(1)

Art. 43 ust. 3 Traktatu stanowi, że Rada, na wniosek Komisji, przyjmuje środki dotyczące ustalania i przydziału uprawnień do połowów.

(2)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 (1) zawiera wymóg przyjęcia środków ochronnych z uwzględnieniem dostępnych opinii naukowych, technicznych i ekonomicznych, w tym, w odpowiednich przypadkach, sprawozdań przygotowanych przez Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF).

(3)

Rada zobowiązana jest do przyjęcia środków dotyczących ustalenia i przydziału uprawnień do połowów, w tym, w stosownych przypadkach, określonych warunków funkcjonalnie z nimi związanych. Uprawnienia do połowów należy rozdzielić między państwa członkowskie w taki sposób, aby każdemu z państw członkowskich zapewnić względną stabilność działalności połowowej w odniesieniu do każdego stada lub łowiska i należycie uwzględnić cele wspólnej polityki rybołówstwa ustanowione w rozporządzeniu (UE) nr 1380/2013.

(4)

Całkowite dopuszczalne połowy (TAC) należy ustalać na podstawie dostępnych opinii naukowych z uwzględnieniem aspektów biologicznych i społeczno-gospodarczych przy jednoczesnym zapewnieniu sprawiedliwego traktowania poszczególnych sektorów rybołówstwa, jak również w świetle opinii wyrażanych podczas konsultacji z zainteresowanymi stronami, w szczególności odpowiednimi komitetami doradczymi.

(5)

W przypadku gdy TAC dla danego stada przydzielany jest tylko jednemu państwu członkowskiemu, należy upoważnić to państwo członkowskie zgodnie z art. 2 ust. 1 Traktatu do ustalenia poziomu tego TAC. Należy ustanowić przepisy w celu zapewnienia, aby przy ustalaniu poziomu TAC dane państwo członkowskie postępowało w sposób w pełni zgodny z zasadami i przepisami WPRyb.

(6)

W rozporządzeniu Rady (WE) nr 847/96 (2) wprowadzono dodatkowe warunki dotyczące corocznego zarządzania TAC, w tym również – w art. 3 i 4 tego rozporządzenia – przepisy dotyczące elastyczności w odniesieniu do zasobów objętych TAC przezornościowymi i analitycznymi. Zgodnie z art. 2 tego rozporządzenia, ustalając TAC, Rada ma wskazać, do których stad nie będą miały zastosowania jego art. 3 lub 4, w szczególności ze względu na biologiczny stan tych stad. Ostatnio w odniesieniu do wszystkich stad objętych obowiązkiem wyładunku wprowadzono na podstawie art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 nowy mechanizm elastyczności obejmujący kolejny rok. W związku z tym, w celu uniknięcia nadmiernej elastyczności, która zagroziłaby zasadzie racjonalnej i odpowiedzialnej eksploatacji żywych zasobów morza, utrudniłaby realizację celów WPRyb i skutkowałaby pogorszeniem biologicznego stanu stad, należy stwierdzić, że art. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 847/96 mają zastosowanie do TAC analitycznych tylko wówczas, gdy nie korzysta się z elastyczności obejmującej kolejny rok przewidzianej w art. 15 ust. 9 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(7)

Obowiązek wyładunku, o którym mowa w art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, wprowadza się dla poszczególnych rodzajów połowów. W regionach objętym niniejszym rozporządzeniem od dnia 1 stycznia 2019 r. należy wyładowywać wszystkie gatunki podlegające limitom połowowym. Art. 16 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 przewiduje, że w sytuacji gdy wprowadzony zostaje obowiązek wyładunku w odniesieniu do danego stada ryb, uprawnienia do połowów ustala się, uwzględniając przejście od ustalania uprawnień do połowów, które odzwierciedlają wyładunki, do ustalania uprawnień do połowów, które odzwierciedlają połowy. Jednak na podstawie art. 15 ust. 4–7 tego rozporządzenia przyznaje się specjalne wyłączenia z obowiązku wyładunku. Na podstawie wspólnych zaleceń przekazanych przez państwa członkowskie i zgodnie z art. 15 tego rozporządzenia Komisja – w ramach wdrażania obowiązku wyładunku – przyjęła szereg rozporządzeń delegowanych ustanawiających konkretne plany w zakresie odrzutów na okres wstępny nieprzekraczający trzech lat, odnawialny na kolejny okres wynoszący w sumie trzy lata.

(8)

Uprawnienia do połowów powinny być zgodne z międzynarodowymi umowami i zasadami, takimi jak Porozumienie Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1995 r. w sprawie ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących i zarządzania nimi (3) oraz szczegółowe zasady zarządzania określone w międzynarodowych wytycznych Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) dotyczących zarządzania połowami dalekomorskimi z 2008 r., zgodnie z którymi, w szczególności, organ regulacyjny powinien zachować dużą ostrożność w przypadkach, gdy informacje są niepewne, nierzetelne lub niepełne. Brak odpowiednich informacji naukowych nie powinien być wykorzystywany jako podstawa odroczenia lub zaniechania wprowadzenia środków ochrony i zarządzania.

(9)

TAC i unijną kwotę dla pałasza czarnego w wodach Unii i wodach międzynarodowych obszarów 5, 6, 7 i 12 należy ustalić przy uwzględnieniu, że państwa trzecie prowadzą połowy z tego stada oraz że Unia powinna mieć uprawnienia do połowów odpowiadające udziałowi historycznych wielkości połowów z tego stada.

(10)

W świetle opinii Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES) dotyczącej zmniejszenie uprawnień do połowów, w połączeniu z wysokim poziomem wykorzystania kwoty i w świetle wprowadzenia pełnego obowiązku wyładunku w 2019 r., połowy ukierunkowane nie powinny być dozwolone dla beryksów w podobszarach 3–10, 12 i 14 (Morze Północne, wody północne i południowo-zachodnie), a TAC powinien odnosić się wyłącznie do przyłowów.

(11)

Zgodnie z opinią ICES ograniczone obserwacje na pokładzie pokazują, że odsetek buławika siwego wynosił mniej niż 1 % zgłaszanych połowów buławika czarnego. Na podstawie tych rozważań ICES zaleca, aby nie prowadzić ukierunkowanych połowów buławika siwego i aby przyłowy były odejmowane od TAC dotyczącego buławika czarnego w celu zminimalizowania nieprawidłowego raportowania gatunków. Zdaniem ICES występują znaczne różnice – więcej niż jednego rzędu wielkości (więcej niż dziesięciokrotne) – między względnymi proporcjami buławika czarnego i buławika siwego zgłaszanymi w ramach oficjalnych wyładunków a obserwowanymi połowami i badaniami naukowymi w obszarach, w których obecnie poławia się buławika siwego. Dla tego gatunku dostępne są bardzo ograniczone dane, a niektóre z danych dotyczących zgłaszanych wyładunków uważane są przez ICES za nieprawidłowe raportowanie gatunków. W rezultacie nie można ustalić dokładnej historycznej dokumentacji połowów buławika siwego. Wszelkie przyłowy buławika siwego powinny być zatem ograniczone do 1 % kwot każdego z państw członkowskich dotyczących buławika czarnego i odejmowane od tych kwot, zgodnie z opinią naukową. Jeżeli buławik siwy będzie uważany za przyłów wyłącznie buławika czarnego i będzie należał do tego samego TAC, nie będą już raportowane żadne błędne dane.

(12)

W świetle opinii ICES TAC dla morlesza bogara w podobszarach ICES 6, 7 i 8 (wody północno-zachodnie) należy zachować jako TAC odnoszący się wyłącznie do przyłowów.

(13)

Połowy morlesza bogara prowadzi się w odpowiednich obszarach podlegających Komitetowi ds. Rybołówstwa na Środkowym i Wschodnim Atlantyku (CECAF) i Generalnej Komisji Rybołówstwa Morza Śródziemnego (GFCM), które graniczą z podobszarem ICES 9. Ponieważ dane ICES dla wspomnianych obszarów przyległych są niepełne, zakres TAC powinien pozostać ograniczony do podobszaru ICES 9. Niemniej jednak w celu zapewnienia, by decyzje w zakresie zarządzania były podejmowane w oparciu o najlepsze dostępne podstawy, ustanowiono przepisy dotyczące przekazywania danych odnoszących się do tych przyległych obszarów.

(14)

ICES nie przedstawiła żadnej opinii na 2020 r. w odniesieniu do morlesza bogara w podobszarze ICES 10. Powinno się jednak ustalić uprawnienia do połowów zarówno na 2019 r., jak i 2020 r. Możliwe jest, że po wydaniu opinii naukowej na 2020 r. niezbędna może okazać się zmiana uprawnień do połowów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.

(15)

W obliczu niskiej eksploatacji i nieprowadzenia połowów ukierunkowanych nie należy już ustalać TAC dla pałasza czarnego w podobszarach ICES 1–4 (Morze Północne oraz cieśnina Skagerrak).

(16)

Nie należy już ustalać TAC dla buławika czarnego w podobszarach ICES 1, 2 i 4 (Morze Północne) i widlaka białego w podobszarach ICES 1–10, 12 i 14. W swojej opinii ICES stwierdza, że brak TAC nie spowoduje żadnego ryzyka niezrównoważonej eksploatacji lub ryzyko to będzie nieznaczne.

(17)

ICES zaleca zaprzestanie połowów gardłosza atlantyckiego do 2020 r. Należy zakazać poławiania, zatrzymywania na statku, przeładunku i wyładunku ryb pochodzących z tego gatunku, ponieważ stado to jest przełowione i nie następuje jego odbudowa. ICES odnotowuje, że na wodach północno-wschodniego Atlantyku od 2010 r. nie prowadzono ukierunkowanych unijnych połowów gardłosza atlantyckiego.

(18)

ICES zaleca, aby ograniczyć śmiertelność połowową rekinów głębokowodnych i nie zezwalać na żadne ukierunkowane połowy. Rekiny głębokowodne to gatunki długowieczne o niskim współczynniku reprodukcji, które szybko uległy nadmiernej eksploatacji. Uprawnienia do połowów takich gatunków powinny zatem zostać całkowicie ograniczone poprzez wprowadzenie ogólnego zakazu ich połowów. Jednakże w ukierunkowanych połowach głębinowych pałasza czarnego przy użyciu takli w ramach tradycyjnego łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego występują nieuniknione przyłowy rekinów głębokowodnych, które są obecnie odrzucane martwe. Takle są uznanym selektywnym narzędziem połowowym w ramach tego rodzaju rybołówstwa. Okazało się jednak, że nawet przy użyciu tego narzędzia przypadkowe połowy rekinów głębokowodnych są nieuniknione. W ukierunkowanych połowach pałasza czarnego przy użyciu takli należy zatem zachować restrykcyjny TAC dla nieuniknionych przyłowów tych gatunków. Zainteresowane państwa członkowskie powinny następnie opracować regionalne środki zarządzania w odniesieniu do połowów pałasza czarnego w celu zmniejszenia przyłowów rekinów głębokowodnych. Ponadto powinny ustanowić szczegółowe środki w zakresie gromadzenia danych dotyczących rekinów głębokowodnych w celu zapewnienia ścisłego monitorowania tych stad. Ustalenie unijnego przydziału dotyczącego przyłowów rekinów głębokowodnych w wodach Unii i wodach międzynarodowych podobszarów ICES 5–9, w wodach Unii i wodach międzynarodowych podobszaru ICES 10 oraz w wodach Unii obszarów CECAF 34.1.1, 34.1.2 i 34.2 nie narusza zasady względnej stabilności w odniesieniu do rekinów głębokowodnych w tych obszarach.

(19)

Aby uniknąć zakłócenia działalności połowowej oraz zapewnić rybakom unijnym środki utrzymania, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od dnia 1 stycznia 2019 r. Aby umożliwić państwom członkowskim zapewnienie terminowego rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, powinno ono wejść w życie natychmiast po jego opublikowaniu,