Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Document 52016PC0444

Wniosek DECYZJA RADY w sprawie podpisania w imieniu Unii Europejskiej kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej między Kanadą, z jednej strony, a Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony

COM/2016/0444 final - 2016/0206 (NLE)

Strasburg, dnia 5.7.2016

COM(2016) 444 final

2016/0206(NLE)

Wniosek

DECYZJA RADY

w sprawie podpisania w imieniu Unii Europejskiej kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej między Kanadą, z jednej strony, a Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony


UZASADNIENIE

1.KONTEKST WNIOSKU

Przyczyny i cele wniosku

Na podstawie wytycznych negocjacyjnych przyjętych przez Radę Komisja Europejska wynegocjowała kompleksową umowę gospodarczo-handlową (CETA) w celu ustanowienia zaawansowanych i uprzywilejowanych stosunków gospodarczych z Kanadą. Kanada jest strategicznym partnerem Unii Europejskiej, z którym łączy nas wspólna historia, a także wspólne wartości i interesy. Pragniemy ponadto zdefiniować pozytywne i ukierunkowane na przyszłość stosunki z tym państwem. Powinno to stworzyć nowe możliwości współpracy handlowej i inwestycyjnej między Unia Europejską i Kanadą, przede wszystkim dzięki lepszemu dostępowi towarów i usług do rynku oraz udoskonalonym zasadom handlu dla podmiotów gospodarczych.

W tym celu UE i Kanada osiągnęły ambitne porozumienie, które zapewni podmiotom gospodarczym po obu stronach Atlantyku nowe możliwości w dziedzinie handlu i inwestycji. W porozumieniu tym obie strony podkreśliły także znaczenie działalności gospodarczej prowadzonej w ramach zrozumiałych i przejrzystych regulacji określonych przez organy publiczne, a także fakt, że uznają prawo do tworzenia uregulowań w interesie publicznym za główną zasadę leżącą u podstaw Umowy.

Załączony wniosek w sprawie decyzji Rady stanowi instrument prawny służący podpisaniu kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej (CETA)
między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kanadą, z drugiej strony.

Negocjacje w sprawie CETA zakończono i parafowano na poziomie głównych negocjatorów w dniu 1 sierpnia 2014 r. Przewodniczący José Manuel Barroso, przewodniczący Herman Van Rompuy i premier Stephen Harper wspólnie ogłosili zakończenie negocjacji na szczycie UE-Kanada w dniu 26 września 2014 r. i tego samego dnia treść umowy została podana do wiadomości publicznej. Zweryfikowany pod kątem prawnym tekst CETA został opublikowany w dniu 29 lutego 2016 r. i jest dostępny na stronie:

http://trade.ec.europa.eu/doclib/docs/2014/september/tradoc_152806.pdf

Spójność z przepisami obowiązującymi w tej dziedzinie polityki

UE i Kanada zaangażowane są od wielu lat we współpracę handlowo-gospodarczą na podstawie Umowy ramowej dotyczącej współpracy handlowej i gospodarczej z 1976 r., wspólnego planu działania z 1996 r. i inicjatywy handlowej UE-Kanada z 1998 r. Ponadto UE i Kanada zawarły szereg dwustronnych porozumień sektorowych, przede wszystkim umowę o współpracy naukowej i technologicznej z 1996 r., umowę o wzajemnym uznawaniu ocen zgodności z 1998 r., porozumienie weterynaryjne z 1998 r., umowę o konkurencji z 1999 r., umowę w sprawie handlu winami i napojami spirytusowymi z 2003 r., umowę o bezpieczeństwie lotnictwa cywilnego z 2009 r. i kompleksową umowę o transporcie powietrznym z 2009 r.

Powyższe umowy będą obowiązywać z następującymi wyjątkami:

umowa dotycząca napojów alkoholowych z 1989 r. i umowa w sprawie handlu winami i napojami spirytusowymi z 2003 r. zostaną włączone do CETA i będą stanowiły jej część, zmienione załącznikiem 30-B.

Umowa o wzajemnym uznawaniu z 1998 r. przestanie obowiązywać z dniem wejścia w życie CETA.

UE i Kanada uznają postępy, jakie zostały osiągnięte w ramach Porozumienia między Wspólnotą Europejską a Rządem Kanady w sprawie środków sanitarnych dla ochrony zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt w odniesieniu do handlu żywymi zwierzętami i produktami zwierzęcymi, sporządzonego w Ottawie w dniu 17 grudnia 1998 r. („porozumienie weterynaryjne”) i potwierdzają swój zamiar kontynuowania prac w tym zakresie w ramach CETA. Porozumienie weterynaryjne z 1998 r. zastępuje się CETA z dniem wejścia w życie CETA.

Umowy dwustronne wskazane poniżej przestają być skuteczne i zostają zastąpione CETA. Powyższe umowy przestają obowiązywać z dniem wejścia w życie CETA.

Umowa pomiędzy Rządem Republiki Chorwacji i Rządem Kanady w sprawie wzajemnego popierania i ochrony inwestycji, podpisana w Ottawie w dniu 3 lutego 1997 r.

Umowa pomiędzy Republiką Czeską i Kanadą w sprawie wzajemnego popierania i ochrony inwestycji, podpisana w Pradze w dniu 6 maja 2009 r.

Umowa pomiędzy Rządem Republiki Węgierskiej i Rządem Kanady w sprawie wzajemnego popierania i ochrony inwestycji, podpisana w Ottawie w dniu 3 października 1991 r.

Umowa pomiędzy Rządem Republiki Łotewskiej i Rządem Kanady w sprawie wzajemnego popierania i ochrony inwestycji, podpisana w Rydze w dniu 5 maja 2009 r.

Wymiana not pomiędzy Rządem Kanady i Rządem Republiki Malty stanowiąca umowę w sprawie gwarancji inwestycji zagranicznych, podpisana w Valletcie w dniu 24 maja 1982 r.

Umowa pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej i Rządem Kanady w sprawie popierania i wzajemnej ochrony inwestycji, podpisana w Warszawie w dniu 6 kwietnia 2009 r.

Umowa pomiędzy Rządem Rumunii i Rządem Kanady w sprawie wzajemnego popierania i ochrony inwestycji, podpisana w Bukareszcie w dniu 8 maja 2009 r.

Umowa pomiędzy Republiką Słowacką i Rządem Kanady w sprawie wzajemnego popierania i ochrony inwestycji, podpisana w Bratysławie w dniu 20 lipca 2010 r.

Spójność z innymi politykami Unii

CETA jest w pełni zgodna z obszarami polityki Unii, w tym z obszarami mającymi wpływ na handel międzynarodowy. Pod tym względem CETA nie doprowadzi do złagodzenia ani zmiany ustawodawstwa UE ani też nie spowoduje zmiany, obniżenia ani wyeliminowania norm UE w żadnym z regulowanych obszarów. Przywóz z Kanady będzie musiał w całości spełniać przepisy i rozporządzenia UE (np. przepisy techniczne i normy produktów, przepisy sanitarne lub fitosanitarne, rozporządzenia dotyczące żywności i bezpieczeństwa, normy bezpieczeństwa i zdrowia, przepisy regulujące GMO, ochronę środowiska, ochronę konsumentów itp.).

CETA obejmuje ponadto rozdziały na temat handlu i zrównoważonego rozwoju, handlu i pracy oaz handlu i środowiska, które wiążą umowę handlową z ogólnymi celami UE w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i konkretnymi celami w obszarze pracy, środowiska i zmiany klimatu.

Ponadto w ramach CETA, podobnie jak w przypadku wszystkich pozostałych umów handlowych zawartych przez Unię Europejską, UE w pełni zabezpiecza usługi publiczne. Państwa członkowskie UE będą mogły prowadzić monopole publiczne na rzecz konkretnej usługi, jeśli wyrażają chęć. CETA nie spowoduje, że rządy będą zmuszane lub nakłaniane do prywatyzacji czy też liberalizacji usług publicznych w sektorach takich jak dostawa wody, służba zdrowia, usługi społeczne lub oświata. Państwa członkowskie UE będą nadal mogły decydować o tym, które usługi pragną zachować jako usługi powszechne i publiczne oraz czy zamierzają je dofinansowywać. Ponadto żaden przepis CETA nie powstrzyma rządu w państwie członkowskim UE przed cofnięciem w dowolnym momencie w przyszłości autonomicznej decyzji, którą mógł podjąć, by sprywatyzować podane wyżej sektory.

CETA gwarantuje, że prawo rządów do wprowadzania przepisów w zakresie porządku publicznego będzie w pełni zachowane. Wszelkie decyzje Wspólnego Komitetu CETA muszą być zatwierdzone przez każdą ze Stron i w związku z tym podlegają obowiązującym wewnętrznym wymogom i procedurom UE.

Forum ds. Współpracy Regulacyjnej w ramach CETA będzie działało jako dobrowolny mechanizm współpracy na rzecz wymiany doświadczeń i stosownych informacji pomiędzy organami regulacyjnymi oraz będzie pomagało określać obszary ewentualnej współpracy tych organów. Nie będzie ono mogło dokonywać zmian w istniejących przepisach ani opracowywać nowego ustawodawstwa. Forum ds. Współpracy Regulacyjnej będzie jedynie udzielało wsparcia i sugestii organom regulacyjnym i prawodawcom. W żadnym przypadku nie będzie ograniczać uprawnień organów regulacyjnych w zakresie podejmowania decyzji w państwach członkowskich UE ani na szczeblu UE.

2.PODSTAWA PRAWNA, POMOCNICZOŚĆ I PROPORCJONALNOŚĆ

Podstawa prawna

CETA ma te same cele i zasadniczo tę samą treść co umowa o wolnym handlu z Singapurem. Dlatego kompetencje Unii są takie same w obu przypadkach. Z uwagi na wątpliwości podnoszone w odniesieniu do zakresu i charakteru kompetencji Unii do zawarcia umowy o wolnym handlu z Singapurem, w lipcu 2015 r. Komisja zwróciła się do Trybunału Sprawiedliwości o opinię na podstawie art. 218 ust. 11 TFUE (sprawa A – 2/15). W sprawie A–2/15 Komisja wyraziła pogląd, że Unia posiada wyłączną kompetencję, by sama zawrzeć umowę o wolnym handlu z Singapurem i – ewentualnie – że ma co najmniej kompetencje dzielone w tych obszarach, w których Unia nie posiada wyłącznej kompetencji. Wiele państw członkowskich wyraziło jednak odmienny pogląd. Z uwagi na powyższe i aby nie opóźniać podpisania Umowy, Komisja postanowiła zaproponować podpisanie Umowy jako umowy mieszanej. Niemniej jednak nie ma to wpływu na poglądy wyrażone przez Komisję w sprawie A – 2/15. Po wydaniu przez Trybunał Sprawiedliwości opinii w sprawie A – 2/15 konieczne będzie wyciągnięcie odpowiednich wniosków.

Pomocniczość (w przypadku kompetencji niewyłącznych)

Zgodnie z art. 3 TFUE wspólną politykę handlową określono jako wyłączną kompetencję Unii. Komisja stoi na stanowisku, że pozostałe kwestie wychodzące poza zakres wspólnej polityki handlowej i objęte niniejszą Umową wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji UE.

Proporcjonalność

Niniejszy wniosek jest zgodny z wizją określoną w strategii „Europa 2020” i przyczynia się do osiągnięcia celów Unii w dziedzinie handlu i rozwoju.

Wybór instrumentu

Niniejszy wniosek jest zgodny z art. 218 ust. 5 TFUE, który przewiduje przyjęcie przez Radę decyzji dotyczących umów międzynarodowych. Nie istnieje żaden inny instrument prawny, który mógłby posłużyć do osiągnięcia celu wyrażonego w niniejszym wniosku.

3.WYNIKI OCEN EX-POST, KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI I OCEN SKUTKÓW

Oceny ex-post/kontrole sprawności obowiązującego prawodawstwa

Nie dotyczy.

Konsultacje z zainteresowanymi stronami

W 2007 r. UE i Kanada, przed przystąpieniem do negocjacji, podjęły decyzję o dokonaniu wspólnego badania mającego na celu analizę i ocenę kosztów i korzyści bliższego partnerstwa gospodarczego. W ramach tego badania 1 Komisja Europejska i Kanada przeprowadziły dwukrotnie konsultacje z zainteresowanymi stronami. W lutym i marcu 2008 r. Komisja Europejska przeprowadziła konsultacje za pośrednictwem internetu ze społeczeństwem obywatelskim na podstawie kwestionariusza poruszającego rozmaite zagadnienia dotyczące współpracy handlowej i inwestycyjnej między UE i Kanadą. W marcu i kwietniu 2008 r. Kanada przekazała podobny kwestionariusz członkom kanadyjskiego komitetu sterującego.

Znaczny odsetek respondentów wyraził pogląd, że pomimo stabilnej współpracy między UE i Kanadą w dziedzinie handlu i inwestycji nadal istnieją liczne przeszkody. Stwarza to tym samym wiele możliwości poprawy stosunków dwustronnych.

Respondenci UE zasadniczo zgodzili się, że pożądana jest ściślejsza współpraca gospodarcza między Kanadą i UE.

Odpowiedzi udzielone na pytania zawarte w kwestionariuszu wskazały przede wszystkim na konieczność usunięcia najwyższych poziomów taryf i uciążliwych barier pozataryfowych w dziedzinie handlu. Respondenci wyraźnie opowiedzieli się też za ściślejszą współpracą w zakresie przepisów.

Ponadto w toku negocjacji w sprawie CETA zastosowano szereg metod konsultacji w ramach oceny wpływu na zrównoważony rozwój 2 . Zorganizowano m.in. spotkania ze społeczeństwem obywatelskim, warsztaty z zainteresowanymi stronami oraz stworzono stronę internetową dla projektu, na której założono forum dyskusyjne. Spotkania ze społeczeństwem obywatelskim odbyły się w Brukseli i Ottawie. Uczestniczyło w nich wiele różnych zainteresowanych grup i związków. W warsztatach z zainteresowanymi stronami w Ottawie wzięli udział przedstawiciele stowarzyszeń przemysłowych i handlowych, organizacji pracy, związków pracowników w sektorze publicznym i prywatnym, organizacji na rzecz ochrony środowiska itp. Swoje cenne uwagi do oceny wpływu na zrównoważony rozwój wnieśli także eksperci ze środowisk akademickich i instytutów.

Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy eksperckiej

Jeśli chodzi o badanie przeprowadzone wspólnie przez UE i Kanadę, w jego opracowywanie zaangażował się prof. Walid Hejazi (Rotman Business School, University of Toronto), natomiast przy modelowaniu ekonomicznym skorzystano z pomocy prof. Joe Francois (University of Linz).

Ocenę wpływu na zrównoważony rozwój w ramach CETA zlecono zewnętrznej firmie „Development Solutions”.

Ocena skutków

W październiku 2008 r. UE i Kanada opublikowały wspólne badanie pt. „Assessing the Costs and Benefits of a Closer EU-Canada Economic Partnership” (Ocena kosztów i korzyści bliższej współpracy gospodarczej między UE i Kanadą). Z badania wynikało wówczas, że liberalizacja handlu towarami i usługami będzie korzystna zarówno dla UE, jak i Kanady. Pełne sprawozdanie jest dostępne na stronie internetowej DG ds. Handlu:

http://trade.ec.europa.eu/doclib/docs/2008/october/tradoc_141032.pdf

Ponadto ocena wpływu na zrównoważony rozwój przeprowadzona w trakcie negocjacji stanowi kompleksową ocenę potencjalnego wpływu liberalizacji handlu w ramach Umowy. Przedmiotem analizy jest ocena wpływu gospodarczego i społecznego oraz wpływu na środowisko w Kanadzie i Unii Europejskiej w trzech głównych sektorach, szesnastu podsektorach i w zakresie siedmiu przekrojowych kwestii. Analiza obejmuje także ocenę ewentualnego wpływu CETA na Stany Zjednoczone, Meksyk oraz inne kraje i regiony, w tym na szereg krajów rozwijających się, a także kraje i terytoria zamorskie UE, tj. Saint-Pierre-et-Miquelon i Grenlandię. Zakres zadań, wstępne sprawozdanie i sprawozdanie końcowe dostępne są na stronie internetowej DG ds. Handlu:

http://ec.europa.eu/trade/policy/policy-making/analysis/sustainability-impact-assessments/assessments/#study-geo-14

UE i Kanada osiągnęły ambitne porozumienie, które stworzy nowe możliwości w dziedzinie handlu i inwestycji po obu stronach Atlantyku i pomoże w tworzeniu miejsc pracy w Europie. CETA spowoduje zniesienie ceł i ograniczeń w dostępie do umów w sprawie zamówień publicznych, otwarcie rynków usług, stworzenie przewidywalnych warunków dla inwestorów i, co ważne, pomoże zapobiegać nielegalnemu kopiowaniu innowacji i tradycyjnych produktów UE. CETA zawiera także wszelkie gwarancje, że korzyści gospodarcze nie będą osiągane kosztem praw podstawowych, norm społecznych, prawa rządów do wprowadzania przepisów, ochrony środowiska lub zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów.

Sprawność regulacyjna i uproszczenie

CETA nie podlega procedurom związanym z programem sprawności i wydajności regulacyjnej (REFIT); niemniej jednak zawiera przepisy szczególne dotyczące MŚP (np. potencjalne zmniejszenie kosztu postępowania sądowego toczącego się w ramach systemu sądów ds. inwestycji po stronie skarżących, którymi są MŚP).

Prawa podstawowe

Wniosek nie ma wpływu na ochronę praw podstawowych w Unii.

4.WPŁYW NA BUDŻET

Wpływ niniejszej umowy na budżet UE będzie dwojaki:

Wpływ na DOCHODY: szacuje się, że wartość niepobranych należności celnych wyniesie 311 mln EUR po pełnym wdrożeniu Umowy, tj. po siedmiu latach, gdyż zniesionych zostanie 97,7 % pozycji taryfowych UE z chwilą wejścia w życie umowy, a następnie stopniowo w terminie 3, 5 lub 7 lat zniesiony zostanie dodatkowy 1 %. Kwota 311 mln EUR odpowiada 80 % szacowanych ceł pobieranych przez państwa członkowskie UE od przywozu produktów z Kanady według danych z 2015 r. Szacowana kwota uwzględnia nową decyzję w sprawie systemu zasobów własnych, która wiąże się z obniżeniem kosztów poboru, które państwa członkowskie zachowują, z 25 % do 20 %.

Wpływ na WYDATKI: CETA będzie pierwszą umową, która będzie obejmować nowy system sądów ds. inwestycji (ICS) w kontekście systemu rozstrzygania sporów inwestycyjnych. Przewiduje się zatem, że począwszy od 2017 r. kwota w wysokości 0,5 mln EUR dodatkowych rocznych wydatków (wymaga ratyfikacji) zostanie przeznaczona na finansowanie stałej struktury obejmującej sąd pierwszej instancji i sąd apelacyjny.

Z drugiej strony wniosek wiąże się z korzystaniem z zasobów administracyjnych w ramach linii budżetowej XX 01 01 01 (Wydatki związane z pracującymi w instytucji urzędnikami i pracownikami zatrudnionymi na czas określony), gdyż szacuje się, że jeden administrator będzie przypisany, w ramach ekwiwalentu pełnego czasu pracy (EPC), do zadań określonych w CETA. Jest o tym mowa w ocenie skutków finansowych regulacji i podlega to warunkom określonym w tej ocenie.

5.ELEMENTY FAKULTATYWNE

Plany wdrożenia i monitorowanie, ocena i sprawozdania

W rozdziale administracyjnym i instytucjonalnym powołuje się Wspólny Komitet CETA, który będzie stale monitorował wdrożenie, funkcjonowanie i wpływ CETA. W skład Wspólnego Komitetu CETA wchodzą przedstawiciele Unii Europejskiej i Kanady, którzy będą spotykać się raz w roku lub na żądanie Strony i będą nadzorować prace wszystkich wyspecjalizowanych komitetów i innych organów powołanych na mocy CETA.

Należy zauważyć, że Wspólny Komitet CETA nie jest niezależnym organem i podejmuje decyzje i formułuje zalecenia wyłącznie w drodze porozumienia między UE i Kanadą. W żadnym przypadku nie będzie ograniczać uprawnień organów regulacyjnych w zakresie podejmowania decyzji w państwach członkowskich UE ani na szczeblu UE ani ich instytucji upoważniających.

UE i Kanada mogą, za pośrednictwem Wspólnego Komitetu CETA, podjąć decyzję o wprowadzeniu zmian do załączników. Kiedy Strony zatwierdzą taką decyzję, musi ona być zgodna z ich stosownym obowiązującym wymogom i procedurom wewnętrznym. UE decyduje zatem, czy zatwierdzić decyzję Wspólnego Komitetu, postępując zgodnie z wewnętrznymi unijnymi procedurami określonymi w postanowieniach Traktatu UE. Wspólny Komitet CETA nie może zatem działać bez decyzji instytucji UE podjętej zgodnie z wewnętrznym procesem prawnym UE.

Możliwość przyjęcia przez Wspólny Komitet CETA niektórych zmian jest wspólną cechą wszystkich umów międzynarodowych, w tym umów handlowych UE.

W drodze procedury specjalnej, w myśl art. 30.2, Wspólny Komitet CETA nie może decydować o wprowadzeniu zmian w konkretnym wykazie załączników. W takiej sytuacji wymagana będzie pełna procedura dokonywania zmian. Wykaz ten obejmuje: Rozdział 8 - Inwestycje, Rozdział 9 - Transgraniczny handel usługami, Rozdział 10 - Czasowy przyjazd i pobyt osób fizycznych odbywających wizyty służbowe
i Rozdział 13 - Usługi finansowe (z wyjątkiem załącznika 10-A Wykaz punktów kontaktowych państw członkowskich Unii Europejskiej).

Pod auspicjami Wspólnego Komitetu CETA powołane zostaną następujące specjalne komitety:

Komitet ds. Handlu Towarami, który zajmuje się kwestiami dotyczącymi handlu towarami, taryf celnych, barierami technicznymi w handlu, Protokołem w sprawie wzajemnej akceptacji wyników oceny zgodności i prawami własności intelektualnej dotyczącymi towarów. W ramach Komitetu ds. Handlu Towarami ustanowione zostaną również podlegające mu Komitet ds. Rolnictwa, Komitet ds. Win i Napojów Spirytusowych i Wspólna Grupa Sektorowa ds. Produktów Leczniczych.

Komitet ds. Usług i Inwestycji, który zajmuje się kwestiami dotyczącymi transgranicznego handlu usługami, inwestycji, czasowego przyjazdu, handlu elektronicznego i praw własności intelektualnej w odniesieniu do usług.

Wspólny Komitet Współpracy Celnej ustanowiony na mocy Umowy z 1998 r. między Kanadą a Wspólnotą Europejską o współpracy i wzajemnej pomocy w sprawach celnych, który zajmuje się sprawami wynikającymi z niniejszej Umowy i dotyczącymi reguł pochodzenia, procedur pochodzenia, ułatwień celnych i handlowych, środków stosowanych przy kontroli granicznej i czasowego zawieszenia preferencyjnego traktowania taryfowego;

Wspólny Komitet Zarządzający ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych, który zajmuje się kwestiami dotyczącymi środków sanitarnych i fitosanitarnych;

Komitet ds. Zamówień Publicznych, który zajmuje się kwestiami dotyczącymi zamówień rządowych;

Komitet ds. Usług Finansowych, który zajmuje się kwestiami dotyczącymi usług finansowych;

Komitet ds. Handlu i Zrównoważonego Rozwoju, który zajmuje się kwestiami dotyczącymi zrównoważonego rozwoju;

Forum ds. Współpracy Regulacyjnej, które zajmuje się kwestiami dotyczącymi współpracy regulacyjnej oraz

Komitet CETA ds. Oznaczeń Geograficznych, który zajmuje się kwestiami oznaczeń geograficznych.

W zakresie, w jakim każdy z tych specjalnych komitetów posiada uprawnienia decyzyjne zgodnie z CETA, takie decyzje będą podejmowane w taki sam sposób, co decyzje Wspólnego Komitetu.

Wdrożenie UE

Konieczne będzie podjęcie określonych działań, by zapewnić wdrożenie CETA. Działania takie zostaną wdrożone odpowiednio wcześnie przed wdrożeniem CETA. Do działań tych należy rozporządzenie wykonawcze Komisji, które ma zostać przyjęte zgodnie z art. 58 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 952/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny, otwierające kontyngenty taryfowe przewidziane w Umowie.

Dokumenty wyjaśniające (w przypadku dyrektyw)

Nie dotyczy.

Szczegółowe objaśnienia poszczególnych przepisów wniosku

CETA stanowi kompleksową umowę gospodarczo-handlową, która zawiera przepisy dotyczące traktowania narodowego i dostępu towarów do rynku, środków ochrony handlu, barier technicznych w handlu, środków sanitarnych i fitosanitarnych, ułatwień celnych i w handlu, dotacji, inwestycji, transgranicznego handlu usługami, czasowego przyjazdu i pobytu osób fizycznych odbywających wizyty służbowe, wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych, regulacji krajowych, usług finansowych, usług w zakresie międzynarodowego transportu morskiego, telekomunikacji, handlu elektronicznego, polityki konkurencji, przedsiębiorstw państwowych, monopoli i przedsiębiorstw, którym przyznano specjalne prawa lub przywileje, zamówień publicznych, własności intelektualnej, współpracy regulacyjnej, handlu i zrównoważonego rozwoju, handlu i pracy, handlu i środowiska, dwustronnych dialogów i współpracy, przepisów administracyjnych i instytucjonalnych, przejrzystości i rozstrzygania sporów.

CETA przyczyni się do znacznej poprawy szans na rynku w przypadku europejskich przedsiębiorstw w Kanadzie. Za sprawą CETA europejskie przedsiębiorstwa będą miały zapewnione najlepsze traktowanie, jakie Kanada kiedykolwiek zaoferowała partnerowi handlowemu, tym samym zrównując warunki działania na rynku kanadyjskim względem przedsiębiorstw UE.

Poprzez otwarcie rynków CETA powinna wspierać wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy w UE, a także przynieść dalsze korzyści konsumentom europejskim. CETA może przyczynić się do utrzymywania cen na niskich poziomach i zapewnić konsumentom większy wybór produktów wysokiej jakości. CETA nie spowoduje zmiany norm UE. Bez zmian pozostaną normy i rozporządzenia dotyczące bezpieczeństwa żywności, bezpieczeństwa produktów, ochrony konsumentów, zdrowia, środowiska, normy społeczne lub normy pracy itp. Przywóz z Kanady będzie musiał w całości – i bez wyjątku –spełniać wszystkie przepisy i rozporządzenia UE dotyczące produktów.

Ściślej mówiąc, CETA zaoferuje, co następuje:

Oszczędności na poziomie ceł

CETA przyniesie namacalne korzyści konsumentom i przedsiębiorstwom europejskim, ponieważ będzie skutkować zniesieniem lub obniżeniem ceł – będą to jedne z najdalej idących cięć, jakie UE osiągnęła w umowie handlowej. Stworzy to istotne szanse na rynku dla przedsiębiorstw UE, w tym MŚP. Co istotne, większość ceł zostanie zniesiona z chwilą wejścia w życie CETA. Obniżenie ceł nie spowoduje zaniżenia ani zmiany norm UE. Przywóz kanadyjski będzie musiał być zgodny z rozporządzeniami UE.

Możliwości dla dostawców usług oraz przejrzyste i skuteczne mechanizmy ochrony inwestycji i rozstrzygania sporów

CETA jest zdecydowanie najbardziej ambitną umową, jaką UE kiedykolwiek zawarła w dziedzinie usług i inwestycji. Przedsiębiorstwa w UE zyskają więcej możliwości w zakresie świadczenia specjalistycznych usług transportu morskiego takich jak bagrowanie, przemieszczanie pustych kontenerów i transport niektórych rodzajów ładunków na terenie Kanady. Przedsiębiorstwa europejskie znajdą się ponadto w korzystnej sytuacji, jeśli chodzi o uzyskiwanie zatwierdzeń dla projektów inwestycyjnych w Kanadzie, ochronę swoich inwestycji i egzekwowanie swoich praw w przypadku nieuczciwego traktowania przy użyciu wyważonego i skutecznego systemu rozstrzygania sporów. W odniesieniu do wszystkich sektorów usług, takich jak usługi w zakresie ochrony środowiska, telekomunikacja i finanse, zapewniony jest dostęp do rynku, zarówno na poziomie federalnym, jak i – po raz pierwszy – regionalnym. Podobnie jak wszystkie inne umowy handlowe UE, również CETA chroni służby użyteczności publicznej. Inwestorzy i usługodawcy z Kanady będą musieli przestrzegać obowiązujących przepisów UE.

Ochrona inwestycji i rozstrzyganie sporów inwestycyjnych

CETA obejmuje wszystkie innowacje związane z nowym podejściem UE do inwestycji i jej mechanizmem rozstrzygania sporów, tym samym CETA spełnia oczekiwania zainteresowanych stron co do bardziej uczciwego, przejrzystego i zinstytucjonalizowanego systemu rozstrzygania sporów inwestycyjnych. Wprowadza ona ważne innowacje w tej dziedzinie, zapewniając inwestorom wysoki poziom ochrony i jednocześnie w pełni zachowując prawo rządów do wprowadzania uregulowań i realizowania uzasadnionych celów porządku publicznego takich jak ochrona zdrowia, bezpieczeństwo lub ochrona środowiska. CETA stanowi istotne odejście od tradycyjnego podejścia do ochrony inwestycji i rozstrzygania sporów inwestycyjnych, jakie jest stosowane w większości istniejących dwustronnych umów inwestycyjnych. Usuwa ona dwuznaczności, które narażały stary system na nadużycia lub daleko idące interpretacje, i stwarza niezależny system sądów ds. inwestycji składający się ze stałego trybunału i trybunału apelacyjnego, które w przejrzysty i bezstronny sposób prowadzić będą postępowania dotyczące rozstrzygania sporów.

Wzajemne uznawanie kwalifikacji zawodowych

Umowa zapewnia ramy ułatwiające wzajemne uznawanie kwalifikacji w przypadku zawodów regulowanych takich jak zawód architekta, księgowego i inżyniera. Stosowne organizacje zawodowe w UE i Kanadzie mają obecnie przepisy określające warunki negocjowania umów o wzajemnym uznaniu kwalifikacji w odniesieniu do swoich odnośnych zawodów. UE i Kanada będą następnie musiały te warunki potwierdzić i zaaprobować.

Ułatwienia w przenoszeniu pracowników przedsiębiorstw i innych przedstawicieli wolnych zawodów między UE i Kanadą

CETA ułatwi przedsiębiorstwom przenoszenie tymczasowe pracowników między UE i Kanadą. Usprawni to działalność europejskich przedsiębiorstw w Kanadzie. Ponadto dostawcom specjalistycznych usług łatwiej będzie tymczasowo świadczyć usługi m.in. prawne, księgowe lub architektoniczne.

Poprawa zdolności europejskich przedsiębiorstw w zakresie świadczenia usług posprzedażowych

CETA ułatwi przedsiębiorstwom w UE wywóz sprzętu, urządzeń i oprogramowania, gdyż umożliwi im wysyłanie inżynierów i innych specjalistów, by świadczyli usługi posprzedażowe i inne odnośne usługi.

Dostęp do zamówień publicznych w Kanadzie

Kanada udzieliła przedsiębiorstwom w UE szerszego dostępu do zamówień publicznych niż innym swoim partnerom handlowym. Przedsiębiorstwa w UE będą mogły zgłaszać się do przetargów na dostarczanie towarów i usług nie tylko na szczeblu federalnym, lecz także na poziomie prowincji i gmin Kanady. Tym samym będą to pierwsze przedsiębiorstwa spoza Kanady mające taką możliwość. Szacuje się, że kanadyjski rynek zamówień na poziomie prowincji jest dwukrotnie większy niż rynek federalny.

Unikanie kosztów związanych z podwójnym testowaniem

UE i Kanada zgodziły się zaakceptować swoje certyfikaty oceny zgodności w obszarach takich jak urządzenia elektroniczne, sprzęt elektroniczny i radiowy, zabawki, urządzenia lub sprzęt do pomiaru. Oznacza to, że jednostka oceniająca zgodność w UE może testować produkty unijne przeznaczone na wywóz do Kanady zgodnie z przepisami obowiązującymi w Kanadzie i odwrotnie. Pozwoli to obu stronom uniknąć sytuacji, w której przeprowadza się te same testy, i może pozwolić na znaczne obniżenie kosztów zarówno po stronie przedsiębiorstw, jak i konsumentów. Mogą na tym skorzystać przede wszystkim mniejsze przedsiębiorstwa, dla których koszty wykonania tego samego testu dwukrotnie mogą być zaporowe. Chociaż jest to nieadekwatne do tego, w jaki sposób UE funkcjonuje w obrębie swoich granic, niemniej jednak jest to bardzo duży krok naprzód, jeśli chodzi o umowy międzynarodowe UE.

Lepsza ochrona dla innowacji i produktów pracy twórczej w UE

CETA pozwoli na zrównanie szans między Kanadą i UE w dziedzinie praw własności intelektualnej. Wzmocni ona ochronę praw autorskich (dostosowanie do przepisów UE dotyczących ochrony środków technologicznych i zarządzania prawami cyfrowymi, a także odpowiedzialności dostawców usług internetowych) i ich egzekwowanie, gdyż przewiduje możliwość środków tymczasowych i zakazów wobec pośredników, którzy uczestniczą w działaniach naruszających przepisy. Za sprawą CETA kanadyjski system dotyczący praw własności intelektualnej będzie lepiej chronił patenty na unijne produkty lecznicze. Kanada zgodziła się ponadto na zaostrzenie środków granicznych przeciwko towarom oznaczonym podrobionym znakiem towarowym, pirackim towarom naruszającym prawa autorskie i towarom oznaczonym podrobionym oznaczeniem geograficznym.

Korzyści rynkowe dla producentów tradycyjnych produktów europejskich

Wiele średnich i mniejszych przedsiębiorstw prowadzących handel produktami rolnymi skorzysta z faktu, że Kanada zgodziła się chronić 143 oznaczeń geograficznych w przypadku wysokiej jakości produktów europejskich takich jak ser Roquefort, ocet balsamiczny z Modeny lub holenderski ser Gouda i wiele innych.

Zaangażowanie na rzecz zrównoważonego rozwoju

UE i Kanada potwierdzają w CETA swoje zaangażowanie na rzecz zrównoważonego rozwoju. Zarówno UE, jak i Kanada zgadzają się, że handel i inwestycje powinny promować ochronę środowiska i prawa pracy, a nie odbywać się ich kosztem. UE i Kanada zobowiązują się, że CETA pomoże zapewnić, że wzrost gospodarczy, rozwój społeczny i ochrona środowiska będą sobie nawzajem sprzyjać. CETA zawiera zobowiązania UE i Kanady w zakresie międzynarodowych przepisów dotyczących praw pracowników i ochrony środowiska oraz wzmacnia rolę społeczeństwa obywatelskiego UE i Kanady w wykonywaniu zobowiązań w tych obszarach w ramach CETA. CETA ustanawia również proces rozstrzygania sporów, obejmujący m.in. konsultacje rządowe i zespół ekspertów.

2016/0206 (NLE)

Wniosek

DECYZJA RADY

w sprawie podpisania w imieniu Unii Europejskiej kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej między Kanadą, z jednej strony, a Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 91, art. 100 ust. 2 i art. 207 ust. 4 akapit pierwszy, w związku z art. 218 ust. 5,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)Dnia 24 kwietnia 2009 r. Rada upoważniła Komisję do rozpoczęcia negocjacji w sprawie kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej z Kanadą.

(2)Negocjacje zostały zakończone i Umowa powinna zostać podpisana w imieniu Unii z zastrzeżeniem spełnienia procedur wymaganych w celu jej zawarcia w późniejszym terminie.

(3)Zgodnie z art. 30.6 ust. 1 Umowy nie powinna ona nadawać praw ani nakładać obowiązków, na które można bezpośrednio się powoływać przed sądami lub trybunałami Unii lub państw członkowskich,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym upoważnia się do podpisania w imieniu Unii kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kanadą, z drugiej strony, z zastrzeżeniem jej zawarcia.

Tekst Umowy dołącza się do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejszym upoważnia się przewodniczącego Rady do wyznaczenia osoby umocowanej do podpisania Umowy w imieniu Unii, z zastrzeżeniem jej zawarcia.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Strasburgu dnia r.

   W imieniu Rady

   Przewodniczący

OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI

1.STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY

1.1.Tytuł wniosku/inicjatywy

1.2.Dziedziny polityki w strukturze ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa

1.3.Charakter wniosku/inicjatywy

1.4.Cele

1.5.Uzasadnienie wniosku/inicjatywy

1.6.Okres trwania działania i jego wpływ finansowy

1.7.Przewidywane tryby zarządzania

2.ŚRODKI ZARZĄDZANIA

2.1.Zasady nadzoru i sprawozdawczości

2.2.System zarządzania i kontroli

2.3.Środki zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom

3.SZACUNKOWY WPŁYW FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY

3.1.Działy wieloletnich ram finansowych i linie budżetowe po stronie wydatków, na które wniosek/inicjatywa ma wpływ

3.2.Szacunkowy wpływ na wydatki 

3.2.1.Synteza szacunkowego wpływu na wydatki

3.2.2.Szacunkowy wpływ na środki operacyjne

3.2.3.Szacunkowy wpływ na środki administracyjne

3.2.4.Zgodność z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi

3.2.5.Udział osób trzecich w finansowaniu

3.3.Szacunkowy wpływ na dochody

OCENA SKUTKÓW FINANSOWYCH REGULACJI

1.STRUKTURA WNIOSKU/INICJATYWY

1.1.Tytuł wniosku/inicjatywy

Kompleksowa umowa gospodarczo-handlowa (CETA)

1.2.Dziedziny polityki w strukturze ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa 3  

20.02 – Polityka handlowa

1.3.Charakter wniosku/inicjatywy

 Wniosek/inicjatywa dotyczy nowego działania 

 Wniosek/inicjatywa dotyczy nowego działania będącego następstwem projektu pilotażowego/działania przygotowawczego 4  

 Wniosek/inicjatywa dotyczy przedłużenia bieżącego działania 

 Wniosek/inicjatywa dotyczy działania, które zostało przekształcone pod kątem nowego działania 

1.4.Cele

1.4.1.Wieloletnie cele strategiczne Komisji wskazane we wniosku/inicjatywie

Wniosek można umieścić w kontekście pierwszego z dziesięciu priorytetów sformułowanych przez przewodniczącego Jeana-Claude'a Junckera – Miejsca pracy, wzrost i inwestycje.

1.4.2.Cele szczegółowe i działania ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa

Cel szczegółowy nr:

1

Działania ABM/ABB, których dotyczy wniosek/inicjatywa

20.02 – Polityka handlowa

1.4.3.Oczekiwane wyniki i wpływ

Należy wskazać, jakie efekty przyniesie wniosek/inicjatywa beneficjentom/grupie docelowej.

CETA przyniesie wymierne korzyści konsumentom i przedsiębiorstwom w UE, gdyż będzie skutkować zniesieniem lub obniżeniem ceł.

Przepisy CETA mające wpływ na budżet dotyczą ustanowienia i działania systemu sądów ds. inwestycji.

Ustanowienie nowego systemu sądów ds. inwestycji spełni wysokie oczekiwania obywateli i przemysłu co do bardziej uczciwego, przejrzystego i zinstytucjonalizowanego systemu rozstrzygania sporów inwestycyjnych.

Ponadto CETA będzie miała wpływ na cła (zob. pkt 3.3).

1.4.4.Wskaźniki wyników i wpływu

Należy określić wskaźniki, które umożliwią monitorowanie realizacji wniosku/inicjatywy.

Utrzymanie lub podniesienie poziomu przepływów handlowych i inwestycyjnych między UE i Kanadą.

1.5.Uzasadnienie wniosku/inicjatywy

1.5.1.Potrzeby, które należy zaspokoić w perspektywie krótko- lub długoterminowej

Utrzymać lub podnieść poziom przepływów handlowych i inwestycyjnych między UE i Kanadą.

1.5.2.Wartość dodana z tytułu zaangażowania Unii Europejskiej

Kanada jest jednym z najstarszych i najbliższych partnerów strategicznych UE na świecie. UE i Kanadę łączy długa historia wspólnych wartości i dlatego blisko ze sobą współpracują w zakresie problematycznych kwestii o wymiarze światowym takich jak ochrona środowiska, zmiana klimatu, bezpieczeństwo energetyczne, stabilność regionalna itp. Kanada jest 11. co do wielkości gospodarką na świecie i 12. co do wielkości partnerem handlowym UE. Za sprawą CETA europejskie przedsiębiorstwa będą miały zapewnione najlepsze traktowanie, jakie Kanada kiedykolwiek zaoferowała partnerowi handlowemu, tym samym zrównując warunki działania na rynku kanadyjskim w przypadku podmiotów z UE. Poprzez otwarcie rynków CETA powinna wspierać wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy w UE, a także przynieść dalsze korzyści konsumentom europejskim.

1.5.3.Główne wnioski wyciągnięte z podobnych działań

nie dotyczy

1.5.4.Spójność z innymi właściwymi instrumentami oraz możliwa synergia

nie dotyczy

1.6.Okres trwania działania i jego wpływ finansowy

 Wniosek/inicjatywa o ograniczonym okresie trwania

   Okres trwania wniosku/inicjatywy: od [DD/MM]RRRR r. do [DD/MM]RRRR r.

   Okres trwania wpływu finansowego: od RRRR r. do RRRR r.

☑ Wniosek/inicjatywa o nieograniczonym okresie trwania

Wprowadzenie w życie z okresem rozruchu od 2017 r. (pod warunkiem ratyfikacji w Radzie i Parlamencie Europejskim).

po którym następuje faza operacyjna.

1.7.Przewidywane tryby zarządzania 5  

 Bezpośrednie zarządzanie przez Komisję

◻ w ramach jej służb, w tym za pośrednictwem jej pracowników w delegaturach Unii;

   przez agencje wykonawcze

 Zarządzanie dzielone z państwami członkowskimi

Zarządzanie pośrednie poprzez przekazanie zadań związanych z wykonaniem budżetu:

◻ państwom trzecim lub organom przez nie wyznaczonym;

☑ organizacjom międzynarodowym i ich agencjom (należy wyszczególnić);

◻ EBI oraz Europejskiemu Funduszowi Inwestycyjnemu;

◻ organom, o których mowa w art. 208 i 209 rozporządzenia finansowego;

◻ organom prawa publicznego;

◻ podmiotom podlegającym prawu prywatnemu, które świadczą usługi użyteczności publicznej, o ile zapewniają one odpowiednie gwarancje finansowe;

◻ podmiotom podlegającym prawu prywatnemu państwa członkowskiego, którym powierzono realizację partnerstwa publiczno-prywatnego oraz które zapewniają odpowiednie gwarancje finansowe;

◻ osobom odpowiedzialnym za wykonanie określonych działań w dziedzinie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa na mocy tytułu V Traktatu o Unii Europejskiej oraz określonym we właściwym podstawowym akcie prawnym.

W przypadku wskazania więcej niż jednego trybu należy podać dodatkowe informacje w części „Uwagi”.

Uwagi

Zostanie wniesiony wkład na rzecz „istniejącej struktury” (tj. ICSID), tak by odprowadzała wynagrodzenia za gotowość należne sędziom wchodzącym w skład sądów ds. inwestycji. Wyłącznie w przypadku zaistnienia sporu możliwe jest wynagrodzenie za zarządzanie sprawą, przy czym usługi ICSID jako sekretariatu są poza tym bezpłatne.

2.ŚRODKI ZARZĄDZANIA

2.1.Zasady nadzoru i sprawozdawczości

Należy określić częstotliwość i warunki.

Zgodnie z przepisami umowy ramowej zawartej z daną organizacją.

2.2.System zarządzania i kontroli

2.2.1.Zidentyfikowane ryzyko

Zgodnie z przepisami umowy ramowej zawartej z daną organizacją.

2.2.2.Informacje dotyczące struktury wewnętrznego systemu kontroli

Zgodnie z przepisami umowy ramowej zawartej z daną organizacją. W szczególności obowiązujące przepisy dotyczące weryfikacji.

2.2.3.Oszacowanie kosztów i korzyści wynikających z kontroli i ocena prawdopodobnego ryzyka błędu

Zważywszy na szacowany wpływ finansowy nie można ustalić znacznych kwantyfikowalnych kosztów ani korzyści. Wspomniany wyżej wkład będzie stanowił część ogólnego systemu kontroli DG ds. Handlu. Jeśli chodzi o niekwantyfikowalne korzyści.

2.3.Środki zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom

Określić istniejące lub przewidywane środki zapobiegania i ochrony

Zgodnie z przepisami umowy ramowej zawartej z daną organizacją. Ponadto zastosowanie będzie miała strategia DG ds. Handlu w zakresie zwalczania nadużyć finansowych, która zawiera rozdział na temat zarządzania finansami.

3.SZACUNKOWY WPŁYW FINANSOWY WNIOSKU/INICJATYWY

3.1.Działy wieloletnich ram finansowych i linie budżetowe po stronie wydatków, na które wniosek/inicjatywa ma wpływ

Istniejące linie budżetowe

Według działów wieloletnich ram finansowych i linii budżetowych.

Dział wieloletnich ram finansowych

Linia budżetowa

Rodzaj
środków

Wkład

Numer
4

Zróżnicowane /niezróżnicowane 6

państw EFTA 7

krajów kandydujących 8

państw trzecich

w rozumieniu art. 21 ust. 2 lit. b) rozporządzenia finansowego

20.0201

Zróżnicowane

NIE

NIE

NIE

NIE

Nowe linie budżetowe, o których utworzenie się wnioskuje

Według działów wieloletnich ram finansowych i linii budżetowych.

Dział wieloletnich ram finansowych

Linia budżetowa

Rodzaj
środków

Wkład

Numer
nie dotyczy

Zróżnicowane /niezróżnicowane.

państw EFTA

krajów kandydujących

państw trzecich

w rozumieniu art. 21 ust. 2 lit. b) rozporządzenia finansowego

nie dotyczy

TAK/ NIE

TAK/ NIE

TAK/ NIE

TAK/ NIE

3.2.Szacunkowy wpływ na wydatki

3.2.1.Synteza szacunkowego wpływu na wydatki

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

Dział wieloletnich ram
finansowych

Numer

4

DG: DG ds. Handlu

Rok
2017

Rok
2018

Rok
2019

Rok
2020

Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (zob. pkt 1.6)

OGÓŁEM

Środki operacyjne

Numer linii budżetowej 20.0201

Środki na zobowiązania

1)

0,500

0,500

0,500

0,500

2,000

Środki na płatności

2)

0,500

0,500

0,500

0,500

2,000

Numer linii budżetowej

Środki na zobowiązania

1a)

-

-

-

-

Środki na płatności

2 a)

-

-

-

-

Środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne 9  

0

0

0

0

Numer linii budżetowej

3)

OGÓŁEM środki
dla DG ds. Handlu

Środki na zobowiązania

=1+1a +3

0,500

0,500

0,500

0,500

2,000

Środki na płatności

=2+2a

+3

0,500

0,500

0,500

0,500

2,000






OGÓŁEM środki operacyjne

Środki na zobowiązania

4)

0,500

0,500

0,500

0,500

2,000

Środki na płatności

5)

0,500

0,500

0,500

0,500

2,000

OGÓŁEM środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne

6)

0

0

0

0

OGÓŁEM środki
na DZIAŁ 4
wieloletnich ram finansowych

Środki na zobowiązania

=4+ 6

0,500

0,500

0,500

0,500

2,000

Środki na płatności

=5+ 6

0,500

0,500

0,500

0,500

2,000

Jeżeli wpływ wniosku/inicjatywy nie ogranicza się do jednego działu:

OGÓŁEM środki operacyjne

Środki na zobowiązania

4)

Środki na płatności

5)

OGÓŁEM środki administracyjne finansowane ze środków przydzielonych na określone programy operacyjne

6)

OGÓŁEM środki
na DZIAŁY 1 do 4
wieloletnich ram finansowych

(kwota referencyjna)

Środki na zobowiązania

=4+ 6

Środki na płatności

=5+ 6





Dział wieloletnich ram
finansowych

5

„Wydatki administracyjne”

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

Rok
2017

Rok
2018

Rok
2019

Rok
2020

Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (zob. pkt 1.6)

OGÓŁEM

Dyrekcja Generalna ds. Handlu

Zasoby ludzkie

0,134

0,134

0,134

0,134

0,536

Pozostałe wydatki administracyjne

0

0

0

0

OGÓŁEM DG TRADE

Środki

0,134

0,134

0,134

0,134

0,536

OGÓŁEM środki
na DZIAŁ 5
wieloletnich ram finansowych
 

(Środki na zobowiązania ogółem = środki na płatności ogółem)

0,134

0,134

0,134

0,134

0,536

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

Rok
N 10

Rok
N+1

Rok
N+2

Rok
N+3

Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (zob. pkt 1.6)

OGÓŁEM

OGÓŁEM środki
na DZIAŁY 1 do 5
wieloletnich ram finansowych
 

Środki na zobowiązania

0,634

0,634

0,634

0,634

2,536

Środki na płatności

0,634

0,634

0,634

0,634

2,536

3.2.2.Szacunkowy wpływ na środki operacyjne

   Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania środków operacyjnych

   Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania środków operacyjnych, jak określono poniżej:

Środki na zobowiązania w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

Określić cele i produkty

Rok
2017

Rok
2018

Rok
2019

Rok
2020

Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (zob. pkt 1.6)

OGÓŁEM

PRODUKT

Rodzaj 11

Średni koszt

Nr

Koszt

Nr

Koszt

Nr

Koszt

Nr

Koszt

Nr

Koszt

Nr

Koszt

Nr

Koszt

Liczba ogółem

Koszt całkowity

CEL SZCZEGÓŁOWY nr 1 12 ...

Działanie systemu sądów ds. inwestycji

- Produkt

Sekretariat

1

0,500

0,500

0,500

0,500

- Produkt

Sprawa (-y)

-

p.m.

p.m.

p.m.

- Produkt

Cel szczegółowy nr 1 – suma cząstkowa

0,500

0,500

0,500

0,500

CEL SZCZEGÓŁOWY nr 2 ...

- Produkt

Cel szczegółowy nr 2 – suma cząstkowa

KOSZT OGÓŁEM

0,500

0,500

0,500

0,500

3.2.3.Szacunkowy wpływ na środki administracyjne

3.2.3.1.Podsumowanie

   Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania środków administracyjnych

   Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania środków administracyjnych, jak określono poniżej:

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

Rok
N 13

Rok
N+1

Rok
N+2

Rok
N+3

Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (zob. pkt 1.6)

OGÓŁEM

DZIAŁ 5
wieloletnich ram finansowych

Zasoby ludzkie

0,134

0,134

0,134

0,134

0,536

Pozostałe wydatki administracyjne

0

0

0

0

Suma cząstkowa DZIAŁ 5
wieloletnich ram finansowych

Poza DZIAŁEM 5 14
wieloletnich ram finansowych

Zasoby ludzkie

Pozostałe wydatki
administracyjne

Suma cząstkowa
Poza DZIAŁEM 5
wieloletnich ram finansowych

OGÓŁEM

0,134

0,134

0,134

0,134

0,536

Potrzeby w zakresie środków na zasoby ludzkie i inne środki o charakterze administracyjnym zostaną pokryte z zasobów DG już przydzielonych na zarządzanie tym działaniem lub przesuniętych w ramach dyrekcji generalnej, uzupełnionych w razie potrzeby wszelkimi dodatkowymi zasobami, które mogą zostać przydzielone zarządzającej dyrekcji generalnej w ramach procedury rocznego przydziału środków oraz w świetle istniejących ograniczeń budżetowych.

3.2.3.2.Szacowane zapotrzebowanie na zasoby ludzkie

   Wniosek/inicjatywa nie wiąże się z koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich.

   Wniosek/inicjatywa wiąże się z koniecznością wykorzystania zasobów ludzkich, jak określono poniżej:

Wartości szacunkowe należy wyrazić w ekwiwalentach pełnego czasu pracy

Rok
N

Rok
N+1

Rok N+2

Rok N+3

Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (zob. pkt 1.6)

Stanowiska przewidziane w planie zatrudnienia (stanowiska urzędników i pracowników zatrudnionych na czas określony)

XX 01 01 01 (w centrali i w biurach przedstawicielstw Komisji)

1

1

1

1

XX 01 01 02 (w delegaturach)

XX 01 05 01 (pośrednie badania naukowe)

10 01 05 01 (bezpośrednie badania naukowe)

 Personel zewnętrzny (w ekwiwalentach pełnego czasu pracy: EPC) 15

XX 01 02 01 (CA, SNE, INT z globalnej koperty finansowej)

XX 01 02 02 (CA, LA, SNE, INT i JED w delegaturach)

XX 01 04 rr  16

- w centrali

- w delegaturach

XX 01 05 02 (CA, SNE, INT – pośrednie badania naukowe)

10 01 05 02 (CA, SNE, INT – bezpośrednie badania naukowe)

Inne linie budżetowe (określić)

OGÓŁEM

1

1

1

1

XX oznacza odpowiednią dziedzinę polityki lub odpowiedni tytuł w budżecie.

Potrzeby w zakresie zasobów ludzkich zostaną pokryte z zasobów DG już przydzielonych na zarządzanie tym działaniem lub przesuniętych w ramach dyrekcji generalnej, uzupełnionych w razie potrzeby wszelkimi dodatkowymi zasobami, które mogą zostać przydzielone zarządzającej dyrekcji generalnej w ramach procedury rocznego przydziału środków oraz w świetle istniejących ograniczeń budżetowych.

Opis zadań do wykonania:

Urzędnicy i pracownicy zatrudnieni na czas określony

Monitorowanie działania systemu sądów ds. inwestycji / Rozpatrywanie spraw

Personel zewnętrzny

3.2.4.Zgodność z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi

   Wniosek/inicjatywa jest zgodny(-a) z obowiązującymi wieloletnimi ramami finansowymi.

   Wniosek/inicjatywa wymaga przeprogramowania odpowiedniego działu w wieloletnich ramach finansowych.

Należy wyjaśnić, na czym ma polegać przeprogramowanie, określając linie budżetowe, których ma ono dotyczyć, oraz podając odpowiednie kwoty.

[…]

   Wniosek/inicjatywa wymaga zastosowania instrumentu elastyczności lub zmiany wieloletnich ram finansowych.

Należy wyjaśnić, który wariant jest konieczny, określając linie budżetowe, których ma on dotyczyć, oraz podając odpowiednie kwoty.

[…]

3.2.5.Udział osób trzecich w finansowaniu

Wniosek/inicjatywa nie przewiduje współfinansowania ze strony osób trzecich.

Wniosek/inicjatywa przewiduje współfinansowanie szacowane zgodnie z poniższym:

Środki w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

Rok
N

Rok
N+1

Rok
N+2

Rok
N+3

Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (zob. pkt 1.6)

Ogółem

Określić organ współfinansujący: Rząd kanadyjski

0,500

0,500

0,500

0,500

2,000

OGÓŁEM środki objęte współfinansowaniem

0,500

0,500

0,500

0,500

2,000



3.3.Szacunkowy wpływ na dochody

   Wniosek/inicjatywa nie ma wpływu finansowego na dochody.

   Wniosek/inicjatywa ma wpływ finansowy określony poniżej:

   wpływ na zasoby własne

   wpływ na dochody różne

w mln EUR (do trzech miejsc po przecinku)

Linia budżetowa po stronie dochodów:

Środki zapisane w budżecie na bieżący rok budżetowy (B2016)

Wpływ wniosku/inicjatywy 17

Rok
N

Rok
N+1

Rok
N+2

…………

Rok
N+7

Wprowadzić taką liczbę kolumn dla poszczególnych lat, jaka jest niezbędna, by odzwierciedlić cały okres wpływu (zob. pkt 1.6)

Art. 120 - Należności celne

18 465,30

……………

311

W przypadku wpływu na dochody różne „przeznaczone na określony cel” należy wskazać linie budżetowe po stronie wydatków, które ten wpływ obejmie.

[…]

Należy określić metodę obliczania wpływu na dochody.

Na podstawie danych za 2015 r. obliczono stratę opłat celnych, której wpływ na budżet wyniesie 311 mln EUR (80% z 390 mln EUR). Straty te będą jednak rozłożone na łącznie siedem lat. UE wyeliminuje 97,7 % pozycji taryfowych UE z chwilą wejścia w życie CETA, a następnie stopniowo w terminie 3, 5 lub 7 lat zniesiony zostanie dodatkowy 1 % pozycji taryfowych na przywóz towarów pochodzących z Kanady.

(1) http://trade.ec.europa.eu/doclib/docs/2008/october/tradoc_141032.pdf  
(2) http://trade.ec.europa.eu/doclib/docs/2011/september/tradoc_148201.pdf  
(3) ABM: zarządzanie kosztami działań; ABB: budżet zadaniowy.
(4) O którym mowa w art. 54 ust. 2 lit. a) lub b) rozporządzenia finansowego.
(5) Wyjaśnienia dotyczące trybów zarządzania oraz odniesienia do rozporządzenia finansowego znajdują się na następującej stronie: http://www.cc.cec/budg/man/budgmanag/budgmanag_en.html
(6) Środki zróżnicowane/środki niezróżnicowane
(7) EFTA: Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu
(8) Kraje kandydujące oraz w stosownych przypadkach potencjalne kraje kandydujące Bałkanów Zachodnich.
(9) Wsparcie techniczne lub administracyjne oraz wydatki na wsparcie w zakresie wprowadzania w życie programów lub działań UE (dawne linie „BA”), pośrednie badania naukowe, bezpośrednie badania naukowe.
(10) Rok N jest rokiem, w którym rozpoczyna się wprowadzanie w życie wniosku/inicjatywy.
(11) Produkty odnoszą się do produktów i usług, które zostaną zapewnione (np. liczba sfinansowanych wymian studentów, liczba kilometrów zbudowanych dróg itp.).
(12) Zgodnie z opisem w pkt 1.4.2. „Cele szczegółowe …”.
(13) Rok N jest rokiem, w którym rozpoczyna się wprowadzanie w życie wniosku/inicjatywy.
(14) Wsparcie techniczne lub administracyjne oraz wydatki na wsparcie w zakresie wprowadzania w życie programów lub działań UE (dawne linie „BA”), pośrednie badania naukowe, bezpośrednie badania naukowe.
(15) CA = personel kontraktowy; LA = personel miejscowy; SNE = oddelegowany ekspert krajowy; INT = personel tymczasowy; JED = młodszy oddelegowany ekspert.
(16) W ramach podpułapu na personel zewnętrzny ze środków operacyjnych (dawne linie „BA”).
(17) W przypadku tradycyjnych zasobów własnych (cła, opłaty wyrównawcze od cukru) należy wskazać kwoty netto, tzn. kwoty brutto po odliczeniu 25 % na poczet kosztów poboru.
Top

Strasburg, dnia 5.7.2016

COM(2016) 444 final

ZAŁĄCZNIK

Wniosek dotyczący decyzji Rady

w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej między Kanadą, z jednej strony, a Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony


KOMPLEKSOWA UMOWA GOSPODARCZO-HANDLOWA (CETA)

MIĘDZY KANADĄ, Z JEDNEJ STRONY,

A UNIĄ EUROPEJSKĄ I JEJ PAŃSTWAMI CZŁONKOWSKIMI,

KRÓLESTWEM BELGII,

REPUBLIKĄ BUŁGARII,

REPUBLIKĄ CZESKĄ,

KRÓLESTWEM DANII,

REPUBLIKĄ FEDERALNĄ NIEMIEC,

REPUBLIKĄ ESTOŃSKĄ,

IRLANDIĄ,

REPUBLIKĄ GRECKĄ,

KRÓLESTWEM HISZPANII,

REPUBLIKĄ FRANCUSKĄ

REPUBLIKĄ CHORWACJI,

REPUBLIKĄ WŁOSKĄ,


REPUBLIKĄ CYPRYJSKĄ,

REPUBLIKĄ ŁOTEWSKĄ,

REPUBLIKĄ LITEWSKĄ,

WIELKIM KSIĘSTWEM LUKSEMBURGA,

WĘGRAMI,

REPUBLIKĄ MALTY,

KRÓLESTWEM NIDERLANDÓW,

REPUBLIKĄ AUSTRII,

RZECZPOSPOLITĄ POLSKĄ,

REPUBLIKĄ PORTUGALSKĄ,

RUMUNIĄ,

REPUBLIKĄ SŁOWENII,

REPUBLIKĄ SŁOWACKĄ,



REPUBLIKĄ FINLANDII,

KRÓLESTWEM SZWECJI,

ZJEDNOCZONYM KRÓLESTWEM WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ,

Z DRUGIEJ STRONY,

zwanymi dalej łącznie „Stronami”,

które postanawiają:

DĄŻYĆ do dalszego zacieśniania swoich bliskich stosunków gospodarczych i opierać się na przysługujących im odpowiednich prawach i obowiązkach określonych w Porozumieniu z Marrakeszu ustanawiającym Światową Organizację Handlu, sporządzonym w dniu 15 kwietnia 1994 r., oraz na innych wielostronnych i dwustronnych instrumentach współpracy;

STWORZYĆ rozszerzony i bezpieczny rynek dla oferowanych przez siebie towarów i usług przez ograniczenie lub wyeliminowanie barier handlowych i inwestycyjnych;

USTANOWIĆ jasne, przejrzyste, przewidywalne i wzajemnie korzystne zasady regulujące ich wymianę handlową i inwestycje;

ORAZ


POTWIERDZAJĄC swoje silne przywiązanie do demokracji i praw podstawowych określonych w Powszechnej deklaracji praw człowieka sporządzonej w Paryżu w dniu 10 grudnia 1948 r. i podzielając pogląd, że rozprzestrzenianie broni masowego rażenia stanowi poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa międzynarodowego;

UZNAJĄC znaczenie bezpieczeństwa międzynarodowego, demokracji, praw człowieka i praworządności w odniesieniu do rozwoju handlu międzynarodowego i współpracy gospodarczej;

UZNAJĄC, że postanowienia niniejszej Umowy chronią prawo Stron do wprowadzania regulacji na swoim terytorium oraz elastyczność Stron w zakresie osiągania uzasadnionych celów polityki, takich jak zdrowie publiczne, bezpieczeństwo, ochrona środowiska, moralność publiczna oraz promowanie i ochrona różnorodności kulturowej;

POTWIERDZAJĄC swoje zobowiązania jako Stron Konwencji UNESCO w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego sporządzonej w Paryżu w dniu 20 października 2005 r. oraz uznając, że państwa mają prawo do ochrony, rozwoju i realizacji własnych polityk kulturalnych, aby wspierać swoje sektory kultury w celu wzmocnienia różnorodności form wyrazu kulturowego oraz w celu ochrony swojej tożsamości kulturowej, w tym przez stosowanie środków regulacyjnych i wsparcie finansowe;

UZNAJĄC, że postanowienia niniejszej Umowy chronią inwestycje i inwestorów w odniesieniu do ich inwestycji oraz mają pobudzić wzajemnie korzystną działalność gospodarczą, nie naruszając przy tym prawa Stron do wprowadzania regulacji w interesie publicznym na swoim terytorium;


POTWIERDZAJĄC swoje zobowiązanie do promowania zrównoważonego rozwoju i rozwoju handlu międzynarodowego w taki sposób, aby przyczynić się do trwałego rozwoju w wymiarze gospodarczym, społecznym i środowiskowym;

ZACHĘCAJĄC przedsiębiorstwa prowadzące działalność na ich terytorium lub podlegające ich jurysdykcji do przestrzegania uznanych w skali międzynarodowej wytycznych i zasad w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, w tym Wytycznych OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych, oraz do stosowania najlepszych praktyk dotyczących odpowiedzialnego prowadzenia działalności gospodarczej;

REALIZUJĄC niniejszą Umowę w sposób zgodny z egzekwowaniem odpowiednich przepisów z zakresu prawa pracy i ochrony środowiska oraz w sposób przyczyniający się do wzrostu poziomów ochrony pracy i środowiska oraz opierając się na zobowiązaniach międzynarodowych dotyczących kwestii związanych z pracą i środowiskiem;

UZNAJĄC silny związek między innowacją a handlem oraz znaczenie innowacji dla przyszłego wzrostu gospodarczego, a także potwierdzając swoje zobowiązanie do wspierania rozszerzania współpracy w zakresie innowacji oraz w powiązanych obszarach badań i rozwoju oraz nauki i technologii, a także do promowania zaangażowania właściwych podmiotów sektora publicznego i prywatnego;

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:


ROZDZIAŁ PIERWSZY

OGÓLNE DEFINICJE I POSTANOWIENIA WSTĘPNE

SEKCJA A

Ogólne definicje

ARTYKUŁ 1.1

Definicje o zastosowaniu ogólnym

Do celów niniejszej Umowy, jeżeli nie określono inaczej:

zarządzenie administracyjne o powszechnym zastosowaniu oznacza zarządzenie administracyjne lub interpretację mającą zastosowanie do wszystkich osób i faktycznych sytuacji, które zasadniczo wchodzą w jej zakres, oraz ustanawiającą normę postępowania, ale nieobejmującą:

a)    ustalenia lub orzeczenia wydanych w ramach postępowania administracyjnego lub quasi-sądowego mających zastosowanie do konkretnej osoby, towaru lub usługi pochodzących z terytorium drugiej Strony, w określonym przypadku; lub

b)    orzeczenia wydanego w odniesieniu do konkretnego działania lub praktyki;



Porozumienie w sprawie rolnictwa oznacza Porozumienie w sprawie rolnictwa zawarte w załączniku 1A do Porozumienia WTO;

produkt rolny oznacza produkt wskazany w załączniku 1 do Porozumienia w sprawie rolnictwa;

Porozumienie antydumpingowe oznacza Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 zawarte w załączniku 1A do Porozumienia WTO;

punkty kontaktowe ds. CETA oznaczają punkty kontaktowe ustanowione na mocy art. 26.5 (punkty kontaktowe ds. CETA);

Wspólny Komitet CETA oznacza Wspólny Komitet CETA ustanowiony na mocy art. 26.1 (Wspólny Komitet CETA);

CPC oznacza tymczasową centralną klasyfikację produktów określoną w dokumentach statystycznych Urzędu Statystycznego Narodów Zjednoczonych, seria M, nr 77, CPC prov., 1991 r.

sektory kultury oznaczają osoby zaangażowane w:

a)    publikację, dystrybucję lub sprzedaż książek, magazynów, czasopism lub gazet w formie drukowanej lub w formie nadającej się do przetwarzania automatycznego, z wyjątkiem przypadku, gdy druk lub skład wspomnianych tekstów jest jedyną działalnością;

b)    produkcję, dystrybucję, sprzedaż lub projekcję filmu lub nagrań wideo;


c)    produkcję, dystrybucję, sprzedaż lub projekcję nagrań muzycznych audio lub wideo;

d)    publikację, dystrybucję lub sprzedaż muzyki w formie drukowanej lub w formie nadającej się do przetwarzania automatycznego; lub

e)    łączność radiową, w ramach której transmisje są przeznaczone do bezpośredniego odbioru publicznego, oraz wszelką działalność związaną z radiofonią, przekazami telewizyjnymi i kablowymi oraz wszelkie usługi z zakresu programowania satelitarnego i sieci radiodyfuzyjnej;

należności celne oznaczają cło lub wszelkiego rodzaju należności nałożone na przywóz towarów lub z nim związane, w tym wszelkiego rodzaju podatki wyrównawcze lub należności dodatkowe nałożone na taki przywóz lub z nim związane, ale nieobejmujące:

a)    należności odpowiadających podatkom wewnętrznym, nałożonych zgodnie z art. 2.3 (Traktowanie narodowe);

b)    środka zastosowanego zgodnie z postanowieniami art. VI lub XIX GATT 1994, Porozumieniem antydumpingowym, Porozumieniem w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych, Porozumieniem w sprawie środków ochronnych lub art. 22 Uzgodnienia w sprawie zasad i procedur regulujących rozstrzyganie sporów; ani

c)    opłat lub innych należności nałożonych zgodnie z art. VIII GATT 1994;

Porozumienie w sprawie ustalania wartości celnej oznacza Porozumienie w sprawie stosowania artykułu VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 zawarte w załączniku 1A do Porozumienia WTO;



dni oznaczają dni kalendarzowe, w tym weekendy i dni ustawowo wolne od pracy;

DSU oznacza Uzgodnienie w sprawie zasad i procedur regulujących rozstrzyganie sporów zawarte w załączniku 2 do Porozumienia WTO;

przedsiębiorstwo oznacza podmiot ustanowiony lub utworzony zgodnie z obowiązującym prawem, działający w celu osiągania zysku lub nie, będący własnością prywatną lub publiczną lub podlegający kontroli podmiotów prywatnych lub publicznych, w tym spółkę kapitałową, fundusz powierniczy, spółkę osobową, jednoosobową działalność gospodarczą, wspólne przedsięwzięcie lub inne stowarzyszenie;

istniejący oznacza mający zastosowanie w dniu wejścia w życie niniejszej Umowy;

GATS oznacza Układ ogólny w sprawie handlu usługami zawarty w załączniku 1B do Porozumienia WTO;

GATT 1994 oznacza Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu 1994 zawarty w załączniku 1A do Porozumienia WTO;

towary Strony oznaczają produkty krajowe w rozumieniu GATT 1994 lub takie towary, o których Strony mogą zdecydować, oraz obejmują towary pochodzące z terytorium danej Strony;

System Zharmonizowany (HS) oznacza Zharmonizowany System Oznaczania i Kodowania Towarów, w tym jego ogólne reguły interpretacji, uwagi do sekcji, uwagi do działów i uwagi do podpozycji;



pozycja oznacza czterocyfrowy numer lub pierwsze cztery cyfry numeru stosowane w nomenklaturze HS;

środek obejmuje ustawę, rozporządzenie, regułę, procedurę, decyzję, przepis administracyjny, wymóg, praktykę lub każdą inną formę środka stosowanego przez Stronę;

obywatel oznacza osobę fizyczną, która jest obywatelem w rozumieniu art. 1.2 lub jest stałym rezydentem Strony;

pochodzący oznacza kwalifikujący się na podstawie reguł pochodzenia określonych w Protokole w sprawie reguł pochodzenia i procedur dotyczących pochodzenia;

Strony oznaczają z, jednej strony, Unię Europejską lub jej państwa członkowskie albo Unię Europejską i jej państwa członkowskie, w ich właściwych obszarach kompetencji określonych w Traktacie o Unii Europejskiej i Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwane dalej „Stroną UE”), a z drugiej strony, Kanadę;

osoba oznacza osobę fizyczną lub przedsiębiorstwo;

osoba pochodząca z terytorium Strony oznacza obywatela lub przedsiębiorstwo Strony;

preferencyjne traktowanie taryfowe oznacza stosowanie stawek celnych na podstawie niniejszej Umowy w odniesieniu do towaru pochodzącego, zgodnie z harmonogramem znoszenia ceł;

Porozumienie w sprawie środków ochronnych oznacza Porozumienie w sprawie środków ochronnych zawarte w załączniku 1A do Porozumienia WTO;

środek sanitarny lub fitosanitarny oznacza środek, o którym mowa w pkt 1 załącznika A Porozumienia SPS;



Porozumienie w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych oznacza Porozumienie w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych zawarte w załączniku 1A do Porozumienia WTO;

usługodawca oznacza osobę, która świadczy usługę lub zamierza świadczyć usługę;

Porozumienie SPS oznacza Porozumienie w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych zawarte w załączniku 1A do Porozumienia WTO;

przedsiębiorstwo państwowe oznacza przedsiębiorstwo należące do Strony lub kontrolowane przez nią;

podpozycja oznacza sześciocyfrowy numer lub pierwsze sześć cyfr numeru stosowane w nomenklaturze HS;

klasyfikacja taryfowa oznacza zaklasyfikowanie towaru lub materiału do działu, pozycji lub podpozycji HS;

harmonogram znoszenia ceł oznacza załącznik 2A (Znoszenie ceł);

Porozumienie TBT oznacza Porozumienie w sprawie barier technicznych w handlu zawarte w załączniku 1A do Porozumienia WTO;

terytorium oznacza terytorium, na którym obowiązuje niniejsza Umowa, jak określono w art. 1.3;



państwo trzecie oznacza państwo lub terytorium nieobjęte geograficznym zakresem stosowania niniejszej Umowy;

Porozumienie TRIPS oznacza Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej, zawarte w załączniku 1C do Porozumienia WTO;

Konwencja wiedeńska o prawie traktatów oznacza Konwencję wiedeńską o prawie traktatów sporządzoną w Wiedniu w dniu 23 maja 1969 r.;

WTO oznacza Światową Organizację Handlu; oraz

Porozumienie WTO oznacza Porozumienie z Marrakeszu ustanawiające Światową Organizację Handlu, sporządzone w dniu 15 kwietnia 1994 r.



ARTYKUŁ 1.2

Definicje dotyczące poszczególnych Stron

Jeżeli nie określono inaczej, do celów niniejszej Umowy:

obywatel oznacza:

a)    w przypadku Kanady – osobę fizyczną będącą obywatelem Kanady na mocy prawa kanadyjskiego;

b)    w przypadku Strony UE – osobę fizyczną mającą narodowość państwa członkowskiego; oraz

instytucje rządowe na szczeblu centralnym oznaczają:

a)    w przypadku Kanady – rząd Kanady; oraz

b)    w przypadku Strony UE – Unię Europejską lub krajowe instytucje rządowe jej państw członkowskich;



ARTYKUŁ 1.3

Geograficzny zakres stosowania

Jeżeli nie określono inaczej, niniejsza Umowa obowiązuje:

a)    w przypadku Kanady:

(i)    na terytorium lądowym, w przestrzeni powietrznej, na wodach wewnętrznych i na morzu terytorialnym Kanady;

(ii)    w wyłącznej strefie ekonomicznej Kanady, jak określono w kanadyjskich przepisach krajowych, zgodnie z częścią V Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza sporządzonej w Montego Bay w dniu 10 grudnia 1982 r. („UNCLOS”); oraz

(iii)    na szelfie kontynentalnym Kanady, jak określono w kanadyjskich przepisach krajowych, zgodnie z częścią VI UNCLOS;

b)    w przypadku Unii Europejskiej – na terytoriach, na których stosuje się Traktat o Unii Europejskiej i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, i na warunkach określonych w tych traktatach. W odniesieniu do postanowień dotyczących traktowania taryfowego towarów niniejsza Umowa ma również zastosowanie do obszaru celnego Unii Europejskiej nieobjętego zdaniem pierwszym niniejszej litery.



SEKCJA B

Postanowienia wstępne

ARTYKUŁ 1.4

Ustanowienie strefy wolnego handlu

Strony niniejszym ustanawiają strefę wolnego handlu, zgodnie z art. XXIV GATT 1994 i art. V GATS.

ARTYKUŁ 1.5

Związek z Porozumieniem WTO i z innymi porozumieniami

Strony potwierdzają swoje prawa i obowiązki względem siebie istniejące na mocy Porozumienia WTO i innych porozumień, których są stronami.



ARTYKUŁ 1.6

Odniesienie do innych porozumień

W przypadku gdy w niniejszej Umowie występuje odesłanie do innych porozumień lub instrumentów prawnych, w całości lub w części, lub następuje włączenie ich do Umowy na zasadzie wskazania materialnoprawnego, odesłania te obejmują:

a)    odnośne załączniki, protokoły, przypisy, noty interpretacyjne i noty wyjaśniające; oraz

b)    umowy zastępujące, w których Strony są stronami, lub zmiany, które są wiążące dla stron, z wyjątkiem przypadków gdy odniesienie potwierdza istniejące przepisy.

ARTYKUŁ 1.7

Odesłania do przepisów

Przypadki odesłania w niniejszej Umowie do przepisów, w sposób ogólny albo przez odesłanie do konkretnego statutu, rozporządzenia lub dyrektywy, dotyczą przepisów z ewentualnymi późniejszymi zmianami, o ile nie wskazano inaczej.



ARTYKUŁ 1.8

Zakres zobowiązań

1.    Każda ze Stron ponosi pełną odpowiedzialność za przestrzeganie wszystkich postanowień niniejszej Umowy.

2.    Każda ze Stron zapewnia, aby zostały podjęte wszelkie niezbędne działania w celu wprowadzenia w życie postanowień niniejszej Umowy, w tym ich przestrzegania na wszystkich szczeblach instytucji rządowych.

ARTYKUŁ 1.9

Prawa i obowiązki związane z wodą

1.    Strony uznają, że woda w stanie naturalnym, w tym woda w jeziorach, rzekach, zbiornikach, warstwach wodonośnych i dorzeczach, nie jest towarem ani produktem. W związku z tym jedynie rozdział dwudziesty drugi (Handel i zrównoważony rozwój) i dwudziesty czwarty (Handel i środowisko) mają zastosowanie do takich wód.

2.    Każda ze Stron ma prawo do ochrony i zachowania swoich naturalnych zasobów wodnych. Żadne postanowienie niniejszej Umowy nie zobowiązuje Strony do zezwolenia na komercyjne wykorzystanie wody w jakimkolwiek celu, w tym do hurtowego poboru wody lub przekierowania biegu w celu wywozu wody.

3.    Jeżeli Strona zezwala na komercyjne wykorzystanie konkretnego źródła wody, dokonuje tego w sposób zgodny z niniejszą Umową.



ARTYKUŁ 1.10

Osoby wykonujące przekazaną władzę publiczną

O ile nie wskazano inaczej w niniejszej Umowie, każda ze Stron zapewnia, aby osoba, której Strona przekazała władzę regulacyjną, administracyjną lub inny rodzaj władzy publicznej na jakimkolwiek szczeblu instytucji rządowych, działała zgodnie z obowiązkami Strony określonymi na mocy niniejszej Umowy w zakresie wykonywania tej władzy.

ROZDZIAŁ DRUGI

TRAKTOWANIE NARODOWE I DOSTĘP TOWARÓW DO RYNKU

ARTYKUŁ 2.1

Cel

Strony stopniowo liberalizują handel towarami, zgodnie z postanowieniami niniejszej Umowy, w okresie przejściowym rozpoczynającym się z wejściem w życie niniejszej Umowy.



ARTYKUŁ 2.2

Zakres

Niniejszy rozdział ma zastosowanie do handlu towarami Strony, jak określono w rozdziale 1 (Ogólne definicje i postanowienia wstępne), o ile nie przewidziano inaczej w niniejszej Umowie.

ARTYKUŁ 2.3

Traktowanie narodowe

1.    Każda ze Stron przyznaje traktowanie narodowe towarom drugiej Strony zgodnie z art. III GATT 1994. W tym celu art. III GATT 1994 jest włączony do niniejszej Umowy i stanowi jej część.

2.    Ust. 1 oznacza – w odniesieniu do rządu w Kanadzie, innego niż na poziomie federalnym, lub rządu państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub w państwie członkowskim Unii Europejskiej –traktowanie nie mniej korzystne niż to przyznane przez ten rząd podobnym, bezpośrednio konkurencyjnym lub substytucyjnym towarom odpowiednio z Kanady lub państw członkowskich.



3.    Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do środka, w tym do dalszego stosowania, szybkiego przedłużenia lub zmiany środka, dotyczącego akcyz kanadyjskich od alkoholu bezwodnego, wymienionego w pozycji taryfowej 2207.10.90 w kanadyjskim wykazie koncesji (załącznik V) załączonym do Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 sporządzonego w dniu 15 kwietnia 1994 r. („protokół z Marrakeszu”), stosowanego w produkcji zgodnie z prawem z 2001 r. dotyczącym podatku akcyzowego (Excise Act), S.C. 2002, c. 22.

ARTYKUŁ 2.4

Obniżenie i zniesienie należności celnych przywozowych

1.    Każda ze Stron obniża lub znosi swoje należności celne nakładane na towary pochodzące z terytorium którejkolwiek Strony zgodnie z harmonogramem znoszenia ceł ustalonym w załączniku 2A. Do celów niniejszego rozdziału termin „pochodzący” oznacza pochodzący z terytorium którejkolwiek Strony na podstawie reguł pochodzenia określonych w Protokole w sprawie reguł pochodzenia i procedur dotyczących pochodzenia.

2.    W odniesieniu do każdego towaru podstawowa stawka należności celnych, do której zastosowanie mają kolejne obniżki zgodnie z ust. 1, jest wskazana w załączniku 2A.

3.    W odniesieniu do towarów podlegających preferencjom taryfowym, wymienionych w harmonogramie znoszenia ceł Strony w załączniku 2A, każda ze Stron stosuje w odniesieniu do towarów pochodzących z terytorium drugiej Strony niższe należności celne wynikające z porównania stawki obliczanej zgodnie z harmonogramem Strony ze stawką należności celnej stosowaną względem kraju najbardziej uprzywilejowanego („KNU”).



4.    Na wniosek jednej ze Stron Strony mogą konsultować się, aby rozważyć możliwość przyspieszenia i poszerzenia zakresu znoszenia przywozowych należności celnych między Stronami. Decyzja podjęta przez Wspólny Komitet CETA w sprawie przyspieszenia lub zniesienia należności celnej nałożonej na towar powoduje zastąpienie stawki celnej lub kategorii znoszenia ceł określonej dla tego towaru zgodnie z harmonogramami Stron zawartymi w załączniku 2A, jeżeli zostanie zatwierdzona przez każdą ze Stron, zgodnie z jej obowiązującymi procedurami prawnymi.

ARTYKUŁ 2.5

Ograniczenia dotyczące programów z zakresu zwrotu ceł, odroczenia płatności cła i zawieszenia jego poboru

1.    Z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, Strona nie zwraca, nie odracza ani nie zawiesza należności celnych zapłaconych lub należnych, nałożonych na towar przywożony na jej terytorium, niebędący towarem pochodzącym, pod wyraźnym warunkiem, że towar lub identyczny, ekwiwalentny lub podobny towar substytucyjny jest wykorzystywany jako materiał w produkcji innego towaru, który jest następnie wywożony na terytorium drugiej Strony w ramach preferencyjnego traktowania taryfowego, zgodnie z niniejszą Umową.

2.    Ustęp 1 nie ma zastosowania do systemu Strony dotyczącego stałego lub tymczasowego obniżenia, zawieszenia lub umorzenia taryf, jeżeli obniżenie, zawieszenie lub umorzenie nie jest wyraźnie uzależnione od wywozu towaru.

3.    Ustęp 1 stosuje się po upływie trzech lat od dnia wejścia w życie niniejszej Umowy.



ARTYKUŁ 2.6

Cła, podatki lub inne opłaty i należności wywozowe

Strona nie może przyjąć ani utrzymywać ceł, podatków ani innych opłat i należności nałożonych na wywóz towaru, lub związanych z wywozem towaru, do drugiej Strony, ani żadnych wewnętrznych podatków lub opłat i należności nałożonych na towar wywożony na terytorium drugiej Strony, które przekraczają podatki, opłaty i należności, jakie byłyby nałożone na te towary, gdyby były one przeznaczone do sprzedaży wewnętrznej.

ARTYKUŁ 2.7

Zakaz ustanawiania nowych ceł i podwyższania istniejących

1.    Po wejściu w życie niniejszej Umowy Strona nie może podwyższyć należności celnych obowiązujących w dniu wejścia w życie Umowy, ani nie może przyjąć nowych należności celnych w odniesieniu do towaru pochodzącego z terytoriów Stron.

2.    Niezależnie od postanowień ust. 1, Strona może:

a)    zmienić taryfę nieobjętą zakresem niniejszej Umowy, dotyczącą towaru, w odniesieniu do którego nie wnioskowano o żadną preferencję taryfową w ramach niniejszej Umowy;

b)    po jednostronnej obniżce, podwyższyć należności celne do poziomu wskazanego w swoim harmonogramie zawartym w załączniku 2A; lub



c)    utrzymać lub podwyższyć należności celne zgodnie z niniejszą Umową lub jakąkolwiek umową w ramach Porozumienia WTO.

3.    Niezależnie od postanowień ust. 1 i 2, wyłącznie Kanada może stosować specjalny środek ochronny, zgodnie z art. 5 Porozumienia WTO w sprawie rolnictwa. Specjalny środek ochronny można stosować wyłącznie w odniesieniu do towarów objętych pozycjami, które są oznakowane „SSG” w kanadyjskim harmonogramie zawartym w załączniku 2A. Zastosowanie tego specjalnego środka ochronnego jest ograniczone do przywozów niepodlegających preferencji taryfowej oraz, w przypadku przywozów podlegających kontyngentom taryfowym, do przywozów przekraczających zobowiązania w zakresie dostępu.

ARTYKUŁ 2.8

Czasowe zawieszenie preferencyjnego traktowania taryfowego

1.    Strona może okresowo zawiesić, zgodnie z ust. 2–5, preferencyjne traktowanie taryfowe na podstawie niniejszej Umowy w odniesieniu do towaru wywożonego lub produkowanego przez osobę pochodzącą z terytorium drugiej Strony, jeżeli Strona ta:

a)    w wyniku dochodzenia opartego na obiektywnych, ważnych i możliwych do zweryfikowania informacjach, ustali, że dana osoba pochodząca z terytorium drugiej Strony dopuszczała się systematycznych naruszeń przepisów celnych w celu uzyskania preferencyjnego traktowania taryfowego na podstawie niniejszej Umowy; lub



b)    ustaliła, że druga Strona systematycznie i bez uzasadnienia odmawiała współpracy w zakresie dochodzenia w sprawie naruszenia przepisów celnych na podstawie art. 6.13 ust. 4 (Współpraca), a Strona zwracająca się o współpracę ma uzasadnione podstawy oparte na obiektywnych, ważnych i możliwych do zweryfikowania informacjach, aby twierdzić, że dana osoba pochodząca z terytorium drugiej Strony dopuszczała się systematycznych naruszeń przepisów celnych w celu uzyskania preferencyjnego traktowania taryfowego na podstawie niniejszej Umowy.

2.    Strona, która dokonała ustalenia, o którym mowa w ust. 1:

a)    powiadamia organy celne drugiej Strony oraz dostarcza informacje i dowody, na których oparła ustalenie;

b)    prowadzi konsultacje z organami drugiej Strony, aby znaleźć rozwiązanie zadowalające dla obu stron i rozwiązujące kwestie, które były podstawą tego ustalenia; oraz

c)    przekazuje osobie pochodzącej z terytorium drugiej Strony pisemne zawiadomienie zawierające informacje stanowiące podstawę tego ustalenia.

3.    Jeżeli po upływie 30 dni organy nie znajdą rozwiązania zadowalającego obie strony, Strona, która dokonała ustalenia, kieruje sprawę do Wspólnego Komitetu Współpracy Celnej.



4.    Jeżeli Wspólny Komitet Współpracy Celnej nie rozstrzygnął danej kwestii po upływie 60 dni, Strona, która dokonała ustalenia, może tymczasowo zawiesić preferencyjne traktowanie taryfowe na podstawie niniejszej Umowy w odniesieniu do towaru danej osoby pochodzącej z terytorium drugiej Strony. Czasowe zawieszenie nie ma zastosowania do towaru, który jest już przemieszczany w ramach tranzytu między Stronami w dniu wejścia w życie czasowego zawieszenia.

5.    Strona stosująca czasowe zawieszenie na podstawie ust. 1 stosuje je jedynie przez okres współmierny z wpływem na interes finansowy tej Strony, wynikający z sytuacji będącej podstawą ustalenia dokonanego zgodnie z ust. 1, czyli przez okres nie dłuższy niż 90 dni. Jeżeli Strona ma uzasadnione podstawy oparte na obiektywnych, ważnych i możliwych do zweryfikowania informacjach, świadczące o tym, że warunki, które doprowadziły do wstępnego zawieszenia, nie zmieniły się po upływie 90 dni, Strona może przedłużyć zawieszenie na kolejny okres nie dłuższy niż 90 dni. Pierwotne zawieszenie i każde przedłużone zawieszenie jest przedmiotem okresowych konsultacji w ramach Wspólnego Komitetu Współpracy Celnej.

ARTYKUŁ 2.9

Opłaty i inne należności

1.    Zgodnie z art. VIII GATT 1994 Strona nie może przyjmować lub utrzymywać opłat ani należności nałożonych na przywóz lub wywóz bądź związanych z przywozem lub wywozem towarów Strony, które nie są współmierne z kosztem świadczonych usług lub które stanowią pośrednią ochronę towarów krajowych lub też opodatkowania przywozu lub wywozu do celów fiskalnych.



2.    Dla większej przejrzystości, ust. 1 nie uniemożliwia Stronie nakładania należności celnych lub należności określonych w art. 1.1 lit. a)–c) w definicji należności celnych (Definicje o zastosowaniu ogólnym).

ARTYKUŁ 2.10

Towary ponownie wprowadzone po ich naprawie lub modyfikacji

1.    Do celów niniejszego artykułu naprawa lub modyfikacja oznaczają wszelkie działania związane z przetwarzaniem, przeprowadzone na towarach, zapobiegające uszkodzeniom eksploatacyjnym lub szkodom materialnym oraz obejmujące przywrócenie towarom ich pierwotnej funkcji lub zapewniające zgodność z wymogami technicznymi dotyczącymi ich stosowania, bez których towary nie mogłyby być nadal używane w zwykły sposób do celów, do których są przeznaczone. Naprawa lub modyfikacja towarów obejmuje odnowę i konserwację, ale nie obejmuje działań ani procesów, które:

a)    prowadzą do pozbawienia towaru jego zasadniczych właściwości, lub powstania nowego towaru lub towaru o odmiennych cechach handlowych;

b)    przyczyniają się do przekształcenia wyrobu niegotowego w wyrób gotowy; lub

c)    są stosowane, aby w znaczący sposób zmienić funkcję towaru.



2.    Z wyjątkiem przypadków przewidzianych w przypisie 1, Strona nie stosuje należności celnych w odniesieniu do towaru, niezależnie od jego pochodzenia, który powraca na jej terytorium po tymczasowym wywiezieniu na terytorium drugiej Strony w celu naprawy lub modyfikacji, niezależnie od tego, czy taka naprawa lub modyfikacja mogłaby zostać przeprowadzona na terytorium Strony, z którego towar został wywieziony w celu naprawy lub modyfikacji 1 , 2 .

3.    Ustęp 2 nie ma zastosowania do towarów przywożonych pod zabezpieczeniem majątkowym, do wolnych obszarów celnych lub na podobnych zasadach, które są następnie wywożone w celu naprawy i nie są ponownie przywożone pod zabezpieczeniem majątkowym, do wolnych obszarów celnych, lub na podobnych zasadach.

4.    Strona nie stosuje należności celnych w stosunku do towaru przywiezionego tymczasowo z terytorium drugiej Strony w celu naprawy lub modyfikacji, niezależnie od jego pochodzenia 3 .

ARTYKUŁ 2.11

Ograniczenia w przywozie i wywozie

1.    O ile w niniejszej Umowie nie określono inaczej, Strona nie może przyjmować lub utrzymywać zakazów ani ograniczeń dotyczących przywozu towarów z terytorium drugiej Strony ani wywozu lub sprzedaży eksportowej towarów z przeznaczeniem na terytorium drugiej Strony, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. XI GATT 1994. W tym celu art. XI GATT 1994 jest włączony do niniejszej Umowy i stanowi jej część.



2.    Jeżeli Strona przyjmie lub będzie utrzymywać zakaz lub ograniczenie dotyczące przywozu towaru z państwa trzeciego lub wywozu towaru do państwa trzeciego, Strona ta może:

a)    ograniczyć przywóz towaru tego państwa trzeciego z terytorium drugiej Strony lub może go zakazać; lub

b)    ograniczyć wywóz towaru do tego państwa trzeciego przez terytorium drugiej Strony lub może go zakazać.

3.    Jeżeli Strona przyjmie lub będzie utrzymywać zakaz lub ograniczenie nałożone na przywóz towaru z państwa trzeciego, Strony – na wniosek tej drugiej Strony – przystąpią do rozmów w celu zapobieżenia nadmiernej ingerencji lub zakłóceniom dotyczącym w zakresie uzgodnień dotyczących cen, wprowadzania do obrotu lub dystrybucji na terytorium drugiej Strony.

4.    Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do środka, w tym do jego dalszego stosowania, szybkiego przedłużenia lub zmiany, w odniesieniu do:

a)    wywozu kłód drzew każdego gatunku. Jeżeli Strona przestaje wymagać pozwoleń na wywóz kłód przeznaczonych dla państwa trzeciego, Strona ta zaprzestanie na stałe wymagania pozwoleń na wywóz kłód przeznaczonych na terytorium drugiej Strony;

b)    wywozu nieprzetworzonych ryb przez okres trzech lat od dnia wejścia w życie niniejszej Umowy, zgodnie z przepisami obowiązującymi w Nowej Fundlandii i Labradorze;



c)    akcyz kanadyjskich od alkoholu bezwodnego, wymienionego w pozycji taryfowej 2207.10.90 w kanadyjskim wykazie koncesji załączonym do protokołu z Marrakeszu (załącznik V), stosowanego w produkcji zgodnie z przepisami Excise Act z 2001 r., S.C. 2002, c. 22; oraz

d)    przywozu do Kanady używanych pojazdów, które nie odpowiadają kanadyjskim wymogom dotyczącym bezpieczeństwa i ochrony środowiska.

ARTYKUŁ 2.12

Inne postanowienia związane z handlem towarami

Każda ze Stron dokłada starań w celu zapewnienia, aby towar pochodzący z terytorium drugiej Strony, który został przywieziony i sprzedany lub wystawiony na sprzedaż zgodnie z prawem w dowolnym miejscu na terytorium Strony dokonującej przywozu, mógł być również sprzedawany lub wystawiany na sprzedaż na terytorium Strony dokonującej przywozu.

ARTYKUŁ 2.13

Komitet ds. Handlu Towarami

1.    Funkcje Komitetu ds. Handlu Towarami ustanowionego na mocy art. 26.2 ust. 1 lit. a) (Specjalne komitety) obejmują:

a)    promowanie handlu towarami między Stronami, w tym poprzez konsultacje dotyczące przyspieszenia znoszenia ceł w ramach niniejszej Umowy i, w stosownych przypadkach, innych kwestii;



b)    zalecanie Wspólnemu Komitetowi CETA zmiany postanowień niniejszej Umowy dotyczących Systemu Zharmonizowanego lub dodania nowych postanowień w tym zakresie; oraz

c)    szybkie rozwiązywanie kwestii związanych z przemieszczaniem towarów przez porty wejścia na terytorium Stron.

2.    Komitet ds. Handlu Towarami może przedstawiać Wspólnemu Komitetowi CETA projekty decyzji dotyczących przyspieszenia lub zniesienia należności celnych nakładanych na towary.

3.    Komitet ds. Rolnictwa ustanowiony na mocy art. 26.2 ust. 1 lit. a) (Specjalne komitety):

a)    odbywa posiedzenie w ciągu 90 dni od dnia otrzymania wniosku Strony;

b)    zapewnia forum umożliwiające Stronom omawianie kwestii związanych z produktami rolnymi objętymi niniejszą Umową; oraz

c)    kieruje do Komitetu ds. Handlu Towarami wszelkie nierozstrzygnięte kwestie, o których mowa w lit. b).

4.    Strony odnotowują współpracę i wymianę informacji dotyczących kwestii związanych z rolnictwem w ramach corocznego dialogu w zakresie rolnictwa między Kanadą a Unią Europejską ustanowionego w formie wymiany listów w dniu 14 lipca 2008 r. W stosownych przypadkach dialog w zakresie rolnictwa może być wykorzystywany do celów ust. 3.



ROZDZIAŁ TRZECI

ŚRODKI OCHRONY HANDLU

SEKCJA A

Środki antydumpingowe i wyrównawcze

ARTYKUŁ 3.1

Postanowienia ogólne dotyczące środków antydumpingowych i wyrównawczych

1.    Strony potwierdzają swoje prawa i obowiązki określone w art. VI GATT 1994, w Porozumieniu antydumpingowym i Porozumieniu w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

2.    Protokół w sprawie reguł pochodzenia i procedur dotyczących pochodzenia nie ma zastosowania do środków antydumpingowych i wyrównawczych.



ARTYKUŁ 3.2

Przejrzystość

1.    Każda ze Stron stosuje środki antydumpingowe i wyrównawcze zgodnie z odpowiednimi wymogami WTO oraz zgodnie z uczciwą i przejrzystą procedurą.

2.    Strona zapewnia, po wprowadzeniu środków tymczasowych i, w każdym przypadku, przed dokonaniem ostatecznych ustaleń, pełne i właściwe ujawnienie wszystkich zasadniczych faktów, które stanowią podstawę dla decyzji o zastosowaniu środków ostatecznych. Postanowienie to nie narusza postanowień art. 6 ust. 5 Porozumienia antydumpingowego i art. 12.4 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

3.    Jeżeli nie opóźnia to niepotrzebnie przebiegu dochodzenia, każda zainteresowana strona biorąca udział w dochodzeniu antydumpingowym lub dochodzeniu w sprawie środków wyrównawczych 4 ma zapewnioną pełną możliwość obrony własnych interesów.

ARTYKUŁ 3.3

Uwzględnienie interesu publicznego i zasady niższego cła

1.    Organy każdej ze Stron analizują informacje dostarczone zgodnie z przepisami Strony, aby ustalić, czy nakładanie cła antydumpingowego lub wyrównawczego nie leżałoby w interesie publicznym.



2.    Po uwzględnieniu informacji, o których mowa w ust. 1, organy Strony mogą rozważyć, czy kwota cła antydumpingowego lub wyrównawczego, które ma zostać nałożone, powinna być równa kwocie pełnego marginesu dumpingu, kwocie subsydium, czy też niższa, zgodnie z przepisami prawa obowiązującymi na terytorium Strony.

SEKCJA B

Ogólne środki ochronne

ARTYKUŁ 3.4

Postanowienia ogólne dotyczące ogólnych środków ochronnych

1.    Strony potwierdzają swoje prawa i obowiązki dotyczące ogólnych środków ochronnych, określone w art. XIX GATT 1994 i w Porozumieniu w sprawie środków ochronnych.

2.    Protokół w sprawie reguł pochodzenia i procedur dotyczących pochodzenia nie ma zastosowania do ogólnych środków ochronnych.



ARTYKUŁ 3.5

Przejrzystość

1.    Na wniosek Strony dokonującej wywozu Strona wszczynająca dochodzenie w sprawie środków ochronnych lub dążąca do przyjęcia tymczasowych lub ostatecznych ogólnych środków ochronnych niezwłocznie dostarcza:

a)    informacje, o których mowa w art. 12 ust. 2 Porozumienia w sprawie środków ochronnych, w formie określonej przez Komitet WTO ds. Środków Ochronnych;

b)    ogólnodostępną wersję skargi wniesionej przez przemysł krajowy – w stosownych przypadkach; oraz

c)    ogólnodostępne sprawozdanie, w którym przedstawiono ustalenia i uzasadnione wnioski dotyczące wszelkich istotnych kwestii faktycznych i prawnych będących przedmiotem dochodzenia w sprawie środków ochronnych. Ogólnodostępne sprawozdanie musi obejmować analizę wykazującą powiązanie pomiędzy szkodą a powodującymi ją czynnikami oraz opisywać metodę zastosowaną w celu określenia ogólnych środków ochronnych.

2.    W przypadku przekazywania informacji na podstawie niniejszego artykułu Strona dokonująca przywozu oferuje przeprowadzenie konsultacji ze Stroną dokonującą wywozu w celu przeanalizowania dostarczonych informacji.



ARTYKUŁ 3.6

Wprowadzenie środków ostatecznych

1.    Strona przyjmująca ogólne środki ochronne dokłada starań w celu wprowadzenia ich w sposób, który w jak najmniejszym stopniu wpływa na dwustronną wymianę handlową.

2.    Strona dokonująca przywozu oferuje przeprowadzenie konsultacji ze Stroną dokonującą wywozu w celu rozpatrzenia kwestii, o której mowa w ust. 1. Strona dokonująca przywozu nie przyjmuje środków przed upływem 30 dni od dnia, w którym zaoferowała przeprowadzenie konsultacji.

SEKCJA C

Postanowienia ogólne

ARTYKUŁ 3.7

Wyłączenie z rozstrzygania sporów

Niniejszy rozdział nie podlega zakresowi stosowania rozdziału dwudziestego dziewiątego (Rozstrzyganie sporów).



ROZDZIAŁ CZWARTY

BARIERY TECHNICZNE W HANDLU

ARTYKUŁ 4.1

Zakres stosowania i definicje

1.    Postanowienia niniejszego rozdziału stosuje się do opracowania, przyjęcia i stosowania przepisów technicznych, norm i procedur oceny zgodności, które mogą wpływać na handel towarami między Stronami.

2.    Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do:

a)    specyfikacji zakupów opracowanych przez organy rządowe i dotyczących ich wymogów w zakresie produkcji lub konsumpcji; lub

b)    środków sanitarnych lub fitosanitarnych określonych w załączniku A do Porozumienia SPS.

3.    Z wyjątkiem przypadków, gdy w niniejszej Umowie, w tym w postanowieniach Porozumienia TBT włączonych do niej na mocy art. 4.2, definiuje się pojęcie lub nadaje mu znaczenie, ogólne pojęcia dotyczące normalizacji i procedur oceny zgodności mają zwykle znaczenie nadane im w definicji przyjętej w ramach systemu Narodów Zjednoczonych i przez międzynarodowe organy normalizacyjne, przy uwzględnieniu ich kontekstu oraz w świetle celu i przedmiotu niniejszego rozdziału.



4.    W niniejszym rozdziale odniesienia do przepisów technicznych, norm i procedur oceny zgodności obejmują ich zmiany oraz uzupełnienia do przepisów lub zakresu produktów nimi objętych, z wyjątkiem nieistotnych zmian i uzupełnień.

5.    Artykuł 1.8 ust. 2 (Zakres zobowiązań) nie ma zastosowania do art. 3, 4, 7, 8 i 9 Porozumienia TBT włączonych do niniejszej Umowy.

ARTYKUŁ 4.2

Włączenie postanowień Porozumienia TBT

1.    Następujące postanowienia Porozumienia TBT zostają niniejszym włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część:

a)    Artykuł 2 (Przygotowywanie, przyjmowanie i stosowanie przepisów technicznych przez centralne jednostki rządowe);

b)    Artykuł 3 (Przygotowywanie, przyjmowanie i stosowanie przepisów technicznych przez jednostki władz lokalnych i jednostki pozarządowe);

c)    Artykuł 4 (Przygotowywanie, przyjmowanie i stosowanie norm);

d)    Artykuł 5 (Procedury oceny zgodności przez centralne jednostki rządowe);



e)    Artykuł 6 (Uznanie oceny zgodności przez centralne jednostki rządowe), bez ograniczania praw lub obowiązków Strony określonych w Protokole w sprawie wzajemnej akceptacji wyników oceny zgodności oraz Protokołu w sprawie wzajemnego uznawania programu zgodności i egzekwowania przepisów w odniesieniu do dobrych praktyk produkcji produktów leczniczych;

f)    Artykuł 7 (Procedury oceny zgodności przez jednostki władz lokalnych);

g)    Artykuł 8 (Procedury oceny zgodności przez jednostki pozarządowe);

h)    Artykuł 9 (Systemy międzynarodowe i regionalne);

(i)    Załącznik 1 (Terminy i ich definicje dla celów niniejszego Porozumienia); oraz

j)    Załącznik 3 (Kodeks właściwego postępowania przy przygotowywaniu, przyjmowaniu i stosowaniu norm).

2.    Pojęcie „Członkowie” występujące we włączonych postanowieniach ma w niniejszej Umowie takie samo znaczenie jak w Porozumieniu TBT.

3.    W odniesieniu do art. 3, 4, 7, 8 i 9 Porozumienia TBT, w przypadku gdy Strona uważa, że druga Strona nie osiągnęła zadowalających wyników na podstawie tych artykułów, a jej interesy handlowe są poważnie zagrożone, można powołać się na rozdział dwudziesty dziewiąty (Rozstrzyganie sporów). W tym zakresie takie wyniki są równoważne z wynikami, jakie zostałyby osiągnięte, gdyby przedmiotowym organem była Strona.



ARTYKUŁ 4.3

Współpraca

Strony wzmacniają współpracę w obszarach przepisów technicznych, norm, metrologii, procedur oceny zgodności, nadzoru lub monitorowania rynku oraz egzekwowania prawa w celu ułatwienia wymiany handlowej między Stronami, jak określono w rozdziale dwudziestym pierwszym (Współpraca regulacyjna). Współpraca ta może obejmować promowanie współpracy między odpowiednimi publicznymi lub prywatnymi organizacjami Stron odpowiedzialnymi za metrologię, normalizację, testowanie, certyfikację i akredytację, nadzór lub monitorowanie rynku i egzekwowanie prawa oraz zachęcanie do prowadzenia takiej współpracy; a w szczególności zachęcanie organów odpowiedzialnych za akredytację i przeprowadzanie oceny zgodności do uczestnictwa w uzgodnieniach dotyczących współpracy promujących akceptację wyników oceny zgodności.

ARTYKUŁ 4.4

Przepisy techniczne

1.    Strony zobowiązują się do prowadzenia współpracy w możliwie największym zakresie, aby zapewnić wzajemną zgodność swoich przepisów technicznych. W tym celu, jeżeli Strona wyraża zainteresowanie opracowaniem przepisów technicznych o zakresie równoważnym lub podobnym do przepisów obowiązujących na terytorium drugiej Strony lub opracowywanych przez drugą Stronę, ta druga Strona dostarcza na wniosek Stronie, na ile to możliwe, odpowiednie informacje, analizy i dane, z których korzystała przy pracy nad już przyjętymi przepisami technicznymi lub przepisami będącymi w trakcie opracowywania. Strony uznają, że może być niezbędne doprecyzowanie i uzgodnienie zakresu konkretnego wniosku oraz że poufne informacje mogą pozostać nieujawnione.

2.    Strona, która opracowała przepis techniczny uznany przez nią za równoważny z przepisem technicznym drugiej Strony, posiadającym zgodny cel i zakres produktu, może zwrócić się do drugiej Strony o uznanie tego przepisu technicznego za przepis równoważny. Strona składa pisemny wniosek i szczegółowo określa powody, dla których przepis techniczny należy uznać za równoważny, w tym powody dotyczące zakresu produktu. Strona, która nie zgadza się na uznanie przepisu technicznego za równoważy, przedstawia drugiej Stronie – na jej wniosek – powody swojej decyzji.

ARTYKUŁ 4.5

Ocena zgodności

Strony przestrzegają postanowień Protokołu w sprawie wzajemnej akceptacji wyników oceny zgodności oraz Protokołu w sprawie wzajemnego uznawania programu zgodności i egzekwowania przepisów w odniesieniu do dobrych praktyk produkcji produktów leczniczych.



ARTYKUŁ 4.6

Przejrzystość

1.    Każda ze Stron zapewnia, aby procedury dotyczące przejrzystości odnoszące się do opracowywania przepisów technicznych i procedur oceny zgodności pozwalały zainteresowanym osobom pochodzącym z terytorium Stron na uczestnictwo na wczesnym, odpowiednim etapie, gdy możliwe jest jeszcze wprowadzanie zmian i uwzględnianie uwag, z wyjątkiem przypadków wystąpienia lub groźby wystąpienia nagłych problemów związanych z bezpieczeństwem, zdrowiem, ochroną środowiska lub bezpieczeństwem narodowym. W przypadku gdy proces konsultacji dotyczących opracowywania przepisów technicznych lub procedur oceny zgodności ma charakter otwarty każda ze Stron pozwala osobom pochodzącym z terytorium drugiej Strony na uczestnictwo na warunkach nie mniej korzystnych niż te uzgodnione w odniesieniu do osób pochodzących z ich własnego terytorium.

2.    Strony promują ściślejszą współpracę między organami normalizacyjnymi znajdującymi się na ich odpowiednich terytoriach w celu ułatwienia, między innymi, wymiany informacji dotyczących prowadzonych przez nie odpowiednich działań, a także w celu harmonizacji norm w oparciu o wspólny interes i wzajemność, zgodnie z zasadami, które zostaną uzgodnione przez odpowiednie organy normalizacyjne.

3.    Każda ze Stron stara się przewidzieć okres co najmniej 60 dni po przekazaniu do centralnego rejestru powiadomień WTO proponowanych przepisów technicznych i procedur oceny zgodności, aby umożliwić drugiej Stronie złożenie pisemnych uwag, z wyjątkiem przypadków wystąpienia lub groźby wystąpienia nagłych problemów związanych z bezpieczeństwem, zdrowiem, ochroną środowiska lub bezpieczeństwem narodowym. Strona powinna rozpatrzeć pozytywnie uzasadniony wniosek o przedłużenie okresu na składanie uwag.



4.    Jeżeli Strona otrzyma od drugiej Strony uwagi dotyczące proponowanych przez nią przepisów technicznych lub procedur oceny zgodności, jest zobowiązana udzielić pisemnej odpowiedzi na te uwagi przed przyjęciem przepisów technicznych lub procedur oceny zgodności.

5.    Każda ze Stron publikuje lub udostępnia w inny sposób, w formie drukowanej lub elektronicznej, swoje odpowiedzi lub streszczenie swoich odpowiedzi na otrzymane istotne uwagi nie później niż w dniu opublikowania przez nią przyjętych przepisów technicznych lub procedury oceny zgodności.

6.    Każda ze Stron dostarcza na wniosek drugiej Strony informacje dotyczące celów, podstawy prawnej i powodów wprowadzenia przepisów technicznych lub procedury oceny zgodności, które Strona przyjęła lub których przyjęcie proponuje.

7.    Strona powinna rozpatrzeć pozytywnie uzasadniony wniosek otrzymany od drugiej Strony przed upływem terminu na składanie uwag, po przekazaniu proponowanych przepisów technicznych, dotyczący ustalenia lub przedłużenia okresu między przyjęciem przepisów technicznych a dniem, od którego zaczynają one obowiązywać, z wyjątkiem przypadków, gdy okres ten nie będzie skutecznym sposobem osiągnięcia zamierzonych, uzasadnionych celów.

8.    Każda ze Stron zapewnia, aby przyjęte przez nią przepisy techniczne i procedury oceny zgodności były publicznie dostępne na oficjalnych stronach internetowych.

9.    Jeżeli Strona zatrzyma w porcie wejścia towar przywieziony z terytorium drugiej Strony, uznając, że towar nie jest zgodny z przepisem technicznym, bez zbędnej zwłoki zawiadamia importera o powodach zatrzymania towaru.



ARTYKUŁ 4.7

Zarządzanie wdrażaniem postanowień rozdziału

1.    Strony współpracują w zakresie kwestii objętych niniejszym rozdziałem. Strony uzgadniają, że Komitet ds. Handlu Towarami ustanowiony na mocy z art. 26.2 ust. 1 lit. a):

a)    zarządza wdrażaniem postanowień niniejszego rozdziału;

b)    niezwłocznie zajmuje się każdą kwestią podnoszoną przez Stronę w związku z opracowywaniem, przyjmowaniem lub stosowaniem norm, przepisów technicznych lub procedur oceny zgodności;

c)    na wniosek Strony ułatwia dyskusję dotyczącą oceny ryzyka lub zagrożenia przeprowadzaną przez drugą Stronę;

d)    promuje współpracę między organami normalizacyjnymi a organami Stron odpowiedzialnymi za ocenę zgodności;

e)    prowadzi wymianę informacji dotyczących norm, przepisów technicznych lub procedur oceny zgodności, w tym tych należących do osób trzecich lub organów międzynarodowych, jeżeli leży to we wspólnym interesie;

f)    dokonuje przeglądu niniejszego rozdziału w świetle zmian, które zaszły, przed Komitetem WTO ds. Barier Technicznych w Handlu lub w ramach Porozumienia TBT oraz, w razie takiej konieczności, opracowuje zalecenia dotyczące zmiany niniejszego rozdziału do rozpatrzenia przez Wspólny Komitet CETA;



g)    podejmuje inne działania, które według Stron pomogą im we wdrożeniu postanowień niniejszego rozdziału i Porozumienia TBT oraz ułatwią wymianę handlową między Stronami; oraz

h)    w stosownych przypadkach przedkłada Wspólnemu Komitetowi CETA sprawozdania z wdrażania postanowień niniejszego rozdziału.

2.    Jeżeli Strony nie są w stanie rozstrzygnąć kwestii objętej niniejszym rozdziałem za pośrednictwem Komitetu ds. Handlu Towarami, Wspólny Komitet CETA może – na wniosek Strony – ustanowić techniczną grupę roboczą ad hoc, aby określić rozwiązania ułatwiające wymianę handlową. Jeżeli Strona nie zgadza się z wnioskiem w sprawie ustanowienia technicznej grupy roboczej otrzymanym od drugiej Strony, jest zobowiązana wyjaśnić – na jej żądanie – powody swojej decyzji. Strony wspólnie prowadzą techniczną grupę roboczą.

3.    W przypadku gdy Strona zwróciła się o dostarczenie informacji druga Strona przekazuje te informacje, zgodnie z postanowieniami niniejszego rozdziału, w formie drukowanej lub elektronicznej w rozsądnym terminie. Strona dokłada starań, aby odpowiedzieć na każdy wniosek o udzielenie informacji w ciągu 60 dni.



ROZDZIAŁ PIĄTY

ŚRODKI SANITARNE I FITOSANITARNE

ARTYKUŁ 5.1

Definicje

1.    Do celów niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

a)    definicje zawarte w załączniku A do Porozumienia SPS;

b)    definicje przyjęte pod auspicjami Komisji Kodeksu Żywnościowego;

c)    definicje przyjęte pod auspicjami Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt;

d)    definicje przyjęte w ramach Międzynarodowej konwencji ochrony roślin („IPPC”);

e)    strefa chroniona przed określonym organizmem szkodliwym podlegającym regulacjom oznacza oficjalnie określony obszar geograficzny w Unii Europejskiej, w którym organizmy te nie są usadowione pomimo warunków temu sprzyjających i pomimo faktu, że występują w innych częściach Unii Europejskiej; oraz



f)    właściwy organ Strony oznacza organ wskazany w załączniku 5A.

2.    W uzupełnieniu do ust. 1, definicje określone w Porozumieniu SPS są nadrzędne w zakresie, w jakim występują rozbieżności między tymi definicjami a definicjami przyjętymi pod auspicjami Komisji Kodeksu Żywnościowego, Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt lub w ramach IPPC.

ARTYKUŁ 5.2

Cele

Celem niniejszego rozdziału jest:

a)    ochrona życia lub zdrowia ludzi, zwierząt i roślin przy jednoczesnym ułatwianiu wymiany handlowej;

b)    zapewnienie, aby środki sanitarne i fitosanitarne Stron nie tworzyły nieuzasadnionych barier w handlu; oraz

c)    przyczynienie się do wdrażania postanowień Porozumienia SPS.

ARTYKUŁ 5.3

Zakres

Niniejszy rozdział ma zastosowanie do środków sanitarnych i fitosanitarnych, które pośrednio lub bezpośrednio mogą wpływać na handel między Stronami.



ARTYKUŁ 5.4

Prawa i obowiązki

Strony potwierdzają swoje prawa i obowiązki określone w Porozumieniu SPS.

ARTYKUŁ 5.5

Przystosowanie do warunków regionalnych

1.    W odniesieniu do zwierząt, produktów pochodzenia zwierzęcego i produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego:

a)    Strony uznają koncepcję podziału na strefy i zdecydowały o zastosowaniu tej koncepcji do chorób wskazanych w załączniku 5B;

b)    w przypadku gdy Strony postanowią o zasadach i wytycznych w celu uwzględnienia warunków regionalnych, określają je w załączniku 5C;

c)    do celów lit. a) Strona dokonująca przywozu opiera swoje środki sanitarne mające zastosowanie do Strony dokonującej wywozu, której terytorium jest dotknięte chorobą wskazaną w załączniku 5B, na decyzji o podziale na strefy podjętej przez Stronę dokonującą wywozu, pod warunkiem że Strona dokonująca przywozu jest przekonana, że decyzja Strony dokonującej wywozu o podziale na strefy jest zgodna z zasadami i wytycznymi określonymi przez Strony w załączniku 5C oraz jest oparta na odpowiednich normach, wytycznych i zaleceniach międzynarodowych. Strona dokonująca przywozu może stosować wszelkie dodatkowe środki, aby osiągnąć odpowiedni poziom ochrony sanitarnej;



d)    jeżeli Strona uważa, że posiada szczególny status w odniesieniu do choroby, która nie jest wskazana w załączniku 5B, może zażądać uznania tego statusu. Strona dokonująca przywozu może zwrócić się o dodatkowe gwarancje w zakresie przywozu żywych zwierząt, produktów pochodzenia zwierzęcego i produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, odpowiadające uzgodnionemu statusowi uznanemu przez Stronę dokonującą przywozu, w tym warunkom szczególnym określonym w załączniku 5E; oraz

e)    Strony uznają koncepcję podziału na przedziały i zgadzają się współpracować w tej kwestii.

2.    W odniesieniu do roślin i produktów roślinnych:

a)    jeżeli Strona dokonująca przywozu ustanawia lub utrzymuje środek fitosanitarny, bierze pod uwagę między innymi status organizmu szkodliwego na danym obszarze, takim jak obszar wolny od agrofaga, miejsce produkcji wolne od agrofaga, zakład produkcyjny wolny od agrofaga, obszar niewielkiego rozpowszechnienia organizmów szkodliwych i strefa chroniona, którą ustanowiła Strona dokonująca wywozu; oraz

b)    w przypadku gdy Strony postanowią o zasadach i wytycznych w celu uwzględnienia warunków regionalnych, określają je w załączniku 5C.



ARTYKUŁ 5.6

Równoważność

1.    Strona dokonująca przywozu akceptuje środek sanitarny i fitosanitarny Strony dokonującej wywozu jako równoważne ze swoim środkiem, jeżeli Strona dokonująca wywozu obiektywnie wykaże Stronie dokonującej przywozu, że środek ten prowadzi do osiągnięcia poziomu ochrony sanitarnej i fitosanitarnej wymaganego przez Stronę dokonującą przywozu.

2.    W załączniku 5D określono zasady i wytyczne w celu określenia, uznania i utrzymania równoważności.

3.    W załączniku 5E określono:

a)    obszar, w odniesieniu do którego Strona dokonująca przywozu uznaje, że środek sanitarny i fitosanitarny Strony dokonującej wywozu jest równoważny z jej własnym; oraz

b)    obszar, w odniesieniu do którego Strona dokonująca przywozu uznaje, że spełnienie określonego warunku szczególnego w połączeniu ze środkiem sanitarnym i fitosanitarnym Strony dokonującej wywozu pozwala osiągnąć odpowiedni poziom ochrony sanitarnej i fitosanitarnej Strony dokonującej przywozu.

4.    Do celów niniejszego rozdziału zastosowanie ma Artykuł 1.7 (Odesłania do przepisów), z zastrzeżeniem niniejszego artykułu, załącznika 5-D oraz uwag ogólnych zawartych w załączniku 5-E.



ARTYKUŁ 5.7

Warunki handlowe

1.    Strona dokonująca przywozu udostępnia swoje ogólne przywozowe wymogi sanitarne i fitosanitarne w odniesieniu do wszystkich towarów. Jeżeli Strony wspólnie określą dany towar jako priorytetowy, Strona dokonująca przywozu ustanawia szczegółowe przywozowe wymogi sanitarne i fitosanitarne w odniesieniu do tego towaru, o ile Strony nie zdecydują inaczej. Przy określaniu priorytetowych towarów Strony współpracują ze sobą, aby zapewnić skuteczne zarządzanie dostępnymi zasobami. Szczegółowe wymogi przywozowe powinny mieć zastosowanie na całym terytorium Strony dokonującej wywozu.

2.    Zgodnie z ust. 1 Strona dokonująca przywozu przeprowadza, bez zbędnej zwłoki, proces konieczny do ustanowienia szczegółowych przywozowych wymogów sanitarnych i fitosanitarnych w odniesieniu do towaru, który określono jako priorytetowy. Po ustanowieniu tych szczegółowych wymogów przywozowych Strona dokonująca przywozu podejmuje niezbędne działania, bez zbędnej zwłoki, aby umożliwić handel na podstawie tych wymogów przywozowych.

3.    W celu ustanowienia szczegółowych przywozowych wymogów sanitarnych i fitosanitarnych Strona dokonująca wywozu, na wniosek Strony dokonującej przywozu:

a)    dostarcza wszelkie istotne informacje wymagane przez Stronę dokonującą przywozu; oraz

b)    zapewnia Stronie dokonującej przywozu odpowiedni dostęp umożliwiający przeprowadzanie inspekcji, badań, audytów i innych odpowiednich procedur.



4.    Jeżeli Strona dokonująca przywozu prowadzi wykaz zatwierdzonych zakładów lub jednostek zajmujących się przywozem towaru, zatwierdza zakład lub jednostkę znajdujące się na terytorium Strony dokonującej wywozu bez wcześniejszego przeprowadzenia inspekcji tego zakładu lub jednostki w przypadku, gdy:

a)    Strona dokonująca wywozu zwróciła się o takie zatwierdzenie w odniesieniu do zakładu lub jednostki, przedstawiając odpowiednie gwarancje; oraz

b)    spełniono warunki i procedury określone w załączniku 5F.

5.    W uzupełnieniu do ust. 4, Strona dokonująca przywozu udostępnia do publicznej wiadomości swój wykaz zatwierdzonych zakładów lub jednostek.

6.    Strona zasadniczo akceptuje przesyłkę towaru podlegającego regulacjom bez wstępnej kontroli celnej towaru w przesyłkach, o ile Strony nie zdecydowały inaczej.

7.    Strona dokonująca przywozu może wymagać, aby odpowiedni właściwy organ Strony dokonującej wywozu wykazał w sposób obiektywny, zadowalający Stronę dokonującą przywozu, że wymogi przywozowe mogą zostać spełnione lub zostały spełnione.

8.    Strony powinny przestrzegać procedury w zakresie szczegółowych wymogów przywozowych dotyczących zdrowia roślin, określonej w załączniku 5G.



ARTYKUŁ 5.8

Audyt i weryfikacja

1.    W celu utrzymania zaufania w kwestii wdrażania postanowień niniejszego rozdziału Strona może przeprowadzić audyt lub weryfikację, lub obie te czynności, w odniesieniu do całego lub części programu kontroli właściwego organu drugiej Strony. Strona pokrywa we własnym zakresie swoje koszty związane z audytem lub weryfikacją.

2.    W przypadku gdy Strony postanowią o zasadach i wytycznych dotyczących przeprowadzenia audytu lub weryfikacji określają je w załączniku 5H. Jeżeli Strona prowadzi audyt lub weryfikację, przeprowadza je zgodnie ze wszystkimi zasadami i wytycznymi zawartymi w załączniku 5H.

ARTYKUŁ 5.9

Świadectwo wywozowe

1.    W przypadku gdy wymagane jest oficjalne świadectwo zdrowia, aby przywieźć przesyłkę żywych zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego oraz jeżeli Strona dokonująca przywozu uznała środek sanitarny lub fitosanitarny Strony dokonującej wywozu za równoważny z własnym środkiem w odniesieniu do tych zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego, Strony stosują model poświadczenia zdrowia określony w załączniku 5I w odniesieniu do takiego świadectwa, o ile Strony nie zdecydowały inaczej. Strony mogą również zastosować wzór poświadczenia w odniesieniu do innych produktów, jeżeli podejmą taką decyzję.



2.    W załączniku 5I określono zasady i wytyczne dotyczące świadectwa wywozowego, w tym certyfikacji elektronicznej, wycofania lub zastąpienia świadectw, wersji językowych i wzorów poświadczeń.

ARTYKUŁ 5.10

Kontrole przywozu i opłaty przywozowe

1.    W załączniku 5J określono zasady i wytyczne dotyczące kontroli przywozu i opłat przywozowych obejmujące wskaźnik częstotliwości kontroli przywozu.

2.    Jeżeli kontrole przywozowe wykazują brak zgodności z odpowiednimi wymogami przywozowymi, działania podejmowane przez Stronę dokonującą przywozu muszą opierać się na ocenie ryzyka i nie mogą ograniczać handlu w większym stopniu niż jest to wymagane, aby osiągnąć odpowiedni poziom ochrony sanitarnej lub fitosanitarnej Strony.

3.    W miarę możliwości Strona dokonująca przywozu powiadamia importera o niezgodnej przesyłce lub jego przedstawiciela o powodach braku zgodności i zapewnia im możliwość przeprowadzenia kontroli tej decyzji. Strona dokonująca przywozu uwzględnia wszelkie istotne informacje przekazane na potrzeby takiej kontroli.

4.    Strona może pobierać opłaty z tytułu kosztów poniesionych na prowadzenie kontroli granicznych, które nie powinny przekraczać poziomu zwrotu kosztów.



ARTYKUŁ 5.11

Powiadomienie i wymiana informacji

1.    Strona powiadamia drugą Stronę, bez zbędnej zwłoki, o:

a)    znaczących zmianach statusu organizmów szkodliwych lub choroby, takich jak obecność i rozwój chorób wskazanych w załączniku 5B;

b)    wnioskach o znaczeniu epidemiologicznym dotyczących chorób zwierząt, których nie wskazano w załączniku 5B lub które są nowymi chorobami; oraz

c)    istotnych problemach dotyczących bezpieczeństwa żywności związanych z produktem będącym przedmiotem wymiany handlowej między Stronami.

2.    Strony dążą do wymiany informacji dotyczących innych istotnych kwestii, w tym:

a)    zmiany środka sanitarnego i fitosanitarnego Strony;

b)    wszelkich znaczących zmian w strukturze lub organizacji właściwego organu Strony;

c)    na wniosek, wyników oficjalnej kontroli przeprowadzonej przez Stronę i jej oficjalnego sprawozdania dotyczącego wyników tej kontroli;

d)    wyników kontroli przywozowych przewidzianych w art. 5.10 w przypadku odrzuconej lub niezgodnej przesyłki; oraz



e)    na wniosek, analizy ryzyka lub opinii naukowej wydanej przez Stronę, które są istotne w kontekście niniejszego rozdziału.

3.    O ile Wspólny Komitet Zarządzający nie zdecyduje inaczej, w przypadku gdy informacje, o których mowa w ust. 1 lub 2, zostały udostępnione przez powiadomienie w ramach centralnego rejestru powiadomień WTO lub powiadomienie właściwego międzynarodowego organu określającego normy, zgodnie ze jego odpowiednimi przepisami, uznaje się, że wymogi określone w ust. 1 i 2 mające zastosowanie do tych informacji są spełnione.

ARTYKUŁ 5.12

Konsultacje techniczne

Jeżeli Strona ma poważne zastrzeżenia w odniesieniu do bezpieczeństwa żywności, zdrowia roślin, zdrowia zwierząt lub środka sanitarnego lub fitosanitarnego, który druga Strona zaproponowała lub wdrożyła, Strona ta może zwrócić się o przeprowadzenie konsultacji technicznych z drugą Stroną. Strona będąca adresatem tego wniosku powinna odpowiedzieć na niego bez zbędnej zwłoki. Każda ze Stron dokłada starań w celu dostarczenia informacji niezbędnych, aby uniknąć zakłóceń w handlu lub, w zależności od przypadku, aby znaleźć rozwiązanie akceptowalne dla obu Stron.



ARTYKUŁ 5.13

Nadzwyczajne środki sanitarne i fitosanitarne

1.    Strona powiadamia drugą Stronę o nadzwyczajnym środku sanitarnym i fitosanitarnym w ciągu 24 godzin od podjęcia decyzji o jego wdrożeniu. Jeżeli Strona wymaga konsultacji technicznych w celu rozpatrzenia nadzwyczajnego środka sanitarnego i fitosanitarnego, konsultacje techniczne muszą się odbyć w ciągu 10 dni od dnia powiadomienia o nadzwyczajnym środku sanitarnym i fitosanitarnym. Strony uwzględniają wszelkie informacje uzyskane za pośrednictwem konsultacji technicznych.

2.    Strona dokonująca przywozu uwzględnia informacje przekazane odpowiednio wcześnie przez Stronę dokonującą wywozu w czasie podejmowania przez nią decyzji dotyczącej przesyłki, która w chwili przyjęcia nadzwyczajnego środka sanitarnego i fitosanitarnego była transportowana między Stronami.

ARTYKUŁ 5.14

Wspólny Komitet Zarządzający ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych

1.    W skład Wspólnego Komitetu Zarządzającego ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych („Wspólny Komitet Zarządzający”) ustanowionego na mocy art. 26.2 ust. 1 lit. d) wchodzą przedstawiciele organów regulacyjnych i przedstawiciele ds. handlu każdej ze Stron odpowiedzialni za środki sanitarne i fitosanitarne.



2.    Funkcje Wspólnego Komitetu Zarządzającego obejmują:

a)    monitorowanie wdrażania postanowień niniejszego rozdziału, rozpatrywanie wszelkich zagadnień związanych z niniejszym rozdziałem oraz badanie wszystkich kwestii, jakie mogą wyniknąć w związku z ich wdrażaniem;

b)    przedstawianie wytycznych dotyczących identyfikacji problemów, ustalania ich rangi, zarządzania nimi i ich rozwiązywania;

c)    rozpatrywanie wszelkich wniosków Strony o wprowadzenie zmian w kontrolach przywozowych;

d)    przeprowadzanie co najmniej raz w roku przeglądu załączników do niniejszego rozdziału, w szczególności w świetle postępów poczynionych w ramach konsultacji przewidzianych w niniejszej Umowie. Po dokonaniu przeglądu załączników do niniejszego rozdziału Wspólny Komitet Zarządzający może decydować o ich zmianie. Strony mogą zatwierdzić decyzję wspólnego Komitetu Zarządzającego, zgodnie ze swoimi odpowiednimi procedurami niezbędnymi do tego, aby zmiana weszła w życie. Decyzja ta wchodzi w życie w terminie uzgodnionym przez Strony;

e)    monitorowanie wykonania decyzji, o której mowa w lit. d) powyżej, a także działania środków, o których mowa w lit. d) powyżej;

f)    zapewnianie regularnego forum wymiany informacji związanych z systemem regulacyjnym każdej ze Stron, w tym na temat podstaw oceny naukowej i oceny ryzyka środka sanitarnego i fitosanitarnego; oraz

g)    opracowywanie i prowadzenie dokumentacji określającej szczegółowo stan rozmów między Stronami dotyczących ich prac nad uznaniem równoważności konkretnych środków sanitarnych i fitosanitarnych.



3.    Wspólny Komitet Zarządzający może między innymi:

a)    identyfikować możliwości większego zaangażowania dwustronnego, w tym wzmocnionych relacji, które mogą obejmować wymianę urzędników;

b)    omawiać na wczesnym etapie zmianę lub propozycję zmiany rozważanego środka sanitarnego i fitosanitarnego;

c)    przyczyniać się do lepszego porozumienia między Stronami w kwestii wdrażania postanowień Porozumienia SPS oraz promować współpracę między Stronami w zakresie kwestii sanitarnych i fitosanitarnych omawianych na wielostronnych forach, w tym – w stosownych przypadkach – na forum Komitetu WTO ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych i międzynarodowych organów określających normy; lub

d)    identyfikować i omawiać na wczesnym etapie inicjatywy obejmujące aspekty sanitarne i fitosanitarne, które zyskałyby dzięki współpracy.

4.    Wspólny Komitet Zarządzający może ustanowić grupy robocze składające się z przedstawicieli Stron będących ekspertami, które zajmowałyby się konkretnymi kwestiami sanitarnymi i fitosanitarnymi.

5.    Strona może skierować dowolną kwestię sanitarną i fitosanitarną do Wspólnego Komitetu Zarządzającego. Wspólny Komitet Zarządzający powinien rozważyć taką kwestię możliwie jak najszybciej.

6.    Jeżeli Wspólny Komitet Zarządzający nie jest w stanie szybko rozstrzygnąć danej kwestii, na wniosek Strony zgłasza to bezzwłocznie Wspólnemu Komitetowi CETA.



7.    O ile Strony nie zdecydują inaczej, Wspólny Komitet Zarządzający odbywa posiedzenie i uchwala swój program prac nie później niż 180 dni po wejściu w życie niniejszej Umowy oraz ustanawia swój regulamin wewnętrzny nie później niż rok po wejściu w życie niniejszej Umowy.

8.    Po odbyciu pierwszego posiedzenia Wspólny Komitet Zarządzający zbiera się w zależności od potrzeb, zwykle raz w roku. Wspólny Komitet Zarządzający może podjąć decyzję o odbyciu posiedzenia za pośrednictwem wideokonferencji lub telekonferencji oraz może dokonywać rozstrzygnięć także bez odbywania posiedzenia, drogą korespondencyjną.

9.    Wspólny Komitet Zarządzający przedkłada Wspólnemu Komitetowi CETA coroczne sprawozdania na temat swojej działalności i programu prac.

10.    Po wejściu w życie niniejszej Umowy każda ze Stron wyznacza punkt kontaktowy do celów koordynacji programu działań Wspólnego Komitetu Zarządzającego oraz ułatwiania komunikacji w zakresie kwestii sanitarnych i fitosanitarnych i informuje o nim na piśmie drugą Stronę.



ROZDZIAŁ SZÓSTY

UŁATWIENIA CELNE I HANDLOWE

ARTYKUŁ 6.1

Cele i zasady

1.    Strony uznają znaczenie ułatwień celnych i handlowych w zmieniających się globalnych warunkach handlu.

2.    Strony, w miarę możliwości, współpracują ze sobą i wymieniają informacje, w tym informacje dotyczące najlepszych praktyk, w celu promowania stosowania środków ułatwiających handel określonych w niniejszej Umowie i przestrzegania tych środków.

3.    Środki mające na celu ułatwianie handlu nie mogą utrudniać mechanizmów ochrony osób poprzez skuteczne egzekwowanie przepisów Strony i ich przestrzeganie.

4.    Wymogi i procedury dotyczące przywozu, wywozu i tranzytu nie mogą zwiększać obciążenia administracyjnego ani ograniczać wymiany handlowej w większym stopniu niż jest to konieczne, aby osiągnąć uzasadniony cel.



5.    Istniejące międzynarodowe instrumenty i normy handlowe i celne stanowią podstawę wymogów i procedur w zakresie przywozu, wywozu i tranzytu, z wyjątkiem przypadku, gdy te instrumenty i normy byłyby nieodpowiednim lub nieskutecznym sposobem na osiągnięcie zamierzonego, uzasadnionego celu.

ARTYKUŁ 6.2

Przejrzystość

1.    Każda ze Stron publikuje lub w inny sposób udostępnia, w tym przy wykorzystaniu środków elektronicznych, swoje przepisy, regulacje, orzeczenia sądowe i zasady polityki administracyjnej odnoszące się do wymogów dotyczących przywozu lub wywozu towarów.

2.    Każda ze Stron dokłada starań, aby upublicznić, w tym w internecie, proponowane regulacje i zasady polityki administracyjnej związane z kwestiami celnymi oraz zapewnić zainteresowanym osobom możliwość przedstawienia uwag przed ich przyjęciem.

3.    Każda ze Stron wyznacza lub utrzymuje co najmniej jeden punkt kontaktowy, który udziela odpowiedzi na pytania zainteresowanych osób dotyczące spraw celnych oraz udostępnia w internecie informacje na temat procedur dotyczących składania takich zapytań.



ARTYKUŁ 6.3

Zwolnienie towarów

1.    Każda ze Stron przyjmuje lub utrzymuje uproszczone procedury celne w celu sprawnego zwalniania towarów, aby ułatwić wymianę handlową między Stronami i ograniczyć koszty dla importerów i eksporterów.

2.    Każda ze Stron zapewnia, aby te uproszczone procedury:

a)    umożliwiały zwolnienie towarów w terminie nie dłuższym niż okres wymagany do zapewnienia zgodności z przepisami;

b)    umożliwiały, aby towary oraz, w miarę możliwości, towary objęte kontrolą lub podlegające regulacjom były zwalniane w pierwszym punkcie przybycia;

c)    przyczyniały się do umożliwienia szybkiego zwalniania towarów wymagających odprawy celnej;

d)    pozwalały importerom lub ich przedstawicielom na usunięcie towarów spod dozoru celnego przed ostatecznym określeniem i płatnością należności celnych, podatków i opłat. Przed zwolnieniem towarów Strona może zażądać, aby importer dostarczył odpowiednie zabezpieczenie w formie gwarancji, depozytu lub innego odpowiedniego instrumentu; oraz

e)    przewidywały, zgodnie z przepisami Strony, uproszczone wymogi dotyczące dokumentacji w przypadku wprowadzenia towarów o niskiej wartości, zgodnie z ustaleniami każdej ze Stron.



3.    Każda ze Stron może wymagać w ramach swoich uproszczonych procedur, aby przedstawiono więcej informacji w ramach procedury rozliczeń i weryfikacji po wprowadzeniu towarów, w zależności od przypadku.

4.    Każda ze Stron dopuszcza przyspieszone zwalnianie towarów oraz, w możliwym zakresie i w stosownych przypadkach:

a)    zapewnia dostarczanie i przetwarzanie informacji w formie elektronicznej z wyprzedzeniem, przed fizycznym przybyciem towarów, aby umożliwić ich zwolnienie od razu po przybyciu, o ile nie stwierdzono żadnego ryzyka i jeśli nie jest przeprowadzana kontrola wyrywkowa; oraz

b)    przewiduje minimalną dokumentację na potrzeby odprawy celnej niektórych towarów.

5.    Każda ze Stron zapewnia, w możliwym zakresie, aby jej organy i agencje zajmujące się kontrolami na granicach oraz innymi kontrolami przywozowymi i wywozowymi prowadziły współpracę i koordynację w celu ułatwienia handlu m.in. poprzez zbliżenie wymogów dotyczących danych i dokumentów przywozowych i wywozowych oraz wyznaczenie jednej lokalizacji na potrzeby jednorazowej weryfikacji dokumentów i weryfikacji fizycznej przesyłek.

6.    Każda ze Stron zapewnia w miarę możliwości, aby jej wymogi w zakresie przywozu i wywozu towarów podlegały koordynacji w celu ułatwienia handlu, niezależnie od tego, czy wymogami tymi zarządza agencja czy też administracja celna w jej imieniu.



ARTYKUŁ 6.4

Ustalanie wartości celnej

1.    Porozumienie w sprawie ustalania wartości celnej reguluje wartość celną stosowaną w ramach wzajemnego handlu między Stronami.

2.    Strony współpracują w celu wypracowania wspólnego podejścia do kwestii dotyczących ustalania wartości celnej.

ARTYKUŁ 6.5

Klasyfikacja towarów

Klasyfikacja towarów w handlu między Stronami na podstawie niniejszej Umowy jest określona w nomenklaturze taryfowej każdej ze Stron, zgodnie z Systemem Zharmonizowanym.



ARTYKUŁ 6.6

Opłaty i należności

Każda ze Stron publikuje lub w inny sposób udostępnia, w tym za pomocą środków elektronicznych, informacje o opłatach i należnościach nakładanych przez administrację celną danej Strony. Informacje te obejmują opłaty lub należności, które mają zastosowanie, podstawę nałożenia danej opłaty lub należności, nazwę odpowiedzialnego organu oraz wymagany termin i sposób dokonania płatności. Strona nie może nałożyć nowych lub zmienionych opłat i należności przed opublikowaniem lub udostępnieniem w inny sposób tych informacji.

ARTYKUŁ 6.7

Zarządzanie ryzykiem

1.    Każda ze Stron opiera swoje procedury kontroli i zwalniania towarów oraz procedury kontroli po wprowadzeniu towarów na zasadach oceny ryzyka, nie wymagając kompleksowej kontroli każdej wprowadzanej przesyłki pod kątem zgodności z wymogami przywozowymi.

2.    Każda ze Stron przyjmuje i stosuje wymogi dotyczące przywozu, wywozu i tranzytu oraz procedury dotyczące towarów, które opierają się na zasadach zarządzania ryzykiem, a stosując środki zapewniania zgodności, skupia się na transakcjach zasługujących na szczególną uwagę.

3.    Postanowienia ust. 1 i 2 nie uniemożliwiają Stronie prowadzenia kontroli jakości i przeglądów zgodności, które mogą wymagać bardziej szczegółowych kontroli.



ARTYKUŁ 6.8

Automatyzacja

1.    Każda ze Stron wykorzystuje technologie informacyjne, które przyspieszają jej procedury dotyczące zwalniania towarów, aby ułatwić handel, w tym handel między Stronami.

2.    Każda ze Stron:

a)    dokłada starań, aby udostępniać za pomocą środków elektronicznych formularze celne wymagane w przypadku przywozu lub wywozu towarów;

b)    zezwala, z zastrzeżeniem swoich przepisów, na składanie tych formularzy celnych w formie elektronicznej; oraz

c)    w miarę możliwości, zapewnia elektroniczną wymianę informacji ze swoimi podmiotami handlowymi za pośrednictwem swojej administracji celnej.

3.    Każda ze Stron dokłada starań, aby:

a)    ustanowić lub utrzymać wzajemnie połączony system punktów kompleksowej obsługi w celu ułatwienia jednorazowego, elektronicznego przedkładania informacji wymaganych na podstawie przepisów celnych i innych przepisów dotyczących transgranicznego przepływu towarów; oraz



b)    opracować zestaw elementów danych i procesów dotyczących danych odpowiadających modelowi danych Światowej Organizacji Celnej oraz powiązanym zaleceniom i wytycznym Światowej Organizacji Celnej.

4.    Strony dbają o współpracę przy opracowywaniu interoperacyjnych systemów elektronicznych, w tym w zakresie uwzględniania prac na poziomie Światowej Organizacji Celnej, aby ułatwić handel między Stronami.

ARTYKUŁ 6.9

Interpretacje indywidualne

1.    Każda ze Stron wydaje, na pisemny wniosek, interpretacje indywidualne dotyczące klasyfikacji taryfowej, zgodnie ze swoimi przepisami.

2.    Z zastrzeżeniem wymogów poufności, każda ze Stron publikuje, np. w internecie, informacje dotyczące indywidualnych interpretacji klasyfikacji taryfowej, które są istotne dla zrozumienia i stosowania zasad klasyfikacji taryfowej.

3.    Aby ułatwić wymianę handlową, Strony regularnie przekazują sobie informacje o aktualnych zmianach w swoich odpowiednich przepisach i środkach wykonawczych dotyczących kwestii, o których mowa w ust. 1 i 2, w ramach prowadzonego przez nie dwustronnego dialogu.



ARTYKUŁ 6.10

Kontrola i odwołanie

1.    Każda ze Stron zapewnia, aby działanie administracyjne lub oficjalna decyzja podjęta w odniesieniu do przywozu towarów mogły być niezwłocznie skontrolowane przez sąd powszechny, sąd arbitrażowy lub sąd administracyjny, lub w ramach procedur administracyjnych.

2.    Sąd lub urzędnik działający zgodnie z odnośnymi procedurami administracyjnymi musi być niezależny od urzędnika lub urzędu wydającego decyzję i posiadać kompetencje, aby utrzymać, zmienić lub cofnąć ustalenia zgodnie z przepisami prawa obowiązującymi na terytorium Strony.

3.    Zanim dana osoba będzie zmuszona dochodzić roszczeń na wyższym szczeblu lub na drodze sądowej, każda ze Stron zapewnia jej możliwość odwołania się lub przeprowadzenia kontroli na szczeblu administracyjnym, niezależnym od urzędnika lub urzędu odpowiedzialnego za sporne działanie lub sporną decyzję.

4.    W przypadku ustaleń zawartych w indywidualnych interpretacjach wydawanych przez jej administrację celną każda ze Stron przyznaje osobie, która otrzymała indywidualną interpretację zgodnie z art. 6.9, zasadniczo takie samo prawo do kontroli i odwołania jak prawo, które przyznaje importerom na swoim terytorium.



ARTYKUŁ 6.11

Kary

Każda ze Stron zapewnia, aby jej przepisy celne przewidywały, że kary nałożone za naruszenie tych przepisów będą proporcjonalne i niedyskryminujące oraz że stosowanie tych kar nie będzie skutkowało nieuzasadnionymi opóźnieniami.

ARTYKUŁ 6.12

Poufność

1.    Każda ze Stron, zgodnie ze swoimi przepisami, traktuje jako ściśle poufne wszystkie informacje uzyskane na podstawie niniejszego rozdziału, które mają charakter poufny lub są przekazywane z zastrzeżeniem poufności, oraz chroni te informacje przed ujawnieniem, które mogłoby zaszkodzić pozycji konkurencyjnej osoby je przekazującej.

2.    Jeżeli Strona otrzymująca lub uzyskująca informacje, o których mowa w ust. 1, jest zobowiązana przez obowiązujące na jej terytorium przepisy do ujawnienia tych informacji, Strona ta zawiadamia Stronę lub osobę, która dostarczyła te informacje.

3.    Każda ze Stron zapewnia, aby informacje poufne zgromadzone na podstawie niniejszego rozdziału nie były wykorzystywane do celów innych niż administracja celna i egzekwowanie przepisów w sprawach celnych, chyba że Strona lub osoba, która dostarczyła te poufne informacje, wyrażą na to zgodę.



4.    Strona może zezwolić na wykorzystanie informacji zgromadzonych na podstawie niniejszego rozdziału w postępowaniu administracyjnym, sądowym lub quasi-sądowym wszczętym w związku z nieprzestrzeganiem przepisów celnych wdrażających postanowienia niniejszego rozdziału. Strona z wyprzedzeniem powiadamia o takim wykorzystaniu informacji Stronę lub osobę, która je dostarczyła.

ARTYKUŁ 6.13

Współpraca

1.    Strony kontynuują współpracę w ramach forów międzynarodowych, takich jak Światowa Organizacja Celna, aby osiągnąć wzajemnie uznawane cele, w tym cele określone w Ramach Norm Światowej Organizacji Celnej na rzecz zabezpieczenia i ułatwienia handlu światowego.

2.    Strony regularnie dokonują przeglądu istotnych międzynarodowych inicjatyw dotyczących ułatwiania handlu, w tym kompendium zaleceń dotyczących ułatwiania handlu (Compendium of Trade Facilitation Recommendations) opracowanego przez Konferencję Narodów Zjednoczonych do spraw Handlu i Rozwoju oraz Europejską Komisję Gospodarczą ONZ, aby określić obszary, w których dalsze wspólne działania ułatwiłyby handel między Stronami, oraz promować wspólne wielostronne cele.

3.    Strony współpracują ze sobą zgodnie z Umową między Kanadą a Wspólnotą Europejską o współpracy i wzajemnej pomocy w sprawach celnych sporządzoną w Ottawie w dniu 4 grudnia 1997 r. („umowa w sprawie współpracy celnej między Kanadą a UE”).



4.    Strony udzielają sobie wzajemnej pomocy w sprawach celnych, zgodnie z umową w sprawie współpracy celnej między Kanadą a UE, w tym w sprawach związanych z podejrzeniem naruszenia przepisów celnych Strony, jak określono w tej umowie, oraz w celu wdrożenia postanowień niniejszej Umowy.

ARTYKUŁ 6.14

Wspólny Komitet Współpracy Celnej

1.    Wspólny Komitet Współpracy Celnej, który jest upoważniony do działania w ramach Wspólnego Komitetu CETA jako komitet specjalny, zgodnie z art. 26.2 ust. 1 lit. c) (Specjalne komitety), zapewnia prawidłowe działanie postanowień niniejszego rozdziału i Protokołu w sprawie reguł pochodzenia i procedur dotyczących pochodzenia, a także art. 20.43 (Zakres środków stosowanych przy kontroli granicznej) i art. 2.8 (Czasowe zawieszenie preferencyjnego traktowania taryfowego). Wspólny Komitet Współpracy Celnej bada kwestie wynikające z ich stosowania zgodnie z celami określonymi w niniejszej Umowie.

2.    Aby rozpatrywać kwestie objęte niniejszą Umową, w skład Wspólnego Komitetu Współpracy Celnej wchodzą przedstawiciele organów celnych, handlowych lub innych właściwych organów, które każda ze Stron uzna za odpowiednie.



3.    Każda ze Stron zapewnia, aby jej przedstawiciele biorący udział w posiedzeniach Wspólnego Komitetu Współpracy Celnej posiadali wiedzę fachową z zakresu spraw znajdujących się w porządku obrad. Wspólny Komitet Współpracy Celnej może odbywać posiedzenia w specjalnym składzie dysponującym wiedzą fachową, aby rozstrzygać kwestie dotyczące reguł pochodzenia lub procedur pochodzenia, jako Wspólny Komitet Współpracy Celnej – reguły pochodzenia albo jako Wspólny Komitet Współpracy Celnej – procedury dotyczące pochodzenia.

4.    Wspólny Komitet Współpracy Celnej może przygotowywać uchwały, zalecenia lub opinie oraz przedstawiać Wspólnemu Komitetowi CETA projekty decyzji, które uznaje za niezbędne do osiągnięcia wspólnych celów oraz prawidłowego funkcjonowania mechanizmów określonych w niniejszym rozdziale i w Protokole w sprawie reguł pochodzenia i procedur dotyczących pochodzenia, a także w art. 20.43 (Zakres środków stosowanych przy kontroli granicznej) i art. 2.8 (Czasowe zawieszenie preferencyjnego traktowania taryfowego).

ROZDZIAŁ SIÓDMY

SUBSYDIA

ARTYKUŁ 7.1

Definicja subsydium

1.    Do celów niniejszej Umowy subsydium oznacza środek związany z handlem towarami, który spełnia warunki określone w art. 1.1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.



2.    Subsydium podlega postanowieniom niniejszego rozdziału tylko wówczas, gdy jest ono specyficzne w rozumieniu art. 2 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

ARTYKUŁ 7.2

Przejrzystość

1.    Co dwa lata każda ze Stron powiadamia drugą Stronę o następujących kwestiach w odniesieniu do każdego subsydium udzielonego lub utrzymanego na jej terytorium:

a)    podstawie prawnej subsydium;

b)    formie subsydium; oraz

c)    kwocie subsydium lub kwocie przeznaczonej w budżecie na subsydium.

2.    Powiadomienia przekazane WTO na podstawie art. 25.1 Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych uznaje się za spełniające wymogi określone w ust. 1.

3.    Strona, na wniosek drugiej Strony, niezwłocznie dostarcza informacje i udziela odpowiedzi na pytania dotyczące poszczególnych przypadków wsparcia rządowego związanego z handlem usługami udzielonego na jej terytorium.



ARTYKUŁ 7.3

Konsultacje dotyczące subsydiów i wsparcia rządowego
w sektorach innych niż sektor rolnictwa i rybołówstwa

1.    Jeżeli Strona uzna, że subsydium lub konkretny przypadek wsparcia rządowego związanego z handlem usługami, udzielonego przez drugą Stronę ma lub może mieć niekorzystny wpływ na jej interesy, Strona ta może przedstawić swoje zastrzeżenia drugiej Stronie i zwrócić się o przeprowadzenie konsultacji w tej kwestii. Strona odpowiadająca rozpatruje ten wniosek uważnie i ze zrozumieniem dla stanowiska Strony wnioskującej.

2.    Podczas konsultacji Strona może zwrócić się o dodatkowe informacje dotyczące subsydium lub konkretnego przypadku wsparcia rządowego związanego z handlem usługami, udzielonego przez drugą Stronę, w tym informacje dotyczące powiązanego celu polityki, kwoty takiego subsydium lub wsparcia rządowego i wszelkich środków podjętych w celu ograniczenia ewentualnych zakłóceń handlu.

3.    W oparciu o te konsultacje Strona odpowiadająca dokłada starań, aby usunąć lub zminimalizować niekorzystny wpływ subsydium lub danego wsparcia rządowego związanego z handlem usługami na interesy Strony wnioskującej.

4.    Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do subsydiów związanych z produktami rolnymi i produktami rybołówstwa i nie narusza postanowień art. 7.4 ani art. 7.5.



ARTYKUŁ 7.4

Konsultacje dotyczące subsydiów związanych z produktami
rolnymi i produktami rybołówstwa

1.    Strony podzielają cel, którym jest wspólna praca na rzecz osiągnięcia porozumienia, aby:

a)    dalej ulepszać wielostronne zasady i przepisy dotyczące handlu produktami rolnymi w ramach WTO; oraz

b)    pomóc opracować globalne, wielostronne rozwiązanie dotyczące subsydiów w dziedzinie rybołówstwa.

2.    Jeżeli Strona uzna, że udzielenie subsydium lub wsparcia rządowego przez drugą Stronę ma lub może mieć niekorzystny wpływ na jej interesy związane z produktami rolnymi lub produktami rybołówstwa, Strona ta może przedstawić swoje zastrzeżenia drugiej Stronie i zwrócić się o przeprowadzenie konsultacji w tej kwestii.

3.    Strona odpowiadająca rozpatruje ten wniosek uważnie i ze zrozumieniem dla stanowiska drugiej Strony oraz dokłada wszelkich starań, aby usunąć lub zminimalizować niekorzystny wpływ subsydium lub udzielenia wsparcia rządowego na interesy Strony wnioskującej związane z produktami rolnymi i produktami rybołówstwa.



ARTYKUŁ 7.5

Rolne subsydia wywozowe

1.    Do celów niniejszego artykułu:

a)    subsydium wywozowe oznacza subsydium eksportowe określone w art. 1 lit. e) Porozumienia w sprawie rolnictwa; oraz

b)    całkowite zniesienie ceł oznacza, w przypadku obowiązywania kontyngentów taryfowych, zniesienie ceł w ramach kontyngentu lub powyżej kontyngentu.

2.    Strona nie może przyjmować lub utrzymywać subsydium wywozowego w odniesieniu do produktu rolnego, który podlega wywozowi na terytorium drugiej Strony lub jest zawarty w produkcie podlegającym takiemu wywozowi, po całkowitym zniesieniu przez drugą Stronę – niezwłocznie lub po okresie przejściowym – ceł na ten produkt rolny, zgodnie z załącznikiem 2A (Znoszenie ceł), w tym ich taryf celnych.

ARTYKUŁ 7.6

Poufność

Przekazując informacje, o których mowa w niniejszym rozdziale, Strona nie jest zobowiązana do ujawniania informacji poufnych.



ARTYKUŁ 7.7

Wyłączenie subsydiów i wsparcia rządowego
w odniesieniu do usług audiowizualnych i sektorów kultury

Żadne postanowienie niniejszej Umowy nie ma zastosowania do subsydiów lub wsparcia rządowego w odniesieniu do usług audiowizualnych w przypadku Unii Europejskiej i w odniesieniu do sektorów kultury w przypadku Kanady.

ARTYKUŁ 7.8

Powiązania z Porozumieniem WTO

Strony potwierdzają swoje prawa i obowiązki określone w art. VI GATT 1994, w Porozumieniu w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych i Porozumieniu w sprawie rolnictwa.

ARTYKUŁ 7.9

Rozstrzyganie sporów

Artykuły 7.3 i 7.4 niniejszego rozdziału nie podlegają postanowieniom niniejszej Umowy dotyczącym rozstrzygania sporów.



ROZDZIAŁ ÓSMY

INWESTYCJE

SEKCJA A

Definicje i zakres stosowania

ARTYKUŁ 8.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

działalność prowadzona w związku z wykonywaniem władzy publicznej oznacza działalność, która nie jest prowadzona na zasadach komercyjnych ani w warunkach konkurencji z co najmniej jednym podmiotem gospodarczym;

usługi w zakresie naprawy i obsługi technicznej statku powietrznego oznaczają działania podjęte w odniesieniu do statku powietrznego lub jego części w chwili, gdy jest on wycofany z eksploatacji, i nie obejmują tzw. obsługi liniowej;



usługi w zakresie eksploatacji portu lotniczego oznaczają eksploatację infrastruktury portu lotniczego, w tym terminalami, drogami startowymi, drogami kołowania i płytami postojowymi oraz obiektami parkingowymi i systemami transportu wewnątrzlotniskowego, lub zarządzanie tą infrastrukturą, prowadzone na zlecenie. Dla większej przejrzystości, usługi w zakresie eksploatacji portu lotniczego nie obejmują prawa własności portu lotniczego lub gruntów portu lotniczego ani inwestycji w port lotniczy lub grunty portu lotniczego, ani żadnych funkcji pełnionych przez zarząd. Usługi w zakresie eksploatacji portu lotniczego nie obejmują służb żeglugi powietrznej;

zajęcie oznacza zajęcie mienia strony sporu w celu zabezpieczenia wykonania orzeczenia;

usługi komputerowego systemu rezerwacji oznaczają świadczenie usługi przy użyciu systemów komputerowych zawierających informacje o rozkładach lotów statków powietrznych i ich dostępności oraz o opłatach i zasadach pobierania opłat, za pomocą których można dokonywać rezerwacji lub wystawiać bilety;

informacje poufne lub chronione oznaczają:

a)    poufne informacje handlowe; lub

b)    informacje chronione przed publicznym ujawnieniem;

(i)    w przypadku informacji pozwanego – zgodnie z prawem właściwym dla pozwanego;

(ii)    w przypadku innych informacji – w rozumieniu prawa lub przepisów uznanych przez Trybunał za mające zastosowanie do ujawnienia takich informacji;



inwestycja objęta niniejszą Umową oznacza, w odniesieniu do Strony, inwestycję:

a)    na jej terytorium;

b)    dokonaną zgodnie z przepisami obowiązującymi w czasie dokonywania inwestycji;

c)    bezpośrednio lub pośrednio należącą do inwestora drugiej Strony lub podlegającą jego bezpośredniej lub pośredniej kontroli; oraz

d)    istniejącą w dniu wejścia w życie niniejszej Umowy lub dokonaną lub nabytą po tym dniu;

strona sporu oznacza inwestora, który wszczyna postępowanie zgodnie z sekcją F, lub pozwanego. Do celów sekcji F i nie naruszając postanowień art. 8.14, inwestor nie oznacza Strony;

strony sporu oznaczają inwestora i pozwanego;

zakaz oznacza postanowienie zakazujące pewnego działania;

przedsiębiorstwo oznacza przedsiębiorstwo określone w art. 1.1 (Definicje o zastosowaniu ogólnym) i oddział lub przedstawicielstwo przedsiębiorstwa;



obsługa naziemna oznacza świadczenie na zlecenie usługi w zakresie: administracji naziemnej i nadzoru naziemnego, w tym kontroli załadunku i komunikacji; obsługi pasażerów; obsługi bagażu; obsługi towarów i przesyłek; obsługi ramp i obsługi statku powietrznego; obsługi w zakresie zaopatrzenia w paliwo i smary; obsługi liniowej statków powietrznych, operacji lotniczych i czynności administracyjnych związanych z załogą; transportu naziemnego; lub usług gastronomicznych. Obsługa naziemna nie obejmuje usług w zakresie ochrony ani eksploatacji scentralizowanej infrastruktury portu lotniczego, takiej jak systemy obsługi bagażu, urządzenia odladzające, systemy dystrybucji paliwa, lub zarządzania tą infrastrukturą, ani systemów transportu wewnątrzlotniskowego;

ICSID oznacza Międzynarodowe Centrum Rozstrzygania Sporów Inwestycyjnych;

zasady dotyczące dodatkowego mechanizmu zarządzania ICSID oznaczają zasady regulujące dodatkowy mechanizm służący zarządzaniu postępowaniami przez sekretariat Międzynarodowego Centrum Rozstrzygania Sporów Inwestycyjnych;

konwencja ICSID oznacza Konwencję w sprawie rozstrzygania sporów inwestycyjnych między państwami a obywatelami innych państw sporządzoną w Waszyngtonie w dniu 18 marca 1965 r.;

prawo własności intelektualnej oznacza prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa do znaków towarowych, prawa dotyczące oznaczeń geograficznych, prawa do wzorów przemysłowych, prawa patentowe, prawo do wzorów schematów układów scalonych, prawa związane z ochroną informacji niejawnych oraz prawa hodowców roślin; oraz, jeżeli takie prawa wynikają z przepisów obowiązujących na terytorium Strony, prawa do wzorów użytkowych. Wspólny Komitet CETA może w drodze decyzji dodać do tej definicji inne kategorie własności intelektualnej;



inwestycja oznacza każdy rodzaj aktywów należących do inwestora lub kontrolowanych przez niego, bezpośrednio lub pośrednio, który posiada cechy charakterystyczne inwestycji obejmujące określony czas trwania oraz inne cechy, takie jak zaangażowanie kapitału lub innych zasobów, oczekiwanie zysków lub korzyści, lub założenie ryzyka. Inwestycja może przyjąć między innymi następujące formy:

a)    przedsiębiorstwo;

b)    udziały, akcje i inne formy udziałów kapitałowych w przedsiębiorstwie;

c)    obligacje, skrypty dłużne i inne instrumenty dłużne przedsiębiorstwa;

d)    pożyczka lub kredyt udzielone na rzecz przedsiębiorstwa;

e)    każdy inny rodzaj udziału w przedsiębiorstwie;

f)    udział wynikający z:

(i)    koncesji nadanej zgodnie z przepisami prawa obowiązującymi na terytorium Strony lub w ramach umowy, w tym w celu poszukiwania, utrzymania, wydobycia lub eksploatacji zasobów naturalnych;

(ii)    umowy dotyczącej projektów „pod klucz”, budowy, produkcji lub podziału dochodów; lub

(iii)    innych podobnych umów;



g)    prawa własności intelektualnej;

h)    inne materialne lub niematerialne ruchomości lub nieruchomości i prawa pokrewne;

(i)    roszczenia pieniężne lub roszczenia dotyczące wykonania zobowiązań umownych.

Dla większej przejrzystości, roszczenia pieniężne nie obejmują:

(i)    roszczeń pieniężnych wynikających wyłącznie z komercyjnych umów sprzedaży towarów lub usług przez osobę fizyczną lub przedsiębiorstwo na terytorium Strony na rzecz osoby fizycznej lub przedsiębiorstwa na terytorium drugiej Strony;

(ii)    finansowania takich umów ze środków krajowych; lub

(iii)    żadnego postanowienia, wyroku ani orzeczenia arbitrażowego odnoszącego się do ppkt (i) lub (ii).

Dochody, które są inwestowane, są traktowane jako inwestycje. Jakakolwiek zmiana formy inwestowania lub reinwestowania aktywów nie ma wpływu na zakwalifikowanie ich jako inwestycji;

inwestor oznacza Stronę, osobę fizyczną lub przedsiębiorstwo Strony, niebędące oddziałem ani przedstawicielstwem, które zamierza dokonać, dokonuje lub dokonało inwestycji na terytorium drugiej Strony;



Do celów tej definicji przedsiębiorstwo Strony oznacza:

a)    przedsiębiorstwo ustanowione lub utworzone zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium danej Strony i prowadzące istotną działalność gospodarczą na terytorium tej Strony; lub

b)    przedsiębiorstwo ustanowione lub utworzone zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium danej Strony, które bezpośrednio lub pośrednio należy do osoby fizycznej pochodzącej z terytorium danej Strony lub przedsiębiorstwa określonego w lit. a) albo podlega ich bezpośredniej lub pośredniej kontroli;

lokalne przedsiębiorstwo oznacza osobę prawną ustanowioną lub utworzoną zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie do pozwanego, która bezpośrednio lub pośrednio należy do inwestora drugiej Strony lub podlega jego bezpośredniej lub pośredniej kontroli;

osoba fizyczna oznacza:

a)    w przypadku Kanady – osobę fizyczną będącą obywatelem lub stałym rezydentem Kanady; oraz

b)    w przypadku Strony UE – osobę fizyczną mającą narodowość jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej, zgodnie z ich odpowiednim ustawodawstwem, a w przypadku Łotwy – również osobę fizyczną mającą stałe miejsce zamieszkania w Republice Łotewskiej, która nie jest obywatelem Republiki Łotewskiej ani innego państwa, ale jest uprawniona, na mocy przepisów ustawowych i wykonawczych Republiki Łotewskiej, do otrzymania paszportu dla osób niebędących obywatelami.



Osobę fizyczną będącą obywatelem Kanady i mającą jednocześnie narodowość jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej uznaje się wyłącznie za osobę fizyczną tej Strony, z którą osobę tę łączy dominująca, efektywna więź.

Osobę fizyczną, która ma narodowość jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej albo jest obywatelem Kanady i jest jednocześnie stałym rezydentem drugiej Strony, uznaje się wyłącznie za osobę fizyczną tej Strony, której narodowość lub obywatelstwo, w zależności od przypadku, osoba ta posiada;

konwencja nowojorska oznacza Konwencję Narodów Zjednoczonych o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych, sporządzoną w Nowym Jorku w dniu 10 czerwca 1958 r.;

Strona niebędąca stroną sporu oznacza Kanadę, jeżeli pozwanym jest Unia Europejska lub państwo członkowskie Unii Europejskiej, albo Unię Europejską, jeżeli pozwanym jest Kanada;

pozwany oznacza Kanadę albo, w przypadku Unii Europejskiej, państwo członkowskie Unii Europejskiej lub Unię Europejską, zgodnie z art. 8.21;

dochody oznaczają wszelkie kwoty uzyskane z inwestycji lub reinwestycji, w tym zyski, opłaty licencyjne i odsetki lub inne opłaty i świadczenia w miejsce wykonania;

sprzedaż i marketing usług transportu lotniczego oznaczają możliwość swobodnej sprzedaży i swobodnego wprowadzania do obrotu własnych usług z zakresu transportu lotniczego przez danego przewoźnika lotniczego, które obejmują wszystkie aspekty marketingu, takie jak badanie rynku, reklama i dystrybucja, lecz nie obejmują wyceny usług transportu lotniczego ani mających zastosowanie warunków;

finansowanie przez osobę trzecią oznacza wszelkie finansowanie zapewnione przez osobę fizyczną lub prawną, która sama nie jest stroną sporu, ale która zawiera umowę ze stroną sporu w celu pokrycia części lub całości kosztów postępowania w drodze darowizny albo dotacji bądź za wynagrodzeniem zależnym od rozstrzygnięcia sporu;

Trybunał oznacza trybunał ustanowiony na podstawie art. 8.27;

regulamin arbitrażowy UNCITRAL oznacza regulamin arbitrażowy Komisji Narodów Zjednoczonych do spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego; oraz

zasady przejrzystości UNCITRAL oznaczają zasady UNCITRAL dotyczące przejrzystości w umownych postępowaniach arbitrażowych między inwestorem a państwem;



ARTYKUŁ 8.2

Zakres

1.    Postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie do środka przyjętego lub utrzymanego przez Stronę na jej terytorium 5 , który odnosi się do:

a)    inwestora drugiej Strony;

b)    inwestycji objętej niniejszą Umową; oraz

c)    w odniesieniu do art. 8.5 – wszelkich inwestycji dokonywanych na jej terytorium.



2.    W odniesieniu do ustanowienia lub nabycia inwestycji objętej niniejszą Umową 6 postanowienia sekcji B i C nie mają zastosowania do środka dotyczącego:

a)    przewozów lotniczych lub powiązanych usług wspierających przewozy lotnicze i innych usług świadczonych za pośrednictwem transportu lotniczego 7 , innych niż:

(i)    usługi w zakresie naprawy i obsługi technicznej statku powietrznego;

(ii)    sprzedaż i marketing usług transportu lotniczego;

(iii)    usługi komputerowego systemu rezerwacji (KSR);

(iv)    obsługa naziemna;

(v)    usługi w zakresie eksploatacji portu lotniczego; lub

b)    działalności prowadzonej w związku z wykonywaniem władzy publicznej.

3.    W przypadku Strony UE postanowienia sekcji B i C nie mają zastosowania do środka dotyczącego usług audiowizualnych. W przypadku Kanady postanowienia sekcji B i C nie mają zastosowania do środka dotyczącego sektorów kultury.



4.    Wnioski mogą być składane przez inwestora na podstawie niniejszego rozdziału jedynie zgodnie z art. 8.18 oraz z innymi procedurami określonymi w sekcji F. Wnioski dotyczące obowiązku określonego w sekcji B są wyłączone z zakresu stosowania sekcji F. Wnioski objęte sekcją C dotyczące ustanowienia lub nabycia inwestycji objętej niniejszą Umową są wyłączone z zakresu stosowania sekcji F. Postanowienia sekcji D mają zastosowanie jedynie do inwestycji objętej niniejszą Umową oraz do inwestorów w odniesieniu do ich inwestycji objętej niniejszą Umową.

5.    Postanowienia niniejszego rozdziału nie mają wpływu na prawa i obowiązki Stron wynikające z Umowy o transporcie lotniczym między Kanadą a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi sporządzonej w Brukseli dnia 17 grudnia 2009 r. i w Ottawie dnia 18 grudnia 2009 r.

ARTYKUŁ 8.3

Powiązania z innymi rozdziałami

1.    Postanowienia niniejszego rozdziału nie mają zastosowania do środków przyjętych lub utrzymanych przez Stronę w zakresie, w jakim środki te mają zastosowanie do inwestorów lub do ich inwestycji objętych rozdziałem trzynastym (Usługi finansowe).



2.    Wymóg Strony, zgodnie z którym usługodawca pochodzący z terytorium drugiej Strony składa depozyt lub inną formę zabezpieczenia pieniężnego jako warunek świadczenia usług na jej terytorium, nie wpływa sam w sobie na zastosowanie niniejszego rozdziału do środków przyjętych lub utrzymanych przez Stronę w zakresie świadczenia tych usług transgranicznych. Postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie do środków przejętych lub utrzymanych przez Stronę dotyczących przekazanej kaucji lub zabezpieczenia pieniężnego w zakresie, w jakim taka kaucja lub zabezpieczenia pieniężne stanowią inwestycję objętą niniejszą Umową.

SEKCJA B

Ustanowienie inwestycji

ARTYKUŁ 8.4

Dostęp do rynku

1.    Strona nie może przyjmować ani utrzymywać, w odniesieniu do dostępu do rynku w drodze ustanowienia przez inwestora drugiej Strony – na obszarze całego terytorium Strony albo na terytorium podlegającym jej krajowemu, prowincjonalnemu, terytorialnemu, regionalnemu lub lokalnemu szczeblowi instytucji rządowych – środka, który:

a)    nakłada ograniczenia odnoszące się do:

(i)    liczby przedsiębiorstw, które mogą prowadzić określoną działalność gospodarczą, czy to w postaci kontyngentów liczbowych, monopolów, dostawców na zasadzie wyłączności, czy też wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych;



(ii)    całkowitej wartości transakcji lub aktywów, w postaci kontyngentów liczbowych lub wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych;

(iii)    całkowitej liczby transakcji lub całkowitej wielkości produkcji wyrażonych jako określone jednostki liczbowe, w postaci kontyngentów lub wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych 8 ;

(iv)    udziału kapitału zagranicznego, w postaci górnego progu procentowego ograniczającego udziały zagranicznych podmiotów albo całkowitą wartość inwestycji zagranicznych w ujęciu indywidualnym lub zbiorczym; lub

(v)    całkowitej liczby osób fizycznych, które mogą być zatrudnione w danym sektorze lub które przedsiębiorstwo może zatrudniać i które są niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej i bezpośrednio związane z jej prowadzeniem, w postaci kontyngentów liczbowych lub wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych. lub

b)    ogranicza lub nakłada wymogi na konkretne rodzaje osób prawnych lub wspólne przedsięwzięcia, poprzez które przedsiębiorstwo może prowadzić działalność gospodarczą.

2.    Dla większej przejrzystości, następujące elementy są zgodne z ust. 1:

a)    środek dotyczący zagospodarowania przestrzennego i przepisy w zakresie planowania przestrzennego wpływające na zagospodarowanie lub wykorzystanie terenu lub inny analogiczny środek;



b)    środek wymagający oddzielenia własności infrastruktury od własności towarów dostarczanych lub usług świadczonych w ramach tej infrastruktury, aby zapewnić uczciwą konkurencję, np. w dziedzinie energii, transportu i telekomunikacji;

c)    środek ograniczający koncentrację własności w celu zapewnienia uczciwej konkurencji;

d)    środek mający na celu zapewnienie ochrony zasobów naturalnych i środowiska, w tym ograniczenie dostępności, liczby i zakresu udzielanych koncesji, oraz ogłoszenie moratorium lub wprowadzenie zakazu;

e)    środek ograniczający liczbę udzielanych zezwoleń z powodu ograniczeń technicznych lub fizycznych np. dotyczących widma i częstotliwości na potrzeby telekomunikacji; lub

f)    środek wymagający, aby określony odsetek udziałowców, właścicieli, partnerów lub dyrektorów przedsiębiorstwa posiadał określone kwalifikacje zawodowe lub wykonywał określony zawód, np. zawód prawnika lub księgowego.



ARTYKUŁ 8.5

Wymogi dotyczące wyników inwestycji

1.    Strona nie nakłada i nie egzekwuje następujących wymogów, ani też nie egzekwuje zobowiązań, podjętych w związku z ustanowieniem, nabyciem, rozwojem, prowadzeniem, funkcjonowaniem inwestycji i zarządzaniem inwestycjami na jej terytorium, dotyczących:

a)    wywozu określonego poziomu lub odsetka towarów lub usług;

b)    osiągnięcia określonego poziomu lub odsetka udziału lokalnego w towarze lub usłudze;

c)    nabycia lub wykorzystania towarów produkowanych lub usług świadczonych na terytorium Strony lub przyznania preferencji względem takich towarów lub usług, lub też nabycia towarów lub usług od osób fizycznych lub przedsiębiorstw na terytorium Strony;

d)    powiązania wolumenu lub wartości przywozu z wolumenem lub wartością wywozu lub z kwotą wpływów w walucie obcej związanych z tą inwestycją;

e)    ograniczenia na jej terytorium sprzedaży towarów lub usług, które są produkowane lub świadczone w ramach inwestycji, poprzez powiązanie tej sprzedaży z wolumenem lub wartością jej wywozu lub z przychodami w walucie obcej;

f)    przekazania technologii, procesu produkcji lub innej prawnie zastrzeżonej wiedzy na rzecz osoby fizycznej lub przedsiębiorstwa na terytorium Strony; lub



g)    wymogu, aby dostaw towarów produkowanych lub usług świadczonych w ramach inwestycji dokonywano na określony rynek regionalny lub światowy wyłącznie z terytorium Strony.

2.    Strona nie uzależnia otrzymania lub dalszego otrzymywania korzyści, które są związane z ustanowieniem, nabyciem, rozwojem, prowadzeniem lub funkcjonowaniem wszelkich inwestycji na jej terytorium i zarządzaniem tymi inwestycjami, od wywiązania się z któregokolwiek z poniższych wymogów:

a)    osiągnięcie określonego poziomu lub odsetka udziału lokalnego;

b)    nabycie lub wykorzystanie towarów produkowanych na terytorium Strony lub przyznanie preferencji względem takich towarów, lub też nabycie towarów od producenta na jej terytorium;

c)    powiązanie wolumenu lub wartości przywozu z wolumenem lub wartością wywozu lub z kwotą wpływów w walucie obcej związanych z tą inwestycją; lub

d)    ograniczenie na jej terytorium sprzedaży towarów lub usług, które są produkowane lub świadczone w ramach inwestycji, poprzez powiązanie tej sprzedaży z wolumenem lub wartością jej wywozu lub z przychodami w walucie obcej;

3.    Postanowienia ust. 2 nie uniemożliwiają Stronie uzależnienia otrzymania lub dalszego otrzymywania korzyści związanych z inwestycją na jej terytorium od wywiązania się z wymogu ulokowania produkcji, świadczenia usług, szkolenia lub zatrudnienia pracowników, budowy lub rozbudowy poszczególnych zakładów lub prowadzenia prac badawczo-rozwojowych na terytorium Strony.



4.    Postanowienia ust. 1 lit. f) nie mają zastosowania, jeżeli wymóg został nałożony, a zobowiązanie zostało wyegzekwowane przez sąd, trybunał administracyjny lub urząd ds. konkurencji, aby zaradzić naruszeniu prawa konkurencji.

5.    Postanowienia:

a)    ustępu 1 lit. a), b) i c) oraz ust. 2 lit. a) i b) nie mają zastosowania do wymogów dotyczących kwalifikacji w odniesieniu do towarów lub usług w zakresie udziału w promowaniu wywozu i w zagranicznych programach pomocy;

b)    niniejszy artykuł nie ma zastosowania do zamówień Strony dotyczących towaru lub usługi nabywanych do celów publicznych, a nie w celu komercyjnej odsprzedaży lub w celu wykorzystania przy dostawie towarów lub przy świadczeniu usług do komercyjnej sprzedaży, niezależnie od tego, czy przedmiotowe zamówienie jest „zamówieniem objętym niniejszą Umową” w rozumieniu art. 19.2 (Zakres);

6.    Dla większej przejrzystości, ust. 2 lit. a) i b) nie mają zastosowania do wymogów nałożonych przez Stronę dokonującą przywozu, dotyczących składu towarów wymaganego, aby towar ten kwalifikował się do objęcia go taryfą preferencyjną lub kontyngentem preferencyjnym.

7.    Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla zobowiązań Strony wobec Światowej Organizacji Handlu.



SEKCJA C

Niedyskryminujące traktowanie

ARTYKUŁ 8.6

Traktowanie narodowe

1.    Każda ze Stron przyznaje inwestorom drugiej Strony i inwestycjom objętym niniejszą Umową traktowanie nie mniej korzystne od traktowania, jakie Strona ta przyznaje, w podobnych sytuacjach, własnym inwestorom i ich inwestycjom w odniesieniu do ustanowienia, nabycia, rozwoju, prowadzenia, funkcjonowania, utrzymywania, sprzedaży ich inwestycji oraz zarządzania nimi, korzystania z nich lub innego rozporządzania tymi inwestycjami na jej terytorium.

2.    Traktowanie przyznane przez Stronę zgodnie z ust. 1 oznacza – w odniesieniu do rządu w Kanadzie, innego niż na poziomie federalnym, lub w odniesieniu do rządu państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub w państwie członkowskim Unii Europejskiej – traktowanie nie mniej korzystne niż najbardziej korzystne traktowanie przyznawane przez ten rząd inwestorom tej Strony na jej terytorium oraz inwestycjom tych inwestorów, w podobnych sytuacjach.



ARTYKUŁ 8.7

Najwyższe uprzywilejowanie

1.    Każda ze Stron przyznaje inwestorom drugiej Strony i inwestycjom objętym niniejszą Umową traktowanie nie mniej korzystne od traktowania, jakie Strona ta przyznaje inwestorom państwa trzeciego i ich inwestycjom w odniesieniu do ustanowienia, nabycia, rozwoju, prowadzenia, funkcjonowania, utrzymywania, sprzedaży ich inwestycji oraz zarządzania nimi, korzystania z nich lub innego rozporządzania tymi inwestycjami na jej terytorium.

2.    Dla większej przejrzystości, traktowanie przyznane przez Stronę na podstawie ust. 1 oznacza – w odniesieniu rządu w Kanadzie, innego niż na poziomie federalnym, lub w odniesieniu do rządu państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub w państwie członkowskim Unii Europejskiej – traktowanie przyznawane przez ten rząd na swoim terytorium inwestorom państwa trzeciego oraz inwestycjom tych inwestorów, w podobnych sytuacjach.

3.    Postanowienia ust. 1 nie mają zastosowania do traktowania przyznanego przez Stronę, przewidującego uznanie (w tym poprzez uzgodnienie lub umowę z państwem trzecim, na podstawie których uznawana jest akredytacja usług z zakresu badań i analizy oraz usługodawców świadczących takie usługi), akredytację usług z zakresu napraw i konserwacji oraz usługodawców świadczących takie usługi, a także certyfikację kwalifikacji lub wyników prac wykonanych w ramach wspomnianych akredytowanych usług, lub wykonanych przez wspomnianych akredytowanych usługodawców.



4.    Dla większej przejrzystości, „traktowanie”, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie obejmuje procedur dotyczących rozstrzygania sporów inwestycyjnych między inwestorami a państwami przewidzianych w innych międzynarodowych umowach inwestycyjnych i innych umowach handlowych. Wymogi materialne zawarte w innych międzynarodowych umowach inwestycyjnych i innych umowach handlowych same w sobie nie stanowią „traktowania” i w związku z tym nie dają podstawy do naruszenia postanowień niniejszego artykułu, w przypadku braku środków przyjętych lub utrzymanych przez Stronę zgodnie z tymi zobowiązaniami.

ARTYKUŁ 8.8

Kadra kierownicza wyższego szczebla i zarząd

Strona nie wymaga, aby przedsiębiorstwo pochodzące z terytorium tej Strony, stanowiące jednocześnie inwestycję objętą niniejszą Umową, powoływało na stanowiska w kadrze kierowniczej wyższego szczebla lub w zarządzie osoby fizyczne konkretnej narodowości.



SEKCJA D

Ochrona inwestycji

ARTYKUŁ 8.9

Środki dotyczące inwestycji i środki regulacyjne

1.    Do celów niniejszego rozdziału, Strony potwierdzają przysługujące im prawo do wprowadzania regulacji na swoim terytorium w celu osiągania uzasadnionych celów polityki, takich jak ochrona zdrowia publicznego, bezpieczeństwo, ochrona środowiska, moralność publiczna, ochrona społeczna i ochrona konsumentów oraz promowanie i ochrona różnorodności kulturowej.

2.    Dla większej przejrzystości, sam fakt wprowadzania przez Stronę regulacji, w tym poprzez zmianę jej przepisów, w sposób mający niekorzystny wpływ na inwestycję lub niezgodny z oczekiwaniami inwestora, w tym jego oczekiwaniami dotyczącymi zysków, nie stanowi naruszenia obowiązku na podstawie niniejszej sekcji.



3.    Dla większej przejrzystości, decyzja Strony o nieudzielaniu, nieodnowieniu lub nieutrzymaniu subsydium:

a)    w przypadku braku konkretnych zobowiązań prawnych lub umownych dotyczących udzielenia, odnowienia lub utrzymania takiego subsydium; lub

b)    zgodnie z warunkami, od których zależało udzielenie, odnowienie lub utrzymanie subsydium;

nie stanowi naruszenia postanowień niniejszej sekcji.

4.    Dla większej przejrzystości, żadnego z postanowień niniejszej sekcji nie należy interpretować jako przeszkody uniemożliwiającej Stronie zaprzestanie udzielania subsydium 9 lub zwrócenie się o jego zwrot, w przypadku gdy środek ten jest niezbędny, aby wypełnić zobowiązania międzynarodowe między Stronami, lub gdy środek ten został nakazany przez właściwy sąd, trybunał administracyjny lub inny właściwy organ 10 , ani też jako wymóg, zgodnie z którym Strona powinna wypłacić inwestorowi z tego tytułu rekompensatę.



ARTYKUŁ 8.10

Traktowanie inwestorów i inwestycji objętych niniejszą Umową

1.    Każda ze Stron zapewnia na swoim terytorium sprawiedliwe i równe traktowanie inwestycji drugiej Strony objętych niniejszą Umową i inwestorów w odniesieniu do ich inwestycji objętych niniejszą Umową, a także zapewnia im pełną ochronę i bezpieczeństwo, zgodnie z ust. 2–7.

2.    Strona nie wywiązuje się z obowiązku sprawiedliwego i równego traktowania, o którym mowa w ust. 1, jeżeli środek lub szereg środków stanowi:

a)    odmowę ochrony prawnej w postępowaniu karnym, cywilnym lub administracyjnym;

b)    rażące naruszenie sprawiedliwości proceduralnej, w tym rażące naruszenie przejrzystości, w postępowaniu sądowym i administracyjnym;

c)    oczywistą arbitralność;

d)    ukierunkowaną, całkowicie bezprawną dyskryminację, tj. dyskryminację ze względu na płeć, rasę lub religię;



e)    nadużycie wobec inwestorów, w tym wymuszenie, przymus i nękanie; lub

f)    naruszenie wszelkich innych elementów obowiązku sprawiedliwego i równego traktowania przyjętego przez Strony zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

3.    Strony dokonują, regularnie lub na wniosek Strony, przeglądu treści obowiązku, aby zapewnić sprawiedliwe i równe traktowanie. Komitet ds. Usług i Inwestycji ustanowiony na mocy art. 26.2 ust. 1 lit. b) (Specjalne komitety) może opracować zalecenia dotyczące tej kwestii i przedstawić je Wspólnemu Komitetowi CETA w celu rozpatrzenia.

4.    Stosując wyżej wspomniany wymóg sprawiedliwego i równego traktowania, Trybunał może uwzględnić, czy Strona złożyła określone oświadczenia wobec inwestora, aby nakłonić go do inwestycji objętej niniejszą Umową, które przyczyniły się do powstania uzasadnionych oczekiwań i na których opierał się inwestor przy podejmowaniu decyzji o dokonaniu lub utrzymaniu inwestycji objętej niniejszą Umową, ale których to oczekiwań Strona nie spełniła.

5.    Dla większej przejrzystości, sformułowanie „pełna ochrona i bezpieczeństwo” odnosi się do obowiązków Strony dotyczących bezpieczeństwa fizycznego inwestorów i inwestycji objętych niniejszą Umową.



6.    Dla większej przejrzystości, naruszenie innych postanowień niniejszej Umowy lub odrębnej umowy międzynarodowej nie oznacza naruszenia postanowień niniejszego artykułu.

7.    Dla większej przejrzystości, fakt, że środek narusza prawo krajowe nie stanowi sam w sobie naruszenia niniejszego artykułu. Aby ustalić, czy dany środek narusza niniejszy artykuł, Trybunał musi rozstrzygnąć, czy Strona nie przestrzegała obowiązków, o których mowa w ust. 1.

ARTYKUŁ 8.11

Rekompensaty z tytułu strat

Niezależnie od postanowień art. 8.15 ust. 5 lit. b) każda ze Stron zapewnia inwestorom drugiej Strony, którzy ponieśli straty z tytułu inwestycji objętych niniejszą Umową z powodu konfliktów zbrojnych, zamieszek, stanu wyjątkowego lub klęski żywiołowej na terytorium Strony, traktowanie nie mniej korzystne niż traktowanie, które zapewnia własnym inwestorom lub inwestorom państwa trzeciego, w zależności od tego, które jest korzystniejsze dla danego inwestora, w zakresie zwrotu mienia, odszkodowań, kompensaty lub innego uregulowania.



ARTYKUŁ 8.12

Wywłaszczenie

1.    Strona nie może znacjonalizować ani wywłaszczyć inwestycji objętej niniejszą Umową, bezpośrednio lub pośrednio, tzn. za pomocą środków mających skutki równoważne z nacjonalizacją lub wywłaszczeniem, („wywłaszczenie”), chyba że następuje to:

a)    w celach publicznych;

b)    zgodnie ze sprawiedliwością proceduralną;

c)    w sposób niedyskryminujący; oraz

d)    za niezwłocznym, właściwym i skutecznym odszkodowaniem.

Dla większej przejrzystości, postanowienia niniejszego ustępu należy interpretować zgodnie z załącznikiem 8-A.

2.    Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, powinno odpowiadać godziwej wartości rynkowej inwestycji według stanu bezpośrednio przed ogłoszeniem wywłaszczenia lub jego zapowiedzią, w zależności od tego, co nastąpiło wcześniej. Kryteria wyceny obejmują wartość inwestycji przy założeniu jej kontynuowania, wartość aktywów, w tym zadeklarowaną wartość podatkową rzeczowych aktywów trwałych, oraz, w stosownych przypadkach, inne kryteria służące określeniu godziwej wartości rynkowej.



3.    Odszkodowanie obejmuje również odsetki według stopy przyjętej na rynku komercyjnym, za okres od dnia wywłaszczenia do dnia wypłaty odszkodowania, oraz – aby zapewnić jego skuteczność wobec inwestora – jest wypłacane i może być niezwłocznie transferowane do wskazanego przez inwestora państwa, w walucie państwa, którego obywatelem jest inwestor, lub w innej, w pełni wymienialnej walucie zaakceptowanej przez inwestora.

4.    Przepisy obowiązujące na terytorium wywłaszczającej Strony dają poszkodowanemu inwestorowi prawo do szybkiego rozpatrzenia jego roszczenia i do dokonania wyceny jego inwestycji przez organ sądowy lub inny niezależny organ tej Strony, zgodnie z zasadami określonymi w niniejszym artykule.

5.    Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do wydawania obowiązkowych licencji przyznawanych w związku z prawami własności intelektualnej, w zakresie, w jakim takie wydawanie jest zgodne z Porozumieniem TRIPS.

6.    Dla większej przejrzystości, cofnięcie, ograniczenie lub utworzenie praw własności intelektualnej nie stanowią wywłaszczenia, w zakresie, w jakim środki te są zgodne z postanowieniami Porozumienia TRIPS i rozdziału dwudziestego (Własność intelektualna). Ponadto, samo ustalenie, że środki te są niezgodne z postanowieniami Porozumienia TRIPS lub rozdziału dwudziestego (Własność intelektualna) nie powoduje stwierdzenia istnienia wywłaszczenia.



ARTYKUŁ 8.13

Transfery

1.    Każda ze Stron pozwala, by wszelkie transfery odnoszące się do inwestycji objętej niniejszą Umową były wykonywane bez ograniczeń lub opóźnień, w walucie w pełni wymienialnej oraz po rynkowym kursie walutowym obowiązującym w dniu transferu. Takie transfery obejmują:

a)    wkłady kapitałowe, takie jak środki podstawowe i dodatkowe na utrzymanie, rozwój lub zwiększenie inwestycji;

b)    zyski, dywidendy, odsetki, zyski kapitałowe, tantiemy, opłaty za zarządzanie, opłaty za pomoc techniczną oraz inne opłaty lub inne formy dochodów lub sumy uzyskane z inwestycji objętej niniejszą Umową;

c)    przychody ze sprzedaży lub likwidacji całej lub części inwestycji objętej niniejszą Umową;

d)    płatności dokonane w ramach umowy, której stroną jest inwestor lub inwestycja objęta niniejszą Umową, w tym płatności dokonane na podstawie umowy pożyczki;



e)    płatności dokonywane zgodnie z art. 8.11 i 8.12;

f)    zarobki i inne wynagrodzenia personelu zagranicznego pracującego przy inwestycji; oraz

g)    wypłaty odszkodowań na mocy orzeczenia wydanego na podstawie sekcji F.

2.    Strona nie nakłada na swoich inwestorów obowiązku dokonania transferu ani kary za niedokonanie transferu dochodów, przychodów, zysku lub innych kwot uzyskanych z inwestycji na terytorium drugiej Strony lub związanych z takimi inwestycjami.

3.    Żadnego z postanowień niniejszego artykułu nie należy interpretować jako przeszkody uniemożliwiającej Stronie stosowanie, w sposób równy i niedyskryminacyjny oraz niestanowiący ukrytych ograniczeń dotyczących transferów, swoich przepisów dotyczących:

a)    upadłości, niewypłacalności lub ochrony praw kredytodawców;

b)    emisji papierów wartościowych oraz handlu lub obrotu tymi papierami;

c)    przestępstw kryminalnych lub podlegających karze;



d)    sprawozdawczości finansowej lub przechowywania zapisów dotyczących transferów, w przypadku gdy są one wymagane przez organy ścigania lub finansowe organy regulacyjne; oraz

e)    wykonania wyroku wydanego w postępowaniu rozstrzygającym spór.

ARTYKUŁ 8.14

Subrogacja

Jeżeli Strona lub agencja Strony dokonuje płatności w ramach zabezpieczenia, gwarancji lub umowy ubezpieczenia zawartych przez nią w odniesieniu do inwestycji dokonanej przez jednego ze swoich inwestorów na terytorium drugiej Strony, druga Strona uznaje, że Stronie lub jej agencji przysługują we wszelkich okolicznościach takie same prawa, jakie przysługują inwestorowi w odniesieniu do inwestycji. Takie prawa mogą być egzekwowane przez Stronę lub agencję Strony lub przez inwestora, jeżeli Strona lub agencja Strony na to zezwoli.



SEKCJA E

Zastrzeżenia i wyjątki

ARTYKUŁ 8.15

Zastrzeżenia i wyjątki

1.    Artykuły 8.4–8.8 nie mają zastosowania do:

a)    istniejącego środka niespełniającego wymogów, utrzymywanego przez Stronę na poziomie:

(i)    Unii Europejskiej, jak określono w wykazie tej Strony do załącznika I;

(ii)    rządu krajowego, zgodnie ze wskazaniem danej Strony w jej wykazie do załącznika I;

(iii)    rządu na szczeblu prowincjonalnym, terytorialnym lub regionalnym, zgodnie ze wskazaniem danej Strony w jej wykazie do załącznika I; lub

(iv)    władz lokalnych;

b)    dalszego stosowania lub szybkiego przedłużenia środka niespełniającego wymogów, o którym mowa w lit. a); lub



c)    zmiany środka niespełniającego wymogów, o którym mowa w lit. a), w zakresie, w jakim zmiana ta nie zmniejsza stopnia zgodności danego środka z postanowieniami art. 8.4–8.8 w stosunku do zgodności istniejącej bezpośrednio przed wprowadzeniem zmiany.

2.    Artykuły 8.4–8.8 nie mają zastosowania do środka przyjętego lub utrzymywanego przez Stronę w odniesieniu do sektora, podsektora lub działania, jak określono w wykazie danej Strony do załącznika II.

3.    Nie naruszając postanowień art. 8.10 i 8.12, Strona nie przyjmuje po dacie wejścia w życie niniejszej Umowy środka lub szeregu środków objętych wykazem danej Strony do załącznika II, które wymagałyby, w sposób bezpośredni lub pośredni, aby inwestor drugiej Strony ze względu na swoją przynależność państwową sprzedał lub zbył w inny sposób inwestycję istniejącą w chwili, gdy ten środek lub szereg środków wchodzą w życie.

4.    W odniesieniu do praw własności intelektualnej Strona może odstąpić od stosowania przepisów art. 8.5 ust. 1 lit. f), art. 8.6 i 8.7, jeżeli jest to zgodne z postanowieniami Porozumienia TRIPS, w tym ze wszystkimi zmianami do Porozumienia TRIPS obowiązującymi wobec obu Stron, oraz ze zwolnieniami ze stosowania Porozumienia TRIPS przyjętymi na podstawie art. IX Porozumienia WTO.

5.    Artykuły 8.4, 8.6, 8.7 i 8.8 nie mają zastosowania do:

a)    zamówień Strony na towary lub usługi nabywane do celów publicznych, a nie w celu komercyjnej odsprzedaży lub w celu wykorzystania na potrzeby dostawy towaru lub świadczenia usługi do komercyjnej sprzedaży, niezależnie od tego, czy przedmiotowe zamówienie jest „zamówieniem objętym niniejszą Umową” w rozumieniu art. 19.2 (Zakres); lub



b)    subsydiów lub wsparcia rządowego w zakresie handlu usługami udzielonych przez Stronę.

ARTYKUŁ 8.16

Odmowa przyznania korzyści

Strona może odmówić przyznania korzyści, o których mowa w niniejszym rozdziale, inwestorowi drugiej Strony będącemu przedsiębiorstwem tej Strony oraz na rzecz inwestycji tego inwestora, jeżeli:

a)    przedsiębiorstwo należy do inwestora państwa trzeciego lub jest przez niego kontrolowane; oraz

b)    Strona odmawiająca przyjmie lub utrzyma środek odnoszący się do wspomnianego państwa trzeciego, który:

(i)    dotyczy utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa; oraz

(ii)    zakazuje prowadzenia transakcji z tym przedsiębiorstwem lub doszłoby do jego naruszenia lub obejścia, gdyby korzyści, o których mowa w niniejszym rozdziale, zostały przyznane na rzecz tego przedsiębiorstwa lub jego inwestycji.



ARTYKUŁ 8.17

Wymogi formalne

Niezależnie od postanowień art. 8.6 i 8.7, Strona może wymagać od inwestora drugiej Strony lub w odniesieniu do jego inwestycji objętej niniejszą Umową, aby przekazano jej rutynowe informacje dotyczące tej inwestycji, wyłącznie do celów informacyjnych lub statystycznych, pod warunkiem że wnioski te są racjonalne i nie są nadmiernie uciążliwe. Strona chroni informacje poufne lub chronione przed jakimkolwiek ujawnieniem, które mogłoby zaszkodzić pozycji konkurencyjnej inwestora lub inwestycji objętej niniejszą Umową. Postanowienia niniejszego akapitu nie uniemożliwiają Stronie uzyskania lub ujawnienia informacji w inny sposób, w związku ze stosowaniem swoich przepisów w sposób równy i w dobrzej wierze.



SEKCJA F

Rozstrzyganie sporów inwestycyjnych między inwestorami a państwami

 

ARTYKUŁ 8.18

Zakres

1.    Bez uszczerbku dla praw i obowiązków Stron wynikających z postanowień rozdziału dwudziestego dziewiątego (Rozstrzyganie sporów), inwestor Strony może skierować do Trybunału ustanowionego na mocy niniejszej sekcji skargę w sprawie naruszenia przez drugą Stronę obowiązku wynikającego z postanowień:

a)    sekcji C w odniesieniu do rozwoju, prowadzenia, funkcjonowania swojej inwestycji objętej niniejszą Umową, a także zarządzania nią, utrzymywania jej, korzystania z niej oraz jej sprzedaży lub rozporządzania nią; lub

b)    sekcji D,

w przypadku gdy inwestor twierdzi, że poniósł stratę lub szkodę w wyniku domniemanego naruszenia.

2.    Skargi na podstawie ust. 1 lit. a) dotyczące rozwoju inwestycji objętej niniejszą Umową można składać jedynie w zakresie, w jakim dany środek dotyczy istniejącej działalności gospodarczej prowadzonej w ramach inwestycji objętej niniejszą Umową oraz gdy inwestor poniósł wskutek tego środka stratę lub szkodę w odniesieniu do inwestycji objętej niniejszą Umową.



3.    Dla większej przejrzystości, inwestor nie może przedłożyć skargi na podstawie niniejszej sekcji, jeżeli inwestycji dokonano poprzez świadome wprowadzenie w błąd, zatajenie, korupcję lub działanie stanowiące nadużycie prawa procesowego.

4.    Strona może złożyć skargę dotyczącą restrukturyzacji długu na podstawie niniejszej sekcji jedynie zgodnie z postanowieniami załącznika 8-B.

5.     Trybunał ustanowiony na mocy niniejszej sekcji nie rozstrzyga skarg wykraczających poza zakres niniejszego artykułu.

ARTYKUŁ 8.19

Konsultacje

1.    Spór należy rozstrzygnąć w miarę możliwości polubownie. Takie rozstrzygnięcie sporu może zostać uzgodnione na każdym etapie, w tym po złożeniu skargi na podstawie art. 8.23. Jeżeli strony sporu nie uzgodnią dłuższego terminu, konsultacje należy przeprowadzić w ciągu 60 dni od przedłożenia wniosku o konsultacje na podstawie ust. 4.

2.    Jeżeli strony sporu nie uzgodnią inaczej, miejscem konsultacji jest:

a)    Ottawa, jeżeli przedmiotem sporu są środki kanadyjskie;



b)    Bruksela, jeżeli środki będące przedmiotem sporu obejmują środek Unii Europejskiej; lub

c)    stolica państwa członkowskiego Unii Europejskiej, jeżeli środki będące przedmiotem sporu są wyłącznie środkami tego państwa członkowskiego.

3.    Strony sporu mogą przeprowadzać konsultacje w drodze wideokonferencji lub, w stosownych przypadkach, za pomocą innych środków, np. w przypadku, gdy inwestor jest małym lub średnim przedsiębiorstwem.

4.    Inwestor przedkłada drugiej Stronie wniosek o konsultacje, w którym wskazuje:

a)    imię i nazwisko lub nazwę oraz adres inwestora oraz – w przypadku gdy wniosek jest przedkładany w imieniu lokalnego przedsiębiorstwa – nazwę i adres oraz miejsce uzyskania zdolności prawnej lokalnego przedsiębiorstwa;

b)    w przypadku więcej niż jednego inwestora – imię i nazwisko lub nazwę oraz adres każdego inwestora, a także – w przypadku więcej niż jednego lokalnego przedsiębiorstwa – nazwę i adres oraz miejsce uzyskania zdolności prawnej każdego lokalnego przedsiębiorstwa;

c)    postanowienia niniejszej Umowy, które stanowią rzekomo naruszenie;

d)    podstawę prawną i merytoryczną skargi, w tym sporne środki; oraz

e)    żądania ze skargi oraz szacowaną kwotę dochodzonego odszkodowania.



Wniosek o konsultacje zawiera dowód stwierdzający, że inwestor jest inwestorem drugiej Strony i że posiada lub kontroluje inwestycję oraz, w stosownych przypadkach, posiada lub kontroluje lokalne przedsiębiorstwo, w imieniu którego składa wniosek.

5.    Określone w ust. 4 wymogi dotyczące wniosku o konsultacje należy spełnić w wystarczająco szczegółowy sposób, aby umożliwić pozwanemu skuteczny udział w konsultacjach oraz przygotowanie swojej obrony.

6.    Wniosek o konsultacje należy złożyć w terminie:

a)    trzech lat od dnia, w którym inwestor lub, w odpowiednim przypadku, lokalne przedsiębiorstwo po raz pierwszy dowiedzieli się lub powinni byli dowiedzieć się o domniemanym naruszeniu oraz o tym, że inwestor lub, w odpowiednim przypadku, lokalne przedsiębiorstwo ponieśli w związku z nim stratę lub szkodę; lub

b)    dwóch lat od czasu, gdy inwestor lub, w odpowiednim przypadku, lokalne przedsiębiorstwo zrezygnują z dochodzenia roszczeń lub z prowadzenia postępowania przed trybunałem lub sądem na mocy prawa Strony, lub gdy takie postępowanie zakończyło się w inny sposób, ale w każdym przypadku nie później niż 10 lat od dnia, w którym inwestor lub, w odpowiednim przypadku, lokalne przedsiębiorstwo po raz pierwszy dowiedzieli się lub powinni się byli dowiedzieć o domniemanym naruszeniu oraz o tym, że inwestor poniósł w związku z nim stratę lub szkodę.

7.    Wniosek o konsultacje dotyczący domniemanego naruszenia, którego dopuściła się Unia Europejska lub państwo członkowskie Unii Europejskiej, przesyła się do Unii Europejskiej.



8.    W przypadku gdy inwestor nie przedłożył skargi na podstawie art. 8.23 w ciągu 18 miesięcy od przedłożenia wniosku o konsultacje, uznaje się, że inwestor wycofał swój wniosek o konsultacje oraz, w stosownych przypadkach, swój wniosek o ustalenie pozwanego, i nie może złożyć skargi na podstawie niniejszej sekcji w odniesieniu do tych samych środków. Okres ten można wydłużyć za porozumieniem stron sporu.

ARTYKUŁ 8.20

Mediacja

1.    Strony sporu mogą w każdej chwili uzgodnić przystąpienie do mediacji.

2.    Skorzystanie z mediacji pozostaje bez uszczerbku dla sytuacji prawnej lub praw każdej ze stron sporu wynikających z niniejszego rozdziału i podlega zasadom uzgodnionym przez strony sporu, w tym zasadom dotyczącym mediacji przyjętym przez Komitet ds. Usług i Inwestycji na podstawie art. 8.44 ust. 3 lit. c), o ile są one dostępne.

3.    Mediatora powołuje się za porozumieniem stron sporu. Strony sporu mogą również zwrócić się do Sekretarza Generalnego ICSID o powołanie mediatora.



4.    Strony sporu dokładają starań, by rozstrzygnąć spór w ciągu 60 dni od powołania mediatora.

5.    W przypadku gdy strony sporu uzgodnią przystąpienie do mediacji, art. 8.19 ust. 6 i art. 8.19 ust. 8 nie mają zastosowania od dnia, w którym strony sporu uzgodniły przystąpienie do mediacji, do dnia, w którym jedna ze stron sporu zdecyduje się zakończyć mediację. Podjętą przez stronę sporu decyzję o zakończeniu mediacji przesyła się mediatorowi i drugiej stronie sporu w drodze pisma.

ARTYKUŁ 8.21

Ustalanie pozwanego w sporach
z Unią Europejską lub jej państwami członkowskimi

1.    Jeżeli sporu nie można rozstrzygnąć w terminie 90 dni od przedłożenia wniosku o konsultacje, wniosek dotyczy domniemanego naruszenia postanowień niniejszej Umowy przez Unię Europejską lub państwo członkowskie Unii Europejskiej, a inwestor zamierza złożyć skargę na podstawie art. 8.23, inwestor przekazuje Unii Europejskiej wniosek o ustalenie pozwanego.

2.    We wniosku przekazanym na podstawie ust. 1 wskazuje się środki, w odniesieniu do których inwestor zamierza złożyć skargę.



3.    Po ustaleniu pozwanego Unia Europejska informuje inwestora o tym, czy jest nim Unia Europejska, czy też państwo członkowskie Unii Europejskiej.

4.    W przypadku gdy inwestor nie został poinformowany o ustaleniu pozwanego w terminie 50 dni od przekazania wniosku o takie ustalenie:

a)    jeżeli środki wskazane we wniosku są wyłącznie środkami państwa członkowskiego Unii Europejskiej, pozwanym jest państwo członkowskie Unii Europejskiej;

b)    jeżeli środki wskazane we wniosku obejmują środki Unii Europejskiej, pozwanym jest Unia Europejska.

5.    Inwestor może przedłożyć skargę na podstawie art. 8.23 w oparciu o ustalenie dokonane na podstawie ust. 3, a jeżeli nie powiadomiono inwestora o żadnym takim ustaleniu, przy zastosowaniu ust. 4.

6.    Jeżeli pozwanym jest Unia Europejska lub państwo członkowskie Unii Europejskiej, zgodnie z ust. 3 lub 4, Unia Europejska ani państwo członkowskie Unii Europejskiej nie może przedstawiać twierdzenia o niedopuszczalności skargi, braku właściwości Trybunału ani w inny sposób sprzeciwiać się skardze lub orzeczeniu w oparciu o argument, że pozwany nie został prawidłowo ustalony zgodnie z ust. 3 lub prawidłowo wskazany przy zastosowaniu ust. 4.

7.    Wiążące dla Trybunału jest ustalenie dokonane na podstawie ust. 3, a jeżeli inwestor nie został powiadomiony o takim ustaleniu – wynik zastosowania postanowień ust. 4.



ARTYKUŁ 8.22

Wymogi proceduralne i inne wymogi dotyczące wnoszenia skargi do Trybunału

1.    Inwestor może złożyć skargę na podstawie art. 8.23 tylko wtedy, gdy inwestor:

a)    wraz z przedłożeniem skargi przekaże pozwanemu swoją zgodę na rozstrzygnięcie sporu przez Trybunał zgodnie z procedurami określonymi w niniejszej sekcji;

b)    pozwoli, by upłynęło co najmniej 180 dni od złożenia wniosku o konsultacje i, w stosownych przypadkach, by upłynęło co najmniej 90 dni od złożenia wniosku o ustalenie pozwanego;

c)    spełnił wymogi określone we wniosku o ustalenie pozwanego;

d)    spełnił wymogi dotyczące wniosku o konsultacje;

e)    w swojej skardze nie wskaże środka, który nie był wskazany w przedłożonym przez niego wniosku o konsultacje;



f)    wycofa lub umorzy wszelkie postępowania aktualnie prowadzone przez trybunał lub sąd na mocy prawa krajowego lub międzynarodowego w odniesieniu do środka rzekomo stanowiącego naruszenie, o którym mowa w złożonej przez niego skardze; oraz

g)    zrezygnuje z prawa do wniesienia skargi do trybunału lub sądu albo wszczęcia postępowania przed trybunałem lub sądem na mocy prawa krajowego lub międzynarodowego, w odniesieniu do środka rzekomo stanowiącego naruszenie, o którym mowa w złożonej przez niego skardze.

2.    Jeżeli skarga złożona na podstawie art. 8.23 dotyczy straty lub szkody poniesionej przez lokalne przedsiębiorstwo należące do inwestora lub kontrolowane przez niego, w sposób bezpośredni lub pośredni, lub odnoszącej się do udziału w takim lokalnym przedsiębiorstwie, wymogi określone w ust. 1 lit. f) i g) mają zastosowanie zarówno do inwestora, jak i do lokalnego przedsiębiorstwa.

3.    Wymogi określone w ust. 1 lit. f) i g) oraz w ust. 2 nie mają zastosowania wobec lokalnego przedsiębiorstwa, jeżeli pozwany lub państwo przyjmujące inwestora pozbawili inwestora kontroli nad lokalnym przedsiębiorstwem lub w inny sposób uniemożliwili lokalnemu przedsiębiorstwu spełnienie tych wymogów.



4.    Na wniosek pozwanego Trybunał odmawia jurysdykcji, jeżeli inwestor lub, odpowiednio, lokalne przedsiębiorstwo nie spełnią któregokolwiek z wymogów określonych w ust. 1 i 2.

5.    Rezygnacja z prawa przewidziana odpowiednio w ust. 1 lit. g) lub w ust. 2 przestaje obowiązywać:

a)    jeżeli Trybunał odrzuci skargę w związku z niespełnieniem wymogów określonych w ust. 1 lub 2 lub na innej podstawie proceduralnej lub jurysdykcyjnej;

b)    jeżeli Trybunał odrzuci skargę na podstawie art. 8.32 lub 8.33; lub

c)    jeżeli inwestor wycofa swoją skargę zgodnie z obowiązującymi zasadami, o których mowa w art. 8.23 ust. 2, w ciągu 12 miesięcy od ustanowienia wydziału Trybunału.

ARTYKUŁ 8.23

Wniesienie skargi do Trybunału

1.    Jeżeli spór nie został rozwiązany w drodze konsultacji, na podstawie niniejszej sekcji skargę może wnieść:

a)    inwestor Strony w swoim własnym imieniu; lub



b)    inwestor Strony w imieniu lokalnego przedsiębiorstwa, które posiada lub kontroluje w sposób bezpośredni lub pośredni.

2.    Skargę można wnieść na podstawie następujących zasad:

a)    konwencji ICSID i Regulaminu postępowania arbitrażowego;

b)    zasad dotyczących dodatkowego mechanizmu zarządzania ICSID, jeżeli warunki dotyczące postępowań zgodnie z lit. a) nie mają zastosowania;

c)    regulaminu arbitrażowego UNCITRAL; lub

d)    jakichkolwiek innych zasad dotyczących porozumienia stron sporu.

3.    W przypadku gdy inwestor zaproponuje zasady na podstawie ust. 2 lit. d), pozwany udziela odpowiedzi na wniosek inwestora w ciągu 20 dni od jego otrzymania. Jeżeli strony sporu nie osiągną porozumienia w sprawie takich zasad w terminie 30 dni od otrzymania wniosku, inwestor może złożyć skargę na podstawie zasad przewidzianych w ust. 2 lit. a), b) lub c).

4.    Dla większej przejrzystości, skarga wniesiona na podstawie ust. 1 lit. b) musi spełniać wymogi określone w art. 25 ust. 1 konwencji ICSID.



5.    Wnosząc skargę, inwestor może zaproponować, by rozpatrzył ją jeden członek Trybunału. Pozwany rozpatruje ten wniosek ze zrozumieniem dla stanowiska inwestora, w szczególności gdy inwestor jest małym lub średnim przedsiębiorstwem lub gdy rekompensata lub odszkodowanie wnioskowane w skardze są stosunkowo niskie.

6.    Zasady mające zastosowanie na podstawie ust. 2 są zasadami obowiązującymi w dniu przedłożenia skargi lub skarg do Trybunału na podstawie niniejszej sekcji, z zastrzeżeniem szczegółowych zasad określonych w niniejszej sekcji oraz są uzupełniane zasadami przyjętymi na podstawie art. 8.44 ust. 3 lit. b).

7.    Skargę kieruje się na drogę rozstrzygnięcia sporu na podstawie niniejszej sekcji, gdy:

a)    Sekretarz Generalny ICSID otrzyma wniosek wystosowany na podstawie art. 36 ust. 1 konwencji ICSID;

b)    Sekretariat ICSID otrzyma wniosek wystosowany na podstawie art. 2 załącznika C do zasad dotyczących dodatkowego mechanizmu zarządzania ICSID;

c)    pozwany otrzyma zawiadomienie wystosowane na podstawie art. 3 regulaminu arbitrażowego UNCITRAL; lub



d)    pozwany otrzyma wniosek lub zawiadomienie o wszczęciu postępowania zgodnie z zasadami uzgodnionymi na podstawie ust. 2 lit. d).

8.    Każda ze Stron powiadamia drugą Stronę o miejscu dostarczenia przez inwestorów zawiadomień i innych dokumentów wystosowanych na podstawie niniejszej sekcji. Każda ze Stron zapewnia upublicznienie tych informacji.

ARTYKUŁ 8.24

Postępowania w ramach innej umowy międzynarodowej

W przypadku wniesienia skargi na podstawie niniejszej sekcji i innej umowy międzynarodowej oraz gdy:

a)    istnieje możliwość pokrywania się odszkodowań; lub

b)    skarga międzynarodowa mogłaby mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie skargi wniesionej na podstawie niniejszej sekcji,

Trybunał – najszybciej jak to możliwe po przesłuchaniu stron sporu – zawiesza prowadzone przez siebie postępowanie lub w inny sposób zapewnia uwzględnienie postępowania wniesionego na podstawie innej umowy międzynarodowej w swojej decyzji, postanowieniu lub orzeczeniu.



ARTYKUŁ 8.25

Zgoda na rozstrzygnięcie sporu przez Trybunał

1.    Pozwany wyraża zgodę na rozstrzygnięcie sporu przez Trybunał zgodnie z procedurami określonymi w niniejszej sekcji.

2.    Zgoda, o której mowa w ust. 1, oraz wniesienie skargi do Trybunału na podstawie niniejszej sekcji spełniają wymogi:

a)    art. 25 konwencji ICSID i rozdziału II Załącznika C do zasad dotyczących dodatkowego mechanizmu zarządzania ICSID w zakresie pisemnej zgody stron sporu; oraz

b)    artykułu II konwencji nowojorskiej w zakresie pisemnego porozumienia.



ARTYKUŁ 8.26

Finansowanie przez osoby trzecie

1.    W przypadku finansowania przez osoby trzecie strona sporu, która otrzymuje finansowanie, przekazuje drugiej stronie sporu i Trybunałowi nazwę lub imię i nazwisko oraz adres osoby trzeciej udzielającej finansowania.

2.    Informacje te należy przekazać w chwili złożenia skargi lub – gdy umowę finansowania zawarto albo darowiznę lub dotację przekazano po złożeniu skargi – bezzwłocznie po zawarciu umowy finansowania lub przekazaniu darowizny lub dotacji.

ARTYKUŁ 8.27

Skład Trybunału

1.    Trybunał ustanowiony na mocy niniejszej sekcji rozpatruje skargi złożone na podstawie art. 8.23.

2.    Po wejściu w życie niniejszej Umowy Wspólny Komitet CETA powołuje piętnastu członków Trybunału. Pięciu członków Trybunału jest obywatelami państwa członkowskiego Unii Europejskiej, pięciu – obywatelami Kanady 11 i pięciu – obywatelami państw trzecich.



3.    Wspólny Komitet CETA może zadecydować o zwiększeniu lub zmniejszeniu liczby członków Trybunału o liczbę będącą wielokrotnością liczby trzy. Powołanie dodatkowych członków odbywa się na takich samych zasadach, jak określono w ust. 2.

4.    Członkowie Trybunału posiadają kwalifikacje wymagane w swoich państwach do powołania na stanowisko sędziego lub są prawnikami o uznanej reputacji. Wykazują się wiedzą fachową w zakresie prawa międzynarodowego publicznego. Zaleca się, by członkowie Trybunału posiadali wiedzę fachową, w szczególności z zakresu międzynarodowego prawa inwestycji, międzynarodowego prawa handlowego oraz rozstrzygania sporów związanych z międzynarodowymi umowami inwestycyjnymi lub handlowymi.

5.    Członkowie Trybunału wyznaczeni na podstawie niniejszej sekcji są powoływani na pięcioletnią kadencję, odnawialną jednokrotnie. Kadencje siedmiu spośród 15 osób powołanych niezwłocznie po wejściu w życie niniejszej Umowy, które to siedem osób wskazuje się w drodze losowania, wydłuża się jednak do sześciu lat. Wakaty obsadza się w miarę ich powstawania. Osoba powołana, aby zastąpić członka Trybunału, którego kadencja nie dobiegła jeszcze końca, sprawuje urząd przez pozostały okres kadencji swojego poprzednika. Co do zasady, członek Trybunału, który w chwili upływu swojej kadencji pełni służbę w wydziale Trybunału, może kontynuować pełnienie służby sędziowskiej w tym wydziale do czasu wydania ostatecznego orzeczenia.

6.    Trybunał rozpatruje sprawy w wydziałach składających się z trzech członków Trybunału, z których jeden jest obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, jeden – obywatelem Kanady i jeden – obywatelem państwa trzeciego. Wydziałowi przewodniczy członek Trybunału będący obywatelem państwa trzeciego.



7.    W terminie 90 dni od złożenia skargi na podstawie art. 8.23 przewodniczący Trybunału powołuje członków Trybunału, którzy zasiądą w wydziale Trybunału rozpatrującym sprawę w systemie rotacyjnym, zapewniając, by skład wydziałów był losowy i nieprzewidywalny, dając jednocześnie wszystkim członkom Trybunału równą szansę pełnienia służby.

8.    Przewodniczący i wiceprzewodniczący Trybunału odpowiadają za kwestie organizacyjne; są oni wybierani na dwuletnią kadencję drogą losowania spośród członków Trybunału będących obywatelami państw trzecich. Pełnią oni służbę w systemie rotacyjnym, ustalonym w drodze losowania, które przeprowadza przewodniczący Wspólnego Komitetu CETA. W przypadku gdy przewodniczącego nie może sprawować swojej funkcji, zastępuje go wiceprzewodniczący.

9.    Niezależnie od postanowień ust. 6, strony sporu mogą uzgodnić, że sprawa powinna być rozpatrywana przez jednego członka Trybunału, który zostanie wybrany losowo spośród obywateli państw trzecich. Wniosek skarżącego o rozpatrzenie sprawy przez jednego członka Trybunału jest rozpatrywany przez pozwanego ze zrozumieniem dla stanowiska skarżącego, w szczególności gdy skarżący jest małym lub średnim przedsiębiorstwem lub gdy rekompensata lub odszkodowanie wnioskowane w skardze są stosunkowo niskie. Wniosek taki składa się przed ustanowieniem wydziału Trybunału.

10.    Trybunał może opracować własne procedury robocze.

11.    Członkowie Trybunału zapewniają swoją dostępność i zdolność do pełnienia funkcji określonych w niniejszej sekcji.



12.    W celu zapewnienia dostępności członków Trybunału wypłaca się im miesięczne wynagrodzenie za gotowość do służby, którego wysokość określa Wspólny Komitet CETA.

13.    Wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 12, jest wypłacane w równych częściach przez obie Strony na rachunek zarządzany przez Sekretariat ICSID. W przypadku niedokonania przez jedną ze Stron wypłaty wynagrodzenia za gotowość do służby, druga Strona może postanowić wnieść tę płatność. Wszelkie takie zaległe płatności Strony pozostają należne, z naliczeniem odpowiednich odsetek.

14.    O ile Wspólny Komitet CETA nie przyjmie decyzji na podstawie art. 15, kwotę wynagrodzeń i wydatków członków Trybunału wchodzących w skład wydziału ustanowionego w celu rozpatrzenia skargi, innych niż wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 12, określa się na podstawie postanowienia 14 ust. 1 rozporządzeń administracyjnych i finansowych konwencji ICSID obowiązujących w dniu złożenia skargi, i kwota ta jest dzielona przez Trybunał pomiędzy strony sporu zgodnie z postanowieniami art. 8.39 ust. 5.

15.    Wspólny Komitet CETA może wydać decyzję o przekształceniu wynagrodzenia za gotowość do służby oraz innych wynagrodzeń i wydatków w stałe wynagrodzenie i określić stosowne zasady i warunki.

16.    Sekretariat ICSID pełni funkcję sekretariatu Trybunału i zapewnia mu odpowiednie wsparcie.



17.    Jeżeli Wspólny Komitet CETA nie powołał członków Trybunału zgodnie z ust. 2 w terminie 90 dni od daty skierowania skargi na drogę rozstrzygnięcia sporu, Sekretarz Generalny ICSID, na wniosek którejkolwiek ze stron sporu, powołuje wydział składający się z trzech członków Trybunału, chyba że strony sporu uzgodniły, że sprawę ma rozpatrzeć jeden członek Trybunału. Sekretarz Generalny ICSID dokonuje powołania, wybierając członków losowo spośród istniejących kandydatur. Sekretarz Generalny ICSID nie może powołać do pełnienia roli przewodniczącego obywatela Kanady ani państwa członkowskiego Unii Europejskiej, chyba że strony sporu uzgodnią inaczej.

ARTYKUŁ 8.28

Trybunał apelacyjny

1.    Niniejszym ustanawia się Trybunał Apelacyjny w celu kontroli orzeczeń wydanych na podstawie niniejszej sekcji.

 

2.    Trybunał Apelacyjny może podtrzymać, zmienić lub uchylić orzeczenie Trybunału ze względu na:

a)    błędy w stosowaniu lub interpretacji prawa mającego zastosowanie;

b)    oczywiste błędy w ocenie faktów, w tym w ocenie odpowiedniego prawa krajowego;

c)    podstawy określone w art. 52 ust. 1 lit. a)–e) konwencji ICSID, w takim zakresie, w jakim nie są one objęte lit. a) i b).



3.    Członkowie Trybunału Apelacyjnego są powoływani decyzją Wspólnego Komitetu CETA równocześnie z podjęciem decyzji, o której mowa w ust. 7.

4.    Członkowie Trybunału Apelacyjnego spełniają wymogi określone w art. 8.27 ust. 4 i stosują się do postanowień art. 8.30.

5.    Wydział Trybunału Apelacyjnego ustanowiony w celu rozpatrzenia odwołania składa się z trzech losowo wybranych członków Trybunału Apelacyjnego.

6.    Do postępowań toczących się przed Trybunałem Apelacyjnym zastosowanie mają art. 8.36 i 8.38.

7.    Wspólny Komitet CETA niezwłocznie przyjmuje decyzję, w której reguluje następujące sprawy administracyjne i organizacyjne dotyczące funkcjonowania Trybunału Apelacyjnego:

a)    wsparcie administracyjne;

b)    procedury dotyczące wszczęcia i prowadzenia postępowania odwoławczego oraz, w stosownych przypadkach, procedury dotyczące odesłania sprawy do Trybunału do ponownego rozpatrzenia w celu zmiany orzeczenia;

c)    procedury dotyczące obsadzania wakatów w Trybunale Apelacyjnym oraz w wydziale Trybunału Apelacyjnego ustanowionym na potrzeby rozpatrzenia sprawy;



d)    wynagrodzenia członków Trybunału Apelacyjnego;

e)    przepisy dotyczące kosztów postępowań odwoławczych;

f)    liczba członków Trybunału Apelacyjnego; oraz

g)    jakiekolwiek inne kwestie uznane za niezbędne do skutecznego działania Trybunału Apelacyjnego.

8.    Komitet ds. Usług i Inwestycji dokonuje okresowego przeglądu działania Trybunału Apelacyjnego i może przedkładać zalecenia Wspólnemu Komitetowi CETA. W razie potrzeby Wspólny Komitet CETA może zmienić decyzję, o której mowa w ust. 7.

9.    Po przyjęciu decyzji, o której mowa w ust. 7:

a)     strona sporu może wnieść do Trybunału Apelacyjnego odwołanie od orzeczenia wydanego na podstawie niniejszej sekcji w terminie 90 dni od wydania orzeczenia;

b)    strona sporu nie występuje o skontrolowanie, uchylenie, unieważnienie lub zmianę orzeczenia wydanego na podstawie niniejszej sekcji ani nie wszczyna innej podobnej procedury w odniesieniu do orzeczenia wydanego na podstawie niniejszej sekcji;

c)    orzeczenia wydanego na podstawie art. 8.39 nie uznaje się za ostateczne i nie można wystąpić z wnioskiem o wykonanie orzeczenia do czasu, aż:



(i)    upłynęło 90 dni od wydania orzeczenia przez Trybunał, w którym to okresie nie wniesiono odwołania;

(ii)    wniesione odwołanie zostało odrzucone lub wycofane; albo

(iii)    upłynęło 90 dni od wydania orzeczenia przez Trybunał Apelacyjny, w którym to okresie Trybunał Apelacyjny nie odesłał sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Trybunał;

d)    ostateczne orzeczenie wydane przez Trybunał Apelacyjny uznaje się za ostateczne orzeczenie do celów art. 8.41; oraz

e)    art. 8.41 ust. 3 nie ma zastosowania.

ARTYKUŁ 8.29

Ustanowienie wielostronnego trybunału inwestycyjnego i mechanizmu odwoławczego

Strony dążą wraz z innymi partnerami handlowymi do ustanowienia wielostronnego trybunału inwestycyjnego i mechanizmu odwoławczego na potrzeby rozstrzygania sporów inwestycyjnych. Po ustanowieniu takiego wielostronnego mechanizmu Wspólny Komitet CETA przyjmuje decyzję stanowiącą, że spory inwestycyjne objęte niniejszą sekcją będą rozstrzygane w ramach mechanizmu wielostronnego i dokonuje odpowiednich ustaleń przejściowych.



ARTYKUŁ 8.30

Etyka

1.    Członkowie Trybunału są niezależni. Nie są powiązani z żadnym rządem 12 . Nie przyjmują instrukcji od żadnej organizacji ani żadnego rządu w kwestiach związanych z danym sporem. Nie mogą uczestniczyć w rozstrzyganiu sporów, jeśli prowadziłoby to do wystąpienia bezpośredniego lub pośredniego konfliktu interesów. Postępują zgodnie z Wytycznymi Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawników (IBA) dotyczącymi konfliktu interesów w arbitrażu międzynarodowym lub wszelkimi uzupełniającymi zasadami przyjętymi zgodnie z art. 8.44 ust. 2. Ponadto, po powołaniu wstrzymują się od działania w charakterze doradcy czy też wyznaczonego przez stronę eksperta lub świadka w jakimkolwiek toczącym się lub nowym sporze inwestycyjnym związanym z niniejszą Umową lub inną umową międzynarodową.

2.    Jeżeli strona sporu uważa, że członek Trybunału znajduje się w konflikcie interesów, może wezwać prezesa Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości do wydania decyzji w sprawie sprzeciwu wobec powołania tego członka. Zawiadomienie o sprzeciwie przesyła się do prezesa Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości w terminie 15 dni od daty powiadomienia strony sporu o składzie wydziału Trybunału lub w terminie 15 dni od daty dowiedzenia się przez stronę sporu o faktach świadczących o konflikcie interesów, jeżeli fakty te nie mogły jej być znane w chwili ustalania składu wydziału. Zawiadomienie o sprzeciwie zawiera uzasadnienie sprzeciwu.



3.    Jeżeli w ciągu 15 dni od dnia zawiadomienia o sprzeciwie członek Trybunału, którego sprzeciw dotyczy, podjął decyzję o nieskładaniu rezygnacji ze służby w wydziale, prezes Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości może, po otrzymaniu oświadczeń od stron sporu i po umożliwieniu członkowi Trybunału przedłożenia uwag, wydaje decyzję w sprawie sprzeciwu. Prezes Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości dokłada starań, aby wydać decyzję i powiadomić o niej strony sporu i pozostałych członków wydziału w terminie 45 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o sprzeciwie. Wakat powstały w wyniku odsunięcia członka Trybunału od pełnienia funkcji lub jego rezygnacji jest obsadzany niezwłocznie.

4.    Po wydaniu uzasadnionego zalecenia przez przewodniczącego Trybunału lub w ramach ich wspólnej inicjatywy Strony mogą, w drodze decyzji Wspólnego Komitetu CETA, wyłączyć członka z Trybunału, gdy jego zachowanie jest niezgodne z zobowiązaniami określonymi w ust. 1 i nie do pogodzenia z dalszym członkostwem tej osoby w Trybunale.

ARTYKUŁ 8.31

Obowiązujące prawo i interpretacja

1.    Wydając decyzję, Trybunał ustanowiony na podstawie niniejszej sekcji stosuje niniejszą Umowę zgodnie z wykładnią Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów oraz innymi przepisami i zasadami prawa międzynarodowego obowiązującego Strony.



2.    Trybunał nie jest właściwy do określania zgodności z prawem środka, który stanowi rzekomo naruszenie postanowień niniejszej Umowy, na podstawie prawa krajowego Strony. Dla większej przejrzystości, przy określaniu zgodności środka z postanowieniami niniejszej Umowy Trybunał może rozważać, w stosownych przypadkach, prawo krajowe Strony jako element stanu faktycznego. Trybunał kieruje się przy tym aktualną wykładnią prawa krajowego dokonaną przez sądy lub organy tej Strony, a interpretacja prawa krajowego przez Trybunał nie jest wiążąca dla sądów lub organów tej Strony.

3.    W przypadku pojawienia się poważnych wątpliwości dotyczących wykładni, która może mieć wpływ na inwestycję, Komitet ds. Usług i Inwestycji może zalecić, zgodnie z art. 8.44 ust. 3 lit. a), by Wspólny Komitet CETA przyjął wykładnię niniejszej Umowy. Wykładnia przyjęta przez Wspólny Komitet CETA jest wiążąca dla Trybunału ustanowionego na podstawie niniejszej sekcji. Wspólny Komitet CETA może zdecydować, że wykładnia ma moc wiążącą od określonej daty.



ARTYKUŁ 8.32

Skargi oczywiście bezzasadne z prawnego punktu widzenia

1.    Pozwany może, nie później niż 30 dni po ustanowieniu wydziału Trybunału, a w każdym przypadku przed jego pierwszym posiedzeniem, wnieść sprzeciw wobec skargi z powodu jej oczywistej bezzasadności z prawnego punktu widzenia.

2.    Wniesienie sprzeciwu na podstawie ust. 1 jest niemożliwe, jeżeli pozwany wniósł sprzeciw na podstawie art. 8.33.

3.    Pozwany jak najdokładniej wskazuje podstawę sprzeciwu.

4.    Po otrzymaniu sprzeciwu na podstawie niniejszego artykułu Trybunał zawiesza postępowanie dotyczące meritum sprawy i ustala harmonogram rozpatrzenia tego sprzeciwu, który jest zgodny z harmonogramem Trybunału dotyczącym rozpatrywania wszelkich innych kwestii wstępnych.

5.    Po umożliwieniu stronom sporu przedstawienia swoich uwag Trybunał wydaje, na swoim pierwszym posiedzeniu lub wkrótce potem, decyzję lub orzeczenie z uzasadnieniem. Wydając decyzję lub orzeczenie, Trybunał uznaje domniemane fakty za prawdziwe.

6.    Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla kompetencji Trybunału do rozpatrywania innych sprzeciwów jako kwestii wstępnej lub dla prawa pozwanego do wniesienia sprzeciwu wobec skargi z powodu jej oczywistej bezzasadności w trakcie postępowania.



ARTYKUŁ 8.33

Skargi pozbawione podstawy prawnej

1.    Bez uszczerbku dla kompetencji Trybunału do rozpatrywania innych sprzeciwów jako kwestii wstępnej lub dla prawa pozwanego do wniesienia takich sprzeciwów we właściwym czasie, Trybunał rozpatruje i rozstrzyga jako kwestię wstępną sprzeciw wniesiony przez pozwanego, zgodnie z którym skarga złożona na podstawie art. 8.23 lub jakakolwiek jej część, nie jest w świetle prawa skargą, w przypadku której możliwe jest wydanie orzeczenia na korzyść skarżącego na podstawie postanowień niniejszej sekcji, nawet gdyby domniemane okoliczności faktyczne zostały uznane za prawdziwe.

2.    Sprzeciw na podstawie ust. 1 jest wnoszony do Trybunału nie później niż w dniu wyznaczonym przez Trybunał na przedłożenie odpowiedzi pozwanego na zarzuty.

3.    W przypadku wniesienia sprzeciwu na podstawie art. 8.32 Trybunał może, uwzględniając okoliczności tego sprzeciwu, odmówić rozpatrzenia sprzeciwu wniesionego na podstawie ust. 1 zgodnie z procedurami ustanowionymi w tym artykule.

4.    Po otrzymaniu sprzeciwu na podstawie ust. 1 i, w stosowanych przypadkach, po wydaniu decyzji na podstawie ust. 3 Trybunał zawiesza postępowanie dotyczące meritum sprawy, ustala harmonogram rozpatrzenia tego sprzeciwu, który jest zgodny z innymi ustanowionymi przez niego harmonogramami dotyczącymi rozpatrywania wszelkich innych kwestii wstępnych, oraz wydaje decyzję lub orzeczenie w sprawie sprzeciwu, z uzasadnieniem.



ARTYKUŁ 8.34

Tymczasowe środki ochrony

Trybunał może nakazać zastosowanie tymczasowego środka ochrony w celu zabezpieczenia praw strony sporu lub zapewnienia pełnej skuteczności właściwości Trybunału do rozstrzygania sporów, w tym zastosowanie nakazu zabezpieczenia dowodów posiadanych lub kontrolowanych przez stronę sporu lub też w celu ochrony właściwości Trybunału. Trybunał nie nakazuje zajęcia ani nie zakazuje stosowania środka rzekomo stanowiącego naruszenie, o którym mowa w art. 8.23. Do celów niniejszego artykułu nakaz lub zakaz obejmują zalecenie.

ARTYKUŁ 8.35

Umorzenie postępowania

Jeżeli po wniesieniu skargi na podstawie niniejszej sekcji inwestor nie podejmie żadnych działań w ramach postępowania w ciągu kolejnych 180 dni lub w takim okresie, jaki uzgodnią strony sporu, uznaje się, że inwestor wycofał swoją skargę i zaprzestał postępowania. Na wniosek pozwanego i po zawiadomieniu stron sporu Trybunał wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania. Po wydaniu takiego postanowienia wygasa kompetencja Trybunału do rozstrzygnięcia sporu.



ARTYKUŁ 8.36

Przejrzystość postępowań

1.    W odniesieniu do postępowania prowadzonego na podstawie niniejszej sekcji zastosowanie mają zasady przejrzystości UNCITRAL, z uwzględnieniem zmian wprowadzonych niniejszym rozdziałem.

2.    Wykaz dokumentów, które należy udostępnić do publicznej wiadomości zgodnie z art. 3 ust. 1 zasad przejrzystości UNCITRAL, obejmuje: wniosek o konsultacje, wniosek o ustalenie pozwanego, zawiadomienie o ustaleniu pozwanego, porozumienie w sprawie przystąpienia do mediacji, zawiadomienie o zamiarze wniesienia sprzeciwu wobec powołania członka Trybunału, decyzję w sprawie wniesienia sprzeciwu wobec powołania członka Trybunału oraz wniosek o połączenie skarg.

3.    Wykaz dokumentów, które należy udostępnić do publicznej wiadomości zgodnie z art. 3 ust. 2 zasad przejrzystości UNCITRAL, obejmuje dowody rzeczowe.

4.    Niezależnie od postanowień art. 2 zasad przejrzystości UNCITRAL, przed utworzeniem Trybunału Kanada lub Unia Europejska, w zależności od przypadku, upublicznia w odpowiednim terminie właściwe dokumenty, zgodnie z ust. 2, z zastrzeżeniem ich zredagowania w celu usunięcia informacji poufnych lub chronionych. Takie dokumenty można udostępnić do publicznej wiadomości, przekazując je do repozytorium.



5.    Rozprawy są jawne. Trybunał określa, w porozumieniu ze stronami sporu, odpowiednie ustalenia logistyczne służące zapewnieniu jawności takich rozpraw. Jeżeli Trybunał stwierdzi, że istnieje potrzeba ochrony informacji poufnych lub chronionych, dokonuje odpowiednich ustaleń w celu rozpoznawania kwestii wymagających takiej ochrony na posiedzeniu niejawnym.

6.    Żadne z postanowień niniejszego rozdziału nie wymaga od pozwanego niepodawania do publicznej wiadomości informacji, które ma on obowiązek ujawnić na mocy obowiązujących go przepisów. Przy stosowaniu tych przepisów pozwany powinien zwracać szczególną uwagę na ochronę przed ujawnieniem informacji, które wskazano jako informacje poufne lub chronione.

ARTYKUŁ 8.37

Wymiana informacji

1.    Strona sporu może ujawnić innym osobom związanym z postępowaniem, w tym świadkom i biegłym, te dokumenty w wersji niezredagowanej (z których nie usunięto informacji poufnych lub chronionych), które uzna za konieczne w toku postępowania prowadzonego na podstawie niniejszej sekcji. Strona sporu zapewnia jednak, by wspomniane osoby chroniły informacje poufne lub chronione zawarte w tych dokumentach.



2.    Niniejsza Umowa nie uniemożliwia pozwanemu ujawnienia urzędnikom odpowiednio Unii Europejskiej, państw członkowskich Unii Europejskiej i rządów na szczeblu niższym niż krajowy tych dokumentów w wersji niezredagowanej, które uzna za konieczne w toku postępowania prowadzonego na podstawie niniejszej sekcji. Pozwany zapewnia jednak, by wspomniani urzędnicy chronili poufne lub chronione informacje zawarte w tych dokumentach.

ARTYKUŁ 8.38

Strona niebędąca stroną sporu

1.    W ciągu 30 dni od otrzymania informacji poufnych lub chronionych bądź natychmiast po rozstrzygnięciu sporu dotyczącego informacji poufnych lub chronionych pozwany przekazuje Stronie niebędącej stroną sporu:

a)    wniosek o konsultacje, wniosek o ustalenie pozwanego, zawiadomienie o ustaleniu pozwanego, skargę złożoną na podstawie art. 8.23, wniosek o połączenie skarg oraz wszelkie inne dokumenty dołączone do tych dokumentów;

b)    na wniosek:

(i)    pisma procesowe, oświadczenia, streszczenia sprawy, wnioski i inne dokumenty przedłożone Trybunałowi przez stronę sporu;

(ii)    pisma przedłożone Trybunałowi zgodnie z art. 4 zasad przejrzystości UNCITRAL;



(iii)    protokoły z rozpraw Trybunału, jeżeli są dostępne; oraz

(iv)    postanowienia, orzeczenia i decyzje Trybunału; oraz

c)    na wniosek i koszt Strony niebędącej stroną sporu – wszystkie lub niektóre dowody przekazane do Trybunału, chyba że wnioskowany dowód jest publicznie dostępny.

2.    Trybunał przyjmuje pisemne lub ustne stanowiska w sprawie interpretacji niniejszej Umowy od Strony niebędącej stroną sporu lub, po konsultacji ze stronami sporu, może wezwać taką Stronę do ich złożenia. Strona niebędąca stroną sporu może uczestniczyć w rozprawie przeprowadzanej na podstawie niniejszej sekcji.

3.    Trybunał nie wyciąga żadnych wniosków z faktu nieprzedłożenia stanowiska, o którym mowa w ust. 2.

4.    Trybunał zapewnia stronom sporu odpowiednią możliwość przedstawienia swoich uwag w odniesieniu do stanowiska przekazanego przez Stronę niniejszej Umowy niebędącą stroną sporu.

ARTYKUŁ 8.39

Ostateczne orzeczenie

1.    Jeżeli Trybunał wyda ostateczne orzeczenie przeciwko pozwanemu, Trybunał może zasądzić, osobno lub łącznie, jedynie:

a)    odszkodowanie pieniężne i należne odsetki;



b)    zwrot mienia, w którym to przypadku orzeczenie przewiduje, że w miejsce zwrotu mienia pozwany może wypłacić odszkodowanie pieniężne stanowiące godziwą wartość rynkową mienia według stanu bezpośrednio przed ogłoszeniem wywłaszczenia lub jego zapowiedzią, w zależności od tego, co nastąpiło wcześniej, i wszelkich należnych odsetek, określonych zgodnie z art. 8.12.

2.    Z zastrzeżeniem ust. 1 i 5, jeżeli skargę złożono na podstawie art. 8.23 ust. 1 lit. b):

a)    w orzeczeniu stwierdzającym przyznanie odszkodowania pieniężnego i wszelkich mających zastosowanie odsetek nakazuje się, aby sumy pieniężne wypłacono na rzecz lokalnego przedsiębiorstwa;

b)    w orzeczeniu stwierdzającym zwrot mienia nakazuje się, aby mienie zwrócono lokalnemu przedsiębiorstwu;

c)    w orzeczeniu, w którym zasądza się koszty na rzecz inwestora, nakazuje się, aby wypłacono je inwestorowi; oraz

d)    w orzeczeniu stwierdza się, że zostało ono wydane bez uszczerbku dla prawa do odszkodowania pieniężnego lub mienia zasądzonych na podstawie prawa Strony, które może przysługiwać osobie innej niż osoba, która zrezygnowała z prawa do wniesienia skargi na podstawie art. 8.22.



3.    Odszkodowanie pieniężne nie może przewyższać straty poniesionej przez inwestora lub, odpowiednio, lokalne przedsiębiorstwo, pomniejszonej o wszelkie odszkodowania lub rekompensaty, które zostały już wcześniej wypłacone. W celu obliczenia odszkodowania pieniężnego Trybunał powinien również pomniejszyć wysokość odszkodowania, by uwzględnić zwrot mienia albo uchylenie lub zmianę danego środka.

4.    Trybunał nie orzeka odszkodowań karnych.

5.    Trybunał nakazuje, by koszty postępowania ponosiła strona sporu przegrywająca sprawę. W wyjątkowych przypadkach Trybunał może podzielić koszty między strony sporu, jeżeli ustali, że taki podział jest właściwy ze względu na okoliczności sporu. Inne uzasadnione koszty, w tym koszty reprezentacji i pomocy prawnej, są ponoszone przez przegrywającą stronę sporu, chyba że Trybunał ustali, że taki podział kosztów jest nieuzasadniony ze względu na okoliczności sporu. Jeżeli na korzyść strony sporu rozstrzygnięto tylko pewne części skargi, koszty są korygowane proporcjonalnie do liczby lub zakresu części skarg, które rozstrzygnięto na jej korzyść.

6.    Wspólny Komitet CETA rozważa wprowadzenie dodatkowych zasad w celu zmniejszenia obciążenia finansowego skarżących będących osobami fizycznymi albo małymi lub średnimi przedsiębiorstwami. Takie dodatkowe zasady mogą uwzględniać w szczególności zasoby finansowe takich skarżących oraz wysokość wnioskowanego odszkodowania.



7.    Trybunał i strony sporu podejmują wszelkie starania w celu zapewnienia, by proces rozstrzygania sporów przebiegał zgodnie z harmonogramem. Trybunał wydaje ostateczne orzeczenie w terminie 24 miesięcy od dnia wniesienia skargi na podstawie art. 8.23. Jeżeli Trybunał potrzebuje dodatkowego czasu na wydanie ostatecznego orzeczenia, przedstawia stronom sporu powody opóźnienia.

ARTYKUŁ 8.40

Odszkodowanie lub inna rekompensata

Pozwany nie wnosi, a Trybunał nie dopuszcza odpowiedzi na skargę, powództwa wzajemnego, tytułu do przeprowadzenia kompensat, ani innego podobnego twierdzenia, według którego inwestor lub, w stosownych przypadkach, lokalne przedsiębiorstwo otrzymali lub otrzymają odszkodowanie lub inną rekompensatę na podstawie umowy ubezpieczeniowej lub gwarancyjnej w odniesieniu do całości lub części odszkodowania dochodzonego w ramach sporu wszczętego na podstawie niniejszej sekcji.



ARTYKUŁ 8.41

Wykonanie orzeczenia

1.    Orzeczenie wydane zgodnie z niniejszą sekcją jest wiążące dla stron sporu i w odniesieniu do danej konkretnej sprawy.

2.    Z zastrzeżeniem ust. 3, strona sporu niezwłocznie uznaje wydane orzeczenie i stosuje się do niego.

3.    Strona sporu nie dąży do wykonania ostatecznego orzeczenia do czasu, aż:

a)    w przypadku wydania ostatecznego orzeczenia na podstawie konwencji ICSID:

(i)    upłynęło 120 dni od dnia wydania orzeczenia, w którym to okresie żadna ze stron sporu nie wystąpiła o zmianę lub unieważnienie orzeczenia; lub

(ii)    zawieszono wykonanie orzeczenia lub zakończono postępowanie dotyczące jego kontroli lub unieważnienia;



b)    w przypadku wydania ostatecznego orzeczenia na mocy zasad dotyczących dodatkowego mechanizmu zarządzania ICSID, regulaminu arbitrażowego UNCITRAL lub jakichkolwiek innych zasad mających zastosowanie zgodnie z art. 8. 23 ust. 2 lit. d):

(i)    upłynęło 90 dni od dnia wydania orzeczenia, w którym to okresie żadna ze stron sporu nie wszczęła postępowania w celu poddania orzeczenia kontroli albo jego uchylenia lub unieważnienia; lub

(ii)    zawieszono wykonanie orzeczenia, a sąd odrzucił lub przyjął wniosek o poddanie orzeczenia kontroli albo jego uchylenie lub unieważnienie i nie wniesiono kolejnego odwołania.

4.    Wykonanie orzeczenia podlega przepisom dotyczącym wykonania wyroków lub orzeczeń, które obowiązują w chwili wystąpienia o wykonanie orzeczenia.

5.    Ostateczne orzeczenie wydane na podstawie niniejszej sekcji jest orzeczeniem arbitrażowym, które uznaje się za odnoszące się do skarg wynikających ze stosunku handlowego lub transakcji handlowej do celów art. I konwencji nowojorskiej.

6.    Dla większej przejrzystości, jeżeli skargę przedłożono na podstawie art. 8.23 ust. 2 lit. a), ostateczne orzeczenie wydane na podstawie niniejszej sekcji kwalifikuje się jako orzeczenie na podstawie sekcji 6 konwencji ICSID.



ARTYKUŁ 8.42

Rola Stron

1.    Strona nie wnosi skargi międzynarodowej w odniesieniu do skargi wniesionej na podstawie art. 8.23, chyba że druga Strona nie zastosowała się do orzeczenia wydanego w tym sporze.

2.    Postanowienia ust. 1 nie wykluczają możliwości rozstrzygania sporów na podstawie rozdziału dwudziestego dziewiątego (Rozstrzyganie sporów) w odniesieniu do środka o ogólnym zastosowaniu, nawet jeżeli taki środek rzekomo naruszył postanowienia niniejszej Umowy w zakresie konkretnej inwestycji, w stosunku do której przedłożono skargę na podstawie art. 8.23, oraz nie naruszają postanowień art. 8.38.

3.    Postanowienia ust. 1 nie wykluczają przeprowadzania nieoficjalnej wymiany informacji wyłącznie do celów ułatwienia rozstrzygnięcia sporu.

ARTYKUŁ 8.43

Połączenie skarg

1.    W przypadku gdy co najmniej dwie skargi wniesione odrębnie na podstawie art. 8.23 dotyczą tej samej kwestii prawnej lub faktycznej oraz wynikają z takich samych wydarzeń lub okoliczności, jedna ze stron sporu może albo strony sporu wspólnie mogą wnieść o ustanowienie odrębnego wydziału Trybunału na podstawie niniejszego artykułu i zwrócić się do takiego wydziału o wydanie postanowienia o połączeniu skarg („wniosek o połączenie skarg”).



2.    Strona sporu wnosząca o wydanie postanowienia o połączeniu skarg dostarcza najpierw zawiadomienie stronom sporu, które mają być objęte tym postanowieniem.

3.    Jeżeli strony sporu powiadomione zgodnie z ust. 2 osiągnęły porozumienie w sprawie ubiegania się o wydanie postanowienia o połączeniu skarg, mogą one złożyć wspólny wniosek o ustanowienie odrębnego wydziału Trybunału i wydanie postanowienia o połączeniu skarg na podstawie niniejszego artykułu. Jeżeli strony sporu powiadomione zgodnie z ust. 2 nie osiągnęły porozumienia w sprawie ubiegania się o wydanie postanowienia o połączeniu skarg w terminie 30 dni od daty zawiadomienia, strona sporu może złożyć wniosek o ustanowienie odrębnego wydziału Trybunału i wydanie postanowienia o połączeniu skarg na podstawie niniejszego artykułu.

4.    Wspomniany wniosek doręcza się w formie pisemnej przewodniczącemu Trybunału oraz wszystkim stronom sporu, które mają być objęte postanowieniem, i wskazuje się w nim:

a)    imiona i nazwiska lub nazwy oraz adresy stron sporu, które mają być objęte postanowieniem;

b)    skargi, lub ich części, które mają być objęte postanowieniem; oraz

c)    podstawy wniesienia wniosku o wydanie postanowienia.

5.    Złożenie wniosku o połączenie skarg obejmującego więcej niż jednego pozwanego wymaga uzyskania zgody wszystkich pozwanych.



6.    W odniesieniu do postępowania wszczętego na podstawie niniejszego artykułu stosuje się następujące zasady:

a)    jeżeli wszystkie skargi, które mają zostać objęte postanowieniem o połączeniu skarg, zostały wniesione celem poddania procedurze rozstrzygania sporów na podstawie tych samych zasad określonych w art. 8.23, zastosowanie mają te zasady;

b)    jeżeli skargi, które mają zostać objęte postanowieniem o połączeniu skarg, nie zostały wniesione celem poddania procedurze rozstrzygania sporów zgodnie z tymi samymi zasadami:

(i)    inwestorzy mogą wspólnie dojść do porozumienia w zakresie zasad, o których mowa w art. 8.23 ust. 2; lub

(ii)    jeżeli inwestorzy nie mogą porozumieć się co do obowiązujących zasad w terminie 30 dni od dnia otrzymania przez przewodniczącego Trybunału wniosku o połączenie skarg, zastosowanie ma regulamin arbitrażowy UNCITRAL.

7.    Po otrzymaniu wniosku o połączenie skarg i zgodnie z wymogami art. 8.27 ust. 7 przewodniczący Trybunału ustanawia nowy wydział („wydział konsolidacyjny”) Trybunału, który jest właściwy do rozstrzygania niektórych lub wszystkich skarg, w całości lub w części, będących przedmiotem wspólnego wniosku o połączenie skarg.

8.    Jeżeli po wysłuchaniu stron sporu wydział konsolidacyjny jest przekonany, że skargi przedłożone na podstawie art. 8.23 dotyczą tej samej kwestii prawnej lub faktycznej oraz powstały w wyniku takich samych wydarzeń lub okoliczności, a ich połączenie leżałoby w interesie sprawiedliwego i skutecznego rozstrzygnięcia skarg, w tym w interesie spójności orzeczeń, wydział konsolidacyjny Trybunału może, na mocy orzeczenia, stwierdzić swoją właściwość do rozstrzygania niektórych lub wszystkich skarg, w całości lub w części.



9.    Jeżeli wydział konsolidacyjny Trybunału objął połączone skargi swoją właściwością na podstawie ust. 8, inwestor, który przedłożył skargę na podstawie art. 8.23 i którego skarga nie została połączona, może zwrócić się z pisemnym wnioskiem do Trybunału o włączenie jej do wydanego postanowienia, pod warunkiem że wniosek spełnia wymogi określone w ust. 4. Wydział konsolidacyjny Trybunału wydaje takie postanowienie, jeżeli ma pewność, że spełnione zostały warunki określone w ust. 8 oraz że wydanie takiego postanowienia nie spowoduje nadmiernego obciążenia lub niesprawiedliwego uszczerbku dla stron sporu lub nadmiernego zakłócenia postępowania. Przed wydaniem tego orzeczenia wydział konsolidacyjny Trybunału konsultuje się ze stronami sporu.

10.    Na wniosek strony sporu wydział konsolidacyjny Trybunału ustanowiony na podstawie niniejszego artykułu może nakazać zawieszenie postępowania przed wydziałem Trybunału powołanym na podstawie art. 8.27 ust. 7 do czasu wydania decyzji na podstawie ust. 8, chyba że ten drugi wydział Trybunału wstrzymał już prowadzone przez siebie postępowanie.

11.     Wydział Trybunału powołany na podstawie art. 8.27 ust. 7 przekazuje właściwość do rozpatrywania skarg lub ich części, które obejmuje swoją właściwością wydział konsolidacyjny Trybunału utworzony na podstawie niniejszego artykułu.

12.    Orzeczenie wydziału konsolidacyjnego Trybunału utworzonego na podstawie niniejszego artykułu w sprawie skarg lub ich części, które objął swoją właściwością, jest wiążące dla wydziału Trybunału powołanego na podstawie art. 8.27 ust. 7 w odniesieniu do tych skarg lub ich części.



13.    Inwestor może wycofać skargę wniesioną na podstawie niniejszej sekcji, która podlega połączeniu; w takim przypadku skarga ta nie może zostać ponownie wniesiona na podstawie art. 8.23. Jeżeli wycofa skargę nie później niż w ciągu 15 dni od otrzymania zawiadomienia o połączeniu, fakt wcześniejszego wniesienia przez niego skargi nie uniemożliwia inwestorowi skorzystania z innej procedury rozstrzygania sporów niż przewidziana w niniejszej sekcji.

14.    Na wniosek inwestora wydział konsolidacyjny Trybunału może podjąć takie działania, jakie uzna za odpowiednie w celu ochrony informacji poufnych lub chronionych tego inwestora wobec innych inwestorów. Działania te mogą obejmować przedkładanie innym inwestorom dokumentów w wersji zredagowanej (po usunięciu informacji poufnych lub chronionych) lub uzgodnienia dotyczące rozpoznawania części kwestii na posiedzeniu niejawnym.

ARTYKUŁ 8.44

Komitet ds. Usług i Inwestycji

1.    Komitet ds. Usług i Inwestycji stanowi forum konsultacyjne dla Stron w zakresie kwestii związanych z niniejszym rozdziałem, w tym:

a)    trudności, które mogą pojawić się w związku z wykonywaniem postanowień niniejszego rozdziału;

b)    wprowadzania ewentualnych zmian do postanowień niniejszego rozdziału, w szczególności w świetle doświadczeń i zmian w ramach innych międzynarodowych forów oraz celem zapewnienia zgodności z innymi umowami Stron;



2.    Za zgodą Stron oraz po dopełnieniu ich odpowiednich wymogów i procedur wewnętrznych, Komitet ds. Usług i Inwestycji przyjmuje kodeks postępowania członków Trybunału mający zastosowanie przy rozstrzyganiu sporów związanych z niniejszym rozdziałem, który może zastąpić lub uzupełnić obowiązujące zasady oraz może dotyczyć takich kwestii, jak:

a)    obowiązki w zakresie ujawniania informacji;

b)    niezależność i bezstronność członków Trybunału; oraz

c)    poufność.

Strony dokładają wszelkich starań, by zapewnić przyjęcie kodeksu postępowania nie później niż pierwszego dnia tymczasowego stosowania lub wejścia w życie niniejszej Umowy, w zależności od przypadku, a w każdym razie nie później niż dwa lata po tym dniu.

3.    Za zgodą Stron oraz po dopełnieniu odpowiednich wymogów i procedur wewnętrznych, Komitet ds. Usług i Inwestycji może:

a)    zalecić Wspólnemu Komitetowi CETA przyjęcie interpretacji niniejszej Umowy, na podstawie art. 8.31 ust. 3;

b)    przyjąć i zmienić zasady uzupełniające obowiązujące zasady rozstrzygania sporów i zmienić obowiązujące zasady dotyczące przejrzystości. Te zasady i zmiany są wiążące dla Trybunału ustanowionego na podstawie niniejszej sekcji;



c)    przyjąć zasady mediacji, które mają być stosowane przez strony sporu, zgodnie z art. 8.20;

d)    zalecić, by Wspólny Komitet CETA przyjął dodatkowe elementy zobowiązania do sprawiedliwego i równego traktowania zgodnie z art. 8.10 ust. 3; oraz

e)    przedkładać Wspólnemu Komitetowi CETA zalecenia dotyczące działania Trybunału Apelacyjnego, na podstawie art. 8.28 ust. 8.

ARTYKUŁ 8.45

Wyłączenie

Przepisy dotyczące rozstrzygania sporów zawarte w niniejszej sekcji i w rozdziale dwudziestym dziewiątym (Rozstrzyganie sporów) nie mają zastosowania do kwestii, o których mowa w załączniku 8-C.



ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

TRANSGRANICZNY HANDEL USŁUGAMI

ARTYKUŁ 9.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

usługi w zakresie naprawy i obsługi technicznej statku powietrznego oznaczają działania podjęte w odniesieniu do statku powietrznego lub jego części w chwili, gdy jest on wycofany z eksploatacji, i nie obejmują tzw. obsługi liniowej;

usługi w zakresie eksploatacji portu lotniczego oznaczają eksploatację infrastruktury portu lotniczego, w tym terminalami, drogami startowymi, drogami kołowania i płytami postojowymi oraz obiektami parkingowymi i systemami transportu wewnątrzlotniskowego, lub zarządzanie tą infrastrukturą, prowadzone na zlecenie. Dla większej przejrzystości, usługi w zakresie eksploatacji portu lotniczego nie obejmują prawa własności portu lotniczego lub gruntów portu lotniczego ani inwestycji w port lotniczy lub grunty portu lotniczego, ani żadnych funkcji pełnionych przez zarząd. Usługi w zakresie eksploatacji portu lotniczego nie obejmują służb żeglugi powietrznej;

usługi komputerowego systemu rezerwacji oznaczają świadczenie usługi przy użyciu systemów komputerowych zawierających informacje o rozkładach lotów statków powietrznych i ich dostępności oraz o opłatach i zasadach pobierania opłat, za pomocą których można dokonywać rezerwacji lub wystawiać bilety;



transgraniczny handel usługami lub transgraniczne świadczenie usług oznaczają świadczenie usługi:

a)    z terytorium jednej Strony na terytorium drugiej Strony; lub

b)    na terytorium jednej Strony na rzecz usługobiorcy pochodzącego z terytorium drugiej Strony,

lecz nie obejmuje świadczenia usługi na terytorium jednej Strony przez osobę pochodzącą z terytorium drugiej Strony;

obsługa naziemna oznacza świadczenie na zlecenie usługi w zakresie: administracji naziemnej i nadzoru naziemnego, w tym kontroli załadunku i komunikacji; obsługi pasażerów; obsługi bagażu; obsługi towarów i przesyłek; obsługi ramp i obsługi statku powietrznego; obsługi w zakresie zaopatrzenia w paliwo i smary; obsługi liniowej statków powietrznych, operacji lotniczych i czynności administracyjnych związanych z załogą; transportu naziemnego; lub usług gastronomicznych. Obsługa naziemna nie obejmuje usług w zakresie ochrony ani eksploatacji scentralizowanej infrastruktury portu lotniczego, takiej jak systemy obsługi bagażu, urządzenia odladzające, systemy dystrybucji paliwa, lub zarządzania tą infrastrukturą, ani systemów transportu wewnątrzlotniskowego;

sprzedaż i marketing usług transportu lotniczego oznaczają możliwość swobodnej sprzedaży i swobodnego wprowadzania do obrotu własnych usług z zakresu transportu lotniczego przez danego przewoźnika lotniczego, które obejmują wszystkie aspekty marketingu, takie jak badanie rynku, reklama i dystrybucja, lecz nie obejmują wyceny usług transportu lotniczego ani mających zastosowanie warunków; oraz

usługi świadczone w związku z wykonywaniem władzy publicznej oznaczają jakąkolwiek usługę, która nie jest świadczona na zasadach komercyjnych lub w warunkach konkurencji z co najmniej jednym usługodawcą.



ARTYKUŁ 9.2

Zakres

1.    Postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie do środka przyjętego lub utrzymywanego przez Stronę, który ma wpływ na transgraniczny handel usługami przez usługodawcę pochodzącego z terytorium drugiej Strony, w tym do środka mającego wpływ na:

a)    produkcję, dystrybucję, marketing, sprzedaż i dostarczanie usługi;

b)    zakup usługi, korzystanie z niej lub jej opłacanie; oraz

c)    dostęp do usług, co do których istnieje ogólny wymóg oferowania ich publicznie, i korzystanie z tych usług, w związku ze świadczeniem usługi.

2.    Postanowienia niniejszego rozdziału nie mają zastosowania do środka mającego wpływ na:

a)    usługi świadczone w związku z wykonywaniem władzy publicznej;

b)    w Unii Europejskiej – usługi audiowizualne;

c)    w przypadku Kanady – sektory kultury;

d)    usługi finansowe określone w art. 13.1 (Definicje);



e)    przewozy lotnicze, powiązane usługi wspierające przewozy lotnicze i inne usługi świadczone za pośrednictwem transportu lotniczego 13 , inne niż:

(i)    usługi w zakresie naprawy i obsługi technicznej statku powietrznego;

(ii)    sprzedaż i marketing usług transportu lotniczego;

(iii)    usługi komputerowego systemu rezerwacji (KSR);

(iv)    obsługa naziemna;

(v)    usługi w zakresie eksploatacji portu lotniczego;

f)    zamówienia Strony na towary lub usługi nabywane do celów publicznych, a nie w celu komercyjnej odsprzedaży lub w celu wykorzystania na potrzeby dostawy towaru lub świadczenia usługi do komercyjnej sprzedaży, niezależnie od tego, czy przedmiotowe zamówienie jest „zamówieniem objętym niniejszą Umową” w rozumieniu art. 19.2 ust. 2 (Zakres); lub

g)    subsydium lub inne wsparcie rządowe w zakresie transgranicznego handlu usługami udzielone przez Stronę.

3.    Postanowienia niniejszego rozdziału nie mają wpływu na prawa i obowiązki Stron wynikające z Umowy o transporcie lotniczym między Kanadą a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi sporządzonej w Brukseli dnia 17 grudnia 2009 r. i w Ottawie dnia 18 grudnia 2009 r.



4.    Postanowienia niniejszego rozdziału nie nakładają na Stronę obowiązku względem obywatela państwa drugiej Strony pragnącego uzyskać dostęp do jej rynku pracy lub stałe zatrudnienie na jej terytorium ani nie przyznają temu obywatelowi żadnych praw w zakresie takiego dostępu lub zatrudnienia.

ARTYKUŁ 9.3

Traktowanie narodowe

1.    Każda ze Stron przyznaje usługodawcom i usługom drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne od tego, które przyznaje własnym usługodawcom i usługom w podobnych sytuacjach.

2.    Dla większej przejrzystości, traktowanie przyznane przez Stronę na podstawie ust. 1 oznacza – w odniesieniu do rządu w Kanadzie, innego niż na poziomie federalnym, lub w odniesieniu do rządu państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub w państwie członkowskim Unii Europejskiej – traktowanie nie mniej korzystne niż najbardziej korzystne traktowanie przyznawane przez ten rząd własnym usługodawcom i usługom w podobnych sytuacjach.



ARTYKUŁ 9.4

Wymogi formalne

Postanowienia art. 9.3 nie uniemożliwiają Stronie przyjęcia lub utrzymania środka nakładającego formalne wymogi w związku ze świadczeniem usługi, o ile wymogi takie nie są stosowane w sposób stanowiący arbitralną lub nieuzasadnioną dyskryminację. Środki te obejmują następujące wymogi:

a)    wymóg uzyskania licencji, rejestracji, świadectwa lub zezwolenia pozwalających na świadczenie danej usługi lub wymóg przynależności do konkretnego zawodu, jak wymóg członkostwa w organizacji zawodowej lub w zbiorowych funduszach odszkodowawczych przeznaczonych dla członków organizacji zawodowych;

b)    wymóg posiadania przez usługodawcę lokalnego przedstawiciela na potrzeby świadczenia usługi lub posiadania lokalnego adresu;

c)    wymóg znajomości języka danego państwa lub posiadania prawa jazdy; lub

d)    wymogi nakazujące usługodawcy:

(i)    złożenie kaucji lub innej formy zabezpieczenia pieniężnego;

(ii)    założenie rachunku powierniczego lub wpłacenie środków na rachunek powierniczy;

(iii)    posiadanie ubezpieczenia określonego typu i na określoną kwotę;



(iv)    przedstawienie innych podobnych gwarancji; lub

(v)    zapewnienie dostępu do prowadzonej przez niego dokumentacji.

ARTYKUŁ 9.5

Najwyższe uprzywilejowanie

1.    Każda ze Stron przyznaje usługodawcom i usługom drugiej Strony traktowanie nie mniej korzystne od tego, jakie przyznaje w podobnych sytuacjach usługodawcom i usługom państwa trzeciego.

2.    Dla większej przejrzystości, traktowanie przyznane przez Stronę na podstawie ust. 1 oznacza – w odniesieniu do rządu w Kanadzie, innego niż na poziomie federalnym, lub w odniesieniu do rządu państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub w państwie członkowskim Unii Europejskiej – traktowanie przyznawane przez ten rząd na swoim terytorium usługom lub usługodawcom państwa trzeciego, w podobnych sytuacjach.

3.    Postanowienia ust. 1 nie mają zastosowania do traktowania przyznanego przez Stronę na podstawie istniejącego lub przyszłego środka przewidującego uznanie (w tym poprzez uzgodnienie lub umowę z państwem trzecim, na podstawie których uznawana jest akredytacja usług w zakresie badań i analizy oraz usługodawców świadczących takie usługi), akredytację usług z zakresu napraw i konserwacji oraz usługodawców świadczących takie usługi, a także certyfikację kwalifikacji lub wyników prac wykonanych w ramach wspomnianych akredytowanych usług, lub wykonanych przez wspomnianych akredytowanych usługodawców.



ARTYKUŁ 9.6

Dostęp do rynku

Strona nie może przyjmować lub utrzymywać, na obszarze całego swojego terytorium albo na krajowym, prowincjonalnym, terytorialnym, regionalnym lub lokalnym szczeblu instytucji rządowych, środka nakładającego ograniczenia w zakresie:

a)    liczby usługodawców, czy to w postaci kontyngentów liczbowych, monopolów, usługodawców na zasadzie wyłączności, czy też wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych;

b)    całkowitej wartości transakcji usługowych lub aktywów, w postaci kontyngentów liczbowych lub wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych; lub

c)    całkowitej liczby transakcji usługowych lub całkowitego wolumenu wykonanych usług wyrażonych jako określone jednostki liczbowe, w postaci kontyngentów lub wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych.



ARTYKUŁ 9.7

Zastrzeżenia

1.    Artykuły 9.3, 9.5 i 9.6 nie mają zastosowania do:

a)    istniejącego środka niespełniającego wymogów, utrzymywanego przez Stronę na poziomie:

(i)    Unii Europejskiej, jak określono w wykazie tej Strony do załącznika I;

(ii)    rządu krajowego, zgodnie ze wskazaniem danej Strony w jej wykazie do załącznika I;

(iii)    rządu na szczeblu prowincjonalnym, terytorialnym lub regionalnym, zgodnie ze wskazaniem danej Strony w jej wykazie do załącznika I; lub

(iv)    władz lokalnych;

b)    dalszego stosowania lub szybkiego przedłużenia środka niespełniającego wymogów, o którym mowa w lit. a); lub

c)    zmiany środka niespełniającego wymogów, o którym mowa w lit. a), w zakresie, w jakim zmiana ta nie zmniejsza stopnia zgodności danego środka z postanowieniami art. 9.3, 9.5 i 9.6 w stosunku do zgodności istniejącej bezpośrednio przed zmianą.

2.    Artykuły 9.3, 9.5 i 9.6 nie mają zastosowania do środka przyjętego lub utrzymanego przez Stronę w odniesieniu do sektora, podsektora lub działania, jak określono w wykazie danej Strony do załącznika II.



ARTYKUŁ 9.8

Odmowa przyznania korzyści

Strona może odmówić przyznania korzyści, o których mowa w niniejszym rozdziale, usługodawcy pochodzącemu z terytorium drugiej Strony będącemu przedsiębiorstwem tej Strony oraz na rzecz usług świadczonych przez tego usługodawcę, jeżeli:

a)    przedsiębiorstwo należy do usługodawcy państwa trzeciego lub jest przez niego kontrolowane; oraz

b)    Strona odmawiająca przyjmie lub utrzyma środek odnoszący się do wspomnianego państwa trzeciego, który:

(i)    dotyczy utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa; oraz

(ii)    zakazuje prowadzenia transakcji z tym przedsiębiorstwem lub doszłoby do jego naruszenia lub obejścia, gdyby korzyści, o których mowa w niniejszym rozdziale, zostały przyznane na rzecz tego przedsiębiorstwa.



ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

CZASOWY PRZYJAZD I POBYT OSÓB FIZYCZNYCH
ODBYWAJĄCYCH WIZYTY SŁUŻBOWE

ARTYKUŁ 10.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

usługodawcy umowni oznaczają osoby fizyczne zatrudnione przez przedsiębiorstwo jednej ze Stron, które nie posiada zakładu na terytorium drugiej Strony i które w dobrej wierze zawarło umowę (inną niż poprzez agencję w rozumieniu definicji zawartej w CPC 872) o świadczenie usługi na rzecz konsumenta drugiej Strony, która wymaga tymczasowej obecności pracowników tego przedsiębiorstwa na terytorium drugiej Strony w celu wykonania umowy o świadczenie usług;

przedsiębiorstwo oznacza „przedsiębiorstwo” w rozumieniu definicji zawartej w art. 8.1 (Definicje);



niezależni specjaliści oznaczają osoby fizyczne zajmujące się świadczeniem usługi i prowadzące działalność na terytorium Strony jako osoby samozatrudnione, które nie posiadają zakładu na terytorium drugiej Strony i które w dobrej wierze zawarły umowę (inną niż poprzez agencję w rozumieniu definicji zawartej w CPC 872) o świadczenie usługi na rzecz konsumenta drugiej Strony, która wymaga tymczasowej obecności tej osoby fizycznej na terytorium drugiej Strony w celu wykonania umowy o świadczenie usług;

personel kluczowy oznacza osoby odbywające wizyty służbowe w celach inwestycyjnych, inwestorów lub osoby przeniesione wewnątrz przedsiębiorstwa:

a)    osoby odbywające wizyty służbowe w celach inwestycyjnych oznaczają osoby fizyczne pracujące na stanowisku kierowniczym lub jako specjaliści, które są odpowiedzialne za założenie przedsiębiorstwa, lecz które nie zajmują się bezpośrednio przeprowadzaniem transakcji z klientami indywidualnymi i nie otrzymują wynagrodzenia ze źródła zlokalizowanego na terytorium przyjmującej Strony;

b)    inwestorzy oznaczają osoby fizyczne ustanawiające i rozwijające inwestycje lub zarządzające nimi w ramach uprawnień nadzorczych lub wykonawczych, na który to cel osoby te lub przedsiębiorstwo je zatrudniające przeznaczyły znaczny kapitał lub są w trakcie jego przeznaczania; oraz



c)    osoby przeniesione wewnątrz przedsiębiorstwa oznaczają osoby fizyczne, które zostały zatrudnione przez przedsiębiorstwo Strony lub są co najmniej od roku partnerami w przedsiębiorstwie Strony i które zostały tymczasowo przeniesione do przedsiębiorstwa znajdującego się na terytorium drugiej Strony (które może być jednostką zależną, oddziałem lub jednostką dominującą przedsiębiorstwa Strony). Ta osoba fizyczna musi należeć do jednej z wymienionych kategorii:

(i)    kadra zarządzająca wyższego szczebla oznacza osoby fizyczne pracujące na wyższych stanowiskach kierowniczych w przedsiębiorstwie, które:

A)    zajmują się głównie kierowaniem procesem zarządzania przedsiębiorstwem albo kierują przedsiębiorstwem, departamentem lub działem przedsiębiorstwa; oraz

B)    korzystają z dużej swobody przy podejmowaniu decyzji, która może obejmować kompetencje do samodzielnego zatrudniania i zwalniania pracowników lub podejmowania innych działań dotyczących personelu (takich jak przyznawanie awansu lub zgody na urlop); oraz

(I)    podlegają tylko ogólnemu nadzorowi, głównie ze strony kadry kierowniczej wyższego szczebla, zarządu lub udziałowców przedsiębiorstwa bądź osób im równoważnych, lub otrzymują od nich wyłącznie ogólne wytyczne; lub

(II)    nadzorują i kontrolują pracę innych pracowników na stanowiskach nadzorczych, specjalistycznych lub kierowniczych i podejmują decyzje uznaniowe w sprawie bieżących operacji; lub



(ii)    specjaliści oznaczają osoby fizyczne pracujące w przedsiębiorstwie, które posiadają:

A)    szczególną wiedzę w zakresie produktów lub usług oferowanych przez przedsiębiorstwo oraz na temat jej zastosowania na rynkach międzynarodowych; lub

B)    zaawansowany poziom wiedzy fachowej lub wiedzy w zakresie procesów i procedur przedsiębiorstwa, takich jak produkcja, sprzęt badawczy, techniki lub zarządzanie.

Oceniając taką wiedzę, Strony biorą pod uwagę umiejętności, które są ponadprzeciętne i różnią się od tych, które posiadają zwykle przedstawiciele danej branży oraz których nie można łatwo przekazać innej osobie fizycznej w krótkim czasie. Umiejętności te nabywa się zazwyczaj poprzez określone kwalifikacje akademickie lub zgromadzenie dużego doświadczenia związanego z przedsiębiorstwem; lub

(iii)    absolwenci odbywający staż oznaczają osoby fizyczne, które:

A)    posiadają dyplom ukończenia studiów wyższych; oraz

B)    zostały tymczasowo przeniesione do przedsiębiorstwa na terytorium drugiej Strony w celu rozwoju kariery lub odbycia szkolenia w zakresie metod lub technik biznesowych; oraz

osoby fizyczne odbywające wizyty służbowe oznaczają personel kluczowy, usługodawców umownych, niezależnych specjalistów lub osoby odbywające krótkoterminowe wizyty służbowe, które są obywatelami Strony.



ARTYKUŁ 10.2

Cele i zakres

1.    Postanowienia niniejszego rozdziału odzwierciedlają relacje Stron w zakresie handlu preferencyjnego oraz wspólny cel, jakim jest ułatwienie handlu usługami i inwestowania poprzez umożliwienie osobom fizycznym odbywającym wizyty służbowe czasowego przyjazdu i pobytu oraz poprzez zapewnienie przejrzystości tego procesu.

2.    Postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie do przyjętych lub utrzymanych przez Stronę środków dotyczących czasowego przyjazdu i pobytu personelu kluczowego, usługodawców umownych, niezależnych specjalistów i osób odbywających krótkoterminowe wizyty służbowe na terytorium tej Strony. Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do środków odnoszących się do osób fizycznych pragnących uzyskać dostęp do rynku pracy Strony, ani do środków dotyczących obywatelstwa, stałego pobytu lub stałego zatrudnienia.

3.    Żadne z postanowień niniejszego rozdziału nie uniemożliwia Stronie stosowania środków regulujących wjazd lub czasowy pobyt osób fizycznych na jej terytorium, w tym środków niezbędnych dla ochrony integralności granic i zapewnienia zorganizowanego przemieszczania się osób fizycznych przez jej granice, pod warunkiem że środki takie nie są stosowane w sposób niweczący lub naruszający korzyści przypadające którejkolwiek Stronie na mocy postanowień niniejszego rozdziału. Samego faktu wymagania wizy od osób fizycznych pochodzących z niektórych państw, gdy w przypadku innych państw wiza nie jest wymagana, nie uznaje się za niweczący lub naruszający korzyści wynikające z postanowień niniejszego rozdziału.

4.    W takim zakresie, w jakim postanowienia niniejszego rozdziału nie nakładają zobowiązań, zastosowanie mają w dalszym ciągu wszystkie inne wymogi zawarte w przepisach Stron, dotyczące przyjazdu i pobytu, w tym przepisy dotyczące okresu pobytu.



5.    Niezależnie od postanowień niniejszego rozdziału, w dalszym ciągu zastosowanie mają wszystkie wymogi wynikające z przepisów Stron dotyczące środków w zakresie zatrudnienia i zabezpieczenia społecznego, w tym przepisy dotyczące minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz układy zbiorowe dotyczące wynagrodzenia.

6.    Postanowienia niniejszego rozdziału nie mają zastosowania do przypadków, w których celem lub skutkiem czasowego przyjazdu i pobytu jest ingerowanie lub wpłynięcie w inny sposób na wynik sporu zbiorowego albo negocjacji pracowniczych lub kierowniczych, lub w zatrudnienie osób fizycznych uczestniczących w takim sporze lub w takich negocjacjach.

ARTYKUŁ 10.3

Zobowiązania ogólne

1.    Każda ze Stron umożliwia czasowy przyjazd osobom fizycznym odbywającym wizyty służbowe, pochodzącym z terytorium drugiej Strony, które stosują się do środków danej Strony w zakresie imigracji mających zastosowanie do czasowego przyjazdu, zgodnie z postanowieniami niniejszego rozdziału.

2.    Każda ze Stron stosuje swoje środki dotyczące postanowień niniejszego rozdziału zgodnie z art. 10.2 ust. 1, a w szczególności stosuje te środki w celu uniknięcia niepotrzebnego zakłócenia lub opóźnienia handlu towarami lub usługami, lub prowadzenia działań inwestycyjnych na podstawie niniejszej Umowy.

3.    Każda ze Stron zapewnia, by jakiekolwiek opłaty z tytułu rozpatrywania wniosków o czasowy przyjazd były rozsądne i współmierne do poniesionych kosztów.



ARTYKUŁ 10.4

Przekazywanie informacji

1.    W uzupełnieniu do rozdziału dwudziestego siódmego (Przejrzystość) i uznając znaczenie, jakie ma dla Stron przejrzystość informacji dotyczących czasowego przyjazdu, każda ze Stron udostępnia drugiej Stronie, nie później niż po upływie 180 dni od daty wejścia w życie niniejszej Umowy, materiały wyjaśniające dotyczące wymogów w zakresie czasowego przyjazdu na podstawie niniejszego rozdziału, umożliwiające przedsiębiorcom pochodzącym z terytorium drugiej Strony zapoznanie się z tymi wymogami.

2.    Jeżeli Strona gromadzi i przechowuje dane dotyczące czasowego przyjazdu w podziale na kategorie przedsiębiorców na podstawie niniejszego rozdziału, Strona udostępnia te dane drugiej Stronie na jej żądanie, zgodnie z przepisami jej prawa w zakresie poszanowania prywatności i ochrony danych.

ARTYKUŁ 10.5

Punkty kontaktowe

1.    Niniejszym Strony ustanawiają następujące punkty kontaktowe:

a)    w przypadku Kanady:

Director

Temporary Resident Policy

Immigration Branch

Citizenship and Immigration Canada



b)    w przypadku Unii Europejskiej:

Dyrektor Generalny

Dyrekcji Generalnej ds. Handlu

Komisji Europejskiej;

c)    w przypadku państw członkowskich Unii Europejskiej wykaz punktów kontaktowych znajdujący się w załączniku 10A lub organy będące ich następcami.

2.    Punkty kontaktowe Kanady i Unii Europejskiej oraz, w stosownych przypadkach, punkty kontaktowe państw członkowskich Unii Europejskiej wymieniają informacje na podstawie art. 10.4 i zbierają się w zależności od potrzeb, by rozważyć kwestie dotyczące postanowień niniejszego rozdziału, takie jak:

a)    wykonanie postanowień niniejszego rozdziału i zarządzanie nim, w tym praktyka Stron w zakresie umożliwiania czasowego przyjazdu;

b)    opracowanie i przyjęcie wspólnych kryteriów oraz interpretacje do celów wykonania postanowień niniejszego rozdziału;

c)    opracowanie środków służących dalszemu ułatwianiu czasowego przyjazdu przedsiębiorców; oraz

d)    zalecenia dla Wspólnego Komitetu CETA dotyczące niniejszego rozdziału.



ARTYKUŁ 10.6

Zobowiązania zawarte w innych rozdziałach

1.    Postanowienia niniejszej Umowy nie nakładają na Stronę zobowiązania dotyczącego środków w zakresie imigracji stosowanych przez tę Stronę, z wyjątkiem przypadków, gdy zostało to wyraźnie wskazane w niniejszym rozdziale i w rozdziale dwudziestym siódmym (Przejrzystość).

2.    Bez uszczerbku dla jakiejkolwiek decyzji zezwalającej na czasowy przyjazd osobom fizycznym pochodzącym z terytorium drugiej Strony na warunkach określonych w niniejszym rozdziale, w tym dla długości pobytu dozwolonej na podstawie takiego zezwolenia:

a)    Artykuły 9.3 (Traktowanie narodowe) i 9.6 (Dostęp do rynku), z zastrzeżeniem art. 9.4 (Wymogi formalne) i 9.2 (Zakres), lecz nie art. 9.2 ust. 2 lit. d), zostają włączone do niniejszego rozdziału i stanowią jego część oraz mają zastosowanie do traktowania osób fizycznych odbywających wizyty służbowe, znajdujących się na terytorium drugiej Strony, które należą do następujących kategorii:

(i)    personel kluczowy; oraz

(ii)    usługodawcy umowni i niezależni specjaliści wszystkich sektorów wskazanych w załączniku 10E; oraz



b)    Artykuł 9.5 (Najwyższe uprzywilejowanie), z zastrzeżeniem art. 9.4 (Wymogi formalne) i 9.2 (Zakres), z wyłączeniem art. 9.2 ust. 2 lit. d), zostaje włączony do niniejszego rozdziału i stanowi jego część oraz ma zastosowanie do traktowania osób fizycznych odbywających wizyty służbowe, znajdujących się na terytorium drugiej Strony, które należą do następujących kategorii:

(i)    personel kluczowy, usługodawcy umowni i niezależni specjaliści; oraz

(ii)    osoby odbywające krótkoterminowe wizyty służbowe, jak określono w art. 10.9.

3.    Dla większej przejrzystości, postanowienia ust. 2 mają zastosowanie do traktowania osób fizycznych odbywających wizyty służbowe, które znajdują się na terytorium drugiej Strony i należą do odpowiednich kategorii oraz które świadczą usługi finansowe zgodnie z definicją zawartą w art. 13.1 (Definicje) rozdziału trzynastego (Usługi finansowe). Postanowienia ust. 2 nie mają zastosowania do środków dotyczących zezwolenia na czasowy przyjazd osób fizycznych pochodzących z terytorium Strony lub państwa trzeciego.

4.    Jeżeli Strona wskazała zastrzeżenie w swoim wykazie do załączników I, II lub III, zastrzeżenie to stanowi również zastrzeżenie dotyczące postanowień ust. 2 w takim zakresie, w jakim środek wskazany lub dozwolony w zastrzeżeniu ma wpływ na traktowanie osób fizycznych odbywających wizyty służbowe, które znajdują się na terytorium drugiej Strony.



ARTYKUŁ 10.7

Personel kluczowy

1.    Każda ze Stron zezwala na czasowy przyjazd i pobyt personelu kluczowego pochodzącego z terytorium drugiej Strony, z uwzględnieniem zastrzeżeń i wyjątków wskazanych w załączniku 10B.

2.    Żadna ze Stron nie może przyjmować lub utrzymywać ograniczeń dotyczących całkowitej liczby personelu kluczowego pochodzącego z terytorium drugiej Strony, który otrzymuje zezwolenie na czasowy przyjazd, w postaci ograniczenia liczbowego lub testu potrzeb ekonomicznych.

3.    Każda ze Stron zezwala na czasowy przyjazd osób odbywających wizyty służbowe w celach inwestycyjnych, nie wymagając pozwolenia na pracę ani wcześniejszego poddania się innej procedurze o podobnym charakterze.

4.    Każda ze Stron umożliwia czasowe zatrudnienie na swoim terytorium osobom przeniesionym wewnątrz przedsiębiorstwa i inwestorom drugiej Strony.

5.    Dozwolona długość pobytu personelu kluczowego jest następująca:

a)    osoby przeniesione wewnątrz przedsiębiorstwa (specjaliści i kadra zarządzająca wyższego szczebla): trzy lata lub okres obowiązywania umowy, w zależności od tego, który z tych okresów jest krótszy, z możliwością przedłużenia o maksymalnie 18 miesięcy według uznania Strony udzielającej pozwolenia na czasowy przyjazd i pobyt 14 ;

b)    osoby przeniesione wewnątrz przedsiębiorstwa (absolwenci odbywający staż): jeden rok lub okres obowiązywania umowy, w zależności od tego, który z tych okresów jest krótszy;



c)    inwestorzy: jeden rok z możliwością przedłużenia według uznania Strony udzielającej pozwolenia na czasowy przyjazd i pobyt;

d)    osoby odbywające wizyty służbowe w celach inwestycyjnych: 90 dni w ciągu dowolnego okresu sześciu miesięcy 15 .

ARTYKUŁ 10.8

Usługodawcy umowni i niezależni specjaliści

1.    Zgodnie z załącznikiem 10E każda ze Stron zezwala na czasowy przyjazd i pobyt usługodawców umownych pochodzących z terytorium drugiej Strony, z zastrzeżeniem następujących warunków:

a)    osoby fizyczne muszą zajmować się tymczasowym świadczeniem usługi w charakterze pracowników przedsiębiorstwa, które zawarło umowę o świadczenie usług na okres nieprzekraczający 12 miesięcy. Jeżeli okres obowiązywania umowy o świadczenie usług jest dłuższy niż 12 miesięcy, zobowiązania zawarte w niniejszym rozdziale mają zastosowanie wyłącznie do pierwszych 12 miesięcy obowiązywania tej umowy;

b)    osoby fizyczne wjeżdżające na terytorium drugiej Strony muszą świadczyć te usługi w charakterze pracowników przedsiębiorstwa, które świadczy te usługi przez okres co najmniej jednego roku bezpośrednio poprzedzającego datę złożenia wniosku o wjazd na terytorium drugiej Strony, i osoby te muszą posiadać w chwili złożenia wniosku przynajmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe 16 w sektorze działalności będącym przedmiotem umowy;



c)    osoby fizyczne wjeżdżające na terytorium drugiej Strony muszą posiadać:

(i)    dyplom ukończenia studiów wyższych lub kwalifikacje wykazujące posiadanie wiedzy na równoważnym poziomie 17 ; oraz

(ii)    kwalifikacje zawodowe, jeżeli są one niezbędne do prowadzenia działalności zgodnie z przepisami ustawowymi lub z wymogami Strony, na terytorium której świadczona jest usługa;

d)    osoby fizyczne nie mogą otrzymywać z tytułu świadczenia usług innego wynagrodzenia niż wynagrodzenie wypłacane przez przedsiębiorstwo zatrudniające usługodawców umownych w trakcie ich pobytu na terytorium drugiej Strony;

e)    zezwolenie na czasowy przyjazd i pobyt przyznane na podstawie postanowień niniejszego artykułu dotyczy wyłącznie świadczenia usługi będącej przedmiotem umowy. Właściwy organ w rozumieniu art. 11.1 (Definicje) może przyznać w razie potrzeby, w ramach umowy o wzajemnym uznaniu lub w inny sposób, uprawnienie do korzystania z tytułu zawodowego Strony, na której terytorium świadczona jest usługa; oraz

f)    umowa o świadczenie usług musi być zgodna z przepisami ustawowymi oraz z innymi wymogami prawnymi Strony, na której terytorium wykonywana jest umowa 18 .



2.    Zgodnie z załącznikiem 10E każda ze Stron zezwala na czasowy przyjazd i pobyt niezależnych specjalistów pochodzących z terytorium drugiej Strony, z zastrzeżeniem następujących warunków:

a)    osoby fizyczne muszą zajmować się czasowym świadczeniem usługi w charakterze osoby samozatrudnionej, prowadzącej działalność na terytorium drugiej Strony, oraz musiały zawrzeć umowę o świadczenie usług na okres nieprzekraczający 12 miesięcy. Jeżeli okres obowiązywania umowy o świadczenie usług jest dłuższy niż 12 miesięcy, zobowiązania zawarte w niniejszym rozdziale mają zastosowanie wyłącznie do pierwszych 12 miesięcy obowiązywania tej umowy;

b)    osoby fizyczne wjeżdżające na terytorium drugiej Strony muszą posiadać, w dniu złożenia wniosku o wjazd na terytorium drugiej Strony, co najmniej sześcioletnie doświadczenie zawodowe w sektorze działalności, który jest przedmiotem umowy;

c)    osoby fizyczne wjeżdżające na terytorium drugiej Strony muszą posiadać:

(i)    dyplom ukończenia studiów wyższych lub kwalifikacje wykazujące posiadanie wiedzy na równoważnym poziomie 19 ; oraz

(ii)    kwalifikacje zawodowe, jeżeli są one niezbędne do prowadzenia działalności zgodnie z przepisami ustawowymi lub z wymogami Strony, na terytorium której świadczona jest usługa;



d)    zezwolenie na czasowy przyjazd i pobyt przyznane na podstawie postanowień niniejszego artykułu dotyczy wyłącznie świadczenia usługi będącej przedmiotem umowy. Właściwy organ w rozumieniu art. 11.1 (Definicje) może przyznać w razie potrzeby, w ramach umowy o wzajemnym uznaniu lub w inny sposób, uprawnienie do korzystania z tytułu zawodowego Strony, na której terytorium świadczona jest usługa; oraz

e)    umowa o świadczenie usług musi być zgodna z przepisami ustawowymi oraz z innymi wymogami prawnymi Strony, na której terytorium wykonywana jest umowa.

3.    Jeżeli w załączniku 10E nie wskazano inaczej, Strona nie może przyjmować lub utrzymywać ograniczenia dotyczącego całkowitej liczby usługodawców umownych i niezależnych specjalistów pochodzących z terytorium drugiej Strony, którzy otrzymują zezwolenie na czasowy przyjazd, w postaci ograniczenia liczbowego czy testu potrzeb ekonomicznych.

4.    Łączna długość pobytu usługodawcy umownego lub niezależnych specjalistów nie może przekraczać 12 miesięcy, przy czym istnieje możliwość wydłużenia tego terminu według uznania Strony, w dowolnym okresie 24 miesięcy lub na okres obowiązywania umowy, w zależności od tego, który z tych okresów jest krótszy.

ARTYKUŁ 10.9

Osoby odbywające krótkoterminowe wizyty służbowe

1.    Zgodnie z załącznikiem 10B Strona zezwala na czasowy przyjazd i pobyt osób odbywających krótkoterminowe wizyty służbowe, pochodzących z terytorium drugiej Strony, w celu wykonania działań wskazanych w załączniku 10D, pod warunkiem że osoby odbywające krótkoterminowe wizyty służbowe:

a)    nie biorą udziału w sprzedaży towaru lub usługi klientom indywidualnym;



b)    nie otrzymują we własnym imieniu wynagrodzenia ze źródła zlokalizowanego na terytorium Strony, gdzie przebywają czasowo osoby odbywające krótkoterminowe wizyty służbowe; oraz

c)    nie zajmują się świadczeniem usługi w ramach umowy zawartej między przedsiębiorstwem niemającym obecności handlowej na terytorium Strony, na którym przebywają czasowo osoby odbywające krótkoterminowe wizyty służbowe, a konsumentem na tym terytorium, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w załączniku 10D.

2.    Każda ze Stron zezwala na czasowy przyjazd osób odbywających krótkoterminowe wizyty służbowe, nie wymagając pozwolenia na pracę ani wcześniejszego poddania się innej procedurze o podobnym charakterze.

3.    Maksymalna długość pobytu osób odbywających krótkoterminowe wizyty służbowe wynosi 90 dni w ciągu dowolnego okresu wynoszącego sześć miesięcy 20 .

ARTYKUŁ 10.10

Przegląd zobowiązań

W ciągu pięciu lat od wejścia w życie niniejszej Umowy Strony rozważają możliwość aktualizacji swoich odpowiednich zobowiązań wynikających z postanowień art. 10.7–10.9.



ROZDZIAŁ JEDENASTY

WZAJEMNE UZNAWANIE KWALIFIKACJI ZAWODOWYCH

ARTYKUŁ 11.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

państwo oznacza terytorium Kanady, a także każdej z jej prowincji i każdego z jej terytoriów, lub terytorium każdego z państw członkowskich Unii Europejskiej w zakresie, w jakim niniejsza Umowa obowiązuje na tych terytoriach zgodnie z art. 1.3 (Geograficzny zakres stosowania);

podmiot prowadzący negocjacje oznacza osobę pochodzącą z terytorium Strony lub organ Strony, które są uprawnione lub upoważnione do negocjowania umowy o wzajemnym uznawaniu kwalifikacji zawodowych;

doświadczenie zawodowe oznacza rzeczywiste i zgodne z prawem wykonywanie usługi;

kwalifikacje zawodowe oznaczają kwalifikacje poświadczone dokumentami potwierdzającymi posiadanie kwalifikacji lub doświadczenie zawodowe;



właściwy organ oznacza urząd lub organ wyznaczone na podstawie przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych do uznawania kwalifikacji i wydawania zezwolenia na wykonywanie zawodu w danym państwie; oraz

zawód regulowany oznacza usługę, której świadczenie, w tym używanie tytułu zawodowego, wymaga – na mocy przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych – posiadania specjalnych kwalifikacji.

ARTYKUŁ 11.2

Cele i zakres

1.    W niniejszym rozdziale ustanowiono ramy prawne służące powstaniu sprawiedliwego, przejrzystego i spójnego systemu wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych przez Strony oraz wyznaczono ogólne warunki dotyczące negocjowania umów o wzajemnym uznaniu.

2.    Postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie do zawodów regulowanych na terytorium każdej ze Stron, w tym we wszystkich lub w niektórych państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz we wszystkich lub w niektórych prowincjach i terytoriach Kanady.

3.    Strona nie przyznaje uznania w sposób stanowiący środek dyskryminacji podczas stosowania przez Stronę kryteriów wydawania zezwoleń, licencjonowania lub certyfikowania usługodawcy lub ukryte ograniczenie w zakresie handlu usługami.



4.    Umowa o wzajemnym uznaniu przyjęta zgodnie z postanowieniami niniejszego rozdziału obowiązuje na całym terytorium Unii Europejskiej i Kanady.

ARTYKUŁ 11.3

Negocjacje umowy o wzajemnym uznaniu

1.    Każda ze Stron zachęca swoje właściwe organy lub organizacje zawodowe, w zależności od przypadku, do opracowania wspólnych zaleceń dotyczących proponowanych umów o wzajemnym uznaniu i do przekazania ich Wspólnemu Komitetowi ds. Wzajemnego Uznawania Kwalifikacji Zawodowych („Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu”) ustanowionemu na mocy art. 26.2 ust. 1 lit. b).

2.    Zalecenie zawiera ocenę potencjalnej wartości umowy o wzajemnym uznaniu, przeprowadzoną w oparciu o takie kryteria, jak istniejący poziom otwartości rynku, potrzeby branży i możliwości rynkowe, na przykład liczba specjalistów, którzy najprawdopodobniej skorzystają z umowy o wzajemnym uznaniu, istnienie innych umów o wzajemnym uznaniu dotyczących sektora i oczekiwane korzyści pod względem rozwoju gospodarczego i rozwoju biznesu. Ponadto zalecenie zawiera ocenę zgodności systemów Stron dotyczących licencjonowania lub nadawania kwalifikacji oraz planowane podejście do negocjacji umowy o wzajemnym uznaniu.

3.    Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu dokonuje w rozsądnym terminie przeglądu zalecenia w celu zapewnienia jego zgodności z wymogami przedstawionymi w niniejszym rozdziale. Jeżeli wymogi te zostały spełnione, Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu określa niezbędne etapy negocjacji, a każda ze Stron powiadamia swoje właściwe organy o tych etapach.



4.    Następnie podmioty prowadzące negocjacje przeprowadzają negocjacje i przekazują projekt umowy o wzajemnym uznaniu Komitetowi ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu.

5.    Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu dokonuje przeglądu projektu umowy o wzajemnym uznaniu w celu zapewnienia jej zgodności z postanowieniami niniejszej Umowy.

6.    Jeżeli Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu stwierdzi, że umowa o wzajemnym uznaniu jest zgodna z niniejszą Umową, Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu przyjmuje umowę o wzajemnym uznaniu w drodze decyzji, której wejście w życie zależy od powiadomienia Komitetu ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu przez każdą ze Stron o spełnieniu jej odpowiednich wymogów wewnętrznych. Decyzja staje się wiążąca dla Stron po dokonaniu przez każdą ze Stron takiego powiadomienia wobec Komitetu ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu.

ARTYKUŁ 11.4

Uznawanie

1.    Uznawanie kwalifikacji zawodowych zapewnione w umowie o wzajemnym uznaniu umożliwia usługodawcy wykonywanie działalności zawodowej w państwie przyjmującym na warunkach określonych w umowie o wzajemnym uznaniu.



2.    Jeżeli druga Strona uznaje kwalifikacje zawodowe usługodawcy pochodzącego z terytorium danej Strony na podstawie umowy o wzajemnym uznaniu, właściwe organy państwa przyjmującego przyznają temu usługodawcy traktowanie nie mniej korzystne od tego, które w podobnych sytuacjach przyznaje się podobnym usługodawcom, których kwalifikacje zawodowe zostały certyfikowane lub poświadczone w państwie Strony.

3.    Przyznanie uznania na podstawie umowy o wzajemnym uznaniu nie może zależeć od:

a)    spełnienia przez usługodawcę wymogu dotyczącego obywatelstwa lub jakiejkolwiek formy pobytu; lub

b)    zdobycia wykształcenia, doświadczenia lub odbycia szkolenia przez usługodawcę w państwie Strony.

ARTYKUŁ 11.5

Wspólny Komitet ds. Wzajemnego Uznawania Kwalifikacji Zawodowych

Komitet ds. Umowy o Wzajemnym Uznaniu odpowiedzialny za wykonanie postanowień art. 11.3:

a)    posiada członków i współprzewodniczących, którymi są przedstawiciele Kanady i Unii Europejskiej, inni niż właściwe organy lub organizacje zawodowe, o których mowa w art. 11.3 ust. 1; Wykaz tych przedstawicieli należy zatwierdzić w drodze wymiany listów;



b)    zbiera się po raz pierwszy w ciągu jednego roku od wejścia w życie niniejszej Umowy, a następnie w razie potrzeby lub zgodnie z decyzją;

c)    określa swój własny regulamin wewnętrzny;

d)    ułatwia wymianę informacji dotyczących przepisów ustawowych i wykonawczych, strategii politycznych i praktyk w zakresie norm lub kryteriów dotyczących wydawania zezwoleń, licencji lub świadectw upoważniających do wykonywania zawodów regulowanych;

e)    upublicznia informacje dotyczące negocjacji i wykonania umów o wzajemnym uznaniu;

f)    składa sprawozdania do Wspólnego Komitetu CETA w sprawie postępów w zakresie negocjacji i wykonania umów o wzajemnym uznaniu; oraz

g)    w stosownych przypadkach przekazuje informacje i uzupełnia wytyczne określone w załączniku 11A.

ARTYKUŁ 11.6

Wytyczne dotyczące negocjacji i zawierania umów o wzajemnym uznaniu

W ramach dążenia do osiągnięcia wzajemnego uznawania kwalifikacji Strony określiły w załączniku 11A niewiążące wytyczne dotyczące negocjacji i zawierania umów o wzajemnym uznaniu.



ARTYKUŁ 11.7

Punkty kontaktowe

Każda ze Stron ustanawia co najmniej jeden punkt kontaktowy na potrzeby zarządzania niniejszym rozdziałem.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

REGULACJE KRAJOWE

ARTYKUŁ 12.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

zezwolenie oznacza udzielenie osobie pozwolenia na świadczenie usługi lub na wykonywanie jakiejkolwiek innej działalności gospodarczej;

właściwy organ oznacza jakikolwiek organ rządowy Strony wydający zezwolenie lub podmiot pozarządowy, który wydaje zezwolenie w ramach wykonywania uprawnień przekazanych mu przez organ rządowy Strony;



procedury licencjonowania oznaczają zasady administracyjne lub proceduralne, w tym dotyczące zmiany lub przedłużenia licencji, których należy przestrzegać w celu wykazania zgodności z wymogami w zakresie licencjonowania;

wymogi w zakresie licencjonowania oznaczają istotne wymogi, inne niż wymogi dotyczące kwalifikacji, które należy spełnić w celu uzyskania, zmiany lub przedłużenia zezwolenia;

procedury kwalifikacyjne oznaczają zasady administracyjne lub proceduralne, których należy przestrzegać w celu wykazania zgodności z wymogami dotyczącymi kwalifikacji; oraz

wymogi dotyczące kwalifikacji oznaczają istotne wymogi dotyczące kompetencji, które należy spełnić w celu uzyskania, zmiany lub przedłużenia zezwolenia;

ARTYKUŁ 12.2

Zakres

1.    Niniejszy rozdział ma zastosowanie do środka przyjętego lub utrzymanego przez Stronę związanego z wymogami w zakresie licencjonowania, procedurami licencjonowania, wymogami dotyczącymi kwalifikacji lub procedurami kwalifikacyjnymi, które mają wpływ na:

a)    transgraniczne świadczenie usług określone w art. 9.1 (Definicje);



b)    świadczenie usługi lub wykonywanie jakiejkolwiek innej działalności gospodarczej poprzez obecność handlową na terytorium drugiej Strony, w tym poprzez ustanowienie takiej obecności handlowej; oraz

c)    świadczenie usługi poprzez obecność osoby fizycznej pochodzącej z terytorium drugiej Strony na terytorium Strony zgodnie z art. 10.6 ust. 2 (Zobowiązania zawarte w innych rozdziałach).

2.    Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do wymogów w zakresie licencjonowania, procedur licencjonowania, wymogów dotyczących kwalifikacji ani do procedur kwalifikacyjnych:

a)    zgodnych z istniejącym środkiem niespełniającym wymogów, który jest utrzymywany przez Stronę, jak określono w wykazie danej Strony do załącznika I; lub

b)    dotyczących jednego z następujących sektorów lub działań:

(i)    w przypadku Kanady – sektorów kultury i, jak określono w wykazie Kanady do załącznika II, usług społecznych, spraw ludności rdzennej, spraw mniejszości, usług w zakresie gier hazardowych i zakładów oraz gromadzenia, oczyszczania i dystrybucji wody; oraz

(ii)    w przypadku Strony UE – usług audiowizualnych i, jak określono w wykazie Unii Europejskiej do załącznika II, świadczeń zdrowotnych, usług w zakresie kształcenia i usług społecznych, usług w zakresie gier hazardowych i zakładów 21 oraz gromadzenia, oczyszczania i dystrybucji wody.



ARTYKUŁ 12.3

Wymogi i procedury dotyczące licencjonowania i kwalifikacji

1.    Każda ze Stron zapewnia, by przyjmowane lub stosowane przez nią wymogi w zakresie licencjonowania, wymogi dotyczące kwalifikacji, procedury licencjonowania lub procedury kwalifikacyjne opierały się na kryteriach, które uniemożliwiają właściwym organom wykonywanie ich uprawnień w zakresie oceny w sposób arbitralny.

2.    Kontrole, o których mowa w ust. 1, są:

a)    jasne i przejrzyste;

b)    obiektywne; oraz

c)    zaplanowane z wyprzedzeniem i udostępnione do publicznej wiadomości.

3.    Strony uznają, że wykonywanie ustawowo określonego zakresu uznania przyznanego ministrowi w odniesieniu do decyzji o wydaniu zezwolenia w interesie publicznym nie jest niezgodne z postanowieniami ust. 2 lit. c), pod warunkiem że wykonywanie tej swobody uznania jest zgodne z przedmiotem obowiązującej ustawy i nie jest arbitralne oraz nie jest niezgodne z postanowieniami niniejszej Umowy.

4.    Postanowienia ust. 3 nie mają zastosowania do wymogów w zakresie licencjonowania lub wymogów dotyczących kwalifikacji w odniesieniu do usługi świadczonej w ramach wolnych zawodów.



5.    Każda ze Stron zapewnia wydanie zezwolenia niezwłocznie po tym, jak właściwy organ stwierdzi, że spełnione zostały warunki uzyskania zezwolenia, a po jego wydaniu zezwolenie to wchodzi w życie bez zbędnej zwłoki, zgodnie z określonymi w nim warunkami.

6.    Każda ze Stron utrzymuje lub ustanawia organy lub procedury sądowe, arbitrażowe lub administracyjne, które zapewniają, na wniosek poszkodowanego inwestora lub usługodawcy, w rozumieniu art. 8.1 (Definicje) i 1.1 (Definicje o zastosowaniu ogólnym), niezwłoczną kontrolę decyzji administracyjnych mających wpływ na świadczenie usługi lub prowadzenie innej działalności gospodarczej oraz, w uzasadnionych przypadkach, odpowiednie środki zaradcze dotyczące tych decyzji. Jeżeli takie procedury nie są niezależne od organu, który wydaje takie decyzje administracyjne, każda ze Stron zapewnia stosowanie procedur w sposób zapewniający obiektywną i bezstronną kontrolę.

7.    Każda ze Stron zapewnia, by przyjęte i utrzymywane przez nią procedury licencjonowania i procedury kwalifikacyjne były jak najprostsze i nie komplikowały nadmiernie ani nie opóźniały świadczenia usługi lub wykonywania jakiejkolwiek innej działalności gospodarczej.

8.    Opłata za zezwolenie, jaką może ponieść wnioskodawca w związku ze złożonym przez siebie wnioskiem o wydanie zezwolenia, jest rozsądna i współmierna do poniesionych kosztów oraz nie ogranicza świadczenia usługi lub wykonywania jakiejkolwiek innej działalności gospodarczej.



9.    Opłaty za zezwolenia nie obejmują płatności aukcyjnych, płatności z tytułu wykorzystania zasobów naturalnych, opłat licencyjnych, przetargowych lub innych niedyskryminacyjnych sposobów przyznawania koncesji, ani obowiązkowych składek za świadczenie usługi powszechnej.

10.    Każda ze Stron zapewnia, aby procedury licencjonowania lub procedury kwalifikacyjne stosowane przez właściwy organ i decyzje właściwego organu podejmowane w ramach procesu wydawania zezwoleń były bezstronne w odniesieniu do wszystkich wnioskodawców. Właściwy organ powinien podejmować decyzje w sposób niezależny, a w szczególności nie powinien być odpowiedzialny przed jakąkolwiek osobą świadczącą usługę lub wykonującą jakąkolwiek inną działalność gospodarczą, której świadczenie lub wykonywanie wymaga uzyskania zezwolenia.

11.    Jeżeli ustalono konkretne terminy zatwierdzania wniosków, wnioskodawca ma możliwość złożenia wniosku w rozsądnym terminie. Właściwy organ rozpoczyna rozpatrywanie wniosku bez zbędnej zwłoki. Jeżeli jest to możliwe, wnioski powinny być akceptowane w formie elektronicznej, z zastrzeżeniem podobnych zasad dotyczących autentyczności jak w przypadku wniosków składanych w formie papierowej.

12.    W przypadkach uznanych za stosowne należy akceptować uwierzytelnione kopie zamiast oryginałów dokumentów.

13.    Każda ze Stron zapewnia, aby rozpatrywanie wniosku o wydanie zezwolenia, w tym podjęcie ostatecznej decyzji, zostało ukończone w rozsądnym terminie od momentu złożenia kompletnego wniosku. Każda ze Stron powinna ustalić zwykły termin rozpatrzenia wniosku.

14.    Na żądanie wnioskodawcy właściwy organ Strony bez zbędnej zwłoki przekazuje informacje dotyczące statusu wniosku.



15.    Jeżeli wniosek zostanie uznany za niekompletny, właściwy organ Strony informuje o tym wnioskodawcę w rozsądnym terminie, wskazując dodatkowe informacje wymagane do uzupełnienia wniosku oraz umożliwiając wnioskodawcy skorygowanie braków.

16.    Jeżeli właściwy organ Strony odrzuci wniosek, informuje o tym wnioskodawcę na piśmie bez zbędnej zwłoki. Na wniosek wnioskodawcy właściwy organ Strony informuje również wnioskodawcę o powodach odrzucenia wniosku i o terminach złożenia odwołania od decyzji lub wniosku o jej skontrolowanie. Należy umożliwić wnioskodawcy, w rozsądnym terminie, ponowne złożenie wniosku.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

USŁUGI FINANSOWE

ARTYKUŁ 13.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

transgraniczny usługodawca finansowy Strony oznacza osobę pochodzącą z terytorium Strony, która prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usługi finansowej na terytorium tej Strony i zamierza świadczyć lub świadczy usługę finansową w ramach transgranicznego świadczenia tej usługi;



transgraniczne świadczenie usług finansowych lub transgraniczny handel usługami finansowymi oznacza świadczenie usługi finansowej:

a)    z terytorium jednej Strony na terytorium drugiej Strony; lub

b)    na terytorium jednej Strony przez osobę pochodzącą z terytorium tej Strony na rzecz osoby pochodzącej z terytorium drugiej Strony;

lecz nie obejmuje świadczenia usługi na terytorium jednej Strony poprzez inwestycję na tym terytorium;

instytucja finansowa oznacza dostawcę wykonującego jedną lub więcej operacji określonych jako usługi finansowe w niniejszym artykule, jeżeli w odniesieniu do świadczenia tych usług usługodawca podlega takiej regulacji lub takiemu nadzorowi jak instytucja finansowa w rozumieniu prawa Strony, na której terytorium się znajduje, w tym oddział znajdujący się na terytorium Strony tego usługodawcy finansowego, którego siedziba zarządu znajduje się na terytorium drugiej Strony;

instytucja finansowa drugiej Strony oznacza instytucję finansową, w tym oddział, znajdujący się na terytorium Strony i kontrolowany przez osobę pochodzącą z terytorium drugiej Strony;



usługa finansowa oznacza usługę o charakterze finansowym, w tym usługi ubezpieczeniowe oraz inne związane z ubezpieczeniami, usługi bankowe i inne usługi finansowe (z wyłączeniem ubezpieczeń) oraz usługi dodatkowe lub pomocnicze związane z usługą o charakterze finansowym. Usługi finansowe obejmują następujące rodzaje działalności:

a)    usługi ubezpieczeniowe oraz związane z ubezpieczeniami;

(i)    ubezpieczenia bezpośrednie (w tym koasekuracja):

A)    na życie; lub

B)    inne niż na życie;

(ii)    reasekuracja i retrocesja;

(iii)    pośrednictwo ubezpieczeniowe, takie jak usługi brokerskie i agencyjne; lub

(iv)    pomocnicze usługi ubezpieczeniowe, takie jak doradztwo ubezpieczeniowe, usługi aktuarialne, ocena ryzyka oraz likwidacja szkód; oraz

b)    usługi bankowe i inne usługi finansowe (z wyłączeniem ubezpieczeń):

(i)    przyjmowanie depozytów i innych funduszy zwrotnych od ludności;

(ii)    udzielanie wszelkiego rodzaju pożyczek i kredytów, w tym kredytów konsumenckich i kredytów hipotecznych, faktoring oraz finansowanie transakcji handlowych;



(iii)    leasing finansowy;

(iv)    wszelkie usługi w zakresie płatności i transferu środków pieniężnych, w tym karty kredytowe, debetowe, czeki podróżne oraz czeki bankierskie;

(v)    gwarancje i zobowiązania;

(vi)    transakcje z użyciem środków własnych lub klientów, dokonywane na giełdzie, poza rynkiem regulowanym lub w inny sposób, których przedmiotem są:

A)    instrumenty rynku pieniężnego (w tym czeki, weksle lub certyfikaty depozytowe);

B)    waluty obce;

C)    instrumenty pochodne, w tym kontrakty terminowe typu future i opcje;

D)    instrumenty pochodne oparte na stopach procentowych i kursach walutowych, w tym produkty takie jak swapy i kontrakty terminowe na stopę procentową;

E)    zbywalne papiery wartościowe; lub

F)    inne instrumenty zbywalne i aktywa finansowe, w tym kruszce;



(vii)    uczestnictwo w emisji wszelkiego rodzaju papierów wartościowych, w tym gwarantowanie emisji i jej plasowanie jako agent emisji (publiczny lub prywatny) oraz świadczenie usług z tym związanych;

(viii)    pośrednictwo na rynku pieniężnym;

(ix)    zarządzanie aktywami, takie jak zarządzanie płynnością lub portfelem aktywów, wszelkie formy zarządzania inwestycjami zbiorowymi, zarządzanie funduszami emerytalnymi, usługi powiernicze i usługi depozytariusza;

(x)    usługi rozliczeniowe i rozrachunkowe dotyczące aktywów finansowych, w tym papierów wartościowych, instrumentów pochodnych oraz innych instrumentów zbywalnych;

(xi)    dostarczanie i przekazywanie informacji finansowych oraz przetwarzanie danych finansowych oraz powiązane oprogramowanie; lub

(xii)    doradztwo, pośrednictwo i inne pomocnicze usługi finansowe w zakresie wszystkich rodzajów działalności wymienionych w ppkt (i)–(xi), w tym informacje kredytowe i analizy kredytowe, badania i doradztwo w zakresie inwestycji i portfeli inwestycyjnych oraz doradztwo w zakresie przejęć oraz restrukturyzacji i strategii przedsiębiorstw;

usługodawca finansowy oznacza osobę pochodzącą z terytorium Strony, która prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usługi finansowej na terytorium tej Strony, z wyłączeniem podmiotów publicznych;



inwestycja oznacza „inwestycję” określoną w art. 8.1 (Definicje), z zastrzeżeniem, że do celów niniejszego rozdziału w odniesieniu do „pożyczki lub kredytu” oraz „instrumentów dłużnych”, o których mowa w tym artykule:

a)    pożyczka lub kredyt na rzecz instytucji finansowej lub instrument dłużny wyemitowany przez instytucję finansową stanowią inwestycję w tę instytucję finansową wyłącznie wtedy, gdy Strona, na której terytorium znajduje się instytucja finansowa, traktuje je jako kapitał regulacyjny; oraz

b)    pożyczka lub kredyt udzielone przez instytucję finansową lub instrument dłużny posiadany przez instytucję finansową, inne niż pożyczka lub kredyt na rzecz instytucji finansowej lub instrument dłużny wyemitowany przez instytucję finansową, o których mowa w lit. a), nie stanowią inwestycji;

dla większej przejrzystości:

c)    Postanowienia rozdziału ósmego (Inwestycje) mają zastosowanie do pożyczki lub kredytu albo do instrumentu dłużnego w takim zakresie, w jakim nie są one objęte postanowieniami niniejszego rozdziału; oraz

d)    pożyczka lub kredyt udzielone przez transgranicznego usługodawcę finansowego lub instrument dłużny posiadany przez transgranicznego usługodawcę finansowego, inne niż pożyczka lub kredyt na rzecz instytucji finansowej lub instrument dłużny wyemitowany przez instytucję finansową, stanowią inwestycję do celów rozdziału ósmego (Inwestycje), jeżeli wspomniana pożyczka lub kredyt bądź instrument dłużny spełniają kryteria dotyczące inwestycji określone w art. 8.1 (Definicje);

inwestor oznacza „inwestora” określonego w art. 8.1 (Definicje);



nowa usługa finansowa oznacza usługę finansową, która nie jest świadczona na terytorium Strony, lecz na terytorium drugiej Strony, i obejmuje nową formę świadczenia usługi finansowej lub sprzedaż produktu finansowego, który nie jest sprzedawany na terytorium Strony;

osoba pochodząca z terytorium Strony oznacza „osobę pochodzącą z terytorium Strony” w rozumieniu definicji w art. 1.1 (Definicje o zastosowaniu ogólnym) i, dla większej przejrzystości, nie obejmuje oddziału przedsiębiorstwa państwa trzeciego;

podmiot publiczny oznacza:

a)    rząd, bank centralny lub organ kształtujący politykę pieniężną Strony lub jakikolwiek podmiot będący własnością Strony lub przez nią kontrolowany, który zajmuje się głównie wykonywaniem funkcji publicznych lub działań do celów publicznych, z wyłączeniem podmiotów zajmujących się głównie świadczeniem usług finansowych na warunkach komercyjnych; lub

b)    podmiot prywatny realizujący zadania wykonywane zwykle przez bank centralny lub organ kształtujący politykę pieniężną – w zakresie wykonywania tych zadań; oraz

organ samoregulacyjny oznacza organ pozarządowy, w tym wszelkie giełdy lub rynki, na których prowadzony jest obrót papierami wartościowymi lub kontraktami terminowymi typu future, izby rozliczeniowe oraz inne organizacje lub stowarzyszenia, które wykonują uprawnienia regulacyjne lub nadzorcze – własne lub przekazane im przez inne organy – wobec usługodawców finansowych lub instytucji finansowych.



ARTYKUŁ 13.2

Zakres

1.    Postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie do środka przyjętego lub utrzymanego przez Stronę, który odnosi się do:

a)    instytucji finansowej drugiej Strony;

b)    inwestora drugiej Strony oraz inwestycji realizowanej przez tego inwestora w instytucji finansowej znajdującej się na terytorium Strony; oraz

c)    transgranicznego handlu usługami finansowymi.

2.    Dla większej przejrzystości, postanowienia rozdziału ósmego (Inwestycje) mają zastosowanie do:

a)    środka dotyczącego inwestora Strony oraz inwestycji realizowanej przez tego inwestora w usługodawcy finansowym niebędącym instytucją finansową; oraz

b)    środka, innego niż środek dotyczący świadczenia usług finansowych, dotyczącego inwestora Strony lub inwestycji realizowanej przez tego inwestora w instytucji finansowej.

3.    Artykuły 8.10 (Traktowanie inwestorów i inwestycji objętych niniejszą Umową), 8.11 (Rekompensaty z tytułu strat), 8.12 (Wywłaszczenie), 8.13 (Transfery), 8.14 (Subrogacja), 8.16 (Odmowa przyznania korzyści) i 8.17 (Wymogi formalne) zostają włączone do niniejszego rozdziału i stanowią jego część.



4.    Sekcja F rozdziału ósmego (Rozstrzyganie sporów inwestycyjnych między inwestorami a państwami) zostaje włączona do niniejszego rozdziału i stanowi jego część wyłącznie w odniesieniu do skarg, w których Stronie zarzuca się naruszenie postanowień art. 13.3 lub 13.4 w odniesieniu do rozwoju i prowadzenia instytucji finansowej, jej funkcjonowania, utrzymywania, wykorzystywania, sprzedaży, zbycia, zarządzania nią lub korzystania z niej lub inwestycji w instytucję finansową, lub art. 8.10 (Traktowanie inwestorów i inwestycji objętych niniejszą Umową), 8.11 (Rekompensaty z tytułu strat), 8.12 (Wywłaszczenie), 8.13 (Transfery) lub 8.16 (Odmowa przyznania korzyści).

5.    Postanowienia niniejszego rozdziału nie mają zastosowania do środka przyjętego lub utrzymanego przez Stronę, który dotyczy:

a)    działań lub usług będących częścią powszechnego programu emerytalnego lub ustawowego systemu zabezpieczenia społecznego; lub

b)    prowadzenia działań lub świadczenia usług na rachunek Strony, z gwarancją Strony lub przy wykorzystaniu zasobów finansowych Strony, w tym jej podmiotów publicznych,

z zastrzeżeniem, że postanowienia niniejszego rozdziału mają zastosowanie w takim zakresie, w jakim Strona umożliwia wykonywanie działań lub świadczenie usług, o których mowa w lit. a) lub b), przez jej instytucje finansowe konkurujące z podmiotem publicznym lub instytucją finansową.

6.    Rozdział dwunasty (Regulacje krajowe) zostaje włączony do niniejszego rozdziału i stanowi jego część. Dla większej przejrzystości, postanowienia art. 12.3 (Wymogi i procedury dotyczące licencjonowania i kwalifikacji) mają zastosowanie do wykonywania przez finansowe organy regulacyjne Stron ich ustawowo określonego zakresu swobody uznania.



7.    Postanowienia rozdziału dwunastego (Regulacje krajowe) włączone do niniejszego rozdziału na mocy art. 6 nie mają zastosowania do wymogów w zakresie licencjonowania, procedur licencjonowania, wymogów dotyczących kwalifikacji ani do procedur kwalifikacyjnych:

a)    zgodnych ze środkiem niespełniającym wymogów utrzymywanym przez Kanadę, jak określono w wykazie tej Strony do załącznika III-A;

b)    zgodnych ze środkiem niespełniającym wymogów utrzymywanym przez Unię Europejską, jak określono w wykazie tej Strony do załącznika I, w takim zakresie, w jakim środek ten dotyczy usług finansowych; oraz

c)    określonych w art. 12.2 ust. 2 lit. b) (Zakres), w takim zakresie, w jakim środek ten dotyczy usług finansowych.

ARTYKUŁ 13.3

Traktowanie narodowe

1.    Artykuł 8.6 (Traktowanie narodowe) zostaje włączony do niniejszego rozdziału i stanowi jego część oraz ma zastosowanie do traktowania instytucji finansowych i inwestorów drugiej Strony oraz ich inwestycji w instytucje finansowe.

2.    Traktowanie przyznane przez Stronę własnym inwestorom i inwestycjom własnych inwestorów na mocy art. 8.6 ust. 1 i 2 (Traktowanie narodowe) oznacza traktowanie przyznane własnym instytucjom finansowym i inwestycjom własnych inwestorów Strony w instytucje finansowe.



ARTYKUŁ 13.4

Najwyższe uprzywilejowanie

1.    Artykuł 8.7 (Najwyższe uprzywilejowanie) zostaje włączony do niniejszego rozdziału i stanowi jego część oraz ma zastosowanie do traktowania instytucji finansowych i inwestorów drugiej Strony oraz ich inwestycji w instytucje finansowe.

2.    Traktowanie przyznane przez Stronę inwestorom państwa trzeciego i inwestycjom inwestorów państwa trzeciego na mocy art. 8.7 ust. 1 i 2 (Najwyższe uprzywilejowanie) oznacza traktowanie przyznane instytucjom finansowym państwa trzeciego i inwestycjom w instytucje finansowe dokonanym przez inwestorów państwa trzeciego.

ARTYKUŁ 13.5

Uznawanie środków ostrożnościowych

1.    Strona może uznać środek ostrożnościowy państwa trzeciego w drodze zastosowania środka objętego niniejszym rozdziałem. Uznanie to może być:

a)    przyznane jednostronnie;

b)    osiągnięte poprzez harmonizację lub w inny sposób; lub



c)    oparte na umowie lub uzgodnieniu z państwem trzecim.

2.    Strona uznająca środek ostrożnościowy zapewnia drugiej Stronie odpowiednią możliwość wykazania występowania okoliczności, w których istnieją lub będą istniały równoważny akt prawny, nadzór, wdrożenie aktu prawnego i, w stosownych przypadkach, procedury dotyczące wymiany informacji między Stronami.

3.    Jeżeli Strona uznaje środek ostrożnościowy na podstawie ust. 1 lit. c) i istnieją okoliczności opisane w ust. 2, Strona zapewnia drugiej Stronie odpowiednią możliwość negocjowania przystąpienia do umowy lub uzgodnienia, lub negocjowania porównywalnej umowy lub porównywalnego uzgodnienia.

ARTYKUŁ 13.6

Dostęp do rynku

1.    Strona nie może przyjmować lub utrzymywać – w odniesieniu do instytucji finansowej drugiej Strony lub w odniesieniu do dostępu do rynku w drodze utworzenia instytucji finansowej przez inwestora drugiej Strony – na całym terytorium Strony lub na terytorium krajowego, prowincjonalnego, terytorialnego, regionalnego lub lokalnego szczebla instytucji rządowych, środka, który:

a)    nakłada ograniczenia odnoszące się do:

(i)    liczby instytucji finansowych, czy to w postaci kontyngentów liczbowych, monopoli, wyłącznych usługodawców, czy też wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych;



(ii)    całkowitej wartości transakcji usług finansowych lub aktywów, w postaci kontyngentów liczbowych lub wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych;

(iii)    całkowitej liczby operacji usług finansowych lub całkowitego wolumenu wykonanych usług finansowych wyrażonych jako określone jednostki liczbowe, w postaci kontyngentów lub wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych;

(iv)    udziału kapitału zagranicznego, w postaci górnego progu procentowego ograniczającego udziały zagranicznych podmiotów w instytucjach finansowych albo całkowitą wartość inwestycji zagranicznych w instytucje finansowe, w ujęciu indywidualnym lub zbiorczym; lub

(v)    całkowitej liczby osób fizycznych, które mogą być zatrudnione w danym sektorze usług finansowych lub które instytucja finansowa może zatrudniać i które są niezbędne do świadczenia określonej usługi finansowej i bezpośrednio związane z jej świadczeniem, w postaci kontyngentów liczbowych lub wymogu wykonania testu potrzeb ekonomicznych; lub

b)    ogranicza lub nakłada wymogi na konkretne rodzaje osób prawnych lub wspólne przedsięwzięcia, poprzez które instytucja finansowa może prowadzić działalność gospodarczą.

2.    Artykuł 8.4 ust. 2 (Dostęp do rynku) zostaje włączony do niniejszego artykułu i stanowi jego część.

3.    Dla większej przejrzystości:

a)    strona może nakładać warunki i procedury wydawania zezwoleń na ustanawianie i rozszerzanie obecności handlowej, pod warunkiem że nie obchodzą obowiązku Strony wynikającego z ust. 1 i są zgodne z innymi postanowieniami niniejszego rozdziału; oraz



b)    niniejszy artykuł nie uniemożliwia Stronie żądania od instytucji finansowej świadczenia pewnych usług finansowych przez odrębne podmioty prawne, jeżeli, według prawa Strony, zakres usług finansowych świadczonych przez instytucję finansową nie może być świadczony przez jeden podmiot.

ARTYKUŁ 13.7

Transgraniczne świadczenie usług finansowych

1.    Artykuły 9.3 (Traktowanie narodowe), 9.4 (Wymogi formalne) i 9.6 (Dostęp do rynku) zostają włączone do niniejszego rozdziału i stanowią jego część oraz mają zastosowanie do traktowania transgranicznych usługodawców finansowych świadczących usługi finansowe określone w załączniku 13A.

2.    Traktowanie przyznane przez Stronę własnym usługodawcom i usługom na mocy art. 9.3 ust. 2 (Traktowanie narodowe) oznacza traktowanie przyznane własnym usługodawcom finansowym i usługom finansowym Strony.

3.    Środki, których Strona nie może przyjmować lub utrzymywać w odniesieniu do usługodawców i usług drugiej Strony na mocy art. 9.6 (Dostęp do rynku), oznaczają środki związane z transgranicznymi usługodawcami finansowymi drugiej Strony świadczącymi usługi finansowe.

4.    Artykuł 9.5 (Najwyższe uprzywilejowanie) zostaje włączony do niniejszego rozdziału i stanowi jego część oraz ma zastosowanie do traktowania transgranicznych usługodawców finansowych pochodzących z terytorium drugiej Strony.



5.    Traktowanie przyznane przez Stronę usługodawcom i usługom państwa trzeciego na mocy art. 9.5 (Najwyższe uprzywilejowanie) oznacza traktowanie przyznane usługodawcom finansowym państwa trzeciego i usługom finansowym państwa trzeciego.

6.    Każda ze Stron zezwala osobie znajdującej się na jej terytorium oraz jej obywatelowi, niezależnie od tego, gdzie się znajduje, na nabycie usługi finansowej od transgranicznego usługodawcy finansowego drugiej Strony znajdującego się na terytorium tej drugiej Strony. Obowiązek ten nie wymaga od Strony zezwalania tym dostawcom na prowadzenie działalności lub na sprzedaż bezpośrednią usług na jej terytorium. Każda ze Stron może określać „prowadzenie działalności” i „sprzedaż bezpośrednią usług” do celów niniejszego artykułu zgodnie z ust. 1.

7.    W odniesieniu do usług finansowych określonych w załączniku 13A każda ze Stron zezwala transgranicznemu usługodawcy finansowemu drugiej Strony, na wniosek lub po powiadomieniu właściwego organu regulacyjnego, jeżeli jest to wymagane, na świadczenie usługi finansowej w ramach nowej formy świadczenia lub na sprzedaż produktu finansowego, który nie jest sprzedawany na terytorium Strony, w przypadku gdy pierwsza Strona zezwala własnym usługodawcom finansowym na świadczenie takiej usługi lub na sprzedaż takiego produktu zgodnie z prawem Strony w podobnych sytuacjach.

ARTYKUŁ 13.8

Kadra kierownicza wyższego szczebla i zarząd

Strona nie wymaga powoływania przez instytucję finansową drugiej Strony na stanowiska w kadrze kierowniczej wyższego szczebla lub w zarządzie osób fizycznych konkretnej narodowości.



ARTYKUŁ 13.9

Wymogi dotyczące wyników inwestycji

1.    Strony negocjują ograniczenia wymogów dotyczących wyników inwestycji, takie jak te, o których mowa w art. 8.5 (Wymogi dotyczące wyników inwestycji) w odniesieniu do inwestycji w instytucje finansowe.

2.    Jeżeli, po upływie trzech lat od wejścia w życie niniejszej Umowy, Strony nie doszły do porozumienia w sprawie takich ograniczeń, na wniosek Strony art. 8.5 (Wymogi dotyczące wyników inwestycji) zostaje włączony do niniejszego rozdziału i stanowi jego część oraz ma zastosowanie do inwestycji w instytucje finansowe. Do tego celu „inwestycja”, o której mowa w art. 8.5 (Wymogi dotyczące wyników inwestycji), oznacza „inwestycję w instytucję finansową na jej terytorium”.

3.    W terminie 180 dni po pomyślnym wynegocjowaniu przez Strony ograniczeń wymogów dotyczących wyników inwestycji zgodnie z ust. 1 lub na wniosek Strony o włączenie art. 8.5 (Wymogi dotyczące wyników inwestycji) do niniejszego rozdziału na podstawie ust. 2, zależnie od przypadku, każda Strona może odpowiednio zmienić swój wykaz. Wszelkie zmiany należy ograniczyć do wykazania zastrzeżeń dotyczących istniejących środków, które nie są zgodne z wymogami dotyczącymi wyników inwestycji na podstawie niniejszego rozdziału, w przypadku Kanady – w sekcji A jej wykazu do załącznika III, a w przypadku Unii Europejskiej – w jej wykazie do załącznika I. Artykuł 13.10 ust. 1 ma zastosowanie do takich środków w zakresie ograniczeń wymogów dotyczących wyników inwestycji wynegocjowanych zgodnie z ust. 1 lub art. 8.5 (Wymogi dotyczące wyników inwestycji) włączonym do niniejszego rozdziału zgodnie z ust. 2, zależnie od przypadku.



ARTYKUŁ 13.10

Zastrzeżenia i wyjątki

1.    Artykuły 13.3, 13.4, 13.6 i 13.8 nie mają zastosowania do:

a)    istniejącego środka niespełniającego wymogów, utrzymywanego przez Stronę na poziomie:

(i)    Unii Europejskiej, jak określono w wykazie tej Strony do załącznika I;

(ii)    rządu krajowego, zgodnie ze wskazaniem Kanady w sekcji A jej wykazu do załącznika III lub wskazaniem Unii Europejskiej w jej wykazie do załącznika I;

(iii)    instytucji rządowych i samorządowych na szczeblu prowincjonalnym, terytorialnym lub regionalnym, zgodnie ze wskazaniem Kanady w sekcji A jej wykazu do załącznika III lub wskazaniem Unii Europejskiej w jej wykazie do załącznika I; lub

(iv)    władz lokalnych;

b)    dalszego stosowania lub szybkiego przedłużenia środka niespełniającego wymogów, o którym mowa w lit. a); lub

c)    zmiany środka niespełniającego wymogów, o którym mowa w lit. a), w zakresie, w jakim zmiana ta nie zmniejsza stopnia zgodności danego środka z postanowieniami art. 13.3, 13.4, 13.6 lub 13.8 w stosunku do zgodności istniejącej bezpośrednio przed zmianą.



2.    Artykuł 13.7 nie ma zastosowania do:

a)    istniejącego środka niespełniającego wymogów, utrzymywanego przez Stronę na poziomie:

(i)    Unii Europejskiej, jak określono w wykazie tej Strony do załącznika I;

(ii)    rządu krajowego, zgodnie ze wskazaniem Kanady w sekcji A jej wykazu do załącznika III lub wskazaniem Unii Europejskiej w jej wykazie do załącznika I;

(iii)    instytucji rządowych i samorządowych na szczeblu prowincjonalnym, terytorialnym lub regionalnym, zgodnie ze wskazaniem Kanady w sekcji A jej wykazu do załącznika III lub wskazaniem Unii Europejskiej w jej wykazie do załącznika I; lub

(iv)    władz lokalnych;

b)    dalszego stosowania lub szybkiego przedłużenia środka niespełniającego wymogów, o którym mowa w lit. a); lub

c)    zmiany środka niespełniającego wymogów, o którym mowa w lit. a), w zakresie, w jakim zmiana ta nie zmniejsza stopnia zgodności danego środka z postanowieniami art. 13.7 w stosunku do zgodności istniejącej bezpośrednio przed wejściem w życie niniejszej Umowy.

3.    Artykuły 13.3, 13.4, 13.6, 13.7 i 13.8 nie mają zastosowania do środka przyjętego lub utrzymanego przez Kanadę w odniesieniu do usług finansowych określonych w sekcji B jej wykazu do załącznika III lub do środka przyjętego lub utrzymanego przez Unię Europejską w odniesieniu do usług finansowych określonych w jej wykazie do załącznika II.



4.    Jeżeli Strona wskazała zastrzeżenie do art. 8.4 (Dostęp do rynku), 8.5 (Wymogi dotyczące wyników inwestycji), 8.6 (Traktowanie narodowe), 8.7 (Najwyższe uprzywilejowanie), 8.8 (Kadra kierownicza wyższego szczebla i zarząd), 9.3 (Traktowanie narodowe), 9.5 (Najwyższe uprzywilejowanie) lub 9.6 (Dostęp do rynku) w wykazie danej Strony do załączników I lub II, zastrzeżenie to stanowi także zastrzeżenie do art. 13.3, 13.4, 13.6, 13.7 lub 13.8, lub do dowolnego ograniczenia wymogów dotyczących wyników inwestycji wynegocjowanych zgodnie z art. 13.9 ust. 1 lub włączonych do niniejszego rozdziału na mocy art. 13.9 ust. 2, zależnie od przypadku, w zakresie, w jakim środek, sektor, podsektor lub działanie wskazane w zastrzeżeniu są objęte niniejszym rozdziałem.

5.    Strona nie przyjmuje po dacie wejścia w życie niniejszej Umowy środka lub szeregu środków objętych sekcją B wykazu Kanady do załącznika III lub wykazem Unii Europejskiej do załącznika II, które wymagałyby, w sposób bezpośredni lub pośredni, aby inwestor drugiej Strony ze względu na swoją przynależność państwową sprzedał lub zbył w inny sposób inwestycję istniejącą w chwili, gdy ten środek lub szereg środków wchodzą w życie.

6.    W odniesieniu do praw własności intelektualnej Strona może odstąpić od stosowania postanowień art. 13.3 i 13.4 i od wszelkich ograniczeń transferu technologii w związku z wymogami dotyczącymi wyników inwestycji wynegocjowanych zgodnie z art. 13.9 ust. 1 lub włączonych do niniejszego rozdziału na mocy art. 13.9 ust. 2, zależnie od przypadku, jeżeli dane odstępstwo jest zgodne z postanowieniami Porozumienia TRIPS, w tym ze zwolnieniami ze stosowania Porozumienia TRIPS przyjętymi na podstawie art. IX Porozumienia WTO.



7.    Artykuły 13.3, 13.4, 13.6, 13.7, 13.8 i 13.9 nie mają zastosowania do:

a)    zamówień Strony na towary lub usługi nabywane do celów publicznych, a nie w celu komercyjnej odsprzedaży lub w celu wykorzystania na potrzeby dostawy towaru lub świadczenia usługi do komercyjnej sprzedaży, niezależnie od tego, czy przedmiotowe zamówienie jest „zamówieniem objętym niniejszą Umową” w rozumieniu art. 19.2 (Zakres); lub

b)    subsydiów lub wsparcia rządowego w zakresie handlu usługami udzielonych przez Stronę.

ARTYKUŁ 13.11

Skuteczne i przejrzyste regulacje

1.    Każda ze Stron zapewnia racjonalne, obiektywne i bezstronne stosowanie wszystkich środków o zastosowaniu ogólnym, do których ma zastosowanie niniejszy rozdział.

2.    Każda ze Stron zapewnia bezzwłoczne publikowanie lub udostępnianie swoich przepisów ustawowych i wykonawczych, procedur i zarządzeń administracyjnych o powszechnym zastosowaniu w odniesieniu do wszelkich kwestii objętych niniejszym rozdziałem w sposób umożliwiający zainteresowanej osobie i drugiej Stronie zapoznanie się z nimi. W miarę możliwości każda ze Stron:

a)    publikuje z wyprzedzeniem każdy środek, którego przyjęcie proponuje;



b)    zapewnia zainteresowanej osobie i drugiej Stronie odpowiednią możliwość przedstawienia uwag dotyczących proponowanych środków; oraz

c)    zapewnia odpowiedni czas między ostateczną publikacją środków a dniem, w którym stają się skuteczne.

Do celów niniejszego rozdziału wymogi te zastępują wymogi określone w art. 27.1 (Publikacja).

3.    Każda Strona utrzymuje lub ustanawia odpowiednie mechanizmy reagowania w rozsądnym terminie na zapytanie zainteresowanej osoby dotyczące środków o zastosowaniu ogólnym objętych niniejszym rozdziałem.

4.    Organ regulacyjny wydaje decyzję administracyjną dotyczącą świadczenia usług finansowych na podstawie kompletnego wniosku złożonego przez inwestora instytucji finansowej, transgranicznego usługodawcy finansowego lub instytucji finansowej drugiej Strony, w rozsądnym terminie, który jest uzasadniony z punktu widzenia złożoności wniosku i w świetle zwykłego terminu ustalonego na rozpatrzenie wniosku. W przypadku Kanady taki rozsądny termin wynosi 120 dni. Organ regulacyjny bezzwłocznie powiadamia wnioskodawcę o tej decyzji. Jeżeli wydanie decyzji w rozsądnym terminie nie jest możliwe, organ regulacyjny bezzwłocznie powiadamia wnioskodawcę i podejmuje starania w celu wydania decyzji najszybciej jak to możliwe. Dla większej przejrzystości, wniosku nie uznaje się za kompletny do czasu odbycia wszystkich stosownych wysłuchań i otrzymania przez organ regulacyjny wszystkich niezbędnych informacji.



ARTYKUŁ 13.12

Organy samoregulacyjne

Jeżeli Strona wymaga od instytucji finansowej lub transgranicznego usługodawcy finansowego drugiej Strony członkostwa lub uczestnictwa w organie samoregulacyjnym, lub dostępu do niego, w celu świadczenia usługi finansowej na terytorium danej Strony, lub przyznaje przywileje lub korzyść przy świadczeniu usługi finansowej za pośrednictwem organu samoregulacyjnego, Strona ustanawiająca wymóg zapewnia przestrzeganie przez organ samoregulacyjny zobowiązań określonych w niniejszym rozdziale.

ARTYKUŁ 13.13

Systemy płatności i rozliczeń

Na warunkach, zgodnie z którymi przyznaje się traktowanie narodowe, każda ze Stron przyznaje usługodawcy finansowemu pochodzącemu z terytorium drugiej Strony i mającemu siedzibę na jej terytorium dostęp do systemów płatności i rozliczeń, których operatorem jest Strona lub podmiot wykonujący władzę publiczną przekazaną mu przez Stronę, oraz dostęp do oficjalnych instrumentów finansowania i refinansowania dostępnych w ramach prowadzenia zwykłej działalności gospodarczej. Niniejszy artykuł nie przyznaje dostępu do instrumentów udostępnianych przez pożyczkodawcę ostatniej instancji danej Strony.



ARTYKUŁ 13.14

Nowe usługi finansowe

1.    Każda Strona zezwala instytucji finansowej drugiej Strony na świadczenie dowolnej nowej usługi finansowej, na której świadczenie przez swoje instytucje finansowe zezwoliłaby pierwsza Strona w podobnych sytuacjach zgodnie ze swoim prawem, na wniosek lub po powiadomieniu właściwego organu regulacyjnego, jeżeli jest to wymagane.

2.    Strona może ustalić formę prawną i instytucjonalną, poprzez którą nowa usługa finansowa może być świadczona, i może wymagać zezwolenia na świadczenie danej usługi. Jeżeli wymagane jest zezwolenie, decyzja w jego sprawie zostaje wydana w rozsądnym terminie, a udzielenia zezwolenia można odmówić jedynie ze względów ostrożnościowych.

3.    Niniejszy artykuł nie uniemożliwia instytucji finansowej Strony wystąpienia do drugiej Strony z wnioskiem o rozważenie zezwolenia na świadczenie usługi finansowej, która nie jest świadczona na terytorium którejkolwiek ze Stron. Wniosek ten podlega prawu Strony otrzymującej wniosek i nie podlega zobowiązaniom określonym w niniejszym artykule.



ARTYKUŁ 13.15

Przekazywanie i przetwarzanie informacji

1.    Każda ze Stron zezwala instytucji finansowej lub transgranicznemu usługodawcy finansowemu drugiej Strony na przekazywanie informacji w formie elektronicznej lub w innej formie, na i z jej terytorium, na potrzeby przetwarzania danych, w przypadku gdy takie przetwarzanie jest wymagane w ramach prowadzenia zwykłej działalności gospodarczej przez instytucję finansową lub transgranicznego usługodawcę finansowego.

2.    Każda ze Stron utrzymuje odpowiednie zabezpieczenia służące ochronie prywatności, w szczególności w odniesieniu do przekazywania danych osobowych. Jeżeli przekazywane informacje finansowe zawierają dane osobowe, takie przekazywanie odbywa się zgodnie z przepisami regulującymi ochronę danych osobowych na terytorium Strony, z którego przekazuje się informacje.

ARTYKUŁ 13.16

Wyłączenie ze względów ostrożnościowych

1.    Niniejsza Umowa nie uniemożliwia Stronie przyjmowania lub utrzymywania racjonalnych środków ze względów ostrożnościowych, w tym w celu:

a)    ochrony inwestorów, deponentów, ubezpieczających lub osób, wobec których ma obowiązek powierniczy instytucja finansowa, transgraniczny usługodawca finansowy lub usługodawca finansowy;



b)    zachowania bezpieczeństwa, stabilności, integralności lub odpowiedzialności finansowej instytucji finansowej, transgranicznego usługodawcy finansowego lub usługodawcy finansowego; lub

c)    zapewnienia integralności i stabilności systemu finansowego Strony.

2.    Bez uszczerbku dla innych środków służących regulacji ostrożnościowej transgranicznego handlu usługami finansowymi, Strona może wymagać rejestracji transgranicznych usługodawców finansowych pochodzących z terytorium drugiej Strony oraz instrumentów finansowych.

3.    Z zastrzeżeniem art. 13.3 i 13.4, Strona może zakazać, ze względów ostrożnościowych, określonej usługi lub działalności finansowej. Taki zakaz nie może mieć zastosowania do wszystkich usług finansowych ani do całego podsektora usług finansowych, takiego jak bankowość.

ARTYKUŁ 13.17

Szczególne wyjątki

1.    Niniejsza Umowa nie ma zastosowania do środków podejmowanych przez podmiot publiczny w ramach prowadzonej polityki pieniężnej lub kursowej. Niniejszy ustęp nie ma wpływu na obowiązki Strony wynikające z art. 8.5 (Wymogi dotyczące wyników inwestycji), 8.13 (Transfery) lub 13.9.



2.    Niniejsza Umowa nie wymaga od Strony dostarczania lub zapewniania dostępu do informacji odnoszących się do interesów i rachunków klientów indywidualnych, transgranicznych usługodawców finansowych, instytucji finansowych lub do informacji poufnych, których ujawnienie miałoby wpływ na określone kwestie regulacyjne, nadzorcze lub związane z egzekwowaniem prawa, lub byłoby sprzeczne z interesem publicznym w innych aspektach lub naruszałoby uzasadnione interesy handlowe określonych przedsiębiorstw.

ARTYKUŁ 13.18

Komitet ds. Usług Finansowych

1.    W skład Komitetu ds. Usług Finansowych ustanowionego na mocy art. 26.2 ust. 1 lit. f) (Specjalne komitety) wchodzą przedstawiciele organów odpowiedzialnych za politykę usług finansowych posiadający wiedzę fachową w dziedzinie objętej niniejszym rozdziałem. W przypadku Kanady przedstawicielem Komitetu jest urzędnik Ministerstwa Finansów Kanady lub organu będącego jego następcą.

2.    Komitet ds. Usług Finansowych podejmuje decyzje za obopólną zgodą.

3.    Komitet ds. Usług Finansowych zbiera się co roku, chyba że Komitet postanowi inaczej, oraz:

a)    nadzoruje realizację postanowień niniejszego rozdziału;



b)    prowadzi dialog w kwestii regulacji sektora usług finansowych w celu poprawy obustronnej wiedzy dotyczącej systemu regulacyjnego Stron i współpracy na rzecz rozwoju międzynarodowych norm, co pokazuje uzgodnienie w sprawie dialogu dotyczącego regulacji sektora usług finansowych zawarte w załączniku 13C; oraz

c)    wdraża art. 13.21.

ARTYKUŁ 13.19

Konsultacje

1.    Strona może wystąpić z wnioskiem o przeprowadzenie konsultacji z drugą Stroną dotyczących każdej kwestii wynikającej z niniejszej Umowy, która ma wpływ na usługi finansowe. Druga Strona rozpatruje ten wniosek ze zrozumieniem dla stanowiska Strony.

2.    Każda ze Stron zapewnia, aby w przypadku konsultacji prowadzonych na podstawie ust. 1 w skład jej delegacji wchodzili urzędnicy mający odpowiednią wiedzę fachową w dziedzinie objętej niniejszym rozdziałem. W przypadku Kanady oznacza to urzędników Ministerstwa Finansów Kanady lub organu będącego jego następcą.



ARTYKUŁ 13.20

Rozstrzyganie sporów

1.    Rozdział dwudziesty dziewiąty (Rozstrzyganie sporów) stosuje się, ze zmianami wprowadzonymi niniejszym artykułem, do rozstrzygania sporów wynikających z niniejszego rozdziału.

2.    Jeżeli Strony nie są w stanie uzgodnić składu organu arbitrażowego powołanego do celów rozstrzygania sporów wynikających z niniejszego rozdziału, zastosowanie ma art. 29.7 (Skład organu arbitrażowego). Wszystkie odniesienia do listy arbitrów sporządzonej na podstawie art. 29.8 (Lista arbitrów) należy jednak rozumieć jako odniesienia do listy arbitrów sporządzonej na podstawie niniejszego artykułu.

3.    Wspólny Komitet CETA może sporządzić listę co najmniej 15 osób, wybranych w oparciu o obiektywność, wiarygodność i rzetelną ocenę, które chcą i są w stanie pełnić funkcję arbitrów. Lista ta obejmuje trzy podlisty: jedną podlistę dla każdej ze Stron oraz jedną podlistę osób niebędących obywatelami żadnej ze Stron, które mogą pełnić funkcję przewodniczących. Na każdej podliście znajduje się co najmniej pięć osób. Wspólny Komitet CETA może dokonywać przeglądu listy w dowolnym momencie i zapewnia jej zgodność z niniejszym artykułem.

4.    Arbitrzy umieszczeni na liście muszą posiadać wiedzę fachową lub doświadczenie w zakresie prawa usług finansowych lub regulacji tego sektora lub praktykę w tej dziedzinie, która może obejmować regulację działalności usługodawców finansowych. Arbitrzy pełniący funkcję przewodniczących muszą mieć ponadto doświadczenie w roli doradcy, członka zespołu ekspertów lub arbitra w ramach procedur rozstrzygania sporów. Arbitrzy są niezależni, działają w imieniu własnym i nie przyjmują instrukcji od żadnej organizacji ani żadnego rządu. Spełniają wymogi określone w kodeksie postępowania znajdującym się w załączniku 29B (Kodeks postępowania).



5.    Jeżeli organ arbitrażowy stwierdzi, że środek jest niezgodny z niniejszą Umową i ma wpływ:

a)    na sektor usług finansowych i na jakikolwiek inny sektor, Strona skarżąca może zawiesić korzyści w sektorze usług finansowych, które mają skutek równoważny ze skutkiem powodowanym przez ten środek w sektorze usług finansowych Strony; lub

b)    jedynie na sektor inny niż sektor usług finansowych, Strona skarżąca nie zawiesza korzyści w sektorze usług finansowych.

ARTYKUŁ 13.21

Spory inwestycyjne dotyczące usług finansowych

1.    Sekcja F rozdziału ósmego (Rozstrzyganie sporów inwestycyjnych między inwestorami a państwami) ma zastosowanie, ze zmianami wprowadzonymi niniejszym artykułem i załącznikiem 13B, do:

a)    sporów inwestycyjnych dotyczących środków, do których ma zastosowanie niniejszy rozdział i w których inwestor twierdzi, że Strona naruszyła art. 8.10 (Traktowanie inwestorów i inwestycji objętych niniejszą Umową), 8.11 (Rekompensaty z tytułu strat), 8.12 (Wywłaszczenie), 8.13 (Transfery), 8.16 (Odmowa przyznania korzyści), 13.3 lub 13.4; lub

b)    sporów inwestycyjnych wszczętych zgodnie z sekcją F rozdziału ósmego (Rozstrzyganie sporów inwestycyjnych między inwestorami a państwami), w których powołano się na art. 13.16 ust. 1.



2.    W przypadku sporu inwestycyjnego na podstawie ust. 1 lit. a), lub jeżeli pozwany powoła się na art. 13.16 ust. 1 w terminie 60 dni od wniesienia skargi do Trybunału na podstawie art. 8.23 (Wniesienie skargi do Trybunału), skład wydziału Trybunału powołuje się zgodnie z art. 8.27 ust. 7 (Skład Trybunału) z listy sporządzanej na podstawie art. 13.20 ust. 3. Jeżeli pozwany powoła się na art. 13.16 ust. 1 w terminie 60 dni od przedłożenia skargi, w odniesieniu do sporu inwestycyjnego innego niż ten, o którym mowa w ust. 1 lit. a), termin na ustalenie składu wydziału Trybunału na podstawie art. 8.27 ust. 7 (Skład Trybunału) rozpoczyna bieg w dniu, w którym pozwany powoła się na art. 13.16 ust. 1. Jeżeli Wspólny Komitet CETA nie dokonał powołań, o których mowa w art. 8.27 ust. 2 (Skład Trybunału) w terminie określonym w art. 8.27 ust. 17 (Skład Trybunału), każda ze stron sporu może zwrócić się do Sekretarza Generalnego Międzynarodowego Centrum Rozstrzygania Sporów Inwestycyjnych („ICSID”) z wnioskiem o wybór członków Trybunału z listy sporządzonej na podstawie art. 13.20. Jeżeli do dnia przedłożenia skargi na podstawie art. 8.23 (Wniesienie skargi do Trybunału) nie sporządzono listy zgodnie z art. 13.20, Sekretarz Generalny ICSID wybiera członków Trybunału spośród osób zaproponowanych przez jedną ze Stron lub obie Strony zgodnie z art. 13.20.

3.    Pozwany może skierować pisemny wniosek w sprawie do Komitetu ds. Usług Finansowych w celu rozstrzygnięcia, czy i, ewentualnie, w jakim stopniu wyjątek, o którym mowa w art. 13.16 ust. 1, stanowi ważną odpowiedź na skargę. Wniosek o wydanie opinii przedkłada się nie później niż w dniu wyznaczonym przez Trybunał na przedłożenie odpowiedzi pozwanego na zarzuty. Jeżeli pozwany skieruje sprawę do Komitetu ds. Usług Finansowych na podstawie niniejszego ustępu, terminy lub postępowania, o których mowa w sekcji F rozdziału ósmego (Rozstrzyganie sporów inwestycyjnych między inwestorami a państwami) zostają zawieszone.



4.    We wniosku o wydanie opinii, o którym mowa w ust. 3, Komitet ds. Usług Finansowych lub Wspólny Komitet CETA, zależnie od przypadku, może dokonać wspólnego ustalenia, czy i w jakim stopniu art. 13.16 ust. 1 stanowi ważną odpowiedź na skargę. Komitet ds. Usług Finansowych lub Wspólny Komitet CETA, zależnie od przypadku, przekazuje kopię tego wspólnego ustalenia inwestorowi i Trybunałowi, jeżeli został ustanowiony. Jeżeli we wspólnym ustaleniu stwierdzono, że art. 13.16 ust. 1 stanowi ważną odpowiedź na wszystkie części skargi w całości, uznaje się, że inwestor wycofał swoją skargę i postępowanie zostaje umorzone zgodnie z art. 8.35 (Umorzenie postępowania). Jeżeli we wspólnym ustaleniu stwierdzono, że art. 13.16 ust. 1 stanowi ważną odpowiedź tylko na część skargi, wspólne ustalenie jest wiążące dla Trybunału w odniesieniu do tych części skargi. Zawieszenie terminów lub postępowań opisane w ust. 3 przestaje mieć wówczas zastosowanie, a inwestor może kontynuować postępowanie w odniesieniu do pozostałych części skargi.

5.    Jeżeli Wspólny Komitet CETA nie podejmie wspólnego ustalenia w terminie trzech miesięcy od przedłożenia wniosku o wydanie opinii przez Komitet ds. Usług Finansowych, zawieszenie terminów lub postępowań, o których mowa w art. 3, przestaje mieć zastosowanie, a inwestor może kontynuować postępowanie dotyczące jego skargi.

6.    Na wniosek pozwanego Trybunał decyduje na wstępie, czy i w jakim stopniu art. 13.16 ust. 1 stanowi ważną odpowiedź na skargę. Niewystąpienie przez pozwanego z takim wnioskiem nie narusza prawa pozwanego do powoływania się na art. 13.16 ust. 1 w odpowiedzi na skargę na późniejszym etapie postępowania. Trybunał nie wyciąga żadnych niekorzystnych wniosków z faktu, że Komitet ds. Usług Finansowych lub Wspólny Komitet CETA nie doszedł do porozumienia w sprawie wspólnego ustalenia zgodnie z załącznikiem 13B.



ROZDZIAŁ CZTERNASTY

USŁUGI MIĘDZYNARODOWEGO TRANSPORTU MORSKIEGO

ARTYKUŁ 14.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

usługi w zakresie odprawy celnej lub usługi pośredników urzędów celnych oznaczają przeprowadzanie na zlecenie formalności celnych dotyczących przywozu, wywozu lub przewozu ładunku, bez względu na to, czy usługi te stanowią główną czy drugorzędną działalność usługodawcy;

usługi w zakresie obsługi stacji kontenerowej i magazynowania oznaczają przechowywanie, zapełnianie, opróżnianie lub naprawę kontenerów i udostępnianie ich do załadunku, na terenie obszarów portowych lub na lądzie;

transport „od drzwi do drzwi” lub transport multimodalny oznacza przewóz ładunku odbywający się w ramach jednolitego dokumentu przewozowego, wykorzystujący więcej niż jeden rodzaj transportu i obejmujący międzynarodowy odcinek morski;



usługi dowozowe oznaczają morski przewóz ładunku międzynarodowego, przed jego przewozem lub po nim, w tym w kontenerach, przesyłek luzem oraz suchych lub płynnych przesyłek masowych, pomiędzy portami znajdującymi się na terytorium Strony. Dla większej przejrzystości, w odniesieniu do Kanady, usługi dowozowe mogą obejmować przewóz między wodami morskimi i śródlądowymi, przy czym wody śródlądowe oznaczają wody określone w prawie celnym (Customs Act), R.S.C. 1985, c.1 (2nd Supp.);

ładunek międzynarodowy oznacza ładunek przewożony statkami morskimi między portem Strony a portem drugiej Strony lub państwa trzeciego, lub między portem jednego państwa członkowskiego Unii Europejskiej a portem innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej;

usługi międzynarodowego transportu morskiego oznaczają przewóz osób lub ładunku statkiem morskim między portem jednej Strony a portem drugiej Strony lub państwa trzeciego, lub między portem jednego państwa członkowskiego Unii Europejskiej a portem innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, jak również bezpośrednie zawieranie umów z podmiotami świadczącymi inne usługi transportowe w celu zapewnienia transportu „od drzwi do drzwi” lub transportu multimodalnego, ale nie w celu świadczenia takich innych usług transportowych;

podmioty świadczące usługi międzynarodowego transportu morskiego oznaczają:

a)    przedsiębiorstwo Strony, zgodnie z definicją w art. 1.1 (Definicje o zastosowaniu ogólnym), i oddział takiego podmiotu; lub

b)    przedsiębiorstwo – w rozumieniu definicji w art. 1.1 (Definicje o zastosowaniu ogólnym) – państwa trzeciego należące do obywateli Strony lub przez nich kontrolowane, jeżeli jego statki są zarejestrowane zgodnie z przepisami tej Strony i pływają pod banderą tej Strony; lub



c)    oddział przedsiębiorstwa państwa trzeciego prowadzący znaczące operacje gospodarcze na terytorium Strony, zaangażowany w świadczenie usług międzynarodowego transportu morskiego. Dla większej przejrzystości, rozdział ósmy (Inwestycje) nie ma zastosowania do takiego oddziału;

usługi agencji morskich oznaczają reprezentowanie, w charakterze agenta, na danym obszarze geograficznym, interesów linii żeglugi morskiej lub przedsiębiorstwa żeglugowego lub większej liczby takich linii lub przedsiębiorstw, do następujących celów:

a)    marketing i sprzedaż usług transportu morskiego i usług powiązanych, począwszy od kwotowania po fakturowanie, wystawianie konosamentów w imieniu przedsiębiorstw, nabywanie i odsprzedaż niezbędnych usług powiązanych, przygotowanie dokumentów i dostarczanie informacji handlowych; oraz

b)    działanie w imieniu przedsiębiorstw przy organizowaniu zawinięcia statku do portu lub przejmowaniu ładunku, w razie potrzeby;

morskie usługi pomocnicze oznaczają usługi w zakresie obsługi ładunku morskiego, usługi w zakresie odprawy celnej, usługi w zakresie obsługi stacji kontenerowej i magazynowania, usługi agencji morskich, usługi spedycji morskiej oraz usługi w zakresie przechowywania i składowania;

usługi w zakresie obsługi ładunku morskiego oznaczają wykonywanie, organizację i nadzór:

a)    załadunku ładunku na statek lub jego wyładunku ze statku;

b)    mocowania lub odmocowania ładunku; oraz



c)    odbioru lub dostawy i przechowywania ładunku przed załadunkiem lub po rozładunku,

przez przedsiębiorstwa przeładunkowo-sztauerskie lub przez operatorów terminali portowych, jednak nie obejmują pracy wykonywanej przez pracowników portowych w przypadku, gdy nie są oni pracownikami przedsiębiorstw przeładunkowo-sztauerskich lub operatorów terminali portowych;

usługi spedycji morskiej oznaczają organizację i monitorowanie przesyłek w imieniu wysyłających, poprzez świadczenie takich usług, jak pomoc w zorganizowaniu transportu i usług powiązanych, konsolidacja i pakowanie ładunku, przygotowanie dokumentów i dostarczanie informacji handlowych;

usługi w zakresie przechowywania i składowania oznaczają usługi w zakresie przechowywania towarów mrożonych lub schłodzonych, usługi w zakresie przechowywania luzem płynów lub gazów oraz inne usługi w zakresie przechowywania lub składowania.

ARTYKUŁ 14.2

Zakres

1.    Niniejszy rozdział ma zastosowanie do środka przyjętego lub utrzymanego przez Stronę, związanego ze świadczeniem usług międzynarodowego transportu morskiego 22 . Dla większej przejrzystości, taki środek podlega także zakresowi stosowania, odpowiednio, rozdziału ósmego (Inwestycje) i dziewiątego (Transgraniczny handel usługami).



2.    Dla większej przejrzystości, w uzupełnieniu do art. 8.6 (Traktowanie narodowe), 8.7 (Najwyższe uprzywilejowanie), 9.3 (Traktowanie narodowe) i 9.5 (Najwyższe uprzywilejowanie), Strona nie może przyjmować lub utrzymywać środka w odniesieniu do:

a)    statku świadczącego usługi międzynarodowego transportu morskiego i pływającego pod banderą drugiej Strony 23 ; lub

b)    podmiotu pochodzącego z terytorium drugiej Strony świadczącego usługi międzynarodowego transportu morskiego,

który przyznaje mniej korzystne traktowanie niż traktowanie przyznane przez daną Stronę w podobnych sytuacjach własnym statkom lub podmiotom świadczącym usługi międzynarodowego transportu morskiego lub też statkom albo podmiotom państwa trzeciego świadczącym usługi międzynarodowego transportu morskiego w zakresie:

a)    dostępu do portów;

b)    korzystania z infrastruktury i usług portowych, takich jak holowanie i pilotaż;

c)    korzystania z morskich usług pomocniczych, a także w zakresie nakładania związanych z tym prowizji i opłat;

d)    dostępu do infrastruktury celnej; lub

e)    wyznaczania miejsca do cumowania statku w porcie oraz sprzętu do załadunku i rozładunku 24 .



Artykuł 14.3

Zobowiązania

1.    Każda ze Stron zezwala podmiotom drugiej Strony świadczącym usługi międzynarodowego transportu morskiego na przemieszczanie między portami danej Strony należących do niej lub dzierżawionych przez nią kontenerów, które są przewożone w ramach pustych przebiegów bez wynagrodzenia.

2.    Strona zezwala podmiotom drugiej Strony świadczącym usługi międzynarodowego transportu morskiego na świadczenie usług dowozowych między portami danej Strony.

3.    Strona nie może przyjmować lub utrzymywać porozumienia dotyczącego podziału ładunku z państwem trzecim w odniesieniu do jakichkolwiek usług międzynarodowego transportu morskiego, w tym dotyczących suchych i płynnych towarów masowych oraz żeglugi liniowej.

4.    Strona nie może przyjmować lub utrzymywać środka wymagającego, aby cały ładunek międzynarodowy lub jego część przewożono wyłącznie statkami zarejestrowanymi na terytorium danej Strony lub należącymi do obywateli danej Strony lub przez nich kontrolowanymi.

5.    Strona nie może przyjmować lub utrzymywać środka, który uniemożliwia podmiotom drugiej Strony świadczącym usługi międzynarodowego transportu morskiego bezpośrednie zawieranie z innymi podmiotami świadczącymi usługi transportowe umów odnoszących się do transportu „od drzwi do drzwi” lub transportu multimodalnego.



Artykuł 14.4

Zastrzeżenia

1.    Artykuł 14.3 nie ma zastosowania do:

a)    istniejącego środka niespełniającego wymogów, utrzymywanego przez Stronę na poziomie:

(i)    Unii Europejskiej, jak określono w wykazie tej Strony do załącznika I;

(ii)    rządu krajowego, zgodnie ze wskazaniem danej Strony w jej wykazie do załącznika I;

(iii)    rządu na szczeblu prowincjonalnym, terytorialnym lub regionalnym, zgodnie ze wskazaniem danej Strony w jej wykazie do załącznika I; lub

(iv)    władz lokalnych;

b)    dalszego stosowania lub szybkiego przedłużenia środka niespełniającego wymogów, o którym mowa w lit. a); lub

c)    zmiany środka niespełniającego wymogów, o którym mowa w lit. a), w zakresie, w jakim zmiana ta nie zmniejsza stopnia zgodności danego środka z postanowieniami art. 14.3 w stosunku do zgodności istniejącej bezpośrednio przed wprowadzeniem zmiany.

2.    Artykuł 14.3 nie ma zastosowania do środka przyjętego lub utrzymanego przez Stronę w odniesieniu do sektorów, podsektorów lub działań, jak określono w wykazie danej Strony do załącznika II.



ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

TELEKOMUNIKACJA

Artykuł 15.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

łącze współpracy oznacza łącze do transmisji dźwiękowych lub telewizyjnych sygnałów nadawczych do centrum produkcji programów;

uwzględniający koszty oznacza oparty na kosztach i mogący obejmować różne metodyki obliczania kosztów dla różnej infrastruktury i różnych usług;

przedsiębiorstwo oznacza „przedsiębiorstwo” w rozumieniu definicji zawartej w art. 8.1 (Definicje);

infrastruktura podstawowa oznacza infrastrukturę publicznej sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usługi telekomunikacyjnej, która:

a)    jest dostarczana wyłącznie lub głównie przez jednego dostawcę lub ograniczoną liczbę dostawców; oraz

b)    z przyczyn ekonomicznych lub technicznych nie można jej łatwo zastąpić w celu świadczenia usługi;



wzajemne połączenie oznacza połączenie z dostawcami oferującymi publiczne sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usługi telekomunikacyjne celem umożliwienia użytkownikom jednego dostawcy komunikacji z użytkownikami innego dostawcy oraz dostępu do usług świadczonych przez innego dostawcę;

komunikacja w ramach przedsiębiorstwa oznacza przekazy telekomunikacyjne, za pośrednictwem których przedsiębiorstwo komunikuje się w ramach przedsiębiorstwa lub z jednostkami zależnymi, oddziałami i, stosownie do przepisów prawa Strony, jednostkami powiązanymi lub pomiędzy nimi, ale które nie obejmują usług handlowych i niehandlowych, które są świadczone na rzecz przedsiębiorstw, które nie są związanymi z nim jednostkami zależnymi, oddziałami lub jednostkami powiązanymi, lub których nie oferuje się klientom lub potencjalnym klientom. Do celów niniejszej definicji każda ze Stron określa definicje „jednostek zależnych”, „oddziałów” i, w stosownych przypadkach, „jednostek powiązanych”;

łącza dzierżawione oznaczają infrastrukturę telekomunikacyjną łączącą co najmniej dwa wyznaczone punkty, które przeznaczono do specjalnego wykorzystywania przez konkretnego klienta lub innych użytkowników wybranych przez klienta lub dla nich dostępne;

główny dostawca oznacza dostawcę publicznych sieci lub usług telekomunikacyjnych, który może istotnie wpływać na warunki uczestnictwa w odniesieniu do cen i dostaw, na odpowiednim rynku publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych poprzez:

a)    kontrolowanie infrastruktury podstawowej lub

b)    wykorzystanie swojej pozycji rynkowej;



punkt końcowy sieci oznacza fizyczne miejsce, w którym użytkownik otrzymuje dostęp do publicznej sieci przekazu telekomunikacyjnego;

możliwość przeniesienia numeru oznacza możliwość zachowania przez użytkowników końcowych publicznych usług telekomunikacyjnych, w tym samym miejscu, istniejących numerów telefonu bez pogorszenia jakości, niezawodności lub łatwości korzystania przy zmianie pomiędzy dostawcami podobnych publicznych usług telekomunikacyjnych;

publiczna sieć przekazu telekomunikacyjnego oznacza publiczną infrastrukturę telekomunikacyjną, która umożliwia łączność pośród albo pomiędzy określonymi punktami końcowymi sieci;

publiczna usługa telekomunikacyjna oznacza usługę telekomunikacyjną, co do której Strona wymaga, wyraźnie lub faktycznie, aby była ona publicznie dostępna i która obejmuje przeważnie transmisję w czasie rzeczywistym informacji dostarczanych przez klienta pomiędzy co najmniej dwoma punktami, bez żadnej zmiany formy lub treści informacji klienta. Usługa ta może obejmować między innymi telefoniczne usługi głosowe, usługi przekazywania danych metodą komutacji pakietów, usługi przekazywania danych metodą komutacji łączy, usługi teleksowe, usługi telegraficzne, usługi świadczone za pośrednictwem faksu, usługi dotyczące prywatnych łączy dzierżawionych oraz komórkowe i osobiste usługi i systemy łączności;

organ regulacyjny oznacza organ odpowiedzialny za regulowanie działalności telekomunikacyjnej;

usługi telekomunikacyjne oznaczają wszelkie usługi polegające na nadawaniu i odbieraniu sygnałów za pomocą dowolnych środków elektromagnetycznych i nie obejmują działalności gospodarczej polegającej na dostarczaniu treści dzięki środkom telekomunikacyjnym; oraz



użytkownik oznacza przedsiębiorstwo lub osobę fizyczną korzystającą z publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych lub wnioskującą o udostępnienie takich usług.

Artykuł 15.2

Zakres

1.    Niniejszy rozdział ma zastosowanie do środka przyjętego lub utrzymanego przez Stronę związanego z sieciami lub usługami telekomunikacyjnymi, z zastrzeżeniem prawa Strony do ograniczenia świadczenia usługi zgodnie z zastrzeżeniami Strony określonymi w wykazie Strony do załącznika I lub II.

2.    Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do środka Strony mającego wpływ na transmisję za pomocą dowolnych środków telekomunikacyjnych, w tym nadawanie i dystrybucję kablową, programów radiowych lub telewizyjnych przeznaczonych do odbioru publicznego. Dla większej przejrzystości, niniejszy rozdział ma zastosowanie do łącza współpracy.

3.    W niniejszym rozdziale nie wymaga się:

a)    od Strony, aby zezwalała usługodawcy pochodzącego z terytorium drugiej Strony na ustanowienie, budowę, nabycie, dzierżawę, obsługę lub zapewnienie sieci przekazu telekomunikacyjnego lub świadczenie usług telekomunikacyjnych innych niż wyraźnie określone w niniejszej Umowie; lub

b)    od Strony ustanowienia, budowy, nabycia, dzierżawy, obsługi lub zapewnienia sieci przekazu telekomunikacyjnego lub świadczenia usług telekomunikacyjnych, które nie są oferowane publicznie, ani nie wymaga się od Strony, aby zobowiązywała do tego usługodawcę.



ARTYKUŁ 15.3

Dostęp do publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych oraz korzystanie z tych sieci i usług

1.    Strona zapewnia przedsiębiorstwom drugiej Strony przyznanie dostępu do publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych oraz korzystania z nich na rozsądnych i niedyskryminujących warunkach, w tym w zakresie jakości, norm i specyfikacji technicznych 25 . Strony stosują to zobowiązanie, między innymi, jak określono w ust. 2–6.

2.    Każda ze Stron zapewnia przedsiębiorstwom drugiej Strony dostęp do publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych oferowanych na jej terytorium lub transgranicznie oraz korzystanie z nich, w tym prywatnych łączy dzierżawionych, i w tym celu zapewnia, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, zezwolenie tym przedsiębiorstwom na:

a)    nabywanie lub dzierżawienie i przyłączanie urządzeń końcowych lub innego sprzętu łączącego się z publiczną siecią przekazu telekomunikacyjnego;

b)    łączenie prywatnych łączy dzierżawionych lub własnych łączy z publicznymi sieciami przekazu telekomunikacyjnego lub usługami telekomunikacyjnymi danej Strony, lub z łączami dzierżawionymi lub własnymi innego przedsiębiorstwa;

c)    korzystanie z protokołów operacyjnych własnego wyboru; oraz

d)    przełączanie, przesyłanie danych i przetwarzanie.



3.    Każda ze Stron zapewnia przedsiębiorstwom drugiej Strony możliwość korzystania z publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego i usług telekomunikacyjnych w celu przekazywania informacji na jej terytorium lub transgranicznie, w tym do celów związanych z wewnętrzną komunikacją w ramach takich przedsiębiorstw oraz zapewnieniem dostępu do informacji zawartych w bazach danych lub przechowywanych w inny sposób w formie nadającej się do przetwarzania automatycznego na terytorium każdej ze Stron.

4.    W uzupełnieniu do art. 28.3 (Wyjątki ogólne) i niezależnie od postanowień ust. 3, Strona podejmuje odpowiednie środki w celu ochrony:

a)    bezpieczeństwa i poufności publicznych usług telekomunikacyjnych; oraz

b)    prywatności użytkowników publicznych usług telekomunikacyjnych,

z zastrzeżeniem wymogu, że takie środki nie mogą być stosowane w sposób stanowiący arbitralną lub nieuzasadnioną dyskryminację lub ukryte ograniczenie handlu.

5.    Każda ze Stron zapewnia nienakładanie warunków dotyczących dostępu do publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych oraz korzystania z tych sieci i usług, innych niż warunki niezbędne dla:

a)    zabezpieczenia wypełnienia zobowiązań w interesie publicznym powierzonych dostawcom publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych, w szczególności ich zdolności do publicznego udostępniania sieci i usług;



b)    ochrony technicznej integralności publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych; lub

c)    zapewnienia, aby usługodawcy pochodzący z terytorium drugiej Strony nie świadczyli usług ograniczonych zastrzeżeniami Strony określonymi w jej wykazie do załącznika I lub II.

6.    Pod warunkiem że spełniono kryteria z ust. 5, warunki dostępu do publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych oraz korzystania z nich mogą obejmować:

a)    ograniczenia dotyczące odprzedaży lub wspólnego korzystania z takich usług;

b)    wymóg stosowania określonych interfejsów technicznych, w tym protokołów interfejsów, do celów związanych z przyłączeniem do takich sieci lub korzystaniem z takich usług;

c)    wymogi, w razie potrzeby, dotyczące interoperacyjności takich usług;

d)    zatwierdzanie typu urządzeń końcowych lub innego sprzętu łączącego się z siecią i techniczne wymogi wiążące się z przyłączeniem takiego sprzętu do sieci;

e)    ograniczenia dotyczące łączenia prywatnych łączy dzierżawionych lub własnych łączy z tymi sieciami lub usługami lub z łączami dzierżawionymi przez inne przedsiębiorstwo lub jego własnymi łączami; oraz

f)    powiadamiane, rejestrację i licencjonowanie.



ARTYKUŁ 15.4

Środki ochronne w zakresie konkurencyjności stosowane wobec głównych dostawców

1.    Każda Strona utrzymuje odpowiednie środki w celu zapobiegania podjęciu lub kontynuowaniu praktyk antykonkurencyjnych przez dostawców, którzy indywidualnie lub wspólnie są głównym dostawcą.

2.    Praktyki antykonkurencyjne, o których mowa w ust. 1, obejmują:

a)    uczestniczenie w antykonkurencyjnym subsydiowaniu skrośnym;

b)    wykorzystywanie informacji uzyskanych od konkurentów w antykonkurencyjnych celach; oraz

c)    nieudostępnianie w odpowiednim czasie innym usługodawcom informacji technicznych dotyczących infrastruktury podstawowej oraz informacji istotnych z handlowego punktu widzenia niezbędnych do świadczenia przez nich usług.



ARTYKUŁ 15.5

Dostęp do infrastruktury podstawowej

1.    Każda ze Stron zapewnia udostępnianie przez głównego dostawcę na jej terytorium infrastruktury podstawowej, która może obejmować, między innymi, elementy sieci, systemy lub struktury wsparcia operacyjnego, na rzecz dostawców usług telekomunikacyjnych drugiej Strony, na rozsądnych i niedyskryminujących warunkach i zgodnie ze stawkami uwzględniającymi koszty.

2.    Każda ze Stron może określać, zgodnie ze swoimi przepisami, infrastrukturę podstawową, która podlega obowiązkowi udostępnienia na jej terytorium.

ARTYKUŁ 15.6

Wzajemne połączenia

1.    Każda ze Stron zapewnia, aby główny dostawca na jej terytorium zapewniał wzajemne połączenia:

a)    w dowolnym punkcie sieci, w którym jest to technicznie wykonalne;

b)    na niedyskryminujących warunkach, w tym zgodnie z niedyskryminującymi normami i specyfikacjami technicznymi, na podstawie niedyskryminujących stawek;



c)    przy zachowaniu jakości nie gorszej niż oferowana w przypadku własnych usług podobnych lub usług podobnych świadczonych przez usługodawców niepowiązanych lub przez jednostki zależne lub inne jednostki powiązane;

e)    bez zbędnych opóźnień, na warunkach (włączając w to normy i specyfikacje techniczne) oraz zgodnie ze stawkami uwzględniającymi koszty, które są przejrzyste, rozsądne, uwzględniają możliwości ekonomiczne oraz są w wystarczającym stopniu rozdzielone, tak że dostawca nie musi płacić za elementy sieci lub infrastrukturę, której nie potrzebuje do świadczenia usługi; oraz

f)    na żądanie, w punktach innych niż punkty zakończenia sieci oferowane większości użytkowników, z zastrzeżeniem opłat odzwierciedlających koszty budowy niezbędnej dodatkowej infrastruktury.

2.    Dostawca upoważniony do świadczenia usług telekomunikacyjnych ma prawo negocjować nowe uzgodnienie dotyczące wzajemnych połączeń z innymi dostawcami publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego i usług telekomunikacyjnych. Każda ze Stron zapewnia, aby główni dostawcy byli zobowiązani do przygotowania referencyjnej oferty dotyczącej wzajemnych połączeń lub do negocjowania uzgodnień dotyczących wzajemnych połączeń z innymi dostawcami sieci przekazu telekomunikacyjnego i usług telekomunikacyjnych.

3.    Każda ze Stron zapewnia, aby dostawcy publicznych usług telekomunikacyjnych uzyskujący informacje od innego dostawcy podczas negocjowania uzgodnień dotyczących wzajemnych połączeń wykorzystywali takie informacje wyłącznie do celów, dla których zostały one dostarczone, i zawsze zachowywali w poufności przesyłane lub przechowywane informacje.



4.    Każda ze Stron zapewnia, aby procedury mające zastosowanie do wzajemnych połączeń do głównego dostawcy podawano do wiadomości publicznej.

5.    Każda ze Stron zapewnia, aby główny dostawca podawał do wiadomości publicznej swoje uzgodnienia dotyczące wzajemnych połączeń lub referencyjną ofertę dotyczącą wzajemnych połączeń, w stosownych przypadkach.

ARTYKUŁ 15.7

Zezwolenie na świadczenie usług telekomunikacyjnych

Każda Strona powinna zapewnić, aby zezwolenie na świadczenie usług telekomunikacyjnych, w miarę możliwości, opierało się na zwykłej procedurze powiadamiania.

ARTYKUŁ 15.8

Usługa powszechna

1.    Każda ze Stron ma prawo do określenia rodzaju obowiązku świadczenia usługi powszechnej, jaki pragnie zachować.



2.    Każda ze Stron zapewnia, aby dowolny środek dotyczący usługi powszechnej, który Strona przyjmuje lub utrzymuje, był stosowany w sposób przejrzysty, obiektywny, niedyskryminacyjny i konkurencyjnie neutralny. Każda ze Stron zapewnia także, aby obowiązek świadczenia usługi powszechnej, który nakłada, nie był bardziej uciążliwy niż to jest konieczne dla rodzaju usługi powszechnej określonego przez daną Stronę.

3.    Wszyscy dostawcy powinni kwalifikować się do zapewnienia usługi powszechnej. W przypadku wyznaczenia dostawcy na dostawcę usługi powszechnej Strona zapewnia wybór za pomocą skutecznego, przejrzystego i niedyskryminacyjnego mechanizmu.

ARTYKUŁ 15.9

Ograniczone zasoby

1.    Każda ze Stron stosuje swoje procedury dotyczące rozmieszczenia i wykorzystywania ograniczonych zasobów, w tym częstotliwości, numerów i służebności przesyłu, w sposób obiektywny, terminowy, przejrzysty i niedyskryminujący.

2.    Niezależnie od postanowień art. 8.4 (Dostęp do rynku) i 9.6 (Dostęp do rynku) Strona może przyjąć lub utrzymać środek służący przydzielaniu i przypisywaniu widma oraz zarządzaniu częstotliwościami. W związku z tym każda ze Stron zachowuje prawo do ustanawiania i stosowania swojej polityki zarządzania widmem i częstotliwością, która może ograniczać liczbę dostawców publicznych usług telekomunikacyjnych. Każda ze Stron zachowuje również prawo do przydzielania pasm częstotliwości, uwzględniając obecne i przyszłe potrzeby.



3.    Każda ze Stron podaje do wiadomości publicznej aktualny stan przydzielonych pasm częstotliwości, ale nie wymaga się od niej szczegółowej identyfikacji częstotliwości przyznanych na realizację określonych zadań rządowych.

ARTYKUŁ 15.10

Możliwość przeniesienia numeru

Każda ze Stron zapewnia, aby dostawcy publicznych usług telekomunikacyjnych na jej terytorium oferowali możliwość przeniesienia numeru na rozsądnych warunkach.

ARTYKUŁ 15.11

Organ regulacyjny

1.    Każda ze Stron zapewnia, aby jej organ regulacyjny był prawnie odrębny i funkcjonalnie niezależny od jakiegokolwiek dostawcy sieci przekazu telekomunikacyjnego, usług telekomunikacyjnych lub sprzętu, w tym jeżeli Strona zachowuje własność lub kontrolę nad dostawcą sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych.

2.    Każda ze Stron zapewnia bezstronność decyzji i procedur organu regulacyjnego w odniesieniu do wszystkich uczestników rynku oraz stosowanie ich w przejrzysty i terminowy sposób.



3.    Każda ze Stron zapewnia, aby organ regulacyjny posiadał wystarczające uprawnienia do regulacji sektora, w tym uprawnienia do:

a)    wymagania od dostawców sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych przedstawiania wszelkich informacji, które organ regulacyjny uzna za niezbędne do wykonywania swoich obowiązków; oraz

b)    egzekwowania swoich decyzji dotyczących obowiązków określonych w art. 15.3–15.6 poprzez odpowiednie sankcje, które mogą obejmować kary pieniężne, nakazy naprawcze albo zawieszenie lub cofnięcie licencji.

ARTYKUŁ 15.12

Rozstrzyganie sporów w zakresie telekomunikacji

Odwoływanie się do organów regulacyjnych

1.    W uzupełnieniu do art. 27.3 (Postępowania administracyjne) i 27.4 (Kontrola i odwołanie) każda Strona zapewnia, aby:

a)    przedsiębiorstwa mogły w odpowiednim czasie odwołać się do organu regulacyjnego w celu rozstrzygnięcia sporów z dostawcami publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych dotyczących kwestii objętych art. 15.3–15.6 oraz aby, zgodnie z przepisami prawa Strony, były objęte zakresem właściwości organu regulacyjnego. W stosownych przypadkach organ regulacyjny wydaje wiążącą decyzję w celu rozstrzygnięcia sporu w rozsądnym terminie; oraz



b)    dostawcy sieci i usług telekomunikacyjnych pochodzący z terytorium drugiej Strony występujący z wnioskiem o dostęp do infrastruktury podstawowej lub wzajemnych połączeń z głównym dostawcą na terytorium Strony mogli, w rozsądnym i publicznie określonym terminie, odwołać się do organu regulacyjnego w celu rozstrzygnięcia sporów z tym głównym dostawcą dotyczących odpowiednich warunków i stawek w odniesieniu do wzajemnych połączeń lub dostępu.

Odwołanie od postanowień lub decyzji organu regulacyjnego i ich kontrola

2.    Każda ze Stron zapewnia, aby przedsiębiorstwo, na którego interesy postanowienie lub decyzja organu regulacyjnego ma negatywny wpływ, mogło uzyskać kontrolę postanowienia lub decyzji przez bezstronny i niezależny organ sądowy, quasi-sądowy lub administracyjny, zgodnie z przepisami prawa Strony. Organ sądowy, quasi-sądowy lub administracyjny przedstawia przedsiębiorstwu pisemne uzasadnienie swojego postanowienia lub swojej decyzji. Każda ze Stron zapewnia wdrożenie takich postanowień lub decyzji przez organ regulacyjny, z zastrzeżeniem odwołania lub dalszej kontroli.

3.    Wniosek o kontrolę sądową nie stanowi podstawy do niezastosowania się do postanowienia lub decyzji organu regulacyjnego, chyba że odpowiedni organ sądowy zawiesi dane postanowienie lub daną decyzję.



ARTYKUŁ 15.13

Przejrzystość

1.    W uzupełnieniu do art. 27.1 (Publikacja) i 27.2 (Przekazywanie informacji) i dodatkowo do innych postanowień niniejszego rozdziału dotyczących publikowania informacji każda Strona upublicznia:

a)    zadania organu regulacyjnego w łatwo dostępny i zrozumiały sposób, zwłaszcza gdy takie zadania są powierzone więcej niż jednemu organowi;

b)    środki Strony odnoszące się do publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego lub usług telekomunikacyjnych, w tym;

(i)    regulacje organu regulacyjnego Strony wraz z ich podstawą;

(ii)    taryfy i inne warunki związane z usługami;

(iii)    specyfikacje interfejsów technicznych;

(iv)    warunki przyłączania urządzenia końcowego lub innego sprzętu do publicznych sieci przekazu telekomunikacyjnego;

(v)    wymogi w zakresie powiadomień, pozwoleń, rejestracji lub licencjonowania, o ile występują; oraz

c)    informacje dotyczące organów odpowiedzialnych za przygotowywanie, zmienianie i przyjmowanie środków związanych z normami.



ARTYKUŁ 15.14

Zaniechanie stosowania regulacji

Strony uznają znaczenie konkurencyjnego rynku dla osiągnięcia uzasadnionych celów porządku publicznego w odniesieniu do usług telekomunikacyjnych. W tym celu, i w zakresie przewidzianym w prawie Strony, każda Strona może powstrzymać się od stosowania regulacji w odniesieniu do usługi telekomunikacyjnej, w przypadku stwierdzenia, po przeprowadzeniu analizy rynku, że osiągnięto efektywną konkurencję.

ARTYKUŁ 15.15

Powiązania z innymi rozdziałami

W przypadku wystąpienia rozbieżności między niniejszym rozdziałem a innym rozdziałem, rozstrzygające w zakresie takich rozbieżności są postanowienia niniejszego rozdziału.



ROZDZIAŁ SZESNASTY

HANDEL ELEKTRONICZNY

ARTYKUŁ 16.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

treść oznacza program komputerowy, tekst, wideo, obraz, nagranie dźwiękowe lub inną kodowaną cyfrowo treść; oraz

handel elektroniczny oznacza handel prowadzony za pomocą telekomunikacji, niezależnie lub w połączeniu z innymi technologiami informacyjno-komunikacyjnymi.



ARTYKUŁ 16.2

Cel i zakres stosowania

1.    Strony uznają, że handel elektroniczny zwiększa wzrost gospodarczy i możliwości handlowe w wielu sektorach i potwierdzają, że w odniesieniu do handlu elektronicznego mają zastosowanie zasady WTO. Strony postanawiają propagować rozwój handlu elektronicznego między sobą, w szczególności poprzez współpracę w kwestiach związanych z handlem elektronicznym poruszonych w postanowieniach niniejszego rozdziału.

2.    Postanowienia niniejszego rozdziału nie nakładają na Stronę obowiązku dopuszczania przekazywania treści za pomocą środków elektronicznych z wyjątkiem sytuacji przewidzianych w obowiązkach Strony na mocy innego postanowienia niniejszej Umowy.

ARTYKUŁ 16.3

Należności celne nakładane na treści przekazywane elektronicznie

1.    Strona nie nakłada należności celnych, opłat ani należności na treści przekazywane za pomocą środków elektronicznych.

2.    Dla większej przejrzystości, ust. 1 nie uniemożliwia Stronie nakładania podatku wewnętrznego lub innej należności wewnętrznej na treści przekazywane za pomocą środków elektronicznych, pod warunkiem że taki podatek lub należność nałożono w sposób zgodny z niniejszą Umową.



ARTYKUŁ 16.4

Zaufanie do handlu elektronicznego

Każda ze Stron powinna przyjąć lub utrzymać przepisy ustawowe i wykonawcze lub środki administracyjne służące ochronie danych osobowych użytkowników uczestniczących w handlu elektronicznym i, w takim przypadku, odpowiednio uwzględnić międzynarodowe standardy ochrony danych odpowiednich organizacji międzynarodowych, których obie Strony są członkami.

ARTYKUŁ 16.5

Postanowienia ogólne

Uwzględniając potencjał handlu elektronicznego jako narzędzia społecznego i gospodarczego, Strony uznają znaczenie:

a)    jasności, przejrzystości i przewidywalności krajowych ram prawnych w zakresie ułatwiania, w jak największym stopniu, rozwoju handlu elektronicznego;

b)    interoperacyjności, innowacji i konkurencji w zakresie ułatwiania handlu elektronicznego; oraz

c)    ułatwiania stosowania handlu elektronicznego przez małe i średnie przedsiębiorstwa.



ARTYKUŁ 16.6

Dialog dotyczący handlu elektronicznego

1.    Uznając globalny charakter handlu elektronicznego, Strony zgadzają się prowadzić dialog dotyczący kwestii związanych z handlem elektronicznym, który będzie obejmował między innymi:

a)    uznawanie certyfikatów podpisów elektronicznych wydawanych użytkownikom oraz ułatwianie świadczenia transgranicznych usług certyfikacyjnych;

b)    odpowiedzialność usługodawców będących pośrednikami w zakresie przesyłania lub przechowywania informacji;

c)    traktowanie niezamówionych komercyjnych wiadomości elektronicznych; oraz

d)    ochronę danych osobowych oraz ochronę konsumentów i przedsiębiorstw przed nieuczciwymi i zwodniczymi praktykami handlowymi w obszarze handlu elektronicznego.

2.    Dialog, o którym mowa w ust. 1, może przyjąć formę wymiany informacji na temat odpowiednich przepisów ustawowych i wykonawczych oraz innych środków Stron w tych kwestiach, a także wymiany doświadczeń w zakresie wdrażania takich przepisów ustawowych i wykonawczych i innych środków.

3.    Uznając globalny charakter handlu elektronicznego, Strony potwierdzają znaczenie aktywnego uczestnictwa w forach wielostronnych w celu promowania rozwoju handlu elektronicznego.



ARTYKUŁ 16.7

Powiązania z innymi rozdziałami

W przypadku wystąpienia rozbieżności między niniejszym rozdziałem a innym rozdziałem niniejszej Umowy, rozstrzygające w zakresie takich rozbieżności są postanowienia innego rozdziału.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

POLITYKA KONKURENCJI

ARTYKUŁ 17.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

antykonkurencyjne praktyki przedsiębiorstw oznaczają antykonkurencyjne porozumienia, uzgodnione praktyki lub uzgodnienia konkurentów, praktyki antykonkurencyjne przedsiębiorstwa, które dominuje na rynku, oraz przypadki łączenia przedsiębiorstw mające istotne antykonkurencyjne skutki; oraz



usługa świadczona w ogólnym interesie gospodarczym oznacza, w przypadku Unii Europejskiej, usługę, której przedsiębiorstwo działające na zwykłych warunkach rynkowych nie jest w stanie świadczyć w sposób satysfakcjonujący i na warunkach – takich jak cena, obiektywne cechy jakościowe, ciągłość i dostęp do usługi – zgodnych z interesem publicznym. Zarządzanie usługą świadczoną w ogólnym interesie gospodarczym musi zostać powierzone co najmniej jednemu przedsiębiorstwu przez państwo w drodze zobowiązania do świadczenia usługi publicznej, w ramach którego zdefiniowano zobowiązania odnośnych przedsiębiorstw i państwa.

ARTYKUŁ 17.2

Polityka konkurencji

1.    Strony uznają znaczenie wolnej i niezakłóconej konkurencji w swoich stosunkach handlowych. Strony potwierdzają, że antykonkurencyjne praktyki przedsiębiorstw mogą zakłócać właściwe funkcjonowanie rynków i osłabiać korzyści płynące z liberalizacji handlu.

2.    Strony podejmują odpowiednie środki w celu zakazania antykonkurencyjnych praktyk przedsiębiorstw, uznając że takie środki poprawią spełnianie celów niniejszej Umowy.

3.    Strony współpracują w kwestiach związanych z wykluczaniem antykonkurencyjnych praktyk przedsiębiorstw w strefie wolnego handlu zgodnie z Porozumieniem między Wspólnotami Europejskimi a Rządem Kanady dotyczącym stosowania ich prawa konkurencji sporządzonym w Bonn w dniu 17 czerwca 1999 r.



4.    Środki, o których mowa w ust. 2, są zgodne z zasadami przejrzystości, niedyskryminacji i sprawiedliwości proceduralnej. Wyłączenia dotyczące stosowania prawa konkurencji są przejrzyste. Strona udostępnia drugiej Stronie publicznie dostępne informacje dotyczące takich wyłączeń przewidzianych w prawie konkurencji.

ARTYKUŁ 17.3

Zastosowanie polityki konkurencji do przedsiębiorstw

1.    Strona zapewnia, aby środki, o których mowa w art. 17.2 ust. 2, miały zastosowanie do Stron w zakresie wymaganym jej prawem.

2.    Dla większej przejrzystości:

a)    w Kanadzie Competition Act, R.S.C. 1985, c. C-34 jest wiążący i ma zastosowanie wobec przedstawiciela wszelkich jednostek lub podmiotów rządu federalnego Kanady lub prowincji będącego przedsiębiorstwem w zakresie działalności handlowej wykonywanej przez to przedsiębiorstwo w warunkach konkurencji, rzeczywistej lub potencjalnej, z innymi osobami, w zakresie, w jakim miałby on zastosowanie, gdyby przedstawiciel ten nie był przedstawicielem jednostek lub podmiotów rządu. Takim przedstawicielem mogą być przedsiębiorstwa państwowe, monopole i przedsiębiorstwa, którym przyznano specjalne lub wyłączne prawa lub przywileje; oraz



b)    w Unii Europejskiej przedsiębiorstwa państwowe, monopole i przedsiębiorstwa, którym przyznano specjalne prawa lub przywileje, podlegają regułom konkurencji Unii Europejskiej. Przedsiębiorstwa, którym powierzono zarządzanie usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym lub które mają charakter monopolu skarbowego, podlegają jednak tym regułom w zakresie, w jakim stosowanie tych reguł nie stanowi prawnej lub faktycznej przeszkody w wykonywaniu powierzonych im zadań.

ARTYKUŁ 17.4

Rozstrzyganie sporów

Żadne z postanowień niniejszego rozdziału nie podlega którejkolwiek z procedur rozstrzygania sporów przewidzianej w niniejszej Umowie.



ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

PRZEDSIĘBIORSTWA PAŃSTWOWE, MONOPOLE
I PRZEDSIĘBIORSTWA, KTÓRYM PRZYZNANO SPECJALNE PRAWA LUB PRZYWILEJE

ARTYKUŁ 18.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

podmiot objęty niniejszą Umową oznacza:

a)    monopol;

b)    podmiot dostarczający towary lub świadczący usługi, jeżeli jest jednym z nielicznych podmiotów dostarczających towary lub świadczących usługi upoważnionych lub ustanowionych przez Stronę, formalnie lub praktycznie, a Strona znacząco ogranicza konkurencję między takimi podmiotami na swoim terytorium;



c)    każdy podmiot, któremu Strona przyznała, formalnie lub faktycznie, szczególne prawa lub przywileje w zakresie dostarczania towarów lub świadczenia usług, mające znaczny wpływ na zdolność każdego innego przedsiębiorstwa do dostarczania tych samych towarów lub świadczenia tych samych usług na tym samym obszarze geograficznym na warunkach w znacznym stopniu równoważnych i pozwalające podmiotowi uniknąć, całkowicie lub częściowo, presji konkurencyjnej lub ograniczeń rynkowych 26 ; lub

d)    przedsiębiorstwo państwowe;

wyznaczać oznacza ustanawiać lub udzielać zezwolenia na monopol lub też rozszerzać zakres monopolu, aby objąć nim dodatkowy towar lub usługę;

zgodnie z praktykami biznesowymi oznacza zgodnie z powszechnie przyjętymi praktykami prowadzenia działalności gospodarczej przez prywatne przedsiębiorstwo w odpowiednim sektorze działalności gospodarczej lub przemysłu; oraz

niedyskryminujące traktowanie oznacza traktowanie narodowe i najwyższe uprzywilejowanie w rozumieniu niniejszej Umowy, w zależności od tego, które jest korzystniejsze.



ARTYKUŁ 18.2

Zakres

1.    Strony potwierdzają swoje prawa i obowiązki na mocy art. XVII ust. 1–3 GATT 1994, Uzgodnienia w sprawie interpretacji Artykułu XVII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 oraz art. VIII ust. 1 i 2 GATS, które są niniejszym włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część.

2.    Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do zamówień Strony na towary lub usługi nabywane do celów publicznych, a nie w celu komercyjnej odsprzedaży lub w celu wykorzystania na potrzeby dostawy towaru lub świadczenia usługi do komercyjnej sprzedaży, niezależnie od tego, czy przedmiotowe zamówienie jest „zamówieniem objętym niniejszą Umową” w rozumieniu art. 19.2 (Zakres).

3.    Artykuły 18.4 i 18.5 nie mają zastosowania do sektorów wskazanych w art. 8.2 (Zakres) i w art. 9.2 (Zakres).

4.    Artykuły 18.4 i 18.5 nie mają zastosowania do środka podmiotu objętego niniejszą Umową, jeżeli zastrzeżenie Strony wniesione przeciwko obowiązkowi traktowania narodowego lub obowiązkowi dotyczącemu najwyższego uprzywilejowania zgodnie z wykazem tej Strony do załączników I, II lub III miałoby zastosowanie, gdyby ten sam środek został przyjęty lub utrzymany przez tę Stronę.



ARTYKUŁ 18.3

Przedsiębiorstwa państwowe, monopole i przedsiębiorstwa, którym przyznano specjalne prawa lub przywileje

1.    Bez uszczerbku dla praw i obowiązków Stron na mocy niniejszej Umowy żadne z postanowień niniejszego rozdziału nie stanowi przeszkody w wyznaczaniu lub prowadzeniu przedsiębiorstwa państwowego lub monopolu ani w udzielaniu przedsiębiorstwu specjalnych praw lub przywilejów.

2.    Strona nie wymaga od podmiotu objętego niniejszą Umową działania w sposób niezgodny z niniejszą Umową ani nie zachęca go do takiego działania.

ARTYKUŁ 18.4

Niedyskryminujące traktowanie

1.    Każda ze Stron zapewnia, aby na jej terytorium podmiot objęty niniejszą Umową gwarantował niedyskryminujące traktowanie w odniesieniu do inwestycji objętej niniejszą Umową, towaru drugiej Strony lub usługodawcy pochodzącego z terytorium drugiej Strony przy zakupie lub sprzedaży towaru bądź usługi.

2.    Jeżeli podmiot objęty niniejszą Umową określony w definicji „podmiotu objętego niniejszą Umową” w art. 18.1 lit. b)–d) działa zgodnie z art. 18.5 ust. 1, uznaje się, że Strona, na której terytorium znajduje się podmiot objęty niniejszą Umową, spełnia obowiązki wskazane w ust. 1. w odniesieniu do tego podmiotu objętego niniejszą Umową.



ARTYKUŁ 18.5

Praktyki biznesowe

1.    Każda ze Stron zapewnia, aby podmiot objęty niniejszą Umową na jej terytorium działał zgodnie z praktykami biznesowymi podczas kupna lub sprzedaży towarów, w tym w odniesieniu do ceny, jakości, dostępności, zbywalności, transportu i innych warunków kupna lub sprzedaży, a także podczas kupna lub świadczenia usług, w tym w przypadku gdy takie towary lub usługi są dostarczane na rzecz inwestycji inwestora drugiej Strony lub w ramach takiej inwestycji.

2.    Jeżeli działanie podmiotu objętego niniejszą Umową jest zgodne z art. 18.4 i rozdziałem siedemnastym (Polityka konkurencji), obowiązek przewidziany w ust. 1 nie ma zastosowania:

a)    w przypadku monopolu – do realizacji celu, dla którego utworzono monopol lub przyznano specjalne prawa lub przywileje, takiego jak obowiązek świadczenia usługi użyteczności publicznej lub rozwój regionalny; lub

b)    w przypadku przedsiębiorstwa państwowego – do realizacji jego zadań publicznych.



ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

ZAMÓWIENIA PUBLICZNE

ARTYKUŁ 19.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

komercyjne towary lub usługi oznaczają towary lub usługi zwykle sprzedawane lub oferowane do sprzedaży na rynku komercyjnym klientom niepublicznym i przez takich klientów zwykle nabywane do celów niepublicznych;

usługa budowlana oznacza usługę, której celem jest wykonanie wszelkimi środkami robót inżynieryjnych lub budowlanych zgodnie z działem 51 tymczasowej Centralnej Klasyfikacji Produktów ONZ (CPC);

aukcja elektroniczna oznacza proces przeprowadzany wielokrotnie, z wykorzystaniem środków elektronicznych, służący dostawcom do przedstawienia nowych cen lub nowych wartości wymiernych elementów oferty innych niż cena, które są związane z kryteriami oceny, w wyniku którego powstaje ranking ofert lub zmiana kolejności ofert w rankingu;

na piśmie lub pisemne oznacza wszelkie informacje słowne lub liczbowe, które mogą zostać odczytane, zwielokrotnione, a następnie zakomunikowane. Mogą one obejmować informacje przekazywane i przechowywane za pomocą środków elektronicznych;



przetarg bezpośredni oznacza metodę udzielenia zamówienia, w ramach której podmiot zamawiający kontaktuje się z wybranym dostawcą lub dostawcami;

środek oznacza wszelkie ustawy, rozporządzenia, procedury, wytyczne lub praktyki administracyjne bądź wszelkie działania podmiotu zamawiającego dotyczące zamówienia objętego niniejszą Umową;

wykaz przeznaczony do wielokrotnego wykorzystania oznacza wykaz dostawców uznanych przez podmiot zamawiający za spełniających warunki wpisania do tego wykazu, z którego podmiot zamawiający zamierza skorzystać więcej niż jeden raz;

ogłoszenie o zamiarze udzielenia zamówienia oznacza ogłoszenie opublikowane przez podmiot zamawiający, w którym zaprasza on zainteresowanych dostawców do złożenia wniosku o dopuszczenie do udziału lub oferty;

zobowiązania offsetowe oznaczają wszelkie warunki lub zobowiązania, które wspierają rozwój lokalny lub poprawiają bilans płatniczy Strony, takie jak korzystanie z udziału lokalnego, licencje na technologię, inwestycje, handel wymienny i podobne działanie lub wymóg;

procedura otwarta oznacza metodę udzielenia zamówienia, zgodnie z którą ofertę mogą przedstawić wszyscy zainteresowani dostawcy;

osoba oznacza „osobę” w rozumieniu definicji w art. 1.1 (Definicje o zastosowaniu ogólnym);

podmiot zamawiający oznacza podmiot objęty załącznikami 191, 192 lub 193 do wykazu Strony dotyczącego dostępu do rynku w odniesieniu do niniejszego rozdziału;



kwalifikujący się dostawca oznacza dostawcę uznanego przez podmiot zamawiający za spełniającego warunki udziału;

przetarg ograniczony oznacza metodę udzielenia zamówienia, zgodnie z którą podmiot zamawiający zwraca się z prośbą o złożenie oferty jedynie do kwalifikujących się dostawców;

usługi obejmują usługi budowlane, chyba że wskazano inaczej;

norma oznacza dokument zatwierdzony przez uznaną jednostkę, ustalający, do powszechnego i wielokrotnego stosowania, zasady, wytyczne lub cechy charakterystyczne towarów lub usług bądź związanych z nimi procesów i metod produkcji, których przestrzeganie nie jest obowiązkowe. Może on również zawierać wyłącznie terminologię, symbole, wymagania dotyczące opakowania, znakowania lub etykietowania odnoszące się do towaru, usługi, procesu lub metody produkcji bądź też może dotyczyć wyłącznie tych kwestii;

dostawca oznacza osobę lub grupę osób, które dostarczają lub mogą dostarczać towary lub usługi; oraz

specyfikacja techniczna oznacza wymóg procedury przetargowej, który:

a)    określa cechy charakterystyczne towaru lub usługi będących przedmiotem zamówienia, w tym jakość, wydajność, bezpieczeństwo i wymiary lub procedury i metody ich wytworzenia lub świadczenia; lub

b)    dotyczy terminologii, symboli, opakowania, oznakowania lub etykietowania w odniesieniu do towaru lub usługi.



ARTYKUŁ 19.2

Zakres

Stosowanie niniejszego rozdziału

1.    Niniejszy rozdział ma zastosowanie do wszelkich środków dotyczących zamówień objętych niniejszą Umową, bez względu na to, czy zamówienia te są realizowane wyłącznie albo częściowo za pomocą środków elektronicznych.

2.    Do celów niniejszego rozdziału zamówienie objęte niniejszą Umową oznacza zamówienie publiczne:

a)    na towar, usługę lub jakiekolwiek ich połączenie:

(i)    określone w załącznikach każdej ze Stron do jej wykazu dotyczącego dostępu do rynku w odniesieniu do niniejszego rozdziału; oraz

(ii)    zamówione do celów innych niż komercyjna sprzedaż lub odsprzedaż albo wykorzystanie do produkcji lub dostawy towaru bądź usługi przeznaczonych do komercyjnej sprzedaży lub odsprzedaży;

b)    realizowane za pomocą jakichkolwiek środków umownych, w tym: zakupu; leasingu; oraz najmu lub dzierżawy z opcją zakupu lub bez tej opcji;

c)    którego wartość w chwili publikacji ogłoszenia zgodnie z art. 19.6, oszacowana zgodnie z ust. 6–8, jest co najmniej równa odpowiedniemu progowi określonemu w załącznikach Strony do jej wykazu dotyczącego dostępu do rynku w odniesieniu do niniejszego rozdziału;



d)    złożone przez podmiot zamawiający; oraz

e)    którego nie wyłączono w inny sposób z zakresu stosowania w ust. 3 ani w załącznikach Strony do jej wykazu dotyczącego dostępu do rynku w odniesieniu do niniejszego rozdziału.

3.    O ile załączniki Strony do jej wykazu dotyczącego dostępu do rynku w odniesieniu do niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej, niniejszy rozdział nie ma zastosowania do:

a)    nabycia lub dzierżawy gruntów, istniejących budynków lub innych nieruchomości albo praw do nich;

b)    porozumień pozaumownych lub innych form wsparcia, które zapewnia Strona, w tym porozumień o współpracy, dotacji, pożyczek, wkładów kapitałowych, gwarancji i zachęt podatkowych;

c)    zamówień na usługi agencji skarbowej lub depozytariusza, usługi w zakresie likwidacji regulowanych instytucji finansowych i zarządzania nimi bądź usługi związane ze sprzedażą, wykupem i dystrybucją długu publicznego, w tym pożyczek i obligacji skarbowych oraz innych papierów wartościowych, albo nabycia tego rodzaju usług;

d)    umów o pracę z funkcjonariuszami publicznymi;

e)    zamówień udzielanych:

(i)    w celu zapewnienia międzynarodowego wsparcia, w tym pomocy rozwojowej;



(ii)    zgodnie ze szczególną procedurą lub warunkami umowy międzynarodowej dotyczącej stacjonowania wojsk lub wspólnej realizacji projektu przez państwa-sygnatariuszy; lub

(iii)    zgodnie ze szczególną procedurą lub warunkami organizacji międzynarodowej albo w ramach finansowania przez międzynarodowe dotacje, pożyczki lub inny rodzaj wsparcia, jeżeli stosowna procedura lub warunki byłyby niezgodne z niniejszym rozdziałem.

4.    Zamówieniem podlegającym postanowieniom niniejszego rozdziału jest każde zamówienie objęte wykazami Kanady i Unii Europejskiej dotyczącymi dostępu do rynku, w których zobowiązania każdej ze Stron określono, jak następuje:

a)    w załączniku 19-1 – instytucje rządowe na szczeblu centralnym, których zamówienia objęte są niniejszym rozdziałem;

b)    w załączniku 19-2 – instytucje rządowe na szczeblu regionalnym i lokalnym, których zamówienia objęte są niniejszym rozdziałem;

c)    w załączniku 19-3 – wszystkie pozostałe podmioty, których zamówienia objęte są niniejszym rozdziałem;

d)    w załączniku 19-4 – towary objęte niniejszym rozdziałem;

e)    w załączniku 19-5 – usługi, z wyjątkiem usług budowlanych, objęte niniejszym rozdziałem;

f)    w załączniku 19-6 – usługi budowlane objęte niniejszym rozdziałem;



g)    w załączniku 19-7 – wszelkie uwagi ogólne; oraz

h)    w załączniku 19-8 – środki publikacji wykorzystane dla niniejszego rozdziału.

5.    Jeżeli podmiot zamawiający wymaga w kontekście zamówienia objętego niniejszą Umową, aby osoba nieobjęta załącznikami Strony do jej wykazu dotyczącego dostępu do rynku w odniesieniu do niniejszego rozdziału uczestniczyła w przetargach zgodnie z określonymi wymogami, do tego rodzaju wymogów stosuje się odpowiednio art. 19.4.

Wycena

6.    Szacując wartość zamówienia w celu ustalenia, czy jest to zamówienie objęte niniejszą Umową, podmiot zamawiający:

a)    nie dzieli zamówienia na oddzielne zamówienia oraz nie wybiera ani nie stosuje szczególnej metody wyceny w celu oszacowania wartości zamówienia w taki sposób, by zostało całkowicie lub częściowo wyłączone z zakresu stosowania niniejszego rozdziału; oraz

b)    ujmuje szacowaną całkowitą maksymalną wartość zamówienia w całym okresie objętym zamówieniem, udzielonego jednemu lub wielu dostawcom, z uwzględnieniem wszystkich form wynagrodzenia, w tym:

(i)    składek, opłat, prowizji i odsetek; oraz



(ii)    w przypadku, gdy zamówienie przewiduje możliwość wprowadzenia opcji, łącznej wartości takich opcji.

7.    W przypadku gdy dane zamówienie skutkuje zawarciem więcej niż jednej umowy lub udzieleniem zamówienia w częściach („zamówień powtarzających się”), podstawą obliczenia szacowanej maksymalnej łącznej wartości zamówienia jest:

a)    wartość powtarzających się zamówień na towary lub usługi takiego samego typu udzielonych w ciągu poprzednich 12 miesięcy lub poprzedniego roku budżetowego podmiotu zamawiającego, w miarę możliwości skorygowana w celu uwzględnienia przewidywanych zmian w ilości lub w wartości zamawianych towarów lub usług w ciągu kolejnych 12 miesięcy; lub

b)    szacowana wartość powtarzających się zamówień na towary lub usługi takiego samego typu, które mają zostać udzielone w ciągu 12 miesięcy następujących po udzieleniu pierwotnego zamówienia lub w roku budżetowym podmiotu zamawiającego.

8.    W przypadku zamówienia realizowanego w drodze leasingu, najmu lub dzierżawy z opcją zakupu towaru lub usługi, lub zamówienia, którego łącznej ceny nie określono, podstawę wyceny stanowią:

a)    w przypadku zamówienia udzielonego na czas określony:

(i)    jeśli zamówienie jest udzielone na okres nieprzekraczający 12 miesięcy – łączna szacowana wartość maksymalna przez czas jego obowiązywania; lub



(ii)    jeśli zamówienie jest udzielona na okres dłuższy niż 12 miesięcy – łączna szacowana wartość maksymalna, w tym wszelka szacowana wartość rezydualna;

b)    w przypadku zamówień udzielanych na czas nieokreślony – szacowana miesięczna rata pomnożona przez 48; oraz

c)    gdy nie jest pewne, czy zamówienie będzie zamówieniem udzielonym na czas określony, stosuje się postanowienia lit. b).

ARTYKUŁ 19.3

Bezpieczeństwo i ogólne wyjątki

1.    Żadnego z postanowień niniejszego rozdziału nie należy interpretować jako przeszkody uniemożliwiającej Stronie podejmowanie działań lub nieujawnianie informacji, które Strona ta uznaje za konieczne dla ochrony swoich podstawowych interesów bezpieczeństwa w zakresie zamówień na:

a)    broń, amunicję 27 lub materiały wojskowe;

b)    lub w zakresie zamówień niezbędnych dla zapewnienia bezpieczeństwa narodowego; lub

c)    do celów obrony narodowej.



2.    Pod warunkiem, że środki takie nie są stosowane w sposób stanowiący arbitralną lub nieuzasadnioną dyskryminację pomiędzy Stronami, na których terytorium panują te same warunki, lub ukryte ograniczenie handlu międzynarodowego, żadnego z postanowień niniejszego rozdziału nie należy interpretować jako przeszkody uniemożliwiającej wprowadzenie lub stosowanie przez którąkolwiek ze Stron środków:

a)    niezbędnych do ochrony moralności, porządku lub bezpieczeństwa publicznego;

b)    niezbędnych dla ochrony życia lub zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin;

c)    niezbędnych do ochrony własności intelektualnej; lub

d)    dotyczących towarów lub usług pochodzących z pracy osób niepełnosprawnych, instytucji charytatywnych lub pracy więźniów.



ARTYKUŁ 19.4

Zasady ogólne

Niedyskryminujące traktowanie

1.    W odniesieniu do wszelkich środków dotyczących zamówień objętych niniejszą Umową każda ze Stron, w tym jej podmiot zamawiający, zapewnia – bezzwłocznie i bezwarunkowo – w odniesieniu do towarów i usług drugiej Strony oraz dostawców drugiej Strony oferujących takie towary lub usługi traktowanie nie mniej korzystne niż traktowanie, jakie Strona ta, w tym jej podmiot zamawiający, zapewnia własnym towarom, usługom i dostawcom. Dla większej przejrzystości, traktowanie takie obejmuje:

a)    w Kanadzie – traktowanie nie mniej korzystne niż traktowanie przyznane przez prowincję lub terytorium, w tym ich podmioty zamawiające, w odniesieniu do towarów i usług tej prowincji lub terytorium i dostawców znajdujących się w tej prowincji lub terytorium; oraz

b)    w Unii Europejskiej – traktowanie nie mniej korzystne niż traktowanie zapewnione przez państwo członkowskie lub jednostkę terytorialną państwa członkowskiego, w tym ich podmioty zamawiające, w odniesieniu do towarów i usług tego państwa członkowskiego lub tej jednostki terytorialnej i dostawców znajdujących się w tym państwie członkowskim lub tej jednostce terytorialnej, zależnie od przypadku.



2.    W odniesieniu do wszelkich środków dotyczących zamówień objętych niniejszą Umową Strona, w tym jej podmiot zamawiający:

a)    nie traktuje żadnego miejscowego dostawcy mniej korzystnie niż innego miejscowego dostawcy ze względu na stopień powiązania z zagranicznym podmiotem lub wysokość zagranicznego udziału; lub

b)    nie dyskryminuje miejscowego dostawcy w związku z tym, że towary lub usługi oferowane przez tego dostawcę przy konkretnym zamówieniu są towarami lub usługami drugiej Strony.

Wykorzystanie środków elektronicznych

3.    W przypadku udzielania zamówienia objętego niniejszą Umową za pomocą środków elektronicznych podmiot zamawiający:

a)    zapewnia, aby procedura przetargowa była prowadzona z wykorzystaniem takich systemów i programów informatycznych – w tym dotyczących uwierzytelniania i szyfrowania informacji – które są powszechnie dostępne i interoperacyjne z innymi powszechnie dostępnymi systemami i programami informatycznymi; oraz

b)    utrzymuje mechanizmy zapewniające integralność wniosków o dopuszczenie do udziału oraz ofert, w tym określenie godziny wpływu, a także zapobieganie nieuprawnionemu dostępowi.



Sposób przeprowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia

4.    Podmiot zamawiający prowadzi postępowanie o udzielenie zamówienia objęte niniejszą Umową w sposób przejrzysty i bezstronny, który:

a)    jest zgodny z niniejszym rozdziałem, stosując metody takie jak procedura otwarta, przetarg ograniczony i przetarg bezpośredni;

b)    pozwala uniknąć konfliktu interesów; oraz

c)    zapobiega praktykom korupcyjnym.

Reguły pochodzenia

5.    Do celów zamówień objętych niniejszą Umową Strona nie może stosować w odniesieniu do towarów lub usług przywiezionych lub dostarczonych z terytorium drugiej Strony reguł pochodzenia różniących się od reguł pochodzenia, jakie Strona ta stosuje w tym samym czasie w ramach zwykłej wymiany handlowej wobec przywozu lub dostaw tych samych towarów i usług pochodzących od tej samej Strony.

Zobowiązania offsetowe

6.    W odniesieniu do zamówienia objętego niniejszą Umową Strona, w tym jej podmiot zamawiający, nie dąży do, nie uwzględnia, nie narzuca ani nie egzekwuje żadnego zobowiązania offsetowego.



Środki które nie są specyficzne dla zamówień publicznych

7.    Ustępów 1 i 2 nie stosuje się do: należności celnych oraz innych należności nakładanych na przywóz lub w związku z nim; metod nakładania takich ceł i należności; innych przepisów lub formalności związanych z przywozem oraz środków wpływających na handel usługami innych niż środki regulujące udzielanie zamówień objęte niniejszą Umową.

ARTYKUŁ 19.5

Informacje na temat systemu udzielania zamówień

1.    Każda ze Stron:

a)    niezwłocznie publikuje wszelkie ustawy, rozporządzenia, orzeczenia sądowe, zarządzenia administracyjne o powszechnym zastosowaniu, standardowe klauzule umowne wymagane na mocy przepisów ustawowych i wykonawczych oraz włączone na zasadzie wskazania materialnoprawnego do ogłoszeń lub dokumentacji przetargowej, a także procedury dotyczącej zamówień objętych niniejszą Umową, jak również wszelkie ich modyfikacje, w urzędowo wyznaczonych elektronicznych lub papierowych mediach, które są szeroko rozpowszechnione i łatwo dostępne dla odbiorców; oraz

b)    na wniosek drugiej Strony udziela na ich temat wszelkich wyjaśnień.



2.    Każda ze Stron wskazuje w załączniku 198 do jej wykazu dotyczącego dostępu do rynku:

a)    media elektroniczne lub papierowe, w których Strona publikuje informacje opisane w ust. 1;

b)    media elektroniczne lub papierowe, w których Strona publikuje ogłoszenia wymagane na mocy art. 19.6, art. 19.8 ust. 7 i art. 19.15 ust. 2; oraz

c)    adres strony internetowej lub adresy stron internetowych, na których Strona publikuje:

(i)    swoje statystyki dotyczące zamówień zgodnie z art. 19.15 ust. 5; lub

(ii)    swoje ogłoszenia dotyczące udzielonych zamówień zgodnie z art. 19.15 ust. 6.

3.    Każda ze Stron bezzwłocznie powiadamia Komitet ds. Zamówień Publicznych o wszelkich zmianach dotyczących informacji podanych przez Stronę, które są wskazane w załączniku 198.



ARTYKUŁ 19.6

Ogłoszenia

Ogłoszenie o zamiarze udzielenia zamówienia

1.    W przypadku każdego zamówienia objętego niniejszą Umową podmiot zamawiający publikuje ogłoszenie o zamiarze udzielenia zamówienia, z wyjątkiem sytuacji opisanych w art. 19.12.

Wszystkie ogłoszenia o zamiarze udzielenia zamówienia są bezpośrednio dostępne drogą elektroniczną, bezpłatnie, w pojedynczym punkcie dostępu, z zastrzeżeniem ust. 2. Ogłoszenia można również publikować za pomocą właściwego papierowego środku przekazu, który jest szeroko rozpowszechniony, przy czym ogłoszenia te muszą pozostawać łatwo dostępne dla odbiorców przynajmniej do końca okresu podanego w ogłoszeniu.

Każda ze Stron wskazuje właściwy papierowy i elektroniczny środek przekazu w załączniku 19-8.

2.    Strona może zastosować okres przejściowy, nieprzekraczający 5 lat od dnia wejścia w życie niniejszej Umowy, wobec podmiotów objętych załącznikami 192 i 193, które nie są gotowe, aby uczestniczyć w pojedynczym punkcie dostępu, o którym mowa w ust. 1. Przez taki okres przejściowy podmioty te publikują swoje ogłoszenia o zamiarze udzielenia zamówienia w miarę dostępności za pomocą środków elektronicznych poprzez umieszczenie linków na elektronicznej stronie wejściowej, która jest dostępna bezpłatnie i którą wskazano w załączniku 198.



3.    O ile nie wskazano inaczej w niniejszym rozdziale, każde ogłoszenie o zamiarze udzielenia zamówienia zawiera następujące informacje:

a)    nazwę oraz adres podmiotu zamawiającego i inne informacje niezbędne do skontaktowania się z podmiotem zamawiającym oraz uzyskania wszelkich istotnych dokumentów związanych z zamówieniem, a także koszty i warunki płatności, jeżeli takie istnieją;

b)    opis zamówienia, w tym charakter i ilość towarów lub usług, których dotyczy zamówienie, lub – w przypadkach, gdy nie jest znana ilość – ilość szacowaną;

c)    w przypadku zamówień powtarzających się – szacunkowy harmonogram kolejnych ogłoszeń o planowanym zamówieniu, w miarę możliwości;

d)    opis wszelkich wariantów;

e)    harmonogram dostawy towarów lub usług bądź czas trwania umowy;

f)    metodę udzielania zamówienia, która zostanie zastosowana, oraz informację, czy będzie ona wymagała negocjacji czy też przeprowadzenia aukcji elektronicznej;

g)    w stosownych przypadkach, adres i wszelkie terminy końcowe składania wniosków o udział w procedurze udzielenia zamówienia;

h)    adres i końcowy termin składania ofert;



(i)    język lub języki, w których mogą być składane oferty lub wnioski o uczestnictwo, oraz informację, czy mogą być składane w języku innym niż urzędowy język Strony, która reprezentuje podmiot zamawiający;

j)    wykaz i krótki opis wszelkich warunków uczestnictwa dostawców, w tym wszelkie wymagania dotyczące szczególnych dokumentów lub zaświadczeń, które miałyby być dostarczone przez dostawców w związku z nimi, o ile takie wymogi nie zostały zawarte w dokumentacji przetargowej udostępnionej wszystkim zainteresowanym dostawcom w momencie publikacji ogłoszenia o zamiarze udzielenia zamówienia;

k)    jeżeli, zgodnie z art. 19.8, podmiot zamawiający zamierza wybrać ograniczoną liczbę kwalifikujących się dostawców, którzy zostaną zaproszeni do przetargu – kryteria stosowane w celu dokonania tego wyboru oraz, w stosownych przypadkach, wszelkie ograniczenia liczby dostawców, którzy zostaną dopuszczeni do przetargu; oraz

l)    wskazanie, czy zamówienie to jest objęte niniejszym rozdziałem.

Skrócone ogłoszenie

4.    W każdym przypadku, gdy podmiot zamawiający ma zamiar udzielić zamówienia, równocześnie z publikacją ogłoszenia o zamiarze udzielenia zamówienia publikuje on powszechnie dostępne, skrócone ogłoszenie w języku angielskim lub francuskim. Skrócone ogłoszenie zawiera co najmniej następujące informacje:

a)    przedmiot zamówienia;



b)    ostateczny termin składania ofert lub, w stosownych przypadkach, ostateczny termin składania wniosków o dopuszczenie do udziału w procedurze przetargowej lub o wpisanie do wykazu przeznaczonego do wielokrotnego wykorzystania; oraz

c)    adres, pod który można zwrócić się o udostępnienie dokumentów dotyczących zamówienia.

Ogłoszenie o planowanych zamówieniach

5.    Zachęca się podmioty zamawiające, by publikowały – możliwie jak najwcześniej w każdym roku budżetowym – za pomocą środków elektronicznych i, w miarę dostępności, papierowych środków przekazu wskazanych w załączniku 198 ogłoszenie dotyczące ich planów w zakresie przyszłych zamówień („ogłoszenie o planowanych zamówieniach”). Ogłoszenie o planowanych zamówieniach publikuje się również na stronie pojedynczego punktu dostępu wskazanej w załączniku 198, z zastrzeżeniem ust. 2. Ogłoszenie o planowanych zamówieniach powinno zawierać przedmiot zamówienia oraz planowaną datę publikacji ogłoszenia o zamiarze udzielenia zamówienia.

6.    Podmiot zamawiający wymieniony w załączniku 19-2 lub załączniku 19-3 może wykorzystać ogłoszenie o planowanych zamówieniach jako ogłoszenie o zamiarze udzielenia zamówienia, pod warunkiem że ogłoszenie o planowanych zamówieniach zawiera wszystkie dostępne podmiotowi informacje określone w ust. 3 oraz oświadczenie, że zainteresowani dostawcy powinni poinformować podmiot zamawiający o swoim zainteresowaniu zamówieniem.



ARTYKUŁ 19.7

Warunki uczestnictwa

1.    Podmiot zamawiający określa wyłącznie takie warunki uczestnictwa w zamówieniu, które są niezbędne do zapewnienia, aby dostawca posiadał prawne i finansowe możliwości oraz handlowe i techniczne umiejętności potrzebne do przyjęcia odnośnego zamówienia.

2.    Ustalając warunki uczestnictwa, podmiot zamawiający:

a)    nie narzuca warunku, zgodnie z którym dostawca, aby mógł uczestniczyć w przetargu, musiał otrzymać w przeszłości co najmniej jedno zamówienie od podmiotu zamawiającego jednej ze Stron;

b)    może wymagać odpowiedniego doświadczenia, gdy jest to niezbędne do spełnienia warunków zamówienia; oraz

c)    nie narzuca warunku zamówienia, zgodnie z którym dostawca musi posiadać doświadczenie na terytorium tej Strony.

3.    Oceniając, czy dostawca spełnia warunki uczestnictwa, podmiot zamawiający:

a)    ocenia zdolności finansowe oraz możliwości handlowe i techniczne dostawcy na podstawie jego działalności gospodarczej na terytorium Strony podmiotu zamawiającego oraz poza jego granicami; oraz



b)    opiera swoją ocenę na warunkach, które wcześniej określił w ogłoszeniach lub w dokumentacji przetargowej.

4.    W przypadku istnienia dowodów potwierdzających zaistnienie takiej sytuacji Strona, w tym jej podmiot zamawiający, może wykluczyć dostawcę z powodu:

a)    upadłości;

b)    fałszywych oświadczeń;

c)    poważnych lub uporczywych uchybień w wypełnianiu istotnych wymogów lub zobowiązań w ramach wcześniejszego zamówienia lub wcześniejszych zamówień;

d)    skazania prawomocnym wyrokiem sądu za poważne przestępstwo lub inne poważne wykroczenie;

e)    wykroczenia zawodowego albo działań lub zaniechań, które świadczą o nierzetelności dostawcy; lub

f)    zaległości podatkowych.



ARTYKUŁ 19.8

Kwalifikacja dostawców

Systemy rejestracji i procedury kwalifikacyjne

1.    Strona, w tym jej podmiot zamawiający, może utrzymywać system rejestracji dostawców, w którym zainteresowani dostawcy muszą się rejestrować i podawać określone informacje.

2.    Każda ze Stron zapewnia, że:

a)    jej podmioty zamawiające dokładają starań, by zminimalizować różnice między ich procedurami kwalifikacyjnymi; oraz

b)    w przypadku gdy jej podmioty zamawiające utrzymują systemy rejestracji, podmioty dokładają starań, by zminimalizować różnice między ich systemami rejestracji.

3.    Strona, w tym jej podmiot zamawiający, nie wprowadza ani nie stosuje systemów rejestracji ani procedur kwalifikacyjnych, które – w sposób zamierzony lub niezamierzony – utrudniają niepotrzebnie uczestnictwo dostawców pochodzących z terytorium drugiej Strony w jej procedurze zamówienia.



Procedura przetargu ograniczonego

4.    W przypadku gdy podmiot zamawiający zamierza skorzystać z przetargu ograniczonego, podmiot ten:

a)    zawiera w ogłoszeniu o zamiarze udzielenia zamówienia co najmniej informacje określone w art. 19.6 ust. 3 lit. a), b), f), g), j), k) oraz l) i zaprasza dostawców do składania wniosków o dopuszczenie do udziału; oraz

b)    przed rozpoczęciem okresu przewidzianego na składanie ofert przekazuje kwalifikującym się dostawcom, których powiadamia zgodnie z art. 19.10 ust. 3 lit. b), co najmniej informacje określone w art. 19.6 ust. 3 lit. c), d), e), h) oraz i).

5.    Podmiot zamawiający zezwala wszystkim kwalifikującym się dostawcom na uczestnictwo w danej procedurze udzielenia zamówienia, o ile podmiot zamawiający nie określi w ogłoszeniu o zamiarze udzielenia zamówienia jakichkolwiek ograniczeń co do liczby dostawców, którzy zostaną dopuszczeni do złożenia oferty, oraz kryteriów wyboru ograniczonej liczby dostawców.

6.    Jeżeli dokumentacja przetargowa nie zostaje podana do wiadomości publicznej od dnia publikacji ogłoszenia, o którym mowa w ust. 4, podmiot zamawiający zapewnia, aby dokumenty te zostały udostępnione równocześnie wszystkim kwalifikującym się dostawcom wybranym zgodnie z ust. 5.



Wykazy przeznaczone do wielokrotnego wykorzystania

7.    Podmiot zamawiający może prowadzić wykaz dostawców przeznaczony do wielokrotnego wykorzystania, pod warunkiem że ogłoszenie zapraszające zainteresowanych dostawców do składania wniosków o włączenie do tego wykazu jest:

a)    publikowane corocznie; oraz

b)    w przypadku ogłoszeń w formie elektronicznej – jest stale dostępne

za pośrednictwem właściwego środka przekazu wskazanego w załączniku 198.

8.    Ogłoszenie, o którym mowa w ust. 7, zawiera:

a)    opis towarów lub usług, lub ich kategorii, do których wykaz się stosuje;

b)    warunki dopuszczenia do udziału, które muszą spełniać dostawcy, by znaleźć się w wykazie, oraz metody, za pomocą których podmiot zamawiający sprawdzi, czy dostawca spełnia te warunki;

c)    nazwę oraz adres podmiotu zamawiającego i inne informacje niezbędne do skontaktowania się z podmiotem zamawiającym oraz uzyskania wszelkich istotnych dokumentów związanych z wykazem;

d)    okres ważności wykazu oraz sposoby jego przedłużenia lub zakończenia albo, w przypadku gdy okres ważności nie został podany, informacje na temat sposobu powiadamiania o zakończeniu stosowania wykazu; oraz



e)    informację, że wykaz może zostać wykorzystany do celów zamówienia objętego niniejszym rozdziałem.

9.    Niezależnie od postanowień ust. 7, w przypadku gdy wykaz przeznaczony do wielokrotnego wykorzystania obowiązuje przez trzy lata lub krócej, podmiot zamawiający może opublikować ogłoszenie, o którym mowa w ust. 7, tylko raz, na początku okresu obowiązywania wykazu, pod warunkiem, że:

a)    w ogłoszeniu podano okres jego obowiązywania oraz że nie będą publikowane kolejne ogłoszenia; oraz

b)    ogłoszenie jest publikowane za pomocą środków elektronicznych i jest stale dostępne przez okres jego obowiązywania.

10.    Podmiot zamawiający umożliwia dostawcom złożenie w każdym momencie wniosku o wpisanie do wykazu przeznaczonego do wielokrotnego wykorzystania oraz wpisuje do wykazu wszystkich kwalifikujących się dostawców możliwie jak najszybciej.

11.    W przypadku gdy dostawca nieuwzględniony w wykazie przeznaczonym do wielokrotnego wykorzystania składa wniosek o dopuszczenie do udziału w zamówieniu w oparciu o wykaz przeznaczony do wielokrotnego wykorzystania i wszystkie wymagane dokumenty, podmiot zamawiający rozpatruje wniosek w przedziale czasu określonym w art. 19.10 ust. 2. Podmiot zamawiający nie może wykluczyć dostawcy z procesu wyboru, uzasadniając, że ma zbyt mało czasu na rozpatrzenie wniosku, chyba że, w wyjątkowych przypadkach, z powodu złożoności zamówienia podmiot nie jest w stanie zakończyć rozpatrywania wniosku w przedziale czasu przewidzianym na składanie ofert.



Podmioty zamawiające objęte załącznikiem 192 i załącznikiem 193

12.    Podmiot zamawiający objęty załącznikami 192 lub 193 może wykorzystać skierowane do dostawców ogłoszenie o możliwości składania wniosków o wpisanie do wykazu przeznaczonego do wielokrotnego wykorzystania jako ogłoszenie o zamiarze udzielenia zamówienia, pod warunkiem że:

a)    ogłoszenie jest publikowane zgodnie z ust. 7 i zawiera informacje wymagane zgodnie z ust. 8, wszystkie dostępne informacje wymagane zgodnie z art. 19.6 ust. 3 oraz oświadczenie, że stanowi ono ogłoszenie o zamiarze udzielenia zamówienia lub że wyłącznie dostawcy znajdujący się w wykazie przeznaczonym do wielokrotnego wykorzystania otrzymają dalsze ogłoszenia o zamówieniu objętym wykazem przeznaczonym do wielokrotnego wykorzystania; oraz

b)    podmiot bezzwłocznie przekaże dostawcom, którzy poinformowali go o swoim zainteresowaniu danym zamówieniem, wystarczające informacje umożliwiające im zweryfikowanie zainteresowania zamówieniem, w tym wszystkie pozostałe informacje wymagane zgodnie z art. 19.6 ust. 3, o ile informacje te są dostępne.

13.    Podmiot zamawiający objęty załącznikami 192 lub 193 może wyrazić zgodę, aby dostawca, który zgodnie z ust. 10 złożył wniosek o wpisanie do wykazu przeznaczonego do wielokrotnego wykorzystania, złożył ofertę w ramach danego zamówienia, jeżeli podmiot zamawiający będzie miał wystarczająco dużo czasu na ustalenie, czy dostawca spełnia warunki udziału.



Informacje dotyczące decyzji podejmowanych przez podmiot zamawiający

14.    Podmiot zamawiający bezzwłocznie informuje każdego dostawcę, który złożył wniosek o dopuszczenie do udziału w zamówieniu lub o wpisanie do wykazu przeznaczonego do wielokrotnego wykorzystania, o swojej decyzji w sprawie wniosku.

15.    W przypadku gdy podmiot zamawiający odrzuci wniosek dostawcy o dopuszczenie do udziału w zamówieniu lub o wpisanie do wykazu przeznaczonego do wielokrotnego wykorzystania, przestanie uznawać dostawcę za kwalifikującego się lub usunie go z wykazu przeznaczonego do wielokrotnego wykorzystania, podmiot ten bezzwłocznie informuje dostawcę o tym fakcie i na odpowiedni wniosek bezzwłocznie przekazuje dostawcy pisemne uzasadnienie swojej decyzji.

ARTYKUŁ 19.9

Specyfikacje techniczne i dokumentacja przetargowa

Specyfikacje techniczne

1.    Podmiot zamawiający nie opracowuje, nie przyjmuje ani nie stosuje żadnych specyfikacji technicznych ani nie ustanawia żadnych procedur oceny zgodności, których celem jest powstanie niepotrzebnych utrudnień w handlu międzynarodowym lub które skutkują takimi utrudnieniami.



2.    Ustanawiając specyfikacje techniczne dla zamawianych towarów lub usług, w stosownych przypadkach podmiot zamawiający:

a)    określa specyfikację techniczną dotyczącą sposobu wykonania oraz wymogów funkcjonalnych, a nie projektu czy opisowych cech charakterystycznych; oraz

b)    opiera specyfikację techniczną na normach międzynarodowych, jeżeli takowe istnieją, a w pozostałych przypadkach na krajowych przepisach technicznych, uznanych normach krajowych lub przepisach budowlanych.

3.    W przypadku gdy w specyfikacji technicznej określono projekt lub opisowe cechy charakterystyczne podmiot zamawiający powinien wskazać w stosownych przypadkach, że uwzględni oferty dotyczące równoważnych towarów lub usług, które wyraźnie spełniają wymogi zamówienia, poprzez dodanie w dokumentacji przetargowej takich wyrażeń jak „lub równoważny”.

4.    Podmiot zamawiający nie narzuca specyfikacji technicznych, które wymagają lub odwołują się do konkretnego znaku towarowego lub konkretnej nazwy handlowej, do patentu, prawa autorskiego, wzoru, typu, określonego pochodzenia, producenta lub dostawcy, chyba że nie istnieje żadna inna metoda wystarczająco dokładnego lub zrozumiałego opisu wymogów zamówienia i pod warunkiem że w takich przypadkach w dokumentacji przetargowej podmiot zamawiający dodał wyrażenie takie jak „lub równoważny”.

5.    Podmiot zamawiający nie zleca ani nie przyjmuje – w sposób naruszający zasady konkurencji – porad, które mogłyby zostać wykorzystane podczas przygotowywania lub przyjmowania specyfikacji technicznych na potrzeby danego zamówienia, od osób mogących mieć interes gospodarczy związany z tym zamówieniem.



6.    Dla większej przejrzystości, Strona, w tym jej podmiot zamawiający, może przygotować, przyjąć lub zastosować specyfikacje techniczne wspierające ochronę zasobów naturalnych lub ochronę środowiska, pod warunkiem że uczyni to zgodnie z niniejszym artykułem.

Dokumentacja przetargowa

7.    Podmiot zamawiający udostępnia dostawcom dokumentację przetargową zawierającą wszelkie informacje potrzebne im do przygotowania i złożenia dopuszczalnej oferty. O ile w ogłoszeniu o zamiarze udzielenia zamówienia nie zawarto już takiego opisu, dokumentacja ta zawiera pełny opis:

a)    zamówienia, w tym charakter i ilość towarów lub usług, których ma dotyczyć zamówienie, lub – jeżeli ilość nie jest znana – szacowaną ilość i wszelkie wymogi, jakie muszą zostać spełnione, w tym wszelkie specyfikacje techniczne, zaświadczenia o ocenie zgodności, plany, rysunki lub materiały instruktażowe;

b)    wszelkich warunków dopuszczenia dostawców do udziału, w tym wykaz informacji i dokumentów, których dostarczenia wymaga się od dostawców w związku z warunkami dopuszczenia;

c)    wszelkich kryteriów oceny, które podmiot będzie stosował na etapie udzielania zamówienia, oraz – z wyjątkiem przypadków, gdy cena będzie wyłącznym kryterium – relatywnego znaczenia takich kryteriów;



d)    jeżeli podmiot zamawiający dokona zamówienia za pomocą środków elektronicznych – opis wszelkich wymogów dotyczących uwierzytelniania oraz szyfrowania lub innych wymogów związanych z przekazywaniem informacji za pomocą środków elektronicznych;

e)    jeżeli podmiot zamawiający przeprowadzi aukcję elektroniczną – opis zasad, w tym identyfikację elementów przetargu związanych z kryteriami oceny, w oparciu o które aukcja zostanie przeprowadzona;

f)    jeżeli odbędzie się publiczne otwarcie ofert – podanie daty, godziny oraz miejsca otwarcia oraz, w stosownych przypadkach, osób, które mają prawo być obecne podczas otwarcia ofert;

g)    wszelkich innych warunków, w tym warunków płatności, oraz wszelkich ograniczeń odnośnie do środków, za pomocą których oferty mogą być składane – np. w formie dokumentów papierowych lub za pomocą środków elektronicznych; oraz

h)    wszelkich terminów dostawy towarów lub realizacji usług.

8.    Określając każdą datę dostawy zamawianych towarów lub świadczenia zamawianych usług, podmiot zamawiający uwzględnia takie czynniki, jak stopień złożoności zamówienia, przewidywany zakres udziału podwykonawców oraz realistycznie określony czas konieczny do wytworzenia towarów, wyprowadzenia ich z magazynu i przetransportowania z punktu dostawy towarów lub punktu realizacji usługi.

9.    Kryteria oceny określone w ogłoszeniu o zamiarze udzielania zamówienia lub w dokumentacji przetargowej mogą obejmować m.in. cenę i inne czynniki kosztowe, jakość, wartość techniczną, aspekty środowiskowe oraz warunki dostawy.



10.    Podmiot zamawiający niezwłocznie:

a)    udostępnia dokumentację przetargową, aby zapewnić dostawcom wystarczająco dużo czasu na złożenie dopuszczalnej oferty;

b)    przekazuje, na wniosek, dokumentację przetargową każdemu zainteresowanemu dostawcy; oraz

c)    odpowiada na wszelkie uzasadnione wnioski o istotne informacje złożone przez dowolnego zainteresowanego lub uczestniczącego dostawcę, pod warunkiem że takie informacje nie zapewniają temu dostawcy przewagi nad innymi.

Zmiany

11.    W przypadku gdy przed udzieleniem zamówienia podmiot zamawiający zmieni kryteria lub wymogi określone w ogłoszeniu o zamiarze udzielania zamówienia lub w dokumentacji przetargowej przekazanej dostawcom biorącym udział w procedurze przetargowej lub jeżeli wprowadzi zmiany do ogłoszenia lub do dokumentacji przetargowej bądź opublikuje je ponownie, musi on przekazać wszelkie tego rodzaju modyfikacje lub zmienione bądź ponownie opublikowane ogłoszenie lub dokumentację przetargową na piśmie:

a)    wszystkim dostawcom biorącym udział w procedurze w czasie wprowadzenia zmiany lub poprawki bądź ponownej publikacji, jeżeli tacy dostawcy są znani podmiotowi, a we wszystkich pozostałych przypadkach – w ten sam sposób, w jaki udostępniono pierwotne informacje; oraz

b)    w odpowiednim czasie, aby umożliwić wspomnianym dostawcom zmianę i ponowne złożenie poprawionych ofert, stosownie do przypadku.



ARTYKUŁ 19.10

Przedziały czasu

Informacje ogólne

1.    Podmiot zamawiający, zgodnie ze swoimi uzasadnionymi potrzebami, zapewnia dostawcom wystarczająco dużo czasu, by mogli przygotować i złożyć wnioski o udział w procedurze przetargowej oraz dopuszczalne oferty, uwzględniając takie czynniki, jak:

a)    charakter i złożoność zamówienia;

b)    przewidywany zakres udziału podwykonawców; oraz

c)    czas konieczny na dostarczenie ofert drogą nieelektroniczną z punktów za granicą i w kraju, w przypadku gdy środki elektroniczne nie są stosowane.

Wspomniane wyżej terminy, łącznie z ich ewentualnym przedłużeniem, są jednakowe dla wszystkich zainteresowanych lub biorących udział w procedurze dostawców.



Terminy

2.    Podmiot zamawiający, który korzysta z procedury przetargu ograniczonego, określa, że termin końcowy składania wniosków o dopuszczenie do udziału nie może być – co do zasady – krótszy niż 25 dni od dnia opublikowania ogłoszenia o zamiarze udzielenia zamówienia. Gdy odpowiednio uzasadniony przez podmiot zamawiający stan nagłej potrzeby powoduje, że termin ten jest nierealny, można skrócić ten termin, jednak nie może być on krótszy niż 10 dni.

3.    Z wyjątkiem postanowień zawartych w ust. 4, 5, 7 i 8, podmiot zamawiający ustala, że termin końcowy składania ofert nie może być krótszy niż 40 dni od dnia, w którym:

a)    w przypadku procedury otwartej – opublikowano ogłoszenie o zamiarze udzielenia zamówienia; lub

b)    w przypadku przetargu ograniczonego – podmiot zawiadomił dostawców, że zostaną zaproszeni do składania ofert, niezależnie od tego, czy zastosowany zostanie wykaz przeznaczony do wielokrotnego wykorzystania.

4.    Podmiot zamawiający może skrócić okres trwania procedury przetargowej określony zgodnie z ust. 3 – z zastrzeżeniem, że nie może być on krótszy niż 10 dni – w przypadku gdy:

a)    podmiot zamawiający opublikował ogłoszenie o planowanych zamówieniach zgodnie z art. 19.6 ust. 5 z wyprzedzeniem nie krótszym niż 40 dni i nie dłuższym niż 12 miesięcy, licząc od dnia publikacji ogłoszenia o zamiarze udzielenia zamówienia, zaś ogłoszenie o planowanych zamówieniach obejmuje:

(i)    opis zamówienia;



(ii)    przybliżone terminy składania ofert lub wniosków o dopuszczenie do udziału;