This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 52013IP0240
European Parliament resolution of 11 June 2013 on improving access to justice: legal aid in cross-border civil and commercial disputes (2012/2101(INI))
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 czerwca 2013 r. w sprawie poprawy dostępu do wymiaru sprawiedliwości: pomoc prawna w sporach transgranicznych (2012/2101(INI))
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 czerwca 2013 r. w sprawie poprawy dostępu do wymiaru sprawiedliwości: pomoc prawna w sporach transgranicznych (2012/2101(INI))
Dz.U. C 65 z 19.2.2016, p. 12–15
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
19.2.2016 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 65/12 |
P7_TA(2013)0240
Pomoc prawna w rozstrzyganiu transgranicznych sporów cywilnych i handlowych
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 czerwca 2013 r. w sprawie poprawy dostępu do wymiaru sprawiedliwości: pomoc prawna w sporach transgranicznych (2012/2101(INI))
(2016/C 065/02)
Parlament Europejski,
— |
uwzględniając dyrektywę Rady 2003/8/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. w celu usprawnienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sporach transgranicznych poprzez ustanowienie minimalnych wspólnych zasad odnoszących się do pomocy prawnej w sporach o tym charakterze (1), |
— |
uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 23 lutego 2012 r. dla Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego dotyczące stosowania dyrektywy 2003/8/WE w celu usprawnienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sporach transgranicznych poprzez ustanowienie minimalnych wspólnych zasad odnoszących się do pomocy prawnej w sporach o tym charakterze (COM(2012)0071), |
— |
uwzględniając art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, |
— |
uwzględniając Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. o ułatwieniu dostępu do wymiaru sprawiedliwości w stosunkach międzynarodowych, |
— |
uwzględniając art. 48 Regulaminu, |
— |
uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7-0161/2013), |
A. |
mając na uwadze, że art. 47 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej stanowi, iż „[p]omoc prawna jest udzielana osobom, które nie posiadają wystarczających środków, w zakresie, w jakim jest ona konieczna dla zapewnienia skutecznego dostępu do wymiaru sprawiedliwości”; |
B. |
mając na uwadze, że dyrektywa Rady 2003/8/WE zawiera przepisy zapewniające dostęp do wymiaru sprawiedliwości obywatelom będącym stroną sporów transgranicznych; |
C. |
mając na uwadze, że podstawowy przepis tej dyrektywy zapewnia, iż nie można odmówić pomocy prawnej wyłącznie na podstawie tego, że spór ma charakter transgraniczny, a zatem każde państwo członkowskie zachowuje swój własny system prawny, ale musi on być dostępny dla osób z innych państw członkowskich; |
D. |
mając na uwadze, że dyrektywa ustanawia warunki udzielania transgranicznej pomocy prawnej, związane w szczególności ze środkami finansowymi, istotą sporu oraz jego transgranicznym charakterem; |
E. |
mając na uwadze, że pomoc prawna musi być udzielona jedynie osobom, którym brak środków finansowych uniemożliwia dostęp do wymiaru sprawiedliwości bez takiej pomocy; |
F. |
mając na uwadze, że środki te poddaje się ocenie na podstawie wytycznych obowiązujących w państwie członkowskim siedziby sądu, a w szeregu państw członkowskich obowiązują ustalone pułapy; |
G. |
mając na uwadze, że pułapy te różnią się znacząco pomiędzy państwami członkowskimi, a obywatel uznany za potrzebującego pomocy prawnej w jednym państwie członkowskim może nie być uznany za takiego w innym państwie członkowskim, a także mając na uwadze, że art. 5 ust. 4 dąży w pewien sposób do zajęcia się tym problemem; |
H. |
mając na uwadze, że aby zająć się tymi rozbieżnościami, należy rozważyć, czy obywatele powinni też mieć możliwość ubiegania się o pomoc prawną w państwie członkowskim zamieszkania, tak aby wniosek był rozpatrywany przez organy tego państwa członkowskiego; |
I. |
mając na uwadze, że dla dobra zarówno obywateli, jak i organów stosujących dyrektywę, obywatelom – w przypadku transgranicznych wniosków o pomoc prawną – należy dać wybór, czy wniosek ma być rozpatrywany w państwie członkowskim zamieszkania czy w państwie członkowskim siedziby sądu lub wykonania wyroku; |
J. |
mając na uwadze, że gdyby istniał taki wybór, organy państwa członkowskiego mogłyby stosować własne kryteria zamiast przekazywania wniosku dalej lub kierowania się warunkami i wytycznymi innych państw członkowskich; |
K. |
mając na uwadze, że obywatele, których prawo do pomocy prawnej zostało uznane w państwie członkowskim zamieszkania, mogliby otrzymywać odpowiednie zaświadczenie, które byłoby uznawane przez organy państwa członkowskiego siedziby sądu lub wykonania wyroku; |
L. |
mając na uwadze, że zgodnie z dyrektywą transgraniczna pomoc prawna pokrywa także dodatkowe koszty związane ze sprawami transgranicznymi, takie jak tłumaczenie ustne i pisemne oraz koszty podróży; |
M. |
mając na uwadze, że informacje wyjaśniające rodzaje pomocy prawnej, jakimi dysponuje obywatel, muszą być sformułowane w jednym z języków Unii, aby zagwarantować, że obywatel został właściwie poinformowany w zrozumiałym dla niego języku; |
N. |
mając na uwadze, że Konwencja haska z dnia 25 października 1980 r. o ułatwieniu dostępu do wymiaru sprawiedliwości w stosunkach międzynarodowych zawiera podobne przepisy na szczeblu międzynarodowym, lecz stosuje ją tylko 17 spośród 27 państw członkowskich; |
O. |
mając na uwadze, że należy w związku z tym zachęcić pozostałe państwa członkowskie do zawarcia lub ratyfikacji tej konwencji; |
Stosowanie dyrektywy 2003/8/WE
1. |
gratuluje Komisji przedstawionego sprawozdania ze stosowania dyrektywy 2003/8/WE; |
2. |
ubolewa, że Komisja nie zajmuje się osobno kwestią procedur europejskich, do których dyrektywa w sprawie pomocy prawnej również ma zastosowanie, takich jak europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń, mimo że oczywiście można było dogłębnie zbadać stosowanie tej dyrektywy do wspomnianej wyżej procedury w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r.; |
3. |
odnotowuje z zadowoleniem, że wszystkie państwa członkowskie dokonały transpozycji dyrektywy; zauważa jednak, że wykładnia niektórych punktów dyrektywy różni się pomiędzy państwami członkowskimi; |
4. |
wskazuje, że kolejne sprawozdanie powinno obejmować liczbę i merytoryczny charakter przypadków w poszczególnych krajach, tak aby uzyskać bardziej szczegółowy i dokładny zarys stosowania instrumentu; |
Zwiększenie świadomości prawa do transgranicznej pomocy prawnej
5. |
ubolewa nad faktem, że stosunkowo niewielu obywateli i prawników zdaje się mieć świadomość praw wynikających z dyrektywy; |
6. |
wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia środków w celu zwiększenia świadomości prawa do transgranicznej pomocy prawnej w sprawach cywilnych i handlowych oraz do usprawnienia w ten sposób swobodnego przepływu obywateli; |
7. |
wyraża uznanie dla pracy wykonywanej na europejskim portalu „e-Sprawiedliwość”, dla pracy europejskiej sieci sądowej, a także projektu e-CODEX (wymiana informacji z dziedziny e-sprawiedliwości poprzez wymianę danych online), zwłaszcza w odniesieniu do dostępności na europejskim portalu „e-Sprawiedliwość” formularzy wniosków o pomoc prawną, o których mowa w dyrektywie Rady 2003/8/WE; apeluje jednakże o większą jasność tych formularzy wniosków o pomoc prawną i łatwy dostęp do nich na wszystkich wyżej wymienionych platformach, w tym o jasne i praktyczne informacje dotyczące najlepszego sposobu występowania o pomoc prawną w poszczególnych państwach członkowskich w transgranicznych sporach cywilnych i handlowych; |
8. |
wzywa ponadto Komisję i państwa członkowskie do rozpoczęcia skutecznej kampanii informacyjnej z myślą o dotarciu do szerokiego grona potencjalnych beneficjentów oraz prawników; |
9. |
jest również zdania, że inne europejskie procedury, np. postępowanie w sprawie drobnych roszczeń czy postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty, nie są dobrze znane i nie staną się popularne, ponieważ bieżąca polityka informacyjna nie prowadzi do znacznego zwiększenia wiedzy na ich temat; |
10. |
zauważa, że można by posłużyć się nowymi technologiami i narzędziami komunikacyjnymi w celu ułatwienia dostępu do informacji o pomocy prawnej; zaleca w związku z tym Komisji oraz państwom członkowskim wykorzystywanie szerokiego wachlarza kanałów komunikacyjnych, łącznie z kampaniami internetowymi, a także wykorzystywanie platform interaktywnych, takich jak portal „e-Sprawiedliwość”, jako tanich sposobów docierania do obywateli; |
11. |
zauważa, że w celu zapewnienia ciągłości wszczętych postępowań należy usprawnić sposoby tymczasowego i trwałego przechowywania formularzy niezbędnych do wystąpienia o pomoc prawną, jak również formularzy dotyczących innych procedur, zwłaszcza postępowania w sprawie drobnych roszczeń, zapewniając m.in. by były one jednakowo widoczne we wszystkich językach, w tym na stronie internetowej europejskiego atlasu sądowego w sprawach cywilnych, jak i na portalu „e-Sprawiedliwość”; wzywa Komisję, by niezwłocznie podjęła działania w tym celu; |
Zapewnienie kompetentnego wsparcia prawnego
12. |
uważa, że należy ustanowić bazy danych prawników posiadających umiejętności w zakresie języków i prawa porównawczego, wystarczające do występowania w sprawach obejmujących transgraniczną pomoc prawną, co zapewni wyznaczanie tych prawników, którzy są zdolni prowadzić takie sprawy; choć uznaje istnienie transgranicznych baz danych prawniczych, takich jak platforma Find-a-Lawyer (Znajdź prawnika), za przykład dobrej praktyki w tej dziedzinie, apeluje o dalsze opracowywanie tego typu narzędzi z myślą o włączeniu ich do bazy danych prawników na portalu „e-Sprawiedliwość”; |
13. |
sugeruje, że pożądane byłyby specjalne systemy szkoleń rozwijających kompetencje transgraniczne prawników, z naciskiem na kursy językowe i prawo porównawcze; apeluje do Komisji, by we współpracy z państwami członkowskimi wsparła wprowadzenie specjalnych szkoleń dla adwokatów świadczących usługi w ramach pomocy prawnej; |
14. |
przyznaje, że pomoc prawna i szkolenia powodują koszty w państwach członkowskich oraz że w obecnej sytuacji gospodarczej środki finansowe na te cele mogą być ograniczone w wielu państwach członkowskich; apeluje w związku z tym do Komisji o dostarczenie – w miarę możliwości – państwom członkowskim środków finansowych na zapewnienie spójnego szkolenia wysokiej jakości na temat transgranicznej pomocy prawnej w sprawach cywilnych i handlowych; |
Ułatwienie działania dyrektywy dla dobra obywateli
15. |
podkreśla znaczenie zapewnienia prostoty procedur rozpatrywania wniosków, tak aby obywatele zawsze byli w stanie ubiegać się o pomoc prawną bez pomocy prawnika; proponuje, aby obywatele zaangażowani w te procedury byli automatycznie informowani o istnieniu portalu prawnego „e-Sprawiedliwość” w celu ułatwienia im dostępu do informacji; |
16. |
uważa za stosowne wyznaczenie w oparciu o istniejące krajowe systemy pomocy prawnej jednego właściwego organu ds. pomocy prawnej w sporach transgranicznych z głównym biurem w każdym państwie członkowskim, które przyjmowałoby i przekazywało dalej wnioski o pomoc prawną; |
17. |
jest zdania, że przy ustalaniu gospodarczych kryteriów przyznania pomocy prawnej należy lepiej uwzględnić zróżnicowane koszty życia w państwach członkowskich i wyjaśnić, w jaki sposób należy brać pod uwagę te różnice; |
18. |
sugeruje, że wnioskodawcom należy dać wybór ubiegania się o pomoc prawną w państwie członkowskim zamieszkania lub w państwie członkowskim siedziby sądu lub wykonania wyroku; zauważa, że w ramach takich ustaleń organy państwa członkowskiego byłyby w stanie stosować własne kryteria przy podejmowaniu decyzji w sprawie wniosku; |
19. |
proponuje, aby każda decyzja władz państwa członkowskiego zamieszkania o przyznaniu pomocy prawnej, udokumentowana wspólnym zaświadczeniem była także skuteczna w państwie członkowskim siedziby sądu lub państwie wykonania wyroku; |
20. |
zaleca, aby koszty pokrywane w związku ze świadczeniem pomocy prawnej obejmowały też koniecznie koszty każdego obowiązkowego stawienia się przed sędzią lub innym organem dokonującym oceny wniosku oraz inne koszty z tym związane; |
21. |
apeluje do Komisji i państw członkowskich, by zwróciły szczególną uwagę na grupy najbardziej podatne na zagrożenia, by zagwarantować, że ich potrzeby są należycie uwzględniane; |
22. |
zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosku dotyczącego zmiany dyrektywy zgodnie z powyższymi propozycjami, z myślą o ustanowieniu wyższych wspólnych standardów transgranicznej pomocy prawnej; |
Wspieranie innych form pomocy prawnej
23. |
zachęca państwa członkowskie do stworzenia bardziej skutecznych systemów współpracy między władzami publicznymi a organizacjami pozarządowymi, aby zapewnić obywatelom łatwiejszy dostęp do pomocy prawnej i doradztwa prawnego; |
24. |
chciałby, aby wprowadzono system przekazywania wiadomości między krajowymi wymiarami sprawiedliwości w celu przekazywania innym państwom członkowskim informacji o wniosku o pomoc złożonym w danym państwie członkowskim; |
25. |
sugeruje także większą współpracę Komisji, państw członkowskich oraz prawniczych organów i organizacji zawodowych, takich jak europejskie i krajowe izby adwokackie czy stowarzyszenia prawnicze; |
26. |
z zadowoleniem przyjmuje liczne inicjatywy, które okazały się dobrym przykładem najlepszych praktyk w dziedzinie bezpłatnego doradztwa prawnego, takie jak agencje pro bono i uniwersyteckie poradnie prawne; |
27. |
zachęca państwa członkowskie do zapewnienia dostępności pomocy przedsądowej i ułatwienia dostępu do niej, w tym doradztwa na temat alternatywnych metod rozstrzygania sporu, które często okazują się tańsze i mniej czasochłonne niż postępowanie sądowe; |
Międzynarodowe aspekty pomocy prawnej
28. |
apeluje do państw członkowskich, które nie zawarły lub nie ratyfikowały dotychczas Konwencji haskiej z dnia 25 października 1980 r. o ułatwieniu dostępu do wymiaru sprawiedliwości w stosunkach międzynarodowych, aby to uczyniły, zapewniając dzięki temu obywatelom lepszy dostęp do wymiaru sprawiedliwości poza granicami Unii Europejskiej; |
o
o o
29. |
zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i państwom członkowskim. |
(1) Dz.U. L 26 z 31.1.2003, s. 41.