EUR-Lex Access to European Union law
This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 32010D0345
2010/345/: Commission Decision of 8 June 2010 amending Decision 2007/589/EC as regards the inclusion of monitoring and reporting guidelines for greenhouse gas emissions from the capture, transport and geological storage of carbon dioxide (notified under document C(2010) 3310) (Text with EEA relevance )
2010/345/: Decyzja Komisji z dnia 8 czerwca 2010 r. zmieniająca decyzję 2007/589/WE w odniesieniu do uwzględnienia wytycznych dotyczących monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych w związku z wychwytywaniem, transportem i geologicznym składowaniem dwutlenku węgla (notyfikowana jako dokument nr C(2010) 3310) (Tekst mający znaczenie dla EOG )
2010/345/: Decyzja Komisji z dnia 8 czerwca 2010 r. zmieniająca decyzję 2007/589/WE w odniesieniu do uwzględnienia wytycznych dotyczących monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych w związku z wychwytywaniem, transportem i geologicznym składowaniem dwutlenku węgla (notyfikowana jako dokument nr C(2010) 3310) (Tekst mający znaczenie dla EOG )
Dz.U. L 155 z 22.6.2010, p. 34–47
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
No longer in force, Date of end of validity: 31/12/2012; Uchylona w sposób domniemany przez 32012R0601
22.6.2010 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
L 155/34 |
DECYZJA KOMISJI
z dnia 8 czerwca 2010 r.
zmieniająca decyzję 2007/589/WE w odniesieniu do uwzględnienia wytycznych dotyczących monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych w związku z wychwytywaniem, transportem i geologicznym składowaniem dwutlenku węgla
(notyfikowana jako dokument nr C(2010) 3310)
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(2010/345/UE)
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie i zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (1), w szczególności jej art. 14 ust. 1 i art. 24 ust. 3,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) |
Dyrektywa 2003/87/WE ustanawia system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (zwany dalej „systemem wspólnotowym”). Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/29/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w celu usprawnienia i rozszerzenia wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (2) zmienia dyrektywę 2003/87/WE, aby uwzględnić wychwytywanie, transport i geologiczne składowanie dwutlenku węgla (zwanego dalej „CO2”) we wspólnotowym systemie, począwszy od 2013 r. |
(2) |
Zgodnie z art. 14 ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE Komisja powinna przyjąć wytyczne dotyczące monitorowania emisji gazów cieplarnianych wynikających z działań objętych systemem wspólnotowym i sprawozdawczości w tym zakresie. |
(3) |
Do 2013 r. państwa członkowskie mogą jednostronnie uwzględniać wychwytywanie, transport i geologiczne składowanie CO2 w systemie wspólnotowym zgodnie z art. 24 ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE. |
(4) |
Artykuł 24 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE określa podstawę prawną przyjęcia przez Komisję wytycznych dotyczących działań, które nie są jeszcze uwzględnione w załączniku I do dyrektywy. |
(5) |
Komisja powinna przyjąć wytyczne dotyczące monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych wynikających z wychwytywania, transportu i geologicznego składowania CO2 w celu uwzględnienia tych działań w systemie wspólnotowym od 2013 r. i ewentualnego jednostronnego uwzględnienia ich w systemie wspólnotowym przed 2013 r. |
(6) |
Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję Komisji 2007/589/WE (3). |
(7) |
Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu, o którym mowa w art. 23 dyrektywy 2003/87/WE, |
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Artykuł 1
W decyzji 2007/589/WE wprowadza się następujące zmiany:
1) |
art. 1 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 1 Wytyczne dotyczące monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych w wyniku działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz działań uwzględnionych zgodnie z art. 24 ust. 1 tej dyrektywy są wyszczególnione w załącznikach I–XIV i XVI–XVIII do niniejszej decyzji. Wytyczne dotyczące monitorowania danych na temat tonokilometrów w działalności lotniczej i sprawozdawczości w tym zakresie do zastosowań na podstawie art. 3e lub art. 3f dyrektywy 2003/87/WE są wyszczególnione w załączniku XV. Wytyczne te opierają się na zasadach wyznaczonych w załączniku IV do tej dyrektywy.”; |
2) |
w spisie załączników wprowadza się następujące zmiany:
|
3) |
załącznik I zostaje zmieniony zgodnie z częścią A załącznika do niniejszej decyzji; |
4) |
załącznik XII zastępuje się tekstem znajdującym się w części B załącznika do niniejszej decyzji; |
5) |
dodaje się załącznik XVI w brzmieniu zgodnym z częścią C załącznika do niniejszej decyzji; |
6) |
dodaje się załącznik XVII w brzmieniu zgodnym z częścią D załącznika do niniejszej decyzji; |
7) |
dodaje się załącznik XVIII w brzmieniu zgodnym z częścią E załącznika do niniejszej decyzji. |
Artykuł 2
Niniejsza decyzja skierowana jest do państw członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 8 czerwca 2010 r.
W imieniu Komisji
Connie HEDEGAARD
Członek Komisji
(1) Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32.
(2) Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 63.
(3) Dz.U. L 229 z 31.8.2007, s. 1.
(4) Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 114.”;
ZAŁĄCZNIK
A. |
W załączniku I wprowadza się następujące zmiany:
|
B. |
Załącznik XII otrzymuje brzmienie: „ZAŁĄCZNIK XII Wytyczne dotyczące określania wielkości emisji lub wielkości transferu gazów cieplarnianych przy pomocy systemów ciągłych pomiarów emisji 1. ZAKRES I KOMPLETNOŚĆ Przepisy niniejszego załącznika mają zastosowanie do emisji gazów cieplarnianych pochodzących ze wszystkich kategorii działalności objętych dyrektywą 2003/87/WE. Emisje mogą występować w kilku źródłach emisji w instalacji. Przepisy niniejszego załącznika mają ponadto zastosowanie do systemów ciągłych pomiarów używanych do określania przepływów CO2 w rurociągach, zwłaszcza wtedy, gdy są wykorzystywane do przenoszenia CO2 między instalacjami oraz do wychwytywania, transportu i geologicznego składowania CO2. W tym celu odniesienia do sekcji 6 i 7.2 załącznika I należy rozumieć jako odniesienia do ilości CO2 przenoszonego zgodnie z sekcją 5.7 załącznika I. 2. OKREŚLANIE WIELKOŚCI EMISJI GAZÓW CIEPLARNIANYCH Poziom dokładności 1 W przypadku każdego punktu pomiarowego w okresie sprawozdawczym zostaje osiągnięta całkowita dopuszczalna niepewność mniejsza niż ± 10 % w odniesieniu do ogólnej wielkości emisji lub przepływu CO2. Poziom dokładności 2 W przypadku każdego punktu pomiarowego w okresie sprawozdawczym zostaje osiągnięta całkowita dopuszczalna niepewność mniejsza niż ± 7,5 % w odniesieniu do ogólnej wielkości emisji lub przepływu CO2. Poziom dokładności 3 W przypadku każdego punktu pomiarowego w okresie sprawozdawczym zostaje osiągnięta całkowita dopuszczalna niepewność mniejsza niż ± 5 % w odniesieniu do ogólnej wielkości emisji lub przepływu CO2. Poziom dokładności 4 W przypadku każdego punktu pomiarowego w okresie sprawozdawczym zostaje osiągnięta całkowita dopuszczalna niepewność mniejsza niż ± 2,5 % w odniesieniu do ogólnej wielkości emisji lub przepływu CO2. Koncepcja ogólna Całkowite emisje gazu cieplarnianego (GC) ze źródła emisji lub ilość CO2 przechodzącą przez punkt pomiarowy w okresie sprawozdawczym określa się za pomocą poniższego wzoru. Jeżeli istnieje kilka źródeł emisji w jednej instalacji i nie można ich zmierzyć jako jednego źródła, emisje z tych źródeł należy zmierzyć oddzielnie i zsumować, aby osiągnąć łączną ilość emisji danego gazu całej instalacji w okresie sprawozdawczym.
Określenie parametrów stężenia GC i przepływu gazów spalinowych przeprowadza się zgodnie z przepisami sekcji 6 w załączniku I. Do pomiaru przenoszonego CO2 w rurociągach stosuje się przepisy sekcji 6 w załączniku I, uznając w stosownych przypadkach punkt pomiarowy za źródło emisji. W przypadku takich punktów pomiarowych nie wymaga się obliczeń potwierdzających na mocy sekcji 6.3 lit. c). Stężenie GC Stężenie GC w gazach spalinowych wyznacza się przez ciągły pomiar w punkcie reprezentatywnym. Pomiaru stężenia GC można dokonać na dwa sposoby: METODA A Stężenie GC jest mierzone bezpośrednio. METODA B W przypadku bardzo wysokiego stężenia, które występuje na przykład w sieciach transportowych, stężenie GC może być obliczane przy pomocy bilansu masowego z uwzględnieniem pomiarów wartości stężenia wszystkich innych składników w strumieniu gazów określonych w planie monitorowania instalacji:
Przepływ gazów spalinowych Przepływ suchych gazów spalinowych można określić za pomocą jednej z następujących metod. METODA A Przepływ gazów spalinowych Qe oblicza się metodą bilansu masowego, uwzględniając wszystkie istotne parametry, takie jak ładunki materiału wsadowego, dopływ powietrza, sprawność procesu, a po stronie produkcji – wielkość produkcji, stężenia O2, SO2 i NOx. Konkretna metoda obliczeń podlega zatwierdzeniu przez właściwy organ w ramach oceny planu monitorowania i zawartej w nim metodyki. METODA B Przepływ gazów spalinowych Qe wyznacza się przez ciągły pomiar przepływu w punkcie reprezentatywnym.”. |
C. |
Dodaje się załącznik XVI w brzmieniu: „ZAŁĄCZNIK XVI Wytyczne dotyczące określania emisji gazów cieplarnianych pochodzących z wychwytywania CO2 w podziale na kategorie działalności w celu transportu i geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE 1. ZAKRES I KOMPLETNOŚĆ Wytyczne dotyczące poszczególnych kategorii działalności zawarte w niniejszym załączniku mają zastosowanie do emisji wynikających z wychwytywania CO2. Wychwytywanie CO2 można prowadzić za pomocą odpowiednich instalacji odbierających CO2 przenoszony z innych instalacji lub instalacji emitujących CO2, który ma być wychwytywany na podstawie tego samego zezwolenia na emisję gazów cieplarnianych. W zezwoleniu na emisję gazów cieplarnianych muszą być uwzględnione wszystkie części instalacji przeznaczone do wychwytywania CO2, pośredniego składowania, przenoszenia do sieci transportowej CO2 lub miejsca geologicznego składowania CO2. Jeżeli instalacje są wykorzystywane do innych kategorii działalności objętych dyrektywą 2003/87/WE, emisje wynikające z tych kategorii działalności są monitorowane zgodnie z odpowiednimi załącznikami niniejszych wytycznych. 2. EMISJE WYNIKAJĄCE Z WYCHWYTYWANIA CO2 W ramach operacji wychwytywania CO2 potencjalne źródła emisji CO2 obejmują:
3. ILOŚCIOWE OKREŚLANIE PRZENOSZONYCH I EMITOWANYCH ILOŚCI CO2 3.1. OZNACZANIE NA POZIOMIE INSTALACJI Wielkość emisji jest obliczana przy użyciu pełnego bilansu masowego z uwzględnieniem potencjalnych emisji CO2 ze wszystkich procesów związanych z emisjami w instalacji, a także ilości CO2 wychwyconego i przeniesionego do sieci transportowej. Emisje z instalacji są obliczane według następującego wzoru: Einstalacja wychwytująca = Tładunek + Ebez wychwytywania – Tskładowanie Gdzie:
Jeżeli wychwytywanie CO2 jest przeprowadzane przez tą samą instalację, z której pochodzi wychwytywany CO2, wartość Tładunek jest równa zeru. W przypadku niezależnych instalacji wychwytujących Ebez wychwytywania odpowiada ilości emisji z innych źródeł niż CO2 przenoszony do instalacji wychwytującej, na przykład emisji wynikających ze spalania w turbinach, kompresorach, piecach grzewczych. Emisje te można określić za pomocą obliczeń lub pomiarów zgodnie z odpowiednim załącznikiem dotyczącym danej kategorii działalności. W przypadku niezależnych instalacji wychwytujących instalacja przesyłająca CO2 do instalacji wychwytującej odejmuje wartość Tładunek od ilości własnych emisji. 3.2. OKREŚLANIE PRZENOSZONEGO CO2 Ilość CO2 przenoszonego z instalacji wychwytującej i do instalacji wychwytującej jest określana zgodnie z sekcją 5.7 w załączniku I za pomocą CEMS stosowanych zgodnie z załącznikiem XII. Jako minimum stosuje się poziom dokładności 4 określony w załączniku XII. Tylko wtedy, gdy niewykonalność tej metody z technicznego punktu widzenia zostanie udowodniona właściwemu organowi, można zastosować kolejny poziom dokładności w odniesieniu do odpowiedniego źródła emisji.” |
D. |
Dodaje się załącznik XVII w brzmieniu: „ZAŁĄCZNIK XVII Wytyczne dotyczące określania emisji gazów cieplarnianych pochodzących z transportu CO2 rurociągiem, w podziale na kategorie działalności, w celu geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE 1. ZAKRES I KOMPLETNOŚĆ Zakres monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do emisji wynikających z transportu CO2 rurociągiem jest określony w zezwoleniu na emisje gazów cieplarnianych dotyczącym sieci transportowej, włącznie z instalacjami połączonymi funkcjonalnie z siecią transportową, w tym stacjami wspomagającymi i piecami grzewczymi. Każda sieć transportowa ma co najmniej jeden punkt początkowy i jeden punkt końcowy, a każdy z nich jest przyłączony do innych instalacji używanych do jednej lub kilku rodzajów działalności obejmujących wychwytywanie, transport lub geologiczne składowanie CO2. Punkty początkowe i końcowe mogą obejmować rozwidlenia sieci transportowej i granice państwa. Punkty początkowe i końcowe, a także instalacje, do których są przyłączone, są określone w zezwoleniu na emisje gazów cieplarnianych. 2. ILOŚCIOWE OKREŚLENIE EMISJI CO2 Podczas transportu CO2 rurociągiem potencjalne źródła emisji CO2 obejmują:
W przypadku sieci transportowej, do której zastosowano przedstawioną poniżej metodę B, do obliczonego poziomu emisji nie dodaje się CO2 otrzymanego z innych instalacji w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji i od obliczonego poziomu emisji nie odejmuje się CO2, który jest przenoszony do innej instalacji w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji. 2.1. METODY OKREŚLANIA ILOŚCIOWEGO Operatorzy sieci transportowych mogą stosować jedną z następujących metod: METODA A Emisje z sieci transportowej są określone przy pomocy bilansu masowego według następującego wzoru:
Gdzie:
METODA B Wielkość emisji jest obliczana z uwzględnieniem potencjalnych emisji CO2 wynikających ze wszystkich procesów związanych z emisjami w instalacji, a także ilości CO2 wychwyconego i przeniesionego do instalacji transportującej, według następującego wzoru: Emisje [t CO2]= CO2 lotny + CO2 uwolniony + CO2 wycieki + CO2 instalacje Gdzie:
2.2. WYMOGI DOTYCZĄCE OKREŚLANIA ILOŚCIOWEGO Wybierając metodę A lub metodę B, operator musi udowodnić właściwemu organowi, że wybrana metodologia doprowadzi do wiarygodniejszych rezultatów z mniejszym poziomem niepewności co do całkowitego poziomu emisji, przy zastosowaniu najlepszych technologii i wiedzy dostępnych w momencie stosowania zezwolenia na emisje gazów cieplarnianych, bez generowania nieracjonalnych kosztów. Wybierając metodę B operator musi udowodnić właściwemu organowi, że całkowita niepewność związana z rocznym poziomem emisji gazów cieplarnianych w przypadku sieci transportowej operatora nie przekracza 7,5 %. 2.2.1. SPECJALNE WYMOGI DOTYCZĄCE METODY A Ilość CO2 przenoszonego z sieci transportowej i do sieci transportowej jest określana zgodnie z sekcją 5.7 w załączniku I za pomocą CEMS stosowanych zgodnie z załącznikiem XII. Jako minimum stosuje się poziom dokładności 4 określony w załączniku XII. Tylko wówczas, gdy udowodnione zostanie właściwemu organowi, że z technicznego punktu widzenia metoda jest niewykonalna, można zastosować kolejny poziom dokładności w odniesieniu do odpowiedniego źródła emisji. 2.2.2. SPECJALNE WYMOGI DOTYCZĄCE METODY B 2.2.2.1. Emisje pochodzące ze spalania Potencjalne emisje ze spalania paliwa są monitorowane zgodnie z załącznikiem II. 2.2.2.2. Emisje lotne z sieci transportowej Emisje lotne z sieci transportowej obejmują emisje z następujących rodzajów wyposażenia:
Operator określa średnie wskaźniki emisji EF (wyrażone jako g CO2/jednostka czasu) dla każdego elementu wyposażenia/sytuacji, w której można spodziewać się emisji lotnych, na początku operacji i najpóźniej do końca pierwszego roku sprawozdawczego, w którym sieć transportowa funkcjonuje. Operator dokonuje przeglądu wskaźników co najmniej co 5 lat, na podstawie najlepszych dostępnych technik w tej dziedzinie. Całkowita ilość emisji jest obliczana poprzez pomnożenie liczby elementów wyposażenia z każdej kategorii przez wskaźnik emisji i dodanie wyników w pojedynczych kategoriach, według następującego równania:
Liczba sytuacji jest liczbą elementów wyposażenia w danej kategorii pomnożonych przez liczbę jednostek czasu rocznie. 2.2.2.3. Emisje pochodzące z wycieków Operator sieci transportowej przedstawia dowód integralności sieci za pomocą reprezentatywnych danych (przestrzennych i czasowych) dotyczących temperatury i ciśnienia. Jeżeli z danych wynika, że nastąpił wyciek, operator oblicza ilość CO2 pochodzącego z wycieku przy użyciu odpowiedniej metodologii udokumentowanej w planie monitorowania, na podstawie wytycznych dotyczących najlepszych praktyk w sektorze, na przykład wykorzystując dane dotyczące różnic temperatur i ciśnienia w porównaniu ze średnimi wartościami temperatury i ciśnienia dla szczelnego układu. 2.2.2.4. Uwolnione emisje W planie monitorowania operator przedstawia analizę dotyczącą potencjalnych sytuacji uwolnienia emisji, włącznie z konserwacją lub sytuacjami nadzwyczajnymi, oraz odpowiednio udokumentowaną metodologię obliczania ilości uwolnionego CO2 na podstawie wytycznych dotyczących najlepszych praktyk w sektorze. 2.2.2.5. Zatwierdzanie wyników obliczania emisji lotnych i emisji z wycieków Mając na względzie, że monitorowanie CO2 przenoszonego do sieci transportowej i z sieci transportowej będzie przeprowadzane w każdym przypadku z przyczyn handlowych, co najmniej raz w roku operator sieci transportowej stosuje metodę A do zatwierdzania wyników metody B. W tym względzie, do pomiaru przenoszonego CO2 można stosować niższe poziomy dokładności określone w załączniku XII.”. |
E. |
Dodaje się załącznik XVIII w brzmieniu: „ZAŁĄCZNIK XVIII Wytyczne dotyczące geologicznego składowania CO2 na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE w podziale na kategorie działalności 1. ZAKRES Zakres monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do emisji wynikających z geologicznego składowania CO2 powinien być dostosowany do poszczególnych składowisk i opierać się na obszarze składowiska i kompleksu składowania wyznaczonym w zezwoleniu na mocy dyrektywy 2009/31/WE. Wszystkie źródła emisji z instalacji zatłaczającej CO2 są uwzględnione w zezwoleniu na emisję gazów cieplarnianych. Jeżeli w kompleksie składowania zostaną stwierdzone wycieki, które prowadzą do emisji lub uwolnienia CO2 do słupa wody, należy uwzględnić je jako źródła emisji w danej instalacji do czasu podjęcia działań naprawczych na mocy art. 16 dyrektywy 2009/31/WE i braku wykrywalności emisji lub uwalniania emisji z wycieku do słupa wody. 2. OKREŚLENIE EMISJI CO2 Potencjalne źródła emisji CO2 wynikających z geologicznego składowania CO2 obejmują:
Operator składowiska nie dodaje CO2 otrzymanego z innej instalacji do obliczonego poziomu emisji i nie odejmuje od obliczonego poziomu emisji CO2, który jest przenoszony do innej instalacji lub geologicznie składowany w składowisku. 2.1. EMISJE WYNIKAJĄCE Z UŻYWANIA PALIW Emisje wynikające z powyższych działalności są określane zgodnie z załącznikiem II. 2.2. EMISJE UWALNIANE I LOTNE POCHODZĄCE Z ZATŁACZANIA Emisje uwalniane i lotne są określane w następujący sposób: CO2 emitowany [tCO2] = V CO2 [tCO2] + F CO2 [tCO2] Gdzie: V CO2= ilość uwolnionego CO2; F CO2= ilość CO2 z emisji lotnych. Wartość V CO2 określa się przy pomocy CEMS zgodnie z załącznikiem XII niniejszych wytycznych. Jeśli stosowanie CEMS prowadziłoby do powstania nieuzasadnionych kosztów operator może uwzględnić w planie monitorowania odpowiednią metodologię na podstawie najlepszych praktyk w sektorze, z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez właściwy organ. Wartość F CO2 jest uważana za jedno źródło, co oznacza, że wymogi dotyczące niepewności z załącznika XII i sekcji 6.2 w załączniku I mają zastosowanie do łącznej wartości, a nie do poszczególnych punktów emisji. W planie monitorowania operator przedstawia analizę dotyczącą potencjalnych źródeł emisji lotnych oraz odpowiednio udokumentowaną metodologię obliczania lub pomiaru ilości F CO2 na podstawie wytycznych dotyczących najlepszych praktyk w sektorze. Do ustalania wartości F CO2 można wykorzystać dane dotyczące instalacji zatłaczającej zgromadzone na mocy art. 13 i załącznika II pkt 1.1 lit. e)–h) do dyrektywy 2009/31/WE, jeżeli są one zgodne z wymogami niniejszych wytycznych. 2.3. UWOLNIONE I LOTNE EMISJE WYNIKAJĄCE Z OPERACJI INTENSYFIKACJI WYDOBYCIA WĘGLOWODORÓW Połączenie intensyfikacji wydobycia węglowodorów z geologicznym składowaniem CO2 może prowadzić do powstania dodatkowego źródłowego strumienia emisji, to jest przebicia CO2 z uzyskanymi węglowodorami. Dodatkowe źródła emisji wynikające z intensyfikacji wydobycia węglowodorów obejmują:
Wszelkie występujące emisje lotne będą zazwyczaj przekierowywane za pomocą systemu wiążącego do systemu spalania lub oczyszczania CO2. Wszelkie emisje lotne lub uwolnione emisje CO2, na przykład z systemu oczyszczania CO2, są określane zgodnie z sekcją 2.2 w niniejszym załączniku. Emisje pochodzące z systemu spalania odpadów petrochemicznych są określane zgodnie z załącznikiem II, przy uwzględnieniu potencjalnego CO2 w spalanym gazie. 3. WYCIEK Z KOMPLEKSU SKŁADOWANIA Monitorowanie rozpoczyna się w przypadku, gdy wycieki prowadzą do emisji lub uwolnienia gazu do słupa wody. Uznaje się, że ilość emisji wynikających z uwolnienia CO2 do słupa wody odpowiada ilości uwolnionej do słupa wody. Monitorowanie emisji lub uwolnienia do słupa wody w wyniku wycieku jest kontynuowane do czasu podjęcia działań naprawczych na mocy art. 16 dyrektywy 2009/31/WE i braku wykrywalności emisji lub uwolnienia do słupa wody. Emisje i uwolnienie do słupa wody są określane ilościowo w następujący sposób:
Gdzie:
Mogą być stosowane inne metody ilościowego określania emisji lub uwalniania do słupa wody w wyniku wycieku, jeżeli są zatwierdzone przez właściwy organ ze względu na to, że zapewniają większą dokładność niż przedstawiona powyżej metoda. Ilość emisji z wycieku, który nastąpił w kompleksie składowania, jest określana ilościowo w przypadku każdego wycieku z maksymalnym poziomem niepewności wynoszącym ± 7,5 % przez cały okres sprawozdawczy. Jeżeli całkowity poziom niepewności w zastosowanej metodzie określania ilościowego przekracza ± 7,5 %, należy zastosować korektę według następującego wzoru: CO2,odnotowany [tCO2] = CO2,określony ilościowo [tCO2] × (1 + (NiepewnośćSystem [%]/100) – 0,075) Gdzie:
|