Niniejsza dyrektywa ustanawia przepisy dla krajów Unii Europejskiej (UE) dotyczące kontroli weterynaryjnych w zakresie produktów zwierzęcych przywożonych do UE i będących przedmiotem handlu pomiędzy krajami UE.
Końcowym celem jest, by takie kontrole odbywały się wyłącznie w kraju wysyłki, a nie na granicach wewnętrznych UE lub w miejscu przeznaczenia.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Kraje UE mają obowiązek zapewnić, by produkty zwierzęce przeznaczone na sprzedaż były sprawdzone i opatrzone etykietą zgodnie z odnośnymi przepisami UE, i by posiadały odpowiednie świadectwo zdrowia.

Jeśli produkty są przeznaczone do wywozu do kraju spoza UE, operacja transportowa pozostaje pod dozorem celnym aż do miejsca wyjścia z terytorium UE.

Kraje UE muszą zapewnić, by w trakcie kontroli przywozu z krajów spoza UE w portach, na lotniskach i przejściach granicznych podejmowane były następujące środki:

kontrola dokumentacji dotyczącej pochodzenia produktów,
produkty są wysyłane pod dozorem celnym do punktów kontroli w celu przeprowadzenia kontroli weterynaryjnej.

Kontrole w miejscu pochodzenia

Kraje UE, z których następuje wysyłka, zapewniają, by operatorzy spełniali wymogi weterynaryjne na wszystkich etapach produkcji, przechowywania, wprowadzania do obrotu i transportu produktów.

Ponadto unijne kraje pochodzenia będą nakładać sankcje za wszelkie naruszenia, zwłaszcza jeśli stwierdzono, że dokumenty nie odpowiadają stanowi faktycznemu produktów lub że produkty nie odpowiadają przepisom dotyczącym wymogów zdrowotnych.

Kontrole w miejscu przeznaczenia

Kraj UE będący miejscem przeznaczenie przeprowadza:
- inspekcje na miejscu lub pobiera próbki w celu sprawdzenia zgodności z wymogami weterynaryjnymi,
- kontrole w tranzycie lub na terytorium przeznaczenia, jeśli podejrzewane jest naruszenie przepisów.
Kraj UE będący krajem przeznaczenia może nałożyć wymóg, by sprzedawca w kraju pochodzenia stosował przepisy kraju przeznaczenia. Określono przepisy, do których przestrzegania zobowiązani są sprzedawcy, zgodnie z którymi sprawdzane są procedury wjazdu produktów z krajów spoza UE na teren UE. Określono także procedury, które należy stosować w wypadku, gdy kontrola wykaże nieprawidłowości lub poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub ludzi.
Wraz z dyrektywą Rady 91/496/EWG niniejsza dyrektywa obejmuje środki podejmowane w sytuacji pojawienia się choroby, która może być przenoszona ze zwierząt na ludzi, lub innych kwestii stanowiących poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt lub ludzi. W handlu wewnątrzunijnym za te środki odpowiedzialny jest przede wszystkim unijny kraj pochodzenia produktu.
W stosunku do produktów zwierzęcych z krajów spoza UE Komisja Europejska może zakazać przywozu lub nałożyć specjalne warunki, jako środek zapobiegawczy w wypadku wystąpienia poważnego ryzyka dla zdrowia zwierząt lub ludzi.
Dyrektywa 91/496/EWG zmienia także procedury na granicznych punktach kontroli. Nakłada także na Komisję wymóg wprowadzenia skomputeryzowanego systemu przetwarzania danych, łączącego służby kontroli granicznej z własnymi instytucjami weterynaryjnymi.
Dyrektywa Rady 92/67/EWG zmienia przepisy dotyczące handlu wewnątrzunijnego mając na względzie wprowadzenie rynku wewnętrznego.

OD KIEDY NINIEJSZA DYREKTYWA MA ZASTOSOWANIE?

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie od 22 grudnia 1989 r. Kraje UE zobowiązane były wprowadzić jej przepisy do prawa krajowego do 1 lipca 1992 r., z wyjątkiem Grecji, dla której termin ten minął 31 grudnia 1992 r.

GŁÓWNY DOKUMENT

Dyrektywa Rady 89/662/EWG z dnia 11 grudnia 1989 r. dotycząca kontroli weterynaryjnych w handlu wewnątrzwspólnotowym w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (Dz.U. L 395 z 30.12.1989, s. 13–22)

Kolejne zmiany do dyrektywy 89/662/EWG zostały włączone do tekstu podstawowego. Niniejszy tekst skonsolidowany ma jedynie wartość dokumentalną.

Ostatnia aktualizacja: 12.09.2016

Top

All