POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

UNII EUROPEJSKIEJ (pierwsza izba)

z dnia 25 listopada 2015 r.

Michela Curto

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu

„Służba publiczna — Zatwierdzeni asystenci parlamentarni — Zwolnienie — Akt niekorzystny — Zażalenie złożone z przekroczeniem terminu — Niedopełnienie wymogów postępowania poprzedzającego wniesienie skargi — Oczywista niedopuszczalność”

Przedmiot

:

Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której M. Curto żąda stwierdzenia nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 5 grudnia 2013 r. w sprawie rozwiązania z nią umowy o pracę w charakterze zatwierdzonego asystenta parlamentarnego oraz, o ile zaistnieje taka potrzeba, stwierdzenia nieważności decyzji oddalającej złożone na tę decyzję zażalenie, jak również zasądzenia od Parlamentu na jej rzecz kwoty 65000 EUR tytułem odszkodowania.

Orzeczenie

:

Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna. Michela Curto pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Parlament Europejski.

Streszczenie

1. Skargi urzędników — Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej — Termin — Bezwzględna przesłanka procesowa — Badanie z urzędu przez sąd

   (regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

2. Skargi urzędników — Akt niekorzystny — Pojęcie — Akt wyłącznie potwierdzający — Wyłączenie

   (regulamin pracowniczy, art. 90 ust. 2, art. 91 ust. 1)

1.  Artykuły 90 i 91 regulaminu pracowniczego uzależniają dopuszczalność skargi wniesionej przez urzędnika lub członka personelu tymczasowego przeciwko instytucji, w której jest on zatrudniony, od spełnienia przesłanki, jaką jest prawidłowy przebieg uprzedniego postępowania administracyjnego, określonego w tych przepisach.

   Decyzja organu powołującego może stanowić przedmiot zażalenia w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego. Zgodnie z tym przepisem, zażalenie powinno zostać złożone w terminie trzech miesięcy od dnia doręczenia decyzji adresatowi a w każdym razie nie później niż od dnia, w którym zainteresowany dowiedział się o decyzji, jeśli chodzi o decyzję indywidualną.

   Trzymiesięczny termin do złożenia zażalenia na akt niekorzystny, przewidziany w art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, stanowi bezwzględną przesłankę procesową i ani strony, ani sąd nie mogą nim rozporządzać, gdyż wprowadzony został w celu zapewnienia przejrzystości i pewności sytuacji prawnych, jak również pewności prawa. Sąd Unii powinien zatem zbadać z urzędu, czy termin ten został dochowany.

   (zob. pkt 27–29)

   Odesłanie

   Trybunał, postanowienie z dnia 4 czerwca 1987 r., P./KES,16/86, EU:C:1987:256, pkt 6

   Sąd Pierwszej Instancji, postanowienia: z dnia 11 maja 1992 r., Whitehead/Komisja,T‑34/91, EU:T:1992:64, pkt 18; z dnia 7 września 2005 r., Krahl/Komisja,T‑358/03, EU:T:2005:301, pkt 35, i przytoczone tam orzecznictwo

   Sąd do spraw Służby Publicznej, postanowienie z dnia 10 września 2007 r., Speiser/Parlament,F‑146/06, EU:F:2007:153, pkt 21

2.  Zarówno zażalenie administracyjne, jak i wynikająca z niego skarga, powinny być wniesione na akty, z którymi wiążą się niekorzystne skutki dla skarżącego w rozumieniu art. 90 ust. 2 i art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego, przy czym aktem niekorzystnym jest akt, który bezpośrednio i natychmiastowo wpływa na sytuację prawną zainteresowanego.

   Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji wyłącznie potwierdzającej wcześniejszą decyzję, która nie została zaskarżona w terminie, jest niedopuszczalna. Z decyzją wyłącznie potwierdzającą wcześniejszą decyzję mamy do czynienia wówczas, gdy nie zawiera ona w stosunku do wcześniejszego aktu żadnego nowego elementu, a jej wydanie nie zostało poprzedzone ponownym badaniem sytuacji adresata tego wcześniejszego aktu.

   Pismo administracji zawierające decyzję w sprawie rozwiązania umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego zgodnie z art. 139 ust. 1 lit. d) warunków zatrudnienia innych pracowników nie pozostawia żadnej wątpliwości co do zamiaru zakończenia stosunku pracy z zainteresowanym przez organ upoważniony do zawierania umów do pracę i stanowi zatem akt niekorzystny w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

   Natomiast pisma kierowanego do zainteresowanego, które ustala datę końca umowy nie można zakwalifikować inaczej niż jako zwykłe potwierdzenie wcześniejszej decyzji o rozwiązaniu umowy.

   (zob. pkt 30, 33, 35, 36)

   Odesłanie

   Trybunał, wyroki: z dnia 9 marca 1978 r., Herpels/Komisja,54/77, EU:C:1978:45, pkt 11–14; z dnia 10 grudnia 1980 r., Grasselli/Komisja,23/80, EU:C:1980:284, pkt 18; z dnia 21 stycznia 1987 r., Stroghili/Trybunał Obrachunkowy,204/85, EU:C:1987:21, pkt 6

   Sąd Pierwszej Instancji, postanowienia: z dnia 27 czerwca 2000 r., Plug/Komisja,T‑608/97, EU:T:2000:167, pkt 22; z dnia 7 września 2005 r., Krahl/Komisja,T‑358/03, EU:T:2005:301, pkt 38

   Sąd do spraw Służby Publicznej, postanowienia: z dnia z dnia 19 grudnia 2006 r., Suhadolnik/Trybunał Sprawiedliwości, F‑78/06, EU:F:2006:141, pkt 31; z dnia 10 września 2007 r., Speiser/Parlament,F‑146/06, EU:F:2007:153, pkt 23; z dnia 15 lipca 2008 r., Pouzol/Trybunał Obrachunkowy,F‑28/08, EU:F:2008:100, pkt 45; z dnia 8 września 2011 r., Pachtitis/Komisja,F‑51/11 R, EU:F:2011:130, pkt 28