52005PC0089

Bruksela, dnia 16.3.2005

COM(2005) 89 końcowy

2005/0019 (CNS)

Wniosek dotyczący

DYREKTYWY RADY

zmieniającej dyrektywę 77/388/EWG w odniesieniu do niektórych środków w celu uproszczenia procedury obciążania podatkiem od wartości dodanej i pomocy w zapobieganiu uchylaniu się od płacenia podatków i unikaniu zobowiązań podatkowych i uchylającej niektóre decyzje przyznające odstępstwa

(przedstawiona przez Komisję)

UZASADNIENIE

Tło

Zgodnie z art. 27 szóstej dyrektywy Rady w sprawie podatku VAT Rada stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji, może upoważnić każde z Państw Członkowskich do wprowadzenia specjalnych środków stanowiących odstępstwo od stosowania przepisów szóstej dyrektywy w sprawie podatku VAT, w celu uproszczenia procedury obciążania podatkiem oraz zapobiegania niektórym rodzajom uchylania się od płacenia podatków i unikania zobowiązań podatkowych.

Obecnie Państwom Członkowskim udzielono zgody na stosowanie ponad 140 odstępstw. W najbliższej przyszłości liczba ta ulegnie zwiększeniu w związku z wnioskami o odstępstwo składanymi przez nowe Państwa Członkowskie, które dnia 1 maja 2004 r. przystąpiły do UE. Ponadto, najprawdopodobniej w stosunkowo bliskiej przyszłości państwa te będą musiały podjąć kwestię innych specjalnych środków w ich ustawodawstwie, które będą wymagać wspólnotowej podstawy prawnej.

Komisja w swoim komunikacie dla Rady i Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2000 r. w sprawie strategii poprawy działania systemu VAT w kontekście rynku wewnętrznego[1] podjęła się zracjonalizowania niektórych z dużej liczby obecnie obowiązujących odstępstw. Komunikat Komisji[2] z dnia 20 października 2003 r., w którym dokonano przeglądu i aktualizacji strategii, potwierdził ten zamiar. Przewidywano, że tego typu racjonalizacja sprawiłaby, że niektóre indywidualne odstępstwa byłyby dostępne dla wszystkich Państw Członkowskich dzięki wprowadzeniu zmiany do szóstej dyrektywy w sprawie podatku VAT[3]. Chodzi tutaj o odstępstwa, które okazały się skuteczne i służyły rozwiązaniu problemów więcej niż jednego Państwa Członkowskiego.

Liczba odstępstw i podobne kwestie, do których się odnoszą, świadczą o tym, że w ostatnich latach unikanie zobowiązań podatkowych z tytułu VAT i uchylanie się od płacenia podatku stały się prawdziwym problemem. Zarówno władze krajowe Państw Członkowskich, jak i zrzeszenia biznesowe podkreślały, że w niektórych sektorach uchylanie się od płacenia podatku VAT stało się tak nagminne, że stwarza to niekorzystne warunki konkurencji dla uczciwych podmiotów gospodarczych. Obciążenie podatkiem VAT bez zwracania go państwu powoduje nie tylko stratę w dochodach, ale również umożliwia nieuczciwym podmiotom gospodarczym oferowanie towarów lub usług po cenach niższych niż ich konkurenci przestrzegający prawa.

Ponadto Państwa Członkowskie coraz częściej spotykają się ze sztucznymi tworami – często obejmującym całe serie transakcji – utworzonymi wyłącznie w celu odniesienia korzyści z tytułu podatku VAT poprzez zmniejszenie ostatecznego obciążenia podatkiem VAT lub zwiększenie jego zwrotu. Sztuczny charakter szeregu transakcji zazwyczaj jest oczywisty, ale z prawnego punktu widzenia trudno jest skutecznie i szybko interweniować w tego typu przypadkach, zwłaszcza, że środki przeciwdziałające lub postępowanie sądowe nieuchronnie wiążą się z długim okresem czasu. Tymczasem doświadczenia Państw Członkowskich wskazują, że systemy unikania zobowiązań podatkowych z tytułu VAT są opracowywane przez specjalistów i te, które się sprawdziły, są następnie sprzedawane jak produkt przedsiębiorstwom. Pojawia się zatem wątpliwość, czy indywidualne podejście do problemu unikania zobowiązań podatkowych jest nadal właściwe, skoro w rzeczywistości problemy są wspólne.

Jeśli Państwo Członkowskie chce zmienić ustawodawstwo krajowe dotyczące podatku VAT w celu zapobieżenia systemom unikania zobowiązań podatkowych, pojawia się kwestia zgodności przewidywanych środków z prawem wspólnotowym, w szczególności z szóstą dyrektywą w sprawie podatku VAT. Mechanizmy sztucznie zaniżające obciążenie podatkiem VAT, zwłaszcza w zakresie unikania zobowiązań podatkowych, są ustalane po wnikliwej analizie dokładnego brzmienia przepisów krajowych dotyczących podatku VAT i szóstej dyrektywy w sprawie podatku VAT. Wydaje się, że zasady wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ustanowione w szóstej dyrektywie w sprawie podatku VAT są stworzone przede wszystkim dla faktycznych transakcji. Szósta dyrektywa w sprawie podatku VAT tylko w niewielkim stopniu, jeśli w ogóle, odnosi się do przypadków prób obejścia tych zasad przez osobę opodatkowaną. Wyżej wymieniony art. 27 stanowi jedyną podstawę prawną, dzięki której Rada na indywidualny wniosek Państwa Członkowskiego może zezwolić na stosowanie specjalnych środków stanowiących odstępstwo od normalnych zasad. Tym niemniej jest to kłopotliwe.

Komisja wyraża zatem opinię, że problem niektórych znanych systemów można skuteczniej rozwiązać poprzez wprowadzenie zmiany do dyrektywy w celu znalezienia trwałej realnej alternatywy dla tradycyjnego traktowania w przypadku, gdy istnieją dowody na unikanie zobowiązań podatkowych lub uchylanie się od płacenia podatku.

Wniosek

Celem niniejszego wniosku jest zmiana szóstej dyrektywy, tak aby dać Państwom Członkowskim możliwość szybkiego przyjęcia należytych środków prawnych w celu zapobieżenia unikaniu zobowiązań podatkowych i uchylanie się od płacenia podatku w niektórych szczególnych wąskich dziedzinach. Będzie to z korzyścią nie tylko dla Skarbu Państwa w poszczególnych Państwach Członkowskich, ale i dla przedsiębiorstw, które są ofiarą nieuczciwej konkurencji, ponieważ nie chcą zaangażować się w opracowywanie systemów unikania zobowiązań podatkowych. Wniosek dotyczący racjonalizacji obejmuje nie tylko środki służące do zwalczania unikania zobowiązań podatkowych i uchylania się od płacenia podatku, ale również niektóre środki zmierzające do uproszczenia stosowania podatku w pewnych okolicznościach, jeśli zobowiązani do zapłacenia podatku znajdują się w trudnej sytuacji finansowej. Jednakże racjonalizacja nie dotyczy ani specjalnych środków przeznaczonych do uregulowania szczególnej sytuacji w danym Państwie Członkowskim lub prawa Państw Członkowskich do składania również w przyszłości, w uzasadnionych przypadkach, wniosków o odstępstwa na mocy art. 27 szóstej dyrektywy.

Z tego względu niniejszy wniosek wprowadza zmiany w niektórych obszarach, w których stosowanie szóstej dyrektywy rzeczywiście przysparza trudności i nie ulega wątpliwości, że trzeba w szerszym zakresie zezwolić na pewną ograniczoną elastyczność. Środki te wraz z odstępstwami, z których się wywodzą, stanowią alternatywne rozwiązanie w stosunku do normalnych zasad i zostały udostępnione wszystkim Państwom Członkowskim wyłącznie jako pomoc w zwalczaniu unikania zobowiązań podatkowych i uchylania się od płacenia podatku lub w uproszczeniu funkcjonowania podatku. Komisja wyraża również pogląd, że w niektórych obszarach, np. związanych z opodatkowaniem odpadów i złomu, umieszczenie trwałej regulacji w zmienionej szóstej dyrektywie jest bardziej wskazane i właściwsze niż zbyt częste uciekanie się do czasowych odstępstw. Proponowane zmiany to przede wszystkim kodyfikacja tego, co i tak – w każdym wypadku - byłoby dostępne w drodze odstępstwa na mocy art. 27, a proponowane alternatywne sposoby traktowania podlegają również takim samym ograniczeniom. Tym niemniej środek już istniejący w dyrektywie (nie w odstępstwach) został rozszerzony na dwa obszary i był stosowany przez Państwa Członkowskie przy dokonywaniu kontroli podatkowej.

Środki nie nakładają na Państwa Członkowskie (tak jak wymaga tego ustawodawstwo ukierunkowane na specyficzne problemy) obowiązku stosowania alternatywnego przepisu, a jedynie dają im taką możliwość. W związku z tym dane Państwo Członkowskie nie ma obowiązku wprowadzenia takiego przepisu, jeśli w Państwie Członkowskim nie jest on potrzebny. Ponadto, ze względu na różnorodność zmieniających się wersji systemów unikania zobowiązań podatkowych w zależności od środków przeciwdziałających wniosek zezwala Państwom Członkowskim na pewną swobodę w dostosowaniu środków do specyfiki ich sytuacji wewnętrznej. Jeżeli zatem dane Państwo Członkowskie opowiedziało się za stosowaniem tej zasady, ma ono prawo ograniczyć stosowanie nowych przepisów w zależności od specyfiki swoich problemów unikania zobowiązań podatkowych lub uchylania się od płacenia podatku. Przedsiębiorstwa nie mogą zatem być karane obowiązkiem stosowania nieodpowiednich przepisów. Przepisy powinny raczej być stosowane selektywnie niż jako ogólnie obowiązujący nakaz, tak aby wywierały wpływ na podmioty omijające opodatkowanie, a nie na wszystkie przedsiębiorstwa ogółem. Komisja uważa, że takie podejście, tj. określenie granic odstępstw, przy jednoczesnym zezwoleniu na elastyczność w ramach tych granic, jest najbardziej odpowiednie wobec zidentyfikowanych ogólnych problemów, wymagających indywidualnych rozwiązań.

Ponieważ jednym z celów wniosku jest zmniejszenie liczby odstępstw, zwłaszcza w przypadku duplikacji odstępstw dla Państw Członkowskich, dyrektywa formalnie uchyla również kilka decyzji Rady. Wiele z tych odstępstw ma ograniczony czas obowiązywania i ostatecznie przestałyby obowiązywać, ale istnieją też takie odstępstwa, których czas obowiązywania (z różnych powodów) nie jest ograniczony. Zmieniona dyrektywa 77/388/EWG daje podstawę prawną dla środków, które są obecnie zawarte w odstępstwach, toteż nie zachodzi potrzeba utrzymywania podwójnej podstawy prawnej, która mogłaby prowadzić do niejasności. W związku z tym odstępstwa włączone do dyrektywy zostaną uchylone po właściwym czasie, umożliwiającym wprowadzenie wszelkich niezbędnych zmian do ustawodawstwa krajowego. Proponowany okres jednego roku pozwoli na odbycie ponownych konsultacji, np. z Komitetem ds. VAT, jeśli zajdzie taka potrzeba, i pozwoli na wprowadzenie wszelkich niezbędnych zmian w ustawodawstwie na poziomie krajowym.

Z formalnego punktu widzenia wspomniana racjonalizacja umożliwi również identyfikację odstępstw notyfikowanych na mocy art. 27 ust. 5 dyrektywy 77/388/EWG, których odnośne Państwo Członkowskie już nie stosuje, ponieważ odstępstwa te wygasły lub zostały zastąpione. W związku z tym, że odstępstwa te nie obowiązują, nie zachodzi konieczność ich uchylania w oparciu o proponowany instrument.

Racjonalizacja zmierza również do poprawy przejrzystości. Proces ten rozpoczął się od zmiany art. 27 dyrektywy 2004/7/WE, dokonanej na początku 2004 r. Zmiana ta dotyczyła usunięcia postanowienia, zgodnie z którym Rada mogła milcząco zatwierdzić odstępstwo, jeśli w ciągu dwóch miesięcy od jego notyfikacji nie wyraziła zastrzeżeń do proponowanego środka. Zgodnie z uaktualnioną procedurą Komisja jest zobowiązana do udzielenia odpowiedzi na każdy wniosek o specjalne traktowanie złożony przez Państwo Członkowskie. Jeśli wniosek może być przyjęty, Komisja przedstawia Radzie wniosek. Jeśli wniosek nie może być przyjęty – Komisja przedstawia Radzie powody sprzeciwu wobec środka.

W związku z realizacją tego celu Komisja - w odniesieniu do wniosku – opublikowała na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. podatków i unii celnej (TAXUD) listę referencyjną wszystkich obowiązujących środków, dozwolonych na mocy art. 27 ust. 1 – 4 lub notyfikowanych na mocy art. 27 ust. 5.

Poszczególne postanowienia

Artykuł 1 ust. 1: Uznawanie za jednego podatnika oraz Artykuł 1 ust. 2: Przejęcie jako działające przedsięwzięcie

Chociaż nie wynika to z istniejących odstępstw, Komisja korzysta z okazji, aby zaproponować w art. 1 ust. 1 i ust. 2 zmiany mające na celu wzmocnienie obszarów, które w opinii Państw Członkowskich mogą być wykorzystywane do unikania zobowiązań podatkowych z tytułu VAT. W obydwu obszarach w „uznawanie za jednego podatnika (ang. grouping)” art. 4 ust. 4 szóstej dyrektywy oraz (art. 5 ust. 8) „przejęcie jako działające przedsięwzięcie (ang. transfers of going concern)” wniosek daje Państwom Członkowskim możliwość podjęcia środków w celu zapobieżenia niepożądanym skutkom stosowania przepisów, obejmujących odnoszenie nieuzasadnionych korzyści lub spowodowanie szkód dla osób zainteresowanych. Państwa Członkowskie już ustalają, w jakich okolicznościach obydwa te przepisy mają zastosowanie. Nowy przepis, który na mocy art. 20 ust. 6 już obowiązuje w odniesieniu do dóbr inwestycyjnych, pomógłby Państwom Członkowskim w zapobieżeniu niepożądanym skutkom, wynikającym ze stosowania przepisów.

Artykuł 1 ust. 3 lit. a) Skreślenie

Ten artykuł anuluje zawartą w szóstej dyrektywie obecną definicję wartości rynkowej, która ma zastosowanie jedynie do art. 11A ust. 1 lit. d). Art. 1 ust. 3 lit. b) proponowanej dyrektywy przewiduje włączenie zmienionej definicji w dalszej części poprzez dodanie nowego ust. 8 do art. 11A.

Artykuł 1 ust. 3 lit. b) Nowy ustęp 5 – Złoto inwestycyjne

Kilka Państw Członkowskich już stosuje specjalny środek na podstawie art. 27 w celu zapobieżenia porozumieniom zmierzającym do unikania płacenia podatku VAT od nieopodatkowanego złota inwestycyjnego używanego jako surowiec do wyrobu dóbr konsumpcyjnych. Obecnie proponuje się, aby szósta dyrektywa w sprawie podatku VAT przewidywała odpowiednie środki umożliwiające zastosowanie wspomnianego środka przez wszystkie Państwa Członkowskie. Artykuł 1 ust. 3 lit. b) wniosku wprowadza nieobowiązkowy przepis wywodzący się z istniejących odstępstw poprzez dodanie nowego ust. 5 do art. 11A szóstej dyrektywy.

Złoto inwestycyjne, przechowywane w formie sztabek lub płytek o określonej czystości, uznanej przez rynki złota lub złote monety spełniające kryteria prawne są zwolnione z podatku VAT. Jeśli złoto sprzedaje się w formie, w której nie można go uznać za złoto inwestycyjne, podlega ono obciążeniu podatkiem VAT w momencie dostawy, np. w przypadku, gdy ze sztaby złota wykonuje się wyroby jubilerskie. Wysokość należnego podatku może być zmniejszona do minimum, jeśli klient dostarczy własne złoto inwestycyjne do obróbki. W takim wypadku świadczenie obejmuje jedynie usługę obróbki złota. Jeżeli nie jest to dostawa złota zwolnionego z podatku, nie nalicza się podatku, chociaż złoto to utraciło status złota inwestycyjnego i nie podlega już zwolnieniu podatkowemu. Jest to przykład nadużycia, którym obecne odstępstwa próbują przeciwdziałać. Podobnie w przypadku, gdy klient dostarcza złoto inwestycyjne, a jubiler poddaje je obróbce, tworząc wyrób zawierający również jego własny materiał, wartość złota nie zostanie uwzględniona przy dostawie towaru. Artykuł ten przewiduje, że osoby obrabiające złoto zwolnione z podatku powinny naliczyć za podatek VAT, w przypadku, gdy nie może ono już być uznane za złoto zwolnione z podatku.

Artykuł 1 ust. 3 lit. b): Nowe ustępy 6 - 8 Oszacowanie wartości dostaw

Jeden z obszarów, w którym napotyka się na unikanie zobowiązań podatkowych jest związany z oszacowaniem wartości dostaw ze względu na bezpośredni wpływ na wysokość obciążenia podatkowego. Nowy ustęp 6 do art. 11A szóstej dyrektywy, znajdujący się w art. 1 ust. 3 lit. b) niniejszego wniosku, wprowadza nieobowiązkowy przepis, dający Państwom Członkowskim możliwość ponownego oszacowania wartości niektórych dostaw.

Ze względu na fakt, że przepis dotyczący oszacowania wartości w art. 11 szóstej dyrektywy jest jednoznaczny i stanowi istotny element podatku VAT, wszelkie zmiany muszą być dokładnie określone. Wnioski są zwłaszcza zgodne z zasadą, że organ podatkowy nie powinien w sposób systematyczny wpływać na podstawę opodatkowania transakcji, a jedynie sporadycznie, w określonych okolicznościach. Artykuł zezwala zatem na dokonanie ponownej wyceny transakcji, przy jednoczesnym spełnieniu szeregu dodatkowych kryteriów jedynie w odniesieniu do zwalczania unikania zobowiązań podatkowych i uchylania się od płacenia podatku. Przepis ten można stosować jedynie w przypadku, gdy strony są powiązane, i gdy inna wartość dostawy niż normalna wartość rynkowa wynika z powiązania stron, a nie z dających się udowodnić powodów handlowych. Ponadto ponowne oszacowanie wartości dostawy dopuszczalne jest jedynie w trzech przypadkach: (w przypadku zaniżenia wartości), gdy dokonano obciążenia podatkiem VAT, a odbiorca dostawy nie jest uprawniony do całkowitego zwolnienia z podatku VAT; lub (w przypadku zawyżenia wartości), gdy podatek VAT został pobrany, a dostawca nie jest uprawniony do całkowitego zwolnienia z podatku VAT. Jeśli nie dokonano obciążenia podatkiem VAT, dokonuje się ponownego oszacowania jedynie w przypadku, gdy wartość zwolnionej z podatku dostawy została zaniżona przez osobę częściowo uprawnioną do zwolnienia. Postanowienie nie ma zastosowania, jeśli różnica między wartością rynkową a wartością dostawy jest nieznaczna lub, jeśli można dowieść, że dostawa jest dostępna dla innych – zgodnie z definicją - niepowiązanych osób w zamian za taką samą opłatę.

Zakres środka odnoszącego się do ponownego oszacowania jest zatem ograniczony. Przewiduje się, że ponowne oszacowanie wartości będzie stosowane nie w odniesieniu do zwykłych, codziennych transakcji, a jedynie do nielicznych transakcji dotyczących szczególnych kategorii i dokonywanych w szczególnych okolicznościach. Kryteria, które muszą być spełnione oznaczają, że ponowne oszacowanie wartości nie będzie również stosowane w transakcjach takich jak dostawa towarów lub usług w ramach promocji po cenie poniżej kosztów produkcji, rabat przy sprzedaży uszkodzonych towarów z magazynu; lub, np. w przypadku wyprzedaży końcówki serii albo wyprzedaży w związku z końcem sezonu.

Środki te zmierzają do zwalczania unikania zobowiązań podatkowych w przypadku, gdy podlegająca opodatkowaniu dostawa jest dostarczana po niskiej cenie nabywającemu, który nie może dokonać pełnego odliczenia podatku VAT, co oznacza rzeczywistą i trwałą szkodę w związku niższymi wpływami z tytułu podatku dochodowego dla Skarbu Państwa. Opłata jest ustalona na tym poziomie jedynie ze względu na związek dostawcy z nabywcą. Państwa Członkowskie będą musiały określić właściwe powiązania między stronami, aby móc stosować ten przepis. Definicja ta musi mieścić się w kategoriach określonych w tej dyrektywie.

Podobnie przepis dotyczący dostaw o zawyżonej wartości jest skierowany do przedsiębiorstw, które nie są uprawnione do pełnego odliczenia, i które podwyższają wartość swoich dostaw podlegających opodatkowaniu dokonywanych do powiązanego z nimi przedsiębiorstwa podlegającego pełnemu opodatkowaniu. W tym przypadku odbiorca może odzyskać całość naliczonego podatku, ale poprzez podwyższenie wartości dostawca zmienia relację między wartością dostaw podlegających a wartością dostaw niepodlegających opodatkowaniu w taki sposób, że zwiększa się wysokość odliczenia podatku VAT. Ten sam rezultat osiągają przedsiębiorstwa poprzez obniżenie wartości dostawy zwolnionej z podatku w celu zmniejszenia swoich obrotów zwolnionych z podatku przedstawiających wartość ich dostaw podlegających opodatkowaniu, co prowadzi do podwyższenia wysokości zwrotu VAT.

Wniosek przewiduje, że ponownej wyceny można dokonać jedynie w przypadku, gdy zmiana wartości dostawy spowoduje bezpośrednią stratę podatkową wynikającą z wyższego zwrotu lub obniżenia wysokości podatku niepodlegającego zwrotowi. W przypadku, gdy osoba podlegająca pełnemu opodatkowaniu dokonuje dostawy na rzecz osoby podlegającej pełnemu opodatkowaniu, nie powinno dojść do straty podatkowej, ponieważ można ubiegać się o zwrot podatku związanego z dostawą, a oszacowanie wartości nie wpływa na wysokość zwrotu dostawcy. W związku z tym nowe alternatywne przepisy nie mają zastosowania do tego typu przypadków. Jest to zgodne z zasadą, że nowe nieobowiązkowe zasady mają nadal charakter odstępstwa od normalnych zasad, a ich stosowanie (zgodnie z orzeczeniami ETS) powinno być ściśle ograniczone do rozwiązania problemu.

Należy zauważyć, że przepis dotyczy również zakupów wewnątrzwspólnotowych oraz dostaw na terytorium danego Państwa Członkowskiego, ponieważ wniosek zmienia art. 11A szóstej dyrektywy, tj. postanowienie art. 28 lit. e) przywoływane w celu oszacowania wartości dostaw wewnątrzwspólnotowych.

Wniosek umożliwia ponowne oszacowanie wartości dostaw według wartości rynkowej (OMV). W związku z tą zmianą proponowany nowy ustęp 8 do art. 11A szóstej dyrektywy dostosowuje i zastępuje dotychczasową definicję wartości rynkowej zawartą w art. 11A ust. 1 lit. d). Komisja uważa, że spośród dwóch głównych opcji – ponownego oszacowania wartości w odniesieniu do wartości rynkowej lub w odniesieniu do kosztów produkcji - najbardziej stosowna jest pierwsza opcja. Opcja druga dawałaby Państwom Członkowskim możliwość zneutralizowania ponoszonej straty podatkowej jedynie w przypadku, gdy dokonano niskiej wyceny, natomiast opcja pierwsza daje urzędom skarbowym możliwość zabezpieczenia przynajmniej części podatku od dodanej wartości. Zarówno przy zastosowaniu opcji pierwszej (OMV), jak i drugiej (koszty produkcji) w odniesieniu do poszczególnych dostaw mogą wystąpić trudności w obliczeniach, ale ostatecznie pierwsza opcja daje Państwom Członkowskim większą szansę na pobór należności w wysokości zbliżonej do należnego podatku. W celu zapewnienia dodatkowej ochrony podatnika, wniosek wyraźnie przewiduje, że wartość rynkowa może być niższa od rzeczywistych kosztów dostaw. Ponadto wniosek stanowi, że wartość rynkowa z reguły powinna przynajmniej odpowiadać kosztom produkcji.

Wprowadzenie środka wraz z ustawodawstwem krajowym i odnośnymi zasadami wykonania stanowi przedmiot konsultacji z Komitetem ds. VAT ustanowionym na mocy art. 29 szóstej dyrektywy. Ma to na celu zapewnienie spójności interpretacji ustawodawstwa w Państwach Członkowskich, które zgadzają się na stosowanie środka. Ze względu na wymóg konsultacji Państwa Członkowskie, które obecnie posiadają odstępstwo, do którego nowy przepis ma zastosowanie, z chwilą zmiany wspólnotowej podstawy prawnej będą musiały ponownie dostarczyć szczegółowe informacje na temat swojego wewnętrznego ustawodawstwa.

Artykuł 1 ust. 4 i 5: Zmiana odniesień

Obydwa te ustępy wprowadzają istotne zmiany do odniesień do art. 21 w art. 17 i 18 szóstej dyrektywy w sprawie podatku VAT. Uwzględniają one nowy nieobowiązkowy przepis o samonaliczaniu podatku dodany do art. 21 ust. 2 szóstej dyrektywy w sprawie podatku VAT poprzez art. 1 ust. 7 niniejszej dyrektywy.

Artykuł 1 ust. 6: Dobra inwestycyjne

Artykuł 20 ust. 2 i 3 szóstej dyrektywy w sprawie podatku VAT ustanawia niektóre szczególne przepisy dotyczące korekty odliczeń nałożonego podatku VAT dla dóbr inwestycyjnych. Artykuł 20 ust. 4 przewiduje, że Państwa Członkowskie mogą określić pojęcie dóbr inwestycyjnych.

Wydaje się logiczne, że usługi, które są wykorzystywane w przedsiębiorstwie przez dłuższy okresu czasu, od pewnej wartości są traktowane w podobny sposób jak towary, ale w obecnym brzmieniu dyrektywy nie jest to jasno sformułowane. W konsekwencji niektóre Państwa Członkowskie powstrzymują się od stosowania art. 20 ust. 2 i 3 do usług, chociaż Komisja jest świadoma, że takie podejście stwarza okazję do unikania zobowiązań podatkowych. Proponowana zmiana w art. 1 ust. 6 ma na celu wyjaśnienie, że korekta odliczeń dotycząca dóbr inwestycyjnych na mocy art. 20 szóstej dyrektywy może mieć również zastosowanie do usług, o ile mają one charakter inwestycyjny i są w ten sposób traktowane.

Artykuł 1 ust. 7: Samonaliczanie podatku

Artykuł 1 ust. 7 rozszerza stosowanie nieobowiązkowego mechanizmu samonaliczania podatku (ang. reverse charges) na określone dostawy dla osób podlegających opodatkowaniu. Dotyczą one sektorów gospodarki, w których Państwa Członkowskie mają szczególne trudności przy dokonywaniu kontroli podatkowych, np. ze względu na rodzaj lub strukturę danej branży. Znaczne straty podatkowe są często spowodowane tym, że osoby podlegające opodatkowaniu wystawiają faktury za dostawy, a następnie „znikają”, nie rozliczając z naliczonego podatku VAT; przy czym odbiorca ubiega się – zgodnie z przysługującym mu prawem – o odliczenie.

Nowy przepis dotyczy usług związanych z budynkami (wraz z niektórymi, lub wszystkimi usługami budowlanymi, naprawczymi, czyszczenia i rozbiórki); dostarczenia personelu związanego z usługami budowlanymi; gruntów i budynków, które po zastosowaniu odpowiedniej opcji będą podlegać opodatkowaniu, dostaw odpadów, złomu i materiałów nadających się do recyklingu wraz z produktami pochodzącymi z ich obróbki i związanych z nią usług. Znaczenie terminu „odpady” zostało zdefiniowane w nowym załączniku zawierającym listę istniejących odstępstw. Chociaż niektóre Państwa Członkowskie są obecnie upoważnione do stosowania zwolnienia w drodze odstępstwa w odniesieniu do dostaw odpadów, samonaliczanie podatku daje możliwość odzyskania podatku; łatwo jest nim zarządzać; sprawdziło się w praktyce i stanowi gwarancję, że nabywca nie zostanie obciążony ukrytym podatkiem, jeśli sprzedawcy nie przysługuje zwrot podatku. Ponadto kolejne zwolnienie, nawet jeśli byłoby nieobowiązkowe, nie odpowiadałoby ogólnej potrzebie ograniczenia zakresu obowiązywania zwolnień.

Ponadto niektóre Państwa Członkowskie posiadają odstępstwo, które zapobiega stratom podatkowym w następujących trzech przypadkach: sprzedaż mienia nieruchomego w stanie sądowego postępowania likwidacyjnego, gdy wykorzystano możliwość opcji przewidzianą w art. 13C; sprzedaż towarów służących jako zabezpieczenie; i gdy towary są dostarczane w wyniku cesji zabezpieczonej własności na nabywcę wierzytelności i egzekucji jego praw. We wszystkich trzech przypadkach sprzedający dokonujący dostawy zazwyczaj znajduje się w trudnej sytuacji finansowej i nie jest w stanie pokryć swych zobowiązań, włącznie ze zobowiązaniami wobec urzędu podatkowego. W wyniku tej sytuacji, podatek jest uznawany za wynik sprzedaży i zatrzymywany przez wierzyciela na pokrycie długu osoby podlegającej opodatkowaniu albo, jeśli osoba podlegająca opodatkowaniu otrzyma należność, „znika” nie odprowadzając podatku do urzędu skarbowego. Artykuł 1 ust. 7 przewiduje, że w tych okolicznościach osoby podlegające opodatkowaniu, tj. odbiorcy dostawy, są odpowiedzialne za zapłacenie i naliczenie podatku VAT z tytułu tych dostaw. Upraszcza to system i poprawia jego skuteczność; z punktu widzenia opodatkowania nie ma to wpływu na klienta, a dodatkowe koszty dostosowawcze są minimalne.

Drugi akapit ustala zakres swobody działania Państw Członkowskich (z zastrzeżeniem wymogu konsultacji określonego w pierwszym akapicie) w odniesieniu do stosowania środków ograniczających i ich rodzaju.

Artykuł 1 ust. 8: Nowy załącznik

Załącznik dołączony na mocy art. 1 ust. 8 określa rodzaje i formy odpadów objętych trybem samonaliczania podatku.

Artykuł 2: Uchylenia

Niniejszy artykuł przewiduje, że decyzje Rady na mocy art. 27 ust. 1 oraz art. 27 ust. 4 (przed wprowadzeniem zmian na mocy dyrektywy 2004/7/WE), uchyla się w przypadku gdy treść ich przepisów wchodzi w zakres objętej wnioskiem dyrektywy.

Państwa Członkowskie mają rok, począwszy od daty uchylenia, na wprowadzenie w treści swoich krajowych środków prawnych zmian odpowiadających zmianom wprowadzonym w podstawie prawnej oraz wszelkim istotnym zmianom celem wprowadzenia zmian do prawodawstwa. Wspomniana decyzja daje również czas na przeprowadzenie wszelkich niezbędnych konsultacji z Komitetem VAT.

W załączniku I do niniejszego uzasadnienia znajduje się wykaz decyzji wymienionych w art. 27 ust. 1 i ust. 4, które zdaniem Komisji byłyby objęte art. 2 dyrektywy objętej wnioskiem. Załącznik II określa decyzje, których treść, według Komisji, objęta jest warunkami wniosku, lecz nie wymagają one uchylenia, ponieważ w warunkach przewidzianych w decyzji określone są poszczególne daty wygaśnięcia lub w przypadkach gdy wchodzą w życie reguły alternatywne, obowiązuje data wcześniejsza. Komisja zaproponuje środki zapewniające, aby odstępstwa objęte ostatnią kategorią mogły pozostać w mocy po wejściu w życie zaproponowanej dyrektywy w przypadkach, gdy wymagane jest przeprowadzenie konsultacji, o których mowa w art. 29. Wszelkie odniesienia czyni się do oryginalnych decyzji, nie zaś do jakichkolwiek następujących po nich nowszych wersji.

Załącznik III do niniejszego uzasadnienia zawiera wykaz odstępstw notyfikowanych Komisji na mocy art. 27 ust. 5, ale o których Państwa Członkowskie poinformowały Komisję, że nie są stosowane. Według Komisji nie ma potrzeby formalnego wycofywania objętych wykazem odstępstw, zostały one tutaj dołączone celem zapewnienia przejrzystości.

Artykuł 3: Wdrażanie, powiadamianie i odniesienia

Artykuł 3 służy osiągnięciu dwóch celów. Ustęp 1 określa limit czasowy, do którego Państwa Członkowskie mają wprowadzić zmiany do prawodawstwa krajowego celem wprowadzenia w życie obowiązkowych części dyrektywy. Sformułowanie „konieczna zgodność” wskazuje, że gdy Państwo Członkowskie decyduje się nie skorzystać z opcji wprowadzonej na mocy rzeczonej dyrektywy, to nie wymaga się ustanawiania odpowiednich przepisów krajowych. Z drugiej strony, tam gdzie istniejące opcje są zmienione przez zaproponowana dyrektywę, (na przykład opcja uznawania za jednego podatnika w art. 4 ust. 4 dyrektywy 77/388) i gdzie zostały one już wykorzystane przez dane Państwo Członkowskie, będzie musiało ono wprowadzić zmiany. Jeżeli rzeczona opcja nie jest obecnie wykorzystywana przez dane Państwo Członkowskie nie będzie ona skutkować aż do jej przyjęcia.

Akapit drugi i ustęp 2 stanowią, że Państwa Członkowskie przyjmujące prawodawstwo na mocy rzeczonej dyrektywy muszą powiadomić Komisję oraz że podczas publikacji lub w tekście należy załączyć odniesienie do dyrektywy.

Artykuł 4: Wejście w życie i Artykuł 5: odbiorcy

Nie wymaga wytłumaczenia.

ZAŁĄCZNIK I

Wykaz decyzji na mocy art. 27 uważanych przez Komisję za objęte warunkami wniosku, a zatem uchylone przez dyrektywę.

Nieopublikowana decyzja Rady z 1979 r. dotycząca wyceny dostaw towarów i usług przeprowadzanych przez określone osoby powiązane żądana przez Republikę Federalną Niemiec;

Decyzja Rady uważana za przyjetą w dniu 11 kwietnia 1987 r. upoważniająca Zjednoczone Królestwo do zastosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 11 dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[4].

Decyzja Rady nr 88/498/EWG z dnia 19 lipca 1988 r. zezwalająca Królestwu Niderlandów na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 ust. 1 lit. a) dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[5].

Decyzja Rady uważana za przyjętą w dniu 18 lutego 1997 r. na mocy procedury zawartej w art. 27 ust. 4 dyrektywy 77/388/EWG w wersji z dnia 17 maja 1977 r. zezwalająca Republice Francji na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 2 i art. 10 dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych. Ta decyzja następuje po powiadomieniu o żądaniu wystosowanym do Państw Członkowskich z dnia 18 grudnia 1996 r.

Decyzja Rady nr 98/23/EWG z dnia 19 grudnia 1997 r. zezwalająca Zjednoczonemu Królestwu na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 28e ust. 1 dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[6].

Decyzja Rady nr 2002/439/WE z dnia 4 czerwca 2002 r. zezwalająca Republice Federalnej Niemiec na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[7].

Decyzja Rady nr 2002/880/WE z dnia 5 listopada 2002 r. zezwalająca Republice Austrii na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[8].

Decyzja Rady nr 2004/290/WE z dnia 30 marca 2004 r. zezwalająca Republice Federalnej Niemiec na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[9].

Decyzja Rady nr 2004/736/WE z dnia 21 października 2004 r. zezwalająca Zjednoczonemu Królestwu na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 11 dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[10].

Decyzja Rady nr 2004/758/WE z dnia 2 listopada 2004 r. zezwalająca Republice Austrii na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[11].

ZAŁĄCZNIK II

Wykaz decyzji na mocy art. 27 uważanych przez Komisję za objęte warunkami wniosku, ale nie wymagających uchylenia.

Decyzja Rady nr 98/161/WE z dnia 16 lutego 1998 r. zezwalająca Królestwu Niderlandów na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 2 i art. 28a (1) dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[12].

Decyzja Rady nr 2000/256 z dnia 20 marca 2000 r. zezwalająca Królestwu Niderlandów na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 11 dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[13].

Decyzja Rady nr 2000/746/WE z dnia 27 listopada 2000 r. zezwalająca Republice Francji na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 11 dyrektywy 77/388/WE w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych. [14]

Decyzja Rady nr 2001/865/WE z dnia 6 listopada 2001 r. zezwalająca Królestwu Hiszpanii na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 11 dyrektywy 77/388/WE w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[15].

Decyzja Rady nr 2002/736/WE z dnia 12 lipca 2002 r.[16] zezwalająca Republice Grecji na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 2 i art. 28a dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych.

Decyzja Rady nr 2004/228/WE z dnia 26 lutego 2004 r. zezwalająca Królestwu Hiszpanii na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[17].

Decyzja Rady nr 2004/295/WE z dnia 22 marca 2004 r. zezwalająca Republice Włoch na stosowanie środka stanowiącego odstępstwo od art. 21 dyrektywy 77/388/EWG w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych[18].

ZAŁĄCZNIK III

Wykaz powiadomień na mocy art. 27 ust. 5, określonych przez odnośne Państwa Członkowskie jako zbędne, a zatem uznane przez Komisję za mające być uchylone.

(1) Powiadomienia do Republiki Francji odnoszące się do

- art. 2 i art. 21 oraz opodatkowania zakupów od osób nieopodatkowanych;

- art. 11 oraz obliczania ryczałtu najwyższych kwot podlegających opodatkowaniu dla przywozów i dostawy koni wysokiej wartości

- art. 11 oraz opodatkowania łącznej sumy transakcji dokonanych przez osoby zaangażowane w dostawę produktów przez osoby nieopodatkowane

(2) Powiadomienia do Federalnej Republiki Niemiec odnoszące się do

- art. 10 oraz zawieszenia podatku na określone dostawy po przywozie.

- art. 17 i odliczania ryczałtu VAT na koszty podróży

(3) Powiadomienia do Wielkiego Księstwa Luksemburg odnoszące się do

- art. 9 oraz traktowania operacji transportowych

- art. 11(C) oraz przeliczania wartości na franki luksemburskie po średnim kursie miesiąca

- art. 13(A) oraz zwolnienia z zakresu podatku działalności prowadzonej przez stowarzyszenia nie przynoszące dochodu na korzyść ich członków w zamian za opłatę członkowską

- art. 21 oraz powołania przedstawiciela podatkowego odpowiedzialnego za naliczanie podatku VAT od sprzedaży dokonanej przez dostawców towarów lub usług, którzy nie prowadzą działalności gospodarczej w Luksemburgu.

(4) Powiadomienia do Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej odnoszące się do:

- art. 6, 11, 13 oraz do specjalnych postanowień mających zastosowanie do kwot podlegających opodatkowaniu za długotrwałe pobyty w hotelach

- art. 11 oraz traktowania pośredników zaangażowanych w sprzedaż kosmetyków

- art. 11 oraz postanowienia mające zastosowanie do talonów na zakupy po obniżonej cenie

2005/0019 (CNS)

Wniosek dotyczący

DYREKTYWY RADY

zmieniającej dyrektywę 77/388/EWG w odniesieniu do niektórych środków w celu uproszczenia procedury obciążania podatkiem od wartości dodanej i pomocy w zapobieganiu uchylaniu się od płacenia podatków i unikaniu zobowiązań podatkowych i uchylającej niektóre decyzje przyznające odstępstwa

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 93,

uwzględniając wniosek Komisji[19],

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego[20],

uwzględniając opinię Europejski Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[21],

a także mając na uwadze, co następuje:

Celem zwalczania unikania zobowiązań podatkowych i uchylania się od płacenia podatków oraz uproszczenia procedury obciążania podatkiem od wartości dodanej niektóre odstępstwa, o które wnioskowano i które zostały przyznane w odniesieniu do poszczególnych Państw Członkowskich lecz obejmujące podobne problemy należy udostępnić wszystkim Państwom Członkowskim poprzez włączenie do dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku[22] Wspomniane środki powinny być proporcjonalne oraz ograniczone do rozwiązania przedmiotowego problemu. Uwzględniając fakt, iż Państwa Członkowskie mają różne potrzeby, wspomniane włączenie powinno być ograniczone do poszerzenia opcji przyjmowania odnośnych reguł na wszystkie Państwa Członkowskie, jeżeli i gdy zajdzie taka potrzeba.

Państwa Członkowskie powinny być w stanie podjąć działania zapewniające, aby instrumenty określone w dyrektywie 77/388/EWG na korzyść podmiotów prowadzących działalność gospodarczą podlegających opodatkowaniu oraz przejęcie firmy jako działające przedsięwzięcie nie były wykorzystywane do uniknięcia zobowiązań podatkowych.

Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość interweniowania w związku z wartością dostaw w określonych i ograniczonych okolicznościach, celem zapewnienia, aby nie wystąpiła strata podatkowa poprzez wykorzystanie stron powiązanych celem uzyskania korzyści podatkowych.

Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość włączenia, w obrębie podstawy opodatkowania transakcji, wartości złota inwestycyjnego wykorzystanego do wytworzenia gotowego produktu, gdy w procesie obróbki złoto traci swój status złota inwestycyjnego.

Należy jasno ustalić, że niektóre usługi o charakterze dóbr inwestycyjnych można objąć programem, umożliwiając tym samym korektę odliczeń dla dóbr inwestycyjnych przez okres użytkowania tego majątku, zgodnie z jego rzeczywistym wykorzystaniem.

Państwa Członkowskie, w określonych przypadkach, powinny mieć możliwość wyznaczenia odbiorcy dostaw jako osoby odpowiedzialnej za opłatę i naliczanie podatku od wartości dodanej. Kroki te powinny pomóc Państwom Członkowskim w zwalczaniu uchylania się od płacenia podatków oraz w ograniczeniu strat tym powodowanych w określonych sektorach oraz rodzajach transakcji.

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 77/388/EWG.

W związku z tym należy uchylić niektóre decyzje Rady zezwalające na indywidualne odstępstwa, udzielone zgodnie z art. 27 dyrektywy 77/388/EWG, a Państwa Członkowskie nie powinny mieć możliwości przyznawania sobie na mocy rzeczonego artykułu tych ze wspomnianych odstępstw, które objęte są środkami określonymi w niniejszej dyrektywie.

Celem spójnego stosowania niektórych środków umożliwiających Państwom Członkowskim uznaniowe stosowanie i wykonywanie, ich wprowadzenie powinno być zależne od konsultacji odbytych z Komitetem Doradczym ds. Podatku od Wartości Dodanej powołanym na mocy art. 29 dyrektywy 77/388/EWG,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

W dyrektywie 77/388/EWG wprowadza się następujące zmiany:

(1) W art. 4 ust. 4 dodaje się następujący akapit:

„W przypadku, gdy Państwo Członkowskie wykorzystuje opcję określoną w ustępie drugim, zapewnia ono, aby zastosowanie tej opcji nie powodowało nieuzasadnionych korzyści lub nieuzasadnionych ujemnych następstw dla podatników”.

(2) W art. 5 ust. 8 w akapicie drugim wprowadza się następujące zmiany:

„W stosownych przypadkach, gdy odbiorca nie w pełni podlega opodatkowaniu, Państwa Członkowskie mogą podjąć niezbędne środki dla zapobieżenia zakłóceniu konkurencji. Zapewniają one, aby nikt nie odniósł żadnej nieuzasadnionej korzyści lub nie poniósł strat z powodu nieuzasadnionych ujemnych następstw”.

(3) Artykuł 11(A) otrzymuje brzmienie:

(a) W ust. 1 lit. d) skreśla się drugi akapit.

(b) Dodaje się następujące ust. 5, 6, 7 i 8:

"5. „W przypadku, gdy dostawa dóbr lub usług wymaga obróbki zwolnionego z podatku złota inwestycyjnego w rozumieniu art. 26b(A), w takim stopniu, że złoto traci status złota inwestycyjnego, Państwa Członkowskie mogą ustanowić, że podstawa opodatkowaniu może obejmować wartość złota zawartego w produkcie skończonym obliczoną na podstawie bieżącej wartości rynkowej złota inwestycyjnego.

6. Państwa Członkowskie mogą, pod warunkiem przeprowadzenia konsultacji, o których mowa w art. 29, ustanowić, że podstawa opodatkowania dostawy towarów lub usług jest taka sama jak wartość rynkowa w każdych z poniżej wymienionych okoliczności:

(a) gdy wartość otrzymanego wzajemnego świadczenia jest znacznie niższa od wartości rynkowej i gdy odbiorca usługi nie ma pełnego prawa do odliczenia na mocy art. 17;

(b) gdy wartość otrzymanego wzajemnego świadczenia jest znacznie niższa od wartości rynkowej i gdy dostawca nie ma pełnego prawa do odliczenia na mocy art. 17, zaś dostawa podlega zwolnieniu na mocy art. 13;

(c) gdy wartość otrzymanego wzajemnego świadczenia jest znacznie wyższa od wartości rynkowej i gdy dostawca nie ma pełnego prawa do odliczenia na mocy art. 17;

Tę opcję można zastosować wyłącznie celem zapobiegania uchylania się od płacenia podatków i unikania zobowiązań podatkowych, gdy na wartość otrzymanego wzajemnego świadczenia, na podstawie której w innych okolicznościach oparta byłaby podstawa opodatkowania, miały wpływ powiązania związane z rodziną, zarządem, własnością, związkami finansowymi lub prawnymi określonymi przez Państwa Członkowskie. Dla powyższych celów związki prawne obejmują związki formalne pomiędzy pracodawcą a zatrudnionym.

7. Opcja, o której mowa w ust. 6 nie ma zastosowania w żadnych z poniżej wymienionych okoliczności:

(a) gdy dostawca może przedstawić powód handlowy otrzymanego wzajemnego świadczenia naliczonego za towary i usługi.

(b) gdy można wykazać, że podobne otrzymane wzajemne świadczenie handlowe zostałoby naliczone w przypadku osoby, która nie ma powiązań z dostawcą w rodzaju określonym w ust. 6 akapit drugi.

8. Dla celów niniejszej dyrektywy „wartość rynkowa” oznacza pełną kwotę, jaką celem uzyskania rzeczonych towarów lub usług musiałby zapłacić klient w fazie zakupu, w której ma miejsce dostawa, w momencie dostawy na warunkach uczciwej konkurencji, niezależnemu dostawcy na terytorium Państwa Członkowskiego, w którym dostawa objęta jest opodatkowaniem. O ile nie jest to umotywowane warunkami rynku, wartość rynkowa nie jest niższa niż koszt dostawy dokonanej przez dostawcę”.

(4) Do art. 17 ust. 4 w wersji określonej w art. 28f ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

(a) W pkt a) drugi akapit, wyrazy „Art. 21 ustęp 1 lit. a) i c)” zastępuje się wyrazami „Art. 21 ust. 1 lit. a), ust. 1 lit. c) lub ust. 2 lit. c)”.

(b) W pkt b) drugi akapit, wyrazy „Art. 21 ust. 1 lit. a)” zastępuje się wyrazami „Art. 21 ust. 1 lit. a) lub ust. 2 lit. c);

(5) W art. 18 ust. 1 lit. d) w wersji określonej w art. 28f ust. 2, wyrazy „Art. 21 ust. 1” zastępuje się „Art. 21 ust. 1 lub art. 21 ust. 2 lit. c)”;

(6) W art. 20 ust. 4 dodaje się następujący akapit:

„Państwa Członkowskie mogą również zastosować ust. 2 i 3 do usług o naturze podobnej do normalnie przypisywanej dobrom inwestycyjnym, również gdy takie usługi traktowane są nie jako wydatki bieżące, ale jako mające wartość księgową środka trwałego.”

(7) W art. 21 ust. 2 w wersji określonej w art. 28g dodaje się następujące punkt (c):

„(c) gdy dokonywana jest dostawa towarów wymienionych poniżej, Państwa Członkowskie mogą, pod warunkiem przeprowadzenia konsultacji, o których mowa w art. 29, ustanowić, że osoba zobowiązana do zapłaty podatku jest podatnikiem, dla którego przeznaczone są rzeczone dostawy.

(i) dostawa usług związanych z budownictwem, naprawą, sprzątaniem, utrzymaniem, remontami oraz rozbiórką w odniesieniu do nieruchomości;

(ii) dostawa materiałów wykorzystywanych w rodzaju działalności objętym pkt (i);

(iii) dostawa nieruchomości, o której mowa w art. 13(B) lit. g) i h), gdzie dostawca wybrał opodatkowanie dostawy zgodnie z pkt (C) lit. b) tego artykułu;

(iv) dostawa materiału używanego, materiału używanego, którego nie można użyć ponownie w takim samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzanych, częściowo przerobionych odpadów oraz niektórych specyficznych usług wymienionych w załączniku M;

(v) dostawa, poza sądowym postępowaniem likwidacyjnym, towarów stanowiących zabezpieczenie przez jednego podatnika drugiemu podatnikowi będąca wykonaniem wspomnianego zabezpieczenia;

(vi) dostawa nieruchomości, co do których skorzystano z opcji podatkowej na mocy art. 13(C) w trakcie sądowego postępowania likwidacyjnego przedsiębiorstwa, które było właścicielem sprzedanej w ten sposób nieruchomości;

(vii) dostawa towarów następująca po cesji zabezpieczonej własności na rzecz nabywcy wierzytelności oraz wykonanie tego prawa przez nabywcę wierzytelności.

Dla celów akapitu pierwszego Państwa Członkowskie mogą określić dostawy objęte pkt (i), jak również kategorie dostawców lub odbiorców, do których ten punkt może mieć zastosowanie. Mogą one również ograniczyć zastosowanie tego środka do niektórych dostaw wymienionych w pkt (iv) i w załączniku M.

(8) Dodaje się załącznik M określony w załączniku I do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2

Wszelkie decyzje, na mocy których udziela się odstępstw zgodnie z art. 27 dyrektywy 77/388/EWG objęte przepisami niniejszej dyrektywy tracą moc z dniem [data – jeden rok po wejściu w życie].

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy w terminie najpóźniej [jednego roku od momentu jej wejścia w życie]. Państwa Członkowskie przekażą niezwłocznie Komisji tekst tych przepisów.

Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to towarzyszy ich urzędowej publikacji. Państwa Członkowskie ustalają jak odniesienie takie należy poczynić.

2. Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 4

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie […] dnia następującego po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .

Artykuł 5

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia […] r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

„Załącznik M

Wykaz dostaw materiałów używanych, o którym mowa w art. 21 ust. 2 lit. c) (iv)

(a) dostawa odpadów żelaznych i nieżelaznych, złomu oraz materiałów używanych łącznie z półwyrobami będącymi wynikiem przetwarzania, wytwarzania lub stapiania metali nieżelaznych;

(b) dostawa półproduktów żelaznych i nieżelaznych oraz określonych powiązanych usług przetwarzania

(c) dostawa pozostałości i innych materiałów przetwarzalnych składających się z metali żelaznych i nieżelaznych, ich stopów, żużlu, popiołu, zgorzeliny i pozostałości przemysłowych zawierających metale lub ich stopy, a takze świadczenie usług polegających na selekcji, cięciu, rozdrabnianiu i prasowaniu tych produktów;

d) dostawa oraz określone usługi polegające na przetwarzaniu, związane z odpadami żelaznymi, jak również ze ścinkami, złomem, odpadami i materiałami używanymi i przetwarzanymi składającymi się ze stłuczki, szkła, papieru, tektury i kartonu, szmat, kości, skóry, sztucznej skóry, pergaminu, skór surowych, ścięgien, szpagatu, wyrobów powroźniczych, lin, kabli, gumy i plastiku;

(e) dostawa materiałów, o których mowa w pkt (d) po przetworzeniu w formie oczyszczenia, polerowania, selekcji, cięcia lub wlewaniu do wlewek;

(f) dostawa złomu lub odpadów po obróbce materiałów podstawowych.”

[1] COM(2000 348 wersja ostateczna

[2] COM(2003)614 wersja ostateczna

[3] Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145 z 13.6.1977, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2004/66/WE (Dz.U. L 168 z 1.5.2004, str. 35)).

[4] Dz.U. L 132 z 21.5.87, str. 22.

[5] Dz.U. L 269 z 29.9.1988, str. 54.

[6] Dz.U. L 8 z 14.1.1998, str. 24

[7] Dz.U. L 151 z 11.6.2002, str. 12.

[8] Dz.U. L 306 z 8.11.2002, str. 24

[9] Dz.U. L 94 z 31.3.2004, str. 59.

[10] Dz.U. L 325 z 28.10.2004, str. 58.

[11] Dz.U. L 336 z 12.11.2004, str. 38.

[12] Dz.U. L 53 z 24.2.1998, str. 19.

[13] Dz.U. L 79 z 30.3.2000, str. 36.

[14] Dz. U. L 302 z 1.12.2000, str. 61

[15] Dz.U. L 323 z 7.12.2001, str. 24

[16] Dz.U. L 233 z 30.8.2002, str. 36.

[17] Dz.U. L 70 z 9.3.2004, str. 37.

[18] Dz.U. L 97 z 1.4.2004, str. 63.

[19] Dz.U. C […] z […], str. […].

[20] Dz.U. C […] z […], str. […].

[21] Dz.U. C […] z […], str. […].

22 Dz.U. L 145 z 13.6.1977, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą nr 2004/66/WE (Dz.U. L 168 z 1.5.2004, str. 35).