Sprawa C‑403/16

Soufiane El Hassani

przeciwko

Ministrowi Spraw Zagranicznych

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Naczelny Sąd Administracyjny)

Odesłanie prejudycjalne – Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości – Rozporządzenie (WE) nr 810/2009 – Artykuł 32 ust. 3 – Wspólnotowy kodeks wizowy – Decyzja o odmowie wydania wizy – Prawo osoby ubiegającej się o wizę do odwołania się od tej decyzji – Obowiązek zagwarantowania przez państwo członkowskie prawa do środka odwoławczego do sądu

Streszczenie – wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 13 grudnia 2017 r.

1. Kontrole graniczne, azyl i imigracja–Polityka wizowa–Wspólnotowy kodeks wizowy–Rozporządzenie nr 810/2009–Procedury i warunki wydawania wiz jednolitych–Odmowa wydania wizy–Skarga na tą decyzję–Stosowanie krajowych przepisów proceduralnych–Zasada autonomii proceduralnej–Poszanowanie zasad równoważności i skuteczności

   (rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 810/2009, art. 32 ust. 3)

2. Kontrole graniczne, azyl i imigracja–Polityka wizowa–Wspólnotowy kodeks wizowy–Rozporządzenie nr 810/2009–Procedury i warunki wydawania wiz jednolitych–Odmowa wydania wizy–Obowiązek zapewnienia przez państwa członkowskie procedury gwarantującej możliwość odwołania się od tej decyzji do sądu

   (Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 47; rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 810/2009, art. 32 ust. 3)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 25–30)

2.  Artykuł 32 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks wizowy, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 610/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r., w świetle art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nakłada on na państwa członkowskie obowiązek ustanowienia procedury odwoławczej od decyzji o odmowie wydania wizy, której szczegółowe zasady należą do porządku prawnego każdego państwa członkowskiego, przy poszanowaniu zasad równoważności i skuteczności. Procedura ta musi gwarantować na pewnym etapie postępowania środek odwoławczy do sądu.

   Do sądu odsyłającego, jako jedynego właściwego do interpretacji prawa krajowego, należy określenie, czy i w jakim zakresie będąca przedmiotem postępowania głównego instytucja ponownego rozpatrzenia sprawy spełnia te wymagania. W tym względzie sąd krajowy powinien wziąć pod uwagę okoliczność, że wykładni przepisów kodeksu wizowego należy dokonywać, jak wynika to z motywu 29 tego kodeksu, z poszanowaniem praw podstawowych i zasad uznanych w karcie.

   O ile jest prawdą, że w toku rozpatrywania wniosków o wydanie wizy organom krajowym przysługuje szeroki zakres uznania w odniesieniu do przesłanek stosowania podstaw odmowy przewidzianych przez kodeks wizowy i do oceny istotnego stanu faktycznego, o tyle jednak taki zakres uznania nie ma żadnego wpływu na okoliczność, że organy te stosują bezpośrednio przepis prawa Unii. Wynika stąd, że karta ma zastosowanie, gdy państwo członkowskie przyjmuje decyzję o odmowie wydania wizy na mocy art. 32 ust. 1 kodeksu wizowego. Tymczasem art. 47 karty, który stanowi potwierdzenie zasady skutecznej ochrony sądowej, stanowi w akapicie pierwszym, że każdy, czyje prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem, zgodnie z warunkami przewidzianymi w tym artykule. (zob. podobnie wyrok z dnia 17 grudnia 2015 r., Tall, C‑239/14, EU:C:2015:824, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo). Ponadto art. 47 akapit drugi karty przewiduje, że każdy ma prawo do rozpatrzenia jego sprawy przez niezawisły i bezstronny sąd. Wynika z tego, jak zauważył rzecznik generalny w pkt 119 opinii, że art. 47 karty nakłada na państwa członkowskie obowiązek zagwarantowania na pewnym etapie postępowania możliwości skierowania do sądu sprawy dotyczącej ostatecznej decyzji o odmowie wydania wizy.

   (zob. pkt 31, 32, 36–39, 41, 42; sentencja)