowskiego i w
granicach terytorium, na którym jest uznawane. Artykuł 715 Wyczerpanie praw przyznanych przez
znak towarowy ê 2008/95/WE (dostosowany) 1. Znak towarowy nie
uprawnia właściciela do zakazania używania tego znaku w
odniesieniu do towarów, które zostały wprowadzone do obrotu na terytorium Wspólnoty Ö Unii Õ pod tym znakiem
towarowym przez właściciela lub za jego zgodą. ê 2008/95/WE 2. Ustęp 1 nie ma
zastosowania, jeżeli właściciel ma prawnie uzasadnione powody,
aby sprzeciwiać się dalszemu obrotowi towarami, w szczególności
jeżeli stan towarów zmienił się lub pogorszył po
wprowadzeniu ich do obrotu. ê 2008/95/WE (dostosowany) Artykuł 1016 Używanie znaków towarowych 1. Jeżeli w okresie
pięciu lat od daty zakończenia procedury rejestracji znak towarowy nie był rzeczywiście używany
przez właściciela we Ö danym
państwie członkowskim Õ Wspólnocie w stosunku
do towarów lub usług, dla których jest zarejestrowany, lub jeżeli
takie używanie było zawieszone przez nieprzerwany okres pięciu
lat, znak towarowy podlega Ö ograniczeniom i Õ sankcjom
przewidzianym w Ö art. 17, art.
19 ust. 1, art. 46 ust. 1 oraz art. 48 ust. 3 i 4 Õ niniejszej dyrektywie,
chyba że istnieją usprawiedliwione Ö uzasadnione Õ powody jego
nieużywania. ò nowy 2. Jeżeli
państwo członkowskie postanowi wprowadzić postępowanie w
sprawie sprzeciwu po dokonaniu rejestracji, pięcioletni okres, o którym
mowa w ust. 1, liczy się od daty, od której nie istnieje już
możliwość zgłaszania sprzeciwu wobec danego znaku, lub –
jeżeli zgłoszono sprzeciw i go nie wycofano – od dnia, w którym
decyzja kończąca postępowanie w sprawie sprzeciwu stała
się ostateczna. 3. W odniesieniu do
znaków towarowych zarejestrowanych na podstawie międzynarodowych
uzgodnień, które wywierają skutek w państwie członkowskim,
pięcioletni okres, o którym mowa w ust. 1, liczy się od daty, od
której nie istnieje już możliwość odrzucenia znaku lub
zgłoszenia sprzeciwu wobec niego. W przypadku zgłoszenia sprzeciwu i
nie wycofania go okres ten liczy się od dnia, w którym decyzja
kończąca postępowanie w sprawie sprzeciwu stała się
ostateczna. ê 2008/95/WE 4. W rozumieniu ust. 1 za używanie uważa się również: ê 2008/95/WE
(dostosowany) ð nowy a) używanie znaku towarowego w
postaci różniącej się w elementach, które nie zmieniają
odróżniającego charakteru znaku w postaci, w jakiej ten znak
został zarejestrowany ð , bez względu na to, czy znak
towarowy w postaci, w jakiej jest używany, jest również
zarejestrowany na rzecz właściciela ï ; b) umieszczanie znaku towarowego na
towarach lub na ich opakowaniach we Wspólnocie Ö danym
państwie członkowskim Õ wyłącznie
w celu wywozu. 25. Używanie znaku towarowego za zgodą właściciela lub przez
osobę upoważnioną do używania znaku wspólnego lub znaku
gwarancyjnego lub certyfikacyjnego uważa
się za dokonane przez właściciela. 3. W odniesieniu do znaków towarowych zarejestrowanych przed datą
wejścia w życie w danym państwie członkowskim przepisów
niezbędnych do wdrożenia dyrektywy 89/104/EWG: a) jeżeli przepis pozostający w mocy przed
tą datą przewidywał sankcje za nieużywanie znaku towarowego
w ciągu nieprzerwanego okresu, uznaje się, że dany okres
pięciu lat, określony w ust. 1 akapit pierwszy, rozpoczyna się w
tym samym czasie co okres nieużywania, który już biegnie; b) jeżeli przed tą datą nie
obowiązywał przepis dotyczący używania, uznaje się,
że okresy pięciu lat określone w ust. 1 akapit pierwszy
rozpoczynają bieg najwcześniej od tej daty. ò nowy Artykuł 17 Nieużywanie
znaku towarowego jako zarzut w postępowaniu w sprawie naruszenia Właścicielowi
znaku towarowego przysługuje prawo zakazywania używania oznaczenia
tylko wówczas, gdy w momencie wniesienia powództwa o naruszenie nie istnieje
możliwość stwierdzenia wygaśnięcia jego praw na
podstawie art. 19. Artykuł 18 Niepodważalne
prawo właściciela późniejszego zarejestrowanego znaku towarowego
jako zarzut w postępowaniu w sprawie naruszenia 1. W
postępowaniu w sprawie naruszenia właścicielowi znaku towarowego
nie przysługuje prawo zakazywania używania później
zarejestrowanego znaku towarowego, jeżeli ten późniejszy znak
towarowy nie podlega stwierdzeniu nieważności, zgodnie z art. 8, art.
9 ust. 1 i 2 i art. 48 ust. 3. 2. W
postępowaniu w sprawie naruszenia właścicielowi znaku towarowego
nie przysługuje prawo zakazywania używania później zarejestrowanego
europejskiego znaku towarowego, jeżeli ten późniejszy znak towarowy
nie podlega stwierdzeniu nieważności, zgodnie z art. 53 ust. 3 i 4,
art. 54 ust. 1 i 2 lub art. 57 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 207/2009. 3. W przypadku gdy
właścicielowi znaku towarowego nie przysługuje prawo zakazywania
używania później zarejestrowanego znaku towarowego na podstawie ust.
1 lub 2, właścicielowi tego później zarejestrowanego znaku
towarowego nie przysługuje – w ramach postępowania w sprawie
naruszenia – prawo zakazywania używania wcześniejszego znaku
towarowego, nawet jeśli na prawo z wcześniejszego znaku nie
można już się powoływać przeciwko późniejszemu
znakowi towarowemu. ê 2008/95/WE Artykuł 11 Sankcje za nieużywanie znaku towarowego w
postępowaniu sądowym i administracyjnym 1. Znak towarowy nie może być unieważniony na tej
podstawie, że istnieje wcześniejszy znak towarowy pozostający z
nim w kolizji, jeżeli ten ostatni nie spełnia wymagań
dotyczących używania, określonych w art. 10 ust. 1 i 2 lub w
art. 10 ust. 3, zależnie od przypadku. 2. Każde państwo członkowskie może postanowić,
że nie można odmówić rejestracji znaku towarowego na tej
podstawie, że istnieje wcześniejszy znak towarowy, pozostający z
nim w kolizji, jeżeli ten ostatni nie spełnia wymogów
dotyczących używania, określonych w art. 10 ust. 1 i 2 lub w
art. 10 ust. 3, zależnie od przypadku. 3. W przypadku wystąpienia z roszczeniem wzajemnym o stwierdzenie
wygaśnięcia każde państwo członkowskie może
postanowić, bez uszczerbku dla stosowania art. 12, że znak towarowy
nie może być skutecznie powoływany w postępowaniu w sprawie
naruszenia, jeżeli w wyniku wniesionego powództwa stwierdzono, że
znak towarowy podlega wygaśnięciu na podstawie art. 12 ust. 1. 4. Jeżeli wcześniejszy znak towarowy używany jest w
odniesieniu do jedynie części towarów lub usług, dla których
jest zarejestrowany, do celów stosowania ust. 1, 2 i 3 uważa się go
za zarejestrowany jedynie dla tej części towarów lub usług. ê 2008/95/WE (dostosowany) Sekcja 4 Ö Wygaśnięcie praw ze znaku towarowego Õ Artykuł 1219 Ö Brak
rzeczywistego używania jako podstawa stwierdzenia Õ Podstawy
wygaśnięcia ê 2008/95/WE
(dostosowany) 1. Uprawnienie do znaku
towarowego podlega Ö stwierdzeniu Õ wygaśnięciau,
jeżeli w nieprzerwanym okresie pięciu lat znak ten nie był
przedmiotem rzeczywistego używania w państwie członkowskim w
związku z towarami lub usługami, dla których jest zarejestrowany, i
nie istnieją żadne uzasadnione powody jego nieużywania. ê 2008/95/WE (dostosowany) 2. Jednakże Nnikt nie może podnosić Ö wnosić o
stwierdzenie Õ
wygaśnięcia praw właściciela znaku towarowego, jeżeli
w przedziale czasu pomiędzy upływem pięcioletniego okresu i
złożeniem wniosku o Ö stwierdzenie Õ wygaśnięciae
rozpoczęło się lub zostało wznowione rzeczywiste
używanie znaku towarowego. ê 2008/95/WE
(dostosowany) 3. Rozpoczęcie lub wznowienie używania w ciągu trzech
miesięcy poprzedzających złożenie wniosku o Ö stwierdzenie Õ wygaśnięciae
rejestracji i które nastąpiło najwcześniej w momencie
upływu nieprzerwanego pięcioletniego okresu nieużywania, nie
jest brane pod uwagę, jeżeli przygotowania do rozpoczęcia lub
wznowienia używania podjęte zostały dopiero wówczas, gdy
właściciel dowiedział się o możliwości
złożenia wniosku o Ö stwierdzenie Õ wygaśnięciae. ê 2008/95/WE (dostosowany) Artykuł
20 Ö Przekształcenie
się znaku towarowego w powszechną nazwę lub wprowadzające w
błąd oznaczenie jako podstawy stwierdzenia wygaśnięcia Õ 2. Bez uszczerbku dla
ust. 1 Uuprawnienie do znaku towarowego podlega Ö stwierdzeniu Õ wygaśnięciau,
jeżeli po dacie rejestracji: ê 2008/95/WE a) znak towarowy stał się w
handlu, w wyniku działania lub zaniechania właściciela,
nazwą powszechnie używaną w odniesieniu do towarów lub
usług, dla których został zarejestrowany; b) w wyniku używania znaku
towarowego przez właściciela lub za jego zgodą, w odniesieniu do
towarów lub usług, dla których został on zarejestrowany, zachodzi
możliwość wprowadzenia odbiorców w błąd, w
szczególności co do natury, jakości lub pochodzenia geograficznego
towarów lub usług. Artykuł 1321 ê 2008/95/WE (dostosowany) Podstawy odmowy, Ö Stwierdzenie Õ
wygaśnięcia lub
stwierdzenia nieważności dotyczące
jedynie niektórych towarów lub usług Jeżeli podstawy do odmowy rejestracji, Ö stwierdzenia Õ
wygaśnięcia lub
stwierdzenia nieważności znaku towarowego
istnieją jedynie w odniesieniu do niektórych towarów lub usług, dla
których ten znak towarowy został zgłoszony lub zarejestrowany, odmowa rejestracji, Ö stwierdzenie Õ wygaśnięciae lub stwierdzenie nieważności dotyczy jedynie tych towarów lub usług. ò nowy Sekcja 5 Znak towarowy jako
przedmiot własności Artykuł 22 Przeniesienie
zarejestrowanego znaku towarowego 1. Znak towarowy
może być przeniesiony, niezależnie od przeniesienia
przedsiębiorstwa, w odniesieniu do niektórych lub wszystkich towarów lub
usług, dla których jest on zarejestrowany. 2. Przeniesienie
całości przedsiębiorstwa obejmuje przeniesienie znaku
towarowego, z wyjątkiem przypadku gdy istnieje umowa stanowiąca
inaczej lub okoliczności wyraźnie stanowią inaczej. Przepis ten
stosuje się do umownego zobowiązania do przeniesienia
przedsiębiorstwa. 3. Nie
naruszając przepisów ust. 2 przeniesienie znaku towarowego wymaga, pod
rygorem nieważności, formy pisemnej i podpisu stron umowy, z
wyjątkiem przypadku gdy przeniesienie wynika z orzeczenia. 4. Na
żądanie jednej ze stron przeniesienie wpisuje się do rejestru, a
informacje o nim publikuje. 5. Do momentu
wpisania przeniesienia do rejestru następca prawny nie może
powoływać się na prawa wynikające z rejestracji znaku
towarowego wobec osób trzecich. 6. W przypadku
konieczności dochowania terminów w kontaktach z urzędem następca
prawny może składać odpowiednie oświadczenia do urzędu
po otrzymaniu przez ten urząd wniosku o wpis do rejestru przeniesienia
znaku towarowego. Artykuł 23 Prawa
rzeczowe 1. Znak towarowy
może, niezależnie od przedsiębiorstwa, stanowić
zabezpieczenie lub przedmiot praw rzeczowych. 2. Na wniosek jednej
ze stron prawa, o których mowa w ust. 1, wpisuje się do rejestru, a
informacje o nich publikuje. Artykuł 24 Wszczęcie
egzekucji 1. Znak towarowy
może być przedmiotem egzekucji. 2. Na wniosek jednej
ze stron informację o wszczęciu egzekucji wpisuje się do
rejestru i publikuje. Artykuł 25 Postępowanie
upadłościowe W przypadku gdy znak
towarowy jest przedmiotem postępowania upadłościowego, na
wniosek właściwego organu wpis o tej treści jest dokonywany w
rejestrze i publikowany. ê 2008/95/WE Artykuł 826 Udzielanie licencji 1. Znak towarowy
może być przedmiotem licencji udzielonej w odniesieniu do niektórych
lub wszystkich towarów lub usług, dla których został zarejestrowany
oraz w odniesieniu do całego lub części danego państwa
członkowskiego. Licencja może być wyłączna lub
niewyłączna. 2. Właściciel
znaku towarowego może powoływać się na prawa nadane przez
znak towarowy przeciwko licencjobiorcy, który narusza którekolwiek z
postanowień umowy licencyjnej odnoszące się do: a) okresu jej
obowiązywania; b) formy
objętej rejestracją, w jakiej znak towarowy może być
używany; c) zakresu
towarów lub usług, dla których licencja jest udzielona; d) terytorium,
na którym znak towarowy może być używany; lub e)
jakości towarów wytwarzanych lub usług świadczonych przez
licencjobiorcę. ò nowy 3. Bez uszczerbku
dla postanowień umowy licencyjnej licencjobiorca może
wystąpić z powództwem o naruszenie znaku towarowego
wyłącznie za zgodą właściciela tego znaku.
Licencjobiorca wyłączny może jednak wystąpić z takim
powództwem, jeżeli właściciel znaku towarowego, po otrzymaniu
oficjalnego wezwania, sam nie wytoczy powództwa w sprawie naruszenia w
stosownym terminie. 4. W celu
uzyskania odszkodowania za poniesioną szkodę licencjobiorca może
być uprawniony do przystąpienia do postępowania w sprawie
naruszenia wszczętego z powództwa właściciela znaku towarowego. 5. Na wniosek jednej
ze stron informacje o udzieleniu lub przeniesieniu licencji w zakresie znaku
towarowego wpisuje się do rejestru i publikuje. Artykuł 27 Zgłoszenie
znaku towarowego jako przedmiot własności Artykuły 22–26
stosuje się do zgłoszeń znaków towarowych. Sekcja 6 Znaki
gwarancyjne, znaki certyfikujące i znaki wspólne Artykuł 28 Definicje Do celów niniejszej
sekcji stosuje się następujące definicje: 1) „znak gwarancyjny
lub certyfikujący” oznacza znak towarowy, które został określony
jako taki w momencie zgłoszenia i który pozwala odróżnić towary
lub usługi, które zostały certyfikowane przez właściciela
znaku pod względem pochodzenia geograficznego, materiału, sposobu
produkcji towarów lub świadczenia usług, jakości,
dokładności lub innych cech, od towarów i usług, które nie
są w ten sposób certyfikowane; 2) „znak wspólny”
oznacza znak towarowy, który został określony jako taki w momencie
zgłoszenia i który pozwala odróżniać towary lub usługi
członków organizacji, która jest właścicielem znaku, od towarów
lub usług innych przedsiębiorstw. ê 2008/95/WE (dostosowany) Artykuł 1529 Przepisy
szczególne dotyczące znaków wspólnych, Zznakiów
gwarancyjneych oraz znakiów certyfikująceych Ö 1. Państwa
członkowskie mogą przewidzieć możliwość
rejestracji znaków gwarancyjnych lub certyfikujących. Õ 12. Państwa członkowskie, których ustawodawstwa dopuszczają rejestrację znaków
wspólnych, znaków gwarancyjnych lub znaków certyfikujących, mogą postanowić
bez uszczerbku dla przepisów art. 4, że
odmawia się rejestracji takich znaków Ö gwarancyjnych
lub certyfikujących Õ lub stwierdza
się ich wygaśnięcie lub nieważność, w oparciu o
podstawy wykraczające poza Ö inne niż Õ te, które
zostały określone w art. 3 Ö , 19 Õ i 12 20,
jeżeli wymaga tego funkcja takich znaków. 23. Państwa członkowskie mogą
postanowić, w drodze odstępstwa od art. 3 ust. 1 lit. c), że Ö Znak
gwarancyjny lub certyfikujący składający się z
oznaczeń lub określeń Õ znaki lub oznaczenia,
które mogą służyć w obrocie handlowym dla wskazania
pochodzenia geograficznego towarów lub usług, mogą stanowić znaki wspólne, znaki gwarancyjne lub
certyfikujące. Taki znak nie uprawnia
właściciela do zakazywania osobie trzeciej używania w obrocie
handlowym takich oznaczeń lub określeń, pod warunkiem że
osoba ta używa ich zgodnie z uczciwymi praktykami handlowymi lub
przemysłowymi.; Ww szczególności taki znak nie może
być powoływany przeciwko osobie trzeciej, która jest uprawniona do
używania nazwy geograficznej. Artykuł
30 Ö Znaki
wspólne Õ ò nowy 1. Państwa
członkowskie zapewniają możliwość rejestracji znaków
wspólnych. 2. Znaki wspólne
mogą zgłaszać organizacje wytwórców, producentów,
usługodawców lub handlowców, które na mocy regulujących je przepisów
posiadają zdolność w swoim własnym imieniu do nabywania
praw i obowiązków wszelkiego rodzaju, zawierania umów lub dokonywania
innych czynności prawnych oraz pozywania i bycia pozywanym, jak
również osoby prawne regulowane przepisami prawa publicznego. 3. W drodze
odstępstwa od art. 4 ust. 1 lit. c) oznaczenia lub określenia, które
mogą służyć w obrocie handlowym do wskazania pochodzenia
geograficznego towarów lub usług, mogą stanowić znaki wspólne. ê 2008/95/WE (dostosowany) ÖZnak wspólny nie
uprawnia właściciela do zakazywania osobom trzecim używania w
obrocie takich oznaczeń lub określeń, pod warunkiem że
używają ich zgodnie z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu.
W szczególności na taki znak nie można się powoływać
na niekorzyść osoby trzeciej, która jest uprawniona do używania
nazwy geograficznej. Õ ò nowy Artykuł 31 Regulamin
używania znaku wspólnego 1.
Zgłaszający znak wspólny przedkłada regulamin używania tego
znaku. 2. Regulamin
używania wskazuje osoby upoważnione do używania znaku, warunki
członkostwa w organizacji i warunki używania znaku, w tym
sankcje. Regulamin używania znaku, o którym mowa w art. 30 ust. 3, umożliwia
wszystkim osobom, których towary lub usługi pochodzą z danego obszaru
geograficznego, uzyskanie członkostwa w organizacji, która jest
właścicielem znaku. Artykuł 32 Odrzucenie
zgłoszenia 1. Obok przypadków,
gdy odrzucenie zgłoszenia znaku towarowego następuje w oparciu o
podstawy odrzucenia zgłoszenia przewidziane w art. 4 i 5, zgłoszenie
znaku wspólnego odrzuca się, jeżeli nie są spełnione
przepisy art. 28 ust. 2, art. 30 lub art. 31 lub jeżeli regulamin używania
jest sprzeczny z porządkiem publicznym lub z przyjętymi dobrymi
obyczajami. 2. Zgłoszenie
znaku wspólnego odrzuca się również, jeżeli istnieje ryzyko
wprowadzenia opinii publicznej w błąd co do charakteru lub znaczenia
znaku, w szczególności jeżeli może on być uznany za
coś innego niż znak wspólny. 3. Zgłoszenia
nie odrzuca się, jeżeli zgłaszający, w wyniku zmiany
regulaminu używania, spełnia wymogi ust. 1 i 2. Artykuł 33 Używanie
znaków wspólnych Wymogi art. 16
zostają spełnione w przypadku rzeczywistego używania znaku
wspólnego zgodnie z art. 16 przez jakąkolwiek osobę, która jest
uprawniona do jego używania. Artykuł 34 Zmiana
regulaminu używania znaku wspólnego 1.
Właściciel znaku wspólnego przedstawia w urzędzie każdy
zmieniony regulamin używania. 2. Zmiana jest
odnotowywana w rejestrze, chyba że zmieniony regulamin używania
nie spełnia wymogów art. 31 lub ma do niego zastosowanie jedna
z podstaw odrzucenia, o których mowa w art. 32. 3. Przepisy art. 42
ust. 2 stosuje się do zmienionych regulaminów używania. 4. Do celów
niniejszej dyrektywy zmiany regulaminu używania są skuteczne dopiero
od daty odnotowania zmiany w rejestrze. Artykuł 35 Osoby
uprawnione do wnoszenia powództwa o naruszenie 1. Przepisy art. 26
ust. 3 i 4 stosuje się do każdej osoby uprawnionej do używania
znaku wspólnego. 2.
Właściciel znaku wspólnego może domagać się, w imieniu
osób uprawnionych do używania znaku, odszkodowania za szkody poniesione
przez te osoby w wyniku nieuprawnionego używania tego znaku. Artykuł 36 Dodatkowe
podstawy stwierdzenia wygaśnięcia Wygaśnięcie
praw właściciela znaku wspólnego na podstawie wniosku skierowanego do
urzędu lub roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia
stwierdza się – obok przypadków, w których zastosowanie mają podstawy
stwierdzenia wygaśnięcia przewidziane w art. 19 i 20 – w
następujących przypadkach: a) właściciel
nie podejmuje stosownych środków w celu uniemożliwienia
używania znaku w sposób niezgodny z warunkami używania
ustanowionymi w regulaminie używania, którego zmiany odnotowano,
w stosownych przypadkach, w rejestrze; b) sposób,
w jaki znak jest używany przez osobę uprawnioną, powoduje
ryzyko wprowadzenia opinii publicznej w błąd w sposób
określony w art. 32 ust. 2; c) zmianę
regulaminu używania znaku odnotowano w rejestrze z naruszeniem
przepisów art. 34 ust. 2, chyba że właściciel znaku
spełnia – po dokonaniu dalszych zmian regulaminu używania – wymogi
określone w tym artykule. Artykuł 37 Dodatkowe
podstawy unieważnienia Nieważność
znaku wspólnego – obok przypadków, w których zastosowanie mają podstawy
unieważnienia przewidziane w art. 4 i 5 – stwierdza się, jeśli
został on zarejestrowany z naruszeniem przepisów art. 32, chyba że
właściciel znaku spełnia – po dokonaniu zmian regulaminu
używania – wymogi określone w art. 32. Rozdział 3 Procedury Sekcja 1 Zgłoszenie i
rejestracja Artykuł 38 Warunki,
które spełniać muszą zgłoszenia 1. Zgłoszenie
znaku towarowego do rejestracji zawiera: a) podanie o
rejestrację, b) informacje
identyfikujące zgłaszającego, c) wykaz
towarów lub usług, w odniesieniu do których wnioskuje się o
rejestrację, d) przedstawienie
znaku towarowego. 2. Zgłoszenie
znaku towarowego wymaga uiszczenia opłaty za zgłoszenie oraz, w
stosownym przypadku, opłaty lub opłat za zgłoszenie do
odpowiednich klas. Artykuł 39 Data
dokonania zgłoszenia 1. Za datę
dokonania zgłoszenia znaku towarowego przyjmuje się dzień, w
którym zgłaszający składa w urzędzie dokumenty
zawierające informacje określone w art. 38. 2. Państwa
członkowskie mogą także postanowić, że nadanie daty
dokonania zgłoszenia wymaga uiszczenia podstawowej opłaty za
zgłoszenie lub opłaty rejestracyjnej. Artykuł 40 Oznaczenie
tożsamości i klasyfikacja towarów i usług 1. Towary i
usługi, w stosunku do których wnioskuje się o rejestrację,
klasyfikuje się zgodnie z systemem klasyfikacji ustanowionym Porozumieniem
nicejskim dotyczącym międzynarodowej klasyfikacji towarów i
usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r. (zwanym dalej
„klasyfikacją nicejską”). 2.
Zgłaszający wskazuje towary i usługi, w stosunku do których
wnioskuje o prawo ochronne, z odpowiednią jasnością i
precyzją, aby umożliwić właściwym organom i podmiotom
gospodarczym, wyłącznie na tej podstawie, określenie zakresu
wnioskowanej ochrony. Wykaz towarów i usług dopuszcza klasyfikację
każdej pozycji wyłącznie do jednej klasy klasyfikacji
nicejskiej. 3. Do celów ust. 2 dopuszcza się użycie ogólnych
określeń nagłówków klasyfikacyjnych klasyfikacji nicejskiej lub
innych ogólnych terminów, pod warunkiem że spełniają one
wymagane standardy jasności i precyzji. 4. Urząd odrzuca zgłoszenie w
odniesieniu do terminów, które są niejasne lub nieprecyzyjne, jeśli
zgłaszający nie zaproponuje możliwego do przyjęcia
brzmienia tych terminów w terminie ustalonym w tym celu przez urząd. Ze względu na jasność i
pewność prawa urzędy, we współpracy ze sobą,
sporządzają wykaz odzwierciedlający ich własne praktyki
administracyjne w zakresie klasyfikacji towarów i usług. 5. Użycie
ogólnych terminów, w tym ogólnych określeń nagłówków
klasyfikacyjnych klasyfikacji nicejskiej, interpretuje się jako obejmujące
wszystkie towary lub usługi wyraźnie objęte dosłownym
znaczeniem danego określenia lub terminu. Użycia tych terminów lub
określeń nie można interpretować w sposób sugerujący,
że obejmują one zastrzeżenie dotyczące towarów lub
usług, którego nie można w ten sposób rozumieć. 6. Jeżeli
zgłaszający wnioskuje o rejestrację do więcej niż
jednej klasy, towary i usługi grupuje się według klas
klasyfikacji nicejskiej, przy czym każda grupa poprzedzana jest numerem
klasy, do której należy dana grupa towarów lub usług, i prezentowana
według kolejności klas. 7. Klasyfikacja
towarów i usług służy wyłącznie celom
administracyjnym. Figurowanie towarów i usług w tej samej klasie
według klasyfikacji nicejskiej nie stanowi podstawy, aby uznać je za
podobne do siebie, a figurowanie towarów i usług w różnych klasach
według klasyfikacji nicejskiej nie stanowi podstawy, aby uznać je za
niepodobne do siebie. Artykuł 41 Badanie z
urzędu Urzędy
ograniczają przeprowadzane z urzędu badanie tego, czy zgłoszenie
znaku towarowego kwalifikuje się do rejestracji, do braku
bezwzględnych podstaw odmowy przewidzianych w art. 4. Artykuł 42 Uwagi osób
trzecich 1. Przed
rejestracją znaku towarowego każda osoba fizyczna lub prawna oraz
każda grupa lub organ reprezentujący wytwórców, producentów,
usługodawców, handlowców lub konsumentów może przekazać do
urzędu uwagi na piśmie, wskazując, w oparciu o które podstawy
wymienione w art. 4 znak towarowy nie może zostać zarejestrowany z
urzędu. Podmioty te mogą być stronami w postępowaniu przed
urzędem. 2. Każda osoba
fizyczna lub prawna oraz każda grupa lub organ reprezentujący
wytwórców, producentów, usługodawców, handlowców lub konsumentów może
przekazać do urzędu uwagi na piśmie, powołując
się – obok podstaw, o których mowa w ust. 1 – na konkretne podstawy
powodujące konieczność odrzucenia zgłoszenia znaku
wspólnego na podstawie art. 32 ust. 1 i 2. Artykuł 43 Podział
zgłoszeń i rejestracji Zgłaszający
lub właściciel może podzielić zgłoszenie lub
rejestrację znaku towarowego na jedno lub większą liczbę
zgłoszeń lub rejestracji poprzez złożenie oświadczenia
w urzędzie. Artykuł 44 Opłaty Rejestracja i
przedłużenie ochrony znaku towarowego podlega dodatkowej opłacie
za każdą klasę towarów i usług powyżej jednej klasy. Sekcja 2 Procedura
sprzeciwu, stwierdzenia wygaśnięcia i nieważności Artykuł 45 Procedura
sprzeciwu 1. Państwa
członkowskie przewidują wydajną i szybką procedurę
administracyjną przed swoimi urzędami pozwalającą na
zgłoszenie sprzeciwu wobec rejestracji zgłoszenia znaku towarowego w
oparciu o podstawy przewidziane w art. 5. 2. Procedura
administracyjna, o której mowa w ust. 1, przewiduje przynajmniej
możliwość zgłoszenia sprzeciwu przez właściciela
wcześniejszego prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 2 i 3. 3. Stronom zapewnia
się okres przynajmniej dwóch miesięcy przed wszczęciem
postępowania w sprawie sprzeciwu na osiągnięcie porozumienia w
sprawie możliwości ugodowego rozstrzygnięcia sporu między
stroną zgłaszającą sprzeciw a zgłaszającym znak
towarowy. Artykuł 46 Nieużywanie
znaku towarowego jako zarzut w postępowaniu w sprawie sprzeciwu 1. W
administracyjnym postępowaniu w sprawie sprzeciwu, jeżeli w dniu
dokonania zgłoszenia lub w dacie pierwszeństwa późniejszego
znaku towarowego dobiegł już końca pięcioletni okres, w
którym musiało nastąpić rzeczywiste używanie
wcześniejszego znaku towarowego, jak określono w art. 16, na wniosek
zgłaszającego właściciel wcześniejszego znaku
towarowego, który zgłosił sprzeciw, przedstawia dowód na to, że
wcześniejszy znak towarowy był rzeczywiście używany, jak
określono w art. 16, w pięcioletnim okresie poprzedzającym
datę dokonania zgłoszenia lub datę pierwszeństwa
późniejszego znaku towarowego lub że istniały uzasadnione powody
jego nieużywania. W przypadku braku takiego dowodu sprzeciw odrzuca
się. 2. Jeżeli
wcześniejszy znak towarowy był używany wyłącznie
w odniesieniu do części towarów lub usług, dla których
został zarejestrowany, uznaje się go – do celu rozpatrywania
sprzeciwu zgodnie z ust. 1 – za zarejestrowany tylko dla tej części
towarów i usług. 3.. Przepisy ust. 1
i 2 stosuje się w przypadku, gdy wcześniejszy znak towarowy jest
europejskim znakiem towarowym. W takim przypadku rzeczywiste używanie
europejskiego znaku towarowego stwierdza się zgodnie z art. 15
rozporządzenia (WE) nr 207/2009. Artykuł 47 Procedura
stwierdzenia wygaśnięcia lub nieważności 1. Państwa
członkowskie przewidują procedurę administracyjną przed ich
urzędami pozwalającą na stwierdzenie wygaśnięcia lub
nieważności znaku towarowego. 2. Administracyjna
procedura stwierdzenia wygaśnięcia przewiduje, że stwierdzenie
wygaśnięcia znaku towarowego następuje w oparciu o podstawy
przewidziane w art. 19 i 20. 3. Administracyjna
procedura stwierdzenia nieważności przewiduje, że
nieważność znaku towarowego stwierdza się w oparciu o co
najmniej następujące podstawy: a) znak towarowy nie
powinien był zostać zarejestrowany, ponieważ nie spełnia
wymogów przewidzianych w art. 4; b) znak towarowy nie
powinien był zostać zarejestrowany z powodu istnienia
wcześniejszego prawa w rozumieniu art. 5 ust. 2 i 3; 4. Procedura
administracyjna przewiduje, że wniosek o stwierdzenie
wygaśnięcia lub nieważności mogą składać
przynajmniej następujące podmioty: a) w przypadku ust.
2 i ust. 3 lit. a) – każda osoba fizyczna lub prawna oraz każda grupa
lub podmiot utworzony w celu reprezentowania interesów wytwórców, producentów,
usługodawców, handlowców lub konsumentów, które na podstawie warunków
regulującego je przepisów posiadają zdolność pozywania we
własnym imieniu lub bycia pozwanym; b) w przypadku ust.
3 lit. b) – właściciel wcześniejszego znaku, o którym mowa w
art. 5 ust. 2 i 3. Artykuł 48 Nieużywanie
znaku towarowego jako zarzut w postępowaniu o stwierdzenie
nieważności 1. W
postępowaniu administracyjnym o stwierdzenie nieważności na
podstawie zarejestrowanego znaku towarowego z wcześniejszą datą
dokonania zgłoszenia lub datą pierwszeństwa,
właściciel wcześniejszego znaku towarowego zobowiązany jest
– jeżeli wystąpi o to właściciel późniejszego znaku
towarowego – przedstawić dowód na to, że w pięcioletnim okresie
poprzedzającym dzień złożenia wniosku o stwierdzenie
nieważności wcześniejszy znak towarowy był
rzeczywiście używany, jak określono w art. 16, w związku z
towarami lub usługami, dla których został zarejestrowany i na co
powołuje się jako uzasadnienie swojego wniosku, lub że
istnieją uzasadnione powody jego nieużywania, pod warunkiem że
pięcioletni okres, w którym musiało nastąpić rzeczywiste
używanie wcześniejszego znaku towarowego, dobiegł już
końca w dniu złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności.
2. Jeżeli w
dniu dokonania zgłoszenia lub w dacie pierwszeństwa późniejszego
znaku towarowego pięcioletni okres, w którym musiało
nastąpić rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku
towarowego, jak określono w art. 16, dobiegł już końca,
właściciel wcześniejszego znaku towarowego zobowiązany jest
przedstawić – obok dowodu wymaganego w ust. 1 – dowód na to, że znak
towarowy był rzeczywiście używany w pięcioletnim okresie
poprzedzającym datę dokonania zgłoszenia lub datę
pierwszeństwa lub że istniały uzasadnione powody jego
nieużywania. 3. W przypadku braku
dowodów, o których mowa w ust. 1 i 2, wniosek o stwierdzenie
nieważności na podstawie wcześniejszego znaku towarowego odrzuca
się. 4. Jeżeli
wcześniejszy znak towarowy był używany zgodnie z art. 16
wyłącznie w odniesieniu do części towarów lub
usług, dla których został zarejestrowany, uznaje się go – do
celu rozpatrywania wniosku o stwierdzenie nieważności – za
zarejestrowany tylko dla tej części towarów i usług. 5. Przepisy ust. 1–4
stosuje się w przypadku, gdy wcześniejszy znak towarowy jest
europejskim znakiem towarowym. W takim przypadku rzeczywiste używanie
europejskiego znaku towarowego stwierdza się zgodnie z art. 15
rozporządzenia (WE) nr 207/2009. Artykuł 49 Skutki
stwierdzenia wygaśnięcia i nieważności 1. Uznaje się,
że zarejestrowany znak towarowy nie wywołuje – od daty
złożenia wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia – skutków
określonych w niniejszej dyrektywie w zakresie, w jakim stwierdzono
wygaśnięcie praw właściciela. Na wniosek jednej ze stron
w decyzji może zostać ustalona data wcześniejsza,
z jaką wystąpiła jedna z podstaw stwierdzenia
wygaśnięcia. 2. Uznaje się,
że zarejestrowany znak towarowy nie wywołuje od samego początku
skutków określonych w niniejszej dyrektywie w zakresie, w jakim
stwierdzono jego nieważność. Sekcja 3 Czas trwania i
przedłużenie rejestracji Artykuł 50 Czas trwania
rejestracji 1. Znak towarowy
rejestrowany jest na okres 10 lat od daty dokonania zgłoszenia. 2. Rejestracja
może być przedłużona zgodnie z art. 51 na kolejne
dziesięcioletnie okresy. Artykuł 51 Przedłużenie 1. Rejestrację
znaku towarowego przedłuża się na wniosek właściciela
znaku towarowego lub dowolnej upoważnionej przez niego osoby pod warunkiem
uiszczenia opłaty za przedłużenie. 2. Urząd
powiadamia właściciela znaku towarowego oraz każdą
osobę posiadającą zarejestrowane prawo w odniesieniu do
znaku towarowego o wygaśnięciu rejestracji w odpowiednim
czasie przed tym wygaśnięciem. Urząd nie ponosi
odpowiedzialności za nieudzielanie takiej informacji. 3. Wniosek o
przedłużenie składa się w okresie sześciu
miesięcy upływającym ostatniego dnia miesiąca, w którym
ochrona dobieg końca; w tym samy okresie uiszcza się również
opłaty za przedłużenie. W przypadku niedotrzymania wspomnianego
terminu wniosek może zostać złożony również w okresie
kolejnych sześciu miesięcy, następującym po dniu, o którym
mowa w zdaniu pierwszym. Opłaty za przedłużenie i dodatkowa
opłata płatne są w tym kolejnym okresie. 4. W przypadku
złożenia wniosku lub uiszczenia opłat tylko w odniesieniu do
niektórych towarów lub usług, dla których znak towarowy jest
zarejestrowany, rejestrację przedłuża się tylko dla tych
towarów lub usług. 5.
Przedłużenie staje się skuteczne następnego dnia po
wygaśnięciu dotychczasowej rejestracji. Wzmiankę o
przedłużenie wpisuje się do rejestru i publikuje. Rozdział 4 Współpraca
administracyjna Artykuł 52 Współpraca
w obszarze rejestracji znaków towarowych i administrowania nimi Państwa
członkowskie zapewniają współpracę między samymi
urzędami oraz między urzędami a Agencję w celu
upowszechniania harmonizacji praktyk i narzędzi oraz osiągania
spójnych wyników w zakresie badania i rejestracji znaków towarowych. Artykuł 53 Współpraca
w innych obszarach Państwa
członkowskie dopilnowują, by urzędy współpracowały z
Agencją we wszystkich obszarach ich działalności innych niż
obszary, o których mowa w art. 52, które są istotne z punktu widzenia
ochrony znaków towarowych w Unii. Rozdział 5 Przepisy
końcowe ê Artykuł 54 Transpozycja 1. Państwa
członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i
administracyjne niezbędne do wykonania art. 2–6, 8–14, 16, 17, 18, 22–28 i
30–53 najpóźniej w terminie 24 miesięcy po wejściu w życie
niniejszej dyrektywy. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych
przepisów. Przepisy przyjęte przez państwa
członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub
odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Przepisy te
zawierają także wskazanie, że w istniejących przepisach
ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odniesienia do dyrektywy uchylonej
niniejszą dyrektywą odczytuje się jako odniesienia do niniejszej
dyrektywy. Metody dokonywania takiego odniesienia i formułowania takiego
wskazania określane są przez państwa członkowskie. ê 2008/95/WE (dostosowany) Artykuł
16 Komunikat 2. Państwa członkowskie przekażą Ö przekazują Õ Komisji teksty podstawowych
przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinach Ö dziedzinie Õ objętejych
niniejszą dyrektywą. Artykuł 1755 Uchylenie Dyrektywa 89/104/EWG Ö 2008/95/WE Õ , zmieniona decyzją wymienioną w
załączniku I, część A, zostaje uchylona Ö traci moc od
dnia [dzień po dacie określonej w art. 54 ust. 1 akapit pierwszy
niniejszej dyrektywy] Õ bez naruszenia Ö uszczerbku dla Õ zobowiązań
państw członkowskich odnoszących
się do Ö dotyczących Õ określonego w załączniku I,
część B terminu przeniesienia Ö transpozycji Õ do prawa krajowego wspomnianej dyrektywy, określonych w części B
załącznika I do dyrektywy 2008/95/WE. ê 2008/95/WE
(dostosowany) Odesłania do uchylonej dyrektywy uznaje Ö odczytuje Õ się za Ö jako Õ odesłania do
niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załącznikuII. Artykuł 1856 Wejście w życie ê 2008/95/WE Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego
dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. ê Artykuły 1, 7, 15, 19, 20, 21 i 54–57
stosuje się od dnia [dzień po dacie określonej w art. 54 ust.
1 akapit pierwszy niniejszej dyrektywy]. ê 2008/95/WE Artykuł 1957 Adresaci Niniejsza dyrektywa skierowana jest do
państw członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia r. W imieniu Parlamentu Europejskiego W
imieniu Rady Przewodniczący Przewodniczący ê 2008/95/WE (dostosowany) ZAŁĄCZNIK I CZĘŚĆ A Uchylona dyrektywa i jej kolejna zmiana (o którym mowa w art. 17) Dyrektywa Rady 89/104/EWG || (Dz.U. L 40 z 11.2.1989, s. 1) Decyzja Rady 92/10/EWG || (Dz.U. L 6 z 11.1.1992, s. 35) CZĘŚĆ B Termin przeniesienia do prawa krajowego (o którym mowa w art. 17) Dyrektywa || Termin przeniesienia 89/104/EWG || 31 grudnia 1992 r. ê 2008/95/WE (dostosowany) ZAŁĄCZNIK II Tabela korelacji Dyrektywa 89/104/EWG || Niniejsza dyrektywa Artykuł 1 || Artykuł 1 Artykuł 2 || Artykuł 2 Artykuł 3 ust. 1 lit. a)–d) || Artykuł 3 ust. 1 lit. a)–d) Artykuł 3 ust. 1 lit. e) słowa wstępne || Artykuł 3 ust. 1 lit. e) słowa wstępne Artykuł 3 ust. 1 lit. e) tiret pierwsze || Artykuł 3 ust. 1 lit. e) pkt (i) Artykuł 3 ust. 1 lit. e) tiret drugie || Artykuł 3 ust. 1 lit. e) pkt (ii) Artykuł 3 ust. 1 lit. e) tiret trzecie || Artykuł 3 ust. 1 lit. e) pkt (iii) Artykuł 3 ust. 1 lit. f), g) i h) || Artykuł 3 ust. 1 lit. f), g) i h) Artykuł 3 ust. 2, 3 i 4 || Artykuł 3 ust. 2, 3 i 4 Artykuł 4 || Artykuł 4 Artykuł 5 || Artykuł 5 Artykuł 6 || Artykuł 6 Artykuł 7 || Artykuł 7 Artykuł 8 || Artykuł 8 Artykuł 9 || Artykuł 9 Artykuł 10 ust. 1 || Artykuł 10 ust. 1 akapit pierwszy Artykuł 10 ust. 2 || Artykuł 10 ust. 1 akapit drugi Artykuł 10 ust. 3 || Artykuł 10 ust. 2 Artykuł 10 ust. 4 || Artykuł 10 ust. 3 Artykuł 11 || Artykuł 11 Artykuł 12 ust. 1 zdanie pierwsze || Artykuł 12 ust. 1 akapit pierwszy Artykuł 12 ust. 1 zdanie drugie || Artykuł 12 ust. 1 akapit drugi Artykuł 12 ust. 1 zdanie trzecie || Artykuł 12 ust. 1 akapit trzeci Artykuł 12 ust. 2 || Artykuł 12 ust. 2 Artykuł 13 || Artykuł 13 Artykuł 14 || Artykuł 14 Artykuł 15 || Artykuł 15 Artykuł 16 ust. 1 i 2 || — Artykuł 16 ust. 3 || Artykuł 16 — || Artykuł 17 — || Artykuł 18 Artykuł 17 || Artykuł 19 — || Załącznik I — || Załącznik II é ZAŁĄCZNIK Tabela korelacji Dyrektywa 2008/95/WE || Niniejsza dyrektywa Artykuł 1 || Artykuł 1 --- || Artykuł 2 Artykuł 2 || Artykuł 3 Artykuł 3 ust. 1 lit. a)–h) || Artykuł 4 ust. 1 lit. a)–h) --- || Artykuł 4 ust. 1 lit. i) i j) --- || Artykuł 4 ust. 2 i ust. 3 zdanie pierwsze Artykuł 3 ust. 2 lit. a)–c) || Artykuł 4 ust. 4 lit. a)–c) Artykuł 3 ust. 2 lit. d) Artykuł 3 ust. 3 zdanie pierwsze Artykuł 3 ust. 3 zdanie drugie Artykuł 4 ust. 1 i 2 Artykuł 4 ust. 3 i ust. 4 lit. a) --- Artykuł 4 ust. 4 lit. g) --- Artykuł 4 ust. 4 lit. b) i c) Artykuł 4 ust. 4 lit. d)–f) Artykuł 4 ust. 5 i 6 --- Artykuł 5 ust. 1 pierwsze zdanie wstępne Artykuł 5 ust. 1 drugie zdanie wstępne Artykuł 5 ust. 1 lit. a) i b) Artykuł 5 ust. 2 Artykuł 5 ust. 3 lit. a)–c) --- Artykuł 5 ust. 3 lit. d) --- --- Artykuł 5 ust. 4 i 5 --- --- --- Artykuł 6 ust. 1 lit. a)–c) --- Artykuł 6 ust. 2 Artykuł 7 Artykuł 8 ust. 1 i 2 --- Artykuł 9 Artykuł 10 ust. 1 akapit pierwszy --- Artykuł 10 ust. 1 akapit drugi Artykuł 10 ust. 2 Artykuł 10 ust. 3 Artykuł 11 ust. 1 Artykuł 11 ust. 2 Artykuł 11 ust. 3 Artykuł 11 ust. 4 --- Artykuł 12 ust. 1 akapit pierwszy Artykuł 12 ust. 1 akapit drugi Artykuł 12 ust. 1 akapit trzeci Artykuł 12 ust. 2 Artykuł 13 Artykuł 14 --- --- --- Artykuł 15 ust. 1 Artykuł 15 ust. 2 --- Artykuł 16 Artykuł 17 Artykuł 18 Artykuł 19 || Artykuł 4 ust. 3 zdanie drugie Artykuł 4 ust. 5 Artykuł 4 ust. 6 Artykuł 5 ust. 1 i 2 Artykuł 5 ust. 3 lit. a) Artykuł 5 ust. 3 lit. b) Artykuł 5 ust. 3 lit. c) Artykuł 5 ust. 3 lit. d) Artykuł 5 ust. 4 lit. a) i b) --- Artykuł 5 ust. 5 i 6 Artykuł 8 Artykuł 10 ust. 1 Artykuł 10 ust. 2 zdanie wstępne Artykuł 10 ust. 2 lit. a) i b) Artykuł 10 ust. 2 Artykuł 10 ust. 3 lit. a)–c) Artykuł 10 ust. 3 lit. d) Artykuł 10 ust. 3 lit. e) Artykuł 10 ust. 3 lit. f) Artykuł 10 ust. 4 i 5 Artykuł 10 ust. 6 i 7 Artykuł 11 Artykuł 12 Artykuł 13 Artykuł 14 ust. 1 lit. a)–c) Artykuł 14 ust. 2 Artykuł 14 ust. 3 Artykuł 15 Artykuł 26 ust. 1 i 2 Artykuł 26 ust. 3–5 Artykuł 9 Artykuł 16 ust. 1 Artykuł 16 ust. 2 i 3 Artykuł 10 ust. 4 Artykuł 10 ust. 5 --- Artykuł 48 ust. 1–3 Artykuł 46 ust. 1 Artykuł 17 Artykuł 17, art. 46 ust. 2 i art. 48 ust. 4 Artykuł 18 Artykuł 19 ust. 1 Artykuł 19 ust. 2 Artykuł 19 ust. 3 Artykuł 20 Artykuły 7 i 21 Artykuł 6 Artykuły 22–25 Artykuł 27 Artykuł 28 Artykuł 29 ust. 1 i 2 Artykuł 29 ust. 3 Artykuły 30–54 ust. 1 Artykuł 54 ust. 2 Artykuł 55 Artykuł 56 Artykuł 57 _____________ [1] Konkluzje Rady ds. Konkurencyjności z dnia 21 i 22
maja 2007 r., dokument Rady 9427/07. [2] Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady,
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów,
COM(2008) 394 final z dnia 26 czerwca 2008 r. [3] COM(2008) 465 final z dnia 16 lipca 2008 r. [4] COM(2010) 546 final z dnia 6 października 2010 r. [5] COM(2011) 287 final z dnia 24 maja 2011 r., „Jednolity
rynek w obszarze praw własności intelektualnej: Wspieranie
kreatywności i innowacji celem zapewnienia wzrostu gospodarczego,
atrakcyjnych miejsc pracy oraz wysokiej jakości produktów i usług w
Europie”. [6] Zob. ostateczna wersja badania IMP, w tym
załączniki pod adresem http://ec.europa.eu/internal_market/indprop/tm/index_en.htm. [7] Konkluzje Rady ds. Konkurencyjności z dnia 25 maja
2010 r. w sprawie przyszłych zmian systemu znaków towarowych w UE. [8] Dz.U. L 336 z 23.12.1994, s. 213. [9] Opinia rzecznika generalnego Jääskinena w sprawie
C-323/09, Interflora, pkt 9. . [10] Wyrok z dnia 11 września 2007 r., sprawa C-17/06, Céline,
Zb.Orz. I-07041. [11] Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 21. [12] Wyrok z dnia 1 grudnia 2011 r., sprawy C-446/09 Philips
i C-495/09 Nokia. [13] Wspólne oświadczenie Rady i Komisji Wspólnot
Europejskich zamieszczone w protokole posiedzenia Rady, poświęcone
pierwszej dyrektywie rady mającej na celu zbliżenie ustawodawstw
państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych,
przyjętej w dniu 21 grudnia 1998 r. [14] Zwłaszcza rozporządzenie (WE) nr 510/2006
(produkty rolne), Dz.U. L 93 z 31.3.2008, s. 12; rozporządzenie (WE) nr
479/2008 (wina), Dz.U L 148 z 6.6.2008, s. 1 i rozporządzenie (WE) nr
110/2008 (wódki), Dz.U L 39 z 13.2.2008, s. 16. [15] Wyrok z dnia 19 czerwca 2012 r., sprawa C-307/10, „IP
Translator”. [16] Dz.U. C […] z […], s. […]. [17] Dz.U. L 40 299 z 11.2.1989
8.11.2008, s. 1 25. [18] Zob.
załącznik I, część A. [19] Dz.U. L 78 z 24.3.2009, s. 1. [20] COM(2008) 465. [21] Dz.U. C 140 z 29.5.2010, s. 22. [22] COM(2011) 287. [23] Dz.U. L 336 z 23.12.1994, s. 213. [24] Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 21. [25] Dz.U.
L 11 z 14.1.1994, s. 1.