Sprawa C‑273/16

Agenzia delle Entrate

przeciwko

Federal Express Europe Inc.

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione)

Odesłanie prejudycjalne – Podatek od wartości dodanej (VAT) – Szósta dyrektywa 77/388/EWG – Dyrektywa 2006/112/WE – Zwolnienie z VAT – Artykuł 86 ust. 1 lit. b) i art. 144 – Zwolnienie z należności celnych przywozowych towarów o niewielkiej wartości lub o charakterze niehandlowym – Zwolnienie świadczenia usług dotyczącego przywozu towarów – Krajowe przepisy opodatkowujące podatkiem VAT koszty transportu dokumentów i towarów o niewielkiej wartości pomimo ich dodatkowego względem towarów niepodlegających opodatkowaniu charakteru

Streszczenie – wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 4 października 2017 r.

Harmonizacja ustawodawstw podatkowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej – Zwolnienia – Zwolnienia w przywozie – Zwolnienie świadczenia usług dotyczącego przywozu towarów – Krajowe przepisy opodatkowujące podatkiem od wartości dodanej koszty transportu dokumentu i towarów o niewielkiej wartości pomimo ich dodatkowego względem towarów niepodlegających opodatkowaniu charakteru – Niedopuszczalność

[dyrektywa Rady 2006/112, art. 144, art. 86 ust. 1 lit. b)]

Artykuł 144 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w związku z jej art. 86 ust. 1 lit. b) należy interpretować w ten sposób, że przepis ten stoi na przeszkodzie dla przepisów krajowych takich jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, które w celu stosowania zwolnienia z VAT do świadczeń dodatkowych, w tym usług transportowych, wymagają nie tylko żeby ich wartość była włączona do podstawy opodatkowania, lecz również aby faktycznie zostały one opodatkowane VAT w urzędzie celnym w momencie przywozu.

W tym względzie należy zaznaczyć, że art. 86 ust. 1 lit. b) dyrektywy VAT zapewnia, by opodatkowanie świadczenia dodatkowego było powiązane z opodatkowaniem świadczenia głównego. Zgodnie bowiem z art. 144 tej dyrektywy, po pierwsze, główna transakcja zwolniona z VAT odpowiada przywozowi towarów, a po drugie, świadczeniami dodatkowymi są usługi wyliczone w art. 86 ust. 1 lit. b) rzeczonej dyrektywy, przy czym jako takie muszą one dzielić status podatkowy świadczenia głównego, pod warunkiem że ich wartość jest włączona do podstawy opodatkowania.

W konsekwencji z art. 86 ust. 1 lit b) w związku z art. 144 dyrektywy VAT wynika, że w zakresie, w jakim koszty transportu są włączone do podstawy opodatkowania zwolnionej z VAT transakcji przywozu, świadczenie dodatkowych usług również musi być zwolnione z podatku VAT.

Wymóg, aby owo świadczenie usług było faktycznie opodatkowane VAT w urzędzie celnym, taki jak przewidziany przez przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, pozbawiałby skuteczności zwolnienie, o którym mowa w art. 144 dyrektywy VAT, gdyż skutkiem takiego wymogu byłoby, iż rzeczone zwolnienie nie byłoby nigdy stosowane w wypadku przywozu przesyłek złożonych z towarów o niewielkiej wartości lub o charakterze niehandlowym, mimo że powinny one być zwolnione z VAT na mocy art. 143 lit. b) tej dyrektywy.

Trybunał uznał już w odniesieniu do zwolnienia z należności celnych przywozowych towarów o niewielkiej wartości, że ma ono na celu uproszczenie administracyjne procedur celnych (zob. podobnie wyrok z dnia 2 lipca 2009 r., Har Vaessen Douane Service, C‑7/08, EU:C:2009:417, pkt 33).

Z powyższego wynika, że koszty transportu dotyczące ostatecznego przywozu towarów muszą być zwolnione z VAT, o ile ich wartość jest wliczona do podstawy opodatkowania, nawet jeśli nie zostały one opodatkowane VAT w urzędzie celnym w momencie przywozu.

(zob. pkt 39–41, 44, 46, 47; sentencja)