5.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 140/136

(1)

Ostatecznym celem Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC), która została zatwierdzona w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 94/69/WE (3), jest osiągnięcie stabilizacji stężeń gazów cieplarnianych w powietrzu na poziomie, który zapobiegłby groźnej ingerencji antropogenicznej w system klimatyczny.

(2)

Według opinii Wspólnoty, ostatnio wyrażonej w szczególności na posiedzeniu Rady Europejskiej w marcu 2007 r., aby realizacja tego celu była możliwa, średni wzrost temperatury powierzchni ziemi w skali światowej nie powinien przekroczyć 2 °C w stosunku do okresu sprzed epoki przemysłowej, co oznacza, że do 2050 r. należy zmniejszyć emisje gazów cieplarnianych na świecie przynajmniej o 50 % w stosunku do poziomów z roku 1990. Emisje gazów cieplarnianych we Wspólnocie objęte niniejszą decyzją powinny być dalej obniżane po roku 2020 w ramach starań Wspólnoty o wniesienie swojego wkładu w realizację tego celu redukcji światowych emisji. Kraje rozwinięte, w tym państwa członkowskie UE, powinny nadal przewodzić tej inicjatywie, zobowiązując się do łącznego zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych do 2020 r. o 30 % w stosunku do 1990 r. Działania te powinny mieć również na celu wspólne zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych do 2050 r. o 60–80 % w stosunku do 1990 r. Do osiągnięcia takiego stopnia redukcji emisji powinny przyczynić się wszystkie gałęzie gospodarki, w tym międzynarodowy transport morski i lotniczy. Lotnictwo przyczynia się do redukcji poprzez jego włączenie do systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (zwanego dalej „systemem wspólnotowym”). W przypadku gdy państwa członkowskie nie zatwierdzą żadnego porozumienia międzynarodowego w ramach Międzynarodowej Organizacji Morskiej, którego cele redukcji emisji obejmują emisje pochodzące z międzynarodowego transportu morskiego lub Wspólnota do dnia 31 grudnia 2011 r. nie zatwierdzi żadnego takiego porozumienia w ramach UNFCCC, Komisja powinna przedstawić wniosek dotyczący włączenia emisji pochodzących z międzynarodowego transportu morskiego do zobowiązania Wspólnoty dotyczącego redukcji tak, aby proponowany akt prawny wszedł w życie do 2013 r. Wniosek taki powinien minimalizować wszelkie negatywne skutki dla konkurencyjności Wspólnoty, uwzględniając jednocześnie potencjalne korzyści środowiskowe.

(3)

Ponadto, aby zrealizować ten cel, Rada Europejska na posiedzeniu w marcu 2007 r. w Brukseli wyraziła swoje poparcie dla wspólnotowego celu redukcji do 2020 r. poziomu emisji gazów cieplarnianych o 30 % w stosunku do 1990 r. jako wkładu Wspólnoty w światowe i kompleksowe porozumienie dotyczące okresu po roku 2012, pod warunkiem że inne kraje rozwinięte zobowiążą się do porównywalnej redukcji, a bardziej gospodarczo zaawansowane kraje rozwijające się wniosą odpowiedni wkład stosownie do swoich zadań i do możliwości każdego z nich.

(4)

Rada Europejska na posiedzeniu w marcu 2007 r. podkreśliła również zaangażowanie Wspólnoty w proces przekształcania Europy w gospodarkę o wysokiej efektywności energetycznej i niskim poziomie emisji gazów cieplarnianych oraz postanowiła, że do czasu zawarcia światowego i kompleksowego porozumienia dotyczącego okresu po 2012 r. i bez uszczerbku dla swego stanowiska w negocjacjach na poziomie międzynarodowym, Wspólnota podejmuje stanowcze, niezależne zobowiązanie do osiągnięcia 20 % redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2020 r. w stosunku do 1990 r.

(5)

Poprawa efektywności energetycznej to dla państw członkowskich kluczowy element umożliwiający spełnienie wymogów wynikających z niniejszej decyzji. W tym kontekście Komisja powinna ściśle monitorować postępy w realizacji celu polegającego na zmniejszeniu zużycia energii o 20 % do 2020 r. i zaproponować dodatkowe działania, jeżeli postępy te nie są wystarczające.

(6)

Dyrektywa 2003/87/WE (4) ustanowiła system handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, który obejmuje pewne sektory gospodarki. Wszystkie sektory gospodarki powinny przyczyniać się do redukcji emisji, aby do 2020 r. zrealizować w sposób kosztowo efektywny redukcję o 20 % poziomu emisji gazów cieplarnianych w porównaniu z poziomami z 1990 r. Państwa członkowskie powinny zatem wprowadzić w życie dodatkowe polityki i środki starając się dalej ograniczyć emisję gazów cieplarnianych ze źródeł nieobjętych dyrektywą 2003/87/WE.

(7)

Wysiłek podejmowany przez każde państwo członkowskie powinien być określany na podstawie danych dotyczących poziomu emisji gazów cieplarnianych danego państwa objętych niniejszą decyzją w 2005 r., skorygowanych w celu wykluczenia emisji z instalacji istniejących w 2005 r., ale włączonych do systemu wspólnotowego w latach 2006–2012. Roczne limity emisji na lata 2013–2020, wyrażone w tonach ekwiwalentu dwutlenku węgla, powinno się określać na podstawie poddanych przeglądowi i zweryfikowanych danych.

(8)

Wysiłki państw członkowskich powinny opierać się na zasadzie solidarności między nimi oraz potrzebie zrównoważonego rozwoju gospodarczego we Wspólnocie, z uwzględnieniem odpowiedniego dla każdego z państw członkowskich PKB na mieszkańca. Należy zezwolić państwom członkowskim, w których w chwili obecnej PKB na mieszkańca jest stosunkowo niski i w związku z tym należy oczekiwać jego szybkiego wzrostu, na zwiększenie poziomu emisji gazów cieplarnianych w stosunku do 2005 r., jednak państwa te powinny ograniczyć wspomniany wzrost emisji gazów cieplarnianych, aby przyczynić się do realizacji podjętego przez Wspólnotę niezależnego zobowiązania do redukcji emisji. Państwa członkowskie, w których PKB na mieszkańca jest stosunkowo wysoki, powinny zmniejszyć swój poziom emisji gazów cieplarnianych w porównaniu do 2005 r.

(9)

Aby zapewnić równy wkład państw członkowskich w wysiłki zmierzające do realizacji niezależnego zobowiązania Wspólnoty w zakresie redukcji emisji, od żadnego z państw nie powinno się wymagać zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych do 2020 r. o więcej niż 20 % poniżej poziomów z 2005 r., jednocześnie jednak żadnemu z państw nie można zezwolić na zwiększenie emisji gazów cieplarnianych do 2020 r. o więcej niż 20 % powyżej poziomów z 2005 r. Redukcja emisji gazów cieplarnianych powinna odbywać się w latach 2013–2020. Należy zezwolić każdemu państwu członkowskiemu na przenoszenie z kolejnego roku ilości odpowiadającej do 5 % swojego rocznego limitu emisji. Państwu członkowskiemu, którego emisje były poniżej jego rocznego limitu emisji, należy zezwolić na przeniesienie swojej nadwyżki redukcji emisji na następne lata.

(10)

Aby usunąć różnice w kosztach ograniczania emisji ponoszonych przez różne państwa członkowskie, umożliwiając większą elastyczność geograficzną, a jednocześnie podnosząc całkowitą efektywność kosztową wszystkich zobowiązań Wspólnoty, należy umożliwić państwom członkowskim przekazywanie części swoich rocznych limitów emisji innym państwom członkowskim. Przejrzystość takiego przekazywania powinna być zapewniona poprzez powiadamianie Komisji i odnotowywanie każdego przekazania w rejestrach obu zainteresowanych państw członkowskich. Takiego przekazania można dokonywać w sposób dogodny dla obu stron, w tym poprzez sprzedaż na aukcji, korzystanie z pośredników rynkowych działających w charakterze pełnomocników lub w drodze porozumień dwustronnych.

(11)

Należy dokonać w Unii znaczącej redukcji poziomu emisji gazów cieplarnianych. Wykorzystanie jednostek pochodzących z projektów powinno być ograniczone tak, aby stanowiło ono uzupełnienie działań krajowych. Unia podtrzymuje swoje zobowiązanie do stałego doskonalenia mechanizmu czystego rozwoju (CDM) i będzie dążyła do uzyskania poprawy poprzez stosowne procesy międzynarodowe. Ważne jest, aby wykorzystywane przez państwa członkowskie jednostki z tytułu projektów stanowiły rzeczywistą, sprawdzalną, dodatkową i stałą redukcję emisji i przynosiły wyraźne korzyści w zakresie zrównoważonego rozwoju oraz nie miały żadnego znaczącego negatywnego wpływu na środowisko ani nie powodowały negatywnych konsekwencji społecznych. Państwa członkowskie powinny również składać sprawozdania na temat kryteriów jakościowych stosowanych do korzystania z tego rodzaju jednostek.

(12)

W celu zapewnienia państwom członkowskim elastyczności przy realizacji swoich zobowiązań oraz w celu promowania zrównoważonego rozwoju krajów trzecich, a w szczególności krajów rozwijających się, a także w celu zapewnienia pewności inwestorom, Wspólnota powinna nadal uznawać pewną liczbę jednostek z tytułu projektów dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych w krajach trzecich, zanim jeszcze zostanie zawarte międzynarodowe porozumienie w sprawie zmian klimatu (zwane dalej „międzynarodowym porozumieniem w sprawie zmian klimatu”). Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby ich polityki w zakresie zakupu tych jednostek przyczyniały się do sprawiedliwego podziału geograficznego projektów, w szczególności poprzez zwiększanie udziału jednostek poświadczonej redukcji emisji (CER) nabywanych od krajów najmniej rozwiniętych i małych rozwijających się państw wyspiarskich, oraz wspierały osiągnięcie międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu.

(13)

Z tego względu państwa członkowskie powinny mieć możliwość wykorzystywania jednostek redukcji emisji gazów cieplarnianych, które zostały wydane z tytułu redukcji osiągniętej w latach 2008–2012 i które wynikają z realizacji rodzajów projektów, które kwalifikowały się do zastosowania w systemie wspólnotowym w tym okresie. Państwa członkowskie powinny mieć również możliwość wykorzystywania jednostek redukcji emisji gazów cieplarnianych z tytułu redukcji osiągniętej w latach 2008–2012, które wynikają z realizacji projektów zarejestrowanych w latach 2008–2012 i które są kontynuacją rodzajów projektów kwalifikujących się do wykorzystania w systemie wspólnotowym w tym okresie.

(14)

Bardzo niewiele projektów zrealizowano w krajach najsłabiej rozwiniętych. Zważywszy, że Wspólnota wspiera sprawiedliwy podział projektów w ramach mechanizmu czystego rozwoju, również poprzez stworzenie światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym, jak wynika z komunikatu Komisji z dnia 18 września 2007 r. zatytułowanego „Stworzenie światowego sojuszu na rzecz przeciwdziałania zmianom klimatycznym pomiędzy Unią Europejską a ubogimi krajami rozwijającymi się, najbardziej narażonymi na skutki zmian klimatycznych”, należy zapewnić uznanie jednostek z tytułu projektów rozpoczętych po okresie 2008–2012 r. w krajach najsłabiej rozwiniętych, w przypadku rodzajów projektów, które kwalifikowały się do wykorzystania w systemie wspólnotowym w latach 2008–2012. Jednostki te powinny być uznawane do 2020 r. lub do czasu zawarcia odpowiedniego porozumienia ze Wspólnotą, w zależności od tego, które z tych dwóch wydarzeń przypadnie wcześniej.

(15)

W celu zapewnienia państwom członkowskim większej elastyczności, oraz, aby promować zrównoważony rozwój krajów rozwijających się, należy umożliwić państwom członkowskim korzystanie z dodatkowych jednostek z tytułu projektów wynikających z porozumień zawartych przez Wspólnotę z krajami trzecimi. Jeśli nie zostanie zawarte międzynarodowe porozumienie w sprawie zmian klimatu, które określi wielkości przydzielone krajom trzecim, realizacja projektów mechanizmu wspólnych wdrożeń będzie niemożliwa po 2012 r. Jednostki redukcji emisji gazów cieplarnianych wynikające z takich projektów powinny jednak nadal być uznawane na mocy porozumień z krajami trzecimi.

(16)

Umożliwienie dalszego wykorzystywania przez państwa członkowskie jednostek uzyskanych w ramach mechanizmu czystego rozwoju jest ważne dla pomocy w zapewnianiu rynku dla tych jednostek po 2012 r. Aby wspomóc zapewnianie takiego rynku oraz dalszą redukcję emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, a zatem dalszą realizację celów Wspólnoty odnoszących się do wykorzystania odnawialnych źródeł energii, efektywności energetycznej, bezpieczeństwa energetycznego, innowacji i konkurencyjności, proponuje się zezwolenie państwom członkowskim na wykorzystywanie rocznie, do czasu zawarcia międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu, jednostek z tytułu projektów dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych realizowanych w krajach trzecich do wysokości odpowiadającej 3 % emisji gazów cieplarnianych nieobjętych dyrektywą 2003/87/WE w 2005 r. w każdym z państw członkowskich, lub realizowanych w innych państwach członkowskich. Państwom członkowskim należy zezwolić na przekazywanie niewykorzystanej części tej liczby innym państwom członkowskim. Z zastrzeżeniem spełnienia jednego z czterech warunków określonych w niniejszej decyzji niektóre państwa członkowskie posiadające ujemny pułap lub pułap dodatni w wysokości co najwyżej 5 %, jak określono w niniejszej decyzji, powinny, oprócz wspomnianych wyżej jednostek, mieć prawo do korzystania co roku z dodatkowych jednostek do wielkości wynoszącej 1 % swoich zweryfikowanych emisji w 2005 r. w ramach projektów prowadzonych w krajach najsłabiej rozwiniętych oraz małych rozwijających się państwach wyspiarskich.

(17)

Niniejsza decyzja powinna pozostać bez uszczerbku dla bardziej rygorystycznych celów krajowych. W przypadku gdy, chcąc zrealizować bardziej rygorystyczny cel, państwa członkowskie ograniczą swoje emisje gazów cieplarnianych objętych zakresem niniejszej decyzji w większym stopniu niż są do tego zobowiązane na mocy niniejszej decyzji, nałożone na mocy niniejszej decyzji ograniczenie wykorzystywania jednostek wynikających z redukcji emisji gazów cieplarnianych nie powinno mieć zastosowania do dodatkowych redukcji emisji w celu osiągnięcia celu krajowego.

(18)

W celu zwiększenia efektywności kosztowej realizacji celów krajowych, w szczególności w przypadku państw członkowskich dążących do ambitnych celów, państwa członkowskie mogą korzystać z jednostek wynikających z projektów realizowanych na poziomie wspólnotowym, zgodnie z art. 24a dyrektywy 2003/87/WE.

(19)

Po zawarciu międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu, państwa członkowskie powinny uznawać jednostki wynikające z redukcji emisji pochodzące jedynie z tych krajów, które ratyfikują to porozumienie i przyjmą wspólne podejście.

(20)

Okoliczność, że niektóre przepisy niniejszej decyzji odnoszą się do zatwierdzenia przez Wspólnotę międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu, pozostaje bez uszczerbku dla zawarcia tego porozumienia również przez państwa członkowskie.

(21)

Wraz z zatwierdzeniem międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu w okresie po 2012 r. i zgodnie z postanowieniami tego porozumienia Wspólnota i jej państwa członkowskie powinny uczestniczyć w finansowaniu wymiernych, dających się opisać i zweryfikować, odpowiednich dla danego kraju działań na rzecz złagodzenia skutków emisji gazów cieplarnianych, spójnych z celem ograniczenia średniego wzrostu temperatury powierzchni ziemi w skali światowej do 2 °C w porównaniu z poziomem sprzed epoki przemysłowej, w krajach rozwijających się, które ratyfikowały to porozumienie.

(22)

Po zatwierdzeniu międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu na okres po 2012 r. i zgodnie z postanowieniami tego porozumienia, Wspólnota i jej państwa członkowskie powinny uczestniczyć w finansowaniu pomocy dla krajów rozwijających się, które ratyfikowały to porozumienie, w szczególności dla społeczności i krajów najbardziej narażonych na zagrożenia związane ze zmianami klimatu, w celu wsparcia ich w adaptacji i realizacji strategii zmniejszania ryzyka.

(23)

W przypadku gdy do dnia 31 grudnia 2010 r. Wspólnota nie zatwierdzi międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu, Komisja powinna przedstawić wniosek dotyczący włączenia emisji i usuwania związanego z użytkowaniem gruntów, ze zmianami typu użytkowania gruntów oraz z leśnictwem do zobowiązania Wspólnoty dotyczącego redukcji emisji, na zharmonizowanych warunkach i w oparciu o prace przeprowadzone w ramach UNFCCC, przy zapewnieniu stałości i integralności środowiskowej wkładu użytkowania gruntów, zmian typu użytkowania gruntów i leśnictwa, jak również ścisłego monitorowania i rozliczania, tak aby proponowany akt prawny wszedł w życie od roku 2013. Komisja powinna ocenić, czy należy odpowiednio skorygować rozdzielenie wysiłków między poszczególne państwa członkowskie.

(24)

Należy co roku oceniać postępy we wprowadzaniu w życie zobowiązań na mocy niniejszej decyzji na podstawie sprawozdań przedkładanych na mocy decyzji nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. dotyczącej mechanizmu monitorowania emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie i wykonania Protokołu z Kioto (5). Należy co dwa lata poddawać ocenie przewidywane postępy, a pełna ocena wprowadzania w życie niniejszej decyzji powinna zostać przeprowadzona w 2016 r.

(25)

Wszelkim dostosowaniom zakresu dyrektywy 2003/87/WE powinny towarzyszyć odpowiadające im korekty maksymalnych ilości emisji gazów cieplarnianych objętych niniejszą decyzją.

(26)

Po zatwierdzeniu przez Wspólnotę międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu konieczne będzie dostosowanie dopuszczalnych poziomów emisji poszczególnych państw członkowskich w oparciu o nowe zobowiązanie dotyczące redukcji emisji gazów cieplarnianych podjęte przez Wspólnotę i określone w tym porozumieniu, przy uwzględnieniu zasady solidarności między państwami członkowskimi oraz potrzeby zrównoważonego rozwoju gospodarczego we Wspólnocie. Należy zwiększyć wielkość jednostek z tytułu projektów dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych realizowanych w krajach trzecich o maksymalnie połowę dodatkowego wysiłku w zakresie redukcji emisji objętych niniejszą decyzją.

(27)

Rejestry wspólnotowe ustanowione na mocy decyzji nr 280/2004/WE oraz główny zarządca wyznaczony na mocy dyrektywy 2003/87/WE powinny służyć zapewnieniu dokładnego przetwarzania i księgowania wszystkich transakcji służących wprowadzaniu w życie niniejszej decyzji.

(28)

Ponieważ zobowiązanie Wspólnoty dotyczące redukcji emisji nakłada zadania nie tylko na rządy centralne państw członkowskich, lecz także na ich władze lokalne i regionalne oraz na inne lokalne i regionalne fora i organizacje przedstawicielskie, państwa członkowskie powinny zapewnić współpracę swoich władz centralnych i lokalnych na różnych szczeblach.

(29)

Oprócz poszczególnych państw członkowskich, rządów centralnych oraz organizacji i władz lokalnych i regionalnych w przyczynianie się do realizacji zobowiązania Wspólnoty dotyczącego redukcji emisji powinny być zaangażowane podmioty rynkowe — wraz z gospodarstwami domowymi i indywidualnymi konsumentami — niezależnie od poziomu emisji gazów cieplarnianych, który można im przypisać.

(30)

Państwa członkowskie powinny zapewniać finansowanie stosowania nowych innowacyjnych technik, tak aby umożliwić podmiotom działającym w sektorze przemysłowym tworzenie nowych miejsc pracy, podnosząc w ten sposób poziom konkurencyjności i promując osiągnięcie celów strategii lizbońskiej.

(31)

Ponieważ zwiększenie poziomu wytwarzania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych stanowi szczególnie ważny sposób zmniejszania emisji gazów cieplarnianych, państwa członkowskie powinny dążyć do niego w kontekście dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wspierania wykorzystania energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych (6).

(32)

Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (7).

(33)

W szczególności należy upoważnić Komisję do określenia rocznych limitów emisji na lata 2013–2020 wyrażonych w tonach ekwiwalentu dwutlenku węgla, do wskazywania sposobów ułatwiających przekazywanie przez państwa członkowskie części swoich uprawnień do emisji i zwiększających przejrzystość takiego przekazywania, a także do podejmowania środków w celu wprowadzenia w życie przepisów dotyczących rejestrów i głównego zarządcy. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej decyzji poprzez jej uzupełnienie nowymi elementami innymi niż istotne, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(34)

Ponieważ cele niniejszej decyzji, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na jej rozmiary i skutki możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,

1)

„emisje gazów cieplarnianych” oznaczają emisje dwutlenku węgla (CO2), metanu (CH4), podtlenku azotu (N2O), fluorowęglowodorów (HFC), perfluorowęglowodorów (PFC) i sześciofluorku siarki (SF6) wyrażone jako tony ekwiwalentu dwutlenku węgla, z kategorii wymienionych w załączniku I, zgodnie z decyzją nr 280/2004/WE, z wyłączeniem emisji gazów cieplarnianych objętych dyrektywą 2003/87/WE;

2)

„roczny limit emisji” oznacza maksymalny dozwolony roczny poziom emisji gazów cieplarnianych w latach 2013–2020, zgodnie z art. 3 ust. 2.

a)

jednostki poświadczonej redukcji emisji (CER) i jednostki redukcji emisji (ERU), określone w dyrektywie 2003/87/WE, wydawane w odniesieniu do redukcji emisji do dnia 31 grudnia 2012 r. kwalifikujące się do wykorzystywania w systemie wspólnotowym w latach 2008–2012;

b)

jednostki poświadczonej redukcji emisji (CER) i jednostki redukcji emisji (ERU) wydawane w odniesieniu do redukcji emisji od dnia 1 stycznia 2013 r. w ramach projektów, które zostały zarejestrowane przed 2013 r. i które kwalifikowały się do wykorzystywania w systemie wspólnotowym w latach 2008–2012;

c)

jednostki poświadczonej redukcji emisji (CER) wydawane w odniesieniu do redukcji emisji osiągniętej z projektów zrealizowanych w krajach najsłabiej rozwiniętych, które kwalifikowały się do wykorzystywania w systemie wspólnotowym w latach 2008–2012, do chwili ratyfikacji przez te kraje odpowiedniego porozumienia ze Wspólnotą lub do 2020 r., w zależności od tego, które z tych dwóch wydarzeń przypadnie wcześniej;

d)

tymczasowe jednostki CER (tCER) lub długoterminowe jednostki CER (lCER) z projektów związanych z zalesianiem i ponownym zalesianiem, pod warunkiem że w przypadku gdy dane państwo członkowskie w latach 2008–2012 wykorzystywało tCER lub lCER do realizacji swoich zobowiązań zgodnie z decyzją Rady nr 2002/358/WE (8), państwo to zobowiąże się do dalszego zastępowania tych jednostek jednostkami tCER, lCER lub innymi jednostkami uznawanymi w protokole z Kioto przed datą wygaśnięcia tCER lub lCER, a także do dalszego zastępowania jednostek tCER lub lCER wykorzystywanych zgodnie z niniejszą decyzją jednostkami tCER, lCER lub innymi jednostkami możliwymi do wykorzystywania w celu realizacji tych zobowiązań przed datą wygaśnięcia tCER lub lCER. W przypadku zastąpienia z wykorzystaniem tCER lub lCER, państwo członkowskie kontynuuje również zastępowanie tych tCER lub lCER przed datą ich wygaśnięcia, do czasu zastąpienia ich jednostkami o nieograniczonym okresie ważności.

a)

koszty bezpośrednie całego pakietu przekraczają 0,70 % PKB zgodnie z dokonaną przez Komisję oceną skutków dołączoną do pakietu środków wdrażających cele UE w zakresie zmian klimatu i energii ze źródeł odnawialnych do roku 2020;

b)

występuje wzrost w wysokości co najmniej 0,1 % PKB między celem faktycznie przyjętym dla danych państw członkowskich a efektywnym kosztowo scenariuszem zgodnie z dokonaną przez Komisję oceną skutków, o której mowa w lit. a);

c)

więcej niż 50 % całkowitych emisji objętych niniejszą decyzją dla danego państwa członkowskiego stanowią emisje, których źródłem jest transport; lub

d)

dane państwo członkowskie posiada wyznaczony cel w zakresie odnawialnych źródeł energii na 2020 r. przekraczający 30 % zgodnie z dyrektywą 2009/28/WE.

a)

roczne emisje gazów cieplarnianych wynikające z wprowadzenia w życie art. 3;

b)

wykorzystanie, podział geograficzny i rodzaje wykorzystywanych jednostek, jak również kryteria jakościowe stosowane do wykorzystywanych jednostek zgodnie z art. 5;

c)

przewidywane postępy w realizacji obowiązków na mocy niniejszej decyzji, w tym informacja o politykach krajowych, środkach i krajowych prognozach;

d)

informacje o planowanych dodatkowych politykach krajowych oraz o środkach, przewidywanych z myślą o ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych w stopniu większym niż ich zobowiązania na mocy niniejszej decyzji oraz w celu wprowadzenia w życie międzynarodowego porozumienia w sprawie zmian klimatu, o którym mowa w art. 8.

a)

szybszego, skutecznego, przejrzystego i efektywnego kosztowo monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji gazów cieplarnianych;

b)

opracowania krajowych prognoz emisji gazów cieplarnianych po roku 2020.

a)

odliczenie od przydziału uprawnień do emisji dla danego państwa członkowskiego na następny rok w wysokości równej liczbie ton ekwiwalentu dwutlenku węgla tego przekroczenia limitu emisji pomnożonych przez czynnik redukcji emisji w wysokości 1,08;

b)

opracowanie planu działań korygujących zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu; oraz

c)

tymczasowe zawieszenie kwalifikowalności przekazywania części przydziałów uprawnień do emisji państwa członkowskiego oraz jednostek z mechanizmów wspólnych wdrożeń i czystego rozwoju JI/CDM na inne państwo członkowskie do czasu spełnienia przez dane państwo członkowskie wymogów art. 3 ust. 2.

a)

działania, które dane państwo członkowskie wdroży w celu wypełnienia swoich szczególnych obowiązków na mocy art. 3 ust. 2, przy czym priorytet należy nadać politykom i środkom krajowym oraz wprowadzaniu w życie działań Wspólnoty;

b)

harmonogram wdrażania takich działań, umożliwiający ocenę rocznych postępów we wprowadzaniu w życie.

a)

charakter środków uzgodnionych w ramach negocjacji międzynarodowych, jak również zobowiązania podjęte przez inne kraje rozwinięte dotyczące redukcji emisji porównywalnych do zobowiązań Wspólnoty oraz zobowiązania podjęte przez bardziej zaawansowane gospodarczo kraje rozwijające się do odpowiedniego udziału w tych wysiłkach stosownie do swoich zadań i do możliwości każdego z nich;

b)

konsekwencje porozumienia międzynarodowego w sprawie zmian klimatu, a tym samym opcje wymagane na poziomie Wspólnoty, w przejścia do celu 30 % redukcji emisji w zrównoważony, przejrzysty i sprawiedliwy sposób, z uwzględnieniem dokonań w pierwszym okresie zobowiązań z tytułu protokołu z Kioto;

c)

konkurencyjność wspólnotowego przemysłu wytwórczego w kontekście ryzyka ucieczki emisji;

d)

wpływ porozumienia międzynarodowego w sprawie zmian klimatu na inne sektory gospodarki wspólnotowej;

e)

wpływ na wspólnotowy sektor rolnictwa, w tym ryzyko ucieczki emisji;

f)

stosowne warunki uwzględniania emisji i usuwania emisji związanych z użytkowaniem gruntów, zmianami typu użytkowania gruntów oraz leśnictwem we Wspólnocie;

g)

zalesianie, ponowne zalesianie, zapobieganie wylesianiu i niszczeniu lasów w krajach trzecich w przypadku ustanowienia jakiegokolwiek uznawanego międzynarodowo systemu w tym kontekście;

h)

potrzeba dodatkowych polityk i środków wspólnotowych w perspektywie zobowiązań Wspólnoty i państw członkowskich dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych.

a)

uprawnień do emisji gazów cieplarnianych wydanych zgodnie z art. 11 dyrektywy 2003/87/WE wynikającą ze zmiany zakresu źródeł objętych tą dyrektywą, po ostatecznym zatwierdzeniu przez Komisję krajowych planów rozdziału uprawnień na lata 2008–2012 zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE;

b)

uprawnień lub jednostek wydanych na mocy art. 24 i 24a dyrektywy 2003/87/WE w odniesieniu do redukcji w danym państwie członkowskim emisji gazów cieplarnianych objętych niniejszą decyzją;

c)

uprawnień do emisji gazów cieplarnianych z instalacji wyłączonych z systemu wspólnotowego zgodnie z art. 27 dyrektywy 2003/87/WE w okresie, na jaki zostały z wyłączone.