Sprawa T‑242/17

SC

przeciwko

Eulex Kosovo

Skarga o stwierdzenie nieważności oraz o odszkodowanie i zadośćuczynienie – Klauzula arbitrażowa – Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa – Personel misji międzynarodowych Unii – Następujące po sobie umowy o zatrudnienie na czas określony – Konkurs wewnętrzny – Bezstronność komisji konkursowej – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony – Częściowa zmiana kwalifikacji skargi – Odpowiedzialność umowna – Odpowiedzialność pozaumowna – Szkoda majątkowa i krzywda – Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części prawnie oczywiście bezzasadna

Streszczenie – postanowienie Sądu (dziewiąta izba) z dnia 19 września 2018 r.

1. Postępowanie sądowe – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Określenie przedmiotu sporu – Sformułowanie żądań w sposób jasny i jednoznaczny

   [statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21 akapit pierwszy, art. 53 akapit pierwszy; regulamin postępowania przed Sądem, art. 76 lit. d), e)]

2. Postępowanie sądowe – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów – Brak – Niedopuszczalność

   [regulamin postępowania przed Sądem, art. 76 lit. d)]

3. Postępowanie sądowe – Podstawa prawna skargi – Wybór należący do skarżącego, a nie do sądu Unii – Skarga wniesiona na podstawie art. 272 TFUE – Skarga opierająca się na zarzutach naruszenia przepisów prawa Unii i zmierzająca do stwierdzenia nieważności decyzji – Możliwość zmiany kwalifikacji skargi przez sąd Unii

   (art. 263, 272 TFUE)

4. Skarga o stwierdzenie nieważności – Akty podlegające zaskarżeniu – Akty wywołujące wiążące skutki prawne – Decyzja informująca skarżącego o nieznalezieniu się w gronie laureatów konkursu wewnętrznego misji międzynarodowej Unii i decyzja w sprawie nieprzedłużenia jego umowy o pracę – Zaliczenie – Akty wywołujące takie skutki poza wiążącym strony stosunkiem umownym i prowadzące do wykonywania prerogatyw władzy publicznej przyznanych instytucji będącej stroną umowy

   (art. 263, 272 TFUE)

5. Odpowiedzialność pozaumowna – Przesłanki – Bezprawność – Szkoda – Związek przyczynowy – Niespełnienie jednej z przesłanek – Oddalenie skargi o odszkodowanie w całości

   (art. 340 akapit drugi TFUE)

6. Odpowiedzialność pozaumowna – Przesłanki – Bezprawność – Szkoda – Związek przyczynowy – Pojęcie – Ciężar dowodu

   (art. 340 akapit drugi TFUE)

7. Odpowiedzialność pozaumowna – Przesłanki – Bezprawność – Szkoda – Związek przyczynowy – Rzeczywista i pewna szkoda – Ciężar dowodu

   (art. 340 akapit drugi TFUE)

1.  Zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który ma zastosowanie do postępowania przed Sądem na mocy art. 53 akapit pierwszy tego statutu, oraz zgodnie z art. 76 lit. d) i e) regulaminu postępowania każda skarga musi zawierać przedmiot sporu, podnoszone zarzuty i argumenty, zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów oraz żądania skarżącego. Elementy te winny być na tyle jasne i precyzyjne, by umożliwić stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi, w razie potrzeby bez dodatkowych informacji. W celu zapewnienia bezpieczeństwa prawnego i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości do tego, by skarga była dopuszczalna, konieczne jest, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, na których została oparta, wynikały, choćby w sposób zwięzły, lecz spójny i zrozumiały, z samej treści skargi.

   Odnosząc się bardziej konkretnie do żądań stron, należy podkreślić, że wyznaczają one przedmiot sporu. Co za tym idzie, muszą one wyraźnie i jednoznacznie precyzować, czego domagają się strony.

   (zob. pkt 24, 25)

2.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 26)

3.  To do strony skarżącej należy dokonanie wyboru podstawy prawnej jej skargi, nie zaś do sądu Unii wybór najwłaściwszej podstawy prawnej.

   Niemniej jednak w ramach skargi wniesionej na podstawie art. 272 TFUE i zmierzającej do stwierdzenia nieważności decyzji organów lub jednostek organizacyjnych Unii, na poparcie której skarżący nie przedstawia żadnego zarzutu, zarzutu szczegółowego czy też argumentu opartego na postanowieniach umownych, lecz podnosi natomiast zarzuty dotyczące stwierdzenia nieważności w celu uzyskania stwierdzenia, że zaskarżone decyzje dotknięte są wadami właściwymi dla aktów administracyjnych, należy uznać, że rzeczoną skargę należy traktować jak żądanie stwierdzenia nieważności sformułowane na podstawie postanowień art. 263 TFUE.

   (zob. pkt 27, 43, 46)

4.  Charakter umowny mają akty wpisujące się w zakres umowy, z którą są nierozerwalnie związane.

   Z kolei jeżeli dany akt zmierza do wywarcia wiążących skutków prawnych, które wykraczają poza wiążący strony stosunek umowny i prowadzą do wykonywania prerogatyw władzy publicznej przyznanych instytucji będącej stroną umowy działającej jako organ administracyjny, akt taki podlega zaskarżeniu skargą o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE.

   W tym względzie decyzja o organizacji konkursu wewnętrznego w ramach misji międzynarodowej Unii stanowi decyzję administracyjną, która nie została wydana na podstawie umowy o pracę wiążącej skarżącego z misją, dla której pracował.

   W konsekwencji decyzja informująca skarżącego o nieznalezieniu się w gronie laureatów konkursu wewnętrznego takiej misji międzynarodowej Unii wydana przez komisję konkursową w ramach tego konkursu wewnętrznego z jednej strony pozostaje bez związku z tą umową o pracę, a z drugiej strony stanowi akt podlegający zaskarżeniu skargą o stwierdzenie nieważności, gdyż zmierza do wywarcia wiążących skutków prawnych, które wykraczają poza wiążący strony stosunek umowny i prowadzą do wykonywania prerogatyw władzy publicznej przyznanych misji międzynarodowej Unii działającej jako organ administracyjny.

   (zob. pkt 36, 39–42)

5.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 58)

6.  Stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej Unii w rozumieniu art. 340 akapit drugi TFUE z tytułu bezprawnych działań jej organów jest uzależnione od kumulatywnego spełnienia określonych przesłanek, a mianowicie bezprawności działań zarzucanych instytucji, rzeczywistego charakteru szkody oraz istnienia związku przyczynowego między zarzucanym działaniem a powoływaną szkodą.

   Związek przyczynowy w rozumieniu art. 340 akapit drugi TFUE zostaje stwierdzony, jeżeli istnieje bezpośredni związek przyczynowy między zachowaniem instytucji a szkodą, przy czym dostarczenie dowodu na istnienie takiego związku należy do strony skarżącej.

   (zob. pkt 58, 61)

7.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 59)