(1)

Konwencja o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych (zwana dalej „Konwencją”) została zawarta pod auspicjami Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego w dniu 2 lipca 2019 r.

(2)

Konwencja ma na celu wspieranie dostępu do wymiaru sprawiedliwości na świecie dzięki zacieśnionej międzynarodowej współpracy sądowej. Konwencja ma na celu w szczególności zmniejszenie ryzyka i kosztów związanych z transgranicznymi postępowaniami sądowymi i rozstrzyganiem sporów, a przez to ułatwienie handlu międzynarodowego, inwestycji i mobilności.

(3)

Unia aktywnie uczestniczyła w negocjacjach prowadzących do przyjęcia Konwencji i zgadza się z jej celami.

(4)

Obecnie obywatele Unii i przedsiębiorstwa, ubiegając się o uznanie i wykonanie w państwie niebędącym członkiem Unii orzeczeń wydanych w Unii, mają do czynienia z otoczeniem prawnym, które jest niejednolite ze względu na brak kompleksowych międzynarodowych ram w odniesieniu do uznawania i wykonywania zagranicznych orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych. Wzrost międzynarodowych przepływów handlowych i inwestycji zwiększa ryzyko prawne dla obywateli Unii i unijnych przedsiębiorstw.

(5)

Sytuacji tej powinno się zaradzić dzięki przewidywalnemu systemowi transgranicznego uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych. Cele te można osiągnąć wyłącznie przez przystąpienie do systemu wzajemnego uznawania i wykonywania orzeczeń między państwami, takiego jak system przyjęty w Konwencji. Jednocześnie Konwencja umożliwiłaby uznawanie i wykonywanie w Unii orzeczeń wydanych w państwach trzecich tylko wtedy, gdy przestrzegane są podstawowe zasady prawa Unii.

(6)

Zgodnie z art. 26 Konwencji regionalne organizacje integracji gospodarczej, którym przysługują kompetencje w niektórych lub wszystkich sprawach regulowanych Konwencją, takie jak Unia, mogą podpisać, przyjąć lub zatwierdzić Konwencję lub do niej przystąpić.

(7)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Unia ma wyłączną kompetencję do zawierania umów międzynarodowych w zakresie, w jakim ich zawarcie może wpływać na wspólne zasady lub zmieniać ich zakres. Konwencja ma wpływ na prawo Unii, w szczególności na rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 (2). Unii przysługuje zatem wyłączna kompetencja we wszystkich sprawach regulowanych Konwencją.

(8)

Zgodnie z art. 24 ust. 3 i art. 28 Konwencji przystąpienie do Konwencji może nastąpić przed jej wejściem w życie.

(9)

Unia powinna zatem przystąpić do Konwencji.

(10)

W chwili przystąpienia do Konwencji Unia powinna oświadczyć, zgodnie z art. 27 Konwencji, że posiada kompetencje we wszystkich sprawach nią regulowanych. W związku z tym państwa członkowskie byłyby związane Konwencją w wyniku przystąpienia do niej Unii.

(11)

W sprawach dotyczących najmu lub dzierżawy nieruchomości do celów innych niż mieszkalne, w rozporządzeniu (UE) nr 1215/2012 przyznano właściwość wyłączną sądom państwa członkowskiego, w którym położona jest dana nieruchomość. W Konwencji nie zawarto takich zasad dotyczących właściwości wyłącznej w odniesieniu do najmu lub dzierżawy nieruchomości do celów innych niż mieszkalne. W chwili przystąpienia do Konwencji Unia powinna zgodnie z art. 18 Konwencji złożyć oświadczenie, że nie będzie stosować Konwencji do najmu i dzierżawy nieruchomości położonych w Unii do celów innych niż mieszkalne.

(12)

Irlandia jest związana rozporządzeniem (UE) nr 1215/2012, uczestniczy zatem w przyjęciu niniejszej decyzji.

(13)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,