3.3.2011

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 58/53

---

DECYZJA RADY 2011/137/WPZiB

z dnia 28 lutego 2011 r.

w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2)	UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3)

W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4)	Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5)	Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1.   Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2.   Zabrania się:

a)

dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b)

dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c)	świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1.   Art. 1 nie stosuje się do:

a)	dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b)	innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c)	dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d)	dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2.   Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 4

1.   Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi międzynarodowymi umowami dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w portach morskich i lotniczych, inspekcji wszystkich ładunków wysyłanych do Libii i pochodzących z tego kraju, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że dany ładunek zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2.   Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3.   Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4.   Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 5

1.   Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a)	osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I;

b)

osób niewymienionych w załączniku I uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierownictwem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II.

2.   Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3.   Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a)	podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b)	zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4.   Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a)	wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b)	państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5.   Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a)	państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b)	państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c)	zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d)	zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6.   Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7.   Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8.   Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9.   Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10.   W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1.   Zamrożone zostają wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a)

osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przez osoby lub podmioty działające w ich imieniu lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III;

b)

osoby i podmioty niewymienione w załączniku III uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez osoby lub podmioty działające w ich imieniu lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV.

2.   Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

3.   Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a)	niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b)	przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c)	przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4.   Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a)	konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b)

przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

5.   Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

6.   Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a)	odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b)	płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1.   Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2.   Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1.   Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2.   Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3.   Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4.   W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1.   Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2.   Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1.   Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2.   Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

---

---

---

---