This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 52013DC0659
COMMUNICATION FROM THE COMMISSION A new EU Forest Strategy: for forests and the forest-based sector
KOMUNIKAT KOMISJI KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, RADY, EUROPEJSKIEGO KOMITETU EKONOMICZNO-SPOŁECZNEGO I KOMITETU REGIONÓW Nowa strategia leśna UE na rzecz lasów i sektora leśno-drzewnego
KOMUNIKAT KOMISJI KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, RADY, EUROPEJSKIEGO KOMITETU EKONOMICZNO-SPOŁECZNEGO I KOMITETU REGIONÓW Nowa strategia leśna UE na rzecz lasów i sektora leśno-drzewnego
/* COM/2013/0659 final */
KOMUNIKAT KOMISJI KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, RADY, EUROPEJSKIEGO KOMITETU EKONOMICZNO-SPOŁECZNEGO I KOMITETU REGIONÓW Nowa strategia leśna UE na rzecz lasów i sektora leśno-drzewnego /* COM/2013/0659 final */
KOMUNIKAT
KOMISJI KOMUNIKAT KOMISJI DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, RADY, EUROPEJSKIEGO
KOMITETU EKONOMICZNO-SPOŁECZNEGO I KOMITETU REGIONÓW Nowa
strategia leśna UE na rzecz lasów i sektora leśno-drzewnego 1 Europa potrzebuje swoich lasów Lasy i inne obszary zalesione obejmują
ponad 40 % powierzchni UE i mają one bardzo różny charakter w
poszczególnych regionach. W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat
obszary leśne w UE powiększały się o ok. 0,4 % rocznie
dzięki zalesianiu i sukcesji naturalnej drzewostanów. W skali globalnej
obszarów leśnych jest jednak coraz mniej. Obecnie w UE tylko 60-70 %
rocznego przyrostu podlega wyrębowi, w związku z czym drzewostan
powiększa się. Zgodnie z prognozami państw członkowskich w
ramach działań dotyczących użytkowania gruntów, zmiany
użytkowania gruntów i leśnictwa (LULUCF) oczekuje się jednak,
że poziom wyrębu wzrośnie o około 30 % do 2020 r. w
porównaniu z 2010 r.[1].
Około 60 % lasów jest własnością kilku milionów
właścicieli prywatnych[2],
a odsetek ten może wzrosnąć w wyniku ciągle trwającego
procesu zwrotu własności lasów w niektórych państwach
członkowskich. Pozostała część należy do skarbu
państwa i innych podmiotów publicznych. Lasy stanowią wielofunkcjonalną
przestrzeń, służąc celom gospodarczym, społecznym i
środowiskowym. Zapewniają one siedliska dla roślin i
zwierząt oraz odgrywają ważną rolę w łagodzeniu
negatywnych skutków zmiany klimatu, a także w dostarczaniu innych
usług w zakresie ochrony środowiska. Niemal jedna czwarta obszarów
leśnych w UE podlega ochronie w ramach sieci Natura 2000, a wiele z
pozostałych jest ostoją dla gatunków objętych ochroną na
mocy przepisów UE w zakresie ochrony przyrody. Lasy oferują również
znaczne korzyści społeczne, w tym dla zdrowia ludzi, rekreacji i
turystyki[3].
Społeczno-gospodarcze
znaczenie lasów jest istotne, ale często niedoceniane. Lasy
przyczyniają się do rozwoju obszarów wiejskich i zapewniają
około trzech milionów miejsc pracy. Drewno jest nadal głównym
źródłem dochodów finansowych z lasów. Zatem w niniejszej strategii podjęto
również kwestię przemysłu związanego z leśnictwem w
UE, podlegającego polityce przemysłowej UE. Drewno jest uznawane
również za ważne źródło surowca dla nowych gałęzi
przemysłu opartego na surowcach pochodzenia biologicznego. Biomasa leśna jest obecnie
najważniejszym źródłem energii odnawialnej, dostarczając
około połowę całkowitej ilości energii odnawialnej
zużywanej w UE. Według krajowych planów działania w zakresie
energii ze źródeł odnawialnych biomasa wykorzystywana do ogrzewania,
chłodzenia i wytwarzania energii elektrycznej pokrywałaby około
42 % potrzeb związanych z ustalonym na poziomie 20 % celem w
zakresie wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych w 2020 r.
Jeśli cel ten zostanie zrealizowany, ilość drewna
wykorzystywanego do celów związanych z wytwarzaniem energii w UE
odpowiadałaby całkowitej ilości obecnie pozyskiwanego drewna.
Lasy zapewniają również szeroki wachlarz innych produktów, takich jak
korek, żywice, grzyby, orzechy, dziczyzna i jagody. Zapewnienie zrównoważonej gospodarki leśnej
ma zasadnicze znaczenie dla dostarczania tych korzyści w sposób
zrównoważony. Zrównoważona gospodarka leśna oznacza wykorzystywanie lasów i gruntów leśnych w taki sposób i z taką intensywnością, by pozwolić na utrzymanie ich różnorodności biologicznej, wydajności, potencjału regeneracyjnego, żywotności oraz potencjału w zakresie spełniania obecnie, jak i w przyszłości, odpowiednich funkcji ekologicznych, gospodarczych i społecznych, na szczeblu lokalnym, krajowym i globalnym, oraz by nie powodować szkód w innych ekosystemach[4]. Mimo
że w Traktacie o funkcjonowaniu UE nie ma żadnego odniesienia do
konkretnych przepisów dotyczących polityki leśnej UE, od wielu lat
polityka UE w różnych obszarach wnosi wkład we wdrażanie
zrównoważonej gospodarki leśnej oraz w decyzje dotyczące lasów
podejmowane przez państwa członkowskie. Istotne kamienie milowe
obejmują strategię „Europa 2020” na rzecz zatrudnienia i wzrostu
gospodarczego, Plan działania na rzecz zasobooszczędnej Europy,
politykę w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich, politykę
przemysłową, pakiet klimatyczno-energetyczny wraz z jego celami na
rok 2020, strategię w zakresie zdrowia roślin i materiału
rozmnożeniowego oraz strategię ochrony różnorodności
biologicznej i strategię dotyczącą biogospodarki[5]. Strategia leśna UE z 1998 r.[6], która
opierała się na zasadzie pomocniczości i wspólnej
odpowiedzialności, ustanowiła ramy dla działań
związanych z lasami wspierających zrównoważoną
gospodarkę leśną i opierających się na wspólnych,
korzystnych powiązaniach między strategiami politycznymi i
inicjatywami podejmowanymi przez UE i państwa członkowskie. Plan
działania UE w zakresie leśnictwa[7]
na lata 2007-2011 był ważnym narzędziem wdrażania tej
strategii i dotyczył czterech celów: konkurencyjności,
środowiska naturalnego, jakości życia oraz koordynacji i
komunikacji. Współfinansowanie działań w zakresie leśnictwa
realizowanych na mocy rozporządzenia w sprawie rozwoju obszarów wiejskich
było i pozostanie głównym narzędziem finansowania na szczeblu
UE. Ocena ex post planu działania UE w zakresie
leśnictwa podkreśliła potrzebę nowej strategii leśnej,
która: tworzy i wdraża wspólną wizję wielofunkcyjnej i
zrównoważonej gospodarki leśnej w Europie; określa priorytety
działania oraz cele; tworzy powiązania między strategiami i
planami finansowania ze strony UE i państw członkowskich; wzmacnia
spójne planowanie, finansowanie i realizację działań
międzysektorowych; ustanawia jasno określone mechanizmy
monitorowania, oceny i sprawozdawczości oraz rewiduje zaangażowanie
zainteresowanych stron. W niniejszym komunikacie zalecenia te są
realizowane poprzez określenie strategicznych kierunków działania. 2 Dlaczego potrzebne są nowe
ramy? Znaczne
zmiany społeczne i polityczne, które nastąpiły w ciągu
ostatnich 15 lat, miały wpływ na sposób postrzegania lasów i
leśnictwa przez społeczeństwo UE. Ogólna sytuacja charakteryzuje
się rosnącymi oczekiwaniami wobec lasów i coraz większym ich
zagrożeniem. Jednocześnie rosnąca liczba strategii politycznych
dotyczących lasów stwarza złożone i fragmentaryczne otoczenie
dla polityki leśnej. Coraz większe powiązania pomiędzy
międzynarodowymi rynkami żywności, pasz, błonnika oraz
rynkiem paliwowym również powodują nieoczekiwane zakłócenia na
rynku. Nowe ramy są potrzebne w celu: ·
zapewnienia
zarządzania wielofunkcyjnym potencjałem lasów w UE w sposób
zrównoważony i wyważony, umożliwiający właściwe
funkcjonowanie istotnych usług ekosystemowych w naszych lasach; ·
zaspokojenia
wzrastającego zapotrzebowania na surowce dla istniejących i nowych
produktów (np. chemikalia przyjazne dla środowiska lub włókna
roślinne) oraz na potrzeby energii ze źródeł odnawialnych.
Istnienie tego zapotrzebowania jest okazją do zróżnicowania rynków,
ale stanowi duże wyzwanie w zakresie zrównoważonego gospodarowania i
równoważenia potrzeb. Zapotrzebowanie na nowe zastosowania w biogospodarce
i sektorze bioenergii powinno być skoordynowane z tradycyjnym
zapotrzebowaniem oraz przestrzegać granic wyznaczanych przez
zrównoważone zarządzanie; ·
reagowania
na wyzwania i możliwości, przed jakimi stoi przemysł
związany z leśnictwem, wiążące się z efektywnym
gospodarowaniem zasobami i efektywnością energetyczną,
surowcami, logistyką, dostosowaniem strukturalnym, innowacją, edukacją,
szkoleniem i zdobywaniem umiejętności, międzynarodową
konkurencją, polityką przeciwdziałania zmianie klimatu na okres
po 2020 r. oraz informacją i komunikacją, aby pobudzać wzrost
gospodarczy; ·
ochrony
lasów oraz różnorodności biologicznej przed znaczącymi skutkami
huraganów i pożarów, zmniejszających się zasobów wody oraz plag
szkodników. Zagrożenia te wykraczają poza granice państwowe i
pogłębiają się wskutek zmiany klimatu; ·
potwierdzenia,
że UE nie polega tylko na własnej produkcji, i że jej model
konsumpcji ma wpływ na lasy na całym świecie; ·
rozwoju
odpowiedniego systemu informacyjnego, aby monitorować powyższe
działania. UE
potrzebuje ram politycznych, które zapewniają koordynację i
spójność strategii politycznych dotyczących lasów i
umożliwiają synergie z innymi sektorami mającymi wpływ na
gospodarkę leśną. Unia potrzebuje nowej strategii leśnej,
która jest głównym punktem odniesienia w rozwoju polityki dotyczącej
leśnictwa. Lasy i sektor leśny w UE muszą uzyskać taką
pozycję, która zagwarantuje ich przyczynianie się do realizacji
zamierzeń i celów UE. 3 Przyszłe działania: Nowa
strategia UE na rzecz lasów i sektora leśno-drzewnego Niniejszy wniosek wspiera spójne, holistyczne
podejście do gospodarki leśnej, obejmuje wielorakie korzyści
płynące z lasów, łączy wewnętrzne i zewnętrzne
kwestie polityki leśnej i odnosi się do całego
łańcucha wartości lasów. Określono
w nim podstawowe zasady konieczne dla wzmocnienia zrównoważonej gospodarki
leśnej oraz dla poprawy konkurencyjności i tworzenia miejsc pracy,
zwłaszcza na obszarach wiejskich, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony
lasów i świadczenia usług ekosystemowych. Określa on
również, w jaki sposób UE zamierza wdrożyć strategie polityczne
dotyczące lasów. Aby niniejsza strategia miała istotne
znaczenie dla działań, które wymagają lub mogą wymagać
dowodów istnienia zrównoważonej gospodarki leśnej, a także aby
osiągnąć jej cele, potrzeba obiektywnych, ambitnych i wymiernych
kryteriów zrównoważonej gospodarki leśnej, które mogłyby
zostać wykorzystane w odniesieniu do wszystkich zastosowań biomasy
leśnej. Sama strategia, jak również jej wdrażanie powinny
opierać się na obowiązujących przepisach prawnych oraz
inicjatywach międzynarodowych, w tym pracach prowadzonych w ramach
konferencji ministerialnej w sprawie ochrony lasów w Europie („Forest Europe”[8]),
uwzględniać szczególną sytuację drobnych
właścicieli lasów oraz podejmować kwestię rynkowych
narzędzi stosowanych w sektorze prywatnym, takich jak certyfikacja. Zasadnicze znaczenie dla realizacji wspólnych
celów i poprawy spójności oraz synergii ma koordynacja z państwami
członkowskimi i między nimi. Państwa członkowskie proszone
są o uwzględnienie zasad i celów niniejszej strategii przy
opracowywaniu i realizacji swoich planów działania oraz krajowych
programów leśnych. Należy rozwinąć możliwości
tworzenia sieci kontaktów, a także wymiany informacji i najlepszych
praktyk. 3.1 Zasady
przewodnie -
Zrównoważona
gospodarka leśna oraz wielofunkcyjna rola lasów, dostarczanie
różnorakich dóbr i usług w sposób zrównoważony i zapewnianie
ochrony lasów. -
Efektywne
gospodarowanie zasobami, optymalizacja wkładu lasów i sektora leśnego
w rozwój obszarów wiejskich, wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy. -
Odpowiedzialność
za lasy na szczeblu światowym, promowanie zrównoważonej produkcji i
konsumpcji produktów leśnych. Europa
posiada długą tradycję zrównoważonej gospodarki
leśnej, co znajduje odzwierciedlenie w zasadach ustanowionych w ramach
„Forest Europe”, stosowanych w ramach polityki państw członkowskich i
wspieranych przez UE, w szczególności poprzez politykę rozwoju obszarów
wiejskich. Jest to pojęcie dynamiczne, charakteryzujące się
międzynarodowymi, regionalnymi i lokalnymi aspektami, które muszą
być wdrażane przez leśników w terenie. Państwa
członkowskie zobowiązały się w ramach „Forest Europe” do
prowadzenia w swoich lasach zrównoważonej gospodarki, zgodnie z
krajową polityką dotyczącą lasów i krajowym prawodawstwem.
Przy wdrażaniu niniejszej strategii powinny one uwzględniać
podstawy zrównoważonej gospodarki leśnej, udoskonalać
wymianę informacji i upowszechniać dobre praktyki. W
sektorze leśnym efektywne gospodarowanie zasobami oznacza wykorzystywanie
zasobów leśnych w sposób minimalizujący wpływ na środowisko
i klimat, a także nadanie priorytetowego znaczenia produktom leśnym o
wyższej wartości dodanej, tworzenie nowych miejsc pracy i
przyczynianie się do lepszego bilansu dwutlenku węgla. Kaskadowy
model wykorzystania drewna[9]
spełnia te kryteria. W niektórych przypadkach konieczne mogą być
zróżnicowane podejścia, na przykład w przypadku zmiany popytu
czy też ze względu na ochronę środowiska naturalnego. 3.2 Cele
dotyczące lasów na rok 2020 Zagwarantowanie i wykazanie, że wszystkie lasy w UE są
zarządzane zgodnie z zasadami zrównoważonej gospodarki leśnej
oraz że zwiększono wkład UE w działania na rzecz promowania
zrównoważonej gospodarki leśnej i ograniczania wylesiania na szczeblu
globalnym, tym samym: - przyczyniono się do wyważenia
różnych funkcji lasu, sprostania oczekiwaniom oraz dostarczania
podstawowych usług ekosystemowych; - stworzono podstawy dla leśnictwa
i całego łańcucha wartości w sektorze leśnym, aby
mogły być konkurencyjnymi i zdolnymi do przetrwania stronami
wnoszącymi wkład w gospodarkę opartą na biotechnologii. Cele
ustalone wspólnie z władzami państw członkowskich i różnymi
zainteresowanymi stronami dotyczą w zintegrowany sposób trzech wymiarów
zrównoważonego rozwoju i zapewniają holistyczne podejście do
gospodarki leśnej i polityki w tej dziedzinie. 3.3 Osiem
powiązanych obszarów priorytetowych: wartość dodana dla
wszystkich Zrównoważona gospodarka leśna przyczynia się do
realizacji najważniejszych celów społecznych 3.3.1 Ochrona
naszych społeczności wiejskich i miejskich Społeczeństwo w coraz większym
stopniu potrzebuje lasów. Lasy pokrywające znaczną
część obszarów wiejskich mają również istotne
znaczenie dla ludności wiejskiej, ponieważ stanowią podporę
dobrobytu gospodarczego i zatrudnienia. Świadomi
zasad zrównoważonej gospodarki, dobrze wykształceni i przeszkoleni w
zakresie bezpieczeństwa pracownicy są jednym z filarów bardziej konkurencyjnego
sektora leśnego. Dobrze zagospodarowane lasy, wykwalifikowani
leśnicy, pracownicy i przedsiębiorcy torują drogę do
stworzenia zrównoważonego i konkurencyjnego sektora leśnego, który
odgrywa ważną rolę w rozwoju obszarów wiejskich oraz w
całej gospodarce, a przy tym zapewnia korzyści społeczne. Komisja uważa, że w celu wspierania
procesu wdrażania zrównoważonej gospodarki leśnej należy
wykorzystywać fundusze na rzecz rozwoju obszarów wiejskich. Państwa
członkowskie powinny korzystać z możliwości
określonych w nowym rozporządzeniu w sprawie rozwoju obszarów
wiejskich i nadać status priorytetowy następującym inwestycjom:
modernizacja technologii leśnych; optymalizacja wkładu sektora w
biogospodarkę; poprawa odporności ekosystemów leśnych, a
także podniesienie ich wartości przyrodniczej i zwiększenie ich
potencjału w zakresie łagodzenia zmiany klimatu; realizacja celów w
zakresie przyrody i różnorodności biologicznej; adaptacja do zmiany
klimatu; zachowanie zasobów genetycznych; ochrona lasów i informacje o lasach;
a także tworzenie nowych obszarów leśnych i systemów
rolno-leśnych. Kierunki strategiczne: -
państwa członkowskie powinny korzystać z funduszy na rzecz
rozwoju obszarów wiejskich w celu poprawy konkurencyjności, wspierania
dywersyfikacji działalności gospodarczej i jakości życia
oraz zapewniania specjalnych środowiskowych dóbr publicznych[10], a także w celu przyczyniania się do promowania funkcji
społecznych zrównoważonej gospodarki leśnej; -
Komisja i państwa członkowskie powinny ocenić i zwiększyć
wpływ działań w zakresie leśnictwa realizowanych w ramach
polityki rozwoju obszarów wiejskich; -
w ramach celu uproszczenia określonego w pakiecie środków na rzecz
unowocześnienia pomocy państwa Komisja proponuje, by
rozważyć włączenie dużych przedsiębiorstw do
systemu wyłączeń grupowych i dokonuje obecnie przeglądu
warunków dotyczących wyłączeń grupowych w sektorze
leśnym[11]; -
przy pomocy środków finansowania rozwoju obszarów wiejskich państwa
członkowskie zachęca się do wspierania: systemów doradztwa
leśnego na rzecz zwiększania świadomości w dziedzinie
leśnictwa; działalności szkoleniowej; oraz komunikacji
między lokalnymi właścicielami lasów i administracją
leśną; -
Komisja i państwa członkowskie powinny udoskonalić proces wyceny
korzyści, jakie lasy dają społeczeństwu, a poprzez
zrównoważoną gospodarkę leśną powinny
osiągnąć właściwą równowagę między
dostarczaniem różnych towarów i usług. 3.3.2 Wspieranie
konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju przemysłu
związanego z leśnictwem w UE, bioenergii oraz zielonej gospodarki w
szerszym zakresie Drewno
to naturalny, odnawialny surowiec wielokrotnego użytku, nadający
się do recyklingu. Jeżeli pochodzi ono z lasów, w których prowadzona
jest zrównoważona gospodarka leśna, jest przetwarzane i wykorzystywane
w celu zminimalizowania negatywnych skutków dla klimatu i środowiska, a
jednocześnie stanowi źródło utrzymania, może odgrywać
rolę w procesie zrównoważonego rozwoju. Ogólnie
rzecz biorąc, 58 % biomasy drzewnej pozyskiwanej w UE jest
przetwarzane przez przemysł związany z leśnictwem[12], co stanowi
około 7 % PKB przemysłu wytwórczego UE i niemal 3,5 miliona
miejsc pracy, a także przyczynia się do osiągnięcia celów
unijnej polityki przemysłowej[13].
Konkurencyjność drewna w przyszłości wymaga jednak nowych
procesów i produktów, efektywnych pod względem wykorzystania zasobów i
energii i bardziej przyjaznych dla środowiska. Zgodnie z oczekiwaniami
ważną rolę w ekologicznej gospodarce UE odegrają
zaawansowane materiały drewnopochodne i chemikalia. Dokument roboczy służb
Komisji opisuje podsektory przemysłu związanego z leśnictwem w
UE, związane z nimi perspektywy ekonomiczne i technologiczne, oraz
określa najważniejsze stojące przed nimi wyzwania i
działania naprawcze (w odniesieniu do okresu 2013-2020) mające na celu
ulepszenie ich konkurencyjności na rynkach światowych. Pozostałe
42 % drewna jest wykorzystywane do produkcji energii i stanowi około
5 % całkowitego zużycia energii w UE. Według krajowych
planów działania w zakresie energii odnawialnych w 2020 r. biomasa
będzie nadal głównym źródłem energii ze źródeł
odnawialnych. Komisja ocenia obecnie, czy w celu podjęcia kwestii w
zakresie zrównoważonego rozwoju związanych z wykorzystywaniem biomasy
stałej i gazowej do ogrzewania, chłodzenia i wytwarzania elektryczności
należy zaproponować dodatkowe środki, w tym zharmonizowane
kryteria zrównoważonego rozwoju. W
związku z tym biomasa pochodząca z lasów, wraz z niedrzewnymi
produktami, które cieszą się coraz większym zainteresowaniem na
rynku, stwarzają możliwości utrzymywania i tworzenia miejsc
pracy oraz różnicowania źródeł dochodu w zielonej gospodarce
opartej na technologiach niskoemisyjnych. Kierunki
strategiczne: Komisja,
wraz z państwami członkowskimi i zainteresowanymi stronami: - zbada
i będzie promować zintensyfikowane wykorzystywanie drewna jako
zrównoważonego, odnawialnego surowca, przyjaznego dla klimatu i
środowiska naturalnego bez szkody dla lasów i ich usług
ekosystemowych; oceni korzyści dla klimatu wynikające z
zastąpienia innych surowców i źródeł energii biomasą
leśną i pozyskanymi produktami drzewnymi oraz wpływ zachęt
do wykorzystywania biomasy leśnej na powstawanie zakłóceń na
rynku; -
opracuje, do końca 2014 r., obiektywne, ambitne i wymierne kryteria
zrównoważonej unijnej gospodarki leśnej, które będą
mogły być stosowane w różnych kontekstach polityki
niezależnie od ostatecznego wykorzystania biomasy leśnej.
Odpowiednie środki zostaną przedstawione przez Komisję; - oceni
potencjalną podaż drewna i ułatwienia w zakresie rosnącej
zrównoważonej mobilizacji zasobów drzewnych; opracuje wytyczne
dotyczące dobrych praktyk oraz kaskadowego modelu wykorzystania drewna,
jak również procesów produkcyjnych efektywnych pod względem
wykorzystania zasobów i energii, adresowane w szczególności do
przemysłu związanego z leśnictwem, MŚP i
mikroprzedsiębiorstw; -
będzie pobudzać rozwój rynku i wspierać umiędzynarodowienie
produktów wytwarzanych przez sektor przemysłu związanego z
leśnictwem w UE, a także poprawę sektorowej wiedzy, w tym wiedzy
w zakresie zrównoważonego budownictwa i informowania konsumentów na temat
mebli; -
będzie ułatwiać dostęp produktów i surowców wytwarzanych
przez przemysł związany z leśnictwem w UE do rynków państw
trzecich za pośrednictwem dwustronnych umów handlowych, a także
poprzez poprawę informacji na temat warunków przywozu i wywozu surowców; -
będzie wspierać Platformę Technologiczną Sektora
Leśno-Drzewnego i zachęcać do podejmowania nowych inicjatyw,
takich jak partnerstwa publiczno-prywatne, np. w sektorze produktów
ekologicznych, wspierających badania naukowe i innowacje dotyczące
różnorodnych produktów i procesów efektywnych pod względem
wykorzystania zasobów i energii; -
zainicjuje w 2014 r. ocenę łącznych kosztów związanych z
wdrażaniem przepisów UE dotyczących łańcuchów wartości
w przemyśle związanym z leśnictwem. Jej wyniki mogłyby
przyczynić się do szerzej zakrojonej analizy skutków, w tym kosztów,
korzyści i spójności strategii politycznych i prawodawstwa. 3.3.3 Lasy i
zmiana klimatu Lasy są podatne na zmianę klimatu.
Ważne jest zatem, aby utrzymywać i wzmacniać ich
odporność i zdolności adaptacyjne, między innymi poprzez
zapobieganie pożarom i stosowanie innych rozwiązań adaptacyjnych
(np. odpowiednie gatunki, odmiany roślin, itp.). Jednocześnie gospodarka leśna
może łagodzić zmianę klimatu dzięki utrzymywaniu lub
wzmacnianiu funkcji lasu jako pochłaniacza dwutlenku węgla oraz
dzięki zapewnianiu biomateriałów, które mogą działać
jako tymczasowe magazyny dwutlenku węgla lub jako „substytuty węgla”
zastępujące wysokoemisyjne materiały i paliwa. UE
przyjęła niedawno zasady rozliczania i monitorowania emisji gazów
cieplarnianych powstających w wyniku działalności związanej
z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem
(LULUCF)[14]
oraz składania sprawozdań w tym zakresie, na podstawie których to
zasad państwa członkowskie będą na przykład
udostępniać informacje na temat planów wzmacniania pochłaniaczy
dwutlenku węgla oraz ograniczenia emisji związanych z leśnictwem. UE i państwa członkowskie
podjęły również powiązane z LULUCF zobowiązania, które
mają zostać zrealizowane do 2020 r., w drugim okresie rozliczeniowym
na mocy protokołu z Kioto. Lasy łagodzą również skutki
ekstremalnych zjawisk pogodowych poprzez równoważenie temperatur oraz
zmniejszanie prędkości wiatru i odpływu wód. Kierunki
strategiczne: państwa
członkowskie powinny wykazać: -
w jaki sposób zamierzają zwiększyć potencjał lasów w
zakresie łagodzenia zmiany klimatu poprzez zwiększenie pochłaniania
i ograniczenia emisji, w tym poprzez zastosowanie kaskadowego modelu
wykorzystania drewna, biorąc pod uwagę fakt, że nowy podprogram
LIFE+ dotyczący działań na rzecz klimatu a także fundusze
na rzecz rozwoju obszarów wiejskich mogą promować i wspierać
nowe lub istniejące praktyki w zakresie gospodarowania lasami
ograniczające emisje lub zwiększające produktywność
biologiczną netto (tj. pochłanianie CO2). Powinny tego
dokonać do połowy 2014 r. oraz w kontekście informowania na
temat działań w zakresie LULUCF; -
w jaki sposób zwiększają możliwości lasów w zakresie
adaptacji oraz ich odporność, w oparciu o działania
zaproponowane w Strategii UE w zakresie przystosowania się do zmiany
klimatu[15]
oraz w zielonej księdze dotyczącej ochrony lasów i informacji o
lasach, takie jak zmniejszanie luk w wiedzy oraz uwzględnienie
działań w zakresie adaptacji w polityce leśnej. 3.3.4 Ochrona
lasów i wzmacnianie usług ekosystemowych Lasy zapewniają usługi ekosystemowe,
od których uzależnione są wiejskie i miejskie społeczności,
oraz są ostojami różnorodności biologicznej. Problemy
nękające lasy, takie jak fragmentacja siedlisk, rozprzestrzenianie
się inwazyjnych gatunków obcych, zmiana klimatu, niedobór wody,
pożary, burze i szkodniki wymagają podjęcia wzmożonej ochrony.
Przepisy UE regulują kwestie dotyczące przemieszczania niektórych
roślin, produktów roślinnych i innych przedmiotów, które mogą
stanowić zagrożenie dla zdrowia roślin, oraz handlu nimi. Wysiłki
podejmowane na rzecz ochrony powinny dotyczyć utrzymania, poprawy i
przywracania odporności oraz wielofunkcyjności ekosystemów
leśnych jako zasadniczych elementów unijnej zielonej infrastruktury
zapewniającej kluczowe usługi w zakresie ochrony środowiska, jak
również surowce. Większy
nacisk należy położyć na zapobieganie negatywnym skutkom
dla lasów, niż na łagodzenie skutków szkód i odbudowę
środowiska. Aby lasy mogły reagować na zagrożenia i
tendencje pojawiające się w przyszłości, należy
wspierać różnorodność genetyczną i chronić
zagrożone zasoby genetyczne. Niektóre
zagrożenia oraz i ich skutki mają charakter transgraniczny, konieczne
jest więc podjęcie działań na szczeblu UE. Plany
urządzenia lasu (FMP) lub równoważne instrumenty opierające
się na zasadach zrównoważonej gospodarki leśnej są
kluczowymi instrumentami w dostarczaniu wielorakich towarów i usług w
sposób zrównoważony. Plany te mają zasadnicze znaczenie zarówno dla
Strategii UE w zakresie różnorodności biologicznej na okres do 2020
r., jak i dla funduszy UE na rzecz rozwoju obszarów wiejskich. Zostały one
uwzględnione w niniejszej strategii, która propaguje i wspiera ich
stosowanie. Kierunki
strategiczne: państwa
członkowskie: -
opracują, z pomocą Komisji, koncepcyjne ramy dla wyceny usług
ekosystemowych, propagując ich integrację w systemach rachunkowości
na poziomie unijnym i krajowym do roku 2020. Dokonają tego w oparciu o
proces mapowania i oceny stanu ekosystemów i ich usług; -
powinny utrzymywać i zwiększać pokrywę leśną w
celu zapewnienia ochrony gleby oraz regulacji jakości i ilości wody poprzez
uwzględnienie praktyk z zakresu zrównoważonej gospodarki leśnej
w programie środków planów gospodarowania wodami w dorzeczu na mocy
ramowej dyrektywy wodnej i w programach rozwoju obszarów wiejskich; -
powinny osiągnąć znaczącą i wymierną poprawę
stanu ochrony gatunków i siedlisk leśnych poprzez pełne
wdrożenie prawodawstwa UE w dziedzinie ochrony przyrody, a także
poprzez zagwarantowanie, by krajowe plany dotyczące lasów
przyczyniały się do odpowiedniego zarządzania siecią Natura
2000 do roku 2020. Za podstawę powinny one obrać przyszłe
wytyczne dotyczące sieci Natura 2000 i lasów; -
wdrożą strategiczny plan na rzecz różnorodności
biologicznej na lata 2011-2020 oraz zrealizują cele z Aichi przyjęte
w ramach Konwencji o różnorodności biologicznej w oparciu o wspólne
ramy na rzecz ustalenia priorytetów w zakresie odbudowy ekosystemów; -
powinny wzmocnić ochronę leśnych zasobów genetycznych
(różnorodność gatunkowa drzew) i różnorodność w
obrębie gatunków i populacji. Komisja może wspierać je w szczególności
za pośrednictwem programu rozwoju obszarów wiejskich. Komisja: -
będzie monitorować postępy państw członkowskich we
wdrażaniu planów urządzenia lasu lub równoważnych instrumentów
oraz w uwzględnianiu w nich zagadnień dotyczących
różnorodności biologicznej, w tym celów związanych z
ochroną w ramach sieci Natura 2000; -
powinna, wraz z państwami członkowskimi, wzmocnić mechanizmy
ochrony lasów przed szkodnikami, w oparciu o wzmożoną
współpracę z krajami sąsiadującymi, intensywniejsze badania
oraz trwający proces przeglądu systemu ochrony roślin; -
oceni skutki i rozważy ewentualne rozszerzenie obowiązku stosowania w
UE Międzynarodowego Standardu dla Środków Fitosanitarnych nr 15
dotyczącego drewnianych materiałów opakowaniowych; -
dostarczy odpowiednie informacje i dane, które ma do dyspozycji, stronom
konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zwalczania pustynnienia w celu
wsparcia realizacji ich planów działania na rzecz ochrony lasów i gleb na
obszarach najbardziej zagrożonych degradacją gleby i pustynnieniem. Będzie to czynić zwłaszcza za
pośrednictwem Europejskiego Centrum Informacji o Lasach i Europejskiego
Ośrodka Danych o Glebie. Poprawa bazy wiedzy 3.3.5 Jakie
lasy posiadamy i w jaki sposób się one zmieniają? Wzmocnienie bazy wiedzy na temat lasów jest
konieczne w celu lepszego zrozumienia skomplikowanych środowiskowych i
społecznych wyzwań, przed jakimi stoi sektor leśny. Proces
mapowania i oceny stanu ekosystemów leśnych oraz ich usług wymaga
poprawy w zakresie informacji o lasach w UE. Właściwe zmienne i
parametry zostaną zharmonizowane na szczeblu UE, w oparciu o
współpracę między światowymi, ogólnoeuropejskimi i
krajowymi systemami gromadzenia danych, a także szczegółową
analizę wyzwań w UE. Unijne programy, takie jak LIFE+, mogłyby
pomóc w mobilizacji potrzebnych zasobów. Komisja i państwa członkowskie
opracowały modułowy system w zakresie informacji o lasach, a prace
nad podobnymi systemami w odniesieniu do biomasy i różnorodności
biologicznej są w toku. Kierunki
strategiczne: Komisja
i państwa członkowskie: -
utworzą system informacji o lasach Europy poprzez gromadzenie na
ogólnoeuropejską skalę zharmonizowanych informacji o wielofunkcyjnej
roli lasów i zasobów leśnych oraz poprzez integrację różnych
systemów informatycznych (np. EFFIS[16])
i platform danych (np. EFDAC[17])
w dynamiczny system modułowy, łączący dane i modele w
aplikacje; -
uzgodnią informacje o lasach w UE w taki sposób, by bazowały one
przede wszystkim na danych gromadzonych przez państwa członkowskie
zgodnie z unijnymi wymogami dotyczącymi architektury danych, takimi jak
INSPIRE[18],
SEIS[19]
i GMES[20],
a także zgodnie z międzynarodowymi i regionalnymi procesami; -
będą wspierać dalszy rozwój unijnej bazy danych dotyczących
leśnego materiału rozmnożeniowego, w tym hiperłącz do
krajowych rejestrów i map; -
będą doskonalić informacje o lasach i wyniki monitorowania,
umożliwiać ich porównywanie i prowadzić ich wymianę, w
oparciu o pozytywne doświadczenia zdobyte w ramach takich jak EFFIS,
monitorowanie zdrowia lasów, statystyki dotyczące leśnictwa w UE i
EFDAC. W
ścisłym porozumieniu z zainteresowanymi stronami Komisja: - opracuje kilka modułów,
dotyczących np. lasów i zjawisk katastrofalnych, takich jak pożary i
szkodniki, gospodarki leśnej i biogospodarki, lasów wobec zmiany klimatu
oraz lasów i usług ekosystemowych, które to moduły mogłyby
wnieść wkład do statystyk dotyczących leśnictwa w UE
oraz zintegrowanej rachunkowości środowiskowej i gospodarczej
dotyczącej leśnictwa. 3.3.6 Nowe i
innowacyjne leśnictwo oraz produkty o wartości dodanej By pobudzać innowacje w sektorze
leśnym, konieczna jest spójna i ambitna przestrzeń badawcza
związana z leśnictwem w UE. Należy w niej wziąć pod
uwagę specyfikę lasów, na przykład długie ramy czasowe. W unijnych programach ramowych w zakresie badań
i rozwoju wspiera się sektor leśny. Sektor ten został w
większym stopniu uwzględniony w ramach siódmego programu ramowego w
dziedzinie badań naukowych oraz w programie „Horyzont 2020”, zgodnie z
europejską strategią dotyczącą biogospodarki[21]. Celem jest
poprawa zrównoważonego funkcjonowania sektora i zwiększenie jego
wkładu w gospodarkę wiejską poprzez zrównoważoną
gospodarkę leśną, poprawa odporności sektora na
działanie stresu biotycznego i abiotycznego oraz stworzenie lepszych
systemów produkcji leśnej i powiązanych produktów. Kierunki
strategiczne: -
Komisja będzie służyć pomocą państwom
członkowskim i zainteresowanym stronom w procesie przekładania
technologii i wiedzy naukowej na praktyki leśne i rynkowe, w
szczególności w ramach programu „Horyzont 2020” a także europejskiego
partnerstwa innowacyjnego na rzecz wydajnego i zrównoważonego rolnictwa,
wspierając rozwój nowych produktów o wysokiej wartości dodanej; -
Komisja i państwa członkowskie powinny współpracować w
zakresie zaawansowanych badań i narzędzi modelowania w celu
uzupełnienia luk w wiedzy i danych, mając na względzie lepsze
zrozumienie skomplikowanych zagadnień dotyczących zmian
społecznych, gospodarczych i środowiskowych związanych z lasami
(np. określenie wartości progowych dla środowiska); -
Stały Komitet ds. Badań Naukowych w Dziedzinie Rolnictwa (SCAR)
zostanie wykorzystany w celu wzmocnienia koordynacji badań naukowych i
innowacji między UE, państwami członkowskimi i zainteresowanymi
stronami; -
Komisja zadba o to, aby wyniki badań oraz dobre praktyki były
upowszechniane za pośrednictwem administracji leśnych w UE oraz
innych właściwych forów. Wspieranie koordynacji i
komunikacji 3.3.7 Wspólne
działania na rzecz spójnego zarządzania naszymi lasami i ich lepszego
zrozumienia Różne przekrojowe zagadnienia polityczne
dotyczą również leśnictwa, a ich cele są czasem
rozbieżne. Koordynacja, współpraca i komunikacja są zatem
kluczowe dla osiągnięcia spójnej i konsekwentnej polityki. Z państwami członkowskimi
przedyskutowane zostały różne warianty służące
poprawie koordynacji i wdrażania, w tym dyrektywa ramowa w sprawie
zrównoważonej gospodarki leśnej. Nie zgodzono się jednak na
przyjęcie żadnego innego podejścia niż podejście opierające
się na zasadzie dobrowolności. W każdym przypadku należy
polepszyć powiązania ze strategiami politycznymi dotyczącymi
lasów. Obecna struktura administracji leśnej w UE[22] opiera
się na Stałym Komitecie ds. Leśnictwa[23] (SFC). SFC
powinien stanowić w dalszym ciągu forum dla omawiania wszystkich
zagadnień związanych z leśnictwem, zapewniając
koordynację i spójność strategii politycznych dotyczących
lasów. Konieczne są jednak usprawnienia w celu zagwarantowania
uwzględniania przez SFC aspektów polityki w innych obszarach. SFC
pracował wraz z Grupą Doradczą ds. Leśnictwa i Korka,
Komitetem ds. Ochrony Siedlisk Przyrodniczych i grupą ekspertów ds.
zarządzania siecią Natura 2000 nad opracowaniem wytycznych
dotyczących sieci Natura 2000 i lasów. Działanie to można
wykorzystać jako przykład najlepszej praktyki. Ponadto większy
nacisk można by położyć na roli, jaką SFC odgrywa w
utrzymywaniu wielofunkcyjności lasów. Grupa Doradcza ds. Leśnictwa i Korka[24] pozostanie
główną wielostronną platformą umożliwiającą
omawianie kwestii związanych z leśnictwem i zrównoważoną
gospodarką leśną, natomiast Komitet Doradczy ds. Przemysłu
związanego z Leśnictwem[25]
będzie w dalszym ciągu główną platformą dla kwestii
związanych z łańcuchami wartości w przemyśle. Te trzy fora powinny być podstawą dla
opracowania i realizacji nowej strategii. Komunikowanie się stanowi szczególne
wyzwanie dla omawianego sektora, ponieważ ogół
społeczeństwa z reguły nie jest świadomy dużego
znaczenia zrównoważonej gospodarki leśnej ani różnorodnych
sposobów, w jakie sektor leśny wnosi wkład w zieloną
gospodarkę. Kierunki
strategiczne: -
Komisja zadba o to, aby Stały Komitet ds. Leśnictwa działał
w oparciu o politykę UE w innych obszarach mającą znaczenie dla
lasów i sektora leśnego, zapewniając stałą
wielofunkcyjność zarządzania lasami w UE; -
Komisja i państwa członkowskie przeanalizują różne warianty
mające na celu zapewnienie lepszej koordynacji zrównoważonej
gospodarki leśnej, ujednolicenia informacji o lasach i współpracy z
państwami członkowskimi i między nimi; -
Komisja utworzy europejską sieć administracji leśnej (krajowe
inwentaryzacje lasów – NFI) w celu opracowania zharmonizowanych kryteriów w
odniesieniu do danych NFI. Planowane są prace uzupełniające za
pośrednictwem działań w ramach COST i projektów badawczych; -
państwa członkowskie powinny dążyć do poprawy
informacji na temat lasów i drewna przekazywanych społeczeństwu i
opierać się na strategii komunikacyjnej UE w zakresie leśnictwa
opracowanej przez SFC[26]; -
Komisja dokona dalszej oceny postrzegania lasów przez społeczeństwo
(poprzez badanie Eurobarometru do 2015 r.). 3.3.8 Lasy z
perspektywy globalnej Na poziomie ogólnoeuropejskim główny nacisk
kładzie się na trwające negocjacje w sprawie ustanowienia
prawnie wiążącego porozumienia o lasach, a UE odgrywa
główną rolę w tym procesie. Za pośrednictwem tego
porozumienia UE zamierza dążyć do poprawy zrównoważonej
gospodarki leśnej w całym regionie. Nowa strategia stanowi odpowiedni
nośnik służący wdrażaniu porozumienia. Na poziomie globalnym UE znajduje się na
pierwszej linii prac w zakresie przeciwdziałania wylesianiu i degradacji
lasów. Opowiada się ona za zrównoważoną gospodarką
leśną jako sposobem ochrony różnorodności biologicznej,
zwalczania pustynnienia i reagowania na zmianę klimatu, przy jednoczesnym
zapewnieniu dostarczania towarów i usług przez ekosystemy leśne. W
ten sposób przyczynia się do zrównoważonego rozwoju i walki z
ubóstwem. Do realizacji tych celów dąży się za
pośrednictwem REDD+, FLEGT[27]
oraz rozporządzenia UE w sprawie drewna[28].
Komisja dokona przeglądu funkcjonowania i skuteczności
rozporządzenia UE w sprawie drewna do 2015 r. Niniejsza strategia ma na celu zapewnienie
spójności pomiędzy polityką UE i państw członkowskich
oraz ich celami i zobowiązaniami w zakresie zagadnień związanych
z leśnictwem na poziomie międzynarodowym. Stanowi ona wsparcie dla UE
i państw członkowskich poprzez określenie jasnych i spójnych
celów. Kierunki
strategiczne: Komisja
i państwa członkowskie: -
zapewnią spójność między polityką UE i państw
członkowskich oraz ich zobowiązaniami w zakresie zagadnień związanych
z leśnictwem na poziomie międzynarodowym; -
będą wspierać zrównoważoną gospodarkę
leśną w Europie i na całym świecie oraz rolę lasów w
przechodzeniu na zieloną gospodarkę w kontekście współpracy
UE na rzecz rozwoju oraz w kontekście działań zewnętrznych; -
zapewnią dalsze wsparcie dla światowych wysiłków na rzecz
zwalczania nielegalnego pozyskiwania drewna w ramach planu działań UE
na rzecz egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie
leśnictwa; -
będą wspierać kraje rozwijające się w ich wysiłkach
na rzecz poprawy polityki dotyczącej lasów i przepisów wykonawczych w tym
zakresie, wzmacniania administracji leśnej, oceny wartości i
monitorowania ekosystemów leśnych, a także – w ramach REDD+ –
zajmą się przyczynami wylesiania i degradacji lasów. Komisja: -
dokona oceny oddziaływania na środowisko, jakie ma konsumowanie w UE
produktów i surowców, które mogą przyczynić się do wylesiania i
degradacji lasów poza UE. W odpowiednich przypadkach Komisja rozważy
warianty polityki ograniczania takich skutków, w tym opracowanie unijnego planu
działania w sprawie wylesiania i degradacji lasów. Będzie to zgodne z
siódmym unijnym programem działań w zakresie środowiska. 4 Przekształcenie zasad w
działania: współpraca na rzecz naszych lasów i sektora leśnego Komisja
i państwa członkowskie w ramach swoich odpowiednich kompetencji
zapewnią wdrażanie strategii i podjęcie działań
następczych, ze szczególnym uwzględnieniem zaangażowania
zainteresowanych stron. Aby
ustanowić pośrednie punkty na drodze do osiągnięcia do 2020
r. celów w zakresie leśnictwa, a także by określić
priorytety działań strategicznych w polityce leśnej oraz w
strategiach politycznych dotyczących lasów, Komisja podejmie
współpracę ze Stałym Komitetem ds. Leśnictwa w celu
wzmocnienia powiązań z pokrewnymi obszarami polityki UE. Jeżeli
będzie to konieczne, Komisja będzie współpracować z innymi
komitetami i forami. Biorąc pod uwagę duże znaczenie unijnych
funduszy dla lasów i sektora leśnego, istnieje potrzeba poprawy
jakości dyskusji na poziomie UE. Zostaną
też określone inne dziedziny, w których państwa
członkowskie powinny poczynić dalsze postępy, takie jak
zapobieganie pożarom lasów, zwalczanie szkodników i chorób, promowanie
zrównoważonej produkcji drewna oraz regionalnej i międzyregionalnej
współpracy. Lasy i sektor leśny są obecnie w
dużej mierze finansowane przez UE. Działania w zakresie
leśnictwa realizowane na mocy rozporządzenia w sprawie rozwoju
obszarów wiejskich pochłaniają większość zasobów
finansowych w ramach strategii (90 % zasobów ogółem przeznaczonych na
leśnictwo w UE). Według uaktualnionych planów 5,4 mld euro z
Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich przeznaczono
na działania w zakresie leśnictwa realizowane w latach 2007-2013. W
latach 2014-2020 oczekiwany jest podobny poziom wydatków, choć będzie
on zależeć od planów rozwoju obszarów wiejskich poszczególnych
państw członkowskich. Wydatki te powinny być przeznaczone na
działania przyczyniające się do osiągnięcia celów
niniejszej strategii, a w szczególności celu zapewnienia zarządzania
lasami w UE wyraźnie zgodnie z zasadami zrównoważonej gospodarki
leśnej. LIFE+ wspiera ochronę przyrody, przystosowanie do zmiany
klimatu, potrzeby w zakresie informacji i ochrony, fundusze strukturalne
wspierają projekty na rzecz spójności, zaś program „Horyzont
2020” wspiera działania w zakresie badań i innowacji, w tym
partnerstwo publiczno-prywatne przemysłu opartego na surowcach pochodzenia
biologicznego. W ramach polityki rozwoju i przeciwdziałania zmianie klimatu
zapewnia się również finansowanie dla państw trzecich,
szczególnie poprzez unijne środki finansowe na rzecz rozwoju, REDD+ oraz
FLEGT. Racjonalizacja dostępnych zasobów i poprawa koordynacji
między finansowaniem na szczeblu UE i poszczególnych państw mogą
przyczynić się do lepszego wdrażania strategii. 5 Wnioski Strategia
na rzecz lasów i sektora leśnego jest konieczna, ponieważ nie
istnieje wspólna unijna polityka leśna ani ramowe wytyczne dotyczące
zagadnień związanych z leśnictwem. Ponieważ polityka UE
stawia coraz większe wymagania wobec lasów, istnieje potrzeba
skoordynowania sektorowych strategii politycznych. Istnieje również
potrzeba uzgodnienia całościowej wizji strategicznej dotyczącej
zagadnień leśnych, a także zapewnienia pełnego uwzględniania
polityki UE w powiązanych dziedzinach w krajowej polityce dotyczącej
lasów. Pozwoli to zwiększyć zdolność lasów i sektora
leśno-drzewnego do reagowania na rozwój wydarzeń w różnych
obszarach polityki. Niniejsza strategia ma na celu nadanie lasom i
sektorowi leśnemu kluczowego znaczenia na drodze zmierzającej do
zielonej gospodarki. Należy przy tym docenić korzyści, jakie
lasy mogą przynosić w sposób zgodny ze zrównoważonym rozwojem, a
jednocześnie zapewnić ich ochronę. Osiągnięcie tego
celu wymaga zdecydowanego zaangażowania i wsparcia politycznego wszystkich
zainteresowanych stron. Do 2018
r. zostanie przeprowadzony przegląd w celu dokonania oceny postępów w
realizacji strategii. Parlament
Europejski i Rada są niniejszym zaproszone do poparcia niniejszej
strategii i do wyrażenia swoich opinii na temat jej wdrażania. [1] Na podstawie prognozowanych poziomów odniesienia
dotyczących gospodarki leśnej UE przedstawionych w ramach 6.
konferencji Stron UNFCCC. [2] 16 mln, zgodnie z szacunkami właścicieli.
Chociaż liczba prywatnych właścicieli lasów jest dość
znaczna, ich udział w gruntach leśnych jest w porównaniu z nią
mały i często fragmentaryczny. [3] Więcej informacji na ten temat znajduje się w
zielonej księdze na temat ochrony lasów i informacji o lasach (COM (2010)
66). [4] Konferencja ministerialna w sprawie ochrony lasów w
Europie. Helsinki, 1993 r. [5] COM(2011) 244 i COM(2012) 60. [6] Rezolucja Rady z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie
strategii leśnej UE. [7] COM(2006) 302 [8] Ogólnoeuropejski proces polityczny na rzecz
zrównoważonej gospodarki leśnej w Europie. [9] W kaskadowym modelu drewno jest wykorzystywane w
następującej kolejności: produkty drzewne,
przedłużenie okresu ich użytkowania, ponowne wykorzystanie,
recykling, bioenergia i unieszkodliwienie. [10] Konkluzje Rady Europejskiej z dn. 7-8 lutego 2013 r. w
sprawie wieloletnich ram finansowych. [11] Ponieważ sektor leśny nie jest objęty
zakresem załącznika I oraz art. 42 Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej, wszystkie reguły konkurencji mają do niego pełne
zastosowanie. [12] Produkcja wyrobów z drewna i korka, produkcja mebli,
produkcja papieru i wyrobów z papieru, drukowanie i działalność
usługowa związana z poligrafią (NACE, rozdz. 16, 31, 17,
18.1). Obejmuje to również
odnośne aspekty związane z pozyskiwaniem drewna (NACE 02.2). [13] „Silniejszy przemysł europejski na rzecz wzrostu i
ożywienia gospodarczego” (COM (2012) 582 final) oraz „Zintegrowana
polityka przemysłowa w erze globalizacji” (COM (2010) 614). [14] Decyzja nr 529/2013/UE. [15] COM (2013) 216. [16] Europejski system informacji o pożarach lasów. [17] Europejskie Centrum Informacji o Lasach. [18] Infrastruktura informacji przestrzennej we Wspólnocie
Europejskiej. [19] Wspólny system informacji o środowisku. [20] Europejski program monitorowania Ziemi. [21] COM(2012) 60. [22] Opisana w dokumencie roboczym służb Komisji. [23] Decyzja Rady 89/367/EWG [24] Decyzja Komisji 2004/391/WE. [25] Decyzja Komisji 97/837/WE. [26] http://ec.europa.eu/agriculture/fore/publi/ [27] Rozporządzenie (WE) nr 2173/2005 w sprawie
ustanowienia systemu zezwoleń na przywóz drewna do Wspólnoty Europejskiej
FLEGT. [28] Rozporządzenie (UE) nr 995/2010.